หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[konnarak]

สงสารเค้ก คิวก็ดู๊ดุ.....

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

เหมือนเบบี้จะซ่อนเงื่อนอะไว้สักอย่าง แต่ยังหาไม่เจอ

[TONG]

เซ็นรุกซะเค้กเผ่นเลยเนี่ย

[Dakzy]

เค้กเริ่มแรงขึ้นแล้ว มีสวนพี่คิวด้วย หุๆ

พี่เซ็นจะเอาไงเนี่ย จริงจังหรือแค่เล่นๆ

แอบคิดในใจว่าพี่หมีกับพี่ฟ้ามีซัมติงรองกันรึเปล่าน้อ

[TanyaPuech]

อะไรเนี้ย

เดาไม่ถูกๆ

[papae8_1]

ชอบค่ะผู้ชายโหด
ตบ ปล่ำๆไรงี้

[SuSaya]

ตกลงคิวเป็นพระเอกสิเนี่ย...จะรักกันอิท่าไหนน้อ~
ใครมันจะเป็นฝ่ายเริ่มจีบก่อนนี่สิ

[Fish129]

พี่คิว จะดุไปไหนเนี่ย


ไปเที่ยวด้วยกันทั้งที ไม่มีชวนกันคุยอ่า

เปลี่ยนพระเอกเลยไหม???

[jimmyFG]

คิวๆ จะโหดไปไหน 

[ToeyTato]

ครืออออ เพิ่งรู้ว่าเบบี้มีนิยายเรื่องใหม่ เลยตามมาอ่าน

แต่!!!!  กำลัง งง ว่านี่นั่งอ่านนิยายเบบี้จิงๆดิ!!! กร๊ากกกก

ปกติความฮาร์ดคอจะมากกว่านี้มากกก แต่เรื่องนี้ยังคงมีบ้างจากพี่คิวแต่ก็ถือว่าซอฟๆนะ

แต่เค้กเนี้ยสิ แบ๊วมากกกกอ่ะ คำพูดคำจา งงเลยว่าเบบี้แต่งจิงดิ 5555555
ขนาดขนมยังไม่แบ๊วเท่านี้เลย ยิ่งสลิ่มไม่ต้องพูดถึง รายนั้นฮาร์ดคอปากแข็ง กร๊ากกก

แต่น่าสนใจมากเลยเรื่องนี้มันยังไม่รู้ว่าใครคู่ใครบ้าง รออ่านต่อนะจ๊ะ 

[เกี๊ยวกุ้ง]

พี่คิวค๊า.....
จะดุไปถึงไหน หรือว่า...
แกล้งทำเป็นโหดกลบเกลื่อนอะไรรึป่าว 

[pukpra]

เค้กน่ารักอ่ะ จะเข้ากันจะพี่คิวได้เมื่อไหร่น้อ

[patchybelle]

พี่คิวดุ ชอบอ่ะ
เค้กน่ารัก แต่พี่เซนนี่ยังงัย หรือเค้กจะหวั่นไหวกับเซน

[both^^]

  ยินดีกะเรื่องใหม่จ้า มาช้าไปหน่อย แหะๆ
เรื่องนี้น้องเค้กน่าร๊ากกกก
แต่ดูไม่ยอมใครเหมือนกันนะ ท่าทางจะเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพี่คิวแน่ๆ ต่อไป
พี่เซนต์รุกได้น่ากลัวเกิ้นนนนน

รออ่านตอนต่อไปนะค้า~~~~

[heaven13]

ชอบคะ
แต่เรื่องนี้ปริศนาแอบเยอะจัง
รอตอนต่อไปนะคะ

[- คราส -]

ตอนแรกกะจะดองไว้หลายๆตอนแล้วค่อยมาอ่านซักหน่อย แต่อดไม่ไหว
เรื่องเหมือนจะมีปริศนาหลายอย่าง
รอตอนต่อไปฮะ

[Ciin]

ยังไม่ค่อยเข้าใจนิสัยของคิวเลยอ้าา
ตกลงเปนคนยังไงเนี่ย จะนิ่งจะขรึมทำไมกัน???

[เบบี้]

~5~

หลังเลิกงาน  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เค้กได้คัดเลือกให้เป็นเดือนสาขาด้วยเหรอเนี้ย เก่งจัง” พี่กัสยิ้มพูด
“ออกแนวโดนบังคับไปโดยไม่รู้ตัวน่ะครับ” ผมยิ้มตอบ 
วันนี้ผมกับพี่กัสเลิกงานพร้อมกัน  หลังเลิกงานพี่กัสชวนให้ผมออกมาหาอะไรทานกันที่หน้าปากซอยก่อนกลับบ้าน  ผมเองที่เพิ่งได้เริ่มทำงานที่นี่ก็ไม่อยากจะปฏิเสธให้เสียมารยาท  เราสองคนเดินจากร้านมาที่หน้าปากซอยด้วยกัน  ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มครึ่งแล้ว  ระหว่างทางเงียบสงบแต่ไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรนักเพราะมีแต่บ้านคนมีฐานะร่ำรวยทำให้ค่อนข้างเดินได้อย่างสบายใจ
“งั้นเดี๋ยววันที่ขึ้นแสดง พี่ขอไปดูด้วยนะ” พี่กัสพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“ได้ครับ แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้ดีไหม..เค้กอายอ่ะ”
“ไม่ต้องอายหรอก ทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน..สู้ๆ” พี่กัสทำท่าชูแขนเป็นกำลังใจให้  เราเดินมาจนถึงร้านก๋วยเตี๋ยวบะหมี่เกี๊ยวที่หน้าปากซอย  คนเยอะพลุกพล่านคงเพราะเป็นเวลาเลิกงานด้วย 
“เออ พี่จะถามตั้งหลายครั้งแล้ว แต่ไม่มีโอกาสสักที..ทำไมเค้กถึงมาทำงานที่ร้านเราล่ะ” พี่กัสถามขึ้นหลังจากที่เราสั่งอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“หลงเสน่ห์มั้งครับ” ผมยิ้มตอบ
“อืม..ก็ใช่ ทุกคนก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน” พี่กัสทำหน้านึก
“แล้วพี่กัสล่ะครับ ทำงานที่ร้านนี้นานรึยัง”
“อืม เกือบปีได้แล้วแหละ” พี่กัสตอบ
“แล้วทำไมพี่ถึงมาทำงานพิเศษที่ร้านนี้ล่ะ พ่อแม่พี่ไม่ว่าเหรอฮะ..พี่ดูมีฐานะออก” ผมพูดยิ้มแหยแต่ก็พูดออกไปตรงๆ
“ไม่หรอก..บ้า ก็แค่พออยู่พอใช้น่ะ อืม..พี่ก็อ้างว่าอยากหาประสบการณ์อะไรประมาณนี้แหละ ท่านก็เลยให้มา แล้วมันเป็นร้านที่พวกท่านไว้ใจด้วย” พี่กัสตอบ  คำว่า “ท่าน” ที่ออกจากปากของพี่กัสดูปกติมากสำหรับพี่เขาซึ่งขัดกับคำพูดที่ว่า “พออยู่พอใช้” พอสมควรสำหรับผม
“แสดงว่าทางบ้านรู้จักกันหรอกเหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ก็..ไม่เชิง ที่จริงไม่ได้รู้จักกันเลยนะ แต่คงเพราะร้านของพี่ฟ้ามีชื่อเสียงมาก โดยเฉพาะคนในร้าน..ทุกคนค่อนข้างมีฐานะทางสังคม เลยทำให้ที่บ้านพี่ไม่ได้ติอะไรมาก”
“หื้ม..หน้าตาทางสังคม ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” ผมถามทันทีด้วยรู้สึกแปลกใจ
“อ่าว..” พี่กัสเบิกตาโพรงมองหน้าผมเหมือนตกใจ
“นี่อย่าบอกนะว่าเค้กไม่รู้เรื่องของคนในร้านน่ะ” พี่กัสพูดเสียงสูงเล็กน้อย
“ค..ครับ เรื่อง..อะไรเหรอ” ผมถามตะกุกตะกัก  ในใจกลับนึกเป็นเรื่องในแง่ลบไปเสียก่อนแล้ว
“เรื่องพี่ฟ้า พี่คิว พี่เซ็น พี่ซี..อะไรประมาณนี้”
“ไม่..ไม่รู้เลยครับ อย่างเช่น..” ผมถามกลับ
“ก็เรื่องที่พี่ฟ้ากับพี่คิวเป็นอาหลานกัน ตระกูลสิทธิบดีทรัพย์..นักธุรกิจชื่อดัง รวยติดอันดับหนึ่งในสิบของประเทศเลยนะ” พี่กัสพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นแต่ข่มน้ำเสียงให้เบาลงคงเพราะกลัวว่าโต๊ะข้างๆจะได้ยินเข้
“.................” ผมชะงัก  นั่งอ้าปากค้างไปแล้ว  เพราะไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อนหน้าเลยจริงๆครับ
“แล้วอย่าบอกนะว่า ไม่รู้ว่าพี่เซ็นกับพี่ซีนะเป็นเซเล็ปดีๆเลยล่ะ นามสกุลอภิเลิศทรัพย์..เค้กไม่เคยได้ยินเหรอ” พี่กัสถาม  ตาเบิกโต
“ไม่ ฮะ” ผมยิ้มตอบเฝื่อนๆ  กำลังอึ้งและตกใจไม่นึกว่าคนที่อยู่รอบตัวตอนนี้จะเป็นคนดังมากขนาดนั้น
“โอ้แม่เจ้า” พี่กัสเอามือจับหน้าอกตัวเองเหมือนไม่เชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมนั้นเป็นความจริง 
“แล้ว..แล้วทำไมพี่ฟ้าถึงมาเป็นเจ้าของร้านที่นี่ล่ะครับ ในเมื่อรวยขนาดนี้ เปิดร้านใหญ่โตกว่านี้ก็ได้นี่” ผมถามและพยายามกดน้ำเสียงลงเช่นเดียวกัน  ที่จริงร้านก็ไม่ใช่ร้านเล็กอะไรหรอกนะครับ  มันทั้งหรูและมีสไตล์  แต่ผมแค่สงสัยว่าในเมื่อรวยขนาดนี้ทำไมถึงมาเปิดร้านและมาทำธุรกิจเล็กๆแบบนี้ร่วมกัน
“พี่ก็ไม่ได้รู้ลึกอะไรมากหรอกนะ แต่เท่าที่พอจะรู้มา..ก็คือพี่ฟ้าอ่ะ ถูกตัดออกจากกองมรดก ที่จริงไม่ถึงกับตัดออกหรอก ก็ได้ทรัพย์สินส่วนหนึ่งมาบ้าง พี่ฟ้าค่อนข้างผ่าเหล่าทำให้เข้ากับพ่อของพี่ฟ้าไม่ได้ อีกเรื่องนึงที่ยังเป็นที่สงสัยกันอยู่ก็คือ..ไม่รู้เพราะว่าพี่ฟ้าเป็นเกย์ด้วยรึเปล่า พี่ฟ้าถึงมีปัญหากับทางบ้านน่ะนะ"
“เป็นเกย์!!” ผมตะโกนพูดเสียงดังอย่างลืมตัว
“ชู่..เบาๆสิ” พี่กัสรีบปราม
“พี่ฟ้าเป็นเกย์เหรอครับ” ผมกระซิบถาม  หน้าแทบจะติดกับโต๊ะอยู่แล้ว
“ใช่ ดูไม่ออกเหรอ..พี่ฟ้าแกก็ไม่ได้ปิดบังอะไร ออกจะเปิดเผยนะ” พี่กัสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย  แต่ผมนี่สิ..ช็อกไปแล้วละครับ  ถ้าบอกว่าพี่กัสเป็นเกย์ผมคงจะไม่ตกใจเท่าไหร่เพราะพี่เขาดูออกจะคุณหนูและดูเอาแต่ใจ  แต่พี่ฟ้าออกจะดูแมนเหมือนผู้ชายสุภาพปกติทั่วๆไปนะครับ
“ยังมีเรื่องอะไรที่เค้กสมควรจะรู้ไว้ แต่ยังไม่รู้อีกไหมครับเนี้ย” ผมถามด้วยความระแวง
“แฮะๆ จะให้พี่เล่าให้หมด สงสัยต้องนอนค้างคืนเลยแหละ” พี่กัสยิ้มกว้าง
“เอาที่เค้กควรจะรู้ไว้ตอนนี้ เผื่อวันที่เค้กมาทำงานวันถัดไป จะได้ไม่เผลอหลุดปากพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดนะสิครับ” ผมบอก
“งั้นรู้ไว้..พี่เซ็นน่ะเป็นไบ ได้ทั้งหญิงได้ทั้งชาย เจ้าชู้ด้วย นิสัยแย่ชะมัด” พี่กัสพูดหน้างอ  ผมมองหน้าพี่กัสอย่างแปลกใจ  แอบอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพี่กัสถึงทำหน้าทำตาแปลกจากทุกที
“ส่วนพี่ออฟ บ้านก็พออยู่พอกินอะนะ เห็นว่าพ่อเป็นหมอ แม่ก็เป็นหมอ” เอ่อ..สำหรับผมไม่เรียกว่าพออยู่พอกินหรอกครับ  แบบนี้เข้าขั้นบุคคลมีเงินแล้วล่ะ
“ส่วนพี่หมี เห็นเถื่อนอย่างนั้นน่ะ..โคตรรวย เป็นผู้ดีเก่า..ธุรกิจที่พี่พอจะรู้มา เห็นว่าบ้านพี่แกทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงงานคอมพิวเตอร์แล้วก็ธนาคาร น่าจะนะ..พี่หมีเป็นคนไม่ค่อยพูด พูดทีไม่ดุก็ประชด..ทำใจหน่อยก็แล้วกัน พวกเราเลยไม่ค่อยรู้เรื่องครอบครัวของพี่แกมากนัก” พี่กัสทำหน้าเอือม
“เค้กรู้สึกแย่ชะมัด” ผมยิ้มแหย
“บ้า มันไม่แย่ขนาดนั้นหรอกน่า..ทุกคนนิสัยดีนะ ถึงจะแปลกๆไปบ้างก็เถอะ” พี่กัสพูดปัด
“ก็จริง แต่ที่เค้กสงสัย ทำไมทุกคนถึงต้องมาทำงานล่ะครับ ในเมื่อก็มีเงินใช้จ่ายได้ไม่หวัดไม่ไหวขนาดนี้”
“คงเพราะอยากลองอะไรแปลกใหม่ละมั้ง ตามทฤษฎีคนมีอยากลองไม่มี คนไม่มีก็อยากมี..พี่หมีเค้าก็ออกมาอยู่คอนโดคนเดียวด้วยนะ ทำงานฟรีแลนซ์ด้านกราฟฟิกคอม ส่วนพี่ซีก็คงเพราะติดพี่ฟ้า..เห็นว่าพี่ฟ้าเปิดร้านก็เลยอยากมาช่วย”
“งั้นแสดงว่าพี่ฟ้ากับครอบครัวพี่ซีต้องสนิทกันมากเลยสิครับ” ผมถาม
“มากเลยล่ะ ก็ครอบครัวของพี่เซ็นกับพี่คิวน่ะทำธุรกิจร่วมกันมานานมากแล้ว แถมพี่เซ็นกับพี่คิวยังเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆอีก เห็นว่าตอนที่ไปเรียนที่อิตาลีก็ไปด้วยกันทั้งพี่เซ็นทั้งพี่คิวเลย”
“สุดยอดเลย ดูพวกพี่เค้าเก่งกันจัง” ผมอดที่จะชมไม่ได้
“อืม..ทั้งเก่ง ทั้งรวย นิสัยก็ดี หล่อเลือกได้จริงๆ” พี่กัสพูดส่งๆด้วยหน้าตาเซ็งโลก
“มันก็จริง” ผมพูดอย่างเห็นด้วย
“เฮ้อ~” ผมกับพี่กัสถอนหายใจพร้อมกัน
“หึ..” เราสองคนยิ้มมองหน้ากัน
“พี่กัสถอนหายใจทำไมอ่ะ”
“เค้กล่ะถอนหายใจทำไม” พี่กัสย้อนถามกลับ
“ก็แค่คิดว่า..ผมไม่น่ามาอยู่ในหมู่มวลคนพวกนี้เลยน้า” ผมพยักพเยิดตอบ
“ฮ่าๆๆๆ” พี่กัสหัวเราะ  ผมเองก็ได้แต่อมยิ้ม
“แล้วพี่กัสล่ะ ถอนหายใจทำไมครับ”
“ก็..เปล่า แค่รู้สึก..เอ่อ” พี่กัสทำหน้าคิดหนัก  หน้าหวานๆที่เหมือนคิดมากนี่กลับดูเหมือนเด็กประถมกำลังคิดเลขไม่ออกซะมากกว่า
“เปล่า เฮ้อ..ช่างมันเถอะ” พี่กัสปัดมือไปมา
“บะหมี่เกี๊ยวหมูแดงได้แล้วครับ” พนักงานชายเดินเอาบะหมี่เกี๊ยวที่ผมกับพี่กัสสั่งมาเสิร์ฟ  เราสองคนกินกันไปคุยกันไป  ผมเองก็รู้สึกเพลินดีเหมือนกัน  รู้สึกผ่อนคลาย  พี่กัสเป็นคนยิ้มง่ายและค่อนข้างมองโลกในแง่ดี  ทำให้ผมยิ้มได้ตลอดระหว่างที่คุยกันเลยละครับ

= = = = = = = =

“หนู อาบน้ำเสร็จรึยังล่ะลูก” เสียงของแม่ดังมาจากชั้นล่าง
“เสร็จแล้วค้าบ” ผมตะโกนตอบแล้วรีบหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย  วิ่งลงบันไดมาอย่างรวดเร็ว
“ระวังๆหน่อยสิ เดี๋ยวก็หกล้มไปหรอก” แม่ปรามหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่
“ไหน..ของอยู่ไหน” ผมรีบถาม 
วันนี้ที่มหาวิทยาลัยไม่มีสอน  ลูกของอาจารย์ป่วยกะทันหันและบวกกับผมไม่มีเวรไปทำงานที่ร้านของพี่ฟ้าด้วย  ผมจึงตั้งใจตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าวันนี้จะไปที่มูลนิธิเด็กด้อยโอกาสสักหน่อย  เลยให้แม่ออกไปซื้อของให้แต่เช้า  เป็นพวกของใช้จำเป็นกับขนมกรุบกรอบ  ส่วนผมลุกมาทำเค้กกล้วยหอมตั้งแต่ตีห้าแล้วละครับ  ที่ทำเค้กกล้วยหอมเพราะทำง่ายดีและทำได้ปริมาณเยอะเหมาะสำหรับแบ่งให้น้องๆได้อีกด้วย
“นี่..แม่ซื้อเค้กมาให้อีกปอนด์ เห็นว่าเดี๋ยวนี้นานๆไปที ซื้อไปเยอะๆเลยก็แล้วกัน” แม่บอก
“ครับ งั้นเค้กไปนะ” ผมหยิบถุงทั้งหมดมาถือไว้
“แน่ใจนะว่าไม่ให้แม่ไปส่งน่ะ” แม่ถามอีกครั้ง
“อื้ม เค้กไปเองได้น่ะแม่..ไปนะครับ” ผมก้มลงหอมแก้มแม่แล้วยิ้มให้ก่อนที่จะเดินออกมานั่งใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน 
วันนี้ค่อนข้างพะรุงพะรังนิดหน่อยเลยต้องอาศัยแท็กซี่หน้าปากซอยซะแล้วล่ะครับ  ผมเดินมาขึ้นแท็กซี่ที่หน้าปากซอยและบอกให้แท็กซี่ไปจอดที่หน้าปากซอยทางเข้ามูลนิธิ  เพื่อความประหยัดผมคิดว่าเราควรจะเดินเท้าเอาเองดีกว่าที่จะพึ่งแท็กซี่หรือวินมอเตอร์ไซค์

~วันนี้ของเยอะแยะเลย น้องๆต้องดีใจแน่ๆ ^^~

“หึหึ..” ผมเดินหัวเราะลั่นล้าคนเดียว  บ้าไปแล้วมั้งครับนี่..


ปี๊มมมมมมมม !


เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด !!


“อุก..” เค้ก ! ผมล้มลงกับพื้น  ผงะตาค้างทันทีที่ได้ยินเสียงแตรรถยนต์
“เฮ้ย” ผมร้องมองกล่องเค้กที่คว่ำหน้าอยู่บนพื้นด้วยความตกใจ  แต่ก็ต้องนั่งนิ่งอึ้งไปเพราะทำอะไรไม่ทันแล้ว
“จิ..นายอีกแล้วเหรอ เฮ้อ” ผมเงยหน้ามอง  เห็นพี่คิวที่กำลังมีท่าทางหงุดหงิดและเซ็งเต็มประดา  ผมนั่งนิ่ง  ไม่ตอบโต้อะไรเพราะกำลังรู้สึกแย่กับเค้กสุดๆ  ผมลุกขึ้นนั่งยองๆแล้วพลิกกล่องเค้กขึ้นดูเงียบๆ  กล่องเค้กปอนด์ที่แม่ซื้อมาเมื่อเช้าเละตุ้มเปะไปหมดแล้ว  ส่วนเค้กกล้วยหอมที่ผมทำมาก็ตีลังกาไปคนละทิศคนละทางไม่สวยเหมือนตอนแรก
“....................” ผมเงยหน้ามองพี่คิวที่หยุดยืนอยู่ข้างๆผม  พี่เขามองหน้าผมนิ่งและไม่มีท่าทีว่าจะพูดอะไรออกมา
“ผมผิดหรือพี่ผิด ถ้าผมผิดผมจะได้ขอโทษ” ผมพูดเสียงเรียบ  ในใจก็สั่นเร่าๆเพราะจริงๆแล้วผมก็ไม่รู้ว่าผมผิดเองที่เดินเพลินไปหรือเป็นเพราะพี่เขาที่ขับออกมาจากซอยเร็วไปกันแน่
“มันก็ผิดทั้งคู่นั่นแหละ” พี่คิวตอบเสียงกระชากเล็กน้อย
“งั้นก็คงไม่ต้องขอโทษ” ผมพูดปัดแล้วหยิบถุงเค้กทั้งหมดลุกขึ้นยืน 
“เท่าไหร่ จะจ่ายให้” พี่คิวพูดขึ้นเสียงห้วน  ผมหันกลับไปมอง  พี่คิวยืนนิ่งจ้องหน้าผมตอบ
“ไม่จำเป็น มันเละไปแล้วครับ..” ผมบอก
“จะเอาไปไหน” พี่เขาถามอีก
“...................” ผมเงียบ  อยู่ๆก็รู้สึกปากหนักขึ้นมา  กำลังรู้สึกเสียใจ..เค้กสำหรับน้องๆเละหมดแล้ว  ตอนนี้ผมคิดได้แค่นั้น
“ฉันถาม ไม่ได้ยินรึไง” พี่คิวลดน้ำเสียงต่ำลง
“ให้เด็กที่มูลนิธิ ด้านในอ่ะฮะ” ผมตอบ  มูลนิธิอยู่ลึกเข้าไปด้านในเลยร้านของพี่ฟ้าไปอีกประมาณกิโลกว่าๆเท่านั้น
“ขึ้นรถ” พี่คิวพูดสั่งแล้วเดินกลับไปที่รถ  ผมอึกอักยังคงยืนงงเพราะไม่เข้าใจว่าพี่เขาหมายความว่าอย่างไร
“บอกให้มาขึ้นรถ จะเอาไหม..เค้กน่ะ” พี่คิวขึ้นเสียงทำให้ผมรีบวิ่งไปขึ้นรถทันที  บทจะไม่กลัวก็ไม่กลัวแต่พอบทพี่เขาขรึมขึ้นมาใจจริงผมก็รู้สึกกลัวอะนะครับ
เมื่อขึ้นมาบนรถ..ผมนั่งเงียบ  พี่คิวขับรถกลับทางไปร้าน  พอถึงร้านผมก็รีบลงจากรถตามพี่เขาเข้าไปในร้านทันที
“อ่าว เค้ก” พี่กัสที่กำลังเดินมาทางด้านหลังร้านทัก  ผมรีบยกมือไหว้อย่างทุลักทุเลเพราะในมือมีถุงเค้กอยู่ด้วย
“หวัดดีครับ”
“มาทำไมอ่ะ ไม่ใช่เวรวันนี้ไม่ใช่เหรอ” พี่กัสถาม
“แฮะๆ..ไว้เดี๋ยวเล่าให้ฟังทางMSNนะครับ” ผมรีบกระซิบบอก  พี่คิวเดินมุ่งหน้าไปทางเคาร์เตอร์อย่างเงียบๆ
“อ่าว เค้ก..มายังไงเนี้ย” พี่ฟ้าที่อยู่ที่เคาร์เตอร์ทักผมอีกคน  ผมยิ้มเฝื่อนๆตอบให้  ผมยืนมองพี่คิวที่เดินตรงเข้าไปในห้องครัว
“พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยนะครับ” ผมตอบแล้วเดินเข้าไปในตัวเคาร์เตอร์  พี่คิวเดินออกมาพร้อมกับอุปกรณ์สามสี่อย่าง
“จะเอาไว้กินไหม หรือยังไง” พี่คิวถามมองไปที่เค้กของผมเหมือนรอให้ผมตัดสินใจ
“หมี..เอาเค้กโอลีโอ้ เค้กส้ม แล้วก็ดาร์กเค้กทั้งปอนด์ใส่กล่องเตรียมให้พี่ด้วย” พี่คิวหันไปสั่งพี่หมี
“ครับ” พี่หมีพยักหน้าตอบ  ผมหันกลับไปมองพี่ฟ้า  เห็นพี่ฟ้ายืนอ้าปากค้างเหมือนอึ้งๆกับสถานการณ์ตรงหน้า  ผมยิ้มให้พี่ฟ้าพร้อมกับปัดมือไปมา  แต่ก็ยังงงตัวเองเหมือนกันว่าทำท่าแบบนี้ไปทำไมกัน
“ตกลงจะเอาไปให้เด็ก หรือจะเอาไว้กินเอง..จะได้แต่งให้” พี่คิวถามอีกครั้ง
“ถ้าแต่งใหม่ มันจะดีขึ้นเหรอครับ”
“แน่นอน ก็ฉันเก่งหนิ” พี่คิวตอบหน้าตายแล้วหยิบถุงเค้กออกจากมือผมไป  ไอ้ครั้นตอนแรกว่าจะชมว่าที่จริงพี่เขาก็ดูเป็นคนจิตใจดีเหมือนกันแต่เปลี่ยนใจไม่ชมแล้วจะดีกว่าเพราะเจ้าตัวเล่นชมตัวเองได้เต็มปากเต็มคำจนผมรู้สึกเพลีย
“ยืนบื้ออยู่ทำไม จัดเค้กกล้วยหอมไปสิ” พี่คิวว่า 
ผมรีบวางกล่องเค้กกล้วยหอมลงบนโต๊ะ  ตั้งหน้าตั้งตาจัดเค้กกล้วยหอมให้สวยอย่างเดิม  ไม่นานพี่คิวเองก็จัดการแต่งหน้าเค้กปอนด์ที่แม่ผมซื้อให้ใหม่จนเสร็จ  แถมยังเอาใส่กล่อง  ใส่ถุงใหม่ให้เรียบร้อยเลยด้วย
“จะเอาไปไหนกันน่ะ” พี่ฟ้าที่ยืนเงียบอยู่นานถามขึ้น
“เอาไปให้มูลนิธิเด็กด้อยโอกาสที่ด้านหลังนี่อ่ะครับ” ผมยิ้มตอบ
“เหรอ..งั้น พี่เอาเงินช่วยนะ” พี่ฟ้าพูด  รีบกุลีกุจอหยิบเงินออกมาให้
“แต่ว่า..” ผมอ้ำอึ้งไม่กล้ารับมา
“เอาไปเถอะน่า พี่เองก็ไม่ค่อยได้ไปช่วยเลย..นานๆทีถึงโอนเงินไปให้ที เค้กเอาไปทำแทนพี่ก็แล้วกันนะ..ส่วนเรื่องเค้กวันนี้พี่ยกให้เลยก็แล้วกัน” พี่ฟ้ายิ้มบอกพร้อมกับเอาเงินมายัดใส่มือผม
“ไม่ต้อง คิวจะจ่ายเอง..” พี่คิวพูดขึ้น
“...................” พี่ฟ้าหันไปมองหน้าพี่คิวที่ยืนนิ่งเป็นเสาหลักเมืองอยู่ด้านหลังของผม
“ลงบิลฉันไว้” พี่คิวสั่งพี่หมีแล้วเดินออกไปพร้อมกับกล่องเค้กในมือ 
“เอ่อ..” ผมยืนค้างเพราะห้ามไม่ทันแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นเนี้ยเค้ก พี่อยากรู้ๆ” พี่กัสกับพี่ฟ้ารุมถามผมทันที
“คือ..ไม่มีอะไรหรอกครับ คือพี่คิวขับรถจะชนเค้กที่หน้าปากซอย แล้วเค้กมันก็หล่นเละ แค่นี้เองครับ..เค้กไปก่อน ขอตัวนะครับ สวัสดีครับ” ผมรีบพูด  ผงกหัวให้และยกมือไหว้ทุกคนแล้วหยิบถุงเค้กที่เหลือวิ่งออกมาทางหลังร้านทันที  พี่คิวยืนรออยู่ที่รถแล้ว 
“เค้กอยู่ไหนอ่ะครับ” ผมถาม
“ขึ้นรถ เดี๋ยวไปส่ง” พี่คิวบอก
“ไม่เป็นไร ผมเกรง..”


ปึบ !!


ผมยังไม่ทันพูดจบดี  พี่คิวก็ขึ้นรถไปแถมยังปิดประตูใส่หน้าผมอีก
“ฮื้ม..หนึ่ง สอง สาม” ผมกัดฟันนับเลข  มองคนที่นั่งอยู่ในรถอย่างข่มอารมณ์ของตัวเองไว้  แต่สุดท้ายแล้วก็ทำอะไรไม่ได้  และต้องยอมให้อีกฝ่ายมาส่งถึงที่มูลนิธิอยู่ดี..เฮ้อ
“เอ่อ” เมื่อมาถึงมูลนิธิ  ผมหันกลับไปมองพี่คิวที่เดินตามลงมาด้วย  พี่คิวยืนเงียบไม่มองหน้าผม  สายตาของพี่เขามองข้ามหัวผมเข้าไปในมูลนิธิแล้ว
“พี่ลงมาทำไมครับ” ผมถามอย่างอดสงสัยไม่ได้
“อยากเห็น” พี่เขาตอบส่งๆ T—T ผมเปิดประตูหยิบถุงเค้กออกมา  พี่คิวหยิบถุงไปช่วยถือไว้ด้วย  ผมเดินนำพี่คิวเข้ามาในมูลนิธิ  ตอนแรกอยากจะถามออกไปว่า “เข้าไปด้วยกันไหม” แต่คิดว่าไม่ถามจะดีกว่า  ในเมื่อเจ้าตัวเขาเอาถุงเค้กไปถือขนาดนี้แล้วผมก็คงต้องเข้าใจด้วยตัวเองละครับ
“สวัสดีครับป้าพิน” ผมก้มหัวแสดงความเคารพให้ป้าพิน  ป้าคนทำอาหารให้กับเด็กๆที่นี่
“สวัสดีจ้า หายหน้าไปนานเลยนะ..วันนี้เอาอะไรมาล่ะ เห็นว่าเมื่อวานโทรหาครูกิ่งว่าจะมา ป้าเลยไม่ได้ทำของหวานไว้เลย” ป้าพินยิ้มพูด
“ฮ่าๆๆ เค้กซื้อเค้กแล้วก็ทำเค้กกล้วยหอมมาให้นะครับ” ผมบอก
“เอาเข้าครัวเลยไปลูกไป” ป้าบอก 
“เอ่อ ขอถุงด้วยครับ” ผมหันกลับมามองถุงที่อยู่ในมือของพี่คิว
“..................” พี่คิวยืนนิ่งแต่ก็ยังไม่ยอมยื่นถุงมาให้ผม
“ฉันช่วย” พี่เขาบอก  ผมยืนอ้าปากค้างอย่างไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้
“นำไปสิ” มีการพูดกระชากเสียงใส่เราอีก  บ้าบอ..เข้าใจยากจริงๆครับให้ตาย
ผมเดินนำพี่คิวเข้าไปในครัว  ครัวมีพื้นที่ปานกลาง  ไม่เล็กไม่ใหญ่เท่าไหร่นัก  เพราะที่มูลนิธินี้มีเด็กอยู่เพียงสี่ร้อยกว่าคน  เป็นมูลนิธิของคุณหญิงพวงทองที่มีบ้านอยู่ในละแวกนี้  ที่คุณหญิงมาซื้อไว้เพราะในตอนแรกที่นี่เกือบจะโดนซื้อเพื่อทำเป็นบ้านของคนรวยคนอื่นไปแล้ว
“อ่าว มาแล้วเหรอเค้ก น้องกำลังรออยู่พอดี” ครูกิ่งแก้วเดินเข้ามาในครัว  ครูกิ่งแก้วเป็นหัวหน้าครูที่ดูแลอยู่ที่นี่นะครับ
“แล้วนี่..” ครูกิ่งแก้วเหลือบมองไปที่พี่คิว
“เอ่อนี่พี่คิวครับ เจ้านายเค้กเอง แล้วนี่ครูกิ่งแก้วฮะ” ผมแนะนำ  พี่คิวยกมือไหว้แล้วยิ้มให้ครูกิ่งแก้วหน่อยๆ  หึ..ก็ยิ้มเป็นนี่นะ  ผมยืนอมยิ้มมองพี่เขาทำให้พี่เขาเหตามองผมหน่อยๆ
“เดี๋ยวเค้กจัดเค้กแล้วเอาเข้าไปให้นะครับ” ผมบอกครูกิ่งแก้ว
“จ้า ครูเข้าไปดูไอ้พวกตัวดีก่อนนะ ซนกันเป็นลิงเลย” ครูกิ่งแก้วยิ้มบ่นก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไป
“มีกี่คน” พี่คิวถามเสียงเรียบ
“ประมาณ เอ่อ..สี่ร้อยกว่าๆอ่ะ” ผมตอบ
“แล้วมันจะพอเหรอ” พี่คิวถามอีก
“น้องๆเค้าจะแบ่งกันกินนะครับ ไม่ใช่ทุกคนจะได้กินอิ่มหรอก” ผมตอบ
“...................” พี่คิวเงียบไป  เราต่างคนต่างช่วยกันจัดอาหาร  มีน้องที่เป็นเด็กโตหน่อยมาช่วยผมยกเค้กเข้าไปในโรงอาหารด้วย  เราต้องจัดแบ่งเค้กปอนด์ เค้กกล้วยหอมและขนมกรุบกรอบที่ผมซื้อมาให้น้องๆเป็นกลุ่มเพื่อที่จะได้กินกันทุกๆคนอย่างเท่าเทียมกัน
“พี่จะกลับเลยไหมครับ” ผมหันไปถามพี่คิวเพราะกลัวว่าพี่เขาจะเบื่อ
“ไม” พี่คิวเหลือบตามองผม  ความรู้สึกเหมือนกำลังมียักษ์มายืนมองเหยื่อยังไงไม่ทราบ
“ก็..ผมอยู่อีกนานน่ะ ไม่ต้องไปส่งผมหรอก”
“ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าจะไปส่งนาย” ง่ะ..
“แล้วพี่อยู่ทำไมล่ะ” ผมขึ้นเสียงนิดหน่อย
“อยากอยู่ เค้าห้ามด้วยรึไง” พี่คิวพูดลอยหน้าลอยตาไปอีกทาง
“ชิ” ผมเดินหนีพี่คิวออกมาหาน้องๆที่โต๊ะอาหาร  ผมค่อนข้างสนิทกับเด็กๆที่นี่เพราะผมมาช่วยที่นี้เป็นปีแล้ว  กิจกรรมก็จะเป็นพวกสอนหนังสือ  อ่านนิทานให้น้องฟัง  ทำกับข้าวและเอาของมาบริจาคอย่างครั้งนี้นี่ละครับ 
หลังจากที่น้องๆทานอาหารกลางวันกันเสร็จ  เรามีกิจกรรมหลังทานอาหารร่วมกัน  มีเต้นประกอบเพลงกันต่อ  ผมเองต้องเป็นหนึ่งในพี่ๆนำเต้นด้วย  พี่คิวยังคงนั่งนิ่งเป็นเสาหลักเมืองเหมือนเดิมอยู่ที่มุมห้องด้วยหน้าตาเรียบเฉยไม่ได้แสดงสีหน้าสนุกสนานอะไร  ทำให้น้องๆไม่กล้าเข้าใกล้พี่เขาเลยสักคนเดียว
“พี่เค้ก วันนี้ไม่นอนนี่เหรอคะ” น้องอุ่นรักวิ่งเข้ามาหาผม
“พี่นอนไม่ได้หรอกครับ ไหน..น้องอุ่นรักทำการบ้านเสร็จรึยังครับ” ผมก้มลงอุ้มน้องขึ้นมา  บางครั้งหรือนานๆทีผมจะมานอนที่นี่บ้าง  ส่วนมากจะเป็นช่วยเนื่องในวันเทศกาลต่างๆ
“เสร็จแล้วค่ะ”
“อุ้มนัทด้วย พี่เค้กอุ้มนัทด้วย” น้องนัทวิ่งมาเกาะขาผมไว้และเขย่าไปมา
“เดี๋ยวพี่อุ้มนะ พี่อุ้มพร้อมกันไม่ไหวหรอกครับ..ตั้งสองคนแน่ะ” ผมก้มและยิ้มให้น้องนัท
“ไม่เอา อุ้มนัทด้วย” น้องนัทโวยวายหน้างอ
“.................” ผมหันไปสบตากับพี่คิวที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลอย่างต้องการความช่วยเหลือ
“ไปให้พี่คนนั้นอุ้มไปนัท” ผมพูดและกลั้นอมยิ้มไว้เพราะรู้สึกอยากแกล้งพี่คิวขึ้นมา
“น..น่ากลัวอ่ะ” น้องนัทเกาะขาผมแน่นกว่าเดิมและไม่กล้ามองไปที่พี่คิวเต็มตา  อยู่ๆพี่คิวก็ลุกขึ้นเดินตรงมาทางผม  ผมรู้สึกได้ทันทีว่าน้องนัทดึงกางเกงผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ช่วยไหม” พี่คิวถาม
“อือ” ผมพยักหน้าตอบ  ทำท่าจะยื่นน้องอุ่นรักไปให้แต่น้องแกกลับกอดคอเสื้อผมไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“น้องอุ่นรัก รู้จักพี่คิวรึยังเอ่ย” ผมเขย่าตัวน้องเบาๆเพื่อไม่ให้เด็กตกใจมากนัก  น้องอุ่นรักส่ายหัวตอบลูกเดียว สีหน้าของน้องเริ่มหวาดกลัว
“พี่คิวใจดีนะ อยากให้พี่คิวอุ้มไหมครับ..ไหน ไฮไฟว์กับพี่คิวหน่อยสิครับ” ผมยิ้มบอก  น้องอุ่นรักแบมือน้อยๆนั่นออกช้าๆอย่างว่าง่าย  พี่คิวยิ้มออกมาพร้อมกับแบมือไปตีมือน้องอุ่นรักตอบเบาๆ
“หึ..” ผมหลุดหัวเราะออกมา
“อะไร” พี่คิวตวัดหางตามามองและหุบยิ้มในทันที
“เปล่านี่ครับ พี่ก็ยิ้มหน่อยสิ..เด็กกลัวกันหมดแล้ว” ผมพูดยิ้มๆ  พี่คิวหันกลับไปมองหน้าน้องอุ่นรักอีกครั้ง  แล้วก้มลงต่ำมองน้องนัทที่ยืนเกาะขาผมอยู่  อยู่ๆพี่คิวก็ฉีกยิ้มออกมาให้เห็น  เป็นรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
“เห็นไหม พี่คิวไม่ดุหรอก..น้องอุ่นรักไปอยู่กับพี่คิวน้า ถ้าพี่คิวดุ..เดี๋ยวพี่เค้กจะตีให้เลยดีไหมคะ”
“ค่ะ” น้องอุ่นรักพยักหน้าตอบแล้วอ้าแขนไปกอดคอพี่คิว  พี่คิวรับน้องอุ่นรักไปอุ้มไว้  ผมก้มลงมองน้องนัทก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้และต้องรีบอุ้มน้องขึ้นมากอดไว้ด้วยความเอ็นดู 
ผมเล่นกับน้องๆอยู่จนเกือบบ่ายสองโมง  พาน้องเด็กเล็กเข้านอนกลางวัน  มีการอ่านหนังสือนิทานให้ฟังไม่นานก็หลับกันไป  ผมร่ำลาครูและป้าๆน้าๆที่ดูแลอยู่ที่นั่นก่อนเดินออกมาพร้อมกับพี่คิว 
“ขอบคุณนะครับสำหรับวันนี้” ผมบอกพร้อมกับยกมือไหว้  ถึงแม้จะไม่ทราบว่าสาเหตุของอุบัติเหตุนั้นเกิดขึ้นจากความประมาทของใครแต่พี่เขาก็ถือว่าเป็นคนนิสัยพอใช้ได้คนหนึ่งละนะครับ
“ไม่เป็นไร” พี่คิวตอบเสียงเรียบ
“งั้นผมกลับนะครับ” ผมบอก  ที่จริงก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันเพราะผมไม่รู้ว่าพี่คิวจะไปส่งผมรึเปล่า  อีกอย่างพี่คิวเองก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไร  ผมจะไปเสนอหน้าขึ้นรถพี่เขารึก็ไม่ใช่  อีกทั้งผมยังไม่ค่อยชินกับรถของพี่เขาสักที  เรียกว่าไม่ชินเลยจะดีกว่าเพราะวันนี้พี่คิวดันเปลี่ยนรถคันใหม่มาอีกแล้ว  คันนี้น่าจะเป็นยี่ห้อปอร์เช่  ผมไม่ค่อยรู้เรื่องยี่ห้อรถดีเท่าไหร่นัก  พอรู้บ้างเป็นความรู้รอบตัวแต่ไม่ได้รู้ลึกรู้จริงในแต่ละยี่ห้อนะครับ
“ขึ้นรถ” เสียงแข็งๆนั่นพูดขึ้น  ผมหันกลับไปมองพี่คิว  พี่เขาเดินไปขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว 
“อะไรของเค้าวะ” ผมบ่นงึมงำไม่กล้าขยับปากมากนัก 


ปี๊ม !


พี่คิวกดบีบแตรเบาๆเหมือนสั่งให้ผมไปขึ้นรถ  ผมเลยต้องรีบไปขึ้นอย่างช่วยไม่ได้เพราะกลัวว่าพี่เขาจะโมโหและกลัวว่าหลังจากที่พี่เขาโมโหแล้วจะบีบแตรรถดังกว่าเดิม  มันจะไปรบกวนเด็กๆในมูลนิธินะสิครับ
“ส่งไหน”
“บ้านฮะ” ผมตอบสั้นๆแค่นั้น  หลังจากนั้นไม่ต้องบรรยายครับเพราะไม่มีอะไรให้บรรยาย  พี่คิวเล่นเงียบตั้งแต่ที่มูลนิธิยันไปถึงบ้านผมเลยล่ะ
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้
“ไม่ต้องไหว้ ฉันก็ไม่ได้แก่อะไรมากมาย” พี่เขาพูด
“ผมเพิ่งจะสิบแปด และคิดว่าพี่น่าจะยี่สิบอัพ แล้วอีกอย่างนะครับ..ผมเป็นคนมีมารยาทน่ะ” ผมยักไหล่พูดบอก
“หึ..” พี่คิวแสยะหัวเราะเล็กน้อย
“อะ..อะไร” ผมถาม
“พูดจบรึยัง” พี่เขาตวัดหางตามอง
“ถ้าพี่ไม่หาเรื่องผมก่อน ผมก็ลงไปตั้งนานแล้วแหละ” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อยด้วยรู้สึกเสียหน้าขึ้นมา
“หวัดเด” ผมพูดส่งๆอีกครั้งแล้วลงจากรถมาแต่ไม่กล้าปิดประตูรถแรงนักเพราะกลัวว่าถ้าเกิดรถเขาเสียหายอะไรขึ้นมา  ให้ผมขายบ้านผมทั้งหลังพร้อมกับขายรถของผมด้วยมันก็คงยังไม่สามารถชดใช้ค่าเสียหายรถยนต์ของพี่เขาได้เลยนะสิครับ

..................>>>><<<<...................

[THE MIN]

อรํายยยยยยย



น่ารักมัก

จิ้มพี่บี้เบาๆ



กรํากกกกกกกกกกกกกก

[jeaby@_@]

พี่คิวคะ เป็นไรคะพี่
พอรู้ประวัติแต่ละคนละ เหอเหอ
สนุกอะ เบบี้ เค้าชอบนายเอกเเบบน้องเค้ก
กัส เซน นี่แปลกๆ หึหึ

[สมุนไพร]

 

น้องเค้กใจดีมาก

[ladymoon_yy]

ว๊ากกกกกกกก อีตาพี่คิวเนี่ย ปากแข็งเนอะ จะช่วยแล้วยังเก๊กอีก 

[aphanite]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
พระเอกมาแว้ววววว 
อ่านแรก ๆ แอบคิดปมมัดไปวนมาในใจ ว่าคัยมาวินฟร่ะ
ตอนนี้หุหุ พี่คิวว นี่เองง คิวนี่ คิวปิด ป่ะ เชื่อคล้่องชื่อร้านเลย
โอ๊ยยย โหด แต่ ทำ เค้ก กรี๊ด ๆๆๆ ชอบง่ะ
ไม่รุจะชอบกินเค้กป่าวน๊า ๆๆๆๆ กิกิ

[BeeRY]

ชอบนายเอกใสๆของเบบี้มากเลย น่ารักมากๆๆๆๆ อย่างน้องเค้กนี่ก็น่ากด เอ๊ย กอด
พี่คิวดุได้ดุไป รอวันที่พี่ใจอ่อนหลงเด็กขึ้นมาจะเป็นยังไง ฮึ!

[boworange]

  พี่คิวนี่แอบชอบน้องเค้กแต่แกล้งทำหน้าตายเปล่าเนี่ย......

  ถ้ายังไม่รีบรุก...ระวังโดน...แซงคิวนะคร้าบ.....

[bulldog17]

อัยย๊ะห์
ทำบุญร่วมชาติ
ตักบาตรร่วมขัน
 

[- คราส -]

  น้องเค้กน่ารัก

  คิว

  เบบี้

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

น่ารักมากมายเลยนะครีบน้องเบบี๋ ชอบๆๆน่ารักมาๆคิวเค้ก

[knightofbabylon]

พี่คิวมันน่ารักว่ะ ไม่ค่อยพูดแบบนี้แหละช้อบบบบบบ..ชอบ 
น้องเค้กก็ต้องอดทนนิดและเข้าใจนึงนะ พี่คิวแกแค่พูดไม่ค่อยเก่ง แต่นิสัยน่าจะโอเคอยู่นะ


เซ็นกับกัสมีซัมติงใดๆ แน่เลย
นี่คือสองคู่แรกที่จิ้นเอาไว้><  (ส่วนฟ้าแอบจิ้นไว้เหมือนกัน)

ที่แน่ๆ ถ้าคนอ่านเป็นซี คนอ่านคงลั้ลลาจุกอกทุกวันแน่ๆ  เลย 


น้องเค้กทำงานอยูกลางหมูมวลเซเล็บฯหรือนี่?


 

[TanyaPuech]

   พี่คิวปากแข็ง

ส่วนพี่กัสนี่  มีซัมติ้งพี่ซีแน่นอน