หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

จะยังไงต่อละเนี่ย เอาใจช่วย กัสและหมีจะมีอพะไรไหม
ทิกเกอร์มาแล้วฟ้าละทำยังไง คิวเค้กละครับ จะรักกันเมื่อไหร่เอ่ย

[BeeRY]

ไอ้ค่าส่วนผสมทำเค้กนี่คงไม่ได้ให้น้องใช้คืนเป็นเงินใช่มะพี่คิว
น่ารักๆ เค้กน่ารักๆ ส่วนพี่ฟ้างอนทิกเกอร์เรื่องอะไรน้อ อยากรู้จังเลย

[♫~Eristneth~♪]

อยากรู้ด้วยคน 

[momijijung]

ได้อ่านแล้ว อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากๆ

เดินเรื่องแบบสบายๆ ไปเรื่อยๆ อ่านแล้วอมยิ้ม 

[ujen]

อยากรู้เรื่องของพี่ฟ้าอ่ะ

 

[Madness69]

ทิกเกอร์ ???????
อาฟ้า ?????
ยากรู้ว้อยยย 


ขอบคุณน้องบี้
 

[Dr.rain_mark]

อ่า อยากอ่านอีกเยอะๆ อิอิ ขอบคุณเบบี้นะค้าบ
พี่คิวน่ารัก 

[watcharet]

แอร๊ยยยยยย!! น่ารักอ่ะ

[Whatever it is]

คนนี้นี่เอง ทิกเกอร์ในตำนาน 

[indy❣zaka]

เริ่มอยากรู้เรื่องอาฟ้ามั่งแล้วอ่ะ 

[inspirer_bear]

พี่คิวนิใจดีจังเลยเนอะ

ชอบจริงๆๆๆเลยย

[TanyaPuech]

    ทิกเกอร์ๆ  อยากรู้จักมากกว่านี้

[som]

ตัวละครเพิ่มมาอีกคนแล้ว  พี่ฟ้าจะทำไงละนี่ครับ

[kangteuk1995]

เนื่อเรื่องน่ารักมากเลย เราอ่านภายในวันเดียวตั้งแต่ตอนแรกถึงล่าสุดเลย

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่คิวน้องเค้ก มีคืบหน้าอีกแล้ว 
อยากรู้เรื่องทิกเกอร์ด้วยค่า  ><
แค่บรรยายหุ่นก็ทำเอาเพ้อได้เหมือนกัน 

[THE MIN]

น่ารักไปม่ายยยยยยยยยยยยยยยย


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด


ป่ะ กินเค้ก  ขอแนะนำนมปั่นฮาเซลนัส อร๊าอยยยย

[mundoo]

พี่ฟ้ากับทิกเกอร์  มันอะไร ยังไง......?

อยากรู้อ่า.......!!!!!

[pattybluet]

ทิกเกอร์มาแล้ว!!! เลยทำให้ยิ่งอยากรู้อยากเห็นไปกันใหญ่เลย อิอิ
แล้วก็นะ... ตอนนี้พี่คิวใจดีจังเลยน๊าาา

[pinkky_kiku]

ทิกเกอร์มาแบบงงๆ และก็ไปแบบงงๆ เหมือนกัน
ไม่เคลียร์อะไรเรยอ๊ะ ว่าแต่เค๊กน่ารักตลอดดดดดดด

[bowstory2]

ทิกเกอร์ -w- ฮรี่

[trimo-mo]

อยากรู้เรื่องพี่ฟ้า 
คิวเค้กเริ่มคืบหน้าแล้วว เย้ๆๆ >w<

[คุณแม่ลูกสอง]

พี่คิวใจดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว

เค๊กเป็นคนที่คุยเรื่องเดียวกับพี่คิวด้วย


ดีจัง

ส่วนทิกเกอร์เนี่ย  พี่ฟ้าจะเอายังไงคร้าบบบ  เค้ามาหาถึงที่แล้ว


 

[ตัวเลข]

อยากรู้เหมือนกันว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพี่ฟ้ากับกทิกเกอร์กันน้า

[Pupay]

ชอบจัง ความรักค่อยๆก่อตัวขึ้นแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว เด๋วก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต ฮี่ๆ อีกไม่นาน 

เห็นคู่นี้แล้วอยากจะมีเป็นของตัวเองบ้างจัง คงอีกนาน หรือต้องกอดคานตลอดไป(นอกเรื่อง)

+1 ค่ะ 

[nn~~NN]

ทิกเกอร์มาแย้วววววววว
ไปทอะไรให้พี่ฟ้างอนไว้น้อ...
แต่ท่าทางพี่คิวจะเชียร์ทิกเกอร์เต็มที่เลยเนาะ 

[Phantom]

ชอบที่คุยเรื่องหนังสือกันอยู่ 2 คน ทำอย่างกับไม่มีใครอยู่
แต่ที่แท้มีอีกสอง 555
เริ่มสร้างโลกส่วนตัวของสองคนกันแล้วเนอะ

พี่คิวโหดแต่แอบน่ารัก
อ่านบรรยายแล้วทิคเกอร์หล่อ สมาร์ทอะ พี่ฟ้าใจอ่อนเร็ว ๆ เถอะ

[both^^]

ทิกเกอร์มาแล้วววววว อยากรุ้เหมือนกันว่าทะเลาะอะไรกัน
ดูอาฟ้าไม่พอใจเอามากๆ

[เบบี้]

~26~

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“สวัสดีค่ะคุณเค้ก คุณคิวกำลังเดินทางมาค่ะ คุณบอกว่าให้คุณเค้กนั่งรออยู่ที่ห้องหนังสือได้ค่ะ” ป้านิดยิ้มทัก 
“อ๋อ ครับ” ผมเดินตามป้านิดเข้าบ้าน  ป้านิดเดินนำผมพาเข้าไปที่ห้องหนังสือของบ้าน
“เดี๋ยวป้าจะนำอาหารว่างมาให้นะคะ คุณเค้กต้องการน้ำดื่มอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”
“ไม่หรอกครับ อะไรก็ได้ครับ” ผมยิ้มตอบ
“ค่ะ สักครู่นะคะ” ป้าก้มหัวยิ้มๆก่อนจะเดินไป  ผมเดินเอากระเป๋าเป้ไปวางไว้บนโซฟา  เดินดูหนังสือฝั่งชั้นเรื่องสั้น  มีหนังสืออยู่หลายเล่มที่ผมสนใจ  แต่ยังไม่กล้ายืมพี่คิวอยู่ดีเพราะความเกรงใจ  ผมมาขอให้พี่เขาช่วยทำเค้กให้  ยังมาขอยืมหนังสือกลับไปบ้านอีก  มันคงจะดูไม่ดีสักเท่าไหร่หรอกมั้งครับ
ผมเดินหาหนังสือของโลอัลด์ ดาห์ลจนพบหนังสือเล่มที่ผมต้องการ  เป็นเล่มเดียวกับที่ผมเคยขอพี่คิวก่อนหน้าและพี่คิวไม่อนุญาตให้ผมนำหนังสือเล่มนี้กลับบ้านนั่นละครับ  ผมนำมันออกมาอ่านฆ่าเวลาไปพลาง  เป็นหนังสือที่ใช้ภาษาอังกฤษง่ายๆ  เด็กอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านดีนั่นจึงทำให้ผมไม่รู้สึกเบื่อ
ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่ใกล้ๆ  ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ..
“สวัสดีครับ” ผมทักพี่คิวที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก  ป้านิดรีบเดินเข้ามารับเอกสารจากพี่คิวไป  ส่วนพี่เขียวรีบมารับเสื้อคลุมของพี่คิวไปด้วยอย่างรู้หน้าที่
“มานานแล้วเหรอ” พี่คิวถามพร้อมเดินเข้ามาในห้อง
“พี่สายไปสิบห้านาที” ผมแกล้งว่าบ้าง
“ขอ..โทษ” พี่คิวเว้นเสียงพูด  น้ำเสียงเหมือนพูดส่งๆเสียมากกว่าที่จะตั้งใจจะขอโทษจากใจจริง
“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง” ผมประชดกลับ
“พี่เขียวครับ เตรียมชุดไว้ให้คิวด้วย เดี๋ยวจะขึ้นไปเปลี่ยน” พี่คิวหันไปสั่งพี่เขียวไว้ก่อน
“ได้ค่ะ” พี่เขียวพยักหน้าตอบ  แม่ลูกทั้งสองคนเดินออกจากห้องหนังสือไปทำตามหน้าที่ของพวกเธอ  ผมนั่งเงียบ  พี่คิวมองมาที่หนังสือในมือของผม
“ขอยืมอ่านฆ่าเวลาแป๊บเดียวเองฮะ” ผมอ้างก่อน
“แล้วฉันว่าอะไรสักคำรึยัง” พี่คิวพูดบอกหน้านิ่ง  พี่เขาเดินไปที่ชั้นหนังสือด้านนิตยสาร  ผมยืนมองพี่คิวที่กำลังเลือกหนังสือออกมาจากชั้นนั้น
“อ่ะ..อยากได้แบบไหนก็เลือกซะ ส่วนมากจะคล้ายๆเค้กนมสดนั่นแหละ” พี่คิวยื่นหนังสือมาให้ผมสามเล่ม
“ฉันไปอาบน้ำก่อน ขอตัวเดี๋ยว”
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ  รับหนังสือมาไว้กับตัว  พี่คิวเดินออกจากห้องไป  ผมรีบเปิดหนังสือเพื่อเลือกดูแบบเค้ก  ที่รีบเปิดเพราะผมไม่ทราบว่าพี่คิวจะจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จเร็วหรือเปล่า  ดังนั้นผมอยากจะเซฟเวลาของตัวเองไว้ก่อน  ระหว่างที่เลือกถึงแม้จะรู้สึกรักพี่เสียดายน้องแต่แล้วผมก็เลือกแบบเค้กที่ผมอยากได้ได้ในที่สุดละครับ..

= = = = = = = =

ณ  ห้องครัวทำเค้ก..
ผมยืนมองพี่คิวอย่างเงียบๆ  เว้นระยะห่างประมาณหนึ่งเมตรเพราะไม่อยากเข้าไปเกะกะพี่เขานัก  ผมยืนเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปช่วยเสมอถ้าพี่เขาเรียกใช้แต่ถ้าพี่เขายังคงเงียบผมเองก็ควรไม่ควรไปรบกวนเช่นกัน  ผมไม่อยากให้พี่เขาหงุดหงิดเพราะผมไปวุ่นวายนะครับ
“ทำไมต้องเค้กนมสด” พี่คิวเอ่ยถามขึ้นโต้งๆ
“แม่ชอบฮะ..” ผมตอบทันที  แฮ..รอพูดมานานแระ  ไม่ชวนเราคุยสักกะที T^T
“แม่ไม่ค่อยกินเค้กรสอื่นนะครับ ส่วนมากจะชอบกินอยู่รสนี้รสเดียวนั่นแหละ..แต่ก็ต้องเป็นร้านประจำที่ถูกปากนะ” ผมบอก
“มานี่” อยู่ๆพี่คิวก็ตัดบทเรียก  พี่เขาเตรียมเครื่องมือเร็วมากจนผมได้แต่ยืนมองอย่างงงๆ  พี่คิวยื่นที่ร่อนแป้งมาให้ผม
“ร่อนแป้ง” พี่เขาสั่ง  หยิบจับเครื่องมาใส่อย่างเร็วจนผมมองไม่ทันว่ามันคืออะไรบ้าง
“ทำไปซิ” นั่น..มีการดุอีกนะครับ 
“ค้าบ” ผมตอบและรีบทำการร่อนแป้งตามที่คุณท่านแกสั่งทันที
“ไม่ใช่..ทำแบบนี้สิ” พี่คิวว่าพร้อมกับนำที่ร่อนแป้งไปทำให้ผมดู  ผมรับมันกลับมาและนำมาทำตามอย่างที่พี่เขาทำให้ดูเมื่อกี้
“อย่าเกร็งมือสิ อย่างสะบัดแรงด้วย” พี่คิวว่าเตือน  ตาจ้องมองผมไม่กะพริบ
“อืม..อย่างนั้นแหละ”
ผมเห็นพี่คิวนำเนยผสมกับอะไรอีกไม่ทราบเพราะมองไม่ทัน  ส่วนผสมได้เตรียมไว้ก่อนหน้าแล้วทำให้พี่คิวหยิบจับและผสมมันเข้ากันอย่างรวดเร็ว  พี่คิวนำมันไปเข้าเตาอบ  สักพักพี่เขาก็กลับมาจัดเครื่องด้วยความวุ่นวาย  ผมแค่ยืนมองยังตาลายเลยละครับ  พี่เขานำส่วนผสมตีเข้ากับแป้งและใส่ไข่ลงไปหลายฟอง  ผมไม่ทราบว่าพี่เขาใส่ไปกี่ใบเพราะพี่คิวตอกไข่เร็วขั้นเทพมาก 
“พอแล้ว” พี่คิวสั่ง  ผมหยุดมือลง  ผมยืนมองพี่คิวที่กำลังผสมแป้งและนำแป้งเข้าเครื่องตี  ผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีก็ได้แป้งเค้กสีสันสวยยั่วน้ำลายผมออกมาให้เห็น
“อะไรของนาย” พี่คิวขมวดคิ้ว  ผมหยุดขยับจมูกในทันที
“ก็มันหอมอ่ะ” ผมยิ้มเขิน  เท้ามือลงบนโต๊ะ  พี่คิวเทแป้งลงแม่พิมพ์รูปดาวขนาดใหญ่ตามแบบที่ผมอยากได้และนำมันเข้าเตาอบ 
“ทำไรต่ออ่ะครับ”
“เค้กนมสดมันต้องมีอะไรล่ะ” จากที่พี่คิวจะต้องตอบคำถามผมแต่พี่เขากลับย้อนกวนผมซะอย่างนั้น  พี่คิวหันมามองหน้าผมเหมือนรอคำตอบ
“ครีมนมสดไง” ผมยิ้มตอบ
“ฉลาดหนิ แม่ให้กินหญ้าบ่อย..” พี่คิวเลิกคิ้วยิ้มกวน
“งั้นถ้าพี่ฉลาด พี่ก็คงกินเพ็ดดีกรีบ่อยงั้นอ่ะดิ” ผมยักคิ้วย้อน  พี่คิวเงียบจ้องหน้าผมเขม็ง  จากหน้ากวนเมื่อกี้กลับกลายเป็นหน้าดุแทน
“ที่ตัวเองยังกวนคนอื่นได้เลย ชิ” ผมแลบลิ้นให้  พี่คิวแสยะยิ้มเล็กน้อยแต่ไม่ต่อความอีก  ผมยืนมองพี่คิวตีครีมที่ต้องแต่งหน้าเค้กจนเสร็จเรียบร้อย  รออีกเกือบยี่สิบนาทีเค้กที่อบไว้ก็เสร็จ  พี่คิวสั่งให้ผมใส่ถุงมือและนำมันออกมา  ส่วนหลังจากนั้นพี่คิวจัดการตัดผ่ากลางตัวเนื้อเค้กออก 
“จะทำไหม” พี่คิวหันมาถาม
“ทำครับ” ผมตอบแทบจะทันที  พี่คิวยื่นตัวบีบครีมนมสดมาให้ผม  ผมรับมาอย่างไม่ถนัดมือเท่าไหร่นัก
“จับแบบนี้สิ” พี่คิวทำมือให้ดู  ผมพยายามทำตามแต่ยังไม่กล้าออกแรงบีบครีมลงบนเนื้อเค้กอย่างเต็มแรงมือ
“บีบสิ แบบนี้ไง” พี่คิวบอกกำกับ  นำมือของตัวเองมาจับมือผมแล้วออกแรงบีบครีมลงบนเนื้อเค้กอย่างช้าๆ  มือของพี่เขาใหญ่จนโอบมือผมได้ทั้งมือเลยละครับ
“ชั้นเดียวแบบนี้ แล้ววนไปรอบๆจนครบ” พี่คิวพูดบอกอยู่ใกล้ๆก่อนที่จะละมือออกจากมือของผม  พี่คิวยืนดูผมจนผมบีบครีมจนหมด  พี่เขานำชีสมาโรยส่วนหนึ่งก่อนจะนำเนื้อบลูเบอร์รี่มาเทลงบนครีมนมสด
“นิดเดียวแล้วกันนะ” พี่คิวหันมาเหมือนถามความคิดเห็นจากผม  ผมพยักหน้าตอบ  พี่คิวหยิบเนื้อเค้กอีกชิ้นที่หั่นแบ่งไว้มาวางลงทับเนื้อเค้กที่เพิ่งทำเสร็จไป  ครั้งนี้พี่คิวไม่ให้ผมเป็นคนทาครีมเองแล้ว  พี่เขาคงกลัวว่าผมจะทำเสียละมังครับ
“จะลองแต่งรึเปล่า” พี่คิวถามเมื่อเค้กทั้งปอนด์ได้ปกคลุมไปด้วยเนื้อครีมสีขาว  ผมพยักหน้ายิ้มตอบ  พี่คิวยื่นถุงบีบครีมมาให้ผมอีกครั้ง
“ทำยังไงอ่ะ” ผมถามและยังไม่กล้าลงมือ  พี่คิวหยิบถุงบีบครีมอีกอันมาแล้วบีบครีมลงทำทดลองให้ผมดูก่อน  หลังจากนั้นผมก็เก้ๆกังๆทำตาม
“ไม่ใช่ อย่าเกร็งสิ” พี่คิวว่าพร้อมกับเอามือมาจับมือเพื่อบังคับมือของผมอีกครั้ง  ผมรู้สึกเกร็งมากขึ้นกว่าเดิมเพราะตัวเราอยู่ใกล้กันมากจนน่าใจหาย  พี่คิวเอื้อมแขนอีกแขนโอบผ่านตัวผมเพื่อที่จะจับเค้กให้หันไปตามที่มือของเราสองคนที่กำลังแต่งอยู่  กลายเป็นว่าตอนนี้ผมเหมือนอยู่ในอ้อมกอดของพี่คิวไปแล้ว  แล้วทำไมผมถึงรู้สึกไม่ชินก็ไม่ทราบ..

~ไม่อยากจะเชื่อเลย  ไม่เจงงงงงงงงง >,<~

“หน้าจะแต่งแบบนี้เลยใช่ไหม” พี่คิวชี้ไปที่รูปในหนังสือ
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบแต่กลับไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาพี่เขาเท่าไหร่นัก  พี่คิวจัดการแต่งหน้าเค้กให้ผม  มีเชอร์รี่ที่ตาวและผมชอบ  แต่แต่งหน้าไม่เยอะมากเกินไปเพราะกลัวว่ามันจะเปรี้ยวเกินนะครับ  แม่ผมชอบแบบกินเป็นครีมสดๆซะมากกว่า
“เขียนว่าไร”
“สุขสันต์วันเกิดคุณแม่” ผมยิ้มตอบ  พี่คิวเบะปากใส่แต่ก็หยิบช็อกโกแลตมาเขียนแต่งหน้าเค้กให้  หลังจากที่แต่งหน้าเค้กเสร็จ  พี่คิวจัดการนำเค้กไปใส่กล่องของร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์ให้เรียบร้อย
“เอ่อ พี่คิวฮะ..” ผมเรียก  พี่คิวเหลือบตามอง
“เค้กอ่ะ..ผมอยากฝากให้พี่เอาเค้กไปไว้ที่ร้านให้หน่อยได้ไหมอ่ะครับ คือพรุ่งนี้เป็นวันเกิดแม่ แต่ผมต้องไปทำงานที่ร้านก่อน ไม่อยากเอาเค้กไปเก็บไว้ที่บ้านอ่ะครับ เดี๋ยวแม่เห็น” ผมพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ  รู้สึกว่าตัวเองจะรบกวนพี่เขามากเกินไปแล้ว  พี่คิวเงียบไปครู่หนึ่ง
“นะครับ” ผมรีบย้ำขอ
“อื้อ” พี่คิวตอบส่งๆ
“ขอบคุณครับ” ผมรีบบอก
“เอ่อ แล้ว..พี่บอกว่าไม่ได้ให้ผมทำฟรีๆ แล้วจะให้ผม ทำไรอ่ะ” ผมถามด้วยความระแวง
“.............” พี่คิวหันมามองผมและมุมปากเริ่มแสยะยิ้มออกมา
“เหอะๆ” ผมหัวเราะให้กับรอยยิ้มนั่น  น่าขนลุกพิลึก
“หึ..” พี่คิวหัวเราะบ้าง
“ไรอ่ะ” ผมขึ้นเสียง
“นายรู้ไหมว่าค่าตัวของฉันเวลาสั่งทำเค้กน่ะเท่าไหร่” พี่คิวจ้องผมด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์  ทำให้ผมยิ่งระแวงมากขึ้นกว่าเก่า  ผมเงียบ  ใจเต้นตุบๆแต่ยังยืนจ้องสู้อีกฝ่าย
“อะไร ทำหน้าอย่างกับ..หึ” พี่คิวหัวเราะออกมา
“อะไรเล่า พี่จะให้ทำอะไรก็พูดมาสิ ยึกยักอยู่ได้อ่ะ” ผมว่าเสียงหลง
“ออกไปรดน้ำต้นไม้ ทั้งหมดที่อยู่ในบ้าน” พี่คิวพูดทันที
“ตอนนี้เหรอ”
“งั้นจะตอนไหนล่ะ” พี่คิวย้อน
“ค้าบๆ ตอนนี้ๆ..แล้วทำไรอีกครับ” ผมถาม
“เท่านั้นก็ขอให้ทำให้ดีเถอะ ใช้มาก..เดี๋ยวไอ้เจ้าของร้านนั่นจะบ่นอีก ฉันรำคาญ” พี่คิวบอก  ผมเบะปากให้พี่คิวและเดินออกจากห้องครัวมา  ผมเดินตรงออกไปที่หน้าบ้าน  กะว่าจะรดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้านก่อนเป็นอันดับแรก
“อ่าว คุณครับ ทำอะไรครับนั่น” ลุงโก๋  ลุงคนสวนของบ้านพี่ฟ้าทัก
“รดน้ำต้นไม้น่ะครับ” ผมตอบ
“ไม่ต้องหรอกครับ ไม่ต้องๆ..นี่มันหน้าที่ผมครับ” ลุงรีบกุลีกุจอวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเหรอหรา
“ให้ผมทำเถอะครับ เจ้านายลุงเค้าใช้มาน่ะ” ผมยิ้มบอก
“เอ่อ แต่ว่า” ลุงโก๋ชะงักด้วยสีหน้าลำบากใจ 
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็ทำที่บ้านอยู่บ่อยๆอยู่แล้ว..แต่สวนบ้านผมเล็กแค่ตรงนี้นะ” ผมพูดติดตลก  ชี้บริเวณเล็กๆประกอบให้ลุงแกดูด้วย
“ฮ่าๆ..ครับๆ งั้นถ้าคุณมีอะไรเรียกใช้ผมได้เลยนะครับ” ลุงก้มหัวให้
“ขอบคุณครับ” ผมตอบ  ผมยืนรดน้ำต้นไม้อยู่เกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะหมดทั่วบ้านเพราะต้นไม้เยอะมากจริงๆ  พี่คิวสั่งให้ผมให้อาหารปลาและเช็ดรถสปอร์ตของตนเองให้เรียบร้อย  เห็นว่าพรุ่งนี้พี่คิวจะใช้รถคันนี้นะครับ
“เสร็จแล้วครับคุณท่าน” ผมพูดขึ้น  พี่คิวที่กำลังอ่านหนังสืออยู่หันมามอง
“จะกลับยังไง” พี่คิวถาม
“นี่พี่ให้ผมกลับได้แล้วเหรอ” ผมยิ้มทันที
“ใช่”
“กลับรถเมล์แหละ” ผมตอบ
“งั้นเดี๋ยวให้คนรถไปส่ง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้” ผมบอก  เดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโซฟามาสะพายเตรียมพร้อม  ขณะเดียวกันพี่คิวก็ลุกขึ้นยืน  ผมมองอย่างสงสัย
“ป้า” พี่คิวเรียก
“คะ” ป้านิดรีบวิ่งเข้ามา
“ขอกุญแจรถปอร์เช่หน่อยครับ” พี่คิวสั่ง
“ค่ะ ให้ตามีสตาร์ทรอไว้เลยไหมคะ” ป้าถาม
“ครับ” พี่คิวพยักหน้า  ป้านิดเดินกุลีกุจอเดินออกไป
“พี่จะไปส่งผมเหรอ” ผมถามอย่างไม่อยากเข้าข้างตัวเอง  พี่คิวเพียงยักคิ้วตอบ
“จะเอาแผ่นหนังรึเปล่า ถ้าจะเอาก็ไปเลือกซะ”
“ไม่ละครับ แต่มายืมวันศุกร์ได้ไหม..ตอนนี้ดูไม่ได้อ่ะ มีเรียน” ผมบอก  ถ้ายืมไปตอนนี้คงต้องเอาไปดองไว้นานแน่ๆ
“ตามสบาย” พี่คิวตอบแล้วเดินนำออกจากห้องไป  ผมรีบเดินตาม  พอเดินมาถึงหน้าบ้าน  รถสปอร์ตปอร์เช่ได้ถูกสตาร์ทรอไว้เรียบร้อยแล้ว
“ไปนะครับ” ผมหันไปยกมือไหว้ให้ลุงโก๋  ลุงมีและป้านิด
“เดินทางปลอดภัยนะคะ” ป้านิดบอก  ทุกคนรีบยกมือรับไหว้ผมกันใหญ่
“นายจะลาไปตายรึไง” พี่คิวว่าและเดินหนีไปเปิดรถฝั่งด้านคนขับ
“ชิ..ไอ้ บ้า” ผมเบะปากใส่  รีบเปิดประตูรถเข้าไปนั่งเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะขับหนีไปซะก่อน
“ที่จริงพี่ไม่ต้องมาส่งผมก็ได้นะ บอกว่ากลับเองได้ก็กลับได้สิ”
“ก็ไม่ได้อยากไปส่งเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวไอ้อาบ้านั่นกลับมาแล้วจะบ่นอีก” พี่คิวตอบ  สีหน้าระหว่างที่พี่เขาพูดช่างกวนเบื้องต่ำเอามากๆเลยล่ะ
“ก็พี่ฟ้าเค้าใจดีหนิ” ผมลอยหน้าลอยตาพูด  พี่คิวเงียบ
“.............” ผ่านไปห้านาทีก็ยังเงียบอีก
“น้ำลายบูดเหรอครับ” ผมกวนบ้าง  พี่คิวเอื้อมมือมาตีหัวผมเบาๆไม่ทันให้ผมได้หลบ
“ง่ะ..ก็ผมเห็นพี่เอาแต่เงียบ”
“มันเรื่องของฉัน นายยุ่งอะไร” พี่คิวว่าแต่ครั้งนี้สีหน้ากลับเรียบเพราะคิ้วไม่ได้ขมวดชนกันอย่างเคย
“ก็ถ้าไม่ใช่เจ้านายก็ไม่ยุ่งหรอกนะ” ผมตอบ
“ชอบยุ่งกับเจ้านายทุกคนว่างั้นซิ” พี่คิวแสยะยิ้ม
“บ้า” ผมว่าแค่นั้นเพราะรูปประโยคนั่นฟังดูแปลกๆ
“แล้วพรุ่งนี้ ไปกินเลี้ยงที่ไหนกัน”
“หมายถึง วันเกิดแม่ผมเหรอ” ผมถาม  พี่คิวพยักหน้า
“ก็ไม่ที่ไหน ผมฝากให้น้องสาวทำกับข้าวรอแม่ไว้ก่อนนะครับ แล้วผมก็ไปเซอร์ไฟร์สเค้ก” ผมอมยิ้ม
“แค่นี้..” พี่คิวทำเสียงสูงเหมือนไม่เชื่อ
“ก็แค่นี้ จะให้มีอะไรอีก” ผมพูดอย่างงงๆ
“หึ ง่ายดีนะ” พี่คิวหัวเราะ
“แค่นี้ก็พอแล้วล่ะครับ ขืนทำอะไรมากกว่านี่โดนแม่ด่าหูชาพอดี” ผมบอก  ผมชะงัก  นั่งมองพี่คิวอย่างเหลือเชื่อกับสิ่งที่เห็น  เพราะพี่คิวกำลังนั่งอมยิ้ม  อมยิ้มแบบที่ไม่มีความเจ้าเล่ห์และความกวนอย่างที่เคย  เมื่อพี่เขาเห็นว่าผมเงียบไปและคงสังเกตได้ว่าผมมองอยู่  พี่คิวจึงเริ่มเหลือบหางตามามองผมบ้าง
“อะไร” พี่เขาถามเสียงห้วน
“พี่ยิ้มอ่ะ” ผมพูด
“แล้วไงไม่ทราบ”
“แปลก โลกแตกแน่ๆ” ผมหัวเราะ  เราทั้งสองเงียบกันไปอีกครั้ง
“นี่พี่” ผมทัก
“ไร” ห้วนเช่นเดิม
“ตอนนี้พี่หายอคติกับผมยัง” ผมถามขึ้นโต้งๆ  พี่คิวเงียบไปสักพัก  ผมนั่งรออย่างลุ้นๆ
“ฉันไปอคติกับนายตอนไหนไม่ทราบ” พี่เขาเอ่ย
“อ๊ะ ก็ทุกตอนแหละ ตั้งแต่แรก” ผมขึ้นเสียง
“เหรอ” นั่นไงกลับมาเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์อีกละ
“บ้าอ่ะ” ผมบ่น
“นายแคร์ด้วยรึไง กับไอ้แค่ฉันอคติกับนายน่ะ”
“แคร์...สิ” ผมตอบเสียงเบา  อยู่ๆกลับรู้สึกเขินขึ้นมาแปลกๆ  แล้วพี่คิวก็เงียบไปอีกครั้ง
“มันก็แค่ ก็แค่..” ผมพึมพำตะกุกตะกัก
“ก็แค่อะไร” พี่คิวถามน้ำเสียงเรียบนิ่งมากกว่าเดิม
“เปล้า” ผมปัด
“หึ..ก็ดี้” พี่คิวตอบเสียงสูงล้อเลียนผมอีก
“อ่ะ กวน” ผมว่า
“เรื่องของฉัน” พี่คิวยักไหล่ด้วยท่าทางไม่แคร์กับอาการไม่พอใจของผม  ผมหันหน้าหนี  ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงเพราะเถียงไม่เคยชนะเลย..เซ็ง
“ก็แค่รำคาญในความซุ่มซ่ามของนาย และไอ้อานั่นขาดมาตรฐานในการคัดพนักงาน..ก็เท่านั้น” พี่คิวพูดบอก
“หมายถึง ผมงั้นเหรอ..พี่ว่าผมขาดมาตรฐานงั้นเหรอ” ผมชี้ที่ตัวเองอย่างไม่เชื่อหู
“ก็ทำนองนั้น” พี่คิวเบะปาก
“พี่เอาอะไรมาวัดไม่ทราบ” ผมขึ้นเสียง
“ประสบการณ์ และมันก็จริงส่วนหนึ่ง..ถึงแม้จะมีดีบ้างก็เถอะนะ ไม่แย่ถึงขนาดต้องไล่ออก..งั้นหรือไม่จริง” พี่คิวพูดส่งๆพร้อมกับหันมาจ้องหน้าผมตอบด้วย
“ชิ ตัวเองดีตายแหละ” ผมว่าให้
“ก็มีดีหลายๆอย่าง” พี่คิวหัวเราะตอบเล็กน้อย
“ก็แค่เชฟ” ผมบ่น
“ขอบอกให้ทราบ ฉันมีอำนาจไล่พวกนายออก..มากกว่าไอ้คนหื่นกามอย่างเจ้านายของนายน่ะนะ ถ้าฉันเอ่ยแค่คำเดียวว่าคนอย่างนายต้องออกตั้งแต่แรก นายไม่ได้มานั่งต่อปากต่อคำอยู่อย่างหรอก..ฮึ สำนึกไว้ซะบ้าง” พี่คิวพูดไปยิ้มไป
“ถึงพี่จะไล่ผมออก ผมก็จะมาทำงาน..ทำไม ผมไม่สนหรอก คิดว่าตัวเองใหญ่มาจากไหนกัน”
“บ้าอำนาจ” ผมบ่นไม่หยุด
“ก็มีอำนาจให้บ้า” พี่เขายังมีประโยคกลับมายอกย้อนผมอีกนะครับ  เซ็งกับไอ้เชฟบ้านี่จริงครับ
หลังจากที่ผมเปิดประเด็นเรื่องเก่าๆ  เวลาผ่านไปไม่นานเรากลับได้คุยถึงเรื่องที่ถูกคอ  ทั้งเรื่องภาพยนตร์  วรรณกรรม  การ์ตูนและเด็กๆ  รู้ตัวอีกทีก็ถึงบ้านของผมแล้วล่ะ  ทั้งทั้งที่เรื่องที่เรากำลังพูดแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันอยู่นี้ยังไม่จบดีเท่าไหร่เพราะเรายังคงเถียงกันกับประเด็นใหม่ที่กำลังเกิดขึ้น  และผมรู้สึกเสียดายที่ดันมาถึงบ้านซะก่อน  ยังรู้สึกอยากคุยต่ออีก..

= = = = = = = =

วันจันทร์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เค้กต้องขอโทษจริงๆนะครับ ขอโทษครับ” ผมก้มหัวบอกพี่ฟ้า
“ไม่เป็นไรหรอก ก็วันเกิดคนสำคัญนี่นะ..กลับไปก่อนเถอะ ลูกค้าก็ไม่เยอะอะไรแล้ว” พี่ฟ้ายิ้ม  กอดไหล่ผมลูบไว้เบาๆ
“ขอบคุณนะครับ งั้นเค้กขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผมยิ้มแหย
“นี่..” พี่ฟ้าทำเสียงเข้ม  พี่เซ็นหันกลับมามองหน้าพี่ฟ้า
“ส่งเค้กให้ถึงบ้าน ปลอดภัย และ..ห้าม!” พี่ฟ้ากระแทกเสียงพร้อมกับชี้หน้าพี่เซ็น
“ห้ามทำอะไรเค้กเด็ดขาด” พี่ฟ้าจ้องพี่เซ็นเขม็ง
“คร้าบ..แหมะ” พี่เซ็นทำเสียง  ยักคิ้วหลิ่วตามาให้ผมอย่างกับลิงหลอกเจ้า
“งั้นเค้กลานะครับ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พี่ฟ้า
“ฝากแฮปปี้เบิร์ดเดย์คุณแม่ด้วยนะครับ” พี่ฟ้ายิ้มอย่างอ่อนโยนเช่นทุกที
“ครับ” ผมตอบ  เดินออกมาจากห้องพักพนักงานพร้อมกับพี่เซ็น  ที่จริงวันนี้ไม่ใช่เวรของพี่เซ็นหรอกนะครับ  วันนี้เป็นเวรของพี่คิวจนค่ำ  แต่วันนี้พี่เซ็นต้องมารับเงินเดือนจากพี่ฟ้าพอดี  ทำให้พี่เซ็นมาเจอกับผมที่กำลังจะกลับบ้าน  พี่เซ็นจึงขอรับอาสาจะไปส่งผมที่บ้านให้แทน
“เค้กดูสนิทกับไอ้คิวดีนี่ครับ” พี่เซ็นพูดขึ้น  ที่จริงระหว่างทางเราคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้มาก่อนแต่อยู่ๆพี่เซ็นกลับมาพูดเรื่องของพี่คิวแทน  ผมไม่ตอบแต่หันไปมองหน้าพี่เซ็นอย่างไม่เข้าใจ
“สนิทกว่าที่คิดไว้ซะอีก” พี่เซ็นเบะปากยิ้มเจ้าเล่ห์
“แล้ว..ยังไงอ่ะครับ” ผมถามแกมหัวเราะ
“ก็..” พี่เซ็นขึ้นเสียงสูง
“ยังไงดีล่ะ”
“ผม เอ่อ..ไม่เข้าใจ” ผมบอก
“หึ ก็เปล่า..ก็ดีแล้วครับที่เค้กไม่เข้าใจ พี่เองก็ไม่เข้าใจว่า ไอ้คิวมัน..เข้ากับเค้กได้ง่ายเกินไปไหม”
“แปลก” พี่เซ็นพยักหน้ากับคำพูดของตัว  คิ้วขมวดเหมือนแปลกใจจริงๆ  ผมยิ่งไม่เข้าใจกับคำพูดของพี่เซ็นมากกว่าเดิม
“มีเรื่องอะไรดีๆเกินขึ้นงั้นเหรอครับ” พี่เซ็นหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง
“ก็คงงั้น มั้งครับ” ผมตอบกวนให้พี่เซ็นคิดเอาเอง  เพราะผมก็ไม่เข้าใจในความคิดของพี่เซ็น  ดังนั้นก็ไม่แปลกที่ผมจะทำให้พี่เซ็นไม่เข้าใจในความคิดของผมบ้าง
“หึ โอเค..ท้าทายดี พี่ชอบ” พี่เซ็นยิ้มพลางหัวเราะ
“แล้วพี่เซ็นล่ะ มีอะไรจะบอกเค้กไหม”
“ครับ อะไร” พี่เซ็นมองหน้าผม
“ก็..งั้นก็ เปล่า” ผมยักไหล่แกล้ง
“เค้กไม่เข้าใจพี่ พี่ก็ไม่มีสิทธิ์จะเข้าใจเค้กด้วยเหมือนกัน..ยุติธรรมดี” ผมยิ้มกว้างแล้วยักคิ้วใส่พี่เซ็น
“หึ..ทะเล้นนะเรา” พี่เซ็นหัวเราะ  นำมือมาลูบหัวผมเบาๆ
เราพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันมาตลอดทาง  พี่เซ็นเป็นคนที่คุยเก่งมากๆ  พูดไม่หยุดเลยละครับ  ผมได้แต่หัวเราะเพราะพี่เซ็นปล่อยมุขใส่ผมตลอด  เมื่อถึงบ้าน  พี่เซ็นทิ้งท้ายคำพูดบางอย่างที่ทำให้ผมไม่เข้าใจอีกครั้ง  แต่ผมชักจะชินซะแล้วละมั้งครับ  คนในร้านนี้มีอะไรที่ทำให้ผมสงสัยแต่ไม่ได้คำตอบเยอะแยะออกจะตายไป..

...................>>>><<<<.................

[Pupay]

เม้นท์ก่อนอ่าน แอบกดรีเฟรช เพราะงงว่าเห็นแว๊ปๆ ใช่อัพใหม่หรือป่าว 

___________________________________________

อ่านแล้วกรี๊ดดดดด >,,< เค้กอ่ะ อยากอยู่คุยกะพี่คิวๆนานๆใช่ป่ะล่ะ เรารู้นะ 

พี่คิวนี่เอะอะอ้างพี่ฟ้าตลอดเลยน้าา บอกไปสิ " พี่เป็นห่วง ไปส่งเองดีกว่า" คิคิ

เจ้อเพ้อมากอ่ะเรา วันนี้ได้จิ้มคุณเบบี้ด้วย 

[bobie]

ตอนนี้หวานนน อิอิ
อยู่ด้วยกันบ่อยๆก็หวั่นไหวบ่อยๆ
จะได้เป็นแฟนกันเร็วๆ ><