หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[skysky]

น่าร้ากกกกก ทั้งเค้ก กัส พี่ฟ้า 
ชอบตอนที่กัสให้พี่ฟ้าอุ้มไปที่รถ น่ารักไปไหน 55 เซนมีแอบเป็นห่วงหน่อยๆด้วยนะ 55 คิดไว้แล้วว่าคู่นี้ต้องมีอะไรๆแน่ๆ 
อยากอ่านต่อๆ ยิ่งอ่านเรื่องนี้ก็ยิ่งอยากอ่านต่อไวๆเหมือนมีเรื่องราวให้เราต้องรู้อีกเยอะ กร๊ากกกกก
  ส่งกำลังใจให้ เบบี้ 

[loverken]

 
เซ็นกับกัสจะรู้ใจกันม๊ายยย

[nam11734]

เซ็นกัสคู่นี้ยังๆอยู่นะ
เค้กน่ารักอะ^^

[konnarak]

เค้ก ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะนะเนี้ย  สุดยอด  ห้าๆๆๆ

[zomtum]

  น่ารักกๆๆ  >"<

พี่ฟ้าน่ารัก คิกๆๆ  พี่เซน ต้องแอบชอบกัสแน่ๆๆเร ยย ฮี่ๆๆ

[Madness69]

น้องเค้ก+พี่คิว ตอนนี้ปล่อยเค้าไปก่อน
ตอนนี้สนใจเป็นพิเศษ พี่ฟ้า+พี่เซ็น+น้องกัส 3 คนนี้มันยังไงกันน้อ

ขอบคุณไอ้น้องบี้ไม่ได้มาเมนท์ให้ทุกตอน (นิสัยเสียเนอะ ^^)
แต่+ทุก+ให้เหมือนเดิมไม่เคยขาดเน้อ
 

[Whatever it is]

เค้กน่ารัก

[ladyzakura]

น้องเค้กได้เบอร์พี่คิวแล้วเฟ้ยย.. ฮ่าๆๆ

จะว่าไปพี่เซ็นก็น่ารักดีนะ

แต่พี่ฟ้าน่ารักสุด สรุปทิกเกอร์คือใครอ่า?

[kenghan]

กัส เซ็น ต้องมีไรซ่อนอยู่แน่ๆเลย

[amito]

กัสเอ้ย ไอ้ขึ้นรถเมล์ไม่เป็นไรหรอก แต่ขึ้นแล้วตกลงมานี่ซิ ดูซิเป็นเรื่องเลย เราก้อว่ากัสเซ็นนี่มี something กันแน่ๆเหมือนหลายๆเม้นแหละ

วันเสาร์หน้า เค้กจะได้ไปเที่ยวเอ้ยไปถ่ายรูปโรงแรมคิวแล้ว ตื่นเต้นจัง ลุ้นคู่นี้อยู่ว่าจะเป็นไงต่อไป

[jeaby@_@]

ทำไมมันน่ารักอย่างนี่้

พี่คิวเนียนนะ เอาเบอร์น้องไปละ
ชอบเค้าอะเด้

[nbee]

อยากรู้ซะแล้วว่ากัสกับเซ็นนี่ต้องยังไงกันแน่ๆเลย

แล้วฝนอีกอย่าบอกว่าแอบชอบคิวนะ วุ่นแน่

[netwoon.km]

อยากอ่านตอนต่อไปแย่แหละ
อ่านแล้วมีอะไรให้เอาไปคิดเยอะแยะเลย คึคึ
กัสเซ็นต้องมีซัมติ่งกันแน่ๆ

[CarToonMiZa]

คิดถึงคิดถึงคิดถึง

[chi_kung]

กรี๊ดดดด ตามอ่านทันแล้ว น่ารักมากกกกกก ชอบหมดทุกคนเลย น่าร๊ากกกกกกกกกกก      

[~มือวางอันดับ1~]

+1 นู๋กัส น่ารัก ม๊าก 

[เบบี้]

~14~

ณ  โรงแรม SBT..
“มาพบคุณอัครวินท์..ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายการอาหารครับ” ผมบอกพนักงานที่ประจำอยู่ที่เคาร์เตอร์ 
“นัดไว้รึเปล่าคะ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มถามผม
“นัดครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“ขอทราบชื่อด้วยค่ะ”
“เค้กครับ” ผมตอบ  เธอกดโทรศัพท์ต่อสายเดี๋ยวนั้น   
“ค่ะ เรียนคุณอัครวินท์ คุณเค้กมาขอพบค่ะ” ผมยืนอ้าปากค้างเพราะเสียงของเธอหวานเป็นบ้า..
“เชิญนั่งรอก่อนนะคะ คุณอัครวินท์จะลงมาภายในห้านาทีค่ะ” เธอหันมายิ้มบอก
“ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มตอบให้เธอ
“ไปนั่งรอ” ผมหันไปบอกพีทและแก้ว  วันนี้ประมาณสายๆ  พีทอาสาไปรับผมและแก้วจากที่บ้านเพื่อมาที่โรงแรมนี้  พีทคงรู้ดีว่ามันคงจะขี้เกียจทำงาน  เรื่องเรียบเรียงจึงต้องยกให้แจ็คที่มาไม่ได้แทน
“สวยเนอะ มีความเป็นไทยแบบคลาสสิกดี” แก้วกวาดตามองไปทั่ว
“เฮ้ย! นั่นใครน่ะ..หล่อมากอ่ะ” แก้วร้องเสียงหลง  สะกิดแขนผมแทบหลุด
“เหอะๆ..” ผมหัวเราะมองคนที่คุ้นตา
“ก็พี่คิวไง” ผมบอกเธอ
“ห๊ะ” แก้วอุทานอ้าปากค้างมองพี่คิวที่กำลังเดินตรงเข้ามาทางพวกเรา  ก็แน่ล่ะที่แก้วจะจำไม่ได้  ทั้งทรงผม  หนวด  เสื้อผ้าแตกต่างจากวันที่แก้วเจอในครั้งแรกโดยสิ้นเชิง 
“ส..สวัสดีค่ะ/ครับ” พีทกับแก้วลุกขึ้นยืนไหว้พี่คิวอย่างนอบน้อม  ผมยืนยิ้มพร้อมกับยกมือไหว้ด้วย
“ตรงเวลาดี” พี่คิวพูดมองหน้าผม
“แน่นอน” ผมยักไหล่
“นี่พี่คิว..เพื่อนผมครับ คนนี้พีท คนนี้แก้ว” ผมแนะนำ
“สวัสดีค่ะ/ครับ” พีทกับแก้วยกมือไหว้อีกครั้ง  พี่คิวยกมือรับไหว้ทำหน้าเป็นศพอย่างเคย
“เชิญ” พี่คิวพูดพร้อมกับก้าวขาเดินนำ
“ตรงนี้เป็นล็อบบี้ ส่วนโถงกว้างตรงนี้ไว้สำหรับรับรองแขก” พี่คิวแนะนำ  พีทมีหน้าที่ถ่ายรูป  ส่วนแก้วมีหน้าที่จดรายละเอียดต่างๆ
“ก่อนที่แขกจะลง ทางโรงแรมจะมีการเช็คข้อมูลในแต่ละกรุ๊ปแล้ว..เพื่อไม่ให้ซ้อนกันมากเกินไป แน่นอนว่าทางโรงแรมได้เตรียมพนักงานเพื่อให้บริการเครื่องดื่มและของว่างไว้ด้วย” พี่คิวอธิบาย  นี่คงเป็นการพูดที่ยาวที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินพี่เขาพูดมา
“ในทุกครั้ง เราจะแนะนำน้ำที่ใส่ดอกมะลิ..เอ่อ แจกใบแนะนำโรงแรมทุกครั้ง เราจะมีทีมพนักงานเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับแนะนำรายละเอียดเกี่ยวกับโรงแรมให้แขกทุกคนฟังด้วย รวมถึงที่มาของน้ำดอกมะลิก็ด้วยน่ะนะ”
“จดไม่ทัน” แก้วกระซิบบอกผม  หน้าของแก้วจะทิ่มเข้ามาโดนผมอยู่แล้วคงเพราะกลัวว่าพี่คิวจะได้ยินนั่นละครับ
“พี่ครับ จดไม่ทันอ่ะฮะ” ผมยิ้มกว้างให้  พี่คิวเล่ห์สายตามามอง
“ไม่เป็นไรค่ะ จดทันค่ะๆ” แก้วรีบพูดแก้ตัว
“ไม่เป็นไรครับ ผมจะแนะนำช้าๆก็แล้วกัน” พี่คิวยิ้มให้แก้วเล็กน้อย
“ชั้นแรกส่วนมากจะเป็นของหวาน เค้ก เครื่องดื่ม พวกคาเฟ่อะไรประมาณนั้น..ส่วนชั้นสองจะเป็นอาหารไทยโดยเฉพาะ” พี่คิวพูดต่อ  พวกผมเดินตาม 
“ขอโทษค่ะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพี่คิว  เมื่อพี่คิวหยุดเดินพวกเราจึงหยุดด้วย
“สายจากคุณศักดิ์สิทธิ์ค่ะ” เธอยื่นมือถือให้อย่างนอบน้อม  พี่คิวรับไปถือไว้
“ขอตัวสักครู่นะ” พี่คิวบอกพวกผม  ผมพยักหน้าตอบให้  พี่คิวเดินไปคุยโทรศัพท์ไม่ไกลจากตรงที่เรายืนอยู่มากนัก 
“เท่..แต่ดูน่ากลัวไปหน่อยอ่ะ” แก้วบ่น
“เดี๋ยวก็ชิน” ผมบอก
“ยิ้มหน่อย” พีทหันกล้องมาทางพวกผม  ผมกับแก้วหันไปยิ้มให้กล้องในทันที
“เป็นร้อยรูปเลยมั้งวันนี้ มีแต่มุมดีๆทั้งนั้น” พีทบ่น
“โอเค ไปต่อกันเถอะ” พี่คิวเดินกลับมาบอกพร้อมกับเดินนำต่อ
“ส่วนชั้นสามจะเป็นเฉพาะอาหารนานาชาติ เราจะแบ่งเป็นโซนอาหารแต่ละชาติ..ทางโรงแรมจะเน้นให้เด่นเรื่องอาหารเป็นส่วนมาก เราดึงลูกค้าตรงจุดนี้”
“ซึ่งในแต่ละชั้น จะมีห้องไว้สำหรับแขกที่ต้องการมาสัมมนา..หรือจัดประชุมต่างๆ แต่ทางเราจะจัดมุมไว้ค่อนข้างส่วนตัวเพราะไม่อยากให้คนพลุกพล่านและรบกวนซึ่งกันและกันน่ะครับ” พี่คิวมองหน้าแก้วระหว่างที่พูดอยู่ตลอดเวลา  เราเดินตามไปเรื่อยๆจนถึงด้านนอกของโรงแรม  พี่คิวแนะนำบริเวณรอบๆ  เรื่องต้นไม้  การออกแบบต่างๆ  หลังจากนั้นพาขึ้นไปถ่ายรูปที่ชั้นสองและชั้นสามต่อ
“ทานอะไรกันมารึยังล่ะ” พี่คิวเลิกคิ้วถาม
“ถ้าอาหารเช้าน่ะเรียบร้อยแล้วครับ แต่ถ้าพี่หมายถึงอาหารกลางวันน่ะยัง” ผมตอบ
“ฉันก็ต้องหมายถึงอาหารกลางวันอยู่แล้ว นี่มันกี่โมงเข้าไปแล้ว..เรื่องแค่นี้ คิดไม่ได้เหรอ ยอกย้อน” พี่คิวว่าให้
“พี่ก็ยอกย้อนเหมือนกันแหละ ว่าซะยาว” ผมบ่นบ้าง  พีทกับแก้วหัวเราะชอบใจซะงั้น
“อยากกินอะไรล่ะ” พี่คิวถามอีก
“เค้กค่ะ” แก้วพูด
“อาหารไทย” ผมบอก
“อะไรก็ได้ครับ” พีทยิ้มตอบ
“โอเค..งั้นเดี๋ยวขึ้นชั้นสอง ไปร้านอาหารไทยแล้วกัน มีเค้กให้เลือกด้วยน่ะ” พี่คิวบอก  พวกผมเดินตามพี่คิวที่พาพวกผมขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสอง  ระหว่างที่เดินไปไม่ว่าพนักงานคนไหนเดินผ่านพี่คิวก็ต้องยกมือไหว้พี่เขากันทุกคนเลย  มันก็ยิ่งทำให้พวกผมรู้สึกเกร็งไม่ได้
“สวัสดีครับคุณอัครวินท์ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” พนักงานใส่สูทหรูหรา  ไม่น่าจะใช่พนักงานธรรมดา  เดินพุ่งตรงเข้ามาหาพี่คิวทันทีที่พวกเราก้าวขาเข้าเขตร้านอาหาร
“จัดให้ฉันหน่อย สี่ที่” พี่คิวบอก 
“เชิญครับ” พนักงานคนนี้เดินนำพาไปที่โต๊ะอาหารติดกับกระจก  วิวดีมากทีเดียว
“สั่งได้เลยตามสบายนะ ฉันขอเป็นเจ้ามือเองก็แล้วกัน” พี่คิวพูด
“ขอบคุณค้าบ” ผมยกมือไหว้ทันที
“เสียมารยาท” พี่คิวว่าให้  ผมชะงัก
“ง่ะ..ตรงไหนเนี้ย ผมอุตส่าห์ขอบคุณพี่นะ” ผมโวย
“ทำแบบประชด ไม่มีใครเค้าอยากจะรับกันหรอก” พี่เขาว่าทั้งที่กำลังเหลือบตามองเมนูไม่มองหน้าผม
“หึหึ” แก้วกับพีทหัวเราะ
“ชิ” ผมแลบลิ้นให้ทุกคน  ไม่เห็นมีใครเข้าข้างผมสักกะคนเลยอ่ะครับ..
พวกเราสั่งอาหาร  พี่คิวสั่งมาสามอย่าง  พวกผมสั่งมาคนละอย่างเพราะเกรงใจ  ทำให้พี่คิวต้องสั่งมาเพิ่มอีกอย่าง  คงกลัวว่าพวกผมจะกินไม่อิ่มละมั้งครับ 
หลังจากที่เรากินอาหารกลางวันกันเสร็จ  พี่คิวพาสำรวจไปทั่วโรงแรม  แต่จะใช้คำว่าทั่วคงไม่ได้เพราะมันกว้างมาก  เดินถ่ายเฉพาะห้องพักได้ไม่กี่ห้อง  อย่างเช่นห้องสวีทไม่สามารถเข้าไปถ่ายได้เพราะตอนนี้มีแขกพักเต็มหมดทุกห้อง  ส่วนเรื่องหลักการตลาด  มาตรฐานอาหาร  การบริหารโรงแรมพี่คิวได้ให้รายละเอียดมาคร่าวๆเพราะพี่คิวมีประชุมต่อตอนประมาณบ่ายสองนะครับ  เราจึงต้องแยกกันหลังจากนั้น

= = = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เค้ก ลูกค้ามา” พี่หมีเข้ามาเรียกผมที่นั่งอยู่ในห้องพักพนักงาน
“ครับๆ” ผมตอบรีบวางปากกาลง  ก่อนจะวิ่งออกจากห้องเพื่อไปด้านนอก  เนื่องจากวันนี้มีการบ้านทั้งสามวิชาที่ต้องส่งภายในวันพรุ่งนี้  ผมเลยต้องเทียวเข้าเทียวออกระหว่างด้านนอกกับห้องพนักงานอยู่ตลอดเวลาเพื่อทำการบ้านในขณะที่ไม่มีลูกค้าด้วย
“เอาออร์เดอร์เข้าไปให้พี่คิว แล้วออกมาเสิร์ฟ” พี่หมียื่นกระดาษให้  ผมพยักหน้าตอบและรีบทำตามที่พี่หมีสั่ง
“สลัดผักคิวปิด แซลมอนอบ..ซุปครีมหอมใหญ่มันฝรั่ง” ผมอ่านรายการอาหารให้พี่คิวฟัง


กริ๊ง~


“...................” เงียบคือคำตอบสุดท้าย  ฉิบแล้วครับ..ดูเหมือนพี่คิวอารมณ์จะไม่ดีนัก  ผมเลยรีบเอากระดาษออร์เดอร์ไปเสียบที่ประจำ  แล้ววิ่งไปรับจานอาหารที่พี่คิวเพิ่งทำเสร็จเมื่อกี้ในทันที
“นี่..” ผมอ้าปากจะถามถึงเมนูบนจานนี้ 
“Roast Beef........” พี่คิวพูดรัวและเร็ว  เสียงทุ้มต่ำอยู่ในลำคอทำให้ผมฟังไม่ถนัด  ผมยืนอ้าปากค้าง  ฟังไม่ทัน  แต่ดูเหมือนพี่เขาจะอารมณ์ไม่ดีมากจริงๆเพราะพี่เขาไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองผมแถมไม่คิดจะพูดทวนให้ผมฟังเลย  ผมรีบวิ่งออกจากห้องครัวพร้อมกับถาดอาหารในมือ
“อะ..อะไรไม่รู้อ่ะครับ โรสท์อะไรสักอย่าง..ฟังไม่ทัน” ผมรีบบอกพี่หมีอย่างร้อนรน
“เนื้อย่างกับยอร์คเชอร์พุดดิ้ง..จำ” พี่หมีสั่งเสียงแข็ง
“เนื้อย่างกับยอร์คเชอร์พุดดิ้ง” ผมพูดตาม  ตาจับจ้องที่จานอาหารเขม็ง  จำ..จำ..ต้องจำ
“ส่วนนี่..ออร์เดอร์ใหม่” พี่หมียื่นกระดาษให้
“ม..ไม่เอาหรอก พี่เอาไปเองสิ..เดี๋ยวเค้กไปเสิร์ฟ” ผมพูดท้วง  คนในห้องครัวน่ากลัวจะตายไป
“ไปเลย ชื่ออาหารยังจำไม่ได้..” พี่หมีดีดหน้าผากผมเดินหนีออกจากเคาร์เตอร์ไปพร้อมกับถาดอาหาร 
“ขอโทษครับ” ผมพูดทักคนในห้องครัวอีกครั้ง
“มัฟฟิ่นบลูเบอรี่แฟนตาซีหนึ่ง แครอทเค้ก แล้วก็ฮัมมิ่งเบิร์ดแฟนตาซีเซตสามครับ” ผมพูดบอก  รีบนำกระดาษไปเสียบที่เดิม  ต้องทำทุกอย่างให้เร็วเพราะในนี้มีบรรยากาศกดดันอบอวลเต็มไปหมด  มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนหายใจไม่ทั่วท้องเท่าไหร่
“เดี๋ยว” ผมชะงักหันกลับไปมอง  แง่ง..น่ากลัวที่สุด
“เอามัฟฟิ่นเข้ามาสอง แครอทเค้กหนึ่ง” พี่คิวสั่ง
“ครับ” ผมพยักหน้ารับและรีบวิ่งออกจากห้องออกมาเตรียมจาน 
“อะไรเค้ก” พี่ซีถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“มัฟฟิ่นสอง แครอทเค้กหนึ่งครับ” ผมบอกพร้อมกับหยิบที่คีบขนมปังมา  พี่ซีช่วยเปิดตู้เค้กให้ 
“อย่าซุ่มซ่ามเชียวล่ะ” พี่ซีพูดเตือนหลังจากที่ผมหยิบเค้กตามที่พี่คิวสั่งครบแล้ว  ผมพยักหน้าตอบ  นำเค้กทั้งสองจานกลับเข้าไปให้คนในครัว
“มีอะไรอีกไหมครับ” ผมถาม
“กี่โต๊ะ” พี่คิวเงยหน้าถาม
“สามครับ” ผมตอบ
“หยิบคัสตาร์ดออกมาให้หน่อย อยู่ในตู้สาม” พี่คิวสั่ง  ผมหันซ้ายหันขวามองหาตู้สาม
“หยิบจานกลมแถวสอง แกะคัสตาร์ดออก คว่ำลงบนจานขวามือ” พี่คิวสั่ง  ผมเงอะงะและเสี่ยงตายหยิบจานกลมแถวที่สองมา  จานกลมมีวางเรียงอยู่สี่จาน  ต่างขนาดกันไปเพราะแต่ละจานจะไม่เหมาะกับเมนูนั้นๆ  ผมแกะคัสตาร์ดออกอย่างประณีตที่สุดเพราะกลัวมันจะเละก่อนที่จะนำมันวางคว่ำลงบนจานด้านขวาบน
“ไปหั่นมะเขือเทศให้หน่อย หั่นแบบที่วางอยู่นั่นแหละ” พี่คิวสั่ง  พี่เขาเดินมาที่จานคัสตาร์ด  ผมเดินไปที่เขียงอย่างช่วยไม่ได้  มีมะเขือเทศลูกเล็กแช่อยู่ในถ้วย  มะเขือเทศบางลูกถูกหั่นไปบ้างแล้ว  และรอบนี้ผมก็ต้องเสี่ยงตายอีกครั้ง  ระหว่างที่ผมหั่นมะเขือเทศอยู่ได้เพียงไม่กี่ลูก  เงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าจานคัสตาร์ดที่ผมนำคัสตาร์ดไปวางเมื่อกี้ได้ตกแต่งอย่างสวยงามเรียบร้อยแล้ว
“เอาไปเสิร์ฟ” พี่คิวบอก
“ล้างมือก่อน เช็ดให้แห้งด้วย” พี่คิวสั่งคิ้วขมวด  ผมรีบล้างมือตามที่สั่งในทันที  พี่เขาสั่งอย่างไรก็ควรทำตามในทันทีไม่ควรขัด  พวกพี่หมีเคยเตือนผมเรื่องนี้มาก่อนหน้าแล้วนะครับ
“ผมกดดันนะพี่อ่ะ” ผมบ่นเพราะทนไม่ไหวแล้ว
“เร็วๆเลย” พี่คิวว่าไม่หยุด  ผมรีบหยิบผ้าเช็ดมือมาเช็ดจนแห้งสนิท  รีบนำจานคัสตาร์ดวางบนถาดและนำออกมาเสิร์ฟทันที
“เฮ้อ..หายใจไม่ทัน คนก็ไม่ได้เยอะอะไร ทำไมคนในครัวถึงกดดันจริง” ผมบ่นเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางบ้างแล้ว
“หึ..พี่เค้าเป็นคนทำงานเร็วน่ะ ถึงไม่ค่อยอยากให้มีลูกมือไง” พี่กัสพูดบอก
“แล้วตัวเองก็แทบทำไม่ทันอะนะ” ผมว่า
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก พี่เค้ามืออาชีพนะ..ไม่งั้นไม่อยู่มาถึงทุกวันนี้หรอก ที่เร่งหน่อยก็เพราะไม่อยากให้ลูกค้ารอเท่าไหร่อ่ะนะ” พี่กัสยักคิ้วบอก
“งั้นพี่กัสเข้าไปในครัวเลย เค้กไม่เอาแล้ว” ผมดันตัวพี่กัสบ้าง
“ไม่เอาหรอก ฮ่าๆๆ ตัวเองดวงไม่ดีเองอ่ะ สมน้ำหน้า” พี่กัสยิ้มเยาะ
“เดี๋ยวจิ้มแผลเลย” ผมชูนิ้วแกล้ง  แผลที่พี่กัสได้รับจากการตกลงเมล์วันนั้นยังไม่หายดีนะครับ
“เอ้ เค้กอ่ะ” พี่กัสทำปากจู๋พร้อมกับนำแขนหลบผมอย่างกลัวๆ
“เอ่อ พี่ฟ้าครับ” ผมเรียก  พี่ฟ้าเลิกคิ้วเดินเข้ามาหาผม
“วันนี้เค้กกลับด้วยได้ไหมครับ” ผมถาม  ที่จริงวันนี้ผมเลิกเร็ว  เลิกทุ่มครึ่งแต่ผมยังไม่อยากกลับ  กะว่าจะทำการบ้านบางส่วนให้เสร็จระหว่างรอพี่ฟ้าปิดร้านประมาณสองทุ่มครึ่งก่อน  อีกอย่างกลับทุ่มครึ่งหรือสองทุ่มครึ่งรถติดไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกครับ  ดีซะอีก..กลับสองทุ่มครึ่งได้นั่งรถกลับฟรี  แถมการบ้านเสร็จบางส่วนอีกด้วย
“ได้สิ ติดใจพี่แล้วใช่ม้า” พี่ฟ้ายิ้มลูบหัวผม
“กินเด็ก” พี่กัสว่า
“หึ..พี่ไม่กินเด็กดื้อหรอกไม่ต้องห่วง” พี่ฟ้าย้อน
“กัสไม่ดื้อนะ” พี่กัสเข้าไปกอดแขนพี่ฟ้าในทันที
“เข้าครัวก่อน” พี่ฟ้าบอก
“โหย เข้าไปเลย..หลานพี่มีองค์ลงอีกละ” พี่กัสฟ้อง
“หึ..ไม่ชินเหรอ” พี่ฟ้ายิ้มก่อนจะเดินเข้าครัวไป  หลังจากที่ผมช่วยงานจนหมดเวรงานของผม  ผมกลับเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งทำการบ้านต่อจนถึงสองทุ่มครึ่ง  การบ้านเสร็จไปสองวิชาพอดิบพอดี 
“พี่กัส..เขียนเรียงความภาษาอังกฤษให้เค้กหน่อยได้ไหมอ่ะ น้าครับ” ผมขยับเก้าอี้ให้นั่งชิดพี่กัสมากขึ้นเป็นการอ้อนขอ
“นี่..ภาษาไทย” ผมยื่นกระดาษให้
“เขียนเลยเหรอ” พี่กัสถาม
“ครับผม” ผมยื่นกระดาษกับปากกาให้  พี่กัสรับไป  ผมได้แต่นั่งมอง
“ไปกันได้แล้วเด็กๆ” พี่ฟ้าเข้ามาเรียก
“เดี๋ยวครับ แป๊บนึงได้ไหมอ่ะ..นะครับ” ผมส่งสายตาอ้อนวอนพี่ฟ้าด้วย  พี่ฟ้าขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแล้วเดินเข้ามาหาผม 
“ให้พี่กัสเขียนเรียงความให้แป๊บนึง จะเสร็จแล้วครับ” ผมบอกพร้อมเก็บของที่เหลือไปด้วยจะได้ไม่เป็นการเสียเวลา  พี่กัสลงมือเขียนเร็วมาก..สุดยอดไปเลย โว้ว~
“การบ้านของตัวเองรึการบ้านกัส ทำไมไม่ทำเอง” ผมเงยหน้ามองหน้าพี่คิวที่พูดว่าผมเสียงแข็ง  ผมหุบปากลงเพราะเถียงไม่ออก  เขียนเองน่ะเขียนได้นะครับแต่คือตอนนี้เวลากระชั้นชิดไปหน่อย  และหัวสมองผมต้องกลั่นกรองในการคิดและเปิดพจนานุกรมอาจจะทำให้เสียเวลา  เมื่อกลับถึงบ้านผมต้องรีบอ่านหนังสือและเข้านอนให้เต็มอิ่มสำหรับพรุ่งนี้อีกด้วยนะสิครับ
“เด็กสมัยนี้นี่นะ” พี่คิวส่ายหัว  เลื่อนเก้าอี้นั่งลง
“มันจำเป็นนี่ ก็แกรมม่ามันยากนี่ครับ” ผมพูดเสียงเบา
“ฝึกสิ” พี่คิวว่าอีก
“ไปว่าน้อง” พี่ฟ้าปรามพี่คิว
“วันพุธฉันว่างหลังบ่ายสอง ถ้าจะเอาเอกสารอะไรที่ว่า..ก็ไปเอาเองที่บ้านแล้วกัน” พี่คิวพูด
“เอามาให้หน่อยไม่ได้เหรอครับ” ผมต่อรอง
“ฉันเป็นเบ้นายเหรอ” พี่คิวย้อน  เหสายตามามองเหล่ผมด้วย
“ง่ะ..” ผมทำปากขมุบขมิบ  พี่ฟ้ากับพี่หมียืนขำ
“งั้นประมาณบ่ายสามโมงกว่าๆจะไปเอาก็แล้วกันครับ” ผมตัดบทบอกอย่างช่วยไม่ได้
“ดีเลย..งั้นอยู่กินข้าวเย็นกับพี่นะ” พี่ฟ้าพูดเสียงดัง
“เอ่อ..”
“นี่ก็ท่าจะบ้า ชวนคนอื่นให้มากินข้าวบ้านตัวเองตลอด..ขาดความอบอุ่นรึไง” พี่คิวพูดทำหน้าเซ็ง
“ก็แน่ล่ะ กินข้าวกับหลาน..หลานไม่พูดด้วยสักคำ” พี่ฟ้าย้อน
“บนโต๊ะอาหาร ใครเค้าสอนให้พูดกัน” พี่คิวย้อนอีก
“ชิ..นะเค้กนะ กินข้าวบ้านพี่เถอะ แล้วเดี๋ยวพี่ให้คนรถไปส่งถึงบ้านเลย” พี่ฟ้ายิ้ม
“ก็ได้ครับ วันพฤหัสนี้เค้กไม่มีเรียน กลับดึกได้” ผมตอบ
“ดีจัง..ทำอะไรกินดีน้า” พี่ฟ้ากำมือ  เงยหน้าเพ้อใหญ่
ค่ำนี้พี่คิวขับรถไปส่งผมถึงบ้าน  และไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น  พี่ฟ้ากับพี่คิวเถียงกันตลอดทางจนผมถึงบ้านเลยละครับ  เถียงกันเรื่องติงต๊องมากๆ..เหมือนเด็กๆเลย  ผมซึ่งเป็นตัวกลางเลยได้แต่นั่งหัวเราะเหอะๆ  พี่คิวก็ไม่ยอมพี่ฟ้า  ส่วนพี่ฟ้าก็ไม่ยอมพี่คิวด้วยเหมือนกัน  ให้ตายเถอะครับอาหลานคู่นี้..

= = = = = = = =

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“คุณเค้กมาแล้วค่ะ” ป้านิดบอกคนในห้อง  พี่คิวเหลือบมองผมลอดผ่านแว่นสายตา
“หวัดดีครับ” ผมยกมือไหว้ 
“เอาหนังมาคืนด้วย” ผมบอก  เดินนำแผ่นซีดีไปสอดไว้ที่เดิมของมัน 
“นี่เอกสาร โปรชัวร์..แล้วก็อะไรที่นายน่าจะต้องการ” พี่คิวยื่นเอกสารซองสีน้ำตาลวางไว้บนโต๊ะ  ผมเดินไปหยิบมา
“ขอบคุณมากครับ” ผมก้มหัวบอก
“ครั้งนี้ก็คงพอแล้ว..ไม่ต้องรบกวนพี่ละ อาทิตย์หน้าคงจะรวมเนื้อหาเสร็จพอดี แต่ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมไว้ผมจะมาถามนะครับ”
“ก็ดี..ฉันก็ไม่ได้ว่างมาเล่นกับนายบ่อยๆหรอก” พี่คิวพูดบอก
“เล่นตรงไหน นี่มันการบ้านนะครับ..ตั้งยี่สิบคะแนนแน่ะ” ผมว่าหน้างอแต่พี่คิวกลับอมยิ้มให้
“ทำหน้างอ น่ารักตายล่ะ..ฉันไม่ใช่ไอ้อาหื่นกามนั่นหรอกนะ” พี่คิวถอดแว่นสายตาออกยิ้มๆ
“จะฟ้องพี่ฟ้า”
“หึ..เชิญ”
“ขออนุญาตค่ะ ของว่างค่ะคุณ” ป้านิดเดินนำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบและรีบย้ายก้นจากเก้าอี้ที่โต๊ะเขียนหนังสือนี่ไปที่โซฟาทันที
“นี่ฉันต้องคิดค่าอาหาร ค่าเอกสาร ค่าตัวฉันด้วยรึเปล่า..รู้สึกฉันจะมีแต่เสียกับเสียนะ” พี่คิวพูดขึ้น
“อ่านะ ถือว่าทำบุญสิครับ..เค้กเป็นเด็กหน้าตาดีตาดำๆคนนึงเองนะ แต่ถึงพี่จะเอาอะไรจากผม ผมก็ไม่มีให้หรอก” ผมบอกลอยหน้าลอยตาหยิบคุกกี้ขึ้นทาน  พี่คิวเงียบไป
“นี่..” พี่คิวเรียก  ผมหันไปมอง
“มูลนิธิที่นายไปวันนั้นน่ะ..”
“ครับ” ผมถาม  อืม..น้ำพั้นซ์บ้านพี่คิวนี่หวานกลมกล่อมจริงๆแฮะ 
“ทำไมไม่ดูดให้เสร็จก่อนถึงค่อยพูด” พี่คิวว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจอีกแล้ว
“ฮื้ม..ขี้บ่นจริง” ผมบ่น
“แล้ว..ถามเรื่องมูลนิธิทำไมเหรอครับ” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“อืม..เปล่า ก็แค่อยากรู้”
“แล้ว..ใครเป็นคนดูแลที่นั่นล่ะ อยู่ในระบบของรัฐรึเปล่า”
“คนที่เป็นคนดูแลชื่อคุณหญิงพวงทอง บ้านอยู่แถวๆนั้นแหละครับ เป็นคนมาซื้อที่ตรงนั้นไว้” ผมตอบ  พี่คิวพยักหน้า
“ที่จริง ตรงนั้นอ่ะจะถูกซื้อที่ไปทำบ้านของพวกคนรวย..ตอนแรกใครเป็นคนดูแลผมก็ไม่รู้จักเหมือนกัน เพิ่งมารู้ตอนที่คุณหญิงพวงทองเข้ามาขอซื้อที่ไว้เพื่อให้เด็กๆได้อยู่กันต่อนะครับ”
“บางครั้งก็มีคนมาบริจาคเงินบ้าง ส่วนมากก็จะเป็นพวกนักศึกษา คนทำงาน คนที่พอจะช่วยได้ทีละร้อยสองร้อยแหละครับ..นานๆทีถึงจะมีคนเอามาบริจาคเหยียบหมื่นเหยียบแสนน่ะ” ผมเล่า
“แล้วพี่อยากรู้ไปทำไม” ผมถาม
“ฉันอยากรู้ไม่ได้รึไง” พี่คิวย้อน
“ฮันแน่..อยากไปอีกละสิ” ผมยิ้มแซว
“ที่จริงพี่ก็คงรักเด็กเหมือนกันสินะ แต่คงทำเป็นฟอร์ม” ผมว่า
“นี่..” พี่คิวขึ้นเสียงปรามผม
“หึหึ” ผมหัวเราะหันมาดูดน้ำพั้นซ์ต่อ
“เดี๋ยวนี้ผมก็ไม่ค่อยได้ไปหาน้องๆเลย ตั้งแต่เข้ามหาลัย..นานๆไปที พี่อยากไปไหมล่ะ” ผมชวน
“วันไหน” พี่คิวถามทันที
“พี่ว่างวันไหนล่ะ ที่จริงพรุ่งนี้เค้กหยุดนะฮะ แต่..อยากพักอ่ะ เอาเป็นวันเสาร์ตอนเย็นไหม เค้กเลิกงานพอดี” ผมบอก
“อืม ก็ได้..แล้วถ้าเราไปตอนเย็น เราต้องทำอะไรไปบ้างล่ะ อาหารเหรอ หรือว่าขนม” พี่คิวหันตัวเองให้หันมาคุยกับผมได้ถนัดมากขึ้น
“เดี๋ยวเอาไว้เค้กโทรไปนัดกับที่นั่นก่อนแล้วกันว่าเราจะไป แล้วจะถามให้ว่าจะให้ทำเป็นอาหารหรือของว่าง”
“เด็กชอบกินอะไร เค้ก..หรือว่าทำขนมไทยดี” พี่คิวถามด้วยสีหน้าจริงจัง
“ขนมไทยเด็กไม่ค่อยชอบหรอกครับ ถ้าชอบก็คงจะเป็นลูกชุบ..พี่อยากทำเค้กไปเหรอ ก็ได้นะ..เดี๋ยวเค้กช่วย”
“ไม่เป็นไร วันเสาร์ฉันว่างทั้งวัน..ถ้าได้เรื่องยังไง โทรบอกด้วยแล้วกัน”
“แล้วพี่คิวจะไปรับผมไหมครับ” ผมหันตัวเองให้ตรงกับพี่คิว
“จะสงเคราะห์ให้แล้วกัน” พี่คิวตอบพร้อมกับยักคิ้วกวน
“ชิ” ผมเบะปากให้ก่อนจะหันตัวกลับมานั่งกินอาหารต่อ
ผมนั่งกินอาหารว่างที่ป้านิดนำมาเสิร์ฟจนหมด  ยกถาดเข้าไปให้ป้าแกในครัวแต่กลับโดนป้าแกดุมาว่าอย่ายกมาให้ในครัวแบบนี้อีกเพราะป้าจะมาเก็บเอง  ผมสำรวจในครัวสำหรับทำอาหาร  เป็นครัวใหญ่อยู่ทางด้านหลังบ้านแยกกับครัวสำหรับทำเค้กของพี่คิว  หลังจากที่สำรวจครัวจนหนำใจแล้ว  เดินกลับเข้าห้องหนังสือกลับไม่เจอพี่คิวอยู่ที่นั่นแล้ว  ผมมองผ่านกระจกที่ห้องหนังสือ  เห็นพี่คิวนั่งอยู่ที่สวน  ผมเลยเดินออกไปหา  โดนพี่เขาว่านิดหน่อยว่าเสียมารยาทอีกนั่นละครับ  แต่ผมไม่สนใจ  บ้านเงียบจะตายชัก  ขืนผมอยู่ในห้องหนังสือคนเดียวคงได้เป็นบ้าตายแน่ๆ  ผมนั่งคุยกับพี่คิวจนพี่ฟ้ากลับมาถึงบ้าน  เราช่วยกันทำอาหาร  ทานอาหารเย็นด้วยกันหลังจากนั้นพี่ฟ้าก็ให้คนขับรถที่บ้านขับรถไปส่งผมถึงบ้านเลยละครับ  สบ๊ายสบาย..

..................>>>><<<<.................

[boworange]

^
^
^
^
   จิ้มคุณเบบี้......

  คู่คิว กะ เค้ก...นี้เค้าไปแบบเรื่อยๆ....

  ชอบพี่ฟ้าอ่ะ...รุกเร็วดี....ตาคิวระวังพี่ฟ้าฉกน้องเค้กไปกินแทนนะคะ 

[bytoey]

 

[bobie]

อาหารแต่ละอย่างได้ยินชื่อก็หิวแล้วอ้ะ *-*

ความสัมพันธ์ของพี่คิวกะเค้กนี่เริ่มพัฒนาไปเรื่อยๆแล้ว
ขอให้รักกันไว ><

[DraCo_SLa13]

เดี่ยวนี้เค้าพัฒนาแล้ว   แหมๆๆ  พี่คิวมีอมย้งอมยิ้มนะเดี่ยวนี้

[nopkar]

รอฉากหวานๆจากพี่คิว...อิอิ

[iforgive]

อ่านแล้วหิวเลยอ่ะ

[FiZZ]

อยากรู้จริงๆเลย ว่าจะมารักกันได้ยังไง
ดูไม่มีวี่แววทั้งคู่เลย มันจะมาสปาร์คกันอีท่าไหนล่ะนี่ 

[a_tapha]

เค้กกับพี่คิวทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยๆ งี้มีหวังคืบหน้าแน่ๆ 

[~มือวางอันดับ1~]

กัสเด็กดื้อ น่ารัก อ่ะ    :z3:หงเราชอบ กัสมากขึ้นอ่ะ

[JJHJJH]

จิ้มบวกๆๆๆ
แหม๋ๆ ชวนกันทำบุญใหญ่เลย อยากทำบุญร่วมกันอ่ะดิ๊
พี่คิวน่ารักอ่ะ ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[harumi]

จะว่าไปพี่คิวก็ตลกดี
ตลกแบบโหดๆ

[ปลาทองสีชมพู]

ฮ่าๆๆๆ พี่คิว น่ารักขึ้นนะเนี๊ย
แต่ก็ยังคงมีมาดเหมือนเดิมเล้ยยยย
ดูเท่ห์ๆ แบบน่ากลัวๆ

[111223]

สนุกมากๆเลยจร้า อ่านรวดเดียวจบเลย ยิ่งอ่านยิ่งติด ฮ่าๆ
เค้กน่ารักมากๆเลย คิวก็ดูเย็นชาดี แต่แอบแฝงไปด้วยความอบอุ่น
เดี่ยวนี้ดูคิวอมยิ้มมากขึ้น ฮันแน่ หลงเสน่ห์เค้กเข้าแล้วใช่ไมหล่ะ ฮุฮุฮุ
เดี่ยวนี้สองคนเขามีเบอร์กันและกันแล้วนะเนี้ย น่าร๊ากกกกก
เมื่อไรสองคนนี้จะเป็นแฟนกันซะทีน๊า ต้องรอลุ้นกันต่อไป
แต่เราแอบลุ้นอีกเรื่องนะ ว่า กัสจังจะได้คู่กับใคร กัสจังก็น่ารัก
จะใช่คนเดียวกับที่เราคิดหรือเปล่านะ ฮ่าๆ แค่คิดก็สนุกแล้วซิ