หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[TheWanFah]

ดราม่า
มันบีบหัวใจมากเลยค่ะ
 
นายใหญ่อย่าคิดสั้นน่ะ

[okita]

ตอนนี้อ่านแล้วเป็นตอนที่ทำให้น้ำตาซึมจริง ๆค่ะ ซึมเพราะอึดกัดแทน ทั้งสองคนไม่มีใครระบายอะไรออกมาเลย นายน้อยมีทิฐิ อยากให้ได้คุยกัน 2คนโดยไม่มีคนอื่น ถ้าเราเป็นนายใหญ่เราคงเข้ากอดข้างหลังนายน้อยแล้วขอร้องให้ฟังคำอธิบาย ที่เหลือก็แล้วแต่โลมจะตัดสินใจว่าจะเชื่อรึเปล่า....เฮ้อ...อารมณ์ของเราเวลาอ่านแล้วประมาณนี้จริง ๆ เลยค่ะ

มาต่อเร็ว ๆ นะคะ ลุ้นจริง ๆ

[m_pop91]

อ่านแล้วก็เหนื่อยใจกับคู่นี้
ตายไปเลยระฟ้า
ส่วนโลมก็ทำงานในอู่ไปจนตายนั่นแหละ

[jinjin283]

นายใหญ่ตั่งใจจะทำอะไรคะเนี่ย
โลมก้ไม่น่าใจร้ายกะนายใหญ่ขนาดนั้นอ่า ...
อยากตะโกนว่าระฟ้าน่าสงสาร

[a_tapha]

ไม่น้า เค้าไม่ยอม

[mundoo]

นายใหญ่รู้แล้วใช่ไหมว่าใครคือคนที่อยู่
เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด ถึงได้มีคำสั่ง
แบบนี้

ถ้าไม่มีเรื่องหมอจ๋าบางทีโลมอาจจะยอมฟัง
นายใหญ่บ้างก็ได้เนอะ

[KanomPhing]

ทำไมนายใหญ๋ต้องสั่งเสียขนาดนั้นนน   

นายน้อยยย เข้าใจนายใหญ่หน่อยยย

เศร้าาอะ

[Bowbonk]

 

มานอนรออออออนายโลมมม

[Seiki]

ตอนที่ 41 นายโลมกับรักจนตรอก

หมอกหนาปกคลุมไปทั่วทั้งเรือนใหญ่ ชานเรือนที่เคยร้างคนนั่งมาหลายวันมีร่างหนาแผ่นหลังตั้งตรงแต่ไม่ไหวติงเหมือนรูปปั้นนั่งตระหง่านอยู่ท่ามกลางแสงตะเกียงสีเหลืองนวลตา
แสงสว่างพาดผ่านเสี้ยวหนึ่งของใบหน้าคมเข้มของคนเป็นนายอิดโรยจนแทบจะไม่เหลือเค้าที่บ่งบอกถึงอำนาจที่มี บรรยากาศสลัวและอึมครึมเสียจนคนในเรือนใจหายและบางคนถึงกับหลบไปหลั่งน้ำตาเหมือนรับกับสภาพที่ไม่เคยเจออย่างนี้ไม่ได้
‘นายใหญ่กำลังทุกข์ใจอย่างหนัก’
ในสภาวะที่ผู้นำของบ้านกำลังอ่อนแออย่างนี้ สิ่งเดียวที่สังเกตได้คือบรรยากาศรอบๆตัวเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม แต่นายใหญ่ยังประคองร่างกายตัวเองให้สง่าได้เหมือนตอนปกติ เพียงแต่ปิดบังความรู้สึกที่ส่งผ่านทางสีหน้าไม่ได้แล้วเท่านั้น
“คุณหนูทำอย่างนี้ เด็กในบ้าน คนงานรวมถึงพนักงานที่อาณาจักรแตกตื่นกันไปหมดแล้วนะคะ คุณเองยังใจหาย บอกคุณทีเถอะค่ะ คุณหนูคิดอะไรอยู่คะ”
หญิงชราเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและแววตาเอื้ออาทรอย่างคนที่ผูกพันกันมาทั้งชีวิตมากกว่าจะเป็นคำถามที่ลูกน้องเอ่ยถามคนเป็นเจ้านาย
“ผมอยากให้ทุกคนเตรียมตัวและตั้งรับกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาครับคุณ ผมเองก็อยากจะสบายใจถ้ามีอะไรเกิดขึ้นโดยไม่คาดคิด”
“แต่มันกำลังทำให้คนของเราแตกตื่นและระส่ำระส่ายนะคะคุณหนู เรามั่นคงมาโดยตลอด พอเจอแบบนี้เข้าทุกคนก็เลยขวัญเสียกันไปหมด”
“ผมแค่ไม่อยากให้ทุกคนประมาท ผมรู้ว่าทุกคนมั่นใจมากว่าเราจะจัดการกับทุกเรื่องได้ แต่ทุกคนอาจจะลืมไปว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้านะครับคุณ อาณาจักรแข็งแกร่งมากเท่าไหร่แต่เราจะมั่นใจได้ยังไงว่าจะไม่มีใครแข็งแกร่งไปกว่าเรา”
“คุณไม่ได้หมายความว่าเราคือที่หนึ่งหรอกค่ะ คุณหมายความว่าถ้าไม่มีใครเล่นสกปรก อาณาจักรจะไม่มีวันสะเทือน”
“นั่นแหละครับคือจุดอ่อนของเรา เพราะเราไม่เคยคิดจะใช้วิธีสกปรกกับใคร ไม่ว่าจะเข้าไปหาเรื่องก่อน หรือตั้งรับด้วยวิธีเดียวกัน แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังไม่คิดจะใช้วิธีการเหล่านั้น แต่สงครามจุดจบมันมีแค่แพ้กับชนะเท่านั้นนะครับคุณ เรากำลังเป็นไข่แดงที่มีคนรอเจาะอยู่ และเขาก็จ้องมานานแล้วโดยที่เราไม่รู้ เขาวางแผนเรื่อยมาจนพบจุดอ่อนที่เราเองก็ต้องยอมรับว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ”
“ในเมื่อเรารู้ว่าเขาเล็งไปที่จุดไหนของเรา ทำไมเราถึงไม่ทำอย่างที่เคยทำละคะ พงก็รอทำตามคำสั่งคุณหนูแน่ๆอยู่แล้ว”
“เพราะจุดอ่อนที่เขาจับได้ มันละเอียดอ่อนมากไปนะสิครับคุณ”
คนสูงวัยไม่เข้าใจคนตรงหน้าที่ตัวเองเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจริงๆ ระฟ้าถูกหล่อหลอมขึ้นมาจากความอ่อนโยนและความแข็งแกร่งรวมกัน เด็กผู้ชายตัวเล็กๆขี้อ้อนของคุณ กลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดซับซ้อนลึกซึ้งก้าวกระโดดเพราะภาวะรับผิดชอบแบบจำยอมนี้จนไม่มีช่องว่างของเวลาให้คนชราได้ปรับตัวหรือก้าวตามทัน นายใหญ่ของอาณาจักรมีสองอย่างในตัวเองที่แตกต่างกันแบบสุดโต่งระหว่างเด็กน้อยกับผู้ใหญ่ที่โตเกินไว และมันปรับเปลี่ยนไปมารวดเร็วจนสับสน
หญิงชราไล้ปลายนิ้วเหี่ยวย่นของตัวเองไปมาบนหลังมือใหญ่ จำได้ว่ามืออันนี้ตัวเองเคยสัมผัสมาตั้งแต่ลากปลายนิ้วแค่ปราดเดียวก็ทั่วทั้งมือ มือเล็กนุ่มนิ่มและอ่อนโยน กลายเป็นมือใหญ่ที่หนาและแข็งแกร่งตามวันเวลาที่ผ่านไปเสียแล้ว มือที่เคยหงายให้คุณดูทั้งน้ำตาเพราะว่าถูกคุณปู่ทำโทษจนห้อเลือดมือนั้น ตอนนี้แม้แต่หยิกเนื้อลงเล็บจนเลือดไหลซิบก็คงจะไม่สะทกสะท้านแน่ๆ สองมือค่อยๆสอดประคองมือใหญ่ขึ้นมาแนบแก้มอย่างสุดรัก ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ลูกแต่ก็รักยิ่งกว่าลูกและใครๆเสียอีก การเจริญเติบโตของนายใหญ่คือความภูมิใจของคนตัวคนเดียวอย่างคุณ
“ทูนหัวของคุณ คุณหนูพูดเหมือนจะยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่มีเรื่องเลยนะคะ คุณรู้ว่าคุณหนูมีแรงกายเต็มเปี่ยมแต่ขาดแรงใจใช่มั้ยคะ เครื่องยนต์ดีแต่ถ้าหากไม่มีน้ำมันก็คงจะทำอะไรไม่ได้ เหมือนรถที่จอดนิ่งอยู่กับที่แล้ววันดีคืนดีมีรถเสียหลักมาพุ่งชนเป็นเป้านิ่ง คุณเข้าใจถูกใช่มั้ยคะ”
“ครับ ผมรู้ว่ามันแย่โดยเฉพาะถ้าความรู้สึกแบบนี้มาเกิดขึ้นกับผู้นำ แต่ผมก็คน แล้วความรู้สึกเป็นเรื่องเดียวที่เราควบคุมมันไม่ได้”
“คุณเข้าใจค่ะ คุณเข้าใจ พูด ระบายออกมาเถอะนะคะ อย่าเก็บตัวอย่างหลายวันมานี้เลยนะ คุณเองใจจะขาดเพราะทำอะไรไม่ได้ ช่วยเหลืออะไรคุณหนูไม่ได้เลย”
“ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณปู่ถึงได้ตั้งความหวังไว้กับผม เมื่อตัวเองก็ตั้งความหวังไว้กับโลมเหมือนกัน ตอนนั้นผมไม่รู้เลยว่ารายละเอียดที่ประกอบขึ้นมาเป็นอาณาจักรมีอะไรบ้าง ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงต้องทำอาชีพพวกนี้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องคอยระวังคนจะมาคอยปองร้ายตลอดเวลา ไม่เข้าใจว่าทำไมคนพวกนั้นถึงต้องสร้างอำนาจให้ตัวเองโดยลดทอนอำนาจของคนอื่น แต่อย่างเดียวที่ผมรู้คือต้องรักษาอาณาจักรแห่งนี้เอาไว้ แต่สำหรับโลม ผมยัดเยียดทุกความคาดหวังของตัวเองไปไว้ที่เขา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็หวังว่าเขาจะเข้าใจโดยลืมไปว่า ที่ผ่านมาผมลดทอนรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับอาณาจักรให้เขาได้รับรู้ไปมากเพียงเพราะอยากให้โลมคือเด็กธรรมดาๆคนนั้นเหมือนเดิม จนเขาไม่รู้เลยว่าวงการเหล่านี้มีอะไรบ้างที่เกิดขึ้นได้และเกี่ยวโยงกับความรักของเรายังไง เขารู้แค่ว่ารักก็คือคนสองคนที่รู้สึกเหมือนกัน ปรารถนาดีต่อกัน พอเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา มันเลยกลายเป็นว่าผมหลอกเขาให้รัก หลอกทำดีให้เขาตายใจเพียงเพื่อต้องการจะแก้แค้นพี่ชายเขาเท่านั้นเอง ผมก็เป็นแค่คนๆหนึ่งที่ใช้เขาเป็นเครื่องมือเหมือนที่เราเคยสงสัยว่าเกียรติคุณใช้โลมเป็นเครื่องมือทำลายเราเหมือนกัน มันก็เหมือนว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง”
“พ่อโลมเลยเจ็บปวดมากจนตัดขาดกับคุณหนู ตัดขาดกับอาณาจักรใช่มั้ยคะ”
นายใหญ่ส่งสายตาละห้อยมาให้แล้วพยักหน้ารับอย่างยอมจำนน
“ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าเขารักคุณหนูมากรู้มั้ยคะ”
“รู้ครับ เพราะผมรู้แต่่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเราเองที่สอนให้เขาใจเด็ดและกล้าเสี่ยงที่จะตัดสินใจ เขาเลยตัดสินใจตัดขาดจากผม ทุกอย่างเกิดจากเราทำให้เขาเป็นทั้งนั้นเลยครับคุณ”
“อธิบายไปเขาก็คงไม่ยอมรับฟังใช่มั้ยคะ จะว่าไป นายน้อยของเราก็ดื้อเงียบเหมือนคุณหนูไม่มีผิด มั่นใจในตัวเอง ถ้าตัดสินใจไปแล้วก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจง่ายๆ คนสองคนเหมือนกันขนาดนี้เลยผลักกันสินะคะ เพียงแต่พ่อโลมเขาอ่อนโยนมากกว่าคุณหนูเลยคิดมากกว่า แถมพื้นฐานของเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะยกตัวเองให้สูงได้ตามอำเภอใจ เพราะเขาเจียมตัวเองเลยกดให้ตัวเองไม่มีค่าพอสำหรับใครเลยใช่มั้ยคะ”
“ครับ”
“คุณหนูเลยถอดใจ”
“ทุกอย่างอยู่ที่เขาจะคิดและตัดสินใจครับ เขาไม่ใช่คนที่จะมีใครสวมหัวโขนให้ได้ง่ายๆ ไม่ใช่คนที่จะคล้อยตามคำพูดของใคร ถ้าหากเรามีความรู้สึกเหมือนกันแต่คิดต่างกัน มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ที่เราเป็นอยู่นี้ มันก็คงเจ็บเท่ากันทั้งคู่ไม่มีใครมากกว่าใคร เราแบ่งกันเจ็บแบบยุติธรรม”
“แล้วต่างคนต่างอยู่กันเหมือนคนไร้ใจเนี่ยนะคะ”
“บางทีแบบที่เป็นอยู่นี้มันก็ดีเหมือนกันนะครับคุณ ถ้าหากว่าคนที่จ้องจะทำลายเราเขาคิดจะใช้เรื่องนี้เป็นอาวุธ อย่างน้อยๆตอนที่เขาบุกเข้ามา โลมก็ถูกกันออกไปนอกวงโคจรแล้ว ถ้าวันนั้นผมพลาดท่าเสียทีพวกมันขึ้นมา ผมจะได้สบายใจว่าเขาจะปลอดภัยดี”
“พวกนั้นคิดว่าจุดอ่อนของนายใหญ่ที่นี่คือความรักเหรอคะ คุณหนูกำลังคิดแบบนี้หรือเปล่าคะ”
“ผมไม่ได้คิดว่าเขาคิดนะครับ มาถึงตอนนี้ผมมั่นใจว่าเขารู้”
“รู้ว่าเราจะพลาดได้ง่ายๆถ้าเกี่ยวข้องกับคนที่รักน่ะเหรอคะ”
“ครับ”
“แสดงว่าที่ผ่านมาทั้งหมดมันเป็นแผนซ้อนแผนโดยที่เขาสวมรอยชักใยอยู่เบื้องหลังแม้กระทั่งคนที่เขาใช้เป็นเครื่องมือก็ไม่รู้น่ะเหรอคะ แล้วเราจะทำยังไงต่อไปกันดี”
“ถ้าผมเข้าใจไม่ผิด ผมคิดว่าเขากำลังรอเวลาเปิดเผยตัวอย่างผู้ชนะครับคุณ”
“เฮ้อ คุณล่ะอยากนอนหลับไปแล้วไม่ฟื้นขึ้นมาอีกเลย ตอนนี้เรื่องสองเรื่องมาพัวพันกันจนคลายปมลำบาก ปมนึงคลายได้แต่ก็ยังติดอีกปมหนึ่งอยู่ดี”
“ผมถึงได้กระตุ้นให้ทุกคนตั้งรับและมีสติไงครับ ถ้าวันไหนไม่มีนายใหญ่ ทุกคนต้องอยู่กันเองให้ได้และอยู่โดยไม่ต่างอะไรกับตอนที่มีผม ไม่อยากให้ทุกคนวางชีวิตตัวเองไว้กับชีวิตของคนๆเดียวอย่างผม เพราะแม้แต่ผมเอง ผมยังวางชีวิตไว้กับใครอีกคนที่ไม่ใช่ตัวเองเลยครับ ถ้าเขาไม่เข้าใจผม แต่ผมปกป้องเขาให้ปลอดภัยได้ ผมก็พอใจแล้วครับคุณ แค่เขากลับไปเป็นโลมคนเดิม ถึงตอนนั้นผมจะตายไปแล้ว แต่ถ้าวิญญาณมันมีจริง ผมก็ยังเฝ้ามองเขาได้ ยังได้รู้ความเป็นไปของเขา”
ภาพเด็กผู้ชายท่าทางคล่องแคล่วไม่เกรงกลัวใครกับแววตาอวดดีหยิ่งผยองแต่เจือด้วยความเศร้าหมองนั้นแว่บเข้ามาในมโนสำนึกอีกครั้ง เด็กคนนี้ทำให้นายใหญ่ของอาณาจักรชื่อดังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสุนัขที่อยู่ในช่วงติดสัดไม่เลือกที่ทางและโดนเด็กคนนี้เอาน้ำสาดเพื่อเตือนสติให้รู้ว่าตัวเองเป็นคน ถึงแม้สิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นเป็นพื้นที่ส่วนตัวและลับหูลับตาคนไม่ใช่ที่สาธารณะอะไรเลย โลมทำให้ระฟ้ามองเห็นภาพซ้อนทับของตัวเองตอนที่อายุเท่ากันกับโลม หากไม่มีตำแหน่งและหน้าที่ที่ปู่มอบหมายไว้ให้ตั้งแต่เกิดค้ำคอ ถ้าระฟ้าเป็นเด็กธรรมดาอย่างที่โลมเป็น ก็คงจะเฮี้ยวไม่ต่างกัน ความทรงจำแรกที่เจอกับโลมเป็นภาพติดตา ความบังเอิญหลอมรวมกับความตั้งใจทำให้โลมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตัวเองไม่ยากเลย และระฟ้าก็รู้ดีว่าความรู้สึกนั้นมันจะคงอยู่ตลอดไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็ตาม
.
.
.
“เฮ้ยโลม มาเช้าจังวะ หรือว่าเมื่อคืนนอนอู่ แม่ง อารมณ์เสียแต่เช้าเลยกู บ้านกับอู่ห่างกันไม่กี่ป้ายรถเมลล์แต่รถติดซะกูมาสายเลย”
“ที่แกล้งโวยวายเสียงดังเพราะต้องการให้ถึงหูเถ้าแก่เพื่อขอความเห็นใจใช่มะเหน่ง มึงนี่มัน!! แล้วทำไมวันนี้รถติดล่ะ”
“อ้าว ตอนมึงมารถไม่ติดเหรอ”
“ไม่รู้ดิ กูไม่ได้มาทางนั้นนานแล้ว”
“อ๋อ เออ ที่อาณาจักรอะดิไม่รู้ใครตาย แต่คงเป็นคนสำคัญคนไหนสักคนมั้ง เห็นทางเข้าด้านหน้ามีซุ้มดอกไม้ขาวโพลนไปหมด รั้วก็ติดผ้าขาวดำอีก อ้าว เฮ้ย ไอ้โลม แล้วนั่นมึงจะไปไหนวะ”
คนพูดได้แต่ยืนเกาหัวแกรกๆเมื่อคนถามวิ่งผ่านหน้าจนเห็นแค่แผ่นหลังไวๆไปแล้ว
“เฮ้ยอ้ายเหล่ง อาโลงอีไปไหนวะ มังยังทำไม่เส็กเลยไม่ใช่เหรอ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันเถ้าแก่ ผมตามไปดูให้นะ แป๊บๆ”
“ม่ายต้องเลยๆ มังเผ่งไปแล้ว มึงก็ทำแทงมังสิ ปุเหลี๋ยวมังก็กลับมาบอกเองนั่นแหละว่าเกิกอะไรขึ้น”
คนมาสายถึงกับยืนเซ็งไปอีกรอบเมื่อถูกสกัดต่อมอยากรู้ไว้แต่เพียงเท่านั้น
ระยะทางจากอู่กับอาณาจักรไม่ได้ไกลกันมาก แต่ก็ไม่ใกล้พอที่คนๆหนึ่งจะวิ่งไปถึงโดยไม่พึ่งพาหนะโดยสารขนาดนั้น อารามตกใจจนลืมไตร่ตรองทำให้ผมต้องมายืนกอดเสาป้ายรถเมลล์แล้วหอบเหมือนปอดจะหลุดออกมาฟอกฮีโมโกลบินกลางอากาศเสียเอง
เหน่งมันคงลืมไปแล้วว่าอาณาจักรแห่งนั้นมีคนสำคัญที่สุดเพียงคนเดียว และคนๆนั้นก็คือคนที่ทำให้ผมละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างแล้ววิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต
ความโกรธยังมีอยู่ ใจยังไม่ให้อภัยกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คำว่าใครสักคนที่สำคัญของอาณาจักรตายมันเหมือนถูกใครพรากเอาลมหายใจออกไปจากตัวเองกะทันหัน
รถเมลล์ยังจอดสนิทอยู่หน้าป้าย ไม่มีทีท่าจะขยับหรือไหวติงอะไรเลยทำให้ผมตัดสินใจพึ่งสองขาของตัวเองอีกครั้ง ใจไปหยุดรอที่ประตูทางเข้าของอาณาจักรนานแล้ว แต่สองขายังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามสมรรถนะของร่างกายอยู่เลย ใจได้แต่ถามสลับกับปลอบใจตัวเองไปมาว่า
‘เกิดอะไรขึ้น’
‘คงไม่มีอะไรน่าตกใจ เหน่งคงเข้าใจผิดไปเอง’
แต่สองขาก็ยังคงสาวไปข้างหน้าสุดแรงอยู่อย่างนั้น
สถานที่จริงไม่ต่างไปจากที่เหน่งเล่าทำเอาเข่าแทบทรุด รถติดยาวเหยียดเพราะเลนหนึ่งถูกกันไว้ให้รถเลี้ยวเข้าอาณาจักร ซุ้มประตูทางเข้าไม่น่าตกใจเท่ากับหน้าประตูหลักมีการ์ดยืนเข้าแถวเรียงหนึ่งทั้งสองฝั่งถนนเหมือนรอต้อนรับ ไม่มีใครสักคนในกลุ่มนี้ที่ผมพอจะรู้จักชื่อและถามไถ่เรื่องราวได้เลย
“เดี๋ยวครับ เข้าด้านในขอบัตรเชิญด้วยครับ”
“บัตรเชิญอะไร”
“ถ้าไม่มีบัตรเชิญ เข้าไม่ได้ครับ”
“ทำไมจะไม่ได้ ชั้นเป็น นะ.........”
ดีที่ยังเบรกเก็บกลืนคำสุดท้ายไว้ทัน คำๆนั้นผมเป็นคนยุติมันเองแต่กลับเอามันมาแอบอ้างแบบนี้มันต่างอะไรกับกลืนเสมหะของตัวเองบ้าง
“ผมคงต้องเชิญคุณออกไปจากที่นี่นะครับ ตอนนี้ไม่เปิดให้บริการครับผม”
“ตะ แต่.........”
ขณะที่กำลังหาข้ออ้างเพื่อที่จะเข้าไปข้างใน สายตาก็สอดส่ายหาคนที่คิดว่าพอจะรู้จักบ้าง สักคนก็ยังดี
“เจ้เชอรี่ เจ้เชอรี่ครับ เจ้ๆ”
“รู้จักเจ้เชอรี่เหรอครับ”
“รู้จักสิ”
พอเห็นว่าการ์ดที่กั้นเอาไว้ถามกลับมาก็เกิดความหวังว่าจะมีโอกาสเข้าไปข้างในโดยไม่ต้องมีบัตรเชิญอะไรนั่น แต่เปล่าเลย เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดแทบจะหมดลงทันที
“ไม่แปลกครับ ลูกค้าที่นี่ส่วนใหญ่ถ้าเข้าเล้าจน์ก็รู้จักเจ้กันทั้งนั้น”
ผมก็ยังเป็นบุคคลที่การ์ดเชิญออกไปจากที่นี่เหมือนเดิม หากคนที่ผมตะโกนเรียกชื่อไม่หันมาทางนี้พอดี ผมก็คงต้องกลับออกไปจากที่นี่ในสภาพที่ยากจะอธิบาย
“นายน้อย มาที่นี่ทำไมคะ”
“ให้ผมเข้าไปก่อน นะครับเจ้”
สายตาเว้าวอนทำให้เจ้เชอรี่ออกมาเคลียร์การ์ดให้ ผมวิ่งสวนเข้าไปจนต้องถอยกลับมาอีกครั้งเพราะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรทิ้งให้เจ้เชอรี่อยู่ในสภาวะงงๆแบบนั้น อย่างน้อยผมควรจะถามข้อมูลเบื้องต้นของที่นี่กับเจ้ก่อน
“โทษทีครับเจ้ ผมร้อนใจ เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ครับ”
“นายใหญ่”
เจ้เชอรี่พูดออกมาเพียงแค่นั้นสองขาผมก็วิ่งฝ่าเข้าไปข้างในแล้ว ผู้คนพลุกพล่านในชุดค่อนไปทางพิธีการโทนขาวดำยิ่งทำให้รอช้าไม่ได้ สถานที่จัดงานประดับประดาไปด้วยดอกไม้และของตกแต่งโทนขาวดำไม่ต่างกัน ถึงบรรยากาศจะไม่เศร้าโศกเท่าไหร่ แต่ไม่มีอะไรจะยืนยันได้ว่านี่คืองานมงคล
เรี่ยวแรงที่เคยฮึดสร้างขึ้นมาตลอดทางดำดิ่งลงไปที่ศูนย์เมื่อกำลังเข้าไปใกล้กับความจริงที่รออยู่ เรื่องที่ภาวนามาตลอดทางว่าจุดมุ่งหมายของผู้คนที่เข้ามาที่นี่ต้องไม่ใช่ตึกที่นายใหญ่ใช้เป็นห้องทำงาน แต่คำร้องขอของผมไม่เป็นผล ทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปยังลิฟท์ที่ตรงดิ่งขึ้นไปยังชั้นที่เป็นที่ทำงานส่วนตัวของนายใหญ่
ผู้คนบางส่วนแหวกทางเดินให้ผมที่เดินฝ่าเข้ามาด้วยสติที่เริ่มพร่าเลือน คนที่เปิดทางให้คงเป็นคนที่จำผมได้ ไม่มีใครก้าวเข้ามาร่วมลิฟท์โดยสารรอบเดียวกับผมเลย ทุกคนมัวแต่อึ้งและหยุดนิ่งอยู่กับที่ ไม่รู้เลยว่าอะไรคือสาเหตุให้เป็นอย่างนั้นถ้าสัญชาตญาณไม่สั่งให้ยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำมูกและน้ำตาของตัวเอง ผมร้องไห้ออกมาจากความกลัวและความเครียด ไม่รู้ตัวเลยว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหน แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถหยุดอาการเหล่านี้ได้เลย ต้องปล่อยจนกว่าต่อมน้ำตาจะผลิตน้ำออกมาไม่ได้เอง
เมื่อลิฟท์เปิดออกสถานที่ๆควรจะเต็มไปด้วยผู้คนที่ต่างมุ่งหน้าเข้ามากลับเงียบสนิท ผมเลือกที่จะเดินไปยังห้องคุ้นเคยอย่างห้องทำงานไอ้รากหญ้าแทนที่จะเป็นห้องประชุมที่ใหญ่กว่าและเหมาะสมกว่าห้องนั้น ผมไม่พร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่คาดเดาเอาไว้ได้ แต่การเลือกที่จะไปยังห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำห้องนั้นจะช่วยฟื้นฟูสภาพจิตใจตอนนี้ได้บ้างหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย
ประตูห้องนายใหญ่แง้มเปิดอยู่เป็นเรื่องที่ผิดสังเกต หนึ่งในคนกี่คนก็ไม่รู้ในห้องนั้นจะต้องเป็นคนนอกที่ไม่รู้ว่ากฎเหล็กของการเข้าห้องนายคือปิดประตูให้เรียบร้อยเพื่อให้ห้องนั้นล็อคอัตโนมัติ มีสองทางที่จะเกิดกรณีนี้คือคนนั้นตั้งใจกับลืม
ผมค่อยๆดันประตูให้แง้มกว้างขึ้นกว่าเดิมด้วยใจที่สั่นรัว เสียงพูดคุยของคนที่อยู่ข้างในไม่ดังแต่ก้องสะท้อนและจับใจความไม่ได้ ยิ่งผมพาตัวเองเข้าไปใกล้มากเท่าไหร่ ความกลัวก็แล่นริ้วตามขึ้นมาจากไขสันหลังจนต้องหยุดผ่อนลมออกจากปากระบายความอึดอัดเหล่านั้นให้เจือจาง แต่ต้องสะดุดลมหายใจอีกครั้งเมื่อได้ยินบทสนทนาเหล่านั้นชัดเจน
“เธอแปลกใจเหรอระฟ้าที่เจอฉันที่นี่ เราเคยเจอกันแล้วนะ แต่เธอคงไม่ได้สนใจอะไรในตัวฉันนักหรอก”
มันก็จริงตามคำทักทายของคนที่มาเยือนยังห้องส่วนตัวห้องนี้ เขาจำหน้าผู้ชายคนนี้ได้ตอนที่ไปร่วมงานศพมาดามเหอ จุดเด่นเพียงจุดเดียวของผู้ชายคนนี้คือตาข้างหนึ่งของเขาปิดสนิทเหมือนถูกเย็บให้หนังตาบนติดกันกับหนังตาล่าง แต่ที่นึกสงสัยคือผู้ชายคนนี้มีธุระอะไรกับเขาถึงได้ขึ้นมาถึงนี่
“สวัสดีครับคุณ......”
“ชาลี แต่ใครๆก็เรียกฉันว่ามิสเตอร์ เจิ้ง หยวน ลี เธอเคยได้ยินชื่อนี้บ้างไหมล่ะ”
อาาาา!! เขาเริ่มจะคุ้นๆว่าเป็นชื่อของเจ้าพ่ออ่างอาบน้ำและบ่อนคาสิโนที่มีชื่อในฮ่องกงนี่นา ไม่แน่ใจว่ามาดามเหอหรือใครที่พูดถึงคนๆนี้ให้ฟัง
“คุ้นๆครับ แต่ต้องขอโทษที่ผมยืนยันไม่ได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ยิ่งโตเธอยิ่งหน้าคล้ายแม่เธอนะ แต่พอมองด้านข้างเธอเหมือนพ่อเธอมาก เธอนี่มันส่วนผสมของพ่อกับแม่อย่างละครึ่งชัดๆ”
ระฟ้าอยากจะยิ้มรับกับบทสนทนานี้มากถ้าหากน้ำเสียงคนพูดอยู่ในความรู้สึกตรงกันข้ามกับความรู้สึกที่ควรจะมีกับเรื่องนี้จึงได้แต่ยกยิ้มรับไปตามมารยาทและหยั่งดูชั้นเชิง
“เธอรู้มั้ย ปู่เธอเคยเอาเงินฟาดหัวให้ฉันก้อนหนึ่งเพื่อไปตั้งหลักที่อื่น มันมหาศาลจนฉันตั้งตัวได้เลยล่ะ แต่สุดท้ายฉันก็รู้ว่าไม่มีที่ไหนที่อาชีพขายบริการและคาสิโนจะเฟื่องฟูเท่าเมืองไทย โดยเฉพาะสถานที่ๆยกเกรดขึ้นมาให้สูงเสียดฟ้ากับราคาที่แพงบัดซบและเข้าถึงยากอย่างที่นี่ อะไรที่ได้มายากๆนี่มักจะรายได้ดีเสมอเลยนะ เธอว่าไหม”
เขาเลือกที่จะเงียบมากกว่าจะเสนอความคิดเห็นอะไรออกไป เซ้นส์บอกระฟ้าว่าคนๆนี้ไม่ได้มาดีแน่ๆ
“คุณต้องการบอกอะไรผมเหรอครับ ขอโทษที่ผมอยากให้ตรงไปตรงมา แต่มันเสียเวลามากจริงๆครับถ้าคุณอ้อมค้อม การที่คุณขึ้นมาถึงห้องผมได้ แสดงว่าคุณก็ต้องสร้างความมั่นใจให้อาณาจักรมากทีเดียว”
“ฮ่าๆ เด็กอมมือในวันนั้นโตขึ้นมากเลยนะ ถึงแม้บุคลิกหลายๆอย่างของเธอจะเหมือนพ่อเธอ แต่สายตาและน้ำเสียงเด็ดขาดน่ะเหมือนฉันกำลังพูดอยู่กับปู่เธอไม่มีผิดเลยนะ การที่เธอเหมือนปู่กับพ่อมากกว่าแม่มันทำให้ฉันสบายใจกับเรื่องที่อยากทำมากเลยล่ะ ฮ่าๆ”
“ขอโทษอีกครั้งนะครับ ผมทิ้งแขกมานานแล้ว ถ้าคุณไม่ชัดเจนกว่านี้ ผมจะต้องขอตัว”
“อย่ายโสนักเลยระฟ้า ถ้าพ่อเธอไม่ชิงตัดหน้าแม่เธอไปจากฉันอย่างหน้าด้านๆนั่นน่ะ เธอก็คงเกิดมาเป็นลูกฉันนั่นล่ะ จะบอกอะไรให้นะเด็กน้อย แม่เธอน่ะเหมือนเด็กผู้ชายคนนั้นไม่มีผิด คนที่เธอรักเขาถึงกับยกย่องให้เท่าเทียมกับเธอ ต่างกันตรงเด็กคนนั้นเป็นผู้ชายแต่แม่เธอเป็นผู้หญิง ฉันบอกพ่อเธอตั้งแต่แรกแล้วว่า ฉันจะซื้อแม่เธอให้เป็นนางโลมประจำตัวของฉันเอง แต่จู่ๆแม่เธอก็เป็นหมอนวดที่รับแขกไม่ได้ แถมยังแต่งงานออกหน้าออกตาเป็นนายหญิงของที่นี่อีก เธอคิดว่าคนที่พ่อเธอเรียกว่าเพื่อนอย่างฉันควรจะต้องทำยังไงเหรอ”
“ผมไม่รู้รายละเอียด แต่ที่นี่ถ้าหมอนวดไม่เต็มใจจะรับแขกก็ไม่จำเป็นต้องฝืนใจอยู่แล้วครับ การที่พ่อผมจะยกย่องแม่ให้เป็นนายหญิงของที่นี่ก็น่าจะบอกคุณได้ว่าเขารักกัน”
“ถ้าแม่เธอมาอยู่กับฉัน เขาก็ต้องรักฉันเหมือนกัน ตอนที่ฉันมาทวงถามคำสัญญาของลูกผู้ชาย พ่อเธอฝังลูกกระสุนไว้ในตาฉันเป็นที่ระลึกล่ะ”
“ผมไม่เชื่อหรอกครับว่าพ่อจะโหดร้ายขนาดนั้น ผมคิดว่าคงมีรายละเอียดบางอย่างที่คุณพูดไม่หมด”
“ฮ่าๆ เธอฉลาดหลักแหลมเหมือนปู่เธอจริงๆ ใช่ เราทะเลาะแย่งผู้หญิงกัน นั่นก็คือแม่เธอ และถ้าคนตาบอดไม่ใช่ฉัน นั่นก็ต้องเป็นพ่อเธอเหมือนกัน ฉันแพ้ ฉันก็ยอมรับ ดูเหมือนปู่เธอจะฉลาดที่ดีดฉันให้ออกนอกประเทศได้ ฉันก็ยอมไปอย่างคนแพ้ พ่อเธอไม่มีอำนาจผู้นำเหมือนที่เธอมี อะไรที่พาดพิงไปถึงคนรัก พ่อเธอจะกระโจนเข้ามากลางวงทันที โดยเฉพาะเรื่องที่มันรักษาชีวิตแม่เธอไม่ได้ สุดท้ายพ่อเธอเดินไปหาความตายก็เพราะเรื่องนี้ละนะ ฮ่าๆๆ”
“คุณต้องการจะบอกผมว่าคุณอยู่เบื้องหลังเรื่องที่พ่อผมถูกลอบฆ่าเหรอ แล้วคุณมาบอกผมตอนนี้ทำไม คุณยังไม่สะใจ ยังอยากจะแก้แค้น หรือคุณต้องการอะไรที่มากกว่านั้น”
“ฉันต้องการที่นี่ไงระฟ้า ฉันบอกเธอแล้วนะว่าไม่มีที่ไหนรุ่งเรืองเท่าที่นี่ ฉันปั้นอาณาจักรของตัวเองมาตั้งหลายปียังสู้ที่นี่ไม่ได้แม้แต่ขี้ฝุ่นเลย”
“ก็ง่ายดีนี่ครับ คุณไม่เห็นต้องพยายามก่อเรื่องวุ่นวายอะไรอย่างที่ผ่านมา คุณก็เดินเข้ามาขออย่างที่คุณเข้ามานี่ก็จบ”
“ที่มันดูเหมือนง่ายเพราะเธอไม่มีใจจะรักษาที่นี่เอาไว้แล้วต่างหาก เธอมันก็บูชาความรักเหมือนพ่อเธอนั่นแหละระฟ้า อะไรที่เกี่ยวกับคนที่รัก เธอมักจะทุ่มเทให้มันเสมอ ฉันให้โอกาสอาณาจักรแห่งนี้ล่มสลายหลังจากที่ปู่เธอตายไปแล้ว เด็กอมมืออย่างเธอคงไม่มีปัญญาจะรักษาที่นี่เอาไว้ได้ ท่ามกลางฝูงเสือสิงห์กระทิงแรดอย่างวงการนี้ มันควรจะเป็นเธอที่ตายก่อนใครซะด้วยซ้ำ แต่เธอมันปีกกล้าขาแข็งกว่าที่ฉันคิด ทุกอย่างมันเลยเรื้อรังมาถึงตอนนี้ ฉันจะต้องเหนื่อยสร้างสถานการณ์ตั้งแค่ไหน กว่าเธอจะไร้พิษสงเหมือนตอนนี้ได้”
“ผมก็ต้องบอกว่าเห็นใจกับสิ่งที่คุณทุ่มเทมากเหมือนกันครับ มันก็น่าสมเพชอยู่หรอก มีเงินทุนมหาศาลยังสร้างกิจการของตัวเองไม่ได้ ขนาดสร้างเครือข่ายค้ายาข้ามชาติก็ยังไม่ทำให้คุณเจริญรุ่งเรือง คุณถึงได้ลดตัวลงมาผลักดันนักเลงระดับล่างให้แข่งกับผมใช่มั้ยครับ มันเข้าทางคุณพอดีเลยที่ลูกน้องคนสนิทของลิ่วล้อคุณเป็นพี่ชายแฟนผม กว่าคุณจะจับทางได้ว่าต้องหลอกล่อผมด้วยวิธีไหน วิธีการของคุณสกปรกจนอาณาจักรไม่คิดว่าจะมี ถึงรู้ก็คงจะไม่ลดตัวมาเล่นของโสมมที่เกิดจากแผนการของคุณหรอกครับ ผมรู้ว่าเสี่ยเจียงต้องการฆ่าลูกน้องที่ทรยศตัวเองอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าคุณจะสวมรอยใช้เล่นงานผมด้วย มันสำเร็จที่ทำให้แฟนผมเข้าใจผิดจนเราต้องเลิกกัน นั่นมันเป็นความผิดของคนผมเองที่สอนให้แฟนผมยิงปืนแต่ลืมสอนว่าปืนคนละชนิดกันใช้กระสุนปืนต่างกัน”
“แล้วยังไงเหรอเด็กน้อย ถึงเธอจะรู้ว่าแฟนเธอเข้าใจผิด แต่เธอก็ไม่มีปัญญาอธิบายเขานี่ ใช่มั้ย นี่สินะจุดอ่อนของนายใหญ่ระฟ้า มันน่าสมเพชกว่าเรื่องของฉันหรือเปล่า เพราะถึงยังไง เธอเองก็เจ็บปวดกับเรื่องเด็กผู้ชายคนนี้นี่ เขาไม่ได้เข้าใจและเชื่อมั่นอะไรในตัวเธอเลย ฮ่าๆ”
“คุณไม่ได้เข้าใจผิดหรอกครับ เรื่องนี้มีผลกับการใช้ชีวิตของผมมากจริงๆ แต่ใช่ว่าผมจะปล่อยให้คุณฮุบอาณาจักรไปได้ง่ายๆอย่างที่คุณคิดหรอกครับ คุณทำให้คนที่ผมรักและเคารพต้องตาย แถมยังสร้างเรื่องให้แฟนผมสับสนอีก นี่คงเป็นอีกเรื่องของผมที่คุณคิดไม่ถึงเหมือนกันใช่มั้ยครับ”
ปัง!!
ปัง!!
กระสุนสองนัดสวนทางกันทะลุผิวเนื้อของทั้งสองฝ่ายจนเลือดสาดกระเซ็น สองคนเซถลาทิ้งห่างกันออกไป กระสุนปืนไม่ได้ผ่านอวัยวะที่สำคัญของร่างกายเพราะต่างฝ่ายต่างตั้งใจยิงหยั่งเชิงฝีมือของกันและกัน
ปัง!!
เลือดกระฉูดออกมาจากหัวไหล่ของมิสเตอร์ลีข้างที่เขาถือปืนอยู่ เพรชฆาตสีเงาวับร่วงหล่นพื้นและทิ้งห่างออกไปจากรัศมีที่อีกฝ่ายเอื้อมถึงเพราะใครอีกคนเตะมันจนกระเด็น
“โลม เข้ามาได้ยังไง ออกไปก่อน ฉันบอกให้ออกไป”
สมาธิต้องแยกจากกันเป็นสองส่วนภายใต้ความเร็วเดียวกันเพียงเสี้ยวนาที ไหวพริบจะต้องจับตามองความเคลื่อนไหวของอีกฝ่าย ขณะที่ตัวเองจะต้องโผเข้าไปผลักให้โลมทิ้งตัวหมอบลงไปกับพื้น มืออีกข้างจะต้องกระชากปืนสำรองที่ซ่อนเอาไว้ให้เร็วกว่าฝ่ายตรงข้าม
เสียงกระสุนพุ่งออกมาจากรังปืนดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง ควันและเขม่าดินปืนฟุ้งกระจายไปในอากาศ แต่สถานการณ์ภายนอกยังคงปกติไม่เปลี่ยนแปลง เสียงปืนไม่มีโอกาสหลุดรอดออกมาจากห้องที่กรุฉนวนเก็บเสียงและทะลุผ่านกระจกกันกระสุนอย่างดีได้ พันธมิตรทางธุรกิจทั้งหลายแหล่ยังคงทยอยเข้าไปร่วมงานบุญครบรอบวันตายของอดีตนายใหญ่ที่นี่ไม่ขาดสาย งานใหญ่กว่าปกติอย่างที่เคยเพราะมีอดีตนายใหญ่ที่เสียชีวิตไปแล้วถึงสองคนด้วยกันรวมไปถึงอดีตนายหญิงและบรรพบุรุษที่ล่วงลับไปแล้วมากมาย
ที่นอกเหนือไปกว่านั้น
นายใหญ่คนปัจจุบันของที่นี่รู้ดีว่าวันนี้คงจะเป็นวันเปิดตัวอย่างผู้ชนะของคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องวุ่นวายทั้งหมดแน่ๆแล้วเขาก็เดาไม่พลาดจริงๆ ตัวการมั่นใจว่าสร้างตัวตนให้เป็นฝ่ายเดียวกันกับอาณาจักร เป็นพันธมิตรที่ดีจนเข้ามาข้างในได้ง่ายดาย
แต่มันแปลกไปไหม?
การ์ดคนเดิมๆที่คอยดูแลอารักขานายใหญ่หายไปหมด
ห้องส่วนกลางของทีวีวงจรปิดอัดแน่นไปด้วยคนชุดดำที่ใช้ห้องนี้ต่างห้องประชุมและจับตาดูความเคลื่อนไหวภายใน ทุกอย่างเป็นไปตามแผนการณ์ที่คาดเอาไว้ ยกเว้น การบุกจู่โจมเข้ามาของนายน้อยเป็นเรื่องสุดวิสัยที่ทำให้แผนการต้องเปลี่ยนแปลงกะทันหัน
“แยกย้ายตามหน้าที่แล้วเรียกคุณหมอไปที่เรือนใหญ่ด่วน”
 

[Seiki]

๐ สวัสดีค่ะ หายไปงานแต่งงานเพื่อนกลับมาอีกที  แต่ละคนเม้นกันแบบจัดเต็มมาก 
๐ หลายคนทำเอาคนเขียนตกใจจนต้องย้อนกลับไปอ่านใหม่ ว่าตัวเองสื่อสารอะไรผิด คนอ่านถึงคิดว่า นายใหญ่จะฆ่าตัวตาย 
๐ ขอให้ทุกคนแสดงความคิดเห็นกันเต็มที่อย่างตอนที่ผ่านมานะคะ ไม่ว่าจะแรงแค่ไหน นั่นก็หมายถึงคนอ่านอินและมีอารมร์ร่วมไปกับนิยาย มันเหมือนคนถ่ายทอดประสบผลสำเร็จไปอีกหนึ่งขั้นแล้วค่ะ 
๐ คนเขียนไม่เคยปิดกั้นและน้อยใจถ้าหากใครจะคอมเม้นท์แรงๆแม้กระทั่งต่อว่าคนเขียนที่พานิยายไปในแนวทางนั้นก็ตาม คนเขียนรับได้ทุกอย่าง แต่อย่าหายไปก็พอนะคะ 
๐ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ ใครที่รอหนังสืออยู่ก็คงจะมีรายระเอียดออกมาเร็วๆนี้นะคะ ขอเคลียร์และจัดส่งรอบที่เพิ่งปิดไปก่อนเน้อ
๐ ขอบคุณ YouandMe ที่แม้จะปวดใจแต่ก็ยังคอยมองหาคำผิดให้นะคะ ตอนที่แล้วเหมือนจะผิดน้อย สรุปว่าถ้าไม่ตรวจทานเลยจะพลาดน้อยกว่าตรวจงั้นเหรอ 
๐ ทางเข้าแฟนเพจ จิ้มที่นี่เลยค่ะ

[RGB.__]

มาแว้ววววว
______________

เย้ย บู๊ลิ้มแล้ว
เรื่องนี้ครบเครื่องจริงๆ ดราม่า หวาน บู๊ หักเหลี่ยม ครอบครัว ปมอดีต 
โลมกลับมาแล้วก็คุยกันดีๆล่ะ   

แต่ก่อนอื่น
นายใหญ่สู้ๆ !! 

[evilheart]

เป็นการเปิดโปง อธิบายความจริงได้ดีเกินคาด
แต่โลมไม่ได้อยู่ในแผนนี้ นายใหญ่จะเป็นยังไงบ้าง

[choijiin]

โลมแกมาทำไม?
ไหนๆก็เห็นระฟ้าเค้าทั้งชั่วทั้งเลวขนาดนั้นแล้วไม่ใช่รึไง
ตอนที่เค้าจะโดนยิงจะสอดมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวทำไม
ปล่อยให้นายใหญ่ระฟ้าตายห่_
ไปเป็นผีตามไอ้พี่เกียรติ์ของแกไปไม่สะใจกว่ารึไง?

[❝CHŌN❞]

ตอนที่กำลังนั่งอ่านตอนนี้ นั่งอ่านไปก็ลุ้นไป มันจะเป็นยังไงต่อไปน้า

มันเป็นตอนที่บู้ล้างผลาญมากจริงๆ กลัวทั้งโลม ทั้งนายระฟ้าจะเป็นอะไรไป มันลุ้นจริงๆนะ

จะเป็นยังไงต่อไปหละเนี่ย คุยกันดีๆนะ ไม่อยากกินมาม่าแล้วอ่ะ อิ่มแปล่เลย

[HT...hanna]

แปะก่อนน้า
.
.
.
.
.
.
.
บวกค่าาาาา
เอ่อนี่คือนายน้อยคงเข้าใจแจ่มแจ้งแดงแจ๋เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้วใช่ไหม
...แต่ไม่ทราบว่ามันเกิดอารายขึ้นอีกกกกกกกกก
แฮ่ๆๆๆๆๆ ใส่อารมณ์ไปหน่อย แค่อยากรู้ว่าเรื่องจริงๆแล้วเป็นไงกันแน่ รออ่านนะค้าาาาา

[Bowbonk]

 

[YouandMe]

 

กระโดดกอดคุณที่กรุณาสั่งสอนนายใหญ่จนถึงตอนนี้ 
ตอนที่เหน่งบอกโลมเรื่องอาณาจักรก็ตกใจนะ...แต่สุดท้ายมันก็แค่งานครบรอบวันตายของอดีตนายใหญ่เท่านั้นเอง 
นายน้อยเลยเข้ามาได้ยินความจริงโดยบังเอิญ แถมยังต้องมาร่วมบู๊กับนายใหญ่อีก 

สงสัยจะจริงอย่างที่บอกไว้...มันผิดน้อยจริงๆ 

ทำให้ผมต้องมายืนกอดเสาป้ายรถเมลล์แล้วหอบเหมือนปอดจะหลุดออกมาฟอกฮีโมโกลบินกลางอากาศเสียเอง ==> ป้ายรถเมล์
รถเมลล์ยังจอดสนิทอยู่หน้าป้าย ไม่มีทีท่าจะขยับหรือไหวติงอะไรเลย ==> รถเมล์
เพรชฆาตสีเงาวับร่วงหล่นพื้นและทิ้งห่างออกไปจากรัศมีที่อีกฝ่ายเอื้อมถึงเพราะใครอีกคนเตะมันจนกระเด็น ==> เพชฌฆาต

ปล. มัวแต่ไปตามอ่าน TL ครบรอบเดบิวท์ 6 ปีของ คต อยู่เลยมาเม้นท์ช้า 

[่patsaporn]

กะลังเ้จ้มจ้นได้ที่เชียว แต่สองคนจะปลอดภัยใช่มั้ย ห่วงใยจริงจัง
แต่ก็ดีใจที่โลมจะได้เข้าใจนายใหญ่ซะที เห็นนายใหญ่ซึมกะทือแล้วรับไม่ได้
อีลุงคนนี้อะไรนัก น่าฆ่าทิ้งจริง

ขอบคุณค่ะ

[NASS.NET]

โอ้....มีอันให้เจ็บตัวอีกแล้วววว
แต่โลมก็รู้ความจริงแล้วสินะ
เฮ้ออ...ค่อยยังชั่วไปนิดนึง

[NOoTuNE]

  นายน้อยเอามันให้ตาย เห้อๆๆ เลือดขึ้นหน้าเลย นายน้อยตรู


แต่ใครเป็นอะไร ไม่ใช่โลมของพี่น่ะ 

[Yunatsu]

รวดเดียว 2 ตอน ดีน้า ไม่ค่อยเครียดดด ถ้าอ่านตอนที่แล้วอย่างเดียวคงเครียดตาย

นายใหญ่โดนยิง ไม่โดนอะไรช่ายมะ

แล้วโลมไม่เปนรายช่ายมะ
มีแต่คนเลวๆเท่านั้น ที่สมควรช่ายม้ายยย
พงษ์ไปไหนนน
จิงๆต้องขอบคุนเหน่งนะ ที่ทำให้โลมมาได้ยินทุกอย่างด้วยตัวเอง
ทีนี้คงเหลือแต่เรื่องของหมาจ๋า

 

มาต่ออีกกกกกก

[m_pop91]

นั่นไงตาสว่างสักทีนะโลม
อิรากหญ้าก็จะแมนไปไหน
มันหน้าฆ่านัก รีบๆรักกันเลยนะ
อย่าให้โมโห 555

[roseen]

 

[pare_140]

 

[ลู่เคอOlive♥]

ในที่สุดโลมก็รู้ความจริงสักที
ต่อไปนายใหญ่ออกโรงบู๊
สู้ๆ ฆ่ามันนนนน

[6488]

 :m31:ตื่นเต้นสุดชีวิต ยังไงต่อหนอ? ขอบคุณครับสำหรับนิยายดีๆ

[sulsul]

ปังที่สามนายน้อยยิงใช่มั้ย?
ถ้าใช่ก็แบบ กะแล้ว ชาลีไม่รอดแน่ๆ

นายใหญ่ถ้าเป็นจริงอย่าห่วงให้มากเลย
นายน้อยไม่ตายง่ายๆหรอกหน่า
ชริ

[bulldog17]

เข้าใจนายระฟ้าแล้วใช่มั้ยหนูโลม

[little_nok]

ตอนนี้อ่านแล้วงงเล็กน้อยค่ะ
การบรรยายทำให้นึกภาพไม่ค่อยออก
แถมตอนท้ายๆ ยิ่งไม่กระจ่างใหญ่เลย
ตกลงนายใหญ่โดนยิง แล้วมิสเตอร์นั่นก็โดนยิง
แล้วโลม เข้ามาเตะปืนออกไป แล้วยังไง
มาต่อเร็วๆ นะคะ จะไ้ด้เคลียร์

[ToffeE_PrincE]

อิหนูโลมเอ้ย เสียแผนหมดขอ :z6:สักที

ไหนๆก็กลับมาแล้ว รีบปลอบขวัญนายใหญ่เลยนะ