ปฐมลิขิต :: Chapter นี้ ให้เป็นตอนสุดท้ายของเดือนนี้นะครับ เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้ผมมีภารกิจบางอย่าง
ขอให้ท่านมีความสุขในการอ่านและขอขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจเช่นเคย
ยินดีต้อนรับนักอ่านผู้มาใหม่ เอ้า เกรียนตามรุ่นพี่ให้ทัน!
เอ้อ ตอนนี้ผมรับ PM ไม่ได้นะ ใครมีอะไรโปรดแจ้งในนี้นะครับไม่เกรียนที่ 5 :: เป๋นหยังมึงง่าว!!ผมเพ่งมองออกไปนอกหน้าต่างพลาง ไอแค่กๆพลางไปด้วย
เซ็งชิบหาย ตากฝนแค่นิดเดียว โดนหวัดแดกซะงั้น
วันนี้ผมเลยต้องกลายเป็น Home Alone โดดเดี่ยว ผู้น่าเกรียน น่ารักว้อย!
แต่ไม่เป็นไร.. บ้านผมไม่น่าเบื่อ หานั่นหานี่ทำได้เสมอ ออกไปเดินเล่นก็อากาศสดชื่น ในเมืองเล็กๆทางภาคใต้..แห่งนี้
พ่อๆผมไปทำงาน
พ่อหล่อเป็นวิศวกรไอที ทำงานให้กระทรวง ICT [ทำไม กรูจะใหญ่ไว้ก่อน] แต่มาพัฒนาฐานข้อมูลให้สถานศึกษาในภาคใต้
ส่วนพ่อน่ารัก เป็นผู้แปลเอกสารราชการให้องค์กรสหประชาชาติ(คนเขียนหน้าตาเพ้อฝันเต็มที่) แล้วก็เป็นกวี
รายนั้นก็เกรียนแหละครับ เที่ยวไปด้วย ทำงานไปด้วย
เพราะสโลแกนของพ่อท่านคือ กูจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ อยู่ที่ไหนก็ได้ แต่งานกูเสร็จแน่
ผมภูมิใจในตัวพ่อทั้งสองคน เพราะบอกง่ายๆว่าพ่อผม ‘แนว’ พ่อผมอาจไม่ได้เก่งกาจ
แต่เพราะทัศนคติในการดำเนินชีวิตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นในรักและความมีน้ำใจต่างหาก..
แต่ผมสิ..
หลายครั้ง ผมอดคิดไม่ได้ ว่าผมคู่ควรจะเป็นลูกพ่อรึเปล่า..?
เพราะผมไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย เป็นเด็กที่โคตรธรรมดา เกรียนไปวันๆเท่านั้น
พอบอกเรื่องนี้กับพ่อน่ารัก พ่อน่ารักก็หัวเราะก๊าก แล้วบอกกับผมว่า
“ตอนพ่ออายุเท่าลูก พ่อเกรียนยิ่งกว่าลูกอีก แต่การที่เราใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ชีวิตก็จะสอนเราเอง ลูกอย่ากังวลไปเลย ลูกจะเจอเส้นทางของตัวเองในที่สุด..ไอดิล”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“ไอดิล.. ไอดิล!”
ผมได้ยินเสียงเรียก จึงสะดุ้งตื่นจากโซฟา
ผมสูดน้ำมูก และกระชับผ้าห่มลายตุ๊กตาหมีแทะเกาลัด
“ฮื่อ”
ผมโผล่หัวออกมาจากบ้าน
“เป็นไง ลิตเติ้ลเกรียน”
ไอ้หมอกครับ เชี่ยหมอก ยืนยิ้มกวนตีนอยู่ริมรั้ว
ผมทำหน้าบู้บี้
“อย่าเรียกกูแบบนั้น นั่นยายกูเอาไว้เรียกพ่อกูเว้ย”
“งั้นให้กูเรียกอะไรดีล่ะ?”
ไอ้หมอกถาม “เรียก..ที่รักดีไหม..?”
.
.
ห๊ะ?
ใบ้กินเลยกู ใบ้กินไปชั่วขณะ
ตะกี้มันพูดว่าไงนะครับ
ไม่เข้าใจแฮะ
“หมายความว่าไงวะ?”
ผมเกาหัวถามมัน
ไอ้หมอกยังคงยิ้มแบบที่มันคงคิดว่ายิ้มแล้วทำให้มันหล่อ
“กินปลาเยอะๆนะ”
แล้วเกี่ยวห่าอะไรกับกินปลาวะ!?
ในขณะที่ยืนงงกันอยู่นั้นพ่อผมก็กลับมาพอดี พ่อน่ารักนั่นเองครับ
“ไง ไอดิล ดีขึ้นยัง”
พ่อเรียกมาแต่ไกล แล้วเดินมามองไอ้หมอกงงๆ
“หวัดดีครับพ่อ”
ไอ้หมอกยกมือไหว้พ่อผม
พ่อน่ารักทำหน้าเอ๋อ แล้วก็พยักหน้ารับ
“เออๆ ดีๆ”
“เอาน้ำให้เพื่อนกินสิลูก”
พ่อน่ารักบอก แต่ผมย่นคิ้ว
“พ่อครับ มันอยู่ในบ้านมันนะ”
ผมเหล่ตาข้ามรั้วไป
“เออว่ะ จริงด้วย”
แล้วพ่อน่ารักก็เดินเข้าบ้านไป
.
.
“อ่าว แล้วมึง มายืนทำอะไรตรงนี้อีก เข้าบ้านไปดิ”
ผมหันไปมองไอ้หมอกที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
“แล้วมึงดีขึ้นรึยัง?”
มันยื่นมือมาพาดกำแพง จนผมต้องถอยหลังไปสองสามก้าว
“ก็ยังไม่ตายนี่”
ผมผายมือพร้อมยักไหล่
.
.
“หมอก คุยอะไรอยู่ เข้าบ้านได้แล้วลูก”
คุณนายแม่หมอกเดินออกมากอดอกริมประตูเรียกลูกชาย
“แป๊ปนึงนะครับ”
ไอ้หมอกหันไปบอก
“แต่แม่มีอะไรให้ช่วยหน่อยน่ะ ได้ไหม?”
“ไปเถอะน่า”
ผมบอกกับมัน “กูไม่อยากมีปัญหา”
มันพยักหน้า แล้วหยิบสมุดสองสามเล่มมาให้ผม “เอานี่ไป”
“อะไร?”
ผมเลิกคิ้ว
“ที่เรียนไปวันนี้ไง”
“กูเอาของไอ้ฝันก็ได้”
ปฏิเสธ หยิ่งครับ กูหยิ่ง ฮ่าๆ
“วันนี้ฝันโดดไปสามคาบ”
มันบอกสั้นๆ
ผมได้ยินดังนั้นก็เลยบอกสั้นๆเช่นกัน
“โอเค งั้นกูเอาของมึง!”
ผมรับสมุดมันมา ไอ้หมอกหัวเราะน้อยๆ แล้วหันหลังเข้าบ้าน แต่ผมเพิ่งนึกออก..
“เออมึง แล้วมึงไม่ต้องทำการบ้านในสมุดนี่เหรอ?”
ผมตะโกนถาม มันหันกลับมาบอก
“ทำ”
“แล้วกูต้องคืนให้มึงกี่โมง?”
ผมถาม มันหันกลับไปมองนายแม่แป๊ปหนึ่ง แล้วเดินกลับมาใกล้กำแพงและบอกผมเบาๆ
“เดี๋ยวกูไปเอาเอง ที่ห้องมึง..”
.
.
อะไร จะมาเอายังไงวะ?
. . . . . . . . . . . . . . . . .
“มึงช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน”
ผมโทรไปเเขวะไอ้ฝัน “รู้ว่าเพื่อนป่วย แทนที่จะช่วยเรียนช่วยจด เสือกโดดเรียนสามคาบอีก”
เสียงไอ้ฝันแว๊ดมาตามสาย
“วันนี้มีแถลงนโยบายต่อรัฐสภาเว้ย กูโดดแค่สามคาบก็บุญแล้ว” “เออ กูเข้าใจมึงก็ได้”
ผมบอกอย่างยอมๆ
ไอ้ฝันอยากเรียนรัฐศาสตร์ครับ มันอยากเป็นผู้นำรุ่นใหม่ที่ใส่ใจไม่ใส่ไข่
“แต่อย่างน้อยก็น่าจะโทรมาถามว่ากูเป็นตายร้ายดียังไงบ้างนะเว้ย”
ผมยังไม่วายหาเรื่อง
“ที่กูไม่โทรเนี่ยนะ ก็เพราะเชื่อมั่นว่ามึงคงแข็งแกร่งพอที่จะไม่เป็นไข้หวัดธรรมดาตาย หรือกูดูมึงผิดไป ก็บอกมา พรุ่งนี้กูจะได้เอาจักรยานปลอดเชื้อ เคลือบสารกันรังสียูวีไปรับ”
แล้วสายก็ตัดไป -*-
ไอ้ฝันเนี่ยน้า.. ด่านิดด่าหน่อยแม่งไม่ได้เล๊ย
ว๊ากกลับตลอด ขี้งอนเป็นเลิศ เฮ่อ.. ไม่สงสัยเลยว่าทำไมมันไม่มีแฟน - -!
ผมจึงไม่เสียเวลาต่อ จัดการลอกสมุดไอ้หมอกด้วยความเร็วแสง จะได้รีบเอาไปคืนมัน
แต่กว่าจะลอกเสร็จก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้ว
เนื่องจากผมมัวแต่กินข้าว กินไอติม กินโดนัท ดูหนังกับพ่อๆอยู่ -*-
.
.
ผมต้วมเตี้ยมออกมานอกบ้าน มองดูลาดเลา
กำลังคิดว่าจะกระโดดข้ามกำแพงเอาไปให้ดีมั๊ย
แต่คิดไปคิดมา ไม่น่าใช่ความคิดที่ดี ผมคงโดนคุณนายแม่หมอกซ้อม ฮุกซ้าย ฮุกขวา แล้วตื่นมาอีกทีในตะรางนั่นแล
.
.
“หมอก..”
ผมเรียกเบาๆ เผื่อมันอยู่ในรัศมีที่จะได้ยิน
“ไอ้หมอก”
ผมเพิ่งระดับเสียงขึ้นเรื่อยๆ
“ไอ้หมอกเว้ยยย!!”
.
.
“นี่ นี่มันอะไรกันน่ะ!”
ประตูเปิดผางออกมา พร้อมกับใบหน้าเหี้ยมๆของคุณนายแม่หมอก
เอาแล้วไงกู..
“คือผม-”
“ดึกดื่นแล้วยังมาตะโกนโหวกเหวกโวยวาย”
“ผมจะ-”
“ช่างไม่มีมารยาท”
“ผมแค่-”
“ไม่รู้จักเกรงใจกันซะบ้างเลย”
“ผมกำลัง-”
โครม!
แล้วเสียงประตูก็ปิดลง..
.
.
“โอเค”
ผมพึมพำกับตัวเอง “ธรณีนี่นี้เป็นพยาน.. ไม่ใช่ความผิดกูนะไอ้หมอก กูพยายามแล้วว่ะ -*-”
ผมหันหลังกลับเข้าบ้าน
เดินต๊อกแต๊กขึ้นบันได แล้วก็เอิ่ม..
.
.
“อือ..อืม”
“อา..เกรย์”
แค่เดินต่ออีกสองก้าว แล้วเอื้อมมือเปิดประตูก็เข้าห้องได้แล้วนะพ่อนะ -*-
“ทัศน์..อืม..มึง..พอก่อน เดี๋ยวลูกมาเห็นหรอก”
พ่อน่ารักพยายามพูดผ่านริมฝีปากที่ถูกปิดทับ
“อืม..”
แต่พ่อหล่อดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ กลับสอดมือเข้าไปลูบไล้ข้างในตัวพ่อน่ารักจนอีกฝ่ายแทบยืนไม่อยู่
ร่างสูงของพ่อหล่อดันพ่อน่ารักไปติดผนังแล้วก้มลงโลมเลียซอกคอย่างเชื่องช้า
แต่สายตาพ่อน่ารักเห็นผมจังๆ จึงขยุ้มไหล่พ่อหล่อไว้ แล้วบอกสั่นๆ
“ไอดิล..”
“อืม..”
พ่อหล่อยังคงเม้มจูบต่อไป
“ทัศน์ กูบอกว่าไอดิล!”
พ่อหล่อจึงหยุด และหันมามองด้านหลังที่ผมยืนรากงอกอยู่
ผมกลั้นขำ ยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปเปิดประตูห้องของพ่อทั้งสองให้
“เชิญครับ สุขสันต์วันครบรอบแต่งงานนะ”
ผมผายมือ แล้วหันหลังเดินมา แต่พ่อน่ารักเอ่ยงงๆ
“พ่อไม่ได้ครบรอบแต่งงานกันวันนี้ซักหน่อยนะไอดิล?”
ผมหยุดเดิน แล้วบอกโดยไม่ได้หันไปมอง
“ถ้าพ่อแต่งงานกันเพราะรัก แล้วจนถึงตอนนี้พ่อก็ยังรักกัน มันก็เป็นวันครบรอบแต่งงานทุกวันไปจนตลอดชีวิตนั่นแหละครับ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมเข้ามาในห้อง วางสมุดของไอ้หมอกลงบนเตียง
แล้วถอดเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำ..
ออกมาก็เช็ดหน้าเช็ดตัวตามปกติ พอตัวแห้งก็โป๊ะแป้งเย็นกลิ่นอโลวที่ผมชอบ แล้วมุดตัวเข้าไปในผ้าห่ม
แสงไฟจากถนนสาดผ่านหน้าต่างเข้ามาสลัวๆ สายลมก็พัดมาแผ่วๆเช่นกัน
ผมไม่ปิดหน้าต่าง เพราะชอบให้ลมโกรก จะได้ไม่ต้องเปิดพัดลมให้เปลืองพลังงาน
ผมหยิบโทรศัพท์มาเสียบหูฟัง เปิดเพลงบรรเลง Through The Abor ของ Kevin Kern ฟัง จนผล็อยหลับไป
.
.
.
.
“อื้อออ อื้อออ”
ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีมือของบุคคลนิรนามมาอุดปากไว้
ผมท่องนะโมสามจบพลาง พยายามดิ้นพลาง
แล้วยิ่งพยายามดิ้น ร่างของผู้บุกรุกก็คล่อมผมไว้
“อื้ออออ”
ผมดิ้นพล่าน พยายามให้ตัวเองหลุดเป็นอิสระด้วยความหวาดกลัวตกใจสุดขีดไม่รู้ผีหรือคน
“ชู่ว์..”
แล้วความอบอุ่นก็แผ่ซ่านเมื่อผมจำได้ว่าคุ้นกับเสียงนี้ แต่ไม่แน่ใจ
“เย็นไว้นะ กูเอง..”
ผมเพ่งตามองผ่านความมือสลัว ใบหน้าของไอ้หมอกเห็นอยู่รางๆ
“กูจะปล่อยมึง อย่าร้องนะ”
มันบอก และผมพยักหน้า
แล้วมันก็ปล่อยมือที่อุดปากผม พร้อมขยับลำตัวที่ทาบทับผมออก
ผลั๊วะ!!
ผมยันตัวขึ้นชกมันทันที
แล้วเผ่นลงจากเตียง คว้าผ้าห่มมาคลุมตัว และคว้าขวดเบียร์สิงห์มากำไว้มั่น
“เฮ้ย! ไอดิล ใจเย็น!”
ไอ้หมอกยกมือทั้งสองข้างขึ้น
ผมตวาดแว๊ด รู้ว่าควรจะตะโกนเรียกพ่อ แต่ขอจัดการเองก่อน
“ไม่เย็นเว้ย มึงบุกรุกห้องกูยามวิกาล มึงจะมาขโมยของใช่มั๊ยหรือจะมาลอบฆ่ากู มึงจะแก้ตัวยังไงในชั้นศาล!”
“ไอ้เวอร์”
ไอ้หมอกขมวดคิ้วใส่
“ช่วยแหกตาดูหน่อย กูจะมาลอบฆ่ามึงเนี่ยกูมีอาวุธมั๊ย”
เอิ่ม.. มันกูอยู่ในชุดนอนโปร่งอยู่หรอกนะ
“แล้วถ้ามาขโมยของเนี่ย กูจะปลุกมึงให้ตื่นทำซากอะไร”
.
.
เอ่อ.. มันก็พูดมีเหตุผลอยู่หรอกนะ
“แล้วมึงมาทำไมเล่า มาได้ยังไงด้วย แม่ม เหาะได้ก็ไม่บอกกู สอนกูหน่อยดิ วิทยายุทธ์มึงอ่ะ”
ผมบอกมัน แล้วมันก็ทำหน้าปลงตกในชีวิตเหมือนไปหลงชอบคนบ้าเข้า
“เอาล่ะตอบคำถามข้อแรก กูบอกแล้วว่าจะมาเอาสมุด มาเอาเองที่ห้อง”
มันเฉลย “ตอบคำถามข้อที่สอง กูเห็นมึงเปิดหน้าต่างนอนทุกคืนตั้งแต่กูมาอยู่นี่ และก็รู้ว่าคืนนี้ก็ต้องเปิดอีก”
มันเดินเข้ามาหาตัวผม แต่ผมถอยหลัง ยังกำขวดเบียร์สิงห์ไว้แน่น
มันจึงชูสองมือขึ้น เป็นทำนองว่าไม่ได้จะทำร้าย
“แล้วมึงเห็นต้นมะยมนั่นมั๊ย”
มันพยักเพยิดไปที่ต้นมะยมที่พ่อผมปลูกไว้ข้างบ้าน มันโตสูงใหญ่จนถึงหน้าต่างห้องผม
“กิ่งนั่นน่ะอยู่ใกล้ห้องกู ไต่กิ่งมาก็ถึงหน้าต่างห้องมึงแล้ว กูก็ปีนเข้ามา ไม่ได้เหอะเว้ย ไอ้เว่อร์”
อ่อ..
“แม่ม ตะโกนเรียกกูก็ได้ กูเอาลงไปให้ เสี่ยงปีนมาทำไม ตกลงไปขาหักจะว่าไงวะ”
ผมวางขวดเบียร์สิงห์ลง แล้วเดินเข้าไปสำรวจว่ามันปลอดภัยดี
“ขอบใจที่เป็นห่วง”
ไอ้หมอกว่าพลางยิ้ม
แต่ผมตอบแบบจริงใจ
“เปล่า กูกลัวต้องชดใช้น่ะ”
<< หน้าไอ้หมอก
“อะ นี่สมุดมึง ขอบใจมาก”
ผมหยิบมายื่นให้มัน แต่ก็เบ้หน้า ควานหาถุงพลาสติกมาใส่สมุดให้ “จะได้ถือง่ายๆนะ”
ไอ้หมอกรับไปแล้วยิ้มเดินไปทางหน้าต่าง
“ไอดิล..”
“หือ..?”
“ทีหลังนอนปิดหน้าต่างด้วย”
“ทำไมอะ”
“เผื่อมีโจร มีขโมย หรือใครจะมาทำมิดีมิร้ายเอาได้ ปีนต้นมะยมขึ้นมาจากข้างล่างก็ยากหน่อยล่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีใครทำได้”
“มึงเคยปีนเข้ามาคนแรกเนี่ยแหละ”
ผมบอก
“ปิดไว้เถอะนะ เพื่อความปลอดภัย”
มันบอก ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพยักหน้าด้วย เชื่อคนง่ายนะกู -*-
“แล้วก็ทีหลัง..”
มันมองร่างกายผม “ใส่เสื้อผ้านอนด้วย”
ผมกระชับผ้าห่มทันที
“ทำไม อยู่ในห้อง นอนคนเดียว ไม่เห็นมีใคร”
ผมบอกดื้อๆ
“เผื่อมีเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นมาให้ต้องออกจากห้องทันทีน่ะสิไอดิล อย่างน้อยก็หาชุดคลุมบางๆมาใส่ไว้ก็ได้ถ้ากลัวอึดอัดน่ะ”
…
“ขอถามคำถามเดิมอีกรอบได้มั๊ยอะ..?”
ผมเดินเข้าไปหามันอย่างงงๆ “มึงเป็นเพื่อนหรือเป็นพ่อกูเนี่ย”
แล้วมันก็ตอบผมแค่เพียง.. “มึงอยากจะให้เป็นอะไรล่ะ?”
ก่อนที่จะปืนหน้าต่างกลับออกไป
ผมยืนงงอยู่แป๊ปหนึ่งก่อนที่มันจะทำท่าทางให้ปิดหน้าต่าง ผมจึงเดินไปปิด แล้วกลับมานอนอย่างงงๆ
. . . . . . . . . . . . . . . .
เช้าวันต่อมา ผมก็นั่งเรียนข้างไอ้หมอกเช่นเดิม
แต่เราไม่ได้คุยอะไรกันเรื่องเมื่อคืน
ฮึ่ม.. เพราะผมสงสัยว่าไอ้หมอกจะมีอะไรบางอย่างแน่ๆ มันต้องเป็นอย่างที่ผมคิดแน่ๆ..
เดี๋ยวช่วงพักผมจะลองปรึกษาไอ้ฝันดู
.
.
อาจารย์เรียกชื่อคืนสมุดการบ้านเหมือนทุกต้นชั่วโมง
“กวีกานต์ ไปยาลน้อย”
ว่าแต่ทำไมคราวนี้นามสกุลกูมันแปลกๆวะ?
ผมเงยมองอาจารย์งงๆ อาจารย์จึงยักไหล่
“ก็มันยาว ครูเลยย่อเป็นกวีกานต์ฯ”
.
.
-*-
“ครูครับ”
ผมเรียกก่อนที่ท่านจะเดินไป “ถามจริง ครูเกรียนมานานรึยัง?”
.
.
โป๊ก!!
โอย..โดนเขกเลยกู ผมจึงเงียบไปในบัดดล แต่ก็เงียบได้ไม่นานเมื่ออาจารย์เรียกชื่อต่อ
“ในฝัน”
ผมกับเพื่อนอีกสองสามคนมองตากันแล้วหัวเราะเมื่ออาจารย์เรียกชื่อไอ้ฟัค
เราจึงพร้อมใจกันร้องเพลง’ในฝัน’ เพลงเก๋ากึ๊กเพื่อสรรเสริญแด่มัน
“หากฝันว่าฉันและเธอ ละเมอความรักร่วมกัน ทุกๆวันแสนสุขฤทัย หากความรักนั้นหนักเหลือเหน็บเนื้อเชื้อรักดังไฟ ฉันขอตายบนตักนาง~”
ฮ่าๆ!!
แล้วนักเรียนทั้งชั้นก็ฮาครืน
ผมได้ยินเสียงสบถของไอ้ฟัคดังแหวกมาเบาๆ
“พวกเหี้ย!”
.
.
“ในฝัน!”
อาจารย์ตะโกนอย่างรับไม่ได้
“เป็นสาวเป็นนาง ทำไมพูดจาแบบนี้! เกรียนไม่มีที่สิ้นสุด ออกไปยืนคาบไม้บรรทัด”
“แต่อาจารย์!-”
ไอ้ฝันค้าน
“เดี๋ยวนี้!”
อาจารย์ยื่นคำขาด
“แต่พวกเหี้ยนี่-”
“อ๊ากก ในฝัน ครูไม่ทนแล้ว! ไปคาบไม้เมตรโน่นเลย!”
.
.
.
.
“มึง ไอ้เพื่อนชั่วช้าสารเลว ต่ำทราม-”
ไอ้ฝันด่าเป็นคอมโบ้เซ็ตทันทีที่หมดชั่วโมง
ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างยอมแพ้
“เฮ้ยๆ ใจเย็น พวกกูก็ล้องี้ตลอด สงสัยวันนี้’จารย์อารมณ์เสีย”
“หากฝันฉันไม่หลอกหลอน ตื่นนอนคงพบหน้าน้อง สมดังปองใจปรารถนา หากเป็นดังเช่นที่หมาย จะตายฉันไม่นำพา- โอ๊ยย!!”
ก็ไอ้เต้น่ะสิครับ มันยังติดลม ร้องเพลงในฝันกวนตีนอยู่นั่นแหละ ผลคือฝ่ามือไอ้ฝันฟาดแม่งเต็มหลังอ่ะ
อึ๋ย - -
ขอให้ผมไม่โดนแบบนั้น..
“ฝัน กูขออวยพรมึงนะ”
ไอ้เต้ว่าพลางวิ่งพลาง “ขอให้มึงเจอใครซักคนที่ทนมือทนตีนมึงได้นะ!”
ไอ้ฝันเม้มปาก เตรียมง้างขาก้านคอไอ้เต้ ถ้าไม่ติดว่าไอ้เต้หายลับลงบันไดไปนู่นแล้ว
“เอาน่ะๆ มึงอย่าเป็นลิงเป็นค่างให้มากนักเลย”
ผมเอามือตบไหล่เพื่อน “ไปนั่งเล่นห้องสมาคมฯเหอะ มึงจะได้แต่งนิยายเกรียนๆให้อารมณ์เย็นๆ”
“กูไม่เกรียนเว้ย!”
ไอ้ฝันค้านทันที
“แหงล่ะ มึงไม่เกรียน กูก็ไม่เกรียน เราเป็นคู่หูคู่ไม่เกรียน เนอะๆ”
ผมโอบไหล่เพื่อนสาวเดินไปด้วยกัน
ทว่าพอเราไปถึงห้องก็มีคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว..
..นั่งเล่นกีต้าร์
“มึงไปเอาบ่วงบาศมาเร็ว”
ไอ้ฝันว่า
“ทำไมวะ”
ผมฉงน
“กูจะเอามาคล้องพระอภัยมณี เห็นนั่งเล่นกีต้าร์อยู่เนี่ย”
-*-
ผมพ่นลมหายใจกับมุขควายๆของไอ้ฝันแล้วมะเหงกมันไปทีหนึ่ง
“บ่วงบาศเอาไว้คล้องกินรีเว้ย ไม่ใช่พระอภัยมณี แล้วพระอภัยมณีก็เป่าปี่ ไม่ได้เล่นกีต้าร์”
“อ่าวเหรอ กูไม่ถนัดวรรณคดีนี่หว่า วันก่อนยังนึกว่าเจ้าเงาะเป็นพระเอกเรื่องสิงหไกรภพอยู่เลย”
-*-
ใครช่วยเอาไอ้ฝันไปเก็บทีเถอะครับ
นับตั้งแต่ย่างเท้าเข้ามาในห้องผมก็เงียบไปโดยอัตโนมัติ เหมือนโดนเสียงโซโลกีต้าร์เพลงแสงจันทร์ซึ่งไพเราะอย่างที่ผมไม่มีวันเล่นได้ สะกดเอาไว้..
หันซ้ายแลขวา ไอ้ฝันหายหัวไปไหนละ ชิ่งหนีทำไมเนี่ยมึง
ภายในห้องจึงมีเพียงผม..กวีกานต์ กับ ..ไอหมอก
ไอ้หมอกชะลอจังหวะเพลง แล้วมองผม
“ร้องให้หน่อยสิ”
เอ่อ.. เรื่องอะไรเล่า
.
.
“แล้วถึงท่อนไหนแล้วอ่ะ”
สรุปกูจะร้องใช่มะ?
“ท่อนสุดท้ายแล้ว”
มันบอกแล้วเริ่มเป่า..
“เอาความฝันใฝ่สองเราไว้ที่ปลายฟ้า..เดินทางผ่านสายธารเวลา ขอให้..ศรัทธา..อย่าลืมลางเลือน”
ผมร้องคลอเสียงกีต้าร์
“รอแสงสว่าง..อรุณรุ่งรางมาเยือน ฝากใจไว้กับเสียงดาวเดือนขอให้มาเยือนเธอ..ในนิทรา”
….
……
……..
เราเงียบกันไปสักแป็ปหนึ่ง
และก็เงียบไปแสนนาน..
. . . . . . . . . . . . . . . . .
“ฝัน..”
ผมเรียกเพื่อนสาวเบาๆ ขณะเดินกลับบ้านพร้อมกันเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน
“ว่า?”
ไอ้ฝันเดินกอดกระเป๋า เตะก้อนหินเล่น
“เมื่อคืนไอ้หมอกปีนเข้าห้องกู”
ผมบอกธรรมดา
แต่..
<< หน้าไอ้ฝัน
“เร็วงั้นเชียว”
เพื่อนสาวผมตาโต
ผมก็ยักไหล่
“กูว่ามันต้องเป็นอย่างที่กูคิดแน่ๆ”
ไอ้ฝันยิ้ม
“แหงอยู่แล้ว มึงเพิ่งรู้เหรอ ว่าแต่ถึงไหนกันแล้ววะ”
ผมยักไหล่บ้าง
“ไม่ถึงไหน มันจะไม่ได้อะไรไปหรอก”
“อืม.. กูเข้าใจ มึงคงยังไม่ได้คิดกับมันแบบนั้น”
ไอ้ฝันโอบไหล่ผม
“ใช่ และกูจะไม่ยอมให้มันทำสำเร็จหรอก”
ผมบอกแบบมุ่งมั่น แต่ไอ้ฝันทำหน้าไม่เห็นด้วย
“เฮ้ย มึงก็อย่าเพิ่งปิดกั้นขนาดนั้น”
ผมส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอกฝัน กูจะปล่อยให้ใครมาล่วงล้ำอธิปไตยของพ่อกูไม่ได้”
ไอ้ฝันพยักหน้า “อืม”
“หือ?” แต่แล้วมันก็เปลี่ยนโหมด เลิกคิ้วงงๆ “นี่เรากำลังพูดเรื่องเดียวกันรึเปล่าวะ?”
ผมพยักหน้า “เรื่องเดียวกันนั่นแหละ มึงก็รู้ว่าครอบครัวไอ้หมอกไม่ชอบครอบครัวกู นี่เขาคงส่งไอ้หมอกมาสืบว่าบ้านกูอยู่กันยังไง จะได้เอาไปว่าเสียๆหายๆ!”
.
.
ไอ้ฝันเอามือตบหน้าผากเบาๆอย่างปลงๆ แล้วทำหน้าแบบที่ผมอธิบายไม่ถูก
>>
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอได้รับความขอบคุณจากเกรียนน้อย
หัวข้อ: Idylle ไม่ไหวจะเกรียน! 5/12/14 ::ไม่เกรียนที่ 25 End:: From This Moment On P.55 (อ่าน 415792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก