หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[HappyMelon]

พึ่งได้อ่าน น้องเค้กน่ารักอ่ะ พี่คิวก็น่ารักนะ นิ่งๆ ปากดีๆ ฮ่าๆ
คิดว่าพี่เซ็นต้องมีซัมติงกับกัสแน่ๆเลย เจ้าชู้เหลือเกินนะพี่
พี่คิวเมื่อไหร่จะอ่อนให้น้องเค้กมั่งอะ น้องออกจะน่ารักนะ 

[toou]

น้องเค้กน่าร๊ากกกกกกก   รอตอนต่อไปนะคะ 
งานประกวดเดือน น้องเค้กสู้ๆๆ ฮี๊ววววววววว

[A-J.seiya*]

ในที่สุดก็ตามอ่านทันแล้ววววว
น้องเค้กน่ารักมากกกก
ท่าทางจะน่ากินในสายตาหลายๆคนด้วยสินะ
ฮ่าๆๆๆ  อ่อยยย
ชอบเว้ยยย พี่ฟา กับ พี่กัส ก็น่ารักดีจังเลย  อ่ะ
เย้วๆ เหมือนเด็กๆเลยนะนี่ หุหุ

พี่คิวววว
อื้มมม ซึนมากนะเนี่ย
นิ่งตลอด มีมาดตลอด
ชอบ ผช. ทำอาหารได้จังงงง  ^^

[a_tapha]

แอบอิจฉาคนได้กินของอร่อยๆ อ่ะ เค้าก็ชอบเค้กน้า 

[som]

มาดันเจ้ให้ทะลุ

[l3lackkiss]

 
ช่ายๆ พี่เซ็นต้องมีซัมติงกับกัสแน่ๆเลย
เจ้าชู้เหลือเกิน อิอิ ...
อยากไปงานโรงเรียนเค้กด้วยอ่ะ
ติดรถไปด้วยคนสิ 

[MoMoRin]

P'Q na klua pai na ka,,song saan N'Cake baang arai baang si ka..ha ha ha!!

[Fish129]

อ่า อ่านแล้วอยากกินขนมอร่อยๆบางจังเลย


แต่เรื่องนี้มันแบ๊วๆจังเลย  ขอเถื่อนๆบ้างได้ไหม ชอบแบบนั้นอ่า

[THiiCHA]

เหลือบดูที่เฮด ถอนหายใจเฮือก เฮ่อ  นี่เพิ่งผ่านมาสามวันเอง !?! 

แต่มันนั่งไม่ติด คิดถึงจนทนไม่ไหว

เลยแอบย่องมาเม้นแบบเบาๆ เป็นกำลังใจให้น้องเค้ก พี่คิว กะ เบบี้   

[zeit]

กิ๊บกิ๊ววววว มีการพัฒนาความสัมพันธ์แล้ว
คราวเข้าครัว  คราวหน้าเข้าที่หัวใจพี่คิวไปเลย
น้องเค้ก น่ารัก น่ากินม๊ากกก แบ๊วๆ กริ๊สๆ

[ปลาทองสีชมพู]

เอร้ยยยย..พี่คิว นี่ ยังงัยกันน๊าๆๆ
ร้านนี้น่าไปนั่งชมจิงๆที่สำคัญขนมเค้กคงน่ากินมากกกก

[som]

เข้ามาดูว่าเจ้ของเราเอาของมาส่งยัง

[nook21]

แวะมาให้กำลังใจคุณเบบี้ ชอบผลงานแต่งมานานแหละ เป็นกำลังใจให้นะครับ

[เบบี้]

~7~

วันพฤหัสบดี  ณ  มหาวิทยาลัย Y
“เค้กมาแต่งหน้าเพิ่มก่อน”
“โอ้ย ชะนี..บอกว่าถ้าแต่งตัวเสร็จแล้วให้รีบผับผ้าแพรที่วางอยู่ด้วย อะไรกันนักหนา เล่นกันอยู่นั่นแหละ” พี่เอ  รุ่นพี่ปี2  เป็นรุ่นพี่สาขาเดียวกับผมโวยวายด้วยความหงุดหงิด  พวกเพื่อนๆรีบวิ่งมานั่งพับผ้าแพรกันในทันที
“พิซซ่า..พี่ติ๊ก ผมพิซซ่าร่วงเนี้ย” พี่เอหันไปโวยอีก  พี่ติ๊กช่างทำผมจึงรีบจับพิซซ่าเพื่อนของผมมาทำผมให้เรียบร้อยอีกครั้ง
“โอเค เสร็จแล้ว..จำคิวให้แม่นล่ะ” พี่เอบอกหลังจากแต่งหน้าให้ผมเสร็จเรียบร้อยแล้ว  ผมเพียงพยักหน้าตอบ
“ว่าไงวะเค้ก หล่อนี่หว่า” พีทเดินมานั่งลงข้างๆ  มันยื่นขวดน้ำมาให้  ผมรับมาดูดเพราะรู้สึกคอแห้งขึ้นมา
“แก้วล่ะ” ผมถาม
“กำลังกินข้าวอยู่กับพวกหยกน่ะ เดี๋ยวตามขึ้นมา” พีทตอบ
“อืม” ผมพยักหน้า
“พิซซ่าน่ารักอ่ะ” พีทกระซิบบอกด้วยสีหน้าหวานเยิ้ม
“หึ..จีบดิ”
“รอสักพัก” มันยิ้มกะล่อนตอบผม


ตื๊ด  ๆ  ๆ


สายเข้า  -- พี่ฟ้า ^V^
“สวัสดีครับ” ผมกดรับสาย
“หวัดดี เค้กอยู่ไหนเหรอ” พี่ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง  รอบข้างมีเสียงวุ่นวายให้ได้ยิน
“แต่งตัวอยู่ที่ห้องอ่ะครับ พี่ฟ้าล่ะฮะอยู่ไหนแล้ว”
“พี่อยู่ที่หน้ามอเค้กแล้ว เดี๋ยวพี่ต้องไปตรงไหนต่ออ่ะ”
“เอ่อ พี่ฟ้าเข้าไปนั่งรอที่หอประชุมได้เลยครับ พี่ลองถามพวกนักศึกษาดูว่าหอประชุมที่จัดประกวดดาวเดือนไปทางไหนก็ได้ครับ จะได้ไม่หลง” ผมบอก
“โอเค งั้นไว้เจอกันนะครับ..สู้ๆล่ะ” พี่ฟ้าบอก  ผมคิดว่าตอนนี้พี่ฟ้าคงจะยิ้มระหว่างที่พูดอยู่ด้วยแน่ๆ  เพราะน้ำเสียงของพี่เขาฟังดูจริงใจชะมัด
“ขอบคุณครับ แล้วเจอกัน” ผมยิ้มตามแล้วตัดสายไป
“ใครวะ” พีทถาม
“เจ้าของร้านเค้กที่เราทำงานอยู่น่ะ วันนี้พี่แกมาดูด้วย”
“จริงดิ สนิทกันขนาดนั้นเลย” พีททำหน้าสงสัย
“ก็นะ..พี่เค้าน่ารักดี” ผมบอก
“ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ” มันถามอีก
“ผู้ชาย เป็นเกย์..เอาไหม” ผมยิ้มถามกลับ
“เฮอะ” พีทรีบส่ายหัวตอบคอแทบหลุด  ผมนั่งคุยกับพีทบ้างเป็นระยะ  แต่ส่วนมากจะนั่งจำบทและจำคิวที่จะต้องขึ้นแสดงมากกว่าจนใกล้เวลาที่ต้องเริ่มเข้าหอประชุม
“เอาล่ะ..เดินทาง” พี่เอเรียกพวกเรารวมตัวพร้อมเดินทางไปที่หอประชุม 
การแสดงของสาขาผมเป็นการแสดงคู่ที่สาม  การแสดงแรกเป็นเฉพาะเดือน  ผมต้องแสดงเต้นและร้องลิปซิ้งพร้อมกับเพลงลูกทุ่ง  ส่วนการแสดงเฉพาะดาวสาขา  พิซซ่าแสดงเต้นบัลเล่ต์  จนสุดท้ายเป็นการแสดงคู่ระหว่างผมและพิซซ่าและทีมคณะเพื่อนๆจากสาขา  พวกเราทำการแสดงละครเพลงเกี่ยวกับตำนานกรีซ  การแสดงจบลงไปด้วยดีเพราะในแต่ละวันพวกเราซ้อมกันค่อนข้างหนัก  จึงรู้คิวและจำบทกันได้ทุกรายละเอียด

= = = = = = = = = =

“ผู้ที่ชนะและได้เป็นดาวคณะอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและบริการได้แก่..” ผมยืนตัวแข็ง  มือไม้เย็นและเหงื่อออกเต็มไปหมด  มันก็ลุ้นเหมือนกันนะครับ
“นางสาววนิดา พิพัทติวงศ์คร้าบ” ผมผงะเล็กน้อย  ในสมองนึกเพียงว่า..พิซซ่าได้ล่ะ พิซซ่าได้
“เย้!!” ผมลืมตัวกระโดดขึ้นด้วยความดีใจ  พิซซ่าก็ด้วยเหมือนกัน  เธอเข้ามากอดผมก่อนจะเดินยิ้มไปรับรางวัลที่ด้านหน้าเวที
“รางวัลต่อไป หลายๆคนอาจจะไม่คาดคิด..เพราะคงคิดไม่ออก เดือนปีนี้สูสีจนคณะกรรมการของเราเองก็ยังลำบากใจเลยละครับ” พิธีกรพูดทำให้คนดูเริ่มปรบมืออีกครั้ง  ผมหันมองซ้ายมองขวา  สายตาไปเจอะกับพี่ฟ้า  พี่กัสและพี่คิวที่นั่งอยู่ด้านซ้ายมือของผม  ผมยิ้มให้ทุกคนถึงแม้ว่าในใจตอนนี้จะเต้นแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว
“สำหรับเดือนคณะอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและบริการในปีนี้ได้แก่..นาย นาย..นายกนต์ธร เลิศวิเศษจากสาขาการจัดการการท่องเที่ยวเช่นกันครับผม” ผมยิ้มกว้างด้วยรู้สึกเขินปนดีใจ  ซึ่งผมแทบไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าผมจะได้รางวัลนี้  ผมเอาแต่ยืนยิ้มกว้างอย่างลืมตัว  รู้ตัวอีกทีหันไปเห็นพิซซ่ากำลังกวักมือเรียกให้ผมเดินเข้าไปหาเธอ 
“สงสัยจะตื่นเต้นไปหน่อยนะครับเดือนของเรา แหม..ปีนี้เอกการจัดการเข้ามาแรงจริงๆ” พิธีกรแซว 
หลังจากที่ผมรับรางวัลทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย  พวกเราดาวเดือนทุกสาขาต้องเดินโชว์ตัวและถ่ายรูปร่วมกันอีกครั้ง  พอผมเดินลงมาจากเวทีได้  เพื่อนๆที่สาขาก็ลากตัวผมกับพิซซ่าเข้าไปถ่ายรูปร่วมกันอีก  พีทกับแก้วเห่อผมออกนอกหน้า  ทำอย่างกับตัวเองนั้นได้รับรางวัลซะเอง  ถ่ายรูปผมไม่หยุดกันเลยทีเดียว
“ดีใจด้วยนะ นี่ครับ..สำหรับคนเก่ง” พี่ฟ้ายื่นตุ๊กตาหมีสีขาวมาให้ผม
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ก่อนที่จะรับมากอดไว้
“ซื้อมาตรงไหนครับเนี้ย” ผมยิ้มถาม
“ร้านนั้นอ่ะ” พี่ฟ้าชี้ไปที่ร้านที่นักศึกษาเปิดร้านขายตุ๊กตา
“เอาไว้พี่ให้วันหลังนะ พี่อยากจะให้พิเศษ” พี่กัสบอกพร้อมเข้ามากอดแขนผมอีกด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่พี่มาดูเค้กก็ดีใจแล้ว” ผมยิ้ม  เหลือบมองไปที่พี่คิว  พี่เขาเอาแต่ยืนล้วงกระเป๋าด้วยหน้าตาถมึงทึงเช่นเคย
“เอ่อ ขอโทษนะคะ..คือ มีเพื่อนให้มาขอเบอร์อ่ะค่ะ” นักศึกษาสาวสวยคนหนึ่งเดินตรงไปที่พี่คิว  ผมและทุกคนชะงัก  แต่พี่คิวกลับยืนนิ่งเหมือนกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นเรื่องปกติสำหรับพี่เขามาก  พี่ฟ้าอมยิ้มเล็กน้อย  สายตาเหมือนกำลังอยากรู้ว่าพี่คิวจะตอบกลับไปอย่างไร
“ไม่สะดวกครับ” พี่คิวตอบ  สีหน้ายังคงเรียบเฉย
“เหรอคะ..งั้นไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก” ผู้หญิงคนนั้นพูดหน้าถอดสีก่อนจะเดินจากไป
“หึ..มาได้ไม่ถึงวัน สาวมาขอเบอร์สามคนแล้วนะ..หลานฉันนี่มันเสน่ห์เหลือล้นจริงๆ” พี่ฟ้าพูดทำหน้ากวนไปมา  ผมกับพี่กัสอมยิ้ม
“ก็ไม่ได้อยากมานักหรอก ลากมาทำไมล่ะ” พี่คิวว่าให้
“อุ๊บส์” พี่ฟ้าเอามือปิดปากเหมือนไม่ได้สะทกสะท้านกับคำว่าของพี่คิวเลยสักนิด
“แล้วจะไปได้รึยัง” พี่คิวถาม  คิ้วพี่เขาเริ่มผูกกันเป็นโบให้เห็น
“ไปสิ..กลับรึยังเค้ก เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ฟ้าพูด  ผมพยักหน้าตอบทันทีเพราะอยากให้พี่เขาไปส่ง  ตอนนี้เหนื่อยมากๆเลยครับเพราะเมื่อเช้าผมลุกตื่นตั้งแต่ตีสี่  ไม่อยากขึ้นรถเมล์กลับตอนนี้  ผมอาจจะหมดแรงกลางทางไปดื้อๆก็เป็นได้
“โอเค มีของอะไรไหมครับ”
“มีครับ เดี๋ยวเค้กไปเอาของก่อน” ผมบอก
“พี่ฟ้ารออยู่นี่อย่าไปไหนนะครับ” ผมย้ำ
“จ้า” พี่ฟ้าตอบ  ผมรีบวิ่งไปที่หลังเวทีเพื่อเอากระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง  พีทกับแก้วรออยู่ที่นั่นแล้ว
“คนพวกนั้นคนที่ร้านเหรอ พี่คนผมยาวหล่อจัง..หุ่นอย่างกะนายแบบแน่ะ” แก้วพูดแทบจะทันทีที่ผมมาถึง  พี่คนผมยาวที่แก้วพูดถึงคงจะหมายถึงพี่คิว  วันนี้พี่เขามัดผมมาอย่างเคย  ผมไม่ค่อยเห็นพี่เขาปล่อยผมบ่อยนักนั่นคงเพราะต้องทำอาหารมั้งครับ  รูปทรงหน้าของพี่คิวจัดได้ว่ามีลักษณะโครงหน้าที่สมส่วนและดูดี  ถึงพี่เขาจะโกนผมพี่เขาก็ยังคงดูดีอยู่ดีนั่นล่ะ
“คนนั้นเชฟน่ะ” ผมบอกพร้อมตรวจของในกระเป๋าไปด้วย
“แล้วคนเชิ้ตสีฟ้าล่ะ” พีทถาม
“คนนั้นเจ้าของร้าน หล่อป่ะ” ผมยิ้มพูด
“ก็หล่อดีอ่ะ ไม่เห็นเหมือนเกย์ตรงไหน” พีทว่าด้วยหน้าตาสงสัย
“ก็ว่าอยู่เหมือนกัน” ผมบอกอย่างเห็นด้วย
“แล้วคนตัวเล็กอีกคนอ่ะ” แก้วถามอีก
“คนนั้นรุ่นพี่ที่มอนี่แหละ ชื่อพี่กัส..ไว้วันหลังจะแนะนำให้รู้จัก” ผมตอบ
“อืม” ทั้งสองคนพยักหน้าตอบ
“งั้นเราไปก่อนนะ” ผมยกมือบ๊ายบายให้
“เจอกัน” ทั้งสองโบกมือตอบ  ผมรีบวิ่งกลับไปหาพี่ฟ้าที่ยืนรออยู่  พอผมวิ่งมาถึงพี่คิวก็ก้าวเท้าเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
“ไปกินข้าวกันก่อนแล้วกันเนอะ หิวรึเปล่าเรา” พี่ฟ้าถามไปลูบหัวผมไป 
“เค้กกลับไปกินที่บ้านก็ได้ครับ ลำบากพี่ๆเปล่าๆ”
“ไม่เป็นไรหรอก อยากกินอะไรล่ะ” พี่ฟ้าถาม
“กัสอยากกินก๋วยเตี๋ยว” พี่กัสพูดขึ้น  พี่ฟ้าหันไปมองหน้าพี่กัส  พี่กัสเอาแต่ยิ้มหน้าบานตอบให้
“ก๋วยเตี๋ยวก็ได้ครับ ง่ายดี” ผมแสดงความคิดเห็นบ้าง
“คิว ไปร้านกะทัดรัดแล้วกันนะ” พี่ฟ้าพูดบอกคนที่เดินนำอยู่ด้านหน้า  พี่คิวพยักหน้าตอบส่งๆทั้งๆที่ไม่ได้หันหน้ากลับมามองพวกเราเลย
ผมไม่ทราบว่าร้านกะทัดรัดนั้นเป็นร้านอยู่ที่ไหน  แต่น่าจะเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวเพราะพวกเราบอกว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยวนี่นะ มันก็คงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้หรอกละมังครับ 
เราเดินทางกันประมาณครึ่งชั่วโมง  พอถึงที่ร้านกะทัดรัด  ทุกอย่างก็กะทัดรัดตามอย่างชื่อร้านจริงๆ  ทั้งโต๊ะ  เก้าอี้และการตกแต่ง  โดยเฉพาะราคาอาหาร  พวกเราสั่งก๋วยเตี๋ยวมากินกันแบบเต็มคราบ  ทุกคนสั่งคนละสองชามกันหมด  มีแค่พี่คิวคนเดียวที่สั่งมาถึงสามชาม 
“กินเยอะๆ โตเร็วๆน้า” พี่ฟ้านำมือไปลูบแขนพี่คิวที่กำลังทานก๋วยเตี๋ยวอยู่
“จิ..อย่าน่า” พี่คิวขยับแขนนิดหน่อยและก้มหน้าก้มตากินต่อ  พี่ฟ้าหันมายิ้มยักคิ้วให้ผม  ผมได้แต่หัวเราะตอบให้เบาๆ
“ใคร..” พี่คิวพูดขึ้นทั้งที่ไม่ได้มองหน้าพี่ฟ้า  แต่คงเพราะเห็นว่าพี่ฟ้ากดตัดสายโทรศัพท์มือถือของตนทิ้ง
“เปล่า” พี่ฟ้าตอบหันหน้ามองไปทางอื่น
“หึ..” พี่คิวแสยะยิ้ม  หน้าตาเจ้าเล่ห์เหมือนรู้อะไรสักอย่าง
“หุบปากไปเลย เป็นเด็กเป็นเล็ก..นิสัย มาทำหน้าตารู้ดี” พี่ฟ้าว่ายาว  พี่กัสที่นั่งอยู่ข้างๆผมหัวเราะออกมา  ส่วนผมได้แต่อมยิ้มเพราะสะใจที่พี่คิวหน้าเสียต่อหน้าพวกผมบ้างนานนานครั้ง
“หึ..ก็ไม่ได้อยากจะรู้นักหรอก พอดีฉลาดน่ะ” พี่คิวย้อนแล้วตักเส้นก๋วยเตี๋ยวที่เหลือเพียงคำสุดท้ายเข้าปาก
“ไอ้หลานบ้า นี่เป็นอานะ..อานะเนี้ย” พี่ฟ้าชี้อกตัวเองเหมือนเรียกร้องสิทธิ์
“แคร์เมื่อไหร่” พี่คิวยักไหล่
“จ่ายด้วย” พี่คิวสั่ง  อยู่ๆพี่เขาก็ลุกขึ้นยืนเดินออกจากร้านไปหน้าตาเฉย
“ดูมัน” พี่ฟ้าหันมาพูดทำหน้าเอือมระอา 
“ทำใจ” พี่กัสพูดยิ้มๆ
“ฮื้ม..” พี่ฟ้าส่ายหัวเล็กน้อย
“คิดเงินด้วยครับ” พี่ฟ้าเรียกพนักงาน  พวกเราเดินกลับไปที่รถหลังจากที่คิดเงินเสร็จเรียบร้อย  แต่พอถึงรถกลับไม่พบเจ้าของรถทั้งทั้งที่พี่คิวเดินมาก่อนหน้าเรานานแล้ว
“ไปไหนของมันนะ ร้อนอ่ะ” พี่ฟ้าบ่นหน้านิ่ว
“ร้อนอ่า เดี๋ยวผิวกัสเสีย” พี่กัสร้องบ่นด้วยอีกคน
“เดี๋ยวเค้กไปตามให้ดีกว่าครับ” ผมบอกเพราะดูเหมือนผมเป็นเพียงคนเดียวที่ทนแดดทนฝนได้เก่งที่สุด  พี่ฟ้าพยักหน้าส่งๆแล้วรีบวิ่งหลบเข้าไปในที่ร่มพร้อมกับพี่กัส  ผมเดินไปตามทางแถวๆร้านก๋วยเตี๋ยวร้านที่นั่งกินกันเมื่อกี้อีกครั้ง  ก็พบหลังของพี่คิวไวๆอยู่แถวหน้าร้านขนมหวาน  ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปหา
“พี่ฟ้าให้มาตามครับ” ผมพูด  พี่คิวหันมามองหน้าผมเพียงสบตา  หลังจากนั้นพี่เขาก็หันกลับไปสนใจขนมเบื้องที่แม่ค้ากำลังทำตรงหน้าต่อ  ผมเลยได้แต่ยืนนิ่งเพราะทำตัวไม่ถูก
“เสียมารยาท” ผมบ่นเสียงเบา  ชิ..เราพูดบ้างก็ได้นี่หว่า  โด่ๆ..ไม่กลัวหรอก
“ว่าใคร” พี่คิวถามเสียงเขียวขึ้นมาทันควัน  แม่ค้าขนมเบื้องเหลือบมองเราสองคนเล็กน้อย
“ก็แล้วแต่พี่จะคิดสิครับ” ผมยักไหล่ตอบ
“อย่ามากวน”
“พี่กวนก่อนทำไมล่ะ” ผมย้อน
“กวนเมื่อไหร่”
“กล้าถาม ที่ทำสีหน้าอยู่นี่ไม่เรียกว่ากวนรึไง คนเค้าอุตส่าห์มาตาม” ผมว่าไม่เต็มเสียงนัก  พี่คิวเงียบไป  สายตานิ่งยิ่งทำให้ผมเริ่มรู้สึกกลัว
“ผมถามหน่อยเหอะครับ พี่ไม่พอใจอะไรผมนักหนา ผมไปทำอะไรให้พี่ไม่ชอบรึไง” ผมถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“.................” พี่คิวเงียบ
“ห้าสิบบาทจ้ะ” แม่ค้ายิ้มบอก  พี่คิวยื่นเงินให้ป้าแกแล้วรับถุงขนมเบื้องมาก่อนจะเดินหนีผมไป
“นี่..ผมถามพี่อ่ะ ทำไมไม่ตอบเล่า” ผมรีบเดินตามตูดพี่เขาไปในทันทีเพราะรู้สึกคาใจอยากได้คำตอบจริงๆ  ด้วยเพราะเราต้องทำงานอยู่ในร้านร่วมกัน  อย่างที่พี่ฟ้าบอกว่าทุกคนควรเข้ากันให้ได้แต่ผมกับพี่คิวไม่เห็นราบรื่นอย่างคนอื่นเลย
“ไม่จำเป็น” พี่คิวตอบส่งๆ
“ไม่จำเป็นได้ยังไง เราทำงานร่วมกันนะฮะ อีกอย่าง..พี่ฟ้าก็อยากให้เราสนิทกันไว้ด้วย แล้วผมก็ไม่เข้าใจ ว่าพี่จะกวนนนน....อะไรผมนัก” ผมเว้นเสียงกวนใส่เพื่อให้พี่เขาเติมช่องว่าที่ผมเว้นนั่นเอาเองตามใจชอบ  ประโยคนี้เองทำให้พี่คิวหยุดเดินหันกลับมามองหน้าผมตาขวาง
“สำคัญรึไง ฉันก็ไม่ได้อยากทำงานกับนายหรอก..ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าตานาย ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าไอ้อาบ้านั่นจะรับนายเข้ามาทำงานไหม” พี่คิวว่าให้
“อ..ไอ้พี่คิว!” ผมกระแทกเสียง  รู้สึกโมโห..โมโหมากๆเลยอ่ะครับ
“หน้าตาผมมันเป็นยังไงไม่ทราบ ผมมาด้วยความสามารถ..ทุกอย่าง” ผมพูดเสียงดังอย่างควบคุมไม่อยู่
“หึ..เหรอ จากที่เห็น..” พี่คิวแสยะยิ้ม  กวาดสายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ไม่น่าจะใช่” พี่เขาพูดเสริม
“ไอ้พี่คิว ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่” พี่คิวตอบเล่นหน้าเล่นตาให้ไม่เลิก  นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกโมโหจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด
“อ..ไอ้” ไอ้อะไรดี..ไอ้อะไรดี  นึกไม่ออกอ่ะครับ  ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาพูดว่าผมตรงๆแบบนี้มาก่อน  เกิดมาผมแทบไม่เคยมีเรื่องชกต่อยกับใคร  ไม่เคยมีปากเสียงกับใครรุนแรงนักและก็ไม่เคยมีใครมาว่าผมแบบนี้ด้วย  และยิ่งผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นยังไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย  มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกโมโหเข้าไปกันใหญ่
“..................” ผมหุบปากเพราะนึกคำว่าไม่ออก  ผมได้แต่ยืนจ้องหน้าพี่คิวแต่ก็ต้องหลบสายตาชิงเดินหนีออกมาก่อน
“เป็นอะไรน่ะเค้ก” พี่กัสถาม
“เปล่าครับ” ผมตอบเสียงเบา  พยายามลดน้ำเสียงลงเพื่อไม่ให้พี่ฟ้ากับพี่กัสเป็นห่วง
“คิว..ทำไรน้อง” พี่ฟ้าว่าเสียงแข็ง
“เปล่าสักหน่อย” พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงอย่างเคย  พอพี่คิวเปิดรถได้ผมก็รีบขึ้นไปนั่งเบาะหลังในทันที  เมื่อทุกคนขึ้นมานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว  ความเงียบสงัดก็ครอบงำอยู่เกือบห้านาที
“แน่ใจนะว่าคิวไม่ได้ทำอะไรน่ะ” พี่ฟ้าหันตัวมาถามผมที่นั่งอยู่ด้านหลัง
“เปล่าครับ” ผมส่ายหัวตอบ  พี่ฟ้าพยักหน้ายิ้มให้และหันตัวกลับไปนั่งอย่างเดิม  ผมเหลือบมองไปที่กระจกมองหลัง  พี่คิวเหลือบตามองผมอยู่
~ชิ..ไอ้เชฟบ้า~

= = = = = = = =

“งานวิชาบริหารอ่ะ อย่าลืมส่งรายละเอียดที่จะทำพาวเว่อร์พ้อยมาให้คืนนี้เลยนะเค้ก เดี๋ยวแก้วจะรีบทำให้”
“อื้ม ได้..เดี๋ยวเรากลับจากทำงานแล้วจะรีบทำให้นะ” ผมบอก
“แน่ใจนะว่าจะไม่ให้กูทำไรอ่ะ” พีทถาม  เดี๋ยวนี้มันเริ่มจะมี “มึง กู” มากขึ้นแล้ว  คงเพราะเราเริ่มใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น  อะไรๆที่ถนัดปากก็เริ่มแสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“มึงคอยพรีเซ้นต์งานแล้วกัน เดี๋ยวกูส่งรายละเอียดที่ต้องพูดให้ น่าจะวันเสาร์..ไม่เกิน” ผมบอก
“เออ ได้..ไงก็ได้อยู่แระ”
“แล้วจะไปยัง..เดี๋ยวไปส่ง” พีทบอก
“ไปดิ แก้วละกลับยังไง” ผมถาม
“เดี๋ยวพ่อมารับ กลับกันไปได้เลย เดี๋ยวเราไปนั่งรอพ่อในห้องสมุด” แก้วตอบ
“อืม ไว้เจอกันอาทิตย์หน้านะ” ผมยิ้มให้
“เจอกัน บาย” แก้วโบกมือบ๊ายบายให้  ผมกับพีทเดินไปที่ลานจอดรถ  วันนี้พีทเอารถมามหาวิทยาลัย  ที่จริงมันก็เอารถมามหาลัยแทบทุกวัน  วันนี้ผมเลยขอให้มันไปส่งที่ร้านเพราะจะได้ประหยัดเงินในกระเป๋าด้วย 
“ร้านนี้เหรอวะ หรูว่ะ” พีทพูด  ตาเหลือบมองสำรวจไปรอบๆร้าน
“อืม จะเข้าไปในฐานะเพื่อนคงจะไม่เหมาะ ถ้าอยากเห็น..มึงคงต้องเข้าไปในฐานะลูกค้าแล้วล่ะ” ผมพูด
“เออ ไว้วันหลัง..วันนี้กูไปรับแม่ก่อน นัดแม่ไว้”
“อืม ขอบใจว่ะ กูไปแระ..เจอกันวันจันทร์” ผมบอก  พีทพยักหน้ายิ้มให้  ผมยืนส่งมันจนมันขับรถไป
“.................” ผมถึงกับต้องผงะกับคนตรงหน้า  ดีจริงๆครับ..มาถึงร้านก็เจอเชฟตัวดีเข้าให้ตั้งแต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาเข้าเขตร้านเลยด้วยซ้ำ
“ที่พูดเมื่อวานน่ะ” พี่คิวหยุดยืนตรงหน้าผม  ผมใจชื้นขึ้นมาในทันทีเพราะตอนนี้กำลังคิดในแง่ดีว่าพี่เขาคงมาพูดขอโทษเป็นแน่
“ไม่ขอโทษหรอกนะ” ง่ะ..ไอ้ ไอ้บ้า  ผมพยายามจ้องตาพี่คิวตอบและตั้งสติให้อยู่กับเนื้อกับตัว  ใจเต้นตุบตับด้วยรู้สึกอึดอันอยู่เต็มอก  ผมพยายามมีสติเพื่อที่จะได้ตอบโต้คนคนนี้ไปได้อย่างเจ็บแสบ
“ม..ไม่เป็นไร ก็ไม่ได้โกรธ เข้าใจ..ว่าคนเรา นิสัยดีแย่ต่างกัน” ผมพูดยักคิ้วให้พี่เขาด้วย
“หึ จะบอกว่าตัวเองนิสัยดี” พี่คิวยิ้ม
“ก็ดีกว่าใครบางคนอะนะ” ผมยักไหล่พูดย้อน
“งั้นก็ดี ต่อไปฉันพูดอะไร นายก็คงจะไม่โกรธสินะ..เป็นคนดีจริงๆ” พี่คิวยิ้มกะล่อน
“ใครจะมาอยากฟังเล่า ไอ้บ้า” ผมว่าเสียงดังอย่างลืมตัว
“เสียงดัง เสียมารยาท” พี่คิวว่าหน้าตายก่อนจะเดินกลับเข้าร้านไปเดี๋ยวนั้น
“อะไรๆก็เสียมารยาทๆ ตัวเองไม่เสียมารยาทรึไง ว่าคนอื่นแล้วก็เดินหนี..ไอ้บ้า!” ผมตะโกนว่าทั้งๆที่พี่คิวเดินหนีเข้าร้านไปแล้ว
“อ..ไอ้ เสียมารยาทอ่ะ” แง่ง..เหนื่อยจะพูดแล้วนะโว้ย  ไอ้เชฟบ้า !!
“หน้าตาดีมาแต่หัววันเลยนะ” พี่ออฟยิ้มทัก  พี่เขาคงต้องการพูดประชดผมนั่นแหละครับ
“ใครไม่ถูกกับพี่คิวบ้าง เค้กอยากมีพวก..จะตามไปถล่มบ้าน” ผมพูดด้วยความหงุดหงิด
“ฮ่าๆๆๆ โดนไรมาอีกล่ะ” พี่หมียิ้ม
“โดนว่าตั้งแต่เมื่อวานละ วันนี้ยังจะมากวนเค้กอีกอ่ะ นิสัยแย่ชะมัด” ผมบ่นหน้างอ
“พี่คิวเค้านิสัยดีนะ” พี่ออฟพูด
“นั่นไม่ใช่เรื่องจริงสำหรับเค้ก” ผมย้อน
“หึ” พี่ออฟหัวเราะ
“ไปทำงานๆ” พี่หมีลุกขึ้นยืนเดินมาตบไหล่ผมเบาๆ
“ทำใจว่ะไอ้น้อง แสดงว่าไปโดนติ่งอะไรของพี่คิวเข้าล่ะสิ ไม่ค่อยมีใครเค้าโดนแบบแกกันหรอก..ลิมิเต็ดไง ไม่ชอบเหรอ” พี่หมีพูดด้วยหน้าตาเจ้าเล่ห์สุดๆให้ผม  ผมยังคงหน้างอตอบให้
“งั้น..คะ เค้ก ทำอะไรผิดล่ะครับ เค้กยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยอ่ะ” ผมพูดท้วง
“หึ..จะไปรู้รึ” พี่หมียิ้มเดินโบกมือออกจากห้องพักพนักงานไป  ผมได้แต่นึกหงุดหงิดอยู่ในใจคนเดียว  สุดท้ายได้แต่ข่มอารมณ์สงสัยหลายๆอย่างเอาไว้  ผมเข้าไปแต่งตัวในห้องแต่งตัวและตรงออกมาทำงานทันที
“อ่าว สวัสดีค่ะพี่ฝัน” ผมเงยหน้าขึ้นมองว่าพี่ซีทักใคร  ผู้หญิงหน้าตาดีและลักษณะท่าทางดูมีฐานะยืนอยู่ตรงหน้า  เธอยิ้มตอบให้พี่ซีด้วยเช่นกัน
“มาหาพี่คิวเหรอคะ” พี่ซีถาม
“ใช่จ้ะ ทำงานอยู่เหรอ”
“ค่ะ ให้ซีไปตามไหมคะ”
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวพี่นั่งรอที่โต๊ะแล้วกัน..เอาเป็นว่าฝากซีไปบอกให้หน่อยนะว่าพี่มา แต่รอได้” เธอยิ้มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มน่าฟัง
“งั้นเชิญพี่ฝันที่โต๊ะก่อนได้เลยค่ะ เค้ก..ไปรับออร์เดอร์หน่อยนะ” พี่ซีหันมาบอกผม  ผมพยักหน้าตอบ  พี่ซีเดินตรงไปที่ครัว  ผมรีบเดินออกจากเคาร์เตอร์เพื่อออกไปทำหน้าที่ทันที 
“ขออนุญาตวางเมนูครับ” ผมก้มพร้อมกับวางเมนูให้เธอ
“ขอบใจจ้ะ” เธอตอบ 
ผมเดินออกมายืนรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก  สักพักพี่ซีก็เดินออกมาจากห้องครัว  พี่ซีเดินไปหาพี่สาวคนนั้นที่โต๊ะ  ไม่รู้ว่าทั้งสองคนพูดคุยอะไรกัน  แต่ดูเหมือนทั้งสองคนจะรู้จักกันมานาน  ซึ่งมันคงไม่แปลกนักเพราะจากที่พี่กัสเคยเล่าให้ฟังว่าพี่ซีกับพี่เซ็นเป็นลูกไฮโซ  ดังนั้นก็คงไม่แปลกที่จะรู้จักคนที่ดูดีมีฐานะขนาดนี้
“ไปรับออร์เดอร์ได้แล้วจ้ะ” พี่ซีเดินมาบอกผมก่อนที่จะเดินเข้าไปในตัวเคาร์เตอร์  ผมหยิบสมุดเพื่อเตรียมไปจดออร์เดอร์ด้วย
“ไม่ทราบว่าจะรับเป็นอะไรดีครับ” ผมยิ้มถาม
“เอ่อ ขอเป็น..สลัดแซลมอล” พี่สาวคนนี้พูด
“เอิ่ม เบรกโพเทโท้” เธอพูดอยู่ในลำคอ  ขนาดได้ยินที่พูดแค่นี้  แต่สำเนียงดีมากเลยอ่ะ (=v=)
“อืม หัวมันอบน่ะค่ะ” เธอเงยหน้ายิ้มให้ผม
“ครับ” ผมยิ้มและพยักหน้าตอบให้เธอ
“ทรีโอเค้กอีกที่นึงค่ะ” เธอพูดบอก
“เมนูที่สั่งเป็นสลัดแซลมอลหนึ่งที่ หัวมันอบหนึ่งที่และทรีโอเค้กอีกหนึ่งที่นะครับ ไม่ทราบว่า..รับเครื่องดื่มเป็นอะไรดีครับ”
“ขอเป็นชาฝรั่งเศสแล้วกันค่ะ” เธอตอบ
“ได้ครับ อาหารที่สั่ง..รบกวนรอสักครู่นะครับ” ผมก้มหัวให้เป็นมารยาทก่อนที่จะเดินกลับมาที่เคาร์เตอร์  ผมนำออร์เดอร์นี้เข้าไปในครัวเพื่อนำเอาไปให้เชฟผู้มีมารยาทดีคนเดิมคนนั้น
“เมนูที่สั่งมีสลัดแซลมอลหนึ่ง หัวมันอบหนึ่ง ทรีโอเค้กหนึ่ง แล้วก็ชาฝรั่งเศสครับ” ผมอ่านเมนูให้คนที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารให้เขาฟัง  ผมคิดว่าพี่เขาคงกำลังฟังอยู่แต่แค่ไม่ขานรับรู้ก็เท่านั้น
“เดี๋ยว..” ผมชะงักเมื่ออีกฝ่ายเรียกไว้
“ฝันสั่งเหรอ” พี่คิวถาม
“..................” ผมยืนนิ่งเพราะไม่เข้าใจที่พี่เขาถาม
“ผู้หญิงคนที่มาหาฉันน่ะ”
“ครับ” ผมพยักหน้า
“งั้นบอกให้หมีจัดทรีโอเค้กกับชาไปเสิร์ฟให้ก่อนแล้วกัน” พี่คิวสั่ง
“ได้ครับ” ผมนำกระดาษไปเสียบไว้ที่ประจำ  แล้วออกมาบอกให้พี่หมีทำตามออร์เดอร์ที่ลูกค้าคนสวยนั่นสั่งไว้  ผมนำน้ำเปล่าไปเสิร์ฟให้เธอก่อนจะกลับมายืนประจำที่เคาร์เตอร์อีกครั้ง
“พี่ฝันนี่สวยยังไงก็ยังสวยอยู่อย่างนั้นเลยเนอะ” พี่ออฟพูดทั้งรอยยิ้ม
“สวยป่ะเค้ก ชอบแบบนี้ป่ะ” พี่ออฟยักคิ้วถามผม
“สวยไปอ่ะครับ” ผมยิ้มแหยตอบ
“นั่นดิ..ไม่เหมาะกับเราหรอก คนที่เหมาะอยู่ในครัวนู่น” พี่ออฟพูดเสียงเบาลง
“แฟนพี่คิวเหรอครับ” ผมถาม  ที่จริงไม่รู้สึกแปลกใจมากเท่าไหร่ถ้าเธอคนนี้จะเป็นแฟนพี่คิว  เพราะทุกอย่างก็ดูเหมาะสมกันดีนะซิครับ
“ไม่รู้เหมือนกัน เหมือนจะใช่..แต่พี่ซีบอกว่าไม่ใช่” พี่ออฟตอบ
“ก็พี่ไม่รู้นี่ ว่าเค้าสองคนมีความสัมพันธ์กันยังไง ตั้งแต่พี่ปรายเสียไป..พี่ยังไม่เห็นพี่คิวไปสนิทกับผู้หญิงคนไหนนอกจากพี่ฝันเลยสักกะคน” พี่ซีพูดด้วยสีหน้าคิดหนัก
“..................” ผมยืนเงียบ  กำลังนึกว่า  ผู้ชายอย่างไอ้ตาเชฟนี่ก็มีแฟนกับเขาด้วยเหมือนกันแฮะ  ที่จริง..ผมสงสัยอะไรลึกกว่านั้นแต่ไม่กล้าถาม  กลัวจะโดนหาว่าสอดรู้เรื่องชาวบ้านน่ะสิครับ..เท่านี้ก็น่าจะสอดรู้มากเกินพอแล้ว
“นั่นดิ ไม่เห็นพี่คิวจะควงใครสักคน..นอกจาก” พี่ออฟทิ้งเสียงไป
“เค้าก็เหมาะกันดีนี่ครับ” ผมบอกเพราะรู้สึกตามที่ตนเองพูดจริงๆ  ผู้หญิงคนนี้สวยและดูดีมาก  และถึงแม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบนิสัยของพี่คิวนัก  แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดพี่เขา  และผมก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าเขาทั้งสองคนเหมาะกันมากอย่างที่พี่ออฟพูด

.................>>>><<<<.................

[someone479]

มาเม้นก่อนอ่านครับบบบบบ จะตั้งใจอ่านยิ่งกว่าสอบอีก  555

[knightofbabylon]

โฮ้วววววววววว เหมือนคิวอาจมีปมอะไรในใจด้วยหรือนี่
แล้วผู้หญิงชื่อฝัน..เธอจะมาดีหรือมาร้าย ล่ะนี่?

แต่เค้กเอ๊ยยยย ทำใจเถอะหนู สำหรับคิวคงลิมิเต็ด เอดิชั่นอย่างที่หมีพูดจริงๆ แหละนะ 



 

[Crossley]

พี่คิวแม่งปากเสียว่ะ 
ป.ล.เห็นฝันโผล่มาปุ๊บ คิดถึงท่อนเพลง "เธอจะดีหรือเธอจะร้่าย" ขึ้นมาทันทีเลย

[cocoaharry]

มีซัมติงกันรึเปล่าเนี่ยคิวกับฝัน

แล้วคิวจะกัดอะไรเค้กนักหนาเนี่ย ขัดใจขัดใจ

[jimmyFG]

เหมือนมีแววดรามาชามโต
ฝันเป็นใครอ่ะ

[สมุนไพร]

อยากกินมั่ง

[toou]

ปากพี่คิว TYT

[pattybluet]

  ฉลองให้น้องเค้กก่อน ได้เป็นเดือนคณะแล้ว
พี่คิวยังกวนประสาทเหมือนเดิม แต่... รักนะจ๊ะ
ตามติดชีวิตเค้กคิวต่อไป

[bytoey]

ปมเริ่มมาอีกแล้วคร้าาา

[THiiCHA]

นั่นสิ อิหนูมันไปสะกิดโดนติ่งอะไรของพี่คิวอ่ะ

กลายเป็น..ลิมิเต็ด 
แต่เอาน่า ไปๆมาๆ ก็จะกลายเป็น ลิมิเต็ด เลิ๊ฟเว่อ 
กิ๊บกิ๊วววววววว ~

ว่าแล้วเชียว ตอนแรกก็เอะใจว่าเอ๊ะ ทำไม เรื่องนี้ของเบบี้ดูซอฟๆ

มาวันนี้ข้าพเจ้าร้องอ๋อ  มาแล้วว้อย เส้นขมับมันเริ่มจะเต้นตุ๊บตับ หนึบหนับ แล้วไงล่ะ

ปล.  ชะนีนางนี้มาจากไหน อร๊ายยๆๆ อยากให้เรื่องนี้ไม่มีชะนี 
 

[G-NaF]

ฝัน.. ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร และเป็นอะไรกับพี่คิว 

[THE MIN]

พี่คิวได้อีก หุหุหุ

[Giniz]

คิวฝัน หรือจะสู้ คิวเค้ก!!!!

[konnarak]

คิว เค้ก ท่าจะอีกนาน   

[hikikomori]

ฝัน นางคือใคร และมีฐานะอะไร เราคงต้องติดตามกันต่อไป= =

ว่าแต่ แอบสงสารเค้กเล็กๆอ่ะ  โดนแกล้งตลอด 555
เค้าว่าเกลียดยังไงก็จะได้ยังงั้นนะจ้ะ

รอตอนต่อไปจ้า

[Yunatsu]

พี่คิวมีแฟนแล้ว

งั้นเค้กให้พี่ฟ้านะ