หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[londoneye]

รู้ความจริงจนได้สินะนายน้อย

แต่ดันโผล่มาในสถานการณ์อันตรายซะได้

นายใหญ่กะนายน้อยสู้ๆ

คนแต่งสู้ๆ

[Cupcake]

โอยยยย. โอยยยย ค้าง!!!
กำลังเครียดเลยทีเดียวเชียว

[DraCo_SLa13]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   โลมฉลาดแระ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

โฮยยยยยย หัวใจจะแทบจะวายแล้วค่า ลุ้นยิ่งกว่าหวยอีก 5555
น้องโลมจะเข้าใจนายระฟ้าแล้วใช่มั้ยคะ

[ladyzakura]

รออ่านต่ออย่างจรองจัง

เหนื่อยใจกับโลม แต่ก็ยังรักโลมนะ

[ChaBuShi]

กำลังเข้มข้นอีกแล้ว นายใหญ่จะเป็นไรมากมั้ยนิ

[khunstar]

กรี้ดดดดดดดดดดด...ค้างงงงงงงง

[nunamicky]

นิยายของ Tromance เค้าไม่เน้นตัวร้ายเนอะ
มาเร็วไปเร็วดี

[chisarachi]

อ่านไปลุ้นไป
มาตกใจตอนหลัง
ไรกันนนอยู่ๆมาเอาปืนยิงกัน
ใจหายแทนทั้งนายใหญ่ นายน้อย

แต่ชอบที่นายใหญ่เรียกโลมว่าแฟน มันแบบ ชอบบบ

[Kalamall]

   ดีใจโลมรู้ความจริงซะที  เค้ากลับมาแล้นนนน


กอด :กอด1:นายใหญ่ปลอบใจส่งท้ายก่อนหลีกทางให้นายน้อยตัวจริง

[IaminLove]

ตามหมอมาทำไมมมม ใครเปนอารายยยยย >.<
ค้างอ่าาาาาาา ค้างงงงงงงง
สรุปใครโดนยิง??

แต่เอาเถอะ โลมรู้ละสินะว่าใครเปนคนทำ เลิกน้อยใจนายใหญ่ได้แล้ววว

[u_cosmos]

บู๊มาอีกแล้วว
แบบนี้ทีไรมันหวั่นใจทุกครั้งเลย
กลัวว่านายใหญ่จะห่วงนายน้อยจนบาดเจ็บ
จะมีใครเจ็บมาให้ทรมานใจไหมเนี่ย

[nn~~NN]

 

[NUTSANAN]

อ๊ากก ค้างคามากกกก
นายใหญ่จะเป็นอะไรม๊ายย ย
แล้วน้องงโลมล่ะ
ฮือๆ
 

[ordkrub]

เล่นเอาลุ้นซะเหนื่อย แต่ก็เป็นการคลี่คลายเรื่องได้อย่างสวยงาม
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อครับ

[p.spring]

ตกลงมันเดิดอะไรขึ้นอีกเนี้ยยยยยยยย 
โลมม  มากอดทีดิ  (รู้สึกจะไม่เกี่ยว 55)

[maxsextex]

ฮ้าาาาา   ทำไมเรื่องมันลุ้นระทึก ขนาดนี้้ๆๆๆๆๆ  โอ้ย ทนไมได้ มาต่อเหอะ

ให้หน่อยยยยย ไม่ไหว หัวใจเต้น  หายใจไม่ทัน  เห้ยยยยยยย!!!!

[ladymoon_yy]

 

[mimirin]

และแล้วความจริงก็เปิดเผย โดยไม่ต้องพึ่งโคนันคุง

หลังจากนี้ต้องเชื่อใจกันให้มากๆนะ

[KanomPhing]

อ่านไปลุ้นไป  มาเร็วมากกกกกก

กำลังคิดว่านายใหญ่อาจจะตาย  แต่คงไม่ตายแล้วละ ใช่มะ
 
ส่วนโลมก็... เฮ้ออออ  เข้าใจกันแล้วๆๆๆ

รักคนเขียนจังงง 

[nemesis]

มารออ่านต่อลุ้นนนนน

[starvivid]

ถึงจะโลมจะทำให้แผนเปลี่ยน
แต่อย่างน้อยนายใหญ่ของเราก็ไม่ต้องถูกเข้าใจผิดอีก ^^
 

[poom]

กระสุนนัดที่สาม...นายน้อยยิง ไอตาเดียว ตายสนิท..

 

 ..โอ๋เอง

[Thanks]

อีกแล้ว 

ไอ่ตาเดียว แกต้องตาย!! ฮ่าๆๆๆ

[~@Alice@~]

กริ๊ดดดดดดดดด T[]T
ใจหายใจคว่ำหมด อย่าล้อเล่นอย่างงี้สิ นึกว่าจะมาม่าซะแล้ว
แต่ดูๆแล้วเรื่องที่ทะเลาะกัน ทะเลาะด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเลยนะ 555
น้องโลมเราก็โครตคิดมาก คุณระฟ้าเราก็รีบเหลือเกิ้น ไม่ถามน้องโลมให้แน่ใจก่อนละค้า
แถมไม่บอกอีก ว่าไม่ได้ฆ่าพี่เมีย ให้น้องโลมเข้าใจผิดอยู่ได้
ส่วนน้องโลมเอง ก็ไม่ฟังอะไรเหมือนกัน ปักใจเชื่อว่าคุณระฟ้าเราทำ
โธ่ๆๆๆ คุณระฟ้าเค้าน่ารักขนาดนี้ ตามใจขนาดนี้ ยกน้องโลมให้เท่ากับตัวเองขนาดนี้
ยังไม่เชื่อใจกันอีกอ่อน้องโลมมมมมมมมมม 
เฮ้อ พอจบตอนนี้แล้วอย่าให้ใครเป็นอะไรเลยนะ แล้วก็รักกัน เข้าใจกันเหมือนเดิม
เห็นคุณระฟ้าเสียใจขนาดนี้ เค้าก็เสียใจตามนะค้า 
ปอลิง.ตอนนี้คนเขียนทำเอาใจหายหมด นึกว่าระฟ้าเป็นอะไรไป แง้!!!!
ที่แท้ก็วันครบรอบวันตายของพ่อแม่ปู้คุณระฟ้านี่เอง โฮกกกกกกกกกก ใจหายหมดเลยรู้มั้ย? T^T

[kimmania]

นายน้อย ก็ใจร้อนเหมือนกันแฮะ

[inhyung]

แสดงว่ามีคนถูกยิง??

หรือยังไง

[april]

ในที่สุดก็ตามอ่านทัน........

[JA(e)jung]

ฟู้วววววววววววววววววววววววว
เข้าใจนายใหญ่ซะทีนะนายน้อยยยยยยยยย
ตอนที่แล้วเล่นซะคนอ่านตกใจแทบแย่ สงสารนายใหญ่สุดชีวิต
พอมาอ่านตอนนี้ค่อยโล่งอกขึ้นมาหน่อย อิอิ
แต่ก็ต้องมานั่งลุ้นอีกหละว่าตอนต่อไปจะเป็นยังไง
คริ

[Seiki]

ตอนที่ 42 นายโลมกับรักจนตรอก

ร่างสองร่างผละออกจากกันเหมือนก่อนหน้านี้ร่างที่อยู่เบื้องล่างไม่ได้กอดคนที่เอาแผ่นหลังบังไว้ซะแน่น จนอีกฝ่ายแทบกดลั่นไกปืนไม่ได้
หากทั้งโลมและระฟ้าไม่ได้อยู่ในท่าที่หมอบนอนราบไปกับพื้นแล้วล่ะก็ วิถีกระสุนที่มิสเตอร์ลียิงสวนออกมาจะต้องทะลุผ่านท้ายทอยระฟ้าให้สิ้นชื่อไปแล้วแน่ๆ
นี่เป็นสาเหตุที่นายใหญ่ตัดสินใจปล่อยกระสุนจนหมดรังปืน ความห่วงใยทำให้เขาเสียสมาธิไปมากกว่าที่ควรจะเป็น คู่ต่อสู้สองฝ่ายต่างหยั่งเชิงกันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ระฟ้ารู้สึกว่าครั้งนี้มันวิกฤตเกินไปเมื่อมีใครอีกคนโผล่เข้ามาด้วย มันก็จริงอยู่ว่าโลมค่อนข้างมีสติตอนที่ยิงฝ่าเข้ามาปลดปืนจากมือมิสเตอร์ลี แต่โลมคงไม่รู้ว่าคนพวกนี้เขี้ยวลากดินแค่ไหน ใช่ว่าปลดปืนอีกฝ่ายแล้วจะจบปักธงชัยเป็นผู้ชนะได้ ขนาดเขาเองยังมีปืนสำรองซ่อนเอาไว้ อีกฝ่ายก็ต้องมีเหมือนกัน
“คิดจะเข้ามาช่วยฉันทำได้ถึงได้แค่ยิงปลดอาวุธมันล่ะ”
ถึงจะฉุนที่อีกฝ่ายเข้ามาเสี่ยงในช่วงเวลาที่อันตรายถึงชีวิตอย่างนี้แต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าเพราะอะไรกันโลมถึงไม่ตัดไฟเด็ดชีวิตมิสเตอร์ลีซะเลยในเมื่อครูฝึกก็ยืนยันกับเขาแล้วว่าโลมแม่นปืนพอประมาณ อีกทั้งระยะห่างเพียงเท่านี้ไม่น่าจะมีปัญหานอกเสียจากว่าโลมตั้งใจจะยิงอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น
“เรื่องอะไรล่ะ คุณก็ได้ยินนี่ว่ามันด่าผมว่าอะไรบ้าง ถ้ายิงตรงตัดขั้วหัวใจมันเลยก็ไม่มีโอกาสได้ด่ากลับมันให้หายเจ็บใจน่ะสิ”
ก็อยากจะปล่อยขำออกมาหรอกนะ แต่สถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้สิ่งที่โลมทำมันไม่ตลกเลย มันทำให้เขาแทบลืมหายใจ ถึงจะมั่นใจในฝีมือของตัวเองแค่ไหน สติมั่นคงเท่าไหร่ก็ใช่จะการันตีได้ว่าจะไม่พลาดไปโดนคนที่ไม่คิดว่าจะโผล่เข้ามาได้
“แล้วรู้หรือเปล่าว่าอันตรายแค่ไหน สุดท้ายนายก็ไม่ได้ตอบโต้มันอยู่ดีนั่นแหละ”
“ใครจะไปรู้ล่ะว่ามันมีกระเป๋าโดเรม่อนซ่อนปืนเอาไว้อีกน่ะ”
หากน้ำเสียงผู้นำอาณาจักรจะฉุนจัดจนรู้สึกได้ขนาดนี้ ผมเองก็เริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้วด้วยเหมือนกัน ตกใจเสียจนไม่เหลือสติจะแยกแยะอะไรได้อีกเมื่อฝ่ายตรงข้ามยกปืนขึ้นมาลั่นไกอีกครั้ง ฝ่ายนั้นเร็วกว่าไอ้รากหญ้าแค่ชั่ววินาที คนที่เคยฝึกแต่กับเป้านิ่งพอมาเจอของจริงแบบนี้ก็ประหม่าและลนลานจนตัวสั่นเทิ้ม แรงฮึดคือคำสบประมาทที่ฝ่ายนั้นต่อว่าต่อขานผมไม่ขาดปาก
ปลายกระบอกปืนจ่อตรงไปที่หน้าอกข้างซ้ายของมันแล้ว แต่อารมณ์ขุ่นเคืองที่พุ่งพล่านอยู่ข้างในสั่งให้ผมตวัดมือสูงขึ้นไปจากเป้าแล้วลั่นไกสุดแรง ปืนร่วงหลุดจากมืออีกฝ่ายด้วยแรงกระแทกของวิถีกระสุน ผมพุ่งเข้าไปใช้ปลายเท้าเขี่ยให้ก้อนเหล็กสีดำมะเมื่อมพิษสงร้ายกาจนั่นกระเด็นออกไปจากเจ้าของมันให้ไกลที่สุด
หลังจากนั้น ร่างทั้งร่างของนายใหญ่ก็พุ่งใส่ผมแล้วดึงรั้งลงไปนอนราบกับพื้นด้วยกันโดยมีร่างของมันคร่อมอยู่ด้านบนอีกที แล้วผมก็ปิดหูปิดตาไม่อยากรับรู้อะไรอีกเมื่อเสียงปืนดังสนั่นขึ้นอีกครั้งเหมือนมีใครจุดประทัดไหว้เจ้าประจำปี
“แล้วนายเอาปืนมาจากไหน”
“พงเคยบอกผมเอาไว้นานแล้วว่าผนังตรงทางเดินตรงจุดที่เป็นไฟดาวไลท์ฝังผนังน่ะ คือตำแหน่งซ่อนปืนสำรอง”
“สงสัยคงต้องรื้อการ์ดนายใหญ่ชุดนี้ซะแล้ว เอาความลับออกมาเปิดเผยแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน”
“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ พงบอกผมเพราะตอนนั้นผมเป็นนายน้อยหรอก เขาไม่ได้มั่วบอกสุ่มสี่สุ่มห้าซะหน่อย”
“งั้นเหรอ”
“ว่าแต่คุณเถอะ เจ็บตรงไหนบ้าง ไม่ใช่เลือดใกล้จะหมดตัวแล้วนะ”
“เล็กน้อยน่ะ แค่ถากๆ”
คนฟังได้แต่พ่นลมผ่านจมูกดัง ‘หึ’ ด้วยความหมั่นไส้ เสมองไปทางลูกน้องที่กำลังเคลียร์พื้นที่อยู่โดยไม่แม้แต่จะสบตากับใครบางคน ผมชินกับคำว่าแค่ถากๆหรือไกลหัวใจจากปากของคนๆนี้แล้ว แต่ไม่ชินเลยกับการที่เห็นเลือดไหลออกมาไม่ขาดสายเหมือนมันต้องการจะไหลจนกว่าเลือดจะหมดตัว แม้กระทั่งคนตอบเองใบหน้าก็เริ่มซีดเซียวเพราะพิษของบาดแผลเริ่มทำงานให้เจ็บปวดแล้ว
ชั่วอึดใจเดียวห้องทั้งห้องก็กลับคืนสู่สภาวะปกติเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากผมไม่ได้อยู่ในเหตุการร์มาตั้งแต่ต้น ต้องยอมรับจริงๆว่าทีมของพงทำลายหลักฐานได้แนบเนียนมาก จากจำนวนกระสุนปืนที่ไอ้รากหญ้าระดมยิงออกไปน่าจะทำให้ร่างของอีกฝ่ายพรุนจนเลือดไหลนองไปทั่วทั้งห้อง แต่ร่องรอยของเลือดเหล่านั้นหายไปไหน กลิ่นคาวคละคลุ้งที่ปั่นป่วนไปทั้งท้องน้อยมีแค่ช่วงที่กระสุนหลุดออกมาจากรังปืนทะลุผ่านผิวเนื้อใหม่ๆแล้วกลิ่นนั้นก็หายไปกลายเป็นกลิ่นของน้ำยาปรับอากาศเข้ามาแทน
“หลังจากนี้ห้องนายใหญ่คงต้องปิดปรับปรุงสักระยะ นายคงต้องทำงานที่เรือนใหญ่สักพักนะครับ นายจะกลับเรือนเลยหรือเปล่าครับ ผมให้หมอไปรออยู่ที่นั่นแล้ว”
“ให้ใครทำแผลคร่าวๆให้ผมก่อนเถอะพง ผมจะส่งแขกก่อนแล้วค่อยกลับไปให้หมอตรวจเลยทีเดียว”
“ครับ”
ผมอยากจะเอ่ยปากคัดค้านที่ลูกน้องคนสนิทรับคำสั่งเหมือนนายใหญ่ไม่มีอะไรมาทำให้ระคายผิว จริงอยู่ว่าแผลไม่ได้รุนแรงอะไร แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้คนเจ็บอยู่ในสภาพปกติได้โดยไม่รู้สึกอะไรเลยสักหน่อย แต่ผมก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำอะไรได้นอกจากกัดปากข่มสติอารมณ์ของตัวเองให้นิ่งที่สุด
“นายล่ะ จะไปล้างหน้าล้างตาแล้วออกไปส่งแขกด้วยกันไหม”
มันตั้งใจหันหน้ามาพูดกับผมแน่แล้ว แต่ผมเองไม่ได้เตรียมใจไว้เลยว่านายใหญ่จะส่งมุกนี้มาให้ หน้าเหรอหราของผมเรียกรอยยิ้มมุมปากของนายใใหญ่ได้น่าเจ็บใจนัก
“ผมต้องกลับอู่”
“ทิ้งงานมาหรอกเหรอ”
“อืม”
นายใหญ่พยักหน้าเหมือนรับรู้ แต่แล้ว
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าลมอะไรหอบนายกลับมาที่นี่อีก แต่ฉันจะบอกอะไรให้รู้ไว้อย่างนึงนะโลม ตราบใดที่เราสองคนยังตัดกันไม่ขาดไม่ว่าฉันหรือนายก็อย่าปิดบังความรู้สึกของตัวเองเลยนะ วันนี้ฉันยังมีชีวิตอยู่ แต่ถ้าวันไหนที่ฉันตายไปแล้ว ต่อให้นายกลับมาหาฉันเร็วแค่ไหนมันก็ไร้ประโยชน์อะไรแล้วล่ะ เพราะตอนนั้นฉันคงลุกขึ้นมาคุยมาอธิบายอะไรกับนายไม่ได้อีก แค่ตอนที่เรายังหายใจอยู่เท่านั้น แค่เรายังมีชีวิตอยู่เราถึงจะเข้าใจกันนะโลม”
มันพูดซะผมจุกไปทั้งอกเลย ที่เจ็บลึกไปกว่านั้นก็ตรงที่มันพูดถูกทุกคำภายใต้ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกนี่แหละ
ผมรับผ้าขนหนูที่พงยื่นให้มาพาดบ่าช้าๆ ถามตัวเองว่าความโกรธที่สั่งสมตลอดเวลาที่ผ่านมานั้นหายไปไหนหมดแล้ว ร่วงหล่นตามพื้นตอนที่วิ่งมาอาณาจักรหรือยังไง ทิฐิที่ตั้งมั่นไว้แน่แน่วแล้วว่าจะตัดขาดจากนายใหญ่และจะไม่มาเหยียบที่นี่อีกก็เหมือนจะซึมหายไปพร้อมกับใจตอนที่เหน่งบอกข่าว
“นายอาบน้ำเลยดีกว่านะ ชุดนี้คงไม่เหมาะจะไปส่งแขกหรอก”
ผมก้มมองสภาพตัวเองตั้งแต่ตัวจรดเท้าแล้วก็หมดสิ้นคำพูดที่จะโต้แย้ง เสื้อชอปกันเปื้อนสีเลือดหมูมีรอยด่างของน้ำมันเครื่องกระจายเป็นหย่อมๆทั่วทั้งตัว กางเกงยีนส์เก่าจนเปื่อยขาดหลุดรุ่ย เนื้อตัวมอมแมมจนดูไม่ได้ นี่คงเป็นอีกสาเหตุที่คนพร้อมใจกันแหวกทางให้ผมใช้ลิฟท์แต่เพียงผู้เดียวสินะ ยางอายเพิ่งจะเห่อขึ้นหน้าจนร้อนผ่าวเอาตอนนี้
“ผมรออยู่ที่นี่ก็ได้”
ถึงจะอ่อนลงไปเยอะและเสียฟอร์มไปมาก แต่ด้วยนิสัยแล้วผมก็ขอต่อรองมันหน่อยเถอะนะ แค่นี้ก็เหมือนเสนอหน้ามาง้อมันอยู่แล้ว ทั้งๆที่ไม่มีอะไรน่าสนใจเสียหน่อย แค่คิดว่ามันตาย แค่รู้สึกเหมือนมีใครมากระชากลมหายใจให้ขาดเป็นห้วงๆไปด้วย แค่นั้นเอง เหอะ!!
“ก็ออกไปช่วยกันหน่อยเถอะ แผลเริ่มปวดตุบๆแล้ว”
ให้มันได้อย่างนี้สิ!! ต้องเอาแต่ใจประมาณนี้แหละถึงจะเป็นนายใหญ่ที่ผมคุ้นเคย
เมื่อกี้มันยังบอกว่าเล็กน้อยอยู่เลย ทำไมไม่เก่งให้ตลอดรอดฝั่งวะ พงที่ยืนรับคำสั่งก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปหลายรอบแล้ว ผมยังไม่ได้ถามเลยว่าหายไปไหนมาทั้งก๊กตอนที่ผู้บังคับบัญชาอยู่ระหว่างเส้นแบ่งแห่งความเป็นความตายขนาดนั้น มีแต่การ์ดที่ผมไม่รู้จักและไม่เคยเห็นหน้าเต็มไปหมด
“ชุดนายน้อยที่สั่งตัดเอาไว้คราวก่อนยังอยู่ที่นี่หลายชุดเลยครับนาย”
คนใส่ยืนหัวโด่เด่แต่พงก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย ตั้งหน้าตั้งตาถามความเห็นผู้บังคับบัญชาอย่างเดียว
“เลือกชุดที่เหมาะกับเขามาสักชุดก็แล้วกัน”
“ครับ”
เมื่อพงเดินออกไปจากห้อง ผมก็กำลังจะกลับตัวไปทำธุระของตัวเองบ้าง หมอนี่มีอยู่แค่สองอย่างเท่านั้นเวลาจะรั้งผมเอาไว้ ถ้าไม่ใช้เสียงสั่งก็เอามือรั้งไว้เหมือนล็อคกุญแจ
“เดี๋ยวสิ”
ผมหยุดฟังว่ามันจะสั่งอะไรอีก จริงๆแล้วผมไม่ใช่ลูกน้องหรือลูกหนี้ที่จะต้องหยุดรับคำสั่งมัน แต่ไม่รู้เพราะความเคยชินหรืออะไรที่รั้งขาผมเอาไว้ให้หยุดอยู่กับที่
“ฉันรู้นะว่านายงอนอยู่ ไม่ต้องถลึงตาใส่ฉันอย่างนั้นหรอก เอาเป็นว่านายยังโกรธอยู่ ใช้คำนี้แทนดีกว่าถูกต้องมั้ย ฉันเองก็ยินดีที่จะง้อนายเสมอนะ ขอแค่นายเปิดทางให้ ไม่ปิดกั้นเอาไว้เหมือนที่แล้วๆมา”
อารมณ์ไหนของมันเนี่ย ทำตัวไม่ถูกเลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวต่อว่าเดี๋ยวก็เหมือนจะง้อ ผมได้แต่เดินเลื่อนลอยไปตามจิตสำนึกว่าต้องทำอะไร
“ห้องน้ำอยู่ทางนี้ไม่ใช่เหรอ”
มันชี้ไปที่ห้องน้ำส่วนตัวของมัน นี่พวกเรายังเป็นคนมีชีวิตจิตใจกันอยู่หรือเปล่านะ ผมไม่รู้ว่าร่างของมิสเตอร์ลีอะไรนั่นที่ถูกหามออกไปจะตายมั้ย ทั้งๆที่เมื่อกี้ห้องนี้กลายเป็นสนามยิงปืนย่อมๆ แต่ตอนนี้เรากลับใช้งานมันตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ภาพสยองขวัญเมื่อกี้เหมือนถูกดีลีทออกจากความทรงจำ
“แล้วคุณไม่ต้องใช้หรือไง”
“ใช้สิ”
แล้วมึงจะเรียกกูเอาไว้ทำเต้าฮวยฟรุ๊ตสลัดหรือไงวะ ถ้าปล่อยให้ผมไปจัดการตัวเองป่านนี้คงมายืนรอมันหน้าสลอนไปแล้ว
“ก็เข้าด้วยกันจะเป็นไรไปเล่า จะได้ไม่เสียเวลาไม่ดีหรือไง”
“ไม่ดีครับ ผมไม่สะดวกเดี๋ยวไปหาห้องน้ำเอาแถวนี้แหละ ตึกโน้นก็ได้ครับ”
“ออกไปทั้งสภาพแบบนี้อะนะ ไม่กลัวคนแตกตื่นหรือไง”
จริงๆแล้วควรจะชิน ตอนที่วิ่งเข้ามาผู้คนก็แตกตื่นกันไปแล้วรอบนึง ถ้าจะมีอีกสักรอบก็คงไม่เหมือนรอบแรกแล้วมั้ง แต่ที่ยังยืนลังเลอยู่ก็เพราะตอนนี้สติผมกลับมาเต็มที่แล้ว เริ่มรู้สึกรู้สาอะไรบ้าง ผมเบี่ยงตัวเองเดินเข้าห้องน้ำไปก่อน ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธนอกจากเดินหายเข้าไปข้างในเลย ไม่รอดูปฏิกิริยานายใหญ่หลังจากนี้ด้วย ถึงแม้จะรู้ว่าถ้ามันไม่อมยิ้มก็คงจะปล่อยก๊ากออกมาแล้วแน่ๆ
เรายืนอยู่ในพื้นที่เดียวกันแต่ต่างคนต่างจัดการตัวเอง ผมลอบมองตำแหน่งบาดแผลที่เกิดจากการยิงหยั่งเชิงกันครั้งแรก เลือดยังทะลักออกมาเหมือนท่อประปาแตก แผลเป็นรอยถากๆอยู่ข้างลำตัวช่วงเหนือๆสะเอว เป็นตำแหน่งที่มีชั้นเนื้อกับชั้นไขมันเยอะ ถึงกระสุนจะถากผิวเนื้อเข้าไปแต่ไม่โดนอวัยยะภายในสินะ แอบถอนใจด้วยความโล่งอกไปเปราะหนึ่ง แต่รอบๆบาดแผลก็เริ่มบวมและช้ำเลือดเพราะแรงอัดกระแทกจนเหมือนมันจะอักเสบแล้ว นายใหญ่กัดปากตัวเองตอนที่เอี้ยวตัวไปมองบาดแผลของตัวเอง มันหยิบสายชีดชำระข้างชักโครกขึ้นมาตั้งท่าจะกดน้ำ
“คุณทำอะไรน่ะ”
มันมองหน้าผมงงๆเหมือนเด็กทำผิดแต่ไม่รู้ว่าผิดอะไรแล้วโดนคุณครูดุ แต่มือก็เหมือนจะกดน้ำต่อแต่ปากก็ยกขึ้นส่งเสียงตอบคำถามผม
“ล้างแผล”
“แต่ที่คุณกำลังทำเรียกว่าซ้ำให้มันระบมกว่าเดิมนะ แรงน้ำอัดกระแทกแผลคุณอย่างนั้นมันก็ระบมสิ”
“แล้วต้องทำยังไง”
“เอาผ้าขนหนูไปรองน้ำอุ่นจากฝักบัวแล้วค่อยๆเช็ดสิ”
“ไม่ถนัดอะ บิดตัวแล้วเจ็บแผล”
แม่ม!! โคตรสำออย ตอนที่กระสุนเจาะเนื้อแล้วมันยังกระโดดเข้ามาผลักผมให้ล้มนอนราบลงไปกับพื้นได้เลย ตอนนั้นตัวมันกระแทกพื้นเต็มที่เลยด้วยซ้ำ แต่อย่างว่า คับขันขนาดนั้นมีอย่างอื่นให้ต้องระวังและพุ่งสมาธิเข้าหามากกว่าจะห่วงแผลว่ามันจะปวดระบมแค่ไหน มันส่งสายตากลับมาประมาณว่าช่วยมันหน่อยได้มั้ยล่ะ ผมเลยต้องกระแทกเท้าเข้าไปรับผ้าขนหนูมาจากมือมันแล้วทำอย่างที่ตัวเองแนะนำไปเมื่อกี้
“แขกจะไม่สงสัยเหรอ อยู่ๆก็มีคนหายไปคนนึง หรือไม่ ลูกน้องของไอ้บ้านั่นจะไม่รู้เลยเหรอว่านายตัวเองหายไป”
ผมถามทำลายความเงียบตอนที่เอาผ้าเช็ดล้างทำความสะอาดแผลให้มัน
“แขกคนอื่นๆเขาไม่สนใจใครหรอก ถ้าไม่ได้มาด้วยกันก็ต่างคนต่างไม่สนใจใคร ส่วนลูกน้องของหมอนั่น ป่านนี้ก็รู้แล้วแหละมั้ง”
“แล้วตำรวจจะไม่”
“จับฉันข้อหาฆ่าคนตายน่ะเหรอ ไม่หรอก หมอนั่นมาเครื่องบินส่วนตัว ส่วนเรื่องเรียกร้องความยุติธรรมอะไรนั่นน่ะ นักเลงเขาไม่พึ่งตำรวจกันหรอก”
“ทำไมล่ะ คุณพูดอย่างกับว่าตำรวจไทยพึ่งพาไม่ได้งั้นแหละ”
“เพราะถ้าเรื่องถึงตำรวจเขาก็จะสืบย้อนหลังกลับไป ถ้าไม่บริสุทธิ์จริงล่ะก็ เท่ากับเรียกตำรวจไปจับตัวเองชัดๆ เขาเคลียร์ให้เป็นเรื่องๆไปน่ะ เรื่องที่ตัวถูกก็ว่าไปตามถูก ถ้าเรื่องไหนที่สืบได้ว่าทำผิดก็ต้องโดนเหมือนกัน”
“แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะสิ้นสุดสักที ฝ่ายนั้นเขาไม่กลับมาแก้แค้นคุณอีกเหรอ”
“ที่ถามนี่เพราะห่วงฉัน หรือเหนื่อยแทนชีวิตฉันล่ะ”
ไอ้บ้าอำนาจนี่นิสัยไม่ดีชอบยอกย้อน แทนที่จะตอบคำถามดีๆกลับย้อนเข้าตัวคนถามซะงั้น
“ว่าไงล่ะ”
“ผมไม่อยากรู้แล้ว”
“อ้าว ถามเล่นๆหรอกเหรอ”
ผมกลั้นลมหายใจเพราะลุ้นว่าต่อจากประโยคตัดพ้อนั่นจะต้องเป็นคำตอบในเรื่องที่ผมถามไปแน่ๆ เพราะที่ผ่านมาก็มักจะเป็นอย่างนี้เสมอ ผมเลยต้องสกัดกลั้นไม่ให้ตัวเองเหวี่ยงใส่มันให้เสียเรื่อง แต่กลายเป็นว่าหลังจากที่มันตัดพ้อผมเสร็จแล้วก็เงียบนี่สิ คนที่ยืนไม่ติดที่กลายเป็นผมเอง
“ขยุกขยิกไปมาเป็นอะไรเหรอ”
“เปล่าครับ” แม่งที่อย่างนี้ล่ะตีหน้าเซ่อไม่รู้
“ผูกเนคไทด์ไม่เป็นเหรอ”
มันใช่เรื่องนี้ที่ไหนกันละเว้ย ผมเริ่มอารมณ์เสียเลยชักสีหน้าไม่พอใจ ไม่สนด้วยว่ามันจะเป็นใครมาจากไหน รีบเปลี่ยนชุดลวกๆเหมือนไม่ตั้งใจจะฟังมันพูดอีกแล้ว
“เปลี่ยนชุดแล้วอาบน้ำหรือยัง”
ผมปลดกระดุมเหวี่ยงเสื้อและเครื่องประกอบออกจากตัวอีกครั้ง  กระแทกเท้าฉับๆเข้าห้องอาบน้ำเหมือนถูกสั่งให้ทำด้วยโปรแกรมอัตโนมัติ
“ที่ฉันไม่ตอบก็เพราะไม่รู้ว่ามันจะสิ้นสุดที่ตรงไหนเหมือนกัน”
แล้วมันก็เงียบไปจนผมต้องกลั้นหายใจเพราะลุ้นอีกครั้ง มันงียบไปนานพอที่จะทำให้ผมใจไม่ดี เหมือนอีกฝ่ายกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง
“เดี๋ยวอาบเสร็จแล้วจะให้พงไปส่งที่บ้านแล้วกันนะ”
ผมอึ้ง!! มันเป็นอะไรของมัน ผมหงุดหงิดถึงขีีดสุดจนอยากจะทำลายข้าวของที่อยู่ใกล้มือให้ราบคาบ ผมไม่เข้าใจไอ้นายใหญ่เลยจริงๆ มันพูดโน้มน้าวให้ผมอยู่ ผมก็ตัดสินใจอยู่ แล้วพอมาตอนนี้ มันบอกว่าจะให้พงไปส่งผมเนี่ยนะ พูดเป็นเด็กเล่นขายของไปได้
“เป็นอะไรขึ้นมาอีกล่ะ นึกอยากจะให้ทำอะไรก็สั่งเอาตามอำเภอใจแล้วก็มายกเลิกกลางอากาศแบบนี้เนี่ยนะ คุณอายุเท่าไหร่แล้ว กระสุนมันทำลายสมองส่วนกลั่นกรองอะไรหรือไง”
ผมเหวี่ยงแบบไม่ไว้หน้าใครอีกแล้ว มันสุดจะทนจริงๆนะที่เหมือนตัวเองเป็นตัวตลก เป็นหุ่นกระบอกให้มันเชิดไปมาไม่สนใจความรู้สึกของผมเลยว่าผมก็มีจิตใจเหมือนกัน
“ฉันเป็นคนที่ไม่มีอนาคตกับเขาหรอกนะโลม ที่นายถามออกมาก็เพราะไม่มั่นใจใช่มั้ยล่ะ ถ้าหากว่า”
“ถ้าหากว่าผมกลัวที่จะอยู่ข้างๆคุณ ก็ให้ผมกลับไปใช้ชีวิตในแบบของผมใช่มั้ย ไอ้งี่เง่า ไอ้บ้า ถามหน่อยเหอะ แล้วใครล่ะใคร ใครที่มันทำให้ผมเป็นเหมือนคนบ้าอยู่อย่างนี้ คุณคิดว่าผมอยากยุ่งเกี่ยวกับคุณเหรอ คิดว่าผมอยากสนใจคุณหรือไง ถ้ามันง่ายผมคงไม่เสนอหน้ามาที่นี่อีกหรอก ผมไม่ได้อยากจะเกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย ถ้าหากว่า ถ้าหากว่าผมไม่ได้รักคุณ”
ผมทรุดตัวลงร้องไห้เหมือนพนังกั้นน้ำแตก มวลของความอึดอัดที่สั่งสมตลอดเวลาที่ผ่านมาถูกระบายออกจนหมด พลังงานที่มีอยู่เหมือนถูกสูบออกไปตอนที่ตะโกนใส่หน้ามัน ผมเหนื่อยจนรู้สึกว่าอากาศที่หายใจเข้าไปเท่าไหร่ๆก็ไม่พอ เหมือนตัวผมมีรู้รั่วเต็มไปหมด ยิ่งหายใจก็ยิ่งเหนื่อย ยิ่งเหนื่อยก็ยิ่งหอบ ยิ่งหอบก็ยิ่ง
หมับ!!
แรงรัดสอดเข้ามาจากทางด้านหลัง ไหล่หนาพยุงให้ผมลุกขึ้นมาประจันหน้ากับมัน แรงสั่นสะอื้นและน้ำมูกน้ำตายังไม่ทันจะจาง ผมจะต้องอ่อนแอต่อหน้ามันทุกครั้งหรือยังไงกันนะ ผมออกจะเป็นคนที่พึ่งพาได้ตอนอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่พอเปลี่ยนมาเป็นไอ้นายใหญ่รากหญ้านี่ ผมกลายเป็นเพียงคนอ่อนแอเจ้าน้ำตา ขี้เหวี่ยง ขี้วีน ขี้น้อยใจ และโง่เกินกว่าจะชั่งใจอะไรขึ้นมาซะงั้น กลายเป็นคนโง่ที่ต้องได้รับการดูแลและปกป้องทั้งๆที่สถานภาพตอนนี้มีแค่ผมคนเดียวที่ต้องยืนด้วยขาตัวเองให้ได้

“ฉันเองก็รักนายมากเหมือนกัน”

ผู้ชายคนนี้เกยคางไว้กับไหล่แล้วซุกจมูกไว้กับซอกคอผม ไม่ได้สยิวหรือเสียวซ่าน ไม่ใช่การปลุกอารมณ์อะไรอย่างนั้น ความอบอุ่นมันวิ่งพล่านขึ้นมาแล้วกระจายไปทั่วทั้งอกข้างซ้าย
เป็นการบอกรักที่บ้าดีเดือดแท้ๆ


๐ สวัสดีค่ะ มาถึงตอนนี้ก็เข้าสู่เวลานับถอยหลังแล้วนะคะ มันเดินมาใกล้จะสุดทางแล้วค่ะ 
๐ ในเร็วๆนี้จะมีรายละเอียดเรื่องเปิดจองนายโลมมาให้ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมีใครสนใจสักกี่คน ที่ผ่านมาคนเขียนทำเองหมดเลยทุกขั้นตอน ยกเว้นพิสูจน์อักษรนะ  จะมีก็เพียงเด็กป๋า ที่จ้างน้องๆวาดให้และด้วยค่าขนมนิดหน่อย แต่สำหรับนายโลม นึกอยากจะเห็นพระเอกนายเอกในจินตนาการของตัวเองบ้าง เลยจ้างมืออาชีพวาดปกให้ เรียกว่าเงินปลิวไปราวๆครึ่งหมื่น  สนองความต้องการตัวเองสุดๆ เป็นปกแนวนิยายจีนแหละ เพิ่งรู้ว่าเค้าเรียกกันแบบนี้ตอนเอา ref.ให้คนรู้จักดูว่าอยากได้แบบนี้ตอนหาคนวาดเหมือนกัน มาลุ้นกันนะคะว่านายใหญ่กับนายน้อยจะออกมายังไง
๐ ณ.ตอนนี้ที่ลองเลเนื้อหาดู มี 2 เล่มจบแน่ๆ และหนากว่านิยายเรื่องไหนที่ผ่านมา (ถ้าไม่นับความหนาของสิงหา ที่ยัดเข้าไป 400 กว่าหน้าในเล่มเดียวอะนะ) ยังงงตัวเองว่าแต่งอะไรไปนักหนา(วะ) ก็กำลังคิดว่าต้องมีบ็อกให้อีกนั่นแหละ คนเขียนเองก็อยากได้ 
๐ ขอบคุณทุกคนที่ร่วมสนุก เหงา หัวเราะ ร้องไห้ ด้วยกันมาถึงตอนนี้นะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ  TRomance