หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[aehJTS]

สวัสดีปีใหม่เบบี้
ขอให้มีความสุขตลอดปีและตลอดไปนะคะ
                                                                    

[little_nok]

เฮ้ย ทำไมเราอ่านแล้วงงอ่ะ
กัสทำไม เซ็นทำอะไร แล้วคิวทำไมปากจัดงี้
ไอ่น้องเค้กก็ไม่ธรรมดา กับพี่คิวรุ้สึกจะปีนเกลียวอยู่หน่อยๆ

[White]

 :impress2:cute

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

หมดศรัทธาเลยง่ะพี่เซ็น
โอ๋ๆๆพี่กัสนะคะ

[เกี๊ยวกุ้ง]

น้องเค้กน่ารักมากเลยอ่ะ
หลงรักเด็กคนนี้โดยไม่รู้ตัว 
อยากมีน้องชายน่ารักๆ อย่างเค้กซักคน หุหุ

พี่คิวจะให้ของขวัญวันเกิดน้องดีๆ ก็ไม่ได้
ฟอร์มเยอะจริงๆ ผู้ชายคนนี้
แต่ส่วนตัวแล้วกลับมองว่าเป็นมุมน่ารักๆ ของพี่คิวไปซะงั้น 

ไม่รู้ว่าตอนนี้เป็นตอนที่พี่คิวแกจะมีบทพูดเยอะที่สุดรึป่าวนะ

[greentea2598]

สนุกนะคะ แต่แหม -0-
อ่านมาแล้วก็รู้นะ ว่าพระเอกคือคิว นายเอกเราก็เค้ก....
อ่านๆไปแล้วทำม๊ายยยทำไม มันแทบจะไม่มีวี่แวว ว่าจะมารักกันได้เลยนะเนี่ย
พอมีบ้างประปราย 555555
แต่ชอบอ่ะ ชอบพี่ฟ้าาา >< น่าร๊าก

[THE MIN]

ด๊วฟฟฟ


สวัสดีปีใหม่พี่บี้


อ่านแล้วชวนเพื่อนไปกินเค้กดีฝ่า

[trimo-mo]

สวัสดีปีใหม่น๊าา

[Pupay]

 

[ordkrub]

Happy New Year krub.

[torto]

เพิ่งอ่านเรื่องนี้่ทัน   แตกต่างไปนะเบบี้  อ่านแล้วน่ารักดี  แต่นี่ขนาดหลายตอนแล้วนะ ทำไมเรารู้สึกเหมือนตัวละครยังไม่โตสักตัว

หมายถึงเขาเป็นเพศไหนกันแน่   ดูนายเอกของเราก็ยังเป็นชาย  พระเอกก็ยังเป็นชาย  มีแต่ฟ้ากับเซ็นเ่ท่านั้นที่ชัดเจน  แล้วก็น้องกัสอีกคนที่ดูจะหลงรักคนเจ้าชู้อย่างเซ็น  คนอื่นๆก็ยังเป็นชายจริงหญิงแท้กันหมด  เรื่องราวมันยังเพิ่งเริ่มเอง  แต่เราจิตนาการไปไกลแล้วอ่ะ  อยากให้พี่คิวกอดฟัดรัดเหวี่ยงน้องเค้กสักที     Happy New Year!!!!   มีความสุขมากๆนะเบบี้   

[mundoo]

โห...พี่คิวบทจะด่าขึ้นมาพี่ท่านใส่ไม่ยั้งเลย!
พี่เซ็นโดนเต็มๆ แต่น่าสงสารกัสอ่ะหงอยไปเล๊ย

แต่น่าปลื้มพี่คิวตรงที่ซื้อเสื้อเป็นของขวัญ
วันเกิดให้น้องเค้กอ่ะ น่าร๊ากกกกกกกกก....

[Yunatsu]

สงสารกัสสสส

พี่คิวก้แรงได้ใจจิงๆ แต่ก้นะ คนแบบพี่เซ็น ต้องพูดแรงๆ อิอิ

[patchybelle]

สวัสดีปีใหม่จ้าาาาาาาาาาา

เซ็นกัสแลจะมีลุ้นหรือเปล่า
แต่พี่คิวด่าแรงมาก หุหุ

[SuSaya]

สงสารกัส...พี่คิวน่ารักขึ้นนะ

[คุณแม่ลูกสอง]

เค๊กคร้าบบบบบบบ  น่ารักจัง  ยิ่งอ่านยิ่งน่ารักขึ้นทุกวัน

แต่พี่คิวนี่ดิ  ยังสับสนอยู่ว่าจะเชียร์ดีไหม

พี่ฟ้าน่ารักมากกกกกกกกกกกก

น้องกัสน่าสงสารจัง  หลงรักพี่เซ็นแน่แน่

พี่เซ็นก็ดูเหมือนจะหวานไปทั่ว  ไม่ได้ชอบน้องกัสบ้างเหรอ


HaPPy NeW YeaR 2012 คร้าบบบบบ

[เบบี้]

~22~

ตื๊ด  ๆ  ๆ..


“คิว..รับโทรศัพท์สิ” พี่ฟ้าพูดขึ้นเป็นครั้งที่สองได้แล้ว  ผมกับพี่กัสนั่งมอง  หลังจากที่พวกเรานั่งทานอะไรรองท้องที่คาเฟ่เสร็จแล้ว  ตอนนี้พี่คิวกำลังขับรถไปส่งผมที่บ้านก่อนที่จะไปส่งพี่กัสต่อ
“ช่างมันเถอะ” พี่คิวพูดปัดแต่เสียงโทรศัพท์มือถือยังคงสั่นอยู่อย่างนั้น  ในรถเงียบกริบ  พี่ฟ้าไม่ท้วงใดๆอีก  เพียงครู่เดียวสายก็ตัดไป
“ฮัลโหล..ฟ้าพูดครับ” พี่ฟ้ากดรับโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
“.............” ทั้งรถเงียบสนิทอีกครั้ง
“ไม่ทราบ..” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นลงจนผมรับรู้ได้ว่าน่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีเท่าไหร่  พี่ฟ้าเงียบฟังปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง
“ครับ จะไปเดี๋ยวนี้” พี่ฟ้ากดวางโทรศัพท์หลังจากนั้น
“ขับไปคิงกรุ๊ป” พี่ฟ้าพูดบอกลอยๆ  พี่คิวเงียบและยังคงขับรถไปทางเดิมอย่างไม่สนใจต่อสิ่งที่พี่ฟ้าบอกเลย
“คิว..ขับรถไปคิงกรุ๊ปเดี๋ยวนี้!” พี่ฟ้าขึ้นเสียงย้ำ  ผมกับพี่กัสสะดุ้งเล็กน้อย


เอี๊ยด !!


พี่คิวเบรกรถไม่ทันให้พวกผมได้ตั้งตัว  ทั้งหัวของผมและหัวของพี่กัสกระแทกเข้าที่เบาะรถด้านหน้าอย่างจัง  ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากพี่คิวเหมือนไม่พอใจ  ทั้งผมและพี่กัสได้แต่กลั้นเสียงร้องเอาไว้เพราะสถานการณ์อย่างนี้ไม่ควรปริปากพูดสิ่งใดทั้งนั้น
“คิว ครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว” พี่ฟ้าขึ้นเสียง  ผมกับพี่กัสหันมาสบตากัน
“อาจะโวยวายทำไม” พี่คิวว่าสวนกลับ  เสียงบีบแตรจากรถที่ขับตามหลังมายิ่งทำให้พี่คิวมีสีหน้าไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม
“ก็ได้” พี่ฟ้าตัดบท
“อาจะไปไหน” พี่คิวจับแขนพี่ฟ้าที่ทำท่าเหมือนจะเปิดประตูรถ  ผมอดยิ้มในใจไม่ได้เพราะพี่คิวหลุดพูดคำว่า “อา” ออกมา  และเหมือนเจ้าตัวเองก็คงไม่รู้สึกตัว  ปกติจะแทนตัวเองว่า “คุณ” และ “ผม” เสมอ..
“ถ้าคิวไม่อยากไป อาไปเองก็ได้”
“จิ้..เออๆ ไปก็ไป” พี่คิวตัดบทอย่างเสียไม่ได้
“..ไม่รับปากนะว่าจะห้ามตัวเองได้น่ะ สรรหาเรื่องดีนัก” พี่คิวพูดบอกและเหยียบคันเร่งขับรถต่ออีกครั้ง  ผมกับพี่กัสนั่งตัวลีบไม่พูดไม่จาเพราะรู้ดีว่าสถานการณ์แบบนี้ผมทั้งสองคนควรหุบปากซะจะดีที่สุด
“กัส เค้ก..พี่ต้องไปทำธุระแป๊บนึง คงต้องกลับบ้านดึกหน่อย โทรบอกพ่อแม่ก่อนดีไหมครับ” พี่ฟ้าหันตัวมาบอกพวกผมสองคน
“ไม่เป็นไรครับ แม่เค้กน่าจะหลับแล้ว” ผมยิ้มแหยบอก
“ไม่เป็นไรเหมือนกันครับ” พี่กัสบอกด้วย
“อืม โทษทีนะ..” พี่ฟ้ายิ้มให้น้อยๆด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก
“ไม่เป็นไรครับ” ผมกับพี่กัสยิ้มบอกพร้อมกัน  ผมกลัวว่าพี่ฟ้าจะเกรงใจผม  ผมเองเต็มใจไม่ว่าพี่ฟ้าจะพาไปไหนเพราะผมก็เกรงใจพี่ฟ้าด้วยเหมือนกัน
พี่คิวขับรถไปที่ไหนผมไม่ทราบ  รถไม่ติดเท่าไหร่ทำให้ภายในเวลาแป๊บเดียวก็ขับมาถึงบริษัทหนึ่ง  เป็นบริษัทที่ผมไม่รู้จักเลย  ตึกของบริษัทใหญ่โตโอ่อ่าหรูหรามาก  แต่มีแสงไฟเปิดอยู่ไม่มากนั่นคงเพราะไม่มีใครอยู่ทำงานแล้วละมั้งครับ  ผมคิดว่าอย่างนั้นเพราะนี่ก็ดึกมากแล้วด้วย
“ลงมาก่อนครับ” พี่ฟ้าบอก  พวกผมรีบลงจากรถในทันที
“สวัสดีครับ” พนักงานรักษาความปลอดภัยวิ่งตรงเข้ามาทำความเคารพพี่ฟ้าและพี่คิวเหมือนรู้จักทั้งสองคนเป็นอย่างดี
“อยู่ไหนกัน” พี่ฟ้าถาม
“ห้องของท่านประธานครับ” พนักงานรักษาความปลอดภัยคนนี้ตอบ
“อืม ไปทำงานต่อเถอะ” พี่ฟ้าพยักหน้าส่งๆ  ผมกับพี่กัสเดินตามพี่ฟ้าและพี่คิวขึ้นลิฟต์ไป  พี่ฟ้าและพี่คิวไม่พูดอะไรเลย  พี่กัสเข้ามาจับมือผมไว้เหมือนต่างคนต่างให้กำลังใจซึ่งกันและกัน  เพราะมีเพียงผมและพี่กัสที่มาเผชิญต่อสถานการณ์นี้ด้วยอย่างไม่รู้อะไรกับเขาเลย
“สวัสดีค่ะคุณฟ้า คุณคิว” ผู้หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาไหว้พี่ฟ้าและพี่คิว  ทั้งสองคนเพียงแค่พยักหน้าตอบเท่านั้น
“หาอะไรมาดูแลแขกหน่อย” พี่ฟ้าสั่งเธอ
“นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ” พี่ฟ้าหันมายิ้มบอกพวกผม
“ครับ” ผมและพี่กัสตอบพร้อมกัน  รีบเดินไปนั่งที่โซฟาหน้าห้องๆหนึ่งอย่างรู้หน้าที่  ผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องของประธานบริษัทตามที่พี่พนักงานรักษาความปลอดภัยคนเมื่อกี้บอก  พี่ฟ้าและพี่คิวเดินเข้าไปในห้องนั้นแล้ว
“รอสักครู่นะคะ” ผู้หญิงคนนี้ยิ้มบอกผมและพี่กัสอย่างนอบน้อม
“ที่ไหนเนี้ยพี่กัส” ผมกระซิบถามพี่กัสทันที  เก็บความรู้สึกไว้ด้วยความอึดอัดตลอดการเดินทาง
“บริษัทใหญ่ของคิงจิลวารี่ไง” พี่กัสกระซิบตอบด้วยท่าทางระแวง
“นี่เหรอ คิงจิลวารี่” ผมอุทานมองไปรอบๆอย่างตื่นเต้น  ถ้าผมจำไม่ผิดตอนที่ได้อ่านข้อมูลของครอบครัวพี่ฟ้าในตอนนั้น  บริษัทคิงจิลวารี่เป็นบริษัทที่ยังอยู่ในนามของพ่อของพี่ฟ้า  ผมจำได้เพียงเท่านี้..
“ไม่อยากจะเชื่อ” ผมพึมพำ
“พี่ก็เหมือนกัน นี่ครั้งแรก..ตื่นเต้นเหมือนกันแฮะ ไม่คิดว่าจะได้เข้ามาถึงหน้าห้องประธานแน่ะ” พี่กัสบอกตาโต
“ขออนุญาตนะคะ” พี่ผู้หญิงคนเดิมนำน้ำมาเสิร์ฟให้ 
“ขอบคุณครับ” ผมกับพี่กัสยิ้มบอกเธอ  เธอยิ้มก่อนเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะไม่ไกลจากตรงที่ผมและพี่กัสนั่งอยู่มากนัก
“เค้ามีเรื่องอะไรกันอ่ะ” ผมบ่นเสียงเบา
“คงเรื่องในตระกูลแน่เลย พี่เดาเอานะ” พี่กัสตอบ  ผมกับพี่กัสนั่งหน้าเครียดไม่แพ้กัน  คงเพราะอยู่ในบรรยากาศที่เครียดและกดดันมั้งครับเลยทำให้รับรู้ถึงความรู้สึกแบบนั้นไปด้วย
“กูไม่ได้ทำ!!” เสียงจากในห้องดังออกมาทำเอาผมกับพี่กัสสะดุ้ง  เบิกตาโพรงมองหน้ากัน  พนักงานสาวคนนั้นตาโตมองมาที่เราสองคนเช่นเดียวกัน
“มึงทำไอ้กรานต์ มึงทำ!!!” ส่วนนี่น่าจะเป็นเสียงของพี่คิวอย่างแน่นอน  ผมจำได้  ถึงแม้จะเป็นน้ำเสียงรุนแรงต่างจากทุกครั้งแต่ผมก็จำได้ขึ้นใจเลยด้วย
“พี่คิวแน่ๆเลย” พี่กัสเข้ามากอดแขนของผมไว้ด้วยความกลัว
“ไอ้กรานต์..หุบปาก!!!” น้ำเสียงของผู้ชายมีอายุตะคอก
“ผมจะบอกเรื่องนี้กับปู่” ผมกับพี่กัสมองหน้ากันเพราะได้ยินเสียงชัดเจนมาก  ไม่ทราบว่าห้องไม่เก็บเสียงหรือว่าคนข้างในทะเลาะกันเสียงดังมากกันแน่พวกผมถึงได้ยินเสียงชัดเจนมากขนาดนี้
“หึ สุดท้ายมึงก็อยากได้มรดกซินะ”
“พี่คนวันนั้นแน่เลย” พี่กัสกระซิบ  คงหมายถึงผู้ชายที่เข้าไปชกต่อยกับพี่คิวถึงในบ้านของพี่ฟ้าในวันนั้นละมังครับ
“คิวมีสิทธิ์ แกอย่ามายุ่งนะ” พี่ฟ้าตะคอกด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว
“เพราะมึงไอ้คิว เพราะมึงรู้ว่าสู้กูไม่ได้..มึงเป็นคนเอาเพชรปลอมมายัดให้กู”
“ไอ้กรานต์!” เสียงตะคอกดังขึ้นอีกครั้ง  หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างไม่ทราบ  แต่ผมได้ยินเสียงเหมือนคนชกต่อยกันเกิดขึ้น  เสียงโหวกเหวกโวยวายของคนที่เข้าไปห้ามปรามเหมือนแทบจะห้ามอะไรไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก
“หยุดนะ!!” เสียงเล็กแหลมจากผู้หญิงคนหนึ่งโวยขึ้นคล้ายต้องการห้ามปรามทุกคน
“วันนั้นฟ้าครามบอกว่ามันเห็นแกออกไปกับไอ้พิพัท..ฟ้าครามเห็นว่าแกเอากล่องเพชรนั่นยื่นให้ไอ้พิพัท แกยังมีหน้ามาแก้ตัวอีกรึไงห๊ะสงกรานต์” เสียงผู้หญิงคนเดิมว่ากล่าว
“ไม่จริง!!!”
“แกใส่ร้ายลูกฉัน” เสียงผู้หญิงอีกคนโวยวาย
“หุบปาก..หุบปากไปเลยโว้ย !” เสียงพี่คิวตะคอกดังลั่น  ดังมากจนน่าใจหาย


แกรก~~


ผมกับพี่กัสนั่งนิ่ง  ตาเบิกโตมองพี่คิวที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับสุดๆ
“คิว..คิว” พี่ฟ้าวิ่งตามพี่คิวออกมา  พี่ฟ้ารีบวิ่งไปดักพี่คิวไว้ทำให้พี่คิวหยุดเดิน
“คิว คิว..อาขอ อย่าไปนะ” พี่ฟ้าเข้ามารั้งตัวพี่คิวไว้ด้วยสีหน้าอ้อนวอน
“อย่าบอกปู่ อย่าบอกนะ..” พี่ฟ้าร้องไห้ออกมา  ท่าทางของพี่ชายที่แสนดีและอบอุ่นที่พี่ฟ้าเคยเป็นให้พวกผมนั้นตอนนี้กลับกลายเป็นผู้ชายที่ดูน่าสงสารคนหนึ่ง
“อา..ไอ้กรานต์มันทำผิด ใช่..กูไม่อยากได้มรดก แต่มึงก็ไม่สมควรได้ คนอย่างมึงไม่สมควรได้ของๆปู่กู” พี่คิวหันกลับไปด่ากราด  ผู้ชายที่ชื่อสงกรานต์  ผู้ชายคนเดียวกับที่เข้าไปชกกับพี่คิวในบ้านของพี่ฟ้าวันนั้นเดินออกมาพร้อมกับคนอีกหลายคนที่ผมไม่รู้จัก 
“หึ ของๆปู่เธองั้นเหรอ พูดซะเต็มปากเต็มคำเลยนะ..แกมันก็หลานนอกคอกเหมือนอาของแกนั่นแหละ!” ผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งว่า
“นี่..สาวิกา” ผู้หญิงอีกคนปรามค้อนเธอทำให้ผู้หญิงมีอายุคนนี้เงียบปากไปได้
“โอเค..คิว ลุงขอได้ไหม” ผู้ชายที่ยืนอยู่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเครียด  ผู้ชายคนนี้ดูแก่ที่สุดในที่นี้แล้วละครับ
“................” พี่คิวเงียบ  จ้องหน้าคุณลุงคนนั้นเขม็งเหมือนรอคำพูดอะไรสักอย่าง
“เรื่องนี้ต้องสอบอีก” คุณลุงคนเดิมบอก
“หึ หึหึ..บัดซบเอ๊ย" พี่คิวแสยะหัวเราะเสียงดังทำเอาทุกคนหน้าเสียไปในทันใด
"ยังต้องสอบอะไรอีกไม่ทราบ ฟ้าครามเห็น..เพชรล็อตของมันหายถึงสองครั้ง ถึงสองครั้ง!" พี่คิวถลึงตาใส่คุณลุงคนนั้น  พี่เขาเค้นเสียงด้วยความโมโหจนเส้นเลือดที่ลำคอปูดเด่นชัดขึ้น
"เจอเพชรปลอมอีกสามครั้ง เพชรนั่นมันเป็นคนดูแล..เข้าออกยังไงผ่านมือมันก่อนที่จะมาถึงอาพราวซะด้วยซ้ำ” พี่คิวว่า  มือไม้ชี้ไปทางนู่นนี้ทางนี้ทีเหมือนต้องการระบายอารมณ์ครุกรุ่นของตัวเอง  ผมรับรู้ได้ถึงแรงที่พี่กัสกอดแขนผมแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ถ้าลุงจะไม่เข้าข้างลูกตัวเองเกินไปน่ะนะ..” พี่คิวแสยะยิ้มก่อนจะทิ้งน้ำเสียงลง
“ไอ้คิว” คุณลุงท่านเดิมหน้าเสีย
“ถ้าอาไม่ให้ผมบอกปู่ ผมจะถอนตัว” พี่คิวหันกลับมามองหน้าพี่ฟ้า
“ไม่..ไม่นะ” พี่ฟ้าพูดด้วยสีหน้าร้อนรนเหมือนทำอะไรไม่ถูก
“ไม่ได้นะไอ้คิว” ผู้ชายสูงวัยอีกคนพูดขึ้น
“พ่อมายุ่งอะไร!” พี่คิวตะคอกขึ้นอีกครั้งทำเอาพี่กัสที่นั่งกอดผมอยู่สะดุ้งโหยง
“คิว” พี่ฟ้าปรามแทบจะเข้าไปกอดพี่คิวอยู่แล้ว  ทุกคนเงียบลง  ผมรับรู้ได้เลยว่าพี่คิวโมโหมาก  หน้าอกของพี่เขากระเพื่อมอยู่ตลอดเวลา
“ฉันหวังดี” พ่อพี่คิวพูดเสียงเบา
“หึ พ่อหวังดีเหรอ..พ่อเคยใส่ใจอะไรบ้าง”
“ตกลงไอ้ฟ้าหรือว่าฉันเป็นพ่อแกห๊ะ!” จู่ๆพ่อพี่คิวก็ตะคอกด้วยความโมโห
“พ่ออย่าเอาตัวเองมาเปรียบกับอานะ” พี่คิวย้อนทันควันทำให้พ่อของพี่คิวชะงักไป
“ได้..กูไม่บอกปู่ก็ได้” พี่คิวสะบัดแขนอย่างแรงทำให้พี่ฟ้าต้องปล่อยมือออกจากแขนของพี่คิว
“แต่มึงระวังตัวไว้เลย ถ้ากูเจอว่ามึงมายัดเพชรปลอมให้กูอีกละก็..มึงโดนกูแน่ไอ้กรานต์ มึงอย่านึกว่ากูไม่มีหลักฐาน มันแค่ยังไม่ถึงเวลา มีกูอยู่..มึงอย่าหวังว่าจะได้บริษัทนี้ ไปตายอีกสิบชาติมึงก็จะไม่ได้..” พี่คิวพูดแสยะเสียงเย็น  พี่เขาจ้องหน้าพี่คนที่ชื่อสงกรานต์อย่างอาฆาต
“คิว..” พี่ฟ้าเรียก  พี่คิวเดินหนีไปแล้ว  พี่ฟ้าทำท่าจะเดินตามพี่คิวไป
“ฟ้า..มาคุยกันก่อน” พ่อของพี่คิวเรียกไว้
“เค้ก..เค้กตามไปหน่อยนะ” พี่ฟ้าบอกผมด้วยน้ำเสียงร้อนรน  ท่าทางเป็นห่วงพี่คิวมาก
"ตามคิวไปหน่อย" พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายกับจะร้องไห้อีกครั้ง
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบในทันที
“พี่กัสไปด้วยกันไหม” ผมถาม
“ไม่เอาหรอก พี่รอนี่ดีกว่า..” พี่กัสรีบส่ายหัวใหญ่  ผมยิ้มน้อยๆให้และเดินตามพี่คิวไป  พี่เขาเดินเร็วมากแต่ไม่ได้เดินกลับไปทางลิฟต์ซึ่งพี่เขาเดินไปอีกทางไม่ทราบว่าไปไหนเหมือนกัน  ผมรีบเร่งเท้าให้ทันพี่คิวมากขึ้นด้วยรู้สึกไม่สบายใจไม่ต่างอะไรจากพี่ฟ้า  พี่คิวหยุดยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าห้องห้องหนึ่ง  ผมหยุดยืนอยู่ห่างๆและแน่นอนว่าผมขอหุบปากเงียบไว้ก่อนดีกว่า  เข้าไปตอนนี้อาจไม่ดีต่ออนาคตของผมเป็นแน่  ที่พี่ฟ้าบอกให้ผมตามพี่คิวมาก็คงเพราะเป็นห่วง  ถ้าพี่คิวอยู่ในสายตาของใครสักคนพี่ฟ้าก็คงจะสบายใจประมาณหนึ่ง
“................” พี่คิวยืนเหม่อลอย  ตามองออกไปด้านนอก  ผมยืนกอดอกมองพี่เขาอย่างเงียบๆ  เวลาผ่านไปเกือบสิบห้านาทีที่พี่คิวไม่ยอมละสายตาไปไหนคล้ายกับวิญญาณหลุดลอยออกไปไกล  สักพักพี่เขาเริ่มขยับตัวบ้างและหันมาเห็นผมพอดี
“มาทำไม” พี่คิวพูดเสียงห้วน  คิ้วของพี่คิวเริ่มออกอาการจะเข้ามาผูกกันอีกแล้ว
“พี่ฟ้าให้ตามมา พี่เค้าคงเป็นห่วงพี่มากนะฮะ” ผมเดินเข้าไปใกล้พี่คิวมากขึ้นกว่าเดิม  พี่คิวเงียบ  หันหน้าหนีผม  สายตามองออกไปทางด้านนอกอย่างเดิมอีกครั้ง
“ผมชักรู้สึกภูมิใจที่เกิดมาจนเหมือนที่พี่เคยบอกแล้วสิ” ผมพูดแกมหัวเราะ  ตอนนี้ผมไม่รู้จะพูดอะไรก่อนดี  การที่จะทำให้คนคนหนึ่งอารมณ์เย็นทั้งทั้งที่ไม่ค่อยสนิทกันนี่มันก็ยากเหมือนกันนะครับ 
“ใจเย็นลงบ้างรึยังครับ”
“นายคิดว่าฉันเย็นรึยังล่ะ” พี่คิวย้อนทันควันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“หึ..”
“หัวเราะอะไร” พี่คิวหันมามองหน้าผม
“เปล่า พี่กัสกลัวพี่จนตัวแทบจะหดเหลือนิ้วเดียวแล้วนะครับ” พูดไปอย่างนั้น  ที่จริงในใจของผมเองแล้วโคตรกลัวเลยละครับ  กลัวว่าการที่เข้ามาหาพี่เขาแบบนี้แล้วจะไม่เป็นที่ยอมรับ  กลัวจะหาว่าเราเข้าไปยุ่งไม่เข้าเรื่อง 
“โมโห นิดหน่อย” พี่คิวลดน้ำเสียงลงซึ่งเป็นผลการตอบรับที่น่าแปลกใจ
“พี่..” ผมกลั้นใจ  คิดคำถามที่จะให้มันออกมาสมบูรณ์เพียงประโยคสั้นๆ
“เอ่อ..” แต่กลับคิดคำที่ดีไม่ออกเลยละครับ T_T ผมจะตายไหมครับเนี้ย
“ลองยิ้มดูก่อนไหม” ผมยิ้มกว้างบอก
“...............” พี่คิวหันมาจ้องหน้าผมเหมือนจะเอาเรื่อง  คิ้วที่ทำท่าจะผูกเข้าหากันเมื่อกี้ตอนนี้ได้ผูกกันเป็นโบเรียบร้อยแล้ว
“ยิ้มแบบนี้อ่ะ ยิ้มมมมม~” ผมฉีกยิ้มกว้างให้อีกฝ่าย  พี่คิวยังคงหน้าสภาพเดิม  ไม่ยอมยิ้มตามน้ำผมเลย
“เฮ้อ..พี่ฟ้า ดูรักพี่และเป็นห่วงพี่ม้ากมากเนอะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง  ดูท่าเรื่องทำให้ยิ้มจะไม่เวิร์คนัก
“ดีออกจะตายไป พี่เซ็นก็รักพี่ พี่หมีก็เกรงใจพี่ พี่ซีก็รักพี่ พี่กัสก็ชื่นชมพี่ พี่ออฟก็เคารพพี่..มีแต่คนชอบพี่ทั้งนั้นเลย พี่ไม่มีความสุขเหรอครับ”
“อย่างผมน่ะ แค่งานวันเกิดที่พวกพี่เซอร์ไฟร์สให้..ผมก็ดีใจจะแย่อยู่แล้ว แต่พี่น่ะ..มีหลายๆคนที่รักพี่ขนาดนี้”
“ก็เพราะฉันต้องการแค่นี้ไง แล้วทำไมฉันต้องมาวุ่นวายปวดหัวกับเรื่องอะไรไร้สาระพวกนี้ด้วย” พี่คิวว่าขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทำให้ผมต้องหุบปากลง  ผมเงียบก่อนยิ้มให้อีกฝ่าย
“อืมมม..ผมก็ไม่รู้อะนะว่ามีเรื่องอะไร”
“แต่ตอนนี้พี่น่าจะทำให้พี่ฟ้าสบายใจก่อน เมื่อกี้..พี่ฟ้าร้อนรนจน น่าสงสาร” ผมบอก  พี่คิวก้มหน้าลงเหมือนเข้าใจที่ผมพูด
“ผมอะนะ ไม่รู้ว่าการเป็นครอบครัวใหญ่ๆอย่างนี้มันรู้สึกยังไงหรอก..”
“แต่ตอนที่เรามีกันและกัน เราก็ควรให้ความสำคัญกันไว้..พ่อเค้ก” ผมถอนหายใจไปเฮือกหนึ่งเมื่อจะกล่าวถึงบุคคลที่สาม
“เสียตั้งแต่ตอนผมอยู่ม.สาม ทั้งๆที่ผมรักเค้ามาก ตลอดเวลาผมคิดว่าผมกำลังมอบความสุขให้เค้า แต่พอเค้าเสียไป..ผมเพิ่งรู้ตัวว่า มันกลับไม่พอ” ผมยิ้มเล่า  อยู่ดีๆก็รู้สึกสะเทือนใจทำให้ทั้งผมและพี่คิวเงียบไปครู่หนึ่ง
“ฟื้ดดดด” ผมสูดน้ำมูก  น้ำหูน้ำตาไหลออกมาตอนไหนไม่ทราบ  ผมรีบเช็ดมันอย่างลวกๆ
“หึ ตกลงนายมาปลอบฉันรึให้ฉันปลอบนายกลับกันแน่เนี้ย..” พี่คิวยิ้มออกมา
“หึ..ยิ้มแล้ว!” ผมชี้หน้าพี่คิวด้วยความดีใจ
“ฉันยิ้มเมื่อไหร่” พี่คิวหุบยิ้มทันที
“โด่ เขินอ่ะดิ” ผมแซว  รีบเช็ดน้ำตาที่แก้มตัวเอง
“อื้อ” อยู่ๆพี่คิวก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
“พกผ้าเช็ดหน้าด้วยเหรอครับ” ผมถามด้วยความแปลกใจ
“งั้นไม่ต้องเอา” พี่คิวชักมือกลับ
“เอาๆ ขี้มูกไหลอ่ะ” ผมรีบบอก
“ทุเรศ” พี่คิวส่ายหัวยิ้มๆ  ผมรับผ้าเช็ดหน้าของพี่คิวมาเช็ด
“กลับเถอะ” พี่คิวบอกก่อนก้าวขาเดินนำไปซะเฉยๆ
“พี่คิว..” ผมเรียก  พี่คิวหันกลับมามอง
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอก  พี่คิวจ้องหน้าผมเขม็ง
“ผมหมายถึง ของขวัญน่ะ” ผมยักไหล่  พี่คิวเบะปากเล็กน้อย
“เหมือนกัน..” พี่เขายิ้มมุมปาก  ผมยิ้มกว้างตอบ
“ฉันหมายถึง..เรื่องที่นายพยายามให้ฉันเย็นลง จนยอมเสียน้ำตาน่ะ” พี่เขายิ้มกว้างจนแทบจะกลายเป็นหัวเราะ
“ไม่ใช่สักหน่อยอ่ะ” ผมว่า  อยู่ๆก็รู้สึกเขินขึ้นมา  พี่คิวเดินกลับไปทางเดิม  ทางที่ตรงไปที่ห้องประธานแต่กลับเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่ฟ้ากำลังเดินออกมาพร้อมกับพ่อของพี่คิวพอดี  พี่คิวหยุดชะงักไม่เดินเข้าไปมากกว่านั้น  ขณะเดียวกันผู้ชายคนที่ชื่อสงกรานต์เดินออกมาพร้อมกับผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งและผู้หญิงสาวอีกคนหนึ่ง  ทั้งสามคนหันมามองพี่คิวด้วยหางตาและเดินผ่านพี่คิวไป
“คิว” คุณลุงคนเดิม  คนที่เป็นพ่อของพี่สงกรานต์หยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่คิว
“ลุง..ขอบใจมากนะ”
“หึ..เรื่องอะไรเหรอครับ” พี่คิวแสยะยิ้ม  เหลือบตาไปอีกทางไม่ยอมมองหน้าคุณลุงคนนี้  คุณลุงหน้าเสียเล็กน้อย
“ถ้าเรื่องที่ผมจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกคุณปู่แล้วล่ะก็ ผมจะขอเรียนให้คุณลุงรู้ไว้นะครับว่า..ผมไม่ได้เห็นแก่คุณลุง ไม่ได้เห็นแก่มรดก หรือคุณปู่..แต่ผมเห็นแก่อาของผม ครั้งนี้ผมจะยอมให้..แต่ถ้าครั้งหน้า แม้แต่อาฟ้าขอ..ผมก็จะไม่ยอม” พี่คิวพูดกัดกรามของตัวเองแน่นเหมือนกำลังข่มอารมณ์ไว้
“พี่ตี๋..กลับเถอะนะ” พี่ฟ้าเดินเข้ามากู้สถานการณ์ไว้ได้ทัน
“อืม ไว้เจอกัน..ไปเยี่ยมพ่อบ้างล่ะ” คุณลุงคนนี้พูดบอก  เดินจากไปด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“กลับเถอะ” พี่คิวบอกพี่ฟ้า
“คิว..แกไม่คิดจะลาฉันบ้างเลยรึไง” พ่อพี่คิวพูดขึ้น  พี่คิวหยุดยืน  นิ่งเงียบและไม่ยอมหันไปมองหน้าของพ่อตัวเอง  พี่คิวที่กำลังยืนล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางหยิ่งยโสนี้ขนาดผมเองยังแทบกลัวใจพ่อของพี่คิวเลยละครับ
“เราไม่ได้จากกันหนิครับ” พี่คิวหันไปบอกพ่อตน
“แต่แกเคยโผล่หัวมาให้ฉันเห็นบ้างไหม ที่บริษัทก็แทบไม่เห็นหน้า..ฉันควรจะลืมดีไหมว่าแกเป็นลูกของฉัน” พ่อพี่คิวว่า
“ถ้าพ่ออยากจะทำอย่างนั้น ผมก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้ว” พี่คิวขึ้นเสียง
“คิว” พี่ฟ้าปรามทันที  ทุกคนยืนนิ่ง  พ่อของพี่คิวถอนหายใจแรง
“เรื่องแผนงานเพชรเป็นยังไงบ้าง” พ่อพี่คิวถามด้วยน้ำเสียงเรียบลง
“หึ สุดท้ายพ่อก็ไม่พ้นเรื่องนี้..” พี่คิวแสยะหัวเราะก่อนเดินหนีไปที่ลิฟต์ในทันที

= = = = = = = =

ตอนที่พวกเราทั้งหมดลงมาจากบริษัท  พี่ฟ้าพูดขึ้นว่าอยากจะไปเยี่ยมคุณปู่  ดูเหมือนพี่คิวจะไม่ขัดข้องอะไร  ขับรถพาไปที่โรงพยาบาลกรุงเทพทันที
“ไม่ขึ้นนะ” พี่คิวพูดขึ้นหลังจากที่เราทุกคนลงมาจากรถแล้ว
“อืม..” พี่ฟ้าพยักหน้า
“ไปกับพี่นะ” พี่ฟ้าบอกพี่กัสพร้อมกับจับมือพี่กัสไปด้วย
“อ..อ่าว” ผมผงะ  จะเดินไปด้วยก็กระไรอยู่  แถมพี่กัสยังผลักผมไว้เหมือนบอกให้ผมอยู่กับพี่คิวอีก  ผมหยุดยืนอยู่กับที่และหันมามองอีกคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน  ผมกับพี่คิวยืนเงียบ  พี่คิวยืนล้วงกระเป๋าพิงรถสุดหรูของตัวเอง  ตกดึกแบบนี้แทบไม่มีรถผ่านไปผ่านมา  มันเงียบจนผมรู้สึกว่ารับไม่ได้  มันน่ากลัวเกินไปนะครับ
“พี่ไม่ถูกกับปู่เหรอ” ผมถามขึ้นฆ่าเวลา
“นายนี่..แส่จริงนะ” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ
“ง่ะ..อยากรู้หนิ”
“ไม่เชิง..” พี่คิวตอบส่งๆ  เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า
“ฉันไม่อยากเห็น หน้าไอ้อาบ้านั่นตอนทำหน้าเหมือนเด็กทารกจะร้องไห้น่ะ..แก่จนอายุปูนนี้ละ” พี่คิวพูดพึมพำ
“หึหึ” ผมหัวเราะ  พี่คิวขำตาม
“ปู่พี่เป็นอะไรเหรอ” ผมถามอีก
“โรคหัวใจขั้นรุนแรง” พี่คิวตอบ
“ถึงว่า..” ผมพยักหน้าด้วยรู้สึกเห็นใจ
“เบาหวาน” พี่คิวพูดขึ้นอีก
“ความดัน”
“มะเร็ง”
“โหหหห..” ผมอ้าปากค้าง
“มะเร็งนั่น ฉันโกหก” พี่คิวยักคิ้ว
“ยังจะมากวนอีกนะฮะ นั่นปู่ตัวเองแท้ๆ” ผมว่า  เราทิ้งช่วงของการพูดคุยไปสักครู่  ผมเดินวนไปเวียนมาอยู่แถวนั้นเพราะไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไรต่อดี  กลัวว่าพี่เขาจะหาว่าผมพูดมากน่ะซิครับ
“เอ่อ พี่คิว..พี่ดูหนังที่พี่ซื้อไปวันนั้นหมดรึยัง” ผมชวนคุยอีกครั้ง
“ทำไม” พี่คิวถามกลับ
“ยืมบ้างสิ” ผมยิ้ม
“ยัง” พี่คิวตอบ
“งั้น..ขอยืมเรื่องอื่นก่อนได้ไหมครับ”
“เชิญ” พี่คิวพยักหน้าส่งๆ
“งั้นผมไปเอาวันพรุ่งนี้เลยนะ”
“อื้อ” พี่คิวตอบในลำคอ
“มานู่นละ” พี่คิวบอก  ผมหันกลับไปมอง  พี่ฟ้ากับพี่กัสกำลังเดินมาพอดี
“เป่าปี่ทำไมเนี่ย ไม่อายเด็กมันบ้างรึไง” พี่คิวว่าคิ้วขมวดทันทีที่เห็นพี่ฟ้าตาแดงก่ำ 
“ก็..อึก”
“ปู่ว่าไงบ้าง” พี่คิวถาม
“ไม่ได้ว่าไร อาบอกว่าพักผ่อนเยอะๆนะ..ปู่ก็บอกว่า อึก..มาอีกนะ” พี่ฟ้าพูดไปสะอึกสะอื้นเป็นระยะ 
“สบายใจแล้วก็ช่วยหยุดร้องสักที..ฮื้ม” พี่คิวส่ายหัวด้วยอาการเซ็งอย่างนั้น  พี่ฟ้าตีแขนพี่คิวเบาๆ
“คิวไม่ใช่ทิกเกอร์นะ ที่พออาร้องไห้แล้วจะได้ปลอบได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจน่ะ” พี่คิวส่ายหัว  ทำหน้าหน่ายแต่กลับมีรอยยิ้มให้เห็น
“คิว!!” พี่ฟ้าว่าเสียงดัง
“หึ..อะไร” พี่คิวยิ้มกวน  เหมือนกับสนุกที่กำลังได้ป่วนอาตัวเอง
“ไอ้หลานบ้า!!” พี่ฟ้าว่า  พี่คิวยักคิ้วให้ผมกับพี่กัสและเปิดประตูขึ้นรถหนีไป 
“บ้าอ่ะ” พี่ฟ้าว่าชี้พี่คิวที่อยู่ในรถ  เหมือนต้องการจะฟ้องผมกับพี่กัส
“ขึ้นรถเถอะครับ” ผมยิ้มบอกและเปิดประตูให้พี่ฟ้าด้วย

...................>>>><<<<..................

[murasakisama]

ดีใจที่คิวยังมีเค้กและคนอื่นๆอีกหลายคนยืนเคียงข้างในวันแย่ๆค่ะ เข้าใจความรู้สึกของคิวในตอนนี้ดีค่ะ เพราะเคยเจอมาแล้ว

[iforgive]

เรื่องครอบครัวและมรดกเป็นเรื่องซับซ้อนที่สร้างปัญหาให้กับทุกบ้าน
บางครั้งถึงขนาดวางแผนทำลายกันยกครอบครัวก็มี  มีมากก็ปัญหามากไปตามกัน  เฮ้อออ

[KaorPaor]

ตอนใหม่มาแล้ว จิ้มไม่ทัน

[โจ๊กกุ้ง]

สงสารพี่คิวกะพี่ฟ้ามากอ่ะ ถึงจะรวยแต่ก็ไม่ได้มีความสุขเสมอไป
เราว่าเรื่องมันก็ไม่ได้อืดอาดอะไรขนาดนั้น ปูพื้นมาแบบมีที่มาที่ไปก็สนุกกว่าอะไรที่มันรวดเร็วอีกนะคะ

[StillLoveThem]

...พี่ว่ามันสนุกดีนะเรื่องนี้ไม่อืดอาด ทั้งสองคนค่อยๆๆซึมซับความรัก ไปทีละเล็กละน้อย
...ตอนนี้ อาฟ้ากับกัส คงจะมองออกแล้วมั้งว่าคนที่จะหยุดความฉุนเฉียว ความเย็นชาของคิวได้มีคนเดียวคือ ..เค๊ก

[Giniz]

เวลาเรากำลังโมโหแล้วมีสักคนที่เข้ามาทำให้เราอารมณ์เย็นลงมันรู้สึกดีจริงๆนะ
เราว่าพี่คิวก็คงรู้สึกเหมือนกัน แม้เค้กจะไม่ได้พูดปลอบอะไรมากมาย
แต่แค่อยู่ข้างๆ และมีความหวังดีก็น่าจะพอแล้ว

ปล.พี่คิวน่ากลัวอ่ะ!!!

[ขนมหวาน]

ดำเนินเรื่องดีแล้วแหละจ้า ค่อยเป็นค่อยไป
ค่อยติดตามพัฒนาการ ว่าจะมารักกันได้อย่างไร
เรื่องครอบครัว ถ้ามีเรื่องเงินเข้ามา ปัญหาแน่ ๆ เหอะ
พี่คิวก็คงต้องยอมรับกับเรื่องนั้นไป น้องเค้กก็คอยปลอบ 5555
ปลอบไปปลอบมา ร้องไห้เองซะงั้น

[POPEA]

เค้กดูชอบพี่คิว >///<

[jeaby@_@]

เรื่องเงินนี่เเหละ ทำพี่น้องครอบครัวทะเลาะกัน
รักกันโดยไม่หวังผลซิ ตายไปเอาไปไม่ได้นะตังนะ

เราชอบนะ ค่อยๆรักกัน สมจริงดี อาจแต่เเรกก็รู้ว่าแมนทั้งคู่
Slow but sure!!!

[kisz]

อืมมม เรากะอ่านมาทุกตอน คิวกะเค้ก กะเป็นผู้ชายธรรมดานะ ยังดูไม่ออกเลยว่าจะรักกันได้ไง กร๊ากกกกกกกกก 

[Cc-kun]

ไม่ได้คิดว่าอืด แค่อยากเห็นเค้ารักกันเร็วๆ55

[Madness69]

วิ่งเล่ืนวางแผนแก้งานอยู่แถวนี้พอดี เห็นเรื่องนี้ขยับที่หน้าบ้าน รีบวิ่งมาหยั่งไว

ปัญหาครอบครัวคนมีกะตัง ตอนนี้ไอ้น้องบี้เขียนได้เข้มข้ินมาก((ทำการบ้านหนักเลยละสิ)) อ่านแล้วทั้งรักทั้งสงสารอาฟ้า่ว่ะ พี่คิวแมนสุดๆ เค้กหวั่นไหวบ้างมั๊ยเนี่ย!!!

ขอบคุณไอ้น้องบี้ จิ้มๆๆๆๆ
 


ขอตอบ ปล.ท้ายเรื่องของน้องบี้ ในฐานะคนอ่านที่ติดตามเรื่องนี้คนหนึ่ง สำหรับพี่ไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่นะ มันจะรัก จะอึ๊บกันตอนไหนเมื่อไหร่ก็เื่มื่อนั้นแหละ แล้วแต่คนเขียนจะเขียนให้มันเป็นไป ชอบที่จะติดตามเรื่องนี้เพราะรู้ว่าน้องค่อนข้างทำการบ้านในการหาข้อมูลที่จะมาเขียนให้เป็นเรื่อง อ่านแล้วได้รู้ในเรื่องที่บางครั้งตัวเองไม่รู้ พูดง่ายๆ คือได้สาระ(สำหรับพี่) นั่นแหละ ยังไงก็จะติดตามต่อไปนะ ขอบคุณจ้ะ _\ m/

[torto]

  เราขอโทษที   ที่ทำให้เบบี้เสียอารมณ์   แต่เราไม่ได้ว่าเรื่องอืดอาดนะ   เราออกจะชอบด้วยซ้ำ  เพียงแต่เราเป็นคนใจร้อนไง   ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายด้วยกันทั้งคู่   เพราะในชีวิตจริงก็มีให้เห็นนะ  เอาเป็นว่าเราไม่ได้จะติเรื่องที่เบบี้เขียนเลย

เพราะัเราเป็น Big  Fan ที่ติดตามอ่านอยู่ตลอดเพียงแต่ไม่ค่อยจะเม้มเท่าไร