หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[SimBa_ReLLa]

สนุกค่ะ  พี่คิวซึนมากๆค่ะ

[KaniSui]

ทำไมตัดฉับเอาตอนเค้กหลับแบบนี้ เหมือนจะมีอะไร? หรือเราคิดมากไปเองหว่า เหอๆๆ

จะว่าไปเค้กนี่ก็กวนเหมือนกันนะ ถ้ามีคนมาแลบลิ้นส่ายหัวไม่สนใจแบบเค้กทำเป็นเราก็คงหมั่นไส้ กร๊าก
พี่คิวก็แข๊งแข็ง(?) แต่เวลาอธิบายอะไรให้ฟังนี่ก็ลึกซึ้งจัง แอบอ่อนในอยู่ใช่มั้ยพี่

แต่ว่า.. ดีกันแล้วจริงดิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แต่เชื่อว่าก็ยังจะสติลเถียงกันอยู่แน่ๆ

น่ารักงุ้งงิ้ง ชอบจังเลยเบบี้จ๋า 

[G-NaF]

ถึงคิวจะบอกเสียหน่อยๆแต่ก็พูดเยอะขึ้นนะ

[pattybluet]

พี่เซ็นนี่สุดยอดแห่งความม่อ ฮ่าๆๆ นับถือๆ
พี่คิวไม่อคติกับน้องเค้ก... งั้นต่อไปก็... รักกันๆ?
ชอบน้องเค้ก

[Whatever it is]

เค้กน่ารักอะ  อีพี่คิวกวนทีนมากกกกกกก

[kenghan]

พี่คิวก็จะอะไรกับเค้ก นักหนานี่

[Fish129]

ใกล้แล้ว ๆๆๆ   เค้ก คิว

คุยกันดีดี เริ่มเป็นแล้ว

[a_tapha]

อิพี่คิวเลิกอคติกับน้องได้แล้ว 

[โจ๊กกุ้ง]

น้องเค้ก น่ารักอะไรอย่างนี้  อิพี่คิวก็เท่นะ ปากร้ายแต่ใจดี อิอิ เหมาะกันอยู่หนา

[imac]

พี่คิวเริ่มน่ารักขึ้นนะ

[myd3ar]

เหมือนกัสจะชอบเซ็นใช่มั้ยเนี่ย

ได้รู้อายุของคิวซะที 55555

[adangawa]

กำลังสนุก
ตั้งใจกว่าหนังสือเตรียมสอบอีกนะเนี๊ย ฮ่าๆ (อนาคตนะเฟ้ย)

รอครับรออออ

[popeye]

ชอบเวลาที่เค้กถามพี่คิวอ่ะ น่ารักดีทั้ง 2 คนเลย
 

[pooinfinity]

เอาน่ะ โบราณท่านว่า ทะเลาะกันบ่อยๆ ลูกดก อิอิ

[kokoro]

อย่างน้อยพี่คิวก็บอกว่าจะไม่อคติแล้วน่ะ 
แล้วอะไรๆก็คงจะดีขึ้นเรื่อยๆเนอะ

[skysky]

ชอบเรื่องนี้มากเลยอ่ะ ชอบๆๆๆ 
พี่คิวเท่อ่ะ ฮ่าๆๆ ขรึมเชียว แอบอยากเห็นตอนพี่คิวน่ารักๆ ตอนนิสัยดีอย่างที่พี่คนอื่นบอก อิอิ
เค้กก็น่ารักเชียว
รออ่านตอนต่อไปนะคะ เค้กนอนพักสายตาแบบนี้ จะมีลักหลับหรือเปล่าน้าาา ฮ่าๆๆ 

[dream_yaoi]

น้องเค้กน่ารักอ่ะ ชอบบบบบบ

เซ็น - กัส คู่กันรึป่าวอ่ะ อยากให้คู่กันอ่ะ อิอิ พี่กัสน่ารักอ่ะ

รู้สึกไอ้พี่คิวโคตรกวนเลยอ่ะ พี่แกมีปมในใจป่ะเนี่ย

ไงก็สู้ๆน่ะค่ะ

[topsupparit]

แอร๊ยยยยยย เรื่องใหม่เพิ่งเห็นคับ ลงชื่อไว้ก่อน คืนนี้เจอกัน

[Bamboo]

ตามอ่านเรื่องนี้ทันแล้วนะ เบบี้ 
ชอบอ่ะ ชอบบทบาทของตัวละครทุกตัว
ให้ความรู้สึกอบอุ่นเวลาได้อ่าน อยากรู้แล้วว่าถ้าพี่คิวเลิกอคติแล้ว
การแสดงต่อเค้กจะยังเหมือนเดิมไหม หรือจะดีกว่านี้

เป็นกำลังใจให้ค่ะ วันนี้จะแวะมารึเปล่า แอบมารอนะ

[skysky]

แอบเข้ามาอีกรอบก่อนนอน 
อยากอ่านตอนต่อไป 

[DasHimmel]

พี่คิวเปิดปากบ้างเเล้ววุ๊ย!!
แต่ก็ยังคงความเย็นชา I DON'T CARE! ไว้เต็มเปี่ยมเหมือนเคย
ไม่ชอบเพราะไม่มีเหตุผล พอจะเข้าใจพี่คิวนะคะ แต่ก็ไม่อยากให้อคติกะน้องเค้กอยู่ดี
น้องเค้กก็น่ารักสม่ำเสมอค่ะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

เมื่อไหร่นะ คิวกะเค้กเนี่ยจะมีซั่มติ้งกันอะ อยากให้สองนี้รักกันเร็วๆๆจังเลย

[p_pink]

กัดกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ก็สะใจดีนะ    จะได้เป็นตัวของตัวเองได้เต็มที่ ไม่มีเฟค
ได้เห็นในทุกๆ มุมของทั้งสองคนว่าเป็นมายังไง แล้วสุดท้ายก็รักกันพอดี 

น้องเค้กนี่ก็นางสาวไทยอย่างที่พี่คิวว่าจริงๆ อ่ะแหละ รักเด็กซะขนาดนั้น ฮ่าฮ่า

  เบบี้จ้ะ

[นักอ่านเงา]

ชอบเรื่องนี้ >W<

[ปลาทองสีชมพู]

พี่คิว ไหวมั๊ยเนี๊ย ไหวม๊ายยยยยยยย

[Ciin]

คิวหายอคติแล้ว เย่ๆ
จะเริ่มชอบน้องเค้กยังนะ
เด๋วยุส่งไปให้พี่ออฟเลย เปิดเผย จริงใจดี ^^

[เบบี้]

~9~

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..



ก๊อก  ๆ   ๆ


“กาแฟครับพี่ฟ้า” ผมนำเอากาแฟเข้ามาเสิร์ฟให้พี่ฟ้าในห้องทำงาน
“ขอบคุณครับ” พี่ฟ้ายิ้ม
“เดี๋ยวคิว” พี่ฟ้าเรียกพี่คิวที่กำลังจะเดินออกจากห้องไว้ก่อน
“อย่าลืมนะ อารับปากเค้าไปแล้วว่าจะให้มาสัมภาษณ์..นิตยสารนี้จำหน่ายทั่วโลกเลยนะ ไม่ให้สัมภาษณ์..ไม่ได้” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด  ผมด้วยความสอดรู้จึงหันไปมองหน้าพี่คิวว่าพี่เขามีปฏิกิริยาอย่างไร
“คุณรับปาก แต่ผมไม่ได้รับปากด้วยนี่..คุณเจ้าของร้าน” พี่คิวพูดย้อนเสียงเรียบนิ่ง
“คิว!” พี่ฟ้าขึ้นเสียงเล็กน้อย  แต่ฟังดูจะเป็นการขึ้นเสียงที่ดูจะงอนพี่คิวมากกว่าขึ้นเสียงให้พี่เขากลัว
“ขอตัวนะครับ” ผมพูดเสียงเบา  ทั้งสองคนคงไม่ได้ยินเพราะไม่มีใครคิดจะสนใจ  ผมรีบเดินออกมาจากห้องและปิดประตูให้เบาที่สุด  กลัวจะไปรบกวนสองผู้ยิ่งใหญ่ในห้องอ่ะครับ

~พี่คิวจะให้สัมภาษณ์หนังสือชื่อดังงั้นเหรอ  คงไม่ได้เชฟธรรมดาแล้วละมั้ง..ตกลงมีอะไรในร้านนี้ที่เรายังไม่รู้อีกบ้างละเนี้ย~

“พี่กัส” ผมกระซิบเรียก  พี่กัสหันมามอง
“พี่คิวกับพี่เซ็น เป็นเชฟปกติป่ะครับ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“หึ อะไร..เชฟปกติ แล้วไม่ปกติน่ะเป็นยังไง” พี่กัสถามแกมหัวเราะ
“ก็..เห็นพี่ฟ้าคุยกับพี่คิวบอกว่าจะมีหนังสือมาขอสัมภาษณ์พี่คิวอ่ะครับ” ผมบอก
“อ๋อ มีหนังสือมาขอสัมภาษณ์พี่คิวหลายเล่มแล้วแหละ แต่พี่คิวเค้าไม่ชอบน่ะ..ก็เลยไม่ได้ให้สัมภาษณ์ ส่วนมากจะเป็นพี่ฟ้าที่ให้สัมภาษณ์แทน แต่คราวนี้เค้าเจาะจงรายละเอียดร้าน เจ้าของและเชฟด้วยไง” พี่กัสเล่า
“แล้วพี่กัสรู้ได้ไงอ่ะ”
“พี่ฟ้าบ่นให้พี่ฟังตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว” พี่กัสบอก
“อืมนะ ก็ดูเจ้าตัวสิ” ผมเบะปาก
“ไปว่าเค้า เดี๋ยวพี่เค้าก็มาได้ยินอีกหรอก” พี่กัสตีแขนผมเบาๆ
“เค้กก็แค่พูดเฉยๆ” ผมพูด  ผมกับพี่กัสหันไปมองพี่คิวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องทำงานของพี่ฟ้า  เราหุบปากเงียบลงพร้อมกัน  พี่คิวหันมามองหน้าผมสองคนด้วยสีหน้าเฉยอย่างเคยและเดินตรงเข้าครัวไป
“อืม เห็นว่าพี่คิวดูแลโรงแรมให้พ่ออยู่ด้วยน่ะ" พี่กัสเล่าต่อ
"เป็นผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการอาหารมั้ง..รึไงนี่แหละ พี่จำตำแหน่งไม่ค่อยได้ละ”
“จริงดิ” ผมอุทาน  ตกใจนิดๆนะครับ
“เค้าไม่ได้อยากทำหรอก ไม่งั้นไม่ขัดขากับพี่ฟ้าขนาดนั้นหรอกนะ” พี่กัสว่า
“อืม ก็น่าจะใช่” ผมพยักหน้ารับ  มาคิดๆดูแล้วบุคลิกของพี่คิวก็บอกความเป็นตัวของตัวเองมากขนาดนั้น  ไม่แปลกที่พี่เขาจะผ่าเหล่าผ่ากอน่ะนะครับ
“เกาะกลุ่มคุยอะไรกัน ไปยืนประจำที่เลย” พี่หมีเดินมาตีหัวพวกผมเบาๆ  พี่หมีน่ารักดี  เหมือนจะดุและถึงแม้ว่าบางทีจะดุแต่พี่เขาก็ดุไม่สุดอ่ะครับ  เหมือนไม่กล้าทำพวกผมประมาณนั้นล่ะ

= = = = = = = =

“กลับก่อนนะค้าบ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ทุกคน  ผมออกงานตามเวลาคือทุ่มครึ่ง  ส่วนพี่ๆคนอื่นๆออกกันประมาณสองทุ่มครึ่งถึงสามทุ่ม 
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่เซ็นพูดทันที  ผมชะงักหันไปมองหน้าพี่ซีอย่างขอความช่วยเหลือเพราะผมค่อนข้างรู้สึกลำบากใจ
“ไม่ต้องเลย คุณแม่บอกว่าให้พี่กลับบ้านด่วน” พี่ซีดึงหูพี่เซ็นอย่างแรง  ที่จริงเวรของพี่เซ็นหมดไปตั้งแต่ช่วงเช้าแล้ว  แต่เห็นว่าพี่เซ็นเข้ามาเอาเช็คจากพี่ฟ้าเพื่อไปขึ้นเงินหรือยังไงนี่ละครับ
“ไม่เอาอ่ะ วันนี้อุตส่าห์ได้ตรงกับเค้กสักที” พี่เซ็นพูดด้วยสีหน้าออดอ้อน
“นะครับ..นะเค้กนะ” พี่เซ็นหันมาทำหน้าอ้อนใส่ผมไม่หยุด
“คือ..”
“จะไปส่งก็ได้ แต่เค้ก..ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่นะ กลับตอนนี้มันก็ดึกแล้ว อันตราย” พี่ฟ้าบอกพร้อมกับทำหน้าเข้มเสียงเข้มใส่ด้วย
“ครับ” ผมพยักหน้า
“เยส..เชิญเลยครับ” พี่เซ็นผายมือให้
“เดี๋ยวไอ้เซ็น” พี่ฟ้าจับไหล่พี่เซ็นไว้
“น้อง..ในที่ทำงาน ช่วยมีจรรยาบรรณด้วย” พี่ฟ้าชี้หน้าเตือน
“โหย อา..วุ่นวายจริง” พี่เซ็นบ่นแต่ดันหันกลับมายิ้มให้ผม  ผมก้มหัวให้นิดหน่อยแล้วเดินตามพี่เซ็นไปจนถึงรถ  พี่เซ็นรีบเดินมาเปิดประตูรถให้ผมอย่างกับผมเป็นผู้หญิงอย่างนั้น
“ขอบคุณครับ” ผมบอก  กระทั่งรู้สึกเกร็งเล็กน้อยแต่ก็ไม่รู้จะบอกพี่เขาอย่างไรจึงขึ้นไปนั่งและปล่อยให้พี่เซ็นบริการอย่างช่วยไม่ได้
“ไปกินข้าวกันก่อนไหม หิวรึเปล่าครับ” พี่เซ็นถาม
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ..แม่เค้กทำกับข้าวรอไว้นะครับ” ผมบอก  ตอนนี้ประมาณเกือบสองทุ่ม  แม่โทรมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วว่าจะรอกินข้าวพร้อมกันเพราะแม่ก็เพิ่งกลับมาถึงบ้านไม่นานเหมือนกัน 
“อ่าวเหรอ เสียดายจัง” พี่เซ็นว่า  ระหว่างทาง  พี่เซ็นเปิดเพลงคลอเบาๆ  ชวนผมคุยตลอดจนทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น  ภาพที่วาดไว้ว่าพี่เขาจะเจ้าชู้ประตูดินก็มีบ้าง  แต่ในความเจ้าชู้ของพี่เขาก็ยังมีความเป็นคนน่ารัก  คุยสนุกอยู่ด้วยเลยทำให้อะไรๆดีขึ้นเยอะ
“แล้ว..มาทำงานอีกวันศุกร์ใช่ไหมครับ ไว้เดี๋ยวพี่ทำเค้กสูตรใหม่มาให้เค้กลองชิมนะ” พี่เซ็นบอก
“โหย เค้กก็ไม่ได้ลิ้นถึงขนาดนั้นหรอกครับ” ผมพูดบอก
“เอาน่า ถ้าเค้กชอบกิน..แสดงว่าคนอื่นก็ต้องชอบกิน เราทำเพื่อลูกค้านี่..พี่ให้เค้กชิมแทนในฐานะลูกค้าแล้วกัน”
“เลี้ยวซ้ายข้างหน้านี่อ่ะครับ” ผมชี้บอก 
“หลังข้างหน้า” พี่เซ็นพูดเชิงถามพร้อมกับชะลอรถลง
“หลังนี้เหรอครับ”
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“น่ารักดีนะ อยู่กับแม่สองคนเหรอ”
“ครับ กับแม่..น้าแล้วก็น้องสาวอีกคน เป็นลูกของน้าอ่ะครับ”
“อืม ไว้..วันหลังพี่มาหาได้ไหม” พี่เซ็นถามอีก
“อืม..ก็ต้อง ดูก่อน” ผมยิ้มตอบ
“หึ..ก็ได้ครับ ฝันดีนะครับ”
“ขอบคุณนะครับที่มาส่ง” ผมยิ้ม  ลงจากรถมายืนรอจนพี่เซ็นขับรถไป 
“กลับมาแล้วค้าบ” ผมตะโกนบอกคนในบ้าน
“ใครมาส่งละลูก” แม่ถามทันที
“เชฟที่ร้านน่ะ แม่ทำกับข้าวเสร็จรึยัง เค้กหิวจะแย่แล้ว”
“เสร็จแล้ว ขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงมากินมา”
“พี่เค้ก..พรุ่งนี้ตาวอยากไปดูหนังอ่ะ พี่เค้กเลิกกี่โมง..ไปดูกันนะ” ตาวรีบวิ่งมากอดแขนผมทันที
“เรื่องอะไร” ผมถาม
“The tree of life อ่ะ..พี่เค้กปัดมาหลายครั้งแล้วนะ” ตาวพูดหน้างอ  ตาวเป็นเด็กที่อยู่ติดบ้าน  ติดผมและติดแม่  รวมไปถึงไม่ติดเพื่อนมากนักนั่นทำให้ที่บ้านรู้สึกสบายใจที่น้องสาวคงจะไม่นอกลู่นอกทาง
“อืมๆ ก็ได้..พรุ่งนี้พี่เลิกบ่ายๆอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปรอร้านแถวโรงเรียนตาวแล้วกัน” ผมบอก
“เย้” ตาวกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“ไปอาบน้ำก่อน ไปช่วยแม่จัดโต๊ะเลย” ผมดีดหน้าผากน้องสาวตัวเอง  เดินขึ้นห้องจัดการเก็บของ  อาบน้ำแต่งตัวเพื่อมากินอาหารเย็นร่วมกับครอบครัว

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิดเบเกอรี่เฮ้าส์  09:30 น.
“..O_O..” ค..คนนี้ใครอ่ะ  ผมยืนอึ้งตะลึงค้างอยู่ตรงหน้าพี่คิว  ใช่..คนคนนี้คือพี่คิวแน่ๆ
“อะไร” พี่คิวพูดเสียงห้วน  หน้าตานักเลงเหมือนเดิม
“..................” ผมยังคงยืนนิ่ง  ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกจากปากของผม  พี่คิวตอนนี้แตกต่างจากพี่คิวคนเดิมลิบลับ  ผมที่ยาวถูกตัดจนสั้นมากและได้รับการเซ็ตมาเป็นอย่างดี  หนวดเคราที่เคยไว้ก็ถูกโกนจนหมดเรียบ  ใส่สูทที่ดูหรูหรามีราคา  ตั้งแต่หัวจรดเท้าเนี๊ยบมากจนหาที่ติไม่เจอ  เรียกว่า..ดูดีมากเลยละครับ
วันนี้เป็นวันอาทิตย์  ที่จริงผมไม่มีเวรในการทำงานในวันนี้  แต่พี่ฟ้าโทรตามให้มาทำงาน  เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่นิตยสารFoodie อะไรสักอย่างจะมาสัมภาษณ์พี่ฟ้า  พี่คิวและพี่เซ็น  เขาต้องการถ่ายบรรยากาศร้านรวมถึงพนักงานทั้งหมดด้วยเช่นกัน
“หึ..” อยู่ๆพี่คิวก็แสยะหัวเราะ
“เปล่า ผมไม่ได้คิดว่าพี่ดูดีหรอกนะ” ผมว่า
“แต่หน้านายมันฟ้องน่ะ” พี่คิวย้อน
“ชิ หลงตัวเอง” ผมเบะปากใส่พี่คิวแล้วเดินหนีออกมา  ผมเดินกลับเข้าไปที่ห้องพักพนักงานเพื่อที่จะตรวจการแต่งตัวของตัวเองให้เรียบร้อยอีกครั้ง 
“ต้องดูดีทุกคนนะจ๊ะที่รัก ไม่สิ..ปกติทุกคนก็ดูดีอยู่แล้วนี่เนอะ” พี่ฟ้าเปิดประตูเข้ามาพูดบอกพวกผม  พวกผมหันไปยิ้มตอบให้
“เค้าจะมาถึงแล้ว เตรียมตัวต้อนรับได้เลยนะ” พี่ฟ้าบอก
“คร้าบ/ค่ะ” พวกผมขานตอบ
“พี่คิวหล่อจางงงง~” พี่ซีลากเสียงยาวด้วยหน้าตาเพ้อจัด  พี่คิวยิ้มตอบให้พี่ซีเล็กน้อย  เป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นอย่างไม่เคยได้เห็นมาก่อน
“แล้วพี่ไม่หล่อเหรอ” พี่เซ็นถาม
“หนูเบื่อหน้าพี่แระ เห็นตั้งแต่เล็กจนโต” พี่ซีว่า
“ไอ้คิวแกก็เห็นตั้งแต่เล็กจนโตเหมือนกันอ่ะ” พี่เซ็นย้อนเหมือนจะเอาชนะให้ได้
“นี่..ทะเลาะไรกัน แกดูดีไม่ได้เท่าหลานฉันหรอกไอ้เซ็น” พี่ฟ้าว่าค้อนๆ  มือเอื้อมขึ้นจับที่ปกเสื้อของพี่คิวเบาๆอย่างเอ็นดู  พี่คิวยืนหน้านิ่ง
“อะไรของคุณเนี่ย” พี่คิวพูดเสียงยานคางด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“เรียกอาสิ อาอ่ะ!” พี่ฟ้าขึ้นเสียงเหมือนงอนอีกแล้ว  พี่คิวส่ายหัวตอบ  เดินไปนั่งที่โต๊ะที่เตรียมไว้สำหรับให้การสัมภาษณ์
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” พวกผมกล่าวต้อนรับทันที
“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” พวกพี่ๆทีมงานยกมือรับไหว้พวกผม
“ฮัลโหล” ง่ะ..มีฝรั่งด้วย 
พี่ฟ้า  พี่คิวและพี่เซ็นทักทายกับพวกทีมงาน  พวกผมยืนเรียงแถวกันหน้ากระดานอย่างเรียบร้อย  ต่างคนต่างไม่อยากทำให้ร้านเสียชื่อเสียง  ผมคิดว่าทุกคนควรรู้ดีว่าควรทำอย่างไรบ้าง  พี่ฟ้าถึงไม่ต้องติวเข้มหรือทำเหมือนผักชีโรยหน้านัก  เพราะในทุกๆวันพี่ฟ้าและทุกคนๆก็ใส่ใจในรายละเอียดของร้านอยู่แล้ว
ผมยืนมองพี่คิว  พี่ฟ้าและพี่เซ็นที่พูดภาษาอังกฤษคล่องปรื๋อ  ไม่ใช่คล่องธรรมดาแต่สำเนียงเป็นฝรั่งจ๋ากันเลยทีเดียว  มีฝรั่งมาถึงสองคน  ผู้หญิงหนึ่งคนและผู้ชายอีกหนึ่งคน  และมีพี่ทีมงานคนไทยอีกหนึ่งคนที่ดูเหมือนเป็นใหญ่รองมาหน่อย
“พี่คิวเท่อ่ะ” พี่ซีทำหน้าเพ้อ  ผมหันไปมองพี่คิว  ซึ่งก็เท่อย่างที่พี่ซีว่านั่นละครับ..ปฏิเสธได้เมื่อไหร่
ทางทีมงานจัดการถ่ายรูปอาหารที่ทางเราได้นำมาจัดโต๊ะไว้ก่อนหน้านี้ไม่นานเท่าไหร่นัก  เป็นอาหารแนะนำและจะให้คนที่มาสัมภาษณ์ได้ลองชิมด้วย  ส่วนทีมงานคนอื่นๆตอนนี้มีพี่หมีนำทางเพื่อพาไปถ่ายรูปบริเวณรอบๆร้านแล้ว  วันนี้ทางเราต้องปิดร้านเพราะพี่ฟ้าไม่อยากให้การสัมภาษณ์และการที่คนพลุกพล่านนี้ทำให้ลูกค้ารำคาญ  เพราะลูกค้าที่มาส่วนมากต้องการความสงบค่อนข้างสูง
“ฮ่าๆๆ ใช่ครับ..ชื่อร้าน เป็นชื่อของหลานชายผมเอง” ระหว่างที่ผมกำลังนำน้ำมาเสิร์ฟนี้ก็ต้องชะงักไปทันที  มือยังคงรินน้ำอยู่แต่หูของผมนี่ผึ่งมาก..
“ที่จริงเค้าชื่อคิวปิดน่ะ ไม่ใช่..คิว เฉยๆหรอกครับ” พี่ฟ้าบอก  ผมหันไปมองหน้าพี่คิว  พี่คิวเหลือบมองผม  เราสบตากันเล็กน้อย  ผมอมยิ้มแกล้งพี่เขาทำให้พี่เขาทำตาขวางใส่ผมหนักกว่าเก่า  พอผมรินน้ำเสร็จผมจึงรีบเดินกลับมาที่เคาร์เตอร์ทันที
“ชื่อร้านนี่ ชื่อพี่คิวหรอกเหรอครับ” ผมถามพี่ซี
“อื้ม พี่คิวที่จริงชื่อคิวปิดน่ะ” พี่ซีตอบหน้านิ่งได้อีก
“พระเจ้า” ผมอุทานเสียงเบา
“หึหึ” พี่กัสหัวเราะเหมือนเข้าใจในความหมายของน้ำเสียงอุทานจากผม
“ไม่ได้เข้ากับนิสัยเอาซะเลย” ผมว่า
“หึ เค้กอ่ะ” พี่ซีตีแขนผมเบาๆ
“เอ่อ..ตอนแรกผมกลับมาจากอิตาลี มาด้วยความที่รู้สึกว่าอยากมีร้านเค้กเป็นของตัวเอง เป็นคนชอบทานนะครับ..ส่วนหลานได้เรียนอยู่ที่อิตาลีกับเชฟเซ็นด้วยกัน พอกลับมา..เลยว่าจะทำร้าน แล้ว..ไม่รู้ว่าจะตั้งชื่ออะไรดี ก็เลยเอาชื่อของเค้ามาตั้ง” พี่ฟ้าเล่าด้วยรอยหน้าเปื้อนยิ้ม  ในร้านค่อนข้างเงียบถึงเงียบมาก  ทำให้ถึงแม้ว่าพวกผมจะยืนอยู่ตรงเคาร์เตอร์แต่ยังได้ยินเสียงที่พวกพี่ๆสัมภาษณ์กันจนหมด 
พี่เซ็นกับพี่คิวนั่งคุยกับฝรั่งที่มากันสองคน  ส่วนพี่ฟ้ากำลังนั่งให้สัมภาษณ์กับพี่ผู้หญิงคนไทย
“รายนี้เค้าไม่ค่อยชอบชื่อของเค้าหรอกครับ พอใครถามก็จะบอกแค่ว่าชื่อคิว แต่ผมว่าชื่อเค้าน่ารักดีออกนะ” พี่ฟ้ายิ้มกว้าง  ผมเห็นพี่คิวเหลือบมองพี่ฟ้าตาขวางด้วย  ตลกดีอ่ะครับ..เหมือนเด็กงอนเลย
“แล้วคุณฟ้าคิดว่านามสกุลของคุณช่วยเรื่องธุรกิจของคุณมากน้อยแค่ไหนคะ นอกจากเรื่องแบรนด์ของเสื้อผ้าแล้ว” พี่ผู้หญิงถาม
“ชื่อแบรนด์ของผมก็เป็นชื่อของหลานผมด้วยเหมือนกันนะครับ ผมไม่คิดว่านามสกุลจะช่วยได้มากน้อยแค่ไหน แต่ถ้านามสกุลของผมจะทำให้คนอื่นๆไว้ใจในสินค้า ผมก็ยินดีครับ..ส่วนแบรนด์เสื้อผ้า ตอนที่ทำ..ผมคิดว่าผมอยากได้ชื่อแบรนด์เสื้อผ้าไม่ให้ต่างจากชื่อร้านนัก พอดี..ชื่อมันเป็นได้ทั้งสองอย่าง ผมเลี้ยงเค้ามาตั้งแต่เด็ก มัน..มีความหมายสำหรับผมครับ ผมไม่ได้เอานามสกุลของตระกูลผมมาตั้ง ดังนั้น..ทุกอย่าง ผมก็ยังเชื่อในความมีคุณภาพของผมอยู่ดี” ผมยืนฟังอย่างตั้งใจ  พี่ซีและพี่กัสเองก็เช่นกัน
“ผลตอบรับของร้าน ที่คุณตอบสนองเพียงคนมีฐานะ..ดีน้อยแค่ไหนคะ”
“อืม..ผมคิดว่าร้านสำหรับคนมีฐานะเยอะนะครับ เป็นพันๆร้าน แต่ร้านเค้ก เบเกอรี่ กาแฟอาจจะน้อยไปสักหน่อย เห็นไม่หนาตานัก..ร้านสไตล์เรามีจุดยืนต้องการตอบสนองเฉพาะจุดจริงๆ ผลตอบรับที่ได้มาค่อนข้างดี เราเชื่อว่าเรามีคุณภาพ ราคาจึงต้องอัพไปตามระดับมาตรฐานพอสมควร ถ้าใครที่พอจะมีโอกาสมาทานอาหารร้านเราบ้างนานๆครั้งก็ได้ครับ เราบริการอย่างไม่แบ่งฐานะอยู่แล้ว พนักงานทางร้านเราได้รับการคัดมาเป็นอย่างดี” พี่ฟ้าพูด  แหมะ..รู้สึกผิดยังไงไม่รู้แฮะที่ผมกลับเข้ามาด้วยหน้าตา
“ได้ข่าวว่า พนักงานก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น..หรือส่วนมากก็ค่อนข้างมีฐานะ เอ่อ..แล้วคุณฟ้าคิดว่าคนที่มีฐานะแล้วจะทำงานได้ดีเหรอคะ”
“หึ..ไม่นะครับ พนักงานเรามีน้อย..ดังนั้นเราต้องการเฉพาะคุณภาพจริงๆ อย่างพนักงานบัญชีก็เป็นน้องสาวของเชฟเซ็น เราเห็นในความขยันและมีระเบียบของน้อง น้องเก่ง และมีความสามารถ เราก็ต้องยอมรับในจุดนี้ มันเป็นแค่ความบังเอิญอ่ะครับที่เราได้พนักงานมาแบบนี้”
“อย่างเค้ก พนักงานคนใหม่..น้องเค้าก็มีฐานะปานกลาง แต่ทั้งระดับการศึกษา คะแนนเรียนและความประพฤติก็ค่อนข้างดี ตรงนี้เราก็ต้องให้โอกาสในการทำงาน เราไม่ได้คัดที่ฐานะหรอกครับ..มันเป็นแค่ความบังเอิญจริงๆ ถ้าทุกคนรักงานบริการและทำด้วยความจริงใจ ไม่ว่าฐานะแบบไหน..ผมก็พร้อมจะให้โอกาสเสมอครับ” ผมได้แต่ยืนยิ้ม  ดีใจ..เขินอ่ะ
“แล้วคุณเชฟคิวคะ จากข่าววงการอาหาร เค้าค่อนข้างพูดถึงคุณในแง่ไม่ดีนัก เรื่องการเข้าสังคม..คุณคิวคิดว่ามันเป็นอุปสรรคในการทำงานของคุณรึเปล่าคะ” เธอยังคงยิงคำถามไม่หยุด  ดูแต่ละคำถาม  ผมคิดว่ามันไม่เห็นจะเกี่ยวกับร้านอาหารของเราตรงไหน
“ไม่นะครับ” พี่คิวตอบและทิ้งเสียงไปนานมาก  ใจผมเริ่มลุ้นเพราะกลัวว่าพี่คิวจะไม่ขยายความในคำตอบนั้นต่อ
“ผมคิดว่า..ผมมีหน้าที่ทำอาหารเพราะผมรักมัน” พี่คิวพูดขึ้นเสียงเรียบนิ่ง
“...................” ทุกคนเงียบเหมือนรอคำตอบมากกว่านั่นเพราะหน้าพี่คิวนิ่งมาก  ถ้าผมเป็นคนสัมภาษณ์ก็คงจะกลัวหัวหดไปแล้วอ่ะครับ
“คนเราก็มีพื้นที่ของตัวเองต่างกัน ผมอาจจะมีมากหน่อย..แต่ผมก็ยังจะเป็นต่อไปนะ เพราะผมพอใจในตรงนี้ ผมเรียนหนักเพื่อมาเป็นเชฟ..ไม่ใช่ดารา ผมมีหน้าที่ของผมแค่ทำอาหารให้คนทานพอใจในรสชาติ ถ้าใครจะเอาไปพูดยังไง..เราก็คงไปบังคับไม่ได้ คำพูดของเค้าเอง ก็มาบังคับผมไม่ได้เช่นกัน” พี่คิวยิ้มมุมปาก  คำตอบทำเอาคนสัมภาษณ์อึ้งไปชั่วขณะ
“เอ่อ แล้วงานที่โรงแรมSBT ได้ข่าวว่าคุณคิวดูแลอยู่ที่นั่นด้วย ทำตำแหน่งอะไรเหรอคะ”
“ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการอาหารนะครับ” พี่คิวยิ้มตอบเล็กน้อย
“งั้นก็คงทำได้สบายเลยสินะคะ เป็นสิ่งที่ชอบพอดี” คนสัมภาษณ์ยิ้มแซว  พี่คิวพยักหน้าตอบอย่างเห็นด้วย
“แล้วเรื่องเปิดสาขาที่ต่างประเทศ มีแพลนว่าจะทำรึเปล่าคะ”
“ไม่ครับ คงไม่อย่างแน่นอน..” พี่ฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
หลังจากนั้นพี่ฟ้า  พี่คิวและพี่เซ็นสัมภาษณ์เกี่ยวกับร้านเยอะมาก  แรกๆเป็นการสัมภาษณ์เกี่ยวกับครอบครัวก่อน  ลามไปถึงเรื่องธุรกิจภายในครอบครัว  ประวัติของร้าน  ประวัติของอาหารที่ร้านทำเป็นเมนูเฉพาะร้านนี้และได้จดลิขสิทธิ์เรียบร้อยแล้วด้วย  หลังๆการสัมภาษณ์เริ่มเข้าเรื่องร้านมากขึ้น  เรื่องวัตถุดิบ  การผลิต  หน้าที่การทำงานของคนในร้านและอื่นๆ
“หวังว่าครั้งหน้า เราจะได้ไปทัวร์ร้านอาหารที่อิตาลีด้วยกันนะครับ” ผมยืนฟังแต่ไม่เข้าใจว่าชาวต่างชาติคนที่กำลังพูดอยู่กับพี่คิวนี่พูดอะไร  รู้แค่ว่ามันไม่ใช่ภาษาอังกฤษอย่างแน่นอน
“นั่นหมายถึง คุณและผมว่างตรงกัน” พี่คิวยิ้ม
“ภาษาอะไรเหรอครับ” ผมกระซิบถามพี่ซี
“ฝรั่งเศสนะ” พี่ซีตอบ
“พี่เค้า พูดได้หลายภาษาเหรอ” ผมถามและรู้สึกประหม่าขึ้นมากับบุคคลสำคัญในร้านนี้  เพราะมันชักจะมากความสามารถกันเกินไปแล้ว..
“ไทย อังกฤษ ฝรั่งเศส อิตาลี” พี่ซีตอบ
“ใช่ ถ้าไม่ติดที่พี่แกไม่ชอบเข้าสังคมนะ และถ้าทำตัวเจ้าชู้เหมือนพี่เซ็นสักนิด ผู้หญิงเข้าหาเพียบแน่อ่ะ” พี่กัสพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ใช่อ่ะสิ หึ..แต่ดีแล้วที่ไม่เหมือนพี่เซ็นน่ะนะ” พี่ซีทำหน้าเอือมหันไปมองหน้าพี่กัส  พี่กัสยิ้มส่ายหัวให้
จากที่ผมได้ฟังที่พี่ฟ้าให้สัมภาษณ์กับผู้หญิงคนไทยคนนั้น  ฟังๆดูแล้วพี่ฟ้าน่าจะมีกิจการอีกอย่างคือเสื้อผ้ากับกระเป๋าที่มีชื่อแบรนด์ว่า Cupid ส่วนพี่คิวมีงานประจำอีกงานคือ..ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการอาหารที่โรงแรมSBT โรงแรมที่ผมรู้เพียงว่าหรูหราระดับห้าดาว  เห็นว่าน่าจะเป็นโรงแรมของพ่อพี่คิวเขา  ส่วนพี่เซ็นเป็นผู้จัดการอยู่ที่บริษัทในเครือของครอบครัวด้วย  ในวันนี้ทำให้ผมได้รู้ว่าทั้งพี่ฟ้า  พี่คิวและพี่เซ็นเป็นคนมีความสามารถมากในหลายๆด้าน  จากที่ผมคิดว่าพี่เขาคงแค่บ้านรวย  เก่งในเรื่องการทำอาหารเท่านั้น  แต่ไม่ทราบมาก่อนเลยว่าพี่เขาจะมีประวัติที่น่าสนใจมากขนาดนี้

~โรงแรม  ร้านอาหาร  งั้น..ให้พี่เขาช่วยให้ข้อมูลโครงงานเราได้ไหมนะ Y_Y~

อยู่ๆความคิดก็ผุดขึ้นมาในหัว  ถ้าพี่เขาช่วยผมได้  ผมคิดว่าโครงงานผมจะต้องน่าสนใจสำหรับอาจารย์ได้อย่างแน่นอนเลยละครับ
“ขอบคุณมากนะคะ ทางนิตยสารของเราเป็นเกียรติมากจริงๆที่ได้สัมภาษณ์พวกคุณ” พี่ผู้หญิงไทยพูดทั้งรอยยิ้ม
“ยินดีเช่นกันครับ” พี่ฟ้ายิ้มตอบ  ทุกคนจับมือบอกลากันจนพี่ๆทีมงานกลับกันไปจนหมด
“เฮ้อ..หมี ขอน้ำหน่อย” พี่คิวพูดสั่งน้ำเสียงไม่ดีเท่าไหร่นัก  พี่เขาเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิมที่นั่งให้สัมภาษณ์
“อะไรวะ แค่นี้..ทำเป็นไม่เคยไปได้” พี่เซ็นเดินไปตบไหล่พี่คิวเบาๆ
“เบื่อว่ะ..เหี้ย” พี่คิวบ่นเสียงเบาลงและหันหน้าหนีไปอีกทาง
“เอาน่า ถ้าไม่ให้สัมภาษณ์เล่มนี้ อาจจะเสียชื่อเสียงไปถึงโรงแรมในเครือของพ่อก็ได้นะ ถือว่าทำเพื่อพ่อก็แล้วกัน” พี่ฟ้าเดินไปลูบไหล่พี่คิวเบาๆด้วยอีกคน  พี่คิวเอาแต่เงียบแต่ก็รับน้ำจากพี่หมีไปดื่ม
“รอบหน้าจะทำอะไร ช่วยปรึกษาคิวหน่อยได้ไหม” พี่เขาพูดคิ้วขมวด  พวกผมแอบยิ้มอีกครั้ง  เพราะนานๆทีจะได้ยินพี่เขาแทนตัวเองว่า..“คิว”
“หึ..” พี่เซ็นหัวเราะ
“เน้” พี่ฟ้าปรามทันทีที่เห็นพี่เซ็นหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
“อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ” พี่ฟ้าทำตาขวางใส่  ทำให้พี่เซ็นต้องเก็บบุหรี่ลง
“ดุตลอดอ่ะ” พี่เซ็นบ่นงุบงิบแล้วอยู่ๆก็หันมายิ้มกว้างให้ผม  ผมยิ้มตอบให้เพียงนิดเดียว
“โอเค เด็กๆกลับบ้านกันได้แล้วนะ วันนี้ขอบคุณมากจริงๆ” พี่ฟ้าพูด
“เค้กกลับยังไงครับ” พี่ฟ้าหันมาถามผม  วันนี้พี่ๆทุกคนต่างเอารถส่วนตัวมากันหมดซึ่งมีผมคนเดียวที่ไม่มีรถส่วนตัว
“เดี๋ยวไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยอ่ะครับ” ผมตอบ
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่เซ็นพูดทันที
“เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่านะ” พี่ฟ้าพูดน้ำเสียงเรียบแต่ฟังดูเด็ดขาดมาก
“อะไรอ่ะอา กันท่าอ่ะ” พี่เซ็นบ่นรีบลุกมาหาผมในทันที  พี่ฟ้าปรี่เข้ามากันพี่เซ็นไว้
“ไม่ได้ คนนี้..เด็กฉัน ใครก็ห้ามยุ่ง ยกเว้นคนที่ฉันอนุญาตให้ยุ่ง” พี่ฟ้าพูดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“แล้วใคร คนที่อาอนุญาตให้ยุ่งอ่ะ” พี่เซ็นถามหน้านิ่ง
“ตอนนี้ยังไม่มี” พี่ฟ้าตอบหันหัวไปมาอย่างกวนๆ
“ชิ..กันท่า กลับดีกว่าโว้ย” พี่เซ็นโวยวายเดินหนีออกไปซะอย่างนั้น
“ไอ้คิว เจอกันที่ผับเย็นนี้นะมึง อย่าเบี้ยวล่ะ” พี่เซ็นหันกลับมาพูดบอกเสียงดัง
“หมี ออฟ..ปิดร้าน คิวไป..กลับบ้าน” พี่ฟ้าสั่ง  พี่คิวลุกขึ้นยืน  ส่วนพี่ออฟกับพี่หมีเดินไปปิดร้านตามคำสั่ง  พี่ฟ้าเดินเข้าห้องของตัวเอง..น่าจะไปเอาของ  คนอื่นต่างแยกย้ายกันไปจัดการตัวเอง  ตอนนี้เหลือแต่ผมกับพี่คิวที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“เอ่อ..พี่ คิว” ผมเรียก  พี่คิวตวัดตามามอง  น่ากลัวอ่ะครับ..ไอ้บ้า  มองเราตาขวางทำไมเล่า
“คือ..” ผมพยายามจะพูด  เอิ่ม..เฮ้อ  เหมือนหายใจไม่ออกเลยครับ
“ผม” ผมยังคงอ้ำอึ้ง  พี่คิวเริ่มขมวดคิ้วมากขึ้น  สายตาเริ่มไม่พอใจแสดงให้เห็น
“เค้ก เอ่อ..”
“อะไร อ้ำอึ้งอยู่ได้..น่ารำคาญ” พี่เขาว่าเสียงห้วน
“คือว่าผมน่ะ อยากขอให้พี่ช่วยอะไรหน่อยจะได้ไหมครับ” ผมพูดบอกเสียงเบา
“ไร” พี่คิวถามน้ำเสียงห้วนกลับ
“คือว่าที่มหาลัยสั่งโครงงานมาชิ้นนึง ซึ่งมันสำคัญสำหรับพวกเค้กมาก..มันเป็นงานกลุ่ม เค้กอยากจะได้ข้อมูลโรงแรมSBT ที่พี่ทำงานอยู่ เรื่องข้อมูล..แล้วก็อยากสัมภาษณ์พี่ด้วยอ่ะครับ คือ..” ผมพูดยาวและเร็วเพราะกลัวว่าพี่คิวจะไม่ยอมฟังต่อ
“ไม่” พี่คิวพูดตัดบท
“แต่..” ผมอ้าปากพยายามจะพูดอีก
“ได้สิ” ผมหันไปมองตามเสียง  พี่ฟ้าเดินยิ้มออกมาจากห้องพักของตน
“คิวต้องตอบรับอยู่แล้วแหละ..เนอะ” พี่ฟ้าพูดพยักหน้าไปทางพี่คิว
“ไม่” พี่คิวยืนยันคำเดิม
“ช่วยน้องมันหน่อยสิ”
“ทำแล้วฉันได้อะไร” พี่คิวหันมาถามผม
“ถ้าพี่จะเอาเงิน ผมไม่มีให้พี่หรอกนะครับ” ผมพูดก่อนเพราะหน้าตาพี่เขาดูต้องการอะไรจากผมสักอย่าง
“หึ ไม่บอกก็รู้” พี่คิวแสยะยิ้ม  ผมจ้องหน้าพี่คิวตอบ  และผมเริ่มรู้สึกไม่พอใจในทั้งคำพูดและสีหน้าของพี่คิวบ้างแล้ว
“แค่ขอให้ช่วย ไม่เห็นต้องพูดอย่างนี้เลย..พี่คิดว่าพี่เป็นใครกัน” ผมว่าไม่เต็มเสียงนัก
“หึ แล้วนายคิดว่าฉันเป็นใครล่ะ ที่ถึงขนาดอยากจะมาสัมภาษณ์ฉันน่ะ” พี่คิวย้อนยิ้มแสยะ  ผมชะงัก..ถูกย้อนซะตอกกลับไม่ได้เลยครับ
“ไอ้คิว” พี่ฟ้าว่าปราม
“งั้น..ไม่เป็นไรครับพี่ฟ้า ไม่เป็นไรครับ” ผมรีบบอก  ก้าวขาจะเดินออกมา
“ก็ได้” ผมชะงักกับน้ำเสียงของพี่คิว
“จะช่วย” ผมหันกลับไปมองด้วยความตกใจ  อารมณ์เข้าๆออกๆจริงไอ้ผู้ชายคนนี้
“เฉพาะเวลาที่ฉันว่าง และ..เฉพาะเวลาที่ฉันมีอารมณ์จะช่วยเท่านั้นนะ” พี่คิวพูดด้วยสีหน้าหยิ่งอย่างเคย
“ครับ” ผมยิ้มตอบแทบจะทันที
“ส่วนเรื่องค่าตอบแทน เมื่อไหร่ที่ฉันต้องการให้นายทำอะไร..นายจะต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง” เวร..โครงงานยี่สิบคะแนนของผมจะคุ้มกับที่ผมเอาชีวิตไปเสี่ยงไหม  อาจารย์ครับ..อาจารย์จะรู้ไหมว่าผมทุ่มทุนสร้างขนาดไหน
“ก..ก็ ก็ได้” ผมตอบไปไม่เต็มปากเต็มคำนักเพราะรู้สึกตงิดๆใจขึ้นมาแปลกๆ  แต่ในเมื่อพี่เขากล้าพูดขึ้นมาแบบนี้เราจะไม่กล้าตอบรับไปมันก็จะเสียฟอร์มไปหน่อยนะสิครับ
“ก็ดี..” พี่คิวยักคิ้วยักไหล่พร้อมกัน  เดินเก๋าล้วงกระเป๋าออกจากร้านไป
“ดีแล้วแหละเนอะ พี่ก็ไม่ค่อยว่างมาช่วยเค้กหรอก..เค้กมีไรก็ถามคิวได้เลย มันรู้ทุกอย่างแหละ” พี่ฟ้าเข้ามาจับแขนผมอย่างอ่อนโยน
“เหอะๆ” ผมหัวเราะเสียงแหย  ถึงจะดีใจที่พี่คิวตอบรับแต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากทำงานร่วมกันอย่างนั้นหรอกนะครับ
“ไม่เอาสิ อย่าหัวเราะแบบนี้..ยิ้มกว้างๆ” พี่ฟ้าจับแก้วผมหยิกไปมา
“กลับบ้านกัน เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ฟ้าพยักหน้าบอกพร้อมกับจับมือผมเดินออกหลังร้านมาด้วยกัน 

....................>>>><<<<...................

[THiiCHA]

กรี๊ด กระโดดกอด วันนี้ขอจิ้มเบบี้นะตัวเอง 555+

 

ไปอ่านละ ฟิ้ว ~

[nona159]

มาแล้วมาแล้ว

[Pepor]

พี่คิวและเค้กได้เข้าใกล้กันอีกกะจี๊ดแล้ว แต่อย่าทะเลาะกันจนรายงานเสียนะ
ว่าแต่พี่ฟ้าจะเก็บเค้กให้ใครเอ่ย ใช่ให้หลานสุดที่รักหรือเปล่า