หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[ToffeE_PrincE]

บอกรักกันแล้ว ฮิ้วววว

[starvivid]

ไม่ได้โรแมนติก แต่มันกินใจสุดๆ
อย่างนายใหญ่บอกรักได้ขนาดนี้ก็เวิร์คแล้ว
โลมจะได้เลิกคิดมากสักที

[momim]

พูดออกไปแล้วในที่ก็บอกรักกันซักที

[jiki]

เค้าบอกแล้วกันแล้ว!!!
เค้ารู้กันแล้ว!!!

[tookujang]

หุหุหุ ในที่สุดก็ได้อ่านแล้วหลังจากมาอยู่นอกเมืองห่างไกลความเจริญนี้ดส์นึง น้องโลมกับนายระฟ้าไปไกลถึงสารภาพรักกันแล้ว ฮิ้ว
ตอนหน้าจะเป็นไงต่อ รออ่านนะจ๊ะ(ขี้เกียจเดาเรื่องละ)

[✪PATTY✪]

หวานซึ้งกินใจ (':

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

o_o

นายใหญ่บอกรักแล้ว

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[YounIn]

รัก นายใหญ่รากหญ้า กะ หนูโลม  ^_______________^

 

ใน ที่ สุด ก็ บอก "รัก" นายโลม สัก ที



สอบ GAT PAT เสร็จ 
 
ก็ ต้อง มา นั่ง ปี่น งาน ส่ง
 
กว่า จะ ได้ อ่าน 
 


สม กับที่ อดทน มา นาน อิ อิ

 
รอ อ่าน ต่อ ครัฟ

รัก คนเขียน จุ๊ฟ ๆ
 

[finray]

รอประโยคนี้มานานแล้ว 

อยากอ่านต่อจังเลย มาต่อเร็ว ๆ นะคะ

 

[Guill]

หวานๆอย่างนี้...ต่อไปจะมีมาม่ามั้ยหว่า

[momijijung]

มาหวานแบบนิ่มๆ 

[nemesis]

ตามทั่นแล้ววุ้ย

[MRchai]

มารอน้องโลมจ้า

[loverken]

คิดถึงน้องโลมจ้า

[mazzbazz]

ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน

สุดท้ายต่างคนต่างก็สารภาพออกมาจนได้

เขินแทนทั้งคู่จริงๆ เลย

    

[poypoy]

 

[nemesis]

ร๊อรอร๊อ

[maew189870]

ถ้าทุกคนรู้ความจริงว่าจะมีคนมาคุมอาณาจักรคนใหม่จะเป็นยังไงนะ

แล้วนายน้อยจำทำตัวยังไง

อยากเห็นๆ

รักนายโลมคาบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[KaorPaor]

ไม่ได้ตั้งใจมาดัน แค่อยากบอกว่าเรารอตัวเองอยู่นะ คิดถึงโลมม๊ากมาก

[Seiki]

ตอนที่ 32 นายโลมกับรักจนตรอก


ฉิบหายป่นปี้กันไปหมดแล้ว!!

เสี่ยเจียงกวาดตามองสภาพร้านตัวเองที่ถูกรื้อเฟอร์นิเจอร์และของตกแต่งร้านจนพื้นที่ของอาคารพาณิชย์ขนาดหนึ่งคูหาโล่งเล่นเอาใจหาย ป้ายชื่อร้านถูกปลดลงและมีป้ายใหม่มาทดแทนป้ายเดิมโดยมีห้อยท้ายว่าปิดปรับปรุงร้าน by Never Lover Lands
สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่การข่มขู่เยี่ยงนักเลงอันธพาล แต่มันคือความจริงที่ถูกต้องตามขั้นตอนทุกประการ นอกจากถูกเข้ายึดกิจการแล้วเจ้าของอาณาจักรที่เสี่ยงเจียงเคยเรียกว่าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหรือนายใหญ่หน้าจืดนั่นยังตอกหน้าเขาด้วยการเอาร่างไร้สติหัวไหล่ไปจนถึงไหปลาร้าโชกชุ่มไปด้วยเลือดที่ไหลซึมออกมาตลอดเวลาและมีคราบที่แห้งกรังไปแล้วมาโยนให้ถึงหน้าร้าน
นี่ไม่ใช่การเปิดตัวแค่ว่าเด็กนั่นยังมีชีวิตอยู่
แต่มันเป็นการตอกย้ำถึงอำนาจที่อาณาจักรนั่นมีและไม่เคยลดน้อยลงไปเลย
“บัดซบจริงๆเล๊ยยยยย ฮึ่ย”
ลุกขึ้นตบโต๊ะแล้วสบถออกมาเหมือนคนสติหลุดแล้วทรุดตัวลงไปนั่งอย่างเดิมอีกครั้ง กวาดตามองร่างที่นอนอยู่ที่พื้นอย่างซากเศษขยะชิ้นหนึ่งที่รอการกวาดเก็บไปทิ้งแล้วต้องกุมขมับ
แผนการที่วางไว้ล้มเหลวไปต่อหน้าต่อตา
“เอาไอ้เกียรติไปส่งโรงบาลสิใครก็ได้ ทิ้งไว้อีกหน่อยเดี๋ยวมันก็ตายจริงหรอก เร็วๆสิ”
ลูกน้องสองสามคนกรูเข้ามาหิ้วร่างเกียรติคุณออกไปทางนอกร้านอีกครั้ง คราวนี้เสี่ยงเจียงถึงกับฟุบลงบนโต๊ะด้วยความกลุ้มใจ อยากปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทตายไปด้วยความโกรธเหมือนกันที่มันทำอะไรโดยพลการ ถึงนี่จะเป็นแค่การขู่สถานหนักจากอาณาจักรนั่น แต่ใครจะรับรองได้ว่าถ้าแผนที่วางไว้พลาดอีก คนของที่นั่นจะไม่เอาร่างไร้วิญญาณมาวางทิ้งไว้หน้าร้านให้ปวดใจเล่นๆ

แต่.......แม่งเอ๊ย!!! ใครจะไปรู้ล่ะว่านอกจากไอ้นายใหญ่นั่นยังไม่ตายแล้วมันยังเอาเด็กผู้ชายอย่างน้องของเกียรติคุณมาทำเมียอีก

เด็กที่เนื้อตัวเกรอะกรังไปด้วยน้ำมันเครื่องมอมแมมคนนั้น เด็กที่เสี่ยเจียงเห็นมาตั้งแต่ยังไม่เป็นหนุ่มเต็มตัว เด็กที่เอามาล้างน้ำขัดสีฉวีวรรณแล้วขายได้ราคาตั้งเจ็ดล้านคนนั้น

ใครมันจะนึกไปถึงละโว๊ย!! ว่ามันจะกลายเป็นคนสำคัญเกินกว่าหมอนวดชายที่ขายตัวให้พวกเกย์เฒ่าหรือเกย์กลัดมันไปวันๆ ใครจะไปรู้ว่าไอ้เด็กระฟ้าหยิ่งยโสคนนั้นจะสนใจผู้ชายมากกว่าผู้หญิง
มันช่วยไม่ได้จริงๆกับความผิดพลาดในครั้งนี้

ผิดตั้งแต่ไม่ตรวจสอบข้อมูลให้ดีแล้วว่าอาณาจักรนั่นกับมาดามเหอนักธุรกิจจากสิงคโปร์จะมีความสัมพันธ์อันดีต่อกัน และที่ไม่รู้ยิ่งไปกว่านั้นคือเงินที่ตัวเองไปกู้ยืมมาจากมาดามเหอและไม่ได้จัดส่งตามกำหนดนั้นกลายเป็นเงินของอาณาจักรนั่นไปได้ยังไง มันถึงได้ให้ลูกน้องส่งคนมากระชากหน้าเสี่ยเจียงเสียยับเยินขนาดนี้

ไหนว่าร้านของตัวเองต่ำจนมันไม่คิดจะเหลียวแล แล้วมันเพราะอะไรถึงได้เปลี่ยนใจมายึดร้านได้ สองมือขยุ้มผมตัวเองดึงทึ้งจนเจ็บแสบไปหมดก็ยังหาสาเหตุที่ทำให้ร้านตัวเองตกเป็นอาณานิคมของอาณาจักรไม่ได้ หลังจากนี้เป็นต้นไปอาณาจักรจะเข้ามาปรับปรุงร้านและเปลี่ยนแปลงระบบบริหารของที่นี่ทั้งหมด คนที่เคยเป็นถึงเจ้าของอย่างเสี่ยเจียงถูกลดระดับลงมาไม่ต่างอะไรจากแมงดาคุมซ่องไฮโซดีๆนี่เอง

แล้วคนที่เคยกว้างขวางในวงการนี้มายาวนานอย่างเสี่ยหรือจะยอมได้

ฟันขบกันจนกรามเด่นชัดขึ้นเป็นสันนูน ฟันเสียดสีกันดังกรอดบอกความเคียดแค้นที่สุมอก คนที่เป็นถึงรุ่นพ่อของไอ้หมอนั่นอย่างเสี่ยเจียงจะยอมให้เด็กเหยียบหัวเล่นๆได้ยังไงกัน
ถึงจะเคียดแค้นแค่ไหนแต่สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะหลังจากสาดเหล้าสีเข้มลงคอแก้กลุ้มเหมือนเดิม
.
.
.
เสียงไก่ขันทักทายเช้าวันใหม่ เสียงนกแตกรังส่งเสียงร้องเสียดหูอยู่ข้างหน้าต่างไม่มีผลต่อการหลับพักผ่อนของนายใหญ่ได้เท่ากับควานหาคนที่นอนเคียงข้างกายมาตลอดคืนแล้วเจอความความเปล่า
ผ้าปูที่นอนยับย่นเกิดจากการเคลื่อนไหวหนักหน่วงและร้อนแรงของเมื่อคืน คลาบไคลของบางสิ่งบางอย่างยังฟ้องให้เห็นอยู่บนผ้าปูที่นอน ความเย็นกระทบฝ่ามือถึงได้รู้ว่าโลมลุกจากที่นอนไปนานแล้ว เสียงเรียกร้องเร่าร้อนยังดังก้องอยู่ในหูจนตื่นขึ้นมาอีกวัน
“คุณครับ จะเร่งก็เร่งเถอะไม่ต้องห่วงผม ผมจะไม่ไหวแล้ว”
เสียงกระเส่าเจือแหบระโหยขาดเป็นห้วงๆตามจังหวะเข้าออก โลมเหนื่อยล้าแต่ยังตอบสนองกลับมาร้อนแรงเพราะถูกกระตุ้นให้กระสันมายาวนานจนจะปลดปล่อยแล้ว
“คุณที่ไหนกัน ฉันชื่อระฟ้า เรียกสิ เรียกชื่อฉัน”
“คุณระฟ้า จริงๆแล้วผมก็อายเป็นนะ แต่ตอนนี้ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมจะถึงแล้ว มัน สะ อ๊ะ อา”
นึกแล้วก็ขำ ไม่น่าเชื่อว่านายใหญ่จะจดจำเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ ไม่น่าจะเป็นเรื่องนี้ที่ยังจำได้จนกระทั่งตื่น ถ้าโลมเป็นหมอนวดจริงๆสอบตกตั้งแต่ร้องออกมาตรงๆตามอารมณ์ในตอนนั้นแล้ว สีหน้า น้ำเสียงและถ้อยคำเป็นเหมือนคำสั่งให้อีกฝ่ายหนึ่งจบเกมทั้งๆที่ไม่อยากยังไงอย่างนั้น ร้องออกมาแบบนี้ต่อให้อึดแค่ไหนก็ทนไม่ไหวหรอก ไม่มีลูกค้าคนไหนอยากจบเกมตั้งแต่ยังไม่หมดเวลา เป็นหมอนวดไม่รุ่งก็อยู่เป็นกำลังใจให้นายใหญ่อยู่ที่นี่เห็นจะดีที่สุดแล้ว

นายใหญ่กับชุดทำงานสวมทับด้วยสูทหรูตัดเย็บพอดีตัวเดินไปตามทางเดินปูด้วยแผ่นหินสลับโรยกรวดแม่น้ำ มือเรียวหนาสาละวนอยู่กับการกลัดกระดุมปลายแขนเสื้อสูทให้เรียบร้อย ผมไม่ได้ตัดแต่งทรงปลิวกระจายไปตามท่วงท่าที่ก้าวเดินน่ามองจนคนงานลอบมองเหลียวหลัง ภาพแบบนี้ไม่ค่อยมีให้เห็นในตอนกลางวัน นอกจากนายใหญ่ในชุดลำลองตามปกติ วันนี้นายใหญ่ของบ้านคงจะเข้าไปทำงานในอาณาจักรเป็นแน่ แล้วที่นายใหญ่เดินโชว์ตัวไปรอบเรือนโดยไม่ตั้งใจนี้คงไม่พ้นเดินตามหานายน้อยคนใหม่ของบ้าน คนงานชายที่ทำสวนอยู่แถวนั้นถึงได้ชี้ทางไปยังเป้าหมายแล้วนายใหญ่ก็เดินตามไปทางนั้น
กำลังใจของนายใหญ่นั่งเขี่ยดินเล่นอยู่ข้างเรือน
“ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะนายน้อย”
เสียงทักทำเอาคนถูกเรียกสะดุ้งสุดตัวก่อนจะหันมามองคนเรียกหน้ามุ่ยติดจะค้อนน้อยๆเหมือนคนถูกเรียกไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“คุณตื่นนานแล้วเหรอ”
“ก็นานพอที่จะจัดการอะไรๆด้วยตัวเองอย่างที่นายเห็นนี่แหละ เห็นทีจะต้องถามคุณหน่อยแล้วว่าไปเอามาจากไหนเรื่องที่จะมีคนมาดูแลให้นายใหญ่แต่งตัวก่อนไปทำงาน”
“ก็ผมเห็นคุณกำลังหลับสบาย”
แต่สายตาคนพูดกำลังตัดพ้อระฟ้าว่าเป็นคนที่นอนตื่นสายเองเลยช่วยไม่ได้หากจะต้องดูแลจัดการตัวเอง สายตานั้นบอกว่าถึงจะเป็นนายใหญ่แต่ไม่ควรโวยวายเอาแต่ใจตัวเอง
“ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว เดี๋ยวจะรีบไปทำงาน”
“เดี๋ยวสิ”
หันกลับไปมองคนที่ลุกขึ้นยืนเต็มตัวแล้วปัดดินออกจากมือ ใบหน้ามีริ้วรอยกังวลจนสังเกตได้
“หืม มีอะไรหรือเปล่า”
“คนในบ้านปฏิบัติกับผมแปลกๆไปนะ”
“ยังไง”
“ก็ทำเหมือนผมเป็นเจ้านายแล้วก็เรียกผมว่านายน้อย เป็นคำสั่งของคุณเหรอ”
“เปล่านี่ มันเป็นหน้าที่ที่รับรู้ด้วยสัญชาตญาณมั้ง”
โลมความรู้สึกช้าเสียยิ่งกว่าช้า ในขณะที่คนอื่นรับรู้ฐานะนายน้อยโดยอัตโนมัติแต่เจ้าตัวเองดันรู้เป็นคนสุดท้าย
“เหรอ ไม่เห็นจะชินกับท่าทีแบบนี้เลยอะ”
“แปลกๆงั้นเหรอ หรือว่าอาย”
“ก็ทั้งสองอย่างรวมๆกันแหละมั้ง หรือว่าคนในบ้านเค้ารู้กันแล้ว เมื่อวานผมคุยกับคุณดังไปเหรอ”
“โธ่เอ๊ย นายน้อยกึกก้อง เค้ารู้กันตั้งนานแล้วว่าเรามากกว่าคุย จะไม่ให้คนงานเข้าใจได้ยังในในเมื่อนายเดินตามหลังฉันออกมาจากห้องทุกวันอย่างนั้น ทำไมมาอายเอาตอนนี้”
“ไม่รู้สิ เพราะตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองทำตามหน้าที่มั้ง ส่วนตอนนี้”
“หือ ตอนนี้ทำไมเหรอ เป็นนายน้อยไม่ดีหรือไง ใครๆเค้าก็แย่งชิงอยากจะเป็น”
“แล้วทำไมต้องเป็นนายน้อยด้วยล่ะ เหมือนพระเอกลิเกแถวบ้านเลย”
“เป็นคนของฉัน เอ้อ จะพูดว่าไงดีล่ะ เป็นเมียนายใหญ่จะให้คนงานเรียกว่าอะไร นายหญิงเหรอ ไม่ดีมั้ง นายเตะต้นกล้วยเละเป็นแถบๆขนาดนั้นจะเรียกนายหญิงไหวเหรอ”
“จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว ผมเป็นผู้ชายนะ จะเรียกนายหญิงได้ไง”
“งั้นก็เรียกนายน้อยไปนั่นแหละถูกแล้ว”
อธิบายกันมาเสียยืดยาวแต่โลมก็ยังมีทีท่าประหม่าอยู่ดีเมื่อเดินผ่านคนงานแล้วถูกค้อมหัวให้หรือเดินก้มหลังผ่านไปเหมือนให้ความเคารพ
“ถ้ายังไม่ชินไปอาณาจักรด้วยกันมั้ยล่ะ เหมือนเจ้เชอรี่จะคิดถึงเด็กปั้นอยู่เหมือนกันนะ”
“ผมไปได้เหรอ”
หน่วยตาดำขลับตื่นเต้นดีใจจนปิดไม่มิด ภาพเด็กผู้ชายมาดแมนของอู่ซ่อมรถปลิวหายไปหมดเลย ตอนนี้มีแต่โลมนายน้อยของบ้านที่แก่นและไม่ยอมใครแถมยังขยันดื้อใส่นายใหญ่ของบ้านอีกต่างหาก
“ไปได้แต่ห้ามทำอะไรแผลงๆเด็ดขาด”
“อะไรคือทำแผลงๆ”
“ก็เช่นเดินเรียกแขกในเล้าจน์นี่ห้าม เดี๋ยวลูกค้าสนใจขึ้นมาได้วุ่นวายกันไปทั้งอาณาจักรอีก”
“ผมเนี่ยนะเรียกแขก คนพวกนั้นเมาดริ๊งค์แล้วตาบอดหรือเปล่า”
ระฟ้าสะดุ้งเหมือนคนพูดกำลังว่ากระทบตัวเอง ถ้าคนพวกนั้นต้องเมาก่อนแล้วอย่างเขานี่เรียกว่าอะไร ยังไม่ทันจะดื่มแต่ก็หอบโลมมาซุกไว้ที่นี่แม้กระทั่งฝ่ายของเสี่ยเจียงยังสืบไม่รู้ และเพิ่งรู้เมื่อตอนที่เขาตั้งใจเปิดตัวเมื่อเร็วๆนี้เอง
“ไม่มีใครเค้าเมาหรอก มีแต่คนแถวนี้ที่ไม่รู้ตัวเองเท่านั้นแหละ”
“ผมไปเยี่ยมเถ้าแก่กับเพื่อนที่อู่ได้มั้ย”
“เพื่อนที่อู่เหรอ”
ระฟ้าทบทวนความจำว่าตัวเองเคยเช็คโทรศัพท์โลมแล้วพบว่าหมอนี่โทรหาเพื่อนแค่คนเดียวและคนนั้นเป็นผู้ชายที่ดูสนิทกันมากและเป็นคนที่โลมไม่เคยพูดถึงให้ได้ยินเลย จะว่าไปหมอนี่ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องส่วนตัวให้รู้ถ้าเขาไม่จาบจ้วงสืบรู้เอาเอง
“ชื่อเหน่ง มันมีลูกมีเมียแล้ว”
ถึงอยากจะยิ้มขนาดไหนก็ต้องตีหน้านิ่งให้เหมือนเดิม อะไรดลใจให้โลมพูดออกมาแบบนี้หนอ จากคนที่ความรู้สึกช้ากลายมาเป็นคนรู้ทันนายใหญ่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ว่าจะเกิดจากพูดไม่คิดหรือสัญชาตญาณเอาตัวรอด แต่ระฟ้าก็พอใจกับคำพูดเมื่อกี้มากก็แล้วกัน
“ถ้างั้นก็คงได้มั้ง”
“อย่ามั้งสิ คุณก็รู้ว่าถ้านายใหญ่ไม่อนุญาต ผมออกนอกอาณาจักรไม่ได้”
“เหรอ งั้นนายน้อยลองสั่งดูใหม่นะ”

ครั้งแรกที่คนขับรถและคนสนิทนายใหญ่ที่นั่งคู่คนขับกลั้นยิ้มและเสียงหัวเราะมาตลอดทางไปอาณาจักร นายใหญ่และนายน้อยนั่งต่อล้อต่อเถียงกันมาตั้งแต่ขึ้นรถและเหมือนจะพ่อแง่แม่งอนกันมาตลอดทางเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามัน ไม่ได้หวานเลี่ยนจนเอียนเหมือนชายหนุ่มหญิงสาว ไม่มีอะไรต่างจากผู้ชายสองคนคุยกัน แต่จากสถานภาพของทั้งคู่และน้ำเสียงออกจะเอ็นดูภายใต้ท่านั่งกอดอกเอนหลังไปกับพนักพิงดูผ่อนคลายของนายใหญ่แล้วนั้น คนสนิทและเทรนเนอร์จำเป็นอย่างพงอดดีใจอย่างคนหมดห่วงไม่ได้ คนหนุ่มที่ต้องทิ้งช่วงเวลาที่ควรมีความสุขและมีอิสระเสรีอยู่กับเพื่อนอย่างระฟ้าแต่ต้องมาแบกรับหน้าที่แทนพ่อและปู่ที่ตายไปกลายเป็นคนวัยหนุ่มที่ไร้อารมณ์และไร้ชีวิตชีวา ระฟ้าทำหน้าที่เป็นผู้นำกิจการและเป็นผู้นำลูกน้องได้ดี แต่สิ่งที่ระฟ้าไม่เคยมีเลยตั้งแต่เข้ารับตำแหน่งคือรอยยิ้มที่ส่งออกมาจากตา วันนี้ระฟ้านายใหญ่ของอาณาจักรมีทั้งภาวะผู้นำและแสดงออกทางความรู้สึกสมวัยและสมกับเป็นแค่คนๆหนึ่งแล้ว ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ทำตามหน้าที่อย่างเดียวเท่านั้น
รถจอดเทียบหน้าอาณาจักรทั้งพงและคนขับรถลงมาเปิดประตูให้นายทั้งสองลงตามฝั่งที่ตัวเองนั่งมา
“ไม่ต้องเปิดให้คุณโลมเดี๋ยวเขาจะไปเยี่ยมเพื่อนที่อู่ต่อ”
ระฟ้าก้าวลงมาจากรถพร้อมคำสั่งที่ทำให้ประตูฝั่งที่โลมนั่งถูกปิดกลับเข้ามาอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่ประตูรถจะปิดสนิท
“ขอลงด้วยครับ”
ผมเป็นคนยับยั้งการปิดประตูกลับเข้ามาของคนรถเอง ไม่ลืมโค้งขอโทษที่ตัวเองผลักประตูต้านออกมาจนคนรถสะดุ้งตกใจและรีบโค้งตอบเมื่อผมขอโทษ กลายเป็นโค้งกันไปโค้งกันมาจนเริ่มมึนอยู่สักพัก พอลงมาจากรถได้ก็พบว่านายใหญ่ยังยืนสง่าอยู่ทางฝั่งประตูที่ลงไปเหมือนเดิม และมองมาที่ผมเหมือนรอคำอธิบาย
“ผมจะเข้าไปทักทายเจ้เชอรี่ก่อนน่ะครับ”

เหมือนท่านผู้นำจะไม่ติดใจสงสัยอะไรแล้วพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะหันหลังเดินไปทางซุ้มประตูทางเข้าอาณาจักรที่มีหมอจ๋าในชุดลำลองธรรมดายืนยิ้มรอรับอยู่แล้ว
นึกขอโทษเจ้เชอรี่อยู่ในใจที่เอาชื่อเจ้มาอ้าง อันที่จริงแล้วผมหมดสนุกและหยุดตื่นเต้นที่จะไปหาไอ้เหน่งตั้งแต่เห็นหมอจ๋าคนสวยยืนรอเหมือนรู้ว่านายใหญ่จะมาอยู่ที่หน้าประตูแล้ว จากชุดเรียบง่ายทำให้รู้ว่าหมอจ๋าไม่ได้มาอาณาจักรด้วยเรื่องงาน วันนี้ไม่มีการตรวจร่างกายแต่อย่างใด ความไม่พอใจบางอย่างก่อตัวขึ้นลึกๆ เป็นความรู้สึกที่ผมแสดงออกเงียบๆแค่คนเดียว

“รอนานมั้ยครับคุณจ๋า”
“ไม่นานเลยค่ะ รถติดหรือเปล่าคะ”
ตลอดทางที่เขาเดินเคียงคู่กันเข้าไปข้างใน อากาศธาตุอย่างผมก็เดินฮึดฮัดใส่อากาศตามหลังทั้งคู่ไปไม่ให้ใครรู้ พยายามไม่แสดงออกว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์แบบไหน
“อ้าว น้องอะไรนะ จ๋าจำไม่ได้ ติดอยู่ตรงปากนี่เองค่ะระฟ้า แต่เป็นหมอนวดคนใหม่ของที่นี่ใช่มั้ยคะ จ๋าไม่เจอหน้าตั้งนานแล้ว นี่คงออกไปรับแขกซุปเปอร์วีไอพีสินะคะถึงติดรถระฟ้ากลับมาด้วยอย่างนี้”
ทั้งคู่ผงะเมื่อตอนจะผลักประตูเข้าห้องส่วนตัวนายใหญ่แล้วมีผมตามมาด้วยเหมือนเงาที่ไม่ได้รับเชิญ สองคนคุยกันไม่สนใจเองว่าผมเดินตามมาด้านหลัง ผมก็เดินตามปกติ ไม่ได้ย่องตามมาหรือคอยหลบตามซอกเสาซะหน่อย แต่แล้วคนที่ต้องอึ้งและผงะตามสองคนนี้มาติดๆคือผมเองที่ไม่รู้ว่าจะต้องตอบคำถามของหมอจ๋ายังไงดีนอกจากยกยิ้มฝืนๆไปให้
“ไหนว่าจะไปหาเจ้เชอรี่ไงโลม”
“ผม เอ่อ ผมมาเอาแฟ้มงานที่ต้องเอากลับไปทำอะครับ เดี๋ยวลืม แหะ แหะ”
อาศัยช่วงที่หมอจ๋าเดินเข้าไปในห้องก่อน ผมเลยสบโอกาสเดินตามเข้าไปเนียนๆ แต่กลางแผ่นหลังถูกดึงเสื้อเอาไว้จนเซไปปะทะกับอกคนดึง เสียงนายใหญ่ดังลอดไรฟันที่ข้างหู
“ลูกเล่นแพรวพราวเหมือนกันนะนายน้อย เข้าใจแล้วใช่มั้ยว่าทำไมถึงต้องส่งใครไปเฝ้าเวลานายไปไหน”
“ผมไม่ได้ห่วงใยคุณจนโอเว่อขนาดนั้นซะหน่อย”
กระซิบตอบแค่พอได้ยินกันสองคน การที่ระฟ้าให้คนคอยตามอารักษานั่นเพราะกลัวผมจะเป็นอันตรายหรือเป็นเป้าให้คนร้ายเอาไปใช้หาผลประโยชน์หรือเรียกค่าไถ่อีกประมาณนั้น แต่ผมไม่ได้ตามมาเพราะห่วงหมอนี่จะเป็นอันตราย รู้แต่ว่าไม่ชอบใจและไม่อยากให้เขาอยู่ด้วยกันแค่สองคน
“งั้น เพราะหึง”
นายใหญ่เดาคำตอบเหมือนผมถูกต่อยเข้าเบ้าตา ทั้งอึ้งทั้งงงถึงแม้จะไม่ได้เห็นดาวระยับระยับก็ตาม
แววตาเจ้าเล่ห์มองสบตาผมเหมือนท้าทายให้ตอบ ท่าทีลอยหน้าลอยตาอย่างผู้มีชัยนั้นทำให้อยากยกเข่าขึ้นทำร้ายร่างกายท่านผู้นำมากถ้าไม่ติดว่ามีบุคคลที่สามเฝ้ารออยู่ข้างใน ผมคงจะตอบโต้นายใหญ่ได้สะดวกกว่านี้
“จะตามมาเฝ้าก็เข้ามาซะทีสิโลม จะได้ปิดประตู”
เสียงตะโกนออกมาจากในห้อง ไอ้นายใหญ่ระฟ้ามันเดินเข้าไปตอนไหนไม่เห็นรู้ ผมเป็นรูปปั้นที่ยืนอึ้งอยู่หน้าห้องเพียงคนเดียว เสียงหัวเราะไล่หลังตามมา ผมได้แต่กระแทกเท้าเดินเข้าไปแล้วปิดประตูตามคำสั่งเท่านั้น


๐ สวัสดีค่ะ จำได้ว่าตอนลงเรื่องนักเลงใหญ่ เคยทำสถิติลงทุกวันและบางวันบ้าพลังลงวันละ 2 ตอน แถมตอนนั้นทำงานประจำด้วยนะ แต่ตอนนี้ คนเขียนติสแตกออกมาทำฟรีแลนซ์แล้ว ระดับสปีดกลับตกวูบ กลายเป็นลงอาทิตย์ละตอนตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่คือเหตุผลที่ลงนิยายในเล้าทีละเรื่อง ไม่งั้นเกิดภาวะดองยาวแน่ๆ 
๐ ถ้าใครไม่ไปเที่ยวไหน ก็อยู่ฉลองปีใหม่ด้วยกันนะคะ คนเขียนต้องอยู่ดูร้านกาแฟ พื้นที่ประมาณ 6 ตารางเมตรโดยรอบ เป็นโปรเจคใหญ่มากถึงขนาดต้องยกเลิกกลับใต้รูเมาะกิตอกันเลยทีเดียว 
๐ คนเขียนไม่ทราบเลยว่าเวลาส่งข่าวทางเมลล์จะได้รับกันบ้างหรือไม่ พยายามกระจายข่าวทุกทางแล้วกันนะคะ หนังสือรอบรีปริ๊นต์เห็นทีจะต้องจัดส่งตอนเปิดปีใหม่มาแล้ว เพราะตอนไปเอาเลขรับพัสดุ พนักงานบอกว่ามีของตกค้างปีใหม่ต้องเคลียร์ภายในสัปดาห์นี้เพียบเลย บางส่วนหากจัดส่งภายในสัปดาห์นี้จะยังอยู่ที่สาขาจนกว่าจะเปิดปีใหม่ถึงจะกระจายของได้ ปีนี้อะไรมันจะติดขัดกันตั้งสองรอบคะพี่น้อง ติดน้ำท่วม ติดปีใหม่  เอาให้จบในปีนี้นะอุปสรรคทั้งหลายแหล่
๐ ขอบคุณทุกคนสำหรับการติดตามค่ะ คนคอยช่วยดุแลคำผิดคนเขียนหายไปไหนหลายวันแล้วเนี่ย 
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ คลิก

๐ เพิ่มเติม ใครที่ยังไม่ทราบข่าวเปิดจอง สิงหาถึงกุมภาทราบแล้วไม่เปลี่ยน คลิกตามไปดูรายละเอียดได้เลยค่ะ

[harumi]

 

[kikumaru]

อร้ายยยยยยย น่ารักอะ
โลมหึงนายใหญ่
ตามติดเลยนะ ขวางหมอจ๋าเลย
แอบไม่ปลื้มยัยหมอจ๋าดูแปลกๆชอบกล

[13smblue]

น้ำตาซึม.. ดีใจอ่ะ ><

[Yunatsu]

 

โอ้ยยยยยยย น่ารักกกกกกกกกกก

กริ๊ดดดดดดด

[veeva]

อร๊ายยยยยยยยยย

[evilheart]

ตอนนี้นายน้อยของระฟ้า มีสิทธิ์หึุงเต็มที่แล้ว
กลัวแต่หมอจ๋าจะเอาระฟ้าทำสามีถาวรหน่ะสิ

[Chiren]

โลมเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น..และไวขึ้นด้วย

น่ารักดีตอนโลมแอบตามหลัง เพราะว่า"หึง"นายรากหญ้า

ถึงมาอาทิตล่ะตอน แต่ก็เปิดเข้ามารอทุกวันนะค่ะ

[soullve]

ส่วนของเสี่ยเจียงปล่อยมันไป ๕๕๕

โอ้ยๆ  เริ่มหวานกันแล้ว อ่านแล้วเขินอ่า
เอาหวานๆอีกนะคะ  มาม่ายังไม่อยากกิน
กว่าจะเข้าใจตรงกันได้ เล่นเอาเหนื่อย
นายน้อยของนายใหญ่ 

[Nus@nT@R@]

555 นายใหญ่กวน

[yayee2]

อิ อิ โลมมีหึงนายใหญ่ด้วยแหละ
เอ..ทำไมวันนี้ดิฉันรู้สึกหมั่นไส้หมอจ๋ายังไงไม่รู้อ้ะ
ดูน้ำเสียงที่พูดถึงโลมสิ เหมือนจะกดๆโลมยังไงพิกล