หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55

[NuPpEr]

ฮาๆๆๆๆ ชื่อ เกรียน ได้ อีก !!!  ฮาๆๆๆ

 

[Heisei]

เกรย์สอนให้ลูกหวงเนื้อหวงตัวอะ  ด่ามันก่อนลูก แล้วค่อยถามชื่อ..  ฮ่าฮ่า

ไอดิลจะง้อหมอกมั้ย  หรือหมอกต้องเป็นคนหายงอนเอง

ปล.รอ(ทรงรด.)คนแต่งต่อไป

[sweet.mm]

โอ้โออ แอบดีใจที่มาต่อ
แต่หาไม่เจอออออออออ T T '

[Idylle]

ไม่เกรียนที่ 4 :: เชื้อ(เกรียน)ไม่ทิ้งแถว

“กวีกานต์ ศิริรัตน์ ทัศนศุภกฤษณ์”
-*-

เซ็งครับเวลาโดนเรียกชื่อ เพราะมันยาวเป็นทางรถไฟ

“ครับ”
ผมยกมือ แล้วอาจารย์ก็เอาสมุดมาวางไว้ให้บนโต๊ะ แล้วหัวเราะขำ
“ชื่อยาวได้อีก”
แล้วอาจารย์ก็หัวเราะก่อนเผ่นจากไป

แง่ง!! ผมทำหน้าเบี้ยว
ไอ้ผมน่ะไม่เกี่ยงหรอกนะ
ศิริรัตน์ หรือ ทัศนศุภกฤษณ์ก็ได้ แต่เลือกเอาซักอย่าง ไม่ใช่ยัดมาหมดแบบนี้ -*-
ผลพวงจากการที่พ่อๆผมสามัคคีกันเหลือเกินไงครับ
ศิริรัตน์ พ่อหล่อก็ไม่ยอม
ทัศนศุภกฤษณ์ พ่อน่ารักก็ไม่ยอม
สุดท้ายเลยใส่แม่งมาทั้งคู่ เจริญมาก พ่อกรู - -
เวลาเขียนก็เขียนอันเดียวไม่ได้ด้วยนะ ไม่งั้นอีกคนจะน้อยใจ อ๊ากกกกก!!


“ไอหมอก เจียง”
อาจารย์เรียกอีกครั้ง
แหงะ พอสั้นก็สั้นจ๊าง
ไอหมอก เจียง ==! มันแป๋ว่าหยัง??
แล้วเสียงคนที่นั่งข้างๆผมก็ขานรับ
“ครับ”

อาจารย์วางสมุดให้มันและเดินจากไป

ยังครับ.. ยัง
ไอ้เวรนี่ยังไม่พูดกับผม
ผมเหล่ไอ้หมอก
เหล่แล้วเหล่อีก มันก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมองผม ได้แต่จ้องมองกระดานดำ(ที่มีสีเขียว)อยู่นั่นแหละ


“มึงตาเขตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้ดิล?”
นั่น.. ปากไอ้ฝัน ปากซึ่งไม่เคยสร้างสรรค์ของมัน
ผมเปลี่ยนจากเหล่ไอ้หมอกมาถลึงตามองเพื่อนสาว
“มึงไปนั่งที่ไป ไปเลยฝัน เร็วๆ”

เจ้าตัวยักไหล่ไม่ใส่ใจแล้วหย่อนก้นนั่งลงข้างหลังผม

“นี่ กูชักจะรำคาญท่าตั้งใจเรียนของมึงแล้วนะ”
ผมเริ่มก่อสงครามประสาท

“กูก็รำคาญเสียงพูดมากของมึงแล้วเหมือนกัน”
นั่น.. ไอ้หมอกนี่ต่อปากต่อคำ
มึงไม่เคยได้ยินเหรอ เกรียนกัดอย่ากัดตอบอะ!

“นี่ มึงจะอะไรนักหนาห๊ะ กะแค่ความรู้สึกอยากเป็นเพื่อนที่กูไปดูถูกเนี่ย มึงคิดมากไปป่าว?”
ผมชักโมโห
มันก้มหน้านิ่งๆ แล้วหันมามองผม เหมือนหน้าเฉินหลงตอนเจอแก๊งมาเฟีย
“มึงไม่เข้าใจหรอก”

ถูก.. กูไม่เข้าใจ มึงไม่พูด แล้วกูจะเข้าใจได้ไงล่ะไอ้เชี้ย!

. . . . . . . . . . . . .


ครึ้มฟ้า ครึ้มฝน เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด(อังกอร์)ครับวันนี้

“มึงไม่รีบกลับเหรอวะ ไอ้ดิล เดี๋ยวฝนตกนะเว้ย”
ผมนอนเอกเขนกอยู่ในห้องสมาคมชมรมวายฯ ได้ยินเสียงไอ้ฝันเตือนแล้วจึงโผล่หัวมองออกไปนอกหน้าต่าง

“เออ แล้วมึงล่ะ กลับพร้อมกันมั๊ย”
ผมถามมัน แต่เจ้าตัวส่ายหัวดิก
“ไม่ได้ แต่งนิยายอยู่ เดี๋ยวขาดตอน อารมณ์ไม่ต่อเนื่อง นิยายสะดุด จะออกมาไม่สมูท”
-*-
เหตุผลมัน

“แบบนี้ก็ลาออกจากเรียนไปแต่งนิยายดีมะ?”
ผมกวนตีน แล้วก็ได้รับหมอนอิงเขวี้ยงมาใส่

“กูก็ชอบเรียนของกูเว้ย แต่นิยายกูก็ชอบเขียน อาจจะไร้สาระ แต่ความสุขกู เห็นคนอ่านยิ้มแล้วกูดีใจนี่หว่า”
ไอ้ฝันทำหน้าบูดเบี้ยวน้อยใจแบบเด็กๆ
ผมหัวเราะก๊าก
“เออ มึงทำหน้าแบบนี้ก็น่ารักดีนี่หว่า ขยันทำเข้านะ จะได้มีผู้ชายมาจีบซักที”

“ไอ้เหี๊ย ไสหัวกลับไปเลยมึง!”
ไอ้ฝันกลายร่างเป็นไอ้ฟัคแล้วว๊ากผมในทันใด ผมจึงเผ่นออกจากห้องแทบไม่ทัน

ผมเดินตะล๊อกต๊อกแต๊กลงบันไดมา ก้าวย่างเรื่อยๆจนออกพ้นประตูโรงเรียน
เดินได้ไม่นานฟ้าก็เทฝนลงมา โอย ฟ้าครับ ใครหักอก ถึงมาร้องไห้เอาตอนนี้เนี่ย
ดีว่าผมไม่ใช่เจ้าสาว(จึงไม่กลัวฝน) ผมเดินต่อไป  เอากระเป๋านักเรียนไขว้หลังไว้เพื่อไม่ให้มันเปียกมาก
แต่จู่ๆก็มีมือลึกลับคว้าตัวผมไป!
.

.

“ผี สาง เทวดา ห่า เหว ปล่อยกู!!”
ผมสบถลั่นและดิ้นกระแด่วๆ


“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
โวยเท่านั้นครับ โวยไว้ก่อนพ่อสอนไว้
พ่อน่ารักเคยสอนว่า ใครมาแตะเนื้อต้องตัว จงด่ามันลูก ด่ามันก่อน แล้วค่อยถามชื่อ


“มึง แม่ง โฮ่ง โฮ่ง”
เสียงตอนท้ายๆไม่ใช่ละ -*-


แล้วเสียงทุ้มลึกชวนขนหัวลุก(เวอร์ไปหน่อย)ก็ดังมาเบาๆ
“จะโวยวายอะไรนักหนาเนี่ย?”

ผู้จับกุมปล่อยผมเป็นอิสระ ผมไม่สนสียงอินทร์เสียงพรหมทั้งนั้น หันหลังไปต่อยสะเปะสะปะด้วยความตกใจ


“เฮ้ยๆ ใจเย็นๆ”
มันผู้นั้นจับมือผมที่พุ่งหมัดเข้าหา
พอจะพุ่งอีกหมัดมันก็จับไว้แล้วรวบร่างไว้ ..แม่ง แรงควายชิบหาย!

“ปล่อยกู มึง ไอ้โรคจิต กูจะ-”
“ไอดิล!”
เสียงนั้นเรียกสติสตังผมกลับมา
ผมจึงกระพริบตาถี่ๆมองเจ้าของอ้อมแขนแข็งแรงให้ชัดเจน….
“เชี้ยหมอก..”

ผมเปลี่ยนจากอารมณ์ตกใจเป็นอารมณ์โกรธ

“มึง อะไร อะไรของมึงเนี่ย ไอ้เหี้ย ซ้อมเล่นเรื่องจำเลยรักอยู่เหรอ”
ผมดิ้นฮึดฮัด

ก็เป็นใคร ใครไม่ตกใจละครับ จู่ๆมีมือของหนุ่มชุดดำมาลากเข้าไปในยุ้งฉางกลางฝน
แม่ม นึกว่าโจรบ้านนอก
ผมมองสำรวจดีๆ จึงเห็นว่าแท้จริงแล้วมันไม่ใช่ชุดดำ แค่ใส่แจ็คเก็ตหนังตัวใหญ่สีดำ
แหม..ชุดมึงช่างเข้ากับบ้านนอกของกูเหลือเกิน

“มึงนั่นแหละ กูแค่เห็นเดินตากฝน เลยดึงตัวเข้ามาหลบในนี้ โวยวายอย่างกะจะโดนปล้ำ”
มันบอกดุดุ แถมยังไม่ปล่อยกอดกูอีก

“เชี้ย มึงเล่นดึงกูมาไม่บอกล่วงหน้าแถมใส่แจ็คเก็ตแบบเนี้ย เหมือนหลุดออกมาจากเรื่องคนเหล็ก แม่ม.. กูก็กลัวดิ”
ผมดิ้นกระแด่วๆต่อไป

“เออ ขอโทษ”
มันว่าพลางมองตา
ผมรู้สึกว่ามันลืมอะไรไปอย่างนะ..

“แล้วมึง.. มึงจะกอดกูอีกนานมะ?”

“นาน”
มันตอบอัตโนมัติ แต่แล้วก็ตกใจ “ไม่ใช่ กูหมายถึง อืม ปล่อยเดี๋ยวนี้แหละ”
แล้วอ้อมแขนแข็งแรงนั้นก็ปล่อยผมเป็นอิสระ

ผมหลุดออกมายืนเก้ๆกังๆ หอบน้อยๆจากที่พยายามดิ้นมาหลายนาที
แล้วจึงหันหลังเดินจะออกจากยุ้งฉางเก่าๆนั้น

“อ่าว แล้วนั่นจะไปไหน”
ไอ้หมอกคว้าแขนไว้

“กลับบ้านดิ”
ผมตอบง่ายๆ

“มึงเห็นไหมว่าฝนตก มึงเปียกหมดแล้วเนี่ย?”
มันบอก

-*- อย่างกะกูจะไม่รู้


“ก็แล้วทำไมวะ กูชอบเล่นน้ำฝน เล่นมาตั้งแต่เด็กๆ”
ผมหน้างอใส่มัน

“แต่ตอนนี้มึงไม่ใช่เด็กแล้ว”
มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “จะเซ็กส์ซี่ไปนะ”
มันมองเสื้อบางๆที่เปียกชุ่มของผม

ไอ้เชี้ย ตอนแรกกูก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก มารู้สึกตอนมึงพูดเนี่ยแหละ!
ผมยกกระเป๋ามาแนบอกโดยอัตโนมัติ


“แล้วมึงหายโกรธกูแล้วเหรอ?”
ผมถามอย่างแปลกใจ

มันมองผมนิ่งๆ “กูไม่เคยบอกว่าโกรธ แค่เสียความรู้สึก ความหมายมันไม่เหมือนกัน”
“ช่างเถอะ” มันตัดบท
“อยู่ในเนี้ยแหละ รอฝนซาก่อน เดี๋ยวไปพร้อมกู”
มันสั่งสั้นๆ แล้วดึงแขนผมไปหาตัว ถอดเสื้อแจ็กเก็ตมันมาคลุมตัวผมไว้..


“ไม่ต้อง กูไม่ใช่สาวน้อยนะเว้ย เอาเสื้อมึงกลับไป”
ผมยกมือขึ้นจะเอาออก แต่มันจับมือไว้ทำหน้าดุดุ
“รู้แล้วว่าไม่ใช่สาวน้อย แต่มึงหนาวจนสั่นงั่กๆเนี่ย ไม่ต้องโวยวายมาก ยืนนิ่งๆเถอะ อย่าซนด้วย”


“มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกูเนี่ย?”
ผมชักไม่พอใจ
มันกระตุกยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันออกไปมองเม็ดฝนด้านนอก
“ตอนนี้..เป็นเพื่อน”

อะไรวะ งง -*-

. . . . . . . . . . . . . . . . .


แล้วพอฝนซาเม็ดผมก็ซ้อนมอเตอร์ไซค์มันมา


“เดี๋ยวแม่มึงก็ด่าอีกหรอก เอาลูกเกย์มาซ้อนท้ายน่ะ”
ผมอดไม่ได้ที่จะแขวะ
มันเงียบไป ไม่โต้ตอบอะไร
ผมจึงเริ่มอีก ชอบหาเรื่องจริงๆเลยกรู

“เดี๋ยวแม่มึงทำโทษให้อดกินข้าวเย็นกูไม่รู้ด้วยนะ”

มันก็ยังเงียบครับ
มีสมาธิกับการขี่รถเหลือเกินนะมึง อีกหน่อยก็บรรลุญาณแล้วละกูว่า

“แม่มึงไม่ชอบกูนะ..”

กึก!
มันเบรกกะทันจนผมไถลไปซบกับแผ่นหลัง
ไอ้หมอกหันหน้ากลับมามองผม
.
.
“นี่ตัวกู ไม่ใช่แม่กู”
.
.
ผมได้แต่มองมัน..


“เข้าบ้านได้แล้ว เดี๋ยวฝนตกอีก”

อ้าว.. ถึงบ้านกูแล้วเหรอเนี่ย

ผมหันมองซ้ายขวา
เออ.. ถึงแล้วจริงๆด้วย
ผมลงจากรถมอเตอร์ไซค์ เดินงงๆเข้าบ้าน ลืมแม้กระทั่งขอบใจมัน

.

.

“พ่อ หวัดดี”
ผมยกมือไหว้ผนังบ้าน เพราะไม่รู้ใครอยู่ไหน

“เออ ดีๆ”
พ่อน่ารักตอบมาแต่เสียง แต่มีอีกคนโผล่มาจาครัวแทน


“ไง ไอดิล!”

ผมยิ้มให้คนผู้นั้น
“หวัดดีครับลุงกรีน”

ลุงกรีนแสนเท่เดินมาตบไหล่ผม “โตเป็นหนุ่มแล้วนะเรา”

“ครับ”
ผมตอบรับ “แล้วลุงโกล่ะครับ”

“อยู่ในครัวกับเกรย์โน่นแน่ะ ช่วยกันทำสงครามกับกับข้าว ไม่รู้มื้อนี้เราจะได้กินอะไรไหม้กันอีก”

ผมหัวเราะ
แหม.. ลุงกรีนก็ว่าไป พ่อผมไม่แย่ขนาดนั้นหรอกน่า


ครู่ต่อมา พ่อน่ารักกับลุงโกก็โผล่ออกมา

“เฮ้ย เสื้อเท่ดีว่ะ ชอบ”
นั่น.. พูดว่ะกับลูกเฉยอะพ่อกู
แต่แล้วผมก็นึกขึ้นได้ ลืมคืนเสื้อให้ไอ้หมอกนี่หว่า

“เอ่อ ไม่ใช่เสื้อผมพ่อ เพื่อนให้ยืมน่ะ”

“เพื่อนคนไหนเนี่ย เสื้อเท่จัง”
ลุงโกยิ้มมากอดคอผมอีกคน

“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปลูก เปียกหมดละน่ะ”
พ่อน่ารักบุ้ยใบไปชั้นบน

“ใครสั่งใครสอนให้ลูกนายตากฝน”
เสียงลุงกรีนแว่วมา

“ทำไม ฉันสอนลูกฉันเอง เท่ดีออก เธอมากับฝน ซวยตรงที่เดินตากฝน ยะฮูว”
เสียงพ่อน่ารักตอบกลับ

ผมส่ายหน้าน้อยๆขณะขึ้นบันได เปิดประตูห้อง และ...
เป็นครั้งแรกที่ผมสังเกตว่า ห้องผมกับห้องไอ้หมอกอยู่ตรงข้ามกันพอดี
เพราะคนที่ว่า..นั่งเล่นกีต้าร์อยู่ในห้องของมัน ผมเห็นผ่านหน้าต่าง..
กีต้าร์..
เป็นเครื่องดนตรีที่ผมชอบมาก พอๆกับขลุ่ย
แต่ทว่า.. ผมเล่นกีต้าร์ไม่เก่งเลย
อาจจะเพราะทักษะ จังหวะ หรืออะไรผมไม่ดีพอก็ตาม แต่ผมยังคงเล่นกีต้าร์ไม่เก่งพอๆกับที่ผมหลงรักเสียงโซโลกีต้าร์เหลือเกิน..

ผมถอดแจ็คเก็ตออก และค่อยๆแกะกระดุมเสื้อ สลัดมันทิ้งไว้กับพื้น
ไอ้หมอกหันมาพอดี
..ทำไมหน้าต่างห้องเราต้องตรงกันด้วยนะ แล้วก็เสือกไม่ปิดม่านกันทั้งคู่อีกไง..

. . . . . . . . . . . . . . . .

ผมเดินถือแจ็คเก็ตลงมาข้างล่างด้วย กะว่าเดี๋ยวจะเอาไปคืนไอ้หมอก

“น้ำมันหอยทัศน์ กูบอกว่าน้ำมันหอย ที่มึงหยิบมาน่ะซีอิ๊วขาว”
เสียงพ่อน่ารักแว๊ดเบาๆ

“เอ้า ก็มึงบอกขวดดำๆนี่หว่า ดีนะว่ากูรู้จักน้ำปลา ไม่งั้นคงหยิบมาแล้ว”

ก็ประจำของคู่นี้ละครับ ทะเลาะกันทุกที่ ทุกเวลา ไม่เว้นแม้แต่บนเตียง (ผมแอบได้ยินบางคืน ฮา..)
.
.
“ผักคะน้าแค่นี้พอมั๊ยคะพ่อ”
??
อ่าว เพื่อนกรู..

ผมเดินเข้าไปดูในครัว ก็เห็นจริงๆครับ ไอ้ฝันมาแวะอยู่นี่


“ไงมึง กลับบ้านทันก่อนฝนตกป่าว”
ไอ้ฝันทักขณะยื่นกะละมังคะน้าให้พ่อผม

“ทันห่าหวอะไรล่ะ เปลี่ยนชุดละเนี่ย”
ผมตอบกลับ
ไอ้ฝันชอบมาแวะอยู่บ้านผมประจำจนเป็นลูกคนที่สองของพ่อๆแล้วครับ
แต่พ่อผมก็รักมันนะ บอกว่ามันน่ารักดี (ตรงไหน?)


“เสื้อใครวะ ซะเท่?”
ไอ้ฝันมองแจ็คเก็ต ผมยักไหล่ “ของไอ้หมอก”

ไอ้ฝันพยักหน้าน้อยๆ บ่นยิ้มๆเบาๆ “เร็วแฮะ”


“อะไรเร็ว?”
ผมฉงน
ลุงกรีนกับลุงโกก็หันมามองด้วย มีแต่พ่อน่ารักกับพ่อหล่อที่วุ่นอยู่กับกระทะ

“เปล๊า”
ไอ้ฝันบอก แล้วไปช่วยทำกับข้าวอีกแรง

“งั้นผม ไปเช็ดที่นั่งหน้าทีวีนะครับ”
ผมบอก แล้วเดินออกมาจากส่วนหลังบ้านที่เป็นครัว เอาผ้ามาเช็ดพื้นที่ว่างหน้าทีวี
เราไม่นิยมนั่งโต๊ะครับ ชอบตั้งวงกินกันบนพื้นเนี่ยละมากกว่า ได้อารมณ์ดี
นั่งหน้าทีวี แต่ทีวีก็ไม่ได้เปิดอะ หรือจะเปิดก็เป็นข่าวคลอไปเท่านั้น
เพราะช่วงเวลากินข้าวคือเวลาโม้แห่งชาติของครอบครัวเราครับ

“ไอดิล มาทอดปลา”
เสียงพ่อน่ารักเรียกมาจากครัว
ผมจึงเดินกลับไปทำหน้าที่ประจำ

“เอากรอบๆนะ”
พ่อน่ารักบอก

“เอาพอดีเถอะ กรอบแล้วมันขม”
พ่อหล่อค้าน

“เอ๊ะมึง ก็กูบอกว่า-”

“เอาล่ะครับ เอาล่ะครับ” ผมแตะไหล่ทั้งสองคน รุนหลังออกไป
“ปลาไม่ได้มีตัวเดียวซักหน่อย เดี๋ยวผมทอดทั้งสองแบบนะครับพ่อ ไม่ต้องทะเลาะกัน”

“เออ แล้วมึง ยกกับข้าวอื่นไปพลางละกันนะ อยู่กินข้าวที่บ้านกูเนี่ยแหละ”
ผมหันไปบอกไอ้ฝัน เพื่อนสาวพยักหน้าน้อยๆ


แล้วมื้อนี้เราก็มีลุงกรีนกับลุงโกที่แวะมาเยี่ยม และไอ้ฝันที่แวะหลบฝนที่ตกลงมาอีกครั้งที่บ้านผมมากินข้าวด้วยกัน


“แล้วแจ็คเก็ตไอ้หมอกมาอยู่กับมึงได้ไงวะไอ้ดิล”
ไอ้ฝันชวนคุย ผมยักไหล่

“มันคลุมตัวให้กูตอนกูเปียกอะ”
ผมตอบพลางยัดข้าวเข้าปาก
แต่ลุงกรีนกับลุงโกหยุดกินหันมามองผมเป็นตาเดียว รวมทั้งไอ้ฝันอีกคน ในขณะที่สองพ่อยังคงกินไม่สนใจลูก


“อะไรเหรอครับ?”
ผมเลิกคิ้วงงๆ

“อ้อ เปล่า”
ลุงโกว่า แล้วกินข้าวต่อไป
ไอ้ฝันเหลือบมองแจ็คเก็ตเป็นระยะๆ
เอาละเพื่อนกู แต่งนิยายจนเพี้ยนไปละ -*-

เรากินข้าวเก็บจานกันเสร็จ ผมจึงเอาแจ็คเก็ตพาดแขน แล้วตะโกนเรียกข้ามกำแพง

.

.

“ไอ้หมอก หมอก!”



“เห่ย เดี๋ยวแม่เขาก็ออกมาด่าหรอกลูก เขาไม่ค่อยชอบเราไม่ใช่เหรอ”
พ่อหน้ารักโผล่ออกมาบอก


“อย่าได้แคร์พ่อ ผมไม่ได้จะไปปล้นบ้านเขาซักหน่อย”
ผมตอบเกรียนๆ


แล้วคุณนายแม่หมอกก็มายืนกอดอกมองจริงๆครับ
“ตะโกนโหวกแหวกอะไรกันน่ะ ช่างไม่มีมารยาท”

.

.

“ผมมีครับ แต่ไม่ค่อยได้เอาออกมาใช้”
ผมตะโกนตอบ

แล้วได้ยินเสียงพ่อน่ารักเอามือตบหน้าผาก แล้วปลงสังเวชเบาๆ
“ลูกกรู -*-”


อึดใจต่อมาไอ้หมอกก็โผล่หัวออกมาจากบ้าน เห็นได้ชัดว่าวิ่งมา คงจะมาจากชั้นบนละมั้ง
มันพยักหน้าให้แม่ทีหนึ่ง แล้วเดินมาหาผมที่ริมรั้ว ..มีกำแพงบ้านกั้นเราทั้งสองไว้

ผมยื่นเสื้อให้มัน
“เอา ขอบใจ ไม่ได้ซักให้ก่อนนะ ก็กูใส่แป๊ปเดียวเอง”
ผมบอกแบบปกป้องตัวเอง


มันกระตุกยิ้มน้อยๆ
“รู้แล้ว เห็นว่าพอขึ้นห้องก็ถอด.. ทั้งเสื้อกู แล้วก็เสื้อนักเรียน..”

.

.

ผมงง
กูรู้ว่ามึงเห็น กูก็ยังเห็นมึงนั่งเล่นกีต้าร์อยู่
“จะพูดทำไม??”

มันพ่นลมหายใจเบาๆ “แรมต่ำ”


“อะไรนะ?”
ผมเอามือเกาหัว ไม่ทันได้ยิน


“เปล่า เจอกันพรุ่งนี้นะ ฝันดีล่ะ”
มันบอกโดยที่ผมยังงงๆอยู่ แล้วหันไปไหว้พ่อๆและลุงๆผม รวมถึงพยักน้าให้ไอ้ฝัน

.

.
ผมหันกลับมามองบรรดาคนเบื้องหลัง
“ยิ้มอะไรกันเหรอครับ?”


ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้า ผมจึงเดินเข้าบ้านแบบงงๆ แต่ไม่วายได้ยินเสียงลุงโกไล่หลังมา
“พี่กรีนว่าไอดิลเป็นไงบ้าง”

“นิยามสั้นๆ” ลุงกรีนตอบ
 
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”

 
<< หน้าผม

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

..danke

[theLUST]

เป็นกำลังใจให้เกรียนนะ 

[PoP~Pu]

“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”

นิยามนี้ใช่เลย ฮ่าๆ

[u_cosmos]

“ตอนนี้..เป็นเพื่อน”
แล้วตอนหน้าเป็นไรอ่ะหมอก เป็นอะรายยยยยย

ชะรอยว่าคุณป้าข้างบ้านเกรียนจะได้เป็นลมมโหฬารอันเนื่องมาจากลูกชายตัวเองแล้วละมั้งคะเนี่ย
><

[๛ナーリバス๛]

อืม... ไอหมอก- ไอดิล คล้องกันนิดนึงนะ อิอิ
ไอหมอกมันรู้ตัวแล้วหรือเปล่าเนี่ยว่าชอบไอดิล
คำสรุปสุดท้าย นี่ใช่มากเลย ฮาๆ
..............
เกรียนเป็นอะไร? น้อยใจไรอีก?

เราว่า การเขียนก็เหมือนกเดิมอ่ะ อ่านแล้วฮาดี สนุกดี

ถ้าเขียนไม่ดีคงไม่มีแฟนเยอะขนาดนี้หรอก

มีใครว่าอะไรหรือเปล่า อย่าเอาไปใส่ใจเลย ยังมีคนอีกมากที่พร้อมจะเป็นกำลังใจ

และติดตามผลงานของเกรียนต่อไป

ตีบวกเป็นกำลังใจสู้ต่อไปนะเกรียน 

[Cacao]

น้องไอดิ้ลลลลลลลล ทำไมหนูึถึงเกรียนแบบนี้อ่ะ ก๊อบปี้ความเกรียนพ่อน่ารักมาทุกกระเบียดนิ้วเลย
แล้วก็เอ่อ....โง่เหมือนพ่อหล่อด้วยอะ เจอคำว่าแรมต่ำแล้วอย่างฮาาาาา
เค้าแอบดูตัวเองแ้ก้ผ้าก็ยังไม่เข้าใจ แหมะ เริ่มสงสารน้องหมอกละ  มาชอบเด็กเกรียนๆข้างบ้านแบบนี้
ทุกคนรู้กันหมด มีเจ้าตัวไม่รู้อยู่คนเดียว เวนจริงๆ 

ฝีมือเกรียนคนเขียนยังสนุกและน่าติดตามเหมือนเดิม ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยสักนิด
เป็นสไตล์ที่เราชอบมาก ภาษาก็สวย บทดี ตัวละครก็อ่านแล้วเรียล เราชอบมุกในเรื่องนี้นะ
อ่านไปก็ขำไป แล้วก็อินท์ไปตลอดละ รอให้มาต่อทุกวัน : )
เกรียนคนเขียนอย่าคิดว่าจะเลิกเขียนเลยค่ะ เกรียนคนเขียนที่มีความสุขที่ได้เขียน
เกรียนคนอ่านก็มีความสุขที่ได้อ่านนะ 

ปล... คิดถึงพี่ทัศน์กับน้องเกรย์ช่วงวัยสะรุ่นเบาเบาเป็นบางเวลา และหนักหน่วงบ่อยๆหนักหนา 

[litlittledragon]

ที่อ่านเรื่องนี้เพราะอ่านง่าย เกรียน ฮา นิยายแต่ละเรื่องมีเสน่ห์ของมัน อย่าไปเปรียบเทียบเรื่องอื่นเลย เรื่องดังๆ บางเรื่อง
ในเล้า ผมก็ไม่ได้อ่าน บางเรื่องคำบรรยายเยอะ จนผมอ่านข้ามตลอดๆ ก็มี แต่เรื่องของเกรียนคนเขียน ผมไม่เคยอ่าน
ข้ามเลยนะ เพราะกลัวตกมุกเกรียนคนเขียน

ตอนนี้อยากเอาไอดิลมาเลี้ยง ขำคำนิยามของกรีน แต่งงแรมต่ำ ปกติแรมต่ำใช้ตอนเช้าๆ ตื่นนอนแล้วสมองยังไม่แล่น
พึ่งจะเคยเห็นเอามาใช้ในความหมายนี้

[THiiCHA]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

ถึงจะเกรียนกับโง่   

แต่มันก็เป็นการผสมผสานที่ลงตัวนะเออ 5555+   

ดูพวกผู้ใหญ่กับสาววายเค้าจะรู้สึกกันไว ดีจัง ฮ่าๆ ลั๊ลล๊า  คืนนี้ฝันดีแน่ๆ

[DraCo_SLa13]

กระทืบไลค์ให้ลุงกรีนกับประโยคนี้

“นิยามสั้นๆ” ลุงกรีนตอบ
“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”

[Heisei]

"เสมือนท้องฟ้าวิปริตแปรปรวนทันใด(อังกอร์)"

เห็นประโยคนี้แล้วทำให้เดาได้ว่าเรารุ่นเดียวกันแน่ๆ
ฮ่าๆๆๆๆๆ

อย่าเครียดไป  เราชอบเรื่อง(เกรียน)นี้มากที่สุดในเล้าฯเลยนะ

[2pmui]

ไอ้หมอกมันเริ่มรุกแล้วโว้ยยย ชอบใจ รุกไวทันใจ
ลุงกรีนวิเคราะห์ไอดิลได้ขาดมาก ถูกต้องที่สุดด
ส่วนพ่อ&พ่อ ไอ้สองคนนี้จะสร้างโลกส่วนตัว หวาน(แบบแปลกๆ)เกินหน้าเกินตารุ่นลูกนะ

นี่ๆไอคนเขียน แต่งๆไป ใครไม่อ่านชั้นจะอ่าน อย่าดราม่า มันไม่เข้ากับนิยาย นิยายเค้ากำลังหวานๆกันอยู่ คนเขียนโปรดอย่าดราม่า

[Folcon]

เกรียนหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์

นิยามสั้นๆ แต่มันทำให้ไอดิลน่ารักมากเลย555555

[MonKeez]

ผมชอบ การเขียน ของคุณนักเขียนนะครับ
 ไม่เห็นจะมีอะไรไม่ดีเลยอะ ผมชอบสไตล์การเขียนของคุณนักเขียนมากครับ
เกรียนๆอย่างงี้ล่ะ ชอบมากกกก

ยังไงก็ขอให้มั่นใจในฝีมือตัวเองนะคร๊าบบบ
ผมอ่านและก็อินทุกทีอะ 
ทั้งสุข ทั้งเศร้า ทั้งเหงา ทั้งน่ารัก จริงๆนะ

“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”
555555555555555555 ผมก็ไม่รุนะ แรมต่ำหนะ 55555

ชอบอะ มาต่ออีกนะครับ

ขอบคุณนะครับ ที่แต่งนิยาย ที่อ่านแล้วเพิ่มความสุขให้กับคนอ่าน

เป็นกำลังใจให้ครับ ^^

[ninenonkung]

หนุกๆแนวๆชอบๆ

[dek_jun_rai]

เกรียนได้อีก.... 

[Gemm]

“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”

 

[MinKKniM]

อังกอร์ เค้าร้องได้ 

ไอดิล ทั้งเกรียนทั้งโง่ ถอดแบบมาจากคุณพ่อ แต่เป็นอะไรที่โครตน่ารักเลย (รักทั้งพ่อทั้งลูก)

ปุ๊กลุ๊ก ทุกเรื่องของคนเขียนสำหรับเราคนอ่านคิดว่ามัน ตรงไปตรงมา ไม่เวิ่นเว้อ อ่านง่าย สนุก ตลก

มุกเยอะมาก(เวลาดราม่ามันยังฮาเลย) มีอะไรโดนๆเพียบ ให้ความบันเทิงมากถึงมากที่สุด ซึ่งเรา ชอบมาก จบ.

[nabua]

“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”

ในที่สุดก็เป็นส่วนผสม 2 in 1 พ่อๆ ก็ไม่รับรู้เรื่องรอบตัว สงสัยต้องให้ 2 ลุงมาสอดแนมบ่อยๆ (แอบคิดถึง) 

[fannan]

สรุปคือดิลไม่ดีสักอย่างทั้งเกรียนแล้วก็โง่อีก 555 หมอกแสดงออกขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเน้อ รออ่านตอนต่อไปครับ

[YouandMe]

+1 ให้กับลุงกรีน ตอบได้เจ๋งมาก 
ท่าทางว่าเส้นทางความรักของหมอกจะมีอุปสรรคเสียแล้ว ฝ่ายไอดิลมีทั้ง 2 พ่อและ 2 ลุง เดี๋ยว 2 เพื่อนพ่อน่ารักโผล่มาอีก 

[Cardiac]

แวะมาอ่านก่อนไปเรียน 

“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!”

เป็นกำลังใจให้คนเขียนเน้อ

[donutnoi]

เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์ สั้นๆ แต่ได้ใจความ 

[LalaBam]

“เกรียนเหมือนเกรย์ โง่เหมือนทัศน์!” 

อย่าว่าพ่อทัศน์สิ

[yeyong]

เป็นนิยามที่ตรงใจจริงๆ

[Infinite Love]

ไอดิลลูก ได้เชื่อพ่อทั้งสองคนมากเต็มๆ เลยนะ พ่อหล่อกะพ่อน่ารักเนี้ยก็นะ
ไม่มีใครยอมใครเลยนะ ขนาดนามสกุลก็ยังต้องเท่าเทียมกัน ใช่แม่งทั้งสองเลย 
คิดถึงลุงกรีนกะลุงโก  แล้วตอนหน้าลุงแอร์กะลุงนนจะมาเที่ยวบ้านพ่อหล่อกะพ่อน่ารักไหมน้าาา
น่าจะมีปาร์ตี้รวมญาตเนอะ จะได้ชวนลุงโจกะลุงหนุ่มมาด้วย 



เกรียนคนแต่งไม่ต้องเปลี่ยนหรอกนะ เอาแนวที่ตัวเองถนัดนั้นแหละดีแล้ว 
ใช่ว่าจะเกรียนอย่างเดียวซะเมื่อไร มันมีครบทุกรสชาติของชีวิตเลยตะหาก
ทั้ง เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม แผ็ดร้อนให้ได้ซี๊ดซาดกัน 
ไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองนะ  ทำให้เกรียนคนอ่านมีทั้งความสุขและรอยยิ้ม
รู้สึกรึเปล่าหละ ว่าตอนนี้เกรียนคนอ่านกำลังนั่งยิ้มอยู่อ่ะ   
+1 เป็นกำลังใจให้คร้าบ 

[tuek]

นิยามซะเห็นภาพเลย

[nunamicky]

เชื้อพ่อแรงจริงๆ
แล้วเมื่อไหร่จะรู้ตัวละเนี่ยว่ามีคนแอบชอบอยู่
อย่างนี้นายหมอกต้องชัดเจนไม่อย่างนั้นไอดิลมันก็มึนอยู่อย่างเนี้ย