หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[ลู่เคอOlive♥]

กินมาม่าแน่เลย แอบสงสารโลมล่วงหน้า

[tuek]

โลมหึงก็น่ารักไปอีกแบบ
ระฟ้าจะไปกับจ๋าโลมต้องหึงแน่ๆ
+ 1 นะคะ

[hikaru00]

ฮิ้ววว น้องโลมหึง แต่ถ้ารู้ว่าไปกับคุณจ๋า ไม่ยิ่งงอนกว่านี้หรอ? อิอิ

[kokoro]

เอาแต่ใจแล้วก็ขี้หึงพอกันทั้งคู่นั่นแหละม้างงง 

[t2007]

ใกล้แล้ว น้องโลมจะเป็นนายน้อยเต็มตัว

[princessl]

นายน้อยคนใหม่จาสำแดงเดชแว้ววว

[acorntan]

คิดดีแล้วหรอนายใหญ่

[myapril]

มารอนายน้อยค่ะ

[คุณแม่ลูกสอง]

โลมมีหึงแล้ว  ชอบ เค้าชอบให้นายใหญ่มาเป็นลูกไล่ของโลมบ้าง

ส่วนที่นายใหญ่จะไปกับหมอจ๋าเพื่อเพื่อนและเพื่อนายน้อยน่ะ  เราก็เข้าใจ

แต่ไม่รู้ว่าตัวนายน้อยเองจะเข้าใจหรือเปล่า


 

[JipPy]

กรี้ด  ด ด    กร๊า ด ด ด ด ด ด



หึง หึง วุ๋น วาย

[fox]

อ๊ะ...คุณคนเขียนไปเปิดร้านกาแฟเหรอคะ? ขออวยพรให้ประสบความสำเร็จนะคะ ขายดี ขายดี
นี่ถ้าอยู่ใกล้ๆ จะไปช่วยอุดหนุนนะ ^___^

[Seiki]

ตอนที่ 34 นายโลมกับรักจนตรอก

นี่ใช่ไหม?

ความรู้สึกที่เรียกได้ว่าหลุดพ้นจากพันธะนายโลมบำเรอนายใหญ่ วันนี้ต่างจากทุกๆวันและทุกๆครั้งที่เคยเป็นมา มันเคลิบเคลิ้ม ล่องลอยและเบาหวิว ความรู้สึกที่ได้รับมันลบภาพผู้ชายหาเช้ากินค่ำเนื้อตัวเกรอะกรังน้ำมันเครื่องไปหมดเลย ทุกอณูของผิวเนื้อได้ทำความรู้จักกับปลายลิ้นและริมฝีปากนายใหญ่ไปจนทั่ว ไม่มีสักตารางมิลลิเมตรที่ฝ่ามือหนาจะไม่ลูบไล้หรือสัมผัสแตะต้อง
ความสุขครั้งนี้อยู่บนความทนุถนอมและเหมือนต้องการจะจดจำให้ลึกลงไปสุดใจ นายใหญ่ถึงได้เฝ้าวนเวียนอยู่ตามเนื้อตัวโลมไม่รู้จักเบื่อหน่าย
คำเรียกแทนชื่อตัวเองที่เคยมีแปรเปลี่ยนเป็นนายน้อยเหมือนต้องการตอกย้ำให้รับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง สำหรับผมแล้วมันคือการเปลี่ยนแปลงแบบกระทันหันจู่โจม แต่นายใหญ่กลับย้ำชัดว่ามันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ทุกคนรับรู้กันมาได้พักใหญ่ๆแล้ว และทุกคนเริ่มชินกับการมีนายน้อยเป็นผู้ชาย
ผมกำลังเป็นเจ้านายคนที่สองของที่นี่
คำว่ารักของนายใหญ่ไม่ใช่แค่บอกผ่านความรู้สึกเท่านั้น แต่เหมือนมันโยนอำนาจโครมใหญ่ลงมาที่ผม
บทรักที่แสนจะอ่อนโยนนุ่มนวลอ่อนหวานชวนเคลิ้มที่ผ่านไปเมื่อครู่นี้มันคือการเอาใจเพื่อใช้งานอันแยบยลของคนมีอำนาจใหญ่สุดของบ้านสินะ
ล่องลอยเหมือนปุยเมฆแล้วดิ่งลงมาตามแรงโน้มถ่วงโลกแบบหัวโหม่งพื้นกันเลยทีเดียว
“ผมเป็นช่างยนต์แล้วรับจ๊อบเป็นหมอนวดนะคุณ สั่งงานอะไรผมมากมาย”
มันคือการโวยวายที่ผมใช้กลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเองเมื่อรับรู้ถึงเหตุผลที่นายใหญ่แบ่งอำนาจหน้าที่มาให้
“ฉันจะต้องไปทำธุระที่ต่างประเทศสักสัปดาห์นะ ฝากอาณาจักรกับเรือนหลังนี้ด้วยล่ะ”
สิ่งที่มันฝากฝังผมเอาไว้ ผมไม่กัดลิ้นตายทันทีที่ได้ยินก็บุญเท่าไหร่แล้ว
ความสามารถอย่างเดีียวที่ผมมีคือซ่อมรถ แล้วที่มันฝากฝังเอาไว้เป็นเรื่องเล็กน้อยซะที่ไหนกัน หน้าตาของนายใหญ่าเรียบเฉยเหมือนฝากเลี้ยงแมวระหว่างที่ไม่อยู่บ้านไว้สักตัวแค่นั้นเอง
“แล้วคุณพงล่ะ”
“พงเขาก็มีหน้าที่ของเขา”
“งั้น ฝากคุณไว้ก็ได้นี่”
“คุณแก่แล้ว แค่ดูแลคนงานในบ้านกับคนงานในครัวก็เหนื่อยแล้ว”
“แล้วผมจะช่วยอะไรได้ล่ะ”
“ช่วยดูพงและช่วยเป็นหูเป็นตาแทนคุณอีกแรงไง”
“คุณพูดเหมือนง่ายมาก ผมดูแลตัวเองยังยากเลยนะครับคุณ ผมซ่อมรถเป็นอย่างเดียว อย่างอื่นผมไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย”
“รู้ไว้นะนายน้อย หน้าที่ของนายไม่มีอะไรมากเลย แค่รับทราบและตัดสินใจ แค่นั้น”
“แค่นั้นของคุณมัน โอ๊ย คุณไม่ได้ปวดหัวหรือป่วยอยู่ใช่มั้ย”
มันลืมไปแล้วหรือไงว่ามันต้องดูแลคนเป็นร้อย ดูแลกิจการสามกิจการ ล้วนแล้วแต่เป็นกิจการที่เสิร์ชหาวิธีการบริหารเอาจากอินเตอร์เน็ตไม่ได้ แถมสาขายิบย่อยที่อยู่ในความดูแลอีกล่ะ
“โลม เงียบไปนานนี่หนักใจเหรอ”
“มากครับ”
มันหลุดขำแล้วเอื้อมมือมาเล่นกับปลายผมที่เริ่มยาวออกมาเกะกะใบหู เพราะในอู่มีแต่ฝุ่นควันและคราบน้ำมันเครื่องผมเลยชินกับการตัดผมสั้นเปิดใบหูให้ง่ายต่อการทำความสะอาดมากที่สุด ไม่เคยไว้ผมยาวรุงรังหรือไว้ทรงตามที่วัยรุ่นสมัยนี้นิยมกันเลยด้วยซ้ำ ถัดจากเล่นปลายผมที่ระกกหูแล้วมันก็เริ่มลามมารั้งชายผ้าห่มที่ร่นลงไปกองรวมกันในตักหลังจากที่ตกใจจนต้องลุกขึ้นนั่งตอนได้ยินคำสั่งรักษาการแทนนายใหญ่หลุดออกมาจากปากให้สูงขึ้นเพื่อห่อหุ้มตัวดังเดิม
“อยู่ในสภาพแบบนี้คิดจะยั่วฉันเพื่อกลบเกลื่อนคำสั่งหรือไงกัน”
“ผมเนี่ยนะตั้งใจยั่วยวนคุณเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องที่คุณสั่ง ถ้าหัวนมแปะฝากระดานของผมกระตุ้นความรู้สึกอะไรของคุณได้ล่ะก็ ผมยอม”
“พูดจริง”
“ไม่ครับ ผมประชด ไม่ไหวแล้วครับ สำหรับคืนนี้ผมขอแค่นี้เถอะนะครับ”
“กลัวกับลำบากใจนายรู้สึกแบบไหนมากกว่ากัน”
คำถามของมันถึงจะคล้ายๆการพูดคุยโต้ตอบกันตามธรรมดา แต่ทว่าในน้ำเสียงนั้นก็หนักแน่นเสียจนผมอดที่จะใจกระตุกและวูบโหวงไปทั้งอกไม่ได้เพราะผมไม่ได้รู้สึกแค่อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น ผมรู้สึกมันทั้งสองอย่างที่นายใหญ่ว่ามา
ผมกลัวในสิ่งที่ยังไม่เกิดแล้วก็กลัวว่ามันอาจจะเกิดขึ้นก็ได้ ไม่มีอะไรน่นอนสำหรับเรื่องของอนาคตที่เรามองไม่เห็น และผมก็ลำบากใจในสิ่งที่มันมอบหมายเอาไว้พอๆกัน
การจะลุกขึ้นมาแล้วสั่งใครสักคนให้ทำตามความต้องการของตัวเองใช่แต่สักจะพ่นลมปากออกมาซะที่ไหน การจะสั่งให้แม่ครัวทำกับข้าวให้สักอย่างอาจจะไม่ใช่เรื่องยาก แต่การจะสั่งให้พนักงานหรือลูกน้องไปจัดการเกี่ยวกับเรื่องของธุรกิจในอาณาจักรไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นี่แหละที่ผมกลุ้มใจจนความว่างเปล่าในช่องอกกลายเป็นความหน่วงเข้ามาแทนที่
ถึงแม้หน้าที่ยิ่งใหญ่ที่ไอ้รากหญ้าบ้าอำนาจอย่างที่ผมเคยเรียกจะต้องการย้ำให้ผมมั่นใจว่าคำว่ารักที่ง้างออกจากปากมันได้ยากแสนยากนั้นจริงจังแค่ไหน
“ผมรู้สึกทั้งกลัวแล้วก็ลำบากใจทั้งสองอย่างนั่นแหละครับ ผมไม่คิดว่าผมจะทำได้”
“ฉันก็เคยคิดแบบนาย แต่ต่างกันตรงที่ว่านอกจากจะกลัวว่าทำไม่ได้แล้ว ฉันไม่ได้อยากทำมันเลยด้วยอีกอย่าง แล้วนายล่ะ”
“ไม่รู้สิ ผมก็อธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ถูก”
“แล้วกลัวเรื่องฉันกับคุณจ๋ามั้ย”
“เรื่องคุณกับคุณจ๋าผมไม่ได้กลัวแต่ผมหึง ไม่รู้สิ ผมรู้สึกไม่ชอบใจแต่ผมก็ไม่ได้อยากจะห้ามคุณนะ ถึงจะฝืนใจยอมรับในเหตุผลของคุณแต่ผมก็อึดอัดใจอยู่ดี”
มันคงคล้ายๆกับหนึ่งในหลายๆเรื่องในชีวิตของตัวเองที่ต้องแบกรับความรับผิดชอบเอาไว้ทั้งๆที่ไม่คิดอยากจะทำหรือเต็มใจทำเลยอย่างเช่นเรื่องขายตัวใช้หนี้แทนพี่เกียรติหรืองานอย่างอื่นที่ทางบ้านอยากให้ทำ แต่ผมก็ทำมันทั้งๆที่ไม่เต็มใจ เหตุผลของความกตัญญูอาจจะดูงี่เง่าเมื่อเทียบกับสิ่งที่ผมต้องเผชิญในสายตาของคนอื่น แต่ผมเชื่อว่าคนเราทุกๆคนมีเหตุผลและมีความมุ่งมั่นในชีวิตเป็นของตัวเอง ระดับความสำคัญมันไม่สามารถวัดปริมาณความมากน้อยได้ ว่าอะไรควรให้ความสำคัญกับมันมากที่สุด สำหรับผมครอบครัวที่เลี้ยงดูมาอาจจะสำคัญมากที่สุดเพราะชีวิตผมเติบโตขึ้นมาได้ก็เพราะครอบครัวๆนี้ และผมไม่ได้มีโอกาสเจอใครมากมายสักเท่าไหร่นัก ซึ่งมันก็คงจะไม่แปลกถ้าหากไอ้รากหญ้าจะให้ความสำคัญกับคุณจ๋าหรือใครอีกหลายๆคนในชีวิต เพราะมีความผูกพันกันมาด้วยเหตุอะไรก็ตาม เมื่อมันถามผมก็ตอบตามความรู้สึก ผมอาจจะตะโกนใส่หน้ามันว่าผมไม่รู้สึกอะไรเลยสำหรับเรื่องของมันกับคุณจ๋าผมก็ทำได้ แต่สุดท้ายก็จะกลายเป็นผมเองที่ไม่กล้าสู้หน้ามัน
“ไม่รู้ว่านายจะเข้าใจมากแค่ไหนนะโลม แต่ฉันกับคุณจ๋าไม่มีอะไรมากกว่าเพื่อนกันจริงๆมันเป็นได้แค่นั้นก็คือแค่นั้น ฉันกลับไปแก้ไขเรื่องในอดีตไม่ได้แล้วฉันก็ไม่แก้ตัวว่าไม่เคยมีอะไรกับคุณจ๋านะ แต่มันก็ไม่ใช่ความรักอยู่ดี”
“คุณเป็นคนเข้าใจยากจริงๆนั่นแหละ คนธรรมดาอย่างผมคงใช้เวลานานกว่าจะเข้าใจคุณหรืออาจจะไม่มีวันที่ผมเข้าใจคุณเลยก็ได้นะ”
“ทำไมถึงได้คิดอย่างนั้นล่ะ”
“ไม่รู้สิ ผมว่าผมกับคุณมีชีวิตที่แตกต่างกันมาก ไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลยแล้วจู่ๆเหมือนผมเป็นหนูตกถังข้าวสารอะ”
“บางทีนายก็ตรงเกินไปเหมือนกันนะ ฉันยังจำวันที่นายบอกว่าอาณาจักรเป็นที่ฟาดกะหรี่ได้อยู่เลย”
“ก็มันจริงนี่”
“ก็จริงไงถึงได้สะอึกไปไม่คิดว่านายจะกล้า”
“แต่ถ้าผมรู้ว่าคุณคือนายใหญ่แล้วก็มีคนคอยคุ้มกันขนาดนั้น ผมก็ไม่พูดหรอก กลัวตายเป็นเหมือนกัน”
“คิดว่าจะแน่จริง”
“ผมขอถามอะไรคุณหน่อยได้มั้ย”
“ว่ามาสิ”
“ทำไมคุณยกตำแหน่งนายน้อยให้ผมง่ายจัง มันดูไม่เหมือนคนเป็นนายใหญ่เค้าทำกันนะ”
“สงสัยเรื่องนี้งั้นเหรอ ก็ในเมื่อฉันยอมรับว่ารักนาย ตำแหน่งนี้มันก็เป็นของนายโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว ถ้าไม่ชอบคำว่านายน้อยให้เค้าเรียกกันอย่างเดิมก็ได้”
“ผมไม่ได้เรื่องมากอะไรขนาดนั้นหรอก เพียงแต่”
“มันยังมีอีกหลายเรื่องที่นายยังต้องเรียนรู้ และปรับตัวไปกับมันนะ ขอโทษนะที่ดึงชีวิตที่เรียบง่ายของนายมาลำบากด้วยกันขนาดนี้”
“เรื่องนั้น ความลำบากของชีวิตคนเรามันก็ลำบากไปคนละอย่างนะ สำหรับผมความลำบากคือความจนกับต้องการหลุดพ้นจากสภาพแวดล้อมที่ตัวเองเป็นอยู่ ส่วนคุณเรื่องเงินคงไม่ใช่ปัญหาในชีวิต แต่เรื่องที่เป็นภาระให้ต้องรับผิดชอบก็ดูจะยุ่งยากไม่ใช่เหรอ ไหนจะแข่งขันกันเป็นใหญ่ในวงการนี้อีกล่ะ แล้วถ้าเราไม่ยิ่งใหญ่ เราทำแต่ในส่วนของเราไปไม่ได้เหรอ”
“นายคิดว่าฉันไม่อยากทำหรือไง ไม่อยากมีใครคอยแต่จะต้องระวังตัวเองตลอดเวลาแล้วใช้ชีวิตบนความหวาดระแวงแบบนี้หรอก แต่ถ้าเราไม่รักษาสิ่งที่ตัวเองมีเอาไว้ เราก็จะถูกคนที่จ้องจะขึ้นมาเป็นใหญ่เอาเปรียบ”
“มันดูเครียดจังเลยนะ จะว่าไปชีวิตนายใหญ่น่าสงสารกว่าชีวิตช่างยนต์เยอะเลย แต่เรากำลังคุยกันเรื่องคุณหมอจ๋าไม่ใช่เหรอครับ”
“นายน้อยอยากรู้อะไรละครับ นายใหญ่ระฟ้าตอบได้ก็จะตอบ”
“ดีมาก แฮะแฮ่ม แต่ว่ามันจะดีเหรอถ้าผมถามออกไป”
“สรุปว่าอยากรู้แต่ไม่ถามแล้ว”
“ถามสิ เรื่องอะไร คุณอนุญาตแล้วว่าถามได้”
“งั้นก็อย่ามาลีลา นี่เพราะเห็นว่าเราอยู่กันในที่ส่วนตัวหรอกนะ ถึงได้ยอมให้ ถ้าอยู่ต่อหน้าลูกน้องหรือคนในบ้าน รักษาหน้านายใหญ่บ้างล่ะ”
“ผมไม่อาจเอื้อมขนาดนั้นหรอกครับ ผมคิดว่าคุณเล่าเองเท่าที่เล่าได้ดีกว่า ผมกลัวผมถามแล้วถ้าคุณไม่อยากตอบขึ้นมาแล้วจะเป็นผมเองที่คิดมาก”
“แล้วถ้าฉันเล่า นายจะไม่คิดมากงั้นเหรอ”
“ถ้ามันจะกลายเป็นอดีต ผมคงไม่คิดมากกับเรื่องที่ผ่านไปแล้วหรอก ผมอยู่มาได้จนจะอายุยี่สิบแล้ว บอกตรงๆว่าเพราะผมมองชีวิตแค่วันนี้ อยู่แบบวันต่อวันน่ะครับ”
“รู้มั้ย คุณเรียกร้องสิทธิ์ที่นายควรจะได้จากชั้นแทนนาย แล้วนายล่ะคิดว่าเรื่องไปเป็นเพื่อนคุณจ๋านายใหญ่ไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเองอยู่หรือเปล่า”
“ผม ไม่รู้สิครับ ทำได้ด้วยเหรอ ถึงจะหึงหรือไม่พอใจ ผมก็คงห้ามคุณไม่ได้หรอก คิดว่าจะไม่ห้ามด้วย”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ถ้าเผื่อวันหนึ่งผมมีเหตุผลของผมบ้างก็หวังว่าคุณจะรับฟังมันเหมือนกันน่ะสิครับ”
หาคำตอบให้ตัวเองได้แล้วว่าทำไมถึงได้สนใจเด็กคนนี้นัก เพราะนอกจากโลมจะเด็ดเดี่ยว ดื้อและหัวรั้นในบางเรื่องแล้ว เค้าก็เป็นเด็กมีเหตุผลในอีกหลายๆเรื่องเหมือนกัน เด็กคนนี้เป็นนักวางแผนที่ดีมากคนหนึ่ง เขามองการณ์ไกลแล้วอย่างนี้ยังจะมองว่าเขามอบตำแหน่งนายน้อยให้ง่ายๆอีก ไม่อยากจะบอกว่าแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและมุทะลุของโลม ระฟ้าเห็นมันตั้งแต่โลมบุกเข้ามาเสนอขายตัวใช้หนี้แล้ว
“คนเรามักจะมีสิ่งสำคัญหลายๆสิ่งในชีวิตใช่มั้ยโลม”
“ครับ”
“แล้วเราก็อาจจะเรียงลำดับความสำคัญแตกต่างกัน แน่นอนว่าคนรักย่อมจะต้องสำคัญกว่าเพื่อนอยู่แล้ว แต่ที่ฉันเลือกจะไปเป็นเพื่อนคุณจ๋านั่นก็เพราะความผิดส่วนหนึ่งเกิดขึ้นมาจากฉันและเพื่อตัวนายเองด้วย”
“เพราะสาเหตุที่คุณจ๋าถูกทำร้ายเป็นเพราะคุณเหรอครับ”
บางครั้งเรื่องบางเรื่องก็ยากที่จะเรียงร้อยคำพูดมาอธิบาย โลมไม่ผิดเลยที่จะเข้าใจว่าสสาเหตุที่คุณจ๋าต้องไปเมืองนอกเพียงเพราะศัตรูเข้าใจคิดว่าเธอเป็นแฟนเขา ความจริงที่โหดร้ายกว่านั้นและไม่น่าจะเกิดกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมอย่างคุณจ๋าได้ มันไม่ใช่โรคที่เกิดจากพันธุกรรมแต่อาการเหล่านี้เขาเองก็ยากที่จะเข้าใจว่าสาเหตุเกิดมาจากอะไรกันแน่ที่ผิดปกติ
“นั่นมันก็ส่วนหนึ่ง แต่ในอีกส่วนที่คุณจ๋าเป็นก็เกิดมาจากฉันด้วยเหมือนกัน คุณจ๋ามีอาการทางประสาทน่ะโลม เขาเป็น แต่ฉันก็เพิ่งมารู้ได้ไม่นานก่อนจะเกิดเรื่อง เรียกว่าฉุกใจแต่ไม่คิดว่าเค้าจะเป็นจริงๆมากกว่า”
“คืออะไรกันแน่ครับผมไม่เข้าใจ คุณหมายความว่าคุณจ๋าเป็นบ้าเหรอครับ ไม่เห็นมีทีท่าว่าจะเป็นอย่างนั้นเลยนะครับ เป็นไปได้เหรอ”
“อาการทางประสาทไม่ได้หมายถึงบ้าอย่างเดียวหรอก ซึมเศร้าก็คืออาการทางประสาทอย่างหนึ่ง เครียดนั่นก็ใช่”
“แล้วหมอจ๋า”
“เขาชอบและพอใจที่จะมีเซ็กส์แบบตื่นเต้นน่ะออกจะชอบความรุนแรงบ้างนิดหน่อย”
“อะ อะไรนะครับ”
ไม่ใช่โลมคนเดียวหรอกที่จะรู้เรื่องนี้แล้วตกใจ
“ฉันกับเขาเป็นแค่เด็กดื้อๆสองคนที่แหกกฎระเบียบที่ผู้ใหญ่วางไว้ให้ คุณจ๋าเป็นหลานของหมอประจำบ้านแล้วก็ประจำอาณาจักร แต่เพราะเราถูกขีดเส้นทางเดินด้วยคนที่เลี้ยงดูมา ฉันกับคุณจ๋าเลยค่อนข้้างที่จะหัวอกเดียวกัน เธอเป็นเพื่อนคนแรกของฉันและเป็นเพื่อนเพียงคนเดียว เพราะอยู่ในวัยคะนองแล้วก็อยากรู้อยากลอง เราเลยเลือกที่จะมีอะไรกันแทนที่จะไปศึกษากับคนอื่นๆ ฉันก็เหมือนคนสนับสนุนให้เธอใจแตกเพราะเราร่วมมือกัน ส่วนเรื่องนั้นฉันไม่คิดว่ามันคืออาการทางประสาทคิดว่าความแปลกใหม่คือสิ่งที่เธอต้องการฉีกออกมาจากความจำเจ”
“ได้ด้วยเหรอครับ คนที่ไม่ได้เป็นคนรักกันแต่มีอะไรกัน ไม่นับรวมไปถึงคนที่ทำอาชีพทางด้านนี้อยู่แล้วนะครับ”
“รักไม่ได้ผูกกับเซ็กส์นะโลม รักมันเชื่อมโยงกับความรู้สึก มันเชื่อมกับใจ ถ้ารักคือเซ็กส์อย่างที่หลายๆคนคิด ทำไมนายถึงทำใจมีอะไรกับแขกไม่ได้ล่ะ”
“แล้วคุณจ๋า”
“เธอรับรู้และเข้าใจความรู้สึกของฉันดี ส่วนเรื่องนั้น เราต้องดูกันอีกครั้งหลังจากคุณจ๋าได้รับการดูแลจากหมอนะ”
“คุณคิดว่าคุณจ๋าไม่ได้รักคุณแบบคนรักแต่ที่ยอมมีอะไรกับคุณเพราะป่วยเหรอครับ”
“ชั้นหวังให้เป็นอย่างนั้นนะ เพราะถ้าไม่ได้เป็นอย่างนั้น ฉันเองก็มีส่วนทำให้เธอเป็นผู้หญิงเหลวแหลกแล้วไม่รับผิดชอบ เพราะตอนนั้นฉันเพียงแค่ต้องการประชดปู่ตัวเองแบบเด็กๆน่ะ เป็นไงล่ะ ฉันเองก็เคยเป็นคนงี่เง่าเหมือนกันนะ”
“อืม”
“รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ยที่ฉันพูดมาเนี่ย”
“นิดหน่อยครับ แต่ผมก็ยังรู้สึกกังวลแล้วก็หวงคุณอยู่ดี”
“ฉันพูดคำไหนก็คำนั้นนายก็รู้ ถ้าบอกว่าไปเป็นเพื่อนก็หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่จัดการอะไรเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้หรอก นายใหญ่ไม่จำเป็นต้องใช้คำหวานเพื่อเหนี่ยวรั้งใครเอาไว้ ต่อให้ไม่บอกนายว่ารัก เพียงแค่ฉันเอ่ยปาก เรื่องที่เราสองคนร่วมกันทำไปเมื่อกี้ก็ยังจะเกิดขึ้น แต่อาจจะเป็นคนละอารมณ์ความรู้สึกกันฉันพูดถูกมั้ย”
“ครับ”
“ฉันไม่อยู่ นายอยู่ได้นะ”
“กลัวอะไร ลูกน้องเยอะแยะ หึ”
“เป็นนายน้อยแล้วนายใหญ่ไม่อยู่แบบนี้ อย่าไปช่วยลูกแม่ครัวจับไก่แจ้อยู่ล่ะ โลมจะต้องเข้าอาณาจักรทุกวันนะ พงกับเจ้เชอรี่จะคอยบอกให้ว่าต้องดูอะไรบ้าง นายแค่ตัดสินใจตามที่รับรู้เท่านั้น”
“แล้วถ้าพลาดล่ะ”
“เจ๊ง ลูกน้องนับร้อยตกงาน และเราก็จะอดตาย”
“คุณขู่แล้วก็กดดันผมอยู่นะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ทุกอย่างเค้าวางระบบไว้ดีอยู่แล้ว เพียงแต่นายอาจจะโดนลองของบ้าง ไม่ต้องกลัว กล้าหน่อยๆนะ มั่นใจแล้วสั่งการได้เลย”
“งั้นผมขอให้นายใหญ่หลับตาแป๊บนึงได้มั้ย”
“ทำไมล่ะ”
“นายน้อยสั่ง”
“ครับผม”
เคยนึกเล่นๆว่าการปิดตาเพื่อให้อีกฝ่ายลุ้นว่ากำลังจะเจอกับอะไรเป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนสิ้นดี จำได้ว่าตัวเองเคยอ้อมไปทางด้านหลังและปิดตาปู่แล้วให้ทายว่าใครกลับเป็นเรื่องที่ระฟ้าถูกอบรมอยู่ได้ตั้งนานสองนาน ปู่บอกว่าเรื่องนี้เป็นการเล่นที่ไร้สาระ คนที่จะต้องเป็นเจ้านายในวันข้างหน้าเขาไม่ทำกัน ถ้าทำแบบนี้ต่อหน้าลูกน้อง จะไม่มีใครเคารพนับถือ แต่ในวัยเด็กนั้นตัวเองก็ไม่เคยฝันว่าจะต้องขึ้นมาเป็นนายใหญ่เหมือนพ่อหรือปู่เลยสักครั้ง แต่ก็เห็นด้วยว่าการเล่นแบบนี้เป็นเรื่องที่ไร้สาระ แต่พอโลมบอกให้เขาหลับตา เพียงแค่มุมมองภายนอกถูกปิดกั้น ใจก็เต้นรัวและลุ้นว่าโลมกำลังคิดจะทำอะไร
ฐานคอถูกสัมผัสผ่านก้อนเนื้อนิ่มชื้น ความเย็นกระตุกใจเต้นรัวจนสะดุ้ง ริมฝีปากตามมาทาบทับแล้วเม้มเอาไว้เบาๆสลับกับให้ปลายลิ้นดุนดันแรงและจังหวะดีพอที่จะทำให้เขานั่งไม่ติดที่ สองมือของโลมยึดไหล่เขาเอาไว้และกดเหมือนต้องการจะตรึงให้อยู่กับที่ไม่มีแม้แต่จะอนุญาตให้ต่อต้านหรือร่วมด้วยช่วยกัน เสียงครางฮือทุ้มต่ำเบียดลำคอลอดออกมาจากปากเมื่อความเสียวซ่านทะยานขึ้นมาแทนที่ความเจ็บปวดหรือแน่นตึงที่บริเวณนั้น เคลิบเคลิ้มอยู่ได้ไม่นานนายน้อยก็ยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระทั้งๆที่อยากให้นานกว่านี้และเปลี่ยนขั้นตอนไปให้มากกว่านี้จนไปถึงขั้นตอนสุดท้าย
“เอาล่ะ ได้แล้ว”
“อะไร”
“สัญลักษณ์ ผมทำเอาไว้ว่าคุณเป็นคนของนายน้อย เสร็จธุระแล้วก็รีบกลับมานะ ไม่งั้นอาณาจักรคุณอาจจะเจ๊งได้”
“ไปเอาวิธีการนี้มาจากไหน”
“ผมเคยดูหนัง เวลาเจ้าสำนักเขารับคนเข้ามา เค้ามักจะลงดาบสักสัญลักษณ์เอาไว้ว่าเป็นคนของพรรคไหนไม่ใช่เหรอ ของผมก็หมายความแบบนั้นเหมือนกัน”
“แล้วฉันจะทำสัญลักษณ์แบบไหนไว้บนตัวนายดีล่ะ”
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้ผมก็คงจะไปจากคุณได้ยากแล้ว”
“ขอบใจนะโลม”
“ผมบอกไว้ก่อนนะ ผมอาจจะบ้าอำนาจขึ้นมาก็ได้ถ้าคุณทำให้ผมไม่พอใจ และถ้าผมกลายเป็นคนนิสัยเสียเอาแต่ใจขึ้นมา นั่นก็เพราะคุณทำให้ผมเป็นแบบนี้”
“ฉันให้อำนาจนายเต็มที่นะโลม ขออย่างเดียวว่าอย่าไปไหนนอกเส้นทางนอกจากเรือนหลังนี้กับอาณาจักร แล้วถ้าคิดว่าจะไปตามหาพี่ชายตัวเองตอนที่ฉันไม่อยู่ บอกไว้ก่อนว่าอย่าแม้แต่จะคิด รู้แค่ว่า เกียรติคุณจะมาหานายถึงที่เองแน่ๆ”
“วันนั้น คุณไม่ได้ให้คนทำอะไรพี่ชายผมใช่มั้ยครับ”
“ไม่มีอะไรร้ายแรงไปกว่าตักเตือนให้เค้ารู้จักสำนึกบ้างหรอก ชั้นไม่กล้าสั่งให้ฆ่าคนสำคัญของนายน้อยแน่ วางใจได้เลย”
นายใหญ่รู้ใจและรู้เท่าทันผมไปซะทุกเรื่องจนน่าแปลกใจ ถ้าแค่เรื่องความรู้สึกผมคงไม่แปลกใจเท่านายใหญ่รู้ทันความคิด เหมือนกับว่าเขาแฝงตัวอยู่ในระบบปฏิบัติการทางสมองของผมอย่างไรอย่างนั้น
นายใหญ่รู้ได้ไงว่าผมคิดถึงพี่เกียรติ แล้วนายใหญ่รู้ได้ยังไงว่าผมคิดจะทำอะไรบ้าง มันบังเอิญเกินไป เรื่องตามหาพี่เกียรติเป็นเรื่องที่ผมเพิ่งฉุกคิดได้ก่อนหน้านี้ไม่นาน เพราะโทรหาพี่ชายตัวเองแล้วไม่ติดเลยสักครั้ง ผมแค่อยากจะถามให้สบายใจว่าพี่เกียรติยังสบายดี ถึงจะไม่หายโกรธเรื่องที่อยากให้ผมไปขายตัวเพื่อหาเงินมาสร้างธุรกิจเล็กๆของพี่เกียรติเอง แต่ก็ไม่ได้แค้นถึงขนาดที่อยากจะให้พี่ชายตัวเองเป็นอันตราย  อีกอย่างคืือผมแค่อยากจะฝากให้พี่เกียรติบอกพ่อกับแม่ด้วยว่าผมมีสร้อยทองที่สะสมเอาไว้ให้แม่เอามาขายเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านได้ ผมมาอยู่ในเรือนหลังนี้ภายใต้บารมีนายใหญ่เหมือนได้สบายอยู่แค่คนเดียว ถึงแม้การ์ดกดเงินใบนั้นที่ระฟ้าให้เอาไว้มันยังไม่ได้เรียกคืนแต่ผมก็ไม่หน้าหนาพอที่จะขอเงินนอกเหนือจากนี้ไปจุนเจือพ่อแม่ที่บ้านตัวเองได้
ไม่ได้วางแผนเลยว่าตอนที่นายใหญ่ระฟ้าไม่อยู่จะใช้โอกาสนี้หาทางติดต่อพี่ชาย เพียงแต่ทดไว้ในใจว่าถ้ามีโอกาสก็อยากจะรู้ว่าพี่เป็นยังไงบ้าง แต่ทำไมไอ้นายใหญ่รากหญ้าถึงได้ดักผมครบทุกทางแบบนี้เหมือนรู้ล่วงหน้าอยู่แล้ว
“เรื่องของที่บ้านนาย เราจะคุยกันหลังจากที่ฉันกลับมานะ คิดเอาไว้ได้เลยว่าอยากจะให้พ่อกับแม่ทำอะไร ส่วนพี่ชายนายฉันมีงานจะให้เขาทำอยู่แล้ว มันอยู่ที่พี่นายจะสนใจหรือเปล่าเท่านั้นเอง”
“ผมติดต่อพี่ชายไม่ได้ ทำไมคุณถึงรู้ครับว่าผมคิดอะไรอยู่”
“เรื่องเกียรติคุณถ้านายไม่สบายใจให้พงช่วยได้”
“แล้วเรื่อง.....อุ๊บ!!”
บางครั้งการจูบปิดปากมันก็ทำให้เราลืมเรื่องที่อยากรู้ไปได้ชั่วขณะ เพราะสมองเราจะว่างเปล่าขาวโพลนและอยู่ในสถานะล่องลอยเหมือนบอลลูนอีกครั้ง นอกเหนือจากเงียบใส่ถ้าไม่อยากตอบคำถามแล้ว ผมเพิ่งรู้ว่านายใหญ่ยังมีเทคนิคยุติความสงสัยของเราด้วยวิธีอื่นได้
ผมจะจำเอาไว้ว่านายใหญ่ระฟ้าไม่ได้มีมิติเดียวอย่างที่เคยเข้าใจอีกต่อไปแล้ว ความเฉยชาเป็นเพียงม่านบางๆที่กั้นตัวตนจริงๆของผู้ชายคนนี้เอาไว้ แต่สิ่งเดียวที่ผมยังรู้สึกว่าเอาชนะมันไม่ได้คือนายใหญ่เป็นคนเดาใจยาก ผมไม่เคยแยกแยะออกเลยว่า ในแต่ละช่วงเวลาคนอย่างมันจมอยู่กับกี่ความรู้สึกกันแน่ บางครั้งก็เหมือนจะมีเพียงหนึ่งเดียวแต่ที่จริงแล้วกลับมีหลากหลายอารมณ์และความรู้สึกอยู่ในเวลาเดียวกัน


มีต่อค่ะ 

[Seiki]

.
.
.

“ฮ่าๆๆ จริงแน่แล้วใช่มั้ยวะที่ว่าไอ้หน้าจืดนายใหญ่นั่นมันเป็นเกย์”
“จริงครับเสี่ย เค้าลือกันว่าที่อาณาจักรมีนายคนใหม่มาคอยดูแลด้วยนะครับ เค้าเรียกกันว่านายน้อย ผมคิดว่าไอ้นายใหญ่มันออกนอกประเทศแน่ๆครับเสี่ย”
“ดีเลย มึงติดต่อไอ้เกียรติให้มาหากูด่วนเลยนะ โอกาสแบบนี้ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ ตอนที่ตัวพ่อไม่อยู่นี่แหละเหมาะนัก โธ่ กูก็นึกอยู่แล้วว่าทำไมอาณาจักรนั่นหมอนวดผู้ชายถึงได้ขายดีไม่แพ้ผู้หญิง ก็เพราะมันเป็นทางที่นายใหญ่ที่นั่นชอบนั่นเอง”
“เสี่ยครับ ผู้บริหารอีกคนของอาณาจักรที่ผมพูดถึงก็คือน้องชายเกียรตินะครับเสี่ย เด็กที่เกียรติเคยเอามาขายที่ร้านเราไงครับ”
“โลมน่ะเหรอ นี่มึงแน่ใจแล้วใช่มั้ย”
“ครับเสี่ย เพื่อนผมที่เป็นเมมเบอร์ของที่นั่นเพิ่งเข้าคาสิโนไปเมื่อวานยังบอกผมเลยว่านายน้อยที่เขาเรียกกันหน้าเหมือนน้องเกียรติเปี๊ยบ เพียงแต่ดูดีขึ้นมากแค่นั้นเองครับเสี่ย”
“งั้นมึงถามมันสิว่ามันจะเอายังไง กูบอกไว้ก่อนแค้นนี้กูชำระแน่ แล้วอีกอย่างร้านกูไม่ใช่แนวที่จะอยู่ใต้อำนาจอาณาจักรนั่น กูจะเอาร้านกูกลับมา”
“ผมคิดว่าเกียรติอาจจะไม่อยากร่วมมือกับเราก็ได้นะครับเสี่ย หลังๆมานี้เหมือนเกียรติจะไม่ค่อยอยากจะเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เหมือนมันกลัวๆอยู่ครับ หรือไม่ มันก็อาจจะคิดไปอยู่ฝั่งน้องมันก็ได้นะครับ ยังไงทางฝ่ายนั้นภาษีน่าจะดีกว่าฝ่ายนี้”
“มึงคิดว่าไอ้เกียรติกำลังจะทรยศกูเหรอ”
“ก็ถ้าทางโน้นยกสาขาให้เกียรติคุณดูแล ผมก็คิดว่ามีโอกาสครับเสีย”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย กูถามจริงๆเถอะ ถ้าไม่มีกู ไอ้เกียรติจะเผยอคอขึ้นมาสูงได้เท่านี้มั้ย มึงติดต่อมันให้มาพบกูด่วนเลยนะ กูอยากรู้ว่ามันจะเอายังไง”
“แล้วถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดล่ะครับเสี่ย”
“กำจัดไอ้เกียรติก่อนเป็นคนแรกแล้วค่อยว่ากันเรื่องจัดการนายใหญ่นั่น ยังไงกูก็ไม่ยอมให้เด็กมาเหยียบจมูกเด็ดขาด เนื้อตรงไหนร้ายกูยอมตัดทิ้ง ต่อให้มันเป็นเนื้อชิ้นเดียวกันกับตัวกูก็ตาม”
“ครับเสี่ย”
.
.
.
เคยคิดอยากจะรู้ความรู้สึกของไอ้รากหญ้าตอนที่อยู่ในฐานะนายใหญ่ของอาณาจักร วันนี้ที่ตัวเองมีอำนาจทัดเทียมกับมันแล้วพบว่าถึงจะเป็นแค่นายน้อยที่ยังไม่แสดงอำนาจอะไรออกมานอกจากสะสางงานแล้ว นายใหญ่เป็นตำแหน่งที่น่าปวดหัวมาก
“เจ้บอกแล้วใช่มั้ย รับแขกสบายกว่าเป็นนายเย๊อะ ถอนหายใจหลายรอบแล้วนะคะนายน้อย ฮ่าๆ”
“หยุดซ้ำเติมมเถอะครับเจ้ แค่นี้ก็จะตายอยู่แล้ว สรุปแล้วคาสิโนนี่คือบ่อนการพนันหรือสนามลับสมองครับเนี่ย”
“ทำไมคะ”
“ผมไม่คิดว่ามันจะมีเทคนิคหรือกลเม็ดอะไรขนาดนี้ ผมเคยเจอแต่วงไพ่ป๊อก วงไพ่ดัมมี่ แต่นี่มันอะไรกันครับ ผมคิดว่าตัวเองกำลังนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนเลย”
ใครว่าเป็นเจ้าคนนายคนแล้วสบายผมขอเถียงหัวชนฝาเลยว่าไม่จริง ไอ้รากหญ้าเพิ่งจะบินไปไม่ทันจะครบสองวัน อาณาจักรก็วุ่นวายจนผมลืมไปแล้วว่าตั้งแต่มันไปเป็นเพื่อนคุณจ๋านั้นมันได้โทรมาหาผมบ้างแล้วหรือยัง
สัญญาณเสียงภายในจากเครื่องโทรศัพท์ตั้งโต๊ะดังขึ้นมาตอนที่กำลังจะถ่ายลมหายใจออกจากปอด ไฟสีเหลืองบอกว่าเป็นสัญญาณขออนุญาตจากการ์ดที่เฝ้าหน้าห้อง
“มีอะไรเหรอครับ”
“เด็กมาตามเจ้เชอรี่บอกว่าที่เล้าจน์มีปัญหาครับนายน้อย”
“ให้เค้าเข้ามารายงานในห้องผมเลยก็ได้ครับ”
“ครับผม”
เสียงเคาะประตูเป็นสัญญาณอีกครั้งเชิงจะยืนยันคำขออนุญาต มือจับลั่นเสียงเปิดก็มีพนักงานชายคนหนึ่งจากอาบอบนวดเดินเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อมแต่เก็บอาการตืนเต้นตกใจทางร่างกายได้ดี แต่สิ่งที่พอจะทำให้ผมมองออกคือหน่วยตาที่ไหวระริกของเขาว่าเพิ่งผ่านเรื่องตื่นเต้นอะไรมา
“มีอะไรเหรอ หรือชั้นสับรางรถไฟพลาดหรือยังไง”
“ไม่ใช่ครับเจ้ ชมพู่ติดต่อลงมาที่รีเซปชั่นของเล้าจน์ให้เจ้เชอรี่ช่วยแคนเซิ่ลเวลาที่เหลือจากแขกด้วยครับ”
“ทำไมละยะ นี่ชมพู่มันอยากนอนกับผู้ชายหลายคนหรือไง พอเจ้จัดแขกให้รับแขกคนเดียวทั้งคืนถึงกับโทรลงมาขอแคนเซิ่ลกลางทางแบบนี้”
“ไม่ใช่ครับ ชมพู่บอกว่าแขกสั่งให้เธอทำสิ่งที่ไม่อยากทำ”
“อ้าว มันเป็นคนบอกชั้นเองนะว่าอยากรับแขกคนนี้ดูสักครั้ง เพราะเรียบร้อย สุภาพและเงินดี อะไรของมันวะนังคนนี้ ยิ่งนับวันมันจะเซเลปตัดจริตเกินหมอนวดแล้วนะเนี่ย”
“มีอะไรกันเหรอครับเจ้”
หลังจากที่นั่งฟังมาตั้งแต่ต้น เรื่องนี้ก็คงเป็นหนึ่งในหลายๆปัญหาของอาณาจักรที่คนเป็นนายจะต้องรับทราบสินะ ผมเคยเห็นปัญหานี่บ้างตอนเป็นหมอนวดใช้หนี้ แต่ไม่ได้เห็นบ่อยจนเป็นความเคยชินอะไร ที่นี่มีระบบระเบียบและการจัดการดีจนมองว่ามันเรียบร้อยซะจนไม่น่าจะเกิดปัญหาได้
“ลูกค้ามีปัญหากับแขกค่ะนายน้อย”
“เอ่อ เรียกโลมหรือเรียกอย่างที่เจ้เคยเรียกก็ได้ครับ”
“ไม่ได้ค่ะ สถานะมันต่างกันไปแล้ว เดี๋ยวเจ้ขึ้นมาใหม่นะคะ ขอตัวไปเคลียร์ปัญหาแป๊บ”
“ผมไปด้วยแล้วกันครับ มีปัญหาอะไรกันเหรอ”
“ปัญหาของกะหรี่เกรดฝ้าเพดานน่ะค่ะ เงินก็อยากได้แต่ไม่อยากให้บริการ เสียมาตรฐานเนฟเวอร์เลิฟเวอร์จริงๆ”
“งั้นรีบลงไปกันเถอะ ผมขอเวลาแป๊บนึงนะ”
เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆของการเป็นนายน้อย พงเคร่งครัดเสียจนผมจำฝังใจว่าถ้าจะออกไปไหนแม้จะเป็นพื้นที่ภายในอาณาจักรก็ตามจะต้องแจ้งให้คนดูแลทราบ และจะมีคนคอยตามอารักขาผมอยู่ห่างๆและแบบประชิดตัวติดตามไปด้วย ผมกดสายภายในเพื่อติดต่อกับคนดูแลตัวเองอีกครั้งและบอกความต้องการออกไป
“เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ”
“เริ่มคล่องและเคยชินแล้วใช่มั้ยคะ”
“พงบังคับน่ะครับเจ้”
ถึงแม้จะยังเคอะเขินอยู่บ้างเมื่อเดินผ่านพนักงานที่เคยอยู่ในระดับเดียวกันแล้วเขาก้มหัวให้ ผมเองก็รู้สึกตื่นกลัวกับความเปลี่ยนแปลงนี้อยู่ลึกๆเพราะผู้นำต้องมีน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยวเฉียบขาด แต่พอเป็นผู้นำที่เคยเป็นลูกกระจ๊อกมาก่อนแล้วเลยรู้สึกกังวลความรู้สึกของคนอื่นที่มีต่อตัวเองเหมือนกัน
ในเล้าจน์มีห้องรับรองสำหรับแขกที่ต้องการความเป็นส่วนตัวไม่ต้องการดื่มร่วมบรรยากาศกับแขกคนอื่นๆและมักจะเป็นห้องที่มีแต่ลูกค้าระดับสูงเท่านั้นเลือกใช้บริการ เพราะมันคือค่าใช้จ่ายที่ต้องจ่ายเพิ่มจากรายจ่ายปกติในตัวเลขที่ถ้ารวยไม่จริงไม่ควรจะเอามาเสียในส่วนของตรงนี้ ถึงมันจะเป็นห้องรับรองส่วนตัวแต่ก้ไม่ใช่ห้องพัก ฉะนั้นต่อให้แขกจะมีเงินถุงเงินถังแค่ไหนหรือเ้นสายใหญ่โตยังไงก็ห้ามมีอะไรกับพนักงานในห้องนี้เด็ดขาด นอกจากจะอุ่นเครื่องกันตามปกติ
พนักงานของอาณาจักรอยู่ในชุดราตรีเรียบหรูตามงานเลี้ยงของสังคมชั้นสูงมากกว่าจะมีอาชีพขายบริการกำลังนั่งร้องไห้อย่างขวัญเสียอยู่บนโซฟา ในขณะที่แขกบนโซฟาตัวใกล้กันกำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นเคืองเต็มที่
“สวัสดีครับ ผมกึกก้อง ดูแลที่นี่แทนคุณระฟ้าชั่วคราวไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับคุณ”
เมื่อแขกค่อยๆแหงนหน้าขึ้นมาหน่วยตาของผมก็ต้องเบิกโพลงด้วยความตกใจเสียเอง แขกเจ้าปัญหาที่ว่านี้เป็นชายหนุ่มคนเดียวกับแขกคนแรกที่จ่ายค่าตัวผมแพงลิบลิ่วแต่ไม่ได้ทำอะไรเพราะถูกผมมอมเหล้าให้เมาไปเสียก่อน ไม่คิดเลยว่าหมอนี่จะยังกล้ากลับมาใช้บริการอีก
“คุณ” “คุณ”
เสียงทักทายดังขึ้นแทบจะพร้อมกันทันทีที่เราสองคนได้สบตากัน เมื่อถึงช่วงเวลานี้แล้วเจ้เชอรี่ถึงกับยกมือขึ้นมากุมหน้าผาก แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าคืนนี้เป็นความพลาดมหันต์ที่ผมต้องมาเจอกันแขกคนนี้
“ผมมาหาคุณตั้งหลายครั้งแต่คุณเชอรี่บอกว่าคุณไม่ได้ทำงานนี้แล้ว ไม่คิดว่าจริงๆแล้วคุณจะอยู่ในระดับผู้บริหาร ขอโทษด้วยนะครับที่ผมบังอาจซื้อชั่วโมงคุณในครั้งนั้น”
“ไม่เป็นไรครับยินดีเป็นอย่างสูงครับ ผมเองก็ต้องขอโทษคุณด้วยเหมือนกันครับที่ไม่ได้ให้บริการที่ถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็น”
“ตอนนั้นผมเองก็เป็นนักเที่ยวมือใหม่เหมือนกันครับ แหะ แหะ”
“แล้ววันนี้มีปัญหาอะไรกันเหรอครับ”
ผมโค้งให้แขกแล้วถึงจะหันมาหาคนของตัวเองเพื่อรับฟังปัญหา พนักงานที่ชื่อชมพู่ตาแดงก่ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้ เธออึกอักเมื่อพบว่ามีผมมาด้วย
“พูดมาเถอะแล้วฉันจะเคลียร์ให้”
“โฮฮฮ.....นายน้อยคะ เจ้เชอรี่ คือหนู หนูไม่ถนัดแบบนี้น่ะค่ะ”
“ขออนุญาตสักครู่นะคะ ขอเอาตัวพนักงานไปสอบถามสักครู่ ระหว่างนี้ คุณต้องการใครนั่งคุยเป็นเพื่อนมั้ยคะ”
“ครับ แล้วผมก็จะขอเปลี่ยนคนดูแลให้ตามคำขอของพนักงานคนนี้ด้วย ถ้าเพื่อนคุยของผมคนใหม่คือนายน้อย”
เจ้เชอรี่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ นี่ต่างจากหายนะของจริง!!
“ยินดีครับถ้าคุณต้องการอย่างนั้น เจ้เชอรี่พาชมพู่ไปพักก่อนก็ได้ครับ ทางนี้ผมจัดการต่อเอง”
“แต่ นายน้อยคะ”
“ผมโอเคครับ”
ไม่รู้ว่าคนอย่างเจ้เชอรี่ทำกรรมอะไรเอาไว้นักหนาถึงได้จุดใต้ตำตออย่างนี้ เขารู้กันทั้งอาณาจักรแล้วว่าเจ้เชอรี่ต้องใช้ความสามารถแค่ไหนที่จะกันนายน้อยออกไปจากความต้องการของลูกค้าตามคำสั่งเด็ดขาดของนายใหญ่ได้ เจ้เชอรี่ต้องวางแผนขนาดหนักเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของลูกค้าจากโลมเป็นหมอนวดคนอื่นๆที่เจนเวทีและให้บริการจนกลายเป็นแขกประจำของที่นี่ไปอีกคน และเพราะนายใหญ่กลัวว่าถ้าจัดหมอนวดชายคนอื่นให้แทนโลม แขกคนนี้จะติดใจจนนึกอยากจะทุ่มราคาซื้อโลมอีกเลยให้เจ้เชอรี่จัดหมอนวดหญิงให้ แล้วก็ไม่ผิดหวัง ทุกครั้งที่มาที่นี่แขกเรียกหาหมดนวดหญิงขายดีของที่นี่ทุกครั้ง นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้เชอรี่จัดให้แขกเจอกับชมพู่ และเป็นครั้งแรกที่พนักงานมีปัญหากับแขกจนต้องเป็นแบบนี้
เป็นแบบที่เจ้เชอรี่ต้องเอาคอพาดเขียงรอนายใหญ่กลับมาลงมีดเองก็เท่านั้น
“นายน้อยยังทำงานไม่เสร็จไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่เป็นไรครับเจ้ เดี๋ยวผมจะหอบกลับไปเคลียร์ที่เรือนด้วย”
เจ้เชอรี่อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย!!



๐ สวัสดีค่ะ สำหรับคนที่รอเพราะเห็นข้อความทางแฟนเพจเมื่อคืน ขอโทษด้วยนะคะ  เพราะกิจวัตรประจำวันเปลี่ยนไปเลยยังปรับตัวไม่ทัน น็อคไปก่อนที่จะแต่งเสร็จน่ะค่ะ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
๐ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรเรื่องร้านกาแฟนะคะ เป็นกิจการเล็กๆ (มากกกกกก) ฆ่าเวลาระว่างทำงานส่วนตัวอะคะ หากใครจะมาอุดหนุน ร้านชื่อเดียวกับนามปากกาเลยว่า Coffee TRomance นะคะ อยู่หน้าสวนพฤกาศาสตร์ หลังการเคหะคลองจั่นค่ะ ใครอยู่แถวนี้ก็แวะมาได้นะคะ (โฆษณาๆ )
๐ สำหรับคนที่บอกว่าตอนที่แล้วเอื่อยๆ ตอนนี้ก้ไม่ต่างกัน  แต่ก้บอกได้ว่ามาท้ายเรื่องแล้วเต็มทีค่ะ ใกล้ได้โบกมือลาไปอีกเรื่องนึงแล้ว ส่วนเรื่องใหม่ยังไม่มีพล็อตในหัว เลยบอกไม่ได้ว่าจะมีมาต่อกันเลยหรือไม่นะจ๊ะๆ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นเคยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ 
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ จิ้มที่นี่
๐ รายละเอียดการจองหนังสือ สิงหากุมภาฯและ Unequality รักเราไม่เท่ากัน ไม่มีใครรักฉันได้เท่าเธอ

[evilheart]

เจ๊เชอร์รี่งานเข้าแล้ว งานใหญ่ซะด้วย

[pare_140]

มีการทำรอยแสดงความเป็นเจ้าของด้วยอ่ะ

คนคนนั้นจะทำอะไรโลมมั้ยเนี้ย

[Guill]

รอพายุลูกใหญ่...เหมือนจะมีลางไม่ไดี

[kinjikung]

หายนะจริง ๆ ด้วย นายน้อยยรับแขกด้วยตัวเอง
แบบนี้นายใหญ่กลับมาระเบิดลงแน่

[dawnthesky]

สงสารเจ้เชอรี! งานจะเข้าอีกแล้ว อิอิ

แล้วจะไปอุดหนุนร้านกาแฟนะคะ (ถ้าขึ้นจากนราฯ เมื่อไรนะ)

[nolirin]

  จิ้มก่อน

[roseen]

งานเข้าแล้วเจ้

[MiSS-U]

 

นึกแล้วว่าวันนี้ต้องมาถึงไอ้ลูกค้ากระเป๋าหนักเนี่ย

มาเจอโลมอีกจนได้  นายก็ไม่อยู่แล้วมันเกิดเรื่อง

อะไรที่ชมพู่ไม่ยอมอ่ะ  คาใจสุดๆเลย

แต่แหมโลมแอบร้อนแรงทำรอยจูบให้นายใหญ่ระฟ้า

ซะด้วย  แบบนี้นายใหญ๋คงรีบกลับมาเร็วกว่ากำหนดแน่ๆ

+1และเป็ด

[soullve]

ว่าแล้วเชียวแขกคนนี้ต้องกลับมาอีก
จะให้นายน้อยทำอะไรไหมเนี่ย
เอาแล้วไงเจ๊เชอร์รี่  ระวังนายใหญ่ปาระเบิดใส่นะ 

[Pa'veaw]

โลม สู้ๆ

 

[harumi]

เจ้งานเข้าเลยทีนี้

[HT...hanna]

งานจะเข้าแล้วหนูโลมเอ๊ยยยยยยยยย

[NONSENSE]

ตายแน่ๆเจ๊ 

[inspirer_bear]

นายน้อยค่ะ ทำแบบนี้ ถ้านายใหญ่รู้เรื่อง หึงตายเลยค่ะ 555

สู้ๆๆน้านายน้อย

[ladyzakura]

ไม่รู้งานจะเข้าใครละทีนี้ ฮ่าๆๆ 

[ordkrub]

ได้เวลาฝึกฝีมือบริหารแล้วโลม

[Nus@nT@R@]

ลูกค้าคนแรกของโลม ยังคงเป็นแฟนคลับที่เหนียวแน่นจริงๆ ถ้านายใหญ่รู้ คงรีบแจ้นกลับมาแน่ๆ