หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[adangawa]

เย้ๆๆ เริ่มมีปฏิกิริยาเคมีแล้ว

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ลุ้นกันต่อไปว่า ความรักของสองคนนี้จะเริ่มขึ้นตอนไหน
และมีอีก2คู่ที่คลุมเครือ คือกัสกะเซน และฟ้ากับใครนะจำไม่ได้
อยากให้มีมาคั่นเวลาอ่านบ้าง คงจะสนุกดีเหมือนแสบกะปานไงครับ
ขอบคุณน้องเบบี๋นะ สู้ๆๆ

[murasakisama]

เริ่มมีพัฒนาการไปในทางที่ดีแล้ววววววววว อย่างงี้ต้องฉลอง

[bobie]

เริ่มปิ๊งๆกันแล้วใช่มะเนี่ย ><
มาเที่ยวด้วยกันบ่อยๆอยู่ด้วยบ่อยๆ
จะได้ก้าวหน้ากันเร็วขึ้น อิอิ

[amito]

เริ่มคุยกันมากขึ้นแล้ว  :L2:น่าขอบคุณอาจารย์จอมโหด(มาก)ที่ทำให้เค้กต้องทำรายงานเลยได้รู้จักคิวมากขึ้น

[topsupparit]

น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก

[loverken]

 

[MIkz_hotaru]

เค้กมองพี่คิวด้วยสายตายังไงน้า 
ลุ้นว่าใครจะจีบใครก่อน

[Poseidon]

แค่นี้ก็หวานถูกใจคนอ่านแล้วครับ

[konnarak]

เเบบนี้เค้าเรียกว่าออกเดทกันรึป่าววน่าาาาาา     

[ToeyTato]

รู้สึกว่า 2คนนี้เค้าเริ่มดีกันขึ้นแล้ว แต่คนยังไม่มีใจป่ะ 5555+ ลุ้นอ่ะคู่นี้

[Kfc_Pizza]

 

[casper75]

เข้ามาเชียร์ พี่คิว กับ น้องเค้ก 

เหมือนไหร่จะปิ้งกันจ๊ะเนี่ย อิอิ


ขอบคุณค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆออกมาให้ได้อ่าน 

[netwoon.km]

มาแปะป๊าบๆ รอเบบี้เหมือนเดิม 

[pattybluet]

น้องเค้กน่ารัก ยิ่งอ่านยิ่งน่าเอ็นดู
พี่คิวก็นะ หึหึ
แต่ที่พี่เซ็นพูดนี่มันอาราย ใครมองใครยังไงนะ
บวกจ้า

[bon]

น่ารักมากมาย

[Pepor]

เค้กเริ่มหลงเสน่ห์พี่คิวแล้ว พี่คิวล่ะเริ่มเห็นเสน่ห์ของเค้กแล้วยัง

ปล. การเรียนมหาลัยต่างจากมัธยมจริงๆ ถ้าใครปรับตัวไม่ได้ก็คงแย่หน่อย แต่น้องเค้กนี่เก่งจริงๆ

[loverken]

 

พี่คิวเท่ห์จัง

 

[KaniSui]

แหนะๆๆๆๆ ตอนนี้อิ๊อ๊ะกันได้อีกๆๆๆ
ทั้งคู่เลยนะ อารมณ์ต่างคนต่างไม่รู้ใจตัวเองป่ะเนี่ย
ดูท่าถ้าเค้กโดนพี่เซ็นแซวแบบนี้บ่อยๆ สักวันคงได้รู้ตัวแน่ๆ กร๊าก (นี่ก็เดาไป)

อ่ออยยยยยยยยยยยย ชอบจังเลย ดิ้นๆๆๆๆ

[myd3ar]

แสดงอารมณ์มากขึ้นนะ คิวเนี่ย

อยู่กับน้องแล้วมีความสุขล่ะซิ 5555

[CarToonMiZa]

คิดถึงจัง

[cocoaharry]

ค่อยๆพัฒนาความสัมพันธ์
หวานกันไปเรื่อยๆ อิอิ

[POPEA]

อยากอ่านต่อแล้ว!
รอนะ ๆ
 

[jeaby@_@]

Miss (^^)

[เบบี้]

~17~

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“นี่ๆ..เค้ก”
“ครับ” ผมขานตอบแต่ไม่ได้มองอีกฝ่ายที่เรียกเลย
“เค้ก หันมามองหน้าพี่ก่อนซิครับ” พี่ฟ้าเรียกอีกครั้ง  ผมละสายตาจากหนังสือโรอัลด์ ดาล์ห  หันไปมองหน้าพี่ฟ้าตามที่พี่เขาต้องการ
“ไปเที่ยวกันสองคน งุ้งงิ้งๆ..เป็นไงบ้างเหรอ เล่าให้ฟังหน่อยสิ” พี่ฟ้ายิ้มกว้างพร้อมกับนำนิ้วชี้ทั้งสองมือมาชนกัน  แถมยังส่ายหัวไปมาเหมือนกับเรื่องที่พูดนี้พูดถึงคู่รักหวานซึ้งยังไรอย่างนั้น
“เป็นไง..” ผมอ้าปากค้าง  งงและไม่เข้าใจอย่างแรง
“ใช่ เป็นไงบ้าง” พี่ฟ้าพยักหน้า
“ก็ไม่เป็นไงนี่ครับ พี่หมายความว่าอะไร” ผมขำ
“ง่ะ..เข้าใจยากจริงนะเด็กซิงๆเนี้ย” พี่ฟ้าทำหน้าเบ้
“หึ..อะไรครับ นี่พี่อย่าบอกนะ ว่าพี่หมายถึง..ผม กับพี่คิวน่ะ” ผมชี้เข้าที่ตัวเอง
“ช่าย” พี่ฟ้าพยักหน้ายิ้มตอบในทันที
“เหอะๆ”
“หึหึ” พี่ฟ้าหัวเราะ  หน้าที่กำลังหัวเราะของพี่ฟ้ากำลังคล้ายกับตัวการ์ตูนที่กำลังคิดเจ้าเล่ห์อยู่เลยละครับ
“ไปดูหนัง แล้วก็ไปกินขนมจีน เค้กซื้อขนมปังไปฝากน้องสาว แล้วเราก็ไปซื้อหนังสือ พี่คิวส่งเค้กกลับบ้าน..หวานไหมละครับ” ผมเล่าเพราะอยากให้เรื่องจบไปที
“ง่ะ..ทำไม เรียบจัง แล้วแบบ..มีอะไรพิเศษไหม สบตา คำพูดไรงี้อ่ะ” พี่ฟ้าทำหน้าลุ้นใหญ่
“ไม่..นี่ครับ” ผมส่ายหัว
“โถ่ อุตส่าห์เปิดทางให้แล้วเชียว” พี่ฟ้าทำปากจู๋  นั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆกับผม
“พี่ฟ้าเล่นตลกอะไรครับเนี้ย” ผมยิ้มถาม
“ก็..เปล่า” พี่ฟ้าตอบเสียงเบาลง  เหสายตาหนีอีก
“พี่คิวคงไม่ขำแน่ ถ้าได้ยินที่พี่ฟ้าคิดเมื่อกี้” ผมบอก
“อย่าไปบอกมันนะ” พี่ฟ้าขึ้นเสียงสูงและรีบดึงแขนผม  เบิกตาโตเหมือนกลัวบุคคลที่กล่าวถึง
“ครับ ไม่บอกหรอก..ถ้าพี่ฟ้าจะเลิกคิดอะนะครับ”
“ก็แค่คิดเผื่อไว้เฉยๆอ่ะ แบบ..หมันไส้ไอ้คิวมันน่ะ” พี่ฟ้ายักไหล่ยิ้มกวน
“พี่ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่แบบ..เค้กหน้าตาดีไง ก็เผื่อฟลุคหลานหลงรักผู้ชายด้วยกันไรงี้..อาเป็นเกย์ หลานก็เป็น..มันจะได้ว่าอะไรพี่ไม่ได้ไง บาล้านซ์กันดีออก” พี่ฟ้ายักคิ้ว  ผมได้แต่นั่งขำ  เพราะพี่ฟ้าไม่เคยพูดบอกผมมาก่อนว่าตนเองเป็นเกย์  นี่เป็นครั้งแรกที่ออกมาจากปากพี่เขาอย่างเต็มปากเต็มคำ  และคำพูดคำจาในความหมายนี้กลับดูเป็นธรรมชาติมาก
“หึ..คิดได้นะครับ” ผมส่ายหัว
“พี่ไม่กวนละ..เข้าเวรตามเวลาด้วยนะครับ เด็กดี..จุ๊บ~” พี่ฟ้าลุกขึ้นแต่ก่อนลุกกลับเข้ามาขโมยหอมแก้มผม  ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะครับเนี้ย
“ส่วนเรื่องเมื่อกี้ ถือว่าไม่เคยได้ยินมันมาก่อนก็แล้วกันนะ..พี่ก็แซวขำๆ” พี่ฟ้ายิ้มบอกก่อนเดินออกจากห้องไป 
“เหอะๆ” หัวเราะเฝื่อนๆให้หนังสือโรอัลด์  ดาล์ห  มีแกเท่านั้นแหละที่เข้าใจอารมณ์ของฉันตอนนี้ใช่ไหมนะ..

= = = = = = = =

“เอาล่ะ ที่พี่เรียกประชุมวันนี้ เพราะพี่มีเรื่องจะแจ้งล่วงหน้าไว้ก่อน” พี่ฟ้าพูด  ตอนนี้พวกเราทุกคนอยู่ในห้องพักพนักงาน  ทุกคนนั่งเรียงที่โต๊ะตัวใหญ่ที่มีที่นั่งรองรับได้ถึงสิบห้าที่นั่ง
“วันจันทร์ เราจะเปิดร้านแค่ครึ่งวัน..จะปิดเที่ยงตรง เพราะทางบ้านของคุณหญิงรัตนมณีขอให้เราจัดบุฟเฟ่ต์เค้กที่บ้านของเค้า ดังนั้น..พี่อยากจะขอรู้ว่านอกจากคนที่อยู่ประจำตอนบ่าย ก็มีเค้ก ซี กัสและหมี..ออฟจะมาช่วงบ่ายได้ไหม ถ้ามาได้พี่จะได้นับเข้าไปด้วย” พี่ฟ้าถามตรงประเด็นในทันที
“ได้ครับ..ได้” พี่ออฟพยักหน้าตอบ
“โอเค งั้นมาครบนะ..เชฟยังไงก็ต้องมาอยู่แล้ว” พี่ฟ้าเขียนอะไรสักอย่างบนสมุดจดของพี่เขา
“ส่วนค่าจ่างพี่จะเพิ่มพิเศษให้ งานน่าจะเลิกประมาณสองทุ่ม..เอาของมาเก็บที่ร้าน ทุกคนจะได้กลับบ้านไม่เกินสามทุ่มนะครับ” พี่ฟ้ายิ้ม
“ใครจะมาขึ้นรถที่ร้านบ้าง พี่จะได้จัดรถถูก”
“ผมครับ” ผมยกมือทันทีเพราะผมคงไปเองไม่ถูก  คุณหญิงอะไรนั่นผมรู้จักกับเขาซะที่ไหนละครับ
“กัสด้วย” พี่กัสยกมือด้วยอีกคน
“งั้นเอาอย่างนี้ พี่จะให้รถตู้ที่บ้านมารับทุกคนก็แล้วกันนะครับ..เอารถมาจอดที่ร้านได้ ส่วนรถขนเค้ก..หมีขับก็แล้วกันนะ” พี่ฟ้าบอก  พี่หมีพยักหน้าอย่างเข้าใจ  รถขนเค้กที่พูดถึง  คงเป็นรถสี่ล้อคันเล็กที่เป็นรถประจำของร้านซึ่งมีไว้สำหรับขนอาหารไปส่งนอกพื้นที่นะครับ
“หลังเที่ยง ถ้ามาได้พี่ก็อยากให้มาให้ครบกันทุกคน..เพราะต้องมาช่วยเป็นลูกมือเชฟหน่อย งานเริ่มหกโมงครึ่ง..ดังนั้น น่าจะเข้าใจสิ่งที่พี่พูดนะ” พี่ฟ้ายิ้มน้อยๆ
“โอเค..วันนี้ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ เชิญครับ” พี่ฟ้าบอก  พวกผมปล่อยตัวรีแลกซ์กันทันที
“เค้กกับกัส พี่ต้องไปขอทางบ้านให้รึเปล่าครับ” พี่ฟ้าเลิกคิ้วยิ้มถาม
“อ๋อ เค้กไม่ต้องหรอกครับ..เดี๋ยวเค้กบอกแม่ แม่ก็คงเข้าใจ” ผมบอก  แม่ของผมเป็นคนง่ายๆอยู่แล้ว  เขาไว้ใจในการตัดสินใจของผม  เราให้เกียรติความคิดของกันและกัน  ดังนั้นผมจึงค่อนข้างอ่านความคิดของแม่ออกด้วยนะครับ
“กัส..บอกหน่อยก็ดีฮะ” พี่กัสพูดเสียงเบาเหมือนเขินทุกคนบนโต๊ะ
“หึ..พี่โทรไปขอให้ไหมครับ” พี่เซ็นยิ้ม  ส่งสายตาเจ้าเล่ห์อย่างออกนอกหน้าไปให้พี่กัส
“หุบปากไปเลยไอ้เซ็น” พี่ฟ้าปรามหน้าเข้ม
“หึหึ..ไรเล่า วู้..หวงไปได้” พี่เซ็นยิ้มกว้างลุกขึ้นเดินไปซะเฉย  ทิ้งให้พวกผมนั่งมองเหตุการณ์เมื่อกี้อย่างไม่เข้าใจอารมณ์ของพี่เขานัก  บทจะเล่นก็เล่นไม่มีปี่มีขลุ่ยเลย
“ไว้พี่จะโทรไปบอกพ่อให้ก็แล้วกันนะ ไม่ต้องห่วง” พี่ฟ้ามองหน้าพี่กัส
“ขอบคุณครับ” พี่กัสยิ้มตอบ

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“โอ้ย วุ่นวายไปหมดเลย จะฟ้องป๊า” พี่กัสบ่นหน้าบู้
“หึ..เด็กดื้อ ขี้ฟ้อง” พี่หมีว่า  ตอนนี้พนักงานในร้านเราวุ่นไปด้วยการเตรียมเค้ก  ดีที่ทางบ้านที่ต้องมาจัดปาร์ตี้นั้นได้เตรียมเครื่องครัวไว้ส่วนหนึ่งแล้ว  ทางร้านเราแค่เตรียมเค้กและเตรียมอุปกรณ์สำหรับแต่งเค้กของเราไปให้พร้อมเท่านั้นพอ
“ก็ดูสิ” พี่กัสคิ้วขมวดชนกัน
“เข้าไปเช็คตัวเองให้เรียบร้อยนะเด็กๆ” พี่ฟ้าบอก  ผมละสายตาที่มองเค้กเดินเข้าห้องพักพนักงาน  จัดการเช็คผม  หน้า  เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้ใครมาติเราได้  หลังจากที่ผมเช็คทุกอย่างเรียบร้อยแล้วผมก็ออกมายืนที่หน้าร้านอีกครั้งเผื่อว่าเชฟมีอะไรจะได้เรียกใช้ได้ทันท่วงที
“บูลเบอรรี่ชีสเค้กฝรั่งเศส” พี่คิวยืนหน้าเข้มเช็คของทั้งหมด
“สอง..ครบครับ” พี่หมีตอบ
“บานอฟฟี่พาย”
“สอง..ครบครับ” พี่หมีซึ่งมีหน้าที่เช็คของเพื่อบอกพี่หน้าโหดอีกครั้ง
“แครอทเค้ก”
“สอง..ครบครับผม”
“ฮัมมิ่งเบิร์ด เค้ก”
“สอง..ครบครับ”
“วนิลลา ราสเบอรรี่ มูส”
“สามสิบชิ้น ครบครับ”
“คาสิโน”
“สอง..ครบครับ”
“ออเรจน์ เค้ก..กับ มาสคอท พราลีน”
“ครบครับ” พี่หมียิ้มตอบ
“เค้กคิว..” พี่คิวพูดและทิ้งเสียงลง  พวกผมหันไปมองหน้าพี่คิวอย่างตั้งใจ
“ปิด..เค้กคิวปิด” ผมยิ้มพูดแทนให้ด้วยความเต็มใจ


โป๊ก !!


“อุยย..พี่คิวอ่ะ” ผมร้อง  จับหัวตัวเองที่โดนสันแฟ้มของพี่คิวเคาะลงที่หัวอย่างไม่ทันได้หลบ  ที่ผมโดนพี่เขาทำแบบนี้คงเพราะว่าไม่ต้องการให้ผมพูดว่า “เค้กคิวปิด” ละมั้งครับ  เห็นพี่ฟ้าบอกว่าตอนที่คิดชื่อเค้กนี้น่ะ  ต้องเป็นเค้กประจำของร้าน  จะเป็นชื่ออื่นไปไม่ได้นอกจากชื่อนี้จริงๆ  ทำให้พี่คิวไม่ชอบใจนัก..เพราะปกติพี่เขาก็ไม่ค่อยจะชอบชื่อของตัวเองเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย
“หึหึ” พวกพี่ๆหัวเราะกันหมด
“โอเค..ขนได้” พี่คิวสั่ง 
“ออฟ..เช็คอุปกรณ์นะว่าครบตามที่พี่เขียนไหม ถ้าครบก็ขนได้เลย”
“ครับ” พี่ออฟพยักหน้าตอบ
ผม  พี่ฟ้า  พี่กัส  พี่คิว  พี่เซ็นและพี่ซี  เดินทางไปบ้านที่จะจัดปาร์ตี้โดยรถตู้ของพี่ฟ้า  โดยมีลุงมีคนขับรถของบ้านพี่ฟ้ามาขับรถให้  ส่วนพี่ออฟกับพี่หมีขับรถขนของของร้านตามออกมา
“สวัสดีครับ” พี่ฟ้ายิ้มยกมือไหว้คุณหญิงคุณนายไฮโซ
“ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะ ที่ยอมรับออกมานอกสถานที่ให้น้า” คุณป้าแต่งตัวหรูหรา  ทรงผมชูเชิดบานอยู่บนหัวจับมือพี่ฟ้าอย่างเอ็นดู  ผมคิดว่าเธอไม่น่าจะแทนตัวเองว่าน้า  แต่น่าจะแทนตัวเองว่า “ป้า” เสียจะเหมาะกว่า
“มองอะไรของนาย เสียมารยาท” พี่คิวกระซิบว่า  ผมชะงัก
“มองทรงผม” ผมตอบเสียงเบา
“หึ..” พี่คิวก้มหน้าหัวเราะทั้งที่เมื่อกี้ยังว่าผมอยู่เลยนะครับ
“นี่จ้ะๆ..มารู้จักกัน นี่ลูกชายคนเล็กของคุณสุธิชัย สิทธิบดีทรัพย์ไงละจ๊ะ” ป้าคนนี้แนะนำพี่ฟ้ากับพวกเพื่อนๆของเธอ
“ทำไมมีแต่คนมีอายุ” ผมพูด  มองคนนู้นทีคนนี้ทีเพราะแปลกตา
“เห็นว่าเป็นจัดประชุมของสมาคมอะไรสักอย่างนี่แหละ เค้าอยากให้งานเป็นกันเอง..เลยต้องมาจัดในบ้านของประธานสมาคมไง” พี่ซีตอบ
“อ๋อครับ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ  บ้านใหญ่โตขนาดนี้  ท่าจะรวยใช่ย่อยแฮะ
หลังจากนั้นพวกผมจัดการเตรียมเครื่องให้พี่คิวและพี่เซ็น  ยืนประจำอยู่ที่มุมเค้กต่างๆ  จนคุณหญิงคุณนายไฮโซเริ่มขึ้นไปกล่าวบนเวทีเป็นระยะ  เป็นเพียงเวทีเล็กๆน่ารัก  หลังจากกล่าวเสร็จ  ทางนั้นก็มีการพูดถึงเรื่องของเงินทุนในสมาคมและเริ่มปล่อยให้ทุกคนพักได้ตามอัธยาศัย 
ผม  พี่กัสและพี่หมีมีหน้าที่จัดเตรียมเครื่องดื่มนำไปเสิร์ฟให้  บางคนก็มาจัดการเตรียมเครื่องดื่มด้วยตนเองบ้าง  ส่วนพี่คิวกับพี่เซ็นต้องคุมเรื่องเค้ก  เพราะเค้กแต่ละจานต้องมีการแต่งหน้าเค้กเพิ่มก่อนที่จะยกไปเสิร์ฟให้แขก   
“โอเคไหม” พี่ฟ้าเข้ามาถามทุกคน
“ครับ..” พี่หมีตอบหน้านิ่งเช่นเคย
“หนูจ๊ะ..”
“เธอนั่นแหละ..ขอชาฝรั่งเศสให้ฉันหน่อย” คุณป้าท่านหนึ่งสั่งมองมาที่ผม  ผมยิ้มพยักหน้าตอบ  พี่หมีคงจะได้ยินแล้วว่าเธอสั่งอะไรผม  พี่หมีจึงจัดการเตรียมชาให้แทนเพราะผมทำไม่เป็น  พอพี่หมีทำชาให้เสร็จแล้ว  ผมจึงมีหน้าที่ยกไปเสิร์ฟให้เธอ
“ขอโทษนะครับ ชาฝรั่งเศสครับ” ผมบอกคุณป้าท่านนี้ที่กำลังคุยกับเพื่อนข้างๆของเธออย่างออกรส


เคล้ง~


“อุ้ย ว้ายยยย!”
“ขะ..ขอโทษครับ” ผมหน้าตื่น  รีบก้มลงเก็บแก้วน้ำชาอย่างลุกลีลุกลน  แต่ผมไม่ผิดนะครับ  เมื่อกี้คุณป้าดันหันตัวมาโดยไม่มองหน้ามองหลัง  ผมหลบไม่ทัน  มือของคุณป้าเธอก็มาปัดแก้วชาตกไปเอง
“อะไรของเธอเนี้ย” คุณป้าลุกขึ้นยืน  มองผมตาขวางด้วยความไม่พอใจ 
“คือ..ขอโทษครับ” ผมก้มหน้าบอก  รู้สึกกลัวทุกคนขึ้นมาในทันทีเพราะทุกคนต่างจับจ้องมาเป็นตาเดียว
“มีอะไรเหรอเค้ก” พี่ฟ้าถาม
“คือ..” ผมไม่กล้าเงยหน้ามองพี่ฟ้า  เพราะรู้ดีว่าสายตาของแขกทุกคนกำลังมองมาที่ผม
“ก็เด็กของฟ้านะสิ เสิร์ฟไม่ดู..ชาหกรดป้าเลยเนี้ย” คุณป้าโวยวายเสียงดัง
“ขอโทษครับ..ขอโทษแทนเด็กด้วยจริงๆครับ” พี่ฟ้าก้มหัวให้อีกฝ่าย
“ฮื้ม..ป้าเห็นแก่ฟ้าหรอกนะ จิ..เดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” เธอตวัดเสียงก่อนจะเดินจากไป
“เค้ก..เอาแก้วไปเก็บ” พี่ฟ้าพูดเสียงเรียบ  ผมรีบเก็บแก้วและก้มหน้าก้มตาเดินออกมา 
“เค้ก ชาหกรดเค้กไม่ใช่รึไง” พี่เซ็นพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“อะไรของนาย” ผมได้ยินเสียงพี่คิวกระแทกเสียงด้วยความหงุดหงิดนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่  แต่อยู่ๆแขนของผมก็โดนพี่คิวดึงไปอย่างแรง
“ผมไม่เป็นไรหรอกครับ” ผมบอก  แต่ขากลับไม่สามารถหยุดเดินตามพี่คิวได้  เพราะพี่คิวจับแขนผมไว้แน่นมากจนผมรับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของอีกฝ่าย


ซ่า~~


“............” ผมได้แต่ยืนเงียบ  มองพี่คิวที่จับมือของผมไปล้างน้ำให้  ผมนึกว่าพี่เขาจะดุผมมากกว่านี้เสียอีก
“ยัยแก่บ้านั่น” พี่คิวสบถ  ผมอึ้งอ้าปากค้างกับคำสบถที่หลุดออกมาจากปากของพี่คิว  ที่จริงพี่เขาไม่ต้องเดือดร้อนกับความเจ็บของผมเลยก็ได้
“หึ..หึหึ” ผมหัวเราะออกมา  จู่ๆก็รู้สึกขำนะครับ  พี่คิวหันมามองหน้าผมตาขวาง
“ขำพี่อ่ะ” ผมยิ้ม
“ไม่โกรธบ้างรึไง ชานั่นหกใส่นายนะ” พี่คิวว่าคิ้วขมวดผูกกันเป็นโบ  ผมหยิบกระดาษเช็ดมือมาเช็ดมือตัวเองที่มีแต่รอยแดง
“ไม่หรอกครับ” ผมตอบแต่ไม่กล้าหันไปสบตาพี่คิวนัก  ผมไม่โกรธจริงๆนะครับ..แค่อายก็เท่านั้นเอง  แถมยังทำให้พี่ฟ้าถูกดุอีกด้วย  เลยรู้สึกแย่นิดหน่อยน่ะ
“เป็นคนดีซะจริงนะ” พี่คิวประชด
“เค้ก..เป็นอะไรรึเปล่า” พี่ฟ้าวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา
“ยัยป้านั่น..ประสาท!” พี่คิวว่าใส่พี่ฟ้าทันที
“คิว” พี่ฟ้าปรามหน้าเสีย
“ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้รับงานนอกแบบนี้” พี่คิวพูด
“มันเป็นอุบัติเหตุนะครับ พี่อย่าทะเลาะกันเลย” ผมรีบบอกทั้งสองคน
“อย่ายุ่งน่า” พี่คิวหันมาว่าผมคิ้วขมวด
“ไม่รับไม่ได้..นี่เพื่อนของคุณปู่นะ” พี่ฟ้าพูดสีหน้าเครียดไม่แพ้กัน
“รักษาหน้าคุณพ่อซะจริงนะ” พี่คิวแสยะยิ้ม
“คิว” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ  นั่นยิ่งทำให้ผมอดรู้สึกไม่ดีไม่ได้
“เค้กมือแดงเลย โดนน้ำชาด้วยเหรอ” พี่ฟ้าจับมือผมไปดู
“มันปัญญาอ่อนไง น้ำชาโดนคนอื่น..แต่ตัวเองโวยวาย” พี่คิวพูดส่ายหัวแล้วเดินหนีไปเฉย
“พี่ขอโทษนะ เจ็บไหม” พี่ฟ้าลูบมือผมเบาๆอย่างอ่อนโยน
“ไม่เจ็บหรอกครับ หายร้อนแล้ว..พี่ไม่ต้องห่วงเค้กหรอก แค่นี้เอง” ผมยิ้มบอก
“แต่..”
“เค้กไปทำงานก่อนนะครับ” ผมบอก  พี่ฟ้าพยักหน้ายิ้มน้อยๆให้  ผมเดินกลับมาที่โต๊ะเตรียมอาหารของพวกเรา
“แล้วคุณคิวยังไม่มีแฟนเหรอคะ” ผมชะงัก  หันไปเห็นพี่คิวที่ตอนนี้ถูกยืนล้อมไปด้วยหญิงสาวสามสี่คน  ผมเดาเอาว่าพวกเธอน่าจะเป็นลูกสาวของคุณหญิงคุณป้าไฮโซที่อยู่ในงานนี้ละครับ
“หึ..” ผมยิ้มเยาะให้พี่เขา  พี่คิวคงได้ยินจึงหันมามองผมด้วยหางตา
“เนื้อหอมเหมือนเดิมนี่มึง” พี่เซ็นแซวทันทีที่พี่คิวเดินกลับมาที่โต๊ะ
“กูไม่ภูมิใจหรอกนะ” พี่คิวตอบหน้านิ่งสนิท  เหมือนไม่ชอบใจพวกผู้หญิงเมื่อกี้จริงๆ
“ขอเค้กชิ้นนี้ค่ะ” ผมเงยหน้ามองพวกผู้หญิงที่รุมพี่คิวอยู่เมื่อกี้  ตอนนี้พวกเธอมายืนยิ้มสั่งเค้กอยู่ตรงหน้าพวกผม  ผมพยักหน้ายิ้มให้ก่อนจะหยิบเค้กใส่จานนำไปยื่นให้พี่คิว
“ชิ้นนี้ด้วยค่ะ” อีกคนสั่ง  ผมหยิบอีกชิ้นและยื่นให้พี่เซ็นอีกต่อ
“นี่ใช่..คุณเซ็น อภิเลิศทรัพย์รึเปล่าคะเนี่ย” ผู้หญิงหนึ่งในนั้นถามทั้งรอยยิ้ม
“ครับ” พี่เซ็นยิ้มตอบ  พี่คิวก้มหน้าก้มตาแต่งจานเค้กโดยไม่สนใจพวกผู้หญิงตรงหน้าเลย
“จริงเหรอคะ ตัวจริงหล่อกว่าในหนังสืออีกนะคะเนี้ย”
“ขอบคุณครับ” พี่เซ็นยิ้มกว้างกว่าเดิม  พี่คิววางมือลงเมื่อแต่งเค้กเสร็จเรียบร้อยแล้ว  จานเค้กได้วางไว้เฉยๆตรงหน้าอีกฝ่าย  ผมเลยต้องหยิบจานยื่นให้ผู้หญิงที่สั่งแทนเพราะกลัวว่าจะเสียมารยาท  เธอหน้าเสียนิดหน่อยที่พี่คิวดูจะไม่สนใจที่จะเทคแคร์อย่างที่ผมทำ
“ถ้าวันหลัง เราจะไปที่ร้านจิลวารี่ของคุณคิว..จะได้บริการพิเศษรึเปล่าเอ่ย” ผู้หญิงหนึ่งในนั้นส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้พี่คิวจนผมรู้สึกขนลุกแทน
“หึ..ไปได้ครับ แต่ผมไม่ใช่คนดูแลนะ ไม่มีสิทธิ์อะไรในนั้นด้วย..เสียใจด้วยนะครับ ผมคงบริการอะไรให้ไม่ได้” พี่คิวบอกด้วยหน้าตาถมึงทึง 
“อ่าว คุณคิวไม่ได้เป็นผู้บริหารของคิงจิลวารี่หรอกเหรอคะ” ผู้หญิงคนหนึ่งเบิกตาโตถามด้วยสีหน้าแปลกใจ
“ไม่ครับ และ..จะไม่มีวัน” พี่คิวยิ้มตอบ  สำหรับผม..มันช่างดูเป็นรอยยิ้มที่ไม่เต็มใจเอาซะเลย
“เหรอคะ” ผู้เธอหน้าเสียไป
“แต่ก็เป็นหนึ่งในทายาทของสิทธิบดีทรัพย์อยู่ดี ยังไงก็คงได้รับทรัพย์สินไม่น้อยเลยสินะคะ” ยัง..ยังไม่หยุดกันอีก  ทำไมคนพวกนี้ถึงได้พูดอะไรไม่ดูปฏิกิริยาของฝ่ายตรงข้ามเลยนะ  เขาไม่เคยเรียนจิตวิทยากันรึไงครับ  ผมละสงสัยจริงๆ
“ไม่ทราบครับ” พี่คิวตอบเสียงห้วนลง  ครั้งนี้ไม่มีรอยยิ้มใดๆออกมาจากพี่คิวอีก
“งั้น..ขอตัวนะคะ” เธอทั้งหมดพูดพร้อมกัน 
“มึงหักหน้าผู้หญิงแบบนี้ได้ไงวะ” พี่เซ็นว่าปราม
“นั่นเรียกว่าผู้หญิงเหรอ” พี่คิวตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“แต่พี่ก็ไม่น่า มันก็สะใจดี..แต่มันก็ เสียมารยาทไปไหมอ่ะครับ” ผมออกความคิดเห็นบ้าง
“ฉันไม่สน” ชัดเจนมาก  โอเคครับ..ผมผิดเอง (-_-)
“ออกจะสวยซะขนาดนั้น ไม่น่าเลย” พี่เซ็นส่ายหัวด้วยหน้าตาผิดหวัง
“มึงเอาลงเหรอวะ หึ..แค่คิดกูก็เอียนละ” พี่คิวพูดหน้าแสยะเหมือนรับไม่ได้จริงๆ
“มึงก็ว่าไป” พี่เซ็นยิ้มส่ายหัวหน่อยๆ
“ไม่น่าเลยนะครับ เสียดาย” ผมพูดพึมพำ
“หึ..” พี่คิวแสยะหัวเราะ
“เคยได้ยินไหม” พี่คิวหันมามองหน้าผม  ผมเงยหน้ามองพี่คิวอย่างสงสัย
“ความสุขบางอย่างที่มนุษย์มีแต่สัตว์ไม่มีน่ะอะไร อย่างเช่น..สมอง ความคิด การมีสติปัญญาที่เฉียบแหลม มีคุณค่าสูงกว่าสัตว์..หรือความสุขจากการกินอาหารอร่อย” พี่คิวพูดขึ้นโต้งๆ  ผมอ้าปากค้าง
“..เอ่อ ครับ” ผมพยักหน้าตอบไม่เต็มปากเต็มคำ  เพราะสมองของผมยังตามไม่ทันเท่าไหร่นัก
“การเป็นมนุษย์ที่กระวนกระวายดีกว่าการเป็นสุกรที่อิ่มหมีพีมัน เป็นโสเครติสที่ทุรนทุรายดีกว่าเป็นคนโง่ที่แสนสำราญ” ผมยังอ้าปากค้าง  พอเข้าใจในสิ่งที่พี่คิวต้องการจะสื่อบ้างแล้ว  แต่แค่กำลังงงๆนิดหน่อยกับปรัชญาที่ว่า
“ปรัชญาของมิลล์น่ะ ฉันไม่ได้คิดเองหรอก” พี่คิวเบะปากส่งๆ
“มีเงิน แต่ถ้าไม่มีปัญญา สมองก็จะกลวงเหมือนยัยผู้หญิงพวกนั้น..ปัญญาที่ดี เกิดจากจิตสำนึกและการมีศีลธรรมในตัวเองด้วย นั่นหมายถึง..จงภูมิใจในความจนของตัวเองซะ” พี่คิวมองหน้าผมเหมือนกำลังต้องการบอกย้ำความจนของผมซะอย่างนั้น  แต่น่าแปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกเจ็บแสบอะไรกับประโยคนี้เอาเสียเลย
“งั้นหมายความว่า พี่อยากจนสินะ” ผมแซว  ไม่ได้รู้สึกแย่กับคำพูดที่พี่คิวย้ำว่าผมจน  ซึ่งแน่นอน..ผมเข้าใจว่าพี่คิวไม่ได้ว่าผมแต่กำลังชมความจนของผมต่างหากล่ะ
“ปรับตัวไม่ทันเท่าไหร่” พี่คิวยักไหล่
“แต่ถ้าต้องภูมิใจในความรวยจอมปลอมอย่างคนพวกนี้ ฉันก็อยากจะจนอะนะ” พี่คิวพูดพร้อมกับขำออกมา
“พี่คงเจอคนอย่างพวกนี้เยอะสินะ” ผมถาม  พี่คิวไม่ตอบแต่กลับมีสีหน้าที่เอือมอย่างเห็นได้ชัดนั่นคงแทนคำตอบได้เป็นอย่างดี
“จะมีคนอย่างพี่สักกี่คนกัน” ผมว่าพร้อมยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเห็นใจ
“เค้ก..มานี่หน่อย” พี่หมีเรียก  ผมยิ้มให้พี่คิวเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งไปช่วยพี่หมี

~จนภูมิใจในความจนของตัวเองซะ~

“หึ..” น้ำเสียงที่พี่เขาพูดเมื่อกี้ช่างเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูสะใจดีแปลกๆแฮะ
“หัวเราะอะไร” พี่กัสทำหน้าทำตาเหมือนหมาสงสัย  แต่มองไปมองมาน่าจะเหมือนแมวซะมากกว่า
“เปล่าครับ” ผมตอบ
“ฮันแน่ ต้องมีอะไรดีๆแน่เลย” พี่กัสเอามือมาสะกิดแก้มผมอย่างหยอกล้อ
“ไม่มีหรอกครับ” ผมอมยิ้มตอบ มือตักผงโกโก้ใส่แก้วที่เหลือ 
งานบริการของเย็นวันนั้นเป็นไปด้วยดี  พี่ฟ้าไม่ให้ผมออกไปเสิร์ฟน้ำอีก  ผมช่วยพวกพี่ๆเตรียมเครื่องดื่ม  เป็นลูกมือให้เชฟทั้งสองคน  หลังจากที่เก็บงานเสร็จเรียบร้อย  พี่ฟ้าไปส่งผมและพี่กัสที่บ้าน  พี่ซีกลับกับพี่เซ็น  ส่วนพี่ออฟไปกับพี่หมี 
คืนนั้นผมเหนื่อยมากจนแทบจะถอดเสื้อออกไม่ไหว  หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จก็พุ่งตัวลงที่เตียงทันที  อดเขียนโน้ตรายวันเลยไงครับ..เฮ้อ~ แถมยังมีเรียนเช้าอีก

.................>>>><<<<.................

[nn~~NN]

ขอจิ้มซักทีนะคะ 

>>จงภูิมิใจในความจนของตัวเองซะ!<<

เรื่องนี้ตั้งกะอ่านมามันยังไม่หวานกันเลยนะ 
แต่สอนอะไรตั้งหลายอย่าง 

ว่าแต่...แล้วจะได้คบกันยังไงยังคิดไม่ออกเลย 555

[roseen]

  :กอด1:สะใจมากมาย

คำคมจริงๆพี่คิว

[ladymoon_yy]

สะใจมากอะพี่คิวพูดแต่ละประโยค 

[JJHJJH]

จิ้มบวกๆ จ้า
ไวนะพี่คิววววว เหอๆๆ

[THiiCHA]

ชอบจัง  วันนี้ พี่คิวมีสาระอ่ะ   

ผู้หญิงสวยๆรวยๆมีมาอ่อยก็ไม่ชอบ ต้องแบบมึนๆ น่ารักๆแบบเค้กใช่มั๊ยพี่คิว

ว่าแต่...ตอนที่17 แล้ว เมื่อไหร่พี่คิวจะสะกิดใจซะที T^T

น่ารักๆแบบนี้หายากนา ช้าหมด คนอื่นคาบไปแล้วจะแห้ว อิอิ