หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Fish129]

ดูเหมือน พี่คิว พระเอกป่าวเนี่ย

อ๊ายๆๆ ผมยาว  ชอบๆๆ  ผู้ชายผมยาว

[Poseidon]

มารอคร้าฟฟฟ

[knightofbabylon]

อร๊ายยยยยยยยยยย เบบี้ 
เรื่องนี้ต้องเป็นอีกเรื่องที่ทำให้เราอยากจะอ่านนิยายอีกแน่เลย

บรรยากาศร้านกาแฟ ไม่ดิ เบเกอรี่นี่นะ แต่ช่างเหอะ เอาว่ามีกาแฟด้วย 
อ่านแล้วอยากไปนั่งในร้านจังวุ้ย
แถมแอบประกบคู่คนนั้นคนนี้เสร็จสรรพไปเลยทีเดียว
 

ลุ้นน้องเค้กว่าจะทำงานเจออะไรบ้างดีกว่า หุหุ



ช่วงนี้มาอ่านถี่เม้นถึ่ทุกตอนเหมือนแต่ก่อนไม่สะดวกด้วยสิ
เอาเป็นว่าไม่ลืมนะแต่บางช่วงก็อาจไม่ได้มาเม้นให้ทุกตอน
 

[TanyaPuech]

   พี่คิวพระเอกแน่เลย


แต่ทำไมแกถึงขี้วีนจัง 

[Dr.rain_mark]

เรื่องนี้น่ารักจัง ^^
เชียร์ หลานคิว อิอิ 

[YongaMO]

อยากให้พี่คิวเป็นพระเอกอ่ะๆๆๆๆๆ 

[killy]

ใช่เลย สุดยอดสวรรค์นั่นคือที่นอน เหอๆ คิวดุไปใหนอ่ะ

[ปลาทองสีชมพู]

ทำไมร้านนี้ดูมีความลับอะไรมากมาย
มีเค้กที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องอะไรแฮะ
คิวๆๆๆๆเป็นอะไรมากเปล่าหว่า??
ทำไมทำเหมือนไม่ค่อยประทับใจเค้กเลยน้าๆๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆ

[bulldog17]

พระเอก...พี่คิว?
เดาเอา อิอิ
 

[som]

เจ้  หวัดดีครับ  เพิ่งเห็นว่าเจ้เอานิยายเรื่องใหม่มาให้อ่านกันนะนี่
โชคดีที่หางตาขวาเห็นชื่อของเจ้เบบี้แว๊บๆไม่งั้นผ่านอีกแน่ 
เรื่องนี้ทำเป็นปริศนาเนาะเจ้เนาะ  อิอิ

[sukie_moo]

 

[song2150794]

เค้กน่ารักจังค่ะ 
พี่คิวนี่ดุจริง 55555 น่าจะเป็นพระเอก(รึเปล่า?)
ชอบมากค่ะ >////////////////<

[ppmayuree]

มองผ่านหลายวันละ
วันนี้ได้ฤกษ์ อ่านทีเดียว 3 ตอนรวด
น่ารักกกกกกกก +
และคนแต่งจะน่ารักเพิ่มอีกถ้ามาต่อเร็ว ๆ 5555

[เบบี้]

~4~

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ทุกคนที่อยู่ในห้องพักพนักงาน  พี่หมีและพี่ซีนั่งอยู่
“อ่าว วันนี้พี่หมีมาทำงานด้วยเหรอครับ”
“มาดิ ครึ่งวัน” พี่หมีตอบ
“อ่าเหรอ เห็นพี่ฟ้าบอกว่าทำแค่จันทร์ถึงศุกร์” ผมพูด
“เบลอละสิ จะไปเอาอะไรกับคนๆนั้นกัน” พี่หมีพูดตอบหน้านิ่ง
“กินข้าวด้วยกันไหมเค้ก” พี่ซีชวน
“ไม่เป็นไรครับ เค้กกินมาแล้ว” ผมยิ้มบอก  ตาก็มองไปที่อาหารของพี่ซี 
“น่ากินจังนะครับ” ผมพูดชม  ขนาดอาหารอยู่ในทัพเพอร์แวร์ธรรมดาแต่มันกลับดูไม่ธรรมดาเลย  หน้าตาอาหารดูผู้ดีมากเลยอ่ะครับ
“แน่ละสิ ไม่ได้ทำเองนี่” พี่หมีพูดขึ้นลอยๆ
“พี่หมีอ่ะ” พี่ซีว่าเสียงเล็กเสียงน้อย
“เค้กไปแต่งตัวก่อนนะครับ” ผมบอกแล้วเดินเข้าไปที่ห้องล็อกเกอร์  วันนี้ผมมีทำงานเต็มวัน  แม่เลยทำกับข้าวใส่ปิ่นโตสำหรับอาหารกลางวันเตรียมไว้ให้ผมด้วย
“เค้ก วันนี้พี่จะให้เค้กรินน้ำให้ลูกค้านะ” พี่หมีพูดขึ้นทันทีที่ผมเดินออกมาจากห้องล็อกเกอร์
“.................” ผมยืนนิ่งค้างมองหน้าพี่หมี
“มึนอะไร” พี่หมีถามหน้านิ่งกลับ
“รินน้ำ” ผมพูดซ้ำ
“จะดีเหรอครับ” ผมยิ้มแหย
“เดี๋ยวจะได้สอนวิธีรินไวน์ด้วย ไอ้นี่หนิ” พี่หมีพูดแกมบ่น
“ก็เค้กเกร็งอ่ะ” ผมทำหน้ากลัว  จะไม่ให้เกร็งได้ยังไงไหวละครับ  ลูกค้ามีแต่คุณหญิงคุณนายไฮโซทั้งนั้นเลย
“ลาออกไป” พี่หมีพูดส่งๆ
“ง่ะ..”
“หึ..พี่หมีนี่” พี่ซียิ้ม
“เดี๋ยวพี่เทรนให้ ไหน..พี่ออฟสอนแล้วใช่ไหม” พี่ซีถาม
“ครับ”
“งั้น..ไหนมาลองรินสิ สมมุติว่าพี่เป็นลูกค้าก็แล้วกันนะ” พี่ซีบอกพร้อมเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างสบายใจ  ผมเก้ๆกังๆเดินไปหยิบเหยือกน้ำมา
“ช้า” พี่หมีพูดเสียงแข็งในทันที
“งั้นเอาใหม่” ผมพูดแล้วเดินถอยกลับมาตั้งหลักยืนที่เดิม 
“วางเหยือกก่อนสิ” พี่หมีบอก  ผมเองก็ลืมจึงต้องวางเหยือกไว้บนโต๊ะอย่างเดิม  ผมเดินเข้าไปเว้นระยะห่างประมาณหนึ่งเมตรก่อนที่จะโค้งแล้วยกเหยือกรินน้ำให้อีกครั้ง
“เท่าไหร่ถึงพอ” พี่หมีพูดกำกับ  ผมรินประมาณเศษสามส่วนสี่ของแก้ว
“..แล้ว มันยากตรงไหน” พี่ซีแซวทั้งรอยยิ้ม
“พี่ซีอ่ะ ก็มันเกร็งนิฮะ” ผมพูดหน้างอ  เลื่อนเก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆพี่ซีมาแล้วนั่งลง
“ทำทุกอย่างปกตินั่นแหละ ทำให้เร็ว ทำให้ทันลูกค้า ให้รู้ว่าเค้าต้องการให้เรารินโดยไม่ต้องให้เค้าบอก เร็วแต่ต้องนิ่มนวล ทำตัวยังไงก็ได้..ให้ดูมีคุณค่าน่ะ” พี่หมียิ้มบอก
“เหอะๆ” ผมหัวเราะเฝื่อน
“พี่หมีก็อย่าไปกดดันเค้กสิ” พี่ซีว่า
“พี่พูดบอกไงครับ ไม่ได้กดดันสักหน่อย ฟังเหมือนกดดันเหรอเค้ก” พี่หมีหันมามองผม  เป็นสายตาที่แกมขู่อย่างนั้น
“เปล่า..แต่ก็ นิดหน่อย” ผมย้อนยิ้มๆ
“ไอ้นี่..ไปทำงานเลยไป” พี่หมีลุกขึ้นเอามือมาลูบหัวผมก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“สู้ๆนะ” พี่ซียิ้มให้  ผมยิ้มตอบและลุกตามพี่ซีออกจากห้องไปด้วย 


กริ๊ง~~


“คิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ” ผม  พี่ซีและพี่หมีพูดขึ้นพร้อมกัน  นี่เป็นลูกค้ารายแรกของร้าน
“คึคึ ดีคับ” เด็กผู้ชายอายุราวๆหกเจ็ดขวบเดินเข้ามาพร้อมกับคุณแม่  เด็กนั่นยืนมองพวกผมพร้อมกับยิ้มกว้างให้เหมือนดีใจหรืออาจจะรออะไรสักอย่าง
“เค้ก” พี่หมีเรียกเสียงเบา
“ครับ”
“ไปรับออร์เดอร์”
“อ๊ะ..ไม่เอาหรอก” ผมปฏิเสธแทบจะทันที
“ไป..รับ ออร์เดอร์” พี่หมีพูดซ้ำเสียงเย็น
“แต่พี่ฟ้าบอกว่าไม่ให้เค้กรับออร์เดอร์” ผมยังยืนยันจุดยืนของตัวเอง
“แต่นี่มันเด็กนะ รับไม่ได้รึไง..ไปลองดู” พี่หมีพูดพร้อมกับยื่นสมุดหนังสำหรับจดรายการอาหารมาให้ผม
“พี่หมีอ่ะ”
“จำหนึ่งสอง..จดให้ถูกฝั่งล่ะ จดเมนูมาเป็นภาษาไทยนั่นแหละ มีอุตริจดเป็นภาษาอังกฤษ ก็แค่ไอ้ซีกับไอ้กัสแค่สองคนแหละ” พี่หมีพูดทำเอาพี่ซีอมยิ้ม 
“ไป” พี่หมีผลักไหล่ผมเบาๆ  ผมเดินไปหาลูกค้าที่นั่งอยู่มุมร้านทางฝั่งขวามือด้วยพยายามทำให้ท่าทางเป็นปกติที่สุด
“ขออนุญาตครับ เมนูครับ” ผมทำตามสเต็ปที่เคยเห็นพวกพี่ๆเขาทำกันพร้อมกับวางเมนูไว้มุมที่เหมาะสม  ตอนนี้ผมรู้สึกว่าขาของตัวเองสั่นอย่างกับอาการเดียวกับตอนที่เพิ่งออกกำลังกายมาใหม่ๆ  แต่ตอนนี้มันคนละอารมณ์กันนะครับ  ผมตื่นเต้นมากๆเลย  แต่ก็รู้สึกขอบคุณที่ไม่เจอคุณหญิงคุณนายที่ดูไฮโซกว่านี้  คู่แม่ลูกคู่นี้ยังดีที่เป็นแบบซอฟๆ
“เจด้าจะเอาชุดคุณคิวปิด” เด็กผู้ชายคนเมื่อกี้เงยหน้ายิ้มกว้างมาให้ผม  ผมยิ้มตอบให้
“อาหารเช้าชุดคุณคิวปิดนะครับ” ผมหันไปยิ้มให้แม่ของเด็กเป็นการขออนุญาต
“ค่ะ” เธอยิ้มตอบ
“คุณแม่ เจด้าอยากกินไอติมคุณคิวปิดด้วย”
“เดี๋ยวค่อยกินสิลูก เอาชุดคุณคิวปิดก่อนเนอะ”
“ไม่ทราบว่าชุดคุณคิวปิด ต้องการเป็นแบบเซตเล็กหรือเซตใหญ่ดีครับ” ผมยิ้มถามและพยายามควบคุมมือตัวเองไม่ให้สั่นไปมากเกินควร
“เซตเล็กก็แล้วกันค่ะ ขอข้าวโพดเพิ่มด้วยนะคะ”
“ได้ครับ” ผมตอบพร้อมกับรีบจดรายการอาหาร
“เอาเป็นซุปครีมหอมใหญ่กับมันฝรั่งแล้วกันค่ะ” ซุปครีมหอมใหญ่และมันฝรั่ง (- -) ซุปครีมหอมใหญ่และมันฝรั่ง
“เครื่องดื่มรับเป็นอะไรดีครับ” ผมยิ้มถาม
“พี่หมี!!” น้องเจด้าเรียกซะเสียงดังลั่นร้านพร้อมกับโบกไม้โบกมือไปทางพี่หมีด้วย  พี่หมียิ้มและอยู่ๆพี่เขาก็เดินเข้ามาหา
“หวัดดีครับน้องเจด้า” ผมยืนจ้องหน้าพี่หมีเขม็ง  ดันรู้จัก  ไอ้พี่หมีบ้าแกล้งเราอีกแระ
“น้ำเปล่าแล้วกันค่ะ” คุณแม่ของน้องเจด้าตอบ
“ขอทวนอาหารนะครับ” ผมพูด  ในระหว่างที่ผมพูดอยู่พี่หมีกำลังเล่นกับน้องเจด้าอย่างมีความสุขก็ไม่ปาน
“ชุดอาหารเช้าคุณคิวปิดหนึ่งที่ ซุปครีมหอมใหญ่กับมันฝรั่งหนึ่งที่ เครื่องดื่มรับเป็นน้ำเปล่านะครับ”
“อาหารที่สั่งรบกวนรอสักครู่นะครับ” ผมก้มหัวให้แล้วเดินออกมาก  และเดินตรงกลับเข้าไปในเคาร์เตอร์
“เอาไปให้ในครัวเลยจ้ะเค้ก” พี่ซีบอก
“ในครัว” ผมย้ำพร้อมกับชี้มือไปที่ด้านใน
“ใช่จ้ะ” พี่ซีตอบด้วยหน้าตาสงสัยกับอาการของผม  ในครัวอีกแล้วเหรอ  ไม่อยากเข้าไปเท่าไหร่เลยอ่ะครับ..เฮ้อ
“ขอโทษครับ ชุดอาหารเช้าคุณคิว..ปิด” ผมชะงักมองทั้งพี่เซ็นและพี่คิวที่ยืนอยู่ในครัว  และผมก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ในทันทีว่าทุกวันเวลาตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าถึงสิบโมงเช้าทั้งพี่เซ็นและพี่คิวจะต้องมาที่ร้านเพื่ออยู่เวรของตัวเองทุกวัน  ตอนแรกผมนึกว่าพี่คิวทำงานอยู่คนเดียวเสียอีก
“กับ..เอ่อ” ผมก้มลงมองกระดาษเพราะอยู่ๆก็ลืมชื่อออร์เดอร์ขึ้นมา
“ซุปหอมหัวใหญ่กับมันฝรั่งหนึ่งที่ครับ” ผมก้มหน้าก้มตาอ่าน  หลังจากที่อ่านจบก็รีบเอากระดาษไปเสียบไว้ที่เสียบกระดาษสีเขียวอันเดิมนั่น
“น้องเค้กครับ”  พี่เซ็นเรียก  ผมหันไปมอง  พี่เซ็นยืนยิ้ม
“เลิกกี่โมงครับ”
“เอ่อ ดะ..ดึกครับ” ผมตอบ
“พี่ก็เลิกดึก กลับกับพี่นะ” พี่เซ็นพูด  คำพูดที่ออกมาจากปากของพี่เขาดูเป็นปกติมากๆ  ผมได้แต่ยืนนิ่งเหลือบหันไปมองเห็นพี่คิวที่กำลังมองผมด้วยหางตาอีกเช่นเคย
“ไม่เป็นไรครับ เค้ก..เอ่อ” ผมอ้ำอึ้ง
“หึ มึงชอบแบบนี้เหรอ” พี่คิวพูดขึ้น  ผมหันไปมองหน้าพี่คิวในทันที
"ปกติไม่ใช่แบบนี้นี่" พี่คิวแสยะยิ้มเล็กน้อย
“ปากเหรอไอ้คิว” พี่เซ็นว่า
“หึ..เปล่า” พี่คิวเบะปาก ยักไหล่ก่อนจะหันหลังไปทำเค้กต่อ
“ใช่ครับ..ที่พูดนั่นปากเหรอ สองรอบแล้วนะครับ พี่ไม่พอใจอะไร” ผมพูดกระแทกเสียงอย่างเหลืออด  นึกขึ้นได้อีกทีก็พบว่าเมื่อกี้ตัวเองคงสติหลุดไปเรียบร้อยแล้ว
“..................” ในห้องเงียบลงไร้เสียงใดๆ  ผมยืนตัวแข็งทื่อ  พี่เซ็นมองผมตาค้าง  ผมเหลือบมองไปรอบห้องครัวอย่างไม่กล้าสบตาพี่คิวเพราะรู้สึกว่าสายตาของพี่คิวในตอนนี้เหมือนต้องการจะเข้ามาขย้ำผมแล้ว
“ขะ..ขะโทษฮะ” ผมพูดขอโทษทันที  รู้สึกตัวอีกทีก็ออกมายืนอยู่ที่เคาร์เตอร์แล้วเรียบร้อย
“เค้กเป็นอะไร” พี่ซีเดินหน้าตื่นเข้ามาหาผม
“เค้ก..เค้ก เผลอปากว่าพี่คิวไปอ่ะครับ” ผมพูดหน้าเสีย
“หึ..ฮ่าๆๆ” พี่ซีโผลงหัวเราะออกมา
“ไปทะเลาะอะไรกับพี่เค้ามาล่ะ” พี่ซียิ้มถาม
“ก็พี่เค้าว่าเค้กตั้งสองรอบแล้วนะครับ เค้กก็เลย..ลืมตัว” ผมบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เค้กจะโดนไล่ออกไหมอ่ะ” ผมจับแขนพี่ซีอย่างขอความช่วยเหลือ
“ไม่หรอกน่า..ในร้านนี้ใครจะไล่เค้กออกได้นอกจากพี่ฟ้ากัน”
“หรือนอกจาก ไปทำให้พี่คิวไม่พอใจจริงๆ..ก็อาจจะอะนะ” อ่าว..ไหงงั้น
“แต่ไม่หรอก พี่คิวเค้าไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลขนาดนั้น”
“จริงนะ แต่..นั่นเหรอครับคนที่มีเหตุผลน่ะ ว่าเค้กแบบไม่มีเหตุผลมาสองรอบแล้วนะ” ผมพูดบ่น
“นินทาอะไร” เง้อ..ผมชะงัก  ขยับตัวเองมายืนอยู่ด้านข้างของพี่ซีในทันที  พี่คิวยืนจ้องมาที่ผมเขม็ง
“พี่คิวก็ มาทำโหดใส่น้องอยู่ได้” พี่ซีว่า
“ไม่รู้รึไงว่าการนินทาคนอื่นมันเสียมารยาทน่ะ” พี่คิวว่า
“ว่าคนอื่นต่อหน้าก็เสียมารยาทเหมือนกันแหละครับ” ผมย้อนเสียงเบา
“เค้ก..” พี่ซีปราม
“มีอะไรกันน่ะ” ทุกคนหันไปมองพี่ฟ้าที่กำลังจะเดินผ่านมาทางเคาร์เตอร์พอดี
“มีอะไรเหรอครับเค้ก” พี่ฟ้าถาม
“ปะ..คือ เปล่าครับ” ผมก้มหน้าก้มตา  กลัวความผิดขึ้นมาไม่ได้เพราะอย่างไรก็แล้วแต่ผมก็แค่ลูกจ้างตัวเล็กคนหนึ่ง
“หึ..” พี่คิวหัวเราะแล้วจู่ๆพี่เขาก็เดินกลับเข้าห้องครัวไปหน้าตาเฉย
“เค้ก..มาพบพี่ที่ห้องหน่อย” พี่ฟ้ายิ้มบอก  ผมพยักหน้าตอบและรีบเดินตามพี่ฟ้าเข้าไปในห้องของพี่เขา
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“คือ..”
“คิวแกล้งอะไรรึเปล่า”
“นิดหน่อยครับ” ผมตอบเสียงเบา
“หึ..เอ่อ บ่ายนี้เค้กอยู่เวรใช่ไหม” พี่ฟ้าพูดเหมือนไม่ต้องการคำตอบ  พี่เขาเดินไปดูที่บอร์ดที่เขียนตารางงานของทุกคนไว้
“งั้นเอาเป็นว่าบ่ายนี้ออกไปซื้อของกับคิวก็แล้วกันนะ ไม่ต้องอยู่ทำงาน” พี่ฟ้ายิ้มพูด
“..................” ผมอ้าปากค้าง  หันมองหน้าพี่ฟ้าทันที
“เอาตามนี้แหละ อยู่ร้านเดียวกันจะต้องไม่ทะเลาะกัน..ดังนั้น ไปอยู่จนกว่าจะหายทะเลาะกันนะครับ” พี่ฟ้ายิ้มกว้างกว่าเดิม
“ค..คือ ไม่ได้ทะเลาะกันอะไรหรอกครับ แค่พูดเถียงกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง” ผมรีบอธิบายเพราะรู้สึกว่าไม่อยากไปกับพี่คิวจริงๆ
“นั่นแหละ เค้กเข้ากับทุกคนที่ร้านได้แล้วใช่ไหมล่ะ แต่คิวน่ะยัง..ไปสนิทๆกันไว้ซะ จะได้ทำงานร่วมกันง่ายๆเนอะ” พี่ฟ้ายิ้มพร้อมตบไหล่ผมไม่ฟังอะไรอีก
“ป่ะๆ..ไปทำงาน แล้วเดี๋ยวประมาณบ่ายๆพี่จะไปตามเองแล้วกัน ตั้งใจทำงานนะ” พี่ฟ้าพูดไม่หยุด  พอพี่เขาส่งผมออกจากห้องได้ก็ปิดประตูหนีผมไปเลย 
ผมต้องออกไปข้างนอกสองคนกับพี่คิว  ออกไปข้างนอกกับคนอย่างนั้นอะนะครับ  คุณแม่..ทำไมหนูต้องมาเจอคนนิสัยแบบนี้ด้วย..แง่ง  อยากร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้ !!

= = = = = = = =

“เสร็จรึยัง” ผมเงยหน้าหันไปมองพี่คิวที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องพักพนักงาน
“ผมเหรอครับ” ผมถามกลับเพราะตอนนี้ที่นั่งอยู่มีทั้งพี่กัสที่เพิ่งมาเข้าเวรตอนบ่าย  พี่ซีและพี่หมีด้วย
“.................” พี่คิวทำหน้าเซ็งเดินเข้ามายืนจ้องผมใกล้ขึ้น  ผมก้มลงมองปิ่นโตของตัวเองที่อยู่ตรงหน้า  มันยังคงสภาพเดิมเป็นปกติเพราะผมเพิ่งเปิดออกและยังไม่ได้ทานสักคำ
“ทำอะไร” อีกฝ่ายถามคิ้วขมวด
“กินข้าวกลางวัน” ผมตอบเสียงเบา   ถึงผมจะพยายามแข็งข้อแต่ในใจผมก็รู้สึกกลัวอยู่เหมือนกันนะครับ
“ไม่ต้องกินแล้ว ฉันรีบ” พี่คิวพูด
“ตะ..แต่พี่ฟ้าบอกว่าจะไปบ่ายโมง” ผมบอก
“แต่ฉันจะไปตอนนี้ ถ้าจะไปบ่ายโมงก็ไปกับบอสเองเหอะ” พี่คิวย้อนด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ
“แต่..ถ้าไม่กิน มันจะเสียนี่ฮะ” ผมพูดหน้าเสียเพราะนี่เป็นอาหารที่แม่ทำมาให้เชียวนะครับ  ถ้าไม่กินตอนนี้แล้วเกิดมันบูดขึ้นมา  ผมก็ต้องทิ้งซึ่งผมคงทิ้งมันไม่ลงหรอกครับ
“..................” พี่คิวยืนนิ่งมองมาที่กล่องอาหารของผม
“พี่คิวก็ รอแค่นี้เองค่ะ” พี่ซีพูดขึ้น  แต่พี่คิวยังคงยืนนิ่ง  สายตามองต่ำลงมาที่ผมอีกครั้ง
“ฮื้ม อืมๆ..เร็วๆล่ะ ให้เวลายี่สิบนาที” พี่เขาพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปเลย
“หึหึ” พี่ซีกับพี่กัสหัวเราะคิกคักพร้อมกัน  ผมรีบแกะปิ่นโตออกทันที  วันนี้แม่ทำข้าวมันไก่มาให้  มีไส้กรอกทอดกับนักเก็ตทอดเพิ่มมาให้ด้วยล่ะครับ
“ถ้าพี่ซีไม่ได้เป็นน้องสาวพี่เซ็น พี่คิวจะฟังพี่ซีไหมเนี้ย” พี่กัสพูดแกมบ่น
“เปล่าหรอก..เราอยู่ด้วยกันบ่อยน่ะ นี่เรียกว่าฟังพี่แล้วเหรอ หึหึ” พี่ซีหัวเราะเล็กน้อย
“พี่ซีสนิทกับพี่คิวเหรอครับ” ผมถามในขณะเดียวกันปากก็เคี้ยวอาหารอยู่ด้วย
“สนิทซิ ก็พี่รู้จักกับพี่คิวมาตั้งแต่พี่ยังเด็กๆนู่นแหละ พี่เซ็นกับพี่คิวเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งนานแระ” พี่ซีเล่า  ผมพยักหน้ารับรู้และตั้งหน้าตั้งตากินอาหารต่อ  ผมใช้เวลากินอยู่ไม่ถึงสิบห้านาทีอาหารตรงหน้าก็หมด
“เฮ้อ..”
“หึ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้” พี่หมีอมยิ้ม
“โหย พี่หมีไม่ได้เป็นเค้กนี่” ผมว่าพร้อมกับรีบเก็บปิ่นโตให้เหมือนเดิม
“คนแบบนั้นอะนะ..” ผมกำลังจะอ้าปากบ่น
“เสร็จรึยัง” นั่นไง  ผิดคำพูดผมเมื่อไหร่
“ครับๆ เสร็จแล้ว..ยังไม่ครบยี่สิบนาทีสักหน่อย” ผมว่า
“รอที่รถ” อีกฝ่ายพูดส่งๆแล้วปิดประตูไป
“ไปละนะครับ” ผมบอกทุกคนพร้อมกับเอาเป้ขึ้นสะพายอย่างรีบเร่ง
“โชคดีนะเค้ก เจอกัน” พี่กัสโบกมือบ๊ายบายให้
“ครับ” ผมยิ้มตอบ  ผมรีบวิ่งออกมาทางหลังร้าน  พี่หน้าดุนั่นเตรียมสตาร์ทรถรอผมเรียบร้อยแล้ว  ผมรีบจ้ำอ้าวไปที่รถในทันใด
“..................” เมื่อขึ้นมาในรถผมรู้สึกโคตรๆเกร็ง  เกร็งโคตรๆเลยครับพี่น้อง  กลิ่นของรถหรูราคาแพงนี่มันช่างทำให้คนอย่างผมรู้สึกหายใจไม่สะดวกเสียจริง  ผมนั่งนิ่ง  ในรถช่างเงียบกริบจนแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันอยู่แล้ว


ติ๊ด !!


~Almost heaven, West Virgina
Blue Ridge Mountains, Shenandoah River~
พี่คิวกดเปิดเพลง  เป็นเพลงที่ผมไม่รู้จักดีนัก  แต่เคยได้ยินพ่อเปิดฟังบ่อยๆสมัยตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่  เรานั่งเงียบกันจนถึงที่หมาย  ตอนนี้อยู่ที่ห้างโรบินสันสาขาหนึ่งที่ห่างจากร้านประมาณห้าหกกิโลเมตรเท่านั้น 
“ลงสิ” อีกฝ่ายหันมาพูดบอก  ผมรีบปลดล็อกเข็มขัดนิรภัยและรีบลงจากรถตามพี่เขาไป 
“ให้มันเร็วๆหน่อยได้ไหม” พี่คิวหันมาพูดใส่คิ้วขมวด  ผมรีบจ้ำเท้าให้เร็วมากขึ้นกว่าเดิม  ที่จริงผมก็ไม่ใช่คนเตี้ยอะไร  มีส่วนสูงมาตรฐานวัยรุ่นไทยสมัยนี้ปกติดี  แต่พี่คิวเป็นคนตัวสูงและขายาวมากต่างหาก  อีกทั้งยังเดินเร็วอีกด้วยละครับ  ทั้งทั้งที่ผมเองก็เดินเร็วจนแทบจะวิ่งอยู่แล้วก็ยังตามไม่ทันพี่เขาอยู่ดี


เอี๊ยดดดดดด !


ปึก !!


เง้ออออออ..
“จิ..” พี่คิวจิปากอย่างหงุดหงิดน่าดู  ผมได้แต่ค้างยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงหน้าอกของพี่คิว  พอผมตั้งสติได้อีกทีรถคันที่เกือบจะชนผมเมื่อกี้นี้ได้ขับออกไปแล้ว
“ตานายบอดรึไง เดินไม่รู้จักดู” พี่เขาว่า
“กะ..ก็พี่บอกให้ผมเดินเร็วๆนี่” ผมย้อนด้วยรู้สึกเขินเล็กน้อยที่อยู่ๆผมก็เดินเข้าไปชนพี่เขาอย่างนั้น
“เดินเร็วแล้วไม่ใช้ตาดูทางรึไง” พี่คิวย้อนหน้านิ่งอีก
“ก็..” ผมอ้าปากจะเถียงตอบแต่พี่คิวกลับเดินหนีผมเข้าห้างไปซะหน้าตาเฉย  ผมถอนหายใจแรงแต่ก็เดินตามพี่เขาไป
“เข็น” อีกฝ่ายพูดพร้อมมองไปที่รถเข็นเหมือนบอกให้ผมรู้เองว่าต้องเป็นคนเข็นรถเข็นนี่  ผมเลื่อนรถเข็นทำตามคำสั่ง  มันก็ช่วยไม่ได้เพราะว่าผมเป็นลูกน้องนี่ครับ  เขาเป็นถึงเชฟของร้านเชียวนะ
“ถ้านายไม่ปากมาก นายก็ไม่ต้องมาทำหน้าป่วยอยู่ที่นี่หรอก” อีกฝ่ายบ่นขึ้น
“หึ..” ผมหัวเราะและได้แต่นึกในใจว่า “หน้าตัวเองไม่ป่วยเลยนะไอ้บ้า” 
“หัวเราะอะไร” อีกฝ่ายถามเสียงห้วน
“เปล่า” ผมตอบลอยหน้าลอยตาตอบ
“..................” พี่คิวมองผมด้วยหางตาก่อนที่จะเดินนำผมไปคล้ายกับไม่ติดใจเอาความ  ปกติผมก็ไม่ใช่คนชอบกวนอารมณ์คนอื่นเท่าไหร่หรอกนะครับ  ยิ่งถ้าไม่สนิทด้วยแล้วผมจะนิ่งเงียบเสียมาก  แต่กับผู้ชายคนนี้นี่มันอดไม่ได้ที่จะปากมากจริงๆ
ทั้งผมและพี่คิวเดินเงียบ  พี่คิวเลือกของหยิบใส่รถเข็นอย่างเดียว  ส่วนผมมีหน้าที่เข็นตามอย่างออกปากบ่นไม่ได้สักคำ  เราซื้อของกันที่โรบินสันเสร็จพี่คิวก็พาผมไปที่ร้านขายของแห่งหนึ่ง  มันเป็นร้านที่ขายผลิตภัณฑ์สำหรับเบเกอรี่โดยเฉพาะ  เราซื้อของที่ร้านนั้นอยู่เกือบชั่วโมงและดูเหมือนผมจะได้กลับร้านสักทีเพราะของได้ซื้อไปเยอะมากพอแล้ว  ผมเองไม่กล้าถามพี่เขาว่าจะต้องไปไหนต่อ  ส่วนพี่คิวก็ไม่ได้พูดอะไรด้วยเหมือนกัน  จนพี่เขาขับรถไปทางกลับร้านนั่นแหละครับผมถึงรู้ว่าจะได้กลับร้านแน่ๆแล้ว  เมื่อมาถึงร้านเราสองคนช่วยกันขนของอย่างไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
“เค้กๆ” พี่ฟ้ากวักมือเรียกผมทันทีที่เห็นผมเดินเข้ามาในร้าน
“ครับ” ผมรีบเดินเข้าไปหา
“เป็นไง สนุกไหมครับ” พี่ฟ้ายิ้มถาม
“เหอะๆ” ผมยิ้มแหยตอบ
“ทำไม..” พี่ฟ้าหน้าเปลี่ยนสีทันที
“ก็..ก็ดีครับ” ผมตอบไม่เต็มปากเต็มคำนัก
“นี่..คุยกันบ้างรึเปล่าเนี้ย หรือว่าทะเลาะกันอีก”
“ไม่ได้ทะเลาะหรอกครับ จะเอาอะไรมาทะเลาะ..เหอะๆ แทบไม่ได้คุยกันเลยต่างหาก” ผมบอก
“ง่ะ ไอ้หลานบ้านี่” พี่ฟ้าพูดอย่างหงุดหงิด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เค้ก..จะพยายามเข้าใจ ว่านั่น..นิสัยพี่เค้า”
“นั่นสันดานมันเลยแหละ” พี่ฟ้าพูดหน้าตาย
“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะ
“งั้นไปทำงานเถอะ เดี๋ยวได้ออกไปด้วยกันบ่อยๆก็ชิน..แล้วก็สนิทกันไปเองนั่นแหละนะ”
“ยังจะมีครั้งต่อไปอีกเหรอครับ” ผมถามทันที
“หึหึ” พี่ฟ้าหัวเราะ  นำมือมาลูบหัวผมเบาๆ
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปครับ แล้วเดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปส่งที่บ้านให้ กลับดึกหนิ” พี่ฟ้าบอก
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เค้ก..กลับเองดีกว่า” ผมเกาหัวบอกเพราะผมเองก็ลำบากใจ  ไม่อยากกลับกับพี่คิวเท่าไหร่  ผมคิดว่าผมไม่เหมาะกับรถหรูๆแบบนั้นหรอก
“วันนี้พี่เอารถมาน่ะ เดี๋ยวคิวก็กลับแล้ว” พี่ฟ้าพูดบอกเหมือนรู้ความคิดผมซะงั้น
“อ่าวเหรอครับ งั้น..ก็ได้” ผมยิ้มเขิน
“หึ ครับ” พี่ฟ้าตบไหล่ผมเบาๆแล้วเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไป  ผมเดินกลับไปที่ห้องพักพนักงานเพื่อจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องล็อกเกอร์  แต่ตอนที่กำลังจะเดินกลับเข้าไปดันเป็นจังหวะเดียวกับที่พี่คิวกำลังเดินเข้ามาจากหลังร้านพอดี
“...................” เราต่างคนต่างหยุดยืนมองหน้ากัน  ผมเองคิดว่าพี่คิวคงกำลังจะเข้าห้องนี้ด้วยเหมือนกัน  ส่วนพี่เขาเองก็หยุดยืนมองหน้าผมหน้านิ่งเช่นเคย
“จะเข้ารึเปล่า” อีกฝ่ายพูด  ผมพยักหน้าตอบทันที
“ก็เข้าไปซิ ยืนนิ่งทำไม” พี่คิวพูด  คิ้วเริ่มจะเข้ามาชนกันอยู่แล้ว  ผมจึงรีบเปิดประตูห้องเดินเข้าไปในทันที
“อ่าว กลับมาแล้วเหรอครับ” พี่เซ็นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะสำหรับทานอาหารยิ้มทักผม
“ครับ” ผมพยักหน้ายิ้มตอบ
“เอาไป” ผมหันไปมอง  เห็นพี่คิวยื่นถุงถุงหนึ่งให้กับพี่เซ็น
“ขอบจาย” พี่เซ็นตอบเสียงกวน
“ไม่จำเป็น” พี่คิวว่า
“อ่าว กลับแล้วเหรอ” พี่เซ็นถามอีก  อยู่ๆผมก็รู้สึกอยากฟังบทสนทนาต่อขึ้นมา  แต่ก็ต้องตัดใจเปิดประตูที่จะเข้าไปทางห้องล็อกเกอร์และเดินตรงเข้าไป
“เออ” ผมได้ยินเสียงพี่คิวตอบเริ่มเบาลง  เมื่อประตูปิดลงทำให้เกือบจะไม่ได้ยินเสียงอะไร  ผมจึงรีบเอาหูไปแนบกับประตูห้องในทันที
“คืนนี้ไปกับกูไหม” เสียงพี่เซ็นพูด
“ไม่” พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ไปเหอะน่า มึงไม่ไปมาเป็นเดือนๆแล้วนะ..เน่าตายแล้วมั้งน้องมึงน่ะ” อะ..อะไรเน่า  อะไรตาย  อะไรคือน้องเน่าตายอ่ะครับ
“บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไป กูอยากพัก” พี่คิวตอบเสียงเริ่มจะห้วนขึ้นเรื่อยๆ
“เนี่ยแหละคือการพัก ปลดปล่อยหน่อยดิวะ ตายด้านรึไงมึงน่ะ” พี่เซ็นพูดแกมบ่น
“กูไม่อยากไป มึงจะมาบังคับอะไรกูเนี้ย”
“ไปด้วยกันหน่อยดิวะ..พวกมันก็ถามถึงมึงกัน ไปสังสรรค์เจอเพื่อนหน่อย”
“แล้วมึงไม่ใช่เพื่อนกูรึไง” พี่คิวย้อน
“เฮ้อ..” พี่เซ็นถอนหายใจแรง
“กูกลับล่ะ จะกลับไปคิดสูตร..แล้วพรุ่งนี้มีทำงานเช้า ถ้ามึงมาสาย..เงินเดือนสิบเปอร์เซ็นต์ของมึงเดือนนี้เป็นของกูแน่” พี่คิวบอกหลังจากนั้นเสียงประตูด้านนอกก็ดังขึ้น  หลังจากนั้นในห้องก็เงียบไป  ผมรีบกลับมาแต่งตัวหลังจากที่พอจะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดว่าพี่คิวน่าจะสนิทกับพี่เซ็นเอามากๆ  ไม่อย่างนั้นคงไม่คุยกันในลักษณะแบบนี้ 
“.................” ผมชะงักในทันทีเพราะพอออกมาจากห้องกลับพบพี่เซ็นยังนั่งอยู่ที่เดิม  พี่เขาหันมายิ้มให้ผม  ผมยิ้มกลับให้แล้วเดินไปดูตารางงานว่าเวรช่วงบ่ายมีใครเข้าบ้าง  ตอนนี้เหลือแค่พี่กัสที่เพิ่งเข้าช่วงบ่าย  พี่ซีและผม  ส่วนพี่หมีได้กลับไปแล้ว
“เค้กครับ” ผมสะดุ้ง  ซี๊ดดดดด..มันซี๊ดมาก  ผมรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาในทันที  เพราะเสียงของพี่เซ็นดันมาพูดอยู่ข้างๆหูของผม  ซึ่งมันใกล้เอามากๆเลยอ่ะครับ
“ค..คับ” ผมตอบเสียงเบาแต่ก็ไม่กล้าหันหน้ากลับไปมองเพราะรู้สึกได้ว่าพี่เค้าอยู่ใกล้ผมมากเกินไป  ผมจึงได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ  พี่เซ็นเงียบไป  ทำให้ผมยิ่งเกร็งมากกว่าเดิม
“ถ้าเค้กว่าง” พี่เซ็นเอ่ย
“คะเค้ก..เค้กไม่ว่างครับ ขอโทษครับพี่เซ็น สวัสดีครับ” ผมพูดรัวและหันกลับไปก้มหัวให้พี่เซ็นอย่างไม่ให้เสียมารยาทมากเกินไปก่อนที่จะวิ่งหนีออกมาจากห้องในทันที
ทำไม..ทำไมถึงทำตัวไม่ถูกยิ่งกว่าตอนอยู่กับผู้หญิงที่ชอบซะอีกนะครับ  ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของผมตอนนี้เท่าไหร่  เพราะผมไม่เคยเจอใครมาทำกับผมแบบนี้  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนมาก่อล่อก่อติดแบบนี้ใส่  มันรู้สึกตื่นเต้น  ตกใจและลึกๆแล้วก็...กลัว  เรียกง่ายๆว่าเป็นอาการที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นกับผมบ่อยนัก  ถึงแม้ก่อนหน้านี้จะมีผู้หญิงประเภทนี้ชอบเข้ามาแกล้งผมอยู่บ่อยๆเพราะพวกเธอรู้ดีว่าผมเป็นคนตื่นเต้นง่ายและค่อนข้างอายเมื่อไหร่ที่โดนพวกเธอแกล้ง  อาการแบบนี้ของผมไม่เคยหายไปจากตัวผมเลย  ผมพยายามนิ่งตั้งรับแล้วแต่บางครั้งมันก็ทนไม่ไหวจริงๆ  ปฏิกิริยาตอบโต้ที่พยายามเก็บงำเอาไว้กลับเปิดเผยออกทุกครั้งไป..

................>>>><<<<................

[♥a2k♥]

พี่คิวววว ดุอ่ะ อยู่ด้วยแล้วกลัวประสาทเสีย ดูต้องตื่นตัวตลอดเวลา
แต่หล่อ เราให้อภัย 
ส่วนพี่เซ็นนี่อย่ามาเล่นๆนะ 

[knightofbabylon]

เกือบจะไปนอนแล้วเชียว อิอิ

อ่านไปก็ลุ้นไป ว่าน้องเค้กทำงานจะเจออะไรบ้าง
ไปกับพี่คิว(ล็อกจิ้นไว้แล้วอีกตะหากตูว่าตานี่พระเอก ฮ่าๆๆ)จะเจออะไร
แต่เค้กกล้าเหวี่ยงพี่คิวกลับด้วย 

ยังงงความสัมพันธ์อาหลานร้านคิวปิดอยู่นะ แต่ไม่รีบหรอก คิดว่า อ่านไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เข้าใจเอง เรื่องเพิ่งจะลงเนอะ
 

[nolirin]

  จิ้มก่อนอ่านด้วย
ขี้เก๊กจริงๆนะตาพี่คิว เก๊กให้ตลอดน๊า(อันนี้ประชดนะพี่คิว อย่าทำจริงล่ะ)
อาการของหนูเค้ก เป็นสัญญาณเริ่มต้นว่าเริ่มหวั่นไหวกับชายหนุ่มรึป่าว

[A_ay]

จั๊กกะจี๋ปนสยองแทนน้องเค้ก

[ppmayuree]

อย่าหวั่นไหวกับเซนนะจ๊ะ เค้ก
รอพี่คิว หายติสซะก่อน

[THE MIN]

โอ๊ยยยยยยยยยยยย



น่

ฮัก กัน ฮักกัน


น่ารักจริงๆเค้ก น่าแกล้งจริงๆ มาม๊ะ  มาให้แกล้งซะดีดี
 
จิ้มพี่บี้

[Cacao]

พี่คิวนี่ท่าจะเป็นพวกซึนน่าดูนะ... ว่าไปถึงตอนปะนู้นนนเลยแล้วกัน
นี่ยังแทบจะไม่ได้พูดกันสักกะคำ จะปฏิสัมพันธ์กันยังไงคนอ่านก็รอลุ้นอยู่
แต่น้องเน่านี่ฮานะค่ะ คิดแล้วพี่คิวนี่น่าจะไปลงอ่างล้างน้องให้สะอาดๆนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

[kokikung]

อิพี่คิวแอ๊บดหดปะวะ
แต่เค้ก หึ้ยยยย น่าจะด่าไปเลย
แอบด่าในใจไอ้พี่คิวไม่รู้หรอกด่าไปเรย 5555++
โหดดีแทบ

[rujaya]

พี่คิวมันจะดุไปไหน 

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่เซ็นรุกหนักนะคะ  - -
พี่คิวโหดง่า แต่ชอบค่ะ กร๊ากกกกกก

[roseen]

 :3125:แกล้งน้องนิสัยไม่ดี

[ladymoon_yy]

พี่เซ็นคงหื่นเนอะ   

[luvY]

พี่เซนรุกน่ากลัวจัง. น้องเค๊กอย่าหวั่นไหวนะจ๊ะ
พี่คิวจะดุไปไหน
 

[bobie]

พี่คิวดุอ้ะ
งี้เค้กก็กลัวสิ
ระวังเค้กไปชอบพี่เซ็นแทนนะ

[bytoey]

อยากอ่านต่อไวๆจังค่ะ

[aehJTS]

ทั้งร้านนี้ใช่หมดเลยใช่ไหมยกเว้น ซี
แอบคิดหน่อย ๆ ว่าหมีคิดไรกับฟ้าปะกัดจัง
แต่กับคิด คงต้องรอจูนเพราะดูจะลวน ๆ นะอารมนะ

  คะ