My Destiny
(จะทำยังไง เมื่ออยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ได้ตั้งตัวสักนิด !)
Part 16
นัท...ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟน... ผมตกลงและเชื่อเขาและสานสัมพันธ์ของเราให้มั่นคงและยั่งยืนถ้าเป็นไปได้...
จากความรู้สึกของผมที่เมื่อก่อนคิดว่ามันเป็นเด็กเจ้าชู้ เพลย์บอย ไม่เอาไหน และกวนประสาท
แต่เมื่อได้มารู้จักกับเด็กคนนี้จริงๆ เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่ผมคิดไว้มากเลย กลับกลายเป็นผมเองที่เหมือนเด็ก
ทั้งๆ ที่อายุเยอะแล้ว =[]=’ ผมละเริ่มงงๆ กับชีวิตว่าผมอายุเท่าไรกันแน่~....
ทุกเช้านัทจะมาปลุกผม...ทั้งๆ ที่ผมไม่เคยทิ้งกุญแจห้องไว้ให้แต่เข้ามาได้ไงก็ไม่ทราบ ผมไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะ
อย่าเข้าใจผิดนะฮะ ^^ สงสัยใช้วิชาตัวเบาปีนระเบียงเข้ามานั่นแหละ ทั้งล็อคไม่ล็อคก็เข้ามาได้อยู่แล้วหรือ
ผมจะใส่แม่กุญแจล็อคนสัก 20 ตัวมันก็เข้ามาได้อยู่ดี ผมเลยปล่อยเลย~
บางวันผมแกล้งทำเป็นหลับไม่ยอมตื่นเพียงเพราะอยากให้มันนั่งเฝ้าผม และอยากให้อยู่เป็นเพื่อน ถ้าเหตุผลมีเท่านี้
มันจะฟังขึ้นไหมนะ ตอนนี้ผมแค่บอกว่าเชื่อ...แต่คำว่า “รัก” ผมยังไม่รู้สึกเลยว่ามันเกิดขึ้นมาหรือยังเพียงเพราะ
ช่วงนี้ผมทำอะไรไร้เหตุผลเหลือเกิน...งอแงเหมือนเด็กๆ หรือคนมีความรักเขาเป็นแบบนี้กันฮะ! T^T
ผมไม่เข้าใจเลยดูผมเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองเมื่อโดนขัดใจนิดหน่อยก็จะโมโหทันที
“เร็วๆ สิ เดียวนัทเข้าเรียนสายนะ!” รีบอะไรกันนักกันหนา!! ก็คนกำลังรีบอยู่ไม่เห็นหรือไงละ ~
“เออรีบอยู่นะ ว่าแต่...นายไม่ต้องรอชั้นก็ได้นี่~ เพราะพี่กายเขามารับ นายไปเรียนเถอะ!”
แต่จริงๆ แล้ววันนี้พี่กายมารับมันก็ไม่จำเป็นต้องรอนิ !! แต่ในใจผมอยากให้เขาอยู่จนกว่าผมจะออกจากห้องน้ำและแต่งตัว
จะไปทำงาน มันเป็นเหตุผลที่ไม่เอาไหนสะเลย ! เพียงแค่อยากให้รอก็เท่านั้น
“แล้วเมื่อกี้บอกให้รอทำไม!”
“ก็อยากให้รอ~” มันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระแต่เพียงเพราะอยากเห็นหน้าก่อนไปทำงาน
“ไร้เหตุผลชะมัด! เอ่อ...ว่าแต่อยู่กับพี่ที่บริษัทไรนั่นอ่ะ ระวังตัวด้วยละ เป็นห่วง”
ครั้งแรกว่าจะหัดไปตวาดแต่กลัวหยุดความคิดเมื่อคำว่า “ระวังตัวด้วยละ เป็นห่วง” ถึงแม้มันจะดูห่ามๆ
แต่มันก็ดูลึกซึ้งยังไงไม่รู้แฮะ! ก็มันเป็นความรักของผู้ชายนิฮะ จะให้มา “ที่รักครับระวังตัวน๊า ~ เขาเป็นห่วง!”
มันก็ไม่ใช่...แค่คำพูดที่ไม่หวานแค่นี้มันก็ลึกซึ้งแล้วสำหรับผม ^^
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่เขาไว้ใจได้นะ”
จริงๆ ไม่ต้องห่วงผมเลยก็ได้...พี่ๆ เขาไว้ใจได้แต่คนที่มันพูดหมายถึงใคร...เพราะพี่ในบริษัทเป็นสิบๆ แต่ที่สนิทก็คือพี่กาย~
จะเป็นห่วงทำไมกันเราเป็นพี่น้องกันเฉยๆ พี่เขาหล่อสะขนาดนั้น ป่านนี้เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วละ
“งั้นนัทไปนะ...ตั้งใจทำงานนะครับ”
ผมอยากจะพูดออกไปนะว่า “ตั้งใจเรียนเหมือนกันนะ” แต่ปากผมมันเคยพูดร้ายๆ กัดจิกมาตลอดจะให้พูดหวานๆ
ขอผมทำใจก่อนละกันนะ T^T ผมอยากจะพูด อยากจะอธิบายว่าความรู้สึกของผมเป็นอย่างไร แต่เหมือนมีตัวกั้นไว้...
ผมยังไม่กล้าแสดงอาการนั้นออกไป แค่ครั้งที่แล้วยังทำผมอายจนนอนไม่หลับ TT^TT
ผมได้แต่มองแผ่นหลังที่เดินออกจากประตูไปเมื่อครู่...สักวันชั้นจะบอกความรู้สึกของชั้นนะ ~
ชีวิตดำเนินต่อไป...ผมเดินไปหน้าคอนโดซึ่งเป็นที่ที่ผมรอพี่กายก่อนไปทำงานทุกๆเช้า...แต่วันนี้พี่เขามาไว
เขามาจอดรถรอผมก่อนแล้ว
“สวัสดีฮะพี่กาย” ผมเดินไปที่รถและยกมือไหว้พี่เขาเช่นทุกๆ เช้า
“สวัสดี” พี่เขาทักทายผมกลับเช่นทุกเช้าเหมือนกัน
“วันนี้มาเช้าจริงๆ เลยนะฮะ ขอโทษนะที่ให้รอนาน ^^”
“ไม่เป็นไร...วันนี้พี่ตื่นเช้านะเลยอาบน้ำแต่งตัวออกมาเลย”
“อ่อ...ฮะ~” ผมได้แต่ตอบโต้ไป แต่ก่อนรถจะเคลื่อนผ่านบริเวณหน้าคอนโดผมกลับผมสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองผมอยู่ก่อน...
ยังไม่ไปเรียนอีกเหรอมายืนมองทำไมกัน...ไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้~
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดไปที่เขียนข้อความ
ถึง...08x-xxxxxxx {นัท {^_^} }
ยืนทำอะไร...ไม่ไปเรียนหรือไง~ เดียวเข้าเรียนสายนะ
ไปเรียนได้แล้ว...^^\/
“เด็กคนนั้นรู้จักกับรินด้วยเหรอ” อยู่ดีๆ เสียงพี่กายก็ถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบขณะที่ผมกดส่งข้อความ
“คนไหนเหรอฮะ” ผมถามอย่างสงสัย เพราะเด็ก...เด็กผมเยอะแยะจะตาย (?)
“ก็...เด็กคนเมื่อเช้าที่เดินลงมาใส่ชุดมหาลัย XXX นะ”
“อ่อ...ฮะ รู้จักเป็นเด็กในคอนโดที่รู้จักผมนะ” จะถามทำไมจริงๆ ไม่ใช้เด็กรู้จัก แต่นั่นคือคนที่ผมพึ่งตกลงเชื่อใจไปเมื่อไม่กี่วัน
“อื้ม” เห่ย...-.- มีอะไรก็บอกให้ครบสิ~ พอบอกก็อื้ม ไม่ใช่ตัวดีป่วนไรอีกเดียวไปพูดอะไรไม่เข้าหูความลับเปิดโปงหมด
“มีอะไรเหรอ”
“เปล่าครับ...” ผมหันไปมองหน้าพี่กายตอนนี้ดูเหมือนไม่ตรงคำพูดสักนิด!! แต่ช่างเถอะคงไม่ก่อเรื่องอะไรหรอกนะ
ผมมองข้างทางเหมือนทุก ๆ วันตอนไปทำงานแต่กลับมีเสียงของพี่กายขึ้นมาขณะที่ผมกำลังมองผู้คนก่อนไปทำงาน
“ริน...มีแฟนหรือยังครับ” ผมหันไปมองพี่เขาอย่างรวดเร็วและอึ้งด้วย คำถามนี้ยากไปไหม
“เอ่อ...ทำไมฮะ”
“ถามดูครับ”
ตึ๊ด ๆ ~ ตอบ...08x-xxxxxxx {ริน ^^}
ถึงมหาลัยแล้วครับ...ตั้งใจทำงานนะ ^^
เสียงข้อความดังขึ้นขัดจังหวะขณะที่พี่กายกำลังถามผม...ก็ดี ผมยังไม่พร้อมที่จะตอบอะไรตอนนี้
เพียงเพราะผมยังไม่มั่นใจเท่าไร ขอให้ผมมั่นใจมากกว่านี้แล้วผมจะบอกทุกอย่างละกันนะ
เมื่อถึงหน้าบริษัทพี่กายก็ขับรถไปจอดบริเวณที่จอดทุก ๆ วันผมเปิดประตูรถและบอกพี่กายเช่นทุกวัน
“รินไปทำงานก่อนนะฮะ ตั้งใจทำงานนะฮะ”
พี่กายยิ้มให้ผมและล็อคประตูเดินไปเช่นกัน แต่เหตุผลที่เกิดอาการแปลกๆ คือทุกครั้งพี่เขาจะตอบผมว่า “เช่นกันนะ”
แต่วันนี้กลับไม่มีปฏิกิริยาเพียงแค่ยิ้มกลับมาเท่านั้น...คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คิดมากไปเองเพราะยังไงคนที่ควรห่วงไม่ใช่ผม...
แต่เป็นคนนู้นตังหากกลัวจังว่าจะไปเอี้ยวสาวที่ไหนพากลับคอนโด หรือเปล่า...ถ้ามีผมฆ่าตายแน่รับรอง!
ผมทำงานเช่นทุกวันดูบัญชี เงินเข้าออกบริษัทไม่มีอะไรมากเพราะยังไม่ถึงวันปิดงบผมเลยทำงานไม่หนักเท่าไร
และกลับบ้านปกติ แต่บรรยากาศไม่ค่อยจะดีเท่าไรจากพี่กายที่เคยคุยเก่งๆ กลายเป็นคนเงียบกะทันหันตั้งแต่เช้า...
เป็นอะไรกันไปหมดนิ!! เริ่มสับสนกับชีวิตแล้วนะ TT^TT
“พี่กาย...เป็นอะไรหรือเปล่าดูเงียบๆนะวันนี้” ผมถาม
“เปล่าครับ...ถึงแล้ว! คืนนี้ฝันดีนะตอนเช้าพี่มารับ”
หลังจากสิ้นสุดคำพูดพี่กายอ้อมตัวมาปลดเข็มขัดนิรภัยให้ผมแต่หน้านี่แหงนมาจะติดหน้าผมอยู่แล้ว
“อ่อฮะ ขอบคุณมาก ฝันดีเช่นกัน”
ผมเดินลงจากรถอย่าง งงๆ เอาอีกแล้ว...มาแบบนี้อีกแล้วผมเริ่มใจไม่ดีเลยเมื่อผมเดินผ่านประตูกลับมีมือมาเอื้อมหยิบ
กระเป๋าทำงานผมไปถือแทน นัทมารับผม...แต่หน้าดูเครียดๆ ผิดปกติ...อะไรกัน TT^TT ผมปวดหัวไปหมดแล้วนะ
“งานยุ่งหรือเปล่า” คนที่ถือกระเป๋าถามผมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“ไม่ค่อยยุ่งเท่าไร...และเรียนหนักไหม?”
“ไม่ค่อยเหมือนกัน...วันนี้กินอะไรดี”
“อะไรก็ได้”
“นัทซื้อข้าวมาแล้วกินด้วยกันนะ”
“อื้ม! ได้”
วันนี้เป็นวันที่ผมสุดจะปวดหัวเหมือนเจอสงครามประสาท...เพียงแค่แต่ละคนไม่บอกผมเลยว่าเป็นอะไร =[]=’
ผมเริ่มจิตนิดๆ แล้วนะ T^T อย่าให้ผมพร่ามกับตัวเองบ่อยนักสิ สติผมจะหลุดออกจากตัวอยู่แล้ว!!
---------------------------------------------------------------------------
หลังจากกินข้าวอาบน้ำเรียบร้อย...ผมกับมันนั่งดูทีวีด้วยกัน~ แต่มีคำถามมากมายลอยในสมองผม
ผมอยากจะถามว่าเป็นอะไรกัน แต่ทุกคนกลับไม่บอกผมเลย TT
“ริน...”
“หะ! อะไรเหรอ”
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ...นัทเป็นห่วง”
คำๆ นี้ย้ำผมมาสองสามรอบในรอบวัน...ถ้าเขาไม่บอกผม~ ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นอะไร TT^TT
“อื้ม!...ไม่ต้องห่วงไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว~” ผมพูดออกไปเพื่อความสบายใจ
“ดีแล้ว~…อย่าหวั่นไหวอะไรง่ายๆนะ”
“อ่า...อื้ม ชั้นโตแล้วดูแลตัวเองได้ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”
“อื้ม”
ผมหันไปมองหน้ามันขณะพูดแต่สายตานั้นดูว่างเปล่าและเย็นชามองภาพที่เคลื่อนไหวในทีวีอย่างนิ่งๆ เฮ้อออออ ~
“ไม่ต้องเป็นห่วง นายเชื่อชั้นนะ ^^” ผมพูดอีกรอบเพื่อเพิ่มความมั่นใจของเราทั้งสองคน
มันหันมายิ้มให้ผม...ผมยิ้มตอบและสิ่งที่เกิดหลังจากนั้นคือ จูบที่อย่างเช่นทุกครั้งแต่ครั้งนี้ดูอบอุ่นไม่ได้ร้อนแรง
อย่างเช่นครั้งก่อนๆ
“นัทจะเชื่อ...เหมือนที่รินเชื่อนัท”
ถึงแม้วันนี้มันจะออกสับสนๆ ไปสักหน่อยและ งงๆ กับชีวิตตัวเองแต่ว่า...มันก็มีเรื่องดีๆ เข้ามาบ้างละนะไม่วันนี้ก็วันพรุ่งนี้
ผมคิดว่าจะมีอะไรดีๆ เข้ามามากกว่านี้...ความรักของเราอาจจะไม่ราบรื่นแต่ก็แฝงด้วยความห่วงใยจากอีกฝ่ายแค่นี้...
ก็สุขใจแล้ว ^__________^
-------------------------------------------------------------------------------------------------
จิ้มคนอ่านนน~ 
อ๊ากกกกก ~ ตอนนี้ดูเบลอๆ ว่าไหม TT^TT ดูนัทจะห่วงรินมาก และพี่กายก็ทำสับสนเหลือเกิน
จนรินทำอะไรไม่ถูก...ไม่เพียงแค่รินเบลอคนแต่งก็เบลอ~ หาจุดจบของตอนไม่ได้ TT^TT มึนเลย 5555
ยังไงก็ติดตามต่อไปด้วยนะจ๊ะ ตรงไหนขาดตกบกพร่องไปก็ขอโทษน๊าา
อ่า...ถ้ามีคำผิดตรงไหนก็ช่วยตรวจดูให้ด้วยนะจ๊ะ ขอบคุณมาก ^^~...
รักคนอ่านทุกคนน๊า เรื่องนัทที่จะลากรินเข้าห้อง มีแน่นอนแต่ว่าอีกสักพักขอไปเรียนรู้การแต่งก่อน =[]='
ใจเย็นๆๆ นะ ^^ รักคนอ่านทุกคน จุ๊บๆๆ ^^ 
หัวข้อ: ♥ My Destiny อยู่ดีๆ ก็เจอรักแท้โดยไม่ตั้งตัวสักนิด!! [Chapter 21 the end...] 13/01/2012 (อ่าน 62871 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก