หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[1582]

แวะมาส่องเรื่องใหม่ของบี้ กดเจิมให้เรียบร้อย  เดี๋ยวค่อยกลับมาอ่านน๊า
ตอนนี้เค้าติดซีรีย์ อีกแค่ 20 ตอนก็จบละ  ^^

[Dakzy]

เนื้อเรื่องน่าร้ากกกกกกมากค่ะ

เรื่องนี้ต้องทำให้หิวของหวานแน่ๆเลย

น้องเค้กชื่อน่ารักจริงๆ

[yjinongy]

มาเสยเรื่องใหม่คุณเบบี้ด้วยคน

อ่านแล้วเริ่มจะหิวคุกกี้ตามละ ฮ่าๆ

[dokuro69]

ว้าว เรื่องใหม่ น่ารักจังค่ะ อ่านไปหิวไป เค้กน่ากินนนนนนนนนนน

[Na_RimKLonG]

เรื่องใหม่มาแว้ววว   

[pui]

เค้ก ชื่อหน้ากินจัง
 

[Forget_Me_Not]

  เพิ่งมาเห็นเรื่องใหม่ของคุณเบบี้

[patchybelle]

น้องเค้ก ><

[Horizon]

รับเรื่องใหม่ของเบบี้
+1

[samsoon@doll]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[lollionlypop]

 
หอบดอกไม้มาให้บี้ ฉลองเรื่องใหม่นะจ๊ะ : )

[Bong]

เย๊ๆๆ เบบี้ลงเรื่องใหม่ให้อ่าน จะรอติดตามอย่างแน่นอน 
 

[เบบี้]

~2~

“วี๊ดดดดดดดดดดบึ้ม!!” เฮ้อ..เชียร์จบสักที  ผมรู้สึกโล่งใจในทันที  สำหรับวันนี้การเรียนและกิจกรรมก็จบลงอีกวัน
“โอเคค่ะ ต่อไปพี่จะให้เลือกดาวเดือนกันนะคะ ดาวของสาขาเราได้แล้ว..ก็คือน้องพิซซ่า ตอนนี้พี่อยากให้น้องๆมีส่วนร่วมในการเลือกเดือนกันค่ะ” รุ่นพี่ปี2 พูด  พวกผมมองหน้ากันไปมา
“พี่จะเสนอชื่อ มีน้องพีท น้องเอ น้องว่านและน้องเค้ก” o_O ผมตกใจทันทีที่ได้ยินชื่อของตัวเอง
“สี่คนนี้ใครที่น้องๆคิดว่าเหมาะสมนะคะ พี่ไม่ได้ต้องการแค่หน้าตา แต่พี่ต้องการการศึกษา ความประพฤติที่ดีด้วย พี่จะให้เวลาน้องๆคิด และระหว่างนี้จะให้สต๊าฟแจกน้ำให้ และเราจะมาโหวตรายชื่อกันอีกทีค่ะ”
“เหอะๆ” ผม  แก้วและพีทหัวเราะกันแหยๆ 
แก้วเป็นเพื่อนสนิทผมมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย  ส่วนพีทเป็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันในสาขานี้และบังเอิญว่าบ้านอยู่ใกล้ๆกันด้วยครับ  พวกเราจึงสนิทกันมากเป็นพิเศษ  ในสาขานี้ผมไม่ค่อยมีเพื่อนที่จะเรียกได้ว่า “เพื่อนสนิท” เยอะนัก  ที่จะเห็นเด่นชัดก็มีแค่สองคนนี้เท่านั้นละครับ
พวกเรานั่งคุยกันไปเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องคัดดาวเดือนอะไรนั่น  จนเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง..รุ่นพี่ก็กลับมายืนรวมกันอีกครั้ง
“พี่จะพูดชื่อทีละคน หนึ่งคน..มีสิทธิ์ยกมือแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้นนะคะ”
“ขอเชิญรายชื่อสี่คนเมื่อกี้ น้องพีท น้องเอ น้องว่านและน้องเค้ก มายืนเรียงกันข้างหน้าด้วยค่ะ” ผมกับพีทมองหน้ากันแล้วก็ต้องพยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจก่อนที่จะเดินไปยืนที่ด้านหน้าตรงที่รุ่นพี่สั่ง  ผมคิดว่าการเคารพกันระหว่างรุ่นพี่กับรุ่นน้องที่คนไทยมีให้กันเป็นเรื่องที่ดี  ดังนั้น..ไม่ว่ารุ่นพี่คนไหนจะพูดอะไรหรือทำตัวอย่างไรผมก็คิดว่าพี่เขาทำตามหน้าที่  ซึ่งทั้งนี้เองผมคิดว่ารุ่นพี่ก็ควรทำตัวให้น่าเคารพด้วยนะครับ
“ใครเลือกน้องพีท ยกมือค่ะ” ผมได้แต่ยืนเกร็ง  ถามว่าอยากเป็นเดือนไหมก็ไม่อยากหรอกครับ  ผมไม่ใช่คนกล้าแสดงออกอะไรและไม่ใช่คนที่สามารถสร้างเสียงหัวเราะจากใครได้  แต่พอได้มายืนอยู่ด้านหน้าเพื่อให้คนอื่นคอยเลือกแบบนี้แล้วมันก็อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้เหมือนกันนะครับ
“หึหึ” ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะอย่างมีเล่ห์นัย 
“สิบห้าคน น้องพีทสิบห้า” รุ่นพี่บอก
“ความรู้สึกเหมือนโดนประจาน” พีทกระซิบบอกผม  ผมหัวเราะตอบ
“น้องเอค่ะ ใครเลือกน้องเอยกมือค่ะ”
“ห้าคน น้องเอห้าคน”
“ฮ่าๆๆๆๆ” และพวกเพื่อนๆผมหัวเราะกันอีก  รวมถึงเจ้าของชื่อด้วยเช่นกัน
“น้องว่านค่ะ ใครเลือกน้องว่านยกมือเลยค่ะ”
“หนึ่ง สอง สาม..น้องว่าน สิบคนค่ะ”
“น้องเค้ก สิบ..สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม สิบสี่ สิบห้า น้องเค้ก..สิบห้าคนค่ะ” ผมกับพีทหันมาสบตากัน  โหย..มีคนชอบเราเยอะขนาดนี้เลยเหรอ  ไม่รู้ตัวมาก่อนเลยนะครับนี่  ผมได้แต่ฉีกยิ้มกว้างให้ทุกคนอย่างรู้สึกเขิน
“อ่ะ เท่ากันระหว่างน้องเค้กกับน้องพีท” รุ่นพี่จับผมและพีทให้ยืนแยกกันโดยมีพี่เขาคั่นอยู่ตรงกลาง
“น้องพีทได้เกรดเท่าไหร่คะ” รุ่นพี่เอ่ยถาม
“สองจุดเจ็ดครับ” พีทตอบ
“แล้วน้องเค้กได้เกรดเท่าไหร่คะ” เธอหันมาถามผมบ้าง
“เค้กเด็กทุนค่ะพี่” เพื่อนคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตะโกนบอก
“เด็กทุน” รุ่นพี่อุทานตาโต  ผมพยักหน้าตอบ
“งั้นพี่คงไม่ต้องทาย ไม่ต่ำกว่าสามสินะ” พี่เขายิ้มกวน
“เล่นกีฬาอะไรคะ อ่ะ..น้องพีทก่อน”
“บาส ว่ายน้ำ เทควันโดครับ” พีทตอบ  ผมยืนเกร็งกว่าเดิม  ตอบอะไรดีอ่ะ
“น้องเค้กล่ะ”
“ว่ายน้ำ วิ่งครับ” ผมตอบ  ถ้าเรื่องกีฬาผมเล่นเป็นแค่นี้จริงๆนะครับ  เอ่อ..มีเล่นเป็นอีกอย่างคือ เปตอง ขอบอกว่าเคยเป็นแชมป์เปตองเก่าด้วยนะครับ  ไม่อยากจะคุย
“กิจกรรมยามว่างหรืองานอดิเรกทำอะไรคะ” พี่เขาซักถามอีก
“อ่านหนังสือ ช่วยงานที่มูลนิธิ ประดิษฐ์ของ แล้วก็เอ่อ..ทำอาหารครับ” ผมตอบ
“โหหหหหหหห..” อยู่ๆพวกเพื่อนๆก็โห่ร้องขึ้น  ผมได้แต่ยืนหัวเราะแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเข้าใจว่าเพื่อนส่งเสียงแบบนั้นใส่ผมทำไม  แต่ผมก็ทำแบบนั้นจริงๆนี่ครับ..ไม่ได้โม้สักกะหน่อยอ่ะ
“แกจะตอบอะไรไอ้น้องพีท” รุ่นพี่หันไปถามพีทบ้าง
“กินเหล้า ช็อปปิ้ง เที่ยว” พีทตอบทำเอาทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องขำพร้อมกัน
“โอเคคำถามสุดท้าย แต่ที่จริงก็เหมือนจะตัดสินได้แล้วนะ” รุ่นพี่พูดติดตลก
“จบไปแล้วอยากทำงานอะไร น้องพีทก่อน”
“เอ่อ ยังไม่รู้อ่ะ..” พีทตอบส่งๆ  ทำเอาพวกรุ่นพี่จ้องมันเขม็ง
“ก็ผมยังไม่รู้อ่ะ ฮ่าๆๆ” พีทขำเสียงดังให้กับอาการของทุกคน
“มึงไปนั่งเหอะไอ้พีท” รุ่นพี่ผลักพีทอย่างไล่ๆ  พีทเกาหัวตัวเองเก้อก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม
“ส่วนน้องเค้ก ไม่ต้องตอบแล้วค่ะ..ทุกคนเลือกหนูลูก” รุ่นพี่บอก  ผมได้แต่ยืนทำหน้าเอ๋อเล็กน้อย  เอ่อ..แล้วมีใครคิดจะถามผมสักคำไหมว่าผมเต็มใจจะเป็นหรือเปล่า
“ตกลงดาวของสาขาเราคือ น้องพิซซ่า และเดือนของสาขาเราคือน้องเค้กนะคะ” รุ่นพี่สรุป
“ชื่อน่ากินทั้งคู่เลย หึหึ..พรุ่งนี้เราจะเริ่มซ้อมดาวเดือน ตั้งแต่ห้าโมงถึงกี่โมงยังไม่ทราบ”
“เอ่อ คือ..เค้กมีทำงานพิเศษอ่ะครับ” ผมบอกก่อน
“...............” รุ่นพี่ชะงักไปและมีสีหน้าเริ่มตึงเครียด
“แต่ยังไม่รู้ตารางงาน เอ่อ..”
“เอางี้ บ้านเค้กอยู่ไกลไหม” พี่แกถาม
“ก็ไม่ไกลมากอ่ะครับ” ผมตอบ
“เค้กกลับบ้านดึกได้รึเปล่า เฉพาะช่วงนี้น่ะ..ซ้อมดาวเดือนแค่อาทิตย์สองอาทิตย์ พอขึ้นประกวดก็หมดงานแล้ว”
“อืม ได้ครับ..แต่เค้กขอไปคุยกับเจ้าของร้านก่อนนะครับ แล้วเค้กจะมาบอกพี่” ผมบอก
“อืมได้ เมมเบอร์พี่ไปก็แล้วกันนะ”
“พี่จ้านะครับ” ผมย้ำถามพร้อมกับบันทึกเบอร์มือถือของพี่เขาด้วย 
“เอาละค่ะ วันนี้ขอบคุณน้องๆมากๆเลยนะคะ..เจอกันพรุ่งนี้หลังเที่ยง เจอกัน..ห้ามสาย ถ้าสาย..น้องๆก็ต้องรู้นะคะว่าจะเจออะไรบ้าง” รุ่นพี่ตะโกนบอกเพื่อให้เสียงดังทั่วถึงทุกคน
“โอเคค่ะ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ/ค่ะ”
“ไปไหนต่อ เหล้าหน้ามอเปล่า” พีทถามขึ้น
“ไม่อ่ะ วันนี้ทำงานพิเศษ” ผมตอบ  แต่ถึงที่จริงผมไม่มีงานพิเศษ  ผมก็ไม่ไปหรอกครับ  มันเปลืองเงินน่ะ
“เริ่มวันนี้เหรอ” แก้วถาม
“อื้ม ตื่นเต้นอ่ะ..เราไปก่อนนะ” ผมยิ้ม
“อ่าว เฮ้ย..ร้านอยู่แถวไหน ไปส่งไหม” พีทรีบถาม
“ไม่ต้องอ่ะ ขึ้นรถเมล์ไปแค่ป้ายเดียวเอง..อีกอย่าง มันเข้าไปซอยลึกมากด้วย อยู่แถวบ้านเด็กกำพร้าที่กูชอบไปอ่ะ” ผมบอกเพื่อนสนิททั้งสองคน 
ร้านคิวปิดอยู่ในย่านของหมู่บ้านคนมีเงิน  ที่ผมไปแถวนั้นได้เพราะผมไปช่วยงานที่มูลนิธิเด็กกำพร้าอยู่เป็นประจำ  ที่จริงบ้านเด็กกำพร้าตรงนั้นเคยจะถูกรื้อแล้วครั้งหนึ่ง  แต่มีเศรษฐีคนหนึ่งชื่อ..คุณดวง ที่เพิ่งมาสร้างบ้านอยู่แถวย่านนั้นมาขอซื้อต่อและอาสารับดูแลบ้านเด็กกำพร้านี้ไว้  ทำให้ตรงนั้นมีแค่บ้านเด็กกำพร้าที่เดียวเท่านั้นที่ดูจน  เพราะรอบๆบ้านเด็กกำพร้าเต็มไปด้วยบ้านของผู้ดีมีเงิน  ไฮโซทั้งหลายแหล่เต็มไปหมด
“อ๋อ ร้านคิวปิดอะไรนั่นอะนะ” แก้วถาม
“อื้อ” ผมพยักหน้าตอบ
“อย่าลืมขนม” แก้วเตือนถึงถุงขนมที่แก้วเอามาฝาก  ผมรีบหยิบถุงขนมมา
“ไปละ ขอบใจนะ เจอกัน..บาย” ผมโบกมือบ๊ายบายเพื่อนทั้งสองก่อนจะรีบวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อเดินทางไปทำงานวันแรกในทันที

= = = = = = = =

ปึก !!


“อ่ะ ขอโทษครับ” ผมรีบก้มเก็บของของอีกฝ่ายที่ตกอยู่บนพื้นให้ในทันที 
“นี่ครับ” ง่ะ..ผมชะงักกับคนตรงหน้า
“...............” ผมยืนนิ่งมองอีกฝ่ายที่กำลังจ้องมองผมด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ  นั่นคงเป็นเพราะเมื่อกี้ผมมัวแต่เดินอ่านหนังสือจนทำให้ไม่ได้มองทางข้างหน้าและชนกับคนคนนี้เข้า
“ขอโทษครับ” ผมผงกหัวกล่าวขอโทษอีกครั้ง  อีกฝ่ายรับหนังสือของตัวเองจากมือผมไปแล้วเดินจากไปซะเฉย  ไม่กล่าวคำพูดใดๆทั้งสิ้น
“เหอะๆ” ผมได้แต่หัวเราะกับตัวเองอย่างงงๆ  ผู้ชายคนนั้นหน้าตาก็ดีแต่มนุษย์สัมพันธ์แย่ชะมัด  แค่เดินชนแค่นี้ไม่เห็นจะต้องหน้าบึ้งขนาดนั้นเลย  แต่ก็ช่างมันเถอะ  วันนี้เราอารมณ์ดี  ไม่โกรธใครหรอก..


กริ๊ง~


“สะ สวัสดีครับ” ผมกล่าวทักทายทุกคนในร้าน
“สวัสดีจ้ะ กัส..พาเค้กเข้าไปพบพี่ฟ้าเลย” พี่ผู้หญิงที่ยืนอยู่ที่เคาร์เตอร์คิดเงินบอกใครสักคนที่ผมไม่รู้จักและที่จริงผมก็ไม่ได้รู้จักเธอด้วย  แต่ผมเห็นเธอเมื่อวานนี้  ผมยืนยิ้ม..ผู้ชายตัวเล็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผม
“ตามมาเลยครับ” อีกฝ่ายยิ้มบอก  ผมพยักหน้ายิ้มตอบและเดินตามไป


ก๊อก ๆ  ๆ


“พี่ฟ้าครับ”
“อ่าว มาแล้วเหรอ” พี่ฟ้าทัก  ผมยกมือไหว้พี่เขาทันที
“ขอบใจนะกัส ไปทำงานต่อเถอะครับ” พี่ฟ้าบอกพี่คนที่พาผมมา  ผมหันไปผงกหัวยิ้มให้พี่เขาเป็นการขอบคุณ  พี่เขาก็ยิ้มตอบให้แล้วเดินออกจากห้องไป  พี่ฟ้ายืนยิ้มจ้องมาที่ผมทำให้ผมต้องยิ้มให้และไม่กล้าทำอะไรมากกว่านั่น
“มาให้พี่วัดตัวก่อนครับ” พี่ฟ้าบอก  ผมพยักหน้ารับ  พี่ฟ้าหยิบเครื่องไม้เครื่องมือมา  ผมเอากระเป๋าไปวางไว้บนเก้าอี้และยืนนิ่งให้พี่ฟ้าวัดตัว  ไม่นานเท่าไหร่พี่ฟ้าก็จัดการวัดตัวให้เสร็จ
“ชุดน่าจะได้ประมาณอาทิตย์หน้านะครับ ส่วนวันนี้พี่จะแนะนำงานให้..แต่วันอื่นๆ ออฟจะเป็นพี่เลี้ยงให้ โอเคไหม”
“ครับ” ผมตอบ 
“ขอพี่ดูเวลาเรียนหน่อยครับ” พี่ฟ้าบอกหลังจากที่พี่เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน  ผมรีบหยิบสมุดบันทึกออกมาแล้วยื่นไปให้ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม
“อืม เค้กมีปัญหาเรื่องเวลาอะไรไหม”
“ครับ ก็มีรับน้องตอนช่วงเย็นๆของวันอังคาร พุธและก็พฤหัส แต่เอ่อ..ผมไม่ต้องไปซ้อมแล้ว แต่ต้องไปซ้อมการแสดงแทน บางทีต้องอยู่ถึงดึกเลยอ่ะครับ ขอโทษด้วย..คือผมเพิ่งรู้มาวันนี้เอง” ผมบอก
“งั้นเอาเป็นวันจันทร์ วันศุกร์ พี่ขอเป็นตั้งแต่บ่ายสามโมง วันจันทร์ถึงทุ่มครึ่ง ส่วนวันศุกร์ถึงสองทุ่มครึ่ง..ได้ไหมครับ” ผมรีบพยักหน้าตอบทันทีเพราะเกรงใจ  และรีบหยิบสมุดบันทึกอีกเล่มออกมาจดรายละเอียดทุกอย่าง
“ส่วนวันเสาร์พี่ขอเป็นแปดโมงเช้า ถึงห้าโมงเย็น ไหวรึเปล่าครับ” พี่ฟ้ายิ้มถาม
“ไหวครับ” ผมตอบทันที  พี่ฟ้าหยิบถุงบางอย่างออกมาให้ผม  ผมรับมาดูเป็นถุงผ้าที่เป็นโลโก้ของทางร้าน  เป็นถุงสีน้ำตาลเข้มเนื้อผ้าดีและใบใหญ่พอสมควร
“เวลาที่เค้กได้พัก แล้วเค้กอยากออกไปซื้ออะไรมาทาน ให้ใช้ถุงนี้ตลอด..เราสั่งทำถุงนี้เฉพาะให้พนักงานนะครับ”
“แล้วก็..มีทางเดินเข้าสองทางคือด้านหน้าร้านให้เดินเลาะไปตามบล็อกด้านซ้ายมือเท่านั้น ห้ามเดินเข้าทางด้านประตูหน้าร้านเด็ดขาด หรือจะเข้าทางประตูหลังร้านเลยก็ได้ ด้านหลังมีทางเข้าอยู่ รถของพวกพี่ก็จอดอยู่หลังร้านแหละ และห้ามให้ลูกค้าเห็นอาหารที่เค้กซื้อมา ทุกครั้งให้ใช้ถุงผ้านี้ด้วยนะครับ” พี่ฟ้าบอก  ผมพยักหน้ารับ
“ทางร้านมีWiFiให้พนักงาน ถ้าเค้กจะเอาโน้ตบุ๊กมาเล่นรอเวลาเข้างานก็ได้..ส่วนนี่รหัส” พี่ฟ้ายื่นการ์ดมาให้  เป็นการ์ดที่มีโลโก้ของทางร้านอีกเช่นกัน  เป็นบัตรแข็งที่ออกแบบได้หรูหราทีเดียว  แต่ประทานโทษนะครับ  คือว่าผม..ไม่มีโน้ตบุ๊กอ่ะ  แต่ได้รหัสมาก็ดีเพราะว่ามือถือเล่นอินเตอร์เน็ตได้  เครื่องนี้เพิ่งไปถอยมาใหม่  แม่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด  มือถือราคาหมื่นกว่าบาทนี่ถือว่ามีราคาแพงสำหรับผมแล้วนะครับ  อย่างนี้นี่ผมก็คงจะใช้จนกว่ามันจะพังเลยล่ะ
“แต่ถ้าลูกค้าจะเล่น ร้านเราจะขายให้ชั่วโมงละยี่สิบ แต่ละครั้งถ้าลูกค้าต้องการให้เค้กแจ้งที่ซีได้เลยนะครับ..ซีเค้าจะให้รหัส และจะลงบิลของโต๊ะนั้นเอง”
“ร้านของเราลูกค้าจะไม่เยอะมาก เอ่อ..ประมาณว่า จะไม่มีเวลาไหนที่เยอะจนวุ่นวายน่ะ ลูกค้าส่วนมากจะเป็นคนมีเงิน ไฮโซซะส่วนมาก ดังนั้นเจออะไรเรื่องมากก็อดทนหน่อยก็แล้วกันนะ” พี่ฟ้ายิ้มให้เล็กน้อย  ผมได้แต่พยักหน้ารับรู้
“พนักงานทุกคนถูกฝึกมาหมดแล้ว แล้ว..พี่ก็ถือเรื่องมารยาทในการบริการเป็นสำคัญนะครับ และถ้าไม่จำเป็น..เรื่องลูกค้าเราจะไม่พูดถึง” ผมนั่งรับฟังอย่างตั้งใจ
“คนที่ดูเคาร์เตอร์คิดเงิน และดูแลบัญชีจะเป็นแค่พี่กับซีที่แลกเปลี่ยนหน้าที่กันเท่านั้น” พี่ฟ้าพูดอธิบายด้วยสีหน้าจริงจังผิดจากก่อนหน้านี้ถนัด
“ส่วนเชฟเบเกอรี่จะมาทำประจำ ถ้าทำเสร็จตามปริมาณแล้วก็จะกลับตามเวรของแต่ละคน ซึ่งก็แล้วแต่..ทางร้านเรามีเชฟอยู่สองคน ชื่อคิวกับเซ็นเป็นบาริสต้าด้วยเป็นเชฟด้วย..มันเป็นทุกอย่าง เดี๋ยวก็คงได้เจอ กระดานตารางงานรวมจะอยู่ในห้องพักสำหรับพนักงาน..ถ้ามาทำงานแล้วอยากรู้ว่าต้องเจอใครบ้างก็เช็คจากตรงนั้นได้เลยครับ” พี่ฟ้าอธิบาย  ผมพยักหน้า
“และเนื่องจากว่าร้านเราลูกค้าไม่พลุกพล่าน และก็เอ่อ..ถ้ามีออร์เดอร์ตามสถานที่ต่างๆก็จะมีการสั่งล่วงหน้า เราก็ต้องกรองงานด้วย..ไม่ได้รับทุกงานไปน่ะ ดังนั้น พนักงานต้องเนี๊ยบมากในการดูแลลูกค้าแต่ละโต๊ะ จะมีหมีคนเดียวที่มาร้านเป็นประจำทุกวันยกเว้นวันเสาร์อาทิตย์ ถ้าเวลาที่พี่ไม่อยู่ เค้กมีปัญหาอะไรก็ปรึกษาหมีได้เลย ดูดุหน่อย..แต่ที่จริงแล้วก็ เอ่อ..ก็ดุอะนะ หึหึ” พี่ฟ้าหัวเราะ  ผมยิ้มตาม
“ส่วนพนักงานคนอื่น ก็มีเรียนเหมือนเค้กนั่นแหละ เลยต้องสับเปลี่ยนเวลากันไปแล้วแต่จะสะดวก”
“พี่ไม่ได้รับพนักงานเยอะหรอกนะ พี่ไม่ชอบ..นอกจากหมีและเชฟอีกสองคนแล้ว ก็จะมีพนักงานอีกแค่สามคน รวมเค้กด้วยก็เป็นสี่คน งานไม่หนัก อยู่กันเหมือนพี่เหมือนน้อง..มีปัญหาอะไรก็มาคุยกับพี่ได้เลยนะครับ”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ
“แต่งานของเค้กจะไม่ตายตัวนะครับ พี่จะสอนให้เค้กเรียนรู้ ทั้งเรื่องรับอาหารจากเชฟ ชงกาแฟเบื้องต้นตามสูตรของทางร้าน เป็นเด็กเสิร์ฟ พนักงานต้อนรับ รวมถึงเวลาเก็บอาหารด้วย..เพราะเค้กจะต้องเวียนเวรกับพนักงานอีกสามคนที่มีกะไม่เหมือนกัน ทุกคนจะต้องทำพวกนี้เป็น เข้าใจไหมครับ..มีคำถามตรงไหนไหม”
“ไม่ครับ” ผมตอบ
“เออ มีป้าทำความสะอาดอีกคน ชื่อป้านิด..จะมาทำความสะอาดทุกอย่าง เก็บ กวาด เช็ด ถูในสิ่งที่จำเป็น ทุกวันพุธและวันอาทิตย์ ส่วนสวนของร้านสำคัญกับร้านเรามาก ถ้าเค้กเห็นว่าสวนมีอะไรผิดปกติ หญ้า ดอกไม้หรืออะไรอย่างนี้ก็ให้แจ้งพี่ได้เลย เพราะทุกวันจันทร์ พุธ ศุกร์จะมีคนสวนมาคอยดูแล และทุกวันเราจะแบ่งเวรพนักงานรดน้ำต้นไม้ด้วยนะครับ” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“ได้ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“ส่วนเรื่องค่าแรง พี่เริ่มให้เค้กก่อนสามพันแปด เค้กโอเคไหม..คงจะต้องเป็นช่วงทดลองงานไปก่อน” พี่ฟ้าถาม  ผมนั่งนึกถึงเงินที่ได้จากแม่  แม่ให้เงินผมใช้เดือนละสี่พันห้าบวกค่าแรงอีกสามพันแปด  โอเคเลยล่ะครับ  เพราะตอนนี้ผมใช้เงินแค่ส่วนที่แม่ให้ในแต่ละเดือนก็ใช้พออยู่แล้ว  ที่จริงที่ผมมาทำงานก็เพราะอยากช่วยแบ่งเบาภาระแม่เวลาที่ผมอยากได้เงินไปซื้อของอะไรที่ค่อนข้างมีราคา  แต่ส่วนสำคัญที่สุดมันอยู่ตรงที่ผมได้อยู่ทำงานในร้านเค้กนี่แหละครับ
“พี่คิดเป็นชั่วโมงแต่ก็บวกเพิ่มให้ไปส่วนหนึ่ง เค้กทำอาทิตย์ละยี่สิบเจ็ดชั่วโมง ราคานี้โอเคไหมครับ ส่วนเรื่องทิปจะเป็นกองกลางและหารอีกครั้งเมื่อถึงสิ้นเดือน..สองหน้าที่ที่เค้กไม่ต้องทำคือ ทำอาหารกับรับออร์เดอร์ คนรับออร์เดอร์จะมีกัสที่พูดภาษาอังกฤษได้ ส่วนหมีและออฟจะรับออร์เดอร์จากลูกค้าชาวไทยซะส่วนมาก แต่เค้กก็ต้องเรียนรู้เมนูทุกอย่างไว้ด้วย เพราะยังไงก็ต้องประสานงานร่วมกัน..ส่วนถ้าเจอลูกค้าชาวต่างชาติคนอื่นเวลาที่กัสไม่อยู่ ก็ให้ตามซีหรือหมีแทนก็ได้นะครับ” พี่ฟ้าพูดบอก  ผมรีบพยักหน้าอย่างเข้าใจในทันทีเพราะถึงผมจะเป็นเด็กทุนและเรียนภาษาอังกฤษได้คะแนนดีมากแต่การพูดภาษาอังกฤษของผมค่อนข้างแย่มากทีเดียว
“เดี๋ยวออกไปรู้จักกับทุกคนหน่อยแล้วกัน แล้วค่อยเรียนรู้กันเรื่องอื่นๆ” พี่ฟ้าลุกขึ้นยืนบอก  ผมรีบลุกตาม
“นี่กุญแจล็อกเกอร์ คนนึงจะได้สองล็อกเกอร์ เก็บดีๆล่ะ..และก็นี่ระเบียบของร้านเรา เก็บเอาไว้ไปอ่านที่บ้านก็ได้ครับ” พี่ฟ้ายื่นกุญแจกับกระดาษมาให้ผม
“เอาของไปเก็บก่อนแล้วกัน” พี่ฟ้ายิ้มและเดินนำออกจากห้องไป  พี่ฟ้าพาผมไปที่ห้องห้องหนึ่งเป็นห้องพักสำหรับพนักงานโดยเฉพาะ  เดินตรงเข้าในด้านในจะเป็นอีกห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องล็อกเกอร์คล้ายกับห้องแต่งตัวด้วยในตัว  ผมนำกระเป๋าของผมเก็บไว้เสร็จก็เดินตามพี่ฟ้าออกไปที่หน้าร้าน  พอพี่ฟ้าเห็นว่าไม่มีลูกค้าอยู่ในร้านแล้ว  พี่ฟ้าจึงเรียกทุกคนให้มายืนรวมกัน  ทุกคนยืนเรียงกันเป็นระเบียบทันทีอย่างไม่ต้องเอ่ยปากสั่งสักคำ
“นี่ซี อยู่ปี3 เป็นฝ่ายบัญชีกับดูแลบิลค่าอาหารทุกอย่าง” พี่ฟ้าแนะนำ  ผมยกมือไหว้ผู้หญิงหน้าตาคมสวยคนนี้  อีกฝ่ายยิ้มตอบกลับให้เช่นกัน
“ส่วนนี่หมี..” ผมรีบยกมือไหว้ทันที  พี่หมีพยักหน้าตอบกลับให้  คนนี้ชื่อพี่หมีสินะ  ผู้ชายที่ปะทะคารมกับพี่ฟ้าในวันนั้น  หน้าตาดุเป็นบ้าเลยละครับ
“ส่วนนี่กัส..เรียนอยู่ปี2 มอเดียวกับเค้กนั่นแหละ” ผมยกมือไหว้พี่ผู้ชายหน้าตาน่ารักที่เป็นคนพาผมมาหาพี่ฟ้าเมื่อกี้นี้  อีกฝ่ายยิ้มกว้างตอบกลับให้ผมอย่างกับเด็ก
“คนนี้ชื่อออฟ ปี4 เรียนอยู่มหาลัยT” พี่ฟ้าแนะนำผู้ชายคนสุดท้าย  คนที่ผมเจอในตอนแรกเมื่อวันที่ผมมาสมัครงาน  หน้าตาดี  อัธยาศัยก็ดีไม่ผิดหน้าตาเลยสักนิด
“ส่วนนี่เค้ก..ปี1 พนักงานใหม่ของร้านเรา พี่จะให้ออฟเป็นพี่เลี้ยงให้เค้ก สอนงานให้เค้ก มีอะไรก็ช่วยหน่อยก็แล้วกันนะ” พี่ฟ้าหันไปบอกพี่ออฟ  พี่ออฟพยักหน้ารับก่อนจะหันมายิ้มให้ผม
“เอาเป็นว่า รู้จักกันทุกคนแล้วนะ..หวังว่าจะทำงานร่วมกันได้ดี รุ่นพี่เองก็เทคแคร์น้องด้วยล่ะ” พี่ฟ้าบอก
“พี่จะออกไปกินข้าวหน่อย ระหว่างนี้ก็พูดคุยเรียนรู้กันไปก่อน เดี๋ยวพี่มานะครับเค้ก..แล้วเดี๋ยวเรามาเรียนรู้งานกันต่อ” พี่ฟ้าบอกผม 
“ครับ” ผมตอบ  พี่ฟ้าเดินออกจากร้านไป  ผมหันไปยิ้มให้พวกพี่ๆเขาอีกครั้ง
“เค้กเรียนอยู่มอYเหรอ คณะอะไรอ่ะ” พี่กัสเดินตรงเข้ามาหาผมทันที
“อยู่การท่องเที่ยวครับ” ผมตอบ
“แล้วพี่อยู่คณะอะไรอ่ะครับ” ผมถามพี่กัสกลับบ้าง  ผมอยากทำความรู้จักกับทุกคนเร็วๆ  ผมชอบที่ได้รู้จักคนใหม่ๆเสมอ  ผมว่าช่วงเวลาที่ได้ถามว่า “ชื่ออะไรเหรอ” “เรียนที่ไหนล่ะ” “เป็นอย่างไรบ้าง” มันเป็นประโยคที่น่าตื่นเต้นสำหรับผมมาก  เวลาที่ได้รอคำตอบเพียงไม่กี่วินาที  มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่สำหรับผมมากเลยละครับ
“คณะมนุษย์” พี่กัสยิ้ม
“ตาสวยจัง” พี่ซีเดินเข้ามามองจ้องหน้าผม  ผมผงะเล็กน้อย 
“ตาเป็นสีน้ำตาลอ่ะเค้ก” พี่ซีพูดเสียงดัง
“ไหน” ทุกคนพูดพร้อมกับเข้ามาจ้องผมกันเป็นตาเดียว  ที่จริงตาผมไม่ได้ออกสีน้ำตาลชัดแต่มันเป็นสีดำขุ่นๆผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงมีสีแบบนั้นเหมือนกัน
“ต่อไปนี้ก็คงต้องระวังๆตัวหน่อยแล้วกัน” อยู่ๆพี่หมีหน้าโหดก็พูดขึ้น
“เหอะๆ” ทุกคนหัวเราะแหยๆ  ผมมองอย่างไม่เข้าใจ
“อะ..อะไรเหรอครับ” ผมถามอย่างสงสัยว่าพี่เขาได้หมายถึงผมด้วยหรือเปล่า
“เหอะๆ” ทุกคนหัวเราะพร้อมกันอีกครั้ง
“บางทีน่ารักเกินไปก็ไม่ดีนะ มันอันตรายน่ะ” พี่ออฟพูด  ผมยังคงยืนงงว่าทุกคนพูดถึงเรื่องอะไร  ผมไม่เข้าใจ
“ฮัลโลววววววววว ทุกคนนนนนน~” ทุกคนหันไปมองตามเสียงกันเป็นตาเดียว  ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตูร้าน
“เสียงดังอ่ะพี่ ดีนะไม่มีลูกค้า..เดี๋ยวอาก็ว่าเอาหรอก แล้วเข้ามาทางหน้าร้านทำไมเนี่ย..ฮื้ม” พี่ซีว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจนัก
“หวัดดีจ้ะที่ร้าก” ผมยืนมองผู้ชายหน้าตาดีแต่กลับดูติงต๊องที่กำลังเดินยิ้มเข้ามาทักทายทุกคนอย่างร่าเริง
“โอ๊ะ สวัสดีครับ” อีกฝ่ายชะงักมองผม  ผมพยักหน้าตอบให้ 
“..............” อยู่ๆทุกคนก็เงียบไป  พี่ผู้ชายคนนี้ก็ยังคงยืนจ้องหน้าผมเขม็ง  ผมจึงยิ้มตอบให้พี่เขาเล็กน้อย
“หึหึหึ” เอ่อ..ทำไมทุกคนหัวเราะเสียงแบบนี้ล่ะ  ผมได้แต่คิดเพราะไม่กล้าถามออกไป
“พี่ชื่อเซ็นครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” อีกฝ่ายยื่นมือขวามาทางผม
“น้องชื่อเค้ก” พี่ซีปัดมือพี่เซ็นคนนี้ออกทันที
“อ๋อ พนักงานใหม่ใช่ไหมครับ”
“ครับ” ผมยิ้มตอบ
“พี่เป็นเชฟเบเกอรี่ของที่นี่ครับ” อีกฝ่ายแนะนำตัวเอง
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้
“ไหว้คนหล่อเถอะจ้ะ” อีกฝ่ายจะเข้ามาจับมือผมอีก
“หยุดเลยนะพี่เซ็น นิสัยแบบนี้อีกละ” พี่ซีจับมือพี่เซ็นออกอีกครั้ง
“คนนี้ชื่อพี่เซ็น เป็นพี่ชายของพี่เองจ้ะ มีปัญหาโดนลวนลามอะไรก็มาฟ้องพี่ได้เลยนะ” พี่ซีบอก  ผมมองหน้าพี่ซีกับพี่เซ็นสลับไปมา  หน้าตาไม่ค่อยคล้ายกันเท่าไหร่นักแต่มีสีผิวที่เหมือนกันเลย
“พี่ไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า” พี่เซ็นพูด
“แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว” พี่หมีสั่ง
“เค้กตามพี่มา” พี่ออฟเรียก
“ไปด้วย” พี่เซ็นทำเสียงลั่นล้าเดินตามตูดผมมาด้วยอีกคน
“พี่เซ็น ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลยนะ” พี่ซีขึ้นเสียงปราม
“จ้า น้องสาวก็..นิดหน่อยเองอ่ะ”
“น้องเค้กครับ” ผมหันกลับไปมองพี่เซ็น
“มีแฟนรึยังครับ” อีกฝ่ายถาม
“.............” ผมยืนเงียบ  อ้าปากค้างมองหน้าพี่เซ็น
“แบบว่า..น่ารว๊ากอ่ะ” พี่เซ็นยิ้มพูดแล้วเดินจากไป  ทิ้งไว้เพียงผม  ผมที่เป็นครั้งแรกที่โดยผู้ชายพูดใส่แบบนี้
“อย่าไปใส่ใจ ตอนกัสเข้ามาใหม่ๆ ก็โดนแบบนี้เหมือนกัน” พี่ออฟตบไหล่ผมเหมือนต้องการให้กำลังใจ
“พี่เค้า..” ผมชี้ไม้ชี้มือมั่วไปหมด  แบบว่า..ทำตัวไม่ถูก
“เป็นไบน่ะ ระวังๆไว้หน่อยก็ดี มือถึงตลอด..แต่ก็ เอ่อ..ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก ทำใจหน่อยก็แล้วกันนะ” พี่ออฟบอกด้วยหน้าตาที่เหมือนเอือมพี่เซ็นสุดๆ
หลังจากนั้นพี่ออฟได้ทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงที่ดี  สอนผมเรื่องการเสิร์ฟอาหาร  การถือถาด  เรื่องมารยาท  คำพูดเมื่อลูกค้าเข้าร้าน  นั่นจะต้องพูดขึ้นพร้อมกันเป็นอัตโนมัติและต้องพูดให้พร้อมกันด้วยละครับ  พี่ออฟแนะนำหน้าที่ประจำของแต่ละคน  ส่วนหน้าที่ที่ต้องสับเปลี่ยนเวียนไปแต่ละคนจะต้องรู้ว่าต้องทำอะไรด้วยตัวเองอย่างไม่ต้องให้ใครมาสั่ง  การฟังคำสั่งของแต่ละคนก็ควรยอมรับในคำสั่งนั้นๆถึงแม้ว่านั่นจะไม่ใช่เจ้านายของเราก็ตาม  คนที่เป็นใหญ่รองจากพี่ฟ้าและเชฟก็คือพี่หมี  พี่หมีสามารถตัดสินใจแทนพี่ฟ้าได้เมื่อพี่ฟ้าไม่อยู่ร้าน  จากที่ฟังๆดูแล้วงานก็คงไม่หนักอะไรมาก  เพราะลูกค้าจะไม่เยอะเหมือนร้านอาหารทั่วไปที่คนฐานะกลางๆจะทานได้  การเก็บกวาดเช็ดถูโต๊ะ  ล้างจาน  ทำความสะอาดหลังร้านปิดเป็นสิ่งที่ต้องทำโดยที่ต้องรู้โดยจิตสำนึกของตัวเอง  ส่วนคนทำความสะอาดกับคนทำสวนหลักๆก็มีอยู่แล้ว  ตอนนี้สามคนที่ผมยังไม่ได้เจอก็คือเชฟอีกคน  ป้าคนทำความสะอาดและคุณลุงคนทำสวน
“เป็นไงบ้าง โอเคไหม” พี่ฟ้าเดินเข้ามาตบไหล่ผมสองสามที
“ได้ครับ” ผมยิ้มตอบ  อยู่ๆพี่เขาก็กอดไหล่ผมเข้าไป
“อะแฮ่ม” พี่หมีกระแอมคอ
“ชิ” พี่ฟ้าจิปากแต่ก็หันมายิ้มกว้างให้ผม
“ไงบอส” พี่เซ็นเดินออกมา  ตอนนี้พี่เขาใส่ชุดเชฟแล้ว  ดูดีไปอีกแบบหนึ่งเหมือนกัน  ผมยิ้มมองชุดของพี่เขา  มันดูเยี่ยมและเท่เป็นบ้า
“มาแล้วเหรอไอ้ตัวดี” พี่ฟ้าปล่อยผมออกทันทีก่อนจะเดินไปตบหัวพี่เซ็น
“หึหึ..สายนิดเดียวเองอ่ะ” พี่เซ็นบ่นพร้อมลูบหัวตัวเองปรอยๆ
“ไอ้คิวเหวี่ยงไปแล้ว เดี๋ยวคราวหน้ามันมา อย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ” พี่ฟ้าว่าคิ้วขมวด
“หึ ไอ้นี่ก็เหวี่ยงตลอดอ่ะ มันไปไหน” พี่เซ็นยิ้มอย่างไม่สนใจอะไร
“หนีไปแล้ว รอบหน้ามาช้าอีก เดือนนี้อาจะหักเงินเดือนจริงๆด้วย” ผมชะงักกับคำว่า “อา” จากปากของพี่ฟ้า  แต่ก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมพี่เขาถึงแทนตัวเองแบบนั้น
“หึ ได้เลยครับบอส” พี่เซ็นก้มหัวลงให้พี่ฟ้าอย่างทีเล่นทีจริง  ผมได้แต่อมยิ้มเพราะไม่คิดว่าหนึ่งในเชฟจะเป็นคนเฮฮาอย่างนี้
“..............” ทุกคนต่างเงียบ  พี่เซ็นหันมาจ้องผมอีกครั้ง  สายตาของพี่เขาทำให้ผมรู้สึก...กลัว T_T


แปะ !


“โอ้ย..บอส ไรเนี้ย” พี่เซ็นร้องพร้อมกับเอามือจับตาตัวเองที่โดนพี่ฟ้าตีเข้าให้
“เด็ก..สิบแปด” พี่ฟ้าพูดเสียงเข้ม
“หึ ก็ว่าไป” พี่เซ็นหันมายักคิ้วให้ผมแล้วเดินกลับเข้าครัวไปซะเฉย
“ระวังไว้ก็ดีนะ” พี่ฟ้าหันมาบอกผม
“ระวังมันทั้งสองคนนั่นแหละ” พี่หมีพูดขึ้นหน้าตาย
“บู~” พี่ฟ้าทำเสียง  ตากลอกไปกลอกมาอย่างทีเล่นทีจริงอีกคน
“เดี๋ยวก็ชิน แต่..” พี่กัสพูดขึ้น  ผมหันไปมองอย่างสนใจว่าพี่เขาจะพูดอะไร
“ต้องใช้เวลาสักหน่อย” พี่กัสพยักหน้าอย่างให้กำลังใจผมอีกคน
“ครับ” ผมยิ้มตอบ  ถึงจะงงไปสักหน่อย  แต่ก็เข้าใจอะนะว่าพี่กัสหมายความว่ายังไง 
ดูๆไปร้านนี้ค่อนข้างจะเข้าขั้นแปลก  แต่ก็..โอเค  ผมพอรับไหว..ผมน่าจะปรับตัวได้ในไม่ช้า – มั้งครับ

.................>>>><<<<....................

[สมุนไพร]

เม้นซ้ำอีกครั้งว่า พระเอกคือที่น้องเค้กนี่ที่เดินชนมั้ยยย

[Pinkish]

เชฟอีกคนนี่ใช่ที่เค้กเดินชนรึป่าว 
ตามดูกันต่อไป

[jeaby@_@]

อ่านแล้วอยากกิน(น้อง)เค้กค่ะ

[loveyy]

   ได้อ่านแล้ว  ขอ(น้อง)เค้ก 1 ที่ค่ะ 

[momokoz]

เค้กก้อนนี้น่าหม่ำสุดๆ ฮ่าๆ 

รอตอนต่อไป อร๊ายยยยยย

[alone and crazy]

พระเอก คนไหน?

แต่  ขอทุกคนเลยได้ไหม

ร๊ากกกทุกคน  เอิ๊กๆๆๆ

[Horizon]

+1 อีกรอบ

[roseen]

 :z3:น่าลุ้นๆ

[papae8_1]

ป้าเบมาด้วยเรื่องใหม่ไฉไลกว่าเดิม

เราจะรอดูคิวนะอิอิ

[jimmyFG]

เรื่องใหม่พี่บี้เพิ่งเข้ามาจัดเต็มแหะ ไอเราเล้าล่มตอนเราอ่านอยู่ค้างเติ่งเลย
เริ่มเรื่องก้อน่ารักเลยร้านนี้เค้าเฮอากันจริง ไอผู้ชายที่ชนนี่ใครกันรออ่านตอนต่อไปจร้า

+1ให้เลย

[DasHimmel]

น้องเค้กน่ารักมากกกกกก ><
ตอนนี้ลุ้นมากว่าใครจะเป็นพระเอกของน้องเค้ก
ขณะนี้มีผู้เข้าท้าชิงคือพี่ฟ้า เซ็น คนที่เดินชน? และพีท?
รอลุ้นกันต่อไปค่า 
ปล.+1 อีกรอบค่ะ

[Noo-Pung]

เรื่องใหม่มาแล้ว น่าร๊ากกกกอ่า 

[P★RiTŸ]

เย้~ นิยายใหม่เจ้เบบี้ ฉลองๆๆ
เรื่องดูใสๆ น่ารักดีอ่ะ ไม่เหมือนอิพี่เมตร
อันนั้นออกแนวมอมเมา(เค้า)เยาวชน ก๊ากกก
เค้ก เค้ก เค้ก เห็นชื่อแล้วอยากกิน (หื่น)
แต่ไม่เข้าใจอ่า ทำทุกคนชอบหัวเราะแบบ
มีเลศนัยใส่เค้กด้วย แล้วตาสีน้ำตาลทำไมหรอ

[eddiam]

คิว เป็นพระเอกอ๊ะเปล่าเนี่ย อ๊ายยย>///<

[ต่ายน้อย]

รอพระเอกมากินน้องเค้กนะครับผม

[nolirin]

น้องเค้กชื่อน่ากิน และมีคนจ้องอยากกินด้วยสินะ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พระเอกคือน้องออฟอ๊ะป่าว