หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[Seiki]

ตอนที่ 33 นายโลมกับรักจนตรอก

สายตากวาดมองเอกสารเหมือนผมกำลังตั้งใจกับแฟ้มงานตรงหน้ามาก

แต่ไม่มีใครรู้หรอก!!

หูสองข้างกางออกเต็มที่ไม่แพ้เรดาห์ที่เปิดอ้ารับสัญญาณเสียงแบบเซอร์ราวด์ โต๊ะทำงานนายใหญ่กับโซฟารับแขกไม่ได้อยู่ไกลกันมากก็จริง แต่สองคนนั้นคุยกันในระดับเบากว่าปกติหรือไม่ก็เพราะห้องนายใหญ่กรุฉนวนดูดซับเสียงป้องกันแม้กระทั่งเสี้ยงก้องเสียงสะท้อนอย่างกับออดิทอเรี่ยม เสียงที่สองคนนั้นคุยกันถึงดังไม่ถึงหูผม
ผมไม่ได้ชอบใจกับความรู้สึกนี้ของตัวเองเลย ออกจะฟุ้งซ่านและไม่ชอบใจที่ควบคุมความรู้สึกงี่เง่าๆนี้ไม่ได้ ผมกำลังโตเป็นผู้ใหญ่ อายุเข้าใกล้ 20 ปีแล้ว แม้กระทั่งก่อนหน้านี้ผมยังรู้สึกว่าตัวเองโตเป็นผู้ใหญ่มากกว่านี้ เก็บกักอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองมากกว่านี้ ออกจะเป็นคนรับได้กับทุกเรื่องและทุกปัญหาเสียด้วยซ้ำ
ทุกครั้งที่ชายตาไปหาคนคู่นั้น ก็มักจะพบว่ามีสายตาของนายใหญ่มองกลับมาที่ผมอยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน เป็นสายตาที่ออกจะเจ้าเล่ห์และสายตาที่มองมาเหมือนล่วงรู้ความรู้สึกนึกคิดของผมอย่างทะลุปรุโปร่งมากกว่าสายตาจริงจังตามปกติของนายใหญ่
ผมไม่พอใจรอยยิ้มมุมปากและสายตาระยิบระยับนั่นขึ้นมากระทันหัน เหมือนผมกำลังถูกไอ้หมอนี่ปั่นหัว และเหมือนมันสนุกนักหนาที่ได้แกล้งผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างผมคนนี้
เสียงปกแฟ้มเอกสารกระทบเข้าหากันเรียกสายตาของคนสองคนบนโซฟาตัวเดียวกันให้หันมามอง ฉนวนกันเสียงในห้องนี้ทำงานได้ดีเป็นกรณีๆไปเหรอวะ?
ผมยกยิ้มให้แขกคนสำคัญของนายใหญ่เพื่อขอลหุแก่โทษที่ไร้มารยาทและทำให้ตกใจ รีบเก็บแฟ้มเข้าที่ตามปกติแล้วเดินไปที่ประตูห้องเงียบๆ เพียงแค่เสียงมือจับปลดล็อคดังกริ๊กเท่านั้น เสียงเหมือนมนต์แห่งคำสาปดังก้องขึ้นมาทันที
“จะไปไหน”
ทีแบบนี้ล่ะรู้สึกตัวขึ้นมาทันทีเชียวนะ!!
“ไปหาเจ้เชอรี่ครับ”
นายใหญ่ขมวดคิ้วมุ่นเหมือนไม่เชื่อ ผมไม่ได้ใส่ใจท่าทางแบบนี้เลย จะสงสัยใคร่รู้ก็เรื่องของแม่งเหอะ ถ้าไม่ถามก็ไม่ใช่หน้าที่ที่ผมต้องตอบ อยู่กับแขกคนสำคัญขนาดนี้มันคงไม่มีเวลามาแสดงอำนาจอะไรกับผมหรอก ผมง้างมือเพื่อให้ประตูกว้างพอที่จะเบี่ยงตัวออกไปจากให้ให้ได้ รู้สึกอากาศในห้องนี้มีให้หายใจน้อยเต็มทีแล้ว
“เดี๋ยวสิ”
ไม่ได้มาแค่เสียง แต่มือนายใหญ่ยาวพอที่จะสาวข้อมือข้างหนึ่งของผมไว้ได้ ตกใจอยู่ไม่น้อยกับสถานการณ์ที่เหนือจากความคาดหมายนี้
“ฉันยังคุยกับคุณจ๋าไม่จบเลย”
“ตามสบายเลยครับ”
ผมไม่ชอบสายตาตำหนินั่นที่มันส่งมาให้เลย ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมความผิดเหมือนจะตกอยู่ที่ผมเสียได้ คำว่าตามสบายหมายถึงคนนอกอย่างผมไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกินในห้องนี้อีกแล้ว มันน่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอที่ผมรู้จักมารยาทขึ้นมาหลังจากที่เสนอหน้าเป็นอากาศธาตุในห้องนี้อยู่ตั้งนานสองนานแล้ว
“อยู่รอก่อน”
น้ำเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจและคำสั่งที่ไม่ได้ยินมานานออกมาจากปากภายใต้สีหน้านายใหญ่คนเดิมที่ผมเคยเห็นมาก่อนหน้านี้ ไม่ลืมชักสีหน้าแล้วเดินกระแทกเท้ากลับไปนั่งตำแหน่งเดิมแบบไม่สบอารมณ์และไม่เข้าใจตัวเองทันที
ผมเป็นอะไรไปวะ?
กลายเป็นไอ้โลมที่งี่เง่าไร้เหตุผลตั้งแต่เมื่อไหร่?
ขนาดตัวเองยังไม่พอใจความเปลี่ยนแปลงนี้ แล้วใครที่ไหนจะไปชอบนิสัยแย่ๆที่เกิดขึ้นเองโดยไม่ได้รับเชิญกันล่ะ
พิงหลังกับพนักเก้าอี้แล้วพักสายตาเพื่อตัดขาดจากโลกภายนอกเพื่อรอเวลาฟังคำสั่งอีกครั้ง ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่รู้สึกเหมือนตัวเองลดตัวลงไปเป็นเด็กที่เอาแต่ใจทั้งๆที่ผ่านเวลานั้นมาโดยไม่มีความรู้สึกอะไรแบบนี้แท้ๆ แม้กระทั่งความรู้สึกไม่พอใจเล็กๆนี้ที่ก่อตัวขึ้นมามันเพิ่งจะเกิดหลังจากที่นายใหญ่เอ่ยปากว่าชอบ ก่อนหน้านี้ที่เป็นแค่นายโลมใช้หนี้ยังไม่รู้สึกหวงแหนหรือนึกอยากเป็นเจ้าของได้เท่านี้เลย คำๆเดียวแต่กลับเปลี่ยนแปลงความรู้สึกรวมไปถึงการแสดงออกบางอย่างได้ขนาดนี้เลยเหรอ ตกลงแล้วผมกำลังก้าวไปสู่ชีวิตแบบไหนเนี่ย ชีวิตที่ต้องใช้ชีวิตคู่กับผู้ชายที่ไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย ไม่มีอะไรที่เท่าเทียมกัน นอกเหนือจากนั้น ทำไมผมถึงไม่นึกชอบพอผู้หญิงฉันท์ชู้สาว ตอนที่ลูกสาวเถ้าแก่แสดงออกว่ามีใจให้ทำไมถึงไม่นึกสนใจ เพราะไม่ว่าจะเป็นนายใหญ่หรือลูกสาวเถ้าแก่มันก็หมายความว่าผมกำลังเล่นของสูงอยู่ทั้งนั้น
“คิดอะไรอยู่ ทำไมคิ้วขมวดกันอย่างนั้นล่ะ”
นิ้วชี้กดลงมาเหนือหน้าผากพร้อมเสียงทักทาย ผมค่อยๆหรี่ตาขึ้นเหมือนไม่ได้ตกใจที่ถูกจู่โจมอย่างนั้น นอกเหนือจากใจที่เต้นระรัวอยู่ในช่องอกแล้ว ผมมั่นใจว่าไม่ได้แสดงท่าทางอะไรให้นายใหญ่ต้องหัวเราะขำที่แกล้งผมได้สำเร็จ
“ผมแค่พักสายตา”
“เส้นจะยึดอยู่แล้วเนี่ยนะเรียกว่าพัก ไปกันได้หรือยัง”
“ไปไหนครับ แล้ว”
“คุณจ๋าเหรอ”
“ครับ”
ในห้องนี้เริ่มต้นจากมีคนอยู่กันสามคน จนกระทั่งตอนนี้เหลือแค่ผมกับมันที่ยังยิ้มระรื่นอยู่ได้ ผมจะหมายถึงใครอีกถ้าไม่ใช่แขกคนสำคัญคนนั้น
“ย่นจมูกใส่ชั้นแบบนั้นหมายความว่านายกำลังงอนงั้นเหรอ”
ผมทำหน้าเหรอหรา ตาเบิกกว้างเพราะตกใจที่มันคิดว่าผมงอน ผมเนี่ยนะงอน มีเหตุผลอะไรที่จะต้องงอนมัน แค่หงุดหงิดกับความรู้สึกของตัวเองก็เท่านั้น แค่ไม่ควรยกตัวเองให้สูงขึ้นจากแต่ก่อนตอนที่ยังเป็นแค่หมอนวดใช้หนี้มัน แค่มันบอกว่าชอบ แค่นั้นผมก็รู้สึกหึงที่เห็นมันสนิทสนมกับหมอจ๋าและเหมือนผมจะไร้ความหมายไร้ตัวตนขึ้นมาทันทีถ้าหากผมจะไม่พอใจ คงจะหมายถึงนายใหญ่มากกว่าจะเป็นหมอจ๋าที่ไม่น่ารู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วย แต่คำว่างอนมันเหมาะที่จะใช้กับผู้ชายอย่างผมซะที่ไหน ถ้ามันใช้คำว่าหงุดหงิด ผมจะโกรธมันน้อยลงกว่านี้เยอะเลย
“เปล่า ผมไม่ได้งอน”
“หึงจนแสดงอาการแบบนี้ออกมาเค้าก็เรียกว่างอนนั่นแหละ ไม่เคยได้ยินสุภาษิตที่ว่าหึงจนควันออกหูเหรอ”
“นั่นมันโกรธแล้ว”
“ก็นั่นไง หึงแล้วไม่พอใจ กลายเป็นโกรธ ยิ่งไม่ได้ยินว่าฉันกับหมอจ๋าคุยอะไรกันบ้างเลยกลายเป็นโกรธมากจนควันออกหู ฉันพูดผิดตรงไหน”
“ผมเนี่ยนะ”
ถ้ามันจะวิเคราะห์ออกมาได้เป็นฉากๆขนาดนั้นก็หัวเราะใส่หน้ากูเลยเหอะไอ้นายใหญ่บ้าอำนาจ ที่บังคับให้อยู่ก็เพื่อที่จะแกล้งให้ได้สะใจสองต่อใช่มั้ยเนี่ย
“เอาน่ะ ที่นายหึงครั้งนี้ไม่เปล่าประโยชน์หรอก ฉันรับรู้ แต่ที่ต้องฝืนความรู้สึกของนายก็เพราะเราก็ต้องให้เกียรติผู้หญิง คุณจ๋าเค้ามีเรื่องมาปรึกษาและมันก็ค่อนข้างจะเป็นเรื่องส่วนตัวเธออาจจะลำบากใจถ้าต้องคุยต่อหน้านายนะ คุณจ๋ากับฉันนอกเหนือจากที่นายรับรู้มาจากที่คนในอาณาจักรเค้าพูดกันความจริงแล้วเราก็เป็นได้แค่เพื่อนที่สนิทกันมากแค่นั้นแหละ คุณจ๋าเป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวที่ฉันมีนอกจากบริวารที่มาคอยตามดูแลน่ะ”
เป็นคำแก้ตัวหรือคำอธิบายที่เหมือนนายใหญ่จะงอนง้อ แต่มันก็ยังมีเรื่องที่ผมไม่เข้าใจอยู่ดี เพื่อนสนิทประเทศไหนกันถึงได้ถึงเนื้อถึงตัว นอนด้วยกันและเข้าอกเข้าใจกันมากขนาดนี้
“เรื่องราวของฉัน ไว้นายค่อยๆเรียนรู้และทำความเข้าใจไปก็แล้วกันนะ จะไปกันได้หรือยังล่ะ หรือว่าต้องยื่นมือให้จับแล้วกระตุกขึ้นมา หรือจะให้อุ้มออกไป”
“ผมเดินเองได้ แล้วคุณจะไปไหนเหรอ”
“ถามตัวเองดีกว่า นายนั่นแหละจะไปไหนล่ะ”
ผมชี้นิ้วเข้าหาตัวเองเมื่อนายใหญ่ตีรวนมาทางผม
“หมายความว่าคุณจะไปด้วยเหรอ”
“แน่สิ ไม่งั้นจะให้รอทำไม”
นี่นอกจากจะมีลูกน้องตามไปอารักขาเป็นโขยงแล้ว นายใหญ่ยังจะตามไปคุมด้วยตัวเองอีกเหรอ ถึงจะดูเรื่องเยอะไปสักหน่อยแต่ผมก็อยากไปหาไอ้เหน่งบ้าง ป่านนี้มันคงจะห่วงผมน่าดู แต่ด้วยความที่เราต่างก็ดูแลตัวเองมาโดยตลอด มันเลยไม่คิดจะโทรมาแสดงความห่วงใยอย่างเพื่อนคนอื่นๆเขา มันกลัวผมจะเข้าใจผิดคิดว่ามันเห็นผมอ่อนแอหรือดูแลตัวเองไม่ได้ อีกอย่างผมยังไม่ได้คุยกับเถ้าแก่เรื่องที่หายไปจากอู่และไม่แจ้งให้เป็นเรื่องเป็นราวกับเถ้าแก่เลย ไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาอยู่กับนายใหญ่เหมือนการณ์ถาวรแบบนี้
เจ้เชอรี่ยิ้มให้ตอนที่ผมเดินออกมาขึ้นรถหน้าอาณาจักรและโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าเดี๋ยวกลับมาคุยกันทีหลัง จริงๆแล้วช่วงเวลาที่ผมได้อยู่อาณาจักรเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆไม่ได้เนิ่นนานอะไรเลย แต่พอกลับมาอีกครั้งกลับรู้สึกคุ้นเคยเหมือนได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานาน เพียงแต่การมาเยือนอาณาจักรของผมในครั้งนี้สะดวกสบายแต่ดูจะเป็นอะไรที่ลำบากต่อการปฏิบัติตัวของคนอื่นหรือเพื่อนร่วมงานเก่าอยู่ไม่น้อย
ทันทีที่เห็นหน้าผมเดินเข้ามาในอู่ ไอ้เหน่งแทบจะทิ้งอุปกรณ์บัดกรีแล้วโผเข้ามากระโดดกอดผมอย่างคนที่ไม่เจอกันมานานแรมปี แต่ติดอยู่ที่ว่ามันกางออกมาได้แค่แขน ส่วนขาที่ย่อลงไปเพื่อจะกระโดดเข้าหาผมกลายเป็นชะงักอยู่กับที่เมื่อเห็นคนที่เดินตามหลังมา มันทำหน้าเจื่อนๆแล้วถูมือตัวเองไปมาแก้เขิน
“ไงวะ”
ผมทักทายมันก่อนด้วยประโยคเริ่มต้นเพื่อไต่ถามอย่างคนมีมารยาท
“มึงยังไม่ตายใช่มั้ยเนี่ย”
ส่วนมันก็ยังป่าเถื่อนใส่ผมเหมือนเดิมและแกล้งเป็นไม่เห็นคนที่เดินตามหลังผมมา หรือไม่ มันก็คงจะทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้ว่าคนข้างหลังเป็นใคร
“เปล่า กูตายมาได้สักพักแล้ว นี่มาลามึงเพื่อไปเกิด อโหสิให้กูด้วยนะถ้ากูทำอะไรให้มึงเดือดร้อนเอาไว้”
“ไอ้เชี่ยโลม พูดอะไรบ้าๆ นั่นใครวะ”
คำถามท้ายสุดมันยกขึ้นแค่ริมฝีปากแต่ไม่ยอมเปล่งเสียงออกมา
“คุณระฟ้า เจ้านายกู”
เสียงคนเป็นเจ้านายกะแอมดังขึ้นมาเมื่อผมแนะนำไปว่าอย่างนั้น เพื่อให้การอธิบายให้เหน่งเข้าใจได้สั้นที่สุดก็คงจะไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว
“แล้วที่อู่เป็นไงบ้างวะ”
“มึงหายหัวไปเค้าก็บ่นอะดิ แต่ก็แค่บ่นแหละวะ เงินไม่ต้องจ่ายก็ทำได้แค่บ่นเท่านั้นแหละ ส่วนคุณหมวยเล็กคิดถึงมึงรอมึงจนหาผัวใหม่ไปแล้ว รักแท้แพ้อารมณ์เปลี่ยวอะ”
“เถ้าแก่ได้ยินมึงจะหนาวนะเหน่ง”
“แล้วที่มาวันนี้ มึงมาเยี่ยมหรือมาลาออกด้วยวะ”
พอเหน่งพูดคำว่าลาออกผมก็รู้สึกใจหายขึ้นมา ตอนจบ ม.6 ใหม่ๆ เป็นช่วงเวลาที่ผมเครียดมากที่สุดแล้ว จากสถานะทางบ้านผมไม่ได้เรียนต่อแน่ๆ และถ้าผมไม่หาทางทำรายได้มาจุนเจือตัวเองและครอบครัว พี่เกียรติจะต้องยัดงานในบ่อนหรืองานในร้านของเสี่ยเจียงให้แน่ๆ งานพวกนั้นเป็นงานที่ผมคิดจะทำเป็นอย่างสุดท้าย ถ้าไม่ได้เถ้าแก่ที่ปราณีให้ผมฝึกงานในอู่จนได้เป็นช่าง ผมเองยังไม่รู้เลยว่าวันนี้จะต้องคุมตู้ม้าตู้ไหน หรือวิ่งโพยแทงบอลอยู่แถวไหน อู่เก่าๆซอมซ่อๆที่เกรอะกรังไปด้วยน้ำมันเครื่องแห่งนี้ เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตผม เป็นความทรงจำที่ดี ในขณะที่ผมเลือกทางเดินในชีวิตกับตัวเองไม่ได้ ผมก็ควรจะต้องบอกกล่าวเถ้าแก่ถึงความจำเป็นนี้ และหากวันไหนที่ผมไม่มีหนทางไปแล้วจริงๆ เถ้าแก่คงจะกรุณาให้ผมได้ทำงานที่นี่อีกครั้ง
“กูถามแค่นี้ ถึงกับซึมเลยเหรอวะ กูพูดเล่น ที่นี่ไม่เหมือนบริษัทหรอกมึง ไม่ต้องลาออกก็ได้ ถึงจะมีเงินเดือน แต่เถ้าแก่เค้าก็คิดเป็นรายวันอยู่แล้ว วันไหนมึงไม่มาเค้าก็หักตังค์ วันไหนมึงมาเค้าก็คิดเงินให้ มึงจะมาเมื่อไหร่ก็ได้โลม มึงหายไปก็ไม่ได้หมายความว่าจะมาที่นี่ไม่ได้อีกนี่หว่า กูว่าเถ้าแก่เค้าเข้าใจ เค้าแค่เสียดายที่ขาดลูกน้องขยันๆไปคนแค่นั้นแหละ”
“เนี่ยนะแค่นั้นของมึง กูฝากดูนายด้วย จะเข้าไปคุยกับเถ้าแก่ก่อน”
“นายมึงยังต้องฝากกูดูอีกเหรอวะ แล้วชุดดำที่อยู่หน้าอู่นั่นจะจ้างเอาไว้ทำไม”
“ไม่ได้หมายความว่าดูแลอย่างนั้น เรื่องนั้นเค้ามีคนจัดการอยู่แล้ว กูหมายถึงช่วยเป็นเพื่อนคุยน่ะ เข้าใจยากจังวะ”
“โอย นั่นก็ไม่ไหวมั้งมึง หน้านายมึงเป็นมิตรกับกูหรือก็ไม่ มองจิกเหมือนกูไปขโมยอะไรของเค้ามางั้นแหละ เยือกเย็นน่ากลัวขนาดนี้ ตาเค้ากูยังไม่กล้าสบเลยมึง”
“งั้นก็ต่างคนต่างอยู่ มึงไปจัดการงานของมึงเหอะไป กูชวนอู้มานานแล้ว”
ผมตบไหล่มันแล้วแยกตัวไปหานายใหญ่ที่นั่งทำบรรยากาศตามที่เหน่งบอกมาทุกประการจนต้องพรูลมเสียออกจากปอดทิ้งเสียเฮือกใหญ่ ถ้าจะมานั่งตีหน้าเข้มและไม่พูดไม่จาทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่แบบนี้ จะตามมาทำไมกันวะ ไหนพงบอกว่านายใหญ่ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดเฝ้าใครได้ไง
“คุณ เป็นอะไร เบื่อเหรอ”
“เปล่า จะกลับแล้วใช่มั้ย”
นี่ขนาดปากบอกว่าเปล่า แต่ถามเหมือนรอเวลากลับขนาดนี้คำตอบเมื่อกี้เชื่อถือได้แค่ไหนวะ
“ผมขอเวลาอีกแป๊บได้เปล่า จะเข้าไปคุยกับเถ้าแก่ให้เป็นเรื่องเป็นราว เค้าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมเป็นเด็กที่มาของานเค้าทำ อยู่ๆหายตัวไปไม่บอกไม่กล่าวมันดูไม่ดีอะ เหมือนไม่เห็นหัวผู้ใหญ่”
“ไม่ได้ว่าอะไรนี่ ไปทำอย่างที่บอกมาเถอะ สิ่งที่นายคิดเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว”
“ถ้าคุณไม่อยากนั่งรอที่นี่ไปรอในรถก็ได้นะ เดี๋ยวผมตามไป”
“รอที่นี่แหละ มีอะไรให้ดูเยอะดี”
“ไม่ยักรู้ว่าคุณชอบดูเศษซากอะไหล่รถ”
“ไม่ใช่เรื่องนี้หรอก แต่เด็กๆอย่างนายอย่ารู้เลยว่าเรื่องอะไร”
“ผมไม่ชอบคำว่าเด็กที่คุณว่าผมเลย มันดูผมลามปามแก่แดดยังไงไม่รู้”
“คิดมากน่ะ ไปได้แล้ว”
ลับหลังอดีตช่างยนต์ของที่นี่หายเข้าออฟฟิตที่ต่อเติมขึ้นมาจากส่วนหนึ่งของอู่ซ่อมรถไป “หมวยเล็ก” ชื่อผู้หญิงที่ถูกเอ่ยออกมาเพียงครั้งเดียวในวงสนทนาก็ถูกคนที่ตีหน้าขรึมล้วงข้อมูลจากคนที่เอ่ยถึงชื่อนี้มาเสียละเอียด
เขารู้ดีว่าเพื่อนร่วมอู่ของโลมตกใจและประหม่าขนาดไหนที่เห็นเขาตามมาด้วยพร้อมคนดูแลอีกโขยงใหญ่ๆ ยิ่งพอขยายตำแหน่งและหน้าที่ของตัวเองแล้ว เหน่งก็รีบพรั่งพรูข้อมูลที่เขาต้องการจะรู้ออกมาทันที
‘ลูกสาวของเถ้าแก่ที่นี่แอบชอบโลมตั้งแต่โลมเข้าอู่แล้ว’
ข้อมูลไหนๆก็ไม่ทำให้ระฟ้ารู้สึกดีเท่ากับข้อมูลที่โลมไม่เคยสนใจลูกสาวเถ้าแก่มากไปกว่าเจ้านายคนหนึ่งเลย
“เอ่อ คุณระฟ้าครับ”
“หืม”
ถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อคนให้ข้อมูลที่เงียบไปนานหลังจากที่เขาพอใจในรายละเอียดที่ได้รับเรียกชื่อขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไมคุณถึงไม่ถามเรื่องคุณหมวยเล็กกับไอ้ เอ้ย โลมมันเองล่ะครับ”
มันเป็นความพอใจที่เขาจะเลือกไม่ตอบคำถามนี้กับเพื่อนสนิทของโลม แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ระฟ้าไม่อยากให้โลมรู้ว่าเขาเองก็หึงเป็นเหมือนกันเมื่อรู้ว่าโลมมีคนที่สนใจ
“เขาออกมาแล้ว ไว้เจอกันใหม่นะ ขอบใจมากสำหรับเรื่องของวันนี้ ว่างๆไปเที่ยวที่ร้านสิ”
“จะดีเหรอครับ ผม เอ่อ ผมคงไม่มีปัญญาซื้อเวลาหมอนวดที่นั่นหรอกครับ แล้วอีกอย่างผมไม่ได้เป็นสมาชิกที่นั่น”
“ไม่ใช่ปัญหาหรอก บอกพนักงานว่าเป็นเพื่อนสนิทของนายน้อยมาใช้บริการ นายจะได้รับการดูแลอย่างดี ฉันรับรอง”
“นายน้อยเหรอครับ”
“ใช่ แจ้งเค้าว่าเป็นเพื่อนนายน้อย”
“หมายความว่า............................?”
“คุยอะไรกันอยู่เหรอ”
ไม่ทันที่เหน่งจะได้ถามอะไรไปมากกว่านี้ คนที่มีชื่ออยู่ในวงสนทนาแทบตลอดเวลาก็เลื่อนกระจกออกมาจากออฟฟิสและตะโกนถามตั้งแต่ตัวเองยังก้มหน้าก้มตาใส่รองเท้า
“เจ้านายมึงชวนกูไปอาบน้ำที่อาณาจักร”
“ถึงว่าหน้าระรื่นเชียวนะมึง ระวังเมียมึงจะจับตัดแล้วป่นให้เป็ดกิน คุณก็เสนออะไรไม่รู้เรื่อง มันมีเมียมีลูกแล้วเสนออะไรให้มันรู้ซะมั่ง”
“อะ ไอ้โลม นั่นเจ้านายมึงนะ”
“เออ แล้วไง”
“มึงเห็นพวกชุดดำข้างนอกร้านหรือเปล่า กูไม่อยากเป็นผีเฝ้าที่นี่กับมึง”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก กลับก่อนนะ โลม ปะ กลับกันได้แล้ว”
รีบตัดบทก่อนที่ตัวเองจะกลายเป็นมาเฟียที่ทำผิดกฎหมายจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาในสายตาเพื่อนสนิทของโลม
หมอนี่ตีปากตัวเองเบาๆมาตลอดเวลาตั้งแต่ก้าวเข้ามานั่งเคียงคู่เขาในรถ เป็นการกระทำที่เจ้าตัวไม่ได้สนใจว่าจะมีใครจับตามองอยู่บ้าง เหมือนเด็กที่สร้างโลกส่วนตัวขึ้นมาตามความพอใจของตัวเองจนต้องรั้งมือข้างที่ยกตีปากตัวเองเอาไว้ โลมเบิกตากว้างแทนข้อสงสัย
“ตีปากตัวเองทำไม”
เหมือนหมอนี่สติไม่ได้อยู่กับตัวเองตอนที่ตีถึงได้ย่นหัวคิ้วเข้าหากันเหมือนสงสัยว่าสิ่งที่เขาถามนั้นมันทำไปจริงๆเหรอ ทั้งๆที่มือข้างที่ตียังอยู่ในมือของเขายังชูขึ้นตอนที่ถูกรั้งออกมาเมื่อกี้
“ผมเหรอ”
“เออสิ”
“ไม่รู้เหมือนกัน แค่รู้สึกว่าเมื่อกี้ตอนอยู่ที่อู่ตัวเองพูดอะไรไม่คิดออกมาอะดิ”
“แล้วทำไมไม่ตีหัวล่ะ ไปตีปากตัวเองทำไม สิ่งที่คิดคือสมอง ส่วนปากทำหน้าที่ตามที่สมองสั่ง นายตีผิดที่”
“ช่างมันเถอะ ผมตีปากตัวเอง เจ็บเองไม่เดือดร้อนใครเสียหน่อย”
“ไม่ได้สิ ห้ามทำร้ายอวัยวะที่นายใหญ่เอาไว้จูบเด็ดขาด”
“คุณพูดอะไรออกมาหา ไม่เห็นหรือไงว่าในรถไม่ได้มีแค่เราสองคน”
ครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้วก็ไม่รู้ที่นายน้อยของบ้านงอนนายใหญ่ถึงขั้นลงไม้ลงมือทุบไหล่ไปตลอดทาง รถเซไปมาไม่ใช่เพราะคนขับรถไม่ดี แต่เป็นเพราะสองคนนี้ยื้อยุดกันมาตลอดทางกลับบ้านเลยต่างหาก
.
.
.
“คนแจ้งคุณมาว่านายใหญ่กับนายน้อยหวานกันจนคนงานอิจฉา ทำไมถึงได้มานั่งแช่ขาเล่นในน้ำละคะ”
“ความสุขนี่สั้นจริงๆเลยนะครับคุณ แต่ความทุกข์นี่นานจนผมเอียนเลย”
“ทำไมพูดอย่างนี้ละคะ พงเองยังเปรยกับคุณเลยว่าคุณหนูร่าเริงกว่าปกติ”
“คุณจ๋ายอมไปพบหมอจิตวิทยาที่ดูแลเกี่ยวกับอาการทางประสาทที่คุณจ๋าเป็นที่ออสเตรเลียครับ ผมเลยคิดว่าจะไปส่งและอยู่เป็นเพื่อนเธอสักพัก”
“อาการทางประสาท หมายถึงที่เธอไม่ขัดขืนตอนที่คนร้ายทำอย่างนั้นกับเธอน่ะเหรอคะ คุณหนูรู้เรื่องนี้ของคุณจ๋าได้ยังไงคะ”
“มันเป็นความบังเอิญน่ะครับ วันนั้นผมทะเลาะกับคุณปู่แล้วเมา คุณจ๋ามาพยุงผมและพยายามจะทำสิ่งที่เราเคยทำกันแล้วผมเกิดรำคาญสะบัดตัวหนีจนเธอกระเด็นไปอัดกับฝาผนัง แต่กลายเป็นว่าเธอชอบแบบนั้น มันไม่ใช่โรคนะครับคุณ มันเป็นอาการทางประสาทที่หากได้รับการบำบัดก็จะหายขาด ผมไม่อยากให้ใครใช้เธอเป็นเครื่องมือทำเรื่องสกปรกอีกแล้ว ตอนที่พวกนั้นทำร้ายเพื่อจะมีอะไรกับเธอ พวกมันถึงบอกว่าเธอไม่ได้ขัดขืนไงครับ ตอนที่พวกมันร้องขอชีวิตกับคนของเรา พวกมันบอกว่าคุณจ๋ายิ้มรับด้วยซ้ำ ผมสงสารเธอ”
“แล้วพ่อโลมละคะ คุณหนูเพิ่งจะยอมรับให้เขาเป็นนายน้อย เขาจะรู้สึกยังไง แล้วคุณหนูหมดห่วงพ่อหนุ่มคนนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ”
“ผมรู้ว่าทุกคนจะดูแลโลมเหมือนกับที่ดูแลผม และทุกคนรู้แล้วว่าโลมอยู่ในฐานะอะไร จะว่าผมหมดห่วงก็ไม่ได้ แต่ที่ผมทำไปส่วนหนึ่งก็เพื่อเขานะครับ ผมคงไปได้ไม่นานหรอก ผมรู้ใจตัวเองดี”
“คุณเข้าใจค่ะ แต่คุณหนูไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ เราส่งใครไปดูแลคุณจ๋าที่นั่นก็ได้นี่คะ”
“ที่คุณบอกมามันก็ถูกครับ แต่การที่ผมกับโลมอยู่ด้วยกันที่นี่ โลมจะไม่มีวันแสดงความเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดออกมาเพราะรู้ว่าอำนาจเด็ดขาดอยู่ที่ผม เหมือนก่อนหน้านี้ที่ไม่มีใครยอมรับผมเพราะยังมีคุณปู่อยู่ไงครับ และผมก็ไม่กล้าแสดงอำนาจเท่าคุณปู่ ไม่กล้าสั่งไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่ารอให้ใครๆมาทำให้ โลมเองก็คงรู้สึกแบบนั้น และคงจะแย่กว่าผมตรงที่เค้าไม่รู้ล่วงหน้าว่าจะได้เป็น เค้ามาจากครอบครัวที่ใช้ชีวิตธรรมดา ต่างจากผมที่ต้องโตขึ้นมาเพื่อปกครองและดูแลใครต่อใครอีกมากมาย”
“โถ่เอ๊ยคุณหนูของคุณ พอมีช่วงเวลาที่เหมือนกับคนอื่นเค้าบ้างก็ต้องมาเป็นแบบนี้อีกแล้ว คุณนี่ใจจะขาดเวลาเห็นคุณหนูทุกข์ใจ”
“ชะตาชีวิตผมถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่ยังไม่คลอดเลยนี่ครับคุณ”
“แล้วนี่คุณหนูบอกพ่อหนุ่มเค้าหรือยังละคะ เพิ่งจะหวานใส่กันไม่นานถ้าปั้นปึ่งกันเหมือนคราวอีกคุณเห็นแล้วอึดอัดใจไม่ดีเลยค่ะ”
“ยังเลยครับ ตอนแรกผมคิดว่าถ้าคุณจ๋ายอมรับว่าเธอมีอาการทางประสาทแบบนี้ โลมก็คงใช้ชีวิตเหมือนตอนที่ผมพาเขามาอยู่ที่นี่แล้วผมไปอยู่ที่อาณาจักรเพื่อทำงานตามปกติ แต่วันนี้”
“วันนี้ทำไมเหรอคะ”
“เค้าหึงผมกับคุณจ๋าครับ เค้าไม่พอใจตอนที่เห็นคุณจ๋ามารอผมที่หน้าอาณาจักรถึงขนาดเดินตามเข้าไปถึงห้องทำงาน”
“แล้วเป็นเรื่องดีหรือไม่ดีละคะ”
“เมื่อก่อนผมคิดว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมบอกเขาไป เขายอมรับมันเพราะเป็นคำสั่งของผม ไม่ว่าจะเสนออะไรไปเขาก็ต้องทำตาม แต่คนเราจะมีใครสักกี่คนครับคุณที่จะหึงตามหน้าที่ ไม่ใช่หึงเพราะรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ”
“ใจตรงกันแล้วสินะคะ”
“ถึงเขาเองจะคาดคั้นให้ผมพูด แต่ตัวเองยังไม่พูดคำนั้นกับผมเลยนะครับคุณ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนสร้างเงื่อนไขให้ความสำคัญกับคำหนึ่งคำขึ้นมาเองแท้ๆ”
“คำพูดมันจะไปสำคัญเท่าการกระทำได้ยังไงคะ นายใหญ่ไม่ควรน้อยใจกับเรื่องแค่นี้หรอกค่ะ”
“เพราะอย่างนี้ไงครับ ผมถึงไม่เรียกร้องให้เขาพูด เพราะผมมั่นใจว่าเค้าก็รู้สึกกับผมไม่ต่างกัน เพียงแต่โลมยังไม่ชินกับการเป็นเจ้านายและมีลูกน้องที่จงรักภักดีไม่ต่างจากทาสหรือบริวารอย่างนี้น่ะครับคุณ”
“ของแบบนี้เรียนรู้กันได้ค่ะ ที่มานั่งคิดไม่ตกอยู่นี่เป็นเพราะเรื่องนายน้อยเรื่องเดียวสินะคะคุณหนู”
“ถึงผมจะมั่นใจว่าเค้าอยู่ได้และจะต้องปลอดภัยจนกว่าผมจะกลับมา แต่ผมเองนี่แหละครับที่กลัวจะบังคับใจตัวเองไม่ได้ ลูกน้องคงได้หัวเราะเยาะนายใหญ่ก็คราวนี้”
“โถ คุณหนูของคุณ นายใหญ่ก็คนนี่คะ ถ้าจะแสดงความรู้สึกออกมาให้ลูกน้องคนสนิทได้เห็นบ้างไม่เห็นจะแปลก ดีเสียอีกพวกที่คอยดูแลคุณหนูจะได้รู้เสียทีว่าคุณหนูของคุณเป็นคนมีหัวใจ มีความรู้สึก”
“ผมฝากนายน้อยของบ้านนี้สักพักนะครับคุณ ผมไปไม่นานหรอกครับ ถ้าเรื่องคุณจ๋าเข้าที่เข้าทางแล้วผมจะรีบกลับมา”
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณเลี้ยงคุณหนูมาจนโตขนาดนี้ได้ แค่หัวใจของคุณหนูดวงเดียวทำไมคุณจะดูแลให้ไม่ได้ละคะ”
“ผมเป็นห่วงเขา เพราะยังมีเรื่องที่เขาจะต้องทำความเข้าใจด้วยตัวเองอีกเยอะ เขาจะต้องมั่นใจขึ้นมาด้วยตัวเอง ไม่ใช่เพราะใครไปบอกว่าเขามีสิทธิ์ที่จะทำนะครับ”
“สรุปแล้วที่คุณหนูตัดสินใจไปเป็นเพื่อนคุณจ๋าครั้งนี้ เพื่อคุณจ๋าหรือเพื่อฝึกนายน้อยของบ้านนี้กันแน่คะ เหมือนจะเอนไปทางนายน้อยคนใหม่นะคุณว่า”
“คุณจ๋าเป็นเพื่อนนอกเรือนและนอกเขตอาณาจักรคนแรกของผม  ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยได้ผมก็อยากช่วยครับ เพราะถ้าไม่มีคุณจ๋า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าการมีเพื่อนมันต่างจากอยู่ตัวคนเดียวยังไง”
“แล้วพ่อหนุ่มเค้าจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆเหรอคะ ขนาดตำแหน่งนายน้อยเค้ายังไม่รู้เลยว่ามีอำนาจแค่ไหนในบ้านนี้”
“ถ้าเขาตัดความหึงหวงออกไปก่อนแล้วฟังเหตุผลที่ผมมี ผมว่าเขาเข้าใจครับ แต่เรื่องหึงนี่แหละที่น่าห่วง เขาหึงแรงไม่แพ้ใครหรอกครับคุณเพียงแต่ไม่โวยวายแค่นั้นเอง”
“ถ้าหึงขนาดนั้นแสดงว่าเขาต้องรู้ความสัมพันธ์ของคุณหนูกับคุณจ๋านอกเหนือจากที่เพื่อนเค้าปฏิบัติกันใช่มั้ยคะ”
“ครับ นี่แหละที่ผมไม่รู้จะอธิบายให้เขาเข้าใจยังไงว่าการมีเซ็กส์กับคนที่เรารักกับการมีเพื่อปลดปล่อยตามธรรมชาติของร่างกายมันต่างกันยังไง ผมเครียดขนาดนี้ ทำไมคุณถึงยิ้มละครับ”
“คุณหนูรู้ตัวมั้ยคะ ว่า 28 ปีมานี้ คุณหนูไม่เคยปรึกษาคุณเรื่องความรักเลยสักครั้ง แต่พอมีพ่อหนุ่มคนนี้เข้ามา คุณก็เป็นที่ปรึกษาให้คุณหนูเยอะขึ้นและดูจะจริงจังมากขึ้นทุกวันนะคะ”
“ก็คุณบอกผมเองว่าถ้าอยู่กับใครแล้วมีความสุขให้เลือกคนๆนั้นมาอยู่กับเรา คุณเสียใจเหรอครับที่คนที่ผมเลือกเป็นผู้ชาย”
“ไม่มีอะไรให้คุณต้องเสียใจค่ะถ้าคุณหนูมีความสุข ไม่มีใครเลยสักคนบนโลกนี้ที่จะสมบูรณ์แบบไปซะทุกอย่าง”
“ผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะอยากอยู่ไปนานๆเลย คิดเสียว่าถ้าอายุสั้นแบบพ่อก็น่าจะดี เมื่อตายไปแล้วจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรอีก แต่พอมีเขา ผมคิดแต่จะรักษาชีวิตตัวเองไว้ ถึงแม้จะกลับมาแล้วเจอว่าเค้าจะหน้าบูดใส่ผมอยู่ก็ตาม”
“อย่าพูดให้คุณรู้สึกอยากมีคนรักขึ้นมาตอนนี้สิคะ มันมาไกลเกินไปแล้วนะ สงสารคนแก่บ้าง”
“คุณเขินเรื่องที่ผมพูดเหรอครับ แต่ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ”
“คุณรู้แล้วค่ะ ขึ้นเรือนกันเถอะ นายน้อยคงหายงอนเรื่องที่คุณหนูประกาศแสดงความเป็นเจ้าของปากเขาแล้วล่ะค่ะ กินข้าวได้แล้ว”
“เขาจะงอนผมไปทำไม ในเมื่อมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่ใช่แค่ปากเขาหรอกที่เป็นของผม ทั้งตัวของเขารวมไปถึงใจก็ต้องเป็นของผมครับคุณ”
รู้จักที่จะเข้าอกเข้าใจและห่วงใยคนที่ตัวเองรักแต่ก็ยังไม่วายแสดงอำนาจเด็ดขาดสมกับกุมอำนาจนายใหญ่อยู่จริงๆ ความรู้สึกทั้งหมดที่นายใหญ่มีล้วนเกิดมาจากเด็กผู้ชายธรรมดาๆที่ถูกบีบบังคับโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่จากที่บ้านทั้งนั้นเลย

[Seiki]

๐ สวัสดีค่ะ หลังที่หายไปหลายวันสิ่งแรกที่หาไม่เจอเลยคือ นิยายหล่นไปอยู่หน้าไหนเนี่ย 
๐ ขออภัยที่หายหัวไปหลายวันนะคะ ถ้าใครติดตามแฟนเพจจะพบข่าวรายงานอยู่เนืองๆว่าไปทำร้านกาแฟเล็กๆมา มันเกิดจากความคิดชั่ววูบจริงๆค่ะ เลยฉุกละหุกไปหน่อย ร้านจะเปิดวันที่ 12 นี้ แต่ตอนนี้เตรียมของและร้านเสร็จเรียบร้อยแล้วเลยมาจับนิยายแต่งต่อทันที ตนนี้เลยเรื่อยๆไปก่อนนะคะ อุ่นเครื่องทั้งคนเขียนคนอ่าน
๐ เรื่องที่อยากจะขอโทษอีกเรื่องคือ หนังสือรอบรีปริ๊นส่งไปหมดแล้วนะคะ หากใครยังไม่ได้รับ สามารถแจ้งได้ที่หน้าแฟนเพจเพื่อที่คนเขียนจะดูรายชื่อและเลขรับพัสดุตามมบิลของไปรษณีย์ให้ Utell นั่นไล่เรียงรายชื่อกับเลขพัสดุตามบิลนี้เหมือนกันเลยใช้เวลานาน เพราะรอบนี้จัดส่งที่หน้าเคาน์เตอร์ เพราะแต่ละกล่องน้ำหนักไม่เท่ากันนะคะ ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ
๐ ปีนี้คิดว่าจะลงนิยายทีละเรื่องแล้วค่ะ ไม่สามารถจะลงทีละสองเรื่องได้แล้ว กลัวฉุกเฉินแล้วดองนาน
๐ ฝากประชาสัมพันธ์รวมเล่ม สิงหากุมภาและ unequality ด้วยนะคะ รายละเอียดการจองคลิกได้เลยค่ะ เรื่อง unequality ไม่เคยลงที่ไหนและหลังจากการขายแล้วก็จะไม่ลงเรื่องที่ไหนนะคะ อ่านรายละเอียดชี้แจงได้ตามลิงค์ค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ อาจจะมีคำผิดหลงเหลืออยู่บ้าง ฝากด้วยนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ อัพเดทข่าวสารได้ที่ TRomance's Fanpage ค่ะ

[roseen]

 

[BBnuna]

จิ้มๆๆ 
อร๊ายยย น้องโลมหึง น่ารักอ่ะ คนปากแข็ง

[yamadoo]

รักคนเขียนจังเลย วู้วู้     

[evilheart]

ขอให้เป็นแบบที่นายใหญ่คิดเถอะ ว่าโลมจะเข้าใจ

[Chk~a]

หวานซะตอนนี้ อิจฉาาา า

[autumnale]

 

[Yunatsu]

โลมหึงงงงงง
อิอิ

หวังว่า จะไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วนะ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องโลมมาแล้ว~~~
งอนน่ารักจริงๆเล้ย
คุณน่ารักที่สุดเลยค่า 

[❝CHŌN❞]

คิดถึงโลมใจจะขาด

ตอนนี้หวานปนขมยังไงก็ไม่รู้น้า ฮ่าๆๆ

[DraCo_SLa13]

อู๊ย  หึงโหด  หวานเว่อร์์  อ่ะ ช๊อบชอบ   ตอนหน้าเราหวังว่าให้น้องโลม  หึงไว้ก่อน  แล้วนายใหญ่จับกดแล้วค่อยอธิบายเหตุผลกันบนเตียงจะดีที่สุดนะคะ

[audio]

หายไปนานเลยนะคับ
เที่ยวไหนมาหรอคับ
 

[myapril]

หวังว่าโลมจะเข้าใจในสิ่งที่คุณระฟ้าทำนะ
ยังไงๆก็รักนายโลมประจำตัวคนนี้คนเดียวอยู่แล้ว

[Thengja]

ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ นายใหญ่นี่ก็แปลกดีเนอะ เป็นเพื่อนกันแต่เอากันได้ด้วย

[jiki]

เอ้า ปากหนักจังนายใหญ่ เดี๋ยวโลมเค้าก็งอนไปอีกนานหรอก

มีอะไรไม่รู้จักเคลียร์นี่มัน...จริงๆเลย

[peary]

แอบหึงนายใหญ่แทนน้องโลม...
ขอให้ร้านกาแฟขายดีๆนะคะ 

[tippy]

นายใหญ่น่ารัก คิดกลับกันว่าต่อไปโลมกลายเป็นคนเด็ดขาดอย่างที่นายใหญ่ต้องการ แล้วนายใหญ่กลับกลายไปเป็นเด็กน้อยต้องการความรักแบบโลม เหอะๆๆๆๆๆ

แต่ดูท่านายใหญ่ไปกับคุณจ๋ารอบนี้พี่เกียรติคงไม่ตามมาเอาคืน คงไม่เกิดเรื่องอีกหรอกนะ

[m_pop91]

โลมหึงโหดเหมือนกันนะเนี่ย

[chococake]

><  นายน้อยขี้งอนจริงๆ

[Nus@nT@R@]

น่ารักจริงๆนายใหญ่และนายน้อย

[Still_14OC]

ไม่อยากให้นายใหญ่หางนายน้อยเลย  แต่ทำไงได้ เพื่อจะได้เป็นนายน้อยอย่างสมบูร์แบบถึงจะแบบไม่รู้ตัวก็เถอะ

ยอมให้จับนายใหญ่แยกจากนายน้อยสักพักก็ได้  โอ๊ยต้องอดทน ๆๆๆๆๆๆ เข้มแข็งเข้าไว่นะโลม

[YouandMe]

 

กว่าจะแอบอ่านจนจบ หมดไปครึ่งวัน 
ตอนนี้ต่างคนต่างหึงวุ้ย แต่มาจบตรงที่ว่า "ห้ามทำร้ายอวัยวะที่นายใหญ่เอาไว้จูบเด็ดขาด" 
ตีกันจนรถส่ายไปส่ายมาก็ไม่หายหวานหรอก 

แก้ (เลี่ยน) ดีกว่า
เพราะห้องนายใหญ่กรุฉนวนดูดซับเสียงป้องกันแม้กระทั่งเสี้ยงก้องเสียงสะท้อน ==> เสียง
ผมยกยิ้มให้แขกคนสำคัญของนายใหญ่เพื่อขอลหุแก่โทษที่ไร้มารยาทและทำให้ตกใจ ==> ลุ
ผมง้างมือเพื่อให้ประตูกว้างพอที่จะเบี่ยงตัวออกไปจากให้ให้ได้ ==> ห้อง
เสียงคนเป็นเจ้านายกะแอมดังขึ้นมาเมื่อผมแนะนำไปว่าอย่างนั้น ==> กระแอม
เพิ่งจะหวานใส่กันไม่นานถ้าปั้นปึ่งกันเหมือนคราวอีกคุณเห็นแล้วอึดอัดใจไม่ดีเลยค่ะ ==> คราวนั้น(?)อีก

[MiSS-U]

ตอนนี้ยาวสมกับที่หายไปนานเลยค่ะ  อ่านแล้วชื่นใจ

หึงกันไปหึงกันมาน่ารักอ่ะ  แต่ระฟ้าก่อนไปส่งจ๋าช่วย

คุยกับเด็กน้อยให้รู้เรื่องก่อนนะคะ  เดี๋ยวจะดราม่าซะก่อน

คนอ่านจะเครียดตาม 555

+เป็ด

[soullve]

นายใหญ่พอพูดแล้วก็ประกาศตัวซะ ๕๕๕
หวังว่าถ้้านายใหญ่ไปกับคุณจ๋าคงไม่มีอะไเกิดขึ้นนะ
พอนายใหญ่กลับมาโลมก็เป็นใหญ่พอดี 
 

[เฉาก๊วย]

น้องโลมมาแล้ววว
ว่าแต่หวานกันไม่เท่าไหร่ก็จะจากกันแล้วเหรอ  อยู่อีกสักพักให้โลมมั่นใจกว่านี้ไม่ได้หรืองัยน้า 

[JJHJJH]

โห ไปเมืองนอกกับหมอจ๋าเนี่ยนะ คิดได้ไงอ่ะนายใหญ่ ใครจะไปใจกว้างเข้าใจได้ขนาดนั้น สงสารโลม

[tamekung]

น้องโลมหึงซะน่ารัก
นายใหญ่พอได้พูดล่ะทีนี้พูดใหญ่เลยนะ 


ต้องจากกันหรอออ จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยน้อ 

[boworange]

     เอาใจช่วยน้องโลม

[NASS.NET]

รีบๆบอกโลมซะเนิ่นๆเลยนะคุณพระเอก
เดี๋ยวก็โดนเหวี่ยงเอาหรอก!!!^^