หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[คุณแม่ลูกสอง]

เข้ามาบอกว่า คิดถึงนายน้อย ด้วยคน

[mellowshroom]

 

 

[NewYearzz]

จามมาตามชื่อนักเขียนครับ ไม่ผิดหวังเลยสักเรื่อง

แล้วจะรอตอนต่อไปนะครับ 

[ToffeE_PrincE]

หาย

พ่นไฟใส่ เผื่อมา

 

[RAKDEK_KA]

อยากอ่านตอนที่38 แล้วอะจ๊ะ

[TheWanFah]

คิดถึงนายใหญ่ นายน้อย และคนเขียนมากๆค่ะ
 

[orionstar]

  อยู่ไหนนนนนนนนนนน

[kimkanyuang]

แอบรอนายน้อยกับนายใหญ่เงียบๆ

คิดถึงมากอ่ะ :call:แวะมาดูทุกวันเลย

[KaorPaor]

ได้ข่าวว่าวันนี้โลมจะมาเยี่ยมเลยมานั่งรอ

[Seiki]

ตอนที่ 38 นายโลมกับรักจนตรอก

อ๊ะ!
อ๊ะ!
ทุกคนไม่ได้ตาฝาดหรอกค่ะ มาต่อแล้วจริงๆ 

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

สองแขนที่สอดตระกองกอดเข้ามาทางด้านหลังไม่ได้ทำให้เสียสมาธิที่ใช้จดจ่ออยู่กับแฟ้มงานเบื้องหน้าแต่อย่างใด ใช่ว่าการอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวในเรือนใหญ่ที่มีคนดูแลห้อมล้อมจะทำให้นายน้อยของเรือนหลังนี้ปล่อยตัวเองให้จมอยู่ในความประมาท เพียงแต่ผมรู้แล้วต่างหากว่าคนที่อาจหาญเข้าคลุกวงในประชิดตัวนายน้อยของอาณาจักรได้ขนาดนี้คือใคร
“หอมจัง เปลี่ยนสบู่กับแป้งเหรอ”
จมูกที่ซุกไซร้ไปมาระหว่างซอกคอนี่ต่างหากที่มีพิษสงร้ายขนาดถึงขั้นกระชากสติให้หลุดลอยออกจากร่างได้
“เปล่าครับ ผมใช้อย่างที่เค้าเตรียมไว้ให้นั่นแหละ”
“งั้นเหรอ ทำไมถึงได้หอมนักล่ะ”
ใครจะไปตรัสรู้ได้?
ในเมื่อคนที่ใช้ไม่ใช่คนที่ได้กลิ่นของตัวเองเหมือนมันที่กำลังมัวเมาอยู่กับซอกคอและเริ่มลามปามไปถึงลาดไหล่ของคนอื่นเค้านี่
“พี่ชายนายติดต่อมาหาฉันด้วยนะ”
ถ้อยคำเหมือนคนที่เป่าลมร้อนรดริมหูพูดออกมาแบบเพ้อๆทำให้สติที่หลุดลอยถูกกระชากให้กลับเข้าร่างอีกครั้ง
“พี่เกียรติน่ะเหรอครับ”
“อือ”
คนตอบไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำตอบตัวเองนัก จุดสนใจของมันจดจ่อบนเนื้อตัวเรียบลื่นที่เพิ่งผ่านพ้นการอาบน้ำมาใหม่ๆของผม แต่คำตอบนั้นกระตุกโสตประสาทให้ตื่นตัวจนกลายเป็นความตื่นเต้น
ยิ่งกว่านิมิตหมายที่ดีเมื่อรู้ว่าพี่เกียรติรู้จักวิธีเข้าตามตรอกออกตามประตูอย่างที่ควรจะเป็นแล้ว แทนที่จะหาวิธีลักลอบติดต่อผม พี่เกียรติรู้ว่าการจะเข้าหาตัวผมได้โดยปลอดภัยคือการติดต่อผ่านหมอนี่เพื่อเป็นเชิงขออนุญาตไปในตัว
“แล้ว..............................”
“ไว้ค่อยคุยกันหลังจากนี้เถอะนะ”
แล้วผมก็ต้องปล่อยให้ทุกอย่างเลยตามเลยตามที่คนมีอำนาจเขาต้องการ บนพื้นไม้กระดานแข็งแต่เงาวับเพราะถูกขัดถูมายาวนาน แผ่นหลังอุ่นสัมผัสไม้กระดานเย็นเฉียบไม่ได้ทำให้สะดุ้งได้เท่ากับแรงสัมผัสที่นายใหญ่กำลังโหมกระหน่ำปลุกปั่นอารมณ์ผมอยู่ตอนนี้เลย
ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคสำหรับบทรักที่หฤหรรษ์ ไม่ว่าจะเป็นความหนาวเหน็บของเครื่องปรับอากาศหรือไม้กระดานที่แข็งจนชวนปวดหลังอย่างนี้ ไม่มีอะไรที่ทำให้ผมล่องลอยได้เท่ากับสัมผัสที่ได้รับจากนายใหญ่เลยสักที
หน่วยตาหรี่ปรือค่อยๆเปิดขึ้นมาสู้แสงของเช้าวันใหม่ คนมีอำนาจใหญ่สุดของบ้านรู้วิธีเบี่ยงเบนความสนใจของผมมาจนรุ่งเช้าของอีกวันอย่างน่าเจ็บใจนัก
สิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจยังคงเต้นตุบๆรอคำอธิบายจากคนที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ผมรู้แค่ว่าพี่เกียรติติดต่อมาที่มัน แต่ผมไม่รู้เลยว่ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอะไรบ้าง
“ตื่นนานแล้วเหรอ”
น้ำเสียงแหบแห้งโพล่งถามขึ้นมาตอนที่ผมทิ้งสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว ขาดเสียแต่ว่าครอบครัวที่เลี้ยงดูตัวเองมาตั้งแต่เกิดยังอยู่ผิดที่ผิดทางและแยกกันอยู่คนละที่อยู่เลย เหมือนชีวิตจะสุขสบายแต่ยังไม่วายมีเรื่องให้ต้องกังวล
นายใหญ่ยื่นแขนมาเขย่าตัวผมจนสั่นคลอน มันย่นหน้าผากเหมือนติดใจสงสัยหรือไม่พอใจ ความรู้สึกไหนที่ทำให้มันทำสีหน้าแบบนี้อยู่ผมก็เดาไม่ถูก ยกคิ้วเพื่อขอให้มันทวนคำถามอีกครั้งถึงจะกระจ่างว่าที่ผ่านไปเมื่อกี้ผมใจลอยไปแค่ไหน
“ฉันถามว่าตื่นนานแล้วหรือยัง แล้วเป็นอะไร ทำไมเหม่อลอย”
“ผมเพิ่งตื่นก่อนคุณไม่นานครับ แล้วก็ไม่ได้เหม่อลอย”
“ยังจะเถียงอีก คนไม่เหม่อลอยที่ไหนจะไม่ได้ยินที่ฉันถามกันล่ะ ตกลงกำลังคิดอะไรอยู่”
“ผมกำลังคิดถึงบ้าน”
“นี่ไงบ้าน”
“ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงบ้านที่ผมเกิดขึ้นมา พ่อ แม่ แล้วก็พี่ชาย พี่เกียรติน่ะครับ”
“อ๋อ ยังติดใจเรื่องเมื่อคืนอยู่ใช่มั้ย พี่ชายนายติดต่อมาที่ฉันจริงๆนะ”
อีกฝ่ายยืนยันเหมือนเรื่องที่มันบอกเล่าเมื่อคืนไม่น่าเชื่อถือสำหรับคนที่นั่งฟังอย่างเหม่อลอยอย่างที่มันค่อนขอด ผมพยักหน้ารับเบาๆ ครุ่นคิดหนักหน่วงว่ามันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นที่ควรจะดีใจดีหรือไม่ ครั้งสุดท้ายที่ผมเจอกับพี่เกียรติเป็นครั้งที่ผมจำได้ติดตาว่าไม่น่าประทับใจเท่าไหร่ เป็นครั้งที่ทำให้นายใหญ่บ้านนี้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เป็นการพบและจากกันที่ไม่ดีเลย ถึงแม้นายใหญ่จะยืนยันว่าไม่ได้ทำอะไรถึงขั้นรุนแรงกับพี่เกียรติ แต่มันไม่น่าจะมีมูลเหตุให้พี่ชายตัวเองติดต่อกลับมาดีๆแบบนี้ได้
“ไม่ดีใจเลยเหรอ ไหนว่ากำลังคิดถึงคนที่บ้านอยู่ไง”
ผมแหงนหน้าขึ้นมองคนพูดที่ยิ้มพราวผ่านสายตาคม เหมือนคนที่กำลังเก็บเรื่องน่าตื่นเต้นไว้หลอกล่อให้อีกฝ่ายอกแตกตายเพราะความอยากรู้นั่นก็คือผม แต่ท่าทีที่แสดงออกมาคงไม่ทันใจคนใจร้อนและบ้าอำนาจอย่างนายใหญ่ มันถึงได้เฉลยแบบไม่รอปฏิกิริยาตอบรับอะไรจากผมอีกต่อไป
“พี่ชายนายโทรมาของานทำ”
“คะ ครับ อะไรนะ”
“อ้าว นี่ตกลงไม่ฟังกันเลยเหรอ ฟังให้ดีนะนายน้อย พี่ชายนาย พี่เมียฉันน่ะโทรมาของานทำล่ะ เราพอจะมีสาขาย่อยที่ไหนที่ต้องการคนดูแลบ้างมั้ย ที่ไหนขาดไดเรคเตอร์บ้างล่ะ”
“คุณจะให้พี่เกียรติเข้ามาดูแลงานของอาณาจักรจริงๆเหรอครับ”
“ฉันไปเอาน้องชายเขามาอยู่ด้วยแบบนี้ ฉันยังไม่จ่ายสินสอดให้บ้านนายสักบาทเลยไม่ใช่เหรอ”
“แต่.............................”
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ที่ผ่านมาอะไรหลายๆอย่างสอนฉันว่าอย่าปิดโอกาสใครแม้แต่ตัวเองไม่ใช่เหรอ ตกลงว่านายจะให้พี่ชายตัวเองไปดูแลที่ไหนล่ะ”
“ผมยังไม่รู้เลยครับ มันกะทันหันเกินไป”
“งั้นเหรอ ง้นนายน้อยลองดูแล้วกันนะว่าที่ไหนได้บ้าง ฉันให้นายตัดสินใจ ส่วนพ่อกับแม่ เขาสองคนแก่แล้วไม่ใช่เหรอ คงพักผ่อนได้แล้วมั้ง หรือนายว่าไง จะไปรับมาอยู่ที่นี่กับคุณก็ได้นะ หรือถ้าลำบากใจก็ลองดูแล้วกันว่าพ่อกับแม่นายอยากจะได้แบบไหน”
ผมกำลังจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างนึกทึ่งและแทบจะไม่เชื่อสายตา ถ้อยคำของคนเพิ่งตื่นนอนไม่นานที่เหมือนจะเพ้อๆมากกว่าจริงจังแต่ก็มั่นคงในน้ำเสียง ไม่คิดว่าคนที่จนตรอกและไม่มีหนทางสู้อย่างผมจะเดินทางมาถึงจุดนี้ได้ ถึงจะผ่านอะไรต่อมิอะไรที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้มาเจอแต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว ผมไม่ได้ฝันไป แรงรัดที่คนข้างๆคว้าเข้าไปกอดก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างคนเกียจคร้านอีกครั้งบอกชัดว่านี่คือความจริง
กลายเป็นผมเสียอีกที่กังวลใจเกี่ยวกับการติดต่อกลับมาของพี่เกียรติในครั้งนี้ ไม่อยากให้เป็นไปอย่างที่ใจกลัวเลย ไม่อยากให้เป็นแผนการของพี่ชายตัวเองเกี่ยวกับการเข้ามามีตัวตนในอาณาจักรครั้งนี้ ไม่อยากให้พี่ชายใช้ความไว้วางใจที่นายใหญ่มีให้ผมใช้เป็นเครื่องมือทำอะไรสักอย่าง เพราะรู้จักนิสัยทะเยอทะยานของพี่ชายตัวเองดี ถึงแม้จะดีใจกับสิ่งที่นายใหญ่มอบให้ แต่ใจก็ไม่ได้ฟองฟูจนคับอกอย่างที่ควรจะเป็น
สายมากแล้วบริเวณเรือนนอนจึงเงียบเชียบ ถึงแม้จะเต็มไปด้วยยามที่คอยอารักขาอาณาเขตส่วนตัวของนายใหญ่ทั้งคืนทั้งวันแต่คนเหล่านั้นก็ไม่ต่างอะไรกับรูปปั้นหินที่มีแต่สองตาเท่านั้นที่กลอกลิ้งไปมาเพื่อคอยระวังภัย ผมสาวเท้าไปตามทางเดินไม้ให้เบาฝีเท้ามากที่สุดเพราะกลัวคนงานจะแตกตื่นรีบกรูกันขึ้นมาเพื่อรอรับใช้ สุดทางเดินมีหญิงชราคนเดิมยืนสั่งงานคนในบ้านอยู่ ผมรีบมุ่งหน้าไปที่นั่นเหมือนเจอคนรู้ใจ
“คุณครับ”
“ว่าไงคะ ตื่นสายจนแม่บ้านยกสำรับขึ้นๆลงไปหลายรอบแล้วนะคะ เดี๋ยวคุณสั่งให้ใหม่”
อยากจะแก้ตัวว่าผมตื่นนานแล้วแต่ที่เผลอหลับอีกครั้งจนตะวันสายโด่งอย่างนี้เพราะคุณหนูสุดที่รักของใครแถวนี้นั่นล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะวนเวียนคิดแต่เรื่องพี่เกียรติกับเรื่องที่หมอนั่นบอกให้ทำให้ตัดสินใจจนผล็อยหลับไปอีกครั้ง แล้วสุดท้ายคนก่อเรื่องก็หายตัวไปไหนก็ไม่รู้ ทิ้งให้นายน้อยเป็นคนเดียวที่นอนตื่นตะวันสายโด่งอย่างนี้
“ไม่เป็นไรครับคุณ เดี๋ยวผมลงไปค้นในครัวเองดีกว่า แล้วคุณหนูของคุณละครับ”
“ขอไข่ลวกกับกาแฟแล้วก็ไปอาณาจักรแล้วค่ะ”
อาการยั่วยิ้มผมทางสายตานั้นทำให้ผมรีบสั่งตัวเองห่อตัวลงจนลีบเล็กเพราะความประหม่าที่คนสูงวัยรู้ทันว่าเกิดอะไรขึ้นมาก่อนหน้านี้
“งั้นเหรอครับ”
“อ้อ คุณเกือบลืม คุณหนูฝากเบอร์นี้ไว้ให้พ่อหนุ่มด้วยค่ะ เห็นว่าเป็นเบอร์พี่ชาย”
ผมรีบรับกระดาษแผ่นนั้นมาอย่างตื่นเต้นจนเกือบลืมขอบคุณคนส่งสาร คุณยิ้มให้ผมอย่างคนแก่ที่มีใจนึกเอ็นดูจนต้องยกยิ้มตอบกลับไปเสียเต็มแก้ม
“ฮัลโหล นั่นใช่พี่เกียรติหรือเปล่า”
“ใช่สิ โลมเหรอ”
“ครับ นายใหญ่ เอ๊ย คุณระฟ้าบอกผมว่าพี่โทรหาเขาเหรอ”
“เออสิ พี่เหนื่อยแล้วโลม เหนื่อยจนไม่อยากจะดิ้นรนอะไรกับชีวิตอีกแล้วถึงได้ตัดสินใจหน้าด้านโทรไปหานายใหญ่ระฟ้าเพื่อขอกะลาคุ้มหัวไง”
“แล้วเจ้านายพี่ เสี่ยเจียงล่ะ เขาจะยอมเหรอพี่”
“ถ้าคนนั้นเป็นนายใหญ่ เสี่ยเขาคงไม่กล้าทำอะไรหรอก แกไม่รู้เหรอว่านายใหญ่ระฟ้าไปยึดกิจการเสี่ยหมดแล้ว เสี่ยเองก็เหมือนเป็นลูกน้องของอาณาจักรเหมือนกัน”
“งั้นเหรอ ผมไม่รู้เรื่องเลย”
“เขายกให้แกอยู่ในฐานะอะไรกันแน่โลม ทำไมเขาถึงบอกว่าแกตัดสินใจแทนเขาได้ แต่ทำไมเรื่องที่แกน่าจะรู้แกกลับไม่รู้”
“ถึงเขาจะบอกพี่อย่างนั้น แต่เรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องรู้ มันอาจจะอยู่นอกเหนือหน้าที่น่ะ”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ ถึงเขาจะพูดเหมือนแกเป็นคนที่สำคัญ แต่พี่ว่าเราเผื่อใจไว้บ้างก็ดีเหมือนกัน พี่เหนื่อยเต็มทีแล้วโลม อยากล้างมือในวงการนี้แล้ว ถ้าหากที่นี่เป็นที่ๆไม่เหมาะกับพี่หรือเหมาะกับเรา แกคิดว่าเราหาอะไรมารองรับครอบครัวเราดีมั้ย ออกต่างจังหวัดไปปลูกไร่ทำนาไม่รู้จะดีหรือเปล่า เกิดมายังไม่เคยลองเลยสักที”
“แล้วงานที่พี่มาขอนายใหญ่ทำล่ะ”
“พี่ก็จะลองทำดูไง ดูเจ้านายแกเขาก็พูดจากับพี่ดี ทั้งๆที่ไม่น่าจะ เอ้อ ไม่มีอะไรหรอก เขาบอกจะให้แกดูงานให้พี่ ฝากด้วยแล้วกันนะ”
“ครับ”
ผมถือโทรศัพท์แนบหูค้างอยู่อย่างนั้นจนแม่บ้านยกสำรับอาหารขึ้นมาวางตรงหน้า กลิ่นอาหารลอยกรุ่นขึ้นมาแตะจมูกแต่ไม่นึกอยากจะเอื้อมมือตักขึ้นมากินเลยสักนิด คำพูดของพี่เกียรติกำกวมจนอดเคลือบแคลงและสงสัยไม่ได้ ถึงแม้น้ำเสียงจะบ่งบอกถึงความเหนื่อยล้าและอ่อนแรงลงก็ตาม แต่ผมยังจับความรู้สึกนั้นได้ว่าพี่เกียรติยังมีอะไรติดอยู่ในใจและมันเป็นเรื่องที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้รากหญ้าโดยตรง
แล้วถ้าวันไหนที่เขาทิ้งอย่างที่พี่เกียรติว่า วันนั้นผมคงเป็นไอ้โลมคนเดิมที่หาเช้ากินค่ำอยู่ในอู่เดิมที่เคยชุบตัวเองขึ้นมาสินะ พอคิดมาถึงตรงนี้แล้วอดใจหายไม่ได้ ไม่เคยกลัวชีวิตฟู่ฟ่าที่ตัวเองมีแล้วจะจมไม่ลง แต่สิ่งที่ใจกลัวคือการตัดขาดจากนายใหญ่ระฟ้านั่นต่างหาก พอคิดมาถึงตรงนี้ใจก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาจนต้องเอามือรั้งหน้าอกตัวเองเอาไว้
“ทำไมข้าวไม่พร่องลงเลยละคะ”
คุณเดินขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยและแววตาเต็มไปด้วยความกังวลจนผมคิดไม่ถึงว่าจะทำให้คนสูงวัยตกใจจนกลายเป็นความกังวลขนาดนี้ แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่หิวและกินอะไรไม่ลงถึงได้ให้เด็กยกกลับไป ไม่คิดว่าสิ่งเล็กน้อยเหล่านี้จะอยู่ในสายตาและละเอียดอ่อนต่อความรู้สึกของใครเลยจริงๆ
“ขอโทษครับคุณ แต่ผมไม่หิวเลยครับ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ หรือคุณมีเรื่องไม่สบายใจ ถ้าหากคุณช่วยได้”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรครับ อาจจะเบลอๆเพราะนอนน้อย เดี๋ยวไปแกว่งเท้าเล่นที่ริมน้ำก็คงจะดีขึ้น”
“เหรอคะ งั้นเดี๋ยวบ่ายๆจะให้คนไปตามมาทานของว่างนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
เวลาคนเราใจห่อเหี่ยวมันส่งผลให้สิ่งแวดล้อมรอบๆตัวดูเหี่ยวเฉาไปซะหมด แม้กระทั่งใบไม้ที่เขียวขจีตัดกับดอกขาวโพลนเต็มต้นที่ผมกำลังเดินผ่านนั้น ไม่มีผลอะไรกับระดับความรู้สึกนี้เลยสักนิด
แม้กระทั่งน้ำเย็นเฉียบที่ไหลเชียวผ่านขาไปยังไม่ได้ทำให้ใจลดความด้านชาลงไปเลยสักนิด ไม่กระตุ้นให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าอย่างที่ควรจะเป็น ถึงแม้บรรยากาศหรือสิ่งเร้าจะช่วยเยียวยาความรู้สึกที่เป็นอยู่นี้ไม่ได้ แต่ผมก็จมอยู่กับตรงนี้นานจนลืมวันเวลาว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ไม่สนใจจนกระทั่งมีคนเดินมาตาม
“นายน้อยคะ นายใหญ่เรียกหาค่ะ คุณให้เดินมาตาม”
ผมพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ไม่แม้กระทั่งหันกลับไปมองคนมาตามอย่างคนที่มีมารยาทควรทำ ลุกขึ้นจากท่าน้ำ สองมือปัดป่ายฝุ่นผงที่อาจจะติดตัวด้านหลังเบาๆก่อนจะเดินไปทางเรือนใหญ่ ไม่ว่าจะอยู่ในอารมณ์ไหนผมก็ต้องทำตามหน้าที่ ถึงแม้ความรู้สึกบางอย่างจะเหนี่ยวรั้งไว้ว่าผมไม่พร้อมที่จะสบตาหรือพูดคุยกับนายใหญ่ในตอนนี้ แต่พอรู้ว่าถ้าผมจะต่อต้านคำสั่งนายใหญ่แล้ว ไม่ใช่แค่ตัวเองที่เดือดร้อน เหล่าคนงานและแม่บ้านที่ไม่รู้เรื่องจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย
‘คุณจ๋าดีขึ้นแล้วจริงๆเหรอ แล้วหมอบอกว่าจะกลับมาเป็นปกติเมื่อไหร่’
‘ดีจังเลย เร็วกว่าแผนไปเยอะเลยนะเนี่ย’
‘งั้นเหรอ เพราะผมจริงเหรอ ได้สิได้ ถ้าคุณจ๋ากลับมาผมต้องไปรับแน่ๆ’
‘คิดถึงเหมือนกันครับ ดูแลตัวเองนะ แล้วเจอกัน บายๆ’
ปลายเท้าจิกพื้นไม้กระดานเล็บขบจิกเนื้อจนเลือดไหลซิบๆ ความเจ็บปวดที่ได้รับมันเทียบไม่ได้เลยกับอาการเจ็บแปลบที่ใจ ผมหยุดนิ่งอยู่กับที่ อะไรมันจะถาโถมเข้ามาเร็วตามคำเตือนของพี่เกียรติขนาดนั้น ไอ้ที่คอยปลอบตัวเองว่าอาจจะคิดมากไปเริ่มไม่เป็นผล บางทีผมอาจจะคิดอะไรน้อยเกินไปด้วยซ้ำ
“มาแล้วเหรอโลม ทำไมถึงไม่ยอมกินข้าว ใครทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกถึงได้พยศด้วยการอดข้าวนี้หา”
คำกล่าวหาไม่ได้เร่งให้ฟันขบริมฝีปากเจ็บจนชาได้เท่ากับคำต่อว่าที่ไม่มีที่มาที่ไปเลย ผมกลายเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเอง พอไม่ได้ดั่งใจแล้วประชดด้วยการลดตัวไปเป็นเด็กตั้งแต่เมื่อไหร่ เหตุผลดีๆหรืออะไรก็ตามที่พยายามปรับให้ตัวเองอยู่ในสภาวะที่ใกล้เคียงกับปกติมากที่สุดกลายเป็นนิ่งเงียบที่พร้อมรับกับการลงโทษที่มากกว่าคำต่อว่าให้เจ็บปวดพวกนี้
“ถามว่าเป็นอะไรทำไมไม่ตอบ เมื่อเช้ายังดีๆอยู่แล้วตอนนี้เป็นบ้าอะไรขึ้นมาล่ะ ห๊ะ ว่ายังไง”
หัวโยกไปตามแรงเขย่าที่คนมีอำนาจบีบต้นแขนเอาไว้แล้วใส่กำลังมาสุดแรง เจ็บแต่มันชาไปแล้วเลยทนได้ ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรออกไปแล้วก็ไม่ขัดขืนหรือปัดป้องตัวเองให้หลุดพ้นจากคีมเหล็กที่บีบรัดต้นแขนจนเจ็บร้าวนี้
“เออดี เป็นอะไรแล้วไม่พูดไม่บอก โธ่เว๊ย!!”
แรงอารมณ์ทำให้เหวี่ยงคนตัวเล็กไปไกลจนคนงานสะดุ้งกันเป็นแถบๆแต่คนถูกกระทำก็ยังนิ่งเฉยอยู่ได้ ยิ่งโลมไม่พูดอะไรและไม่ได้ต่อสู้ขัดขืนอย่างนิสัยของคนที่ไม่ยอมให้ใครทำให้เครียดหนัก
คุณรายงานว่าอยู่ดีๆนายน้อยก็ไม่ยอมกินข้าว ก่อนที่โลมจะเหม่อลอยเหมือนคนไร้วิญญาณแบบนี้หมอนี่เพิ่งผ่านการคุยโทรศัพท์กับพี่ชาย สิ่งที่ทำให้ระฟ้าหัวเสียจนนั่งไม่ติดเก้าอี้จนต้องรีบย้อนกลับมาที่เรือนใหญ่เพราะเพิ่งออกคำสั่งให้ตัดสัญญาณดักฟังโทรศัพท์ของโลมออกไปเพราะไม่คิดว่าจะมีอะไรให้ต้องติดตามหรือตรวจสอบอีกแล้ว ทุกอย่างกำลังเปลี่ยนไปในทางที่ดี แล้วนี่คืออะไร?
บทสนทนาแค่ช่วงเวลาสั้นๆระหว่างเกียรติคุณกับโลมมันมีคีย์เวิดอะไรที่ทำให้นายน้อยอยู่ในสภาวะอมทุกข์ขนาดนี้ สิ่งที่ระฟ้าทนไม่ได้คือคนตรงหน้าพยายามทำตัวเองให้ว่างเปล่าสำหรับเขา ในขณะที่โลมอยู่ในสถานะที่เดาความรู้สึกไม่ได้ นายใหญ่ก็อยู่ในสภาวะเจียนคุ้มคลั่งอยู่แล้วเหมือนกัน
“ถามดีๆแล้วไม่ชอบ ต้องให้ออกแรงบังคับในสิ่งที่ไม่อยากทำอย่างนั้นเหรอโลม”
เลือดสีสดไหลซึมผ่านริมฝีปากที่เพิ่งสังเกตว่ามันสั่นเพราะอีกฝ่ายสกัดกั้นอารมณ์เอาไว้ ใจหายจนต้องโผเข้าไปกระชากร่างเล็กให้ปลิวตามแรงมืออีกครั้ง คราวนี้อีกฝ่ายแสดงอาการต่อต้านด้วยการเกร็งตัวเองและจิกปลายเท้าเอาไว้กับพื้น พอฟันคมที่ขบริมฝีปากเอาไว้ปล่อยเป็นอิสระเหมือนต้องการจะพูดหรืออธิบายอะไรออกมาก็ยิ่งทำให้เลือดไหลบ่าเหมือนสายน้ำ การที่โลมทำร้ายตัวเองทำให้คนที่มองภาพนี้เต็มๆตาอย่างเขาเจ็บไม่แพ้ริมฝีปากคู่นั้นหรอก เพียงแต่คนตรงหน้าอาจจะไม่รู้หรือไม่ยอมรับรู้
“ผมไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น แต่ถ้าคุณไม่พอใจในคำตอบนี้ก็ลงโทษอย่างที่คุณคิดจะทำเถอะครับ”
เสียงพร่าสั่นที่เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากนั่นหมายความว่ายังไง แววตาเลื่อนลอยไร้จุดหมายนั่นหมายถึงโลมจะไม่ปริปากอธิบายอะไรไปมากกว่านี้และพร้อมที่จะถูกเขาหักหาญน้ำใจอย่างนั้นเหรอ
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
แล้วความรักที่เคยพร่ำบอกว่ามีให้ตอนที่เขาร้องถามออกไปเมื่อคืนมันหายไปไหนหมดแล้ว
หรือคำเพ้อฝันอะไรพวกนั้นมันไม่มีจริงตั้งแต่แรก
หรือเพราะเกียรติคุณทำอะไรให้ไม่สบายใจอีก
ไม่น่าใช่ หมอนั่นรักชีวิตตัวเองเกินกว่าจะสร้างเรื่องอะไรอีกแน่ๆ
“ให้ใครไปตามเกียรติคุณมาพบผมด้วยนะพง เดี๋ยวนี้”
ไพ่ใบสุดท้ายถูกทิ้งออกไปกลางวงก่อนที่แผ่นหลังนายใหญ่จะหายวับไปทางเรือนนอนส่วนตัว คนที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งสะดุ้งโหยงจนสติหลุดเมื่อนายใหญ่เลิกที่จะเค้นหาคำตอบจากปากของตัวเอง แล้วจับประเด็นไปที่ใครอีกคนที่ผมโง่จนลืมนึกถึงไปว่าจะเป็นไพ่อีกใบที่นายใหญ่จะเปิดหาคำตอบได้
ความโกลาหลวิบัติขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายไปนานเพราะคำสั่งนายใหญ่ สองขาของผมรวบรวมเรี่ยวแรงขึ้นมาหลังจากตั้งสติได้มุ่งหน้าไปทางเรือนนอนนั่นอีกครั้ง
แต่มันก็ยังสายเกินไป
รถยนต์ประจำตำแหน่งนายใหญ่กระชากตัวออกไปก่อนที่โลมจะมาถึงเพียงชั่วเสี้ยววินาที หญิงสูงวัยที่เปรียบเสมือนแม่ของนายใหญ่สะท้อนหายใจก่อนที่แผ่นหลังจะร่วงเหมือนใบไม้แห้งที่ปลิวหลุดลงมาจากต้น เคราะห์ดีที่แม่บ้านที่ยืนรออยู่ตรงนั้นช่วยกันรับไว้ได้
นี่ผมทำอะไรลงไปเหรอ?
หลุมดำที่คืบคลานมาบดบังความรู้สึกและความไว้เนื้อเชื่อใจกำลังจะทำให้ที่นี่ลุกเป็นไฟอย่างนั้นเหรอ


๐ สวัสดีค่ะทุกคน มาถึงตอนนี้คงต้องบอกว่า "ไม่เจ๊อะกันนานคิดถึงจังเลย"
๐ หากนายโลมตอนนี้ทำให้ทุกคนต้องย้อนกลับไปอ่านตอนก่อนหน้า หรือบางคนอาจจะข้ามไปถึงการเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่ต้น คนเขียนก็เป็นอย่างนั้นก่อนแต่งตอนนี้เหมือนกันค่ะ ปกติไม่ค่อยอ่านย้อนนิยายที่ตัวเองแต่งเท่าไหร่ (หลายคนถึงบางอ้อ ถึงว่า บางครั้งก็ขัดแย้งกันเองเนาะ  ) พอย้อนกลับไปอ่านใหม่แล้วดันติดนิยายตัวเองซะงั้น เข้าใจความรู้สึกคนอ่านที่เฝ้าทวงถามเลยค่ะ 
๐ เรียกว่าตอนนี้ คนเขียนกลับเข้าสู่ภาวะปกติได้แล้วมั้งคะ ผลักภาระ เอ๊ย หน้าที่ตัวเองที่มีไปให้คนอื่นแล้ว (หมายถึงส่งต่อหน้าที่ให้คนอื่นน่ะค่ะ)
๐ ใครที่สั่งซื้อเรื่องสิงหากุมภาเอาไว้ แล้วรู้สึกว่ามันล่าช้ากว่าที่เคย ก็ขอชี้แจงว่า เนื่องจากวันเวลาผ่านไป หน้าที่ของใครหลายๆคนก็เปลี่ยนตาม ไม่เว้นแม้กระทั่งคนพิสูจน์อักษรคู่กายของคนเขียนนะ ที่บัดนี้ นางเป็นนักศึกษาปริญญาโทแล้ว ดันไปเรียนไกลอีกแน่ะ การจะส่งหนังสือให้แก้แต่ละทีต้องพึ่งไปรษณีย์ไทยเท่านั้น ส่งกันไปส่งกันมาสนุกสนาน จริงๆมันน่าจะเริ่มช้ามาตั้งแต่คนเขียนส่งขอตัวอย่างหนังสือช้าแล้วล่ะ ซึ่งจะว่าไปมันก็ไม่ช้านะ มันต้องตามคิวนั่นแหละ เพียงแต่เป็นคิวหนังสือนักเขียนคนอื่นๆไง ยิ่งอธิบายไปยิ่งงงหรือเปล่า เอาเป็นว่า ตอนนี้ ถุงผ้ามานอนรออยู่ที่บ้านคนเขียนแล้ว ไปยลโฉมถุงได้ในแฟนเพจค่ะ และแมกเน็ตกำลังเดินทางมาส่งเช่นกัน ไอ้ที่เราต้องรอๆกันอยู่นั้น ก็รอหนังสืออย่างเดียวนะคะ
๐ หลายคนอยากให้เปิดจองหนังสือนานๆ จะได้เตรียมเงินกันทัน มันก็ยังไงดีล่ะ อยากตามใจทุกข้อเสนอนะ แต่พอเปิดนาน คนที่จองมาคนแรกๆมักลืมโอนเงินเสมอ    บางคนรีบจองเพราะกลัวลืม แต่สุดท้ายก็ยังลืมนะ ลืมเรื่องใหญ่เลยอะ ลืมโอนเงิน 
๐ เดี๋ยวถ้าลงเรื่องนายโลมจบแล้ว อาจจะเปิดให้จองหนังสือเลยแล้วกันนะคะ ไม่รู้ว่าปก หรือรายละเอียดอื่นๆจะคลอดทันมั้ย แต่มีใครอยากสะสมนายโลมบ้างล่ะเนี่ย แต่ถามว่าต่อให้คนอ่านบอกว่าไม่อยากเก็บ แต่คนเขียนจะเปิดขายมั้ย ก็ต้องบอกว่าเปิดขายค่ะ อย่างน้อยๆ คนเขียนเองนี่แหละที่อยากเก็บผลงานตัวเองไว้ให้ลูกดู (ถ้าเด็กยอมลงมาเกิดน่ะนะ  )
๐ อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วล่ะค่ะสำหรับนายโลม คิดว่าจะไม่ดองแล้วล่ะ
๐ เรื่องใหม่ยังไม่มีไอเดียแม้แต่น้อยนะคะ อยากอ่านเรื่องตลก หรือดราม่าน้ำตานองมากกว่ากันล่ะคะ จะว่าไปตัวเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าถนัดแนวไหนกันแน่
๐ อาจจะดูเพ้อๆนะคะ เพื่อนบ้านเอายาดองมาให้กิน เมาค้างมาสองวันละ ไม่รู้พี่แกดองใส่อะไรลงไป
๐ ขอบคุณทุกๆคนเช่นเดิมค่ะ ขอบคุณคนที่รอแก้คำผิดให้ด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ ตามไปดูคนเขียนเพ้อเจ้อได้ตามอัธยาศรัยค่ะ TRomance's Fanpage

[janeyuya]

กำลังเสนอชื่อเป็นนิยายดองเค็มแห่งปีอยู่พอดี
▔□▔)/▔□▔)/▔□▔)/

เค้านอยเรื่องคอนจอนนี่คะนายใหญ่
บอกพี่พงไปดักยิงหัวลุงจ้อนให้หนูที


ไปอ่าน...เดี๋ยวมาดิท

.............................................คุณดิท............................

อ่านจบแล้วก็ต้องหันกลับมาถามตัวเองว่า
เหนื่อยไหมคนดีมีลุงจ้อนเป็นแฟน <<อินี่!!

น้องโลมทำไมไม่ทำให้พี่เจนอารมณ์ดีขึ้นเลยละคะ
นายก็นะ แกเป็นอาร้ายยยยยยย หัดเข้าใจคนที่ตัวเองรักบ้างเซ่ น้องโลมก็คิดเล็กคิดน้อยไปนะลูก พอไม่คิดเธอก็ไม่คิด พอคิดนี่ไปละสมองแต่ละเรื่องที่สรรค์หามายั่วอารมณ์นายใหญ่
ไอ้เกียรตินี่ดูไม่น่าไว้ใจยังไงอยู่ ให้พี่พงไปดักตบมันก่อนดีกว่าเผื่อคิดชั่วจะได้เอาเสาทุบหัวทัน

ป.ล.คิดถึงคนเขียนจัง *กอดดดดดดดดด*

[กล้วยปั่น]

ง่าๆๆ โลมเชื่อใจนายใหญ่สิ .. ว่าแต่พี่เกียรติคิดจะทำอะไร TT

[MaSa]

ขออีกสักตอนเถอะแม่คุณ 

[evilheart]

ไอ้พี่กำมะลอมันทิ้งคำพูดให้นายน้อยคิดมากอีกแล้ว

[gupalz]

มาต่อปุ๊บก็ส่อเค้ารางมาม่าเลยจร้า

[ladymoon_yy]

 

[bennnyyy]

นายน้อยอย่าคิดมาสิคะ นายใหญ่เค้าก็บอกอยู่ว่าพี่เมียโทรมาของาน ยอมรับซะขนาดนี้ ไม่รักก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วเนอะ

[ormn]

 

[urmein]

หวานอยู่ดีๆ กลิ่นมาม่าจะลอยมาอีกแล้วหรออออ T_T

[kinjikung]

รายเนี่ยยยยยยย โลมทำไมเป็นแบบนี้ไม่สงสารนายใหญ่บ้างเหรอ
ดราม่าอีกแล้วววเพิ่งจะหวานกันได้นิดหน่อย

[sirikanda28]

มันจะสุขกันไม่
ตลอดจริง

[MiSS-U]

ดีกันแป๊บๆทะเลาะกันอีกแล้วอ่ะ

เชื่อใจกันและกันเถอะค่ะ

บวกเป็ด

[Donaldye]

ฮืออออออออเจ็บเลย

[lucifel]

หมอจ๋า ๆ เป็นใครก็สติแตก  เบื่อพฤติกรรมนายใหญ่ 

[rujaya]

ไอ้พี่เกรียติทำเสียอารมณ์

[NewYearzz]

  มาแบบ 

รอตอนต่อไปครับ 

[kataiyai]

ไหง๋งั้นล่ะ

ช่วงนี้โลมดวงตกเหรอคะ

ถึงได้เกิดเรื่องเช่นนี้

หรือเป็นเหตุการณ์ปกติของชีวิตคู่ 

[nunamicky]

เริ่มตอนมานี่อย่างหวานหวิวมาเลย
แต่ทำไมตอนจบตอนมันเป็นอย่างนี้
นายโลมคิดเยอะ กับนายระฟ้าเจ้าอารมณ์ ทำอะไรไม่นุ่มนวล อ่อนโยนเอาซะเลย

[HT...hanna]

+1           กรี้ดน้องโลมมาแล้ว คิดถึงคนเขียนค่ะ ระหว่างที่รอนั้นคนอ่านกลับไปอ่านทวนหลายรอบมากเพราะคิดถึง ดีใจที่ได้อ่านค่า ขอบคุณม้ากมากค่ะ

[little_nok]

หายไปตั้งนาน
กลับมาหวานกันนิดเดียว งอนกันอีกแล้ว
ทำไมนายใหญ่โกรธง่าย โมโหแรงขนาดนี้
โลมแค่ไม่กินข้าว แค่เงียบ ถามไม่ตอบ
ทำไมไม่คิดว่าเขามีเรื่องไม่สบายใจ หรือเจ็บคอ ปวดหัว เป็นไข้บ้างล่ะ 
ตอนต่อไปมาเร็วๆ นะคะ อยากให้เขาดีๆ กันบ้าง
ทั้งเรื่องยังไม่เห็นจะหวานกันสักเท่าไรเลย
สงสารแต่โลม เลือกอะไรไม่ค่อยได้ นายใหญ่มันเผด็จการ