หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55

[nice13]

แวะมากดดัน เอ๊ยยย คิดถึง 55555
เรายังคิดถึงกันอยู่ใช่ไหม?  -.-
มาต่อไวๆน้าา~~ 

[AdLy]

ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน

ฮาคุณยายยังไม่ทันหาย ก็ต้องดราม่าเพราะคนข้างบ้านซะงั้น

น้องหมอก หนูดิล สู้ๆ นะลูก พ่อหล่อพ่อน่ารัก เขาเจ็บมาเยอะกว่านี้อีก

[mind223]

แวะมาเดินเล่น

 

[Aprodite_19]

หายเกรียนแล้วบ่

[Ali$a฿eth]

อุ้ยยต๊าย ว๊าย ขอกริ๊ดดดดดดดดดดดดดด  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (กริ๊ดแล้วจริงๆยะ)


อ่านแรกๆก็งงๆ  ทำไมสำนวนมันคุ้นๆฟ่ะ

แต่ก็แอบสะดุดกับชื่อเรื่อง.......... ใครมันจะตั้งชื่อเรื่องได้แปลก เกียนแบบนี้ และนึกถึงเกรียนคนแต่งขึ้นมาตงิดๆ


พอเปิดอ่านเท่านั้นแหละ มือตบเหม่งดังเพี้ยะ(เจ็บไปนะ)



บร๊ะ !!!!!!!!!!!! กูว่าแล้วไง เกียนอินดี้ ภาค ธรณีนีนี้ ไอดิลคลอง แน่ๆ!  และใช่ด้วย


ไม่เคยเปลี่ยนเลยความเกียนของทั้งคู่ สารภาพ พึ่งอ่าน ตอนกำเนิดไอดิลจบ (เพิ่งรู้ ขอโทษ นะเจ๊ะ)


ตื้นตัน ประทับใจ ดีใจ ปลาบปลื้ม มากมายล้นเหลือ โอ๊ย พูดไม่ออกเฟร้ย


ตอนแรก บทนำ อ่านแล้วหัวเราะคิกคักกับเพื่อน ประมาณว่ากูว่าแล้วลูกมันต้องเกรียน


อ่านๆไป แบบมันเหมือนเวลาหมุนๆกลับไปที่ยังอ่านเมื่อสมัยสาวๆ///ขนาดนั้นเชียว


ผิดแต่แค่ ไอดิลเป็นทัศน์  หมอกเป็นเกร์ย



รู้ตัวช้า ซื้อบื้อ น่ารัก เกียน (มิ)ใช่น้อย เวลาอ่านมันมีทั้งคำสอน คติ ที่ถ้าอ่านและคิดตาม มันเป็นอะไรที่



เกรียนวะ .....///ผิดละ


จ๊ะ ไม่รู้จะพิมอะไรแล้ว รู้แค่ สนุกมากๆ และ สวัสดีเกรียนผู้แต่ง และยินดที่ได้อ่านอีกครั้ง และอีกครั้งต่อๆไป

จากเกียนผู้ติดตาม มานานมิใช่น้อย

[นายตัวแสบ]

เงียบเหงาจัง ยังอัพยุใช่มั้ยคราฟฟ TT

[mind223]

รอ ต่อ ไป จร้าาา


 

 

[vivalasvegus]

เงียบหายไป 4 เดือนแล้ว คิดถึงคนแต่งจัง เข้ามาสวัสดีปีใหม่ค่ะ

[supery]

สวัสดีปีใหม่ ขอให้ไหดองแตก ขอให้เกรียนคนเขียนสุขภาพแข็งแรง up level พลังเกรียน

[mind223]

เข้ามาสวัสดีปีใหม่จร้าาา
 

 


 

[นายตัวแสบ]

2013 แล้ว

เกรียนคนเขียนไปไหนน๊า TT

[nunnuns]

มาติดตอนกำลังดราม่าซะงั้นเรา T^T

[CarToonMiZa]

 

[TimelessOne]

นานเกินไปแล้วนะ ! 

[Idylle]

:: ไม่เกรียนที่ 13 ::

...
“แม่ครับ ไอดิลเป็นคนดีนะ พ่อเขาก็ด้วย”
มันอธิบาย

“รู้ได้ยังไง ใครจะรู้ เขาอาจจะคิดไม่ดีกับลูกก็ได้ แม่ไม่อยากให้ลูกเบี่ยงเบนนะ”
เธอถลึงตาใส่ผม ผมเองก็มองตากลับ
ไอ้หมอกต่างหากมาชอบผม ผมไม่ได้ชอบมัน มันต่างหากที่ชอบผม มันชอบผม!

“แม่ครับ ไอดิลไม่ได้คิดอะไรกับผม ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”

..ผมรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่างกระแทกอย่างหนักหน่วง จนรู้สึกจุก..
ผมบอกตัวเองว่าเป็นเพราะมื้อเที่ยงกินไก่ย่างมากไป
..ทว่าผมยังทำได้เพียงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น..


“ไอ้ดิ้ล..”
ไอ้ฝันเรียกผม แต่ผมเพียงสะบัดหนีไปแล้วเดินเข้าบ้าน

“ไอดิล..”
ใครในบ้านเรียกผมบ้าง ผมก็ไม่รู้หรอก
พ่อหรือตายาย แต่ผมได้แต่เดินขึ้นบันได เปิดประตูห้อง แล้วกระชากหน้าต่างบานนั้นปิด ปัง!

"ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”


ถ้ามีคนคนนึง..เคยมีความรู้สึกดีๆกับคุณในวันวาน แต่คุณปฏิเสธมันไป
และเมื่อมาถึงอีกวัน..คุณก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา ..คุณว่า มันจะยังทันไหม.?

...

"ผมเองก็ไม่คิดอะไรกับเขา เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนเท่านั้น และจะไม่เป็นอย่างอื่น!”

…
....

ประโยคนั้นยังลอยวนอยู่ในหัว
แม้หน้าต่างที่เชื่อมการมองเห็นระหว่าง..บ้านสองบ้านและคนสองคน..จะปิดลงแล้วด้วยมือผมเอง

“ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเขา ฮึ่ย”
ผมก่นด่าพลางทุบหน้าต่าง

“เราเป็นเพื่อนกัน!”
ผมพึมพำแล้วเปลี่ยนเป็นต่อยหน้าต่างพร้อมสาปแช่งไอ้หมอกในใจ

“และจะไม่เป็นอย่างอื่น อ๊ากกกก”
ผมดิ้นพราดๆยิ่งกว่าขาแร๊พแถวหนองบัวลำภู

..เฮ้อ..

“ฮึ่ย กูเป็นอะไรวะเนี่ย!”
ผมเม้มปาก หยุดยืนนิ่งหลังหน้าต่าง..
.
.
“ทำไมเราจะต้องไปแคร์นะ..”
ผมพึมพำเบาๆ
..แอบคิดสงสัยว่าหน้าต่างบานตรงข้ามจะมีคนคุ้นเคยยืนมองมาทางที่ผมกำลังยืนเพ้ออยู่นี้หรือไม่?

ระหว่างกำลังชั่งใจว่าจะพิสูจน์สมมุติฐานดีไหม เสียงเคาะประตูก็มาขัดจังหวะเสียก่อน


..ก๊อก..ก๊อก..


ผมพยายามปรับสีหน้าและอารมณ์ให้เป็นปกติ
“ครับ?”

“ไอดิล..ไง?”
…
เสียงพ่อน่ารักนั่นเองที่ดังมา

“เอ่อ..ไม่มีอะไรครับพ่อ ผมแค่รีบขึ้นมาอาบน้ำ”
ผมตอบแบบขอไปที นึกได้ว่าคงย่ำโครมๆเข้าบ้านมาจนทำคนทั้งครอบครัวตกใจ

“ไม่เอาน่า ปกติลูกแทบไม่อาบน้ำอยู่แล้ว”
พ่อน่ารักถอนหายใจ
.
.
“โดนหักอกมาละซี่”

พรวดดด!!
ผมสำลักน้ำลายหรืออะไรก็ตามที่อยู่ในปาก แล้วกระชากประตูเปิดในทันที
พ่อน่ารักพูดแบบนี้ได้ยังไง!

“ยังไม่ได้โดนสักหน่อยฮะ”
ผมรีบบอกอย่างรวดเร็ว
“ไอ้หมอกไม่รู้ตัวหรอกว่ามันพูดอะไรออกมา มันคงแค่หิวข้าว!”

เฮ้ย!!
ผมรีบเอามือมาปิดปากกะทันหันเมื่อรู้สึกว่าตัวเองพูดมากเกินไป
พ่อน่ารักอ้าปากค้างน้อยๆ แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นหัวเราะลั่น

“ผมหมายความว่า..เอ่อ..”
ผมเม้มปาก พยายามหาคำพูด.. “อ่า..”

แต่พ่อน่ารักยิ้มอย่างอ่อนโยน
“เอาเป็นว่า..ถ้ามีอะไรอยากคุยก็..”
พ่อน่ารักตบไหล่ผม
“บอกคนในบ้านได้ทุกคนเลย โอเค๊?”

ผมยิ้มตอบ..
ก่อนจะย้ำพ่อน่ารักเบาๆทว่าหนักแน่น
“พ่ออย่าเพิ่งบอกใครนะครับ ผมยังไม่พร้อม..”

“พ่อไม่บอกใครแน่นอนไอดิล”
พ่อน่ารักตอบรับหนักแน่นพอกัน

..แต่แล้วผมก็ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบดังมาจากบันได
ดังไล่กันมาเป็นขั้นๆเลยทีเดียว..


“โอ้ย..”

“อย่ายุกยิกสินายน่ะ”

“ก็คุณพ่อตาเหยียบเท้าผมนี่ครับ”

“สองคนนั้นน่ะเงียบๆได้มะ?? เดี๋ยวหลานดิ้ลก็ได้ยินพอดี”

“เงียบกันทั้งหมดเนี่ยแหล่ะค่ะ ไม่งั้นไอ้ดิ้ลมันจะรู้ว่าเรามาแอบฟัง”
.
.
..พ่อน่ารักหันมาทำหน้าช่วยไม่ได้ใส่ผม
“นี่พ่อยังไม่ได้บอกใครเลยนะ ลูกก็เห็น”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่สุดในวันถัดมา จึงจะทำให้ผมพร้อมเผชิญหน้ากับไอ้หมอก—เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด
ด้วยสีหน้าเรียบเฉยและท่าทางอันไว้ตัว

“กวีกานต์ รับงานคืน เอ้า ฝากให้นายไอหมอกด้วย”
อาจารย์สาวยื่นสมุดสองเล่มให้กับผม คงเห็นว่าผมกับไอ้หมอกนั่งด้วยกันแต่หารู้ไม่ว่าเราอยู่คนละโลกกันแล้ว!

ผมยื่นมือไปรับงานของตัวเองอย่างสุภาพ แต่ปฏิเสธไม่รับของไอ้หมอก แล้วก็เดินอย่างสุภาพเช่นเดิมไปนั่งหลังห้อง
บ่งบอกความหมางเมินอย่างเป็นทางการ

ไอ้หมอกมีสีหน้าอย่างไรไม่ทราบได้เพราะผมไม่ยอมหันไปมอง แต่ไอ้ฝันเดินตามผมมาที่โต๊ะว่างๆหลังห้องอย่างเป็นห่วง

“ไอ้ดิ้ล..มึงน่าจะ..”

“ไม่”
ผมขัดขึ้น

ไอ้ฝันมีสีหน้ายุ่งยากอยู่ประเดี๋ยวหนึ่งแล้วคงตัดสินใจว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดกับผม
แต่ผมเห็นมันย้ายข้าวของไปนั่งแทนที่ผม ที่โต๊ะหน้าสุด คู่กับไอ้หมอก..
มันอาจหวังจะโน้มน้าวไอ้หมอกให้มาพาผมกลับก็เป็นได้

คงลำบากสำหรับไอ้ฝันกระมัง เพราะช่วงเวลาเป็นเดือนๆที่ผ่านมานับตั้งแต่ผมกับไอ้หมอกโดนอาจารย์เกียรติก้องลงโทษ
เราทั้งสามคนก็กลายเป็นเพื่อนแก๊งเดียวกันไปเสียแล้ว
กินข้าวด้วยกัน อยู่ชมรมเดียวกันและแน่นอน --ขัดห้องน้ำด้วยกัน เพราะมักโดนลงโทษไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้ด้วยกันอยู่เรื่อย

.

.

ระฆังดังเป็นสัญญาณพักเที่ยง
ผมเก็บสมุดหนังสือยัดไว้ใต้โต๊ะแล้วรีบโคจรออกจากห้องไปด้วยความเร็วเหนือแสงก่อนที่ไอ้ฝันจะทันได้พยายามประสานรอยร้าวอีกครั้ง


“เฮ้ย ไอ้ลูกเกย์ ทำซ่านะมึง”
เสียงพวกอันธพาลกลุ่มเดิมๆส่งเสียงแซว แต่ผมไม่สนใจ กลับเดินช้าๆผ่านพวกนั้นไป

"ลูกเกย์มาเงียบเว้ยวันนี้ ผู้ชายหักอกมาเหรอ ฮ่าๆ"

“หุบปากซะ พวกมึงน่ะ”
ก่อนผมจะตอบก็มีเสียงอื่นขัดขึ้น เสียงไอ้ฝันนั่นเอง..

“เฮ้..ไอ้ดิ้ล ไปกินข้าวกัน”

ผมหันกลับไปมองเพื่อจะบอกมันว่าผมไม่หิว..
-ไอ้หมอกเดินมาด้วย-

ผมเม้มปาก แล้วหันหลังกลับทันที
ผมไม่อยากให้มันเห็นแววตาของผมหรอกน่ะ.. กลัวมันจะรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ว่า..ผมรู้สึกยังไงกับคำพูดของมัน..


“มึงเป็นอะไร?”
..เสียงทุ้มๆ ถามมา เหมือนเจ้าของเสียงเร่งเดินมาจนทันผม
แต่ผมก็เดินต่อเสมือนเสียงมันเป็นอณูเล็กๆในอากาศ

“ไอ้-ไอ-ดิล!”

บังอาจ มึงบังอาจมาตะโกนเรียกกูได้ยังไง! แถม แถมเน้นเสียงแบบนั้น!!

“อะไรของมึง?”
ผมหันไปว๊าก พยายามทำสีหน้าให้ดูโหดเหี้ยม

“มึงนั่นแหละ”
ไอ้หมอกว๊ากเสียงดังพอกัน “มึงเป็นอะไรไป?”

“กู..”
ผมหายใจแรงๆ “กูเป็นอะไร อะไรของมึง?”
ผมถามกลับ ทำไม่รู้ไม่ชี้แล้วรีบเดินทิ้งห่างมันไป คราวนี้เสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งมาทัน และคว้าไหล่ผมให้หันไปเผชิญหน้า

“ก็ที่ย้ายไปนั่งหลังห้อง ไม่พูดไม่จา นี่มันหมายความว่าอะไรวะ?”

ผมถลึงตาใส่มัน แล้วว่าง่ายๆ
“กูแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศ”

“ไม่เอาน่ะ”

“หุบปากเถอะ”
ผมขึ้นเสียง สะบัดไหล่จากมัน

“เฮ้ๆ ไม่เอาน่า"
ไอ้ฝันเข้ามากู้สถานการณ์
"ไอ้ดิ้ลมันคงเครียดเรื่องโลกร้อนน่ะ มึงก็รู้นะหมอก มันสนิทกับน้องเนยน่ะ”
สาวหางม้าแยกเราทั้งคู่ออกจากกัน แล้วเหวี่ยงแขนกอดคอทั้งผมและไอ้หมอกคนละข้าง

“งานเข้าแล้วด้วย มาสามัคคีกันไว้ดีกว่าน่า”
ไอ้ฝันทำเสียงเป็นการเป็นงานขึ้นมาจนผมอดแปลกใจไม่ได้

“งานอะไร?”

“ก็เมื่อเช้านี้ เขาเรียกประชุมตัวแทนชมรม เดือนหน้าโรงเรียนเราจะจัดงานคืนสู่เหย้าของศิษย์เก่า เลยอยากให้แต่ละชมรมมีการแสดงเพื่อต้อนรับน่ะ”
ไอ้ฝันอธิบาย

ผมขมวดคิ้ว
“แล้วเราจะทำอะไร?”
ผมนึกถึงสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติหรือ ส.ว.ม. ที่ร่วมกันก่อตั้งกับไอ้ฝันขึ้นมา

“ก็ยังไม่รู้นี่ไง ถ้ามึงสองคนซึ่งคนหนึ่งเป็นถึงประธานชมรมยังไม่ยอมย้ายก้นลีบๆมาช่วยกูคิดการแสดง กูคงต้องให้มึงสองคนขึ้นไปจูบโชว์บนเวทีแล้วละ”

ก่อนที่ผมจะบอกไอ้ฝันว่ารู้สึกยังไงกับความคิดของมัน ไอ้หมอกก็ชิงพูดขึ้นก่อน

“เออ กูก็ไม่อยากหรอกน่ะ หลังเลิกเรียนกูจะขึ้นไปที่ห้องชมรมละกัน”
มันว่าและพยักหน้าให้ไอ้ฝัน
“กูจะไปเล่นบอลก่อนละ มึงก็หายาสตรีเพ็ญภาคให้ไอดิลมันกินด้วยละกัน เผื่อมันจะหายหงุดหงิด”
ไอ้หมอกเดินจากไป ทิ้งให้ผมยืนอ้าปากพะงาบๆ

ไอ้เหี้ย กูไม่ได้ประจำเดือนมาไม่ปกตินะเว้ย!!


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ไอ้หมอกมาเข้าเรียนคาบบ่ายแบบเหงื่อโชกตามปกติของมัน แล้วก็ขมวดคิ้วเมื่อพบว่าผมยังคงนั่งอยู่หลังห้องที่เดิม

“ตกลงไอ้ฝันยังหายาให้มึงกินไม่ได้อีกเหรอวะ?”

สงบไว้ สงบใจไว้.. ผมบอกตัวเองอย่างยากเย็น

“กูเหม็นเหงื่อมึง”
ผมตอบอย่างขอไปที ไม่อยากใกล้ชิดมันมากเกินไป..

“เพิ่งจะมาเหม็นรึไง นั่งด้วยกันอยู่ทุกวัน วันก่อนๆจมูกมึงไปเที่ยวเมืองนอกเรอะ”

แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน..ไม่เหมือนวันก่อนๆเว้ย แล้ว..จมูกกูก็ไม่ได้ไปเที่ยวเมืองนอกด้วย

ไอ้หมอกมองผมอย่างชั่งใจอยู่สักแป๊ปหนึ่ง ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่แล้วก็หันหลังกลับ
“ตามใจมึงแล้วกัน”

ผมสาปแช่งแผ่นหลังของไอ้หมอกอยู่อีกหลายนาที ก่อนที่จะเหลือบมองเห็นสายตาไอ้ฝันที่มองมาอย่างรู้แน่ชัดในอาการของผม แม้ผมจะกลบเกลื่อนความรู้สึกแค่ไหน เพื่อนรักอย่างไอ้ฝันก็รู้อยู่แล้วและคงรู้มาตั้งแต่ต้นนั่นแหละ ไม่มีประโยชน์ที่จะปิดบังมัน..
.
.
“เอ่อ..ไอ้ดิ้ล..”
“ถ้ามึงเริ่มพูดเรื่องนี้นะ” ผมขัดขึ้นอีก

ไอ้ฝันยกมือขึ้นสองข้างแสดงท่าทางว่ายอมจำนน
“โอเคๆ แต่กูนึกว่ามึงไม่อยากให้มันรู้ซะอีก”
“ก็ไม่อยากน่ะซิ” ผมกระซิบโกรธๆ

..ไม่อยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไอ้หมอกพูดออกมาอย่างนั้น ว่าผมเป็นเพื่อนเท่านั้นและจะไม่เป็นอย่างอื่น
ใคร ใครมันจะไปอยาก!

ไอ้ฝันกระซิบตอบกลับอย่างโกรธๆพอกัน
“ถ้าไม่อยาก ก็เลิกทำท่าแสนงอน ปั้นปึ่ง ผิดธรรมชาติอย่างนี้สักที ไอ้ท่าทีแบบนี้ของมึงนั่นละจะทำให้มันรู้ตัว”
เพื่อนสาวสั่งสอน
ผมพยักหน้าฝืดๆ รู้ดีว่าถูกของมัน..

อาจารย์เดินเข้ามาในห้อง ไอ้ฝันจึงละจากโต๊ะผม กลับไปนั่งข้างหน้าคู่ไอ้หมอก คาบนี้คือวิชาแนะแนว


“เอาละนักเรียน วันนี้ครูมีข่าวดีจะมาบอกนะ เราได้เชิญวิทยากรมาแนะแนวนักเรียนม.5 ในคาบหน้า หลังจากวันนี้วิทยากรได้มาแนะแนวนักเรียนม.6ไปแล้ว”
อาจารย์กุสุมา อาจารย์แนะแนวชี้แจงแก่ชาวเราซึ่งเป็นนักเรียนม.ปลาย

ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ก้อนกระดาษที่ถูกขยำมาอย่างดีก็ตกลงมาอย่างแม่นยำที่โต๊ะผม


‘กูนึกว่าคาบแนะแนวเป็นคาบว่างเสียอีก’


ผมหัวเราะน้อยๆหลังจากคลี่ออกอ่าน ไอ้ฝันเข้าใจผิดไปมากทีเดียว! คาบหน้าเราคงต้องเริ่มเข้ารับการแนะแนวกันแล้ว


‘อยากรู้จัง ใครจะมาแนะแนวพวกเรา’


ผมเขียนลงไปในก้อนกระดาษอันเดิม แล้วเล็งเป้าไปที่หลังไอ้ฝัน นี่เป็นวิธีสื่อสารระหว่างคาบเรียนของพวกผมเอง
ทว่า..เป้าของผมพลาดไปนิดหนึ่ง มันไปตกลงที่ไหล่ไอ้หมอก

ดวงหน้าคมสันนั้นหันมา ก้อนกระดาษหล่นลงตรงที่น่าจะเป็นบนตักมัน
ไอ้หมอกคลี่ออกมาอ่าน แล้วเขียนต่อ

เสียมารยาทมาก มันก็รู้อยู่แล้วว่าผมคุยกับไอ้ฝันน่ะ!
ผมเม้มปาก ทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็แอบรอคำตอบมัน

อึดใจต่อมาก้อนกระดาษก็มาตกลงบนหัวผม ไม่แน่ใจว่าไอ้หมอกกะระยะพลาดหรือจงใจ ฮึ่ย
ผมคลี่ออกอ่าน..


‘คุณกรกฎ สิริรัตน์ละมั้ง’


ลายมือยู่ยี่ของมันเขียนว่างั้น
ผมผุดลุกจากเก้าอี้ทันที ไอ้นี่ด่าพ่อล้อแม่ ยอมไม่ได้

“เหี้ยหมอก!!”
ผมปากระดาษใส่มัน
นั่นพ่อกูนะมึง พ่อกู! จะมาแนะแนวสาขาอะไรล่ะ สาขาเกรียนรึไง!


“นายไอดิล นี่ห้องเรียนนะ”
อาจารย์กุสุมาลุกขึ้น

"แต่.."
ผมพยายามจะเถียง
“ขอโทษครับอาจารย์ ผมกวนโมโหกวีกานต์เองน่ะครับ”
ไอ้หมอกรีบยกมือขึ้นแสดงความเป็นสุภาพบุรุษตามประสาของมัน อีกแล้ว

“ดี ไอดิล ไอหมอก เย็นนี้ไปถูพื้นห้องแนะแนว”

.

.

“ให้ตายซี พวกมึงช่างหาเรื่องจริงๆ เรานัดจะคุยเรื่องการแสดงกันนะ”
ไอ้ฝันว๊ากทันทีเมื่อหมดคาบ

“เป็นพวกกูนะที่ต้องถูพื้น มึงจะโวยวายเพื่อ”
ผมว่าบ้าง

“เอาน่ะๆ”
ไอ้หมอกประนีประนอม “มึงขึ้นไปแต่งนิยายให้ใจร่มๆก่อนละกัน แล้วพวกกูจะรีบตามไป”

เลิกเรียนแล้ว เราสามคนจึงเก็บกระเป๋ามุ่งหน้าไปห้องแนะแนวที่ซึ่งไอ้ฝันจะทิ้งพวกผมไว้ให้ถูพื้น
ผมเดินชิดระเบียงเหมือนเคยเพื่อมองความเป็นไปเบื้องล่าง

“เฮ้ฝัน มีบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวจอดอยู่ข้างล่างด้วย”
ผมยังอุตส่าห์ตั้งข้อสังเกต

“แล้วไง”
ไอ้ฝันถามกลับ

“ก็อาจเป็นรถพี่หมอก็ได้นะ”
ผมชี้แนะ

“เขาจะมาทำอะไรที่นี่เล่า ไล่ฉีดยานักเรียนรึไง”
มันลบหลู่ แต่สายตาคมกริบของผมเห็นร่างยาวๆแห้งๆที่ดูคุ้นๆกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง

“มึง กูว่ากูเห็นพี่หมอ”

ไอ้ฝันเกือบล้มคะมำเพราะเดินชนอะไรก็ตามที่อยู่ตรงหน้า
“ไหนๆ”

“เดินเข้าอาคารไปโน่นแล้ว”

ไอ้ฝันหน้ายู่ “อย่ามาโกหกน่า มึงจะเบี่ยงประเด็นอะไร”

“เปล่าสักหน่อย กูเห็นนะ เขาเดินไปกับผู้ชายคนนึง ท่าทางสนิทสนมกันน่าดูด้วย”

“ไม่ใช่หรอกน่า อย่ามาหลอก นี่โรงเรียน ไม่ใช่โรง’บาล แล้วพี่หมอก็ไม่น่าสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนหรอก เป็นไปไม่ได้”
ไอ้ฝันบอกว่างั้น ซึ่งผมคิดว่ามันพูดไปไม่ใช่เพราะเป็นไปไม่ได้แต่เพราะมันไม่อยากให้เป็นเสียมากกว่า


เมื่อถึงห้องแนะแนว ไอ้ฝันจึงปล่อยให้ผมอยู่กับไอ้หมอกตามลำพัง

“อย่าฆ่ากันตายล่ะพวกมึง”
มันกำชับก่อนเดินจากไป

.

.

“เพราะมึงเลย”
ผมเปิดฉากทันที

“เพราะมึงลุกขึ้นโวยวายเองต่างหาก”
ไอ้หมอกว่าพลางหยิบถังน้ำและไม้ถูพื้นขึ้นมา

“กูไม่ถูหรอกนะ เพราะไม่ใช่ความผิดกู”
ผมทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั้น “มึงทำไป”

“ได้ไง มาช่วยกูนี่ จะได้เสร็จเร็วๆ”
มันพยายามยัดไม้ถูพื้นใส่มือผม

“ไม่เว้ย มึงนั่นแหละทำ”
ผมผลักไม้ถูพื้นกลับ ตั้งท่าจะลุกขึ้นแต่เสียหลักเหยียบผ้าชื้นๆของไม้ถูกพื้นอันนั้น..


ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วละม้ายคล้ายละครช่องสาม ห้า เจ็ดและสิบเอ็ด
ผมหงายหลังลงบนโซฟาและคว้าเอาตัวไอ้หมอกลงมาด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ..

แม่เจ้า..
มันชัดยิ่งกว่าชัด
เราสบตากันอย่างตะลึงตะลาน

ในวินาทีที่ทำอะไรไม่ถูกจากแรงโน้มถ่วงของโลกนั้น ผมเกือบจะแน่ใจว่าเราคงได้จูบกันอีกครั้งแบบพระเอกนางเอกในหนัง
ผมหลับตาปี๋เตรียมพร้อมรับอะไรก็ตามที่จะลงมา เพราะป้องกันอะไรคงไม่ทันแล้ว..


ปากผมสัมผัสกับเนื้อ..แต่เป็นเนื้อที่สากเกินจะเป็นริมฝีปาก

สมองอันงุนงงสั่งดวงตาของผมให้ค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ.. และเจอเข้ากับดวงตาสีดำสนิทที่อยู่เหนือดวงตาผมพอดี..
ตาสีน้ำตาลของผมและตาสีดำคู่นั้นจ้องกันอยู่นานเป็นนาที ก่อนที่ผมจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในนาทีสุดท้าย

เป็นมือของไอ้หมอกนั่นเองที่ทาบปิดปากผมเอาไว้ทันเวลา..
ทันเวลา..ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะประกบกัน..อีกครั้ง


ผมพยายามอย่างกล้าหาญที่จะมองลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น แต่ร่างกำยำเจ้าของดวงตาสีนิลลุกขึ้นจากตัวผมเสียแล้ว
ตาผมหลับตาลงกลืนความผิดหวังเข้าไปในจิตใจ
ไม่ใช่ว่าผมอยากจะจูบมันหรอกนะ
หรือว่าใช่..

ช่างมันเถอะเรื่องนั้น ช่างมัน
แต่สิ่งที่ช่างไม่ได้ก็คือว่า..มันอุตส่าห์แสดงออกถึงขนาดนี้ ว่ามัน..ไม่ต้องการผม ไม่ได้คิดกับผมแบบนั้นอีกแล้ว
มัน..
มันเอามือมาปิดปากผม!

ผมเด้งตัวขึ้นจากโซฟา มือคว้ากระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งอย่างเร็วที่สุดออกไปจากห้องแนะแนว
หวังเหลือเกินว่าจะทิ้งความรู้สึกมึนงงและสับสนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยในชีวิตเอาไว้ข้างหลังตรงที่เดียวกับที่ไอ้หมอกยืนอยู่ได้..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

[2pmui]

คุณบร๊ะะะะ นึกว่าตาฝาด 

ไอดิลของเราขี้งอลเหลือเกิน งอลข้ามปีและอิหนู

[Idylle]

:: ไม่เกรียนที่ 14 ::

ผมเดินกัดฟัน เงยหน้า กระพริบตาไล่บางอย่างออกไปตลอดทางจากห้องแนะแนวสู่ประตูใหญ่ของโรงเรียน
ผมพยายามทำตามคำสอนของพ่อน่ารัก ว่าลูกผู้ชาย ร้องไห้ได้ แต่อย่าสั่งน้ำมูก ผมจึงไม่เคยร้องไห้เลย
ก็ผมจะอดสั่งน้ำมูกได้ยังไงกันเล่า ถ้าร้องออกมาน่ะ!

โทรศัพท์สั่นขึ้น ผมหยิบมาดู หน้าจอโชว์ชื่อ ‘ไอ้ฟัค’

สงสัยไอ้ฝันคงลงไปที่ห้องแนะแนวแล้วเจอเพียงไอ้หมอกและสงสัยว่าผมหายไปไหน
แต่ผม..ยังไม่อยากตอบคำถามอะไรมันเลย  ผมเองก็ไม่แน่ใจนักว่าจะพูดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนั้น..

ผมกดโทรศัพท์อีกหมายเลขหนึ่งและหวังว่ามันจะช่วยได้

 “ว่าไงลูก?”
เสียงพ่อหล่อดังมาเมื่อปลายสายกดรับ

“เอ่อ..พ่อฮะ พ่อเลิกงานรึยัง”
ผมถามตะกุกตะกัก

“เพิ่งเลิกเดี๋ยวนี้เอง กำลังจะพาคุณเกรย์ไปช็อปปิ้ง”
พ่อหล่อชี้แจง ผมกลืนน้ำลาย
“ผม..ไปด้วยคนได้ไหมฮะ”

แม้จะแปลกใจแค่ไหน แต่ไม่กี่นาทีต่อมากระบะสีเงินก็มาจอดเทียบรับผมจนได้

“หวัดดีฮะพ่อ”
ผมทักแล้วขึ้นรถไปนั่งเบาะหลัง
“ไง”
พ่อทั้งสองทักขึ้นแล้วสลับกันมองมาที่ผม ผมยิ้มอย่างแห้งแล้งกลับไป

แม้สถานการณ์ของผมจะน่ากังขา แต่พ่อน่ารักก็ไม่คาดคั้นอะไร
“เอาละ” แกตบไหล่ผม
“เราไปช็อปปิ้งกัน ออกรถเลยคุณทัศน์!”


ตลอดเวลาที่ซื้อของเข้าบ้านจำพวกของใช้ อาหารและอื่นๆนั้น พ่อน่ารักพยายามสร้างความบันเทิงให้ผมทุกวิธีที่พ่อท่านคิดออกสลับกับการชี้นิ้วสั่งให้พ่อหล่อหยิบนู่นถือนี่ มันทำให้ผมคลายความกังวลในเรื่องไอ้หมอกไปมากโขทีเดียว

“พ่อไม่ชวนตากับยายมาด้วยเหรอครับ”
ผมถามขณะเคี้ยวโรตีกรอบ

“ชวนแล้วลูก แต่ตากับยายไม่ว่าง กำลังเล่นไพ่กันอยู่นะ”

ผมพยักหน้าหงึกหงัก และรู้สึกว่าอยากผ่อนคลายให้มากกว่านี้อีกจึงออกปากชวนพ่อทั้งสอง
“เราไปร้อง’เกะกันต่อได้ไหมฮะ?”


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


หลังจากเราสามพ่อลูกใช้พลังงานในการร้องคาราโอเกะไปจนหมดสิ้นก็ออกรถกลับบ้านเมื่อค่ำจัด
พ่อหล่อเป็นโชเฟอร์อย่างเคย พาเราลัดเลาะผ่านเส้นทางต่างๆซึ่งพ่อแกเรียกมันว่า ‘ทางลัด’
แต่ในทันใด เราทั้งสามก็มองเห็นสิ่งมีชีวิตที่น่าจะเรียกว่าคนโบกไม้โบกมืออยู่ข้างทางมืดๆเบื้องหน้า

“เฮ้ยมึง ใครน่ะ”
พ่อน่ารัก ซึ่งออกอาการตกใจและลืมคำว่า ‘คุณทัศน์’ ไปเสียสิ้น ถามออกมา

“ดูท่าเหมือนจะรถเสียหรืออะไรสักอย่าง”
พ่อหล่อประเมินสถานการณ์ เนื่องจากเห็นฝากระโปรงหน้ารถของคนๆนั้นเปิดอยู่

“เป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือจริงๆหรือมิจฉาชีพที่ตบตากันนะฮะ?”
ผมสงสัย เพราะนี่ก็มืดค่ำแล้ว เส้นทางสายนี้ไม่ค่อยมีรถผ่านมาเสียด้วย

“ไอดิล แจ้ง 191 ว่ามีคนต้องการความช่วยเหลือ แต่เราไม่แน่ใจว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆหรือเป็นมิจฉาชีพ บอกให้เขาส่งสายตรวจมาที่นี่”
พ่อน่ารักสั่งการ ผมทำตามในขณะที่พ่อน่ารักเตรียมอุปกรณ์ป้องกันตัว
ผมรู้ว่าพ่อๆต้องไปช่วยเขาอยู่แล้วเพราะทั้งสองคนเป็นคนมีน้ำใจ แต่แน่นอนพวกเขาก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน
ในรถมีชีวิตของคนที่พวกเขารัก

พ่อหล่อชะลอรถและเปิดไฟสูง ทำให้แสงไฟสาดสะท้อนไปที่คนผู้นั้น ผู้ซึ่งเราทั้งสามคนคุ้นหน้า แต่ยังนึกไม่ออกในทีแรก..
.
.
“พ่อไอ้หมอก”
ผมนั่นเองเป็นคนพูดขึ้นมา

“จริงด้วย ว่าแล้วคุ้นๆ”
พ่อน่ารักจำได้ขึ้นมาบ้าง พ่อหล่อจึงจอดรถ

“รถเสียเหรอครับคุณ?”
พ่อหล่อถามอย่างสุภาพ

“อ้าวคุณ ใช่คนที่อยู่ติดกับบ้านผม..”
สายตาเขาเลื่อนมาที่ผมแล้วก็จำได้ “ใช่แล้ว”

เราไม่ได้เจอพ่อไอ้หมอกบ่อยนักน่ะครับ เพราะเขาออกไปทำงานแต่เช้า กลับมาก็มักจะอยู่ในบ้าน อาจจะทำงานของเขาต่อก็เป็นได้

“คือรถเสียน่ะครับ สตาร์ทไม่ติด แบตโทรศัพท์ดันหมดพอดี จึงเรียกช่างมาไม่ได้เลย แย่จริงๆ”

“ผมจะช่วยลงไปดูให้ครับ”
พ่อหล่อกล่าวพลางรับไฟฉายที่พ่อน่ารักส่งให้


“อืม สงสัยว่าไดสตาร์ทจะเสียนะครับ ลองดูหลายรอบก็ไม่ติดเหมือนกัน คุณไม่น่าจะขับมาทางเล็ก ทางนี้มีรถผ่านไม่มากนัก”
พ่อหล่อเตือน
“เอาอย่างนี้ เอาโทรศัพท์ผมโทรเรียกช่างของคุณเถอะ”


เราได้คุยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันในตอนที่รอช่างนั่นเองและได้รู้ว่าพ่อไอ้หมอกชื่อคุณไม้
เมื่อจัดการธุระกับช่างเสร็จพ่อหล่อจึงให้พ่อของไอ้หมอกติดรถกลับบ้านมาด้วย


“พวกคุณใจดีมากนะที่จอดช่วยเหลือผม ผมโบกตั้งหลายคันแล้ว เขาไม่จอดเลยน่ะ”
พ่อของไอ้หมอกหรือคุณไม้กล่าว

“ก็ไม่เชิงว่าจะมีใครอยากแล้งน้ำใจหรอกครับ ค่ำๆมืดๆ ทุกคนก็คงอยากเซฟตัวเอง คุณอย่าคิดมากไปเลย คุณปลอดภัยถึงบ้านแน่นอน แต่คราวหลังอย่าลืมเช็คสภาพรถและอย่าปล่อยให้แบตมือถือหมดเด็ดขาดครับ”
พ่อน่ารักเตือน เขาจึงยิ้มให้เราอย่างซึ้งในน้ำใจ


ไม่นานนัก รถกระบะของเราก็แล่นมาจอดหน้าบ้าน คุณไม้พ่อหมอกกล่าวขอบคุณพวกเราก่อนก้าวลงไป
ผมมองเห็นคุณนายแม่หมอกยืนคอยท่าอยู่แล้วและทั้งโกรธทั้งประหลาดใจเมื่อเห็นสามีของเธอลงจากรถ..ของเรา


“นี่..นี่คุณ ทำไมคุณมากับพวกนั้น”
เธอเสียงสั่นด้วยความโกรธ ชี้ไม้ชี้มือมาที่เรา

“ไม่เอาน่าคุณพัดชา อย่าชี้คนอื่นแบบนั้น มันเสียมารยาทนะ”
คุณไม้พ่อหมอกปรามภรรยา

“ฉันถามว่าทำไมคุณมากับพวกนั้น นั่นมันพวกเกย์ มันเป็นพวก-”

“คุณพัดชา หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

แต่คุณนายแม่หมอกเธอไม่หยุด เข้ามาตีโพยตีพายราวกับกลัวว่าพวกเราไปเล่น 3P 4P กันมา จะบ้ากันไปใหญ่!

“พวกคุณไปทำอะไรกันมา บอกฉันมา บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

“พวกเขาช่วยผมเอาไว้นะ หยุดคิดอกุศลได้แล้วพัดชา”

“ช่วยอะไร พวกมันจะช่วยอะไรคุณได้ บอกความจริงเดี๋ยวนี้นะ คุณไปทำอะไรกันมา!”

“คุณพัดชา!”
...

“แม่ พ่อ เกิดอะไร-”
ไอ้หมอกวิ่งออกมาจากในบ้าน มันคงได้ยินเสียงอันไพเราะอ่อนหวานของคุณนายพัดชา

“หมอก พาแม่แกเข้าไปในบ้านที พ่อขายหน้าจะแย่อยู่แล้ว”

ไอ้หมอกมองงงๆไปที่แม่และพ่อของมัน แล้วก็เลื่อนมายังพวกผมสามคนพ่อลูก
มันยกมือสวัสดีพ่อทั้งสองของผม แต่ผมรีบหันหน้าไปอีกทาง

“คุณน่ะเหรอขายหน้า ฉัน ฉันต่างหากล่ะที่ขายหน้าคุณ!”
เธอมองเคียดแค้นมายังพวกเรา

“หมอกดูไว้นะลูก พ่อไปคบค้าสมาคมกับพวกนั้น ทำไมทุกคนถึงทำให้ฉันผิดหวังแบบนี้ ลูกยังไปเป็นเพื่อนกับเด็กนั่นอีก แล้วดูพ่อมัน..”
คราวนี้เธอจงใจมองผมอย่างเชือดเฉือน

“นี่เจ๊ ระวังปากบ้างนะ อย่ามาว่าพ่อผมเด็ดขาด เที่ยวพูดจาดูหมิ่นคนอื่นทั้งๆที่ไม่ได้รู้จักเขาจริงๆเลยสักนิด ช่างไม่มีเกียรติ ไม่มีหัวคิดเสียบ้างเลย!”
ผมโต้กลับอย่างเหลืออด ก่อนที่คุณนายแม่หมอกจะกรี๊ดลั่น
“หมอก หมอกดูมันสิ ดูมัน!”

“เออ ดูสิ ดูให้ชัดๆ จะบอกให้รู้ไว้นะ ผมก็ไม่ได้อยากคบอยากเป็นเพื่อนอะไรกับลูกคุณหรอก แต่เขามาชอบผมเอง เขามาชอบผมเอง ได้ยินรึยัง!”
ผมตะโกนใส่

...
....

ไอ้หมอกมองหน้าผม..
แน่นอน..เรื่องมันชอบผมผ่านไปนานแล้ว และมันก็ขอโทษแล้วที่ทำให้ผมเสียความรู้สึก
แต่ผมก็อดไม่ได้ ที่จะบอกให้ยัยคุณนายสวยใสไร้สตินี่รู้ว่าเรื่องจริงๆมันเป็นยังไง ทำไมผมถึงเป็นเพื่อนกับลูกชายเขา ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความผิดของผมด้วย เพราะลูกเขามายุ่งกับผมก่อน

ผมกับไอ้หมอก
..เราสบตากับเพียงแวบเดียว..
สายตามันเฉยชาทันที และสายตาผมก็แข็งกร้าวอย่างไม่ยอมแพ้
แม้อยากตะครุบปากตัวเองแค่ไหน แต่ผมก็พูดออกไปแล้ว..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . .

ชัดเจนว่าสายสัมพันธ์ระหว่างผมกับไอ้หมอกตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายยิ่งขึ้นไปอีกในเช้าวันถัดไป
ผมไปนั่งหลังห้องเช่นเคย แต่ไอ้หมอกไม่ได้พยายามมาพูดกับผมเหมือนเมื่อวาน
ดูเหมือนเราไม่มีอะไรจะพูดกันอีกแล้ว..

ไอ้ฝันงุนงงที่สุดกับท่าทางของเพื่อนทั้งสองและพยายามอย่างยิ่งที่จะหาประเด็นให้ผมพูดกับไอ้หมอกให้ได้
ไม่ต้องบอกหรอกนะว่ามันทำไม่สำเร็จ..

“เออ อาจารย์กุสุมาบอกว่า เราต้องลงไปรับการแนะแนวจากวิทยากรที่ห้องแนะแนวนะคาบนี้”
ไอ้ฝันขึ้นมาชี้แจงกับเพื่อนในห้องซึ่งรวมผมและไอ้หมอกด้วย
พวกเราหยิบสมุดบันทึกและปากกาเดินลงไปห้องแนะแนวที่อยู่ชั้นล่าง

“มึงอยากเรียนอะไรต่อวะไอ้ดิ้ล มึงล่ะหมอก?”
ไอ้ฝันเต้นแร้งเต้นกาถามพวกผมที่จงใจเดินห่างกัน
ผมพยายามไม่เฉียดใกล้ไอ้หมอก แต่ไอ้ฝันยังอุตส่าห์ต้อนเรามาด้วยกัน มันแรงควายจริงๆ
แต่มีร่างหนึ่งซึ่งเดินมาจากห้องแนะแนวดึงความสนใจผมไปจากเรื่องของตัวเอง

“ฝัน”
ผมเรียกเพื่อนสาว ซึ่งเดินถอยหลังไปข้างหน้า มันซนจริงๆ!

“กูรู้แล้วว่าวันนี้..ใครมาเป็นวิทยากรและมาแนะแนวอาชีพอะไร”
ผมบอกมันเมื่อเห็นคำตอบอยู่ตรงหน้า

ไอ้ฝันยังคงเดินลั้ลลา หันหน้าเข้าหาผม
“เรอะ?”

“เออ” ผมพยักหน้า
“แล้วมึงก็ไม่ควรเดินถอยหลังแบบนั้นนะ หันหน้าไปดีกว่า”
ผมเตือน

“ทำไมวะ”
ไอ้ฝันหยุดเดิน ทำสีหน้าแปลกใจ

“ก็เพราะมึงอาจจะชนเข้ากับ..”
ผมกำลังจะบอก แต่มันเดินถอยหลังอีกและหันไป..
หางม้าโบกสะบัด ดวงตาของมันเบิกกว้างขึ้น

..พี่หมอ ซึ่งคงจะจำไอ้ฝันได้หยุดจ้องมัน
“คุณ..”

ไอ้ฝันกลืนน้ำลาย ถอยหลังกรูดออกมาเพื่อป้องกันอาการหัวใจวายเฉียบพลันของมัน ผมคิดว่านะ

พี่หมอมองเด็กที่เคยวิ่งทะเล่อทะล่าจนแกเกือบขับรถเฉี่ยวเข้าให้
"ซนอีกแล้วสินะ?"
“ก็คุณยืนขวางทาง”
ไอ้ฝันกล่าวหาหน้าตาเฉย หน้าตาพี่หมอจึงเอาเรื่องขึ้นมาทันที
“ถ้าคุณไม่เดินถอยหลังก็คงเห็นว่ามีคนยืนอยู่นะ คุณในฝัน”

“ไอ้ฝัน อย่าทำแบบนี้น่า ขอโทษเขาซะ”
ผมเดินไปกระซิบใส่หูมัน แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรมากกว่านั้น ชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งก็เดินออกมาจากห้อง

“พี่หมอครับ พาวเวอร์พ้อยพร้อมแล้วนะครับ ผมจัดการให้แล้ว”

“ขอบใจจ๊ะ”
พี่หมอยิ้มอ่อนโยน หันมามองไอ้ฝันนิดหนึ่งแล้วเดินเข้าห้องแนะแนวไป

“ผู้ชายคนนี้ไงที่กูเห็นเมื่อวาน”
ผมระบุ

"เหรอ.."
ไอ้ฝันมองตาละห้อยเข้าไปข้างใน
“เขาเป็นใครน่ะมึง..”

ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน..

“ใจเย็นๆน่าฝัน เขาอาจจะเป็นพี่น้อง หรือรุ่นน้องอะไรสักอย่างก็ได้”
ไอ้หมอกปลอบใจ เพราะไอ้ฝันก็เป็นเพื่อนมันเหมือนกัน


เราสามคนเข้าไปในห้องแนะแนว ไอ้หมอกกับผมเข้าใกล้กันชั่วคราวเพราะต่างต้องการอยู่ใกล้ๆไอ้ฝัน


“สวัสดีนะทุกคน หมอเป็นศิษย์เก่าที่นี่ อายุห่างกันเยอะ แต่ขอถือว่าเป็นรุ่นพี่ของพวกเราแล้วกัน”
พี่หมอเริ่ม มีผู้ชายหน้าตาดีคนนั้นคอยอยู่ใกล้ๆ หยิบนู่นเตรียมนี่ให้

“คงจะด้วยประสบการณ์การทำงาน ทำให้อาจารย์เชิญหมอมาแนะแนวให้ แน่นอน เราจะพูดถึงการเรียนแพทยศาสตร์และอาชีพแพทย์..”

พี่หมอบอกกับพวกเราว่า..
คนที่เป็นหมอนั้นไม่ใช่พระเจ้าและไม่สามารถจะไปกำหนดชีวิตใครได้ หมอเป็นแต่เพียงผู้ช่วยชีวิตเท่านั้น
หากสนใจจะเรียนหมอ เราต้องเข้าใจจุดนี้เสียก่อนเป็นอันดับแรก

ไอ้ฝันนั่งเงียบๆข้างๆผม เกรียนไม่ออกสักเท่าไหร่ในวันนี้ ซึ่งก็เป็นที่เข้าใจได้..
เมื่อจบการแนะแนวพี่หมอถามเราว่า เรามีอะไรสงสัยไหมกับการเรียนแพทย์และอาชีพแพทย์ หลายคนมีคำถาม
ไอ้ฝันก็คงมีเหมือนกัน..แต่ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่พี่หมอบรรยายเลย

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ณ ห้องชมรม ไอ้หมอกนั่งมุมหนึ่ง ผมนั่งมุมหนึ่ง
และอีกมุมหนึ่ง..ไอ้ฝันขมวดคิ้วมุ่นจนคิ้วจมหายไปภายในปลายผมหน้าม้าพองฟูของมัน 

บรรดาสมาชิกชมรมที่เรานัดมาคิดการแสดงนั่งมองเราสามคนสลับกันไปมา

“เฮ้.. ฝัน ท่าทางแบบนี้ดูไม่ใช่มึงเลย”
ผมพูดขึ้นในที่สุด พยายามปลุกปลอบใจไอ้ฝัน แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่างกับไอ้หมอกไว้อยู่

“คิดว่าอยากได้การแสดงแบบไหนกันดีครับ”
ผมทำหน้าที่ประธาน ถามไปรอบๆห้อง

“อืม.. ไม่แน่ใจว่าจะแสดงอะไร แต่อยากให้เป็นแบบเรียบง่ายดีไหมคะพี่ไอดิล ไม่ต้องอลังการงานสร้าง เอาแบบสั้นๆแต่ประทับใจน่ะค่ะ”
น้องคนหนึ่งเสนอ

“อ่าฮะ ฝันว่าไง เฮ้ อย่าทำหน้าแบบนั้นน่า”
ผมเดินไปแตะไหล่เพื่อนสาว

“ช่างหน้ากูเถอะน่า เขาจะเป็นอะไรกันก็ช่างสิ ว่าแต่จะแสดงอะไรงานคืนสู่เหย้าล่ะ”
ไอ้ฝันกลับมาเกรียนอีกครั้ง มองผมสลับกับไอ้หมอก
“มึงก็รู้นะ ว่าถ้าไม่ช่วยกูคิด มึงสองคนจะต้องจูบโช-”

“เงียบน่ะ”
“หุบปากเถอะ”
ไอ้หมอกกับผมพูดขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ดูออกยากนักว่าใครรังเกียจความคิดนี้มากกว่ากัน


“เฮ้ พวกมึงเป็นหมาในรึไง กัดกันอยู่ได้น่ะ”
ไอ้ฝันมองพวกผมอย่างค้นหาและเริ่มตระหนักว่าระหว่างเพื่อนทั้งสองคงมีอะไรมากกว่าเมื่อวาน

แต่ไอ้หมอกพูดตัดสายตาค้นหาของมันด้วยการวกกลับเข้าเรื่องการแสดง
“จะทำอะไรก็ได้แล้วแต่ มีอะไรให้กูช่วยก็บอกแล้วกัน ถ้าที่กูทำได้ก็คงเป็นดนตรีล่ะนะ กูเล่นกีต้าร์ได้”
หมอนั่นยักไหล่บอก

แสดงดนตรี.. เป็นไอเดียที่ดีเหมือนกัน และจากที่ผมเคยได้ยินไอ้หมอกเล่นกีต้าร์ มันไม่ใช่แค่เล่นกีต้าร์ได้ มันเล่นเก่งเอาเลยล่ะ!

“เออ ก็ดีเหมือนกันนะ แต่จะแสดงถึงความเป็นชมรมเรารึเปล่าน่ะสิ”
ไอ้ฝันรำพึง

“เออ มันไม่แสดงความเป็นชมรม”
ผมกระแทกเสียง ทั้งที่ในใจก็ยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะแสดงอะไรที่แสดงถึงสมาคมชมรมวายแห่งมวลมนุษยชาติ
หวังว่าคงไม่ต้องอึ๊บโชว์หรือแม้แต่จูบโชว์ ผมชักหวาดกลัว

“จริงสิ แสดงดนตรีก็แสดงความเป็นชมรมของเราได้!”
ไอ้ฝันโพล่งขึ้นมา

“ยังไง”
ผมถามอย่างระแวงสงสัยเมื่อรู้สึกได้ถึงรังสีความเจ้าเล่ห์และชั่วร้ายแบบเดิมๆที่แผ่ออกมาจากตัวเพื่อนสนิท

“มึงเป่าขลุ่ยเก่งจะตายไอดิล”
ไอ้ฝันแสยะยิ้ม
“มึงเป่าขลุ่ยประชันกับไอ้หมอกซึ่งเล่นกีต้าร์ เด็กหนุ่มสองคนสร้างสรรค์ดนตรีร่วมกัน โอ้ว มันวายมั่กๆ”

“ไม่เว้ย!”
“ไม่เอา!”
อีกครั้งที่ผมกับไอ้หมอกโคตรไม่เห็นด้วยกับความคิดของไอ้ฝัน

“เล่นเถอะนะคะพี่หมอก พี่ไอดิล ฟังดูน่าสนใจมาก เราสะกดสายตาผู้ชมได้แน่นอนเลยค่ะ”
“ใช่เลย ต้องประทับมากแน่ๆ”
“เห็นด้วย”

เฮ้ย!!

“เฮ้หมอก มาอยู่นี่เอง จะไปซ้อมบอลรึยัง”
ไอ้ปอง เพื่อนร่วมห้องอีกคนตะโกนเรียกคู่กรณีของผมจากหน้าห้อง

“เออ เดี๋ยวนี้ละ”
มันบอกห้วนๆ มองสายตาหยาดเยิ้มรอบๆห้อง ซึ่งมองเห็นภาพมันเล่นกีต้าร์คู่ขลุ่ยของผมเรียบร้อยแล้ว

.

.

“กูไม่เอาด้วยนะเว้ย กูไม่เล่นคู่มัน”
ผมปฏิเสธทันที

จริงอยู่ครับ ผมเป่าขลุ่ยได้ เพราะอาทิวเคยสอนเอาไว้ตั้งแต่ผมยังเด็ก แถมน้ากรก็คอยกำชับให้ผมเป่าขลุ่ยให้เก่งอีกต่างหาก แต่ผมจะไม่ขึ้นเวทีคู่ไอ้หมอกหรอก ไม่มีทาง

“อะไรกันวะ ให้เล่นดนตรีด้วยกันนะเว้ย ไม่ได้ให้แต่งงานกัน”
ไอ้ฝันบ่น แต่แล้วก็จ้องผมสายตาคมกริบ
“นี่พวกมึงไปมีเรื่องกันเพิ่มมาใช่ไหม?”

.

.

ผมเล่าให้เพื่อนรักฟังอย่างละเอียดและคาดหวังจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากมัน

“ให้ตายซีไอ้ดิ้ล กูรู้นะว่าคุณนายแม่หมอกนั่นน่ะเหลือรับ แต่มึงก็ไม่น่าจะไปพูดให้ไอ้หมอกเดือดร้อนอย่างนั้นนะ”
ไอ้ฝันติง
“เท่าที่กูรู้จักมัน ไอ้หมอกไม่ใช่คนที่กลัวความเดือดร้อนหรอก แต่คงไม่มีลูกคนไหนสบายใจถ้าแม่ตัวเองโกรธเกรี้ยวใส่น่ะ”

“เออ กูรู้”
ผมยอมรับ
“แต่มันไม่พูดกับกูก็ดีแล้ว กูก็ไม่อยากพูดกับมันหรอก”
ผมเสริมพร้อมกับเล่าเรื่องในห้องแนะแนวให้มันฟัง

.

.

“มึงผิดหวังมากใช่ไหมล่ะนี่ ที่ไม่ได้จูบน่ะ”
ไอ้ฝันพยายามซ่อนสายตาล้อๆเอาไว้

“มึงจะบ้าเรอะ”
ผมกระซิบโกรธๆ แต่แล้วก็ถอนใจ
“ไม่รู้สิ กูแค่..แบบว่า มันคิดเร็วเหลือเชื่อเลย เอามือมาปิดไว้ทันด้วย อย่างกับว่า..”
ผมพยายามคิดหาคำพูด
“อย่างกับว่ามันรังเกียจกูเสียเหลือเกิน”

ไอ้ฝันครุ่นคิดเงียบๆ แล้วแก้คำพูดผมเสียใหม่
“อย่างกับว่ามันระวังตัวที่จะสัมผัสมึงอยู่ตลอดเวลาต่างหาก”

จากที่ก้มอยู่ ผมเงยหน้ามองตาเพื่อนสาว
“แล้วมันต่างกันยังไงวะ?”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


สวัสดีครับเกรียนคนอ่าน
หลังจากหายไปประมาณชาติเศษ ขอแจ้งให้ทราบว่าเกรียนคนเขียนจะกลับมาประจำการ ณ ไอดิล แล้วนะครับ
หายไปไหน ไปทำอะไรมาบ้าง?
ไปเรียน ไปป่วย ไปบ้าน ไปเมืองนอก เยอะครับเยอะ
แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เกรียนก็อยู่นี่แล้ว เอาไอดิลมาฝากสองตอนและตอนต่อๆไปก็จะตามมาเร็วๆนี้ครับผม

แจ้งเรื่อง รีปริ้นท์ INDY in love ที่ถามเข้ามาหลายล้านคน (ลบ 0 ออกให้หมด)
Someone ได้สอบถามโรงพิมพ์บางที่แล้ว แต่ยังไม่ได้รับคำตอบที่น่าพอใจ ผมเองก็ไม่ค่อยว่างจริงๆจังๆให้ไปตระเวนหา เพราะเทอมนี้เรียนหนักจริงๆครับ และแน่นอนว่าผมคงไม่ติดต่อไปพิมพ์ที่เก่าอยู่แล้ว
ยังไงเสียถ้ามีข่าวดี ไว้จะแจ้งต่อๆไปครับ ช่วงซัมเมอร์นี้อาจมีเวลามากขึ้น

ขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกท่านที่จะมองรางวัลดองเค็มแห่งปีให้ผม เย้ย!

ขออภัยและขอบคุณครับ
,เกรียน(มิใช่)น้อย

[ohuii]

เห้ย ช๊อกจริง แวะมาปาดหน้าเกรียนตัวน้อยๆ
คิดถึง อ๊ากกกกกกกก *0*

[Donaldye]

ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ม้ายยยยย ขอบคุณที่มาต่อ

[wijii]

ที่กลับมาอัพนี่ถือเป็นของขวัญชิ้นเยี่ยมของปีเลยนะเนี่ยยยย (เพิ่งผ่านมาห้าวัน --" )

ปล.คิดถึงน้องดิลตอนเกรียนๆนะ ดีกันสักทีเถ้อออออออ

[2pmui]

โอ้ ขออภัยที่ปาด ข้าน้อยผิดไปแล้ว นึกว่าหมดแล้วซะอีก

[Ali$a฿eth]

ไม่ใช่เค็มธรรมดานะเกรียนจ๋า

เค็มโคตรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร


แต่ก็สุขใจที่เกียนต่อ

/////////////////////////////////////

มีความหวังเรื่องรีปริ้นท์เรืองๆ

[kyoya11]

กลับมาแล้ว
ตอนนี้ความสัมพันธ์ไม่ค่อยดีเลย
ไอดิลขี้งอนจริงๆ

[Fish129]

มันช็อคโลกจริง

ตกใจมากมาย ที่เห็นเรื่องนี้อัฟแล้ว

ยินดีต้อนรับ เกรียนคนเขียนกลับมานะ


ไอดิล อย่างอลกันนานนักสิ ไปพูดยังงั้น หมอกก็เสียใจจนไม่คุยกันไปอีก
ทีนี้ จะคืนดี กันเมื่อไรเนี่ย

[mild-dy]

อึ้ง ทึ้ง มาก ช็อคคคคคค

ไอดิลยังน่ารักเหมือนเดิมมม

[namtarn11]

ไม่รู้จะสงสารใครดี ต่างคนต่างยืนอยู่บนธิถิของตนเอง

[Jthida]

ไอดิลก้เข้าใจผิดจริ๊งงง
แม่ของหมอกใช้ไม่ได้ๆ

[U_Ton]

  ไอดิล เกรียนน้อยที่น่าสงสาร... บางครั้งไอดิลก็โผล่งเกินไป แต่ก็เข้าใจนะว่า ใครก็ทนไม่ได้กับการที่อยู่เฉยๆ

ก็ยังมีคนมาคอยว่าดูถูกเหยียดหยาม ไม่ใช่เเค่ตัวเราเเต่เป็นครอบครัว... เป็นเราก็คงทนไม่ได้

หมอก... คิดอะไรอยู่กันเเน่ รังเกียจไอดิลอยู่จริงเหรอ??? เกิดอะไรขึ้นหลังจากคำพูดของไปดิล แม่หมอกเกินรับจริงๆ

ดีกว่าคนอื่นมากนักเหรอ ถึงเที่ยวไปตัดสินคนอื่นเขา... ชิ แอบคิดเล่นๆว่า ให้พ่อหมอกมาหลงชอบพ่อน่ารักของไอดิล

555 ถึงตอนนั้นคุณนายเเม่หมอกคงกรี๊ดลั่นบ้าน เอาหัวโขกเสาปูน คลานไปตายใต้ต้นตะขบแน่ๆ

รีบๆ ดีกันเถอะ เข้าใจกันไวไว... อย่างน้อยๆจะได้ร่วมมือกันวิ่งเข้าชนปัญหาใหญ่อย่างแม่หมอกสักที

[snooppy]

ดีจร้า!  กลับมา(เกรียน)แล้วเนาะ

ไอดิลเด็กน้อยมากกก (เง้อ)
หมอกเอ้ย สู้ๆนะลูก! ( เด็กไม่ได้เรื่องมักจะน่ารักน่ะ ป้าคอนเฟิร์ม! >>>ทฤษฎีส่วนตัวจ๊ะ )

  +++++++++ Happy NewYear kra++++++++

[YouandMe]

ขอสารภาพว่าลืมไปแล้วว่าตอนก่อนจบยังไง หายไปนานเกิน 

แต่ยังไงก็ตาม...เกลียดแม่หมอกกกกกกกกกกกกกก 
รักพ่อน่ารักแอนด์เดอะแกงค์ 
อยากเห็นกีต้าร์ VS ขลุ่ยเร็วๆ จัง