หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[watwong]

หอม หวาน ซะเหลือเกิ๊น

[ปลาทองสีชมพู]

ฮ่าๆๆๆ..คิว อารมณ์ดีรึงัยเนี๊ย
แหมะ..มีแอบถามอีกนะว่าเค้กของเซ็น กับเซ็น ชอบอันไหนมากกว่า??
เจ้าเล่ห์ๆๆๆๆๆ หว่ะ...กร๊ากกกกก

[เบบี้]

~11~

16:00 น.  ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..


ติงต๊อง~


“มาหาใครคะ” เสียงแม่บ้านดังมาแต่ไกล
“อ่าว คุณนั่นเอง” แม่บ้านคนหนึ่งวิ่งตรงมาที่ประตูรั้ว  ผมไม่รู้ชื่อเธอแต่ได้คุยกับเธอบ้างเมื่อวานนี้
“มาหาพี่คิวนะครับ” ผมยิ้มตอบ
“เชิญค่ะ” เธอเปิดประตูรั้วให้พร้อมกับผายมือให้อย่างมีมารยาท
“พี่ชื่ออะไรเหรอครับ” ผมถาม  การที่จะเรียกพี่เขาในบ้างครั้งผมก็ไม่รู้ว่าต้องเรียกยังไงถึงจะเหมาะสม  ไม่ใช่เจ้าของบ้านและก็ไม่ใช่เพื่อนเจ้าของบ้านด้วย  เรียกไปสุ่มสี่สุ่มห้าคงจะไม่เหมาะนัก
“พี่ชื่อเขียวค่ะ” เธอยิ้มตอบ
“อ๋อ ครับ” ผมยิ้ม  เดินตามพี่เขียวเข้าไปในบ้าน  พี่เขียวไม่ได้พาผมเข้าไปที่ห้องรับแขกอย่างเคย  ผมเดินตามไปด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร


ก๊อก ๆ  ๆ


“ขออนุญาตค่ะคุณคิว คุณที่นัดไว้มาแล้วค่ะ” พี่เขียวบอก  พี่คิวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหันมามอง 
“หึ..” ผมก้มหน้าพยายามกลั้นหัวเราะ
“มีอะไรก็ไปทำเถอะครับ” พี่คิวพูด  พี่เขียวก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไป
“อะไรของนาย” พี่คิวว่า  คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน
“ตลกอ่ะ” ผมยิ้ม  วันนี้ผมเพิ่งเห็นว่าพี่คิวใส่แว่นอ่านหนังสือด้วย  ไม่เคยเห็น..หน้าตาแปลกมากกว่าเดิม  ดูขรึมกว่าเดิมอีกครับ
“จะทำไหม งานน่ะ” พี่คิวพูดหน้าเอือม  ผมยิ้มเดินไปนั่งลงที่โซฟา  สายตาของผมกวาดมองไปทั่วห้องด้วยความตะลึงกับห้องห้องนี้
ห้องนี้คงจะเป็นห้องสำหรับอ่านหนังสือละมังครับ  มีหนังสืออยู่เต็มห้องไปหมด  ผนังกำแพงปิดไปด้วยไม้ที่มีโครงสร้างสูงขึ้นไปจนเกือบถึงเพดานห้อง  รูปทรงสร้างเป็นชั้นสำหรับวางหนังสือมากมาย  มีโซฟาหนังสีดำอยู่กลางห้อง  พื้นปูด้วยพรมอย่างดีสีแดงเลือดหมูดูมีราคา  มีโต๊ะสำหรับเขียนหนังสืออยู่ติดกับกระจกห้องอีกด้านที่สามารถมองเห็นไปยังสวนด้านนอก  แถมยังมีบันไดสำหรับปีนขึ้นไปหาหนังสือที่อยู่ชั้นสูงๆอีกด้วย  ผมหันไปเห็นเครื่องเล่นแผ่นเสียงโบราณวางอยู่ติดกับกรอบรูป  เป็นรูปของพี่ฟ้ากับพี่คิวที่วางอยู่ตรงชั้น
“ขออนุญาตค่ะ ของว่างค่ะ” ป้านิดนำอาหารว่างมาเสิร์ฟ  ผมเพิ่งทราบเมื่อวานว่าป้านิดคือป้าคนเดียวกันกับที่มีหน้าที่ไปทำความสะอาดที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์ด้วย
“ขอบคุณครับ” ผมบอก  ตากลับมองไปที่คุกกี้ช็อกชิพที่ป้านิดนำมาเสิร์ฟให้พร้อมกับน้ำโกโก้ปั่น
“เอ่อ กินก่อนได้ไหมครับ” ผมพูดเสียงเบา  กลัวว่าพี่คิวจะว่าเอา
“เชิญ” พี่เขาพูดแค่นั้นแล้วถอดแว่นตาออก 
“อะไรของนาย” พี่คิวว่าทันทีที่ผมเลื่อนก้นจากโซฟาลงมานั่งบนพื้นพรม 
“ก็..มัน ไม่ถนัดอ่ะ” ผมบอก  โต๊ะต่ำกว่าโซฟาซะอีก  จะไปทานถนัดได้ยังไงล่ะครับ  พี่คิวส่ายหัวเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรอีก


ติงต๊อง~


ผมหันไปมอง  เห็นพี่เขียวกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปเพื่อที่จะไปดูหน้าบ้าน  ผมนั่งกินคุกกี้อย่างละเลียดทีละชิ้นเพราะมันทั้งนุ่มและรับรู้ได้ถึงช็อกชิพราคาแพง
“คุณคะ คุณฝันมาหาค่ะ” พี่เขียวเดินกลับเข้ามาบอก
“เดี๋ยวผมไปครับ” พี่คิวบอก  พี่เขียวก้มหน้ารับรู้ 
“เดี๋ยวฉันมา” พี่คิวพูดบอกหน้านิ่งอย่างเคยแล้วเดินออกจากห้องไป 
“คุณฝัน” ผมพูดพึมพำคนเดียว  คงเป็นคนเดียวกับที่ไปหาที่ร้านแน่ๆ
ผมวางคุกกี้ลงเพราะสายตาดันไปปะทะเข้ากับรูปๆหนึ่งเข้า  ผมลุกขึ้นยืนเดินตรงไปที่กรอบรูปนั่น  มีรูปพี่ซี  พี่เซ็นและพี่คิวที่ถ่ายรูปด้วยกัน  มีรูปคู่ระหว่างพี่คิวกับผู้หญิงคนที่ชื่อฝันด้วย  ผมเดินมองไล่ไปที่ละรูป  ส่วนมากจะเป็นรูประหว่างพี่คิวกับพี่เซ็นและรูปพี่ฟ้ากับพี่ซี

~คนนี้ใครกัน~

ผมยืนมองรูปๆหนึ่ง  ที่มีพี่คิวยืนกอดผู้หญิงคนหนึ่ง  หน้าตาน่ารักทีเดียว  พี่คิวกอดเธอและยิ้มกว้างแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน  แต่ที่แปลกกว่านั้น..ในรูปกลับมีพี่ฝันยืนอยู่ข้างๆด้วย 
“ไม่รู้ว่าอาเอาไว้ที่ไหน เห็นวุ่นอยู่ที่โต๊ะเมื่อเช้า” ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาใกล้  จะก้าวขาเดินกลับไปนั่งอย่างเดิมคงไม่ทันแล้ว  เพราะพี่คิวเดินเข้ามาในห้องพอดิบพอดี 
“เหอะๆ” ผมยืนยิ้มแหย  พี่คิวจ้องเขม็ง  แต่ก็เดินผ่านผมไปที่โต๊ะเขียนหนังสือทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ในห้องเงียบกริบ  ผมยกมือไหว้ผู้หญิงที่ชื่อฝัน  เธอเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูห้อง
“สวัสดีจ้ะ” เธอยิ้มและยกมือรับไหว้ 
“ไอ้นิกกี้มันเซ็นต์มาแค่ห้าแสน คิวก็ไม่รู้ยังไงเหมือนกัน..มันฝากมาแค่นี้ ไงฝันลองโทรไปถามมันดูนะ” พี่คิวพูดพร้อมกับเดินนำเช็คไปยื่นให้พี่ฝัน  ผมรีบเดินกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างเดิม
“อืม” พี่ฝันยิ้มตอบ
“นี่เค้ก พนักงานที่ร้านอาน่ะ..เค้ก นี่ฝัน..” พี่คิวแนะนำ  ผมรีบลุกขึ้นยืนก้มหัวยิ้มให้เธออีกครั้ง
“งั้นฝันกลับก่อนนะ ส่วนหนังสือเดี๋ยวพรุ่งนี้ฝันเอามาคืนให้..แล้วเรื่องรถน่ะไม่ต้องห่วง ฝันจองไว้ให้แล้ว” พี่ฝันพูด 
“ครับ ขอบใจนะ..เดี๋ยวคิวเดินไปส่ง” พี่คิวยิ้ม
“ไว้เจอกันนะคะ” พี่ฝันพูดบอกผม
“ครับ” ผมยิ้มตอบให้เธอ  ทั้งสองคนเดินออกจากห้องไป
“ฟู่~~” จริงๆเลยนะเรา  สอดรู้สอดเห็นไม่ดูจังหวะอีกแล้ว  ผมนั่งกินคุกกี้ต่อหลังจากนั้นไม่นานพี่คิวก็เดินกลับเข้ามา
“...............” ผมเหลือบตาขึ้นมองพี่คิวที่เดินมานั่งโซฟาตัวตรงข้าม  ปากของผมยังคงกัดคุกกี้แก้เก้อไป  พี่คิวนั่งจ้องผมเขม็ง  ตอนนี้สถานการณ์เหมือนผู้คุมกำลังคุมนักโทษยังไงอย่างนั้น
“ก็ผมสงสัย” ผมพูดเสียงเบา  มีการหลบสายตานิดหน่อยถึงปานกลาง
“สอดรู้” พี่คิวว่า  ผมเบะปากให้หน่อยๆแต่ก็ไม่กล้าสบสายตาพี่คิวเต็มตานัก
“แล้วกินเสร็จรึยัง ตกลงมาเพื่อกินรึไง” พี่คิวว่าอีก
“ก็มันอร่อยนี่..ฝีมือพี่แน่ๆ อร่อยสุดยอด” ผมเงยหน้ายิ้มบอก
“ไม่ต้องมาประจบ ความผิดไม่ได้ดูลดลง” พี่คิวพูดหน้านิ่งได้อีก  โด่..นึกว่าจะหลงกลคำพูดของเราซะอีก
“ง่ะ..แค่เดินดูเอง ไม่ได้เสียหายอะไรสักกะหน่อยนี่ครับ” ผมบ่นบ้าง  ปากยังเคี้ยวคุกกี้ต่อไม่หยุด
“พูดแล้วจะเคี้ยวทำไม” พี่คิวว่าคิ้วขมวด  สีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“พี่นี่เข้มงวดเกินไปนะผมว่า” ผมพูด  เริ่มจับทางพี่คิวได้บ้างแล้ว  เลยกล้าพูดอะไรขึ้นมานิดหน่อย
“มันเป็นมารยาท..” พี่คิวเริ่มอ้าปากเหมือนจะบ่นต่อ  ผมเหลือบไปเห็นหนังสือที่วางอยู่ข้างๆ  หน้าปกมันน่าสนใจจึงหยิบขึ้นมาดู  ปากก็ยังคงอมหลอดเพื่อดูดโกโก้ไปด้วย
“โอลิเว่อร์ทวิส” ผมพูด  ตาเบิกโต 
“ใครอ่านเหรอครับ” ผมถาม
“ฉัน” พี่คิวตอบเสียงห้วน  ผมเปิดดูเนื้อในในหนังสือ
“ง่ะ..ภาษาอังกฤษ” ผมพูดแล้วรีบปิดมันลง  ไร้ความน่าสนใจสำหรับผมไปในทันที
“ชอบเหรอ” พี่คิวถาม
“ใช่..ผมชอบดูหนังด้วยนะ ดูเป็นสิบๆรอบเลย..เด็กที่แสดงน่ารักมากอ่ะฮะ” ผมพูด  รู้ตัวว่าตนเองนั้นยิ้มกว้างมากอีกทีก็ตอนที่รับรู้ได้ว่าเมื่อยแก้มนั่นละครับ
“พี่ก็ชอบเหรอ..” ผมถาม
“อืม” พี่คิวพยักหน้า
“เหอะๆ” ผมหัวเราะเฝื่อนๆ
“อะไร” พี่คิวถามน้ำเสียงหาเรื่อง
“ไม่น่าเชื่อ” ผมพูด  ชอบอ่านโอลิเว่อร์ทวิส  ไม่เห็นจะเข้ากับนิสัยพี่เขาตรงไหน
“นายเอาอะไรมาวัดไม่ทราบ” พี่คิวพูดเหมือนอ่านความคิดผมออก
“ไร้เหตุผล” ผมยักไหล่  หยิบคุกกี้ชิ้นสุดท้ายมาทานต่อ  สายตายังคงจับจ้องมองพี่คิวที่กำลังหยิบหนังสือ National Geographic ขึ้นอ่าน
“พี่ชอบเที่ยวไหม” ผมถามขึ้น  บรรยากาศมันเงียบเกินไปจนผมรับไม่ได้
“บางครั้ง” พี่คิวตอบส่งๆ  ตายังคงกวาดอยู่ที่หนังสือ
“ผมชอบนะ..แต่ ไม่มีโอกาส” ผมบอก
“เมื่อไหร่” พี่คิวพูด
“อะไร..เมื่อไหร่” ผมถามอย่างสงสัย
“ฉันถามนายเมื่อไหร่” พี่คิวพูดแต่กลับมีเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ  ผมอ้าปากค้าง  พี่เขามองมาที่ผมสายตากวนบาทาสุดยอดมาก
“หึ..หึหึ” ผมแสยะหัวเราะบ้าง
“กินเสร็จรึยัง นายนี่มันเอาแต่กินจริงๆ” พี่คิวบ่น
“ที่จริงอยากกินอีก” ผมบอกอย่างไม่อายหลังจากที่เคี้ยวคุกกี้จนหมด  ผมหยิบสมุดออกมาจากกระเป๋า
“โอเค เริ่มได้” ผมพูดบอก
“เอกลักษณ์ของโรงแรมคืออะไรครับ” ผมถามทันที  มือควงปากกาไปมา
“คงความเป็นไทย” พี่คิวตอบได้สั้นมาก  คำพูดช่างห้วนตัดประโยคทำให้รู้ได้ว่าพี่เขาจะไม่พูดขยายต่อแน่ๆ
“แล้ว..มีอย่างอื่นอีกไหมครับ” ผมถาม  พี่เขาเงียบไปเหมือนขอใช้เวลาคิด
“ดอกมะลิ เป็นดอกไม้ประจำของโรงแรม แสดงถึงความเป็นไทย..เราจะมีประวัติของโรงแรมอยู่ตรงล็อบบี้ทั้งสองสาขา เรื่องราวของดอกมะลิก็ด้วยเหมือนกัน หลายๆอย่างในโรงแรม..เราจะนำดอกมะลิเข้าไปโดยที่ลูกค้าไม่ทันสังเกตเสมอ” พี่เขาพูดขึ้น  พอพูดที..ก็พูดซะไม่เว้นวรรคเลยละครับ  เฮ้อ
“จดไม่ทันอ่ะ” ผมบ่น  พี่คิวอมยิ้มหน่อยๆ
“ทำไมถึงเลือกดอกมะลิล่ะฮะ” ผมถามด้วยความสงสัย
“ถ้าเอากล้วยไม้ก็จะซ้ำกับการบินไทยนะสิ” พี่คิวตอบกวน
“หึ..” ผมหัวเราะทำหน้าเอือมใส่บ้าง 
“นอกจากดอกกล้วยไม้ที่แสดงถึงความเป็นไทย ดอกที่คนไทยนิยมอยู่ก็คงไม่พ้นดอกมะลิ..ส่วนดอกไม้อื่นๆค่อนข้างไม่เป็นที่พูดถึง ดอกมะลิสามารถนำไปใช้ได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะนำไปใส่น้ำดื่มสำหรับต้อนรับแขก นำร้อยเป็นพวงมาลัยให้แขก นำไปจัดอาหาร นำไปปรุงแต่งอาหาร” พี่คิวพูด  ผมเงียบและฟังอย่างตั้งใจ  ที่เงียบอยู่ก็เพราะใช้เวลาจดตามอยู่นะครับ  ก็พี่เขาเล่นพูดซะไม่มีเว้นวรรคเลยสักนิด
“แล้ว..ต้องการไปถ่ายรูปที่โรงแรมรึเปล่า” พี่คิวถามขึ้นโต้งๆ
“ได้เหรอครับ!” ผมรีบถามกลับด้วยความตกใจ
“เสียงดังทำไม” พี่คิวขมวดคิ้ว
“ก็ตกใจนี่ฮะ ได้เหรอ..ไปได้จริงเหรอ” ผมถามไม่หยุด
“ถ้าว่าง..” พี่เขาเบะปากตอบ
“โถ่” จากที่นั่งตัวตรงด้วยความตื่นเต้นเมื่อกี้  ร่างกายของผมก็ห่อเหี่ยวลงในทันทีเมื่อได้ยินคำขยาย
“เค้าให้เวลาทำตั้งหนึ่งเดือน จะรีบอะไรนัก” พี่คิวว่า  เหล่สายตาไปอีกทางด้วยท่าทางเบื่อหน่ายอย่างนั้น
“ผมไม่ได้มีการบ้านวิชาเดียวนี่ครับ ก็อยากจะรีบทำให้เสร็จ..เก็บข้อมูลเสร็จ ต้องนำไปวิเคราะห์ กลั่นกรอง เรียบเรียงเนื้อหาใหม่เพื่อนำไปเขียนรายงาน แล้วต้องเตรียมวิดีโอพรีเซ้นต์อีก” ผมพูดบอก
“แค่ยี่สิบคะแนน สั่งซะประสาทเลยนะ” พี่คิวพูดเหมือนว่าไปถึงอาจารย์
“เปล่าหรอก พวกผมคิดกันเองน่ะ เหอะๆ” ผมยิ้มแหย  เพราะผมอยากได้คะแนนเต็มยี่สิบนี่ครับ  ถ้าเกรดตกขึ้นมาผมต้องซวยแน่ๆ  ไม่ใช่ซวยแค่ผมแต่มันจะส่งผลไปถึงแม่ของผมด้วย  เพราะตอนนี้ผมได้ทุนเรียนฟรีแบบไม่ต้องใช้คืนอยู่ซึ่งผมต้องพยายามอย่างไรก็ได้ไม่ให้เกรดต่ำกว่าเกณฑ์ 
“วุ่นวาย” พี่คิวว่าเสียงห้วน  ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะไม่ทราบว่าพี่เขาต่อว่าใครกันแน่  ผม..หรืออาจารย์


ตื๊ด  ๆ   ๆ 


ผมนั่งมองเพราะมันไม่ใช่โทรศัพท์ของผม  พี่คิวเหลือบตามองมือถือของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนจะหยิบไปดู  และเริ่มทำหน้าอึนๆเหมือนไม่อยากรับสายเสียเท่าไหร่
“อะ..ไร” ผมถามอย่างงงๆเพราะพี่เขาดันยื่นโทรศัพท์มือถือของพี่เขามาให้ผม 
“รับให้หน่อย” พี่คิวบอก  ผมพยักหน้าพร้อมกับรับมาถืออย่างสงสัย  มองไปที่หน้าจอ  มันโชว์ว่า  ~R..Fa~ 
“เออ เดี๋ยวๆ” ก่อนที่ผมจะกดรับสาย  พี่คิวทักไว้ก่อนเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“รับไปเหอะ” พี่คิวพยักหน้าสั่ง  ผมขมวดคิ้วเพราะตามอารมณ์ของพี่เขาไม่ถูก  สุดท้ายผมก็ต้องกดรับสายตามคำสั่ง
“สวัสดีครับ” ผมพูด
“...............” ปลายสายเงียบไป
“เค้กเหรอ!” พี่ฟ้าถามเสียงดัง
“ครับ” ผมตอบ
“ฮันแน่ รับของไอ้หลานบ้าได้ไงอ่ะ” พี่ฟ้าทำเสียงทีเล่นทีจริง  ผมเหลือบตาไปเห็นพี่คิวชูกระดาษที่เขียนขึ้นว่า “เมื่อเช้า..ทิกเกอร์โทรมา”  พี่คิวทำท่าทำทางเหมือนบอกให้ผมพูดบอกพี่ฟ้า
“พี่ฟ้าฮะ..เมื่อเช้า ทิกเกอร์โทรมา” ผมพูดชัดถ้อยชัดคำ
“................” พี่ฟ้าเงียบไปสนิทไปครู่หนึ่ง  ผมใจเต้นตึกตักอย่างรอลุ้นว่าผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า
“ไอ้คิวอยู่ตรงนั้นใช่ไหม!!” พี่ฟ้าพูดกระแทกเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆ” ผมนั่งอึ้งเพราะอยู่ๆพี่คิวก็ขำออกมาเสียงดัง  มันเป็นปรากฏการณ์ที่ไม่ธรรมดา  เพราะพี่คิวขำ..พี่เขาหัวเราะอ่ะครับ  พระเจ้า ToT ช่วยบอกหนูด้วยว่านี่คือความจริง!!
“ขอพี่คุยกับมันหน่อย” พี่ฟ้าพูด  ผมยื่นโทรศัพท์มือถือคืนให้พี่คิว
“โหล” พี่คิวรับไป  ปากของพี่เขาก็ยังไม่หุบยิ้มดี
“ไร..ก็มันโทรมาจริงๆ” พี่คิวพูดแกมขำ
“จะไปรู้รึไง แคร์เมื่อไหร่” ผมนั่งฟังอย่างตั้งใจ
“หึ..คุณไม่พอใจอะไร เป็นผู้ใหญ่หน่อยนะ” อืม..เลวจริงๆ  ขนาดอาของตัวเองแท้ๆยังกวนได้อีกนะครับ  ผมละเชื่อพี่เขาเลย
“เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะมั้ง” พี่คิวเหลือบมามองหน้าผมแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือกลับมาให้  ผมรับมา
“ครับ” ผมพูดทักปลายสาย
“อยู่กินข้าวเย็นกับพี่นะ เดี๋ยวพี่ก็กลับละ” พี่ฟ้าพูด
“ไม่เป็นไรครับ เค้ก..เกรงใจ” ผมบอก
“น่า..อยู่เหอะ นี่กัสก็จะไปกินด้วย..เห็นว่าจะไปขอยืมหนังสือคิวมันน่ะ” พี่ฟ้าบอก
“งั้น..อยู่ก็ได้” ผมยิ้มตอบ  ถ้าพี่กัสมาอยู่เป็นเพื่อนก็ไม่เป็นไร  ผมอยากกินข้าวฟรี  อีกอย่างบ้านพี่ฟ้าทำอาหารอร่อยมากจนไม่สามารถรั้งความอยากของผมไว้ได้ด้วยน่ะนะครับ
“หึ..โอเค งั้นแค่นี้นะครับ เจอกัน”
“ครับ” เมื่อพี่ฟ้าตัดสายไปแล้ว  ผมก็วางโทรศัพท์มือถือลงตรงหน้าพี่คิวอย่างเดิม
“ทิกเกอร์คือใครเหรอฮะ” ผมถามทันที
“ยุ่งน่า ไม่ใช่เรื่องของเด็ก” พี่คิวว่าให้
“ชิ..”
“แล้ว..พี่คิว กับพี่ผู้หญิงคนนั้น เป็นแฟนกันเหรอ” ผมถามเพราะได้จังหวะพอดี 
“ยุ่ง” พี่คิวว่าอีก
“งั้นแสดงว่าใช่” ผมพยักหน้าแกล้งไม่สนใจที่พี่เขาว่าให้เลย
“เพื่อน” พี่คิวพูดเสียงห้วนสั้น
“อะนะ” ผมยิ้มกลับให้อย่างไม่เชื่อ  พี่คิวหยิบปากกาใกล้มือมาตีหัวผมเบาๆ
“เจ็บนะ” ผมว่าหน้างอ  ด้ามปากกาดันแข็งอีก  ดูท่าจะแพงมากด้วย  ตีมาได้..สงสารปากกาออก
“เอาเร็วๆ..จะถามไรอีก” พี่คิวกระแทกเสียง
“มีแผนการตลาดป่ะครับ อยากเห็น” ผมถาม
“ไม่มีอ่ะ อยู่ที่บริษัท” พี่คิวตอบหน้าตายแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง  ผมนั่งมองอย่างอ้อนวอน
“ไว้ให้เลขาเตรียมให้วันหลังแล้วกัน”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มผงกหัวให้ในทันที
“คุณคิวคะ คุณพ่อคุณโทรมาค่ะ” ผมกับพี่คิวหันกลับไปมองป้านิดที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ผมไม่รับ” พี่คิวตอบเสียงแข็งและไม่ได้หันไปมองหน้าป้านิดแต่อย่างใด  ป้าแกหน้าเสีย  ยังคงคุกเข่านั่งอยู่ที่ปากประตูห้องเหมือนไม่ยอมไปไหนแต่กลับมีท่าทีเกรงกลัวพี่คิวอย่างเห็นได้ชัด  ผมเองก็หน้าเสียด้วยเพราะไม่รู้ว่าอยู่ๆบรรยากาศเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้อย่างไร
“คุณ..คะ” ป้านิดเรียกเสียงเบา
“ป้า!!” ทั้งผมและป้านิดสะดุ้ง
“ฮื้ม” พี่คิวถอนหายใจแรง  ลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องไปในทันที  ผมนั่งนิ่ง  ใจเต้นแรงเพราะเมื่อกี้ตกใจมากจริงๆ  ปรับอารมณ์ไม่ทันด้วย  ป้านิดออกจากห้องไปแล้ว  ทิ้งไว้เพียงผมที่ยังคงอึ้งไม่เลิก 
ผมยังคงนั่งอยู่ในห้องนี้  พี่คิวหายไปนานมาก  จนเกือบครึ่งชั่วโมงพี่เขาก็ยังไม่กลับมา  ผมทนไม่ไหวจึงลุกเดินดูหนังสือไปทั่วห้อง  อีกฝั่งของห้องเป็นที่วางแผ่นซีดีมีทั้งแผ่นภาพยนตร์และแผ่นเพลงไม่น่าจะต่ำกว่าหนึ่งพันแผ่น
“เฮ้ย อลิส” ผมหยิบแผ่นออกมาดู  ภาพยนตร์ Alice in Wonderland เป็นภาพยนตร์ที่ผมดูไปมากกว่าสามรอบได้แล้วละมังครับ
“The lightning thief” ผมบ่น  อ่านถูกรึเปล่าไม่ทราบ  แต่ทราบเพียงว่าหน้าปกหน้าสนใจสำหรับผมมาก
“................” ผมหันกลับไปมองเพราะได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา  ผมยืนนิ่งมองพี่คิวที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
“โทษที” พี่คิวพูดเสียงเรียบ  ผมพยักหน้าให้ประมาณว่า..ไม่เป็นไร  ไม่รู้เหมือนกันว่าที่พี่เขาขอโทษนั้นหมายถึงการเข้ามาอย่างไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงในตอนนี้  หรือขอโทษที่เสียงดังไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วกันแน่  ผมวางแผ่นซีดีกลับเข้าที่เดิม  พี่คิวหันมาเห็นพอดี
“จะเอาไปดูก็ได้นะ” พี่คิวพูด
“ของพี่เหรอครับ” ผมถามทันที  เพราะทั้งหมดเป็นภาพยนตร์แนวที่ผมชอบดูทั้งนั้นเลย
“อืม” พี่เขาพยักหน้าตอบ
“ผมเอาไปดูได้แน่เหรอ” ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งเพราะผมอยากขอยืมไปดูใจจะขาด
“สามเรื่อง ไม่เกิน..ยืมห้ามดองเกินสองอาทิตย์” พี่คิวพูด
“โหดอ่ะ สี่เรื่องได้ป่ะ” ผมต่อรอง
“อืม” พี่เขาพยักหน้าตอบส่งๆอีกครั้ง  ผมยิ้มแป้นรีบหันกลับมาเลือกแผ่นทันที  ผมยืนเลือกแผ่นซีดีจนได้เรื่องที่อยากดูครบสี่แผ่นก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ  พี่คิวนั่นอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
“.................” ในห้องเงียบไร้เสียงรบกวนใดๆ  ผมมองที่หน้าปกแผ่นซีดีแล้วเงยขึ้นมองหน้าพี่คิวสลับไปมา
“อะไรของนาย” พี่คิวพูด  สีหน้าเหมือนสงสัย  ผมหยิบแผ่นขึ้นมาดูแล้วยื่นแผ่นเข้าไปใกล้หน้าของพี่คิวอย่างอดไม่ได้
“พูดให้ดีนะ” พี่คิวพูดเสียงเข้ม
“หึหึ” ผมหัวเราะแล้วชักมือกลับ
“หน้าตาพี่ไม่ได้เข้ากับแผ่นหนังพวกนี้เอาซะเลยนะ” ผมเลิกคิ้วยิ้มบอก  พี่คิวไม่ได้ตอบโต้อะไรอย่างผิดคาด
“พี่ชอบดูเหรอ” ผมถาม  อยากให้พี่เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น  ไม่รู้ว่าเมื่อกี้เกิดอะไรและไม่รู้ว่าหายเครียดแล้วรึยังแต่พี่เขาดูแปลกไป  พี่คิวพยักหน้าตอบให้ผม
“ผมก็ชอบ ชอบมากเลยอ่ะ..ไม่นึกว่าพี่จะมีเยอะขนาดนี้ ไว้..เอ่อ ผมมาขอยืมอีกได้ไหม” ผมพูดไม่หยุด  ไม่อยากเช่าหรือซื้อเพราะมันเปลืองทุนในกระเป๋าสตางค์ของผม
“เชิญ” พี่คิวตอบ 
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้ม  ก้มลงอ่านเรื่องย่อที่ปกหลังอีกครั้ง
“ชอบมากเหรอ” พี่คิวถามขึ้นก่อนที่จะหยิบแว่นสายตาขึ้นมาใส่อีกครั้ง
“อื้ม ความรู้สึกเดียวกับเวลาที่เห็นเด็กกับเห็นเค้กนั่นแหละ” ผมยิ้ม
“แล้วยิ่งถ้าได้กินเค้กระหว่างที่ดูหนังด้วยนะ สุโค่ย” ผมชูมือขึ้นสูงเหนือหัว
“เว่อร์” พี่คิวเบะปากว่า
“เปล่าสักหน่อย” ผมเบะปากกลับให้บ้าง
ผมหยิบหนังสือที่วางอยู่แถวนั้นขึ้นมานั่งอ่านบ้างเพราะไม่อยากรบกวนพี่คิวที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่  และแน่นอนว่าผมไม่กล้าเข้าเรื่องงานของผมอีกเพราะผมรู้สึกเกรงใจ  ผมคิดว่าสถานการณ์นี้ไม่เหมาะจะเข้าเรื่องแบบนั้นเท่าไหร่นัก  ผมได้ถามสิ่งที่อยากรู้เกี่ยวกับเรื่องราวในหนังสือบ้างเป็นระยะ  และไม่ว่าผมจะมีคำถามในรูปแบบไหน  พี่คิวก็สามารถตอบคำถามผมได้หมดเลยละครับ  มันน่าทึ่งสำหรับผมมากเลยล่ะ  ถึงแม้คำพูดที่ตอบมาแต่ละครั้งจะฟังดูเหมือนเต็มใจบ้างไม่เต็มใจบ้างก็เถอะนะ


ปี๊มมมมมมม !!


ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงแตรดังมาก  เสียงดังเหมือนมาจากที่หน้าบ้านของพี่คิว  เป็นการบีบแตรที่ดูไร้มารยาทอย่างไรชอบกล
“ใครครับป้า” พี่คิวถามป้านิดที่กำลังวิ่งออกไป
“ไม่ทราบค่ะ แต่น่าจะเป็นรถของบ้านนั้น” ป้าตอบสีหน้าไม่ดีนัก  ผมเริ่มรู้สึกแปลกใจขึ้นมา  เพราะทั้งเสียงแตรและสีหน้าของป้านิดทำให้ผมรับรู้ได้ถึงกลิ่นแปลกๆ  พี่คิวยังคงนั่งนิ่งและเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ผมจึงต้องทำตัวปกติตามน้ำไป  สถานการณ์มันแปลกจนผมไม่กล้าถามอะไรออกไปอีก


ปึก !!!

..................>>>><<<<..................

[Chk~a]

 ทิกเกอร์ คือใครล่ะ้เนี่ย
แฟนพี่ฟ้าหรอ?

[bobie]

ปึก! อะไรอ่ะ
ทิกเกอร์อีก
ผู้หญิงที่ถ่ายรูปคู่พี่คิวด้วย
เค้าคือใครกันเนี่ย

[harumi]

มีแต่เรื่องมาให้คิดตลอด

[ขนมหวาน]

มีตัวละครเพิ่มเติมมาอีกแล้ว
ทิกเกอร์ who are you???
เค้กน่ารักอ่ะ เริ่มกล้าต่อปากต่อคำกับพี่คิวละ
ยังมีปริศนาหลายชิ้นที่คนอ่านแอบสงสัย
คงต้องตามกันไปเรื่อย ๆ

[lookfa]

 

[bytoey]

ค้างอะ

[plaraya]

มีอะไรมาให้ตื่นเต้นอีกเเล้ว

[Whatever it is]

เสียงไรอะ ตอนท้าย

[SuSaya]

เหมือนว่าพี่คิวจะมีปัญหากับทางบ้านตัวเองนะ
พี่ฟ้ารีบ ๆ กลับมาเถอะ

[Crossley]

จะบอกว่าความสัมพันธ์ก้าวหน้าัมันก็ใช่นะ
แต่ปมมันเยอะเกินจนไม่มีอารมณ์จะหวาน
ระทึกซะมากกว่า 
ตื่นเต้นนนน

[rujaya]

ใครมาอะ น่ากัว

[โจ๊กกุ้ง]

รถใครอ่ะ  ปะป๊าพี่คิวป่าว

[CarToonMiZa]

ค้างอ่ะค๊าบบบบบ
เนื้อเรื่องมันชวนให้
คิดเยอะไปมั๊ยยยยยย
1+เป็นกำลังใจให้จ๊า

[Bowbonk]

เฮ้ย   ใครบีบแตรฟร๊ะ 

เหนมั๊ย   เลยค้างเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

[nunamicky]

อ้าว..."ปึก" เนี่ยหัวเบบี้ฟาดโต๊ะเปล่าจ๊ะ?
อ่ะ ล้อเล่น
 

[konnarak]

ค้างอะ  ใครมา   

ทิกเกอร์  คือใคร

[pklove]

ค้าง ค้าง

[mundoo]

อ๊าก..........ค้าง!!!

ทิกเกอร์ คือใคร?

แล้วใครมา..?

[- คราส -]

ค่อยสนิทกันแล้ว 

บ้านนี้ปริศนา่เยอะแท้

  

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

ปึก !!! เสียงไรคะเนี่ย ???
ทิกเกอร์น่าจะเป็นเด็ก รึป่าวน้า
พี่คิวยิ้มบ่อยขึ้นน้า แอร๊ยยยยยย 

[murasakisama]

ปึก !!! คือ

[pooinfinity]

รู้สึกเหมือนกับระเบิดจะลงยังไงม่ะรุ

[cocoaharry]

ปึก อะไร =[]=?

[ladymoon_yy]

ทิกเกอร์คือ.......แฟนพี่ฟ้าหรือป่าว   

[roseen]

อะไร

[chantana]

+1  ให้จ้า

มีคนน่าสงสัยเพิ่มมาอีก 2 คนซินะ   

คือ ทิกเกอร์  กับ  นิกกี้         

มาเฉลยด่วย      

[topsupparit]

ยังไม่ได้อ่านตอน 10 เลย อิอิ ต่อเร็วมากๆๆ น่าร๊ากกกกก