หัวข้อ: นายโลมกับรักจนตรอก โดย TRomance[♥♡Fin♥♡]แจ้งข่าว กำลังแพ็คหนังสือแล้วจ้า^^P.173

[Oilsaoo]

อ๊ายย ในที่สุดก็บอกรักกันซะที

[Seiki]

[♥ ♡ Finish ♥ ♡] นายโลมกับรักจนตรอก

ประตูรถเปิดต้อนรับคนสองคนที่เดินเคียงคู่กันมาได้น่ามองยิ่งนักในสายตาคนพบเห็น ถึงแม้อีกคนดูจะเหมือนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ๆก่อนจะก้าวขาตามเข้าไปนั่งยังเบาหลัง

จะว่าหน้าไม่อายมันก็ใช่อยู่ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่พบกันผมไล่หมอนี่อย่างกับหมูกับหมา

แล้ววันนี้เป็นไง วันนี้เป็นวันที่ผม ทำตามใจตัวเอง

ท่าทางอิดโรยเริ่มปรากฎให้เห็นตั้งแต่ตอนส่งแขก แต่นายใหญ่ก็ยังประคองตัวเองให้ดูดีในสายตาคนอื่นๆได้ มันเพิ่งมีสภาพที่แย่มากๆจนผมนึกใจหายก็ต่อเมื่อเราสองคนอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวอย่างบนรถนี่แหละ
คนตัวใหญ่พิงหลังกับเบาะนั่งแต่เอนหัวมาพักไว้ที่หัวไหล่ผม สองแขนโอบกอดผมเอาไว้เหมือนเป็นหลักยึด

“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า”

ผมเขย่ามันเพราะตกใจ นอกจากเอาตัวเองมาเกาะผมไว้เหมือนกาฝากแล้วมันก็เงียบไปไม่ต่างอะไรกับคนตายเลยสักนิด

“เป็นนายใหญ่”

มือไวกว่าสติยั้งคิด ฝ่ามือประทุษร้ายหัวไหล่มันซะเต็มแรง

“ผมหมายถึงคุณเจ็บแผลแล้วหรือเปล่า”
“เจ็บมาตั้งนานแล้ว”
“ให้ได้อย่างนี้สิ.....คุณพง เร่งความเร็วอีกได้มั้ยครับ นายใหญ่เจ็บแผล”
ผมเริ่มมองหาที่หมายใหม่ให้ฝากความหวัง คนเก่งเริ่มเพ้อเพราะแผลระบมและอักเสบหนักแล้ว
“เร่งไม่ได้แล้วครับ รถติดมาก เรายังไม่พ้นเขตกรุงเทพใช้ความเร็วไม่ได้เลยครับ”
“เจอคลีนิคหรือโรงพยาบาลที่ไหนจอดที่นั่น เอาที่แรกเลยนะครับ”
“แต่”
“ไม่มีแต่แล้วครับ อย่าประมาทกับเรื่องที่ดูเหมือนจะเล็กน้อยนะครับ คนตายกับคำว่าไม่เป็นไรมาเยอะแล้ว”

รถแล่นไปท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมได้สักพักก็หักหลบเข้าข้างทางที่เป็นห้องแถวเล็กๆสี่ชั้นครึ่ง ชะโงกมองผ่านกระจกถึงได้รู้ว่าเป็นคลีนิครักษาโรคทั่วๆไป

“คุณๆ ตื่นก่อน ไหวมั้ย ลงไปให้หมอดูหน่อย”

ผมเขย่าร่างที่แน่นิ่งแต่ยังมีลมหายใจกรุ่นร้อนรดต้นคอสม่ำเสมอให้สบายใจบ้าง นายใหญ่ทำตัวเหมือนไก่ไม่มีกระดูก อ่อนปวกเปียกไปทั้งตัว

“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก”
“ยังจะปากดีอีก ตัวคุณร้อน แล้วหน้าคุณก็ซีดมากเลยรู้มั้ย คุณพงครับ ช่วยกันหน่อยเถอะ”

จริงๆแล้วพงก็เปิดประตูฝั่งนายใหญ่ยืนรอตั้งแต่รถจอดสนิทแล้ว แต่คนติดตามก็ใจเย็นพอที่จะรอคำสั่งจากนายตัวเอง
พงและคนขับรถช่วยกันประคองร่างนายใหญ่เข้าไปให้เสมือนว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงโดยมีผมเดินรั้งท้ายตามเข้าไป ภาพที่เห็นอาจจะไม่สมกับอำนาจบารมีที่ไอ้อวดเก่งนี่มี แต่ความจริงแล้วถ้าเราเปิดใจมอง  มุมกว้างๆ ผู้ชายคนนี้ก็เป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่งในสังคมเท่านั้น เขาอาจจะเป็นคนที่ดูมีอิทธิพลต่อคนอื่น แต่นั่นมันก็เป็นแค่วงแคบๆและคิดว่าหลายๆวงการของแต่ละสาขาอาชีพก็ต้องมีแบบนี้เหมือนกัน

ลูกน้องคนสนิทและคนขับรถพยุงร่างนายใหญ่เข้าห้องตรวจไปไม่นานก็ออกมา พงมีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัดจนผมต้องดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งรอแล้วถลาเข้าไปหาแทบไม่ทัน

“หมอว่ายังไงบ้างครับ”
“เครื่องมือที่คลิินิคมีไม่พอที่จะตรวจนายครับนายน้อย หมอแนะนำให้นายเข้าโรงพยาบาล แต่อีกไม่ไกลเราก็จะออกจากกรุงเทพแล้ว ผมคิดว่าเราจะเลยไปที่เรือนเลยครับ หมอของเรารออยู่ที่บ้านนานแล้ว”

ผมร้อนใจจนกลายเป็นความร้อนรน นี่มันเรื่องใหญ่กว่าที่กลัวไปมากแค่ไหนก็ไม่รู้ ต่อให้พงและคนขับรถยังอยู่ในท่วงท่าและอารมณ์ปกติเพื่อให้สบายใจสักแค่ไหน แต่ผมรู้ดีว่าท่าทีเหล่านั้นคือสิ่งที่คนติดตามนายใหญ่ผ่านการฝึกมาแล้วอย่างดี
เราสามคนรีบรุดช่วยกันประคองนายใหญ่เข้ารถ หมอนั่นเหมือนคนที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ส่วนหนึ่งยังพอมีสติ แต่ร่างกายโรยแรงเกินกว่าจะควบคุมตัวเองให้แข็งแกร่งดังเดิมได้

ผมอนุญาตให้มันใช้ตัวผมต่างหลักยึดอย่างเดิม เพียงแต่แผ่นหลังของตัวเองที่เคยเอนแนบไปกับเบาะรถตั้งตรง ตามองไปยังหนทางข้างหน้าเหมือนนับถอยหลังรอที่จะพบกับซุ้มประตูเรือนใหญ่ที่คุ้นเคย
มือหนาค่อยลูบหัวผมทางด้านหลังอย่างเบามือ แล้วลากผ่านไหล่และแขนมากอบกุมฝ่ามือของผมเอาไว้ บีบรัดเบาๆเป็นสัญญาณให้รู้ว่ายังมีมันนั่งอยู่ข้างๆ

“ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก ไม่ต้องเป็นห่วง”

สายตาผมตวัดมองคนพูดอย่างเอาเรื่อง เวลาอย่างนี้ก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะปลอบใจ แต่ถ้านายใหญ่มาเป็นผม คนธรรมดาที่ไม่คุ้นชินกับการถูกปองร้าย การบาดเจ็บเพราะคู่ต่อสู้ หรืออะไรทั้งหลายที่เพิ่งผ่านมายังไม่ทันจะข้ามวันอย่างนี้ นายใหญ่ก็คงจะเป็นห่วงและร้อนใจไม่น้อยกว่าที่ผมเป็นอยู่นักหรอก มันเคยเข้าใจคำว่าคนรักบ้างมั้ยเนี่ย เคยรู้มั้ยว่าที่ผมต้องเป็นแบบนี้เพราะใคร และเพราะรักแค่ไหน

“ฉันไม่ตายหรอก ตั้งแต่มีนาย ฉันไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองตาย”

อยู่ดีๆก็เหมือนตัวเองถูกสาป มันจะเรียกว่าคำหวานได้มั้ยในเมื่อคนพูดเค้นเสียงแหบแห้งออกมาจากลำคอได้ยากเย็นขนาดนี้ ถึงมันจะค่อยๆพร่างพรูออกมาทีละคำสองคำ แต่มันก็ชัดเจนทุกคำจนจบประโยค ผมกระชับฝ่ามือของเราสองคนเข้าหากันอีกครั้ง หลังจากที่มันคลายออกจากกันบ้างแล้ว ในสภาวะวิกฤตขนาดนี้ ไอ้นายใหญ่อวดดีก็ยังจะพยายาม
ทางเข้าเรือนใหญ่มีทั้งคนงานและแม่บ้านยืนรอรับกันเป็นแถวสองฝั่งถนนรวมกับการ์ดรักษาความปลอดภัยอย่างกับในหนังเจ้าพ่อ ผมเลือกที่จะชินแล้วตัดความประหม่าออกไปเมื่อประตูทางฝั่งตัวเองเปิดออกแล้วมีคนโค้งคำนับให้

“พง ทำไมมาช้านักล่ะ ชั้นใจเสียแค่ไหนรู้มั้ย คุณหนูอยู่ โอ๊ะ พ่อหนุ่ม เอ้ยนายน้อย”

หญิงชราที่ผุดลุกขึ้นจากบันไดทางขึ้นเรือนถลามาเกาะขอบรถฝั่งคุณหนูที่เปรียบเสมือนลูกชายของตัวเองแล้วพรูคำพูดออกมาเหมือนท่องเอาไว้จนคล่องแล้ว ก่อนจะหันมาเห็นผมที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่ประตูฝั่งตรงข้ามกัน คุณเลยต้องกลบเกลื่อนความสนิทสนมส่วนตัวแล้วเรียกขานเหมือนชักนำให้คนอื่นรับรู้ว่าสรรพนามคำนี้มีไว้สำหรับเรียกผม

“รีบเอานายใหญ่เข้าห้องพักแล้วเรียกหมอเถอะครับคุณ”

ผมตัดพิธีการที่ควรจะเป็นออกไปซะ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาพินอบพิเทาระหว่างเจ้านายและลูกน้อง เสียงคุณสั่งงานจนโกลาหลไปทั้งเรือน ผมก้าวตามร่างนายใหญ่ขึ้นไปติดๆเมื่อลูกน้องช่วยกันหามนายใหญ่เจ้าไปข้างใน

“นายน้อยรออยู่ข้างนอกก่อนนะครับ ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงเลยครับ ถึงมือหมอแล้ว”
“ผมสบายใจอย่างที่คุณปลอบไม่ได้หรอกพง ผม ผม”
“ผมเข้าใจครับ ไม่ใช่แค่ถึงมือหมออย่างเดียวหรอกนะครับ คุณเองก็คงได้ยินที่นายบอกในรถแล้ว ต่อให้ยมบาลมายืนรอรับวิญญาณ นายก็ไม่มีวันยอมหรอกครับ”

ตอนที่ได้ยินจากปากเจ้าตัว ตอนนั้นความกลัวเข้าครอบงำจนลืมความอายไปซะสนิท แต่พอถูกตอกย้ำด้วยเนื้อประโยคที่ต่างแต่ความหมายเดียวกันนี้แล้วรู้สึกเห่อร้อนวูบวาบไปทั้งหน้าจนต้องหลบออกมานั่งรออย่างที่มีสติอยู่ตรงชานนั่งกลางเรือน
หญิงชราที่เดินผ่านมาทางนี้เปลี่ยนเส้นทางที่มุ่งหน้าไปห้องส่วนตัวนายใหญ่มานั่งใกล้ๆแล้วรวบตัวผมเข้าไปในอ้อมแขน

“ถึงแม้มันจะเหมือนเหตุการณ์เดียวกันนี้จะเกิดขึ้นซ้ำๆ ครั้งหนึ่งพ่อหนุ่มก็เคยมานั่งรอนายใหญ่ที่ตรงนี้ ถึงแม้ทุกๆครั้งจะทำให้คนทั้งเรือนใจไม่ดีและหวาดกลัว แต่พอหันมามองที่เรือนชานตรงนี้แล้วพบว่ามีใครอีกคนที่รอคอยคุณหนูเป็นเพื่อนกัน คุณและคนในบ้านก็อุ่นใจ”
“ผมเองก็ไม่คิดและไม่เคยฝันว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับเรื่องราวเหลือเชื่อแบบนี้หรอกครับ ผมก็คิดว่าตัวเองฝันไป ถึงแม้มันจะเป็นฝันที่ยาวนานประมาณหนึ่ง แต่พอตื่นจากฝันนั้น ผมก็ร่ำหาฝันแบบเดิมๆอยู่เรื่อยไป ผมเองก็ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกมันจะอยู่เหนือการควบคุมขนาดนี้”
“ไม่มีใครขีดเขียนชีวิตใครได้เหมือนนักเขียนนิยายหรอกนะคะ สำหรับพ่อหนุ่มมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่สำหรับคุณหนูแล้ว คุณคิดว่าเขาทำตามใจตัวเอง”
“ผมไม่คิดเลยว่าเมื่อผมกลับมาที่นี่อีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิมเหมือนรอผมกลับมาขนาดนี้”
“ถ้าคุณมาเห็นสภาพนายใหญ่และบรรยากาศรอบๆของที่นี่ตอนที่ไม่มีนายน้อย พ่อหนุ่มจะรู้ว่าพวกเราแทบจะพร้อมใจกันอธิษฐานให้พ่อหนุ่มกลับมา”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณ”
“นายใหญ่อยู่กับพวกเราแค่ตัวเท่านั้นค่ะ ส่วนหัวใจคงทิ้งไว้กับใครอีกคนก่อนกลับเรือนแล้ว”

คำบอกกล่าวของคนสูงวัยเล่นเอาผมสะอึกแล้วปวดหนึบไปทั้งใจ คนสองคนที่อยู่ท่ามกลางความรู้สึกเดียวกันแต่กำแพงที่เรียกว่าทิฐิก็หนาเกินกว่าจะทลายมันลงมาได้ ในขณะที่ผมคิดว่าวงการนี้ก็คงไม่ต่างอะไรกับโลกมายา หากเราทิ้งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเอาไว้ข้างหลัง แล้วเดินต่อไปข้างหน้าตามวิถีทางของตัวเอง เราต่างก็ปรับตัวเองให้เป็นปกติได้ แต่ความจริงแล้ว เส้นใยที่เราคิดว่าบางแสนบางกลับทักทอกันเหนียวแน่นจนตัดไม่ขาด หากผมไม่ได้รักนายใหญ่ แล้วทำไมผมถึงได้ละทิ้งทุกอย่างมาหามันได้ อะไรที่กดดันให้ผมพร่างพรูคำว่ารักของมา ถ้ามันไม่คิดจะปล่อยมือผมจริงๆ ลูกผู้ชายอย่างไอ้โลมหรือจะบอกรักใคร ไม่มีทาง

“หมอบอกว่านายอ่อนเพลียและพักผ่อนไม่พอสะสมมาก่อนหน้านี้ พอไปทำอะไรที่ต้องใช้พลังงานเกินกว่าร่างกายจะรับไหว

นายเลยไข้ขึ้นแล้วเราก็ทิ้งช่วงไปนานกว่าจะมาพบหมอ แผลเลยอักเสบจนดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่อย่างนี้ครับ”
พงเดินออกมารายงานด้วยท่าทีอิดโรยไม่แพ้กัน นัยน์ตาบอกว่าโล่งใจและหมดห่วงแล้ว

“แสดงว่านายใหญ่ปลอดภัยแล้วเหรอครับคุณพง”
“ครับ แต่คืนนี้คงจะไม่รู้สึกตัว”
“เฮ้อ โล่งอกไปที ตกใจแทบแย่ หมอนั่น เอ้ย นายใหญ่อาการไม่ดีเอาซะเลยตอนที่เราเดินทางกลับมานี่ แล้วผมก็ เฮ้ย ตายล่ะ ผมยังไม่บอกที่อู่เลยว่าจะมานี่ โอย เถ้าแก่ด่าหูชาแน่ๆ คุณครับ คุณพง ผมขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะครับ พรุ่งนี้มีเรื่องให้เคลียร์ยาว”

พอเรื่องคลี่คลายก็ใช่ว่าจะจบปัญหาลงไปได้ ปัญหาที่เหมือนจะไม่ใหญ่แต่ก็ใหญ่สำหรับผมก็ถาโถมเข้ามาเมื่อสติกลับคืนเต็ม 100
“เดี๋ยวก่อนครับนายน้อย”
“มีอะไรเหรอครับ”
“ผมคิดว่าคนแรกที่นายตื่นขึ้นมาแล้วอยากเจอคือคุณ”
“ผม ผมก็ไม่ได้จะไปไหนนี่นา แค่จะไปอาบน้ำแล้วก็จะเข้าไปเฝ้าและคอยรับใช้นายของคุณนั่นแหละ”
“ขอบคุณครับ”
“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วนี่นา ใช่มั้ยครับคุณ”
ความรู้สึกเต็มตื้นและประหม่าประเดประดังเข้ามาจนรู้สึกเขินจนต้องเรียกหาฝ่ายสนับสนุนจนลิ้นแทบจะพันกัน

“ขอบคุณที่กลับมาครับนายน้อย”

เสียงหนักแน่นแต่เต็มไปด้วยพลังดังขึ้นขณะที่ผมหันหลังจะกลับห้อง มันเป็นประโยคที่ทำให้ผมต้องหยุดอยู่กับที่แล้วหันกลับไปมอง พงที่อยู่ในท่าก้มหัวทำความเคารพค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้าเรียบเฉยออกไปทางเครียดขรึมค่อยๆ เผยอยิ้ม แววตาใสที่เอ่อไปด้วยน้ำตาอัดแน่นไปด้วยถ้อยคำขอบคุณมากมายที่ผมสัมผัสได้จากตาคู่นั้น ไม่มีใครโกรธที่ผมทะเล่อทะล่าเข้ามาจนเกือบเสียเรื่อง และเรื่องราวบานปลายจนกลายเป็นสงครามย่อมๆนั่นก็เพราะผม หากผมไม่พรวดพราดเข้าไป บางทีแผนการและเล่ห์เหลี่ยมของนายใหญ่อาจจะต้องการจับเป็นมิสเตอร์ลีก็ได้ ไม่ใช่จับตายเพราะภาวะเลือกไม่ได้อย่างนี้

ที่แห่งนี้รวมไปถึงอาณาจักร ทุกคนต้องการผม

คนที่ไร้ตัวตนมาทั้งชีวิต มีค่าในสายตาคนอื่นเพราะผู้มีอำนาจของที่นี่ยกย่องผมขึ้นมา

“ขอบคุณครับทั้งสองคน คุณทั้คู่ดีกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างผมมาก มากจนไม่รู้ว่าจะตอบแทนยังไงดี”
“แค่คุณอยู่เป็นนายน้อยของที่นี่”
“ผมจะไม่ไปไหนแล้วครับ ผมสัญญา ผมจะเป็นนายโลมส่วนตัวของนายใหญ่ไปจนวันตาย”
“อย่าให้คนแก่อย่างคุณดีใจเก้อนะคะ ถ้าวันสุดท้ายของชีวิตมาถึง คุณจะได้นอนตายตาหลับสักที”
เพิ่งรู้สึกว่าการร้องขอคำสัญญาของคนแก่ทำให้คำพูดของตัวเองดูขลังขนาดนี้ เหมือนเป็นการตอกย้ำให้ผมรับผิดชอบคำพูดของตัวเอง
.
.
.
“ทำไมคนป่วยถึงออกมายืนตากลมครับ”

เสียงดังมาจากด้านหลังหนักแน่นและเฉียบขาดจนคนทำผิดน่าจะสะดุ้งสะเทือน แต่ระฟ้ากลับอมยิ้มน้อยๆก่อนจะปั้นหน้าให้เป็นนายใหญ่อย่างปกติที่เคยเป็นแล้วหันกลับมามองคนหน้ามุ่ยที่ยืนไม่ห่างไปจากที่ตัวเองยืน

“ออกมาดูนายน้อยสั่งงาน”

ตอบพร้อมยกยิ้มอย่างเอาใจ นี่ถ้าหากมีคนอยู่แถวนี้เยอะๆไม่รู้ว่าเขาจะกล้าทำกิริยาอย่างนี้ต่อหน้าโลมหรือเปล่า แต่บรรยากาศรอบๆตัวก็ชวนให้ทำอย่างที่ใจต้องการบ้าง

“คุณน่าจะหายเร็วๆนะ ผมอยากไปหาเถ้าแก่ที่อู่ด้วยตัวเอง นี่โทรไปบอกกับเหน่งไว้ มันบ่นซะหูชา”
“จริงๆฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้วล่ะ แต่หมออยากให้พักผ่อนให้ร่างกายเข้าที่เข้าทางกว่านี้ ที่ผ่านมาฉันปล่อยปละละเลยจนมัน
แย่อย่างที่เห็นเนี่ยแหละ ทั้งๆที่ไม่ได้บาดเจ็บอะไรรุนแรงกว่าครั้งที่แล้วๆมาเลย”

นายน้อยย่นจมูกใส่ลมใส่อากาศเหมือนคำพูดนายใหญ่เชื่อถือไม่ได้ แต่เขาก็เห็นว่าโลมทำอย่างนี้ก็น่ามองดี บางครั้งผู้ชายที่แสดงออกมาว่าตัวเองกำลังไม่พอใจก็ทำให้นายใหญ่อย่างเขาเพลินที่จะต่อปากต่อคำด้วย

“ไม่ถามหน่อยเหรอว่าใครที่บังอาจทำให้นายใหญ่ตกอยู่ในสภาพแบบนั้น”
“ไม่ถามดีกว่าครับ ผมเกรงว่ามันจะสะท้อนเข้าตัว”
“เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยอะไรครับ”
“ที่ต้องช่วยฉันทำงานอยู่นี่น่ะ นายเหนื่อยไหม เป็นถึงนายน้อย แต่ไม่เคยได้ไปเที่ยว ไปเปิดหูเปิดตา แล้วก็มีแต่เรื่องให้ต้องไม่สบายใจอยู่เรื่อยเลย”
“มันก็ ยังไงดีล่ะ ถ้าถามถึงเหนื่อยกายมันก็ไม่ได้เหนื่อยอะไรสักหน่อย สั่งเอากับปากทั้งนั้น ไม่ต้องลงแรงอะไร”
“แล้วอย่างหลังล่ะ”
“อย่างหลังอะไร อ๋อ ทำไงได้ล่ะ”
คนตอบคงไม่รู้ตัวว่ากำลังเม้มปากแน่น คอตั้งตรงและหน้าเชิดจมูกรั้นเหมือนถูกกวนอารมณ์ที่เริ่มตกตะกอนให้ขุ่นอีกครั้ง
“พูดให้จบสิ รอฟังอยู่”
“ก็ผมรักคุณไปแล้ว”

เสียงอุบอิบเหมือนคนพูดตั้งใจจะบ่นกับตัวเองมากกว่าจะให้คนอื่นรับรู้ คนตัวเล็กถูกกระชากด้วยแรงคนป่วยแค่นิดเดียวก็ตกมาอยู่ในห้องส่วนตัวของนายใหญ่แล้วเรียบร้อย โลมตกใจที่ประมาทระฟ้ามากเกินไป แผลถากๆจากกระสุนนั้นใช้เวลาแค่ไม่กี่วันก็หายสนิทแล้ว ไอ้ที่ต้องอยู่ในสภาพผู้ป่วยอาการหนักนี่เพราะเรี่ยวแรงที่หายไปตอนที่ตรอมใจก่อนหน้านี้ต่างหาก

“คะ คุณ จะทำอะไรครับ ผมมีงานต้องทำนะ”
“รู้แล้ว แค่จะบอกว่าเมื่อกี้ที่นายพูดน่ะ ฉันไม่ได้ยิน เลยต้องหาที่เงียบๆคุยกันไงล่ะ”
“แล้วทำไมต้องเป็นที่นี่”

โลมดิ้นรนขัดขืนแต่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากนัก เหมือนต่อต้านให้รู้ว่าไม่ได้เต็มใจเข้ามาเองมากกว่าจะขัดขืนเพื่อเอาตัวรอด สายตามองหน้าเขาทีและมองไปยังเตียงสีขาวที่ตอนนี้ถูกเก็บให้เรียบตึงรอการพักผ่อนครั้งใหม่แล้วอีกที

“ไม่มีที่ไหนเงียบเท่าห้องนายใหญ่อีกแล้ว หรือว่าไม่จริง”

ปลายจมูกเกลี่ยเนื้อนิ่มตรงกกหูแล้วลามปามไปถึงซอกคอขาว หากโลมยังดิ้นไม่หยุด แรงเสียดสีจะทำให้ทั้งคู่ร้อนมากไปกว่านี้ ระฟ้าหาเศษหาเลยวนเวียนอยู่แค่ซอกคอกับแก้มก็ทำให้อีกฝ่ายอ่อนแรงฝากร่างตัวเองไว้กับอ้อมแขนเขาแทนหลักยึดแล้ว

“หืม ตกลงจะบอกได้หรือยังว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร”
“ผมบอกว่าผมรักคุณ ที่ผมยอมกลับมาและทำอยู่ตอนนี้เพราะผมรักคุณ พอใจหรือยังล่ะทีนี้ อ๊ะ”

ร่างโลมถูกเหวี่ยงลงไปบนที่นอนอย่างเบามือ เสียงร้องตกใจเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ตั้งตัวและไม่คิดว่าเขาจะอุกอาจกับนายน้อยขนาดนี้ หรืออีกอย่าง เขาไม่คิดว่าคนป่วยจะมีพิษสงอะไร

“ยัง”
“แล้วผมต้องทำยังไง”
“ยืนยันสิ”
“แล้วที่เป็นอยู่ยัง...............”
“จุ๊ๆ.............ฉันหมายถึงต่อจากนี้ต่างหาก”

ปลายนิ้วชี้แตะปิดริมฝีปากไม่ให้โต้แย้งอะไรออกมามากกว่านี้ อีกฝ่ายเริ่มรู้หนทางที่จะเอาตัวรอดแล้วถึงได้ปิดปากสนิทและเกร็งตัวแข็งอย่างกับท่อนไม้ หมอนข้างที่อยู่ใกล้ๆกันยังนุ่มนิ่มกว่าโลมตอนนี้เลย

“ฉันรับปากไม่ได้ว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาจะวนเวียนมาเกิดอีกครั้งหรืออีกกี่ครั้ง ตราบใดที่ฉันต้องดูแลมรดกที่ปู่ทิ้งเอาไว้ให้เหล่านี้ ฉันก็ต้องเดินบนเส้นทางที่ไม่มีแสงสว่าง ไม่รู้ว่าจะมีคนจ้องจะปองร้ายเมื่อไหร่ แต่ฉันก็เป็นแค่คนๆหนึ่ง นอกเหนือจากภาระหน้าที่ที่ต้องแบกรับเอาไว้แล้ว ฉันเองก็อยากมีคนที่รักอยู่ข้างๆเหมือนคนอื่น แล้วคนนั้นก็คือนาย แต่นั่นมันก็เป็นความต้องการที่เห็นแก่ตัว นายเองก็รู้ว่าเป็นฉันมันไม่ง่าย ขนาดอยู่เฉยๆยังเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายขนาดนี้ เป็นนายน้อยเคียงข้างฉันก็เหมือนกันนะโลม ที่พูดตอนนี้ไม่ใช่เพราะไม่รัก แต่เพราะฉันรู้แล้วว่ารักนายมากแค่ไหน วันที่นายยืนยันว่าให้เราต่างคนต่างอยู่ในวันนั้นทำให้ฉันรู้ทันทีว่าฉันไม่ได้กลัวตายเลย ฉันพร้อมที่จะตายในหน้าที่ได้ทุกเมื่อ ฉันถึงได้เตรียมทุกอย่างสำหรับคนที่อยู่ข้างหลัง สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองตายไม่ได้ ต่อให้ยากเย็นแค่ไหนก็จะไม่ยอมตายก็คือการได้เห็นนายอยู่ข้างๆฉัน”

“ผมรู้”
เสียบแหบขึ้นจมูกเปล่งออกมาจากคอคนพูดเหมือนต้องฝ่าด่านตีบตันของลำคอถึงจะออกมาเป็นสองคำนี้ได้

“ถ้านายอยู่กับฉัน นายก็จะเสี่ยงอันตรายไปด้วย แต่ถ้านายเลือกที่จะไม่อยู่กับฉัน ฉันก็แค่ต่อสู้กับความทรมานนี้ให้ได้ จนกว่าจะสิ้นอายุขัยไปเอง ฉํนขอโทษนะ ฉันพูดถึงเรื่องนี้สายไปใช่มั้ย”

“ใช่ คุณมาพูดตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว เพราะตอนที่ไม่มีคุณอยู่ข้างๆ ผมก็เหมือนคนไม่มีหัวใจไม่ต่างจากคุณหรอก ผมก็เหมือนจะตายเหมือนกันนั่นแหละ”

“เราจะอยู่ด้วยกันใช่มั้ย”

“ใช่สิ มาถึงขั้นนี้แล้ว เถ้าแก่คงไม่ให้กลับไปทำงานที่อู่อีกหรอก นึกจะไปก็ไป นึกจะมาก็หายหัวมาอย่างนี้”

“ฉันรักคนไม่ผิดจริงๆนะ รู้มั้ย ฉันสนใจตั้งแต่ที่นายบ้าบิ่นเอาน้ำสาดฉันแล้ว ไม่มีใครกล้า แต่นายก็ทำ อีกอย่าง แม้ครอบครัวของเราจะต่างกัน แต่ฉันกับนาย เราตกอยู่ในที่นั่งเดียวกัน เป็นความหวังและที่พึ่งของใครๆโดยไม่ถามเลยว่าเต็มใจหรือเปล่า ฉันเองก็แค่ผู้ชายเอาแต่ใจตัวเองที่อยากจะเอาชนะนาย แต่สุดท้ายฉันก็แพ้ ฉันแพ้ความตรงไปตรงมาของนายนะโลม นายไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเหมือนอย่างที่ฉันถูกสอนให้ทำ นายเป็นนาย ในเมื่อฉันจะต้องทำตามความคาดหวังของใครๆ ฉันก็แอบเป็นตัวเองด้วยการเอานายมาเป็นของฉันให้ได้ ท่ามกลางแรงต่อต้านของคนทั้งบ้าน ยกเว้นคุณ คุณถูกชะตากับนายตั้งแต่แรกเห็น”

“ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย”

“ไม่สำคัญหรอก แต่ตอนนี้นายรู้แล้วใช่มั้ยว่าทุกคนต้องการนาย”
“ครับ ก็พอรู้”
“งั้นเราก็อยู่ด้วยกันแบบเสียวสันหลังไปอย่างนี้แหละนะ”
“อย่างไหน”
“อย่างนี้ไง”
“ไม่นะคุณ นั่นมันคนละเสียวกันแล้ว ละนี่มันยังกลางวันอยู่ คุณ คุณเจ็บแผลอยู่ไม่ใช่เหรอ ไอ้รากหญ้า อ๊ากกก อุ๊บ”
.
.
เพราะห้องส่วนตัวของนายใหญ่คือที่เดียวที่เงียบมากที่สุดและเป็นส่วนตัวจากคนในเรือนมากที่สุด
“พงเห็นนายน้อยมั้ย เด็กบอกว่าเดินมาทางนี้”
“นายน้อยบอกว่าจะไปตามนายครับคุณ ได้เวลาให้หมอฉีดยาแล้ว”
“ฉีดยาเหรอ งั้นก็คงจะฉีดยากันอยู่สินะ”
“แต่ผมเห็นคุณหมอยังรออยู่ที่ห้องนะครับคุณ”
“คนมีครอบครัวแล้วอย่างเธอ บางครั้งก็รู้ไม่เท่าคนโสดอย่างชั้นหรอกนะพง แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ใครหน้าที่มันเถอะ”
“ครับคุณ”
หญิงชราเดินผ่านทางเดินหน้าห้องนายใหญ่ไปอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่การ์ดคนสนิทกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิมและเกาหัวเหมือนยังไม่เข้าใจอะไรๆ
คนที่เก่งเรื่องบู๊ ไม่จำเป็นต้องเก่งเรื่องรักหรอก
ยกเว้น
นายใหญ่


๐ สวัสดีค่ะ สุดท้ายเราก็เดินทางมาจนถึงตอบจบแล้วนะคะ จริงๆ มันจบได้ตั้งแต่ตอนที่แล้ว แต่เพราะคนเขียนอยู่กับนิยายเรื่องนี้มานานที่สุดเท่าที่เคยแต่งมา เลยยื้อกันสุดฤทธิ์ แต่งานเลี้ยงก็ต้องเลิกรานะคะ
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคน และคนที่อ่านและช่วยตรวจคำผิดให้ด้วยนะคะ ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่ตามกันมาตั้งแต่เมฆกับฉาน หรือคนอ่านใหม่ๆที่เพิ่งจะเข้ามา ขอบคุณมากค่ะ
๐ ตามธรรมเนียมแล้ว (ของคนเขียนเอง) ถ้าเรื่องไหนจบ ก็จะรวมเล่มเรื่องนั้นไว้เป็นที่ระลึกสำหรับตัวเอง และสำหรับคนอ่านคนไหนที่ร่วมอยากเก็บนะคะ รายละเอียดอยู่ คห.ถัดไป
๐ ยังไงก็ต้องบอกว่า อยู่ด้วยกันต่อไปนะคะ พยายามจะเขียนเรื่องตลกๆอีกครั้ง แต่คงฮาเท่าพี่เมฆหรือนักเลงใหญ่พี่ดินไม่ได้แล้ว เหมือนมันจะเป็นแนวเทาๆมาตั้งแต่เด็กป๋า  หลังจากเรื่องนายโลมรวมเล่มเสร็จแล้ว คงอีกนานกว่าเราจะพบกันใหม่ในรูปแบบหนังสือนะคะ ฝากนายใหญ่กับนายน้อยด้วย ขอบคุณค่ะ 

[Seiki]

จัดให้ตามคำเรียกร้อง (ของใคร? )

ประกาศเปิดจอง รวมเล่มนิยาย "นายโลมกับรักจนตรอก"

*** อ่านคำอธิบายและรายละเอียดให้จบก่อนตัดสินใจนะคะ

1.นิยายมี 2 เล่มจบ
นิยายมีให้อ่านตั้งแต่ต้นจนจบ อ่านนิยายเรื่องนี้ CLICK

2.เนื้อในกระดาษถนอมสายตา จำนวน 700 หน้า ++/2 เล่ม

3.ที่คั่นกระดาษ และที่คั่นแม่เหล็ก (ตามมาตรฐาน TRomance)

4.ตอนพิเศษไม่ได้ลงในเล้า และโดจินวาดขึ้นใหม่โดยนักวาดมืออาชีพ

(เรื่องนี้เป็นเรื่องที่คนเขียนอยู่กับมันนานเป็นพิเศษ นานกว่าเรื่องอื่นๆ และนายโลม เป็นรวมเล่มเรื่องที่ 7 แล้วของ TRomance สิ่งที่อยากทำคืออยากทำอะไรใหม่ๆที่ตัวเองยังไม่เคยทำ ที่ผ่านมา เราแต่ละคนต่างก็ต้องจินตนาการตัวละครกันเอาเอง คนเขียนเลยอยากมีอิมเมจของนายใหญ่กับนายน้อยบ้าง โปรเจคนี้จึงเกิดขึ้น และเมื่อผลงานของนักวาดออกมาเป็นที่น่าพอใจมากสำหรับคนเขียน โปรเจคจึงมีต่อไปว่า แล้วถ้าเราแปลงเนื้อหาของตอนพิเศษให้มีทั้งบรรยายและโดจิน(การ์ตูน) รวมกัน คงจะมีสีสรรไม่น้อย อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะคะ ตกลงกับคนวาดไปแล้วว่าจะทำ ซึ่งปกหนังสือคนวาดน่าจะใช้วิธีการแบบ CG [computer graphics] ส่วนตอนพิเศษก็จะเป็นโดจินถ่ายทอดเรื่องราว รวมไปถึงบางโมเมนต์ของเนื้อหาหลักๆ เบื้องต้นคิดว่าน่าจะอยู่ที่ 30 หน้านะคะ ทุกหน้าวาดใหม่ทั้งหมด จำนวนโดจินจะมากหรือน้อยไปกว่านี้ ขึ้นอยู่กับจำนวนคนอ่านที่สั่งจองเข้ามา เพราะบอกตรงๆว่าคนเขียนก็เอาเงินส่วนกำไรนี่แหละไปจ้างวาดและสั่งทำค่ะ)

5.ซองผ้าสำหรับจัดเก็บหนังสือชุดนี้ รูปแบบจะนำเสนอต่อไปนะคะ

ราคานิยาย 1 ชุด 950 บาท (รวมค่าจัดส่งชนิดพัสดุลงทะเบียน ตรวจสอบสถานะการจัดส่งได้)

สำหรับชุดที่สองเป็นต้นไปจัดส่งแบบ EMS ค่ะ

ระยะเวลาในการจองและโอนเงิน ขอแบ่งเป็น 2 ช่วงเวลา ดังนี้

1.เปิดจองพร้อมรับโอนเงิน ตั้งแต่วันนี้ - 15 พฤษภาคม (ใครจองภายในช่วงเวลานี้โอนเงินวันไหนก็ได้ ปิดรับโอนเงินวันที่ 15 พ.ค.)

2.จองและโอนเงินหลังวันที่ 15 พฤษภาคม ให้ทุกคนโอนเงินภายใน 7 วันหลังจากได้รับ Code โอนเงิน และหมดเขตรับจองและรับโอนเงินภายในวันที่ 2 ก.ค.

สาเหตุที่ต้องทำอย่างนี้เพราะว่า คนอ่านจองมาเป็นคนแรกๆแล้วลืมโอนเงินค่ะ เยอะมาก และจะมาโอนกันตอนวันท้ายๆที่จะปิดโอนเงินซึ่งทีมงานจะต้องยืดเยื้อเวลาสำหรับคนที่มาภายหลังอีก และหากใครที่มาจองช่วงหลังๆแล้วคนเขียนสั่งของไปแล้ว จะไม่ได้รับของแถมนะคะ



สนใจสั่งซื้อ เมลล์ไปจองได้ที่ romancefic แอด hotmail.co.th และ Utellido สารพัดจัดให้

* หมายเหตุ หนังสือมีราคาสูง เนื่องจากคนเขียนสั่งทำตามจำนวนคนโอนเงิน ไม่ได้สั่งเป็นจำนวนมากเพื่อขายปลีกหรือวางขายตามร้านหนังสือ พิจารณาก่อนสั่งซื้อนะคะ

ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งจองหนังสือ"

โดยระบุรายละเอียดดังนี้ค่ะ

1. ล็อกอินในเล้าเป็ด (ถ้ามี)
2. เบอร์โทรที่สามารถติดต่อได้
3. ชื่อเรื่องที่ต้องการจอง และจำนวนที่ต้องการ

รอรับ Code สำหรับโอนเงิน (ดำเนินการโดยทีมงาน )
มีข้อสงสัยเมลล์หรือสอบถามได้ที่ TRomance's Fanpage



ขอบคุณค่ะ TRomance

[KaorPaor]

ขอจิ้มหน่อย

ในที่สุดก็จบอย่าง HAPPY จนได้

[JJHJJH]

บวกค่า นายใหญ่เก่งเรื่องรักมากกว่าเรื่องบู๊รึเปล่า อิอิ
ขอบคุณมากค่า เป็นนิยายอีกเรื่องที่อ่านเพลินมากเลย
กำลังติดตามเรื่องต่อไปอยู่ด้วยเหมือนเคยค่า

[YouandMe]

จิ้มไว้ก่อนนะจ้ะ

อ่านจบแล้วพร้อมรำพึงกับตัวเองว่า...เค้าอยากไปดูนายใหญ่กับนายน้อยเล่นฉีดยากานนนนนนนนนนนนนน 

แก้คำผิดส่งท้ายจ้า 

ถึงแม้อีกคนดูจะเหมือนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ๆก่อนจะก้าวขาตามเข้าไปนั่งยังเบาหลัง ==> เบาะหลัง
ผมก้าวตามร่างนายใหญ่ขึ้นไปติดๆเมื่อลูกน้องช่วยกันหามนายใหญ่เจ้าไปข้างใน ==> เข้าไป
เส้นใยที่เราคิดว่าบางแสนบางกลับทักทอกันเหนียวแน่นจนตัดไม่ขาด ==> ถักทอ
อะไรที่กดดันให้ผมพร่างพรูคำว่ารักของมา ==> ออกมา
คุณทั้คู่ดีกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างผมมาก ==> ทั้งคู่
เสียบแหบขึ้นจมูกเปล่งออกมาจากคอคนพูดเหมือนต้องฝ่าด่านตีบตันของลำคอถึงจะออกมาเป็นสองคำนี้ได้ ==> เสียงแหบ
ฉํนขอโทษนะ ฉันพูดถึงเรื่องนี้สายไปใช่มั้ย ==> ฉัน

[Gaem]

ขอบคุณสำหรับฉากกุ๊กกิ๊กในตอนจบนะคะ   

เสียดายจังเลยอยากให้ต่ออีกจัง 

กอดคนเขียนแน่นๆ   

[route rover]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ที่สนุกและน่าอ่านนะคะ 

[yeyong]

อำลาไปอีกเรื่อง
แต่คู่นี้ไม่ค่อยหวานเท่าไหร่เลย อาจจะเพราะนายใหญ่
อยู่ในวงการแบบนี้ เลยดูเคร่งขรึมจริงจัง

ไม่พลาดหนังสือแน่นอนค่ะ

[nemesis]

จบแล้ววววววววววววว แฮปปี้ อิอิ

[POPEA]

“ฉันไม่ตายหรอก ตั้งแต่มีนาย ฉันไม่เคยอนุญาตให้ตัวเองตาย”
อยู่กันแบบเสียวสันหลัง555. สนุกมากเลยค่ะนายใหญ่ระฟ้ากับนายโลม
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีดีแบบนี้ให้อ่านน๊า~
 

[afternoon]

งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลา 
นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ทุกคนยังคงเป็นแค่คนๆ นึง ไม่ว่าจะสูงศักดิ์หรือต่ำต้อย 
(ไม่น่าเชื่อว่าตัวเองจะคิดอะไรมีสาระขนาดนนี้ *0*)

ขอบคุณคนเขียนที่เขียนนิยายดีๆ สนุกๆ แบบนี้มาให้อ่านกันนะคะ

ปล. ความจริงชอบแนวเทาๆ แบบนี้มากกว่าแหวๆ นะ ติดใจตั้งแต่เด็กป๋าแล้ว อิอิ

[@BUA@]

จบลงด้วยรอยยิ้มที่ทำเอาแก้มแทบปริ

ปล.นายใหญ่ช่างเสี่ยวส่งท้ายแบบได้ใจกันไปเต็มๆ เลยค่ะ 

[in_blu]

จบไปอีกเรื่อง หลังจากการติดตามที่ยาวนาน
แล้วก็จะรอติดตามเรื่องใหม่ ต่อไปนะคะ ^^

[soullve]

จบซะแล้ว
นายน้อยกับนายใหญ่
อยากอ่านตอนพิเศษ หวานหวานนนนนนนนนนนนนจัง
 

[pp_song]

จบลงอย่างมีความสุข

[MRchai]

จบแบบน่ารักแอบหื่นด้วย

[tippy]

จบแล้ว

ไว้รอเจอกันในหนังสือนะนายใหญ่หนูโลม   คิดถึงแย่เลย

แต่ก็หวานๆในแบบนายใหญ่กับโลม และรักที่ไม่จนตรอกแล้ว

[คันจัง]

เย้ๆ ในที่สุดก็มาต่อแล้ว แต่เสียดายจังจบซะแล้ว

[little_nok]

จบแล้ว ขอบคุณนะคะ
คู่นี้ไม่ค่อยฮา ไม่ค่อยหวาน ออกแนวเข้มขรึม มาเฟียๆ หน่อย
แต่ก็มีความโรแมนติกพอควร
จริงๆ แล้วชอบเรื่องดินที่สุดเลย
ชอบสำนวนการเขียน ภาษา เนื้อเรื่อง  น่ารักและซึ้ง 

[yunjae123]

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นายใหญ่กับนายน้อยได้จบลงไปแล้วอย่างมีความสุข
แล้วอบอุ่บหัวใจเล็ก ๆ
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราชอมากๆๆๆในหลาย ๆ เรื่องของนักเขียนเลย
จริง ๆ ก็ชอบทุกเรื่องที่ได้อ่านมานั่นแหละ 555555555+
ดีใจที่เรื่องมาถึงตอนจบแต่ก็แอบใจหายเหมือนกันที่จบแล้ว
ยังอยากจะอ่านนายใหญ่กับนายน้อยผจญห่ากระสุนปืนอยู่เลย อิอิ
ขอบคุณนักเขียนมากๆๆๆๆๆที่แต่งเรื่องสนุก ๆ แบบนี้มาให้ได้อ่านกันนะจ๊ะ ^_________^

[JA(e)jung]

อ่าาาาาาาาาา
ในที่สุดก็จบอย่างสวยงามมมมมมม
เป็นอีกเรื่องที่ชื่นชอบมากๆ
ด้วยความที่ทั้งพระเอกและก็นายเอกปากแข็งกันทั้งคู่
กว่าจะบอกรักกันได้ก็ใช้เวลากันนานมากอยู่ทีเดียว

ขอบคุณคนเขียนที่สรรสร้างเรื่องราวดีๆสนุกๆอย่างนี้ให้เราได้อ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ^^

[gupalz]

จบแล้ว ความจริง อยากให้ต่ออีกซะหน่อย
ไม่พลาดหนังสือแน่นอนค่ะ

[NCJung]

คุณรู้จักคำว่าฉีดยาด้วยอ่ะ อิอิ เขิน
ว๊าๆๆ จบแล้ว แอบเสียดาย แต่ไม่เป็นไรค่ะ สั่งจองหนังสือไปแล้ว อิอิ

[beery25]

 

[Mikaa167]

Happy Ending

[punmile]

ใจหายเหมือนกันนะเนี่ยยย
แต่ไม่เป็นไร เราจะจองโลมมาไว้ในครอบครอง 

ตอนพิเศษๆๆๆ ไอ้ย่ะะ
ต้องรีบทวง เดี๋ยวลืมม 

[Nankoong]

  :z3:จบซะแล้ววว

ขอบคุนคนเขียนที่เขียนเรื่องดีๆให้ติดตาม


รอติดตามเรื่องต่อไป

[สมุนไพร]

 

[MoMoRin]

เพราะรักถึงได้อดทนฟันฝ่ากันมาจนถึงตอนนี้ได้สินะคะ ดีใจที่สุดท้ายทั้งสองคนก็ได้กลับมาอยู่ด้วยกันนะคะ ขอให้รักกันตลอดไปไม่มีอะไรมารบกวนอีกนะคะ