หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[bytoey]

จะมีปัญหาไหมเนี่ย

[princessl]

นายน้อยรับแขก!!!! 

[nunamicky]

จะจัดการกับปัญหานี้ยังดีคะนายน้อย
นายใหญ่เพิ่งไปได้แค่สองวันก็ปวดหัวจะแย่แล้ว
เสี่ยเจียงก็คิดจะล้มอาณาจักรตอนนี้อีก
หวั่นใจจริงๆ 

[IaminLove]

เสี่ยเจียงนี่ครบสูตรความเลวจริงๆ
แล้วอีตานายน้อยนี่ก้อช่างหาเรื่องใส่ตัว

[sam3sam]

อู๊ยยย ไม่อยากคิดสภาพตอนนายใหญ่รู้เรื่องเลยเหอะ
งานนี้ระเบิดคงได้ลงกันถ้วนหน้าแน่ๆ
ไว้อาลัยให้เจ๊เชอรี่ล่วงหน้าเลยละกัน
แต่ก็อยากรู้ว่าโลมจะจัดแขกยังไงน้อ
ส่วนไอ้เสี่ยเจียงมันวอนหาเรื่องตายเร็วนี่เอง
ถ้ามันไม่ตายมันคงไม่เลิกรังควานอาณาจักรหรอก

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

นายน้อยมีการทำรอยตีตราจองนายใหญ่ด้วย อร๊ายยยยยยยยยย

[prettypearl]

พายุกำลังเข้านะนายน้อย...

เอาตัวรอดให้ดี...ช่วยเจ้เชอรรี่ด้วยล่ะโลม >.<

[nongrak]

จะมีเรื่องไม่ดีหรือเปล่า ห่วงโลมจังยิ่งนายใหญ่ไม่อยู่ด้วย

[kazuribum]

โถ้ๆๆๆ โลมนายใหญาจะได้กลับก่อนกำหนด ก็เพร่ะอย่างนี้แหละ

[nopkar]

เป็นบททดสอบโลมบทที่ 1 หุหุ

[koraorni]

งานเข้าเจ้เชอร์รี่แล้วมะโลมเอ๊ย เค้าอุตส่าห์หลอกล่อกันตั้งนาน
แต่อาจจะเป็นการดีก้อได้นะ ดูสิว่าโลมจะจัดการยังไง
ปล.ร้านอยู่ไกลมากค่ะ อยากไปเยี่ยมชมสักครั้ง ไม่นะอย่าเพิ่งใกล้จบ ยืดออกไปเยอะๆๆเลยค่ะ
 

[gookgik]

นี่จะเป็นแผนของนายใหญ่หรือเปล่า ที่อยากหัดให้นายน้อยหัดแก้ปัญหาเฉพาะหน้า

ชอบที่นายน้อยทำสัญลักษณ์ให้นายใหญ่     นายใหญ่คงเสียดายอยากให้ทำเยอะกว่านี้

[yunjaelover]

อ่านไปยิ้มไปกับฉากนายใหญ่ นายน้อย ทะเลาะกัน น่ารักมากๆเลย  แล้วเนื้อเรื่องตอนนี้กำลังสนุกน่าติดตาม อยากรู้จริงๆ นายน้อยจะหาวิธีจัดการกับ แขก vip อย่างไร

ขอบคุณนะค่ะ 

[a_tapha]

นายน้อยเจอปัญหาใหญ่แน่ๆ ถ้านายใหญ่กลับมา คึคึ

[agava1313]

555+นายคนนี้ ช่างตื้อจริงๆเลย

[mellowshroom]

 

เจ๊!!!!!!! ซวยแล้ววว

 

[maras_fay]

ลงชื่อฝากตัวอ่านเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ ^__^

แค่บทนำก็ได้ใจแหละ

[hikaru00]

งานเข้าเลยเจ้เอ๊ย นายใหญ่กลับมาโดนแน่ๆ สู้ๆ นะนู๋โลม

[Tim-Tam]

ตามอ่านทันจนได้

นายน้อยหาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่าเนี่ย นายใหญ่ไม่อยู่แบบนี้ใครจะช่วยนายน้อย ลุ้นๆ 

หวังว่าคุณพี่เกียรติจะยังไม่ก่อเรื่องอะไรอีกนะ เป็นห่วงจริงๆ

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[schoolcolorbloo]

จะเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย!

[Seiki]

ตอนที่ 35 นายโลมกับรักจนตรอก

แสงไฟสีส้มสลัวส่องแสงตัดกับความมืดทำให้เห็นหน้าแขกคนเดิมได้ชัดเจนขึ้นในมุมที่ผมนั่งอยู่ เขาดูเป็นคนที่จมอยู่กับความทุกข์เหมือนครั้งแรกที่ผมได้เขาเป็นแขกไม่มีผิด ไม่คิดว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหนสถานที่ที่เรียกได้ว่าที่พึ่งของคนเหงาอย่างที่นี่แทบจะช่วยเหลืออะไรผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย
“ผมดีใจนะครับที่ได้มีโอกาสใช้เวลาตรงนี้ร่วมกับคุณอีกครั้ง”
“ครับ ผมยินดี”
แต่ก็ลอบกลืนน้ำลายเมื่ออีกฝ่ายเปิดบทสนนาได้กำกวมยิ่งนัก ความต้องการของลูกค้าที่คาดเดาไม่ได้ท้าทายคนให้บริการอย่างหนักจนกลายเป็นความกดดัน แต่ผมไม่รู้จริงๆว่าอะไรที่ทำให้มืออาชีพในวงการนี้อย่างชมพู่ถึงกับปล่อยโฮออกมาต่อหน้าลูกค้า
“คุณมารับแขกแบบนี้จะไม่เป็นไรเหรอครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
แต่ในใจกลับตะโกนลั่นจนร้าวทั้งกระดูกซี่โครงว่าถ้านายใหญ่ไม่รู้นะไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าไอ้หมอนั่นรู้ อาจจะมีคนตายทั้งเป็นไปอีกหลายคนครึ่งค่อนอาณาจักรเลยล่ะ ยังรู้สึกขนหัวลุกตอนที่เห็นแววตาเกรี้ยวโกรธของนายใหญ่ตอนที่ผมขัดคำสั่งได้อยู่เลย แต่มันก็บอกเองนี่นาว่าเป็นนายน้อยมีหน้าที่แค่รับฟังปัญหาและตัดสินใจแก้ไขเท่านั้น
และผมก็เลือกที่จะช่วยเหลือพนักงานของตัวเองเอาไว้
ผมไม่ได้ผิดอะไร!!
“ผมดีใจที่ได้รับเกียรติอย่างผู้บริหารอีกคนหนึ่งของที่นี่เป็นครั้งที่สองนะครับ”
“ยินดีครับ”
อึดอัดใจที่สุดเลยโว๊ย!! ในอกตะโกนลั่นเป็นครั้งที่สอง สังคมและการทำงานแบบนี้คือการสวมหน้ากากเข้าหากันชัดๆเลย ผมไม่กล้าเสนอดริ๊งค์ให้ลูกค้าอีกทั้งๆที่ใจอยากจะกรอกลงคอมันรวดเดียวทั้งขวดเลยด้วยซ้ำ แต่เดี๋ยวลูกค้าจะแตกตื่นกลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยเลยได้แต่ส่งยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเข้าใจและปรารถนาดีไปให้
“ช่วยทำให้ผมรู้สึกดีหหน่อยได้มั้ย”
“อา............................” ทำยังไงวะ
“นั่นเป็นหน้าที่ที่เราต้องทำให้ลูกค้าอยู่แล้วครับ”
ผมจะเบิกรางวัลตุ๊กตาทองย้อนหลังเอากับนายใหญ่รากหญ้าก็แล้วกันนะ ไม่รู้จิตวิญญาณอะไรเข้าสิงให้ผมต้องดูแลและปกป้องที่นี่ให้สมกับที่นายใหญ่เหวี่ยงตำแหน่งนายน้อยมาให้ค้ำคอ ผมกำลังรักษาชื่อเสียงของอาชีพที่ตัวเองเคยรังเกียจและขยะแขยงอยู่เหรอนี่ นอกจากตัวเลงจะต้องลงมือทำเองแล้ว ยังจะต้องมาปกป้องไม่ให้อาชีพนี้ของอาณาจักรเสียชื่ออีก
“งั้นเริ่มเลยนะครับ”
“จะดีเหรอครับ ที่นี่เป็นแค่ห้องรับรอง ถึงจะเป็ผู้บริหารแต่ผมก็ต้องรักษากฎให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่พนักงานนะครับ ผมรบกวนเชิญที่ห้องพักดีกว่า”
ผมฝืนยิ้มสู้แบบเจื่อนๆไปให้ เห็นอีกฝ่ายกระตือรือร้นมากเมื่อผมตอบรับไปแบบนั้น บางครั้งคำพูดกับงานบริการก็เป็นส่วนที่ส่งเสริมให้ลูกค้าพึงใจเหมือนกันนะ เป็นเรื่องเฉพาะหน้าที่ผมก็เพิ่งจะนึกได้เอาตอนจะเข้าตาจนแบบนี้นี่แหละ
“ไม่เป็นไรครับ ผมคงไม่รบกวนคุณโลมขนาดนั้น ผมต้องการแค่เสียงเท่านั้นเองครับ”
“สะ เสียงเหรอครับ”
งงเป็นไก่ตาแตกเลยกู คนเราจะมีอะไรกันที่ไหนก็ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันวะ แล้วอาณาจักรแห่งนี้ก็จัดเตรียมห้องพักให้ลูกค้าทำเรื่องอย่างว่าซะหรูไม่แพ้โรงแรมห้าดาวที่ไหน แล้วทำไมแขกมือเติบคนนี้ถึงได้ติดใจห้องรับรองห้องวีไอพีที่มีแต่โซฟาห้องนี้นักหนา
“คุณโลมแค่ทำเหมือนกับว่ากำลังมีความสุขอยู่กับผม เรากำลังมีความสุขด้วยกันมาก และผมก็เด็ดพอที่จะทำให้คุณโลมร้องออกมาอย่างมีความสุขน่ะครับ ได้มั้ย”
ผมขอเวลาช็อคสักครู่ก่อนก็แล้วกัน นี่คืองานที่ชมพู่ไม่ถนัดสินะ งานที่ต้องใช้จินตนาการขั้นสุดยอด เสียงที่ต้องร้องออกมาทั้งๆที่นั่งอยู่บนโซฟาและมือประสานกันอยู่ที่หน้าตักเนี่ยนะ ความสุขของลูกค้าเป็นเรื่องที่บริการยากจนอยากจะขอยาดมมาเป็นตัวช่วยเลยเหมือนกัน
“แล้วไม่ต้อง..........”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไร ผมแค่ต้องการความมั่นใจเฉยๆครับ ที่เหลือผมจะไปต่อยอดกับภรรยาเอาเอง”
“ครับ ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งทราบว่าคุณมีภรรยา”
รู้สึกคำว่าภรรยาจะทำให้ลูกค้าคนนี้ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขได้โดยไม่เห็นจะต้องพึ่งพาเสียงอะไรที่ว่านั่นเลย อยากจะถ่ายรูปให้ดูแล้วบอกว่ารอยยิ้มแบบนี้แหละที่เรียกว่าความสุข ไม่ใช่การซื้อชั่วโมงหมอนวดเพื่อระบายความใคร่
“ที่บ้านผมหาให้น่ะครับ เรากำลังจะมีลูกด้วยกัน แต่ผมเอ่อ ผมไม่มั่นใจ เธอไม่ค่อยส่งเสียงอะไรให้ได้ยินเลยครับ ค่อนข้างนิ่งเฉยไม่เคยเริ่มก่อน ผมเลยต้องเป็นคนเริ่มทุกครั้ง แต่หากไม่มีการกระตุ้นผมเองก็ไม่ค่อยมีอารมณ์น่ะครับ”
รู้สึกอากาศในห้องนี้จะเหลือให้หายใจน้อยลงทุกที ผมเข้าใจคำว่าโรคจิต เข้าใจความอึดอัดของอาชีพบริการแล้วว่าเป็นยังไง มันไม่ใช่มุมที่ผมรับรู้แค่มุมเดียว ถ้าต้องนับเหลี่ยมของอาชีพขายบริการแล้วคงสูสีกับเหลี่ยมเพชรที่ผ่านการเจียรไนแล้วแน่ๆ มันไม่ใช่แค่การเอาตัวเข้าแลกเงินเพื่อสนองความใคร่เท่านั้น ในอาชีพนี้มีหลายสิ่งที่เรายังไม่รู้ และไม่คิดว่าจะมาได้รับรู้อย่างนี้
ความต้องการของลูกค้า มันไม่ใช่งานที่ต้องใช้ความรู้หรือความเข้าใจใดๆทั้งสิ้น แต่มันต้องใช้ความรู้สึกที่ลึกซึ้งและมีอารมณ์ร่วมไปด้วยมากๆถึงจะส่งเสียงออกมาปลุกเร้าให้อีกฝ่ายมีความสุขได้ ไม่งั้นเค้าจะใช้คำว่าร่วมเพศเหรอ ผมเข้าใจสิ่งที่ชมพู่อึดอัดจนร้องไห้ออกมา พอเจอแบบนี้ผมเองก็อยากจะล้มตัวลงนอนแล้วให้ลูกค้าทำอย่างที่คนอื่นๆทำมากกว่า ผมรู้แล้วว่าทำไมครั้งนั้นลูกค้าคนนี้ถึงไม่โกรธ ผมเริ่มเข้าใจว่าทำไมคุณฉัตรไชยถึงไม่เสียดายเงินที่จ่ายให้ผม เพราะสิ่งที่เขาต้องการมันเป็นสิ่งที่หาซื้อไม่ได้
“ผมให้เด็กหาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาหน่อยดีกว่านะครับ คุณจะได้สดชื่นและผ่อนคลายขึ้น”
“ผมดูเครียดมากเลยเหรอครับ”
“คุณดูจริงจังมากเกินไปจนกลายเป็นเกร็งมากกว่าครับ นะครับเชื่อผม มันจะดีขึ้นจริงๆ”
เทคนิคนี้ผมนึกขึ้นได้เมื่อหวนคิดไปถึงตอนที่เป็นช่างอยู่ในอู่ ความหงุดหงิดจะก่อตัวขึ้นทุกครั้งเมื่อผมต้องใช้เวลาอุดอู้อยู่ใต้ท้องรถเป็นเวลานาน อากาศที่ไม่ถ่ายเทและสิ่งแวดล้อมที่เราสัมผัสมันกลายเป็นความเครียดสะสมโดยที่เราไม่รู้ตัว และผมจะรู้สึกผ่อนคลายขึ้นทุกครั้งที่ไถลตัวออกมาจากใต้ท้องรถนั่นและได้ผ้าเย็นจัดเช็ดหน้าสักผืนรวมถึงน้ำเปล่าเย็นๆสักแก้ว
แน่นอนว่าแขกมือเติบของเราพยักหน้ายอมรับตามคำแนะนำของผม ตามปกติแล้วผ้าเย็นของที่นี่หลังจากอบผ้าเช็ดหน้าใหม่ๆเพื่อฆ่าเชื้อแล้วจะแรปและฟรีซเอาไว้อย่างดี เมื่อต้องเสิร์ฟให้ลูกค้าเราก็มาแกะแรปออกแล้วจัดวางลงภาชนะที่เสิร์ฟแล้วพรมโคโลญอย่างดี กลิ่นหอมเย็นอ่อนๆทำให้ลูกค้าผ่อนคลาย ผมขยับเข้าไปชิดมากขึ้นและบริการซับไปตามผิวหน้าและลำคอลูกค้าด้วยตัวเอง ลากผื้นผ้าขึ้นลงเหมือนคนรู้งานและช่ำชองกับสิ่งที่ทำอยู่เหลือเกิน แต่ไม่อยากจะบอกเลยว่าที่ทำไปนั้นหน้าที่ความรับผิดชอบมันค้ำคออยู่ถึงได้กล้าทำไปเหมือนคนไร้ยางอาย
“คุณมีหน้าที่ให้ต้องรับผิดชอบมาตลอดเลยใช่มั้ยครับ”
คุณฉัตรไชยยิ้มน้อยๆแล้วเบิกตามองผมด้วยความแปลกใจ เจ้เชอรี่เคยสอนว่าการทายใจลูกค้าได้ถูกต้องนั้นถือเป็นพรสวรรค์ของหมอนวด ลูกค้าจะประทับใจที่ดูเหมือนเราเอาใจใส่และรู้ใจลูกค้า ทั้งๆที่คนพวกนี้ดูง่ายมาก อาการเครียดปรากฎออกมาทั้งทางสีหน้าและแววตาจนปิดไม่มิดอยู่แล้ว
“คุณโลมรู้ได้ยังไงครับ ขนาดคนที่บ้านยังคิดว่าผมสุขกายสบายใจดีเกินไปด้วยซ้ำ ทั้งๆที่ผมต้องทำงานมากกว่าเรียนหรือเล่นซะอีก”
ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องอวดตัวว่าเก่งหรืออะไรเลย ของแบบนี้มันเดาง่ายมาก ผมมีไอ้นายใหญ่รากหญ้าเป็นไอดอลอยู่แล้ว เพียงแต่หมอนั่นแสดงออกทางความเครียดด้วยการกดความรู้สึกและอารมณ์ของตัวเองให้กลายเป็นความนิ่งขรึมและควบคุมแววตาให้ว่างเปล่าเดาความรู้สึกไม่ได้ การได้ใกล้ชิดนายใหญ่ในช่วงเวลาที่ผ่านมาทำให้รู้ว่าตัวตนจริงๆของมันนั้นก็เหมือนกับคนธรรมดาทั่วๆไปที่มีความรู้สึกนึกคิด มีความอ่อนหวานและอ่อนโยน มีทั้งคารมคมคายและคำพูดที่เชือดเฉือนใจให้นึกโกรธมันตั้งหลายต่อหลายครั้ง คนๆเดียวกันแต่มีหลายบุคลิกเมื่อได้เข้าไปใกล้ชิดและสัมผัสกับมันจริงจัง
“รู้สึกดีขึ้นมั้ยครับ”
“ดีครับ ดีขึ้นมาก ผมเริ่มเคลิ้ม คุณเก่งจังเลยนะครับ”
“คุณอยากมีลูกเหรอครับ”
“ผมอยากมีทายาทน่ะครับ”
“คุณรู้มั้ยครับ การผลิตทายาทไม่ใช่หน้าที่นะครับมันต้องกลั่นออกมาจากความรู้สึก ลูกนะครับไม่ใช่ตุ๊กตา เขาควรเกิดมาจากความรักไม่ใช่เกิดมาจากหน้าที่ที่พ่อแม่ต้องทำนะครับ เด็กที่ไม่ได้เกิดมาจากความรักน่าสงสารแค่ไหนรู้มั้ยครับ ต่อให้เค้ามีพ่อกับแม่อยู่พร้อมหน้า แต่ในใจเค้าจะเคว้งคว้างมากครับ”
คิดในใจต่อไปว่า ‘เหมือนผม’
“ผมดูแย่จังเลยนะครับ เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้”
คุณฉัตรไชยนั่งก้มหน้าเอามือประสานกันไว้ที่หน้าตัก ผมยังคงซับผ้าเย็นไปยังซอกคอแล้วเลยไปตามแผงหน้าอกนอกร่มผ้า พยายามยั้งมือให้เบาและนุ่มนวลที่สุด เขารั้งข้อมือผมเอาไว้เมื่อผมยกผ้าขึ้นมาจะซับไปที่ใบหน้าเขาอีกครั้ง ตาแดงก่ำมองสบตาผมเหมือนคนที่สับสนกับตัวเองมาก เหมือนคนที่จัดการอะไรกับชีวิตตัวเองไม่ถูก
“คุณโลม ผมต้องทำยังไงดีครับ ผมรู้ว่ามันแย่ มันเหมือนโรคจิต แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ผมไม่รู้จะไปเริ่มกับภรรยาผมยังไง เธอไม่ตอบสนองหรือมีอารมณ์ร่วมกับผมเลย”
นี่ผมต้องมารับบทเป็นคุณหมอนพพรแห่งเสพสมบ่มีสมของอาบอบนวดไฮโซแห่งนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หาเหาใส่ตัวเองแท้ๆ
“ลองกลับไปเริ่มกับภรรยาคุณด้วยความรักดูนะครับ อย่าเริ่มไปจากความใคร่เลย ผมรู้ว่าปลายทางคุณจะได้ลูกเหมือนกัน แต่ความรู้สึกของผู้รับไม่เหมือนกันนะครับ บางคนสามารถมีอะไรกับใครก็ได้เพียงเพื่อปลดปล่อยความต้องการ แต่สำหรับบางคนเขาจะยอมมีอะไรกับคนที่เขารักเท่านั้น ร่างกายมันปฏิเสธความต้องการทางธรรมชาติไม่ได้หรอกครับแต่ถ้าใจของอีกฝ่ายกำลังต่อต้าน มันก็คือการระบายความใคร่ครับไม่ใช่การร่วมรัก เนฟเวอร์เลิฟแลนด์ชื่อก็บอกอยู่แล้วนะครับ เราบริการให้ได้แต่สำเร็จความใคร่ เราบริการความรักให้ใครไม่ได้ครับ”
คำพูดพวกนี้ผมกลั่นมันออกมาได้เพราะนึกถึงหน้าใครบางคน ใบหน้าคมเฉียบของนายใหญ่ลอยไปมาในความรู้สึก ผมคิดว่าตัวเองเข้าใจคนที่มีหน้าที่ให้ต้องรับผิดชอบจนไม่ได้เรียนรู้ที่จะรักใคร เพราะผมก็เป็นแบบนั้น แต่พอตัวเองรู้สึกว่าชอบพอจนนึกรักใครสักคนแล้วจะรู้เลยว่าเราจะพยายามคว้าความสุขมาไว้กับตัวและปัดเป่าความทุกข์ออกไป ผมเองก็เป็นแบบนั้น ผมเริ่มเลือกความสุขของตัวเองแทนที่จะเป็นความสุขของคนรอบข้างบ้างแล้วเหมือนกัน
“ผมเข้าใจแล้วครับ ทำไมพนักงานของคุณถึงได้บอกผมว่าเค้าไม่สามารถร้องครางอย่างมีความสุขออกมาได้ถ้าไม่ได้มีเพศสัมพันธ์กัน นี่ขนาดไม่ต้องใช้ความรัก ก็ยังต้องมีอะไรไปกระตุ้นเลยนะครับ”
“แล้วที่ผ่านมาพนักงานผมบริการคุณยังไงครับ ผมหมายถึงคนอื่นๆที่ไม่ใช่ชมพู่”
“ผมให้เธอช่วยตัวเอง”
ลูกค้าวีไอพีตอบออกมาเสียงอ่อยเหมือนตัวเองรู้สึกผิดในสิ่งที่ได้ทำไปนักหนา ถึงว่าล่ะคุณฉัตรไชยไม่อิดออดสำหรับค่าตัวหมอนวดที่เรียกมาเลยสักคน
“ลองทำตามคำแนะนำผมดูนะครับ บางครั้งแค่สัมผัสเพียงเบาๆอย่างที่ผมทำมันก็เพียงพอที่จะกระตุ้นให้คุณกับภรรยาไปถึงไหนต่อไหนกันได้นะครับ”
“เมื่อกี้ผมรู้สึกดีกับสิ่งที่คุณโลมทำจริงๆ ยังรู้สึกเลยว่าถ้าจะต้องเลยเถิดกับคุณโลมในคืนนี้ผมก็ยินดีนะครับ”
แต่คนฟังอย่างผมถึงกับสะดุ้งโหยง เลือดไม่พอที่จะไปเลี้ยงสมองทันที หน้าเริ่มชาและเหมือนมันจะค่อยๆซีดลงไปเพราะไม่มีเลือดไหลเวียน เริ่มหาทางออกให้กับตัวเองที่ไม่ใช่มอมเหล้าให้เค้าเมาจนสิ้นสติเหมือนคราวที่แล้ว สมองถูกความหวาดกลัวกระตุ้นให้คิดอย่างหนัก แสงสว่างของทางออกอยู่ที่
“เก็บไว้มีกับคนรักดีกว่าครับ แล้วคุณจะรู้สึกว่าที่นี่ทำให้คุณเสียเวลาแห่งความสุขไปมากทีเดียว”
“หึ หึ ผมเพิ่งเห็นผู้บริหารไล่ลูกค้าแบบสุภาพและมีเหตุผลก็วันนี้เองนะครับ คุณเหมาะที่จะดูแลที่นี่มากจริงๆ”
ผมควรจะสลดหรือยิ้มรับกับคำติชมนี้ดีวะ มันก้ำกึ่งระหว่างโดนด่าและโดนชมแบบครึ่งต่อครึ่งเลยนะ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ ตั้งแต่ผมถามหาคุณกับเจ้เชอรี่ เธอก็จัดหมอนวดผู้หญิงมาให้ผมตลอดเลยนะครับ พอผมถามเหตุผลว่าทำไม เธอตอบผมว่า เพราะหมอนวดผู้ชายอาจจะทำให้ผมมีปัญหาครอบครัวได้ ผมเพิ่งเห็นด้วยกับเธอวันนี้นี่เอง ผู้ชายมักจะเข้าใจผู้ชายด้วยกันเองเป็นพื้นฐานอยู่แล้วอะครับ”
“งั้นเหรอครับ”
จะว่าไปหน้าที่ของเจ้เชอรี่ก็ต้องทำความรู้จักและทำความเข้าใจกับลูกค้าไม่น้อยเลยทีเดียว คืนนี้ผ่านไปอีกคืนแบบงุนงงและทุลักทุเล อาณาจักรทำให้ผมเข้าใจอะไรในชีวิตอีกหลายๆอย่าง ไอ้นายใหญ่รากหญ้าบอกว่าสรีระของผมไม่เหมาะที่จะเป็นช่างยนต์เลยสักนิดและไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นหมอนวดมืออาชีพได้เหมือนกัน ก็เริ่มเชื่อแล้วว่ามันอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายในวันที่ไม่มีนายใหญ่่เป็นผู้นำ ทุกสิ่งทุกอย่างของปัญหาโยนมาให้ผมตัดสินใจจนไม่มีเวลาไหนที่จะไปคิดถึงมันได้เลย
“นายน้อยครับ”
“คุณพง”
ผมลืมตาขึ้นมาหลังจากเลือกที่จะเอนหลังพักสายตาสักครู่ ยังมีเรื่องของคาสิโนให้ต้องลงไปเคลียร์ ไหนจะสาขายิบย่อยที่จะต้องตัดสินใจเกี่ยวกับค่าบริหารกิจการและค่าแบรนด์เนฟเวอร์เลิฟเววอร์แลนด์ที่จะต้องตรวจสอบอีกล่ะ ไม่รู้ว่านายใหญ่มันแยกแยะสติปัญญาจัดการธุรกิจมากมายนี้ได้ยังไงกัน ไหนจะต้องจัดการกับพวกมีอิทธิพลที่อยากจะมางัดข้อเพื่อเป็นใหญ่ในวงการนี้อีก
ไอ้รากหญ้าโว้ย!!! ทำไมหนึ่งสัปดาห์ของมึงนี่นานจังวะ
“นายน้อยครับ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปะ เปล่าๆผมคิดอะไรเพลินๆน่ะ”
“เมื่อกี้ลูกค้าไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับคุณใช่มั้ยครับ”
“ผมไม่มีตรงไหนบุบสลายหรอกน่า มีอะไรหรือเปล่า”
“เรื่องเมื่อกี้ถ้านายใหญ่รู้”
“ก็อย่าให้รู้สิครับ เรื่องบางเรื่องถ้าไม่มีอะไรเสียหายแต่ถ้านายใหญ่รู้แล้วจะไม่สบายใจหรือโกรธจนต้องเดือดร้อนกันไปหมด ไม่รายงานซะก็สิ้นเรื่อง”
“ไม่ได้หรอกครับ เรื่องคุณไม่รายงานไม่ได้เลย พวกเราต้องรายงานเรื่องนายน้อยเป็นเรื่องแรกก่อนจะรายงานเรื่องอื่นๆครับ”
“ถ้าจะรายงานเรื่องนี้เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาเอง”
.
.
.
คนที่อยู่อีกครึ่งฟ้าถึงกับยิ้มเต็มแก้มเมื่อได้รับรายงานว่านายน้อยได้ใจพนักงานไปมากแค่ไหน ถึงแม้จะรู้สึกหงุดหงิดไม่พอใจบ้างในบางช่วงของรายงานก็เถอะ แต่ถ้าระฟ้าไม่เสี่ยงและเปิดใจให้กว้างบ้างก็จะไม่รู้เลยว่าคนรักของตัวเองมีความสามารถมากแค่ไหน อย่างน้อยตอนที่นายใหญ่ไม่อยู่ก็ยังมีตัวแทนที่ช่วยดูแลอยู่ข้างหลังได้ ถึงจะไม่คล่องแคล่วมากนักแต่ก็เรียกได้ว่าประสบความสำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว เรื่องที่โลมทำเป็นเพียงปัญหาเล็กน้อยที่ต้องพบเจอ ความจริงแล้วไม่จำเป็นต้องถึงมือนายน้อยอย่างโลมเสียด้วยซ้ำ แต่การที่ผู้นำจะสั่งให้ลูกน้องทำอะไร คนสั่งเองก็ควรจะต้องผ่านจุดนั้นมาก่อนเหมือนกัน
“ถ้าที่ไหนมีผู้นำทั้งบุ๊นและบู๊อยู่คู่กัน ที่นั่นจะเจริญค่ะนาย ถ้านายแข็งแต่นายน้อยยืดหยุ่นให้บ้างแบบนี้มีแต่แฮปปี้กับแฮปปี้ค่ะนาย”
“คุณคิดว่าคำป้อยอนายน้อยจะช่วยลดความผิดของตัวเองไปได้เหรอเจ้เชอรี่”
“นายคะใครจะไปรู้ละคะว่าชมพู่มันจะล้มโต๊ะแบบนี้ เชอรี่เห็นคนอื่นๆก็ผ่านมาได้นี่นา เชอรี่รู้นะคะว่านายน้อยต้องปลอดภัยเพียงแต่อาจจะตกใจกับสิ่งที่ลูกค้าแสดงออกบ้างก็เท่านั้น”
“หัดแยกแยะเงินออกจากลูกค้ามีปัญหาทางจิตบ้างก็ได้นะ อาณาจักรผมไม่ใช่สถานที่ปรึกษาปัญหานานาเพศ แล้วถ้าเค้าติดใจโลมขึ้นมาอีกจะทำยังไง”
“นายขา คุณฉัตรไชยเค้าถูกนายน้อยอบรมมาซะเชื่องขนาดนั้น คงไม่มาใช้บริการอาณาจักรเราไปอีกนานเลยล่ะค่ะ”
“แน่ใจนะว่าเขาไม่ได้เป็นเกย์”
“แน่ใจค่ะนาย เค้าแค่ต้องการที่ปรึกษาที่เข้าใจเขาเท่านั้นเองค่ะ พนักงานของเราทำตามหน้าที่บริการอย่างที่เขาสั่งมันเลยลากมายาวนานแบบนี้ แต่พอเจอนายน้อยเข้าไป ถูกแนะในสิ่งที่ถูกที่ควรขึ้นมา เชอรี่ว่าเค้าคงคิดได้”
“ผมกลับไปแล้วจะไม่ให้นายน้อยมาเคลียร์งานที่อาณาจักรอีกถ้าไม่จำเป็น”
“ทำไมละคะนาย นายน้อยก็ทำหน้าที่ได้ดีมากนะคะ ถึงจะไม่ชำนาญแต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ”
“ผมไม่มั่นใจว่าคุณจะไม่สกรีนลูกค้าพลาดอีกน่ะสิ”
“โธ่นายคะ เชอรี่ขอโทษจริงๆค่ะ ไม่คิดว่านายน้อยจะลงมาเคลียร์ด้วยตัวเอง”
มีเพียงแค่หน้าตาเท่านั้นที่ระฟ้าไม่ได้เห็น นอกเหนือจากนี้ไม่มีเวลาไหนที่นายใหญ่ไม่ได้รับรายงานเรื่องนายน้อย อยู่ไกลแต่ข่าวสารที่ได้รับก็เหมือนอยู่ด้วยกันในเหตุการณ์ บางครั้งก็ต้องสะกดอารมร์ตัวเองไม่ให้ใจร้อนเกินไปและคอยลุ้นไปกับการตัดสินใจของเค้า โลมเป็นคนกล้าได้กล้าเสียในทุกๆเรื่องจนระฟ้าหวั่นใจ
.
.
.
“ครับๆผมรู้แล้ว กำลังจะออกไปแล้ว อ๊ะ ผมขอเวลาอีกแป๊บนะครับ ขอรับโทรศัพท์สักครู่”
ติ๊ด!!
“สวัสดีครับ กึกก้องครับ”
“นายน้อยผมเองครับ มาดามเหอเสียชีวิตแล้ว นายน้อยคงต้องเป็นตัวแทนนายใหญ่ไปเคารพศพแทนนะครับ”
“คะ ใครนะครับ ใครเป็นอะไร”
“มาดามเหอครับ เป็นคู่ค้าทางธุรกิจที่นายใหญ่นับถือ เธอถูกลอบฆ่าที่บ้านพักตากอากาศในเชียงใหม่ครับ เราจะต้องบินตามไปที่สิงคโปร์”
“นี่มันเรื่องอะไรกันครับ ผมขอคุยกับนายใหญ่ก่อนได้มั้ย”
“เดี๋ยวผมจะต่อสายหานายใหญ่ให้นะครับ ขอเคลียร์งานสักครู่”
คลับคล้ายคลับคลาผู้หญิงที่มีชื่อว่ามาดามเหอ หญิงมีอายุรุ่นราวคราวแม่แต่เธอยังดูสาวและสวย ผมจำได้ว่าเธอเคยมาหานายใหญ่ที่นี่ และผมก็เคยคิดว่าเธอกับไอ้รากหญ้ามีอะไรกันมากว่าทำธุรกิจด้วยกันธรรมดา ที่สำคัญถึงแม้จะเจอกันเพียงครั้งเดียวแต่ผมก็จำหน้าเธอได้
“ผมต้องทำยังไงบ้างครับ”
ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายทักทายมาก่อนเลย เพียงแค่ผมมั่นใจว่าอีกฝ่ายถือสายรออยู่แล้วผมก็รวบรวมกำลังใจถามออกไปอย่างคนที่ควบคุมสติได้เต็มที่ แต่ความจริงแล้วว่างเปล่าไปทั้งสมอง ผมไม่ชินกับการเป็นตัวแทนนายใหญ่ไปเคารพศพใครเลย มันไม่เหมือนกับงานที่ต้องใช้ความกล้าในการตัดสินใจ
“ทำตามที่พงบอก ฉันจะรีบกลับไปนะ”
“เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยใช่มั้ยครับ เธอเองก็ต้องมีศัตรูของเธอเหมือนกันใช่มั้ย”
“ฉันตอบไม่ได้ แต่กำลังให้คนสืบอยู่ เธอไม่ต้องกลัวนะทางนี้ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเราจะได้ไปสิงคโปร์ด้วยกัน”
“ผม..............”
“ฉันเข้าใจความรู้สึกนายดีนะโลม นายทำดีแล้ว พยายามอีกนิดนะ”
“ครับ”
ทั้งๆที่ผมกับคนตายไม่ได้รู้จักมักจี่หรือสนิทชิดเชื้ออะไรกัน แต่ทำไมพอผมรู้ว่าเธอตายยังไงและทางนี้ดูวุ่นวายกับเรื่องนี้แค่ไหนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ



๐ สวัสดีค่ะ ตอนนี้อาจจะเรียบเรื่อยไปหน่อยสำหรับใครที่ชอบความระทึกและเนื้อหาที่กระชับนะคะ แบบว่าวันนี้คนเขียนว่างเลยยกโน๊ตบุคไปนั่งแต่งนิยายที่ร้านกาแฟ ในขณะที่องค์กวีประทับได้ที่แล้ว คุณป้าขายส้มตำตั้งร้านพอดีค่ะ หน้าร้านกาแฟเลย และคุณป้าก็มีน้ำใจเปิดวิทยุคลื่นลูกทุ่งแบบแร๊พอีสานลิ้นพันกันเชียวค่ะ ดังสนั่นลั่นทุ่งบางกะปิมาก สมาธิแต่งนิยายกระจายหมดเลย 
๐ สำหรับคนที่ถามตำแหน่งของร้านกาแฟคนเขียนนะคะ ร้านอยู่ที่นวมินทร์ซอย 8 หน้าสวนพฤกษชาติติดกับร้านหนังสือเส้งโหค่ะ
ชื่อร้านชื่อ coffee TRomance เลย 

๐ ใครที่ยังไม่ทราบว่าคนเขียนเปิดจองพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสองแล้ว ดูรายละเอียดการจองได้ที่นี่ค่ะ สิงหาถึงกุมภาทราบแล้วไม่เปลี่ยน & Unequality รักเราไม่เท่ากันไม่มีใครรักฉันได้เท่าเธอ
๐ ทางเข้าแฟนเพจค่ะ TRomance's Fanpage
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ คนช่วยดูคำผิดหายไปไหน ไม่ใช่อะไรนะ ไม่เห็นหลายตอนแล้วเป็นห่วง   

[YouandMe]

  ยิปปี้ คราวนี้ปาดหน้าคนอื่นได้ อิ อิ

รักนายน้อยโลมจัง ใช้ประสบการณ์ของตัวเองล้วนๆ ช่วยแก้ปัญหาเลยนะเนี่ย สงสารก็แต่คุณฉัตรไชย หาของมาติดกัณฑ์เทศน์แทบไม่ทันเลย 
บอกเจ้เชอรี่ให้พอเถอะ ถึงนายฝ่ายบุ๋นจะทำงานได้ดี แต่นายฝ่ายบู๊คงได้อกแตกเร็วๆ นี้แหล่ะ 

วันนี้ขยันแก้จ้า 
ผมดีใจที่ได้รับเกียรติอย่างผู้บริหารอีกคนหนึ่งของที่นี่เป็นครั้งที่สองนะครับ ===> จาก
นอกจากตัวเลงจะต้องลงมือทำเองแล้ว ยังจะต้องมาปกป้องไม่ให้อาชีพนี้ของอาณาจักรเสียชื่ออีก ===> ตัวเอง
ถึงจะเป็ผู้บริหารแต่ผมก็ต้องรักษากฎให้เป็นตัวอย่างที่ดีแก่พนักงานนะครับ ===> เป็น
แล้วทำไมแขกมือเติบคนนี้ถึงได้ติดใจห้องรับรองห้องวีไอพีที่มีแต่โซฟาห้องนี้นักหนา
ถ้าต้องนับเหลี่ยมของอาชีพขายบริการแล้วคงสูสีกับเหลี่ยมเพชรที่ผ่านการเจียรไนแล้วแน่ๆ ===> เจียระไน
ลากผื้นผ้าขึ้นลงเหมือนคนรู้งานและช่ำชองกับสิ่งที่ทำอยู่เหลือเกิน ===> ผืนผ้า
ไหนจะสาขายิบย่อยที่จะต้องตัดสินใจเกี่ยวกับค่าบริหารกิจการและค่าแบรนด์เนฟเวอร์เลิฟเววอร์แลนด์ที่จะต้องตรวจสอบอีกล่ะ

[evilheart]

นายน้อยทำงานดี นายใหญ่ต้องให้รางวัลนะเนี่ย

[chisarachi]

จิ้มก่อนอ่าน
----------------------------------
นายน้อยน่ารักมาก เก่งที่สุดปรบมือ
อยากให้นายใหญ่กลับมาเร็วๆจัง
มีลางว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆเลย

นวมินทร์ซอย 8 ใกล้ๆบ้านแค่นี้เองงงงงงงง
ถ้าแวะไปจิ๊บกาแฟแล้วบอกตามมาจากในเล้า
คนเขียนจะมีส่วนลดให้ไหมค่ะ ก๊ากกกก

[Pa'veaw]

โลมสู้ๆ

 

[inspirer_bear]

เฮีย คนนั้นทำรึเปล่าอะ

ที่นายใหญ่ไปล้มร้านเขาไว้ + กับพี่ชายโลมด้วย

ง่าาา นายน้อย น่ารักสุดยอดไปเลยย

สู้ๆๆ

[DraCo_SLa13]

โอ๋ย  โล่งคร๊า  ที่คุณฉัตร  ไม่ได้ติดใจน้องโลมในแง่นั้น  ว่าไปชีวิตคนรวยนี่เข้าใจยากเน๊อะ (แต่ให้เลือกก็ยังอยากรวยอยู่ดีนิ)

มาดามเหอ  ตาย  เอิ่ม เกี่ยวอะไรกะเสี่ยหรือเปล่าน๊อ  โอ๋ย ลุ้นนค่ะลุ้น

[JJHJJH]

บวกค่า น้องโลมเก่งจริงๆ เลย
มาดามเหอโดนเจ้าพวกเลวนั่นลอบฆ่าแน่เลย จะมีใครทำอะไรโลมมั้ยเนี่ย นายใหญ่รีบกลับด่วน

[myapril]

นายน้อยค่อยๆเรียนรู้ไปนะ เด๋วก็เก่งเองแหละ
จะได้เดินเคียงข้างนายใหญ่ไปด้วยกันไง

[MiSS-U]

นายน้อยสุดยอดผู้มีวาทศิลป์ในการโน้มน้าว

แต่ทิ้งท้ายห้เสียววาบไม่ได้มันตงิดๆว่าจะเกิดเรื่องร้าย

ยังไงไม่รู้

บวกเป็ด