ตอนที่5 เก่งมาจากไหนก็แพ้หัวใจอย่างเธอ
"เอ้า มากินข้าวได้แล้วมึง"โฟนเดินออกมาเรียกไปกินข้าว... มันอึ้งไปพักนึงเมื่อเห็นผมกับไอตี๋นั่นผมเคยเล่าให้พวกมันฟังบ่อยๆว่า ทะเลาะกับไอตี๋นี่มันก็เอาเลยครับใส่เลย
" มาทำไม ? " โฟนพูดเสียงเรียบหน้าเริ่มเครียด
"เอ่อ.. " มันจะทำอะไรหละครับก็พูดไม่ออกน่ะซิเห็นแล้วอยากจะขำฮ่าๆเจอของจริงเข้าไปบ้าง
" มาที่บ้านเราทำไม " โฟนเริ่มถามย้ำอีกครั้ง พร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่ไอตี๋มันจะตัวซีดไปมากกว่านี้ผมเลยบอกมันไปทุกอย่างเท่านั้นแหละครับจากคนที่ทำท่าทางขึงขังก็เริ่ม ยิ้มแย้มแจ่มใสหรือศัพท์ทางการเรามักจะเรียกว่า " ตอ.."
"เห้ยๆเข้ามาบ้านก่อนเรามีเสื้อผ้าของพี่อยู่เอาไปใส่เปลี่ยนก่อนได้นะแล้วมาทานข้าวด้วยกัน"โฟนมึงเหมือนกลับจากหน้ามือเป็นหลังตี_
"แล้วกูหละ"ผมถามมันเช่นกันบวกกับทำตาใสๆให้ น่ารักที่สุด
"เหมือนกัน... ไปหาให้เพื่อนมึงด้วย"มันหันไปทางไอตี๋แล้วยิ้มอีก"เสร็จแล้วก็ลงมากินข้าวกันทั้งคู่เลยนะ เสื้อผ้าอยู่ชั้น2ห้องทางขวา"
สำหรับผมน่ะเฉยๆครับแต่ไอตี๋นี่ซินึกยังไงของมันนะ ยืนยิ้มหน้าบานเป็นจานกระด้งเลยผมก็มองหน้ามันซักพักมันก็ สะดุ้งตกใจ
"ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า "ผมพูดสั้นๆง่ายๆมันก็เดินตามมาโดยดีแปลกที่วันนี้ไม่มีท่าทางอวดดีใดๆเลยน่าแปลกจริงๆ
ทันทีที่เข้ามาในห้องที่อิโฟนบอกผมก็จัดแจงหาเสื้อผ้าให้มันพอหาเสร็จก็เตรียมจะยื่นให้แต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อพบว่า มันกำลัง จะถอดกางเกงนักเรียนออก ตอนนี้มันเหลือแค่กางเกงนักเรียนตัวเดียว ท่อนบนมันขาวมากขาวกว่าพี่เกียร์เสียอีก หุ่นล่ำไม่ใช่ล่ำบึ้กแต่ล่ำที่เกิดจากการเล่นกีฬา ซิกแพค สวยเป็นลูกๆ เลือดกำเดาจะไหล
"หยุด!...เอาไปเปลี่ยนในห้องน้ำ"ผมโยนเสื้อผ้าให้มันไปอย่างเร็วมันก็ยิ้มๆแต่ผมก็ไม่ได้สนใจก็เลยหาเสื้อผ้าให้ผมต่อ มันก็เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ เดินออกมาโคตรหล่ออะ!! ไม่คิดว่ามันใส่กางเกงนักเรียนสีเดียวกับผมแล้วจะหล่อขนาดนี้ เสื้อยืดสีขาวกางเกงนักเรียนขาสั้นมีกล้ามหน้าอกนิดหน่อยหึ่ย! เขินบอกไม่ถูก
"ไปกินข้าวเถอะ" มันชวนผมลงไปกินข้าวข้างล่างผมก็เบลออยู่จนมันมาเขย่าตัวผมทำให้สติสตางค์กลับคืนมา
"อ่อ.. อืมไปๆ"
เย็นวันนั้นอิบิ๊กกับอิโฟนก็ช่วยกันเนรมิต อาหารบนโต๊ะกับข้าวเยอะแยะตระการตาไปหมด มีกับข้าวหลายๆอย่าง รวมๆแล้วก็ 10 กว่าอย่างอิบิ๊กเนี่ยมันเก่งจริงๆ
"กับข้าวอร่อยนะครับ"มันพูดขึ้นมาทำเอาอิบิ๊กตัวลอยเลยทีเดียว
"ขอบใจจ้ะ!,,,,ไม่เป็นไรหรอกอร่อยก็ดีแล้ว" อิบิ๊กเนี่ยขึ้นชื่อว่าขี้ยอเลยทีเดียวอย่าได้พลาดไปยอมันนะ ลอย!
" แล้วจะกลับบ้านยังไง?"ผมถามมันอีกหลังจากที่ทานอาหารเสร็จ
"รอกินเค้กก่อนแล้วค่อยกลับ" มันพูดหน้ากวนๆ
"เค้กไรวะ!"อิโฟนเจ้าบ้านถาม
"เอ้ย! เกือบลืม ไปเอามาดิ๊ อยู่ในห้องครัวอะ" ผมออกคำสั่งให้มันไปเอาของในห้องครัว
"เออ.. ได้ทีละใช้เชียวนะ"มันประชดนิดหน่อยและเดินเข้าไปในห้องครัว
"ไอนั่นมันมา ที่บ้านกูได้ไง"อิโฟนประเดิมยิงคำถามหลังจากที่ทุกคนมาหน้ากันอยู่นาน
"มันมาถามกู .. กูเลยบอกมัน"ในที่สุดอิบิ๊กก็ยอมปริปากหลังจากที่ผมมองคาดคั้นให้มันพูดอยู่นาน
"แล้วมึงจะไปบอกมันทำไม"ผมตัดพ้อไปเบาๆกลัวมันได้ยิน
"แต่กูว่า มันอาจจะชอบมึงนะจากการที่กูดูอะแหม!เป็นห่วงเป็นใยซะขนาดนัน อยู่ไหนก็จะมาตามหามึงมึงไม่ดีใจหรอ?" ทันทีที่ผมจะพูดขึ้นมันก็เดินเข้ามาในห้อง
"มาแล้วคร้าบบ" มันเดินยิ้มร่าเข้ามาพร้อมจานเค้ก4จานจนอิโฟนต้องลุกไปช่วยหยิบจานกลัวจานจะหล่นแตก แต่ทันทีที่อิโฟนนั่งลงเตรียมจะพูดต่อผมก็ทำปากจุ๊ๆเป็นสัญญาณว่า หยุด!ก่อน
" กินกันเถอะครับ " มันไม่พูดพล่ามทำเพลงก็กินเค้กในส่วนของมันไม่พูดกับใครเลยนะครับ จนผมก็แอบยิ้มไม่ได้ เหมือนเด็กน้อยซะขนาดนั้นนี่นา
"อ่าวไม่กินหรอ?" มันหันมามองจานเค้กผม ซึ่งตอนนั้นผมกำลังมองมันอยู่ก็หลบตาไปมองเค้กแล้วก็บอกว่า "กินแต่เดี๋ยวก่อน"เรื่องไรหละของของใครใครก็หวงจะมากินได้ไงฮ่าๆ
ทันทีที่ส้อมจะจิ้มลงบนตัวเค้กมันก็เอานิ้วของมันไปจิ้มบนหน้าเค้กผม! แล้วก็เอามาดูดกิน
"ทำไรน่ะ!!" มันตกใจเพราะผมพูดเสียงดังมาก!
"กินเค้ก?.... ไม่กินแล้วใช่ไหม งั้นกินต่อนะ" ไม่ได้หยุดแค่คำพูด มือมันไวด้วย หยิบจานเค้กไปตรงมันแล้วก็เอาส้อมจิ้มเข้าปากง่ายๆ ผมนี่มองตาค้างเลยครับไม่คิดว่าจะกล้า ทำแบบนี้
"เสียมารยาทวะ" เอาซิผมขึ้นบ้างแย่งอะไรไม่แย่งมาแย่งของกินยอมไม่ได้ หึ่ย!
"โห แค่ของกินเนี่ยนะ ... ฮ่าๆๆสมน้ำหน้า" มันตัดพ้ออยู่ซักพักแล้วมันก็เอานิ้วไปจิ้มครีมเค้กมาป้ายหน้าผม
"เห้ยทำไรน่ะ"ไม่ทันละมันเป็นเหมือนออโต้สัญชาตญาณของมนุษย์ที่จะต้องป้ายคืน ผมก็ป้ายคืนเลยครับฮ่าๆซักพักเริ่มสนุกป้ายกันไปป้ายกันมา จนเหลือบไปเห็นอิ2ตัวตรงข้ามนั่งตาร้อนผ่าวๆ จนผมกับมันก็ผละออกมาจากกันทั้งคู่
"ดึกแล้วมั้งกลับบ้านไปได้แล้วเถอะ!" ผมบอกมันทันที ที่มองหน้าซักพัก
"อืม" กริยาเดิมเริ่มมาอีกแล้วเริ่มวางตัวมากขึ้น
"แล้วจะกลับยังไง"หลังจากที่โฟนนั่งเงียบอยู่ซักพักก็เริ่มพูด
"เดี๋ยวนั่งรถเมย์กลับก็ได้" ผมพูดลอยๆมองมาทางผม
"เดี๋ยวกูไปส่ง มันก่อนแล้วกันแล้วยังไงค่อยว่ากันอีกทีนะ"
หลังจากที่ออกจากบ้านผมกับไอตี๋นั่นก็ค่อยๆเดินออกมาหน้าปากซอยไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นผมพยายามมองหน้ามันก็เหมือนกันมันกังวลอะไรซักอย่าง
"เป็นอะไรคิ้วขมวดกันเป็นโบว์เชียว?" ผมถามด้วยความสงสัย
"ก็... มีอะไรในใจนิดหน่อย อยากจะรู้ไหมหละว่า คิดอะไร?"มันหันมาทำหน้าซีเรียสใส่ผม
"หืม? อะไร?"ผมก็ทำคิ้วขมวดใส่มันเหมือนกัน
"ชอบ... ไอเกียร์ป่าว" อึ้งครับอึ้งไปนิดหน่อย แต่ก็แค่นิดหน่อยเท่านั้น.. แต่สิ่งที่แปลกใจที่สุดคือคำพูดของมันอยู่ๆก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนทิ้งอะไรที่สำคัญ ซักอย่างไป
"ว่าไงหละ... อย่าเงียบดิวะ" อะไรวะเนี่ยอยู่ๆก็จะมาให้ตอบคำถามอะไรกู งง นะเนี่ย! ไอนี่
" ถามอะไรมา จะบ้าหรือไง อีกอย่างนะ ถึงเราจะชอบใครหรือยังไงมันก็ไม่ได้เกี่ยวไรกับนายซักหน่อยเลยถามจริง อยากจะรู้ไปทำไม?"
"ก็.. แค่ถามดูน่ะ....ไม่มีไรเออส่งแค่นี้ก็พอแล้วนะเดี๋ยวนั่งแทกซี่กลับเอง" มันพูดเสียงเรียบ
"แล้ววันนี้ตามเรามามีเหตุผลอะไร"
มันไม่ตอบครับแต่กลับโบกรถแทกซี่แล้วขึ้นไปแบบไม่บอกกล่าวผมเลยหันหลังจะกลับ
มันก็เปิดกระจกรถแล้วปากระดาษที่ขยำๆจนเป็นทรงกลมมาใส่ผม
"นั่นแหละเหตุผลทั้งหมด"
"ขยะเนี่ยนะ!" ผมมองมันอีกที รถก็เคลื่อนตัวออกไป แล้ว
ผมก็ก้มลงเก็บกระดาษก้อนนั้นแล้วคลี่ออกก็พบกับสิ่งที่อยู่ข้างใน
สิ่งที่อยู่ภายในกระดาษ นั่นก็คือเนื้อเพลงกับคอร์ดกีต้า เพลงแพ้ใจ ของพี่ใหม่เจริญปุระ แต่ที่มันแปลกก็ตรงท่อนฮุค มันใช้ปากกาไฮไลท์เอาไว้ตรงที่ร้องว่า
"เก่งมาจากไหนก็แพ้หัวใจอย่างเธอเมื่อไหร่ที่เผลอยังนึกว่าเธออยู่ในฝัน
ยังมีอีกหรือรักแท้ที่เคยเสาะหามานาน
วันนี้เป็นไงเป็นกันจะรักเธอ....."
TBC...............
มาแล้วๆไม่อยากให้ผู้อ่านรอยังไงก็ช่วยกันติดตามด้วยนะคร้าบเป็นกำลังใจให้ด้วยนะครับ:) รักทุกโพสเลยครับ
พู่กัน:)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
