ตอนที่ 6 ไม่มีทางให้เลือกเลย
"อะไรวะเนื้อเพลงอะไรเนี่ย?" ผมถามตัวเองอยู่ตลอดการเดินเข้าซอยไปทางบ้านอิโฟนว่า ไอตี๋นั่นมันพยายามจะสื่ออะไร... จนเดินมาถึงหน้าบ้านโฟน ตอนนี้ผมก็เริ่มคิดแล้วจะกลับไม่กลับดี หรือ ค้างบ้านอิโฟนเพราะผมหมดสนุกซะแล้วกะจะปาร์ตี้คืนซะหน่อยผมเลยตัดสินใจเดินเข้าไปในบ้านอิโฟนอิ2คนนั้นเห็นผมก็ซักไซร์ไล่ความผมใหญ่เลย
เริ่มด้วยโฟน
"มึงเป็นไงบ้าง ส่งมันกลับแล้วหรอมันพูดอะไรบ้างเปล่า แล้ว มึงกับมันตกลงเป็นอะไรกัน"
ตามด้วยอิบิ๊ก
"แล้วมึงไปสนิทกับมันตอนไหนสรุป แล้วอะไรยังไงกู ลุ้นวะ"
"หยุดทุกความคิดทรามๆของมึงทั้ง2ตัวคือกูก็ไม่ได้คิดอะไรตอนนี้ ถามว่ากูหวั่นไหวกับมันไหม ตอนนี้คงตอบได้ว่าไม่เลยเพราะกูถูกมันแกล้งมาก็บ่อยไป "
"แต่มึงก็บอกว่า ตอนนี้ แต่ในอนาคตก็ไม่แน่"อิบิ๊กคาดนั้น
"เออยอมรับ"
"แล้วอิเกียร์อะไรนั่นหละแล้วยังพี่เกียร์ของมึงมึงจะเอายังไง"อิโฟนเสริมอีก
" คือมึงดูกูก่อนกูก็ไม่ได้ตกอยู่ในสถานะภาพที่เรียกว่ากูเลือกได้เลยนะแค่ตอนนี้ กูไม่รู้จะทำยังไงเท่านั้นเองปัญญาก็คิดไม่ตกเซ็งมาก!"ผมเริ่มระบาย
"แล้วมึงจะทำยังไงต่อไป.."
"คือจากความรู้สึกของกูนะกูรู้สึกแบบว่าคือทั้งหมดก็ไม่มีใครบอกชอบกูซักคนนอกจาก..."
"นอกจากอะไรวะ?"
"เมื่อตะกี้ ตอนกูไปส่งไอตี๋นั่น.................................................." ผมก็เล่า เรื่องเมื่อตอนนั้นให้ มันฟัง อิโฟนคนแรกเลยครับนั่งยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ยิ้ม เอี้ย* อะไร?"ผมด่ามัน
"ก็มึงคิดดู มึงถามมันว่าไง... มึงถามมันว่า ตามมาทำไมใช่ไหมแล้วในเนื้อเพลงที่มันให้มึงอะกูว่า มันคงตั้งใจจะไฮไลท์ข้อความเฉพาะท่อนฮุคที่ให้ความหมายโดยนัยอย่าเช่นคำว่า ..."ยังมีอีกหรือรักแท้ที่เคยเสาะหามานานวันนี้เป็นไงเป็นกันจะรักเธอ" กูว่ามันคงต้องสร้างความกล้าให้กับตัวเองอย่างมากแน่ๆถึงเอามาให้มึง"
"แต่มันชอบแกล้งกูมากเลยนะ"ผมพูดขัดมันแต่ตอนนี้ก็ยิ้มแป้นเลย
"ไม่เคยได้ยินหรอคนบางคนก็ แสดงความรักของตนเองได้ไม่เหมือนกันมันชอบมึงมากเลยต้องการจะแสดงออกด้วยการแกล้งเพื่อแก้เขินให้ตนเองด้วยและพยายามบอกใบ้มึงตลอดว่า มันชอบมึง"
"มึงอย่าพูดให้กูเขว! กูยิ่งไม่แน่ใจใจกูเองอีก..."ผมบอกยิ้มๆ
"หน้ามึงแดงนะกูรู้สึกได้" ทั้ง2คนมองหน้า ผมแล้วก็ยิ้ม
"พอๆกูจะไปอาบน้ำนอนละ"ผมพูดพร้อมลุกขึ้นไปอาบน้ำวางมือถือไว้บนโต๊ะ
"ครืนนนน ครืนนนน"เสียงมือถือผมสั่นครับแหะๆสั่นแรงไปนิดหน้าจอก็โชว์เบอร์ที่ผมอยากให้โทรมาซักที 'เกียร์' เขามักจะโทรมาหาผมตลอดและตรงเวลาเสมอ คือ3 ทุ่มตรง
'พู่กันครับทำอะไรอยู่เอ่ย'วันนี้เสียงของเขาดู ร่าเริงจนผิดปกติ
'ปล่าวครับแล้วเกียร์ทำอะไรอยู่'ผมถามเขาทันทีที่รู้สึกแปลกใจแต่น้ำเสียงยังคงเดิมอยู่
'ก็ ไม่ได้ทำอะไรครับนั่งเล่นกีต้า นิดหน่อย'
'เล่นเพลงอะไรน่ะครับ?'ผมรู้สึกสงสัยขึ้นมาโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย
'ก็ เพลงทั่วไปแหละครับ' เขาพยายามปัดเลี่ยงๆ
'โห่เล่นให้ฟังหน่อยก็ไม่ได้ นะ'ผมตัดพ้อให้เขาทันที แต่ด้วยเขาอาจจะทนแรงอ้อนผมไม่ไหวจึงต้องเล่นเพลงนึงขึ้นมาซึ่งคุ้นหูมาก
'เพลงอะไรหรอเกียร์'
'แพ้ใจ อะเคยฟังเปล่า 'เสียงเค้าดู สดใสผิดปกติที่พูดเรื่องนี้ และที่สำคัญ เพลงแพ้ใจก็เป็นเพลงเดียวกับที่ไอตี๋นัทเอาเนื้อเพลงมาให้ผมอีกด้วย น่าสงสัยพูดไปเลยดีกว่าไหม... ถามไปเลยดีกว่า
'พู่กันครับ เดี๋ยวผมไปนอนก่อนนะ ฝันดีครับ' แล้วเขาก็ วางสายใส่หน้าผมไปอีก
"เห้ออออ..."ผมก็ได้แต่ถอนหายใจเท่านั้นแหละครับ อาบน้ำให้สบายใจดีกว่า แล้วก็นอนตื่นเช้ามาจะได้ ไม่ปวดหัว
เช้าวันรุ่งขึ้น
วันเสาร์ที่แสนสงบของผม ผมรีบลุกจากที่นอนทำภาระกิจส่วนตัวของผมและรีบ ออกจากบ้านโฟนพร้อมเขียนnotepad ติดไว้ให้อิโฟนกับอิบิ๊กอ่านว่าผมออกไปแล้ว
อากาศตอนเช้า มันชั่งอบอุ่นอย่างนี้นี่เองผมก็จัดแจงเรียกรถกลับบ้านครับพอผมมาถึงบ้านผมก็รีบจ่ายตังและลงรถมาแต่สิ่งที่ผมต้องตกตะลึงก็คือ ไอตี๋นั่นมานอนอยู่หน้าบ้านผมกับชุดชุดเดิมที่ให้มันใส่เปลี่ยนจากเมื่อวาน ทำไงได้หละครับผมก็ต้องรีบปลุกมันเดี๋ยวถ้า ที่บ้านผมตื่นแทบนึกไม่ออกว่าจะเป็นยังไง
"นายๆ"ผมเขย่ามันอย่างแรง
"หือ" หืม!! กลิ่นเหล้าโคตรแรงจากมัน
"ไปทำอะไรมา?"ผมถามมัน?และเขย่าให้มันได้สติ
"ป่าว" มันก็ยังมึนๆตอบผม
"กลับบ้านไหวไหมเดี๋ยวเดินไปส่ง?"
"กลับม่ายยยด้ายยยยย เมาเข้าบ้านม่ายยยด้ายยยย" มันบอกผมและเซไปเซมา แล้วกูจะทำยังไงกะมึงเนี่ย
"แล้วจะเอายังไง? จะไปนอนที่ไหน?"
"บ้านนายไง"มันกึ่งหลับกึ่งตื่นพูดให้
"ตลกแล้วมานอนบ้านเราได้ไงบ้านนายก็มี เหอะๆ"
"งั้นเราก็นอนตรงนี้"
"มึงบ้าไปแล้ว" ผมเริ่มหงุดหงิด
"จะให้นอนไม่นอน" มันมองหน้า
"ไม่!!" ผมก็ปฏิเศษเสียงแข็งเหมือนกันจะบ้าหรือไง!
"เออ งั้นกูนอนหน้าบ้านก็ได้ " มันเริ่มขึ้นเสียง
"ถ้าเมาก็กลับบ้านไปนอน... กูเกลียดคนเมา"ผมก็เริ่มใส่อารมกับมันเช่นกันเพราะผมบอกไว้เลยว่าไม่ชอบกินเหล้า ไม่ชอบคนเมา
"เออ!! ถ้า การที่กูต้องเสียใจกับการกระทำของตัวกูเองแล้วทำให้ มึงเกลียดกู กูไปก็ได้" มันหูแดงขึ้นมาเล็กน้อยและเดินออกไป จากหน้าบ้านผมและเดินกลับไป ที่บ้านมันเอง ไม่รู้อะไรตอนนั้นดลใจให้เดินตามมันไป จนถึงหน้าบ้านมัน มันก็นอนอยู่ตรงนั้น ไอนี่จะไม่เข้าบ้านหรือไงวะ!
'กรึ๊ง' ผมกดออดหน้าบ้านมันเลยครับแล้วอีกประมาณ 5นาที แม่ของมันก็เดินออกมา
"แม่ของพี่นัทรึเปล่าครับ" ผมพูดอย่างนอบน้อม นอนนั้นผมประคองมันมากับผมแล้วแหมจะให้
ลูกเขาไปนอนบนพื้นแล้วผมยืนบอกได้ไงหละครับ
"ใช่จ้ะ...แล้วหนู"
"อ๋อ.. ผมเป็นน้องเพื่อนพี่เขาครับบ้านอยู่ตรงนี้เองครับ เมื่อวานไปกินเลี้ยงกัน(เมื่อคืนมันบอกผมว่า ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนเลยไม่นอนบ้าน)พี่เขาเมาเลยพากลับมาน่ะครับ ขอโทษคุณแม่อีกทีนะครับ"ผมแถอย่างนอบน้อมเก่งจริงๆอิพู่กัน
"หรอจ้ะ.. ลำบากหนูแย่ยังไงแม่ก็ขอบคุณ หนู ด้วยนะแล้วทานอะไรมารึยัง? อ่อ...เดี๋ยวนะหนูที่บ้านอยู่ตรง×××××ใช่ไหมลูก"
"ยังครับ....อ่อใช่ครับ"ผมยิ้มรับ
"อ้าวจำน้าไม่ได้หรอน้าพรไงที่ไปคุยกับแม่หนูบ่อยๆ... มิน่าหละไอเจ้านัทมันพูดถึงบ่อยๆก็หนู นี่เองน้าจำหน้าได้ แล้ว ตอนเด็กๆยังเคยเล่นด้วยกันเลย "
"หรอครับ"แต่หน้าผมเป็นเครื่องหมายคำถาม
"มาๆเข้ามาในบ้านก่อน...มาทานอะไรก่อนอุส่าห์ มาส่งไอเจ้านัทแต่เช้า .. แม่มีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋อยู่ยังไงอยู่ทานด้วยกันนะแล้วเดียวสายๆให้ไอเจ้านัทไปซื้อโจ้กมาให้ทาน"
"ขอบคุณครับ"แหมไหนๆก็ไหนๆกำลังหิวอยู่พอดี ยังไงก็รบกวนด้วยนะครับ ผมก็เดินตามน้าพรเข้ามาในบ้านบ้านของผมกับไอตี๋เหมือนกันอย่างนึงคือเป็นตึกแถวต่างกันตรงที่ บ้านผมจะเป็นออฟฟิศข้างล่างบ้าน2ชั้น อีก3ชั้นบนก็จะเป็นบ้านผม แต่บ้านมันเป็นตึกแถวที่ทำให้เป็นบ้านหลังเล็กๆ มี5ชั้น แต่ละชั้นก็ปรับให้เป็นห้องต่างๆส่วนหน้าบ้านก็ธุรกิจประจำของที่บ้านมันเป็นร้านขายเบอเกอรี่เล็กๆแถมยังมีไอติมขายด้วยเพราะด้วยความที่น้าพรเนี่ยท่านเป็นคนที่เข้าใจสังคมของวัยรุ่น เพราะตั้งแต่เด็กๆ(เท่าที่จำได้)ก็จะเอาขนมมาให้ ผมบ่อยๆ เพราะแม่ผมเรียกว่ารู้จักคนทั้งตลาดเลย และไอตี๋ ก็แกล้งผมมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว แต่เหมือนกับว่า เราขาดการติดต่อไปเมื่อไหร่นั้นผมก็จำไม่ได้ ทำให้ เราไม่ได้เจอกันอีกเลยจนถึงตอนนี้ ถ้าไม่เจอน้าพรผมก็นึกไม่ออกอยู่ดี ว่า มันคือใคร
"บ้านน่าอยู่จังเลยนะครับน้าพร ผมชอบมากเลยไอธุรกิจร้านเบอเกรี่ครบวงจรเนี่ยอยากมาทำตั้งนานแล้ว... อ่อถ้าน้าพรอยากจะทาสีร้านใหม่บอกผมได้นะครับเดี๋ยวจะมาแต่งร้านใหม่ให้ฟรีไปเลย"
"โอ๊ยยย .. ไม่ต้องเรียกน้าหรอกลูกเรียกแม่ก็ได้ แม่ไม่ถืออีกอย่างไม่ต้องมาสมัครหรอกลูกอยากมาช่วยแม่ก็มาเลยแม่ยินดี"เขามองแบบมีเลศนัย
"คร้าบ"ผมก็มองเค้าอย่างนับถือและยิ้มให้
ผมกับน้าพรก็นั่งคุยกันไปได้ซักพัก(หลังจากที่ส่งไอตี๋นั่นไปนอนบนห้อง)จนมองนาฬิกาก็ประมาณ7โมงกว่า แล้ว(ผมมาถึงบ้านประมาณตี5ครึ่ง)
"ม๊า มีอะไรให้ กินบ้าง"มันพูดเสียงงัวเงียๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเช้ามืดที่ผ่านมา
"ไม่มี แต่แกไปเลยไปซื้อโจ้กหน้าปากซอยเลย ซื้อมาให้ น้องกับม๊า ด้วยเร็วๆนะ"น้าพรหยิบแบงค์ร้อยขึ้นมาและวางไว้บนโต๊ะ
มันก็ทำหน้า งงๆและมองผม
"เรามี'แขก'หรอม๊า" มันมองหน้าผมเหมือนกับว่า กูไม่ได้เชิญ มึงมานะ โอ๊ยยย!! คิดหรอว่าจะยอมง่ายๆประชดผ่านแม่หรอได้ เดี๋ยวเจอกัน!! ผมก็เริ่มคิดครับ... เอ๊ะ.. จำได้ว่าเพื่อนของผมมันแกล้งเอาซองบุหรี่เปล่าไว้ในกระเป๋า เลยไม่ได้เอาออก อะฮ้า! เจอกันนะ ไอตี๋
"พี่นัทครับ... "ผมเงยหน้าขึ้นมามองพี่เขาตาใสๆ
"???"มันมองหน้าผมงงเหมือนกับว่า มึงจะทำอะไร?
"พี่ลืม ไอนี่ไว้ในกระเป๋าผมครับ ดีนะเนี่ยที่เอามาคืนพี่ก่อนไม่งั้นผมคงโดนที่บ้านด่าแน่ว่าสูบบุหรี่"รอยยิ้มของผมเสียดแทงเข้าไปถึงไส้ติ่งทันที เป็นการยิ้มที่ดูมีพลังมากฮ่าๆ เสียงในใจก็ก้องในใจว่า "ยกนี้พู่กันชนะ"
มันทำหน้าเหวอไปเลยครับไม่คิดว่าผมจะเล่นแรงขนาดนี้... ก่อนที่มันจะได้แก้ตัวอะไร น้าพรก็สวดยับครับสวดแบบที่ว่า ผมนั่งฟังอยู่นานรวมๆแล้วก็ 32นาที 45วินาที ถึงขั้นจับเวลาเลย สนุกจริงๆวันนี้มีเรื่องให้ยิ้มแต่เช้าเลย และน้าพรก็ลงท้ายอย่างหนักแน่นและดุดันว่า ...
"ไปซื้อโจ๊กให้ น้องกับม๊า ทานเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่อยากโดนว่าอีก ไป ด่วน!"
มันมองหน้าผมทีนึง หูแดงอีกละ!!! และหยิบตังออกจากบ้านไป .................ผ่านไปราวๆ10นาทีเศษ มันก็กลับมาครับพร้อมหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส...ผมมองหน้ามันมันก็ยิ้มให้ จะมาไม้ไหนอีกไอตี๋
"ม๊า เดี๋ยวนัทไปเทให้นะ รอแป๊บ" มันก็เดินยิ้มร่า เดินเข้าไปในครัวเลยครับ ซักพักก็เดินออกมา ถือถาดมีถ้วย3ถ้วยแล้วก็เดินมาเสริฟถึงที่
"อันนี้ของน้อง"มันยิ้มแล้วก็วางให้ผมเป็นคนแรก...รู้ได้เลยว่าต้องมีอะไรใส่ในโจ้กผมแน่ๆเหมือนในละคร
"อันนี้ขอม๊า นะคร้าบ"มันก็ส่งถ้วยให้น้าพรแต่ไม่มองหน้าผม
"มาๆ ทานกันได้แล้ว"ผมมองหน้ามันแว๊บนึงมันก็ยิ้มมุมปากครับแต่ผิดคาดครับผมคิดเอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
"ทำไมชามพี่ถึงดูน่าทานจัง...อีกอย่างนัทไม่ทานไข่ด้วยซิพอดีกับพี่เลยที่ไม่มีไข่ งั้นแลกกันนะ" ผมยิ้มให้แบบใสๆที่สุด
"เห้ยได้ไงอะ"มันดูตกใจอ้าปากเหวอเลยครับ
"ก็เปลี่ยนๆไปเถอะนัท นานๆน้องจะมากินข้าวบ้านเรานะหัดทำตัวเป็นพี่ที่ดีบ้าง"น้าพรดันเข้าข้างผมอีกดีเลยจะได้ อ้อนน้าพรแบบเต็มสตรีม
"จริงๆครับน้าพร.. หิวแล้วด้วยนะนะนะนะนะนะพี่นัท" แล้วผมก็ หยิบชามไปเปลี่ยนกับไอตี๋นั่นทันที
"เออแม่ว่า เดี๋ยวแม่ไปเอาเครื่องปรุงก่อนนะ"แล้วแม่ก็เดินเข้าไปในครัว
"จะทำอะไรรู้นะ"ผมมองหน้ามันและพูดแบบขึ้นทันทีที่แม่เข้าไปในครัว
"ทำอะไร"มันทำหน้ากวนๆใส่ผม ... โอ๊ยยหมั่นไส้วะ
"อ่าวมาแล้วเครื่องปรุง.. มาๆทานกันได้แล้ว" ผมก็จัดการกินเลยครับอืมอร่อย......ไม่ได้ กินโจ้กอร่อยๆตอนเช้า มาตั้งนานแล้ว แต่ที่ทำให้ผมอดยิ้มกริ่มไม่ได้ ก็คือ ไอตี๋ นั่งทำหน้า จะอ้วกเมื่อกินเข้าไป คำแรก เพราะอะไรน่ะหรอผงพริกไทยไงครับผมเห็นตั้งแต่เอามาให้แล้วยังเลอะขอบถ้วยอยู่เลย หึๆแกล้งใครไม่แกล้งมาแกล้งผม รู้จักคนอย่างผมน้อยไป พอมองมันอีกทีมันก็ วิ่งไปเอาน้ำเลยครับสงสัยคงตักโดนผงพริกไทยเข้าอย่างจังแหมก็เล่นใส่ไว้ ก้นถ้วยขนาดนั้น
" พี่นัทไม่ทานต่อหรอครับ" ผมถามในขนาดที่มันนั่งกินน้ำอย่างเอาเป็นเอาตายคงเผ็ดมากจริงๆก็
ลูกคนจีน อะนะ
"ก็เผ็...... ก็ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่นะ"ดู๊ดูดูมันแก้ตัวไม่เนียนจริงๆ
"คร้าบบบรีบทานนะถ้า เย็นแล้วจะไม่อร่อย" ผมก็หยอดมุขสุดท้ายก่อนจะตักอีกคำขึ้นมากิน ..........แหวะ!เค็มเค็ม! ทำไมมันเค็มแบบนี้ เกลือนี่นาเกลือนี่เอง! หึ่ย!!!!! แผนซ้อนแผนหรอ ... เลวมากไอตี๋ ตอนแรกที่ลิ้นสัมผัสเกลือก็ทำหน้าเหยเกเลยครับเค็มมากแต่ก็ต้องวางฟอร์มทำเป็นไม่เค็มและค่อยๆหยิบน้ำขึ้นมากินอย่างนิ่งๆ มันก็มองหน้าผมครับยิ้มนิดนึงตอนผมทำหน้าเหยเกแต่เห็นผมทำหน้านิ่งๆเลยทำหน้า งงใส่ผมมันคงคิดในใจว่าทำไมไม่เค็ม
"อร่อยไหมลูก.." น้าพรถามผมขึ้นมา
"อร่อยครับ ไม่ได้ทานโจ้กมาตั้งนานแล้ว" ผมพูดพร้อมค่อยๆละเมียดละไมตักแต่โจ้กด้านบนๆทานซักคำ2คำแล้วก็บอกว่า อิ่มแล้วข้ออ้างก็คือ กินน้ำเต้าหู้เมื่อเช้าไปเยอะมากเลยอิ่ม
"ไป เจ้านัทไปเก็บจานแล้วก็ไปส่งน้องกลับบ้านได้แล้ว สร่างเมาแล้วใช่ไหม ก็บอกแล้วว่า เวลาใส่พริกไทยให้ใส่แต่พอกิน เหมือนกันกับถ้วยน้องเขาน่ะ ถ้าจะปรุงก็ใส่เกลือแต่น้อยๆใส่เยอะน้องเขาจะกินได้ยังไง เห็นไหมกินได้ นิดเดียวเอง"น้าพรพูดออกมาที มันหน้าแดงเลยครับจากที่ผมดูไม่ได้โกรธนะผมว่า อายมากกว่าที่น้าพรรู้หมดทุกอย่างที่ตัวมันทำ
"ครับ ม๊า " เสียงสั่นๆเล็กน้อยเหมือนกลัวความผิดหึๆ สมน้ำหน้า และผมก็คิดว่า หลังจากที่มันจะต้องไปส่งผมที่บ้านคงเจอระเบิดชุดใหญ่แน่ๆ
TBC
มาต่อแล้วคร้าบ
เห็นมีคนโพสว่า มันเป็นชื่อเดียวกับหนังใช่ครับคือชีวิตผมมันค่อนข้างจะคล้าย จริงๆจะตั้งว่า PS. I LOVE YOU ปล.ผมรักคุณ เพราะหนังเรื่องนี้เป็นหนังอีกเรื่องที่ผมชอบ สำหรับตอนจบจะซึ้งหรือว่า ยังไงอยากให้รอติดตามนะครับเพราะมันอาจจะหักมุมก็ได้ ใครจะรู้ แต่ตอนนี้ ชอบใครเชียร์ใครก็ ขอให้ บอกได้เลยนะคร้าบฮ่าๆ อยู่ในช่วงทำคะแนน
เดียวจะพยายามตอบทุกโพสเลยนะครับ:)
ขอบคุณที่ติดตามเสมอ
พู่กัน:)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
