หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55

[Idylle]

สวัสดีครับ ขอชี้แจ้งแถลงไข..

เป็นอีกคราที่ผมหายไปจากไอดิล จนเกรียนคนอ่านอาจจะคาดว่าผมตายไปแล้ว
ที่จริงเปล่าครับ ยังไม่ตาย แค่ลมหายใจรวยระริน..ฮา

คือจนถึงขณะนี้ หนังสือ INDY in love ที่ผมหลบหัวและตัวไปทำนั้นยังไม่ถึงมือเกรียนคนอ่านจำนวนถึง 33 ท่าน
ผมยังคงตามเรื่องและจะดำเนินการแพ็คและส่งอยู่ 

ผมเข้ามาแจ้งให้ทราบ เพื่ออยากให้รู้ว่าผมไม่ได้เพิกเฉยกับการรอคอยอิหนูดิลของเกรียนคนอ่าน
เพียงแต่ไอดิลเป็นเรื่องสนุกสนานและที่เป็นเช่นนั้นได้..ก็เพราะคนเขียนมัน..สนุกสนาน
แต่ในห้วงเวลาประมาณสองเดือนที่ผ่านมานี้..เกรียนคนเขียนห่างไกลความรู้สึกนั้นเหลือเกินครับ
ด้วยปัญหาจากหนังสือ INDY in love ดังกล่าวและอาจเข็ดขยาดการพิมพ์ไปตราบนานเท่านาน ฮา..

ดังนั้น ผมขออนุญาตจัดการให้ INDY in love ถึงมือคนอ่านทุกคนก่อนครับ
ผมถึงจะสบายใจ มีอารมณ์สนุกสนานกลับมาแต่งไอดิลได้
ตราบใดที่ผมยังเป็นรัฐบาลทหารพม่า (หือ?) ไม่สนใจส่งหนังสือให้คนอ่านเช่นนี้ ให้มาแต่งอีกเรื่อง ผมทำใจไม่ได้จริงๆครับ
หาก INDY in love เรียบร้อย ผมจะพาทายาทเกรียนมาไม่เกรียนต่อ..นะ หาก..
 
D A N K E !
จึงเกรียนมาเพื่อทราบ
,(ไม่) เกรียน

[•♀NoM!_KunG♀•]

จิ้มๆๆ.........รับทราบน้อค๊าฟฟ

เปงกำลังใจให้น้อ ไม่ช่ายอารายหรอก


















เค้ากลัวไม่ได้อ่าน แซวเล่นน้า จะรอต่อไปน้อ

[MZter]

ได้รับสาส์นจากเกรียนเรียบร้อย...และจะยังคอยเกรียนต่อไป

[sirikanda28]

รอได้ค่ะ

[ryokame]

จัดไปครับ ยังรอเสมอ ฮ่าๆๆๆ

[snooppy]

มิเป็นไรรอไปเรื่อย.. (เปื่อย)
 
ขอให้ภารกิจเสร็จสิ้นในเร็ววันเน้อ ( มาช่วยกันเล่นของหน่อย!!) 

[Pippin_Fujoshi]

สู้ๆนะคะเกรียนคนเขียนนนน
เห็นกองหนังสือแล้วมันก็น่าเหนื่อยแทนจริงๆ

พักให้สบายใจ แล้วมีอารมณ์เมื่อไหร่ ก็มาต่อน้องไอดิลด้วยนะคะ 

[kyoya11]

 

[cotone]

รับทราบตามนั้นค่า รอได้เสมอค่ะเกรียนคนเขียน^ ^

[yeyong]

ขอให้ภารกิจทั้ง33 สัมฤทธิ์โดยเร็วน๊า

[boboaje]

รอเกรียน เอ๊ย รออ่านนะคะ

[runma]

รับทราบนะครับเกรียนน้อย
เห็นกองหนังสือมหึมาก็พอจะรู้ว่าเกรียนต้องอยู่ในโหมดอึด ถึก โหด
รอให้เกรียนมีอารมณ์..หึหึ ก่อนได้ครับ 
 

[mild-dy]

รอได้จ้า

[ranyoo]

รับทราบ

 

[Fish129]

รับทราบ   


จะรอ  นะค่าาาา  รอเสมอจ้าาาา

[CarToonMiZa]

รอได้จ้า

[max_ang]

รับทราบ และยังรออยู่เสมอ

ยังจำความรู้สึกได้ว่า ไม่ได้ฮาอะไรเท่ากูปรีแทะเกาลัดมานานแล้ว อ่านแล้วหัวเราะลั่น
ดังนั้นเอาใจช่วยคนเขียนเกรียนเสมอ

จากคนอ่านไม่เกรียน 

[domekikung]

ขอให้เสร็จสิ้นในเร็ววันนะคะ  สู้ๆ เป็นกำลังใจให้
 

[hardened-boy]

 
รีบกลับมาเกรียน ด่วน

[Idylle]

::ไม่เกรียนที่ 11::

“บางระจันเขารวมกันเป็นหนึ่งมีตนเป็นที่พึ่งยอดนักสู้เมืองสิงห์ ย๊าก ว๊าก”
ผมร้อง

“ทั้งเจ็ดครั้งรบพม่าจนล้มกลิ้ง บางระจันเก่งจริง ยุฮู”
ไอ้หมอกผสมโรง


เราสองคน..

..เดินกอดคอกันกลับมาบ้าน


<< หน้าไอ้ฝันที่เดินตามหลังมา

“เพื่อนกู จะใจง่ายไปนะ”
มันบ่นพึมพำเรื่องอะไรก็ไม่รู้

เพื่อนกันครับ ผมกับไอ้หมอกยังเป็นเพื่อนกัน!


แดดยามเย็นทอประกายเบาบาง นี่คงใกล้เวลาที่โลกจะหมุนผ่านไปอีกวัน
หลังจากเสร็จภารกิจขัดห้องน้ำ ผมพร้อมด้วยไอ้หมอกและไอ้ฟัค..
เออ ผมหมายถึงไอ้ฝัน เดินกลับมาบ้านพร้อมกัน
ผมกับไอ้หมอกหยุดเดินเมื่อถึงบ้านเรา

“กูเข้าบ้านก่อน ฝันเดินต่อดีๆนะเว้ย”
ไอ้หมอกบอกกับผมและไอ้ฝันเพราะผ่านหน้าบ้านมันก่อนเป็นหลังแรก

“เออ..แล้ว..มึงไม่เดินไปส่งไอ้ฝันกันก่อนเหรอ”
ผมโพล่งออกไป

ไอ้ฝันเหล่มามองผมอย่างงงๆ
“กูเดินกลับคนเดียวได้”
“มึงเป็นสาวเป็นนางให้เพื่อนผู้ชายเดินไปส่งดีกว่า”
ผมยังรั้นและดันไหล่ไอ้ฝันเดินไป

“เออ..เอ่อ..ก็ดี”
ที่หมอกที่มึนๆงงๆเช่นเดียวกันก็เดินตามมา

“กูก็เดินของกูคนเดียวทุกว-”
“มึงหุบปากเถอะน่า”
ผมขัดคำพูดที่เหลือของไอ้ฝันเสีย
มันจะพูดอะไรมากมาย ผมจะเป็นห่วงมันบ้างนี่ผิดหรือไง ทุกวันนี้ยิ่งมีข่าวไม่ค่อยดีกับผู้หญิงอยู่


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


“ไอ้ดิ้ล มึงบอกกูมานะ”
ไอ้ฝันที่เดินนำผมกับไอ้หมอกประมาณสองสามก้าวขยับกลับมาดึงแขนเสื้อผมเข้าหามันเมื่อเราเดินไปเรื่อยๆสักระยะหนึ่ง

“อะไรของมึงวะ?”
ผมกระซิบถาม มันทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ทุกวันเราก็แยกกันพอถึงบ้านมึงหรือไม่ มึงก็ไม่เคยชวนไอ้หมอกเดินมาด้วย ทำไมวันนี้อยากชวนขึ้นมา”
ผมกัดปาก “เอ้า….ก็มันเพื่อนนี่นา”
เป็นความจริงนะครับ ผม ไอ้ฝันและไอ้หมอกรวมกลุ่มกันมาได้สักพักแล้วนา
(แม้จะเป็นกลุ่มที่ประหลาดมากก็ตาม ไอ้ฝัน-ผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิง ไอ้หมอก-ที่หน้าตาธรรมดา และผม-คนที่หล่อที่สุด)


ไอ้ฝันยังคงเหล่มองผมอยู่ “ไม่ใช่ว่า….”
แม่งเสือกพูดเว้นระยะ
“ไม่ใช่ว่าอะไร?” ผมถามมันจนได้
“ไม่ใช่ว่าขากลับ มึงอยากเดินกับไอ้หมอกตามลำพังหรอกนะ”

เฮ้ย!
บ้ากันไปใหญ่!!

“ไอ้ฝัน!!”
ผมแหกปากใส่มัน

“ก๊าก ก๊าก!”
แต่ไอ้ฝันกลับไม่ยี่หระ ปล่อยก๊ากออกมาเสมือนมันเป็นผู้รู้ความจริงเพียงหนึ่งเดียว มันไม่ใช่โคนันนะ!
ผมวิ่งไล่เตะมันไปตามทาง ไอ้ฝันวิ่งหนี

“เฮ้ พวกมึง ทำอะไรกันวะ ‘ดิ้ล ‘ฝัน”
ไอ้หมอกตะโกนถาม แต่พวกผมไม่สนใจ วิ่งไล่จับกันอยู่นั่น

“เฮ้ย พวกมึง ระวังรถ!”
เราสองคนได้ยินเสียงไอ้หมอกแหกปากพร้อมกับ..

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด!
รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีขาวเบรกลั่นถนนเมื่อถึงทางโค้งที่เราสองคนวิ่งไล่จับกันอยู่เฉียดไอ้ฝันไปไม่เท่าไหร่

“เหี้ยเอ๊ย”
ไอ้ฝันกระโจนหนีและหกล้มพร้อมพ่นเพื่อนสนิทของมันที่สนิทยิ่งกว่าผมเสียอีกออกมา
ผมใจหล่นไปอยู่กับพื้นแต่ก็เก็บคืนมาได้เมื่อเห็นว่าเพื่อนไม่ได้โดนรถชน

“ขับรถยังไงวะเนี่ย ลงมาเคลียร์เลยดีกว่า มาเลยมึงมา!”
สาวน้อยในชุดนักเรียนตะโกน

เดี๋ยวก่อนนะ..
“เมื่อกี้เหตุการณ์มันเป็นยังไงวะหมอก?”
ผมเอี้ยวหน้าไปถามคนกลางที่เห็นเหตุการณ์
ไอ้หมอกจึงละสายตามาพูดกับผม
“เขาขับของเขามาดีๆเว้ย ฝันนั่นแหละที่วิ่งหนีมึงออกไปบนถนน มันไม่ทันดูไง กูเตือนแล้วนะว่าระวัง”
… เหอ เหอ

ประตูรถข้างคนขับเปิดออก ผมเห็นขาผอมๆก้าวออกมา

“นี่คุณ ซื้อใบขับขี่มารึเปล่า!”
ไอ้ฝันก้มหน้าก้มตาลุกขึ้น ปัดฝุ่นออก แต่ปากมันทำงานอัตโนมัติทันที
คนที่ลงมาจากรถยืนนิ่งสำรวจว่าเด็กสาวเป็นอะไรหรือไม่และพยายามข่มใจกับเสียงของมันอยู่
แต่..เฮ๊ย..นั่นมัน….

“ขับรถประสาอะไร เห็นไหมว่ามันจะชนกะ..”
ปากเรียวที่ด่าแหลกอ้าค้างทันทีและหยุดชะงักไว้แค่นั้น

“กะ..กู..”
ไอ้ฝันก้าวถอยหลังมาหาผมกับไอ้หมอกโดยอัตโนมัติ

“คิดว่าขับดีแล้วนะ แต่คุณวิ่งออกมากะทันหันแบบนี้ อุตส่าห์เบรกทัน คุณก็ควรจะขอบคุณแล้ว”

ไอ้ฝันอ้าปากค้างไว้ แต่ไม่กี่วินาทีเท่านั้นมันก็พ่นต่อ
“นี่คุณ ทำผิดแล้วโทษคนอื่นอีกนะ เป็นหมอประสาอะไรอะ!”

ผู้หญิงซอยผมสั้นคนนั้นหรี่ตาอย่างแปลกใจ แล้วก้มมองตัวเอง
แน่นอนครับ.. ไม่มีหูฟัง ไม่มีเสื้อกาวน์ ไม่มีสิ่งใดเป็นเครื่องบอกทั้งสิ้นว่าเธอทำอาชีพอะไร
“คุณรู้ได้ยังไงว่าพี่เป็นหมอ?”
.
.
“อะ..เอ่อ”
ไอ้ฝันติดอ่างกะทันหัน

“ดิ้ล”
ไอ้หมอกเรียกผม
“หมอคนนั้นมันคนเดียวกับที่ไอ้ฝันไปแอบดูที่คลินิกใช่ไหมน่ะ”

คำตอบคือ ใช่ครับ ใช่อย่างแน่นอน
ถ้าถามว่าเห็นเป็นคนที่ตัวเองชอบแล้วทำไมไอ้ฝันยังเถียงต่อ สันดานครับสันดาน
แล้วเขาจะรู้ไหมน่ะว่าตัวเองเป็นคนที่มึงแอบปลื้มมานาน หืม?

“ว่าไง ทำไมคุณรู้ว่าพี่เป็นหมอ?”

ไอ้ฝันคิดแป๊ปหนึ่งแล้วบอก
“ก็ขับบีเอ็มไง”
.
.
ถุย!


พี่หมอกับไอ้ฝันยืนมองกันชั่วขณะ..
ผมกับไอ้หมอกที่เป็นพระเอกและนายเอกดูคล้ายกรวดหิน ดิน ทราย ในซีนนี้
พูดง่ายๆ พวกกูกลายเป็นตัวประกอบ ได้ไงวะ!



“ในฝัน ตรีศิลป์”
คุณพี่หมอเหล่ตาอ่านชื่อมันเบาๆ

ไอ้ฝันยกมือปิดป้ายชื่อโดยอัตโนมัติ
“ทำไม จะเอาไปฟ้องครูเหรอ ตามสบายเลย จะเอาไปฟ้องผอ.โรง’บาลเหมือนกันว่าหมอขับรถไม่มีมารยาท!”

เออ เอากะมันดิ..


คุณพี่หมอหัวเราะ
“ตามสบาย ถ้าคุณจะคิดว่าเขาเชื่อเด็กกะโปโลอย่างคุณมากกว่าพี่”

“ไอหมอ..”
ไอ้ฝันกัดปากและสะบัดหน้าพรืดเดินฉับๆจากไป ลืมเสียได้ว่ามีพวกกูอยู่อีกสองคน


“นี่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
คุณพี่หมอเดินตามไปสำรวจดูอีกครั้ง

“ไม่เว้ย”
ไอ้ฝันตอบกลับ

ผมกับไอ้หมอกรีบจ้ำอ้าวตามไปและในตอนนั้นเองที่พี่หมอสังเกตเห็นเราสองคน

“เพื่อนคุณคงไม่เป็นไร เพราะพี่ไม่ได้ชน แค่หกล้มเท่านั้น เอ๊ะ..”
เธอหรี่ตามองผมสองคนทำท่าเหมือนนึกอะไรออก ผมกับไอ้หมอกรีบยกมือไหว้และย้ายก้นไปโดยด่วน
ก็เราเคยไปผลุบๆโผล่ๆแถวที่ทำงานเขานี่หว่า!!

.

.

“นี่ฝัน มึงเป็นบ้าไปแล้วรึไง มึงชอบเขาไม่ใช่เหรอ ทำไมไปพูดกับเขาอย่างนั้น”
ไอ้หมอกถามทันทีที่เราเดินตามมันทัน

“มึงนั่นแหละบ้า ถ้าพูดดีๆ เดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดีว่ากูชอบเขา”
หะ มีงี้ด้วย!

ผมเดินไปเคียงข้างไอ้ฝันอีกด้านหนึ่ง
“แต่กูว่าเขาเท่ดีนะ” ผมบอก
“ดูเหมือนเฉยๆ นิ่งๆ แต่อีกทีก็ดูเหมือนใจดี..ห่วงใย”

ไอ้ฝันหยุดเดินเมื่อถึงบ้านมัน
“ไม่รู้เว้ย หมอเป็นสิ่งมีชีวิตที่กูไม่เข้าใจ”
มันบอกแค่นั้นแล้วเข้าบ้านไปเลย
ปล่อยผมกับไอ้หมอกยืนงง

“หมอกับไอ้ฝันเป็นสิ่งมีชีวิตที่กูไม่เข้าใจ”
ไอ้หมอกว่างั้นซึ่งผมก็เห็นด้วย


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


หลังจากเพ้อเรื่องไอ้ฝันกันอยู่พักใหญ่ขณะเดินกลับกันเรื่อยๆ เราก็เข้าสู่ความเงียบ
สายลมยามเย็นพัดผ่านเราไปเบาบาง ใบหญ้าพลิ้วโอนเอนไปตามสายลม
นกหลายกลุ่มทยอยบินกลับรวงรังผ่านเราไปบนท้องฟ้านั่น..

“ที่นี่น่าอยู่ดีนะ”
จู่ๆไอ้หมอกก็พูดขึ้นมา

ผมหันไปมองมัน “แล้ว..เชียงใหม่เป็นยังไง?”
ไอ้หมอกคิดอยู่ครู่หนึ่ง
“ก็..มีภูเขา มีดอยสูง มีป่า แต่ถ้าอยู่ในเมืองก็รถเยอะคนแยะตามประสาเมืองใหญ่”

ผมพยักหน้า
“พ่อกูก็จบเชียงใหม่”  ผมบอกมัน
“หะ เหรอ จริงดิ”
ผมพยักหน้าอีกที “อื้อ ทั้งคู่เลย”
ไอ้หมอกยิ้มใหญ่เหมือนเจอคนบ้านเดียวกัน ผมจึงบอกมันอีกหน่อย
“พ่อหล่อเป็นคนเชียงใหม่เหมือนกัน”
“กูว่าแล้วเชียว สำเนียงเมื๊องเมือง ฮ่าๆ”
แล้วเราสองคนก็เลยได้หัวเราะกัน 

ระหว่างที่ดูเหมือนหัวเราะกันเอาฮาอย่างไม่คิดอะไร ผมกลับเผลอมองเข้าไปในดวงตาสีดำสนิทนั้นชั่วขณะและรู้สึกเหมือนกับโดนสะกดเอาไว้ไม่ให้ถอนสายตาไปได้



“ดิ้ล..”
มีเสียงแผ่วๆ ดังมาจากที่ไกลแสนไกล แต่ผมไม่สนใจ
ไอ้หมอกนี่มันมีดวงตาน่าเกรงขามดีนะครับ ทำไมผมไม่เคยสังเกตมาก่อน มันดูทั้งน่าเกรงและน่าดึงดูดยังไงก็ไม่รู้นะเนี่ย

“ดิ้ล”

ไอหมอก..ดวงตาของมันช่างมีสีดำสนิทให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในค่ำคืนที่..

“ไอ้ดิ้ล!”

เย้ย!
สองมือไอ้หมอกที่จับไหล่ผมไว้และตะโกนเรียกทำให้ผมหลุดจากภวังค์มามองอย่างงงๆ

“อ่า..เอิ่อม”
ผมกลืนน้ำลาย และก้าวถอยออกมา

“มึงเป็นอะไรรึเปล่าวะเนี่ย?”
มันเลิกคิ้ว

“กูคงปวดขี้อะ”
ผมตอบมันไป
“รีบเดินกลับบ้านเหอะ เดี๋ยวกูขี้แตกซะก่อน”

ไอ้หมอกฮาครืน
“เหี้ยดิ้ล เสือกเห็นหน้ากูเป็นโถชักโครกไปได้นะมึง จ้องเอา จ้องเอา ดีนะไม่ขี้ใส่กู”

ผมไม่สนใจเสียงหัวเราะมันแต่รีบจ้ำอ้าวเดินออกไปจากตรงหน้ามันซะ
กลัวจะขี้ใส่มันไง!!    


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


สายตาเธอมองมาอย่างไม่พอใจครับ
ไม่สิ มองอีกทีไม่ใช่แค่ไม่พอใจ ค่อนข้างเลือดเย็นเลยทีเดียว
เวอร์ครับ ผมเวอร์ไป เพื่อให้ได้บรรยากาศ


“ไปละเว้ย เจอกัน”
ไอ้หมอกบอกลาเมื่อผมถึงประตูรั้ว ผมพยักหน้าตอบรับ
“เออ”

“เดี๋ยวก่อน ดิ้ล”
เสียงไอ้หมอกเรียกดังมาอีกที ผมจึงเอี้ยวหน้ากลับไป
มันยิ้มครับ.. ยิ้มอย่างที่ทำให้หน้าตาอันธรรมดาของมันกลายเป็นใกล้เคียงหล่อมากทีเดียว
ผมกำลังจะเผยอยิ้มตอบ..

“อย่าลืมขี้นะมึง”

มันบอกแค่นั้น แล้วก็เดินเข้าบ้านไป
ผมอ้าปากพะงาบๆ จะด่ามัน แต่ก็หันไปเจอเข้ากับสายตาคุณนายแม่หมอก
ผมผงกหัวนิดหนึ่งแทนการสวัสดี ยังเคืองอยู่ครับจากเรื่องอคติของเธอที่มีต่อพวกผม
ผมไม่ได้เคารพคนที่อายุ แต่เคารพเขาที่การเคารพในตัวคนอื่นครับ
ผมจึงยังไม่ได้ยกมือไหว้ เพราะในข้อนี้ เธอไม่มีให้กับพ่อของผม เพียงแต่ทักทายในฐานะที่เขาเป็นแม่ของเพื่อน
ก็จริงครับ ที่ควรมองอีกมุมว่าน่าจะทำตัวให้ดี เพื่อให้เขาละอคติที่มีต่อเรา แต่ผมก็มีความหยิ่งในตัวเองอยู่เหมือนกัน
ทว่า ก็ยังมองในแง่ดี คือถ้าเราเป็นเพื่อนบ้านด้วยกันไป ต่อไปก็อาจมีโอกาสดูแลช่วยเหลือกัน
ถึงวันนั้นเธอก็คงทราบด้วยตัวเองว่าที่จริงแล้วพวกเราเป็นอย่างไร พ่อของผมเป็นคนดีมีน้ำใจกว้างขวางทีเดียว
ผมก็ดูน่าจะได้รับมรดกข้อนี้มาบ้างเหมือนกัน ถ้าเข้าใจไม่ผิด


“วางปืนลงไป เข่นฆ่ากันไปทำไม วางปืนลงไป เข่นฆ่ากันได้อะไร โอ้ว เย”

.

.

พ่อน่ารักกำลังเมามัวอยู่กับเพลงอังกอร์วัด ของคาราบาวครับ ผมยิ้มๆ ยกมือไหว้สวัสดี แต่ท่าว่าพ่อท่านคงไม่รับรู้
ผมจึงเลี่ยงเดินขึ้นไปบนห้อง..


ห้องผมก็ยังรกเหมือนเดิม เกะกะเหมือนเดิม และ..
มีหน้าต่างบานหนึ่งที่มองไปเห็นหน้าต่างอีกบานหนึ่งได้เหมือนเดิม..


ผมวางกระเป๋าไว้บนเตียง แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าต่าง ค่อยๆเปิดมันออก ..กูหวังจะเห็นอะไรวะ
ไอ้หมอกโป๊?
โชว์กล้าม?

บ้าแล้ว ไม่ใช่!!

ผมอยากเห็นซิกแพคมันต่างหาก [ ]

ไปกันใหญ่แล้ว!!
ผมตบหน้าตบตาตัวเอง แบบเบาๆ ไม่ได้ครับ กลัวเจ็บ

ภาพนอกหน้าต่างนั้นดูน่ารื่นรมย์ แสงสีส้มสุดท้ายทอดจับอยู่บนปลายไม้ ทุ่งนาที่มองเห็นอยู่ไกลไกลเป็นสีเขียวหม่นตามแสงที่ลดน้อยลงเรื่อยๆ ทว่าถึงกระนั้น ก็ยังดูสดชื่นแจ่มใส อย่างเดียวที่ไม่น่ารื่นรมย์คือ ไอ้หน้าต่างบานตรงข้ามไม่ได้เปิดออกให้ผมเห็นอะไรทั้งสิ้น..


“ดิ้ล ถึงว่าสิต้องกลับมาแล้ว เหมือนได้ยินเสียง”
พ่อน่ารักเปิดประตูโพล่งเข้ามาเช่นเคย

“ผมเป็นวัยรุ่นแล้วนะพ่อ ต้องเคาะประตูก่อนดิ เดี๋ยวไม่มีพื้นที่ส่วนตัวกันพอดี”
ผมแกล้งพูด พ่อน่ารักจึงแสร้งตำหนิตัวเองอย่างไม่เนียน
“พ่อขออภัยเป็นอย่างสูงนะลูก”

ก๊าก!
ผมหัวเราะออกมา พ่อหน้ารักจึงเปลี่ยนหน้านิ่วคิ้วขมวดปลอมๆเป็นยิ้มแป้น
“เหนื่อยไหมวันนี้”

ผมส่ายหน้า
“ไม่ฮะพ่อ พ่อล่ะ”
“พ่อเหนื่อยมากเลย”

ผมพยักหน้าให้กำลังใจ
“พ่อพักผ่อนนะฮะ เขียนคอลัมน์เสร็จแล้วมาร้องเพลงปลดปล่อยอารมณ์ก็ดี”
“อ่อ คอลัมน์ยังไม่ได้เขียนเลย ทำงานนิดเดียว ที่เหลือร้องเพลงอะ”

 << หน้าผม


“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณทัศน์ก็เลี้ยงดูเราเอง ไอดิลไม่ต้องห่วงนะลูก” 
พ่อหน้ารักบอกด้วยสีหน้าจริงจังปลอมๆอีกครา
ผมกลั้นหัวเราะไว้ เพราะเห็นหลังพ่อหล่อเดินผ่านห้องไปไวๆ แต่ก็เดินกลับมาชะงักกึกหน้าประตู
“เมื่อกี้กูได้ยินว่าไงนะเกรย์?”

“คุณเกรย์ต่างหากครับคุณทัศน์”
พ่อน่ารักหันไปแก้ แล้วหันกลับมาหาผม พลางมองออกไปนอกหน้าต่างที่ที่ผมมองอยู่ก่อนหน้า
“ว่าแต่ ไอดิลมายืนรออะไรน่ะ?”

หะ หือ? อะไร รออะไร?

“เปล่าฮะ”
ผมตอบโดยอัตโนมัติ

“ทำไมเดี๋ยวนี้หน้าตาดูเคลิ้มฝันแปลกๆ”
พ่อน่ารักเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมถอยหลังไปใกล้หน้าต่าง ปฏิเสธลูกเดียว
“เปล่านี่ฮะ”

“เหรอ แต่ทำไม..”
“คุณเกรย์ มานี่มา มาอธิบายประโยคเมื่อกี้ให้ผมฟังหน่อย”
พ่อหล่อเดินเข้ามาเรียกภรรยา ผมจั๊กจี้รูหูชะมัดจนกลั้นหัวเราะคิกๆ
พูดธรรมดาเหอะพ่อ มันสายไปแล้ว!

“คุณทัศน์ ปล่อยผมนะ ผมจะคุยกับลูก”
เสียงพ่อน่ารักโหยหวนไปตามทางที่ถูกพ่อหล่อลากตัวไป ผมส่ายหน้าเบาๆอย่างขำๆ

ผมหันหลังกลับไป หน้าต่างอีกบานยังไม่เปิดออกมา
แต่ช่างเถอะ ผมจะลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆหน้าต่าง ให้เหตุผลตัวเองว่าจะมานั่งรับลม
และแล้วความเหนื่อยอ่อนก็ทำให้ค่อยๆผล็อยหลับไป..

.

.

“ดูเธอออกจะขี้เซายามที่..เมื่อยามเธอน้ำลายยืด..น้ำลายยืด”
เหมือนผมได้ยินทำนองเพลง sexy ของ Paradox แต่ด้วยคำร้องที่แปลกๆชอบกล

“แก้มห้อย..ปากน้ำลายยืด..ยามที่ แค่มองก็สั่น ฮ่ะๆ”

ผมผงกหัวดุ๊กดิ๊กขึ้นมาตามเสียงร้องเพลงและเสียงกีต้าร์ ปรือตามองไปข้างหน้าอย่างคนเพิ่งตื่น

“เห้ย มืดแล้ว มานอนอะไรตรงนี้ กูเรียกตั้งนานไม่ลุกขึ้น”

ผมเกาหัวมองไอ้หมอก
“มึงร้องเพลงอะไรของมึง”

มันยิ้มขำๆ
“กูเรียกแล้วมึงไม่ตื่นไง เปิดหน้าต่างมาเห็นมึงนอนแบบนั้นเลยเรียก กินข้าวกินปลายังวะ ยังชุดนักเรียนอยู่”

ผมก้มมองตัวเอง
“อือ..ยัง”
“ไปกินข้าวซะ นอนน้ำลายยืดอยู่ได้ ไปๆ”
มันโบกมือไล่ผม ผมมองมัน..

“ไปซี ยังยืนอยู่อีก เดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาหรอก”
แล้วมันก็หันไปเล่นกีต้าร์ แต่ก็ยังนั่งอยู่ใกล้หน้าต่างที่เดิม

ผมย้อนกลับไปนึกถึงวันก่อนนู้นที่มันเคยร้องเพลงอยู่ริมหน้าต่างเช่นนี้เหมือนกัน.. แต่เป็นเพลงจีบ..
ตอนนี้มันยังมีความรู้สึกแบบนั้นบ้างรึเปล่าหรือเราเป็นเพื่อนกันอย่างสนิทใจจริงๆ..


“เออ ดิ้ล ว่าแต่ได้ขี้ยังวะ”
มันล้อขึ้นมาขัดความคิดที่เหลือของผม

“เชี้ย”
ผมว๊ากมัน

“เอ้า คนเขาอุตส่าห์เตือน มาด่ากูอีก มึงนี่ พูดดีๆเป็นไหม”
มันว่าผม แม้จะไม่จริงจังนักแต่ก็ชวนให้นึกถึงไอ้ฝันและสถานการณ์ของมันกับพี่หมอ

“มึงนั่นแหละบ้า ถ้าพูดดีๆ เดี๋ยวเขาก็รู้กันพอดีว่ากูชอบเขา”

ผมก้มหน้างุดๆ ไม่ยอมพูดดีๆกับมัน ด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ แล้วรีบเดินลงมาข้างล่าง
ผมมองหาพ่อๆทั้งสอง แต่ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิตใดๆจึงเข้าใจว่าพ่อคงถกประเด็นการเมืองกันอยู่อย่างเมามันส์ เหมือนที่เคยบอกว่าทำประจำ ผมจึงหุงข้าวแล้วตะโกนขึ้นไปข้างบน

“พ่อ ผมทอดไข่ดาวเผื่อไหม?”

“อือ..ซี๊ด..อา”
นั่นเป็นเสียงที่ตอบกลับมา

“เอาแบบยางมะตูมดีไหมพ่อ?”
ผมถามอีก

“อือ..ดี..อา..แบบนั้นแหละ..ซี๊ด..เร็วๆเลย..”

อ่อ ผมพยักหน้า
“ได้ฮะ ผมรีบทำให้นะ”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

กลับมาเกรียน..
หลังจากส่งหนังสือได้ครบทุกคนไปแล้ว แต่ก็ยังมีของบางท่านที่มีปัญหาอยู่บ้าง ผมจะรีบจัดการให้นะครับ
ขออภัยและขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกท่านมากๆ ที่ถามถึงและรอคอย ทั้งหนังสือ INDY in love และ Idylle ในเล้าแห่งนี้..

ขอได้รับความขอบคุณจาก..(ไม่)เกรียนน้อย

[uknowvry]

คุณพ่อทั้งสอง...เบาๆก็ได้มั้ง 555+

[ryokame]

อืมมม คุณพ่อทั้งสองนี่น้าาาา จะ.....ไปไหม หึหึ

กลับมาต่อให้แล้ว
ขอบคุณนะคะ

[kuronotsuki]

น้องไอดิลลูก หนูจะซื่อไปมั้ย ถกประเด็นการเมือง? กร๊ากกก

[choijiin]

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 
ไข่ดาวอร่อยมั้ยพ่อเกรย์
เห็นอยากกินจัดเลยนะ
  

ยิ่งอ่านไอดิลยิ่งคิดถึงพ่อๆตอนวัยสะรุ่น
ไม่อยากโม้ว่าตั้งแต่ไอ้เกรียนมาแนบอก
อ่านไปไม่ต่ำกว่า 4 รอบแล้วเนี่ย
อ่านยังไงก็ไม่หายเกรียนซะที
 
คิดถึงเกรียนน้อยม้ากมาก
 

[yeyong]

ลูกโตเป็นวัยรุ่นแล้ว
สองพ่อยังฟิตเปรี๊ยะแบบไม่เกรงใจใครเลย

[malula]

คุณพ่อทั้งสองจะแย่งซีนลูกไปถึงไหน ก๊าก...
น้องไอดิลเผลอไปจ้องตาไอหมอกเข้า ตกหลุมรักเลยสิ

[2pmui]

สองพ่อถกประเด็นการเมืองกันอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน O_o

[wijii]

คิดถึเกรียนและคณะมากกกกกกกกกก กลับมาแล้ว ดีใจจัง 

[nunamicky]

เสียงตอบรับของคุณพ่อทั้งสองคนมันแปลกๆ นะว่ามั๊ย

[rujaya]

คิดถึงเกรียน