หัวข้อ: บ้านพักอลเวง

[abcd]

    ม่ายจิงอ่า...คุณstayingpower จะให้เรื่องจบแบบนี้เจงๆเหรอ

มานค้างคายังไงมะรุ ช่วยสงเคราะห์ต่ออีกจิดส์ม่าได้เหยอคะ

อ่ะแร้วภาคพิเศษล่ะ    ภาคพิสดารก็ด้ะ เหอเหอ ตะแน๋วจาโดนคุณstayingpower ฆ่าทิ้งมั๊นเนี่ย 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

สวัสดีค๊าบบบบ พี่น้องทุกโคนนนนนน... หายจากกระทู้ไปอาทิตย์หน่อยๆกันเลยทีเดียว
หลังจากที่ได้ทิ้งท้ายไปว่าจะมีเบื้องหลังมาให้อ่านกันหนุกๆ วันนี้ได้ฤกษ์เขียนซะทีคับ
จริงๆแล้วพอเขียนตอนจบของบ้านพักฯเสร็จแล้ว ความรู้สึกที่อยากเล่าเบื้องหลังความเป็นมา
ของงานเขียนชิ้นนี้ก็ผุดขึ้นมาในสมองเลยคับ คิดว่าจะเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ แต่พอจะต้องมา
สัมผัสแป้นพิมพ์จะเขียนจริงๆกลับไม่รู้จะเริ่มยังไง .......... อันเนื่องมาจากมันแตกต่างจาก
การเขียนเรื่องอย่างชัดเจน -_-‘’ จะเล่ายังไงหว่า เพราะว่ามันไม่ได้มีเนื้อเรื่องนี่หว่า ?

อ่านมากันถึงบรรทัดนี้เพื่อนๆที่อ่านก็คงคิดประมาณว่า แม่งหลอกให้กรุรออ่าน ทำหอก
อะไรเนี่ย !! ไม่ได้มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเล้ย !!! ถ้าเพื่อนๆคิดแบบนี้ ก็ต้องขอบอกว่า..

คิดถูกแล้ว ..... (ฮามั้ง)

เอาเป็นว่าให้นึกภาพประกอบเวลาเปิดหนังสือซักเล่มล่ะกันครับ มันมักจะมีคำนำ
คำนิยาม คำนำผู้เขียน บลาๆๆ กันไปมา ที่ผมจะเล่าก็คงประมาณเทือกนั้นล่ะครับ
(สำหรับคนที่คาดหวังว่าจะได้อ่านพวกภาคผนวก หรือว่าเชิงอรรถอะไรนี่คงไม่มี
ครับ เสียใจ)

.

.

----------------------------

.

.

ค่ำๆของวันหนึ่ง คืนนั้นคงถือเป็นจุดเริ่มให้ผมมีกะใจที่อยากจะเขียนเรื่องราวบางอย่าง
ออกมา ตอนนั้นไม่เคยคิดเลยว่า ตัวเองจะเขียนได้ขนาดไหน เขียนเรื่องอะไร เขียนไป
แล้วจะมีใครอ่าน ? แล้วจะเขียนได้นานแค่ไหน (แปลว่าจะเขียนได้จบเหรอเป่า)
คืนนั้น... หลังจากอ่านนิยายเรื่องนึง ต้นปอกับสตอเบอร์รี่จบ ผมก็นอนหงายตึง
ล้มตัวลงกับที่เตียงที่ไม่ค่อยจะคุ้นชินนัก ที่บอกว่าไม่คุ้นก็เพราะว่า เมื่อสัปดาห์ที่ผ่าน
มา ผมพึ่งจะย้ายออกมาใช้ชีวิตอยู่คนเดียวนอกบ้านเป็นครั้งแรกคับ (สั้นๆคือย้ายมา
อยู่หอ) มันเป็นช่วงที่ผมต้องออกมาฝึกงานพอดี ...

วันรุ่งขึ้น ตื่นมาด้วยพลังอันเต็มเปี่ยม รู้สึกว่าตัวเองมีความพร้อมที่จะทำอะไรได้ทุกอย่าง
....ยกเว้นแต่เรื่องที่จะเขียน เพราะอยู่ๆก็รู้สึกไม่อยากเขียนขึ้นมาซะงั้น - -‘’ (เค้าว่าแรง
บันดาลใจแล้วก็ช่วงเวลาในการเขียนก็คือช่วงกลางคืนนี่น่ะ) เอาเป็นว่าผลัดไปก่อนละกัน
วุ้ย....

ผ่านไป 1 สัปดาห์ 2 สัปดาห์ ...... จนอ่านเรื่องโน้นเรื่องนี้จบไปหลายเรื่องแล้ว ในที่สุด
ก็ได้ฤกษ์จรดฝ่ามือที่แป้นพิมพ์ซะที .... บ้านพักอลเวงตอนแรกจึงออกมาให้ได้อ่านกัน
ดังนี้ ......

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

หลังจากจบม.3 ชีวิตเด็กนักเรียนต่างจังหวัดอย่างผมก็ต้องจำเป็นต้องย้าย รร. เข้าสู่เมืองกรุง ในช่วงแรกที่ผมรู้ ทำเอาเครียดไปพอสมควร ไหนจะต้องจากถิ่นเกิด ไหนจะเพื่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา
ที่สำคัญผมยังไม่เคยใช้ชีวิตร่วมกันกับนักเรียนผู้หญิงเลย ร.ร ผมในม.ต้นจะเป็นชายล้วน พอมา ม ปลายถึงจะเปลี่ยนเป็น สหศึกษา ความฝันที่เคยร่วมกันกับเพื่อนๆที่จะได้จีบ ได้แอ้มสาวก่อนปลายเทอมก็มีอันมลายสิ้น !!!
ใช่ครับ!! คุณได้อ่านไม่ผิดหรอก การจีบสาวเป็นกิจกรรมหนึ่งๆ ในหลายกิจกรรมอันไร้สาระที่ เด็กชายวัยม.ปลาย(อาจจะรวมถึง ม.ต้น และประถม)มักจะกระทำกัน ผมก็รู้สึกอยากจะทำแบบนั้นเหมือนกัน นั้นเป็นเพราะความเป็นตัวของผมยังไม่ได้แสดงอะไรออกมายังไงล่ะ

นั้นเป็นเหตุผลที่ผมไม่ค่อยจะอยากเข้ามาในเมืองที่เต็มไปด้วยมลภาวะ และสิ่งที่อาจทำให้คนใจแตกมากมาย วันที่ผมต้องออกเดินทาง ผมล่ะแทบไม่อยากเชื่อสายตาเลย เพื่อนที่รักของผมไม่โผล่หัวกันมาซักคน อาจจะเป็นเพราะวันนี้ฝนฟ้าดูจะไม่ค่อยจะเป็นใจให้คนออกนอกบ้านมากนัก

“ เดินทางไป-มาดีนะลูก , ลืมกระเป๋าสตางค์เหรอเปล่า , ของเอามาครบนะ , ฯลฯ” และอีกมากมาย ที่แม่ผมจะคิดได้เฝ้าบอกผม ตลอดจนถึงรถโดยสาร ธรรมดาผมออกจารำคาญด้วยซ้ำ แต่วันนี้ผมกลับตั้งใจฟังที่แม่พูด เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขัด ทำให้แม่ดูจะตั้งอกตั้งใจพูดเป็นพิเศษ นั่นทำให้พ่อเป็นฝ่ายรำคาญซะเอง

“สวัสดีคับ พ่อ-แม่ ” ผมบอกก่อนจะขึ้นรถ ท่ามกลางฝนที่ตกลงมาหนักเอาการ

“เฮ่อ เดินทางวันแรกก็ฤกษ์ดีสุดๆ “ ผมเปรย

จังหวัดที่ผมอยู่จริงๆแล้วก็ไม่ไกลจาก กรุงเทพฯมากนัก เพียง 2 ชม.กว่าๆ ก็ถึงที่หมาย ยกเว้นแต่คุณจะเจอคนขับรถที่คิดว่าทางหลวงเป็นสนามแข่งรถ นั้นแหละย่นเวลาเดินทางได้เกือบครึ่งหนึ่งเลยล่ะ!!

กว่าจะมาถึง ก็เกือบ 3 ทุ่มแล้ว สถานที่ที่ผมต้องพักอยู่ตลอดจนกว่าจะจบม ปลาย เป็นบ้านพักแห่งหนึ่งแถบๆบางเขน ตามความเห็นของผม น่าจะเรียกว่า ”หอพัก” มากกว่า ”บ้านพัก” ที่สำคัญมันสร้างด้วยไม้ทั้งหลัง คงมีส่วนที่ทำด้วยคอนกรีตไม่มากเพื่อความแข็งแรง ที่บ้านผมได้รับการแนะนำจากเพื่อนบ้านว่า ลูกชายของเค้าเคยมาเช่าอยู่ตอนเข้ามาเรียนพิเศษ จึงตัดสินใจให้ผมมาอยู่ที่นี่ เหตุผลอีกอย่างที่พ่อแม่ผมอนุมัติ เพราะเป็นหอชาย หมายถึง คนเช่ามีแต่ผู้ชายแหละคับ ผมจะได้ไม่แอบพาใครๆมาทำอะไรได้ยังไงล่ะ แต่หารู้ไม่ !! ที่นี่แหละจะทำให้ ”ความรู้สึกที่ซ่อน” อยู่ในตัวผมถูกปลุกขึ้น (เว่อร์ไปป่ะ)
หอพักที่นี่นับว่าเป็นสถานที่ที่แปลกจริงๆ ทั้งที่อยู่ในตัวเมืองแท้ๆ แต่กลับมีบรรยากาศที่ดูสดชื่น สะอาด และดูมีระเบียบที่ดี (และไม่มีระบบอะไรให้ยุ่งยากเหมือนที่บางที่) หอนี้มีอยู่ 2 ชั้น และรูปทรงค่อนข้างจะไม่ได้ใช้สถาปัตยกรรมอะไรมากมาย เอาเป็นว่าผมจะไม่อธิบายรายละเอียดให้มันซับซ้อนละกัน ที่นี่มีคนเช่าอยู่เพียง 7 คน มีคนดูแล อยู่ 3 คนเอง
แต่ผมก็ต้องแปลกใจ เมื่อมีหญิงสาววัยมหาลัยมาต้อนรับผม

“ คุณบวร... ใช่มั้ยค่ะ ” หญิงสาวเอ่ย “ เชิญด้านในเลย คุณอยู่ห้อง 203 คะ ”

“ ค..ครับ ผมไม่ยักรู้ว่าที่นี่เค้ามีพนักงานดูแลเป็นผู้หญิงนะ ” ผมเริ่มประโยคสนทนา เธอยิ้มๆ “สวยไม่หยอกเลย” ผมคิด

“ ฉันเป็นลูกเจ้าของหอที่นี่ค่ะ ……… แล้วก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ ที่จะช่วยกิจการของครอบครัว หรือว่าไง..”

พูดได้ดีซะด้วยซิ เธอพาผมขึ้นไปที่ห้องชั้น 2

“ห้องนี้ค่ะ … ส่วนห้องน้ำ เป็นห้องน้ำรวมนะ อยู่ด้านล่าง โทรศัพท์ก็ด้วย …ถ้ามีปัญหาอะไร ก็ไปตามได้นะ ฉันอยู่ห้องข้างล่าง ”

“คนเดียวเหรอ” ผมหยอก

“ กะน้องชาย ” เธอบอกพลางจะเดินลงข้างล่าง

“เออ .. พี่ชื่ออะไรเหรอครับ ผมบาสครับ” ผมแนะนำตัวเอง ที่จริงผมไม่ค่อยชอบชื่อผมเท่าไรหรอก ตั้งแต่ผมพบว่ามีเพื่อนชื่อเดียวกันถึง 2-3 คน ในระยะเวลาเพียง 3-4 ปี

“ เน คะ พี่ชื่อเน ”

“ขอบคุณนะคร๊าาาบ พี่คนสวย” พี่เค้ามองค้อนๆ แล้วก็เดินลงไป ในตอนนี้ผมอยากจะรู้จักคนรอบข้างให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยก็ทำให้ผมอุ่นใจได้ในยามที่ต้องออกมาอยู่คนเดียวอย่างนี้

ก่อนอื่นที่จะทำอะไร ผมอยากจะอาบน้ำแล้วนอนมากๆ การเดินทางมาเกือบครึ่งวัน ทำให้ผมรู้สึกเพลียมากกว่าอยากจะทำอะไร จึงไปเอาของเตรียมลงมาอาบน้ำ ผมสังเกตว่าห้องที่อยู่ติดๆกะผมมันล็อคอยู่

“ สงสัยจะยังไม่กลับ ”

ผมตัดสินใจเดินไปทั่วๆชั้น 2 ของหอ ที่จริงมันไม่ได้กว้างมากเท่าไร ผมเดินเรื่อยเปื่อยสำรวจห้องไปเรื่อยๆ การที่มีคนอยู่เพียง 7-8 คนทำให้เหลือห้องว่างพอควร และพวกนั้นก็คงยังไม่กลับเข้ามากัน จนผมผ่านห้องหนึ่งทำให้ต้องหยุดสาวเท้า ห้องนี้มีคนอยู่แฮะ

“วี้…………….วี้…………….” เวลาคุณดูทีวี น่าจะได้ยินคลื่นประมาณแบบเนี้ยแหละ ผมก็รับรู้ได้ว่ามีคนอยู่ ผมเหลือบไปมองเลขที่ห้อง 206 ห้องนี้อยู่เยื้องออกไป แต่ฝั่งตรงกันข้ามกับห้องผม

“ดูอะไรอยู่ว่ะ ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย ” ท่านผู้อ่าน ผมสาบานได้เลยว่าไม่ได้คิดจะไปแอบดูอะไรเค้าเลยนะ แต่นั่นเป็นขอยกเว้น ถ้าผมไม่ได้ยินเสียง……อื้อ..อา ???

“ใครครางวะ…!?” เร็วเท่าความคิด ผมหันซ้าย-ขวา เห็นว่าไม่มีใคร ต่อมอยากรู้อยากเห็นผมก็เริ่มทำงานทันที ผมค่อยๆแนบหูที่ประตู ได้ผล มันชัดขึ้นกว่าเดิมมากๆ ฟันธงได้เลยว่า คนที่อยู่ในห้องกะลังดูหนัง ไม่ต่ำกว่าเรต R อยู่แหง่มๆ แค่นั้นก็เพียงพอที่ทำให้ผมอยากรู้อยากเห็นมากกว่านั้น ทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ละนะว่ามีกิจกรรมอะไรอยู่ในห้อง แต่ผมก็หาช่องโหว่ ช่องอะไรก็ตามที่มองเข้าไปไม่เจอ จนซักพักผมรู้สึกว่าเค้าจะเปิดเสียงดังขี้นกว่าเก่า สงสัยใกล้ถึงฝั่งแล้วละมั้ง เมื่อหาไม่เจอผมเลยตัดใจจะไปอาบน้ำดีกว่า

เท่านั้นแหละ !? มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งรุ่นราวคราวเดียวกะผม โผล่จากบันไดขึ้นมา

“ เกือบไปแล้วมั้ยกู ” ผมนึกในใจพลางขอบคุณสวรรค์

“มาทำอะไรตรงนี้เหรอครับ ” ชายคนนั้นถามผม

“อ้อ ผมหาห้องน้ำไม่เจออะครับ ” ผมแก้ตัว

“ห้องน้ำอยู่ด้านล่างครับ นายคนที่มาอยู่ใหม่เหรอ” เค้าถาม

“แปลกแฮะ เรานึกว่าพี่เราบอกแล้วซะอีก ?”…

“ยังไม่มีใครบอกเลย… สงสัยพี่นายลืมแหละ ” ผมโบ่ยความผิดไปที่พี่เนเต็มๆ

“นายเป็นน้องพี่เนเหรอ …ก็เป็นเจ้าของที่นี่อะเด๊ะ ” ผมเปลี่ยนเรื่อง

เค้าพยักหน้า “ใช่ ช่วงนี้ปิดเทอมอยู่ พี่เนก็เลยมาอยู่ด้วย ปกติเค้าจะมาช่วยวันเสาร์-อาทิตย์ เออ .. เราชื่อ
น้ำนะ นายเรียนชั้นไหนแล้วล่ะ”

“ม .4 ” ผมตอบ

“เฮ้ย!! อยู่ชั้นเดียวกันเลย”

เป็นอันว่าผมได้รู้จักสมาชิกในครอบครัวใหม่อีกคนหนึ่งแล้วล่ะ แต่ผมก็ยังอดสงสัยเสียงลึกลับในห้องนั้นไม่ได้อยู่ดี อยากรู้จริงๆว่าใครกัน !!!?

“ทำไมหอนี้มันมีคนอยู่น้อยจัง ออกจะกว้าง” ผมถามเพื่อนใหม่

“…. นายอยากรู้จริงๆเหรอ ” เค้าตอบ เสียงซีเรียส

“ ท..ทำไมเหรอ มันมีอะไร ” ผมชักอยากรู้

น้ำค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาหา “นายไม่รู้เหรอ…ที่นี่เจ้าที่เฮี้ยนมากเลยนะ ……..!! ยังไงก็เตรียมใจไว้บ้างก็ดี”

“ ฮึ่ย ถึงขนาดต้องเตรียมใจเลยเหรอวะ ” มันพูดงี้ผมชักปอดๆแล้วซิ ถึงผมจะไม่ใช่คนกลัวผีซะทีเดียว แต่บรรยากาศที่นี่ก็นับว่าพอตัว

“นายกลัวผีด้วยเหรอ” เค้าถามผม แล้วยิ้มแบบมีเลศนัย !

“ปล่าว!! ไม่เห็นต้องกลัวเลย เออ …เราหมายถึงเราไม่ไปลบหลู่นี่หว่า เราก็อยู่ส่วนเราดิ ” ผมอุบอิบ

“ก็ดี…..เดี๋ยวเราพาไปดูห้องน้ำละกัน”

“แล้วที่นี่อยู่กันกี่คนเหรอ” ผมถามระหว่างเดินไปห้องน้ำ

“ถ้ารวมนายกะฉันด้วยก็ 6 คน ” แล้วไอ้น้ำมันก็แนะนำคนในหอให้ฟังว่ามีใครบ้าง ตามประสาผู้รู้

“คนแรก เป็นพี่ใหญ่ของที่นี่เลย ชื่อ พี่โอ เรียนสถาปัตย์ฯ *** อยู่ปี 4 แล้ว นิสัยเหรอ อืม??? ก็ดีนะ ดูภายนอกเป็นผู้ใหญ่ดี แต่ตัวจริง แม่ง ถล่นสุดยอด กวนตีนที่หนึ่งเลยแหละ ตามสไตร์เด็กสถาปัตย์ เออ … จริงๆแล้วพี่เค้าก็อยากให้น้องๆสนุกสนานอะแหละ ที่พูดมาแรกๆ นี่เหยียบไว้เลยนาเฟ้ย !!” ผมหัวเราะแล้วพยักหน้า

“พี่รองเรามี 2 คน ปีเดียวกันแต่เรียนคนละที่ พี่เต้ อยู่ปี 2 บริหาร *** รายนี้กะพี่โอ ซี้ปึ้กอะ บ้อบอพอๆกัน นายต้องเจอกะตัว รับรองจะติดใจในความบ้าอะ ” มันพูดทำหน้าเหมือนกะเจอสิ่งมหัศจรรย์งั้นแหละ !!

“แล้วก็พี่รัญ อยู่บัญชี *** ขานี้นะพึ่งพาได้กว่าพี่โอหว่ะ ดูฉลาดดี ไม่ขี้โม้อะ มาดสุขุมนุ่มลึก เสียอยู่อย่าง พี่แกคิดอะไรทำอะไร เป็นเงินเป็นทองไปหมด แบบว่างกชิบเป๋ง เนี่ย!! ตั้งแต่คบกันมานะ พี่แกเคยพาพวกไปเลี้ยงแค่ครั้งเดียวเอง แถมเลี้ยงไดโดมอนอะด้วย ไอ้ที่มันคนละ 99 อะ คุ้มแกซิงานนี้ แล้วแบบว่าโค้กนี่นะ สั่งแบบเติม 2 แก้ว แล้วมารินเติมกันอะ กูโคตรอายเลย หน้าตาก็ดีนะ แต่งกนี้นะ ชาตินี่ก็หาแฟนไม่ได้หว่ะ” มันพูดซะผมไม่อยากนึกภาพเลย

“ทำไมเหรอ งกแล้วมันผิดตรงไหนไม่ทราบ !!” อยู่ๆ คุณพี่คนที่ไอ้น้ำกะลังกัดอยู่ก็เปิดประตูห้องน้ำมาเฉยเลย (โอ้ !! สูตรสำเร็จจริงๆ)

“อ้าว พี่รัญ กลับมานานแล้วเหรอ ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย ” ไอ้เจ้าน้ำทักทายหน้าชื่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เออ.. ก็พึ่งกลับมาแหละ ทันได้ยิน ไอ้หมาตัวไหนมันลอบกัดอยู่ละเฟ้ย !! ” อู้ ย เจ็บแสบ ผมหัวเราะพลางหันไปหาพี่เค้า พี่เค้าหน้าตาดีจริงๆแหละ ตี๋ๆตามสไตร์คน”งก” (ไม่ได้ว่าใครนะครับ)

“สวัสดีคับพี่ – รัญ --” พี่เค้ารับไหว้ แล้วหันมาบอกผม

“อย่าไปฟังอะไรไอ้นี้มันมากนะน้อง ไอ้เนี้ยตัวขี้อำเลย ”

“ยังไม่ใครกลับมาเลยเหรอ ” พี่รัญ ถาม

“คับพี่ พี่โอ กับพี่เต้ก็ยังไม่กลับ สงสัยไปต่อไหนกันมั้ง ไอ้เป้กไปดูหนังกะเพื่อนอะคับ” นี่คงจะเป็นสมาชิกที่เหลือที่น้ำยังไม่ได้แนะนำ

“ไม่มีใครอยู่หอนี้เลยเหรอ ????????? ” ผมโพล่งออกมา

ก็เออดิ ก็นอกจากเรากะนาย ขึ้นไปข้างบนเมื่อกี้ ก็ยังไม่มีใครกลับมาเลย …. มีไรเหรอ?” ไอ้น้ำบอกทำท่าสงสัย

“อ้าว….แล้วเมื่อกี้ …. …..ใคร??” ผมเริ่มสงสัย

“ใคร อะไรเหรอ?” คราวนี้เป็นพี่รัญถามผม

“ปะ ปล่าวคับพี่ ไม่มีไรหรอก งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะคับ พี่ใช้เสร็จแล้วใช่ป่ะ” ผมเลี่ยงที่จะตอบ แล้วเดินขึ้นไปข้างบน แต่ก่อนจะเข้าห้อง ผมก็อดไม่ได้ที่จะมองห้องเจ้าปัญหาที่ผมได้ยินเสียง

“เฮ้ย !! คิดมากไปได้ ผีไม่มีในโลกนี้ ซะหน่อย ” ผมปลอบใจตัวเอง เพียงหวังว่าผมจะได้ไม่ต้องยุ่งยากที่จะต้องหาหอใหม่ซะตั้งแต่ยังไม่ได้เปิดเทอม เพราะโดนผีหลอก!!



<จบตอนแรก>

[Junrai_Hyper™]

แทงยู ค้าาาบบบบบ บลู

มาปาด ยังไม่ได้อ่าน งานเยอะมั้กมัก

ไม่ได้คุยโทรศัพท์กะใครหนา


พูห์

[momoki]

ขอบคุณ คร้าบป๋ม คุณ บลู

เรื่องนี้ คุ้นหง่ะ เหมือนเคยอ่านที่ไหน

บาส กะรัญ...แต่จำไม่ได้แหละ(จำเนื้อเรื่องไม่ได้ด้วยแต่มานคุ้นๆอิอิ)

มาต่อด้วยนะคร้าบป๋ม

[Junrai_Hyper™]

ลืมอ่านไปเลย

5555


เรื่องน่ารักดีครับ


ขอบคุณที่เอามาลงให้ครับบลู


พูห์

[มูมู่น้อย]

อิอิ  รออ่านอยู่คะ  น่ารักดี  ดีใจจัง  คิดถึงเรื่องนี้มาก  ๆ เลยอะ  อยากอ่านอะไรก็ได้ที่มาจากคุณ staying power อะคะ

ขอบคุณคุณบลูน้า ดีจาย 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่านจบแล้วคิดว่ายังไงคับ ... ห่วยใช่ม่ะคับ 555 ผมกลับไปอ่านก็รู้สึกแบบนั้น หลายๆคน
อาจจะงงว่า เออ ผมเขียนตอนนี้เป็นตอนแรกเหรอวะ ? (//รีบกลับไปอ่านตอนแรกอย่าง
ด่วน) อันนี้เป็นตอนแรกที่ผมเขียนลงไปในเว็บที่ชื่อ บอยออนเดอะเน็ท ครับ เหมือนอย่าง
ที่หลายๆคนได้บอกไว้ว่าเคยอ่านเรื่องประมาณนี้จากไหนน้า ... เพื่อนๆหลายคนก็จำได้คับ
ก็ตามมาอ่านกัน (ตอนรู้ว่ามีคนตามมาอ่านนี่ อารมณ์เหมือนได้พบเพื่อนเก่า)
ช่วงนั้นพวกฟิกเกอร์ หรือว่าเรื่องสั้น ผมก็จะอ่านจากเว็บนี้เว็บเดียวคับ ส่วนเว็บปาล์มนั้น
ผมเข้ามาดูแต่เรื่องอย่างว่าเท่านั้น !!! (คุณซาตานอย่าว่าผมนะ) ลงไปตอนแรก พรึบ.....
ไม่มีคนมาคอมเม้นแม้แต่คนเดียวคับ 555 แต่ก็ไม่ได้อะไรคับ เพราะว่า เว็บนั้นจะมีคล้ายๆ
กับเค้าเตอร์บอกไว้ด้วย ว่ามีจำนวนคนมาอ่านแล้วเท่าไร พอเห็นตัวเลขว่ามีคนมาอ่านอยู่
บ้าง ก็พอจะมีกำลังใจหน่อยๆ ตอนที่ 2 ที่ 3 จึงเกิดขึ้นมา .........

ผมเขียนบ้านพักอลเวงมาได้เกือบเรียนจบมั้ง มีหลายภาคอยู่เหมือนกัน (หลายๆคนอาจคิดว่า
จะซอยภาคยิกๆทำไม เอ็งได้แรงบันดาลใจมาจากสตาร์วอร์เรอะ คำตอบคือ ...ก็ไม่รู้เหมือนกัน
หุหุ รู้แต่ว่ามีหลายภาคแล้วเท่ห์ดี อิอิ ) จนในที่สุดอยู่ๆเว็บก็ทำการหยุดไปซะดื้อๆ หยุดในที่นี้
คือผมส่งต้นฉบับไป แล้วก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอีกเลย แล้วพักใหญ่ๆ เว็บก็เปลี่ยนรูปแบบไป
เป็นอีกอย่างนึง ..... บ้านพักฯก็เลยปิดลงด้วยประการละฉะนี้แล ถามผมว่าเสียดายมั้ย ต้อง
บอกว่าเสียดายมากกกกกกกกก ตอนนั้นเริ่มมีคนมาแสดงความเห็น มาติติง อะไรบ้างแล้ว
ยิ่งทำให้รู้สึกอยากเขียนเข้าไปใหญ่ (จากเว็บนี้ทำให้ผมรู้จักคนหลายๆคน ซึ่งเป็นเพื่อน
เป็นพี่ เป็นน้อง จนมาถึงทุกวันนี้เลยล่ะ ^^)

เวลาผ่านพ้นไปเกือบปีได้ .... แล้วอยู่ๆ ก็มีคนทักขึ้นมา ทำไมไม่เขียนเรื่องต่ออ่ะ ?

จะให้กูไปเขียนที่ไหนวะ ? ผมตอบกลับไป ตอนนั้นบอกตรงๆ ถ้าเว็บบอยฯมันกลับ
มาให้เขียนได้ ผมก็จะกลับไปเขียนใหม่ แต่ดูเหมือนว่าหัวมันฝืดๆแล้วไงก็ไม่รู้

อ้าว เว็บเกย์มีตั้งเยอะแยะ ไม่ลองลงดูอ่ะ

ไม่รู้ดิ ตอนนี้ยังขี้เกียจอยู่เลย ผมว่า

ตอนนี้เห็นในปาล์มก็มีคนเขียนเรื่องลงอยู่นี่หว่า ไม่ลองเขียนดูอ่ะ เพื่อนผมบอก

เฮ้ย ปาล์มเนี่ยนะ ผมถาม คืออารมณ์นั้นประมาณว่า แม้แต่กระทู้ซักทู้ คอมเม้นซักอัน
ผมก็ไม่เคยโพสลงไปแม้แต่นิด เพราะอะไรเหรอ เพราะว่ากลัวอะดิครับ ตอนนั้นปาล์ม
ยังไม่ได้ขึ้นมาบนดินเหมือนตอนนี้ แถมถ้าจะให้พูดตรงๆเลย คือ เว็บเก่าที่ผมลง คือมี
คนมาอ่านไม่ได้เยอะอะไรมาก ถ้าเข้าใจอารมณ์คือ เหมือนเพื่อนๆมาอ่าน มาเล่าให้ฟัง
กันมากกว่า คนหมู่น้อยอ่าน โอกาสเสี่ยงที่จะโดนด่า และก็วิพากษ์มันมีน้อยกว่าไงครับ ..

สำหรับปาล์มฯความกว้างใหญ่ของผู้คนที่จะได้เข้ามาอ่านก็เหมือนกับพันทิปอ่ะคับ

กลัวที่จะพอโพสไปแล้ว เค้าจะมาถามว่า เอ็งมาเขียนไรเหรอ ? กลัวนั่นกลัวนี่ กลัวที่จะไม่มี
คนอ่าน ที่สำคัญคือ ผมกลัวเขียนไม่จบ (ฮา) แต่จริงๆม่ะขำนะครับ กลัวแบบนั้นจริงๆ ...
เพราะบ้านพักฯเก่าที่เคยเขียน ผมก็เขียนยังไม่จบ (จริงๆคือยังไม่รู้จะจบแบบไหนด้วย) ที่สำคัญ
คือ บ้านพักฯที่ผมเขียนในเว็บเก่า ลงเดือนล่ะสองตอนคับ -_-‘’ บางตอนลงเดือนล่ะครั้ง
และนานสุด 3 เดือนครั้ง.... ฉะนั้น ผมจะมาลงแบบนั้นในบอร์ดปาล์มไม่ได้แน่ๆ จริงมั้ย...?

เมื่อคิดได้เช่นนั้นผมก็เลย

เอาไว้กูพร้อมก่อนแล้วค่อยเขียนล่ะกัน ผมบอกมันไปแบบนั้น .....ผ่านไปเกือบปี แล้วก็มา
ถึงวันนั้นของเดือน - - ปีที่แล้วนั่นเอง ช่วงที่ผมว่างๆไม่มีอะไรจะทำ (แต่ตอนนั้นทำงานแล้วนะ)
ต้นเดือนธันวาฯ ความคิดที่อยากจะเขียนอะไรบางอย่างก็ผุดขึ้นมา แล้วในที่สุด บ้านพักอลเวง
ก็ได้ฤกษ์ลงตอนแรกในเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ได้อ่านกันในวันที่ 7 ธันวาคม คับ ^^...... ถึงวันนี้
ก็เกือบ 10 เดือนเต็มๆแล้วกับ 5 ภาค บางภาคสั้น บางภาคยาว แล้วก็อารมณ์จริงๆ 55 แต่จน
แล้วจนรอด หลังจากไม่เคยคิดว่าจะเขียนยังไง แล้วจะจบยังไงในวันนั้นเมื่อสามปีก่อน ...
ในที่สุดก็มีวันนี้ ทำสำเร็จจนด้ายยย...

//กุมมือ ทำท่าชูกำปั้น ประหนึ่งยืนอยู่เหนือยอดเขาเอเวอร์เรส

.

.

เบื้องหลังงานเขียนหกสิบกว่าตอนตลอด 5 ภาค ตลอด 10 เดือนที่ผ่านมา เหมือนจะนานจิงๆคับ
ทุกตอนเหมือนจะถูกกำหนดเอาไว้ว่า ต้องเจ็ดหน้ากระดาษเอสี่ขึ้นนะเมิง แถมตัวต้องขนาด 14
ด้วยอ่ะ ..... มันจะยาวไปมั้ยยย แล้วจะยาวอะไรกันมากมาย ?! (อันนี้ถามตัวเอง) หลังจากโพส
ลงไปเรียบร้อยแล้ว พอมีคนทักเข้ามา อ่านจบแล้วอ่ะ เมื่อไรจะมาต่อตอนต่อไป

ตูจะบ้าตาย เขียนเกือบสามสี่ชม. มานอ่านสิบนาทีจบ .......

หดหู่เหลือออเกินนนน แต่จริงๆแล้วก็ดีใจเพราะว่ามีคนอ่าน แล้วก็อยากอ่านต่อ หุหุ
เพราะถ้ามานทักประมาณว่า ยาวหว่ะ ม่ะไรจะจบวะ กูคงเศร้าพิลึก (ตกลงมึงเอาไว้แน่)

ถ้าจำได้ ในตอนแรกๆ ผมเคยบอกไว้ว่า จะโพสวันล่ะตอน วันเว้นวัน แล้วจากนั้นมาก็
วันเว้นสามวัน จนอาทิตย์ล่ะตอน ถึงขนาดว่าเดือนล่ะตอนเกือบจะเคยเลย ช่วงนั้นจะ
ต้องพูดว่า งานหนักจริงๆคับ ไหนจะต้องเล่นเอ็มฯ ดูทีวี เล่นเกมส์ ไปเที่ยวกับเพื่อน
ดูหนัง เว้ยยยยย.... หมายถึงงานที่ทำมันหนักจริงๆนะ แฮะๆ แล้วอยู่ๆยังกระสันอยาก
เรียนต่อขึ้นมาซะงั้น ทำให้มีภาระเป็นเท่าตัวกันเลยทีเดียว ..... แต่มันก็รอดมาได้จนถึง
ป่านนี้ หุหุ

มีคนถามผมว่า เขียนเรื่องยากมั้ย ... ไม่เบื่อเหรอ เขียนแล้วได้ไร ? อยากเป็นนักเขียน
เหรอ ? อะไรเทือกนี้

เขียนยากคับ เบื่อ แล้วก็ไม่ได้อยากเป็นนักเขียนด้วยอ่ะ - - แต่เพราะว่าอยากเขียนก็เลยเขียน
ผมก็บอกไปแบบนี้ ดูเหมือนตอบแบบให้ดูติสส์ๆ แต่จริงๆคือกูไม่รู้จะตอบอะไรต่างหาก
เพราะทุกครั้งที่เขียนไปแล้ว มีคนตอบโน่นตอบนี่ มีคนมาคุยในทู้ มีคนมาให้กำลังใจ ...
ผมว่าทุกคนล่ะ คนที่เขียนเรื่องทุกคน จะรู้สึกว่า โอ้ว....นี่ล่ะ คือผลที่ได้จากที่ลำบากลำบน
เขียนมาให้อ่านนี่ล่ะ แล้วยังจะคนที่ไม่ได้เข้ามาคุยอีกล่ะ (อันนี้พูดแบบเข้าข้างตัวเองว่าคง
พอจะมีคนอ่านบ้างอ่ะ) แค่นี้ก็มีกำลังใจจะเขียน อยากจะเล่าแล้วคับ

แรงบันดาลใจเป็นส่วนสำคัญที่ทำให้ผมสามารถที่จะเขียนเรื่องนี้ตั้งแต่ต้นจนจบได้ครับ
ไม่ว่าจะเป็นทั้งเนื้อหา มุกต่างๆ บรรยากาศหลายๆอย่าง ล้วนแล้วแต่หยิบจับมาใส่ให้เข้า
กับเรื่องราวทั้งนั้น ที่สำคัญที่สุดขาดไม่ได้ครับ ถ้าใครได้เคยอ่านการ์ตูนของอาจารย์อาดาจิ
ผู้เขียน H2, Touch คงจะคุ้นๆกับฉากที่จะเหมือนกำลังจะสื่ออะไรบางอย่าง
ออกไป แล้วอยู่ภาพก็ต้องฉับออกไปเลย ทิ้งประเด็นให้คนอ่านคิดตาม .... ซึ่งสิ่งเหล่านั้น
ผมได้มาจากอาจารย์เต็มๆเลยคับ - - (ถึงแม้ว่าจะทำออกมาได้ไม่ดีเท่าไรก็เหอะนะ)

แล้วคุณๆอ่ะ ไม่คิดจะลองเขียนเรื่องของตัวเองซักตั้งเหรอคับ ? แล้วจะรู้.....หึหึ (หัวเราะเหมือนประชด
ไงม่ะรู้วุ้ย)

โดย staying power

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ถ้าเพื่อนอยากอ่านกันต้องอ้อนวอนคุณ staying power แล้วหล่ะ
ผมเคยอ่านนานมาแล้ว และไม่รู้ว่าจบหรือป่าว
ผมก็อยากอ่านอีกรอบมาก ไม่ได้เก็บไว้ด้วยจิ

เมื่อวานผมก็เห็นแวะมาด้วยครับ
************************************************************************************

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยหลังบ้านพักฯ
1. บ้านพักอลเวง ถูกเขียนมาครั้งแรกสุดเมื่อ สามปีที่แล้ว โดยคอนเซ็ปของเรื่อง มีทั้งที่คล้ายและ
ไม่คล้ายกับบ้านพักฯที่เขียนมาใหม่ครั้งนี้เลย

2. ชื่อตัวเอกทั้ง 2 ฉบับไม่เหมือนกันโดยสิ้นเชิง

3. ตอนที่นำกลับมารีเมคใหม่ทั้งหมด (เปลี่ยนแค่ชื่อตัวตัวเอก) คือภาค 2 Diary is ... ส่วนภาค
ที่เขียนในเว็บเดิมชื่อภาค The classic

4. ภาค the classic ในเว็บเดิม ได้รับแรงบันดาลใจมากจากภาพยนตร์เรื่อง The classic
คนแรกของหัวใจ...คนสุดท้ายของชีวิต และเป็นที่มาของเพลง Canon in d

5. the series ไม่ได้เป็นชื่อภาคของ บ้านพักอลเวง ภาคแรก เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะตั้งชื่ออะไรเท่านั้นเอง
- -‘’

6. ชื่อ บ้านพักอลเวง นำมาจากชื่อการ์ตูนเรื่อง Love Hina บ้านพักอลเวง แต่เรื่องราวข้างใน
ไม่ได้เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว

7. ชื่อ ภาค 2 ไดอารี่ อิส.. ซึ่งเป็นเรื่องราวของโอ้ต นำชื่อมาจากเว็บไซต์ไดอารี่ออนไลน์ของน้องฮันต์
Diaryis.com

8. ชื่อภาค 3 รักหายไปแต่หัวใจยังอยู่ ได้ชื่อมาจากหนังสือของคุณดอกไม้สีขาว (ผมไม่ได้อ่านหนังสือ
แต่พอได้เห็นชื่อแล้ว มันจี๊ดดี)

9. ชื่อภาค 4 คิมหันต์ นิรันดร ......... ไม่บอก ความลับ 5555

10. ชื่อภาค 5 Seasons Change ฤดูที่แตกต่าง นำมาจากเพลงของคุณบอย โกสิยพงษ์ แถมเพลง
ประกอบก็นำเพลงของคุณบอยมาด้วยเช่นกันคับ (ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ภาพยนตร์เรื่อง เพราะอากาศเปลี่ยน
แปลงบ่อยของ gth กำลังจะฉายพอดี อิงกระแสซ้า)

11. บ้านพักฯฉบับปาล์มลงตอนแรกในวัน พุธที่ 7 ธันวาคม 2548 และตอนจบ วันอังคารที่ 31 ตุลาคม
2549

12. บุคคลที่กล่าวในเรื่อง มีตัวตนจริงกว่า 80% แต่ไม่ได้ใช้ชื่อนี้

13. เนื้อเรื่องในบ้านพักฯฉบับปาล์ม มีทั้งเรื่องจริงและเรื่องแต่ง

14. เหตุการณ์ฆาตรกรรมบนเกาะพะงัน ไม่ใช่เหตุการณ์จริง (เชื่อมั้ย?)

15. เพจเจอร์ของโอ้ตเป็นยี่ห้อ Paclink และเบอร์เพจเจอร์เคยมีเป็นเบอร์ที่มีอยู่จริง
(แต่ป่านนี้คงตัดไปนานชาติแล้ว)

16. ไดอารี่ที่โอ้ตฝากไว้กับปริ้นเป็นไดอารี่เล่มเดียวกันกับที่เขียนไว้ในภาค 2

17. ชื่อตัวเอกของเรื่องจริงแล้วต้องสะกดว่า ปริ้นซ์ – prince = เจ้าชาย

18. รถโดยสารประจำทางที่ปริ้นกับโอ้ตนั่งมาเรียนจากชะอำเข้ามาในเมือง จะเป็นรถ
สายยาวที่แล่นระหว่างกทม ประจวบ หรืออาจจะเป็น หัวหิน ราชบุรี อะไรเทือกนี้

19. รถกระบะที่โอ้ตขับประสบอุบัติเหตุในภาค 1 เป็นมิซซูฯ รุ่นสตราด้า ซิงเกอแค็ปฯ

.
.
.
.
โปรดติดตาม เบื้องหลังบ้านพักอลเวงตอนที่ 2 (ผู้รับบทบาท&สถานที่ถ่ายทำ)
ตอนต่อไป --------------------------------->

[abcd]

   ขอบคุณคุณบลูมากมาย รู้ป่าวตะแน๋วไม่เคยอ่านเรื่องแนวนี้เลย พึ่งมาได้รู้จักที่เล้านี้แหล่ะ



จากที่อ่านๆมาคุณstayingpower มีพัฒนาการการเขียนดีขึ้นนะ ม่าได้ชมอาวใจครายนะ
เป็นนักวิจารณ์ใครๆก็ทำได้ ถ้าเป็นคนละเอียด รู้จักช่างสังเกตุ

แต่การเป็นนักเขียนนี่สิยากยิ่งกว่า เพราะถ้าไม่มีฐานข้อมูลเค้าโครงเรื่องละก็ยากมาก
เพราะงานเขียนที่ดีนั้นต้องบรรยาย หรือเล่าเรื่องจากตัวอักษรให้ออกมาเป็นภาพ
ให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์ร่วมและคล้อยตามไปกับผู้เขียน หรือสิ่งที่ผู้เขียนต้องการสื่อ

ตะแน๋วว่าคุณstayingpowerทำได้ดีเรยทีเดียว
นี่ขนาดยังไม่ได้อยากเป็นนักเขียนนะเนี่ย ยังทำได้ดีขนาดนี้
ตะแน๋วว่ามันออกมาจากความเป็นธรรมชาติมั้ง
ไม่ได้ใช้คำหรู วิจิตรพิสดารอะไรมาก อ่านแล้วเข้าใจง่าย
แต่คำเฟ้อเยอะปายนิดส์นะ

แนวของคุณstaying power ตะแน๋วว่าประมาณพล็อทหนังนะ
ถ้าทำเป็นหนังคงจะเหมาะ
ว่าแล้วก็อยากดู เรย์เป็นนายทุนให้หน่อยจิ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ผู้รับบท(จิ้นเอาเองแต่ผู้เดียวในประเทศไทย)
.
.

มีช่วงที่ผมลงเรื่องใหม่ๆ จะสังเกตได้ว่า จะพยายามเขียนต่อท้ายไว้เสมอว่า บุคคลที่เอารูปมาลงม่ะได้
เกี่ยวข้องอะไรกับเนื้อเรื่องแต่อย่างใด แต่ก็มีเพื่อนๆบางคนเข้าใจผิด คิดว่าผมช่างกล้าเอารูปมาลงซะงั้น
โหย ผมอ่ะปลื้มไปสามคืนแต่ก็ต้องรีบมาไขข้อข้องใจอยู่เนืองๆ หุหุ
(เรียงลำดับจากซ้ายไปขวา)


.

.



.

.

ปริ้นซ์ -------> แชมป์ วศิษฏ์ ผ่องโสภา
ถ้าจะบอกว่าคนที่ผมนึกถึงหลังจากที่มาเขียนบ้านพักฯในเวอร์ชั่นบอร์ดปาล์มแล้ว ผมก็ไม่เคย
คิดถึงคนอื่นเลยนอกจากน้องแชมป์คนนี้คับ ออกจาปลื้มมากมาย แล้วก็ตลอดเวลา 5 ภาคที่ผ่าน
มา เวลาผมเขียนทุกครั้งไอ้แชมป์เป็นคนเดียวที่ถูกวางตัวให้เป็นปริ้นตลอดมา ไม่เคยเปลี่ยนเป็น
คนอื่นเลยจริงๆคับ (อีกอย่างไม่ดันน้องโรงเรียนตัวเอง แล้วจะดันใคร ถึงแม้จะโดนแซวว่าโง่ แล้วก็ทำตัว
ไม่ค่อยดีก็เหอะ หุหุ)

.

.


โค้ก ----------> ??? (เด็กตปท.)
ร่าเริง มองโลกในแง่ดี แล้วก็จิตใจมั่นคง ตาแป๋ว ยิ้มง่าย แล้วจะหาบุคลิกแบบไอ้โค้กได้ที่ไหน(วะ)
แต่ก็ดูเหมือนจะหาไม่ยากเหมือนที่คิด เพราะอยู่ๆหนุ่มผู้มาจากประเทศบลาๆๆ(จำชื่อม่ะได้ว่าอะไร
ประเทศอะไร) ก็ดูเหมือนจะเหมาะเหม็งซะจริงๆ แถมยังเป็นถึง เน็ตไอดอลซะด้วย ทำให้หารูปต่างๆ
ได้ไม่อยากเย็นอะไรนัก ทำให้คนที่มารับบทไอ้โค้กนี้เป็นไปได้ตามที่คาดหวังไว้พอสมควร
.

.

โอ้ต ----------> ???
โอ้ตเป็นตัวนึงที่เปลี่ยน(รูป)มาแล้วหลายคนเหมือนกันคับ จนมาเจอะเอาเข้ากับหนุ่มน้อยคนนี้
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเป็นครายยยย ... หลายคนคงจะมีภาพของโอ้ตในความคิดของตัวเองอยู่แล้ว บุคลิก
ของโอ้ตที่มีในเรื่อง จึงทำให้ผมต้องพบอุปสรรคในการหาต้นแบบซะจริงๆ -_-‘’
.

.


นิค -------------> ???
ถ้าสังเกตดีๆ บุคลิกของนิคกะคิว จะดูคล้ายๆกันมาก (นั่นคือออกจะเถื่อนๆเหมือนกัน) ขี้เล่น
เป็นกันเอง สุดท้ายก็ลองเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา แล้วก็คว้ามาได้อีก 1 หนุ่ม ซึ่งผมก็ไม่รู้จักว่าเป็นใคร
แต่เห็นว่าน่ารัก น่าถีบดี บทของนิค ก็คงโอฯล่ะ
.

.

ซัง --------------> ว่าน รัชชุ สุระจำรัส
โอ้ววว... พระเจ้าจอร์จ หลังจากที่ผมงมมานาน จนมาได้ดูหนังเรื่อง ซีซั่นเช้น ซัง หนุ่มน้อยที่แสนดี
ดูดี มีมารยาท ใส่เหล็กดัดฟัน หัวเกรียนๆ ตี๋ๆ ขาวๆ ไม่หล่อมากแต่ก็มีเสน่ห์ ก็เจอจนได้ แทบเหมือน
กับจะแกะบล็อกออกมาเลยทีเดียว น้องว่าน เด็กม.5 นักบาสฯโรงเรียนสาธิตปทุมวันคนนี้นี่เองงงงงงง
เลยได้ใจผมไปเต็มๆ
.

.

คิว --------------> ???
เน็ตไอดอลอีกคนที่หามาได้หลังจากที่ได้น้องว่านมารับบทซัง และก็เป็นบุคคลที่หารูปได้ยาก
อีกเช่นกัน จนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาหลายรอบ (จนบัดนี้จะยังไม่ค่อยพอใจ) ในที่สุด ก็มาลงท้าย
ที่หนุ่มน้อยคนนี้ ที่ดูท่าทางก็ไม่ได้เถื่อนอะไรมากเท่าที่คิด (เอาน่า แพ้ความหล่อ กร๊ากกก)

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

สถานที่ถ่ายทำ
.

.

บ้านพักฯทั้ง 5 ภาค มีเหตุให้ต้องตระเวนไปหลายที่ในประเทศไทยเอามากๆเลยคับ ถ้าจะลอง
แจกแจงดู แทบจะไม่อยากเขียนกันเลยทีเดียว -_-‘’ (ขออนุญาตเอ่ยชื่อนะครับ ไม่ได้มีเจตนา
จะลบหลู่หรือสร้างความเสียดายแต่อย่างใด)
.

.

โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย
ถึงแม้ว่า จะไม่มีในส่วนของเรื่องที่เล่าละเอียดในช่วงที่เรียนที่สวนฯ แต่ก็มีหลายฉากที่อยากจะ
เขียนถึงเหมือนกัน
.

.

โรงเรียนพรหมานุสรณ์จังหวัดเพชรบุรี
ในช่วงภาคแรกๆ นับว่า เป็นสถานที่ที่มีความสำคัญ แล้วก็เกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมายกันเลย
ทีเดียว (ทำให้ผมรู้ว่ามีเด็กพบ.เล่นปาล์มกันอยู่หลายคนกันเลยทีเดียวเชียว) พรหมาฯต่างจาก
สวนฯคงตรงที่ช่วงม ปลาย จะเปลี่ยนเป็นสห. ส่วนสวนฯจะเป็นชายล้วนตลอด 6 ปี
.

.


พระนครคีรี จ. เพชรบุรี
ฉากบนเขาวัง มีหลายฉากที่ผมอยากเขียนให้เยอะมากกว่านี้ด้วยอ่ะ เพียงแต่ว่า ไปยืดส่วนอื่นๆ
มากไปหน่อย ทำให้ต้องลดฉากบนนี้ไปเยอะเหมือนกัน ส่วนฉากที่ประทับใจที่เขียนเอาไว้
คงจะเป็นตอนท้ายๆของภาค 4 ที่ปริ้นกับโค้กขึ้นไปอยู่ข้างบนนั้นด้วยกัน ใครมีโอกาสได้
ไปนั่งบนนั่น(เจดีย์ขาว) กันสองต่อสอง อย่าลืมมาเล่าให้ฟังบ้างนะคับ ^^

.

.


หาดชะอำ
อันนี้ไม่ต้องพูดถึง รู้จักกันเป็นอย่างดี ถึงแม้ว่าตอนนี้น้ำจะดำไปมากอยู่ แต่ก็ยังเป็นสถานที่ที่
น่าจะเก็บไว้เป็นความทรงจำได้ตลอดจริงๆ
.

.


ถ้ำพระยานคร จ.ประจวบคีรีขันธ์
ถ้าจำได้ ช่วงที่โอ้ตกับปิงไปเข้าค่ายกัน สถานที่ที่เอ่ยถึงก็คือที่แห่งนี้ล่ะครับ ถ้าใครได้มีโอกาสไป
ก็คงจะต้องประทับใจ หันไปด้านหน้าคือทะเล หันไปด้านหลังเป็นภูเขา สุดยอดดดด
.

.


พระพุทธชินราช จ.พิษณุโลก
แน่นอน ฉากที่ลืมไม่ได้ ก็คือช่วงที่โอ้ตกับปิงเดินทางไปเที่ยวกันที่ภาคเหนือ ระหว่างทาง
ก็ไปไหว้พระพุทธชินราชกันที่พิษณุโลก สวยงามจริงๆครับ
.

.

สะพานนวรัตน์ จ.เชียงใหม่
ใครที่ผ่านภาค 2 มาแล้ว คงจะลืมแม่น้ำที่ปิงเคยบอกกับโอ้ตไว้ว่า จะมาชื่นชมด้วยกัน
ได้ใช่มั้ยคับ ....
.

.

เกาะพะงัน จ.สุราษธานี
ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะไปเหนือจรดใต้กันเลยทีเดียว เกาะพะงัน ขึ้นชื่อว่าสวยติดอันดับต้นๆ
ของเมืองไทย แล้วก็น่าเที่ยวมากครับ (แต่ไม่ได้มีฆ่าอะไรกันจริงๆหรอกนะ)
.

.


มหาวิทยาลัยรามคำแหง
สถานศึกษาระดับอุดมศึกษาแห่งแรกที่ปริ้น(ในเรื่อง) ได้เข้าไปรู้จักกับตัวเอกอีกคนของเรื่อง
แม้จะไม่ได้กล่าวถึงมากเท่าไร แต่ก็ถือเป็นสถานที่ที่อยู่ในความทรงจำครับ
.

.


พระตรีมูรติ เซนทรัลเวิร์ล
ต้องบอกว่าตั้งแต่ตอนเป็นเวิร์ลเทรดถึงจะถูก เป็นสถานที่คลาสิกจริงๆของคนเขียนที่แม้ว่าจะเขียน
บ้านพักฯฉบับเก่า มายังฉบับใหม่ ก็ต้องมีสถานที่นี้อยู่ด้วยทุกที เฮ้ออออ...... (จะถอนหายใจทำมายย)
.

.

ท่าช้าง
ออกมาตอนไหนจำกันได้เหรอเป่าคับ ก็ตอนลอยกระทงในภาคจบไงคับ บรรยากาศโคตรจะโรแมนติก
แต่ดันบรรยายซะน้อยเชียว หุหุ

.

.
มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ บางเขน
ออกมาทั้งภาค 4 และภาค 5 แถมยังเป็นตอนจบของซีรีย์อีกตะหาก แม้จะไม่ได้เขียนอะไรในเชิงลึก
แต่ก็มีความทรงจำที่ดีมากมายที่นี่ (โดยเฉพาะตอนมาดูผลเอนฯ)

ข้อมูลเสริม ฉากจบ....


อาคารสารนิเทศ
ฉากจบของเรื่องบ้านพักอลเวง จะเป็นภาพเขียนลายเส้นของตึกสารนิเทศ 50 ปี เป็นอาคารสูง 10 ชั้น ที่ จัดสร้าง
ขึ้นในวาระครบรอบ 50 ปี มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ นั่นเองงงง (ใครทายถูกกันบ้างเอ่ย หุหุ)
.

.

ศาลาหกเหลี่ยม
ฉากก่อนจบที่ปริ้นรอไอ้โค้กก่อนจะเข้าไปมหาวิทยาลัยพร้อมกัน อยู่ทางด้านประตูฝั่งพหลโยธิน
ของมหาวิทยาลัยคับ
.

.


ต้นไม้ที่ยืนเรียงกันอยู่ตามถนนที่ปริ้นไล่เตะไอ้โค้กไปนั่น แทบจะต้องบอกว่า เป็นฉากที่เซตขึ้นมา
โดยไม่ได้มีอยู่ในเกษตรฯบางเขนจริงๆ แต่ผมกลับนึกถึงบรรยากาศของถนนที่มีต้นชมพูพันธุ์ทิพย์
อยู่เป็นแบ็คกราวมากกว่า บรรยากาศที่ได้เลยออกมาเป็นที่เกษตรฯเหมือนกัน แต่เป็นในวิทยาเขต
กำแพงแสนตะหาก (มั่วซะงั้น)


.

.

.

โปรดติดตาม เบื้องหลังบ้านพักอลเวง (ตอนจบ)
ตอนต่อไป -------------------->

[Junrai_Hyper™]

อิอิอิอิ

ขอเจือกนิดหนึ่งนะครับ


รูปท่าช้างที่เอามาลง ไม่ใช่นะครับ เป็นท่าราชวรดิษฐ์นะครับ


แหะแหะ ตรูจะโดนมั้ยเนี้ยะ


ไปละ



ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว




พุห์

[มูมู่น้อย]

อืม  จำถ้ำพระยานครกับเขาวังได้คะ  เคยไปเที่ยวอยู่   สวยมาก ๆ เลย ถ้ามีโอกาสก็อยากไปอยู่  นึกอยู่ว่าสถานที่ที่พูดถึงน่าจะเป็นที่นี่  แต่ว่าเขาวังนี่มันต้องขึ้นรถรางไฟฟ้าไปนี่นา  แต่ว่าปริ้นกับโค้กเดินขึ้นไปอะ  ทำได้ไงอะ  หรือว่ามันมีทางอื่นหว่า   

สำหรับถ้ำพระยานคร  อิอิ  สวยมาก  แต่ก็เหนื่อยโครต ๆ ๆๆๆ เลย  แทบลากเลือดกว่าจะขึ้นไปถึง  โทรมเลย  แต่คุ้มค่ามาก ถ้ำสวยเชียวคะ   อยากอ่านต่อจังเบื้องหลัง   แล้วก็อยากอ่านต่ออีกละ  อะไรก็ได้ที่มาจากคุณ staying power อะ  อยากอ่านต่อมากเลย 

ขอบคุณเรย์น้า เอามาลงให้   

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

โรงเรียนพรหมานุสรณ์จังหวัดเพชรบุรี
ในช่วงภาคแรกๆ นับว่า เป็นสถานที่ที่มีความสำคัญ แล้วก็เกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมายกันเลย
ทีเดียว (ทำให้ผมรู้ว่ามีเด็กพบ.เล่นปาล์มกันอยู่หลายคนกันเลยทีเดียวเชียว) พรหมาฯต่างจาก
สวนฯคงตรงที่ช่วงม ปลาย จะเปลี่ยนเป็นสห. ส่วนสวนฯจะเป็นชายล้วนตลอด 6 ปี




ท่าช้าง
ออกมาตอนไหนจำกันได้เหรอเป่าคับ ก็ตอนลอยกระทงในภาคจบไงคับ บรรยากาศโคตรจะโรแมนติก
แต่ดันบรรยายซะน้อยเชียว หุหุ

หมูพูห์ อันนี้ผมก็ไม่แน่จาย อิอิ จำไม่ได้อ่ะมันอยู่ใกล้กันอ่ะป่าว

มูมู่น้อย  เขาวังจริงๆเดินขึ้นไปได้นะครับ แล้วก็บรรยากาศดีกว่าด้วยนะครับ แล้วทางก็ไม่ชันมาก เดินเรื่อยๆเปื่อยๆเด่วก็ถึงครับ

[Junrai_Hyper™]

บลูครับ ท่าราชเดินเลยท่าช้างมาทางท่าเตียนหน่อยหนึ่งครับ ท่าราชเคยใช้เป็นที่แสดงแม่น้ำของแผ่นดินอะครับ

มูมู่ รถรางขึ้นเขาวังอยู่ทางด้านหลังครับ ติดกะถนนเพชรเกษม ส่วนที่ปริ้นกะโค้กเดินขึ้นไปอะ อยู่ทางด้านหน้าเดินขึ้นจากโรงเรียน

พรหมาฯ ครับ ส่วนอีกทางหนึ่งอยู่ด้านหลังเหมือนกัน จะอยู่ตรงวัด วัดไรหวา ขอนึกก่อน จำไม่ได้อะ

เหอเหอ เอาความรู้คืนอาจารย์ไปหมดแล้น

วัดนี้มีจิตกำสมัยอยุธยาตอนปลายอยู่ในโบสถ์ครับ ทางขึ้นก็เดินสบายๆ ครับ แต่ลิงเยอะโคตร

ถ้าผ่านไปก็ลองแวะไปดูนะครับ

ขอบอกข้างบนสวยมั้กมัก


พุห์





ปล.

จำชื่อวัดได้แล้น ชื่อวัดเกาะเก้วสุธารามครับ

พูห์

[มูมู่น้อย]

เขาวังเดินขึ้นได้ด้วย  ดีจัง  ไว้ไปเที่ยวอีกทีเดินขึ้นดีกว่า  วิวสวยดี  แต่เหมือนร้อนโครต ๆ  ทำไมหมูพูห์บอกว่าเอาความรู้คืนอาจารย์ไปอะ  เราไม่เห็นเคยได้เรียนเลยอะ  หรือตรูเรียนแล้วลืมหว่า เอิ๊กๆ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

แฮะๆ ... คงไม่หายไปไหนหรอกครับ
มีอะไรหลายๆอย่างที่ยังอยากเขียนอยู่
เลยครับ เพียงแต่ว่า บ้านพักฯคงจะต้อง
ขอจบลงแต่เพียงแค่นี้ครับ

จริงๆผมอยากจะขอบคุณเรียงเป็นราย
รีพลายจริงๆครับ แต่ผมไม่มีเวลาเลย
อยากจะขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนึง
ที่ช่วยผลักดัน เป็นกำลังใจให้เสมอมา
ครับ ^^ คงไม่น้อยใจหรือว่าผมเลยนะ
ครับที่ไม่ได้มีโอกาสตอบหลายๆคน

เบื้องหลังบ้านพักตอนสุดท้ายนี้ คงจะ
อยากบอกแต่เพียงแค่นี้ล่ะครับ ^^
ทุกคนตั้งแต่กระทู้แรก จนถึงกระทู้นี้
ขอบคุณนะครับ กับสิ่งดีๆที่ให้ตอบกลับ
มาตลอดเกือบสิบเอ็ดเดือน จุ๊บๆ

โชคดีค๊าบ ^^ แล้วเจอกานเร็วๆนี้คับ..


Preview
สามปีให้หลัง ในช่วงปลายเดือนธันวาคม ... ผมจำเป็นต้องกลับขึ้นไปเชียงใหม่อีกครั้งนึง
เพื่อเตรียมไปงานรับปริญญาโอ้ต .. ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากกลับไปสถานที่แห่งนี้อีก
เลยจริงๆ - - แต่ยังไง ผมก็ต้องไปไม่งั้นแม่ฉีกอกแน่

และการที่ผมได้กลับมาพบกันกับมันอีกครั้งในคืนวันที่ 25 ธันวานั้นเอง ... มีบางสิ่งบางอย่าง
เกิดขึ้นกับเราทั้งสองคน ......


.

.

.

stp. อันนี้เป็นภาคพิเศษที่ไม่ได้มีพล็อตไว้ตั้งแต่แรกครับ ภาคนี้ ใครเกลียดไอ้โอ้ตละก็
ข้ามโลดดด 5555 แล้วเจอกันกลางเดือนธันวาคมคับ (ไม่ได้อู้นะครับ เพียงแต่ยังไม่ได้
เขียนซักกะตัวเท่านั้นเอง ^^ ถือว่าเป็นสิ่งตอบแทนทุกๆคนที่มีไมตรีกับผมมาตลอดละกาน)

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ปีสุดท้ายของการเรียนในมหา’ลัย เมื่อไอ้ปริ้นซ์ต้องถึงเวลาฝึกงาน แต่ที่ที่ต้องไป
ดันเป็นโรงเรียนมัธยมชายล้วนซะงั้น - -
“ทำไมผมต้องไปฝึกสอนที่โรงเรียนด้วยอ่ะ ผมไม่ได้เรียนครูมานะ จารย์”


“ก็ใครบอกว่าให้คุณไปสอนล่ะ ให้ไปฝึกงานต่างหาก” อาจารย์แอมพูดสวนกลับมาทำเอา
ผมหมดทางรอด ...

.

.

การฝึกงานที่นี่ ทำให้ผมได้รู้จักกับ ไอ้แบงค์ เพื่อนมหาลัยเดียวกันแต่ต่างคณะ โอ ไอ้เด็กแสบ
ประจำห้อง และ พี่รัญ รุ่นพี่ที่แอบชอบมาโดยตลอด ..... ผมจะทำยังไงดี(วะ)


.

.

.

stp. เรื่องที่คิดว่าจะเขียนใหม่ปีหน้าคับ .... ตัวเอกยังใช้ชื่อเดิมซะงั้น กลิ่นอายก็ยังคงคล้ายๆ
เดิม - - แต่เรื่องนี้ ไม่ได้เป็นภาคต่อ บ้านพักอลเวงนะครับ ... แล้วเจอกาน ^^

[Junrai_Hyper™]

มาปูเสื่อรอคนแรกเลย


พูห์

[มูมู่น้อย]

มาปูเสื่อรอคนที่สอง  อิอิ   อยากอ่านเรื่องปริ้นกับโค้ก  ไม่ก็ปริ้นกับนิคอะ   ไม่ค่อยอยากอ่านเรื่องปริ้นกับโอ๊ตแล้ว  อ่านมาเยอะ  เบื่อโอ๊ตอะ  หุหุ  แต่เขียนอะไรมาก็อ่านอยู่ดี   อยากอ่านอะไรก็ได้ที่มาจากคุณ staying power  บอกอีกที   รอด้วยความหวังต่อปาย 

[balloonza]

   ยังไงก็รออ่านนะจ๊ะ

[between]

 
  คุงบลูคับเว้ากันซื่อเนาะ....จาเอาปริ๊นกะโค้ก..เอาโค้กกะปริ๊นคับบบบ....

[abcd]

มานั่งรอด้วยคนนะ 

[Junrai_Hyper™]

มาปั่นเล่นครับ

เหงยังไม่มาต่อสักที


 



คงต้องร้องเพลงรอ



หนูบลูค้าบบบบบบ เลิกดูซีรีย์ แล้วมาโป้ดก่อนหนา



หมูพูห์

[abcd]

   นึกว่ามาต่อ อุตส่าห์รีบมา

[between]

                  ปริ๊นกะโค้กมีน้อยไปคับ แต่งภาคพิเศษแบบNEVER ENDING  ให้คู่นี้ดีกว่า
                              คนอะไรแอบรักมาได้ตั้ง 3 ปี ไม่รักจริงแล้วจะรียกว่าอะไร
                                  นะคับคุงบลู  นะนะ




เจ้าเก็ทค๊าบ[/color]

[aaamat1122]

ขอบคุณครับ
ติดตามมาตลอดครับ 
รออ่านอยู่นะครับ

[between]

     ว้า! ยางม่ายมาอีก
                 อุตส่าห์เข้ามาก่อนเข้าเรียนนะเนี่ยคับ
                         อ้อฝากถามหน่อยคับ
 :serius2:ภาคคิมหันต์นิรันดร
                       เป็นเรื่องราวโค้กกะปริ๊นแบบเน้นเน้น :laugh:ช่ายมะคับคุงบลู
เจ้าเก็ทค๊าบ

[Tantalum]

อิอิ ระวังนะคับคุณเรย์ แฟนนิยาย จะก่อม็อบประท้วงแล้ว รีบมาต่อด่วน 555+