หัวข้อ: [Story]" เส้นทางรัก...ของผมกับเขา " by มังกรขี้เหงา

[มังกรขี้เหงา]

มูมู่น้อย เหมือนรักษ์กำลังวิ่งตามเค้า  หลงไม่ลืมหูลืมตา
ขณะที่อีกคน ทำเพียงรับได้แค่ความหวังดี
ครับ เลย

[oaw_eang]

ก็คนมันไม่รักนี้เคอะ

ต่อให้เราดีให้ตาย  สองตาเขาก็ไม่ชายแลมอง

ความรัก  ไม่ใช่  ของรางวัล  ไม่ของตอบแทน

ใช่ว่าเราดีกับเขา  แล้วเขาจำเป็นต้องรักเราตอบซะเมื่อไหร่กัน?

ดูๆ แล้ว เหมือนรักษ์จะ "รัก" แบบ  รักนะ  คาดหวังด้วย  อะไรประมาณนี้

หรือว่ายังไง?


ปล. ไม่ทราบจะเคืองไหมหากเจ้  หากจะฝากเตือนว่า...

  การเอาตัวเข้าแลกเพื่อทราบความจริงอย่างที่รักษ์ทำ  มันอาจจะกลายเป็นเรื่องที่ร้ายแรงเกินกว่าที่เราจะคาดคิดได้นะ

[มังกรขี้เหงา]

นั้นนะซิครับ มานั่งคิดอีกที สมมติว่า ตอนนั้นเค้าเป็นเอดส์ขึ้นมาจริงๆ แล้วก็ติดจากเค้าเนี่ย พ่อแม่เราจะเป็นอย่างไงบ้าง เราจะตอบพาอแม่เรายังไงว่า เราติดเอดส์มาจากไหน ทำไมตตอนนั้นเราถึงได้ทำแบบนี้นลงไป

[มังกรขี้เหงา]

มาต่อนะครับ อยากจะจบเรื่องนี้จัง
   ผมก็ยังคบกับเค้าอยู่นะครับ(ทั้งที่มันทำกู เจ็บเหลือเกิน ไม่รักกู ซ้ำยังไม่เข้าใจอีกว่าที่กูทำไปเนี่ย เพราะเค้าคนเดียว) แล้วช่วงนี้ ผมก็ยุ่งๆเกี่ยวกับการเตรียมพรีเซนต์โปรเจคที่ผมทำอยู่ ผมเคยเกริ่นๆแล้วนะครับ ว่าผมเกลียดวิชาชีวะ แล้วดูนะครับ สิ่งที่ผมเกลียดมัน มันย้อนมาทำลายผมขนาดไหน
...........................
.................................
.................................
   และก็มาถึงวันที่ผมจะต้องพรีเซนต์ ผมคิดว่า ผมเตรียมมาดีแล้วนะ แต่ก็อย่างที่บอกผมเกลียดชีวะ มันเลยดูไม่ดีเลยนะครับในสายตาอาจารย์ จนอาจารย์เค้าเปรยๆกับผมว่า
   “คุณเนี่ย ไม่มีการเตรียมตัวเลยนะครับ เนื้อหาไม่แน่น ไม่รู้เรื่องเลย”
   “ครับ” หน้าแหกหมอไม่รับเย็บเลย กูว่ากูเตรียมตัวมาดีแล้วนะเนี่ย

พอผมกลับมาที่นั่งเท่านั้นละครับ เจ้ากร๊วกหันหน้ามาผมแล้วพูดว่า
   “กูเห็นด้วยกับอาจารย์ที่ว่ามึงพูดไม่รู้เรื่อง อีกอย่างถ้ากูรู้ว่ามึงโง่ขนาดนี้ กูไม่ให้มึงมาเรียนสาขานี้หรอก” มันตอบพร้อมสายตาที่ดู
   จุกครับ คือ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าพูดเนี่ย ผมจะไม่ว่าอะไรเลยนะ เพราะผมถือว่าเค้าไม่รู้ แต่นี้เป็นมันอะครับ
รู้ทั้งรู้ที่ผมเลือกเรียนสาขานี้ ทั้งที่ไม่ใช่ตัวผมเอง เพราะเค้า แล้วเค้าก็เป็นคนบอกเองด้วยว่า เรียนสาขานี้เถอะ พูดไม่ออกครับ
   พวกคุณเคยร้องไห้ไหมครับ ร้องไห้ในใจ เจ็บจังเลยครับ เจ็บมากๆเลย
   ครับ การพรีเซนต์ครั้งนั้น ผมได้น้อยที่สุดอีกแล้ว จริงๆผมน่าจะชินแล้วนะ  เพราะว่าผมได้เกรดน้อยที่สุดในสาขาอยู่แล้ว  แต่แล้ววิบากกรรมของผมยังไม่จบแค่นี้ครับ
   ในเย็นวันนั้นเอง ผมก็รอเค้านะครับ ที่ห้องแลป เจออาจารย์ประจำโปรเจคของเจ้ากร๊วกมัน
   “สวัสดีครับ อาจารย์.....”ผมพนมมือไหว้พร้อมทักทายไปด้วย
   จู่ๆอาจารย์ก็รีบดึงผมเข้าไปให้ห้องของเค้า แล้วท่านก็ถามผมว่า
   “คุณใช่ไหมชื่อ มังกร” ท่านถามด้วยสีหน้ากังวล
   “ครับ อาจารย์” ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้าก็ไม่ต่างจากท่าน ก็อยู่ที่นี้มาเกือบ 4 ปีแล้ว ทำไมจู่ๆถามกูว่ะ ว่ากูชื่ออะไร
   “อาจารย์...........เค้าจะไม่ให้คุณจบนะ เพราะเรื่องของเกรดที่เรียน ตอนนี้ อาจารย์เค้าสั่งงานอะไรก็รีบทำ ทำให้ดีด้วย แล้วรีบไปส่งซะ ไม่งั้น คุณได้เรียนพร้อมรุ่นน้องแน่”อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใยผมเหลือเกิน ขอบคุณอาจารย์มากนะครับ
   “ ครับ” ผมรับปาก เพราะผมก็ไม่สามารถที่จบ 5 ปีได้ ผมต้องรีบจบออกมาช่วยแม่ผมหาเงินมาส่งเสียน้องของผมเรียนต่อ
   “เฮ้ย ไอ้กร๊วก อาจารย์.........เค้าบอกว่า เราอาจจะต้องจบ 5 ปีอะ” ผมถามเค้าเพื่อเค้าอาจจะให้ทางออกอะไรที่ดีๆกับผม
   แต่ปล่าวเลย
   “ 5 ปีก็ 5 ปีดิ” คำตอบมันให้กำลังใจผมมากเลย
   “ แล้วอีกอย่าง ถ้ากูเป็นเจ้าของบริษัทกูก็ไม่รับมึงเข้าทำงานหรอก เพราะเกรดมึงห่วยขนาดนี้ ใครเค้าจะรับ” เป็นกำลังใจเพิ่มเติมที่ผมได้จากกร๊วกอีกเช่นกัน
   ……………..
   ……………….
   ……………………
   ……………………
   และตอนนี้เองที่ผมคงจะตาสว่างแล้วมั่ง ผมก็เลยตั้งหน้าตั้งตา ทำงานตามที่อาจารย์สั่ง ไปซ่อมตามที่อาจารย์ ทำรายงานตามที่อาจารย์สั่ง เพราะผมมีคนข้างหลังที่รอผมอยู่ ไม่ว่าจะน้องๆแล้วก็แม่ของผม อีก ผมจะให้ชีวิตของคนๆหนึ่งที่รู้จักกันแค่ 4 ปี มาทำลายชีวิตของผมไม่ได้อีกแล้ว อีกอย่างถึงแม้ผมอยากจะย้ายสาขากลับไปเรียนภาคคณิตศาสตร์ผมมาไกลกว่าที่จะไปเริ่มต้นกับมันอีกครั้ง
   ความพยายามครั้งนั้น ผมได้กำลังใจจากเพื่อนๆที่อยู่ pirch ไม่เคยได้รับจากเจ้ากร๊วกเลย พับผ่าซิ
   

“O.K. ผมให้คุณผ่านนะ” อาจารย์.............บอกผมด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า เออมึงรีบๆหายจากกูซะ เดี๋ยวกูเปลี่ยนใจไม่ให้มึงจบขึ้นมา  รีบไปเลยไป
    “ขอบคุณครับ อาจารย์” เหมือนรับรู้ถึงความรู้สึกที่อาจารย์ที่จ้องมาทางผม
   ผมออกจากห้องนั้นด้วยความโล่งอก ทำไมน่า การที่เราเรียนอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเราเองเนี่ย 4 ปีเอง ทำไมมันนานแหมนี้เนี่ย ที่เหลือ ตอนนี้ก็คือเตรียมรับปริญญาอย่างเดียว ลืมบอกครับ ผมจบตอนซัมเมอร์ แล้วที่บ้านผมก็ไม่มีใครรู้เลยว่า ผมได้เหรดเท่าไร อีกอย่าง ไม่อยากให้เค้ารู้ด้วยอะครับ เพราะเค้าเคยห้ามแล้ว
อย่า อย่า แล้วก็อย่า เรียนสาขานี้
กูก็เสือกดื้อ เอาอารมณ์มาเหนือเหตุผล แล้วเป็นไง เฮ้อ
ช่างมันเถอะ มันจบแล้วนี้หว่า คิดอะไรเพลินๆอยู่ มาเจอคนที่ไม่อยากเจอเลย
“เออ ไอ้กร๊วก อาจารย์ เค้าให้เราผ่านละ เราจบแล้วก็รับปริญญาพร้อมนายเลย” ผมบอกกะว่าให้มันบอกเออ เก่งเนอะ ดีใจด้วยนะ อะไรทำนองนี้
แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากของมันก็คือ
“เอ้าเหรอ มึงจบด้วยเหรอ” กำลังใจที่ผมได้รับจากมันอีกแล้ว แล้วผมก็ไปกินข้าวกับมัน คิดว่า มื้อนี้ คงจะเป็นมื้อสุดท้ายที่ผมคงได้กินข้าวกับเจ้ากร๊วก
................................
..............................................
............................................
               
แล้วก็วันที่แม่ผม หรือแม้กระทั่งตัวผมเองก็ดีใจ ผมทำได้แล้วครับ ทั้งที่เหมือนอยู่ในนรกมา 4 ปี ผมผ่านมันมาได้แล้วครับ อยากตะโกนให้ก้องฟ้าว่า ผมจบแล้วโว้ย
   เหตุการณ์ต่อจากนี้ไปก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไร แม่ของไอ้เจ้ากร๊วก ให้เจ้ากร๊วกตามผมไปถ่ายรูปด้วย ครับ ผมก็ไปนะ แล้วมันก็เป็นรูปรับปริญญาสุดท้ายที่ผมได้ถ่ายกับมัน
   กลับบ้านครับ ความคิดถึงมันไม่มีแล้ว แต่วิบากกรรมผมไม่ได้จบแค่นี้ ค่อยมาต่อนะครับ

[abcd]

บางทีความคิดแค่ชั่ววูบอาจจะทำให้เราเสียใจทั้งชีวิต คนที่รักเราก็จะเสียใจด้วย เวลาจะทำอะไรอย่านึกถึงแต่ตัวเอง ให้นึกถึงคนรอบข้างด้วย เราไม่ได้เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่นะ ยอมเสียสละตัวเองเพื่อคนที่ไม่ได้รักเรามานคุ้มแล้วเหรอ ชีวิตไม่ใช่ของเราคนเดียวนะ คนที่อยู่ข้างหลังเราด้วย ถ้ารักษ์คิดแต่ว่าจะตายตามเค้าไป แล้วพ่อแม่พี่น้องของรักษ์เกิดคิดแบบเดียวกันกะที่รักษ์คิดล่ะ มันจะไม่ใช่แค่หนึ่งชีวิตของรักษ์ที่ต้องเสียไปนะ

  ดีนะที่ไม่ได้เปงเอดส์จริงๆอ่ะ ดีแล้วล่ะที่ตอนนี้คิดได้อ่ะ



คนนึงวิ่งตาม...อีกคนวิ่งหนี
คนนึงฟุ้งซ่าน...อีกคนไม่คิดแถมอึดอัด
คนนึงสนใจ ใส่ใจดูแล เป็นห่วง...อีกคนไม่เคยรู้สึกว่ามีค่า
คนนึงโทรไปแล้วหาเรื่องคุย...อีกคนรับสายแล้วหาเรื่องวาง
คนนึงอยากเจอนานๆทีก้อยังดี...อีกคนทำงาน ไม่ว่างอยากพัก
คนนึงคิดถึงอีกคน...แต่อีกคนแกล้งทำเป็นไม่รับรู้
คนนึงเพิ่งหยุดร้องไห้แล้วโทรหา...อีกคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียงเปลี่ยนไป

[three]

อยากบอกนายกร๊วกนะครับว่าไสหัวไปตายได้แล้วไอ้ผู้ชายชิงสุนัขเกิด :เตะ1:

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ทำขนาดนี้แล้วยังมาเซ้าซี่อีก
เขาไม่รักเราฝืนไปเขาไม่ได้คิดจะกลับมารักเรานะ
แต่จะยิ่งรำคาญเรา

ทำตัวให้มีค่า เขาจะวิ่งตามเอง
 

[oaw_eang]

ชีวิตเราไม่ได้เป็นของเราคนเดียวนะครับ

[THIP]

 
คนเราเป็นสิ่งมีชีวิต ที่ทั้งอ่อนแอที่สุดและเข้มแข็งที่สุด
มีทั้งผู้วาดหวังจะพึ่งพาอำนาจยิ่งใหญ่ ที่สร้างสรรค์ทุกสรรพสิ่งทั่วทั้งจักรวาล
และผู้ที่ท้าทายต้องการเอาชนะอำนาจนั้น
แต่สุดท้ายสิ่งที่คนเราพึ่งพาได้มากที่สุด หรือจำเป็นต้องเอาชนะ
ยังคงเป็น ตัวของเราเอง
(จากเรื่อง สุดขอบจักรวาล ของจุฑารัตน์)


อาจจะไม่ค่อยเกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่ไม่รู้ทำไมอ่านตอนล่าสุดแล้วนึกถึงประโยคนี้ขึ้นมา 

[มังกรขี้เหงา]

มาต่อนะครับ
 ตอนนั้นช่วงฟองสบู่แตก คงจำกันได้ ผมสมัครงานว่อนไปทั่วเลย เชื่อไหมครับ รองานตั้ง 6 เดือนนะครับ ถึงได้ง่าย ช่วงระหว่างที่หางานอยู่ก็สมัครงานทางเน็ต หาแฟนทาง pirch ยังไม่เข็ดอีกตู
   “ขอสายคุณมังกรค่ะ” เสียงใครก็ไม่รู้ไม่คุ้นเอาเสียเลย
   “ครับ เรียนสายครับ” ใครว่ะ อยากรู้จริงๆ เพื่อนกูคนไหนว่ะเนี่ย พูดเพราะฉิบหาย
   “เออ ถ้าเราจะนัดคุณเข้ามากรอกใบสมัคร พร้อมทั้งทำแบบทดสอบเพื่อเข้าทำงานค่ะ ไม่ทราบว่า วันพฤหัสนี้ สะดวกหรือปล่าวค่ะ”
   “สะดวกครับ” มึงจะให้กูไปตอนนี้กูยังไปให้ได้เลย
   “แล้วเจอกันนะค่ะ” เสียงใสแจ๋ว
............
...................
....................... รอครับ
   วันนี้ที่รอคอย วันพฤหัสมาถึงแล้ว
   “คุณมังกรใช่ไหมค่ะ” ฝ่ายบุคคลถามผมพร้อมเตรียมใบสมัครมาให้ผมกรอก
   “ใช่ครับ” ผมรับคำ เป็นงานแรกเลยนะเนี่ย ที่เค้าให้ผมกรอกเป็นกิจจะลักษณะขนาดนี้
   “เดี๋ยวทำแบบทดสอบก่อนนะค่ะ แล้วตอนบ่ายเข้ามาคุยกับพี่” ฝ่ายบุคคลพูดทั้งยื่นทั้งใบสมัครและก็แบบทดสอบ
   “ครับ” ผมรับคำ สีหน้าแสดงออกว่าอยากได้งานมาก
“แล้วตอนบ่ายรบกวนมารับฟังผลการทดสอบด้วยนะค่ะ”
“ครับ” ผมตอบขณะที่ผมยังกรอกรายละเอียดข้อมูลของผมลงในใบสมัคร


อ๊อดดดดดดดดดดดด เสียงพักเที่ยงของบริษัทที่ผมไปสมัคร ดังโคตรน่ากลัวเลย ผมทานข้าว แล้วถือโอกาสสำรวจบริษัทที่ผมสมัคร เป็นบริษัทที่ผลิตสีที่ใช้ในสิ่งพิมพ์ทั้งหลายอะครับ
.................
...................



   13.00 น.
   
“ผลการสอบของคุณโอเคนะค่ะ วันจันทร์คุณมาทำงานได้เลย เริ่มงาน 8.00 โมงเช้า เลิก 5 โมงเย็น ทำงานวันจันทร์ถึงวันเสาร์นะค่ะ มีอะไรจะถามอะไรอีกไหมค่ะ” เจ้าหล่อนตอบได้เสียงราบเรียบจัง
   “ผมจะได้เงินเดือนเท่าไรครับ” ผมถามตามที่เค้าเรียกร้อง
   “6 พันบาทค่ะ” ตอบได้เสียงราบเรียบอีกแล้ว

อะไรว่ะ เรียนมาซะสูงได้เงินเดือนเท่านี้เองเหรอว่ะ เอ้าๆก็เอา ดีกว่าไม่มีงาน
“โอเคครับ” ผมตอบ เพราะอยากจะรีบออกจากบริษัท  เพื่อที่จะโทรศัพท์ไปบอกแม่ว่า ผมได้งานแล้ว แม่ผมคงดีใจนะ (คิดว่า งั้นนะ)
“แม่ ผมได้งานแล้ว เดี๋ยววันพรุ่งนี้ วันเสาร์ ผมขอไปซื้อกระเป๋านะ เอาไว้ใส่เอกสงเอกสาร ไว้ทำงานนะ” บ้าเห่อฉิบหายเลยตู
“เอาซิ” แม่ตอบ ท่าทางแม่จะดีใจกว่าผมอีกนะเนี่ย

…………….
………………….
คืนนั้นเอง ก็เกิดเหตุการณ์ที่มันไม่น่าจะเกิดขึ้นกับผม

กริ๊ง............
กริ๊ง......................
กริ๊ง.........................
“สวัสดีครับ”
แล้วเสียงที่ผมไม่อยากได้ยินไม่อยากให้มันเกิดขึ้นกับผม มันก็ดันเจือกเกิดขึ้นกับผม
เดี๋ยวมาต่อนะครับ

[mu_off]

อืมงืม... 

ความรักมันไม่เข้าใครออกใครเนอะคับ..

แค่เพียงคำว่า "รัก" ไม่ว่าจะคำเดียวหรือหลายคำ..ก็ทำให้เกิดเรื่องราวมากมายเลยนิคับ.. 

เมื่อวุฒิภาวะยิ่งเพิ่มขึ้นเท่าไหร่.. ความคิดก็ต้องเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย

ความรักก็ต้องเปลี่ยนไป.. ไม่ใช่เพียงแค่ความหลงที่เกิดขึ้นเพียงแค่ชั่วขณะ..

แง๊วๆ... คงงั้นมั้งคับ..  อ๊อฟไม่รู้จะบอกยังไงดีอ่ะ..งุงิ

ก็คนมันยังเด็กนี่คับ.. เรื่องความรักมันยังไม่ค่อย get ... 

ปล.เพิ่งมาอ่านครั้งแรกนะคับพี่รักษ์.. อ๊อฟนะค้าบ..

พี่เรย์เค้าส่งลิงค์มาให้อ่าน.. เพราะบอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่มหา'ลัย.. ^^

ตั้งใจทำงานนะค้าบ..สู้ๆ... 

[yayoy]

 

ต่ออีกๆๆๆๆ.......ค้างคาใจอนย่างแรง

มาต่อเร็วๆ นะเพื่อน 

[มูมู่น้อย]

เสียงใครอะไรหว่า 
ไม่อยากจะได้ยินขนาดนั้นเลย

แล้วเรียนมาทางด้านที่ไม่ชอบ  แล้วเวลาทำงานมีผลกระทบอะไรรึเปล่าอะรักษ์  รึว่าทำงานไม่เกี่ยวกับสาขาที่เรียน
ดีนะเนี่ยที่ทุ่มเทจนจบมาได้อะ  ถ้าเรียนอะไรที่ต้องเป็นวิชาชีพแล้วต้องทำแบบนั้นไปตลอดชีวิตละ  แย่เลย 
ชีวิตเราทั้งชีวิต ความสุขของเราทั้งชีวิตนะ

รักใครก็รักไปเถอะ  แต่อย่าเอาชีวิตของเราไปผูกติดกับเค้า
โลกส่วนตัวใครๆ ก็ต้องการ 
สำหรับคนที่ไม่เห็นค่าของการทุ่มเทของเราแล้ว  เค้าคงไม่อยากให้เราเข้าไปในโลกของเค้านักหรอก

แต่ตอนนี้มีรักแท้แล้วนี่นา  รึเปล่า 555  รออ่านต่อดีกว่า สู้ๆ 

[มังกรขี้เหงา]

มาต่อนะครับ
“สวัสดี” เสียงสะอื้นไห้ ร่ำไห้ออกมาจากสาย
“ครับ” พวกคุณเดาถูกแล้วครับ เจ้ากร๊วกโทรมาหาผม
“มีอะไรหรือปล่าว” ผมถามตามารยาทครับ ใจอยากจะวางสายทิ้ง แต่แม่ผมอยู่ ผมไม่อยากให้แม่ผมรู้
“ฮือ............. เรารู้แล้ว ว่ามังกรรักเรามาก ไม่มีใครรักเราเท่ามังกรอีกแล้ว” เสียงสะอื้นไห้ดังกล่าวเดิมอีก
“อืม” แล้วมาบอกกูทำไมว่ะเนี่ย
“นาย ก.เค้าไม่รักเราเลยอะ” เจ้ากร๊วกมันตอบ เสียงร้องไห้ยังดังอยู่
แล้วเกี่ยวอะไรกูว่ะเนี่ย จริงๆแล้ว รายละเอียดมีมากกว่านี้นะครับ ผมยังห่วงใยมันอยู่ สงสัยตัวเองเหมือนกันว่า ตอนนั้นจะทำแบบนั้น ทำไม ตรงส่วนนี้ ผมไม่ขอเล่าละกัน
“เออ โอเค พรุ่งนี้ เราจะไปซื้อกระเป๋า ซื้อเสร็จ เดี๋ยวแวะเข้าไปหาละกัน”
เฮ้อ........................คุณคิดเหมือนผมไหมครับ ว่ามันจะมาไม้ไหนเนี่ย
ไม่เป็นไร กูก็อยากจะรู้เหมือนกันว่า กูจะโดนอะไรอีก.................
.............................................
.............................................
.............................................
    กริ๊ง กร๊อง
พร้อมเสียงเปิดประตูที่ห้องของมัน
หน้ามันซีด ขอบตาคล้ำด้วย สงสัยผ่านมาร้องไห้มาอย่างหนัก เผลอๆจะไม่ได้นอนมาทั้งคืน
“เอ้า กระเป๋าเราสวยไหม” ผมพูดพร้อมอวดกระเป๋าใบใหม่ให้มันดู
“สวยดีนะ” มันตอบพร้อมจ้องหน้าผม เมื่อจะรอคำถามอะไรบางอย่างที่จะมัน
“อืม...............แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างอะ” ตามสายตาที่มันเรียกร้อง

ยอมรับนะครับ ตอนนี้ผมสงสารมันอะครับ ทั้งๆที่ ยามผมไม่มีใคร ยามผมมีปัญหา มันกลับไม่เคยยืนอยู่เคียงข้างผมเลย
“ดีขึ้นแล้วละ” เจ้ากร๊วกมันตอบผม น้ำเสียงมันดูเศร้าลงไป เสียงไม่มีการบ่งบอกที่ความเย่อหยิ่งในอดีตที่มันทำกับผมเลย
 
ทายต่อซิครับ เกิดอะไรขึ้นต่อไป
................................
................................
................................
...............................

ผมกอดมันครับ มันกอดผมแน่นเลย  เฮ้อ สงสารมันจริงๆเลย ร้องไห้ด้วย(เจ้ากร๊วกนะครับ ไม่ใช่ผมที่ร้องไห้)
 
แล้ว .....แล้ว และแล้ว................ครับ
พวกคุณเดาถูก(มั่ง)ครับ ผมมีอะไรกับมันอีกแล้ว แววตาเศร้าสร้อย พร้อมประโยคที่มันพูดกับผม ที่ผมฟังแล้ว อืม..........ทำให้ผมจะลองเปิดใจรับมันอีกครั้ง

“อย่าทิ้งเราไปนะ มังกร” มันพูดขณะกอดผม
“เราไม่เคยทิ้งกร๊วกเลยนะ มีแต่กร๊วกทิ้งเรา” ตอบให้มันรู้สำนึกซะบ้าง
เสียงร้องไห้ยังดังไม่ขาดสาย ดังออกมาจากคนที่เคยทำให้ผมเจ็บ

ครับ เรากอดกันอย่างนั้นจนกระทั่งบ่าย 2 ได้มั่ง
แล้วเราก็มาหาอะไรกินกันครับ ตอนนั้น ความรู้สึกเหมือนข้าวมันปลามันเลย ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ
“อร่อยไหม” เจ้ากร๊วกถามผม ขณะข้าวเหนี่ยวเต็มปากมันเลย
“อร่อยดี” โรแมนติคมาก กินข้าวเหนี่ยวส้มตำ ไก่ย่าง ข้างทาง ขอคืนดีเนี่ยนะ
“เออ เราทำงานวันจันทร์ถึงเสาร์นะ เราจะมาเจอกร๊วกอีกทีวันอาทิตย์” ผมบอกมันด้วยความรู้สึกที่ว่าคนรักของผมกำลังจะกลับมา(จริงๆนะ)
“อืม....กินเสร็จแล้ว ไปเสียค่าเพจที่มาบุญครองด้วย เดี๋ยวร้านปิดอีก”
“เออ เร็วๆแล้ว”

ผมก็เดินไปกับเค้านะ มีบางจังหวะที่ผมได้จับมือเค้าด้วย ดีจัง....
ผมอยากหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้จัง เพราะหลังจากที่เจ้ากร๊วกมันเสียค่าเพจแล้ว ผมต้องกลับบ้าน กว่าจะได้เจอมันอีกทีก็วันอาทิตย์แน่ะ
“เออ เจอกันอีกทีวันอาทิตย์นะ แล้วเดี๋ยวเราไปหาโปรแกรมหนังดูกัน”
“ได้ ได้ รีบกลับเถอะ”
...........................................
...........................................
คุณคิดว่าเรื่องของผมจะเป็นอย่างไรต่อไปนี้ครับ

ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

อา..................เอาไว้มาต่อคราวหน้าละกัน ผมว่าผมจะเขียนเป็นตอนสุดท้ายแล้วครับ

[มูมู่น้อย]

เดายากอ่า 
แต่เดาว่า  " กร๊วก  ก็ยังคงเป็น กร๊วก "  เพราะมันกร๊วกไง

รออ่านต่อจ้า  จะจบแล้วเหรอ  จบเร็วจัง  สู้ๆ 

[มังกรขี้เหงา]

  มาต่ออีกทีวันจันทร์ หรือวันอังคารดีกว่าเนอะ

[yayoy]

 
เง้ออออออออออออ....รักษ์อ่ะ เจ็บแล้วไม่จำ...
ไปปลอบมัน...แถมมีไรกะมันอีก.......มันน่าตีก้นเจรงๆ นะเนี่ย.....

ถ้าจะให้เดา...ก็คงเข้าอีหรอบเดิม...เพราะมันรู้ว่ายังไงรักษ์ก็รักมัน....
หาประโยชน์จากเราเสร็จแล้วก็ไป......เกลียดจัง ที่มันเห็นรักษ์เป็นของตาย
ขอเครื่องประหารหัวเป็ดด่วน...........

มาต่ออีกทีวันจันทร์ หรือวันอังคารดีกว่าเนอะ

แหงะ...รักษ์จายร้ายยยยยยย 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

นั่น ไปเผยไต๋เขาหมด
มันก็ไม่ตื่นเต้นไม่มีคุณค่าสิ
ทำไมไม่ขอคบกันนานๆ
ดูว่าเขาชอบเราจริงจังไหม
แล้วมันจะมีค่ากว่า
 

เขียนได้ดีกว่าเดิมเยอะมากๆสำหรับสองตอนนี้
 

[มังกรขี้เหงา]

ต่อนะครับ
วันจันทร์ วันเริ่มงานวันแรก กูก็คิดถึงมันเลยเหรอว่ะเนี่ย
วันอังคาร เหลืออีกตั้ง 6 วันแน่ะ
วันพุธ ผ่านมากลางอาทิตย์แล้ว
วันพฤหัสบดี กูจะดูหนังเรื่องอะไรดีว่ะ เอาเป็นว่า ไปดูหน้าโรงดีกว่า
วันศุกร์ เหลืออีก 2 วันเอง ดีใจอิบอาย
วันเสาร์แล้ว พรุ่งนี้ จะได้เจอมันแล้ว
...........................
.........................
...........................
..........................
พวกคุณอ่านเรื่องราวตอนนี้ของผมดูนะ ดูดิ ผมยังห่วงมันแล้วก็ยังรักมันอยู่นะ
แต่............................
................................
................................
วันอาทิตย์
ก๊อก ก๊อก
เปิดประตูพร้อมกับหน้าของเจ้ากร๊วก บอกไม่ถูกครับ ว่าหน้าตอนนั้นเป็นอย่างไง
ผมคิดถึงมันมากอะครับ พอเข้าห้องมันเสร็จ ผมเข้ากอดมันเลยนะ แต่มันปัดมือผมอะครับ จะหอมแก้มมัน มันก็เบือนหน้าหนี
“จริงอย่างที่เล็กพูด” เสียงของเจ้ากร๊วกดังขึ้นมาทำลายความเงียบ
ผมจำไม่ได้ว่า ชื่อเล็ก หรือเล้ง นะครับ ขอใช้ชื่อเล็กละกัน(เป็นเพื่อนที่เล่น pirch กับเจ้ากร๊วกมัน ผมไม่เคยหน้าของเค้าหรอก)
“พูดว่าอะไร” ผมถามมันด้วยสีหน้าอย่างรู้
“ชีวิตของเราอย่าให้มันน้ำเน่าเหมือนละคร แล้วอีกอย่างรักแท้ไม่มีอยู่ในหมู่..... และอีกอย่าง รักคือการให้ไม่ใช่หรือ” มันย้อนถามผม
ผมยังไม่ทันตอบอะไร มันก็พูดขึ้นมาว่า “เมื่อความรักคือการให้ ก็ให้กูไปตามทางของกูซิ”
ครับ เสร็จคำพูดนั้น ผมแต่งตัวแล้วออกมาจากห้องเค้าเลยครับ ไม่มีน้ำตาที่ไหลออกมาจากตัวผมเลย มีแต่ความเจ็บปวด คิดอยู่ตลอดเวลาว่า ทำไมเราถึงให้โอกาสเค้าขนาดนี้ ทั้งที่เค้าเห็นเราเป็นแค่ของตาย เราไม่ใช่ของดีของเค้าซักหน่อย สัญญาครับ สัญญากับตัวเองแล้วว่า ต่อไปนี้ ให้มันมาคุกเข่าขอร้อง อ้อนวอนขนาดไหน ผมจะไม่ใจอ่อน คืนดีกับมันอีก มันเป็นคนทำให้มีกำแพงที่เกิดขึ้นเองระหว่างผมกับเค้าเอง แล้วก็คิดว่า มันไม่สามารถทำลายมันลงได้ด้วย ลาขาดครับ กับคนพันธุ์แบบนี้

The End




10 ปีผ่านไป
ตอนนี้ผมมีคนรักแล้วครับ คบกันมาระยะเวลาพอสมควร ความหึงหวงของเรา 2 คนลดลงไป แต่ความเข้าใจ ความห่วงใยกลับเพิ่มขึ้น

ถามว่า ตอนนี้ผมอยากทำอะไร
   ผมอยากบวชให้แม่
   ผมอยากมีกิจการให้น้องๆผมทุกคน (สมาชิกเท่ากับวงดนตรีที่โด่งดังของไต้หวันวงหนึ่ง)
   ผมอยากเคลียร์หนี้ เคลียร์สินให้แม่ (เยอะอยู่)
   ผมจะไปอยู่เมืองนอกกับคนรักของผม

เมื่อโจทย์ของผมเป็นแบบนี้ ปัจจุบันผมเลย
   เป็นพนักงานบริษัท ตำแหน่งรองผู้จัดการฝ่ายการตลาด (ซึ่งตอนนี้จะลาออกแล้ว)
   เป็นครูพิเศษ สอนวิชาอะไร คงเดากันได้นะครับ
   ผมเล่นหุ้นครับ
   ผมเป็นพนักงานขายตรงด้วย
   ผมเปิดบริษัทเอง (อาจจะได้ติดต่อกับหลายๆคนในบอร์ดนี้นะ และนี้ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ผมจะลาออกครับ จะเอาเวลาที่มันไม่ค่อยมีอยู่แล้วเนี่ย มาดูแลกิจการของผม)

ทำไมผมถึงมีพลังขนาดนั้นนะเหรอ

   ไม่รู้ซิครับ
   คงเป็นเพราะคนรักของผมรวมถึงครอบครัวของผมไงครับ อนาคตเรา 2 คนเป็นไงไม่รู้ แต่ผมสัญญากับดวงวิญญาณของแม่แฟนผมว่า ผมจะดูแลลูกแม่คนนี้ให้ดีที่สุดตราบเท่าที่ผู้ชายคนนี้ทำได้

   ถ้าหากเปรียบแฟนผมเป็นดาวที่อยู่บนฟ้า ผมเนี่ยละจะใช้ 2 มือ แล้วก็สมองของผมที่มีอยู่นี้ สร้างจรวดเพื่อที่ไปหาดาวดวงนั้นให้ได้
เป็นกำลังใจให้เรา 2 คนด้วยละกัน พิมพ์ถึงตอนนี้อยู่ๆก็มีเพลงนี้ดังขึ้นในใจของผม

เมื่อใดหัวใจ
กระวนกระวายสับสน
หวั่นไหวเพราะใครบางคน
โดยไม่มีสาเหตุ
ปล่อยมันเป็นไป
และเพียงเราลองเปิดใจ
จะพบว่ามีบางคนพิเศษ
เกิดขึ้นในใจเปลี่ยนโลกทันใด
มหัศจรรย์แห่งรัก
สร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่
ต่างคนอยู่ไกลแสนไกล
กลับมาอยู่เคียงชิดใกล้
ก่อฝันในใจด้วยรัก
และความผูกพัน
เมื่อเธอสบตากับฉัน
ต่างพบว่าใจเราไหวหวั่น
เป็นนาทีที่สำคัญ
จดจำต่อไปแสนนาน
ตราบวันผ่านผันภาพยังไม่จาง
ไม่เลือนลางจากหัวใจ
 ดั่งเหมือนถูกแรงดึงดูด
ใจเธอกับฉันไว้เคียงคู่กัน
หากเมื่อใดที่กายต้องห่าง
จะอ้างว้างเพียงใด
เงียบเหงาในใจเท่าไร
มหัศจรรย์แห่งรัก
สร้างสรรค์พลังอันยิ่งใหญ่
ต่างคนอยู่ไกลแสนไกล
กลับมาอยู่เคียงชิดใกล้
ก่อฝันในใจด้วยรัก
และความผูกพัน
อบอุ่นดั่งดวงตะวัน
อ่อนหวานละมุนดังแสงจันทร์
เมื่อเราเอื้อมมือถึงกัน
โลกคล้ายหยุดหมุนชั่วกาล
จะมีเพียงฉันและเธอข้ามผ่าน
เขตคืนวันอันสวยงาม
จะมีเพียงฉันและเธอข้ามผ่าน
เขตคืนวันอันสวยงาม...



จริงๆแล้ว ผมไม่อยากเขียนประวัติหน้านี้ของผมเลย มานั่งนึกๆแล้ว มันยังมีเหตุผลที่ควรเขียนอยู่เพราะ

1.   เพื่อนๆในบอร์ดขอให้ลองเขียนทั้งที่มันเจ็บทุกครั้งที่ได้เล่าออก
2.   อยากจะดูว่าการเขียนของผมว่าเป็นอย่างไร 5555555 ห่วยมาก
3.   และเหตุผล ข้อนี้ ผมว่าสำคัญที่สุดที่ผมตัดสินใจ เขียนเลยนะ ก็คือ อยากให้คนที่ผิดหวังกับเรื่องอะไรก็แล้วแต่ มองผมเป็นตัวอย่าง ทุกคนย่อมมีวันอ่อนแอ ย่อมมีวันผิดพลาดหรือแม้กระทั่งโง่โดยไม่น่าที่จะให้อภัย จงพยายามแก้ปัญหาด้วยเหตุผล ค่อยๆคิด ค่อยๆทำ เมื่อเรามานั่งย้อนนึกดู มันอาจจะกลายเป็นว่า เออเนอะ ตอนนั้น เราทำไมถึงได้ทำอย่างนั้น อย่างนี้ ทำไมถึงไม่ทำอย่างนั้น อย่างนี้

สิ่งที่มีค่าที่สุดของชีวิตคนเรา ก็คือ การมีชีวิตอยู่ เพราะการมีชีวิตอยู่นั้นเราสามารถทำตัวเองให้มีคุณค่าได้มากมาย เมื่อเรามีคุณค่าแล้วคนรอบค่าก็จะเห็นคุณค่าของเรา และสิ่งที่ดีๆมันก็จะเข้ามาในชีวิตของเราเอง

เหล็กแกร่งที่ผ่านการหลอมด้วยไฟที่ร้อนแรงเพียงไร คนเราก็แกร่งหลังจากที่ผ่านอุปสรรคนั้นๆมาได้ เพียงนั้น


The End  จบจริงๆแล้วครับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ชีวิตบางคนก็ต้องการความตื่นเต้นท้าทาย
 

เดินต่อไปตามทางของเราดีกว่า มันทุกข์นัก ก็อยู่คนเดียวดีกว่า

ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและข้อเตือนใจดีๆ
 

[น้ำค้าง]

เขียนได้ดีค่ะ  สำนวนภาษาขึ้นเรื่อยๆ เลย

ดีใจนะที่มังกรมีดวงตาเห็นธรรม ชอบมากเลยที่มังกรเดินหันหลังกลับออกมาเนี่ย

ดีใจที่พ้นจากบ่วงกรรมซะที รัดเอาไว้นานมากแล้ว ร่วม 5 ปีเลยมั้ง ยังดีที่เรียนจบมีงานทำเป็นหลักเป็นฐาน

อนาคตชีวิตตอนนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้ว อย่าไปคิดถึงอดีตอีกเลย คิดถึงอนาคตจะดีกว่ามั้ง

ถึงจะหวนกลับไปคิดบ้าง ก็อย่าไปใส่ใจให้เศร้าหมองเลย ที่มาพบกะเค้าคิดซะว่าเรามาใช้กรรมที่เคยทำมาดีกว่า ใจจะได้เป็นสุขแล้วตอนนี้ก็หมดกรรมไปแล้ว  สาธู แหม เรานี่ทำมะทำโมชะมัด

[yayoy]

 
ไอ้กร๊วกกกกกกกกกกกกกก!! สมชื่อมันอย่างแรงเล๊ยยยยยยยยยยยยยย
กร๊วกจนบทสุดท้าย....คนอย่างงี้ก็มีด้วย

เราว่าตอนนี้รักษ์คงมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่
คนเราพอมันมีจุดหมายในชีวิต มันก็มีความมุ่งมั่น...ยิ่งมีกำลังใจดีๆ อย่างแฟนรักษ์แล้วด้วยนะ
ยิ่งเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ให้รักษ์เลยนะเนี่ย

เฮ้อ...ถอนใจอย่างมีความสุข...อดีตเลวร้ายที่ผ่านไปแล้วก็ให้แล้วไป
ทำทุกๆ วันที่มีกับคนที่เรารักและรักเราให้มีความสุขดีกว่าเนอะ...

น่าอิจฉาใช่ย่อยนะเนี่ย 
แม้ไม่ได้เจอกันบ่อยๆ แต่ความเข้าใจและห่วงใยที่มอบให้กัน มันกลับช่วยเพิ่มพูนความรักเนอะ
ดีจังเลยอ่ะ....

จะมีอย่างนี้หลงมาถึงมือเราซักคนมะเนี่ย...งุงิ....
 

  ขอบคุณสำหรับเรื่องราวและข้อเตือนใจดีๆ ที่เขียนมาให้อ่านกันนะจ๊ะ
ดีใจที่ได้รู้จักเพื่อนใหม่...และเพื่อนบ้านด้วย เหอๆๆ
เกี่ยวก้อยสัญญาแล้วนะว่าจะมาเจอน่ะ...อย่าลืมซะล่ะ.......อิอิ

[terukizawa]

กว่าจะเข้ามาอ่านก็เมื่อพี่มังกร(ขอเรียกงี้นะคะ)แต่งจบ

อ่านตอนแรกเกลียดไอ้คุณกร๊วกมากๆค่ะ

คนประเภทนี้เป็นพวกที่หนูไม่อยากเข้าใกล้อยู่แล้วอ่ะ เพราะมีบทเรียนของคนอื่นให้ดูอยู่บ่อยๆ

แต่พอมาคิดอีกทีก็อาจจะเป็นเวรกรรมของพี่เองก็ได้ที่เข้ามาพัวพันกับคนๆนี้

คอยรักคอยเป็นห่วงเค้าทั้งที่ก็รู้ว่าเค้าไม่ได้คิดถึงใจเราเลย

สำหรับตอนนี้พี่มังกรก็ได้หลุดพ้นจากบ่วงกรรมกับคุณกร๊วกแล้วล่ะคะ

ทางที่ดีพี่ก็ทำบุญ กรวดน้ำ อโหสิกรรมกับเค้านะคะ จะได้ไม่ต้องมาเป็นเวรกรรมกันในชาติหน้า

ตัดซะแต่ตอนนี้ก็ดีค่ะ

สำหรับแฟนคนปัจจุบันของพี่มังกรก็ท่าทางจะเป็นคนดีมากๆ ก็รักกันไว้นะคะ

อยากจะบอกว่าแฟนพี่เหมือนรุ้งตอนหลังฝนตกเลย เหะๆๆๆ (กรุเน่าแหล่ว )

ขอให้รักกันมากๆ แล้วก็รักกันไปตลอดนะคะ

[มูมู่น้อย]

จบแล้ว  เย้ๆ   
เห็นด้วย  ว่าเขียนดีขึ้นมากๆ ในช่วงท้าย สำนวน ลำดับเรื่องราวดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลย เยี่ยมๆ

ดีใจกับรักษ์ด้วย  ที่หาคนที่มาเติมเต็มชีวิตได้
อ่านๆ ดู รักษ์เหมือนคนที่รักใครรักจริงๆ ทุ่มกับความรักเต็มร้อย
ถ้าได้พบคนดี ก็ถือว่าโชคดีไป  แต่ถ้าเจอคนแบบไอ้กร๊วก (กร๊วกเจงๆๆ)ก็คงแย่หน่อย
จนถึงขณะนี้ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของไอ้กร๊วกเท่าไหร่
บางครั้งก็เหมือนต้องการเรา (อาจจะเฉพาะช่วงที่ต้องการความช่วยเหลือ) แต่สุดท้ายมันก็กร๊วกอยู่ดี อืมม

ขอให้โชคดีนะ  ทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ มีสติแล้วก็ประสบความสำเร็จสำหรับทุกเรื่องที่ตั้งใจไว้ด้วยจ้า
ขอบคุณที่มาเล่าเรื่องราวของตัวเองพร้อมข้อคิดนะ  ขอบคุณมาก
        

[oaw_eang]

สวัสดีเคอะ

เข้ามาอ่านตอนจบแล้ว

มังกรถือว่าเป้นคนเขียนเรื่องที่มีพัฒนาการดีมาก  และ มีอย่างเห็นได้ชัด

ดูได้จากคนชมของนักอ่านทั้งสองท่าน ตาเฒ่าเรย์ กะ มูมู่น้อย

แม้ตอนจบ  จะจบได้รวดรัดไปหน่อย  แต่ก็เป็นสไตล์งานเขียนของมังกรเองเคอะ

อ่านแล้วรู้เลยว่า  อ้า! นี้แหละ งานเขียนของมังกร  ซึ่งการที่ใครสักคนจะเขียนเรื่องให้เป็นสไตล์ของตัวเองนั้นทำได้ยาก  แต่มังกรก็ผ่านจุดนี้ไปได้นะเคอะ ยินดีด้วย

สำหรับเรื่องกร๊วก  เจ้มีแนวคิดบางอย่างที่อยากนำเสนอ

เจ้คิดว่า กร๊วก  เป็นสิ่งหนึ่งที่มังกรจะต้องก้าวผ่านมัน

มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะนับ  หนึ่ง ถึง สิบ ได้โดยที่ไม่ผ่าน สอง  สาม  สี่ ห้า....

หากมังกร ไม่ผ่านกร๊วก  ใครเลยจะกล้ารับประกันว่า มังกรจะเจอคนของมังกรในทุกวันนี้

กร๊วก  อาจจะเป็นสิ่งที่คาบเกี่ยวกันมากับมังกร  ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ใครรู้  ใครจะอธิบายได้ว่าทำไมมังกรถึงเจอกร๊วก ทำไมมังกรต้องชอบกร๊วก

ทุกสิ่งทุกอย่างในจักรวาลล้วนเกี่ยวพัน....

"กรรม"จะหมดลงไปได้  เมื่อคนผูกกรรมมา"วาง"กรรมในห้วงเวลาที่ถูกกำหนดเอาไว้

กรรมนั้นจึงหาย

กรรมจึงมลายไป

ใจจึงเป็นสุข

จิตจึงสว่าง

หนทางจึงปรากฏ

สาธุการ!

อิเจ้  คนอยากเปลืองผ้า เฮ้ย! เปลืองกรรม

[THIP]

หุหุ ท่าทางอิเจ้ใกล้บบรรลุแล้ว     

เข้าเรื่องดีกว่า อ่านเรื่องของมังกรแล้วเห็นอารมณ์ของชีวิตค่อนข้างชัดเจน
คนมีความรัก เลือกเรียนเพื่อที่จะได้ดูแลกัน เลือกที่จะเสี่ยง เพื่อจะพิสูจน์ว่าเขาเป็นเอดส์หรือไม่
คนมีหน้าที่ แม้ว่าจะยากลำบาก แต่ก็อดทนเพื่อที่จะทำหน้าที่นักศึกษาที่ดี เรียนจนจบ
คนมีชีวิต เมื่อถึงจุดแตกหัก ชีวิตก็ยังต้องก้าวเดินต่อไป แม้ว่าไม่มีเขาแล้วก็ตาม

ขอบคุณมังกร สำหรับเรื่องราวดี ๆ    ดีใจที่ได้รับรู้เรื่องของมังกร 

[oaw_eang]

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยส์

ทิพมาว่าเค้า

งอนส์แหละ

โป้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[มังกรขี้เหงา]

ยังไง ผมขอขอบคุณทุกความเห็นของทุกคนเลยนะครับ ผมชอบความเห็นตรงนี้
จังที่ว่า  มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะนับ  หนึ่ง ถึง สิบ ได้โดยที่ไม่ผ่าน สอง  สาม  สี่ ห้า....
ครับ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้กับคนที่กำลังมีปัญหาเหมือนผมนะครับ ค่อยๆคิด  ค่อยๆทำ เป็นกำลังใจให้นะครับ จำได้ว่า ตอนนั้น ผมกว่าจะก้าวผ่านมันไปได้ เฮ้อ ไม่อยากคิดถึงมันเลย ................จบดีกว่า ห้วนสั้นๆแบบนี้ละ อิอิอิอิอิ

[three]

ทุกๆอย่างมันเป็นสเต็ปนะพี่ถ้าไม่เริ่มจาก0ก็คงไม่มีวันถึง10
แต่ไงไอ้ชั่วกร๊วกก็คือไอ้ชั่วกร๊วกอยู่วันยังค่ำ

[abcd]

กร๊วกก็ยางคงเปงกร๊วก สมชื่อจริงๆ ก็ปล่อยให้กร๊วกมานกร๊วกต่อไป 555+ แต่ถ้าไม่มีกร๊วก รักษ์ก้คงไม่ได้เจอกะแฟนคนปัจจุบันที่รักกันมากหรอกเน๊อะ เดินต่อไปทางยังมี ถนอมรักนี้ให้อยู่นานๆนะ