หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[MIkz_hotaru]

โลมกดดันตัวเองเกินไปหรือเปล่า
หรือความจริงมันมีอะไรลึกกว่าที่เราเห็นหว่า?
 

[JipPy]

ในที่สุดนักเขียนก็กลับมาแต่งต่อ   อัพต่อ


ยินดีมากมายยย ยย

[Salome]

  รอคอยโลมมาแสนนาน ทรมานวิญญาณนักหนา
มาต่อแล้ว ต้องจุดพลุฉลอง    ไหดองแตก

[คุณแม่ลูกสอง]

เครียดอ่ะ   

ไมเป็นอย่างนี้ไปได้

อย่าปล่อยไว้นานนะคร้าบบบ  เส้นมาม่าอืดอืดน่ะ  กินไม่ไหวจริงๆ555++

 

[fffx]

ก็คนมีความรักนี่นา หึงไม่รู้ตัว อิอิ

[Karok]

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ^^

[a_tapha]

มีเรื่องกันอีกแล้ว หลังจากที่หวานกันได้ไม่เท่าไหร่

[KURATA]

อิคุณพี่เกียรติกับคุณหมอเนี่ยจะกลับมาทามม้ายยยยยยยยย 

[starvivid]

   กี่ทีกี่ทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องไอ้พี่เกียรตินี่ล่ะ
แค่คุยผ่านโทรศัพท์มันยังทำให้นายน้อยคิดมากขนาดนี้
นี่ถ้าตัวมาอยู่ใกล้ๆมันไม่ทำครอบครัวเขาแตกแยกเลยเหรอ

แต่นายใหญ่จะโมโหมากไปนะ น่าจะเข้าใจหน่อยว่าอย่างโลมต้องเอาน้ำเย็นเข้ารูป
อย่าใช้อารมณ์ 
รีบกลับาเครียร์กันเถอะ 

 

[tuek]

ดีๆกันอยู่แล้วเชียว
เพราะไอ้พี่เกียรติแท้ๆเลย
ดราม่าซะงั้น
แล้วมาอัพต่อไวๆนะ

[POPEA]

หายไปนานมากก~ T^T
เริ่มตอนมาอย่างหวานเลย แต่ไปๆ มาๆ เป็นงี้ได้

[koraorni]

บอกไปเลยโลมว่าหึงอะเข้าใจหรือเปล่านายระฟ้า

[ordkrub]

กินมาม่าจนอืดไปหมดแล้ว  อยากกินอย่างอื่นบ้างแล้วครับ

[kikumaru]

พี่ชายโลมเป็นคนที่แย่มากๆ
เพื่อตัวเองรอดคนอื่นจะเป็นไงก็ตาม

[nemesis]

แรดูจะเครียดๆ

[sukie_moo]

โลมหวั่นไหวมากเพราะรักมาก

แต่อยากกระโดดเตะนายใหญ่ถามดีๆไม่เป็นหรือไงว่ะ คนยิ่งอ่อนไหวอยู่

[kisz]

คนแต่งหายไปนานมากกกกกกกกกกกก

กลับมากะมาพร้อมกะอารมณ์ ขุ่นๆมัวๆของนายเอกอีก เง้อออออ - -"

โลมคิดมากไปนะ ;(

[inhyung]

โลมเอ้ยยยย คิดมาก

[13smblue]

นายใหญ่จะทำอารายยยยยยยยยยยยยยยยยย นายน้อยขาจะตามไปไหมอ่ะ
โอ๊ยๆ กดดันอ่ะ 

[mundoo]

โลมกำลังคิดมาก พอมาได้ยินคำพูด
กำกวมของนายใหญ่กับหมอจ๋า
เลยยิ้งไปกันใหญ่. อ่า.....เคลียดตาม
นายน้อยอ่ะ

[Naenprin]

นิยายน่ารักมากเลย ชอบนายโลมมากเลย แต่รักคุณระฟ้า น่ารักทั้งคู่เลย เหมาะกันมากเลย จะติดตามต่อไปนะคะ

[mimirin]

โลมชอบคิดมาก  ทุกวันนี้นายใหญ่ก็หายใจเข้าก็โลม  หายใจออกก็โลมจะแย่แล้ว  มั่นใจหน่อยสิหนุ่ม

อีตารากหญ้าก็โคตรจะอารมณ์ร้าย  ถ้าใช้น้ำเย็นเข้าลูบเรื่องมันคงไม่รุนเเรง  เล่นสาดน้ำร้อนเข้าไปทั้งกะละมัง  งามไส้ล่ะแก

ยกมือจองนายโลม 1 ที่เจ้าค่ะ  กล้าทำก็กล้าซื้อ 55

[Cupcake]

อัพแล้วววววว
นายน้อยก็น้อยใจ นายใหญ่ก็อารมณ์ร้อน เข้าใจกันเร็วๆนะ
ปล. จะรวมเล่มก็ต้องเก็บอยู่แล้วล่ะค่ะ มาต่ออีกนะคะ

[bytoey]

อะไรกันเนี่ยยยย

[charapin]

 

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

 

ขัดใจไอ้บ้านายใหญ่อ่ะ ทำไมชอบทำร้ายจิตใจโลมตลอดอ่ะ

 

โลมอย่าคิดมากนะ สู้ๆ

[Seiki]

ตอนที่ 39 นายโลมกับรักจนตรอก

มือหนึ่งกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนเหมือนมันจะแหลกคามือ ส่วนอีกมือคอยโบกยาหอมให้คุณหายวิงเวียนที่เป็นผลพวงมาจากเป็นลมไปเมื่อสักครู่
ความสับสนเกิดจากจิ๊กซอว์สองชิ้นเข้าล็อคกันพอดี
คำพูดที่เต็มไปด้วยนัยยะแฝงของพี่เกียรติทำให้ผมสติหลุด แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นผมก็เลือกที่จะเงียบและใจเย็นเพื่อตรึกตรองข้อมูลในฝั่งของตัวเอง โดยลืมไปว่า นายใหญ่ระฟ้าใจร้อนยิ่งกว่าไฟ ทุกอย่างต้องเด็ดขาดและฉับไวตามแบบฉบับของผู้นำและมีบริวารคอยป้อนข้อมูลและปฏิบัติตามคำสั่ง เมื่อแม่เหล็กสองชิ้นที่ต่างฝ่ายต่างอยู่ในพื้นฐานของนิสัยตัวเองถึงได้ปะทะและออกแรงต้านกันหนักหน่วงขนาดนี้
นอกจากพี่ชายตัวเองจะเตือนให้ระวังตัวและระวังใจของตัวเองแล้ว ความหมายโดยนัยพวกนั้นบอกผมว่ามีอีกหลายอย่างที่ผมไม่รู้ และนายใหญ่เองก็เหมือนไม่ต้องการให้ผมได้รับรู้
หากผมเป็นนก เรือนใหญ่หลังนี้ก็คงจะเป็นกรงที่ใกล้เคียงกับธรรมชาติมากที่สุด เพราะมันทำให้ผมหลงระเริงและสุขสบายเกินกว่าจะมองเห็นความเป็นจริงไปมาก
เรื่องราวการปะทะกันในวงการธุรกิจนี้อาจจะมีลูกหลงมาโดนผมเพียงแค่สะเก็ดเล็กๆ แต่คนที่ไม่เคยพบเจอหรือเตรียมใจมาก่อนก็รู้สึกว่าตัวเองเจ็บหนักและแผลที่อาจจะเล็กนักสำหรับคนที่ใช้ชีวิตในวงการนี้มาจนชินกลับกลายเป็นแผลใหญ่ฉกรรจ์สำหรับผม
เรื่องของพี่เกียรติส่งผลหนักหนาพอประมาณกับความรู้สึกนึกคิดของผม และเหมือนมันจะถูกซ้ำเข้ามาอย่างแรงโดยไม่ทันจะตั้งตัวเมื่อบังเอิญได้ยินบทสนทนาหวานหูที่แม้แต่คนรักอย่างผมแทบจะไม่เคยได้ยิน มันเลยจุดหึงหวงไปอยู่ในจุดที่ต้องเฝ้าถามตัวเองว่าจริงๆแล้วผมมีสิทธิ์นั้นจริงๆหรือเปล่ากันแน่ หรือมันเป็นเรื่องธรรมดาของคนมีอำนาจที่สามารถมีคนที่เรียกว่ารักหรือเป็นคนสำคัญได้พร้อมกันทีละหลายๆคน สิทธิที่นายน้อยได้รับอาจทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่า เพียงแต่มันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น ซากที่เมื่อหมดรสหวานแล้วก็จะกลายเป็นของไร้ค่า บทสนทนาที่ผ่านหูจนจำได้แม่นเหมือนเขาสองคนยังวนเวียนพูดกันซ้ำๆเหมือนกดรีรันหลายรอบนี้มันตรงกับคำเตือนของพี่เกียรติที่ให้ผมเผื่อใจไว้บ้าง
ลมตีย้อนจนแปรเปลี่ยนเป็นเสียงเรอหนักหน่วงดังขึ้นมาทำให้ผมต้องกลับมาอยู่ในโลกของความเป็นจริงอีกครั้ง
คุณลืมตาขึ้นมาพร้อมเสียงจ้วงอากาศหายใจและอาการโบกมือไปมาในอากาศรวมไปถึงปากเผยอร้องเรียกหายาหอมอีกครั้งนั้นทำให้ผมต้องหันมาช่วยให้คุณอยู่ในอาการที่สงบลง
สีหน้าและท่าทางของคนสูงวัยทำให้สำนึกผิดตีย้อนขึ้นมาแทนที่ความสับสนเมื่อครู่
“คุณครับ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ ผม........”
ไม่รู้ว่าจะอธิบายสิ่งที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่นี้ไปว่ายังไงให้คนที่ส่ายหน้าไปมาเหมือนร้องห้ามให้เข้าใจ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไม่ใช่ความผิดของพ่อหนุ่มหรอก อย่าคิดมากจนไม่สบายไปอีกคนเชียวนะคะ คุณไม่มีแรงจะคอยดูแลแล้ว”
น้ำตาลูกผู้ชายแทบรื้นไหล จนถึงขนาดนี้แล้ว ความผิดไปตกที่ใครยังไม่รู้ การที่นายใหญ่หุนหันพลันแล่นออกจากเรือนไปหลังจากที่มีปัญหากับผม คุณยังบอกว่าพ่อหนุ่มไม่ผิด หน่วยตาที่กลอกมองผมไปมายังบ่งบอกว่าเอ็นดูผมเหมือนเคย ไมีมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสำหรับหญิงชราคนนี้ที่มีต่อผม
“เชื่อใจคุณหนูนะคะนายน้อย เชื่อใจเขา อย่าทิ้งคุณหนูนะคะ คุณขอร้อง”
“คุณหมายถึงอะไรครับ ผมงงไปหมดแล้ว”
ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวมันมาจบที่ผมจะทิ้งนายใหญ่ของที่นี่ไปได้ยังไง ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันบานปลายไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เรื่องพวกนี้มันถูกต่อยอดมาจากการที่ผมเงียบและไม่ยอมให้ความกระจ่างใดๆต่อนายใหญ่ระฟ้างั้นเหรอ เพราะหมอนั่นปะติดปะต่อเรื่องราวเอาเองมันเลยลุกลามจนกลายเป็นน้ำผึ้งหยดเดียวหรืออย่างไรกัน
อุ้งมือชุ่มชื้นไปด้วยเหงื่อจนต้องกระชับแรงรัดให้แน่นขึ้นเมื่อโทรศัพท์เหมือนจะร่วงหลุดมือ
มันนิ่งเงียบจนใจไม่ดี
“รอโทรศัพท์คุณหนูอยู่เหรอคะ”
ผมหรุบตาต่ำ แต่ก็พยักหน้ายอมรับด้วยจำนนด้วยความรู้สึกของตัวเองและจากการรู้ใจของคุณ
“หนุ่มสาว เอ้อ คุณเปรียบเทียบนะคะ จริงๆต้องบอกว่าหนุ่มๆ”
“ครับ ผมเข้าใจ”
“วัยหนุ่มวัยสาวเวลามีความรักก็อย่างนี้แหละคะ ถึงคุณจะไม่มีครอบครัว แต่ก็เห็นมาหลายรุ่นแล้ว คนที่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์และความรู้สึกต่อคนอื่นๆ ไม่ได้หมายความว่าจะเป็นอย่างนั้นกับคนรักของตัวเองนะคะ เขาถึงเรียกคนรักกันว่าลิ้นกับฟันหรือพ่อแง่แม่งอนไงคะ เรื่องเล็กน้อยมักจะยิ่งใหญ่เสมอถ้าเกี่ยวกับความรัก คุณถึงเข้าใจทั้งพ่อหนุ่มและคุณหนู”
“แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็.............เอ่อ ทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้ ผมขอโทษนะครับ”
“โอ๊ย!! ว่าแล้วเชียวว่าพ่อหนุ่มต้องโทษตัวเอง คุณแก่แล้วนะคะ ลุกไว เดินไวอย่างคนหนุ่มได้ที่ไหน พอทำอะไรโดยไม่คำนึงถึงสังขารตัวเองแล้วก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ”
แม้คุณจะลูบหลังและพูดปลอบใจแค่ไหน แต่พอเงยหน้าขึ้นไปสบกับคุณ ผมก็เห็นร่องรอยกังวลใจในหน่วยตาดำที่เก็บซ่อนไม่ทัน ถึงเหตุผลของคุณจะหนักแน่นสักแค่ไหน แต่ที่คุณต้องรีบร้อนจนเป็นลมเป็นแล้งขนาดนั้นก็เพราะรีบและตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ใช่เหรอ
“คุณหนูไม่โทรมา พ่อหนุ่มก็โทรไปซะเองสิคะ”
“จะดีเหรอครับ ผม เอ้อ เขาคงกำลังโกรธผมอยู่”
“พ่อหนุ่มก็คงจะมีเรื่องโกรธคุณหนูอยู่เหมือนกันใช่มั้ยคะ ในเมื่อพ่อหนุ่มก็โกรธเหมือนกันแต่เลือกที่จะโทรไปหาก่อน คุณหนูจะใจดำไม่รับสายเชียวเหรอคะ”
ก็ไม่แน่หรอก ถ้าคนๆนั้นคือไอ้นายใหญ่รากหญ้า ไม่มีอะไรที่อยู่ในความคาดหมายสักอย่าง ถึงในใจจะโต้ตอบและขัดแย้งกันเองตามความรู้สึก แต่มือก็กดโทรออกที่หมายเลขแรกของรายชื่อที่เมมเอาไว้
ไม่ใช่ไม่มีคนรับสาย แต่นายใหญ่ปิดเครื่องไปเลยต่างหาก
“ไม่ติดเหรอคะ”
“ปิดเครื่องไปแล้วครับ”
ใจหม่นหมองเพราะทรมานกับการรอคอย แต่่ความฟุ้งซ่านที่จู่โจมเข้ามาให้สับสนลดดีกรีลงบ้างแล้วตอนที่คนสูงวัยบอกให้เชื่อใจ ไม่ใช่สิ คนอายุแก่กว่าแม่ผมคนนี้ใช้คำว่าขอร้อง ถึงแม้เรื่องที่นายใหญ่คุยโทรศัพท์กับหมอจ๋าจะเป็นเรื่องที่บั่นทอนความรู้สึกอยู่มาก แต่เรื่องของพี่เกียรติก็ทำให้กังวลไม่แพ้กันเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนที่นายใหญ่หุนหันหลันแล่นออกไปจากเรือน เป็นตอนที่เขาต้องการเจอตัวพี่เกียรติอยู่พอดี ถึงแม้จะกลัวพี่ตัวเองก่อเรื่องขึ้นมาอีก แต่ใจก็นึกห่วงพี่ชายต่างพ่อแม่อยู่ครามครัน
กริ๊งงงงงงงงงงงง!!
เสียงเรียกเข้ากระชากวิญญาณ ตื่นเต้นจนรู้เลยว่ามือสั่นจนของที่อยู่ในมือแทบร่วง ใจลุ้นจนเจ็บว่าคนในสายจะใช่คนที่ผมตัดใจโทรไปหาก่อนเมื่อครู่
‘พี่เกียรติ’
ไม่ได้เมมชื่อไว้หรอก แต่เลขสามตัวสุดท้ายของงเบอร์ที่ขึ้นโชว์ทำให้ผมจำได้ มันคือเบอร์ที่ผมใช้โทรหาพี่ชายตัวเอง
“ฮัลโหล”
“โลม ช่วยพี่ด้วย บอกใครก็ได้มาช่วยพี่ที”
“พี่เกียรติ ใครทำอะไรพี่ บอกผมสิ บอกผม พี่อยู่ไหน”
อารามตกใจทำให้ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองให้มีสติมั่นคงพอที่จะกระชับคำพูดให้สั้นที่สุดได้ มันถึงได้ออกมาในรูปแบบที่ฟังไม่ได้สรรพจนได้คำตอบจากอีกฝ่ายช้าไม่ได้ดั่งใจอยู่อย่างนี้
“ว่าไงพี่ ว่าไง อยู่ไหน อยู่ไหนพี่เกียรติ บอกผม”
“พี่ อยู่ บ้าน โอ๊ะ โอ๊ยย”
คำตอบค่อยๆหลุดออกมาผ่านสายโทรศัพท์ให้ต้องลุ้นกันจนร้าวระบมไปทั้งหน้าอก เสียงร้องครางที่เกิดจากความเจ็บปวดทำให้ผมรู้ว่าพี่เกียรติไม่ได้อยู่คนเดียวและเขากำลังอยู่ในอันตราย ผมยังได้ยินเสียงตุบตับ เสียงสวบสาบของเท้าเดิน เสียงที่เกิดจากการอัดกระแทกดังออกมาทางหูโทรศัพท์ ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยจากใครเลย นอกจากเสียงร้องที่แสดงความเจ็บปวดตลอดเวลาของพี่เกียรติ ยอมให้โทรศัพท์หลุดมือเพราะไร้เรี่ยวแรงที่จะถือมันเอาไว้ได้ ใจร้อนรนจนต้องสั่งให้ตัวเองให้เลิกหม่นหมองและทำอะไรสักอย่าง นอกจากพี่เกียรติแล้วผมนึกถึงพ่อกับแม่
“คุณครับ ช่วยให้ใครเอารถออกทีเถอะครับ ผมต้องการกลับบ้าน กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยครับคุณ นะครับ ผมขอร้อง”
“เกิดอะไรขึ้นคะ ถ้าจะออกไปต้องมีคนตามไปดูแลนะคะ ไม่อย่างนั้น”
“ยังไงก็ได้ครับคุณ ขอแค่ให้ผมไปถึงบ้านให้เร็วที่สุด”
แปลกดีนะ!! ผมไม่นึกถึงเรื่องพึ่งพาตำรวจหรือแจ้งความเลยทั้งๆที่บ้านเมืองมีขื่อมีแป แต่พอลูกน้องที่ยืนรอเพื่อแสดงตัวให้รู้ว่าเป็นชุดที่ถุกจัดขึ้นมาเพื่อไปคุ้มครองผมชายตาไปมองอาวุธทั้งหลายที่วางรวมกันอยู่ที่พื้นแล้วผมกลับพยักหน้าอนุญาตโดยไม่ตรึกตรองความถูกต้องอะไรขึ้นมาซะงั้น ผมอยู่ใกล้เส้นแบ่งที่ค่อนไปทางป่าเถื่อนและศาลเตี้ยมากกว่าความถูกต้องตามครรลองไปตั้งแต่ถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่จนกลายเป็นความผูกพัน
ตัวผมชาวาบก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวถูกตรึงให้นิ่งค้างอยู่กับที่เหมือนอวัยวะทุกส่วนถูกตอกตรึงเอาไว้ด้วยตะปูที่ตอกเข้ามาพร้อมกับเต็มแรง ความเจ็บปวดวิ่งพล่านไปทั่วร่างอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สมองจะขาวโพลนและว่างเปล่า
ภาพตรงหน้าคือเลือดที่นองแดงฉานเต็มพื้น ร่างที่อยู่ในชุดผ้าเนื้อดีหลุดรุ่ยไม่ต่างอะไรกับเศษซากของผ้าขี้ริ้ว เนื้อตัวมอมแมมและบอบช้ำอย่างหนักจนต้องเบือนหน้าหนี กลิ่นคาวคละคลุ้งลอยผ่านจมูกแค่พอรับรู้ก่อนที่จะไม่ได้กลิ่นอะไรอีกเลย
สิ่งที่ทำให้ผมแทบล้มทั้งยืนคือคนที่ยืนอยู่เหนือร่างนั้นคือคนๆเดียวกับคนที่ผมรัก นายใหญ่แห่งอาณาจักรกำลังก้มลงมองร่างพี่เกียรติด้วยแววตาที่แปลความหมายไม่ได้ ปลายกระบอกปืนในมือชี้ต่ำลงพื้น
“คุณไม่น่าใจดำขนาดนี้เลย”
เสียงที่ควรจะขับออกมาด้วยความกราดเกรี้ยวและดังกึกก้องไปทั่วบริเวณกลับกลายเป็นเสียงแหบระโหยที่แม้จะเค้นให้ผ่านลำคอออกมาได้แต่ก้ไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบที่ลอยไปตามลม
ร่างสูงตระหง่านตรงหน้าไม่เหมือนคนที่ผมเคยรู้จักและสัมผัสลึกซึ้งใกล้ชิด เทพบุตรที่เคยเห็นแปรเปลี่ยนเป็นซาตานที่เหี้ยมโหดในสายตาผม ถึงแม้ว่าสายตาว่างเปล่านั้นจะเริ่มสั่นไหวเมื่อรู้ว่าคนที่ผลุนผลันเข้ามาแล้วช็อคจนกลายเป็นรูปปั้นนี้คือผม
“โลม ฟังก่อน มันไม่ใช่นะ โลม”
“กรี๊ดดดดดดด เกียรติ เกียรติลูกพ่อ/ เกียรติลูกแม่”
เสียงกรีดร้องเหมือนคนกำลังจะขาดใจทำให้สติทุกอย่างของผมดับวูบ
.
.
.
สายตาที่มองมาอย่างคนเสียสติบอกความหมายได้มากกว่าผิดหวัง แรงต่อต้านที่เขาถลาเข้าไปเพื่อหวังประคองไม่ให้ร่างนั้นเซเหมือนรังเกียจและขยะแขยงในทุกสัมผัสที่เขาหยิบยื่นให้ไป
แววตาสุดท้ายก่อนที่โลมจะหมดสติไม่มีระฟ้าอยู่ในนั้นอีกต่อไปแล้ว
“นายครับ กลับอาณาจักรก่อนเถอะครับ ส่วนทางนี้ผมจะให้คนคอยเฝ้าดูแลนายน้อยเองครับ เชื่อผมเถอะ นายน้อยไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรตอนนี้หรอกครับนาย”
“งั้นเหรอ เขาไม่ต้องการผมแล้วงั้นเหรอพง”
“นายน้อยกำลังเข้าใจผิดนะครับนาย เห็นพี่ชายอยู่ในสภาพนี้ตรงหน้าแล้วยังประคองตัวเองมาถึงตอนนี้ได้ผมก็ว่านายน้อยเข้มแข็งมากแล้วนะครับ ถ้าเป็นคนอื่น อาจจะหมดสติไปนานแล้วก็ได้”
ทุกอย่างผิดที่ผิดเวลาและเรื่องราวกลับตาลปัตรไปหมด
จริงอยู่ว่าระฟ้าต้องการตัวเกียรติคุณเพื่อเค้นถามสาเหตุที่ทำให้โลมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือในช่วงเวลาไม่ทันจะข้ามวันอย่างนี้แต่จะเอาเวลาไหนมารายงานนายน้อยของบ้านล่ะว่า พี่ชายของหมอนั่นกำลังตกอยู่ในอันตราย นอกเหนือจากมนุษยธรรมแล้ว ผู้ชายคนนั้น คนที่ก่อเรื่องเอาไว้มากมายซะจนเขาต้องใช้เวลาพอดูที่จะขัดเกลาทัศนคติของตัวเองให้มองข้ามการแก้แค้นและรู้จักที่จะให้อภัยและให้โอกาสคน และสิ่งที่ทำให้ระฟ้าต้องรีบรุดออกมาจนคนที่เลี้ยงดูมาต้องตกใจจนเป็นลมหมดสติก็เพราะว่าคนๆนั้นคือญาติสนิทแค่ไม่กี่คนของโลม เกียรติคุณไม่ได้สำคัญต่อระฟ้าถึงขนาดนายใหญ่ของอาณาจักรจะยื่นมือเข้าไปช่วย แต่เป็นเพราะเกียรติคุณสำคัญกับคนรักของตัวเอง
แค่มันผู้นั้นเป็นคนสำคัญของคนรัก ระฟ้าก็พร้อมจะลืมความชั่วชาติทั้งหมดของมันแล้ว แค่นั้นเอง เหตุผลสำคัญของนายใหญ่ที่รีบร้อนออกมาจนพบจุดจบที่ทำเอาใจเกือบสลายอย่างนี้
สายรายงานว่าคนที่หลอกให้เกียรติคุณมาพบจุดจบที่บ้านคือเสี่ยเจียง มันไม่แปลกหรอกที่เสี่ยจะโกรธแค้นลูกน้องคนสนิทที่แปรพักตร์ไปหาที่คุ้มกะลาหัวแห่งใหม่ แต่นักเลงระดับกลางอย่างเสี่ยเจียงแล้วไม่กล้างัดข้อกับอาณาจักรได้แน่ถ้าไม่มีแบคหนุนหลังที่มีดีกรีพอๆกัน วงการนี้มันก็มีอยู่แค่นี้ หากใครยิ่งใหญ่เองไม่ได้ก็ต้องหาใครมาคุ้มครอง และต้องหาที่หมายใหม่ไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอที่หมายที่ถูกใจที่สุด แต่ระฟ้ายังไม่เคยเห็นใครลุกขึ้นมาผงาดอย่างผู้นำอย่างที่คนเหล่านั้นทะเยอทะยานอยากมีอยากได้เลยสักที ดูอย่างเกียรติคุณเป็นตัวอย่าง พอเจ้านายตัวเองไหวตัวแล้วว่าลูกน้องกำลังจะทิ้งก็ชิงลงมือตัดตอนเสียก่อนที่จะมีคู่แข่งมาแก่งแย่งอำนาจในภายหน้า จะมีใครล้มเสือได้เท่ากับเสือที่เคยอยู่ถ้ำเดียวกันมาก่อน
แต่กรณีที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่นี้ เขามั่นใจแน่แล้วว่าตัวเองถูกต้อนให้มาจนมุมจากใครสักคนที่เคลื่อนไหวอย่างเงียบๆคอยโอกาสมาพักใหญ่ๆแล้ว และคนกลุ่มนั้นก็จะต้องเกี่ยวข้องกับการตายของมาดามเหอด้วยแน่ เกียรติคุณกับเสี่ยเจียงเป็นแค่ตัวล่อเหยื่อของเกมนี้เท่านั้น และโลมคือกุญแจเพียงดอกเดียวที่ทำให้ระฟ้าลืมทุกการระวังตัวแม้กระทั่งระวังชีวิตตัวเอง
นายน้อยของอาณาจักรจะอ่านเกมนี้ออกมั้ยนะ หรือว่ามันลึกลับซับซ้อนเกินไป ถ้าเป็นอย่างนั้น ระฟ้าก็จะกลายเป็นฆาตรกรที่อำมหิตที่ฆ่าได้แม้กระทั่งพี่ชายของคนรักตัวเอง


๐ สวัสดีค่ะ ไม่ต้องแปลกใจที่มาลงแบบ 2 วันติดกันนะคะ พอดีช่วงนี้ต้องขยันในช่วงที่ยังขยันได้อยู่ค่ะ 
๐ หากเจอคำผิดเยอะกว่าปกติ ขอโทษด้วยนะคะ ยอมรับว่าตอนนี้ไม่ได้ทวนดูคำผิดเลย วันหยุดสุดสัปดาห์ เพื่อนบ้านจะมารวมกลุ่มสังสรรค์กันหน้าบ้านตลอด ต้องคอยเข้ามาแบบเนียนๆนะคะ
๐ ขอโทษอีกครั้งหากตอนนี้สั้นไม่จุใจค่ะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ คลิก ค่ะ

[NewYearzz]

 

จิ้มก่อนอ่าน




อยากจะร้องไห้  มีความสุขมามาก ก็มาบีบคั้นหัวใจต่อ 



รอนายใหญ่และนายน้อยตอนต่อไปครับ แล้วดีใจที่ได้เป็นคนแรกด้วย 

[YouandMe]

  แปะป๊าบ

อ่านจบพร้อมเสียงกรีดร้อง...มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ยยยยยยยยย 
และแล้วก็เกิดเรื่องอีกจนได้...คราวนี้นายใหญ่จะเคลียร์ข้อหาให้โลมหายข้องใจได้ยังไงกันหล่ะ 

แก้เล็กน้อย (เพราะตอนมันสั้น หุ หุ)
ไมีมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยสำหรับหญิงชราคนนี้ที่มีต่อผม ==> ไม่มี
แต่เลขสามตัวสุดท้ายของงเบอร์ที่ขึ้นโชว์ทำให้ผมจำได้
แต่พอลูกน้องที่ยืนรอเพื่อแสดงตัวให้รู้ว่าเป็นชุดที่ถุกจัดขึ้นมา ==> ถูก
กลับกลายเป็นเสียงแหบระโหยที่แม้จะเค้นให้ผ่านลำคอออกมาได้แต่ก้ไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบที่ลอย  ไปตามลม ==> ก็

[ToffeE_PrincE]

รีบนมาเร็วกว่า
^
^
^

เหตุการณ์เริ่มเข้มข้มเข้ามาทุกทีแล้ว
ลุ้นๆ

 

[IaminLove]

เล่นจุดอ่อนเลยทีเดียวววว ><
ขอให้นายน้อย เข้าใจนายใหญ่เร็วๆ