หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[-~iK@iZ_KunG~-]

พี่คิวน่ารักอ่ะ อิอิ

[loverken]

 
พี่คิวน่ารักนะ แหมซื้อตุ๊กตาให้ด้วย

[mg175]

  นานล่ะ เมื่อไรจะมา ตอนที่ 20 อ่ะ

[nackii]

คิดถึงเบบี้   

[เบบี้]

~20~

ตกเย็น ณ บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“เล่นอย่างนี้อย่าไปเล่นเลยว่ะ” พี่เซ็นบ่นถึงการถ่ายทอดสดกอล์ฟในโทรทัศน์  ที่ผมเพียงแค่มองผ่านเท่านั้นเพราะดูยังไงก็ไม่เข้าใจว่าตกลงต้องการให้ลูกนั่นลงหลุมหรือเพียงแค่ใกล้หลุมกันแน่
“มึงเข้าไปเล่นเองเลยสิ” พี่คิวว่า
“ปาก” พี่เซ็นปราม
“หึ..แป๊บเดียว ก็ทานหมดซะละ” พี่ฟ้ายิ้มขำผม
“ก็..มันอร่อย” ผมยิ้มเขิน
“น่ารัก” พี่เซ็นหันมามองหน้าผมตาเยิ้ม
“ชมไปทั่วนะมึง คำพูดที่หลุดมาจากปากมึงมีค่าสักคำไหมวะ” พี่คิวว่า
“ไอ้ห่า มึงก็ว่าไป..กูชมน้องจากใจจริงเว้ย”
“เค้ก ให้พี่ไปส่งที่บ้านนะครับ” พี่เซ็นยิ้ม  ทำตาหวานเยิ้มให้ไม่เลิก  ผมเขิน  วางส้อมลงบนจานหลังจากกินเค้กหมดเรียบร้อย
“ไม่ได้” พี่ฟ้าพูดทันที
“สนเหรอครับคุณอา” พี่เซ็นยักคิ้วตอบ
“นะครับ”
“ก็ได้ครับ” ผมตอบเพราะไม่อยากให้พี่ฟ้าต้องให้คนขับรถไปส่งผมให้ลำบากอีก  นี่มันก็ค่อนข้างดึกมากแล้วด้วย
“หึ..ขอบคุณครับ”
“อย่าทำอะไรเค้กนะ” พี่ฟ้าปรามเสียงเข้ม
“รับปากได้เมื่อไหร่” พี่เซ็นย้อน  ผมได้แต่หันซ้ายหันขวามองคนสองคนที่เถียงกันอยู่นี่
“เฮ้อ..โลกนี้เป็นอะไรไปหมดวะ” พี่คิวบ่นขึ้น  วางหนังสือลงบนโต๊ะ  หยิบแก้วไวน์ที่เหลือเพียงแก้วเปล่าขึ้นไว้ในมือแล้วพี่คิวก็ทำหน้าตาเหนื่อยใจมองมาที่ผมสามคน
“นายจะเป็นเกย์อีกคนบนโลกเหรอ” พี่คิวถามจ้องหน้าผมเขม็ง
“ถ้าจะเป็นก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ช่วยหาคู่ให้มันดีกว่าไอ้สองคนนี้หน่อยก็แล้วกัน” พี่คิวพูดจบก็เดินหนีออกจากห้องไปในทันทีไม่ทันให้ใครได้ตอบโต้ใดๆ
“ไอ้นี่..มันปากได้ใครวะ” พี่ฟ้าบ่นคิ้วขมวด
“อานั่นแหละ ตามใจมันจนเคยตัวเห็นไหม..มันเห็นหัวอาไหมเนี้ย” พี่เซ็นบ่นพร้อมกับชี้หน้าพี่ฟ้าด้วย  หลังจากนั้นทั้งสองคนเริ่มถกเถียงกันเรื่องพี่คิวต่อ  ผมได้รู้อะไรมากขึ้นเกี่ยวกับสองตระกูลนี้  ฟังไปก็ขำไปละครับเพราะมันตลกจริงๆ

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“ไม่ๆ..บีบไปทางนี้ครับ”
“อ๊ะ ครับ” ผมสะดุ้งนิดหน่อย  มือของพี่เซ็นรวบโอบมือของผมที่ถือขวดวิปปิ้งครีมอยู่ 
วันนี้ผมมาทำงานตั้งแต่เช้า  ที่จริงผมมีเวรเข้าตอนบ่ายสามน่ะครับแต่อยู่บ้านไม่มีอะไรทำเลยมาช่วยที่ร้านดีกว่า  ได้เจอหลายๆคนสนุกดีด้วยครับ
“อย่าเกร็งมือสิครับ” พี่เซ็นบอกเสียงนุ่ม  สีหน้าจริงจังต่างจากทุกที  ผมคลายมือลงให้ออกแรงตามมือของพี่เซ็น
“สวยแล้วเห็นไหม” พี่เซ็นยิ้มอย่างอ่อนโยน
“จะแต๊ะอั๋งเค้กล่ะสิไม่ว่า” พี่ซีพูดขึ้นลอยๆพร้อมทำหน้าบู้บี้ให้พี่เซ็น
“รู้ก็ดีหนิ” พี่เซ็นยิ้มเจ้าเล่ห์  ผมปล่อยมืออกจากขวดวิปปิ้งครีม
“หึ แสดงออกเกินไปแล้วมั้งครับเค้ก” พี่เซ็นมองหน้าผม
“ป..เปล่าครับ” ผมรีบบอกแก้เก้อ
“ก็มันเสร็จแล้วนี่” ผมบอกอย่างกลัวว่าจะเสียมารยาทที่ทำท่าทางแบบนั้นออกไป  พี่เซ็นอมยิ้ม
“งั้นเอาไปเสิร์ฟเถอะครับ” พี่เซ็นบอก
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ  หยิบจานวางบนถาดและนำออกไปเสิร์ฟให้ลูกค้า
ตอนนี้ที่จริงพี่เซ็นออกเวรแล้วเรียบร้อย  คนที่อยู่ต่อคือพี่คิว  แต่ไม่ทราบเหมือนกันว่าทำไมพี่เซ็นยังไม่กลับไปสักที  พอผมนำอาหารเสิร์ฟให้ลูกค้าเสร็จแล้ว  เดินกลับมาที่เคาร์เตอร์พี่เซ็นยังคงยืนยิ้มกว้างอยู่ที่เดิม


แกรก~~


ผมยิ้มให้พี่คิวที่เพิ่งเดินออกมาจากครัว  แต่ผลตอบรับก็เหมือนเดิม..ไม่ยิ้ม  ทำให้ผมคาดเดาสถานการณ์ได้ว่าพี่คิวอาจจะอารมณ์ไม่ดีนัก  ถ้ายิ้มให้นิดหน่อยแสดงว่าอารมณ์ปกติ  หลายครั้งตอนนี้ทำให้ผมต้องสังเกตอารมณ์และนิสัยของพี่คิว  บางทีมันก็สนุกแปลกๆดีเหมือนกันนะครับเพราะพี่เขาไม่ค่อยเหมือนคนปกติเท่าไหร่
“ต่อมยิ้มมึงเสียรึไง” พี่เซ็นว่าให้
“กูพอใจ” พี่คิวตอบส่งๆ  เดินออกมาหยิบกล่องกระดาษทิชชู่กล่องใหม่ที่อยู่ในตู้เก็บของไป
“เมื่อกี้กดกริ่ง ทำไมไม่มีใครเข้าไป” พี่คิวถามลอยๆแต่กลับมองมาที่ผมเหมือนต้องการคำตอบ
“ผม..ผมไปเสิร์ฟอาหารครับ” ผมตอบด้วยรู้สึกหวาดๆ
“กูได้ยินละ แต่กูไม่ไป..กูอยากกวนตีนมึง” พี่เซ็นอมยิ้ม
“มันใช่เวลาเล่นไหม” พี่คิวว่าตาขวางใส่พี่เซ็นและเดินกลับเข้าห้องครัวไป
“หึ..ไม่รู้ว่าผู้หญิงมองว่าผู้ชายแบบนี้หล่อได้ยังไง” พี่เซ็นบ่น
“อ่านะ” ผมยิ้ม
“เค้กว่าไหม” พี่เซ็นเลิกคิ้ว  มองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ
“ไม่รู้ซิครับ เค้กไม่ใช่ผู้หญิงนะ” ผมตอบ
“ก็นะ”
“พี่เซ็นชอบยิ้มมีเล่ห์นัย มันหงุดหงิดรู้รึเปล่าครับ” ผมบอกบ้าง
“ก็อยากให้หงุดหงิด” พี่เซ็นพูด
“อ่าว พี่กัส..ว่างเหรอครับ” ผมทักพี่กัส  เดินหน้าบูดมาเชียว
“อื้อ หวัดดีฮะ” พี่กัสยกมือไหว้พี่เซ็นส่งๆเหมือนไม่เต็มใจเท่าไหร่
“ดี” พี่เซ็นยิ้ม
“แล้วเป็นไรครับ หน้าบูดมาเลย” พี่เซ็นถาม
“โดนป๊าบ่นมาน่ะสิ เซ็งจริง”
“แล้วทำไมพี่ยังไม่กลับอีก” พี่กัสหันไปถามพี่เซ็นด้วยท่าทางหาเรื่อง
“พอใจ” พี่เซ็นยักไหล่
“ชิ หม้ออีกล่ะสิ..ถนัดสะกดจังเลยนะ” พี่กัสว่า
“หึ..ปากนี่นะ” พี่เซ็นว่าพี่กัส  แต่สายตากลับมองพี่กัสอย่างขัดกับคำว่าซะเหลือเกิน
“มองไร” พี่กัสถามเสียงห้วน
“เปล้า..” พี่เซ็นเบะปากยิ้ม
“งั้นพี่กลับดีกว่าครับ ไปนะซี..เดี๋ยวให้คนรถมารับ” พี่เซ็นบอก
“ค่ะ” พี่ซียิ้มให้
“ไปนะครับ” พี่เซ็นมองหน้าผม
“ครับ” ผมยิ้มตอบ
“ไปนะ” พี่เซ็นหันไปบอกพี่กัสแต่อยู่ๆพี่เซ็นก็ก้มลงเข้าไปใกล้หน้าพี่กัสมากขึ้นและกระซิบพูดอะไรไม่ทราบ
“บาย” พี่เซ็นหันมาโบกมือให้ทุกคนแล้วเดินออกจากเคาร์เตอร์ไป
“พี่..” ผมเรียกเพราะพี่กัสยืนนิ่ง  ตาลอย  แถมแก้มก็แดงอีกด้วย
“พี่กัส” ผมเรียก
“พี่กัสครับ”
“ห..ห๊ะ” พี่กัสสะดุ้ง
“เป็นอะไรครับ พี่เซ็นเค้าพูดอะไรเหรอ” ผมถามด้วยความอยากรู้
“เปล่า..เปล่าหนิ” พี่กัสพูดเสียงสะบัด  เดินหนีผมไป  ผมส่ายหัวด้วยรู้สึกงงก่อนจะหยิบผ้ามาเช็ดๆเคาร์เตอร์ทั้งทั้งที่เคาร์เตอร์ก็สะอาดอยู่แล้วแต่มันไม่มีอะไรทำนะครับ
“อะไรของเค้ากันนะ" ผมยังคงอดบ่นไม่ได้


กริ่ง~~


“สวัสดีค่ะพี่ฝัน” พี่ซียกมือไหว้  ผมยกมือไหว้พี่ฝันด้วย
“สวัสดีจ้ะ” พี่ฝันยิ้มผงกหัวให้พวกเราด้วย
“มาหาพี่คิวเหรอคะ” พี่ซีถาม
“จ้ะ รบกวนตามให้หน่อยนะ” พี่ฝันบอก
“ค่า..”
“พี่เข้าไปรอในห้องนะ” พี่ฝันบอกพี่ซีและหันหน้ามายิ้มให้ผมด้วย  ผมยิ้มตอบกลับให้เธอ  พี่ฝันเดินเข้าไปที่ห้องพักที่เป็นห้องสำหรับพี่ฟ้า  พี่คิวและพี่เซ็นเท่านั้น  พอเห็นพี่ฝันเดินเข้าไปอย่างคุ้นเคยแบบนี้ทำให้ผมทราบได้ว่าพี่ฝันน่าจะมาที่นี่บ่อยครั้งแล้ว   พี่ซีเข้าไปตามพี่คิวได้ไม่นาน  พี่ซีเดินออกมาพร้อมกับพี่คิว  หลังจากนั้นพี่คิวก็หายเข้าไปในห้องพักนั่นสักพัก  ผมทำหน้าที่ของตัวเองต่อ  วันนี้ลูกค้าไม่เยอะนัก  แถมยังได้พี่กัสมาช่วยด้วยอีกแรงทำให้ไม่ค่อยวุ่นวาย

= = = = = = = =

ตื๊ด  ๆ  ๆ


สายเข้า -- น้ากิ่งแก้ว
“สวัสดีครับน้ากิ่ง” ผมทักปลายสาย
“เค้กเหรอจ๊ะ น้าเองนะ” น้ากิ่งแก้วพูด
“ครับ น้ามีอะไรรึเปล่าครับ” ผมถาม  ปกติน้ากิ่งแก้วจะไม่โทรมาหาผมบ่อยนัก  ถ้าจะโทรมาแสดงว่าต้องมีงานที่มูลนิธินะครับ
“อ๋อ วันจันทร์ที่จะถึงนี้เป็นวันก่อตั้งมูลนิธิน่ะ เค้กจะมารึเปล่าจ๊ะ”
“อ่าว..เหรอครับ เค้กลืมไปสนิทเลย” ผมตกใจ
“หึ..น้าถึงโทรมาหานี่ไง เห็นหายหน้าหายตาไปเลย”
“เดี๋ยวเค้กไปช่วยงานนะครับ” ผมรีบบอก
“จ้า นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว..เนี้ย พวกตัวเล็กก็ถามถึงทุกวัน น้าละเบื่อจะตอบจริงๆเชียว” น้ากิ่งแก้วบ่นแกมขำ
“คร้าบ ไว้เค้กจะโทรไปหาอีกทีนะครับ” ผมบอก
“จ้า เออ..ชวนพ่อหนุ่มคนนั้นมาด้วยล่ะ คนที่มากับเค้กน่ะ..ชื่ออะไรนะ”
“พี่คิวครับ” ผมบอก
“อ๋อ ลองชวนเค้าด้วยนะ..เห็นมาบ่อยๆ ไม่รู้จะชอบเด็กๆรึเปล่า”
“ครับ ก็คงชอบ” ผมยิ้มตอบ  เดาไปอย่างนั้นว่า..น่าจะ “ชอบ” มั้ง TOT
“จ้า งั้นน้ารบกวนเท่านี้แหละจ้ะ”
“ครับ สวัสดีครับ” ผมบอกก่อนที่น้ากิ่งแก้วจะตัดสายไป
“อืม..จะไปไหมน่ะตาคนนั้น” ผมนึกบ่นพึมพำ
“บ่นไรพึมพำน่ะลูก” แม่ทัก
“หึ..เปล่าครับ น้ากิ่งแก้วโทรมาชวนวันงานครบรอบมูลนิธิน่ะ แม่จะช่วยอะไรไหม”
“อ๋อเหรอ เดี๋ยวแม่ขอคิดก่อนก็แล้วกันนะ” แม่บอก
“ครับ” ผมพยักหน้า  นั่งกดโทรศัพท์มือถือเลื่อนไปถึงเบอร์ของพี่คิว  โทรไปก็ได้  คงไม่เสียหายอะไร..


ตรู๊ด  ๆ   ๆ


“ฮัลโหล” ปลายสายพูดน้ำเสียงแข็งกร้าวอย่างเคย
“สวัสดีครับ เค้กเอง” ผมบอก  ถ้าแนะนำตัวได้ก็คงจะทำ  แล้วทำไมเราต้องรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆด้วยละครับนี่..
“รู้..” พี่คิวตอบ
“มีไร” เสียงเริ่มห้วน
“เอ่อ วันจันทร์อ่ะ..ที่มูลนิธิจะครบรอบวันก่อตั้ง พี่สนใจจะไปกับผมไหมฮะ”
“วันจันทร์” พี่คิวย้ำเสียง
“ใช่” ผมย้ำตอบด้วย
“ฉัน....มีงาน” พี่คิวตอบเหมือนคิดหนัก
“อ๋อ เหรอครับ..งั้นไม่เป็นไร ผมแค่โทรมาชวน คิดว่าพี่จะสนใจไปน่ะ..ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ” ผมพูดเสียงรัว
“งั้นแค่นี้นะครับ สวัสดีครับ” ผมบอกและตัดสายโทรศัพท์ในไปในทันทีไม่ได้รอฟังพี่เขาพูดต่ออีก

~กรรม....ทำไมเมื่อกี้เราพูดเร็วจังวะ *o*~

เอิ่ม  เพิ่งมารู้สึกตัวว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดเร็วมาก..เร็วมากแบบผิดปกติ  ผมรับรู้ได้ถึงเหงื่อที่มือมากขึ้น  ทำไมผมจะต้องตื่นเต้นได้ละครับ  ไม่เห็นจะเข้าใจตรงไหนเลย !!
“แล้วเรารีบตัดสายทำไมวะนั่น” ผมยังบ่นกับตัวเองไม่เลิก  แถมไอ้ความรู้สึกเสียหน้าแปลกๆนี่มันคืออะไรกันครับ  อะไรกันครับเนี้ย

= = = = = = = =

ณ  มูลนิธิ..
“พี่เค้ก ถักเปียให้แป้งหน่อยได้ไหมคะ” น้องแป้งยิ้มแป้นเข้ามาหาผม
“ได้สิครับ นั่งตรงนี้มา” ผมอ้าขาให้น้องแป้งนั่งลงระหว่างขาของผม 
“พี่เค้ก..ถักเปียให้อุ่นรักด้วย”
“ค้าบ..ทีละคนนะ น้องอุ่นรักนั่งรอก่อนนะครับ” ผมยิ้มบอก
วันนี้ค่อนข้างวุ่นวาย  เด็กๆทุกคนรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันดีของพวกเขา  พวกเขาจะได้รับของขวัญจากทางมูลนิธิ  ได้กินเค้กอร่อยๆและอาหารอร่อยๆมากมาย  วันนี้หลังจากเลิกเรียนผมจึงรีบตรงดิ่งมาที่นี่ทันทีเพราะรู้แน่ว่าพวกคุณครูและเจ้าหน้าที่ที่นี่จะไม่มีเวลามาดูแลน้องๆ
“พี่เค้กๆ” น้องนัทกับน้องโดวิ่งหน้าตื่นมา
“มีอะไรครับ วิ่งเดี๋ยวก็หกล้มหรอก” ผมว่า  ทำให้น้องนัทหันไปว่าน้องโดประมาณว่า “บอกแล้วว่าอย่าวิ่ง” โดยโทษกันเองซะงั้น
“พี่หน้าโหดมา!” น้องนัทกับน้องโดพูดพร้อมกัน  มือไม้ชี้ไปทางเดียวกันอย่างกับนัดกันมา
“หื้ม” ผมขมวดคิ้ว  ตามองไปตามที่เด็กๆชี้  ผมชะงัก
“นั่นๆ..เดินมาแล้ว” น้องนัทเข้ามานั่งกอดแขนผมแน่นด้วยหน้าตาหวาดกลัวสุดๆ  ผมมองด้วยความตกใจที่เห็นพี่คิวที่กำลังเดินตรงมาทางผม
“เอ่อ..พี่ มา ไม..ครับ” ผมถามตะกุกตะกักด้วยอาการงงไม่เลิก
“ก็อยากมา” พี่คิวยักไหล่
“พี่บอกว่าพี่มีงานนี่”
“ฉันยังพูดไม่ทันจบ นายก็พูดๆๆ..แล้วก็วางสายไปตามใจตัวเอง เสียมารยาทซะจริง..เมื่อไหร่จะหาย” พี่เขาว่า  คิ้วทำท่าว่าจะขมวดเข้าหากันอีกแล้ว
“อย่าว่าพี่เค้กนะ!” น้องนัทว่าเสียงดัง  พี่คิวเหสายตามองน้องนัท
“น้องนัทครับ” ผมปราม
“ค้าบ” น้องนัทก้มหน้าก้มตาลง
“ผมจะไปรู้รึไง น้ำเสียงพี่เหมือนไม่ได้อยากมาเท่าไหร่นี่” ผมตอบกลับ  ก้มลงถักเปียให้น้องแป้งต่อ
“ไปช่วยขนของหน่อย” นี่เป็นคำสั่ง หรือ คำขอร้องกันละครับนั่น
“เอาไรมาเหรอ” ผมถามกลับแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองอีกฝ่าย
“ขนม” พี่คิวตอบ
“มีช็อกโกแลตป่ะครับ” น้องโดถามเสียงดัง  ทำให้เด็กๆที่อยู่ละแวกนี้หันมามองกันเป็นตาเดียว
“มีซิ..ถ้าช่วยกันขนละก็นะ” พี่คิวเบะปากตอบ
“งั้นโดช่วยขน” น้องโดยกแขนขึ้นชู
“นัทช่วยขนด้วยก็ได้” น้องนัทพูดเสียงเบา  ผมอมยิ้มกับความน่ารักของน้องนัท  กลัวพี่คิวแต่ก็อยากกินขนมสินะ
“หึ..มาครับ” ผมลุกขึ้นยืน
“เดี๋ยวพี่กลับมาถักเปียให้อุ่นรักนะครับ พี่ไปขนของก่อนนะ” ผมยิ้มบอก
“อุ่นรักช่วย” ผมอุ่นรักยิ้ม  พวกเราเดินไปที่รถของพี่คิวที่จอดอยู่ที่หน้ามูลนิธิด้วยกัน  และช่วยกันขนของคนละไม้คนละมือ  ดูเด็กๆจะตื่นเต้นกับขนมที่พี่คิวนำมามาก  เพราะมีแต่ของที่เด็กๆชอบทั้งนั้นเลยละครับ
“ขอบคุณคุณคิวมากเลยนะคะที่นำขนมมาให้เด็กๆอีกแล้ว” น้ากิ่งแก้วยิ้มบอก
“ไม่เป็นไรครับ” พี่คิวยิ้มตอบ
“มากี่ครั้งๆก็นำอาหารอร่อยๆมาตลอดเลย ขอบคุณจริงๆนะคะ..เด็กๆไม่ค่อยได้ทานอะไรดีๆแบบนี้บ่อยนักหรอกค่ะ”
“ครับ ยินดีครับ”
“พี่เค้ก ไปกินขนมกับนัทนะ” น้องนัทเข้ามาดึงแขนผม
“ค้าบๆ” ผมตอบ
“พี่โหด” น้องนัทเงยหน้าขึ้นมองพี่คิว  พี่คิวก้มลงต่ำมองด้วยสายตาพิฆาต
“ไปกินด้วยกันป่ะ”
“พูดไม่เพราะ เป็นเด็กเป็นเล็ก” พี่คิวว่า  น้องนัทชะงักไปคิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน
“อ๊ะ..อุตส่าห์ชวนนะ” น้องนัทว่าเสียงหลง
“หึ ไม่เป็นไร..ขอบคุณ” พี่คิวแสยะยิ้ม  มันช่างเป็นยิ้มที่ดูน่ากลัวมาก  ไม่ต้องว่าว่าเด็กคงกลัว  ขนาดผมเองยังรู้สึกขนลุกกับรอยยิ้มนั่นไม่ได้
“ยักษ์!” น้องนัทว่าแล้วดึงแขนผมให้เดินตามตัวเองไป  ผมต้องคอยเทคแคร์ดูแลเล่นกับน้องๆจนตกเย็น  พี่คิวเองก็เล่นกับเด็กๆบ้างแต่ไม่ค่อยมีเด็กคนไหนเข้าไปหาพี่คิวมากนักนอกจากน้องอุ่นรัก
“ขึ้นรถสิ” พี่คิวบอก  ผมหันไปมองหน้าพี่เขาเล็กน้อยก่อนจะหันไปสังเกตรถยนต์คันแปลกตาอีกแล้ว  วันนี้ก็เป็นรถคนละคันกับรถคันก่อนหน้า
“อานั่นบอกให้ฉันไปส่งนายด้วย แต่คงต้องไปรับอาที่ร้านก่อน” พี่คิวบอก
“ก็ได้” ผมพยักหน้า
“หึ..”
“หัวเราะไร” ผมถาม  รู้สึกไม่สบอารมณ์แปลกๆ
“เปล่า ฉันเหมือนหัวเราะเหรอเมื่อกี้น่ะ” พี่คิวแสยะยิ้ม
“ที่จริงก็ไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ เหมือนตัวโกงกำลังคิดอะไรแย่ๆมากกว่าอะนะ” ผมยักคิ้วกวน
“เดินไปที่ร้านเองก็แล้วกัน” พี่คิวพูดและทำท่าจะหนีผม  ผมไม่สนใจรีบวิ่งไปที่รถแล้วเปิดประตูขึ้นนั่งทันที  พี่คิวไม่ว่าอะไรอีกแต่กลับมีเสียงถอนหายใจเล็กๆหลุดลอดออกมา  หลังจากนั้นก็ขับรถเงียบไม่พูดไม่จาจนถึงร้าน 
“อ่าวฝัน” ผมหันไปมอง  เห็นพี่ฝันเดินออกมาทางหน้าร้านพอดี  เมื่อกี้พี่คิวจอดรถไว้ที่ด้านหน้าร้านทำให้เราต้องเดินเข้าประตูรั้วทางด้านหน้าแทน
“กลับมาแล้วเหรอ ฝันรอตั้งนาน..โทรศัพท์ก็ไม่รับ” พี่ฝันพูดหน้ามุ่ย
“โทรเข้าเหรอ..คิวไม่เห็นรู้เรื่องเลย” พี่คิวล้วงโทรศัพท์มือถือของตัวเองออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“โทษทีนะ” พี่คิวบอก
“ไม่เป็นไร..แล้ว ไปไหนกันมาเหรอ เห็นอาบอกว่าไปมูลนิธิ..ไปทำไมเหรอ” พี่ฝันถาม
“เอาขนมไปให้เด็กๆน่ะ” พี่คิวตอบ
“แล้ว..ฝันมีอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ ขอตัวนะครับ” ผมบอกสองคนตรงหน้า  จะเดินออกมาเฉยๆกลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาทจนเกินไป
“จ้ะ น้องเค้กที่เจอที่บ้านวันนั้นนี่นะ” พี่ฝันยิ้ม
“ครับ” ผมยิ้มตอบ  ผงกหัวให้ก่อนจะเดินเลาะสวนไปทางหลังร้าน 
“กลับมาแล้วเหรอ เป็นไง..สนุกไหม” พี่ฟ้ายิ้มทัก
“ก็สนุกดีครับ” ผมตอบ
“คุณ..กุญแจรถ” ผมหันกลับไปมอง  พี่คิวเดินตามหลังผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ
“อ่าว จะไปไหน” พี่ฟ้าถามและรับกุญแจรถมาถือไว้
“ไปกับฝัน ไปดูคอนโด..กลับเองแล้วกันนะ” พี่คิวบอก
“อย่ากลับดึกล่ะ แล้วจะกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันรึเปล่า” พี่ฟ้าถามหน้ามุ่ยทันที
“น่าจะไม่..กินไปก่อนเลย ไม่ต้องรอ” พี่คิวพูดปัด  เดินโบกไม้โบกมือออกทางหลังร้านไป
“หลานบ้า” พี่ฟ้าบ่นหน้างอกว่าเดิม
“เค้ก”
“ครับ” ผมขานตอบ
“ไปกินข้าวเย็นกับพี่นะ” พี่ฟ้าจับมือผมไปทั้งสองมือ
“นะๆ..พี่กินคนเดียว พี่เหงา” พี่ฟ้าทำหน้าอ้อนใส่อีก
“ก็ได้ครับ” ผมยิ้มตอบ  ผมคิดว่าพี่ฟ้าเป็นคนที่ขี้อ้อนมากๆเลยละครับ

...................>>>><<<<....................

[THE MIN]

รักพี่บนี้

อ่า  ไปกินเค้กดีฝ่า

ฮิ๊วๆๆๆ

[THiiCHA]

โน้ววววๆๆ พี่หน้าโหดอย่าไปกับชะนีน๊า มันอันตรายทั้งทางตรงและทางอ้อม รุ้ป่าววว

เหมือนไปดูเรือนหอกันเลย ทีหลังจะมาบอกปัดว่าไม่ได้คิดอะไรน่ะ ลำบากนะ ฮุ้วๆๆ

ปล. ตอนใหม่ต้องรอปีหน้าหรอ     

[โจ๊กกุ้ง]

น้องเค้กรักพี่คิวไปไม่รู้ตัว สู้ๆนะ ส่วนกัสกะพี่เซนนี่มีไรเกิดขึ้นกันนะ อยากรู้จัง

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 ::เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองเนาะเค้กคิว

[DasHimmel]

อ่านแล้วหิวเค้กอ่า ><
พี่ฝันเริ่มมีบทมากขึ้นเเระ ชีจะดีหรือร้ายกันนะ
แอบสงสารเค้กยังไงไม่รู้ 
พี่เซ็นกะพี่กัสนี่ก็ยังไงๆอยู่น้า พี่เซ็นพูดอะไรอ่าพี่กัสเขินหน้าแดงเลย
พี่ฟ้าก็ดูขี้เหงาเนอะ 555 อยากรู้จักทิกเกอร์ !!!!!!!!

[Horizon]

ชอบทุกครั้งที่ไปมูลนิธิ
อ่านแล้วน้ำตาซึม
เป็นกำลังใจต่อไป

[nunamicky]

พวกเด็กๆ น่ารักดี

[Whatever it is]

แม๊ คู่นี้ คนอ่านลุ้นจนเหนื่อย เหอะๆ

[kisz]

เมื่อไหร่จะรักกันได้เนี่ยะ เหอๆ

[patchybelle]

เค้กน่าร้ากกกกกกกกกก

เมื่อไหร่จะรักกัน หรือความจริงพระเอกคือพี่ฟ้า กร๊ากกกกกกกกกก

พี่เซ็นกะกัสนี่ซัมติง แลจะกุ๊กกิ๊กดีนะ

พี่คิวกะพี่ฝันก็ยังคลุมเครือ ==

[SuSaya]

พี่คิวไม่ได้ดั่งใจเลย...เมื่อไหร่จะคืบหน้ากันเนี่ย

[pim_onelove]

ละแล้วก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า 

[peppier]

งืมมมมม  ไม่มีอะไรคืบหน้าจริง ๆ

[kitty]

 

[nackii]

อิอิ  บี้ จุฟๆ

[harumi]

ยังไม่มีวี่แววเลยคู่นี้

[ujen]

เค้กน่ารัก

 

[takara]

อัยย๊ะ เค้กเริ่มมีใจให้พี่คิวแล้วอะดิ

[ladymoon_yy]

อึออัดกับพี่คิวมากกกก เป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ออกมา   

[-~iK@iZ_KunG~-]

เบื่อชะนีฝัน ฮ่าๆๆ
มาขัดจังหว่ะเค้ก อิอิ

[JJHJJH]

บวกกกกกกกกกกกเบบี้ ^^

[Bowbonk]

ไอ้พี่คิว  จะเอาไงแน่วะ   


เด๋วเค้กก้อมี  มคปด  หรอก


 

[MoMoRin]

yang mai rak kan sak thii na kha pii,,kon-aan lun jon kreng pai mod laew...ha ha ha!!!

[karn49]

น้องนัทเนี่ย ผู้ชายหรือผู้หญิงคะ ?
ถ้าผู้ชายโตขึ้นคงเป็นเคะที่น่ารักมาก ๆ แน่เลย 5555555

[poompoo]

เพ่คิวนี่ยังไงอ่ะ ดูไม่ออกเลย เห้ออออออออ 

ลุ้นๆต่อไป

แต่น้องเค้กน่ารักอ่ะ