หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[NewYearzz]

มารอ 

ตอนต่อไปขอให้ความจริงกระจ่างด้วยเถิด 

[pppp]

ฮื่อ นายน้อยจะเข้าใจนายใหญ่มั้ยล่ะเนี่ย
เหตุการณ์มันชวนให้คิด .... ยังแอบคิดอยู่เลยว่ามันเป็นแผนยุยงให้แตกกันหรือเปล่า
โฮฮฮฮฮ ค้างมว๊ากกกกก

[ploylw_chery]

โลมจ๋าาาาาาาา

[ladyzakura]

โลมจ๋าใจเย็นๆ นะ เชื่อนายใหญ่เข้าไว้

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

เรื่องไปกันใหญ่แล้วววววว นายใหญ่ทำไงดีเนี่ย

[kikumaru]

ออ ที่แท้ก็ยังมีมือมืดหลบซ่อนอยู่นี่เอง
แอบทำลับๆมานานแล้วด้วย
อยากรู้จังว่าเป็นใครใกล้ตัวนายใหญ่ขนาดไหน
แล้วเมื่อไหร่นายน้อยจะเข้าใจนายใหญ่บ้างนะ
คิดเยอะไปไหม หรือนายใหญ่แสดงออกมายังไม่พอ

[elfeleves]

โอ้ยลุ้นแบบหายใจไม่ออกกันเลยที่เดียว
แล้วโลมจะเข้าใจนายระฟ้าไหมหละเนี้ย

[indy❣zaka]

“กรี๊ดดดดดดด เกียรติ เกียรติลูกพ่อ/ เกียรติลูกแม่”

พ่อ กรี๊ดดดดด ใช่มั๊ยคะนี่   

[jinjin283]

ระฟ้าน่าสงสารจังคะ ถูกเข้าใจผิดแบบเนี่ยอะ
โลมสู็้นะๆ 

[Naenprin]

 :m15:สงสารระฟ้าที่สุด โลมไม่ฟังอะไรเลย เศร้า ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[mellowshroom]

 

เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว !!!!!!!!!

 

[RAKDEK_KA]

โอ๊ย ทำไมพระศุกรเข้าพระเสาร์แทรกอย่างนี้ละคะ นายใหญ่

[beery25]

สนุกมากอยากรู้ว่าใครเป็นแมงมุมชักใยอยู่เบื้องหลัง แบบข้อมูลแน่น เล่นถูกจุด เล่นถูกคิว กะโค่นระฟ้าด้วยวิธีที่เด็ดดวง นายใหญ่ครองสติให้มั่น โลมซิจะเป็นไง

[mimirin]

นับแต่นี้ไป  คำพูดใดๆของนายใหญ่ก็ไม่พ้น  "คำแก้ตัว"

บางครั้งก็อย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นอย่างเดียวนะโลม  ใช้ความรู้สึกกับหัวใจซะ

ไอ้พี่เกียรติลุกขึ้นมาแก้ต่างให้นายใหญ่รากหญ้าเดี๋ยวนี้

[KilGharRah]

 

สงสารนายใหญ่จังเลยอะ เหมือนจะโดนเข้าใจผิดอย่างรุนแรง
เฮ้ออออออ พอนายน้อยตื่นมาแล้วก็อธิบายกันดีๆสิ อย่าใช้อารมณ์คุยกัน มันเลยเป็นแบบนี้เลยอะ 

[KanomPhing]

อย่าว่าแต่นานน้อยเลยที่อ่านเกมนี้ไม่ออก

คนอ่านก็อ่านไม่ออกด้วยย   

ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ นึกว่าจะดีขึ้นแล้วเชียววว

นายน้อยอย่าเข้าใจนายใหญ่ผิดไปนะ 

[mundoo]

อ้ากกกกกก หวังว่าฟื้นขึ้นมาแล้ว
โลมจะไม่เข้าใจนายใหญ่ผิดนะ!!!!!

[khuan]

เครียด.......

มาต่อหน่อยนะ....

อึดอัด......

สงสารระฟ้า  น้องโลมเข้าใจผิดแหงม....

[bobbery]

เรื่องชักไปกันใหญ่แล้วววว  สงสารโลมม อย่าเป็นไรไปนะโลมมมาฟังนายใหญ่อธิบายก่อนนน ตอนหน้าขอให้เข้าใจกันได้แล้วนะคะ ทรมานนคนอ่านน

[ลู่เคอOlive♥]

 
หวานไม่เท่าไหร่ เศร้าอีกและ

[koraorni]

เฮ้อออออออออออออออออออออ
คงต้องให้เวลากับโลมสักหน่อย
แล้วค่อยอธิบายตอนนี้คงจะไม่พร้อมรับรุ้อะไรทั้งนั้น
เลวไม่เปลี่ยนแปลงจริงๆๆไอ้เสียเจียง
 

[orionstar]

 

[tagloveX-Mark]

โอ๊ยยยยย เครียดอ่ะ ทำมัยเรื่องราวมันวุ่ยวายขนาดนี้ เข้าใจกันไปคนละอย่าง คนละทาง ดูมันสับสนไปหมด >< แย่มากมายอ่ะ อยากให้สถานการณ์คลี่คลายสักที T_T

อยากอ่านตอนต่อไปใจจะขาด การรอคอยตอนต่อไปแต่ละครั้งมันยาวนานจัง ><

[tartar]

รออยู่เหมือนเดิม

[myd3ar]

เหตุการณ์เริ่มรุนแรงขึ้นไปทุกที 

[Seiki]

ตอนที่ 40 นายโลมกับรักจนตรอก

แววตาเหม่อลอยทอดมองออกไปเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย เสียงพระสวดลอยผ่านหูไปไม่ต่างอะไรกับเสียงลมพัด มือที่พนมไหว้พระร่วงหล่นลงมาเองตามสภาพของร่างกาย
“เฮ้ย! มึงยังทำใจไม่ได้อีกเหรอวะ”
นอกจากเราสามคนพ่อแม่ลูกที่อยู่รวมกันในศาลาหลังเล็กๆนี้แล้ว ก็เกือบจะลืมไปด้วยซ้ำว่ายังมีเหน่งอีกคนที่เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนตั้งแต่เกิดเรื่อง เหมือนจะอุ่นใจแต่ก็ยังเดียวดายและอ้างว้างเหมือนมันไม่มีที่สิ้นสุด จริงๆคำตอบที่ควรจะมีให้เพื่อนเพียงคนเดียวของตัวเองคือ ‘ยังไม่ได้เริ่มทำใจเลย’ ผมเพิ่งผ่านช่วงเวลาแห่งความจริงที่เหมือนฝันจนช็อคไปหมาดๆ และเริ่มรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตและหายใจได้เมื่อไม่นานนี่เอง
“ต้องได้แล้วสิวะ จะทำใจอะไรนานหนักหนา ลูกผู้ชายอ่อนแอนานๆไม่ดีหรอกว่ะ เหลือแค่กูคนเดียวแล้วตอนนี้”
“อันที่จริงครอบครัวของมึงก็เหลือแค่มึงคนเดียวมานานแล้วนี่ พี่ชายมึงเขา”
“ถึงเขาจะชั่วยังไงเขาก็เป็นพี่ชายกูเหน่ง”
“กูขอโทษนะโลม แต่กู....เออ นั่นแหละ ว่าแต่มมึงจะกลับไปทำงานที่อู่ตั้งแต่พรุ่งนี้เลยเหรอวะ มึงจะไหวเหรอเนี่ย”
ไอ้เหน่งบอกว่า สภาพผมเหมือนยอดหญ้าที่ลู่ไหวไปตามลม ทั้งที่จริงๆแล้ว ผมต้องเป็นไม้ใหญ่ที่ฝังรากแก้วไว้ลึกสุดของชั้นดิน และไม่สะท้านแม้จะโดนพายุฝนฟ้าคะนองด้วยซ้ำ
“จริง กูไหว ใจไม่พร้อมแต่ท้องกูหิวนะเหน่ง พ่อกู แม่กูอีกล่ะ”
“แล้วอาณา”
“กูกับที่นั่นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว”
ผมโพล่งขึ้นมาจนลืมไปว่าศาลาหลังนี้มันเล็กนิดเดียว และความเงียบยามค่ำคืนทำให้เสียงที่ดังอยู่แล้วตามแรงอารมณ์ให้ยิ่งดังก้องขึ้นไปอีกเมื่อมันไม่มีเสียงอื่นมารบกวนนอกจากพวกเสียงจั้กกะจั่น พ่อกับแม่สะดุ้งและหันมามองที่ผมเป็นตาเดียวกันก่อนจะค่อยๆหันหน้ากลับไปมองกล่องสี่เหลี่ยมสีขาวที่บรรจุร่างไร้ชีวิตของพี่เกียรติเอาไว้ดังเดิม
“มึงจะแน่ใจได้ไงโลมว่าเขาใช่”
“มันจะเป็นใครไปไม่ได้หรอกเหน่ง ภาพนั้นยังติดตากูอยู่ แค่หลับตาก็มองเห็นแล้วว่าปลายกระบอกปืนกระบอกนั้นชี้ไปที่พี่เกียรติ”
“แล้วมันหมายความว่าเขาฆ่าเหรอ”
“ทำไมมึงถึงได้แก้ตัวให้เขาวะเหน่ง มึงเป็นลิ่วล้อให้เขาเหรอ หรือว่าเขาให้คนมาอุดปากมึงไว้ หรือ......”
“มึงกำลังดูถูกกูคนที่มึงเรียกว่าเพื่อนอยู่นะโลม มึงโกรธมึงแค้นกูเข้าใจ มึงอยู่ในจุดที่ยังไม่มีสติพอจะตรึกตรอง ส่วนกู กูแค่รู้สึกว่ามันง่ายไปหน่อย มันไม่น่าจะเหมือนในละครขนาดนี้ มันตงิดๆใจไงไม่รู้”
แค่ผมบรรยายภาพที่ติดตาและวนเวียนมาเหมือนหนังฉายซ้ำนั้นให้เหน่งฟังก็รู้สึกสะท้อนไปทั้งอกแล้ว ไอ้ที่เหน่งบอกว่ามันง่ายเกินไปยิ่งทำให้ความรู้สึกของผมร้าวหนักเข้าไปอีก แต่ถ้าไม่ขยายความเพิ่มคนที่น่าสงสารที่สุดคงจะเป็นคนที่ใจดำที่สุดคนนั้นแน่ๆ
“มันไม่ง่ายเกินไปหรอกเหน่ง หมอนั่นใจเย็นให้พวกเราตายใจต่างหาก ความผิดของพี่เกียรติต้องแลกด้วยชีวิต พี่กูบังอาจไปข่มขืนคนรักของเขาแล้วให้ลูกน้องซ้ำ มึงคิดว่ามันง่ายเกินไปอีกมั้ย” เสียงอ่อนลงไปกว่าครึ่ง
มันออกจะน่าสมเพชสำหรับคำอธิบายที่เหมือนจะเอาพี่ชายตัวเองมาประจารณ์อย่างนี้ แต่มันคงไม่มีอะไรที่จะดีไปกว่าความจริงอีกแล้ว
เหน่งเงียบไปจนกลายเป็นผมที่รู้สึกกระวนกระวายเสียเอง ในเมื่อมันขุดผมขึ้นมาจากภวังค์แล้ว มันก็ควรจะอยู่เป็นเพื่อน พูดคุยถกเถียงหรือทำยังไงก็ได้ที่ไม่ให้ผมรู้สึกว่ากลับไปอยู่ในโลกที่อ้างว้างเดียวดายอย่างก่อนหน้านี้อีก เพราะเวลาเหล่านั้น มันจะเป็นเวลาที่อยู่กับความคิดที่เจ็บปวด อ้างว้างวังเวงจนน่ากลัว
“ถ้ามีคนมาทำอย่างนี้กับเมียมึง มึงจะทำยังไงให้สมกับความแค้นล่ะเหน่ง”
กลายเป็นผมเองที่หาเรื่องมาชวนมันคุยต่อ เหน่งหันมามองผมช้าๆแล้วถอนหายใจยาวอย่างคนที่ต้องใช้ความคิดอย่างหนัก
“ถ้าเป็นกู กูจะฆ่าพี่มึงให้ตายตั้งแต่วันนั้นแล้วโลม ลูกน้องบริวารก็มีเยอะขนาดนั้น แล้วกูมั่นใจว่าเกือบจะทุกคนที่เขาเรียกใช้จะต้องแม่นปืน มึงคิดว่าทำไมเขาจะต้องรอเวลาวะ คนเราจะโกรธถึงขีดสุดก็ตอนที่รู้เรื่องกันทั้งนั้น ยิ่งทิ้งเวลานานมากเท่าไหร่ ความโกรธก็ค่อยๆน้อยลงจนหายไปในที่สุด มึงคิดหาเหตุผลมาสนับสนุนให้เขาเป็นคนร้ายขนาดนี้ มึงไม่ลองย้อนไปคิดถึงช่วงที่ผ่านมาบ้างล่ะวะ โลม ตัวเองมึงน่ะก็โกรธเขามากไม่ใช่เหรอ กูยังจำที่มึงมาเหวี่ยงลมเหวี่ยงแล้งลับหลังเขาที่อู่ได้อยู่เลยนะเว้ย แล้วมันเพราะอะไรถึงทำให้มึงอยู่กับเขาได้นานขนาดนั้น แล้วทำไมยิ่งนานวันมึงถึงไม่เกลียดเขาเหมือนวันแรกๆละวะ มึงลองตัดเรื่องพี่เกียรติออกไปก่อนแล้วลองคิดดูนะ”
“กูตาบอดมั้ง หรือไม่กูก็ไร้เดียงสา อ่อนต่อโลกเกินไป ช่างมันเหอะ”
“มึงก็เป็นซะอย่างเนี๊ยะ แล้วดูสภาพมึงตอนนี้สิ เรื่องการตายจากกันสักวันหนึ่งมันก็ต้องทำใจได้กันทั้งนั้นแหละวะ แต่บางสิ่งบางอย่างที่ติดอยู่ในใจมึงน่ะ มันจะขุดมึงขึ้นมากจากสภาพผีตายซากอย่างตอนนี้ได้มั้ยล่ะ กูพนันเลยว่าไม่ เพราะมึงไม่ได้เสียใจแค่เรื่องพี่เกียรติเท่านั้น ใช่มั้ยล่ะ หรือมึงจะเถียงกูว่าไม่”
“พี่กูทำผิดก็จริงเหน่ง แต่มันเลวร้ายจนต้องแลกกับชีวิตเลยเหรอ ในเมื่อผู้หญิงนั้นก็ไม่.....”
“ไม่อะไรวะ ไม่ได้ตายเหมือนพี่มึงอะเหรอ มึงจะบอกว่ามึงจะโอเคขึ้นถ้าแฟนนายใหญ่นั่นก็ตายพี่มึงก็ตายงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะ ไม่ใช่อย่างนั้น เฮ้อ โว้ย กูก็ไม่รู้เหมือนกัน กูเองก็เกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้”
“พ่อกับแม่มึงก็คงเกลียดที่มึงโวยวายเสียงดังในวัดแล้วเหมือนกัน”
นี่คงเป็นสัญญาณบอกว่าควรจะล้มตัวลงนอนสำหรับคืนนี้สักที พื้นไม้กระดานของศาลาวัดไม่ต่างจากพื้นไม้ที่เรือนหลังนั้นสักเท่าไหร่ ไม่มีปัญหาสำหรับคนที่เคยสัมผัสมาแล้วอย่างผม ไม่ต้องมีฟูกหรือผ้าปูรองก็ไม่เป็นปัญหา แต่ถึงจะคุ้นเคยแค่ไหนก็ใช่ว่าจะทำให้ข่มตาหลับลงไปได้ง่ายๆ สุดท้ายเลยได้แต่นอนเอาแขนก่ายหน้าผากตัวเองแล้วจมอยู่กับความคิดเหมือนเดิม
สุดท้ายชีวิตคนเราก็คงจะมีเหลือเพียงแค่นี้ พี่เกียรติที่เคยยืดอกภูมิใจนักหนาว่าตัวเองอยู่ในฐานะที่มีลูกน้องล้อมหน้าล้อมหลังมากมาย  แต่สุดท้ายแล้วไม่เหลือใครสักคนที่จะอยู่เป็นเพื่อนกันจนวันสุดท้ายของชีวิต ไม่มีเจ้านาย ไม่มีลูกน้อง ไม่มีเพื่อน มีแต่ครอบครัวเท่านั้นที่คอยอยู่เป็นเพื่อนร่างไร้วิญญาณเพื่อต่อไฟธูปไม่ให้ดับ ความทะเยอะทะยานของคนเราไม่มีประโยชน์อะไรเลย ต่อให้ครั้งนี้พี่เกียรติต้องตายเพราะเรื่องส่วนตัว แต่ไม่มีสักคนเลยเหรอที่จะอาลัยต่อการจากไปของพี่ชายบ้างนอกจากครอบครัว แล้วทำไมอีกคนที่บ้าอำนาจและเลือดเย็นอย่างร้ายกาจคนนั้นถึงได้มีบริวารล้อมหน้าล้อมหลังแม้กระทั่งวิกฤติสุดท้ายของชีวิตลูกน้องก็ยังช่วยกันประคับประคองลมหายใจของนายแม้จะทำได้แค่ยืนนิ่งๆให้กำลังใจก็ตาม
ความคิดก็ยังคงฟุ้งซ่านและวนเวียนอยู่แค่ผู้ชายคนนั้น ถึงจะหาเหตุผลมาหักล้างไม่ได้ว่าทำไมมันถึงได้ทิ้งช่วงเวลาไว้นานขนาดนี้แล้วลงมือชำระแค้น เป็นไปได้มั้ยว่าไอ้รากหญ้ามันกำลังคิดว่าพี่เกียรติก็ใช้วิธีการทำให้อีกฝ่ายตายใจและไว้เนื้อเชื่อใจอย่างที่มันทำถึงได้ชิงลงมือซะก่อน ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมเองก็เป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายตัวเองต้องตาย ไม่อย่างนั้นก็อาจจะเป็นเพราะหมอจ๋าหายเป็นปกติแล้วเลยคิดโกรธแค้นพี่เกียรติขึ้นมา แต่คนที่ร่วมก่อเหตุมีมากกว่านี้ ถ้าพี่เกียรติคือคนที่สมควรตาย แล้วคนอื่นๆล่ะ จะถูกนายใหญ่นั่นลงโทษด้วยวิธีไหนบ้าง
ไม่ว่าจะเป็นอย่างไหน หมอนั่นก็ดูอำมหิตผิดมนุษย์มนาอยู่ดี
เหน่งนอนพลิกตัวไปมาเหมือนคนถูกยุงตอมหู จากที่ตั้งใจจะบังคับตัวเองให้ข่มตาหลับก็ยังมีมารมาผจญซะได้
“เป็นไรวะเหน่ง มดกัดไข่เหรอ”
“มดกัดไข่บ้านมึงสิ ไม้กระดาษแข็งจะตาย มึงไม่ปวดหลังเหรอ”
“ไม่นี่”
แต่ก่อนเวลาตาลายและเริ่มเบลอกับตัวเลขเยอะๆในรายการบัญชีผมก็เลือกที่จะล้มกลิ้งจนเผลอเป็นนอนกลางวันตรงเรือนชานเป็นประจำ แผ่นไม้แข็งๆไม่มีผลต่อแผ่นหลังกร้านของผม แต่สำหรับไอ้เหน่ง ถึงมันจะอยู่ในระดับเดียวกันกับผม แต่มันคงจะมีฟูกปูหลังอยู่บ้างแน่ๆถึงได้บ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่อย่างนี้
“ว่าแต่มึงเถอะโลม ทำไมยังไม่นอนอีก คิดว่าเป็นหมีแพนด้าเหรอ พรุ่งนี้จะไปอู่ไม่ใช่หรือไง มึงจะเอาแรงที่ไหนไปซ่อมรถวะ”
“แรงกูมีแล้วกันน่ะ กำลังจะหลับอยู่แล้วแต่มึงนั่นแหละขยุกขยิกอยู่ได้”
“เออๆ โทษทีนะมึง กูไม่ค่อยชิน มึงนอนเหอะ กูไม่พลิกตัวแล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะตัวกูมันชาไปซีกนึงแล้ว แล้วเอาซีกนั้นแหละเผชิญกับพื้นแข็งๆนี่”
“ขอบใจนะเหน่ง”
“ขอบใจกูทำไมวะ”
“ขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อน อย่างน้อยๆกูก็รู้สึกดีกว่าที่ควรเป็นเยอะเลยว่ะ”
“เรื่องขี้หมาน่ะมึง คิดมากไปได้ เป็นผู้ชายหรือเปล่าวะ”
“ถ้าไม่ใช่ล่ะ”
“กูจะได้จับทำเมียไง”
“นี่ในงานศพนะเหน่ง แล้วหน้าโลงพี่กูด้วย”
“ขอโทษๆคร้าบ ไม่ได้ตั้งใจลบหลู่คร้าบพี่ มึงก็อย่าดิโลม กูกลัว”
ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องไร้สาระเล็กๆนี้จะทำให้ผมเคลิ้มหลับไปได้ ถึงแม้ไม่ได้นอนเต็มอิ่มอย่างที่ร่างกายต้องการอะไร แต่มันก็ทำให้ผมได้ลืมอะไรต่อมิอะไรไปบ้างชั่วคราว
วันุร่งขึ้นผมไม่ได้ไปอู่อย่างที่ตั้งใจ ดูเหมือนพ่อกับแม่จะทำใจได้ในระดับหนึ่งแล้ว ทั้งคู่ดูไม่เกรี้ยวกราดเหมือนอย่างวันแรกๆที่เกิดเรื่องและมีคนพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งสองอ่อนลงมากตั้งแต่ได้ฟังพระเทศน์หลังสวดเสร็จในแต่ละคืน หรือไม่ ท่านก็คงจะคิดได้แล้วว่าไม่มีใครจริงใจกับเราจริงๆหลังจากที่พ่อขอให้เสี่ยเจียงช่วยเหลือ นอกจากให้ข้อมูลเรื่องการตายของพี่เกียรติกับพ่อแม่แล้ว เสี่ยเจียงก็ไม่ได้โผล่หน้ามาเคารพศพพี่เกียรติเลยแม้แต่วันเดียว
‘ฉันก็ปกป้องมันมาหลายครั้งแล้วนะไอ้เกียรติเนี่ย แต่เรื่องที่เขาตามเอาชีวิตมัน เพราะมันเล่นไปรุมโทรมเมียเขาเข้าน่ะสิ ทำใจเถอะนะ มันไปสบายแล้ว’
ทุกอย่างง่ายดายเหมือนผักเหี่ยวหรือปลาตายสักตัวหนึ่ง ตอนที่ได้ยินประโยคนั้น ผมเองยังอยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น ยังไม่มีสติพอที่จะถามไถ่หรือตอบโต้อะไรไปมากกว่านี้ แค่รู้ว่าพี่เกียรติต้องตายเพราะเรื่องนี้ พ่อกับแม่ก็ใจสลายเกินกว่าจะร้องขอให้เสี่ยเจียงแก้แค้นอะไรให้อีก แค่นี้แม่ก็เป็นลมจนกลัวว่าจะเป็นอะไรตามพี่เกียรติไปอีกคน แถมผู้ชายอกสามศอกอย่างผมยังมาอ่อนแอในช่วงเวลาที่จะต้องเป็นเสาหลักให้พ่อกับแม่เสียอีก ทั้งๆที่ฮึดสู้จนคิดว่าเริ่มงานในอู่ได้ แต่เถ้าแก่ก็ไล่กลับมาจัดการเรื่องศพพี่กียรติให้เรียบร้อยเสียก่อน
ให้ทุกอย่างจบลงแค่นี้และสุดแล้วแต่เวรกรรมที่ครอบครัวเราทำมาเถอะ ผมไม่มีกำลังจะเรียกร้องความยุติธรรมอะไรให้พี่ชายตัวเองหรอก ไม่มีอะไรจะไปสู้กับอีกฝ่ายได้เลย และพี่ชายตัวเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์พอที่จะมีใครยื่นมือเข้ามาช่วยขนาดนั้น ดูเหมือนพ่อกบแม่เองก็รู้เรื่องนี้อยู่เต็มอกเหมือนกัน
“ผมจะกลับไปทำงานกับเถ้าแก่นะแม่ ส่วนพ่อกับแม่ ถ้าหากว่าจะกลับไปทำงานกับเสี่ย....ผมก็คง” คงไม่ห้ามแต่ก็ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับวังวนนั้นแล้วแน่ๆ
“ไม่กลับไปหรอก พ่อกับแม่คุยกับหลวงพ่อท่านแล้วว่าชีวิตที่เหลือจะอยู่ช่วยงานท่านที่วัดนี่แหละ จะเป็นห่วงก็แต่แก อยู่ได้มั้ยลูก”
ครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าตัวเองมีพ่อกับแม่ ในอกเต็มตื้นจนน้ำตาจะรื้นไหลออกมา ผมกลืนก้อนสะอื้นลงไปในคอดังเดิม ถึงแม้มันจะเป็นน้ำตาที่มาจากคนละความรู้สึกที่เคยร้องไห้ แต่มันควรจะหยุดไหลได้แล้ว ผมจะต้องเข้มแข็งจริงๆแล้วสักที
“ต้องได้สิครับ พ่อกับแม่จะอยู่ที่วัดเลยเหรอ”
“ไม่ขนาดหรอกก็ไปๆมานั่นแหละ ก็คงจะไม่ค่อยได้เจอหน้ากันเหมือนเดิม จะว่าไปก็เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยนะ”
แม่พูดแบบปลงๆค่อนไปทางพึมพำกับตัวเองมากกว่าจะสื่อสารอะไรกับผม พวกเราต่างก้มหน้าก้มตาช่วยกันทำงานในส่วนของตัวเองเพื่อส่งพี่เกียรติเป็นครั้งสุดท้าย ความเศร้ามันอาจจะทุเลาเบาบางลงแล้ว แต่ความเงียบเหงาอ้างว้างยังไม่เจือจางไปไหนเลย
เสียงปรึกษากันของพ่อกับแม่เงียบลงเหมือนมีใครไปกดสวิซต์หรือไฟตกกระทันหัน มันผิดปกติจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมาดู
กลุ่มคนในชุดแต่งกายคล้ายคลึงกันสีดำสนิทหยุดอยู่ที่หน้าศาลาพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมไม่คิดอยากจะเจออีก อย่างน้อยก็ในช่วงเวลาที่ผมกำลังระดมความเข้มแข็งให้ตัวเองอยู่นี้ ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับนายใหญ่ระฟ้า โดยเฉพาะคนที่ส่งแววตาโหยหานั่นมาทางผม
“มาทำไม”
ถึงจะไร้ซึ่งมารยาทของหางเสียงอย่างที่ผู้น้อยอย่างผมจะมีต่อคนที่คุยด้วย แต่น้ำเสียงก็ไม่ได้กราดเกรี้ยวอย่างคนที่สุมความแค้นไว้ในอกแต่อย่างใด พยายามควบคุมตัวเองให้นิ่งที่สุด วิธีที่จะสร้างสมาธิให้ตัวเองได้ดีที่สุดคือการไม่มองหน้าคนที่ยืนปั้นหน้านิ่งแต่ส่งสายตามาแทนการพูดคุยของมันซะ ผมเลือกที่จะเสวนากับคนสนิทนายใหญ่อย่างพงแทน
“นายจะมาร่วมงานศพของเกียรติคุณครับนายน้อย”
สรรพนามปลุกผมให้สบตามองคนพูดอย่างไม่พอใจและมันก็อดไม่ได้ที่จะเผื่อแผ่ไปยังคนอีกคนที่อยู่ในฐานะนายเหมือนกันแต่ยิ่งใหญ่กว่ามาก
“ไม่จำเป็นหรอกครับ ทุกอย่างมันจบลงแล้ว ผมกับครอบครัวอยากจะขอให้เราต่างคนต่างอยู่ ชีวิตพี่ชายผมน่าจะชดใช้ทุกอย่างให้อาณาจักรแล้ว ผมไม่คิดว่าเราจะมีอะไรติดค้างกันอีก”
“โลม อย่า.......”
แขนนายใหญ่ตั้งใจจะยื่นออกมารั้งแขนของผมเอาไว้ เพราะรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรผมถึงได้เบี่ยงตัวหลบเสียก่อน ต้องการแสดงออกให้รู้ว่าผมไม่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นคำพูด ความช่วยเหลือ หรือการสัมผัสแตะต้อง
“ผมกล้าท้าเลยว่าผมจะยอมตายก่อนที่คุณจะแตะตัวผมได้แน่ๆนายใหญ่ระฟ้า คุณหลอกให้พี่เกียรติตายใจจนเดินไปหาหลุมพรางของคุณคนนึงแล้ว อย่าหวังว่าคนต่อไปจะเป็นผมหรือใครในครอบครัวอีก”
ผมกำหมัดแน่นทั้งสองข้างให้รู้ว่าไม่ยอมอีกแล้ว ไม่มีคำพูดอะไรออกมาจากนายใหญ่อีก แผ่นหลังกว้าง ใหญ่ และสง่าแผ่นนั้นกลับหลังหันเดินจากไปยังทางเดิมที่เดินมาแต่โดยดี พร้อมๆกับใจผมที่ปลิวตามแผ่นหลังคุ้นเคยแผ่นนั้นด้วย ผมกลายเป็นคนไม่มีหัวใจแล้วนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป
.
.
“นายใหญ่ไม่พูดอะไรอีกเลยเหรอพง”
“ไม่เลยครับคุณ ตั้งแต่เดินออกมาจากวัดนายก็ไม่พูดอะไรอีกนอกจากให้ผมเรียกทนายเข้าพบแล้วก็มีคำสั่งใบนี้ออกมา”
“นายใหญ่กำลังคิดอะไรของเขาอยู่นะ ฉันอยากให้เขาโวยวายไม่ใช่เงียบจนจับความคิดไม่ได้อย่างนี้เลย”
“ผมก็เหมือนกันครับ อยากให้นายออกคำสั่งสืบเบื้องหลังเรื่องนี้ แต่นายไม่สั่งให้ทำอะไรเลยทั้งๆที่ผมคิดว่าเรื่องนี้คนที่อยู่เบื้องหลังต้องเป็นใครสักคนที่เราลืมไปแล้วว่าเขายังอยู่”
“พงคิดเหมือนฉันหรือเปล่า แต่ว่าเราแยกกันอยู่คนละประเทศไปแล้วไม่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกนี่ เขาก็ไปยิ่งใหญ่ในที่ๆเขาเลือกแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ผมเองก็ไม่ปักใจนะครับคุณ ยิ่งเขารู้ว่าเรามีช่องทางสืบยังไง ผมคิดว่าเขาก็คงจะหาทางหลบเลี่ยงได้ดีพอ เพราะเราไม่เคยนึกไปถึงเขาเลยถ้าไม่มืดแปดทางอย่างนี้”
“ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเรื้อรังมาถึงตอนนี้เหมือนกันพง เฮ้อ ฉันคงแก่ตายอย่างคนอื่นๆเขาไม่ได้สินะ”
หญิงชราถอนหายใจยาวหลังจากกวาดสายตาอ่านรายละเอียดในกระดาษแผ่นนั้น เนื้อหาของมันเป็นข่าวดีกับทุกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนงานของเรือนและพนักงานของอาณาจักร แต่ไม่มีใครโห่ร้องดีใจไปกับข่าวนี้เลยสักคน ทุกคนที่อยู่ภายใต้การปกครองของนายใหญ่ล้วนแล้วแต่อยู่ในอาการวิตกกังวลตั้งแต่นายกลับมาคนเดียวโดยไร้เงานายน้อยแล้ว บ้านที่เคยดังลั่นไปด้วยเสียงเจื้อยแจ้วและเสียงหัวเราะของคนสองคนที่เรียกรอยยิ้มให้คนทั้งเรือนหายไปเหมือนเรือนใหญ่หลังนี้ไม่มีเจ้านายอยู่ นายใหญ่ขลุกตัวเองอยู่แต่ในห้องที่ปิดกั้นแสงสว่างจากทุกด้าน หมกตัวเองอยู่ในนั้นเหมือนไม่ต้องการสัมผัสกับโลกภายนอกอีกแล้ว
กระดาษแผ่นนั้นลงรายละเอียดไว้ว่า หากอาณาจักรไม่มีนายใหญ่ ให้ขายทิ้งเสียแล้วรวบรวมสมบัติทั้งหมดที่มีแบ่งให้กับทุกคนที่อยู่ภายใต้อาณาจักรแและเรือนใหญ่ ให้ทุกคนมีเงินทุนไปสร้างเนื้อสร้างตัวในสัดส่วนที่เหมาะสมกัน
เนื้อหาสาระในกระดาษไม่ได้ทำให้หญิงชราปล่อยโฮออกมาจนไหล่สั่นเทิ้มจนพงต้องปรี่เข้ามาประคองได้เท่ากับย่อหน้าสุดท้ายที่มีใจความถึงตัวเองเพียงคนเดียวว่า ถ้าหากนายใหญ่ของอาณาจักรเป็นอะไรไปก่อนคุณแล้ว ให้ทุกคนคิดเสียว่านี่ไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นการขอร้อง ‘อย่าทิ้งคนที่เลี้ยงดูผมมาแทนแม่ อย่าให้เธอเดียวดายตอนที่ไม่มีผม นอกจากนายน้อยแล้ว ขอให้ทุกคนอย่าทิ้งคุณนะครับ’
“นี่มันอะไรกันพง อะไรที่ทำให้คุณหนูของฉันสั่งเสียทุกคนไว้แบบนี้ นี่มันเป็นลางบอกอะไรกันแน่”





๐ สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอโทาและออกตัวไว้ก่อนเลยว่าแต่งเสร็จแล้วลงเลย ไม่ได้ตรวจทานใดๆก่อน แม้แต่จะเมลล์บอกเจ้าของล็อคอินยังไม่ได้ทำเลยค่ะ 
๐ พอดีบอกกับทุกคนไว้แล้วว่าจะไม่ดองอีก แต่เพื่อนสนิทแต่งงานและคนเขียนต้องไปค้างที่บ้านนางตั้งแต่คืนนี้ไปจนถึงพรุ่งนี้เลยเอามาลงเพื่อไม่ให้ขาดตอนนะคะ
๐ ทุกคนไม่ต้องเครียดไปกับดราม่าที่ดูเหมือนจะหนักกว่าทุกเรื่องที่ผ่านมาแถมยังมาอัดเอาไว้ตอนท้ายๆเรื่องเลยนะคะ คนเขียนคอนเซ็ปเดิมเสมอค่ะ 
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนมากค่ะ ขอบคุณ YouandMe สำหรับคำผิดที่ช่วยดูแลให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ

[Still_14OC]

เม้ตน์ไม่ออก กำลังสะเทือนใจ

[kinjikung]

อะไีีรกันเนี่ย ชั้นงงงงงงงงงงง
โลม นายใหญ่ อะไร ยังไง ฝันอยู่หรือเปล่าเนี่ยยยย
อ๊ากกกกกกกก ปวดใจหลายยยย
คิดไปคิดมา เสี่ยเจียงแม่งส่งมือปืนมายิงพี่เกียรติแล้วใส่ร้ายนายใหญ่แน่เลย
ตรูเครียดดดดดดดดดดดดดด 

[ณ ที่เดิม™]

เอิ่ม มันเกิดอะไรขึ้นละเนี่ย 

[Giniz]

  มันดราม่าเกินไป อ่านแล้วน้ำตาไหล!!!!