หัวข้อ: สูตรรัก ละลายแค้น 4Px2 ตอนพิเศษ สิ่งเล็กที่เรียกว่า ความฝันของผม ปิดเรื่องได้เลยครับ

[wichaiP]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

***************************************
Intro
           ใครว่ารักครั้งแรก จะลืมง่าย ยิ่งรักที่ต้องเสียให้กับคนที่ด้อยกว่าตนนั้น มันสุดจะทำใจได้ แผนร้ายจึงเกิดขี้น หากแต่ศึกครั้งนี้คงไม่ง่าย เมื่อ คนที่เล่นงานไม่ได้มีเพียงหนึ่ง เมื่อลูกๆของตนเองก็มีหนี้แค้นกับลูกของศัตรูเช่นกัน เรื่องราวจะเป็นไรไม่อาจเดาได้ อาหารเลิศรส กับ แรงแค้นจากอตีต ความใจร้อนของเด็กหนุ่มกับความเอาตัวรอดของหนุ่มอวบ ศึก หก ต่อ สอง(อวบนิดๆ) จะเป็นอย่างไร


ว๊อดก้า น้ำแข็ง โซดา
ชายหนุ่ม อายุสามสิบกว่า ผู้จดจำรักครั้งแรกของพวกเขาอย่างมิรู้ลืม ว่าตนนั้นได้ พลาดผู้หญิงที่ดีที่สุดให้กับไอ้กระจอก ที่ชื่ออุบาทว่า ขนมจีบ ผู้ที่มีร่างกาย อ้วน ใส่แว่น ดูเหมือนเด็กปัญญาอ่อน ที่แทบไม่มีหญิงเหลียวมอง พวกเขาไม่เข้าใจ ว่าทำไม น้ำค้าง ดาวมหาลัยถึงได้ไปหลงรักคนแบบนั้นได้ ทั้งๆที่เธอเป็นถึงคุณหนูที่แสนร่ำรวย ดูเชิดตลอดเวลา ถึงขนาดยอมออกจากบ้านมาอยู่กินกับไอ้กระจอกนั้น หากแต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งไอ้ชั่วนั้น คงไม่ได้ดูแลคุณหนูน้ำค้างเท่าไร หลังจากเธอคลอดลูกได้ไม่เพียงสองปีก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ แต่วันนี้หล่ะ วันที่พวกเขาทั้งสามจะร่วมมือกัน บดขยี้ไอ้อ้วน ขนมจีบให้แบนติดดิน หึหึ

ไวท์ เบียร์ ค๊อกเทล
หนุ่มน้อยสิบหก ด้วยวัยคะนอง เลยรวมกลุ่มไปเที่ยวผับ เกิดหมั่นไส้ไอ้อ้วนคนหนึ่ง กะลากขี้นรถไปอัดเสียหน่อยหากแต่เพราะประสพการณ์ยังน้อย เลยเจอฤทธิ์ที่ต้องจำไปจนวันตาย แค้นนี้ไม่มีทางลืมแน่ อย่าให้อยู่ตามลำพัง จะจัดการให้จั๋งหนับเลย ไอ้ซาลาเปา ฮึ่มมมม

ขนมจีบ หรือ หนมจีบ
ชายหนุ่มวัยสามสิบกว่า พ่อหม้ายลูกหนึ่ง จิตใจดีมาก เป็นคนมองโลกในแง่ดี ไม่เคยระแวงใคร หากแต่ติดนิสัย ชอบทำอาหาร และ ชอบมองคนทานอาหารตนเองอย่างอร่อย  ตามใจลูกชายสุดรัก โกรธลูกได้แป๊ปเดียวก็หาย (ดีไปไหมฟระเนี่ย)

ซาลาเปา หรือ ลูกเปา
หนุ่มอวบที่อายุยี่สิบสอง จบมหาลัยมาหมาดๆ เก่งการวิเคราะห์คน นิสัยสบายๆ พ่อหนมจีบพูดอะไรก็ยอมฟัง แต่เห็นจะมีเรื่องที่ไม่ยอมก็เรื่องที่มีพวกหกคนมายุ่มย่ามชีวิต สองพ่อลูก

ปล. สำหรับคนที่ติดตาม ขวัญใจเด็กมหาลัย อย่างไรคนแต่งจะเอามาลงเพิ่มนะ รอนิสสสนะจะ จุบุจุบุ

[wichaiP]

ณ ร้านอาหารฝรั่งเศส ย่านทองหล่อ

             ว๊อดก้า กำลังอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆ พร้อมกับนึกถึงวันเวลาเก่า ที่ได้ผ่านมา พร้อมกับโทษตัวเองที่ปล่อยให้ รักแรกของเขาหลุดมือไป มือที่พลิกอ่านหนังสือพิมพ์เริ่มสั่น พร้อมความแค้นอย่างไม่อาจเก็บได้ จนบริกรเห็นต่างทำหน้าหวาดหวั่น
“เฮ้ย คิดถึงเรื่องน้ำค้างอีกหรือ”เสียงเรียกทักดังขี้นทำให้ ชายหนุ่มหันไปทิศทางของเสียงทันที
“เออ...นั่งเด่ะเมริง” ว๊อดก๊า เมื่อเห็นเป็นน้ำแข็งเพื่อนสนิทจึงไม่ถึอโทษ พร้อมเรียกให้นั่งทันที
“เมริงนี่ ตัดใจยากจริงๆนะเว้ย ขนาดมีลูกแล้วนะ”น้ำแข็งเอ่ยอย่างเซ็งๆพร้อมเรียกบริกร สั่งอาหารรอ
“ก็กรูชอบเค้านี่เว้ย หรือเมริงจะบอกว่าไม่ชอบเหมือนกัน”
“เออๆ กรูปฏิเสธได้ที่ไหนหล่ะ ว่าแต่ไอ้โซดายังไม่มาอีกเหรอวะ”
“เห็นมันบีบี มาบอกว่าตอนนี้ติดลูกค้าที่มาขอกู้เงินอยู่ เลยอาจช้า”
“เอ๊ะแปลกว่ะ เจ้าของธนาคารอย่างมันต้องออกมารับรองลูกค้าเองเลยเหรอ”น้ำแข็งตั้งข้อสังเกตุ
“น่านหล่ะ”
หากแต่เมื่อสองคนได้เห็นข้อความขี้นมาก็เกิดอาการร้อนรน อย่างห้ามใจไม่อยู่ น้ำแข็งรีบวางเงิน ส่วนว๊อดก๊า รีบคว้ากุญแจรถเพื่อรีบไปเจอคนในข้อความทันที

ขนมจีบ แสนอร่อย

ณ ห้องรับรองผู้อำนวยการธนาคาร

“ไม่คิดเลยนะครับเนี่ย ว่าผมจะได้เจอคุณโซดาที่นี่ได้”
“ช่ายย ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่านายจะเป็นลูกค้าของธนาคารชั้น”
“ครับ คือเรื่องที่ผมจะขอกู้เงินสองแสนเพื่อมาทำร้านอาหาร ตกลงพอจะอนุมัติได้ไหมครับ”
“แค่สองแสนจะพอหรอ สองล้านไปเลยสิ จะได้สร้างร้านใหญ่โตได้”โซดาเอ่ยอย่างใจดี
“อ๊ะ สองล้าน คะ คงไม่ไหวหรอกครับ ผมอยากทำร้านเล็กๆก็พอ อีกอย่างผมว่าบ้านที่ผมอยู่นี่ ก็เป็นบ้านคุณน้ำค้าง ผมคงไม่อยากเสียไป หากหาเงินส่งไม่ได้น่ะครับ”
“เหรอ บ้านนายอยู่ไหนหล่ะ ขนมจีบ”
“ครับ บ้านผมอยู่ซอย ลาดพร้าว 70 ครับ ตั้งใจจะทำห้องเป็นร้านอาหารแบบสบายๆ กินบรรยากาศมากกว่าครับ”
“เหรอ บ้านน้ำค้างเหรอ เอางี้ เดี๋ยวชั้นเรียก ว๊อดก๊ากับน้ำแข็งมาช่วยดูดีไหม ว๊อดก๊ามันเป็นเจ้าของบริษัทบ้านจัดสรร เพื่อจะได้ดูทำเลให้ ส่วนน้ำแข็ง ทำเกี่ยวกับสถาปนิกคงออกแบบให้นายได้”
“เหรอครับ งั้นพรุ่งนี้สะดวกไหมครับ ผมจะได้ทำอาหารให้ลองชิมด้วย”
“ก็เอาสิ อ๊ะมาพอดีเลย”โซดาหันไปมองเห็นเพื่อนทั้งสองที่เดินเข้ามา
“ไง นาย ขนมจีบ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”สองหนุ่มทักคนอวบทันที
“สวัสดีครับ คุณว๊อดก๊า คุณน้ำแข็ง”
“เออ ว๊อดก๊า น้ำแข็งพรุ่งนี้สะดวกหรือเปล่า พอดีว่าชั้นว่าจะชวนไปดูบ้านของขนมจีบเค้า เห็นจะมากู้เงินไปลงทุนทำร้านอาหารน่ะ”
“พรุ่งนี้เหรอ ท่าจะไม่ว่างเพราะติดลูกค้าน่ะ วันนี้ไม่ได้เหรอ”ว๊อดก๊าว่าพลางถูคางครุ่นคิด
“น่านสิ ไปบ้านนายวันนี้ไม่ได้เหรอไง ไม่ได้เจอกันนานด้วย”น้ำแข็งก็สนับสนุนอีกคน
“อืม ได้ครับ วันนี้ลูกเปาไปเที่ยวพอดี เดี๋ยวผมทำอาหารเย็นเลี้ยงพวกคุณให้ครับ”
“โอเค เดี๋ยวพวกนายไปรถชั้นหล่ะกัน รถพวกนายจอดไว้ที่นี่หล่ะ”โซดาเอ่ยพลาง หยิบกุญแจรถทันที

[wichaiP]

ณ ผับแห่งหนึ่งย่านสุขุมวิท

“เฮ้ย ไอ้เบียร์ร้านนี้เข้าไม่ตรวจบัตรแน่หรอว่ะ ตรูไม่อยากมาเสียเที่ยวนะเว้ย”
“แน่เด่ะ ไอ้ไวน์ ตรูมากับพ่อน้ำแข็งประจำ จนพี่เจ้าของร้านจำได้แล้ว”
“เออ แล้วมีหญิงให้จีบเยอะไหมวะ”
“แหม หน้าหม้อเหมือนเดิมนะ ไอ้ค๊อกเทล มีโว้ยยย ตามมาเลย”
เมื่อสามหนุ่มน้อยเข้ามาในร้าน เจ้าของก็จำได้ เดินมาหาทันที
“อ้าว น้องเบียร์มาอีกแล้วเหรอ แล้ะพ่อน้ำแข็งไม่มาเหรอ”เสือเพื่อนรุ่นเดียวกับน้ำแข็งและเป็นเจ้าของร้านเอ่ยถามทันที
“อ๋อเดี๋ยวตามมาครับ ว่าแต่วันนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ ร้านดูครึกครื้นกันจัง”
“อ๋อ วันนี้โต๊ะกลุ่มนู่นจัดปาตี้สละโสดกันหน่ะ”
ว่าเสร็จสามหนุ่มก็หันไปมองยังโต๊ะที่มีผู้หญิงสองคนกับชายหนุ่มสามคน ดื่มเหล้ากันอย่างสนุกสนาน แต่ดูก็รู้ว่าชายสามคนคงไม่แมนเท่าไร เพราะเห็นชายหนุ่มร่างอวบ กำลังหัวเราะต่อกระซิกกับสองหนุ่มที่ดูออกล่ำๆอย่างออกรสออกชาติ แต่ว่าสองสาวที่มาข้างๆนี่น่ารักไม่เบา แม้จะแก่กว่าพวกตนทั้งสาม หากแต่ว่ารสชาติคนอายุมากกว่าก็น่าลิ้มรสไม่ใช่น้อยเช่นกัน สามหนุ่มเลยถือแก้วหวังเข้าไปตีสนิททันที
“สวัสดีครับ พี่สาวคนสวย”ไวน์เดินเข้าหาหมายจะจีบเสียให้ได้ จนทำให้สามหนุ่มหันมาเห็นทันที
“ดีจ้า น้องชายรูปหล่อ”คนอวบเห็นพลางเอาแก้วเด็กหนุ่มขี้นดื่มทันที
“อ๊ะ”เด็กหนุ่มร้องอย่างขัดใจ หากแต่ไม่วายจะเอ่ยปาก ชายร่างอวบก็คืนแก้วให้ พร้อมเอ่ยคำฟังแล้วเจ็บใจ
“นี่น้อง อย่าริมาจีบเพื่อนพี่ดีกว่านะ พวกพี่ไม่นิยมเด็กขนยังไม่ขี้นกันหน่ะ”
“โห เพ่รู้ได้ไงว่าผมเด็กๆ อาจมีทีเด็ดก็ได้นะครับ”เบียร์เห็นเพื่อนโดนลูบคมเลยอยากจะหักหน้ากลับ หากแต่เหมือนเจอสายตาเหยียดหยามพร้อมกับรอยยิ้มเหยียด กับเสียงพูดที่ทำให้เจ็บจี๊ด
“ทีเด็ดเหรอ เพ่ว่าอย่าพูดเลย ไปดื่มเหล้าพวกเธอเถอะ อ๊ะระวังเรื่องตรวจบัตรหล่ะ จะปลอมตัวมาเที่ยวทั้งที ยังใส่รองเท้านักเรียน ไม่เจียมเลยนะเนี่ย”
“อะไรเพ่ ผมผ่านบัตรเข้ามานะ”
“จะให้เรียกพี่รปภไหมหล่ะ บังเอิญพี่สนิทกับเจ้าของร้านนะ เนื่องจากมากินทุกวัน”
“พอได้แล้วน่า ซาลาเปา สงสารน้องเค้า พี่ต้องขอโทษด้วยนะจ้ะแต่อย่างที่ซาลาเปาพูดน่านหล่ะ อย่ามาจีบพี่เลย แฟนพี่เขาขี้หึง”
“อะไรพี่ ก็พี่ผู้ชายสามคนดูยังไงก็ไม่แมน และแฟนพี่คนไหน หรือว่าผมไม่เห็น”ค๊อกเทล หันซ้ายหันขวา มองหาทันที
“เปล่าหรอกค่ะ พี่ผู้หญิงคนนี้แฟนพี่เอง โทษทีนะคะ พี่ไม่มีรสนิยมชอบผู้ชาย หรือ เด็กหนุ่ม ขอตัวก่อนนะคะ”
ว่าเสร็จสองสาวก็ลากกันไปเต้นตรงกลางร้าน
“ไงหล่ะพวกนาย หน้าแตกไหมหล่ะ เตือนให้ไปแล้วก็ไม่เชื่อ เจย์ แจ๊ค เราไปเต้นกับ ลิเดีย และ นาเดียดีกว่า อยู่ตรงนี้ น่าเบื่อ”
หลังจากการจากไปของกลุ่มดังกล่าว เด็กหนุ่มสามคนกำหมัดกรอด ด้วยความเจ็บใจที่โดนหักหน้าอย่างแรง
“เฮ้ย ไอ้ค๊อกเทล เมริงจอดรถไว้หลังร้านรึเปล่าวะ”ไวน์เอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว
“เออ ไอ้ไวน์ เมริงคิดอย่างที่กรูคิดหรือเปล่า”
“อย่าบอกนะว่าพวกเมริงจะ ล่อไอ้อ้วนนั้น”
“เออสิไอ้เบียร์ กรูจะจับแมร่งขี้นรถ ลากไปกระทืบเลย เสือกกวนตรีนกรูนัก”
“ไม่ดีมั้งไวน์ ข้าว่า”
“ไอ้เบียร์ เมริงป๊อดเหรอ ไอ้ค๊อกเทล เมริงจะเอาด้วยไหม”
“แน่นอนเมริง กรูอยากอัดพุงกะทิให้จุกไปเลย”
“โอเค งั้นกรูขับรถพอนะเว้ย ไม่อยากยุ่งอะไรมาก”
“เออ”สองเสียงประสานกัน

โหมด ซาลาเปา
“แหม ซาลาเปา เธอเนี่ยเก่งจังเลยนะ รู้ได้ไงพวกนั้นเป็นเด็กมัธยมน่ะ”ลิเดียเอ่ยอย่างสงสัยหากแต่หัวก็โยกตามจังหวะเพลง
“น่านสิ ผมยังดูไม่ออกเลยว่าเป็นเด็ก ตัวก็โตใกล้ๆผมนะ”แจ็คเกย์หนุ่มที่เล่นฟิตเนสประจำจนกล้ามใหญ่เป็นมัดๆเอ่ยอย่างสงสัย
“ไม่ยากหรอกแจ๊ค เราเห็นลักษณะผมไง”ผมหันไปตอบยิ้มๆ
“หา เจย์ไม่เข้าใจ”เจย์เกย์หุ่นดีแต่จริงๆออกสาว คู่ขาแจ๊คก็ฉงนเช่นกัน
“ก็ผมพวกนั้น ไม่ได้ตัดตามทันสมัย หากแต่ตัดแบบ รด. น่ะเราเดาว่าน่าจะเป็นพวกเด็กมัธยมปลาย แถมดูจากลักษณะรองเท้าที่ใส่กับถุงเท้าสีขาวไม่เหมาะกับชุดที่ใส่เที่ยวก็เดาได้แล้วหล่ะว่าเป็นเด็กมัธยม”
“ว้าว เก่งจริงๆ แต่เธอจะไหวเหรอ ปกติไม่เคยดื่มเหล้าเลยนะ แล้วเนี่ยรับแก้วน้องเค้าไปดื่มเต็มๆเลยนะ”นาเดียอดห่วงเพื่อนสนิทไม่ได้
“อือ ก็ไม่เห็นรู้สึกอะไรนะ แต่ว่าเราว่าน้ำมันขมไปหน่อย เออเดี๋ยวเราไปโทรศัพท์หาหนมจีบก่อนนะ แล้วจะกลับเลย ขอให้พวกเธอมีความสุขนะ พรุ่งนี้ก็ไปอเมริกาเลยสินะ”
“จ๊ะ ครับ”ทั้งสี่ตอบพร้อมเพรียงกัน
“ว้าอิจฉา ได้ไปจดทะเบียนกันที่นู่นด้วย แล้วเนี่ยช้านจะได้มีแฟนไหมเนี่ย”
“อย่างซาลาเปา มีทีคงได้เป็นพรวน”เจย์แซวพลางโอบกอด
“มั้ง ไปหล่ะ อยู่นานจะพาลร้องไห้ บ๊ายบาย”
“บาย”

            ผมเดินออกมายังหลังร้านเพื่อเลี่ยงเสียงดัง ก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์เครื่องจิ๋วไม่สมกับตัวเพื่อกดโทรหา พ่อสุดที่รัก ที่ชื่อประหลาดว่า ขนมจีบ แต่ผมชอบเรียกเขาว่า หนมจีบมากกว่า ซึ่งพ่อผมก็ไม่ถือสา หากแต่เวลาหนมจีบโกรธ จะเงียบไม่พูดไม่จา หากแต่ผมก็รู้วิธีอ้อน แกล้งไอ หรือ จาม น่านหล่ะ หนมจีบ จะวิ่งปรู๊ดไปหยิบผ้าชุบหน้า ทำโจ๊กแสนอร่อย หรือ ไม่ก็นั่งเฝ้าดูทั้งวัน ไม่รู้พ่อผมทำไมขี้น้อยใจ และ ช่างเอาใจใส่ได้ตลอดเวลานะ
อ๊ะ เกือบลืม ต้องโทรบอกก่อนว่าจะกลับบ้าน จะได้ไม่ทำให้เป็นห่วง
“ฮัลโหล หนมจีบเหรอ”
“ว่าไง ซาลาเปา จะกลับเมื่อไรเหรอ”
“เดี๋ยวเค้ากลับแล้ว หนมจีบ จะเอาอะไรเปล่า”
“ไม่หล่ะ อ๊ะ ซาลาเปา หนมจีบพาเพื่อนมาบ้าน เดี๋ยวจะทำก๋วยจับไว้ให้ทาน ยังไงรีบกลับมานะครับ”
“ว้าว ก๋วยจั๋บเหรอ โอเค เดี๋ยวซาลาเปาไปเดี๋ยวหล่ะ อย่าเพิ่งหมดนะ”
“ก๊าบบบบ”

หากแต่ว่าขณะที่ผมกำลังจะหันหลังเพื่อเดินกลับออกไปจากร้าน ก็ถูกมือปิดปากพร้อมกับตุ๊ยท้องจนจุกลากขึ้นรถไปทันที
“ออกรถ ไอ้เบียร์”
“อือๆๆ”อะไรเนี่ย เกิดไรกับหนูเปาเนี่ย (เอ่อ หนูหรือหมูค้าบบบเพ่)
“ไงไอ้อ้วน จำพวกกรูได้ไหม”ใครฟระ บังอาจมาเรียกชื่ออันน่ารังเกียจให้ได้ยินฟระ
“อือๆ”เวรหล่ะ ไอ้เด็กสามคนนั้นนี่ ตายหล่ะนี่ตรูจะโดนเด็กลากไปกระทืบเหรอเนี่ย ถ้าเป็นรุมโทรม เอ้ยยไม่ใช่ จะทำไงดีฟระ ทีเนี้ย
“เฮ้ย ลากไปกระทืบตรงไหนดีวะ ไอ้ไวน์”อร๊ายยย เมริงจะที่ทำเพื่อไรฟระ ไอ้เด็กเปรตตตต
“เอางี้ๆ ขับไปเรื่อยๆก่อนไอ้ค๊อกเทลเมริงจับไอ้อ้วนนี่ดีๆหน่อยสิวะ”ช่ายจับแบบให้ตรูดิ้นหลุดง่ายๆเด่ะ อย่าจับแน่นมันหนียากเฟ้ยยย
“ก็จับอยู่นี่ โอ๊ยะไอ้อ้วนเมริงกัดกรู”แง่งง ปากตรูไม่ได้ดีแค่พูดนะเฟ้ยย เป็นไง
“นี่ไอ้เด็กเปรต พวกแกทำอะไรเนี่ย อุ๊บ” อ๊ะ ตรูเป็นไรฟระรู้สึกพะอืดพะอม เวียนหัวด้วย เฮ้ยย หรือพวกนี้ใช้ยา ไม่จริงนะ
“หุบปากไปเลยไอ้อ้วน เจอหมัดตรูหน่อย”ไวน์ไม่สนว่าเสร็จ ก็ปล่อยหมัดอัดไปที่ท้องทันที
“ปุ๊ก!!!!  อ๊วกกกกก”เฮ้ออออ สบายหน่อย
“อะ อะ ไอ้อ้วน เมริงอ๊วกใส่กรู”อ้าวเหรอ ไม่ต้องบอกก็เห็นเฟ้ยยยยย
“โหย ไวน์เหม็นบรรลัยเลยว่ะ”สุดๆๆหล่ะ ตรูเองอยากหันหน้าหนีเหมือนกันนะเนี่ย
“เฮ้ย รถกรู ไอ้อ้วน เมริง”อะไรๆ ไอ้คนขับ จะทำอะไร อ๊ะในกระเป๋ามีขวดน้ำหอมนี่ฟ่า
“เฮ้ยๆๆ เบียร์ใจเย็นก่อน จอดข้างทางเลย” ค๊อกเทลที่มีสติเอ่ยเรียกทันที
เอี๊ยดดดๆๆ เสียงจอดรถดังลั่น เบียร์รีบเปิดประตูหมายจะลากคนอวบลงมาต่อยให้หายแค้น แต่ไวน์รีบออกมาก่อนเพราะเหม็นเหล้า พลางถอดเสื้อเขวี้ยงทิ้ง
“เมริงโดนดีแน่”เบียร์หมายจะขย้ำคอเสื้อคนอวบ หากแต่คนอวบฉวยจังหวะ หยิบเสปย์น้ำหอมฉีดไปที่หน้าทันที
“อ๊ากกกกกกกก”เบียร์ร้องเสียงดัง ถอยหลังหลบ คนอวบรีบรุดจะไปที่ประตูหากแต่ค๊อกเทล ล็อกตัวจากด้านหลังอีกครั้งทันที
“อ๊ะ ปล่อยนะ ไอ้เด็กบ้า”อย่าเข้าข้างหลัง ถึงจะชอบก็เถอะ
“ปล่อยให้โง่เหรอไง ไอ้อ้วน เมริงเจ็บตัวแน่ทำพวกกรูไว้เยอะนะ”
“หนอย คำก็อ้วนสองคำก็อ้วน เออกรูอ้วน แต่เมริงลืมอะไรไปไหม”
“ลืมอะไร”ค๊อกเทลมองหน้าถามอย่างสงสัย
“ลืมว่ากรูเป็นเกย์ไงเฟ้ยยย นี่แน่ะ”ว่าเสร็จคนอวบก็เอามือไปขยำกล่องดวงใจทันที
“อ๊ากกกกกกกก”ค๊อกเทลร้องลั่นทันที
   จากนั้นผมก็รีบออกจากรถหากแต่ เมื่อเปิดประตูออกไปเท่านั้น หล่ะไอ้คนที่ชื่อไวน์ ก็กระชากผมลงมาจากรถทันที ตอนนี้ไอ้เด็กบ้าถอดเสื้อที่เลอะอ้วกออกไปแล้ว แต่ว่า แหม เด็กสมัยนี้มันทำไม ทำไมชอบข้างหลังจังฟระ อ๊ะไม่ใช่สิ
“ปล่อยนะ ไอ้บ้า”อร๊ายย ใครก็ได้ ช่วยตรูที
“ปล่อยเมริงเหรอ ฝันไปเหอะ ไอ้อ้วน เมริงต้องชดใช้”ว่าเสร็จ ไอ้เด็กบ้าก็พลิกผมมาเผชิญหน้า
“อย่าทำอะไรชั้นนะ”ผมรีบร้องห้าม พลางเหลือบมองรูปร่างคนตรงหน้า อืมล่ำแต่น่ากิน เอ้ยไม่ใช่เวลานี่หว่า
“ไม่มีทางเมริงต้องเจอ หมัดกรู ไอ้อ้วน”หวายมันง้างหมัดมาแล้ว เอาไงดีฟระ เอาว่ะ
“จ๊วบบบบบบ”ผมตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่ควรทำที่สุด ประกบปากเด็กบ้านั้นทันที ทำให้คนโดนจูบหน้าเหวอ
“เฮ้ย!!!! โอ๊ยย!!!!”จังหวะนั้นก็ประเคน ท่อนขาใส่ไปที่หว่างขาทันที เจ้าเด็กนั้นทรุดไปกับพื้นทันที
โถๆๆๆ คงจุกมากสิเนี่ย สมน้ำหน้า อ๊ะ ไม่สิต้องเรียกคนช่วยก่อนนี่ฟ่า
“ช่วยด้วยๆๆๆๆ”
“เอี๊ยดดดดดด ซาลาเปาาาาาาา”
“หนมจีบ พ่อช่วยเปาด้วยครับ”
หนมจีบ รีบมาประคองผมทันที พร้อมกับเห็นผู้ชายอีกสามคนเดินตามมาด้วย ต่างทำหน้างงๆ ว่าเกิดอะไรขี้น
“เกิดไรขี้นคับ ซาลาเปา แล้ว ทำไมซาลาเปามาอยู่ที่นี่ ได้”หนมจีบทักพลางโอบกอดผมไว้
“เฮ้ยไอ้อ้วน อย่าหนีนะเว้ย”เสียงไอ้พวกเด็กเปรตทั้งสาม วิ่งตามมา หากแต่กับมีเสียงร้องตามอีกที
“ป๋า แด๊ด เตี่ย !!!!!”

ผมกับหนมจีบมองหน้ากัน ส่วนสามคนข้างหลังต่างตาแทบถลนเหมือนกัน

[wichaiP]

โหมด ขนมจีบ
           สวัสดีครับ ผมชื่อ ขนมจีบ เรียกง่ายๆ ว่าหนมจีบก็ได้ ผมเป็นชายหนุ่มคนข้างอ้วน แถมยังเป็นหม้ายลูกติดอีกหนึ่ง แต่ว่านะชีวิตผมก็ถือว่าสุขสบายดี  ภรรยาผม เธอมีชื่อว่าน้ำค้าง และลูกชายสุดน่ารัก นามว่าซาลาเปา 
ผมกับน้ำค้างเราตกลงอยู่ด้วยกันอย่างลับๆ เนื่องจากทางบ้านผมไม่มีใครเหลืออีกแล้ว ส่วนน้ำค้างเธอเองก็ไม่ต้องการบอกญาติตนเอง เรื่องตนท้องก่อนแต่ง แต่ไม่ใช่กับผมหรอก หากแต่เธอก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นใครเหมือนกัน เธอให้เหตุผลที่มาอยู่กับผมว่า ผมเป็นคนที่ยอมรับและจริงใจกับเธออย่างที่ไม่เคยมีใครจะทำมาก่อน แต่น้ำค้างให้ผมเป็นพ่อบ้าน ส่วนน้ำค้างจะเป็นคนทำงานนอกบ้านแทน และเมื่อผมบอกว่า
ผมควรจะทำงานข้างนอก ไม่ใช่เธอ
น้ำค้างบอก แต่ไม่เอา เดี๋ยวอดได้กินของอร่อยในบ้านพอดี ผมจึงได้แต่ยิ้มแหยๆแต่เธอมอบหัวใจไว้ให้กับผมอย่างแท้จริง เธอจะพาผมออกงานเมื่อมีงานที่บริษัท อย่างไม่เคอะเขิน แต่เหมือนเวลาความสุขจะอยู่กับเราไม่นาน โรคร้ายก็มาพรากเธอไป เงินประกันที่ผมกับเธอได้ทำไว้ ถูกนำมาใช้จนหมด ในวันที่ผมทำพิธีศพน้ำค้าง แม่ยายและพ่อตาของผมก็ปรากฏตัวพร้อมบอกว่าพวกตนอยู่อเมริกา น้ำค้างแอบ ปิดเรื่องของพวกผมไว้จนตนเองเพิ่งมารู้เรื่องก็ตอนที่น้ำค้างเสียแล้ว ผมอดสงสารสองคนไม่ได้ ได้แต่ปลอบใจ พร้อมกับทำอาหารให้ทานจนสองคนมีสีหน้าดีขี้น ส่วนซาลาเปาก็ดูแลเอาใจพร้อมกับพาสองคนไปเที่ยวตลอดเวลา จนผ่านมาสามเดือน ที่พวกพ่อตาแม่ยาย ผมต้องกลับอเมริกา แม่ยายผมก็เลยชวนไปอยู่ด้วยหากแต่ผมปฏิเสธทันที เพราะผมไม่อยากจากบ้านที่ผมได้ใช้อยู่ร่วมกับน้ำค้างมาด้วยกัน บ้านแห่งความสุข ทางแม่ยายผมอ้างว่าไปอยู่ที่นั้นอย่างน้อยจะได้ทำงานที่ร้านอาหารของพวกตน อยู่เมืองไทยไม่มีงานไหนเหมาะหรอก แต่ผมก็พยายามค้านเลยมาจนสิบปี ในที่สุดแม่ยายผมเลยยื่นคำขาดมาว่าให้ผมทำร้านอาหารที่เมืองไทย หากกิจการดีกว่าของตนเองที่อเมริกา ได้จะยอมให้อยู่ที่นี่ต่อ ผมเลยคิดหนัก จึงได้ไปปรึกษาธนาคารสำหรับการลงทุนทำร้านอาหาร แต่กลายเป็นว่าได้พบเพื่อนเก่า ว๊อดก๊า น้ำแข็ง โซดา โดยธนาคารที่ผมไปขออนุมัติเงิน เป็นของโซดา ส่วนว๊อดก๊าจะดูพื้นทำเลให้ และ น้ำแข็งจะช่วยออกแบบในการตกแต่งร้านอีกที
ผมจึงถือโอกาสแสดงฝีมือทำอาหารให้เพื่อนเก่าได้ชิมเสียหน่อยแล้ว
“อ๊ะ โทษทีครับ ผมขอรับโทรศัพท์ถามลูกผมก่อนนะครับ ดูว่าแกจะกลับมาทานข้าวด้วยไหม?”ผมหันไปเอ่ยขออนุญาตชายหนุ่มทั้งสาม  ซึ่งทั้งสามก็พยักหน้าหงึกหงักให้ ก่อนจะเติมก๋วยจั๋บกันต่อ
“ฮัลโหล หนมจีบเหรอ”
“ว่าไง ซาลาเปา จะกลับเมื่อไรเหรอ”
“เดี๋ยวเค้ากลับแล้ว หนมจีบ จะเอาอะไรเปล่า”
“ไม่หล่ะ อ๊ะ ซาลาเปา หนมจีบพาเพื่อนมาบ้าน เดี๋ยวจะทำก๋วยจับไว้ให้ทาน ยังไง รีบกลับมานะครับ”
“ว้าว ก๋วยจั๋บเหรอ โอเค เดี๋ยวซาลาเปาไปเดี๋ยวหล่ะ อย่าเพิ่งหมดนะ”
“ก๊าบบบบ”
หากแต่ว่าพอผมหันมามองที่โต๊ะเท่านั้นหล่ะ หม้อก๊วยจั๊บที่ผมทำเกือบเต็มหม้อ หมดไปเป็นที่เรียบร้อยด้วยฝีมือสามหนุ่มตรงหน้า
“อ๊ะ เอ่อ ขอโทษ หนมจีบไม่คิดว่าจะอร่อยขนาดนี้”ว๊อดก๊าเอ่ยอย่างเกรงใจ ส่วนอีกสองคนทำให้แต่หน้าแหย ยิ้มแห้งๆให้แทน
“อ๋อไม่เป็นไรครับ สงสัยพวกคุณว๊อดก๊าจะหิวกันมาก เอาอย่างนี้เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตใกล้ๆมาเพิ่ม พวกคุณว๊อดก๊าจะนั่งพักก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมรีบไปรีบมา”
“อ้าวทำไม ไม่ให้พวกชั้นไปส่งหล่ะจะได้ประหยัดเวลา”
“แต่ ผมเกรงใจน่ะครับ”
“ไม่เป็นไร โทษที่พวกชั้นทำให้นายต้องทำอาหารเพิ่มหล่ะกัน”
   ณ ร้านค้าซุเปอร์มาร์เก็ด
“อืม แผ่นก๋วยเตี๋ยว แล้วก็เอาพวกหมูบดด้วยดีกว่า”
“นายอยากซื้ออะไรก็หยิบๆไปสิ ไม่เห็นต้องเลือกมากเลย”คุณว๊อดก๊าเดินมาพูดข้างๆผม
“อ๋อ โทษทีครับ พอดีผมกำลังคิดว่าจะทำอะไรให้พวกคุณว๊อดก๊าทานอีกดี”
“ไม่ต้องหล่ะ พวกชั้นอิ่มแล้ว”น้ำแข็งที่ตอนนี้กำลังยืนดูหมูบดตรงหน้า เอ่ยบอก
“ทำไม นายชอบทำอาหารหล่ะ หนมจีบ”โซดาทีเข็นรถ ตามมาอดสงสัยไม่ได้
 “ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมชอบมองเวลาคนที่ทานอาหารที่เราทำ แล้วยิ้มอย่างมีความสุข”
“โห แค่นี้เหรอ ถึงอยากทำอาหาร ตลกหล่ะ”ว๊อดก๊าอดแขวะไม่ได้
“แต่คุณว๊อดก๊าก็ทานอาหารผมทำจนหมดนะครับ”ผมหันไปยิ้มบางๆให้
“เก๊าะ ก็............”คนตรงหน้า ซึ่งเป็นถึงเจ้าของบ้านจัดสรรแทบพูดไม่ออก
“อืม ว่าแต่คุณโซดา ชอบทานไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”ผมหันไปถามนายธนาคารที่ตอนนี้ เก็บมาดนายธนาคารออก เป็นคนเข็นรถเข็นให้ผม เพื่อจะได้มีอะไรทำ
“ชั้นชอบ ทานพวกหมูหัน เป็ดปักกิ่งน่ะ”
“อืม เหรอครับ แล้วคุณน้ำแข็งหล่ะคับ”ผมหันไปถาม เห็นกำลังหยิบไวน์ที่ดูท่าแพงหูฉีก
“อ๋อ ชั้นชอบพวกผัดเผ็ดหมูป่า หรือไม่ก็พวกอาหารป่าน่ะ อร่อยดี”
“ครับ เอ่อคุณน้ำแข็งไวน์นั่น มันค่อนข้างมีราคาผมเกรงจะเอาเงินสดมาไม่พอนะครับ”ผมเอ่ยบอกพลางยิ้มแห้งๆ เพราะตอนนี้กระเป๋าผมก็แห้งอยู่ ไม่อยากจะใช้เงินเยอะเท่าไร
“ไม่ต้องห่วงน่า ชั้นจ่ายเอง เพราะว่าเดี๋ยวพวกชั้นต้องมาบ้านนายบ่อยๆ”
“อ่ะ ทำไมหล่ะครับ”
“ก็เพราะว่า พวกชั้นต้องดูข้อมูลเพิ่มสิว่า จะบ้านนายทำร้านอาหารแล้วรอดไหม”ว๊อดก๊าเอ่ยพร้อมยื่นหน้ามาใกล้ผม
“อ๊ะ ครับ เอ่อ ว่าแต่คุณว๊อดก๊าชอบทานอะไรหล่ะครับ”
“จะถามทำไม”ว๊อดก๊าเอ่ยอย่างหงุดหงิด
“ก็ คือเผื่อผมจะได้ทำอาหาร แบบที่พวกคุณชอบให้ทานได้ไงครับ”ทำไมต้องดุผมด้วยคับเนี่ย ไม่เข้าใจอ่ะ
“ชั้นชอบ ซุป ทานได้หมด ไม่ว่าซูปเห็ด ซุปข้าวโพด หรือ ซุปซี่โครงหมู”
“อือ สงสัยวันนี้ผมคงทำซุปให้คุณว๊อดก๊าทานก่อนละกัน”ว่าเสร็จผมก็หยิบแพ๊คซี่โครงหมูมาวางลงตระกร้าแทน
“อ้าว ไหงงั้นหล่ะ นายถามพวกชั้นชอบอะไร แต่ว่าทำให้ว๊อดก๊าทานได้ไง”โซดาเอ่ยอย่างไม่พอใจ
“น่านสิ ชั้นก็นึกว่าจะได้กินฝีมือนายวันนี้ มาห้างทั้งที”
“คือ ใจเย็นๆสิครับ ผมว่าผมจะทำก๋วยจั๊บเพิ่ม เลยต้องเอาซี่โครงหมูมาทำน้ำซุป และ ก็ยังมีเห็ดหอมพอดี แต่ว่าของชอบคุณโซดากับคุณน้ำแข็งน่ะ ผมว่าผมไปซื้อเองตอนเช้าแถวตลาดสดดีกว่า จะได้เลือกได้สดสะอาด อยากทานของอร่อยใจเย็นนิดนึงนะครับ”
“เหอะ”สองคนทำเสียงถอนหายใจ น่าสงสาร สงสัยอยากทานมาก
“โทษทีว่ะ มาไอ้โซดา กรูเข็นรถเข็นให้ก็ได้”
“ไม่ต้องเว้ย กรูทำเอง”
ผมอดคิดไม่ได้ว่าทำไมพวกเขาทำเหมือนเด็กงอแงด้วยก็ไม่รู้นะเนี่ย  จากนั้นพวกเราก็ขี้นรถกลับบ้านกัน เฮ้อสงสัย ซาลาเปา คงมาถึงบ้านแล้ว บ่นหิวนู่นหิวนี่แน่ ลูกผมน่ารัก แม้จะทานข้างนอกมาแล้วแต่ก็ยังทานข้าวบ้านเสมอ ให้เหตุผลว่า ข้าวที่ไหนไม่อร่อยเท่าที่ผมทำ น่ารักจริงๆ
“ช่วยด้วย”เสียงเรียกขอความช่วยเหลือ ทำให้ผมอดตกใจไม่ได้ ยิ่งเห็นภาพคนที่ผมดูทีเดียวก็จำได้ ผมรีบบอกให้คุณโซดาจอดรถรีบเปิดประตูวิ่งไปหาทันที
“ซาลาเปา”
“หนมจีบ พ่อช่วยเปาด้วยครับ”
ผมเข้าไปประคองลูกรักของผม ใครกันนะใจร้าย ทำให้ลูกผมเสียขวัญขนาดนี้ได้นะ ช่ายใจร้ายจัง
“ป๊า แด๊ด เตี่ย”เสียงเรียกที่ทำให้ผมหันไปมองสามคนข้างหลังทันที
   จากนั้น ผมจึงขอให้ทางคุณว๊อดก๊า ขับรถพาเด็กสามคนไปที่บ้านผมก่อน เนื่องจากจะมาดุด่ากันตรงริมถนนก็กระไรอยู่ ตัวซาลาเปานั้น หลังจากอยู่กับผมบนรถ ก็หายตกใจแล้ว ดีจัง
“ไม่เป็นอะไร นะครับ ซาลาเปา”
“หนมจีบ ทำไมให้ไอ้เด็ก เอ๊ก น้องสามคนมาบ้านเราหล่ะครับ”
“คือ หนมจีบไม่อยากให้มีการทะเลาะนอกบ้านไงครับ ความจริงหนมจีบ ว่าปล่อยให้พ่อของเด็กสามคนเป็นคนอบรมดีกว่า ซาลาเปาก็อภัยให้น้องเค้านะครับ”ผมสั่งสอนลูกเปาว่าควรจะรู้จักให้อภัยคนอื่นเพราะไม่อยากให้ลูกผมมีความแค้นต่อใครๆ
“แต่ว่า เด็ก เอ่อ น้องพวกนั้นจะกระทืบซาลาเปานะครับ”ลูกผมว่าพลางสวมกอดผม
“เฮ้ออออ ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวพอเด็กพวกนี้โตขี้นอีกนิด ก็คิดได้ว่าตนเองกระทำไม่ถูกต้องนะครับ”
“โอเค ว่าแต่มีอะไรทานบ้าง ซาลาเปาหิวจังเลย”น่านลูกผม น่ารักจริงๆ
“ได้ครับ คนเก่ง เดี๋ยวหนมจีบทำก๋วยจั๋บให้นะ แล้วเพิ่มซุปเห็ดทานด้วยนะครับ เดี๋ยวซาลาเปาไปอาบน้ำรอได้เลย ลงมาจะได้ทานกันนะครับ”
“ว้าวววว งั้นเปาไปก่อนนะครับ”
“ค้าบ”
   จากนั้นผมก็ไปที่เตา ตั้งหม้อทำซุปให้ลูกเปา อ๊ะเผื่ออีกหกคนข้างนอกด้วยดีกว่า ว่าแต่ดีนะเนี่ยที่ซื้ออะไรมาเพิ่ม ไม่นึกว่าบ้านจะมีคนมาเยอะ หวังว่าคงอิ่มกันนะ

[Kra-Jieb]

    ต้อนรับเรื่องใหม่ค่าาาาาาาา      เห็นแค่ชื่อเรื่องก็รรบตามมาอย่างไว อิอิ  :กอด1:รอตอนต่อไปนะคะ

[half-clear]

ซาลาเปา หนมจีบ น่าร๊าก อวบๆดีออกเต็มไม้เต็มมือนุ่มด้วย เรายังชอบคนอ้วนๆเลย

[fuku]

ป๋าหนมจีบน่ารักเชียว

ขอเฝ้าอ่านนะคะ

[zombi]

เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่อง^^

อ่านแล้วน่ารักดี ชอบหนมจีบ

[KURATA]

เข้ามา ค่า
เข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องเลยนะเนี่ย (ไม่ค่อยบอกนิสัยเลย)
ตอนอ่านเจอคำว่า "เมริง" บอกตามตรงเค้าอ่านว่า "เม-ริง" เอ๊ะ! มันแปลว่าไรฟร่ะ
อ่อ...อ่านไปอ่านมาเพิ่งเก็ท มันคือ "มรึง" (ไม่รู้ว่าตัวเองแก่เกินภาษาวัยรุ่นรึเปล่า) กร๊ากกกกกกก
***
**
สนุกดีค่ะ
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ

[golove2]

คุณพ่อหนมจีบ
คุณลูกซาลาเปา

น่ารักและก็น่ากิน

 

[Paracetamol]

เปาอ้วนเพราะหนมจีบทำอาหารอร่อยแหงๆ

[$VAN$]

พ่อหนมจีบมานุ่มๆ จิตใจดี มีเสน่ห์ปลายจวักอีกต่างหาก ว๊อดก้า น้ำแข็ง โซดา หลงหัวปักหัวปำแหงมๆ
ส่วนลูกเปา(สงสัยจัง ลูกใคร?) ออกตัวแร๊งส์ ทั้งปาก ทั้งมือ
คนละแนวนิ น่าสนุกทั้งคู่

[RoseBullet]

สองพ่อลูกน่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ ชื่อก็น่ากิ๊นน่ากิน ^^

[LadyOneStar]

คุณลุกน่าจาแสบอยุน้าาา อิอิ

[kny]

เสน่ห์ปลายจวัก

[wichaiP]

โหมด ซาลาเปา 
สวัสดีค้าบบบบ พ่อแม่ พี่น้อง อันตัวกระพ้ม มีชื่อ นามน่าหม่ำว่า ซาลาเปา พ่อผม ชื่อ หนมจีบ พ่อผมน้านนน เป็นคนดีสุดๆ สุดจะหาใครมาเหมือน  ดีจนน่าจับมาเป็นภรรยา มากกกก (เฮ้ยๆๆ พ่อเมริงนะเฟ้ยย)  น่านแหละดีแบบนี้ ผมถึงได้มาเครียดกับการที่พ่อผม อภัยไอ้พวกเด็กเวรนั่น อย่างง่ายๆ โดยไม่สนใจว่า ลูกตนเอง เพิ่งจะโดนลากไปกระทืบมา
แถมพวกคุณเคยได้ยินคำโบราณว่าไว้ ลูกไม่ย่อมหล่นไม่ไกลต้น เดาเลย ลูกสันดานยังไง พ่อย่อมสันดานแบบนั้น ว่าแล้วผมเลยแกล้งขอตัวไปอาบน้ำแต่ความจริงคือกำลังแอบฟังการพูดคุยของพ่อลูกกลุ่มนั้นนั่นเอง
“โห ไอ้โซดา รถเมริง เนี่ยเหม็นอ๊วกบรรลีบเลยว่ะ”เสียงคนที่หนมจีบบอกว่าชื่อว๊อดก๊าเอ่ยทันที
“เออ รู้แล้วเฟ้ย ไอ้ว๊อดก๊า ไม่ต้องเน้น ค๊อกเทล บอกเตี่ยมาเดี๋ยวนี้ ไปทำอีท่าไหน ถึงโดนอ๊วกใส่รถได้เนี่ย”
“เตี่ยก็ ง่ายๆเลยน่ะ ก็ไอ้อ้วน ลูกเพื่อนเตี่ยน่านหล่ะ มานกวนตรีน พวกผมที่ผับ พวกผมเลยกะลากไปสั่งสอนหน่อยเดียว”สั่งสอนบ้านป๊ะแกเหรอ ไอ้เด็กนรก หนอย ยิ่งฟัง ยิ่งยัวะ น่าจะบีบไข่ให้หลุดเลยเนี่ย
“แด้ด แด้ดบอกผมหน่อย แด้ดมีเพื่อนเป็นพ่อไอ้อ้วนน่านได้ไง”ไวน์ถามว๊อดก๊าอย่างอยากรู้อยากเห็นทันที
“เอ่อ...”
“น่านสิ ป๋า ป๋าไม่เคยบอกพวกเราเลยว่ามีเพื่อนอยู่แถวนี้  ปกติผรู้จักเพื่อนป๋าหมดทุกคนนี่น่า”เบียร์เห็นอาการพ่อเพื่อนเลย หันมาคาดคั้นพ่อตนเองแทน
“แหม เบียร์ ป๋าก็มีแบบไม่ค่อยสนิทบ้างสิ”น้ำแข็งแกล้งตอบหน้าตายทันที
“ป๋า ผมลูกป๋านะ จะไม่รู้ได้ไง ว่าป๋ามีนิสัยยังไง  เลิกแหลได้แล้วป๋า”โห เมริง น่านพ่อนะเฟ้ยยย ทำอย่างกับเป็นลูกเทวดา (ต่าเค้าไม่ย้อนดูตัวเองเลยนะเพ่)
“โอเค เจ้าเบียร์ ไอ้อ้วนหนมจีบ เมื่อก่อนเคยเป็นเพื่อนรุ่นมหาลัยเดียวกันกับป๋า แต่ว่าป๋าไม่ได้สนิทเท่าไร เพียงแต่สิ่งเดียวคือ ไอ้อ้วนนั่นดันคว้า ดาวมหาลัยที่ป๋า ว๊อดก๊า และ โซดา หมายปองไปได้ ยิ่งกว่านั้นยังทำให้คนที่ป๋าหลงรัก ต้องจากไปก่อนวัยอันควรอีก ลูกคิดป๋าเจอ ป๋าจะทำไง”
“โอเค ป๋า เบียร์เข้าใจแล้ว แล้วป๋ามีแผนจะทำยังไง”
“ป๋ายังไม่รู้ แต่อยากทำให้ไอ้หนมจีบ เจ็บปวดอย่างที่ป๋าเคยเจ็บ”
“เรื่องนี้ไวน์ว่า แด๊ดมีแผนใช่ไหม”
“แด๊ด ยังไม่รู้ ไอ้โซดา แกเป็นเจ้าของธนาคารนี่ ปล่อยเงินกู้สักสิบล้านแล้วให้มันไม่มีปัญญาจ่าย ก็ยึดบ้านเลยสิดีไหมว่ะ”ว๊อดก๊า หันไปเสนอทางเจ้าของธนาคารแทน
“แหม พูดง่ายแต่ทำยากว่ะ ไอ้อ้วนนั่นแมร่ง แค่ให้กู้สองล้านยังไม่ยอมเลย บอกว่ากลัวจะใช้คืนไม่ได้”โซดาส่ายหน้าอย่างปลงๆ
“อะไรวะ บ้านนี้เท่าที่ตรูตีราคานะเว้ย อยู่ทำเล ใจกลางเมือง ไปซื้ออาหาร ที่ซุปเปอร์มาเก็ตไม่ไกล บรรยากาศภายนอกร่มรื่น ดูแล้ว เปิดร้านท่าจะรุ่ง ทำไมไม่กู้เงินก้อนลงทุนว่ะ”ว๊อดก๊า เอ่ยพลางทำหน้างุนงง
“เอาเหอะ เรื่องนี้ยังไง มรึงกับกรูและไอ้โซดา ก็ต้องแวะมาหาไอ้อ้วนหนมจีบบ่อยๆอยู่ แล้ว ค่อยเล่นงานทีหลังก็ไม่สาย ไปเหอะ ข้าได้กลิ่นหอมๆ มาจากครัวว่ะ”
“เออ ได้ เดี่ยวพวกลูกสามคน เข้าไปทำหน้าสำนึกผิดที่ไปแกล้งลูกไอ้อ้วนนั่นนะ แด๊ดรับรอง หนมจีบนั่น คงไม่ว่าอะไรแถมจะเอาผ้าเช็ดตัวให้อาบน้ำอุ่นด้วยซ้ำ”
เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ฮื่มๆๆๆ หนอย เลวทั้งพ่อและลูก ชั่วร้ายที่สุด ไม่ได้การณ์ หนมจีบจะโดนรังแก ใครจะยอม
“ตี๊ดดดด ตี๊ดดดดด ฮัลโหล ซาลาเปา เธอถึงบ้านแล้วเหรอ แล้วโทรหาพวกชั้นทำไมตอนตีสองจ้ะ”นาเดียกดรับโทรศัพท์ พร้อมกรอกเสียงหวาน ซึ่งไม่สมกับเป็นคนจบเอกโบราณคดีเลย
“นาเดีย ช้านเจอไอ้เด็กพวกนั้น มันอุ้มไปกระทืบอ่ะ แต่ที่หนักกว่านั้น พ่อพวกนั้นจะทำร้ายหนมจีบด้วยอ่ะ ทำไงดี”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ เธอลองลำดับเหตุการณ์ แล้วเล่าใหม่ให้ชั้นฟังสิ”
จากนั้น ผมก็เล่าเรื่องที่ได้ยิน พวกหกเวรตะไล นั้น พร้อมกับได้ยินเสียงแทบร้องกรี๊ดดดดด(ในใจ)
“เหรอครับ เป็นเรื่องเข้าใจผิด ไม่เป็นไรครับ หนมจีบบอกลูกเปาแล้วว่า ให้อภัยพวกเขา อ่ะนี่ครับ ผ้าเช็ดตัว เดี๋ยวอาบน้ำที่ห้องข้างล่างหล่ะกัน ข้างบน มีแค่สองห้องนอนเท่านั้น แต่ว่าห้องผมรก ส่วนอีกห้อง ลูกเปาอยู่ แล้วมาทาน ซุปเห็ดกับครัวซองนะครับ”
“เอ่อ ซาลาเปา เรื่องที่เล่านี่ นิยายไปเปล่าจ้ะ”
“นาเดีย หล่อนกล้าไม่เชื่อชั้นเหรอ ไม่เชื่อ เรียกลิเดียมาคุยกับชั้นเลย แล้วชั้นจะแฉตอนที่เธอทำเรื่องเปิ่นๆไว้ว่ามีอะไรบ้าง เอาไหม”
“โหซาลาเปา อย่าโหดสิ งั้นชั้นคิดว่า เรื่องนี้เธอควรระวังหนมจีบ เซ็นเอกสารหรือทำสัญญาอะไรกับพวกนั้นก่อนดีไหม”
“แค่นั้นก็พอเหรอ”ไม่ใช่ไม่อยากเชื่อนะ แต่ทำได้คงทำแล้ว
“แหม ลองเธอขอร้อง หนมจีบก็คงยอมหล่ะ”
“หะ หา!!!! นี่ชั้นไม่ช่ายเด็กสปอยที่ พ่อยอมตามใจทุกอย่างนะ”
“แต่ พ่อเธองอนเธอได้นานไหมหล่ะ เอาหล่ะ เรื่องนี้ ชั้นเสนอว่า ห้ามหยิบยืมเงิน หรือ ขอความช่วยเหลือจาก เพื่อนพ่อเธอก่อน จากนั้นเรื่องทำร้านอาหาร เดี๋ยวชั้นกับลิเดียและแจ๊คกับเจย์ เราจะกล่อมตากับยายเธอแทน แถมใส่ไข่ให้พวกเขายอมด้วยดีไหม”
“แหมไม่ได้ผลหรอก แต่ชั้นว่าชั้นมีแผนแล้ว รับรองพวกนั้นหงอ จนไม่กล้ายุ่งกับหนมจีบแน่ๆ”
   ผมเดินลมยังห้องอาหาร ด้วยชุดเสื้อคอกลมลายโดเรมอนกับกางเกยขาสั้นพิมเดียวกันเป๊ะ เจ้าพวกหกมารร้ายกำลังนั่งรับประแด๊ก เอ๊ย ทาน อย่างเอร็ดอร่อยกับซุปเห็ดหอมที่หนมจีบทำ ขณะที่คนทำกำลังยิ้มอย่างภูมิใจ
“หนมจีบ ทำอะไรครับน่ากินจังเลยยย”พ่อใครฟระ น่ารัก ทำอาหารเก่งด้วย
“อ้าว ลูกเปามาแล้วเหรอครับ นี่หนมจีบทำก๋วยจั๊บ กับ ซุปเห็ดหอม ครับ”
“คับ หนมจีบ อ๊ะหนมจีบ ซาลาเปาหาผ้าเช็ดตัวไม่เจอ หนมจีบไปหาให้หน่อยได้ไหมครับ”
“เหรอครับ เดี๋ยวหนมจีบไปดูให้นะ”
“ขอบคุณครับ”
หลังจากหนมจีบ ขี้นไปแล้ว หีหี ในที่สุดขอสวมวิญญาณ เรยาเปา หน่อยเหอะ
“พวกคุณทั้งสามคนเนี่ยเป็นเพื่อนของหนมจีบเหรอครับ”ผมหันไปทางไอ้แก่สามตัวทันที หนอยทำเบบี้เฟคแน่ๆ อายุสามสิบขี้นแล้วไหงหน้าเด็กกันจังฟระ
“อืม ใช่ พวกชั้นขอโทษแทนลูกๆพวกชั้นด้วยนะที่ทำเธอ เดือดร้อน”โซดาเอ่ยพลางเงยหน้าตอบแทนเพื่อนอีกสองคนที่กำลังนั่งทานซุปอยู่
“แต่ ซาลาเปาว่าไม่ใช่”
“อ้าวทำไม พูดแบบนั้นหล่ะ หมูเปา”ว๊อดก๊าเอ่ยพลางมองหน้าคนอวบทันที ขณะที่บรรดาเด็กตัวแสบทั้งสามเริ่มจ้องเขม็งคนอวบ
“ผม ได้ยินเรื่องที่พวกคุณคุยกันหมดแล้ว และผมขอให้พวกคุณมาทางไหน กลับไปทางนั้นเลย”
“เฮ้ย ทำไมพูดอย่างนี้ไอ้อ้วน”อร๊ายยย ด่าคำที่แสลงใจตรูเก่งจริงนะเมริง ไอ้เด็กเปรต
“เรื่องดำเนินการเปิดร้าน ผมช่วยหนมจีบได้ ส่วนพวกคุณมันอันตรายเกิน ยังไงพวกคุณก็มาร้ายอยู่แล้ว กลับไปซะดีกว่า มาทำร้ายคนดีๆอย่างหนมจีบมีแต่จะบาปเปล่าๆ”
“เหอะ คิดว่าไอ้หนมจีบมันดีจริงเหรอไง เธอไม่รู้อะไรน่ะสิ”
“นี่อย่ามาว่าหนมจีบนะ!!!!  เอาหล่ะยังไงพวกนายก็ทานกันอิ่มแล้วนี่ อยู่ทำไมกลับบ้านไปสิ”
“ถ้าไม่กลับหล่ะ มีอะไรไหม”
อร๊ายย พวกหน้าด้าน นี่เอ่ยปากเชิญแล้วว่าแผนว่า ความจริงเปิดเผยเนี่ย เด็ดสะระตี่แล้วนะ ไม่นึกว่าประเทศไทยมีคนหน้าด้านอย่างนี้ ไม่ใช่นักการเมืองซะหน่อย(เฮ้ยๆ ระวัง M79:คนแต่ง)
“แล้วพวกนายจะอยู่ทำไม ในเมื่อทานข้าวเสร็จแล้วนี่”
หากแต่ รอยยิ้มจากหกมารร้ายที่ส่งกลับมาทำให้ ผมหนาวยะเยือก ก่อนที่ไอ้พวกเด็กปีศาจจะเป็นผู้ไขข้อข้องใจให้ผม “บังเอิญ อาหนมจีบอนุญาตให้พวกชั้นนอนที่นี่  เนื่องจากเห็นว่ารถที่โดนลูกชายอ๊วกใส่โดนอู่ลากไปเพื่อทำความสะอาด”
อ๊ากกกก จอร์จ บอกซาลาเปาที่ เรื่องนี้ มานนนนนนไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[golove2]

หกพ่อลูก  เลวนะแก

 

อย่ามารักมาหลง พ่อหนมจีบกับน้องซาลาเปาของเค้าละกัน

ชิ   

[dawnthesky]

ค้าง!!!!

คุณว๊อดก้า คุณน้ำแข็ง คุณโซดา รับ ขนมจีบสัก คน เอ้ย! สักชุดไหมคะ

น้องไวท์ น้องเบียร์ น้องค๊อกเทล รับ ซาลาเปาสักลูกไหมจ๊ะ

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ่านแล้วตลกๆดี ^O^

[KURATA]

เลวเจรงๆ

[sanri]

   ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้นเจงเจ๊ง
ชอบๆๆ  ฮาสุโค่ยอ่ะ 
มาต่อเวยๆนะเจ้า

[fuku]

สามพ่อน่าจะ ยอมอ่อนให้เปาบ้างนะ ก็เปาเป็นลูกคนที่เคยรักนี่น่า

[wichaiP]

โหมด ขนมจีบ   
ผมกำลังงุนงง กับภาพตรงหน้า เมื่อกำลังเดินกลับลงมาหลังจากเดินขี้นไปหา ผ้าเช็ดตัวให้ลูกเปา
“อ้าว ทำไมนั่งมองตากันหล่ะครับ ลูกเปาครับ หนมจีบขอให้พวกน้องไปนอนกับลูกด้วยนะครับ เนื่องจากรถพวกเขาตอนนี้อู่ลากไปล้างให้น่ะครับ”
“แต่หนมจีบ หะ ห้องซาลาเปาเล็กนะ จะนอนพอเหรอ”อ๊ะ จริงด้วย ลูกเปาไม่ค่อยพาใครมาห้องเท่าไรด้วยนี่น่า นอกจากผมคนเดียว ตอนคุณพ่อกับคุณแม่ ของน้ำค้างมา ยังอ้อนให้ผมไปนอนห้องตัวเองด้วยซ้ำ
“อืมน่านสิครับ หนมจีบลืมไปพอดี”อืมสงสัยผมต้องหาที่นอนใหม่ให้เสียแล้ว แต่ที่ไหนหล่ะ
“ไม่เป็นไรครับอาหนมจีบ เดี๋ยวพวกผมนอนพื้นก็ได้”
“เอางี้ไหมครับ เดี๋ยวพวกไวน์นอนที่ห้องของอาก็ได้ อาเก็บของสักเล็กน้อย ก็นอนได้สบายแล้วครับ”
“ของอะไรเหรอครับ พวกผมไปช่วยก็ได้”เบียร์เอ่ยปากช่วยโดยแอบส่งขยิบตาให้ซาลาเปาอย่างกวนๆ
“ก็เป็นรูปคุณน้ำค้างน่ะครับ และก็หนังสือสูตรทำอาหารน่ะครับ”
“เอ่อ หนมจีบพวกชั้นอิ่มมากเลย วันนี้พักที่นี่ได้ไหม”ว๊อดก๊าเอ่ยถามทันที
“อ๊ะ พวกคุณว๊อดก๊าจะพักด้วยเหรอครับ”ทำยังไงดีหล่ะ กลัวจะนอนกันไม่สบาย ถ้าต้องเบียดกัน
“น่านสิ คงไม่เป็นไรนะหนมจีบ”น้ำแข็งถามพลางเลิกคิ้ว
“คือว่าผมเกรงจะนอนกันไม่สบายน่ะครับ เพราะว่าห้องไม่ได้ใหญ่มาก แต่รับรองถึงหกคนไม่รู้จะนอนสบายหรือเปล่าน่ะครับ”
“อะไรหนมจีบ ช้านดูนะ ห้องกว้าจะตายวางเตียงคิงไซด์เลยมั้งเนี่ย”
“คือก็ คิงไซด์จริงๆน่ะครับ พอดีทางคุณน้ำค้างแกเลือกเอง บอกว่าจะได้มีที่ว่างๆตอนเอาซาลาเปามานอนก็มีความสุขด้วยกันสามคน”ผมพูดแล้วอดคิดถึงน้ำค้างไม่ได้ แม้มันจะเป็นเรื่องเล็กๆ ผมก็ยังจำได้เสมอ อยู่ๆลูกเปาก็เดินมากอดผมด้านหลัง
“หนมจีบ ไม่ต้องคิดมากนะ แม่น้ำค้างน่ะไปสวรรค์แล้ว หนมจีบก็ยังมีซาลาเปานะ”
“ครับ ว่าแต่อิ่มรึยังครับ ซาลาเปา อ๊ะเกือบลืม พวกคุณว๊อดก๊าอยากทานของหวานไหม ผมทำพุดดิ้งไว้ทานล้างปากก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวผมจะได้ไปจัดห้องให้”
“ของหวานเหรอ ไม่ดีกว่าพวกผมไม่ชอบเท่าไร”ทั้งหกเสียงเอ่ยพร้อมกัน ทำให้ผมหน้าสลดเล็กน้อยเพราะอยากให้กินกัน
“เอามาอันนึงหล่ะกัน แต่พวกชั้นแบ่งกันชิมนะเพราะไม่นิยมของหวานจริงๆ”
“ด๊ะ ได้ครับ นี่ครับ พุ้ดดิ้งรสส้ม หวานๆเย็นๆเดี๋ยวผมไปเก็บของที่ห้องก่อนนะครับ แล้วเข้านอนกัน”ผมพูดพลางเดินขึ้นไปอย่างอารมณ์ดี แม้จะได้ยินเสียงแว่วๆเหมือนลูกเปาบ่นอะไรสักอย่าง
   เมื่อมาถึงห้อง ผมก็เริ่มเก็บของที่เป็นของคุณน้ำค้างก่อน อย่างรูปภาพและรูปผู้ชายดูสง่าอายุในภาพยี่สิบกว่าๆ ภาพคนนี้ผมมองแล้วขอบตาผมร้อนด้วยโทสะ หากแต่ผมก็ไม่อยากจะโกรธ จะเกลียดใคร เพราะว่ามันมีแต่ความทรมาน ทรมานทั้งคนที่โดนคนเกลียด และคนที่เกลียดใคร ไม่จบไม่สิ้น ผมเคยถามคุณน้ำค้างครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้นสำหรับเรื่องผู้ชายคนนี้
“คุณน้ำค้าง อภัยให้ผู้ชายคนนี้ได้ไหมครับ”
“แหม สมเป็นหนมจีบจริงๆ น้ำค้างบอกเลย ตลอดหกปีที่ผ่านมา น้ำค้างรักผู้ชายคนนี้เสมอ แค้นผู้ชายคนนี้เสมอ เกลียดตลอดยามเห็นภาพ แต่ๆ น้ำค้างก็ยังอยากให้เค้ารู้ ให้เค้ารู้ว่าลูกเค้าอยู่ตรงนี้ ตะ แต่รู้อะไรไหมคะ หนมจีบ น้ำค้างอยากให้ซาลาเปามีพ่อเป็นหนมจีบตลอดไป ไม่ต้องเจอกับความจริงอันโหดร้ายอย่างนี้”
“ฮึกๆ คุณน้ำค้างก็รู้นี่ครับ สักวันความจริงย่อมปรากฏ พะ พ้มพร้อมเสมอหากซาลาเปาจะ จะ จากผมไปครับ”
“หึๆ เธอไม่เปลี่ยนเลยนะหนมจีบ วันที่เธอคอยดูแลชั้น ยอมรับชั้นเป็นภรรยาทั้งๆที่แทบไม่เคยมีอะไรกันสักครั้ง เลี้ยงลูกคนอื่นอย่างถนอมปานนี้ สั่งสอนให้ทั้งชั้นและลูกมองโลกแง่บวกพร้อมทั้งยินยอมเจ็บปวดเองโดยไม่บอกกล่าว ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะหนมจีบ ซาลาเปาได้เชื้อน้ำค้างมาเต็มๆ เขาไม่ทิ้งคุณแน่ๆ ไม่เหมือนน้ำค้าง”
“ไม่นะครับ คุณน้ำค้างอย่าพูดแบบนั้นสิครับ พะ พ้ม ฮึก ฮึก”
“อย่าร้องไห้สิ ไป๊ไป  ไปเอาซุปอุ่นให้น้ำค้างหน่อยสิ”
“ครับ”
หากหลังจากนั้นเพียงสองวันน้ำค้างก็จากไป เฮ้อออ ผมรู้สึกเศร้าจัง อ๊ะเกือบลืมต้องเก็บของๆ ว่าแต่คนในรูปนี่ผมก็ยังไม่เคยรู้เลยว่าใครหว่า ช่างเถอะ เอาไปเก็บไว้ที่ห้องซาลาเปาดีกว่า หวังว่าห้องนี้จะนอนสบายกันนะครับสำหรับพ่อลูกหกคน

[reborn23]

  ใสซื่อได้อีกคุณขนมจีบ

[a_tapha]

น่ารักมากอ่ะหนูเปากับพ่อหนมจีบ อยากอ่านต่อแล้ว 

[golove2]

หนมจีบเป็นคนดีจริง ๆ   

ลูกเปาไม่ทิ้งพ่อหนมจีบหรอก

[$VAN$]

เปาๆแร๊งส์ ไล่หนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ตั้ง6คน

ผมขอให้พวกคุณมาทางไหน กลับไปทางนั้นเลย

ระวังเดี๋ยวจะโดน  :beat:แล้ว นะจ๊ะ อิอิ
มารร้ายทั้งหก พุดดิ้งนั่นอันเดียวพอเร๊อ   
โอย~ เดี๋ยวเม้นเสร็จ ขอตัวไปเซเว่นซื้อหนมจีบซาลาเปาก่อน อ่านไปน้ำลายไหลไป

[fuku]

หนมจีนใสซื่อแบบนี้ลูกเปาต้องดูแลคุณพ่อให้ดีนะ

ปล.อยากตบไอ้เลวนั่นจริงๆ

[Mookkun]

หนมจีบบบบบ ระวังนะะะ

[KURATA]

หนมจีบดูใสซื่อมากกกกกกกก
จะตามเล่ห์ ความเลวของ พ่อลูกหกคนได้ไหมเนี่ย