หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[agava1313]

เหอเหอ เหอ. นั่งฟังเพลงลูกอีสานมากๆ ก็ทำพล็อตเตรียมบทหน้าไปเลยดีใหมท่าน เช่น เรื่องใหม่ เป็นนายเอกลูกอีสานที่ต้องเข้ามาหางานทำในกรุ่งเทพ พล็อตหนังไทย+ลาว ดีออกนะ ฮุฮุ

[kny]

 

[JingJing]

นายน้อยเก่งมากสู้ๆ
คุณคนเขียนก็สู้สู้กับร้านกาแฟนะคะ 

[นัตสึกิ]

กลิ้ง.....กลิ้ง......
นอนดูดกาแฟรอน้องโลม

[ลู่เคอOlive♥]

โลมสู้ๆ

[kisz]

วี่แวว เรื่องยุ่งมาแล้ววววว

[TheWanFah]

เป็นกำลังใจให้นายน้อยและนายใหญ่ค่ะ
 
 

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

อ๊ากกกกกกกก
โลม นายน้อยสู้ๆ

[t2007]

กึกก้องทั่วปฐพี น้องโลมเก่งมากจ้า

[Karok]

เหนื่อยแย่เลยนายน้อย

[charapin]

 :sad4:ค้างงงงงงงงงงงงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 o13แต่ก็ชอบมากกกกกกกค่ะ เปิดเข้ามาเจอได้อ่านอินโทรก็โดนใจเลย ตามอ่านรวดเดียวหมด (แอบอ่านในเวลางานด้วย)
 :กอด1:เอ้นดูน้องโลมมากๆ :L2:ปลื้มคุณระฟ้าสุดๆ (โดนใจตั้งแต่ชื่อท่านละ)
  o13คุณนักเขียน เจ๋งมากค่ะ จะรอตอนต่อไปนะคะ

ป.ลิงเหมือนว่าคุณนักเขียนต้องกลับไปดูแลคุณพ่อคุณแม่ ยังไงก็ขอให้ท่านทั้งสองแข็งแรงไวๆนะคะ คนแต่งก้รักษาสุขภาพด้วยนะ

[crazythe]

 

นายใหญ่รู้หมดว่านายน้อยทำอะไร

[กว่างกว๊าง]

โลมว่า “ครับ ขอโทษนะครับ ผมเพิ่งทราบว่าคุณมีภรรยา” 

เราว่า "ค่ะ อิชั้นก็ไม่คิดว่าคุณจะมีภรรยา"

[princessl]

คิดถึงน้องโลมกะนายใหญ่

[pplotti]

 :110011:โลมกะ นายใหญ่ระฟ้า  กุ๊กกิ๊กอีกได้มั๊ยอะ  รอคร้าบ 

[lovenadd]

รอนานมากมาส่งขึ้นหน้า 1

[koraorni]

คนเขียนหนีไปชงกาแฟ ทิ้งน้องโลมกะระฟ้าซะแล้ว

[khunstar]

คิดถึงโลมแล้วน้าาาา

[Seiki]

ตอนที่ 36 นายโลมกับรักจนตรอก

หลังจากรู้หน้าที่ใหม่ที่นายน้อยอย่างผมต้องรับผิดชอบแล้วก็ได้แต่ปล่อยให้เวลาที่เหลือสำหรับการรอคอยหมดไปกับความคิด อะไรกันที่ชักนำให้ผมมายืนอยู่ตรงจุดนี้ได้
พี่เกียรติ
ผมจะต้องขอบคุณหรือนึกโทษพี่ชายร่วมสายเลือดคนนี้ดี ในความมืดมนหม่นหมองของชีวิตก็ยังมีเรื่องที่โชคดีอยู่บ้าง ถึงแม้จะเป็นความโชคดีที่เต็มไปด้วยขวากหนามไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เจอะเจอ
ต่อไปนี้ผมจะไม่นึกเกลียดอะไรอีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าจะนึกเกลียดสิ่งไหน ชีวิตผมก็มักจะเข้าไปเกี่ยวพันสิ่งเหล่านั้นจนชีวิตต้องอีรุงตุงนังยุ่งเหยิงทุกที แล้วสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่นี้ก็ไกลตัวและยากเกินกว่าจะรับอะไรที่หนักหนามากไปกว่านี้อีกแล้ว
นายน้อยถูกลูกน้องคนสนิทของนายใหญ่สั่งให้รอ ผมก็ทำตามแบบเชื่องๆไม่ได้พยศอะไรเพราะในหัวกลวงโบ๋จนไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วผมจมอยู่กับความรู้สึกไหนกันแน่ สับสน งุนงง หรือหวาดกลัวกับสิ่งที่จะต้องเจอต่อไปจากนี้
ชุดสูทสีดำพอดีตัวเรียบหรูและดูเหมาะสมกับพิธีการสำหรับงานศพกำลังถูกคนดูแลเสื้อผ้าสวมใส่ให้อย่างกับผมถูกสาปให้ย่อส่วนกลายเป็นเด็กอีกครั้ง สิ่งที่ต้องทำคือยกแขน ยกขา หรือหมุนตัวเองไปมาหน้ากระจกอย่างที่สาวสองคนนี้เอ่ยออกมาเท่านั้น
“พร้อมแล้วนะครับ”
เสียงคุ้นเคยของพงที่ผมไม่รู้ความหมายแน่ชัดว่ามันคือคำบอกกล่าวหรือคำถามเพื่อขอรับคำตอบจากผมกันแน่ แต่ผมก็พยักหน้าให้ไปแล้ว พงอยู่ในชุดที่เรียบง่ายเหมาะสมกับพิธีการไม่ต่างกัน แต่สีหน้าของพงดูจริงจังจนผมนึกกลัว บรรยากาศรอบๆเย็นยะเยือกชวนขนลุกมาก ต้องกัดฟันข่มอาการตาขาวของตัวเองไว้ สูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดแล้วยืนแผ่นหลังตรงพร้อมจะทำตามที่พงบอกในขั้นตอนต่อไป
“อาณาจักรคงวุ่นวายมากสินะ”
เป็นคำถามที่ผมเปรยขึ้นขณะที่ก้าวเดินตามพงโดยไม่รู้ว่าจะไปสิ้นสุดลงที่ตรงไหนของอาณาจักร ผมเดินทะลุสวนที่เชื่อมระหว่างอาคารสองอาคารมาทางด้านหลัง มันเป็นที่โล่งที่มีแต่หญ้ากว้างๆมีรั้วรอบเป็นเหล็กโปร่งขึงด้วยตาข่ายเหล็กถักเป็นตารางไกลลิบๆ เหมือนเป็นที่รกร้างแต่ต่างกันตรงที่หญ้าถูกตัดแต่งอย่างดีไม่ต่างจากสนามกอล์ฟเลยสักนิด
“เราต้องเปลี่ยนแผนงานและผมต้องจัดการอะไรที่อยู่นอกโปรแกรมนิดหน่อยครับ แต่มันผ่านไปเรียบร้อยแล้ว”
มัวแต่มองบรรยากาศและสถานที่ที่อยู่ติดกับอาณาจักรแท้ๆแต่ไม่เคยรู้เลยว่ามันมีอยู่จนลืมไปแล้วว่าตัวเองทิ้งคำถามอะไรเอาไว้กับพง พอได้ฟังคำตอบก็ต้องชะงักฝีเท้าตามคนที่หยุดเดิน
เบื้องหน้าคือเครื่องบินที่ผมเคยเห็นและเคยวาดฝันว่าอยากจะลองนั่งให้เป็นบุญก้นสักครั้งในชีวิตแต่มันเล็กกว่าเครื่องบินโดยสารประมาณครึ่งหนึ่ง ตัวเครื่องประกอบไปด้วยสีขาวและดำแล้วก็ต้องสะดุดตากับโลโก้สีแดงของอาณาจักรที่ปีกเครื่องบิน
ผมรู้แค่ว่าไอ้นายใหญ่รากหญ้าต้องรวยและรวยมาก แต่ผมไม่คิดว่ามันจะรวยถึงขนาดมีเครื่องบินส่วนตัวอย่างนี้ สิ่งเหล่านี้นอกเหนือจากความคาดหมาย และไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้สัมผัสในชีวิตจริง
“ผมกล้ายืนยันด้วยเกียรติของคนที่เกิดและเติบโตมาเพื่อรับใช้ตระกูลนี้นะครับ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ประกอบขึ้นมาเป็นอาณาจักรรวมถึงเครื่องบินส่วนตัวลำนี้ เป็นเงินสุจริตทุกบาททุกสตางค์ครับนายน้อย”
แววตาที่ผมเพ่งมองจนกลายเป็นพิจารณาเครื่องบินลำนี้คงมีแต่ความคลางใจจนคนที่ไวต่อความรู้สึกและไวต่อทุกสัมผัสอย่างพงดูออกสินะ ผมก็ยอมรับว่าใช้แววตาแบบนั้นมองเครื่องบินลำนี้จริงๆ
“นอกจากนายใหญ่จะสั่งให้คุณดูแลผมแล้ว เค้าสั่งให้คุณอ่านใจอ่านความคิดผมด้วยเหรอครับ”
“เปล่าครับ แววตาที่คุณแสดงออกมาเมื่อกี้เป็นแววตาที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้ครับ และผมก็พูดออกมาไม่ได้แตกต่างจากที่บอกนายน้อยเลย”
“นายใหญ่ระฟ้าสินะครับ เค้าเคยมองอย่างที่ผมมองกับสมบัติของตัวเองด้วยเหรอครับ”
“เคยสิครับ ก่อนจะมาเป็นนายใหญ่ คุณหนูระฟ้าก็คือเด็กธรรมดาๆอย่างคุณนี่แหละครับ แต่อาจจะดื้อเงียบไม่ได้ดื้อเปิดเผยหรือโวยวายอย่างนายน้อย แต่ก็แสบไม่แพ้กันหรอกนะครับ ใช่แค่คุณที่เป็นคนนอกจะต่อต้านธุรกิจที่เราทำอยู่นี้ แต่คนสืบทอดรุ่นปัจจุบันอย่างนายใหญ่ก็เคยรังเกียจและต่อต้านมรดกที่ตัวเองจะต้องได้รับมาก่อน เขาก็มีความคิดแบบเด็กๆไม่ได้ซับซ้อนเหมือนกับนายน้อยตอนนี้นั่นแหละครับ”
“คุณบอกว่านายใหญ่ไม่ได้เรียนในโรงเรียนนี่ เค้าไม่เคยมีเพื่อน ไม่เคยใช้ชีวิตในสังคม ไม่เคยขึ้นรถเมลล์ ไม่เคยเดินสนามหลวง ไม่เคยไปงานภูเขาทอง ไม่เคยไปสวนจตุจักร ไม่เคยเดินสะพานพุทธแล้วจะบอกว่าเขาเหมือนผมได้ยังไง”
“นายใหญ่มีคุณครูมาสอนที่บ้านครับ ได้ไปเรียนร่วมกับคนอื่นตอนมหาลัย ไอ้ที่คุณพูดมาว่านายใหญ่ไม่เคยไปน่ะ เค้าหนีคุณปู่ไปมาหมดแล้วครับ สิ่งเดียวที่นายใหญ่ไม่เคยมีคือเพื่อนและคนรัก”
“แล้วที่มหาลัยล่ะ จะมีคนบ้าที่ไหนที่เรียนมาจนจบโดยไม่มีเพื่อนบ้าง ตอนผมเรียนต้องทำงานกลุ่มบ่อยๆยังต้องมีเพื่อนเลย”
“ผมหมายถึงเพื่อนสนิทที่พูดคุย ปรึกษาหรือว่าปรับทุกข์ได้ เพื่อนแท้น่ะครับ เพื่อนมหาลัยของนายใหญ่มีแต่ชาวต่างประเทศ ไม่เห็นจะมีเพื่อนคนไทยเลยสักคนเดียวนอกจากหมอจ๋า”
“มัน เอ๊ย นายใหญ่น่าสงสารกว่าผมอีกนะ”
ตอนที่พูดผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ คนบ้าอะไรที่จะโชคดีชนิดคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดแต่น่าสงสารขนาดนี้ ถึงว่า มันถึงได้วางตัวแบบแปลกๆ แต่แทนที่พงจะไม่พอใจหรือใช้สายตาตำหนิที่ผมพูดออกไปแบบนั้น เขากลับยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ
“คุณรู้มั้ยครับนายน้อย ตอนที่นายใหญ่ได้ประวัติของคุณมาอยู่ในมือ เขาก็บอกผมว่าคุณมีชีวิตที่น่าสงสารเหมือนกันครับ หึหึ”
“ทำไมต้องมีประวัติผมด้วยล่ะ ผมเป็นอาชญากรหรือผู้ต้องหาที่ต้องสืบสวนตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่ที่คุณเดินเข้าอาณาจักรมาบอกว่าต้องการพบนายใหญ่เพื่อขายตัวนั่นแหละครับ เราไม่ได้รับหมอนวดสุ่มสี่สุ่มห้าคุณก็รู้”
ผมชักสีหน้าใส่ผู้คุ้มกันคนสนิทของนายพร้อมทั้งทำเสียงขึ้นจมูกใส่ ผมมันพลาดเองที่ตอนนั้นไม่รู้อะไรเอาซะเลย ความโกรธ หนี้บุญคุณและสิ่งที่ผมจะต้องตอบแทนครอบครัวที่เลี้ยงดูผมมาในฐานะลูกคนหนึ่งมันตีกันจนหน้ามืดตามัวเกินกว่าจะพิจารณาอะไรต่อมิอะไรได้ในตอนนั้น
“ผมจะได้เจอนายใหญ่ของคุณที่งานศพนั่นใช่ไหม”
“เป็นไปได้ครับแต่ผมไม่ยืนยัน นายน้อยถามถึงนายใหญ่มีอะไรหรือเปล่าครับ ปกติผมเห็นคุณหลีกเลี่ยงที่จะเจอนาย”
“ผมทำอะไรไม่ถูกน่ะสิ ผมต้องทำอะไรบ้างนอกจากไปร่วมงานแทนนายเฉยๆ”
“คุณทำตามที่ผมบอกก็พอครับ ไม่ยาก”
“อย่าทิ้งผมนะคุณพง ผมแม่งกล้ายืนร้องไห้กลางงานศพนะจะบอกให้ ผมไม่แคร์อะไรอยู่แล้ว คนพวกนั้นอย่างดีก็แค่เจอกันครั้งเดียว เผลอๆคุยกันไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ”
“ผมต้องดูแลคุณให้เท่ากับที่ดุแลนายอยู่แล้วครับไม่ต้องกลัว”
ระหว่างทางที่หักล้างกับความตื่นเต้นตอนที่เครื่องบินทะยานขึ้นฟ้าแล้วทำให้รู้ว่า เครื่องบินไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็ใหญ่กว่ารถยนต์หลายเท่าลำนี้มี 8 ที่นั่ง สามารถปรับเป็นที่นอนได้ มีเครื่องอำนวยความสะดวกเหมือนอยู่บ้านทุกประการ แต่ต้องไม่ใช้อะไรที่ผ่านสัญญาณโทรศัพท์นะ
ผมชวนพงคุยเพื่อกลบเกลื่อนความตื่นเต้นที่เหงื่อผุดจนกลายเป็นน้ำไหลซึมตามมือจนเปียกชุ่มแล้วนั้น ได้ความรู้ใหม่ๆเพิ่มเติมมาว่าไอ้ระฟ้าเคยเข้าใจว่าคาสิโนคือบ่อนการพนันอย่างที่ผมเข้าใจและเคยเห็นพ่อกับแม่เข้าไปเล่นจนหมดเนื้อหมดตัวว่าเป็นแบบเดียวกันคือการเข้าไปเสี่ยงโชค แต่ความจริงแล้วในคาสิโนไม่มีดัมมี่ให้เล่น ไม่มีไพ่ป๊อกให้ได้เสี่ยงอย่างที่พ่อกับแม่ผมเล่น มันคือเกมส์ที่ใช้ไพ่เป็นตัวกลางเหมือนกันแต่การเล่นต่างกัน ไม่นับรวมไปถึงพวกตู้เสี่ยงดวงสำเร็จรูปทั้งหลายที่ไม่ใช่แค่หยอดเหรียญ หมุนแล้วก็รอลุ้นอย่างที่พี่เกียรติคุมอยู่ ตู้เหล่านั้นที่อาณาจักรมีไม่ได้ใช้แค่ดวงในการเล่น แต่คนเล่นต้องมีมันสมองและมีความคิดมากกว่านั้นถึงจะได้รับเงินรางวัลเป็นกอบเป็นกำติดมือออกมา
“คุณรู้มั้ยครับ คุณปู่ของนายใหญ่บอกผมว่า ไม่มีที่ไหนขาวสะอาดและไม่มีที่ไหนที่ดำสนิท มีดีก็ต้องมีเลวปะปนกันไป มันคือความสมดุลที่จะทำให้บ้านเมืองอยู่ร่วมกันได้ แต่ที่มันพินาศนั้นเกิดจากความไม่พอดีของคนครับ”
“ผมไม่เข้าใจเลย”
“คาสิโนคือเกมส์การเล่นที่มีของพนันเป็นตัวจูงใจ ทุกๆเกมส์มาจากพื้นฐานเดียวกันคือความน่าจะเป็น ถ้าไม่นับกลโกงสำหรับคาสิโนอื่นๆที่ตั้งใจนะครับ ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะต่ำสุดสูงสุดหรือพีคแค่ไหน ถ้าคุณไม่โลภจนเกิดพอดี คาสิโนคือแหล่งทำเงินที่คุณได้มันมาด้วยมันสมองและไหวพริบ แต่ถ้าโลภจนเกินพอดีแล้วนั้น ความน่าจะเป็นของเกมส์การเล่นจะพาคุณมาถึงจุดต่ำสุดในสักตาหนึ่งจนได้ แล้วเมื่อถึงตอนนั้นคุณจะแพ้ไม่เป็นจนกู่ไม่กลับ แล้วก็ต้องย่อยยับพังพินาศกันไปอะครับ ผมว่า คาสิโนก็คือสถานที่กำจัดจุดอ่อนของคน”
“ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน ที่มันดูแย่มากเพราะบางที่ก็ตั้งใจโกงลูกค้าจริงๆใช่มั้ย”
“ครับ”
“แล้วทำไมต้องมีอาบอบนวดด้วยล่ะ เพราะว่ามันมาคู่กับพวกนักพนันเหรอ”
“มีส่วนครับ แต่จริงๆแล้วหลายคนตั้งใจยึดอาชีพนี้ ด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้เขาและเธอเต็มใจทำ มันอาจจะมีเหตุผลไม่พอหรือไม่ดีสำหรับใครหลายๆคนที่ยึดศักดิ์ศรีด้วยเรื่องบนเตียงนะครับ แต่ถ้าผมย้อนถามว่าถ้าเราไม่สร้างศูนย์กลางเพื่อบริการและดูแลคนที่เต็มใจทำอาชีพนี้โดยการแลกมาด้วยส่วนต่างของค่าบริการที่พนักงานควรจะได้รับ เขาจะถูกกดขี่ขนาดไหนถ้าไปอยู่ในที่ๆมีแต่แมงดาและพวกหิวเงินเกาะหมอนวดกิน ถึงเธอและเขาจะใช้ร่างกายแลกเงิน แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องการการดูแลที่ดีนี่ครับ คนก็คือคนไม่ใช่ทาสที่จะมีใครมากดขี่ข่มเหงหรือเอาเปรียบได้ อาณาจักรเลยต่างจากซ่องหรืออาบอบนวดที่คุณเข้าใจ”
“แล้วมันคุ้มตรงไหนที่จะต้องเสี่ยงกับพวกอำนาจมืดที่คอยจะแข่งกันดีแข่งกันได้ล่ะครับ ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราจะต้องมาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกับเรื่องพวกนี้ด้วย ถึงเราไม่ไประรานใคร แต่ก็มีคนจ้องจะทำร้ายเราอยู่ดี นี่เป็นเรื่องที่ผมไม่เคยจะเข้าใจเลยจริงๆ”
“ผมไม่รู้จุดเริ่มต้นครับ รู้แต่มันสืบทอดกันมาแบบรุ่นต่อรุ่น พ่อผมเคยอารักขาคุณปู่นายใหญ่ แต่งงานมีครอบครัวก็ขนกันมาให้ท่านช่วยดูแล ทั้งๆที่ความจริงพ่อผมควรจะได้แค่เงินเดือนและคุณปู่ของนายควรจะดูแลแค่พ่อผมเท่านั้น แต่ท่านก็กรุณาต่อทุกๆคนที่เกี่ยวพันกับลูกน้องของท่านจนมาถึงผม ผมก็ตั้งใจทำอย่างที่พ่อทำเพราะสิ่งที่คนในตระกูลนี้มอบให้นั่นแหละครับ พวกหมอนวดก็เหมือนกัน คนเหล่านั้นไม่ได้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่เครื่องบำบัดความใคร่ แต่อาณาจักรทำให้รู้ว่าไม่ใช่แขกเอาเงินมาฟาดหน้าแล้วต้องนอนด้วยเสมอไป ถ้าพนักงานไม่อยากนอนกับใครต่อให้เงินหนาแค่ไหน ถ้าหมอนวดบอกว่าไม่ก็คือไม่ครับ เขามีค่า มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกับแขกที่มาใช้บริการ มันเลยดูเหมือนที่นี่ไม่แคร์เงิน ไม่แคร์ลูกค้าที่คิดจะใช้แค่เงินซื้อ  เรามองว่าคุณมารับบริการ เราคือผู้ให้บริการ ต่างจะต้องให้เกียรติกันแหละกันถึงจะฟินทั้งสองฝ่าย แต่ยิ่งที่นี่ดูเข้าถึงยากเท่าไหร่ กลับเรียกลูกค้าได้เยอะเท่านั้นนะครับ คนไทยชอบอะไรที่ได้มายากๆ”
ระยะเวลาในการเดินทางแค่ไม่นานแต่ทำให้ผมรู้จักกับอาณาจักรได้ดียิ่งขึ้นเหมือนอยู่กับที่นั่นมานานมาก มากพอๆกับที่พงอยู่มาเลยก็ว่าได้ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคนอายุรุ่นราวคราวพ่อถึงยอมลดตัวมาดูแลนายใหญ่ระฟ้าคราลูกแบบนี้ มันคือความผูกพันที่ถ่ายทอดกันมานาน มันเป็นสายใยที่คงจะอธิบายเป็นคำพูดได้ยาก มันไม่ใช่แค่หนี้บุญคุณที่มีปริมาณและมีวันหมดอายุ มันมีอะไรมากกว่านั้น
สถานที่จัดงานไม่ใช่วัด ไม่ใช่โบสถ์และไม่ใช่สุสาน แต่มันเป็นห้องโถงกว้างๆที่ผมไม่รู้ว่าควรจะเรียกที่นี่ว่าอะไร ผมเชื่อว่าตอนที่รู้ข่าว ที่อาณาจักรคงจะตื่นตัวและโกลาหลกับเหตุการณ์นี้มาก แต่พอออกมาจากเขตอาณาจักร ทุกอย่างกลับนิ่งเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ เหมือนก่อนหน้านั้นไม่มีความวุ่นวายใดๆเกิดขึ้น ทุกอย่างตั้งอยู่ในความสำรวม
ที่นี่เดิมทีคงไม่ได้ตั้งใจสร้างมาเพื่อจัดงานศพโดยเฉพาะแน่ๆ มันอาจจะเป็นอาคารเอนกประสงค์มากกว่านั้น การตกแต่งเต็มไปด้วยกระจกแก้วหลากสีและทาผนังด้วยโทนสีหวานหม่นๆมันสามารถจัดได้ทั้งงานรื่นเริงและงานโศกเศร้าอย่างเช่นวันนี้ ทางเดินตกแต่งด้วยดอกลิลลี่และดอกกุหลาบสีขาว ผมแทบจะหยุดมองจนเกือบเสียจังหวะการเดินเมื่อเห็นว่ามันถูกแซมด้วยดอกซ่อนกลิ่นของไทยทั้งๆที่มองไปทั่วทั้งงานแทบจะไม่พบว่าจะมีใครเป็นชาวสิงคโปร์แท้ๆเลยสักคน น่าแปลกที่แขกส่วนใหญ่เป็นฝรั่ง แม้กระทั่งสามีของคนตายก็เป็นชาวต่างชาติที่ไม่มีส่วนไหนเหมือนอาตี๋หรือมีความเป็นเอเชียเลย ทั้งๆที่พิธีการและรูปแบบการจัดงานเหมือนของคนไทยมาก มากจนผมผ่อนคลายความกังวลลงไปได้เล็กน้อย
“เดิมทีมาดามเหอเป็นคนไทยครับ แต่สามีเธอเกิดและโตที่นี่ ผมไม่รู้อะไรมากไปกว่าพ่อของสามีเธอเป็นนักธุรกิจชาวต่างชาติที่มาตั้งรกรากทำธุรกิจที่นี่ สามีเธอเลยเป็นคนสิงคโปร์ที่ไม่เหมือนเจ้าถิ่นเลย”
“ถ้าจัดพิธีไทยๆแบบนี้น่าจะตั้งศพที่ไทยไปเลยนะครับ หรือว่า”
ผมชำเลืองสบตากับพงทั้งๆที่ยังก้าวเดินเข้าไปภายในงานพิธีตามปกติ ผมนึกไปถึงเรื่องความปลอดภัยที่อาจจะเกิดจากฝั่งศัตรู พิธีการถึงได้มาจัดที่นี่ ตั้งแต่เป็นส่วนหนึ่งของคนในอาณาจักร ในหัวสมองของผมคิดถึงแต่อันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ระมัดระวังตัวต่อความปลอดภัยอยู่เสมอ มันต่างจากชีวิตประจำวันที่ผมเคยทำตามปกติก่อนจะเข้าอาณาจักรชนิดที่ไม่มีส่วนไหนให้เอามาเปรียบเทียบหรือปรับใช้ได้เลย ทุกอย่างต้องเรียนรู้ขึ้นมาใหม่ทั้งหมด
“พิธีไทยเพราะมาดามเป็นคนไทยครับ ส่วนที่มาจัดที่นี่ เพราะสามีมาดามอยากให้เธอมาอยู่ในที่ที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันให้นานที่สุด ถึงจะแค่สามวันก่อนจะต้องลาจากกันชั่วนิรันดร์สามีมาดามก็ยอมครับ”
“ผมคิดว่าเพราะกลัวศัตรูจะลอบใช้โอกาสนี้ก่อเหตุซ้ำซะอีก”
“ในขณะที่พวกเราระดมคนและรวมตัวกันตามหาขนาดนี้ ไอ้พวกนั้นมันไม่กล้าเคลื่อนไหวหรอกครับ มันรู้ว่าถ้าอาศัยช่วงนี้เข้ามาก่อเรื่องเพิ่ม หากไม่ใช่คนใน เราไม่คุยกันด้วยคำพูดอีกแล้ว อารมณ์แบบนี้ใช้ปืนคุยกันสถานเดียวครับ”
“แล้วรู้หรือยังครับว่าใครเป็นคนทำ”
“กำลังตามสืบกันอยู่ครับ เรื่องนี้ใจร้อนไม่ได้ คนที่ทำอาจจะใช้สถานการณ์ที่เรากำลังจับตาพฤติกรรมของฝ่ายอื่นแทรกแทรงเข้ามาก็ได้ ถ้าหลักฐานไม่ชัดพอ เราคงทำกันลับๆต่อไปครับ”
“คุณพงครับแล้วมันเกี่ยวกับนายใหญ่มั้ย”
“อาจจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวเลยก็ได้ครับ”
“แต่ผม...................”
“นายคงดีใจมากที่รู้ว่านายน้อยห่วงใยขนาดนี้”
“ผมกลัวต่างหาก”
“งั้นเหรอครับ เดี๋ยวนายน้อยเข้าไปเคารพศพแล้วมานั่งที่เก้าอี้สำหรับแขกนะครับ เราจะอยู่ร่วมฟังพระสวด”
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินต่อไปที่ตำแหน่งของเตียงที่รองรับร่างมาดามด้วยผ้าคลุมลายดอกไม้หลากสี ร่างนั้นนิ่งสงบจนทำให้บรรยากาศในพิธีดูหดหู่และเยือกเย็น
ไม่มีใครแสดงสีหน้าหรือแววตาประหลาดใจที่ตัวแทนของอาณาจักรไม่ใช่นายใหญ่ระฟ้า ทุกคนอยู่ในอาการสงบนิ่งและมีทีท่าเหมือนรับรู้อยู่แล้วว่าคนที่จะมาคือผม ทั้งๆที่ใจสั่นแรงจนเหมือนจะพยุงตัวให้เดินตรงไปข้างหน้าแทบไม่ไหว ประหม่าและเกร็งถ้าหากว่าจะมีใครสักคนถามขึ้นมาว่าผมคือใครและมีสิทธิ์อะไรถึงได้ทำตัวเสมอเหมือนนายใหญ่ขนาดนี้ แต่ไม่มีใครปฏิบัติตัวกับผมอย่างคนแปลกหน้าเลยสักคน
“เฮ้ออออออออออออออออ!!!”
“เป็นอะไรไปครับนายน้อย”
“ผมเหนื่อยจนเหมือนร่างจะขาดออกจากกันกับวิญญาณเลยอะ ทั้งๆที่ไม่ได้ออกแรงอะไรเลยนะ ทำไมถึงได้เหนื่อยขนาดนี้”
ผมเอนตัวพิงหลังกับเบาะก่อนจะปรับให้เอนและนอนราบไปกับที่นั่งเมื่อมาถึงเครื่องบินส่วนตัว
“คงเพราะกังวลมั้งครับ คุณเครียดอยู่หรือเปล่า”
“เครียดสิถามได้ ถึงมันจะไม่ได้มีอะไรยากก็เถอะนะ แต่มันเหมือนผมหลุดมาอยู่ท่ามกลางมาเฟียในโลกมืด มันอึดอัดจนอกจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย”
“เดี๋ยวก็ชินครับ”
“เดี๋ยวของคุณมันเมื่อไหร่กันล่ะ อาทิตย์นึงของนายใหญ่ยังนานซะจนผมคิดว่าเรามีหน่วยการนับวันเวลาที่ไม่เท่ากันอยู่แล้วนะ”
“ไม่งั้นเค้าจะเรียกว่าความสุขมักจะผ่านไปไว แต่ความทุกข์นี่อยู่กับเรานานเหรอครับ”
“ผมไม่ได้ทุกข์ แต่ช่างมันเถอะ เดี๋ยวก็กลับเรือนแล้วใช่มั้ย ผมอยากกลับแล้ว”
“รู้สึกว่าที่นั่นคือบ้านแล้วใช่มั้ยครับ”
ผมสะดุดลมหายใจตัวเองอีกครั้ง นั่นสิ ทำไมพอคิดถึงที่ที่อยู่แล้วมีความสุขที่สุด เวลาเหนื่อยล้ามักจะโหยหาสถานที่แห่งนั้นที่สุดถึงไม่ใช่บ้านที่ผมโตขึ้นมา กลับกลายเป็นเรือนไม้ขนาดใหญ่ที่ห้อมล้อมไปด้วยความร่มรื่นและมีคนอยู่รวมกันมากมาย เมื่อกี้ตอนที่ผมคิดถึงเรือน จินตนาการผมมองไปถึงคุณกำลังนั่งรอข้างสำรับข้าวอยู่ตรงเรือนชานด้วยซ้ำ ผมไม่ได้คิดถึงพ่อหรือคิดถึงแม่ นอกจากห่วงหาเวลาที่จิตว่างแล้วระลึกว่าท่านจะสบายดีไหมและกำลังทำอะไรอยู่เท่านั้น
“ก็ผมต้องกลับไปที่นั่นตามคำสั่งนายใหญ่ไม่ใช่เหรอ”
“งั้นเหรอครับ”
เคยคิดจนปักใจเชื่อไปแล้วด้วยซ้ำว่าบอดี้การ์ดไอ้รากหญ้าแต่ละคนเป็นพวกเสือยิ้มยาก หรือไม่ก็ยิ้มไม่ได้เลยมาตั้งแต่เกิดแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมก็เห็นพงอมยิ้มให้เห็นบ่อยๆ โดยเฉพาะตอนที่มั่นใจว่ารู้ทันความคิดผม
“ผมของีบหน่อยได้มั้ย มีอะไรที่ผมต้องทำหน้าที่แทนนายใหหญ่อีกหรือเปล่า”
“ได้ครับ คุณสามารถนอนหลับไปจนกว่าจะถึงที่หมายได้เลยครับนายน้อย”
ในฝันเหมือนมีใครสักคนกำลังเล่นกันเส้นผมที่ปลิวไปมาตามแรงลม รู้สึกอบอุ่นและผ่อนคลายมากกว่าจะรู้สึกว่าถูกหยามด้วยการเล่นหัวอะไรเลย เหมือนมือนั้นลูบไปมาเบาๆบนกลุ่มผมนิ่มลื่นแล้วใช้ปลายนิ้วพันเกลียวกับปลายผมแล้วปล่อยให้มันแยกตัวกันเองตามธรรมชาติ เมื่อมือนั้นหยุดลูบ ในฝันบอกว่าผมเป็นคนยื่นมือขึ้นไปจับข้อมือใหญ่ข้อนั้นให้เล่นต่อ ในหูได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มกังวานมาจากที่ไกลๆ กำลังเพลินอยู่กับฝันที่เหมือนจะอบอุ่นและแสนหวานสำหรับผู้ชายเถื่อนดิบอย่างผมก็ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเมื่อจิตใต้สำนึกบอกว่าฝันที่ผมกำลังเคลิ้มไปกับมันอยู่นั้นเหมือนจริงมาก มากจนตกใจเมื่อพบว่าตอนที่ตื่นขึ้นมาไม่ใช่ผมคนเดียวอีกแล้วที่นั่งอยู่ตรงนี้ ที่นั่งข้างๆคู่กันมีร่างหนาของใครอีกคนในชุดสูทสีดำแบบคล้ายกันกับของผมนั่งอยู่ด้วย
“คุณ”
“ตกใจอะไรฉันไม่ใช่ผี”
“ผมรู้แล้วว่าคุณไม่ใช่ แต่ที่ผมตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่ คุณมาได้ยังไง”
“ก็มาเหมือนกับที่นายมานั่นแหละ”
“แล้วคุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วหมอจ๋าล่ะ”
“หมอจ๋าอยู่กับหมอที่รักษาเธอสิ ส่วนฉันมาถึงที่นี่ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“คุณมาถึงที่นี่ก่อนผมซะอีก ไหนว่าให้ผมมาแทนไง ในเมื่อคุณมาเองได้แล้วทำไมผมถึงยังต้องมาที่นี่อีก”
“เอาคำตอบไหนดีครับนายน้อย ตั้งแต่เห็นหน้ากันที่ยิงคำถามยิ่งกว่ารัวปืนอาก้าอีก”
“แล้วแต่คุณ แต่ผมอยากได้ทุกคำตอบที่ถาม ผมโกรธมากเลยนะเนี่ย เหมือนพวกคุณรวมหัวกันแกล้งผมชัดๆ ผมเครียดมากแค่ไหนรู้มั้ย”
“รู้สิ ในเมื่อฉันคอยมองนายอยู่ตลอดเลยนี่นะ”
คนที่สามารถโวยวายได้ทันทีที่ลืมตาตื่นเบี่ยงตัวหลบเมื่อเอื้อมมือเข้าไปหวังจะลูบกลุ่มผมนั่นอีกครั้ง สีหน้าก็บ่งบอกว่าโกรธมากยืนยันตามที่พูด
“ฉันบอกว่าอาจจะทันไม่ใช่เหรอ”
“อาจจะบ้าอะไร คุณมาถึงที่นี่ตั้งเช้า ทั้งๆที่เราน่าจะรู้ข่าวพร้อมกันเมื่อคืน แต่ผมมาตอนเค้ารดน้ำศพแล้วเนี่ยนะ คุณรู้มั้ยว่าตอนที่ผมรอเวลา ผมแทบจะไม่ได้หลับเลย”
“ฉันยัดเยียดหน้าที่นายน้อยให้นายกระทันหันและหนักเกินไปใช่มั้ย แต่รู้ไว้นะ ไม่ว่าฉันจะจัดการตัวเองให้มาทันหรือไม่ นายก็ควรต้องมาเคารพศพคนที่ฉันเคารพนับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่คนนี้อยู่ดี”
“คุณก็น่าจะบอกผมก่อน เตี๊ยมกันอะเข้าใจมั้ย ไม่ใช่โยนหน้าที่มาให้ผมแบบนี้”
“ถ้าฉันเตรียมทุกอย่างให้ทั้งหมด ฉันก็คงไม่มีทางรู้ว่านายเองก็สามารถดูแลงานแทนฉันได้นะโลม มันอาจจะยังไม่ดีพร้อมไปทั้งหมด แต่นายก็มีพงคอยช่วยอยู่ไม่ใช่เหรอ”

[Seiki]

คนอารมณ์ร้อนเริ่มสงบลงและจมอยู่กับความคิดของตัวเองไปครู่ใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตา แววตากร้าวเริ่มอ่อนลงบ้างถึงขอบตาจะเกร็งเพราะยังมึนตึงอยู่ก็ตาม
ไม่มีใครรู้หรอกว่าระฟ้าจะต้องระดมกำลังสมองมาใช้ในการคิดและตัดสินใจในการจัดการแต่ละเรื่องขนาดไหน ผู้ชายที่ใครๆอาจจะมองว่าเพอร์เฟคเพียบพร้อมอย่างนายใหญ่ก็กำลังเรียนรู้เรื่องบางเรื่องไปพร้อมๆกับโลมเหมือนกัน มันไม่ใช่แผนงานที่มีโครงร่างอยู่แล้วให้เรามาสานต่อเอาเอง ทุกสิ่งทุกอย่างต้องคิดไปพร้อมๆกับตัดสินใจ โลมจะต้องเรียนในหลักสูตรนายน้อยให้เร็วที่สุด เวลาแห่งการเอาชนะของคนแค้นไม่คอยท่า จุดอ่อนของศัตรูคือเป้าหมายแรกที่อีกฝ่ายจ้องจะเล่นงานเพื่อข่มขู่ ไม่ว่าเรื่องของมาดามเหอจะเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่ แต่โลมจะต้องแข็งแกร่งและยืนหยัดในฐานะนายน้อยเคียงคู่เขาให้เร็วที่สุด
และบางครั้ง มันก็อาจจะกระทันหันจู่โจมเกินไปเหมือนอย่างครั้งนี้ ไม่มีอะไรที่จะทำให้เรากล้าแกร่งขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วถ้่าไม่อยู่ในสภาวะจวนตัวหรือจนตรอก ถ้ามันสุดทางตันทุกคนจะต้องลุกขึ้นสู้ และเขาก็เห็นแล้วว่าโลมจัดการกับมันได้ดี
ใครบ้างที่ไม่อยากดึงคนที่เรารักมากอดเพื่อปลอบประโลม ใครบ้างที่อยากเห็นคนที่รักจมอยู่กับความกังวลจนน่าเวทนาแบบนี้ แต่โลมเป็นผู้ชาย
ผู้ชายก็คือผู้ชาย
ต่อให้ระหว่างเรามันคือความรักแต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้คนที่เข้มแข็ง อดทนและสู้ชีวิตมาอย่างลูกผู้ชายจะอ่อนโยนเหมือนอย่างผู้หญิงขึ้นมาได้เพียงเพราะเป็นช้างเท้าหลัง เขาถึงอยากให้นายน้อยพุ่งเข้าชนกับทุกอย่างแบบลูกผู้ชาย สิ่งที่เป็นตัวตนของโลมนั้นดีอยู่แล้ว เพียงแต่การปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลงของชีวิตอาจกลายเป็นความยุ่งยาก
ถ้าโลมเป็นผู้หญิงคงได้แต่ปล่อยโฮออกมาและไม่พ้นทุบตีระบายอารมณ์เหมือนคนทั่วๆไป เขาแค่กระชากคอเสื้อระฟ้าขึ้นมาปะทะสายตาเชือดเฉือน ถอนหายใจเพราะสุดทางตันแต่ก็ยอมปล่อยให้นายใหญ่ของอาณาจักรเป็นอิสระ บอดี้การ์ดที่ตามมาดูแลอารักขาทุกคนอยู่ในสถานะเฝ้าระวังตามปกติ ไม่มีใครเข้ามาชาร์ตตัวโลมทั้งๆที่กำลังทำร้ายเขาอยู่ มีแต่พงเท่านั้นที่มองมาเป็นบางครั้งแล้วยิ้มอย่างให้กำลังใจในแบบฉบับของคนสนิท
“ถึงจะมาพร้อมกันไม่ได้ แต่เราก็ได้กลับด้วยกันนะ ตอนที่นายเดินไปรดน้ำมาดาม นายเท่มากเลยรู้มั้ย ใครๆก็มองมาที่นายเป็นตาเดียว รวมถึงฉัน”
“เขาคงมองเพราะงงมากกว่าน่ะสิ เจ้าของอาณาจักรก็อยู่ร่วมงานตั้งแต่ต้นแล้วทำไมต้องมีตัวแทนมาร่วมงานอีก”
“ไม่มีใครสงสัยให้นายต้องอึดอัดใจหรอกโลม ทุกคนรู้ดีและไม่มีแปลกใจกับนายน้อยแทนที่จะเป็นนายหญิงหรอก คนเหล่านี้เขาเข้าใจเรื่องอิสระทางความรักได้ดีกว่าเราเยอะ”
โลมค่อยๆมีท่าทางสงบลง หน่วยตาเริ่มหรี่ปรือขึ้นมาอีกครั้ง ตัวเบาจนเหมือนจะไหลไปรวมกับเบาะนั่งที่ปรับระดับจนเป็นเบาะนอนอย่างเดิมซะให้ได้ จอมบงการอย่างตัวเองที่ยังเฝ้ามองคนตรงหน้าอยู่ตลอดเวลาได้แต่ถอนใจด้วยความสงสารและเฝ้ามองคนที่กำลังจะผลอยหลับลงไปอีกครั้งอย่างรักใคร่
ในเมื่อเขายอมที่จะทำตามความต้องการของปู่เพื่อคนส่วนใหญ่แล้ว ครั้งนี้ก็ขอเห็นแก่ตัวอย่างคนอื่นเขาบ้าง และมันเป็นความเห็นแก่ตัวของจอมบงการที่ทำให้คนที่ตัวเองรักต้องลำบาก ในขณะที่กำลังซึมซับกับภาพของนายน้อยคนใหม่ในชุดสูทเรียบหรูแต่ท่านอนปล่อยตัวอย่างคนเหนื่อยล้าติดต่อกันมานาน สาบเสื้อนอกแยกออกจากกันจนเห็นเชิ๊ตด้านในที่ชายด้านหนึ่งเลิกขึ้นมาจนเห็นหน้าท้องขาวที่มีไรขนอ่อนๆมองเพลินตา ความรู้สึกบอกว่าอยากจะแตะต้องเด็กคนนี้ให้สมกับที่ต้องอดทนข่มความคิดถึงเพื่ออนาคตของตัวเองและโลมในวันข้างหน้า สมองกำลังสั่งให้ยื่นมือไปหาหน้าท้องยวนตานั่น แต่ทั้งความรู้สึกและการสั่งการของสมองก็ต้องชะงัก ค้างมือในอากาศอยู่อย่างนั้นเมื่อพบว่าคนที่ปล่อยตัวเองให้ไหลไปตามแนวราบและเหมือนจะเข้าสู่นินทราแล้วนั้นสะดุ้งขึ้นมาเหมือนจิตใต้สำนึกยังติดค้างเรื่องอะไรอยู่
แน่นอนว่าเขาไม่เคยเจอใครหรือแม้กระทั่งโลมเองในลักษณะท่าทางแบบนี้ เหมือนคนที่ละเมอสะดุ้งตื่นขึ้นมา จะต่างกันก็แค่โลมไม่ได้สลึมสลือแบบคนละเมออย่างที่ใจคิด
“คุณ”
“มีอะไรเหรอ”
ไม่ใช่คนที่ตื่นเท่านั้นที่มีสีหน้าเหรอหราตกใจ คนที่เฝ้ามองอยู่อย่างระฟ้าเองก็ตกใจท่าทางนั้นไม่แพ้กัน
“มีใครบอกคุณหรือเปล่าว่าเป็นนายใหญ่แล้วเค้าห้ามพูดคำว่าขอโทษ”
“ไม่นี่”
“งั้น ไอ้ที่คุณหายหน้าไปหลายวันมานี้ คุณทำให้ผมเดือดร้อนมาก ผมควรจะต้องใช้แค่แรงงาน ไม่ใช่ต้องใช้สมองหนักแบบนี้ แล้วก็กลัวขนาดนี้ด้วย”
“ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบากนะครับนายน้อย สิ่งที่นายใหญ่ระฟ้าทำผิดพลาดในครั้งนี้ก็ได้รับบทลงโทษจนทรมานไม่แพ้กันหรอก”
คนที่ดีดตัวตื่นขึ้นมาเพียงเพื่อต้องการคำขอโทษจากเขาเบิกตากว้าง นัยน์ตาสั่นระริกเหมือนตกใจและกลัวกับอะไรสักอย่างและเหมือนลุ้นที่จะฟังคำขยายความต่อไปจากเขา
“ทรมานเพราะความคิดถึงมันเทียบไม่ได้กับถูกยิงครั้งนั้นเลยนะ”
นัยน์ตาเหลือกลานของโลมกลอกไปมาเหมือนไม่เชื่อหู
“ฉันคิดถึงนายมากเลยโลม”
แล้วนายน้อยที่ตื่นขึ้นมาเพื่อทวงสิทธิ์ที่ควรจะได้ก็ล้มตัวลงไปนอนอย่างเดิมอีกครั้ง แต่คราวนี้พลิกตัวเพื่อหันหน้าไปด้านตรงข้ามกับที่เขาเฝ้ามองอยู่แต่ก้ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมา
หลังจากนี้ต่อไปโลมจะไม่ใช่ไอ้โลมเด็กอู่ธรรมดาๆอย่างเดิมอีกต่อไปแล้ว โลมจะต้องเดินเคียงข้างเขาไปข้างหน้าในฐานะนายน้อยของอาณาจักรเท่านั้น เขาได้แต่หวังว่าโลมจะจัดการมันได้ดีอย่างที่เพิ่งผ่านมา 



๐ สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับความห่วงใยที่ทวงถามกันมาทางแฟนเพจเรื่องพ่อกับแม่คนเขียนนะคะ ตอนนี้ท่านหายเป็นปกติแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนมาก ส่วนคนที่ไม่เล่นเฟซบุคหรือไม่ได้ตามแฟนเพจคนเขียนแล้วไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนมาก็ขอแจ้งข่าวว่ากลับบ้านนอกกระทันหันเพราะพ่อกับแม่เข้าโนงพยาบาลพร้อมกันนะคะ ตอนนี้เหตุการณ์ปกติแล้วค่ะ

๐ เรื่องกำลังกระชั้นไปสู่ปลายเรื่องทุกทีแล้วนะ ตอนนี้เน้นไปที่นายโลมเต็มๆเพื่อแม่ยกนายน้อยโดยเฉพาะค่ะ

๐ นายใหญ่เริ่มเป็นคนอบอุ่นขึ้นมาบ้างหรือเปล่าคะ ความรักจะหล่อหลอมให้คนที่แข็งกระด้างค่อยๆอ่อนโยนขึ้นมา ความรักนี่ยิ่งกว่ายาครอบจักรวาลอีกนะทุกคน 

๐ ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและเข้าใจกันนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ ตรวจคำผิดไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังฝากอีกครั้งเพื่อความชัวร์นะ 

๐ ทางเข้าแฟนเพจ CLICK ค่ะ
๐ รายละเอียดการจองพี่เดือนแปดกับน้องเดือนสอง รวมถึงเรื่องที่ไม่ได้ลงที่ไนมาก่อน และจะไม่ลงที่ไหนหลังจากรวมเล่มแล้ว สามารถ CLICK เข้าไปดูได้ถ้าสนใจนะคะ ^^

[myapril]

 

[YouandMe]

กรี้ดๆๆๆ จิ้มๆๆๆ 

ถ้านายน้อยยืนร้องไห้กลางงานศพจริงๆ มีหวังนายใหญ่ได้ถลาออกมาปลอบแน่ๆ 
ว่าแต่ นายน้อยก็แสบนะ นายใหญ่ไม่ขอโทษก็ไม่ยอมนอน 

แก้เล็กน้อย
ผมต้องดูแลคุณให้เท่ากับที่ดุแลนายอยู่แล้วครับไม่ต้องกลัว ==> ดูแล
ถ้าคุณไม่โลภจนเกิดพอดี คาสิโนคือแหล่งทำเงินที่คุณได้มันมาด้วยมันสมองและไหวพริบ ==> เกิน
แต่คราวนี้พลิกตัวเพื่อหันหน้าไปด้านตรงข้ามกับที่เขาเฝ้ามองอยู่แต่ก้ไม่ได้โต้ตอบอะไรออกมา ==> ก็

[pare_140]

ว้าวว มาต่อแล้ววว

[❝CHŌN❞]

นายใหญ่ตอนนี้อบอุ่นมากกกกกกก อยากจะเป็นโลมขึ้นมาเลยเรา

ส่วนโลมตอนนี้น่ารักมากๆเลยค่ะ นายน้อยๆ ><

ตอนหน้าจะมีฉากหวานๆ รึเปล่าน้า

ปล. กลับมาแล้ว ดีใจมากเลยค่ะ มีกำลังใจอ่านหนังสือสอบแล้วเรา ^^

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

น้องโลมก็โตขึ้นนะคะ
นายใหญ่อบอุ่นจังเลย 

[yeyong]

ยินดีด้วยค่ะเรื่องคุณพ่อคุณแม่ออกจากรพ.แล้ว
ลูกที่อยู่ไกลก็ลำบากเหมือนกันนะ เวลาเกิดอะไรที่
อยากมีประตูข้ามไปอีกที่ได้แบบโดเรมอนจัง

นี่นอกเรื่องไปเยอะเลยอ่านตอนนี้มีลุ้นเครียดแทนโลม
แต่ก็รู้สึกอบอุ่นตอนท้ายๆเรื่องค่ะ

[Chk~a]

จะลักหลับหรอระฟ้า แต่โลมตื่นซะก่อนนี่ หึหึ

[kataiyai]

ตอนนี้คิดว่าจะอดเจอนายใหญ่ซะแล้ว

ยังดีมีตอนท้ายให้ชื่นใจ

(นายใหญ่แอบหวาน) 

[chompoonut139]

คิดถึงหนูโลม

กับนายรากหญ้าที่สุด

[Acacha]

กลับมาเจอกันแล้ว