หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Azitten]

  ตอนหน้าเค้าจะสวีทกันอีกแล้ววช่ายมะ

จะได้เตรียมกรี๊ดดดดล่วงหน้าอะบี้ อิอิ

[Yunatsu]

พี่คิวปัญญาอ่อน มาก

[ZejHaya]

  อยากไปดูบ้าง

 อยากอ่านตอนหน้าหวานๆ จัง 

[KaniSui]

อุ๊ยยยยย แหมมมมมมม สเมิร์ฟส์สื่อรักรึป่าวคะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
พี่คิวใจอ่อนอ่าดี๊ น้องเค้กเคืองน่ารักใช่มั้ยล่าาาาาา ฮิ้วววววววว

สังเกตมั้ยว่าพี่เซ็นชวนทีไร เค้กไม่เคยไปสักที แต่กับพี่คิวนี่แทบไม่คิด กร๊าก
ไม่ได้แซวน้องเค้กนะ เค้าเข้าใจว่าพี่เซ็นรุกชัดเจนเลยกลัวใช่มั้ยละ แต่ก็นะ... กับพี่คิวน่ะ คึคึ

รอลุ้นดิสนี่ย์ไลฟ์ในวันเกิดน้องเค้กนะ 

[wan]

ความรู้สึกเริ่มเปลี่ยนไปทีละนิด ๆ
อีกหน่อยเถอะ .......
+1 ให้เบบี้ เช่นเคยครับ 

[NCJung]

พี่คิวนี่ขี้เก็กนะ อิอิ

[SuSaya]

มันคือการนัดเดทใช่ป่ะ XD

[bellity]

น่ารักมากเลยอ่ะเรื่องนี้ อ่านไปอมยิ้มไป อร๊างงมากมาย ><

[aehJTS]

คิวนี่ฟอร์มเยอะนะจ๊ะ

  คะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

เริ่มจะมีหวังมากขึ้นและลุ้นกันต่อไป ขอบคุณน้องเบบี๋มาก

[mundoo]

พี่คิวชอบแขวะเค้กว่ะ 5555

ตกลงอิพี่เซ็นนี้มันจะจีบเค้กจริงๆใช่ไหม?
หยอดบ่อยเหลือเกิน!

[Yamame]

เด็กหน๋อเด็ก เฮ้อออออออ แต่........
เห้ยยยยย น่ารักว่ะ โอ้วววววววววว
ชอบไรเหมือน ๆ กัน ได้อีกอะความน่ารัก
เค้กคิวปิด (อยากกินอะ)
 

[pinkky_kiku]

พี่คิวนิสัยเด็กกว่าที่คิดนะเนี่ยะๆๆๆ

[nn~~NN]

ฮ่าๆๆ  ในที่สุดก็เห็นมุมเด็กน้อยของพี่คิวแล้ว
สเมิร์ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ

ปล. ชวนไปดูหนังนี่เรียกชวนเดทแบบเนียนๆป่าวน้อ 

[ladyzakura]

คิวปิดแอบปัญญาอ่อน ฮ่าๆๆ

สองคนนี้เค้ารักกันรึยัง? พี่คิวดูอ่อนโยนกับเค้กอ่ะ

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[mascot]

เค้กคิว...
ดูหนังกันนะ

[ปลาทองสีชมพู]

พี่คิวยังคงความกวนได้ตลอดสิน่า
แต่ก็แอบน่ารักนะ..นัดวันเวลาซะเรียบร้อยเลย
ว่าแต่พี่เซ็นนี่ทะแม่งทะแม่งเนอะ..ฮ่าๆๆๆ

ปล.เมตร สลิ่ม จะมาแล้วๆๆๆๆ  เค้าคิดถึงม๊ากกกกกกกกก..ฮ่าๆๆๆ

[เบบี้]

~19~

ณ  มหาวิทยาลัย Y
“เย้ๆ..สอบเสร็จสักที” แก้วชูมือขึ้นทั้งสองมือด้วยความดีใจ
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจพร้อมกับงอตัวลงอย่างอัตโนมัติ  ความรู้สึกแบบนี้มีมาตั้งแต่เด็ก  เกร็งเมื่อสอบและหายเกร็งเมื่อสอบเสร็จ
“เฮ้อออออออ เอาเข้” พีทถอนหายใจยาวกว่าผมสองเท่าทำให้ผมแทบขำ  คำสบถหยาบๆพวกนั้นออกมาจากปากพีทจนผมรู้สึกชินซะแล้วละครับ
“ทำไมทำหน้ากันแบบนี้ สอบเสร็จทั้งทีนะ” แก้วยิ้มพูด
“ก็แก้วทำได้หนิ” พีทว่า
“ส่วนเรา..ดีใจจัง ได้ทำงานให้เต็มที่ ได้ไปดูหนัง ได้พักผ่อนตั้งสองอาทิตย์แน่ะ” ผมยิ้มอวดบ้าง
“อ่าว แล้วเมื่อกี้ถอนหายใจทำไม” แก้วว่าหน้าหงิก
“ก็โล่งสักทีไง คึคึ” ผมยิ้ม
“คืนนี้จัดยาวดีกว่ากู”
“นั่นไง กูเดาผิดเมื่อไหร่” ผมหันไปเหล่ใส่พีท
“น่า..ก็ต้องมีบ้างไรบ้าง”
“วันนี้มีทำงานเปล่า ให้กูไปส่งไหม..แก้วล่ะกลับบ้านยังไง” พีทถาม
“กูว่าจะไปเซ็นทรัลก่อน ตาวรออยู่ที่นั่นน่ะ..จะไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน” ผมบอก
“เดี๋ยวแก้วไปกับพลอย ไปนั่งที่ห้องสมุดน่ะ..วันนี้ตอนเย็นพ่อจะมารับ” แก้วบอก
“อืม..โอเค” พีทพยักหน้า
“งั้นเราไปนะ กูไปนะ” ผมโบกมือให้เพื่อนรักทั้งสองคน
“โชคดี”
~เฮ้อ..เสร็จสักที ^_^~

= = = = = = = =

วันศุกร์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“ขยันกันจังเลยนะ อย่างนี้สงสัยต้องให้โบนัสพิเศษแล้วละมั้ง” พี่ฟ้าแซวผมกับพี่ซีที่มาทำงานตั้งแต่เช้า  ทั้งทั้งที่วันนี้มีเวรเข้าบ่ายโมงด้วยกันทั้งคู่
“ดีเลย” ผมกับพี่ซีพูดพร้อมกันอย่างรู้สึกเห็นด้วยกับพี่ฟ้า
“หน้าเงินจริง เด็กพวกนี้” พี่ฟ้าทำหน้าเข้มใส่
“อาของซีน่ารักอยู่แล้ว” พี่ซีเข้าไปกอดเอวพี่ฟ้าไว้  พี่ฟ้ากอดตอบและหัวเราะอย่างเอ็นดู  ผมสังเกตได้หลายครั้งว่าพวกพี่ซีกับพี่ฟ้าเขาสนิทกันมากจริงๆเลยนะครับ
“ซีอ่านะ อยากไปฝรั่งเศสอีกแหละ ไปกันเหอะนะคะอา ปีใหม่นี้” พี่ซีคลอเคลียพี่ฟ้าพร้อมกับทำตากระพริบให้
“อืม คิดดูก่อน” พี่ฟ้าตอบ
“อาอ่ะ ไม่รู้ล่ะ ซีบอกคุณแม่ไปแล้ว”
“อย่าเอาแต่ใจเหมือนพี่ชายตัวเองสิ” พี่ฟ้าว่า  ทำให้ผมหัวเราะ
“ก็ไปดูสาขาอาที่ฝรั่งเศสด้วยไงคะ ทำงานด้วย ไปเที่ยวด้วยไง” พี่ซียังคงอ้อนไม่หยุด
“อ้าง..” พี่ฟ้าว่าพร้อมกับดีดนิ้วลงที่หน้าผากพี่ซี
“อาอ่ะ ไม่น่ารักแล้ว” พี่ซีจับหน้าผากตัวเองเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม
“นี่จ้า..อาหารต้อนรับตอนเช้า” พี่เซ็นเปิดประตูห้องพักพนักงานเข้ามาพร้อมกับจานข้าวผัดจานใหญ่
“หอมจัง” ผมยิ้มพร้อมกับสูดกลิ่นเข้าเต็มปอด
“นันทนาการพิเศษสำหรับพี่ที่มีให้เค้กเลยนะครับ” พี่เซ็นบอก  ยักคิ้วหลิ่วตาใส่ผมอีกด้วย
“เงินใคร..” พี่ฟ้าถามเสียงเข้ม
“เงินผมซิ คิดไปได้เลย..ป๋าอยู่แล้ว”
“ให้ทาย..โดนไอ้คิวว่ามาด้วยใช่ไหมว่า ไร้สาระ” พี่ฟ้าพูดหน้านิ่ง
“หึ..อืม เรียบร้อยไปละ” พี่เซ็นยิ้มเขินๆ
“ลองชิมสิครับ” พี่เซ็นบอก  หยิบจานเล็กพร้อมกับช้อนส้อมมาให้ผม  ผมรับมา  หยิบทัพพีตักข้าวในจานใหญ่มาลองชิม
“อร่อย” ผมยิ้มชม  มันมีกลิ่นเนยหรือชีส  หรืออะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จักแต่รับรู้ได้เลยว่ามันทั้งหอมและอร่อยมากแบบที่ไม่เคยทานข้าวผัดรสชาตินี้มาก่อน
“อ่ะ..ใครให้กินอ่ะ” พี่เซ็นตีมือพี่ซีเบาๆ
“จะกินอ่ะ” พี่ซีว่าหน้างอ
“พี่ทำให้เค้ก” พี่เซ็นบอก
“เค้กจะไปกินหมดได้ยังไงกัน ตั้งเยอะขนาดนี้ไอ้พี่บ้า” พี่ซีว่าเสียงดัง  ผมกับพี่ฟ้าหัวเราะ
“ให้พี่ซีกินเถอะครับ เค้กกินไม่หมดหรอก..พี่ทำมาอย่างกับเลี้ยงหมู่บ้านแน่ะ” ผมบอก
“เค้กอ่ะ..” พี่เซ็นทำหน้าบู้  พี่ซีพยักหน้างึกงักอยู่คนเดียวหลังจากทานข้าวผัดเข้าไปแล้ว
“อร่อยล่ะสิ” พี่เซ็นพูด
“ก็..นะ” พี่ซียักไหล่เหมือนไม่ต้องการจะชมสักเท่าไหร่
“เคยชมพี่บ้างไหม ชมแต่ไอ้คิว..ตกลงพี่เป็นพี่แก หรือไอ้คิวเป็นพี่แกกันแน่” พี่เซ็นว่า
“ก็ดูคุณพี่ชายทำตัวสิ ดีๆตลอด..ต้องคอยให้บ่น ให้เตือน ให้ว่าให้ดูแล..ทำตัวให้โตได้ครึ่งนึงของพี่คิวบ้างได้ไหมคะ” พี่ซีย้อนยาว
“เออๆ..อะไรก็ไม่ดีสักอย่างแหละ” พี่เซ็นพูดเหมือนน้อยใจ  เดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าต่างจากตอนมาสนิท
“เหอะๆ” ผมหัวเราะงงๆกับสถานการณ์ที่พลิกผันเร็วเหลือเกิน 
“งอนอีกแระ” พี่ซีพูดแล้ววางช้อนส้อมลงบนจาน
“อย่าบอกนะครับว่าโกรธจริงน่ะ” ผมพูดอย่างไม่เชื่อ
“ก็ใช่น่ะสิ..ขานั้นพี่ว่าไรนิดหน่อยไมได้หรอก งอนตลอด” พี่ซีบอก  ผมได้แต่ยิ้มแหยๆเพราะไม่คิดว่าพี่เซ็นจะโกรธจริงๆ  พี่เซ็นเป็นคนง่ายๆ  ไม่ค่อยคิดอะไร  ทะลึ่งตึงตังแถมยังขี้เล่นอีกด้วย  ที่ผมอึ้งเพราะผมไม่คิดว่าพี่เขาจะงอนพี่ซีในเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
“ไปง้อก่อน เผื่อได้ไปฝรั่งเศส คึคึ” พี่ซียิ้มประหลาดก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปอีกคน
“...............” ผมกับพี่ฟ้านั่งเงียบมองหน้ากัน
“ไม่เหมาะกับนิสัยพี่เค้าเลยนะครับ” ผมพูดขึ้นแล้วตักข้าวผัดกินต่อ
“มันรักน้องน่ะ เลยชอบงอนน้อง..ตั้งแต่เมื่อก่อนละ” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“พี่ฟ้าก็รักหลานนะครับ เลยงอนหลานบ๊อยบ่อย” ผมแซวพี่เขาบ้างเมื่อได้จังหวะที่ดี
“เค้กอ่ะ” พี่ฟ้าว่าเขิน
“แล้ว..สอบเสร็จมีแพลนทำอะไรบ้าง” พี่ฟ้าเท้าแขนลงบนโต๊ะ  ยิ้มกว้างเหมือนต้องการคำตอบ
“ก็ไม่มีอะไรพิเศษนิครับ มาทำงาน อ่านหนังสือ ไปหาน้องๆที่มูลนิธิ” ผมตอบ  พี่ฟ้าขมวดคิ้วเข้าหากัน  สีหน้างงหรือไม่พอใจกับคำตอบของผมก็ไม่ทราบ
“ไม่รู้สินะ..มันเอ่อ มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ทำกันสักเท่าไหร่” พี่ฟ้าพูด
“.............." ผมเงียบ  เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“แปลกแยก ถ้าคิวอยู่มันต้องพูดว่า..ปัจเจกบุคคลแน่ๆ” พี่ฟ้ายิ้ม
“ไม่ได้ปัจเจกหรอกครับ ก็แค่..ทำในสิ่งที่ไม่ตรงกันคนอื่นเท่าไหร่ เท่านั้น..มั้ง”
“แล้วคิดว่า จะทำอะไรอย่างอื่นที่เหมือนเด็กวัยรุ่นสมัยนี้บ้าง..” พี่ฟ้าถามอีก
“เช่น” ผมถาม
“ดูหนัง เที่ยวผับ ช็อปปิ้ง ดูคอนเสิร์ต บ้าดารา..เอ่อ อะไรก็ได้ตามใจตัวเอง” พี่ฟ้าพูด
“แล้วที่ผมทำอยู่ ไม่ตามใจตัวเองตรงไหนครับ” ผมพูดบ้าง
“หึ..หึหึ ก็จริงแฮะ”
“ก็นี่ไงครับ ดูมิกกี้เม้าส์กับพี่ไง” ผมยิ้มบอกเมื่อนึกขึ้นได้
“อะฮะ..มิกกี้เม้าส์ วัยรุ่นสุดๆ” พี่ฟ้ายิ้มเหมือนประชด
“แล้วก็ดูสเมิร์ฟส์” ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม
“สเมิร์ฟส์” พี่ฟ้าเลิกคิ้ว  ผงะเล็กน้อย
“ครับ พี่คิวบอกว่าจะต้องได้ตั๋ววันที่สิบสามแน่ๆ..แสดงว่าวันที่สิบสามเค้กจะต้องได้ดูสเมิร์ฟส์แน่ๆ” ผมบอกอย่างมั่นใจ
“คิว สเมิร์ฟส์ เค้ก” พี่ฟ้าพูดตาโต
“..............” ผมเงียบ  งงพี่เขา..อะไร  คิว  สเมิร์ฟส์  เค้ก
“เค้กจะไปดูสเมิร์ฟส์กับคิวงั้นเหรอ” พี่ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นขึ้นมา
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้ายิ้มตอบ  พี่ฟ้ายิ้มกว้างด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์อย่างเห็นได้ชัด  เอิ่ม..
“พี่ฟ้ายิ้มอะไรครับ”
“ก็..ที่จริงก็ เข้ากันได้ดีผิดคาดนี่” พี่ฟ้าเลิกคิ้ว  เบะปากยิ้มเหมือนเย้ยกับสิ่งที่ผ่านมา
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ” ผมพูด
“อ่านะ ก็โอเค..กินข้าวเถอะ กินๆ”

= = = = = = = =

วันพฤหัสที่ 13 ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“ทำไมอ่ะ ทำไมๆๆๆ”
“ปัญญาอ่อน” พี่คิวว่าพี่เซ็นด้วยสีหน้าที่รับไม่ได้
“ทำไมเค้กไปกับไอ้คิวอีกแล้วล่ะ พี่ชวนไปตั้งหลายรอบทำไมไม่ไปด้วย” พี่เซ็นโวยไม่เลิก
“ก็พี่หื่นไง” พี่กัสเสริมขึ้นโต้งๆ
“เค้ก..เย็นนี้กลับมาบ้านพี่พร้อมกับคิวเลยนะ ทานข้าวเย็นด้วยกัน” พี่ฟ้ายิ้ม
“อีกละ” พี่คิวทำหน้าเอือม
“ไปด้วย” พี่เซ็นพูดขึ้น
“อาชวนเซ็นแล้วเหรอ อาชวนรึยังฮะซี” พี่ฟ้าทำหน้าตายพูด  พี่ซียิ้มตอบ
“โอเคนะ เจอกันเย็นนี้จ้ะ” พี่ฟ้าหยิกแก้มผมก่อนจะเดินออกจากเคาร์เตอร์ไป 
วันนี้ผมมาหาพี่คิวที่ร้าน  พี่คิวต้องออกเวรประมาณเก้าโมงเช้า  แต่พี่คิวบอกว่าให้ผมมาหาสายหน่อยก็ได้  ผมเลยกินข้าวเช้าที่บ้านก่อนที่จะเดินทางมา  พอมาถึงก็เป็นอย่างที่เห็น  พี่เซ็นรู้เรื่องเข้าเลยโวยวายไม่หยุดเลยละครับ
“กูไปละ รำคาญ” พี่คิวว่าคิ้วขมวด
“งั้นเค้กไปนะครับ” ผมยิ้มบอกทุกคนพร้อมกับโบกมือให้
“จ้า..ดูหนังให้สนุกนะ” พี่กัสยิ้ม  โบกมือบ๊ายบายให้ผมเช่นกัน
“คร้าบ” ผมก้มหัวให้
“เค้ก” พี่เซ็นเรียกหน้ามุ่ย
“เจอกันเย็นนี้นะครับที่รัก” อยู่ๆพี่เขาก็ฉีกยิ้มกว้างให้ผม
“หึ..เจอกันครับ” ผมผงกหัวยิ้มตอบ  เดินออกจากเคาร์เตอร์ตรงไปทางหลังร้าน  เพราะรถพี่คิวจอดอยู่ที่หลังร้านนะครับ  วันนี้ผมรู้สึกขอบคุณมากจริงๆที่พี่คิวนำรถบีเอ็มสี่ประตูสีดำมา  ผมละลุ้นอยู่ตั้งแต่เมื่อวานว่าพี่เขาจะขับคันไหนมา  กลัวว่าพี่คิวจะเอารถสปอร์ตมาจริงๆอ่ะครับ  ไม่กล้านั่ง..เพลีย
เมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว  ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจะถ่ายรูปหน้าตัวเองสักหน่อย..
“ทำอะไรของนาย” พี่คิวทัก  ผมหุบยิ้มลงทันที
“จะอวดเพื่อน..ไปดูสเมิร์ฟส์” ผมบอกอย่างดีใจ
“ปัญญาอ่อนรึเปล่า มีคนดูอีกเป็นแสนที่ดูวันนี้” พี่เขาว่า  ผมไม่สนใจฟังเสียงพี่คิว  สำหรับพี่เขามันเป็นเรื่องที่ธรรมดาอยู่แล้วแต่สำหรับผมมันช่างเป็นเวลาที่พิเศษ  ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้ดูหนังที่โรงภาพยนตร์  ตั้งแต่มาอยู่ที่ร้านนี้ผมรู้สึกว่าจะเจอเรื่องอะไรที่ตัวเองชอบและได้ทำบ่อยๆตามที่ใจต้องการทั้งนั้นเลยละครับ


ปึก !!


“โอ้ย..อะไรของพี่เนี้ย” ผมบ่น  จับหัวของตัวเองที่เพิ่งกระแทกเข้าที่ด้านหน้ารถ
“หมาข้ามถนน” พี่คิวบอกเสียงเรียบถึงสาเหตุว่าทำไมต้องเบรกกะทันหัน  สายตาของพี่เขามองหมาตัวนั้นที่วิ่งไปจนลับสายตา
“ใจบุญซะจริงนะครับ” ผมกัดฟันพูดประชด
“หึ..” พี่คิวแสยะยิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สา
พอไปถึงโรงหนัง  พี่คิวลากให้ผมไปนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนเพราะพี่คิวยังไม่ได้ทานข้าวเช้ามา  ส่วนผมที่ทานข้าวเช้ามาแล้วเลยได้แต่นั่งมองพี่เขาทานอาหารราคาแพงตรงหน้า  ถึงมันจะให้อารมณ์คนละแบบกับอาหารที่บ้าน  แต่มันกลับน่ากินชะมัด
“แน่ใจนะว่าไม่กิน” พี่คิวพูดด้วยสีหน้ากวนผมอีกแล้ว
“แน่” ผมตอบ  พยายามพูดให้เสียงดังฟังชัดเข้าไว้เดี๋ยวเขาจะจับไต๋ได้ซะก่อน
“ไม่ต้องห่วงเรื่องที่ฉันพูดเมื่อวานหรอกนะ ฉันรู้อยู่แล้วว่านายไม่มีเงินจ่ายหรอก” พี่เขาว่าอีก
“แล้วใครบอกว่าผมจะจ่ายกัน อาหารแพงหรืออาหารถูก ก็อิ่มเหมือนกันนั่นแหละ” ผมว่ากลับพร้อมกับเชิดหน้าหนี
“แต่หน้านายเหมือนหมาที่กำลังนั่งเห็นเนื้ออยู่ตรงหน้าน่ะนะ..ฉันคงคิดไปเอง” พี่คิวจ้องหน้าผม  ประโยคยอกย้อนประโยคนี้ทำให้ผมเถียงกลับไม่ได้อีก  ผมนั่งเงียบ  หุบปากเข้าหากัน
“หึ..” พี่คิวยิ้ม
“น้องครับ..” พี่คิวเรียกพนักงาน
“รับอะไรเพิ่มครับ” พนักงานชายเดินมา
“เอาแพนเค้ก บานานาสปริช..ให้เด็กคนนี้หน่อย” พี่คิวพูดอมยิ้ม  ชี้นิ้วมาที่ผม
“ครับ” พนักงานคนนี้อมยิ้มเล่นตอบด้วยอีกคน
“ตลกมากไหมครับ” ผมพูด  ไม่ปฏิเสธและไม่ขอค้านในเมนูที่พี่คิวสั่งไปเพราะผมก็อยากทานจริงๆ
“ฉันไม่ชอบให้ใครมานั่งเฉยๆระหว่างที่ฉันกินข้าวน่ะ” พี่คิวพูดและตักอาหารเข้าปากต่อ  ผมเงียบไม่โต้ตอบใดๆอีก  ไอ้เราก็นึกว่าหวังดีแต่เปล่า..คงหวังให้ตัวเองสบายใจต่างหากละมั้ง


ตื๊ด  ๆ   ๆ


“...............” เมื่อโทรศัพท์ของพี่คิวมีสายเข้า  ผมจึงทำเป็นมองไม่เห็นจะได้ไม่เสียมารยาท
“ครับ” พี่คิวรับสาย  ผมจึงต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้  ทำตัวเหมือนว่าไม่ได้ฟังอยู่ 
“คิวอยู่แถวสยาม”
“มาทานข้าวน่ะ เดี๋ยวจะไปดูหนัง” พี่คิวบอกปลายสาย
“ครับ..อืม ไม่ได้หรอก..วันนี้ต้องกินข้าวเย็นกับอาน่ะ หึ..ใช่” ผมอึ้งนิดหน่อยที่พี่คิวยิ้มกว้างอย่างไม่มีเล่ห์เลี่ยมใดๆ
“อืม พรุ่งนี้ฝันก็มาเอาที่ร้านก็แล้วกัน..คิวมีงานที่ร้านน่ะ ครับ..สวัสดีครับ” พี่คิวพูดก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ  เหลือบตามามองผมนิดหนึ่ง  ผมยิ้มให้หน่อยๆ  ในเวลาไม่นานแพนเค้ก บานานาสปริชก็มาเสิร์ฟ 
“กินละนะครับ” ผมยิ้มบอก
“เชิญ” พี่คิวเลิกคิ้วเป็นการอนุญาต  ถ้าเป็นภาษาชาวบ้านคงบอกว่า “เรื่องของมึงเหอะ” ประมาณนั้น
ผมนั่งทานแพนเค้กหรูหราจานนี้  ส่วนพี่คิวนั่งกินอาหารต่อ..ต่างคนต่างทาน  หลังจากที่ทานเสร็จพี่คิวเป็นฝ่ายจ่ายเงินโดยที่ไม่พูดบอกอะไร  เราเดินเล่นกันอยู่สักพักจนได้เวลาหนังฉาย  ผมซื้อน้ำซื้ออาหารเอง  พี่คิวก็เหมือนเดิม  สั่งให้ผมซื้อน้ำโค้กให้พี่เขาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
“..............” ผมยื่นถังป็อปคอร์นให้พี่คิวระหว่างที่นั่งดูหนังกันอยู่  พี่คิวหันมามอง  แต่ก็หยิบป็อปคอร์นในถังไปกินโดยไม่ได้พูดอะไร  ผมก็แค่อยากลองเชิงว่าพี่เขาจะหยิบไปทานไหมก็เท่านั้น..
“หึหึ” ผมหัวเราะ  พี่คิวหันมาค้อน  เอาข้อศอกมากระแทกแขนผมเหมือนปรามผมอีก

= = = = = = = =

“สนุกดี น่ารักด้วย” ผมยิ้มบอกเมื่อเราเดินออกมาจากโรงภาพยนตร์แล้ว
“.................” พี่คิวเดินเชิดหน้านิ่ง  ผมควรเข้าใจว่าคนๆนี้พูดเยอะเป็นนานๆครั้งสินะ..
“แผ่นมันน่าจะออกเร็วๆนี้นะ..” พี่คิวพูด  ผมฉุกคิดนิดหนึ่งว่าคำพูดของพี่เขานั่นเป็นคำพูดที่ต้องการคำตอบจากผมรึเปล่า  เพราะถ้าตอบไปเดี๋ยวจะหน้าแตกอีก
“นั่น..” ผมอ้าปากจะพูดแสดงความคิดเห็น
“พี่คิว” ผมหุบปากลงเมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเรียกชื่อพี่คิว  ผมกับพี่คิวหันกลับไปมองตามเสียง
“สวัสดีค่ะ” เธอยิ้มยกมือไหว้พี่คิว  ผมยกมือไหว้เธอเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทเช่นกันแต่เธอกลับมองผมด้วยหางตาและรับไหว้อย่างส่งๆ
“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” เธอพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง  อยู่ๆผมกลับรู้สึกขึ้นมาว่ารอยยิ้มของเธอช่างไม่น่ารักเอาเสียเลย
“หึ..” พี่คิวแสยะยิ้มเหมือนไม่เต็มใจนัก
“นี่พี่ไม่คิดจะกลับบ้านใหญ่บ้างรึไง”
“จำเป็นเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันก็กลับเอง” พี่คิวตอบด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“แล้วนี่มาช็อปปิ้งเหรอคะ” เธอถามอีก  สีหน้าพี่คิวน่ากลัวจนผมรับรู้ได้ว่ามันไม่ปกติ
“ทำนองนั้น” พี่คิวตอบเสียงห้วน  เธอยิ้มให้พี่คิวเล็กน้อย  อยู่ๆผู้หญิงคนนี้ก็หันมามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
“เพื่อนเหรอคะ” เธอแสยะยิ้มถาม
“ใช่” พี่คิวตอบ
“ไม่ยักรู้นะคะ ว่าเดี๋ยวนี้พี่คบเพื่อนเด็กขนาดนี้ แถมยัง..”
“เธอจะพูดอะไรก็ระวังปากหน่อยนะ” พี่คิวว่าขึ้นดักคำพูดของเธอทำให้เธอชะงักไป  ผมรู้สึกหน้าเสียในทันทีเพราะประโยคของเธอเมื่อกี้เหมือนกำลังจะต่อว่าผม
“นี่พี่..” เธอคนนี้หน้าเสีย
“ฉันไม่มีอารมณ์มาต่อปากต่อคำกับเธอ..ฉันจะคบใครเป็นเพื่อน มันก็เรื่องของฉัน ถ้าเธอว่างมากละก็นะ กลับไปทำตัวให้มีประโยชน์ซะก่อนที่จะเที่ยวมาว่าคนอื่น ไม่ใช่อยู่ผลาญเงินวงศ์ตระกูลไปวันๆ..สักวันถ้าไม่มีใช้ เดี๋ยวจะทำตัวไม่ถูก” พี่คิวพูดทั้งรอยยิ้ม
“พี่คิว!” เธอกัดฟันว่า  สีหน้าเธอโมโหอย่างเห็นได้ชัด
“ขอตัว” พี่คิวส่งท้ายอีกครั้ง  ผมฉีกยิ้มให้เธอนิดหนึ่งแต่ครั้งนี้ไม่ได้ยกมือไหว้ตอบ  เธอเล่นดูถูกผมซะขนาดนี้ผมจะไหว้ทำไมให้เสียมือละครับ
“ถามได้ไหม..ใครเหรอครับ” ผมพูด  รีบเร่งเท้าให้ทันพี่คิวที่เพียงเดินอย่างปกติ
“ไม่เรียกว่าขออนุญาต..” พี่คิวเหลือบตามองต่ำมาที่ผม
“ก็นั่นแหละ ใครล่ะ” ผมย้ำถาม
“ลูกพี่ลูกน้องน่ะ” พี่คิวตอบ
“อ๋อ” ผมพยักหน้า  ถึงว่าทำไมดูดีมีชาติตระกูลขนาดนั้น  เสียอย่างเดียวนิสัยแย่ชะมัดยาด
“พี่จะไปไหนต่อฮะ”
“ไม่รู้ เอ่อ..ใช่ ฉันว่าจะไปดูสูทสักหน่อย ขอเวลาแป๊บนึงได้ไหม” พี่คิวถาม
“ได้..ครับ ก็อยากกลับรถฟรีนี่นะ” ผมยิ้ม  พี่คิวส่ายหัวก่อนที่พี่เขาจะเดินนำไปที่ร้านเสื้อผ้ายี่ห้อหนึ่ง  ผมคาดว่ามันคงจะมีราคาแพงมากเพราะออร่าเปล่งปลั่งของที่ร้านนั้นแผ่รังสีออกมานอกร้านเลยละครับ  เป็นยี่ห้อเสื้อผ้าที่ผมอ่านไม่ออก  มันน่าจะเป็นภาษาฝรั่งเศส  อิตาลีหรืออะไรสักอย่างละมัง
“สวัสดีค่ะคุณคิว วันนี้รับเป็นแบบไหนดีคะ” พนักงานผู้หญิงเดินเข้ามาต้อนรับขับสู้อย่างดี  เธอหันมายิ้มกว้างให้ผมด้วย
“ผมอยากได้สีน้ำตาลครับ ปกตั้ง” พี่คิวตอบ
“อย่างอื่นก็เหมือนเดิมครับ”
“แบบนี้เป็นไงคะ” พนักงานผู้หญิงสามสี่คนเดินออกมาพร้อมกับทำตัวเองเป็นราวไม้แขวนเสื้อแทน  พวกเธอชูชุดสูททั้งหมดยืนเรียงหน้ากระดาน  ผมอ่านป้ายชื่อที่ติดอยู่ที่หน้าอกของผู้หญิงที่มาต้อนรับ  เธอเป็นถึงผู้จัดการร้าน
“ขอเป็นชุดนี้กับชุดนี้ก็แล้วกันครับ เอ่อ..ผมอยากได้เชิ้ตแบบเดียวกันนี้แต่เป็นสีชมพูอ่อนด้วย”
“ได้ค่ะ รบกวนรอสักครู่นะคะ” เธอยิ้มบอกพี่คิวก่อนจะหันไปส่งสายตาสั่งพนักงานของเธอ
“อ่ะ..” ผมชะงักงง  มองพนักงานที่เดินนำน้ำเปล่ามาเสิร์ฟให้ผม
“ไม่ละครับ ขอบคุณ” ผมก้มหัวยิ้มๆ  เธอก้มหัวยิ้มตอบให้ผมด้วย
“ทานน้ำก่อนไหมคะคุณคิว” เธอเดินนำน้ำไปให้พี่คิวบ้าง
“ไม่ครับ ขอบคุณ” พี่คิวยิ้มตอบให้เธอ
“สองหมื่นห้า ทั้งชุดเหรอ” ผมพูดบ่นคนเดียวเมื่อรีบพลิกป้ายราคาดู
“เฉพาะเสื้อเชิ้ตสองหมื่นห้า บ้าไปแล้ว” แง่ง..แม่จ๋า  มันแพงมากเลยง่ะ  สองหมื่นห้าเราใช้จ่ายค่าน้ำ  ค่าไฟ  ค่าอาหารได้ทั้งเดือนเลยนะ
“สนใจรึไง” ผมสะดุ้ง  พี่คิวมายืนอยู่ข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
“โหย ไม่เอาหรอก แพงก็แพง..ทั้งชุดเลี้ยงบ้านเค้กได้ตั้งสองสามเดือนแน่ะ” ผมว่า
“หึ..บ้านนายกินน้อยเนอะ” พี่คิวพูดหน้าตายอีก
“พี่ซื้อเสื้อผ้าแพงต่างหากเล่า บ้าจริง” ผมบ่น
“นายจะหงุดหงิดอะไร” พี่เขาอมยิ้ม
“ก็มันแพงจนน่าหงุดหงิดนิครับ” ผมบอก
“คุณคิวคะ” พนักงานหญิงคนเดิม  เดินนำถุงมายื่นให้
“ถือซิ” พี่คิวหันมาสั่งผม
“เด็กรับใช้ที่บ้านนะครับ” พี่คิวบอกเธอ
“ไอ้..” ผมอ้าปากจะด่า  แต่ดันโดนพี่คิวเอาบัตรเครดิตมาตีปากซะก่อน 
“นี่ครับ” พี่คิวยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน  ผมเลยต้องจำใจรับถุงเสื้อผ้าพวกนี้มาถือไว้ให้
“อย่าเสียมารยาท ฉันอุตส่าห์เลี้ยงข้าว เลี้ยงหนัง”
“พี่จะทวงบุญคุณเหรอ”
“เปล่า แค่เตือนสติ” พี่เขายักไหล่ส่งๆ  เดินไปหาพนักงานที่เคาร์เตอร์คิดเงิน  ผมเดินหนีออกมายืนรอที่หน้าร้านก่อนด้วยรู้สึกหมันไส้
“ไป” พี่คิวเรียกก่อนเดินนำไปเรื่อย  เราเดินกันไปทั่วละครับ  พี่คิวเข้าออกร้านนู้นบ้างร้านนี้บ้าง  ผมเลยต้องเป็นคนรับใช้ถือของอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้ย สเมิร์ฟส์” ผมรีบซอยเท้าเร่งเข้าไปในร้านตุ๊กตาทันทีอย่างไม่สนใจคนที่มาด้วยกัน 
“โห..แพงจัง” ผมบ่น  ป้ายราคาบอกตัวตั้งพันกว่าบาทนู่นนะครับ
“ปัญญาอ่อนป่ะเนี้ย” พี่คิวบ่นแต่สายตากลับจับจ้องไปที่ตุ๊กตา
“มันน่ารักออก..อยากได้อ่ะ” ผมกอดตุ๊กตาไว้แน่น 
“ซื้อดิ”
“เสียดายเงิน” ผมวางมันกลับไว้ที่เดิม  แน่นอนว่า “เงิน” ย่อมสำคัญกว่าตุ๊กตาที่กำลังอยากได้อย่างแน่นอน
“อ๊ะ..พี่ พี่จะทำไรอ่ะ” ผมถามตะกุกตะกักเพราะพี่คิวดันหยิบตุ๊กตาสเมิร์ฟสองตัวยื่นให้พนักงานหน้าตาเฉย  ผมรู้สึกผิดหวังขึ้นมาที่พี่คิวจะซื้อไป  มันจะไม่ใช่ของผมแต่มันกลับไปเป็นของพี่คิวนี่ครับ
“ค่าจ้างถือของก็แล้วกัน” พี่เขาบอกลอยๆ
“สองตัวเลยเหรอ ใจดีจังนะครับ” ผมยิ้มกว้าง  ชมเปราะในทันที
“อีกตัวนั่นน่ะของฉันเหอะ”
“อ่าว..แล้วมาว่าคนอื่นว่าปัญญาอ่อน” ผมก้มหน้าบ่น  ไม่กล้าบ่นดังเดี๋ยวพี่เขาไม่ซื้อให้ง่ะ..

...................>>>><<<<...................

[FanJKi]

   จี้ ก่อนอ่านค่ะ 

[ferly]

กรี้ดดด สองตอนติดดด :DD

[111223]

เค้กน่ารักมากๆ คิวก็เท่สุดๆปกป้องเค้กด้วย
แถมยังซื้อตุ๊กตาให้เค้กอีกต่างหาก เริ่มหวานกันแล้ว

+ เป็ดกิ๊บก๊าบ

[POPEA]

ลูกพี่ลูกน้องพี่คิวนิสัยเสียมาก
พี่คิว, เสื้อตัวนึงของพี่คิวเค้าก็ิกินได้เป็นเดือนกันทั้งนั้นนะ 55.

[Giniz]

พี่คิวนี่ยังอารมณ์เหมือนผู้หญิงเมนส์ไม่มาเหมือนเดิมเลยนะ
ขึ้นๆลงๆ ตามไม่ทัน แต่น้องเค้กก็รับได้ทุกสถานการณ์
ปล.บ้าสเมิร์ฟเหมือนกันเลย น่าร๊ากกกกก

[roseen]

 

[nn~~NN]

ีดีใจจัง ได้อ่านสองตอนเลย 

กำลังพยายามคิดว่านี่คือการจีบ การเดท แบบอินดี้ๆซึนๆของพี่คิว 
ดูหนัง กินข้าว เดินช๊อปปิ้ง ซื้อตุ๊กตาคู่แทนใจไรเงี๊ยะเนาะ
หรือจะคิดไปเองหว่า.......  แบบว่าก็ยังไม่มีอะไรในกอไผ่กันทั้งคู่จริงๆ
อ่านใจยากมากเลยอ่ะพระเอกเรื่องนี้   

[KaniSui]

อ่อยยยย ตามมาจากในทวิต.. ลงเร็วไปนะเบบี้จ๋า เค้าเพิ่งอ่านตอน18ไปเมื่อคืนเอง แต่ก็ดีแล้ว ฮ่าาาาา
แต่ว่า.. ตอน20อีกหลายวันเลย แง่มๆๆๆ

ขออ่านก่อนนะจ๊ะ >3<

[Whatever it is]

พี่คิวต้องต่อมโรแมนติคไม่ทำงานแน่ๆ 

[Donaldye]

ก๊ากกกกกกกกๆอยากเห็นตอนพี่คิวอุ้มเสมิร์ฟอ่า

[ladymoon_yy]

ลงเร็วมากกก ดีใจสุดๆ 

[michiko_love]

พี่คิวแอบกุ๊กกิ๊กอ่ะ มีซื้อตุ๊กตาให้ด้วย