หัวข้อ: กระดานแผ่นนี้...ขอที่ให้ผมได้ไหมครับ

[oaw_eang]

เสาร์ที่ 7  มกราคม 49

   ผมเริ่มต้นเขียนจดหมายฉบับนี้หลังจากที่ลังเลอยู่นาน  เพราะผมไม่รู้ว่า...เขียนแล้ว  ผมจะส่งไปที่ไหน  จึงจะสามารถให้เค้าคนนั้นอ่านได้

   สุดท้าย...ผมก็ลงมือเขียน  เขียนเพื่อบันทึกเอาไว้  เผื่อว่าจะมีโอกาส  วันใดวันนึงหากเค้าคนนั้นได้อ่าน  เค้าก็คงจะเข้าใจอะไรๆ ได้ดีขึ้น

   เรื่องมันเริ่มขึ้นจากคืนนั้น  นานมาแล้วประมาณปี 47 หรืออาจจะเป็นต้นปี 48  ผมไปเที่ยวผับผ่าน อตก.  เสื้อยืดสีเหลืองตัวเก่งได้ออกจากตู้เสื้อผ้ามาทำหน้าที่ของมันในวันนั้น  หมวกสีครีมคือเครื่องประดับชิ้นเดียว ที่ผมเลิกใช้ในวันนั้น  เหตุผลเหรอ....ก็เพราะคิดว่าสวมแล้วคงหล่อขึ้นมาบ้าง     

        ผมกะว่าจะชวนเพื่อนไปอีกสองสามคน  มีพี่แบงค์คนนึงละที่แน่ๆ นอกนั้นยังไม่แน่ใจ  ....แล้วผมก็กำลัง โยกศีรษะไปตามจังหวะเสียงเพลง  สาดเหล้าเข้าลำคอไปเรื่อยๆ  กำลังเริ่มจะเมาแอ้อยู่แล้วเชียว  แต่พอยก แขนเพื่อนขึ้นมาดูนาฬิกา  หว่า!! มันกำลงจะได้เวลาปิดแล้วนี้นา  เซ็งจิตจริงๆเลย  ว่าแต่ทำไมมันรู้สึกแปลกๆ จังเลยวะวันนี้    ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแต่ผมก็หันไปทางขวามือแล้วผมก็.....เจอกับสายตาของใครบ้างคน  แปลกอีกรอบที่เจ้าของสายตาคู่นั้นไม่ยอมหลบตาผม  ช่างเปรี้ยวซะ
             
     แต่ผมก็ไม่แน่ใจนะครับว่าเค้ามองผมทำไม....ผมไม่เคยคิดว่าคนที่มาเที่ยวในร้านจะมองผมเพราะ ตั้งใจอยากจะมองหรือมองเพราะสนใจอยากรู้จัก  แต่ผมก็ยังรู้สึกว่ายังมีสายตาจากตำแหน่งเดิมเพ่งมองผมอยู่  ผมหันไปมองอีกครั้ง  ก็ได้เจอกับสายตาคู่เดิมพร้อมเจ้าของมัน  ผมยิ้มให้เค้าอย่างอายๆ ปนประหม่า...ก่อนจะหันกลับมาผมเห็นว่าเค้าก็ยิ้มให้ผม....

       ไฟ...ได้ถูกเปิดให้สว่างมากขึ้นแล้ว  ผมหันไปทิศทางเดิมเพื่อหาเจ้าของสายตาคู่นั้น  เค้ายังอยู่ครับ  หากแต่เพื่อนร่วมโต๊ะของเค้าหายไปหมดแล้ว   เค้าเดินออกจากโต๊ะทันทีที่เห็นว่าผมมองมาทางเค้า   เค้าเดินเข้าห้องน้ำไป   ไม่ตามไปหรอก...ผมคิดแล้วก็ยืนคุยแรดๆ กะเพื่อนต่อไป

           เหมือนมีสายตาจองมาอีกแล้ว  จากที่เดิมเสียด้วย  ผมหันกลับไป...เป็นเค้าคนเดิมครับ  คราวนี้เค้ายิ้มให้ผมก่อนซะด้วย  แก้วเหล้าในมือถูกยกขึ้น  เค้ายิ้มๆ  แล้วปิดฉากการดื่มของเค้าในวันนั้นลง หลังยกแก้วขึ้นโต้ตอบผม

         ....ผมเดินออกไปนอกร้าน....ยืนรอพี่แบงค์ไปจ่ายตลาด.....มีคนตัวสูงๆ ขาวๆ เข้ามาทักว่าเพื่อนผม อยากรู้จักคุณครับ  ผมหันไปตามปลายนิ้วที่ชี้ไปทางนั้น...อ้อ! คนที่มองผมในร้านนี่เอง....แปลกปนทึ้ง  อึ้งปนสงสัย...มีคนมาจีบผมด้วยเหรอวันนี้  หมอนั้นแต่งตัวน่ารักดี  แมนๆ หวานๆ ตัวก็เล็กกว่าผมอีก  ผิวขาว

       เราคุยกันไม่กี่คำหลังจากที่ผมเดินเข้าไปหาเค้า  เค้าให้เบอร์ผมมาพร้อมกับชื่อที่ผม ไม่นึกว่าเจ้าของชื่อนี ้จะมีอิทธิผลต่อความรู้สึกของผมได้มากขนาดนี้  เค้าคนนั้นของ “กร”

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ชอบๆๆต่อเลยครับ

[hippoworld]

ตาบลูนี่ไวจริงๆ

เรื่องของ oaw_eang เองเลยป่ะคะ
ชอบค่ะ รออ่านอยู่นะคะ

[oaw_eang]

      แต่หลังจากที่เราเจอกันวันแรก  กรโทรฯเข้ามาหาผมตอนที่ผมอยู่ที่มหาวิทยาลัย  บอกว่า กร จะเข้ามาแถวสยาม  จะเข้ามาถ่ายรูปไปสมัครสจ๊วตอยากให้ผมออกไปเจอหน่อย   ตัวผมเองก็ไม่ค่อยจะอยากออกไปเพราะเพิ่งไปยืดผมมาเมื่อวาน  สภาพของตัวผมตอนนี้คงดูไม่ได้เลย  ผมคิดว่าหน้าตาผมทุเรศมากๆ ในตอนนั้น  แต่สุดท้าย....
         
      “มาเร็วๆ นะ” กรยังสั่งผมอีกก่อนจะวางสายไป  ทำให้ผมต้องออกไปเจอกรในสภาพนั้น...ชุดมามหาวิทยาลัยและหัวลีบๆ แฟบๆ กับหน้ามันๆ เพราะยังทำแลปไม่เสร็จ
 
       “แต่งตัวเนี้ยบเนอะ” ประโยคแรกที่กรทักทายผมพร้อมรอยยิ้มแสยะกวนบาทานั้น  ผมรู้ดีว่ากรคงคิดว่าผมพยายามแต่งตัวให้ดูดีเพื่อมาพบกรเพียงแต่ไม่พูดออกมาตรงๆ เท่านั้นเอง

       “อืม  ก็ชุดมามหา’ลัย  ก็แต่งมาอย่างนี้ทุกวันเป็นประจำอยู่แล้ว”  ไม่ใช่ประโยคแก้ตัวแต่มันคือประโยคบอกเล่าที่ผมอยากให้กรได้ยิน  เหมือนกรขำๆ แต่ก็ไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น  เราเดินหาซื้อของกันจนเหนื่อยเลยแวะเข้าไปนั่งทานน้ำในร้านแถวๆ มาบุญครอง  แล้วกรก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองแล้วก็เอามาอวดผม

       “ไง...กรน่ารักไหมนุ?  คนน่ารักถ่ายมุมไหนก็น่ารักเนอะ ว่ามะ? 555”  อีกก็อีกครั้งหนึ่งที่กรแหน็บผม  มันก็จี๊ดๆ ดีครับ  แต่ผมแกล้งตีหน้าเซ่อทำไม่รู้เรื่องต่อไป

       เราไปเดินหาเนคไทกันจนกรเจอเส้นที่ถูกใจสีม่วงอ่อนๆ มาเส้นนึง  จากนั้นเราก็เดินไปหาซื้อเสื้อเชิ้ตสีขาวกัน  แต่ทว่าเดินหากันอยู่ตั้งนานยังไม่มีร้านไหนถูกใจ  ผมเลยพากรไปซื้อร้านที่ผมซื้ออยู่ประจำ  เพราะว่าร้านเค้าตัดเย็บดี  เน้นที่แพทเทิร์นและคุณภาพของเนื้อผ้า  แม้ว่าราคาอาจจะสูงไปนิดแต่ก็สวมใส่สบายและใช้ได้นาน 
สุดท้ายผมก็ได้เสื้อสีขาวพื้นๆมาตัวนึง  เป็นแบบที่ผมอยากได้อยู่พอดีราคา 800 บาท

        “เดี๋ยวผมจ่ายเองนะเพราะว่าผมกำลังอยากได้เสื้อขาวพอดีเลย  กรใส่แค่ถ่ายรูป  วันหลังก็คงไม่ได้ใช้หรอก”
กร ยิ้มๆ ด้วยรอยยิ้มที่ผมไม่ชอบเหมือนเดิม  “รวยนะ ซื้อเสื้อแพงซะด้วย” ผมหรอครับ  ก็ตีหน้าเซ่อไม่รู้สึกรู้สาต่อไป...ก็อย่างนี้หละครับ  คนหน้าตาไม่ดีจะทำอะไรได้มากไปกว่านี้

       จากนั้นเราไปถ่ายรูปกันที่ร้าน  ปรากฏว่ากรไม่เอาเพราะว่ารูปที่ถ่ายใหม่ไม่สวยเท่ารูปเก่าที่กรมาถ่ายเอาไว้ครั้งก่อน  แล้วเราก็แยกจากกันครับ...สรุปว่าผมไม่ประทับใจกรเลย

       แล้วเรามาเจอกันอีกครั้งตอน กร ชวนผมไปเที่ยวสีลมซอยสอง  ก่อนเข้าไปในร้าน  เราสองคนไปกินข้าวต้มปลาเจ้าอร่อยที่ปากตรอกจันทน์กัน  วันนี้ผมประทับใจในตัวกรตรงที่  ท่าทางคนอย่างกรคงไม่หลอกแดกผม(...มั้ง?) เหมือนอย่างที่ผมเคยเจอมา  เพราะกรเป็นคนจ่ายค่าข้าวต้มที่แพงเอาการอยู่ สองถ้วยร้อยแปดสิบ  อีกอย่าง  กรกินหางกุ้งด้วย....แปลกคน 555  กรบอกผมว่า
       “มันเป็นอาหารเพื่อความงาม”  ขำจริง

       หลังจากเที่ยวเสร็จกันก็ไปค้างที่ห้องผม  วันนั้นรูมเมทผมอยู่ด้วยแต่เค้าหลับไปแล้วเมื่อผมไปถึง   เรา(ผมและกร)ปูผ้านวมนอนกันที่พื้น  คืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกครับ  เราผ่านคืนนั้นไปด้วยเสียงกรนของผมครับ

       รุ่งเช้า  ผมตื่นขึ้นมาก็เห็นกรนอนมองจ้องหน้าผมอยู่  ตาแป๋วเป็นลูกแมวเชียว
       “ตื่นเร็วจัง”
       “กรนอนไม่ค่อยหลับอะ  มันแปลกที่”
       แล้วผมก็ลงมาส่งกรขึ้น taxi กลับบ้านไป  พอผมกลับขึ้นไปบนห้อง  รูมเมทผมก็บอกว่า ตอนที่ผมอาบน้ำ  กรทำหน้าแสยะๆแบบดูถูกว่านี้หรอห้องพักของผมอะไรทำนองนี้ (คือมันค่อนข้างทรุดโทรมนะครับ)  แต่ผมไม่สนใจคำพูดพวกนั้นเลย

        ผมโทรติดต่อกรอยู่นานหลายเดือนโดยที่เราไม่ได้เจอกันเลยแม้แต่น้อย  ความจริงช่วงนั้นผมเองก็กำลังคบหาดูใจอยู่กับคนคนหนึ่ง  เค้าอยู่ ตจว. และค่อนข้างเจ้าชู้มาก  ผมก็เลยอยากจะลองเจ้าชู้ดูบ้างให้มันสมกันไง  ผมเลยเริ่มโทรฯหา กร เสมอๆ ทุกวันวันละอย่างน้อยหนึ่งครั้ง  เรื่อยมา...

[Junrai_Hyper™]

อ้าวว ไหงทำอย่างนั้นละครับ

ไม่ดีนะครับ อย่าประชดกันเลย ระวังจะเสียใจนะครับ

[oaw_eang]

....เราคุยกันทางโทรศัพท์มานานหลายเดือนโดยที่ผมไม่ได้บอกคนที่อยู่ ตจว.  มาพักหลังๆ ผมเริ่มคุยโทรศัพท์กับกรไม่สนุกแล้ว...เริ่มเบื่อ  อีกอย่างคนที่ ตจว. เค้าก็ทำตัวดีขึ้น(ในความเห็นของผมซึ่งผองเพื่อนผู้คอยติดตามข่างคราวอยู่อย่างใกล้ชิดนั้นบอกว่า..ชั้นก็ยังเห็นมันสารเลวเหมือนเดิมนิ) ผมเลยเลิกโทรฯไปหากรอีกต่อไป  ครั้งสุดท้ายจำได้ว่า  กรกำลังงานศพที่ไหนซักแห่งแถวๆ ภาคตะวันออก

เรื่องราวของผมและกรมันควรจะจบลงตรงนี้แล้วใช่ไหมครับ....นั้นสิ  ผมเองก็คิดว่างั้น

เอ...แล้วผมควรจะจบเรื่องเล่าบ้าบอคอห่านเรื่องนี้ด้วยดีหรือเปล่านะ

[abcd]

อ้าวคุณoaw_eang จะจบเรื่องแร้วเหรอ    ตะแน๋วพึ่งเข้ามาอ่านเอง

[oaw_eang]

ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันนะครับ  พอดีช่วงนี้  เซ็.ครับ  ทำแลป  ผลไม่ออก  เลยเศร้าจิตเล็กน้อย  พอดีช่วงหัวใจแข็งแรงครับเลยไม่ค่อยได่เขียนเท่าไหร่ อิอิ  อินเลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ 

[oaw_eang]

ตี 2.10 น.
ผมกำลังข่มตานอนให้หลับ  หลังจากหลับยาวตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนเพิ่งตื่นมาเมื่อตอนห้าทุ่ม  ผมก็ยังไม่ง่วงอีกเลย
คืนนี้....ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับการคิดถึงใครบางคน  การที่คิดถึงที่ได้แต่คิดและมันคงไม่มีทางถึงได้เลย  เค้าคนนั้นคงไม่รู้หรอกว่า  กลางดึกขิงคืนเดือนมืดอย่างคืนนี้ มีใครคนหนึ่งกำลังคิดถึงเค้าอยู่จับใจ...จากมุมเล็กๆมุมหนึ่ง...บนโลกใบนี้
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา...พิมพ์ข้อความบางอย่างลงไป

“ไม่มีอะไร  แค่ตื่นขึ้นมาแล้วคิดถึง....ก็เท่านั้นเอง”
                                               แล้วผมก็.............................................................กดลบมันทิ้งไป

มีแมงปอตัวหนึ่งบินหลงเข้ามาในบ้านผม  มันพยายามบินออกไปนอกหน้าต่างแต่ไปไม่ได้  มันจะรู้ไหมนะว่าที่ตรงนั้น....ที่มันมองเห็นเหมือนไม่มีอะไรกั้น  หากแต่ความจริงแล้ว  มันมีกระจกใสแผ่นบางๆ ขวางทางอยู่
เสียงกระพือปีกของมันดังอยู่เรื่อยๆ แสดงถึงความพยายามที่จะบินออกไป  เสียงนั้นดังเป็นช่วงๆ  เริ่มแรกก็ดังเป็นช่วงยาวแล้วค่อยๆ สั้นลง......และสั้นลง  จากถี่กลายเป็นห่างแล้วก็หายไป  สุดท้าย...................

                                         เสียงนั้นก็หายไป

แมงปอตัวนั้นขาดใจตายอยู่ริมบานหน้าต่างที่มันพยายามจะบินออกไป  มันหมายความว่าอะไรใครก็ได้บอกผมที

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

กำลังสนุกเลยครับ
ถ่ายทอดได้อารมณ์เศร้าดีครับ
อย่าพึ่งรีบจบเลยนะครับ

ผมยังจับต้นชนปลายไม่ค่อยถูกเลย แหะๆ
แต่ท่าทางจะ 

[oaw_eang]

มาต่อแล้วครับ
หา! ว่าไรนะ  อ้อ  ที่ผมบอกว่าคนที่ ตจว. เค้าทำตัวน่ารักขึ้นนะหรอครับ  อิอิ  ความจริงเค้าก็เป็นคนน่ารักอยู่แล้ว(ในสายตาผม...แม้ว่าผู้หวังดีทั้งหลายของผมจะพากันยื่นคัดค้านมตินี้ อิอิ) เค้าชื่อไรหรอครับ  อิอิ  ไม่บอกดีกว่า เขิ้นนนนนนนนนนนนนนนนน  แต่ว่าไหนๆ แล้วก็เอาตั้งแต่เริ่มไปเลยแล้วกันนะ  อุอุ

“เบื่อวะแก  ชั้นว่าชั้นลงไปหาแกดีกว่า  ดีมะโอ้”  ผมโอดโอยไปตามสายให้โอ้เพื่อนผู้แสนดีบ้างชั่วบ้างตามอารมณ์ของมัน

“เอาสิ  แต่ว่าชั้นไม่ค่อยจะว่างนะแก  เอางี้สิ  แกลองแชทหาคนมาเป็นบาทบริจาริกาของแกหน่อยสิ”

“เออๆ จะพยายามนะแก  แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า” ผมยังไม่มั่นใจในฝีมือแชทของตัวเอง

“เอาน่า พยายามเข้า  สู้เขา  นังแรด” โอ้ยังอวยพรตามสายมาตามประสามัน
..............................................

“นังโอ้  แกเอาหัวไปมุดอยู่ที่ไหนวะ  ชั้นมาถึงหน้าประตูห้องแกแล้วนะ ” ผมยืนเม้งแตกอยู่หน้าประตูหอพักในมหาลัยของมัน

“เออๆ อีกห้านาทีชั้นไปถึง  อะไรวะ  ไหนว่าจะมาตอนเย็นๆ”

“ไม่ต้องพูดมาก  มาให้เร็วเลยแก  ชั้นหิวข้าวววววววววววววววววว ”
...........................................

“ตกลงแกจะกินไรวะเย็นนี้”

“แกพาชั้นไปกินที่โว้คได้ปะ  ไม่ได้ไปกินนานแล้ว  พอดีชั้นแชทได้เด็กคณะแพทย์ด้วยวะแก  ลองนัดมันมาดูหนังหน้าก่อน  อิอิ  แล้วอย่างอื่นค่อยว่ากัน”

“เอ้า!  ไหนว่าแกไม่มีอารมณ์แชทไง  แล้วนี้หมายความว่าไง ”

“อ่ะๆ  คนเรามันก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงกันบางสิจะให้นั่งเหี่ยวแห้งอยู่ตลอดไปได้ไง”

“แล้วได้มากี่คนวะ” 

“ไม่ต้องทำหน้าหื่นเลยแก  ชั้นหามาได้แค่สองคนเอง  ก็เวลามีน้อยนิ”

“เยี่ยมไปเลยแก  อิอิ  เร็วๆ สิ  ไหนว่าหิวข้าว  ตบอยู่นั้นแหละแป้งนะ  ยังไงมันก้อไม่ขาวไปกว่านี้แล้วหละ  นังดำเฮ้ย”

“อีนี่  ใครจะขาวเหมือนแกวะ  ไปๆๆๆ  คันอยากเห็นหน้าเค้าละสิ  ดอก”
..............................................

“แหวะ!  อุบาทว์มากกกกกกกกกกกกกกกก  ไหนแกว่าแสกนมาแล้ววะ”

“เอ้า! ก็หน้ามันก้อดีนะแก  แต่ไหนมันอวบจัดอย่างนี้วะ  อวบจนปลิ้น อิอิ” ผมว่า

“เออ  บ้านชั้นเรียกว่าอ้วนแล้วแหละแกแบบนี้  อี้ยส์”

“น่านะ  ยังมีอีกเบอร์  เดี๋ยวชวนมันมากินน้ำชาดีกว่า  ไปร้านไหนดีวะแก?”

“ไม่รู้สิ  ชั้นเองก็ไม่ได้ออกไปกินนานแล้วไม่รู้ว่าร้านไหนกำลังฮิต  แกลองโทรไปชวนมันก่อนสิ  แล้วลองถามมันดูว่าร้านไหนน่านั่ง”

“เออ  หัวดีนิ  ว่าแต่...แกว่ามันจะโอไหมวะคราวนี้?  ชั้นหละหวั่นใจจริง” ผมออกอาการหวั่นเล็กๆ
..............................................

[oaw_eang]

“พี่นั่งกันอยู่ตรงไหนค้าบบบบบ?    ผมหาไม่เจอ”

              มาแล้วครับไอ้โย่ง เดินโยกตัว ผมยาวสลวยมาเชียว...ผมกะโอ้มานั่งรอมันอยู่ก่อนแล้วครับ  ร้านที่มันแนะนำมาเก๊าะ....โอเคนะ  ผมกะโอ้เลือกโต๊ะในสุดเลยครับ  แบบว่าเลือกเอาที่มุมมืดสุด  คนจะได้ไม่สังเกตเพราะว่าโอ้ทำงานอยู่ในมอ.ด้วย  หากมีคนเห็นว่ามานั่งล่อผู้ชายอยู่แบบนี้มันก็คงจะไม่ดีนัก 

“หันมาทางนี้เสะ  ไม่ใช่ๆๆ   ขวาๆ น้อง  เออ  เห็นยังคนหน้าตาดีสองคนนั่งอยู่นี้ไง” ผมโบกมือไหวๆ ในเงามืดให้สัญญาณเผื่อหมอนั้นจะมองเห็นผมในความมืดได้ดีขึ้น

“หวาดดีครับพี่  มานั่งอะไรกันโต๊ะนี้หละ  มืดก็มืด  ยุ่งกัดตาย”

“ไม่เป็นไรหรอก  หนังเพื่อนพี่มันหนา  ทนได้ใช่มะแก” ผมหันไปถามเพื่อนเลิฟที่กำลังนั่งคันคะเยอ  เกาหอยเกาจิ๋มหยิกๆ  “แมท... นี่เพื่อนพี่ชื่อโอ้  มันทำงานอยู่ในมอ.ด้วย”

“หรอพี่.....คณะไรครับ?”  ถามแล้วก็ยิ้ม.....ยิ้มสวยดีนิ

“เรื่องไรชั้นจะบอกแก  ว่าแต่แกเรียนอยู่ปีไหนแล้วอะ?” โอ้ถามกลับ

“ปีสามครับพี่  เนี้ยกำลังยุ่งๆ เลย  ต้องแปล paper ไปรายงานหน้าชั้นด้วยเนี๊ย  แปลไม่ค่อยออกเลย....ช่ะ...”

            อ้วนรับสาย.....อ้วนรับสาย...........นังอ้วนรับสายสิ...................รับเซ่..........................

            โทรศัพท์ผมส่งเสียงเรียกอันสุดแสนจะอุบาทว์ขึ้น  ผมเลยขอตัวไปรับสายก่อน  พวกเพื่อนเก่าที่ยังอยู่ที่นี่พอรู้ว่าผมลงมามันก็เลยโทรมาตามตัวให้ไปหามัน  ดูดิ....แทนที่มันจะมาหาดันให้ผมไปหามันซะนี่  คนยิ่งไม่มีรถอยู่ด้วย  ตูมาจาก ตจว. นะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย   เลยให้มันมาหาที่ร้านน้ำชาแทน  จะได้นั่งคุยกัน  ให้เวลามันห้านาทีถ้ามาช้ามันต้องเลี้ยง  มันเลยรีบบึ่งมาเชียวครับ  ก้อบ้านมันอยู่ซอยถัดไปนี้เอง   

               พอคุยและก็ด่ามันเสร็จก็เดินกลับมาที่โต๊ะ  ก็เห็นอะไรบางอย่างครับ  อิอิ
....ก็ท่าทางสองคนนี้เค้าจะคลิกกันครับ  คุยกันออกรสเชียว  ไม่หันมาสนใจผมเลย  ยิ่งไอ้โย่งนะ...คุยไปหัวเราะไป  เพื่อนผมมันก็ร่าเริงเกินเหตุน่าหมั่นไส้ชะมัด   

             เดี๋ยวๆๆๆ  แกไอ้โย่ง  นี่ชั้นเป็นคนโทรชวนแกมานะ  กรุณาสนใจคนตัวดำๆ คนนี้ด้วยโว้ย   แต่ก็อย่างว่าละครับ....นัดใครมากี่ครั้ง  ส่วนใหญ่เค้าก็มักจะชอบเพื่อนผมซะมากกว่า  ก็เพื่อนผมหน้าตาดีกว่าผมนิ  แง...........คนไม่น่ารักน้อยใจ

              “ไงแก  จะกลับไปเมื่อไหร่”    ดู๊.....ดูเสะคัรบ  คำทักทายที่ไอ้เพื่อนปากเสียของผมมันเอ่ยถาม  แทนที่จะถามอะไรที่มันสร้างสรรค์กว่านี้  นี่อะไรคำแรกก็จะไล่ตูกลับแล้ว 

             ว่าแล้วผมก็ตั้งวงด่ามันกลับไปตามระเบียบ  เรื่องไรจะยอมเสียเปรียบให้มันหละครับ  เรื่องปากเสียเนี่ยผมก็หนึ่งในตองอูครับ  บ่ยั่น  เพื่อนๆ ทั้งหลายรู้กันดีครับ  อิอิ

            ผมมัวแต่ด่ากันไปด่ากันมากับเพื่อนจนเริ่มลืมอีสองตัวที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย  แต่ช่างมันเหอะ  ก็เห็นคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งระริกระรี้กันดีนักนิ  คงไม่เดือดร้อนนักหรอก....ว่ามะ  อีกอย่างนานๆ ถึงจะมีคนฝีปากสูสีให้มาปะทะคารมสักที  แหม่นะ  ผมขอหน่อยเหอะ  แต่ว่ารู้สึกเหมือนมีใครมองผมอยู่นะ ไม่รู้สิ  อาจจะไม่มีก็ได้   คงรู้สึกไปเอง
                                ................................

[oaw_eang]

ความเดิมตอนที่แล้ว............

ผมมัวแต่ด่ากันไปด่ากันมากับเพื่อนจนเริ่มลืมอีสองตัวที่นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วย  แต่ช่างมันเหอะ  ก็เห็นคุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งระริกระรี้กันดีนักนิ  คงไม่เดือดร้อนนักหรอก....ว่ามะ  อีกอย่างนานๆ ถึงจะมีคนฝีปากสูสีให้มาปะทะคารมสักที  แหม่นะ  ผมขอหน่อยเหอะ  แต่ว่ารู้สึกเหมือนมีใครมองผมอยู่นะ ไม่รู้สิ  อาจจะไม่มีก็ได้   คงรู้สึกไปเอง
........................................
“เออ  แล้วค่อยโทรค่อยกันนะ  ระวังเมียมรึงจะทำมรึงท้องนะ  ฮาๆๆๆๆๆๆ” ผมบอกลาเพื่อนที่กันสตาร์ทรถออกไปจากร้าน  ก่อนจะหันมาหาอิสองตัวนั้นที่ยังคุยกันน้ำลายแตกฟอง

“กลับได้แล้วแก  ชั้นจะไปดูละครอีก   ส่วนเธอแล้วไว้เจอกันนะ พวกพี่ไปก่อนนะ  ขับรถดีๆ หละ”  ผมหันไปลาไอ้โย่งแบบไม่ให้มันตั้งตัวแล้วก็ลากมือนังโอ้เพื่อนตัวดีออกมาจากตรงนั้นโดยไว
......................................................

“พี่ครับ  พี่อยู่ไหนอะ”  ใครฟะ  โทรมาหาตูตอนนี้   ขัดใจจริง  ดูดิ.........ในจอมันกำลังฟัดกันให้นัว   แหม่ๆๆๆๆ 

“ใครอะ?”

“ก็ผมเองคร้าบบบบบบบบบบ  ที่เจอกันเมื่อวานไง”

“เมื่อวานนะคนไหน  เมื่อวานเจอสองคน”

“เอ้า......หลายใจนิหว่า  คนเค้าอุตส่าห์คิดถึง”  ปากกวนเท้าดีจริง

“ปากดีนะแก   ตกลงว่ามา....ใคร?”

“แมทก๊าบบบบบบบบบบบบ  พี่อยู่ไหนอะ  ยุ่งปะ”

“อยู่ห้องไอ้โอ้มัน   ไม่นุ่งอะไรนิ   ทำไมหรอ?  มีอะไรว่ามา”

“อิอิ  กะแล้วว่าพี่ต้องว่าง   พี่ช่วยไรผมหน่อยสิ”

“อะไรอะ”

“พี่ช่วยแปล paper ให้ผมหน่อยสิ  ผมแปลไม่ทันแล้วครับ  นานะ  นะพี่นะถือว่าช่วยน้องช่วยนุ่ง  ช่วยเด็กน้อยผู้น่าสงสาร”  ถ้าอย่างไอ้เจ้าแมทเรียกว่าเด็กน้อย  ผมนี้คงเป็นทารกแบเบาะไปเลยสินะ

“เออ ก็ได้  แกมารับสิ  หอหกห้อง....  พี่ไม่มีรถ”

“คร้าบบบบบบบบบบบบ  รู้และ  พี่โอ้บอกแล้ว  พี่โอ้ยังบอกด้วยว่าเย็นนี้ให้ผมพาพี่ไปกินข้าวด้วย  พี่โอ้ไม่ว่าง  พ่อโทรมาตามให้กลับบ้านด่วน”

“อืมๆ มารับแล้วกัน”  .......ว่าแต่อิสองตัวนี้มันแอบไปคุยกันตอนไหนนะ
.....................................

“อะ........เสร็จแล้ว   แกลองเอาไปอ่านดู  ตรงไหนอ่านไม่ออกก็เอามาถาม   มีอันไหนจะให้แปลอีกก็เอามา”  ผมบอกตอนส่งกระดาษคำแปลที่เขียนด้วยลายมืออักษรขอมของผมเต็มพรืดไปหมด  แต่ว่าตาผมกำลังจะปิดแล้วหละครับ  แปลเอกสารตอนบ่ายนี้มันเป็นยานอนหลับขนานเอกจริงๆ เลย ว่ามะครับ

“มีอันนี้อักฉบับครับพี่  นอนนั้นก็ไม่มีไรแล้ว  อ้าว............ไหงงั้น”

ผมได้ยินแค่นี้หละครับเพราะว่าผมกำลังไปเฝ้าพระอินทร์แล้ว  งับๆๆๆๆๆๆๆ
................................................

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ตกลงน้องเขาแอบปิ๊งอ่ะป่าว
 

[abcd]

เหอ เหอ คิเหมือนกันเรยคุณบลู    ที่สำคัญดูเหมือนคุณโอ้เพื่อนสุดเลิฟของคุณoaw_eang ยังเปงพ่อสื่อ พ่อชักให้ล่วย คิกคิก 

[oaw_eang]

อะนะ   ก็อยากจะคิดอย่างที่ข้างบนว่านั้นแหละครับ  แต่ว่าตอนนั้น ยังไม่กล้าคิด  อิอิ 

................................................
“กี่โมงแล้ววะแก  ซี้ดดดดดดดดดดดดด”  ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาตอนฟ้ามันเริ่มมืดแล้วครับ  แล้วก็จัดการซู้ดน้ำลายบูดที่ย้อยออกมานอนปากเล็กน้อยพองาม อิอิ  เจ้าของห้องนั่งพิงขอบเตียงอ่านอะไรเงียบๆ อยู่คนเดียว  ไฟอ่านหนังสือที่หัวเตียงเพียงดวงเดียวถูกเปิดเป็นเพื่อนเจ้าของมัน

“คนอะไรนอนน้ำลายบูดไหลยืด   หน้าไม่อาย”

“อะไร๊!  ก็คนมันนอน  มันก็ต้องไหลยังงี้กันทั้งนั้นแหละใครมั่งไม่ไหลแล้วจะอายทำไม  ว่าแต่กี่โมงแล้วอะ  งานเสร็จยัง?”

“เสร็จแล้วครับ  ตอนนี้หกโมงครึ่งแล้วพี่”

“หรอ  หิวข้าวแล้วอะ  ไปหาไรกินกันดีกว่า”

“ไปล้างหน้าล้างน้ำลายบูดที่แก้มพี่ก่อนดีกว่าไหมครับ  ผมว่า”
ผมก็เลยยกหลังมือขึ้นเช็ดแหยกๆ   ความจริงก็อายนะครับแต่ว่าทำไงได้  ก็เลยต้องเนียนๆ ไป “อืมๆ  แล้วจะเลี้ยงไรอะ  ใช้งานยังกะทาส   ชั้นแปลจนหลับ”

“กรนด้วยพี่  ไม่ใช่หลับเฉยๆ กรนดังมาก....อย่าลืม”  กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด... มันยังไม่วายขุดเอาเรื่องน่าอายของผมขึ้นมาพูด  บัดสีที่สุด

“เอ้อ    รู้แล้ว  แกนะให้ไวเลยชั้นหิวแล้ว  คนอะไรเสื้อแสงก็ไม่รู้จักใส่  นั่งถอดเสื้อโชว์อยู่ได้”

“เออน่า  ผมไม่ทำไรพี่หรอก   รับรองปลอดภัย   ไปๆๆ   ไหนว่าหิว  นั่งมองผมอยู่ได้”   
.....................................

“กินร้านนี้แล้วกันอร่อยดี”  คนตัวโย่งสูง 189 เดินนำหน้าผมไปแบบไม่ถามความคิดเห็นคนร่วมทางเลยว่าอยากกินหรือเปล่า  จอดมอไซค์เสร็จก็เดินดุ่มๆ เข้าไปเลย  ปล่อยให้ผมยืนเอ๋อรับทานอยู่ตรงนั้น  แต่ก็แปลกดีนะ...ส่วนใหญ่มักมีแต่คนที่ชอบตอบว่า  กินอะไรก็ได้แล้วแต่กินได้หมด  เวลาที่ผมถามว่าจะกินอะไรกันดี  ผมหละเบื่อสุดๆ แต่รายนี้มันมาแปลกแหะ

                ร้านที่โย่งมันเดินนำผมเข้าไปเป็นร้านส้มตำบรรยากาศเหมือนสวนอาหารครับ  จะจัดเป็นซุ้มๆ ให้นั่งกินชื่อร้านสวนพร้าวอยู่ทางประตูเข้ามอ.ด้านใหม่ล่าสุด  พอไปถึงมันก็สั่งๆๆๆๆๆๆ  แล้วก็ลดเมนูโผล่หน้ามาถามผมว่าพี่จะเอาไรอีกปะ

                    ผมเร๊อะจะกล้า.....เลยเป็นครั้งแรกที่มากินข้าวกะคนแปลกหน้าโดยที่ไม่ต้องสั่งอะไรเลย

                   ระหว่างที่รออาหารมาเสิร์ฟ  ผมก็แอบลอบสังเกตหน้าหมอนี้ไปพลาง หน้ามันแปลกดีครับ ขำๆ คมๆ ออกแนวแขกๆ แต่ตาหวานอย่าบอกใครเลยครับ   ผมหละใจละลายเมื่อเจอขนตางอนๆ นั้น  แต่ขัดใจกะอีขนหน้าอกมันจริง  อี้ยส์  หยะแหยงๆ

“เดี๋ยวแวะ  ร้านผลไม้หน่อยไหมพี่   เห็นว่าพี่ชอบกินผลไม้หลังทานข้าว”

เอะ! นั้นมันรู้ได้ไงหว่า  สงสัยๆ แต่ช่างเถอะ  “เอาสิ ดีเหมือนกัน อยากกินกล้วยหอม”

“ทะลึ่งแล้วคร้าบบบบบบบบบพี่  ทะลึ่ง”

“ทะลึ่งอะไรของแกวะ   ก็ชั้นอยากกินกล้วยจริงๆ นิ   กล้วยหอมนะของโปรดชั้นเลยนะเฟ้ย ”

“เอาเถอะๆ อย่าให้รู้ว่าคิดทะลึ่งอะไรอยู่ก็แล้วกานนน  ฮึๆ” มันหัวเราะต่ำๆ ทำเสียงลงคอ  อย่างงี้มันหมายความว่าไงฟะ
 ............................................

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ส่วนใหญ่มักมีแต่คนที่ชอบตอบว่า  กินอะไรก็ได้แล้วแต่กินได้หมด  เวลาที่ผมถามว่าจะกินอะไรกันดี  ผมหละเบื่อสุดๆ แต่รายนี้มันมาแปลกแหะ

นั่นเสน่ห์อยู่ตรงนี้นี่เอง

ตอนนี้เขียนได้ดีครับ ใช้ภาษาขนาดนี้กำลังน่าอ่าน
บรรยายได้เห็นภาพและอริยาบทของตัวละครสอดแทรกผ่านบทสนทนา
ตอนนี้ทำได้ดีครับ

[oaw_eang]

“ตกลงแกจะให้ชั้นค้างที่นี่กะไอ้แมทมันหรอแก”

“แล้วแกจะให้ชั้นทำไง   พ่อชั้นให้กลับบ้านด่วน น้องชั้นไม่สบาย   แกอยู่ที่นั้นแหละดีแล้ว พรุ่งนี้เช้าชั้นจะไปรับนะ”

“หึ....แกอะ  ชั้นไม่ชอบมันนิ  ไม่เปกอย่างแรง  มันมีขนที่หน้าอกด้วยนะแก  ยี้ส์ๆๆๆๆๆๆ  มะเอานะ ” ผมยังตื้อต่อ

“แล้วแกจะให้ชั้นทำไงนิ...อย่าเรื่องมากนา  ไม่ชอบแกก็นอนเฉยๆ พรุ่งนี้ชั้นไปรับ โอเค๊....บาย”
 
“เดี๋ยวเส่  ไอ้ๆ.....” มันวางสายไปแล้วครับ  จากเพื่อนเลิฟผมเลื่อนขั้นให้มันเป็นเพื่อนสารเลวไปเรียบร้อยเลยครับ  ทันใจดีไหมครับ  แล้วผมจะทำไงดีหละคราวนี้ เสียสาวให้ไอ้แมท  แค่คิดก็....

“พี่ทำไรอะ”

 “อุ้ย!!   ปะ..เปล่า  ไม่มีไร  คะๆ..คุยกะไอ้โอ้มันนะ”

“หรอ.....  อะ  ผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำได้แล้ว   ออกมาแล้วค่อยมาเล่นเกมส์แข่งกัน”

“เอ๋....  เกมส์หรอ  หรอๆๆๆ   ดีๆๆ  ชอบๆ  ว่าแต่เกมส์ไรอะ  หนุกป่ะ  หรอ  เป๊บเดียว  เดี๋ยวออกมานะ”

---ฮึๆ ปัญญาอ่อนจริงๆ ด้วย ----นั้นคือเสียงที่ผมได้ยินแว่วๆตอนปิดประตูห้องน้ำ  กะว่าจะออกมาด่ามันคืนซะหน่อย  แต่ช่างศีรษะพระมารดามันเหอะ  อาบน้ำล้างน้องจุ๋มจิ๋มดีฟ่า  มันส์กว่าแยะ  ว่ามะคร้าบบบบบบบบ
.........................................................

[oaw_eang]

“ไงบ้างแกเมื่อคืน  เกิดไรขึ้น” ไอ้โอ้เอียงหน้ามาถามผมที่ซ้อนมอไซค์มันกลับห้อง

“แล้วแกคิดว่ามันจะเกิดไรขึ้นหละ” ผมย้อนมันขำๆ

“อะ!  ก็เกิดเรื่องอย่างว่าไง   เกิดขึ้นหรือเปล่า” มันยังตื้อ

“อ๊ะ! ของแบบนี้ใครเค้าเอามาเล่าให้คนอื่นฟังกันบ้างวะ  ชั้นไม่ได้วิตถารขนาดนั้นนะโว้ยแก” โยกโย้ต่อไปเรื่อยๆ และเรื่อยๆ

“เอ้า....ก็เพื่อนกันนิ  นานะ  เล่าให้ฟังหน่อยจิ  แต่ชั้นว่าอย่างแกนี้ไม่มีเหลือ  ชัวร์”

“อะอีนี้  แต่ก็ช่างมันเหอะ   แล้วแต่แกจะคิด”  ผมก็อมยิ้มแก้มตุ่ยต่อไป  อิอิ ใครจะบอกหละว่า...ไม่มีอะไรในก่อไผ่เพราะผมเล่นเกมส์จนหลับส่วนหมอนั้นก้อทำงานส่งอาจารย์แหยกๆ
............................................

“พี่จะกลับแล้วหรอ” แมทโทรมาหาผมวันที่ผมกำลังจะกลับพอดี “โหไรอะคร้าบบบบบบบบบ  ผมเพิ่งว่างอะ  ค่อยกลับวันอื่นจิพี่”

“ไม่ได้เฟ้ย  จะต้องกลับไปเรียนอีกยังไม่จบเลย”

“งั้นเดินทางดีๆ นะครับ”

“เออ....ขอบใจ”  ผมกดวางสายพร้อมรอยยิ้ม ภาพทุ่งนากว้างไกลสุดลูกหูลูกตาสลับกับสวนยางคือทิวทัศน์สองข้างทางของผมตอนนี้
...........................................

                                                                                                                      11.45 น. หอพัก  กทม.
“อืม  เพิ่งจะถึงเมื่อตอนสายๆ รถมันเสียเวลาที่แถวๆ ชุมพรนะ” เพราะเหตุนี้หละครับมันทำให้ผมดีใจอย่างแรงเลยนิเมื่อรู้ว่าเค้าจะทำรถไฟรางคู่ แม้มันจะเป็นแค่สายสั้นๆ รอบ กทม.  แต่มันก็ยังดีกว่าที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรซะเลย

“ผมบอกแล้วให้พี่กลับทัวร์ 24 ที่นั่ง  ก็ไม่เชื่อผม” โย่งหรือไอ้แมทยังส่งเสียงง้องแง่งมาตามสาย

“ก็บอกแล้วไงว่าสายใต้ใหม่มันไกล  อีกอย่าง...เมื่อยก้น  นอนมาดีกว่าสบายฟ่าแยะ”

“แต่ผมนอนไม่ได้นิ  เตียงมันสั้นอะ”

“แล้วใครใช้ให้แกขายาวห๊า  ช่วยไม่ได้  ชั้นว่าชั้นสูง 175 ก็ว่าสูงแล้วนะ  แกยังสูงกว่าชั้นอีก  ตอนเดินคู่ชั้นชั้นรู้สึกว่าตัวชั้นเล็กเท่าลูกแมววะ”

“เล็กแล้วนะนั้น  ว่าแต่สูงๆ แล้วชอบหรือเปล่าหละ”  ....อึ้งครับ   อึ้ง   ออกอาการอึ้งนิดๆ ก็อยู่มันเล่นมาถามอย่างนี้ผมก็อดคิดมากไม่ได้

“ก็ดีนะ”

“อืม.....ค่อยชื่นใจหน่อย”

“ไรนะ”  หูผมทำงานผิดพลาดหรือเปล่าครับ

“อิอิ  ไม่มีไรหรอกครับ แล้วไว้ผมโทรมาคุยด้วยใหม่อีกนะครับพี่  ผมไปเรียนก่อนนะ คร้าบบบบบบบบบบ”

แมท....วางสายไปแล้วหละครับ  แต่หัวสมองผมยัง งง อยู่อย่างต่อเนื่อง  ที่เด็กนั้นพูดเมื่อกี้มันจะหมายความว่าไงนะ  หรือว่าผมจะ......ฟังผิด
.............................................

[oaw_eang]

โทษทีครับ  ไม่มาตั้งนาน  เผอิญพระมารดาเปื่อยครับ  ไปนอนเล่น(พร้อมทำหน้าซีดหน้าเซียว)อยู่ที่โรงหมอตั้งหลายวัน  ตอนนี้ว่างแระเลยรีบมาตอบ  แต่ว่าคงไม่มีใครรอหรอกเนอะ  ไม่เป็นไร  ผมบอกแล้ว  ผมแค่ขอพื้นที่เขียนไรเรื่อยเปื่อย  เผื่อว่าใครคนนั้นจะเข้ามาอ่าน  แต่ดูท่าทางเค้าจะไม่ว่างเลยครับ  ร่อนไปโน้นไปนี้เรื่อยเลย  ทิ้งให้ผมเหี่ยวแห้งรอไปสามชาติแหละ  งอนๆๆๆๆๆ   
........................................

23.57 น. ลานตากผ้าบนดาดฟ้าหอพัก

“พี่เบื่อปะครับที่ผมโทรมาคุยด้วยบ่อยๆ” อยู่ๆ แมทก็ถามผมขึ้นมา  หลายวันมานี้แมทโทรมาหาผมบ่อยๆ โดยเฉพาะตอนดึกๆ แบบนี้  ผมก็คุยนั้นคุยนี้ไปตามเรื่อง  ฟุ้งไปเรื่อยเปื่อย 

แต่แมทมันชอบถามผมว่าสเปคผมนะแบบไหน  ชอบอะไรไม่ชอบอะไร  ประมาณนี้  ผมก็ชักจะยังไงๆ อยู่นะ  มันจะมาจีบตูหรือเปล่าฟะ  เกิดมันตั้งแต่เป็นเกย์เป็นตัวเป็นตน  ย้างงงงงงงงงงง.......ไม่เคยมีใครมาจีบ  หรือว่างานนี้จะแจ๊กพ๊อตแตก

“ก็ไม่นิ  ช่วงนี้หัวใจก็ว่างๆ  ไม่มีใครมาขอเช่าที่  กำลังติดป้ายเซ้งพอดีเลยวะ” ผมก็ตอแหลอ่อยไปซ้า...............

“หรอๆๆๆ   งั้นผมทำสัญญาเช่าได้ไหมอะพี่” นั้นไง...ตูว่าแล้น “นะๆๆ ยกให้ผมเถอะนะ”

“แกจะเอาจริงหรือแมท   มันไกลกันนะเว้ย” ผมยังลังเล  ก็ใครจะไม่ลังละครับ  ถึงแม้ว่าแมทมันจะไม่หล่อในสายตาผม  แต่ในสายตาคนอื่นๆ มันหล่อน่ากินอะไรขนาดนั้น 

เอ๊ะ! ผมเล่าเรื่องที่ผมไปเที่ยวเธคพร้อมกันสามคนกะแมทและโอ้ยังครับ  โห...นะ  มีแต่คนมาจิกแมทมัน  ก็ตัวมันสูงโย่งโด่งซะขนาดนั้น  ผมยาว  หน้าเข้มตาหวานปานจะหยด  ยิ้มทีฟันขาวเรียงเป็นตับ  พูดก็เพราะ(กะคนอื่นนะครับ ยกเว้นผม  ไม่รู้ทำไม  มันชอบกวนบาทาผมจัง)  ผมนะไปเต้นกะมันโดนมันกลบรัศมีอันน้อยนิดของผมหมด  ขนาดโอ้ที่ว่าน่ารักแล้วยังดับเลยครับ  แล้วยังงี้ถ้าให้แมทมันเช่าพื้นที่หัวใจไปแล้ว  ใจน้อยๆ ของผมมิชีช้ำแย่หรอครับ  อีกอย่างแมทมันก้อเด็กกว่าผมตั้งแยะ  ผมเก๊าะเลยหวั่นๆ 

“เอาจริงดิพี่  ผมนะไม่พูดเล่นนะ  พี่แปลกดีไม่เหมือนคนอื่น  คนอื่นเค้าเจอหน้าผมเค้ามีแต่ต้องการตัวผม  อยากจะนอนกะผมแต่พี่นะ  วันแรกที่เจอกันพี่ก็ไม่สนใจผมเลย  เอาแต่คุยกะเพื่อน  ผมอะน้อยใจเลยต้องไปคุยกะพี่โอ้แทน”

“เอ้า!  ก็นึกว่าชอบกันนิเห็นคุยกันหวานแว๋ว”

“หวานที่ไหนหละ  ก้อคุยกะพี่โอ้เรื่องในมอ.  นอกนั้นก็มีแต่พี่ทั้งนั้น”

“จริงเหยอ?”  อิอิ  ชักเคลิ้มครับ

“จริงสิ  ขนาดวันที่พี่ไปห้องผมวันแรก  พี่ยังหน้ามึน  ดันมาหลับซะอีก   ผมอะเสียหน้าจะแย่อยู่แล้ว  รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั้นว่ามีคนมานอนหลับอยู่ห้องผมโดยไม่สนใจตัวผมเลย  แถมวันที่มาค้างก็ดันนั่งเล่นแต่เกมส์  ไม่สนใจผมอีก”

  “อ้าว  ก็เห็นทำงานเลยไม่อยากกวน”

“ก็ผมนั่งทำงานรอพี่นะสิ  ทำไมผมมันไม่เร้าใจ  ไม่น่าสนใจตรงไหนครับ”

  “เอ่อ....เอาตรงๆ เลยนะแมท  เกาะ.. ก็.....ตรงขนหน้าอกแกนะสิ  พี่ไม่ชอบคนมีขนหน้าอกวะ  อีกอย่างแกก็เด็กกว่า  อยู่ก้อใกล้กัน  รักทางไกล...มันไม่ค่อยดีม้างงงงงง”

“แล้วผมจะทำไงได้ละพี่เรื่องขนนะ  พี่ไม่ลองดูก่อนหละ  พี่อาจจะชอบมันก้อได้นะครับ  ทีคนอื่นๆ เค้ายังชอบเลย”

“ไอ้แมท  แกจะขอพี่เป็นแฟนแล้วยังมีหน้ามาพูดถึงคนอื่นๆ อีกหรอ  หน่อย...แกนะแก”

“55555  ผมล้อพี่เล่นไปงั้นแหละครับ  เรื่องอื่นนะพี่ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวผมจัดการเอง  พี่แค่ชอบผมบ้างก็พอ   แต่ว่าพี่ครับผมมีไรจะบอกแหละ”

“มีอะไรก็ว่ามาสิ”

“ ผมเป็นคนเจ้าชู้นะพี่จะชอบผมปะ  ผมบอกเอาไว้ก่อนนะ”

  “หรอ?    ก็...อืม.....ค่อยๆ ว่ากันไป  ลดละเลิก  หากแกเปลี่ยนใจและรู้สึกกับพี่มากกว่าชอบ  แกก็คงทำได้นะพี่ว่า”

“อืม  งั้นเราตกลงเป็นแฟนกันนะครับพี่  งั้นพี่ไปนอนได้แล้วครับ  ฝันดีนะครับ  กู้ดไนท์ครับ” 

เอ๋!  มันเอาจริงหรอเนี้ย  แต่จะว่าไปแล้วสำหรับคนอื่นๆ จะเป็นยังไงไม่รู้  แต่ผมก็อดอมยิ้มไม่ได้นะ  แหม่ๆๆๆๆ   มีคนมาขอเป็นแฟน  กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  เขินๆๆๆๆ     แต่เรื่องราวของผมกะแมทมันจะเป้นไงต่อนะ  ก็คงจะเรื่อยๆ แบบนี้หละครับ  แล้วค่อยมาเล่าต่ออีกนะครับ  ฝันดีครับทุกคน*******************

[oaw_eang]

มาแล้นๆๆๆ

*******************

ตุ๊ดดดดดดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงทอระสับอุบาทว์ๆ ดังตั้งแต่เช้า  ใครยิงเบอร์มาหว่า  เด๋วปั๊ดแม่ด่าถวายเจ้าแต่เช้า  อ้าว!  เบอร์ไอ้แมทนิ

“ยิงเบอร์มาทำไมวะ  มีไรว่ามา”

“ก็ไม่มีไรครับ ผมแค่ยิงมาบอกว่าผมตื่นแล้ว  แค่นี้นะครับ  ผมจะไปเรียนแล้ว”

“งืมๆๆ”  ผมกดวางสายไปแหละ  มันต้องขับมอไซค์ไปเรียนครับคงไม่สะดวกค่อย  กี่โมงแล้วหว่า  ออ!  เกือบแปดโมงแระ  อิอิ  ไอ้ลูกหมามันต้องรีบไปสิท่า  ก้อมันมีเรียนเช้านี้หว่า  งั้นผมขอนอนต่อดีกว่านะครับ 
.......................................

“พี่ทานข้าวยังครับ” มันโทรมาอีกแหละ

“ยัง  ทำแลปอยู่  ทำไมโทรมาบ่อยจังวะแมท”

“อ๊ะ  ก็รักทางไกลมันก้อต้องแบบนี้หละครับ  คิดถึงนะ จุ๊บๆ”  แล้วมันก็วางสายไป

ผมยังไม่ได้ได้อ้าปากจุ๊บๆ ต่อ อิอิ    ไม่หรอกใครจะไปหน้าด้านหน้ามึนอย่างไอ้แมทมัน  ทำมาได้ไม่อายมือถือ

แล้วชีวิตคู่ (หรือเปล่า?...ก็ยังไม่ได้กันเลย) ของผมกะแมทก้อดำเนินไปอย่างนี้เรื่อยๆ ละครับมันจะยิงเบอร์มาทุกเช้า  เที่ยงตอนกินข้าว  และโทรมาคุยด้วยก่อนนอนทุกคืน  คืนนี้ก้อเหมือนกัน

“ผมจะนอนแล้วนะครับพี่  พรุ่งมีเรียนเช้าพิเศษ”  พิเศษของมันคือเจ็ดโมงครึ่งครับ

“อืมไปเหอะ  เด๋วพี่จะนอนแล้วเหมือนกัน”  ความจริงตอนนี้กำลังแชทอีกแล้วครับ  เพราะว่ากำลังจะไป ตจว. อีกแล้น  เลยหาคนมาคอยรับคอยส่งหน่อยก้อดีนะ  อิอิ 

“ครับ  กู้ดไนท์ นอนหลับฝันดี สวีทดรีม ไนซ์ๆ นะครับ”

“อะไรของแกวะ  ยาวเชียวฟังไม่ทัน”

“ก็บทลาส่งท้ายเข้านอนไง  ผมอุตส่าห์นั่งนึกมาทั้งวันเพื่อพี่โดยเฉพาะเลยนะ”

“แหล....มากเลยน้อง   แต่เอาเหอะ  อย่าให้รู้นะว่าแกไปบอกกับคนอื่นแบบนี้ด้วย  ไม่งั้นมีเจ็บ”  แอวหวงๆ 

“คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ  แค่นี้นะครับ  จุ๊บๆ”

ผมเร๊อะ....ก็อมยิ้มแก้มตุ่ยสิ  ก็นะ....    มีคนมาทำแบบนี้ด้วยมันก้อแปลกๆ นะ ไม่เคยเจออ่ะครับหรือว่านี้คือข้อดีของการมีแฟนเด็ก  อิอิ  บอกหน่อยจิ  เขิ้ลลลลลลลลลลลลลลลลล 

ว่าแล้วก้อแชทต่อคราวนี้ลองเข้าไปในห้องแชทเด็กXXX ดูดีกว่า  ดูสิว่าจะมีใครรู้จักเจ้าแมทมันมั่ง  เมืองนั้นมันก็ไม่ใหญ่อะไรมากมาย  แม้จะเป็นเทศบาลนครแต่มันก็แค่อำเภอๆ นึงของจังหวัดเท่านั้น  และแล้วผมก็....

^โหลๆ  มีใครรู้จัก แมท เด็กมอ.xx บ้างครับ  มีเรื่องอยากถามนะครับ^

ปิ้บๆๆๆๆๆ  โห  มีคนซิบเข้ามาเยอะเหมือนกันครับ  ท่าทางแมทมันจะป๊อบเอาการ  ลองอ่านข้อความของอีตาคนนีดูนะครับ  อ่านแล้ว จี๊ดๆ
^ทำไมหรอฮับ  ผมรู้จักฮับ^

^หรอ?  ชื่อไรครับ  ผม กัส^ ตอแหลชื่อสุดๆ  ชื่อกัสเข้ากะหนังหน้าผมมากกกกกกกกกกกก

^ผมบอลครับ  นายเล่นไหนอะ^

แล้วก็ตามธรรมเนียมครับถามไรไปเรื่อยเปื่อยจน

^เสาร์นี้ผมจะไปXXX นัดเจอกะแมทด้วยอะ^  กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

^เอาสิ  แล้วโทรมาบอกพี่บ้างนะว่าแมทมันหน้าตายังไง  น่ารักมะ นะๆๆ  แล้วไปแล้วกลับเย็นนั้นเลยหรอ^  ผมแกล้งถาม สืบครับตูสืบ

^โห่พี่ ไรอะ  กว่าผมจะหลอกแม่ได้ว่าไปธุระ  ก็แสนจะยาก  มันต้องไปหลายๆ วันหน่อยสิ^

^แล้วค้างที่ไหนละบอล^  ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  >.<

^ก็ค้างกะแมทที่ห้องเค้านั้นแหละครับ  กะว่าจะอยู่ซักสองสามวันแล้วค่อยกลับบ้าน  อิอิ  ผู้ชายไม่ตกถึงท้องมานานแล้วครับ  ต้องล่อให้เต็มเหนี่ยว^

  กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  อีด๊อก   นั้นแฟนชั้นนะ  ชั้นยังไม่ได้ใช้งานแมทน้อยเลย  แงงงงงงงงงงงงงง 

^ก็ให้มันเพลาๆ หน่อยนะ  เดี๋ยวฟ้าเหลืองพอดี^  ผมปากดีมะครับ?  ใจนะเต้นรัวสุดๆ

^ฮ่ะๆ  แต่....ผมนึกว่าพี่รู้จักกะแมทซะอีก  ความจริงแมทเค้าคนจังหวัดเดียวกันกะผมฮ่ะ  แต่ไปเรียนที่XXX^

^อะ!  งั้นเราสามคนก้อคนจังหวัดเดียวกันนะสิ^  เอาแล้วครับท่าทางจะสามคนผัวเมียงานนี้  เรื่องนี้ยาว

^นั้นสิ  พี่มีไรจะฝากไปถึงแมทปะครับ  เดี๋ยวผมบอกให้^

^ไม่มีไรหรอก  งั้นพี่ไปนอนก่อนนะ  ขอให้หนุกนะบอล^

^สมพรปากครับพี่^ 

ดูมันจิครับ  คอยดูนะ  ตูจะลงไปตบมานนนนนนนนนนนนนนน  อีนังบอลหน้าวอก
...........................................

[oaw_eang]

ไม่มีคนอ่านเลยนิ  อิอิ  ดีแล้ว  ผมชอบเงียบ  ว่าแล้วก้ต่อกันเลยดีฟ่าเนอะ
.............................

“ไงแมท  แกทำไรอยู่วะ”  ผมโทรไปหามันตอนเย็นของวันรุ่งขึ้น

“กำลังจะลงไปกินข้าวครับ  ที่รักอะกินข้าวยัง”

“ใคร?.....ใครที่รักแกวะ  ไอ้นี่มั่วไปเรื่อย”

“ก็พี่ไง  ว่าแต่กินยัง”

“ยังเลยวุ้ย  เสาร์นี้แมทว่างปะ  พี่ว่าจะลงไปหา”

“อ้า.............มะ  ไม่ว่างครับ  พอดีจะกลับบ้านอะครับ”

“หรอออออออออออออออออออออออออออ”  จำได้ว่าลากเสียงยาวมาก   มันหนึบๆ ในอกเลยครับ  หนึบสุดๆ  “หว่าแย่จัง  อยากเจออะ นะๆๆๆๆๆ กลับบ้านวันอื่นเหอะ  เสาร์นี้พี่อยากลงไปหาแมทอะ”   ดำเนินแผนการลองใจมันต่อครับ

“ไว้เสาร์หน้าสิครับพี่  นะๆๆๆ คนดี  แล้วเจอกันนะครับ  ผมมาถึงรถแล้ว  คืนนี้คุยกันนะพี่  แค่นี้นะ”

อืมได้...................ไอ้แมท  มรึงมาไม้นี้ใช่มะ  แกมาตู่ให้ชั้นเป็นแฟนแล้วยังไปดอกอีก  ได้แมทได้  แล้วเราจะได้เจอกัน
...............................................

เสาร์แล้วครับพี่น้องเสาร์แล้ว    ตื้นเต้นสุดๆ ว่าที่สามีผม....อ๊ะ  ก็จริงนิ  ผมยังไม่ได้กะไอ้แมทมันเลยนิ   

ไอ้แมทคร้าบบบบบบบบบบ  ไอ้แมทจะไปเจอกะอีนังน้องบอล  อีนังนี่ก็ขาวสวยหมวยเอ็กซ์(มันส่งรูปมาให้ผมดูด้วย) แง  ผมจะทำไงดีคร้าบบบบบบบบบบ  ว่าแต่  อาการที่ผมเป็นนี่มันเรียกว่าหึงปะครับ

“พี่กัสหรอฮ่ะ  นี่บอลเองนะพี่  บอลเจอแมทแล้วครับพี่”  อีนังบอลสารเลวโทรมารายงานฟามคืบหน้าตามสัญญา  ดีจริงนะเคอะคุณน้อง 

“อ้าวบอลเหรอ  เออ! เป็นไงมั่ง  ผ่านไหมวะ”  พยายามแอ๊บไม่รู้จักไอ้แมทให้เนียนสุดๆ

“ก็ผ่านนะฮ่ะพี่  สูงๆ แมนๆ เข้ม ผมยาวๆ ตาหวาน.......(และอีกมากมาย)”  เออ...อีด๊อก  ตูรู้แล้ว ที่มรึงไปเจอนะว่าที่สามีตูนะโว้ย  เด๋วปั๊ดตบหน้าหงาย

“เจอกันที่ไหนอะ”  อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

“ร้านข้าวในโรงแรมลีอะพี่”

“แล้วจะกลับห้องเลยหรือไปไหนกันต่อ  ชวนไปเทียวเธคสิ  แมทมันชอบ”

“ไม่เอาอะพี่ผมไม่ชอบเที่ยวแบบนั้น” นังเอกนะมรึง “เดี่ยวกะว่าจะไปดูหนังกันต่อแล้วค่อยกลับห้องแมทเลย”    กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดด  จะรีบกลับไปทำไมกันฟะ

“อืมๆ  งั้นไม่กวนแหละ  พรุ่งนี้ค่อยคุยกันใหม่”  ผมกดวางสายพร้อมกับนับหนึ่งถึงสิบ  ยี่สิบ  สามสิบ  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก    ไม่ไหวแล้วโวย  และแล้วก็...

“...แมทหรอ  อยู่ไหนอะ  กำลังจะไปดูหนังครับพี่” เสียงมันอ่อยๆ ค่อยๆ ครับ  ตูรู้นะแมทว่าทำไม

“เอ๊า!  ไหนว่าจะกลับบ้านไง”  ตีหน้าซื่อถามครับ

“คือพอดีมีญาติเค้ามาทำธุระที่นี่นะครับ  แล้วจะมาค้างที่ห้องผมเลยต้องอยู่ต่อ  เนี้ยผมอยากกลับบ้านมากเลย”

“หรอ?  หว่า  น่าสงสารสุดๆ  แล้วมาดูหนังกะใครอะ”  ยังครับมันยังไม่จบ

“มากะญาตินั้นแหละครับ  ลูกพี่ลูกน้องกัน” เนียนมากนะมรึง   อีนั้นนะขาวซะ แกก็ดำซะ  ลูกพี่ลูกน้องกันทางไหนวะ

“อืม  งั้นไม่กวนแล้ว”

“อืมๆๆๆๆ ได้ๆ แค่นี้นะ”  แล้วมันก็วางสายไปเลยครับ  แง  เจ็บใจ 
................................................

[esza]

เหอะๆ ผมว่าเราน่าจะคนบ้านเดียวกันนะครับ อิอิ
แล้วไงต่อครับเนี่ย
กำลังตื่นเต้นเลย ลุ้นๆ

[between]

 
 

                              เริ่มหนุกละ.....มาต่อไวไวนะคับ
เก็ทค๊าบ

[abcd]

เริ่มมันส์แระ         เอาให้หนักเรยนะคุณoaw_eang   คนเจ้าชู้มันต้องเจอของจริง 

[oaw_eang]

แน่นอนครับ 

เรื่องเอาคืนเนี้ย  ผมไม่เคยพลาด  แต่นั้นหละครับ  สุดท้ายก็...........

แล้วจะมาต่อโดยว่องครับ    แต่วันนี้มีสัมมนา  แว้กๆๆๆๆๆ  เบื่อๆๆๆๆๆๆ 

เฮ้อ!!!!!   มานั่งนึกๆ ถึงเรื่องเก่าๆ บางทีมันก็สอนอะไรเราได้หลายอย่างเหมือนกันนะครับ

เออ........................เมื่อคืนดูรายการคนค้นคนทางช่อง 9  ดูแล้ววิญญาณนังเอกเข้าสิง  บ่อน้ำตาทะลักทลาย(เขียนถูกเปล่าเคอะ)

คืองี้  เค้าพาไปดูสภาพผู้คนหลังน้ำลดนะครับ  พาไปดูบ้านยายคนนึง  ชื่อยายนวล(นามสมมุติ...ว่าแต่ผมจะสมมุติไปใย)   แกปลูกบ้านเป็นเพิงสังกะสีเก่าๆ อยู่ในที่ดินว่างเปล่า(ของชาวบ้านคนอื่นเค้า)  แกตัวคนเดียวไม่มีลูกหลาน (ชีวิตชั้นในอนาคต ฮื่อๆๆ)   ทีนี้อีตอนน้ำท่วม  มันล่อซะจมมิดหลังคาเลยคับ  แกต้องไปอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ไปก่อน  แล้วมันก็ท่วมขังนานเดือนกว่า  พอมันลดนะ  พ่อเจ้าประคุ้ณเอ้ย  ไอ้ก่อนหน้าที่มันเรียกว่าเพิงเก่าๆ มันกลายเป็นซากอะไรซักอย่างนึงที่ไม่น่าจะเรียกได้ว่ามันคือที่พักอาศัยของหญิงชราวัยย่างเข้าเลข 6   ห้องน้ำมุงสังกะสีเล็กๆที่ตั้งห่างจากตัวซากเพิงนั้นออกมาหน่อยนึง  แม่เจ้า!  ภาพที่ฉายออกทีวีมานั้นคือ  กองแผ่นสังกะสีเกรอะสนิท  ที่มันพังยุบลงไปกองสุมกันอยู่บนคอห่าน  ไม่เหลือสภาพความเป็นสถานที่ปลดทุกข์เลย

อีตาพี่พิธีกรก็ไปคุยกะป้าเค้าว่า

                "ป้า (กรุณาออกเสียงเหน่อๆ แบบ คนอ่างทองด้วยเพื่ออรรถรสในการอ่านด้วยนะครับ) เมื่อก่อนที่น้ำจะท่วมนะ  ป้าทำงานอะไร"

                "ชั้นเด็ดพริกจ๊ะ"

                 "เค้าให้เท่าไหร่ป้า"

                "ให้เป็นถุง  ถุงะ 30 จ๊ะ"

                " แล้วป้าเด็ดได้วันละกี่ถุง"

                "ฉันเด็ดได้วันละถุงจ๊ะ  อย่างมากก็สองถุง"

                "งั้นป้าก็มีรายได้วันละ 30 อะสิ  อย่างมากก็ 60 บาท"

                "จ๊ะ"

                 "แล้วตอนนี้ป้าทำไรอะ"

                  "อ๋อ  ไม่ได้ทำไรจ๊ะ  น้ำมันท่วม  ไม่มีพริกจะเด็ด  เลยเป็นคนจนเลยจ้า"

                 พอฟังแล้วอีตาพี่พิธีกรมันก็อึ้งๆ ไป    แล้วก็พูดออกมาเสียงสั่นๆ ว่า

                  "ป้า  เดี๋ยวฉันจะมาทำบ้านให้ใหม่นะ"

                  ป้าแกก็ยิ้มๆ ตาแดงๆ แล้วแกก็ยกมือไหว้พิธีกรอายุคราวลูก "ขอบใจนะ"

                   "ป้า.....อย่าไหว้ฉัน   ประเดี๋ยวฉันอายุสั้นกันพอดี  ไม่ต้องไหว้ฉันดอก"

แล้วผมก็นั่งร้องไห้เงียบๆ หน้าจอทีวีคนเดียว.................................................

[Junrai_Hyper™]

อ้าววว หักมุมซะงั้น

เหอเหอ

ว่าแต่ สงสัยเจ้าแมทโดนระเบิดหน้าโรงแรมลีการ์เดนไปรึยังหวา

แรงแค้นยิ่งเยอะด้วย

55555


พูห์คร้าาาาาาาาาาาาาาาบ

[abcd]

 

[oaw_eang]

ไม่ได้หักมุม แค่เปลี่ยนเรื่อง  สงสารป้าแกเลยเอาเรื่องมาบอกต่อๆ เห็นเค้ามีรับบริจาคด้วยเข้าสมทบกองทุน คนค้นตน อะครับเลขที่บัญชี 100-1-05141-1  ธนาคารกสิกรไทยสาขาลาดพร้าว เอ  เท่าไหร่ว่าไม่ได้จดเอาไว้  อิอิ  โก๊ะจริงตู

ต่อๆๆๆๆๆๆๆ
....................................

สี่ทุ่มกว่าแล้ว  มันจะกลับมาที่ห้องยังนะ  ถ้ามันกลับมาแล้วมันจะทำไรกันอยู่นะ  อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก  ไม่อยากคิดเลยตู

“แมทหรอ  ทำไรอยู่อะ”

“อยู่ที่ห้องครับ  แค่นี้ก่อนนะผมจะนอนแล้ว”

“ทำไมวันนี้นอนเร็วจัง    นั้นเสียงใครนะ”  ผมได้ยินเสียงผู้ชายเข้ามาในหูโทรศัพท์ครับ

“ก็เสียงญาติผมนั้นแหละ  แค่นี้นะ  ผมจะนอนแล้ว”  แล้วแมทก็ตัดสายผมทิ้งไปเลย  อึ้งเลยครับผม  แล้ว...แล้วไงต่อละทีนี้    ผะๆๆ....ผม

  กรีดดดดดดดดดดด  แกทำงี้ได้ไง  แกคิดว่าชั้นเป็นอะไระวะ  กะจะหลอกชั้นเรอะ  เออได้...แกกะชั้นขาดกัน  ไอ้แมทบ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา  ไอ้สารเลวแมททททททททททททททททท
...................................................

ตอนสายของอีกสองวันถัดมา
“หวาดดีกั๊บ  ทำไรอยู่ครับแฟนผม”  มันโทรมาทำหวานครับ

“ก็กำลังคิดถึงใครบางคนอยู่อะสิ”  คิดถึงแผนการล้างแค้นแกอะสิโว้ยแต่เรื่องไรจะบอก  “แล้วหายไปไหนมาสองสามวัน”

“อ้อ  พอดีงานยุ่งอะครับ  เออพี่ๆ”

“เรียกทำไมอีหอย”

“เรามาเรียกแต่ตัวเองว่าเค้ากะตัวเหอะ  นะๆ เค้าอยากได้อะ”

“บร้าาาาาาาาาาาาาาาาาาา  อายคนเค้า  ใครจะกล้าแกลองนึกหน้าพี่ดิ  ไปพูดเค้าๆ ตัวๆ อยู่บนรถเมลล์  คนข้างๆ เค้าจะค้อนเอาประไร”

“ไม่รู้หละ เค้าอยากเรียกนิ  ตัวไม่เรียกก็เรื่องของตัว  งอนและ  แค่นี้แหละ”  แล้วมันก็หน้ามึนวางสายไป  ดู๊.....ดู  ดูมันทำเข้าสิ  ผมเลยลืมด่ามันเรื่องอีนังบอลหน้าวอกนั้นไปเลย อย่างนี้มันต้องวางแผน  คอยดูหละกันนะ...แมทที่ร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
.............................................

แกร๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  (เสียงผมแชทเองหละครับ)

^บอลเหรอ  คิดถึงจัง^  อิอิ  แผนอุบาทว์ล่าล้างแค้นเริ่มปฏิบัติการแล้วครับ

^ดีครับพี่  ไรเนี้ยมาคิดถึงบอล^  ชะๆ อีนังหน้าวอกมันยังสงวนท่าที  แต่คอยดูนะครับว่ามันจะไปได้สักกี่น้ำกันเทียว

^ไรกันคนเค้าคิดถึงก็มะได้    ใจร้ายยยยยยยยยยยยยยย^   

^ก็ได้ครับ  ไม่ได้ว่าไรนิแล้วพี่ทำไรอยู่ครับ?^

^พี่หรอ  เก๊าะกำลังคิดถึงใครบางคนอยู่นะสิ  คิดถึงมากกกกกกกกกกกก  กะว่าอีกสองสามวันจะลงไปหา^

^ใครน๊าที่เป็นคนโชคร้ายคนนั้น^  ดูปากมันดิครับ    อย่างงี้ต้องตบสั่งสอน :C

^อืมนะ  งั้นไม่กวนหละ  ขอโทษทีที่คิดถึง^    ก๊ากกกกกกกกกก  ทำไปได้ตู  เอาบทน้อยใจเข้าสู้ครับ

^โหพี่  ผมพูดเล่น  แล้วพี่จะลงมาวันไหนครับ?^  อิอิ  ท่าทางจะได้ผล  ก็ผมเล่นหยอดมาหลายวันแล้วอะครับ  ตั้งแต่แมทมันโทรมาหาผมหลังจากหายไปหลายวัน  ผมก็กะว่าบอลมันคงกลับบ้านไปแล้วผมเลยลองเล่นเอ็มดู  ปรากฏว่าจริงครับ....มันมานั่งทำหน้าเป๋อเล๋อแชทเอ็มอยู่แหยกๆๆครับ  ผมก็หยอดไปเรื่อยๆ จนได้เบอร์โทรฯ มันมาครับ  ก็หลายวันอยู่  แล้วก็มาถึงวันนี้....วันที่ผมแชทอยู่นี่ไงครับ

^อืมแล้วจะโทรไปบอกนะ  ว่าแต่ช่วงนั้นไม่รู้บอลจะว่างหรือเปล่าอะจิ^

^ไม่รู้เหมือนกันครับ  พี่โทรมาบอกวันผมก่อนสิ^

^อืมๆ แล้วเราไปกินข้าวด้วยกันนะ พี่อยากไปกินอาหารเช้าที่ XXX ว่ะ อยากไปกินนานแหล่ะ บอลรู้จักปะชื่อร้านนักร้องนะ  อร่อยนะโว้ย^

^โหพี่^ มันจะ โหพี่ กี่รอบกันวะ ^ไกลอะ^

^ไม่เป็นไร  เอารถที่บ้านพี่ไปนะ  นะๆๆๆๆๆๆๆๆ นะบอลนะ^ อ้อนสุดๆ

^ครับๆ แล้วเจอกันนะ  ว่าแต่....พี่เลี้ยงปะ?^

^ได้ๆ เพื่อน้องบอลแล้ว  พี่ยอมอยู่แล้ว  เต็มที่ไม่มีอั้น 5555^   ฮึๆ แล้วตูจะเอาคืนทีหลังเฟ้ย  นังวอก (ผมแอบด่ามันในใจตลอดละครับ  ไม่กล้าด่าดังๆ )

อ้ายยยยยยยยย  นึกแล้วเขิน    หรือเราจะเล่นเป็นหมิวลลิตาในทรายสีเพลิงวะเนี่ย  ตูละกลุ้มใจ  เรื่องลีลาน่ะพอได้  แต่ว่าเรื่องหน้าตาน่ะเหรอ...............เทียบไม่ได้เลยน่ะสิ 

[oaw_eang]

ที่บ้านในจังหวัด XXX  บ่ายสามกว่า

   “บอลเหรอ  ทำไรอยู่อะ  พี่มาถึงแล้วนา  เพิ่งมาถึงเมื่อเช้านี้เองกรั่บ  อยากเจอหน้าบอลจังเลย  คิดถึงอะ”  อ๊ายยยยยยยยยยย  แหลได้ใจจริงๆ เลยตู 

   “แหม่..........พี่  มาถึงก็หวานมาเชียว  งั้นคืนนี้เราไปกินน้ำชากันปะ  เอาร้านชาพัดนะ”

   “ร้านไหนหว่า??  พี่ไม่เคยไป  เอางี้! พี่ไปรับบอลที่บ้านแล้วเราค่อยไปพร้อมกันเนอะ”

   “ได้ครับพี่  แล้วพี่จะมารับผมกี่โมง”  เห็นมะครับ  ตอนแรกๆ ก็เล่นองค์ดีอยู่หรอก  พอเจอผมหยอดหวานเข้าหน่อย  ฮึๆ  เสร็จผม   แล้วผมก็นัดเวลาไปก่อนจะวางสาย

   แถวจังหวัดบ้านผมมีวัฒนธรรม “ร้านน้ำชา” ครับ  คุณสามารถหาน้ำชากาแฟกินได้ตลอด 24 ชม.  ไม่ใช่จะมีแค่น้ำชานะครับ  ขนมคาวหวาน  อาหารเครื่องเคียงที่ทานกับน้ำชามีสารพัดจะให้เลือกถือเป็นเรื่องที่แต่ละร้านต้องแข่งขันกัน  ภาคอื่นๆ ไม่เห็นมีอย่างนี้เลย  ยิ่งจังหวัดแถวทางอิสานหาร้านอาหารเช้าทานยากมาก  ส่วนใหญ่จะเป็นร้านต้มเลือดหมู ไข่กระทะ  อะไรทำนองนั้น
   ..........................................

ณ ร้านน้ำชา

                  “อิ่มยังครับพี่กัส  บอลว่าเรากลับกันเหอะ” บอลชวนผมหลังจากเราฟาดชาเย็นปั่นคนละแก้ว กะขนมไปคนละสามสี่จาน(เล็กๆ)

                “บอลอิ่มแล้วหรอครับ  แต่พี่ยังไม่อยากกลับเลยอะ  เราไปขี่รถเล่นกันปะ นะๆๆๆๆๆ” อ้อนตามเคยครับ  วันนี้ผมเอามอไซค์ออกมาครับ  ก็คนมันมีแผนนิ  อิอิ จะรีบกลับไปไหน 

                “พี่จะไปไหน  เมืองนี้มันก็มีถนนสายหลักสายเดียว  ขับไปขับมาสามเทียวก็เบื่อแล้ว”

               “ไม่หรอก  มีบอลอยู่ด้วยพี่ไม่เบื่อหรอกครับ  ไปด้วยกันนะ  เดี๋ยวพี่ค่อยไปส่งบอลที่บ้าน”

               “อืม     ก็ได้ครับ” บอลมันมีลังเลเล็กๆ ก่อนตอบตกลง 

               “งั้นบอลขับนะพี่ซ้อน  พี่ไม่อยากขับอะ....เมื่อยยยยยยยยยยย  นี้ครับกุญแจ”  ผมส่งกุญแจให้ก่อนเดินตามบอลที่รับกุญแจแล้วเดินนำออกไป
.........................................

               ผมชวนบอลขับไปชายทะเลครับ  ห่างจากตัวเมืองออกไปประมาณ 8 กิโล(ไกลโคตรเมื่อขับมอไซค์ไป) คืนนี้เดือนมืดครับ(โชคเข้าข้าง) ไฟข้างทางก็เปิดเสาเว้นเสา  ถนนมันก็เลยมืดๆ  ผมก็เริ่มทำตามแผน “พิฆาตนังบอลหน้าวอก” ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆ

              “คืนนี้อากาศมันเย็นๆ เนอะบอล  ว่าปะครับ?”  สังเกตนะมีครับตลอด  สุภาพสุดๆ  ก็จะจีบเค้านี้ครับต้องแอ๊บเรียบร้อยไว้ก่อน

            “อืม.......”  ตอบสั้นๆ แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาขับต่อไป

           “บอลครับ  พี่เอ่อ....ไม่เอาดีกว่าเกรงใจ”    มุกอ่อยให้อยากแล้วจากไป

            “อะไรหละพี่กัส  ว่ามาสิครับ”  อ่ะๆ  มีตื้อ

             “คือ...พี่หนาวนะ  เลย....จะขอกอดบอลหน่อย   ได้มั๊ย?”

               “...............”

               “นั้นไง  พี่เลยเกรงใจบอล”  เอามุกขี้เกรงใจเข้าถล่ม

              “ก็กอดสิครับ  บอลไม่ได้ว่าไรนิ”

                 “อ้าว!? พี่เห็นบอลเงียบไป  พี่เห็นบอลเงียบไปพี่เลยเกรงใจอะ  งั้น...พี่กอดเลยนะ”  ว่าแล้วก็สโลว์ซบเลยครับ  ค่อยๆ เอื้อมมือสอดใต้แขนบอลที่ขับรถอยู่เข้าไปกอดหลวมๆ แล้วแนบหน้าลงกับบ่าบางๆ ของบอล  เอ๊ะ! ทำไหมผมรู้สึกว่า.....มันอบอุ่นดีจัง

              บอลก็ขับไปเรื่อยๆ  มือผมก็เริ่มกอดบอลแน่นขึ้น  แน่นขึ้น  อิอิ  มือขวาที่ว่างอยู่ก็วางไว้ที่หน้าขาของบอล  ลูบไล้ไปมา....แผ่วเบา  สื่อความหมายสุดฤทธิ์  บอลเองก็คงจะรู้เพราะผมรู้สึกได้ถึงหัวใจของบอลที่เต้นแรงจะแผงอกผมที่นาบสนิทไปกับแผ่นหลังบางๆ ของบอลรู้สึกได้  อ๊ายยยยย   

             ขาดไปอย่างเดียวครับ  ก็เจ้ากัสน้อย(นามสมมุติของ....ผมเองแหละ)มันไม่ยอมตื่นมาเป็นกัสใหญ่ซะที  ไม่งั้นหัวใจบอลคงเต้นแรงมากฟ่านี้  เอิ้กๆๆ  สะจายยยยยยยยยยยยยยยยย

             แล้วเราก็มาถึงริมทะเล  ลมทะเลตอนกลางคืนนี้มันแรงดีจริงๆ พัดหัวเหอฟูกระจาย  บอลจอดรถแล้วรีบเดินไปหยุดตรงที่เมื่อก่อนเป็นชายหาด

                “บอลเคยมาที่นี่เวลานี้ปะ?”  ผมยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ  ก็ลมมันแรงนี้ครับจะตะโกนก็กลัวจะไม่หวาน  เผลอๆอาจกลายเป็นไอ้บ้าท้าลมทะเลในสายตาของบอลไปได้ผมจึงเลือกวิธีนี้  มันก็เลยเหมือนเป่าลมหายใจอุ่นๆ รดหูบอล
บอลหันขวับรีบยกมือปิดหู  สีหน้าบอลตอนนั้นเป็นไงผมไม่รู้เพราะว่ามันเดือนมืด  ตูมองไม่เห็นแต่เสียงบอลที่ตอบมามันสั่นนิดๆ นะผมว่า

              “มะ.....ไม่เคยครับพี่” ตอบแล้วก็ก้มหน้าก้มตางุดๆๆ  เดินเลี่ยงห่างออกไปนิดหน่อย  ผมก็เดินตามประกบสิครับ 

              “บอลครับ  พี่ขอกอดบอลอีกได้ไหมครับ”

               “.........” เงียบครับ  บอลยืนหันหลังให้ผม  หันหน้าออกไปทางทะเล  สายลมที่พัดสอบเข้าหาฝั่งโบกพัดพาผมสลวยของบอลพลิ้วไหว

                 “พี่กอดนะ”  ผมไม่รอคำตอบครับ  กอดเอาดื้อๆ เลย  บอลมีขัดขืนเล็กน้อย  แต่ผมก็รัดแน่นเข้าจนบอลนิ่งๆ ไป  ผมเลยกระซิบที่ช้างหูว่า “หันหน้ามาคุยกันหน่อยสิครับคนดี  หันหลังอย่างนี้พี่ไม่เห็นหน้ากันพอดี  คิดถึงตายเลย”

                “ยังจะคิดถึงไรอีก  ก็ยืนให้กอดอยู่นี้แล้วไง”

                “โอ้ย!!  บอลนิมือหนักจัง  หยิบเจ็บชมัด  เดี๋ยวแขนพี่เขียวแล้วใครจะมารัก?”

                “ดี...สม  ไม่มีใครรักเลยนะดี  สมแล้ว”

                “ไม่มีใครรักงั้นบอลรักพี่ได้ปะ”  ผมจับบอลให้หันหน้ามาหาผม

                “บ้า  เร็วไปหรือเปล่า  บอลยังไม่ตอบพี่กัสตอนนี้หรอก”

                 “ไม่ตอบก็ได้ครับ  แต่ว่ารักไปเลยนะ นะๆๆๆๆๆๆ”

                 “ประสาท”

                 “ด่าหรอ  คนปากร้ายต้องโดนทำโทษ นี่แน่ะ”  แล้วผมก็แนบริมฝีปากอุ่นๆ ทาบทับไปกับปากแดงๆ ของบอล  กดแรงๆ หนักๆ อยู่อึดใจก่อนที่จะปล่อยให้มันเป็นอิสระ

                 “พี่กัส!?!”  บอลมันหว่อไปเลยครับ

                 “ยังจะด่าพี่อีกไหม  ถ้าด่าอีกโดนอีกแน่”

                 “ไม่แล้วครับ  กลัวแล้ว”  บอลตอบผมยิ้ม  แล้วเราก็ยืนกอดคุยกันนิดหน่อยก่อนที่บอลจะชวนผมกลับบ้าน  จะว่าไปแล้วรึผมจะปาดหน้าเค้กแย่งบอลมาจากไอ้แมทดีครับ