หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[loverken]

Miss You.....

[peppier]

ตามมาอ่านเรื่องล่าสุดของพี่บี้แล้ววววว  น้องเค้กน่ารักมากๆๆๆ เลย 
หลังสอบเสร็จมาอ่านต่อน๊าาา 

[เบบี้]

~18~

ณ  บ้านเค้ก..
“ใกล้สอบแล้ว เตรียมสอบรึยังลูก” แม่ถาม
“ก็..เตรียมบ้างแล้วครับ” ผมตอบ  เอื้อมแขนเข้าไปกอดเอวของแม่ไว้ด้วยความคิดถึง
“เหนื่อยไหม” แม่ลูบหัวผมเบาๆ
“เค้กเหนื่อยน้อยกว่าแม่เยออออออออะ..” ผมทำเสียง
“หึหึ” แม่หัวเราะ  มือลูบหน้า  ลูบแก้มผมไปมา  ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่แม่ทำแบบนี้ให้  มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่ว่าใครทำให้ก็ไม่เหมือนความรู้สึกนี้
“อ่ะ..ทำการบ้านไปเถอะลูก เดี๋ยวแม่ไปเตรียมกับข้าวก่อน” แม่ตัดบทซะดื้อๆ
“ค้าบ” ผมยิ้ม
“เฮ้อ..” ถอนหายใจ  นั่งมองการบ้านที่วางอยู่บนโต๊ะ 

~ถ้าจบแล้ว  เราจะแกร่งเหมือนแม่ไหมนะ..~

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เตรียมสอบเหรอเค้ก” พี่ซีถาม
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้ายิ้มตอบ
“ตั้งใจเรียนจังนะ” พี่ซียิ้ม
“ก็..นะครับ” ผมตอบ  ที่จริงผมคิดว่าผมเป็นคนหัวไม่ดีเอาซะเลยแต่ผมพยายามที่จะปกปิดมันโดยการทำอย่างไรก็ได้ให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้ามากกว่าเพื่อนสักสองสามก้าว  บุคลิกของผมสามารถยืนอยู่หางแถวได้ซึ่งผมไม่อยากให้ตนเองได้รับความรู้สึกแบบนั้น
“แล้ววันนี้กลับบ้านยังไง ไปกับพี่ฟ้าเหรอ..ให้พี่ไปส่งไหม”
“ไม่เป็นไรครับ เกรงใจน่ะ..คนละทางด้วย” ผมยิ้มแหย
“อืม..ถ้าจะไปก็บอกล่ะ ไม่ต้องเกรงใจ..งั้นพี่ออกไปทำงานก่อนนะ” พี่ซีบอก  ผมพยักหน้าก่อนที่พี่ซีจะเดินออกจากห้องไป 
วันนี้หลังจากเลิกเรียน  ผมรีบตรงมาที่ร้านพี่ฟ้าทันทีเพราะจะมาทำการบ้านให้เสร็จและจะอ่านหนังสือเตรียมสอบก่อนเวลาเข้าเวรนะครับ 
“เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว ไอ้ตาแมว” ผมเงยหน้ามองพี่หมีที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง  และก็ต้องเหลือบมองนาฬิกาที่ข้างฝา  มันบอกเวลาที่ผมควรจะเตรียมตัวเข้าเวรได้แล้ว  ผมคงนั่งอ่านเพลินจนลืมเวลาไปหน่อย
“อะไรของพี่” ผมขำพี่หมี
“เปล่า” หึ..คนในร้านนี้ชอบพูดปัดด้วยคำว่า “เปล่า” กันจริงๆสินะ  ถ้าพูดว่า "เปล่า" เมื่อไหร่ละก็ผมเองก็ไม่อยากถามต่อให้มากความ
“ก็ตาเค้กเป็นสีน้ำตาลนี่ เหมือนแมวที่บ้านพี่เลย” พี่หมีพูดเสริม  เดินไปหยิบน้ำที่ตู้เย็นมารินใส่แก้ว
“ไง..สอบเหรอ” พี่หมีเลื่อนเก้าอี้ตัวข้างๆผมแล้วนั่งลง
“ครับ” ผมตอบพร้อมกับเตรียมเก็บหนังสือ
“เป็นเด็กดีกว่าที่คาดแฮะ”
“พี่คาดไว้แบบไหนกันเนี้ย” ผมบ่น  หยิบหนังสือทั้งหมดใส่กระเป๋า
“พี่หมี” ผมกับพี่หมีหันไปมองพี่ซีที่เดินหน้าบู้เข้ามา
“ไปรับมือเลย..พี่คิวองค์ลงอีกแล้วอ่ะ” พี่ซีพูดเสียงหลง
“โห แกยังรับไม่ไหว แล้วพี่จะรับไหวไหม” พี่หมีบ่น  รีบนำแก้วน้ำไปวางไว้ที่อ่างล้างจานในทันที
“ไม่เคยจะชิน ตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยชินสักกะที~” พี่ซีกลอกตาไปมาเหมือนรับกับสถานการณ์ไม่ไหวจริงๆ  ผมนำกระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องล็อกเกอร์  เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งตัวเป็นชุดพนักงานพร้อมทำงานเต็มที่
วันนี้ในที่ทำงานบรรยากาศไม่ค่อยดีนัก  มีลูกค้าที่ไม่พอใจในรสชาติอาหาร  ทำให้พี่คิวที่อาการไม่ค่อยดีอยู่แล้วต้องออกมารับหน้า  แน่นอนว่าไม่ใช่อาหารรสชาติที่ไม่ดีแต่ผู้หญิงคนนั้นเรื่องมากโดยส่วนตัวเสียมากกว่า 
หลังเลิกงาน  พี่ฟ้าเป็นฝ่ายขับรถแทนพี่คิวเพื่อมาส่งผมที่บ้าน  ระหว่างทางไม่ค่อยมีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้นมากนัก  ผมคิดว่าพี่ฟ้าคงไม่อยากทำให้พี่คิวหงุดหงิดไปมากกว่านั่นก็เท่านั้น

= = = = = = = =

วันเสาร์ ณ  คิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เป็นไง..อาหารเช้าวันนี้ เริดสมกับที่เป็นเจ้าของร้านเลยใช่ไหมล่า” พี่ฟ้าพูดผายมือพรีเซ้นต์อาหารที่ตัวเองทำ
วันนี้เป็นวันที่ผมต้องมาทำงานแต่เช้า  ผมมาถึงที่นี่ตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า  พี่ฟ้าไม่รู้คึกอะไรขึ้นมา  เตรียมอาหารเช้าไว้ให้พวกผมเต็มโต๊ะไปหมด  ผมชักรู้สึกว่าตัวเองโชคดีขึ้นมากกว่าเดิมอีกที่เดี๋ยวนี้ได้กินอาหารแพงๆเลิศรสบ่อยครั้ง
“เป็นอะไรของบอส” พี่หมีส่ายหัวแกมบ่นแต่ก็ตักแซลมอลเข้าปากตัวเอง
“เป็นคนมีความสุข” พี่ฟ้ายิ้มกว้าง  ปรบมือเข้าหากันอย่างกับเด็ก
“นี่..” พี่ฟ้าชูบัตรอะไรสักอย่างขึ้น
“ไรอ่ะอา” พี่เซ็นถาม
“บัตรดิสนีย์ไลฟ์” พี่ฟ้ายิ้ม  เลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับผม
“มีทั้งหมดแปดใบพอดีเป๊ะ..น่าสนใช่ไหมล่ะ” พี่ฟ้ายักคิ้วมองหน้าผม 
“เซ็นไม่ใช่ไอ้คิวนะ” พี่เซ็นทำหน้าเอือม   
“ดิสนีย์ไลฟ์!” ผมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“นี่ไง เด็กน้อยผู้น่ารัก” พี่ฟ้ายิ้มกว้างพร้อมกับกอดผมเข้าไป
“เฮ้อ ขอบคุณสวรรค์ที่ยังมีคนอย่างเค้กอยู่บนโลก” พี่ฟ้าพร่ำไม่หยุด  ผมได้แต่หัวเราะปล่อยให้พี่ฟ้ากอดอยู่อย่างนั้น
“พี่ตัดสินใจแล้วว่าจะปิดร้านเลย..ไปดูกันให้หมดทุกคน เลี้ยงข้าวเย็นด้วย” พี่ฟ้าพูดบอก
“เย้..” ผมกับพี่ซีชูมือด้วยความดีใจ  ผมอยากไปดูมากๆแต่ค่าบัตรแพงจะตายชัก
“ให้ทาย..โดนพี่คิวว่ามาก่อนหน้านี้แน่นอน” พี่หมีพูดด้วยสีหน้าเอือมๆ 
“...............” พี่ฟ้าหุบปาก  ทำหน้าหงอยลงทันที  สงสัยที่พี่หมีพูดคงเป็นเรื่องจริง
“ไอ้หลานบ้านั่น บอกว่า..ปัญญาอ่อนอ่ะ” พี่ฟ้าเล่า
“หึหึ” พี่เซ็นกับพี่หมีหัวเราะ
“ปัญญาอ่อนอะไร นี่ก็เหมือนเป็นการเอ็นเตอร์เทนพนักงานในร้านอย่างหนึ่ง นานๆไปที..ทำงานก็ต้องมีรีแลกซ์กันบ้างซิ อีกอย่าง..ตัวเองก็ชอบดูด้วยแท้ๆ ยังจะมาว่าว่าปัญญาอ่อนอีก ที่จริงในใจอยากไปจะตายน่ะสิไม่ว่า” พี่ฟ้าเบะปากพูด
“ฟังดูทะแม่งๆนะครับ” ผมพูดด้วยรู้สึกขัดหู
“มีแต่หัวหน้างานชอบให้ลูกน้องทำงานหนักๆ นี่พี่มาแปลกแบบนี้ก็สมควรโดนพี่คิวว่าแล้วละครับ” ผมบอก
“เค้ก!” พี่ฟ้ากระแทกเสียงอย่างงอนๆ
“คร้าบ ขอโทษ” ผมยิ้มทีเล่นทีจริงให้
“แล้วไปวันที่เท่าไหร่เหรอคะอา” พี่ซีถาม
“วันที่ยี่สิบเอ็ด วันแรกเลย..เป็นไง เส้นใหญ่ปะล่ะ” พี่ฟ้ายักคิ้ว
“นี่บัตรได้มาฟรีรึเปล่า” พี่เซ็นถาม
“ก็..นิดหน่อย” พี่ฟ้ายักไหล่  ทำท่าเหมือนโดนจับไต๋ได้
“ก็คุณหญิงคุณนายเค้าเอามาให้ ก็รับๆมา..ไม่ให้เสียมารยาท” พี่ฟ้าปัดมือไปมา
“โถ่~” พวกผมโห่
“อารายครับคุณพนักงาน” พี่ฟ้าพูดน้ำเสียงยานคางและทำหน้างอใส่
“ไอ้เราก็นึกว่าลงทุนไปซื้อมาเลี้ยง” พี่หมีว่า
“ก็เดี๋ยวเลี้ยงข้าวเย็นนี่ไง เออ..หมีกับซีเดี๋ยวพี่มีเรื่องจะคุยด้วยนะ ตามไปที่ห้องด้วยล่ะ” พี่ฟ้าพูดเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“เออ พี่ฟ้าครับ..วันที่ยี่สิบเอ็ด เค้กเกรงว่าจะไปไม่ได้” ผมพูดตะกุกตะกักด้วยรู้สึกผิดหวังขึ้นมา  เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นเป็นวันเกิดของตัวเอง  อยากไปดูดิสนีย์ไลฟ์นะอยากไปมากอยู่แล้วละครับเพราะเป็นของชอบของผมเลย  แถมยังไม่เคยได้ดูการแสดงสดๆแบบนี้กับคนอื่นเขาสักครั้ง  แต่ที่จริงก็อยากอยู่กับคนที่บ้านด้วยเหมือนกัน
“ทำไมล่ะ ไปเถอะนะ..นะๆ” พี่ฟ้าทำหน้าอ้อน
“นะครับเค้ก เค้กไม่ไป..พี่ก็เฉาพอดี อะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นพี่ไม่ได้อยากดูหรอกนะ” พี่เซ็นพูดอีก
“แต่..” ผมอ้ำอึ้ง
“ไปนั่นแหละ โอเคนะครับ..เดี๋ยวพี่โทรไปขอแม่ให้” พี่ฟ้ายิ้มแล้วเดินออกจากห้องไป  พี่หมีกับพี่ซีลุกขึ้นเดินตามไปด้วย 
“มีอะไรรึเปล่าครับ” พี่เซ็นถาม
“เปล่าครับ” ผมรีบตอบ  เกรงใจและไม่อยากให้พี่ๆเขาไม่สบายใจ 
“อืมมม..เย็นนี้ให้พี่ไปส่งนะ” พี่เซ็นขยับก้นจากเก้าอี้ของตัวเองมานั่งเก้าอี้ตัวของพี่หมีที่อยู่ข้างๆผมในทันที
“พี่ฟ้าจะไปส่งเค้กน่ะครับ” ผมยิ้มแหยตอบ
“เค้กครับ ให้พี่ไปส่งเหอะน้า” พี่เซ็นวางแขนลงบนโต๊ะแล้วเอาหน้าซบลงที่แขนตัวเอง  ทำให้ตอนนี้หน้าของพี่เซ็นห่างจากผมไม่เท่าไหร่นัก
“แล้วพี่ไม่ต้องกลับพร้อมกับพี่ซีรึไงครับ”
“เดี๋ยวซีให้ไอ้หมีไปส่ง”
“ไม่ได้หรอกครับ พี่อย่าทำให้ผมลำบากใจสิ” ผมบอก
“โห..ตรงอ่ะ” พี่เซ็นว่าเสียงหลง  ผมยิ้มให้
“แล้วเมื่อไหร่เราจะได้ไปกินข้าวกุ๊กกิ๊กงุ้งงิ้งกันบ้างล่ะ” พี่เซ็นทำเสียงทะเล้น  ท่าทีทะเล้นของพี่เซ็นที่ผมดูออกว่าพี่เขาไม่ได้จริงจังกับสิ่งที่ทำต่อผมหรอกครับ
“พี่แน่ใจเหรอครับว่าพี่ชอบเค้กน่ะ ไม่ใช่เจ้าชู้ไปเรื่อย” ผมว่า
“หึ..เจ้าชู้ก็ส่วนเจ้าชู้ดิ คนเราก็ต้องบริหารเสน่ห์กันบ้างอะไรบ้าง”
“แต่จีบก็ส่วนจีบสิครับ”
“เค้กอนุญาตให้พี่จีบเมื่อไหร่กันครับ” ผมหัวเราะ
“อีกอย่าง..เค้กว่า เค้กไม่ใช่สเป็กพี่หรอกมั้งครับ” ผมพูดบอก
“รู้ได้ไง เค้กน่ะสเป็กพี่เลยล่ะ” พี่เซ็นมองเจ้าเล่ห์  ผมหลบสายตาเพราะรู้สึกเขินขึ้นมา
“เค้กหมายถึงนิสัยน่ะ” ผมพูดลอยๆ
“อะไร..” พี่เซ็นถาม
“ก็..แล้วแต่พี่จะคิด” ผมบอก  ถ้าอะไรๆเป็นไปอย่างที่ผมคิดไว้  หรืออาจจะไม่ใช่ก็แล้วแต่  มันก็แค่อะไรที่ผมยังรู้สึกแปลกและสงสัยอยู่ในใจก็เท่านั้นเอง
“มีลับลมคมในนะเรา มันทำให้รู้สึกหมันเขี้ยวน่ะรู้ไหมครับ” พี่เซ็นพูดบ่นๆแต่ก็ไม่ตอบโต้อะไรอีก  พี่เขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้เหมือนยอมความต่อผม
“หึ..ครับ” ผมหัวเราะ

= = = = = = = =

วันสอบ..ครั้งที่ 3
“โอ้ย..จะตายๆๆๆ” พีทบ่น  เอนหัวมาซบไหล่ผมด้วย
“กูจะตายก่อนมึงอีก เดี๋ยวต้องไปทำงานต่อด้วย” ผมบอก  วันนี้สอบเสร็จวิชาที่สามเรียบร้อยแล้ว  ผมออกมานั่งรอหน้าห้องสอบได้สิบห้านาที  พีทก็ออกตามมาติดๆ  วันนี้ผมมีงานต้องทำที่ร้านคิวปิดต่ออีกด้วย
“ไอ้ข้อห้า ที่ถามว่าเศรษฐกิจโลกหมุนไป ห่าเหวอะไรนั่นน่ะ..มึงตอบไรวะ” พีทพูดเสียงยานคางเหมือนคนไม่มีแรง
“จำไม่ได้” ผมตอบเพราะจำไม่ได้จริงๆ
“เฮ้อ..ตายแน่กู” พีทบ่นไม่เลิก
“หึ มึงเพิ่งมาอ่านใกล้สอบทำไมล่ะ” ผมว่า
“ครับ พ่อเด็กทุน”
“ให้กูไปส่งที่ร้านไหม”
“มึงไหวไหมล่ะ” ผมถามกลับ
“ได้อยู่แล้ว” พีทยิ้ม
“ฮื้อออออ..” แก้วทำหน้าบู้บี้เดินออกมาจากห้องสอบ
“หึ..เออยู่แล้วล่ะน่า” ผมลุกขึ้นกอดไหล่แก้ว
“ทำไมออกกันมาเร็วจัง เราเลยต้องรีบทำเลยอ่ะ..มันเกร็ง” แก้วบ่น  ยื่นถุงผ้าของตัวเองเหมือนบอกให้พีทเป็นคนถือให้
“เอาน่า..มันผ่านไปแล้ว ไปกันเหอะ..แล้วกลับยังไง” ผมถาม
“พีทไปส่ง” แก้วตอบทันที
“พีทบอกเมื่อไหร่ครับ” พีทยิ้มถามกลับ  สะพายกระเป๋าเดินตามผมกับแก้วมา
“ส่งหลายคนเลยแฮะวันนี้ เป็นคนใช้พวกคุณไปตั้งแต่เมื่อไหร่ครับเนี้ย” พีทประชด
“แล้วจะเอาไหม..เก็งข้อสอบภาษาอังกฤษน่ะ เดี๋ยวก็ไม่ส่งให้ซะเลยหนิ” แก้วค้อน
“โหย แก้วอยากเห็นเราตายต่อหน้าต่อตาเหรอ” พีทพูดทำเอาพวกผมขำ  หน้าตาเพลย์บอยอย่างมันแต่มีนิสัยตั้งใจเรียนในระดับขนาดนี้ก็ถือว่าขัดกับหน้าตาพอดูเหมือนกันนะครับ  พวกเราแลกเปลี่ยนน้ำลายกันเรื่องข้อสอบอยู่พักหนึ่งก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น  หลังจากนั้นพีทขับรถมาส่งผมที่ร้านของพี่ฟ้าก่อนที่จะไปส่งแก้วต่อ..
“หวัดดีครับ” ผมพูดทักพี่คิว 
“ดี” พี่คิวตอบส่งๆ  ผมยืนมองรถมินิคูเปอร์สี่แดงที่เพิ่งเห็นพี่คิวเอารถคันนี้มาที่ร้านเป็นครั้งแรก
“มองไร” พี่คิวถามคิ้วขมวด  เดินควงกุญแจรถกำลังจะเข้าร้าน
“ก็แค่ไม่เคยเห็น รถคนรวยใกล้ๆ” ผมยักไหล่กวน
“หึ..” พี่คิวหัวเราะก่อนจะเดินนำไปเป็นฝ่ายเปิดประตูหลังร้านเข้าไปก่อน
“กัส!”
“พี่กัส!” ผมกับพี่คิวเรียกแทบจะพร้อมกัน 
“อ..อะไรครับ” พี่กัสชะงัก  ถามด้วยสีหน้าหวาดระแวง
“สเมิร์ฟส์~” ผมกับพี่คิวพุ่งเข้าไปหาโปรชัวร์ในมือของพี่กัสทันที
“ขอดูหน่อย” พี่คิวพูดด้วยหน้าตาโหดแกมบังคับพี่กัส  พี่กัสจึงรีบยื่นโปรชัวร์ให้อย่างง่ายดาย
“วันนี้ไม่ใช่เวรของพี่กัสไม่ใช่เหรอครับ” ผมถาม  เหลือบมองของในมือพี่คิวเป็นระยะๆ
“อ๋อ พี่ออฟขอให้พี่มาแทนน่ะ...พี่ออฟมีสอบ” พี่กัสยิ้มตอบ
“กัสก็นึกว่าอะไร ทำหน้าซะตื่นกันเชียว ตกใจหมด” พี่กัสส่ายหัวบ่น
“ขอนะ” พี่คิวบอก  ตายังคงมองแผ่นโปรชัวร์สเมิร์ฟส์นั่น
“คร้าบ” พี่กัสตอบก่อนจะเดินไปทางหน้าร้าน 
“อ่ะ..เอ่อ” ผมมองที่แผ่นนั่นเพราะอยากจะขอดูบ้าง
“ของฉัน” พี่คิวพูดดักในทันที
“ครับ ผมก็รู้แล้วว่าเป็นของพี่..ก็พี่แย่งไปก่อนหนิ” ผมว่าด้วยรู้สึกหงุดหงิดกับนิสัยเอาแต่ใจของผู้ชายคนนี้
“ช่วยไม่ได้ ฉันเป็นเชฟนะ นายเป็นแค่ลูกจ้าง” พี่คิวเอาโปรชัวร์มาตีหัวผมอีก
“พี่ก็ลูกจ้างเหมือนกันแหละ” ผมว่า
“ลูกจ้างเงินเดือนแพง” พี่คิวยักคิ้วยิ้มกวน
“ไอ้..” ผมกัดฟันห้ามคำพูดของตัวเองไว้ก่อน  เพราะถ้าเถียงไปยังไงผมก็ต้องเป็นผ่ายที่พ่ายแพ้อยู่ดี
“เข้าวันที่สิบสาม เหมือนจะเลื่อนวันแฮะ..น่าจะได้บัตรในไม่ช้า” พี่คิวพูดอวด  ทำหน้าเชิดไปมาอย่างน่าหมันไส้  ผมได้แต่หุบปากเงียบ  อยากเถียง  แต่อย่างว่า..คนรวยทำอะไรก็ไม่ผิด  ชิ!
“หน้านายเหมือนอยากดูมากเลยนะ” พี่คิวหันมาพูดบอกผม  สายตากวาดมองผมด้วยสายตาดูถูกบวกเย้ยหยันซะไม่มี
“ก็คงไม่ได้น้อยไปกว่าพี่หรอกครับ มีความสุขมากไหมเนี้ย..แกล้งคนอื่นอยู่ได้ บ้า” ผมว่าพร้อมกับเดินหนีเข้าห้องพักพนักงานมาในทันที
"ชิ ไอ้เชฟบ้า" ผมบ่นงุบงิบคนเดียว


แกรก~~


“นี่..” ผมชะงักหันกลับไปมองที่ประตู  และก็ต้องทำตาขวางใส่อีกฝ่ายเป็นการขู่คู่ต่อสู้ไว้ก่อน
“ก็ถ้าอยากจะดู วันที่สิบสามก็ทำตัวให้ว่างไว้ซะล่ะ” พี่คิวบอกโต้งๆ
“จริงนะ!” ผมยิ้มกว้าง  ไม่รู้ว่านี่เป็นการพูดล้อเล่นหรือเปล่าแต่ผมดีใจตัวแทบจะกระโดดได้อยู่แล้วละครับ
“แน่นอนว่า..นายจะต้องเลี้ยงข้าวฉันแทนค่าตั๋วหนัง” พี่คิวพูดจบก็ทำหน้าทำตาประหลาดใส่ผม  ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป
“หึ..เชฟประสาท” ผมหัวเราะ  ขำหน้าตาของพี่เขาเมื่อกี้จริงๆ  บางมุมก็ช่างจะทำจนอดหัวเราะไม่ได้สินะครับ
"เมื่อกี้พี่เค้าพูดจริงสินะ" ผมพึมพำกับตัวเอง

...................>>>><<<<..................

[111223]

เค้กกับคิืวน่ารักมากๆเลย ดูจากท่าทางแล้วทั้งคู่คงชอบสเมิร์ฟส์กันสุดๆ
ขนาดคิวผู้แสนสงบเงียบและเยือกเย็นยังกระโดดเข้าตะคุบทันทีที่ได้เห็นกันเลยทีเดียว ฮ่าๆ
ฮันแน่มีการแอบนัดกันไปดูหนังด้วย แบบนี้เขาเรียกว่าเดตหรือหรือเปล่าเอย >///<
คิวนี้สงสัยจะชวนดีๆไม่เป็น ซึนจริงๆ ฮุฮุฮุ แถมยังมีการบอกว่า
"นายจะต้องเลี้ยงข้าวฉันแทนค่าตั๋วหนัง"  คู่นี้เริ่มหวานกันแล้ว แบบเปรี้ยวอมหวาน

+เป็ดกิ๊บก๊าบ ให้กับความน่ารักของคู่นี้
 

[- คราส -]

ชอบตอนที่เค้กกับคิวอยู่ด้วยกันจริงๆ
พี่คิวแอบใจดี
 

ป.ล. เริดรส คิดว่าน่าจะเป็น เลิศรส นะ

[ladymoon_yy]

โหยยยยยย พี่คิวอยากไปกับเค้กก็บอกเหอะ

[Donaldye]

พี่คิวก็มีมุมเด๊กเด็กเนอะ

[TanyaPuech]

  เดทกันป่าววววววว

[Poseidon]

คิวอยากไปกับเค้กหล่ะสิ
แอบหวานนะสองคนนี้ จะไปเดทกันอีกแล้ว

[som]

เจ้เขียนแนวเรื่องนี้สบายๆได้น่ารักดีจัง
แบบเฮียเมตรกับสลิ่มโน่นก็ตาต่อตาฟันต่อฟันได้สนุกมาก
แล้วกับพี่ต้าโน้นอีก ชอบๆเถื่อนๆดีมาก
สรุบชอบทุกเรื่องที่เจ้เขียน

[saseum]

คิวนี้เหมือนจะมีความสุขที่ได้แกล้งเค้กจริงๆนะ

[Giniz]

อื้อหือพี่คิว เห็นสเมิร์ฟแล้วพุ่งเข้าใส่เลยนะ
ความชอบไม่เข้ากะนิสัยจริงๆอ่ะ 

[luvY]

แหม ช่วงนี้พี่คิวกับน้องเค๊กไปด้วยกันบ่อยนะ อิอิ
 

[BeeRY]

ช่วงแรกมาอย่างอึมครึม แต่ช่วงหลังพี่คิวกับเค้กน่ารักมาอ่ะ ฮิ้ววว
จะไปเดทสองต่อสองอีกแล้ว เหมือนความสัมพันธ์มันพัฒนาเรื่อยๆเลยน้า

[bytoey]

เค้กกะคิว น่ารักขึ้นเรื่อยๆเลย

[CarToonMiZa]

คิวน่ารักอ่ะ

[nunamicky]

ขี้เก็ก กวนทีน แต่ก็แอบใจดีนะคะ
นายคิวปิด

[Horizon]

 เริ่มจะเข้าใจกัน
+1

[kenghan]

ชอบอะไรเหมือนกัน แบบนี้ ก็เข้าทางเลยสิ

[ujen]

เค้กกับคิวน่ารักอ่ะ

 

[boylove_yj]

 

กุ๊กกิ๊ก งุๆ งิๆ กันแบบว่า น่ารักเนอะ 55555+  ( ภาษาไรว่ะ)

เริ่มพัฒนาไปเรื่อๆแหละ

+1 กดเป็ด

[harumi]

พี่คิวเริ่มจะเอ็นดูน้องเค้กมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว

[Whatever it is]

พี่คิวเริ่มมีมุมน่ารัก 

รออ่านเมตรกับน้องหลิม 

[DasHimmel]

พี่คิวชอบดิสนีย์กะสเมิร์ฟส์หรอเนี่ย ค่อยๆเผยมุมอ่อนโยนมากขึ้นๆเเระ ที่สำคัญเริ่มสนิทกะน้องเค้กมากขึ้นด้วย
พี่ฟ้าก็น่ารักมากเลย เป็นนายจ้างที่เอาใจใส่ลูกน้องมากๆๆ ได้ทำงานกับคนแบบนี้โชคดีจริงๆ
พี่เซ็นก็เหมือนจะไม่รู้ใจตัวเอง - -

รออ่านตอนพิเศษชุลมุนวุ่นรักกะเมตรสลิ่มนะค๊า ^^

[rujaya]

คิวน่ารักขึ้นตั้งเยอะ 555555555555555

แล้วก็กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดังๆ รอตอนพิเศษเมตรสลิ่ม ชุลมุนวุ่นรัก จะรอนะคะ เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[Aimiya]

ว้าวๆ นี่ันชวนไปเดทแบบเนียนๆเลยนะคะเนี่ยพี่คิว กิ้วๆน่ารักจังเลย ^^

[kitty]

 

[lovely2min]

อัยยะ เริ่ม มีกุ๊กกิ๊กๆ งุ้งงิ้งกันซะที
เมื่อไหร่จะรักกันเนี่ย จะยี่สิบตอนแล้ว ฮ่าฮ่า
ลุ้นมายาวนาน 5555

[patchybelle]

น่ารัก จะไปดูหนังด้วยกันอีกแล้ว

เมตรสลิ่มจะมาต่อ กี๊ดดดดดดดดดดด

[Chomin]

พี่ฟ้านี่นับวันยิ่งน่ารักนะ ดูนิสัยสิ คิคิคิ เหมือนกลายเป็นพี่สาวของน้องเค้กไปแล้ว กร๊ากกก
ชอบอะไรที่เด็กๆเค้าชอบกันอีกด้วยแหนะ เค้กนี่รู้ทันพี่เซ็นด้วยเหรอเนี่ย ท่าทางเค้กคงจะเดาออกแำหละ
ว่าคนที่พี่เซ็นชอบคือกัส ก็อ่านะใครๆเค้าก็มองออกกันทั้งนั้น เพียงแต่ด้านความทะเล้น ความเจ้าชู้ของพี่แก
มันบดบังเอาไว้ ฮาาา เค้กกับพี่คิวดูเหมือนจะชอบสเมิร์ฟส์เอามากๆเลย เห็นแค่โบชัวร์ยังแทบจะพุ่งเข้าใส่เสียให้ได้
จะว่าไปพี่คิวแผนป่ะเนี่ย แอบเนียนนะ มีมาชวนน้องเค้กไปดูด้วยกันด้วยนะนั่น อะไรยังไงคะ ชัดเจนหน่อยพี่คิว
ระวังชักช้าแล้วจะไม่ทันการณ์ คึึคึ ไปดูหนังกันสองคน ไม่ต่างกับไปเดทเลยนะเนี่ย ฮ่าๆ