หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[both^^]

ถ้าไม่คิดไรทำไมเค้กต้องตกใจด้วยล่ะ หิหิ

[watcharet]

คิดถึงพี่เค้ก พี่คิวๆๆ

[jeaby@_@]

K2KARN:
ฮึ่ยยะ เบบี้ ~ พี่คิวน่ารักไม่ไหวจะเคลียร์อีกแล้วเนี่ยยยย
สองคนนี้จีบกันไม่รู้ตัว !!! อิ๊อ๊ะเป็นบ้าเลยนะเนี่ย

^
^

เห้ย ใช่เลย จีบกันแบบไม่รู้ตัว
พยายามคิดมานานว่า2คนนี้มานยังไง คิดคำไม่ออก

[roseen]

 

[greensnake]

พี่คิวน่ารักขึ้นเนอะ ส่วนเค้กน่ารักอยู่แล้ว
ทั้งคู่ไม่รู้ตัวหรอกว่าแสดงออกต่อกันยังไง
แต่คนรอบข้างเค้าเหมือนจะดูออกอยู่นะ
โดยเฉพาะพี่ฟ้า คาดว่าเค้าเห็นมานานแล้ว
แต่พี่ฟ้ากับทิกเกอร์ยังไม่เคลียร์เลยน้า
ตามลุ้นตามเชียร์ต่อไปค่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[wan]

ทำไมมีแต่คนแซวน้องเค้ก หรือว่าออกอาการอะไรให้คนเค้าเห็น 
+1 ให้เป็นกำลังใจ รอวันเสาร์  เสาร์ไหน  หึ หึ หึ .....

[bytoey]

น่ารักค่ะ

[KURATA]

กริ๊วๆๆ น้องเค้กมีเขิน ฮ่า ฮ่า
พี่ฟ้าไม่ต้องขอโทษน้องเค้กหรอก ต้องพูดให้น้องเค้ารู้ จะได้ชิน เพราะอีกหน่อยก้อจะเป็นคนในครอบครัวแล้วนิ อิ อิ

[CarToonMiZa]

พัฒนากันไปอีกขั้น
+1จ๊า
ปอลิง.เบบี้ก็เสาร์นี้ไง

[น้ำแข็งใส]

เค้กกกกก เริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วใช่มั้ยล่ะ ลุ้นๆๆๆ

 

[a_tapha]

แลดูเป็นครอบครัวเนาะ เข้ากันกับพี่ฟ้พี่คิวได้ดีจริงๆ เค้กของเรา   

[kokoro]

น้องเค้กหลงรักพี่คิวเข้าแล้วล่ะค่ะ มีพิรุธขนาดนี้
พี่คิวก็มีแสดงท่าทีเอ็นดูเหมือนกัน
แต่ไม่รู้ว่าใครจะซึมลึกกว่ากันเนอะ คงต้องลุ้นกันต่อไป

[mundoo]

น้องเค้กเริ่มเขินพี่คิวแล้ว!
ลุ้นๆ

พี่คิวมีน้องด้วย...?

[ปลาทองสีชมพู]

หึหึ เซ็นต์ ชอบแกล้งเนอะ โดยเฉพาะ คิวอะ ..55+
ส่วนอาฟ้าก็ชอบแหย่คิวเหมือนกันนะเนี๊ย
ปล.เค้กไปบ้านคิวบ่อยนะเนี๊ย..5555+
     คิวก็ให้เค้กไปที่บ้านบ่อยนะเนี๊ย *o*

[SuSaya]

เค้กโดนแซวเล่นเอาไปไม่เป็นเลย...ต้องให้มีคนสะกิดถึงจะเริ่มรู้ตัวนะ 

[snice_cz]

หลงรักคิวและเค้กมากขึ้นทึกที พี่คิวก็น่ารักขึ้นทุกวันเลยอ่ะ ไม่ไหวแล้วนะ แล้วทิกเกอร์กับอาฟ้านี่ยังไง อยากรู้อ่ะพี่เบบี้ ???

[cassper_W]

ไม่ค่อยได้เมนท์ให้คุณเบบี้เท่าไหร่ แต่ตามอ่านทุกเรื่องเลยค่ะ ๕๕๕ อย่างโกรธกันเลยนะคะ แต่วันนี้นึกครึ้มค่ะ อยากตะโกนบอกความในใจบ้าง ชอบนิยายที่คุณเบบี้แต่งนะคะ อ่านมาทุกเรื่องตัวละครมีความหลากหลายดี ไม่ซ้ำค่ะ อารมณ์คนละแนว พะเอกคิวเรื่องนี้ออกขรึมกับกวนตีน ลุ้นอยู่ว่าคุณเบบี้จะให้เขารักกันยังไง แต่เรารู้สึกเหมือนคิวมันจะเริ่มเอ็นดูนายเอกแล้วค่อยมาเปลี่ยนเป็นรักนะ ส่วนเค้กดูเหมือนจะเพราะโดนแซวบ่อยจนคิด ๕๕๕ ดูต่อไปค่ะ อ่านแล้วจั๊กกะจี้ดีตลอด รอลุ้นคู่กัสกะเซ็นด้วย แต่ยังไม่ชัดเจนเท่าที่ควร มีคู่ฟ้ากะ
ทิกเกอร์อีก สามคู่ชู้ชื่น รออ่านเรื่อยๆค่ะ

  ส่งกุหลาบเป็นกำลังใจนะคะ จะได้เขียนได้คล่องๆ 

[THE MIN]

โอ๊ยยยย  อาหลานน่ารัก คึคึ

[MIkz_hotaru]

เค้ก เขิน ไม่กล้ามองหน้าพี่คิว คึคึ
เริ่มแล้วสินะ

พี่คิวคิดอะไรอยู่น้อ 

อาฟ้าก็น่ารักอ่ะ งอนพี่เสือ มะไหร่จะหายงอนน้า พี่เสือเค้าน่าสงสาร(ว่าตามเค้ก) อิอิ

วันเสาร์ก็คือพรุ่งนี้ใช่มั้ย 
ถ้าไม่ใช่ หนูคงลงแดง เพราะคิดถึงน้องเค้กกะพี่คิวแน่ๆ 

[sbeam14]

รีบเข้ามาอย่างรวดเร็ววววว


รอตอนต่อไปจ้าาาาาาาา

[KaniSui]

โอ้วววว บร๊ะะะะ
น้องเค้กจ๋าาาา ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะจ๊ะ คิวปิดปักศรรักเข้าตรงหัวใจแล้ววว
พี่เซ็นนี่น่ารักดีเนอะ ช่วยสร้างบรรยากาศหึงหวงให้คนสองคน

บัญชีคนใหม่ จะมาดีมาร้ายอ่าเนี่ย รู้สึกแปลกๆ =0=
เบบี้สอบสู้ตายนะค่าาาาาาาาาา

[papae8_1]

แหนะมีหึงกันด้วย
เริ่มพัฒนาสินะ

[เบบี้]

~28~

เวลา 17:45 น.  ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
วันนี้ผมนัดกับพี่คิวไว้หลังเลิกงาน  พี่คิวออกเวรทำงานตั้งแต่สายๆ  พี่เขาอนุญาตให้ผมมาหาที่บ้านได้หลังจากห้าโมงเย็น  ซึ่งนั่นเป็นเวลาที่ผมเลิกงานพอดี 


ติงต๊อง~~


“ค่า..” พี่เขียวรีบวิ่งตรงมาที่ประตูรั้ว  เธอทำงานรวดเร็วอย่างนี้จนคุ้นตาผมซะแล้ว
“สวัสดีครับ” ผมยิ้มทัก
“สวัสดีค่ะคุณเค้ก” พี่เขียวผงกหัวให้ก่อนจะเปิดประตูให้ผม
“เชิญค่ะ” พี่เขียวเดินนำผมไป  คราวนี้พี่เขียวพาผมเดินไปทางสวนของบ้านแทนซึ่งผมก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่เมื่อผมเห็นพี่คิวนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางสวน  บนโต๊ะมีแก้วไวน์วางอยู่ข้างๆ  ส่วนอีตาพี่คิวกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างเคย
“ขอโทษค่ะคุณ คุณเค้กมาแล้วค่ะ” พี่เขียวพูดเสียงค่อย  พี่คิวเหลือบตามองผมผ่านแว่นสายตา  ก่อนจะปิดหนังสือลงช้าๆและวางหนังสือนั่งลงบนโต๊ะเหมือนกลัวว่ามันจะเจ็บ  ในสายตาผมท่าทางนั่นดูหยิ่งยโสเป็นบ้าแต่พี่เขาก็ไม่ใช่คนไม่ดีซะทีเดียวนี่นะครับ
“มีอะไรก็ไปทำเถอะครับ ขอบคุณมาก” พี่คิวบอก
“ค่ะ” พี่เขียวก้มหัวให้ก่อนจะเดินไป
“นั่งก่อนสิ”
“ครับ” ผมยิ้ม  เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆ
“พี่อ่านอะไรอยู่เหรอ” ผมถาม
“หนังสือ” พี่คิวตอบเสียงห้วนสั้น
“ครับ ไม่ต้องตอบก็ได้นะวันหลังอ่ะ” ผมย้อน
“งั้นก็ไม่บอกตั้งแต่แรก” พี่คิวอมยิ้มย้อน  ผมนั่งเบะปากแต่ไม่ได้หันไปมองหน้าอีกฝ่าย
“วันนี้ไม่มีของว่างให้หรอกนะ” พี่คิวว่าด้วยน้ำเสียงแกล้งผมอีก
“ก็ไม่ได้มาเพราะมากินของว่างสักหน่อย” ผมตอบอย่างเขินๆ  ใจจริงแล้วผมก็คิดถึงของว่างที่คุณแม่บ้านจะต้องนำมาเสิร์ฟทุกทุกครั้งเหมือนกันนั่นแหละ
“งั้นเหรอ” พี่คิวยิ้มกว้างกว่าเดิม
“พี่ยิ้มมันก็ดีหรอกนะ แต่ถ้าจะยิ้มด้วยหน้าตาแบบนี้ ผมก็ไม่ปลื้มสักเท่าไหร่” ผมพูดหน้างอ
“ฉันใช้ให้นายมองหน้าฉันเมื่อไหร่ล่ะ” พี่คิวยักคิ้วตอบ  ง่ะ..ไอ้บ้า  ผมได้แต่หน้างอมองตาขวางใส่พี่คิวอย่างทำอะไรไม่ได้  พี่คิวยังยักคิ้วทำหน้ากวนใส่ผมไม่หยุด  เมื่อสงคราสงบลง  ผมขอตัวพี่คิวออกมาหาหนังสือที่ห้องหนังสือ  พี่คิวอ่านหนังสือต่ออยู่ในสวน  ผมเลือกหนังสืออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง  พี่คิวเดินเข้ามาในห้องและนั่งลงที่โซฟาตัวประจำของตนอย่างเงียบๆ
“นี่” ผมหันไปตามเสียงเรียก
“เย็นนี้..กินข้าวด้วยกันไหม” พี่คิวถามแต่ตากลับมองอยู่ที่หนังสือ  ผมยืนเงียบมองหน้าพี่คิว  ถามว่าอยากทานไหมก็อยากทาน  แน่นอนว่ามันจะต้องอร่อยอย่างแน่นอน  แต่ผมกำลังลังเลในบรรยากาศที่เราต้องมานั่งกินอาหารเย็นกันสองคน  ใช่..นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราจะได้ทานข้าวด้วยกัน  แต่ทำไมผมกลับรู้สึกคิดหนักและรู้สึกแปลกขึ้นมา
“ครับ” ตอบรับไปด้วยความเกรงใจ  ไหนๆพี่เขาเป็นฝ่ายชวนเอง  มันคงจะไม่เสียหายอะไรถ้าจะต้องทานด้วยกัน
“...............” พี่คิวเงยหน้าจ้องหน้าผม  หน้าตาเหมือนมีคำพูดอยากจะบอกแต่กลับเงียบเอาไว้
“ผมช่วย” ผมยิ้ม
“แน่นอน ฉันคงไม่ให้นายกินฟรี” พี่คิวเบะปากเล็กน้อย
“ผมเอาสองเล่มนี้นะ ที่จริง..มีเล่มอื่นที่อยากได้อีกหลายเล่ม แต่ไม่อยากเอาไปดองอ่ะ” ผมชูหนังสือให้ดู
“อืม” พี่คิวพยักหน้า
“แล้วแผ่นหนังผมเอาเรื่องนี้นะฮะ” ผมชูแผ่นหนังเรื่องเจน แอร์ ให้พี่คิวดูอีก
“เรื่องเดียว” พี่คิวเลิกคิ้วถาม
“ครับ..เดี๋ยวดูไม่ทัน อาทิตย์นี้การบ้านเยอะน่ะ”
“วางของไว้นี่แหละ ตามมา” พี่คิวพูดบอก  ผมรีบวางของลงและรีบลุกเดินตามไป  พี่คิวเดินตรงไปที่ครัวใหญ่ทางด้านหลังบ้าน  เมื่อพี่คิวเดินเข้าไปในครัว  ป้านิด  พี่เขียวและแม่บ้านคนอื่นๆหยุดการทำงานทุกอย่างและยืนนิ่ง  พี่คิวเดินไปเท้ามือลงบนเคาร์เตอร์ตรงกลางครัวเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง
“ผมจะทำมันฝรั่งบด เตรียมของสำหรับทำให้ผมด้วย” พี่คิวสั่ง  ป้านิดพยักหน้ารับ
“ไก่ เนื้อ หมู..ชอบอะไร” พี่คิวเหล่สายตามองผม
“ปลา” ผมยิ้มกว้างตอบทำให้แม่บ้านที่ยืนอยู่ต่างอมยิ้ม  พี่คิวมองตาขวาง  บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ไม่พอใจ  ผมอมยิ้มตอบไม่หยุดเพราะหน้าของพี่เขาตลกดีออก
“ก็ชอบกินปลาอ่ะ” ผมพูดขำๆ
“ตลกมาก ไม่ต้องกินเลยไป” พี่คิวว่า
“หึหึ โอเคๆ..หมูครับหมู” ผมพูด  หลังจากนั้นพี่คิวก็นิ่งไปอีกครั้ง
“ทำสเต็กหมูนุ่มก็แล้วกัน” พี่คิวบอก
“ดี” ผมเห็นด้วยทันที  ไม่เคยทานหรอกนะครับแต่แค่ชื่อก็ชวนอร่อยแล้ว
“ป้าครับ ผมขอสันนอกหมู..น้ำสับปะรด เอ่อ..เครื่องน้ำสต็อก เฟรชฟราย บล็อกเคลี่ แครอท เท่านี้” พี่คิวสั่งซะเร็ว  ผมอ้าปากค้าง  กลัวว่าพี่เขียวและป้านิดจะตามไม่ทันจริงๆ
“ค่ะ” ป้านิดพยักหน้าตอบ  นี่เป็นเรื่องที่เซอร์ไพรส์สำหรับผมเลยนะครับเพราะป้านิดคงจะชินกับนิสัยนี้ของพี่คิวถึงได้ปรับตัวได้รวดเร็วมากขนาดนี้
“เอ่อ มีของหวานตบท้ายรึเปล่าอ่ะครับ” ผมยิ้มสู้เพื่อของกิน
“โลภมากซะจริง” พี่คิวบ่น  ผมทำหน้าย่นอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“บราวนี่กับไอศกรีมเหลือไหมครับ” พี่คิวถาม
“เหลือค่ะ” ป้านิดยิ้มตอบ
“โอเคครับ เท่านั้นแหละ..ตามที่ผมสั่ง”
“ส่วนนาย ยืนเฉยๆไป” พี่คิวหันมาค้อน
“ค้าบ” ผมตอบ
“สปาเก็ตตี้ด้วยดีกว่า” พี่คิวพูดขึ้น
“เย้” ผมปรบมือทันทีที่ได้ยิน
“เด็ดพริกไปเลยนายน่ะ” พี่คิวโยนพริกมาทางผม
“ใช้ดีๆก็ได้อ่ะ” ผมว่า  พี่คิวยักคิ้วไม่สนใจ  ผมช่วยป้านิดกับพี่เขียวเตรียมอาหารให้เชฟใหญ่ของบ้านจนครบ  หลังจากนั้น..ป้านิดกับพี่เขียวต้องไปเตรียมอาหารสำหรับพ่อบ้านแม่บ้านที่ครัวเล็กทางด้านหลัง
“แคะๆ” พี่คิว
“อ๊ะ..แคะๆ” ผมจามไม่ต่างจากพี่เขา  กลิ่นของพริกที่พี่คิวกำลังผัดอยู่ฉุนมากทำให้เราสองคนทั้งไอทั้งจามไปพร้อมๆกัน
“โอ้ย” ผมร้องเพราะทั้งกลิ่นพริกและควันพริกเริ่มเข้าทั้งตาและเข้าจมูกมากขึ้นเรื่อยๆจนผมแทบทนไม่ไหว
“พริกอะไรครับเนี้ย” ผมบ่นเสียงหลง  วางมือจากถาดเครื่องอาหารที่ถืออยู่  พี่คิวจามไม่หยุด  ผมเองก็ด้วยเหมือนกัน  เครื่องดูดควันที่กำลังทำงานเหมือนจะต้านทานอะไรไม่ได้เลย
“แคะๆ พ..พี่ ผมไม่ไหวแล้ว” ผมบอก  เอาแขนเสื้อปิดหน้าก็แล้วแต่ดูเหมือนอิทธิฤทธิ์ของมันรุนแรงมากจริงๆ  ตั้งแต่เกิดและได้ทำกับข้าวมายังไม่เคยเจอพริกอะไรที่ปล่อยพลังร้ายแรงขนาดนี้มาก่อน  ผมทิ้งพี่คิวและรีบวิ่งออกมาจากครัว  น้ำหูน้ำตาไหลเป็นทาง 
“โอย..” ผมร้อง  แสบตาจนไม่สามารถลืมตาขึ้นได้อย่างปกติและไม่กล้ากลับเข้าไปในครัวอีกเพราะกลัวสู้แรงพริกนั่นไม่ไหว
“แคะๆ” ผมได้ยินเสียงพี่คิวที่วิ่งตามออกมา
“ฉุนฉิบหาย” พี่คิวสบถเสียงเบาทำผมเกือบขำเพราะนานครั้งถึงจะได้ยินคำหยาบจากปากพี่เขาบ้าง
“นาย..เป็นไรน่ะ” พี่คิวจับแขนผม
“ผมลืมตาไม่ขึ้น มันแสบ..มาก” ผมบอกเสียงเครือ
“มานี่สิ” พี่คิวจับแขนผมไป  ผมเดินตามไปช้าๆเพราะมองไม่เห็นทางเลย  รู้แต่เพียงว่าตอนนี้น้ำตาอาบแก้มแล้ว  พี่คิวคงพาผมมาที่ห้องน้ำ  พี่เขาเปิดก๊อกน้ำให้
“ล้างหน้าซะ” พี่คิวสั่ง  ผมรีบกวักน้ำล้างหน้าล้างตาทันที  พอเข้าทีเข้าทางและสามารถลืมตาขึ้นได้แล้ว 
“โห..” ผมอึ้งกับสภาพตัวเองที่มองเห็นในกระจก  พี่คิวยื่นผ้าขนหนูมาให้ผม
“สุดยอดไปเลยอ่ะ พริกอะไรของพี่ครับเนี้ย..พริกนรกแตก” ผมบ่นเสียงดัง
“พริกธรรมดาเอง นายคงไม่ชิน..ขนาดฉัน เอ่อ ก็ยังไม่เคยชิน” พี่คิวพูดหันหน้าหนีความจริงซะงั้น
“ผมบอกตรงๆว่าผมไม่เคยเจอ” ผมบอก  หน้าผมแดง  ตาผมแดง  น้ำมูกก็ไหลอีกด้วย
“โทษที” พี่คิวอมยิ้ม
“หายรึยัง”
“ก็ดีขึ้นแล้วฮะ” ผมตอบ
“จะไปรอที่ห้องก่อนก็ได้นะ ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไร อยากช่วย” ผมบอก
“งั้นก็ตามใจ ร้องไห้งอแงอีกคราวนี้ไม่พามาล้างหน้าแล้วนะ” พี่คิวยักคิ้วกวนผ่านกระจกตรงหน้า
“ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้งอแง..บ้า” ผมว่า  พี่เขาหัวเราะเดินหนีผมออกจากห้องไป

= = = = = = = =

“หึ..อะไรของนาย”
“เอ่อ..” ผมอ้ำอึ้ง  ถ้วยมันบดอยู่ในอุ้มมือของผมทั้งสองมือ
“อยากได้อีก” ผมบอกเสียงเบาด้วยความเกรงใจ
“ก็เติมสิ ใครไปว่าเมื่อไหร่” พี่คิวบอก  ผมรีบยื่นถ้วยในมือให้กับป้านิดทันที  ป้านิดยิ้มรับไปเติมมันบดให้ผม
“ก็พี่ชอบเหน็บแนมผมนี่”
“เหรอ ฉันชอบเหรอ..ทำไมฉันไม่รู้ตัวว่าฉันชอบนะ” พี่คิวกวนไม่เลิกทั้งที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหาร
“ครับ พี่ไม่เคยรู้อะไรหรอก..เฮอะ” ผมทำเสียง
“ทำเสียง เป็นเด็กเป็นเล็ก..เสียมารยาท” พี่คิวว่าแต่สีหน้ากลับยิ้มเหมือนต้องการจะแกล้งว่าผมซะมากกว่า
“ชิ” ผมเบะปาก  เรานั่งทานอาหารกันต่อ  พี่คิวก็ทานเก่งใช่ย่อยเมื่อไหร่  ผมจึงไม่รู้สึกเกร็งที่จะขอเติมอยู่บ่อยครั้ง  หลังจากที่ทานอาหารเสร็จผมกุลีกุจอช่วยป้านิดเก็บอาหารและล้างจาน  ถึงแม้ว่าป้านิดจะดุและห้ามไม่ให้ผมทำก็ตาม  แต่สุดท้ายก็ห้ามผมไม่อยู่อยู่ดีละครับ


ก๊อก  ๆ  ๆ


ผมเคาะประตูห้องหนังสือเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนอีกฝ่าย  พี่คิวนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟากลางห้อง  พี่เขาหันหน้ามามอง
“เสร็จแล้ว” ผมบอก
“เห็นแล้ว” พี่คิวตอบส่งๆ  ผมถอนหายใจเล็กน้อย  เพราะโดนย้อนบ่อยแต่ดันกลับไม่ชินเองซะอย่างนั้น
“ฟังเพลงอะไรอยู่เหรอครับ” ผมเดินเข้าไปในห้อง  ถามถึงเพลงที่พี่เพลงกำลังเปิดคลอเบาๆอยู่  เครื่องเล่นแผ่นเสียงสีทองแบบโบราณวางอยู่ที่มุมห้อง  ผมไม่เคยเดินเข้าไปเฉียดใกล้มันเพราะกลัวของเขาจะเสียหาย  มันดูหรูหรามีออร่าเหมือนบอกผมอยู่ตลอดว่า “คนจนอย่าเข้ามาใกล้นะ” ประมาณนั้น  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นแผ่นเสียงกำลังเล่นอยู่จริงๆ  มันเพราะดี  ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นเพลงบรรเลงคลาสสิก..น่าจะอย่างนั้น
“..............” พี่คิวไม่ตอบ  หน้าตาไม่ได้ไม่พอใจในคำถามของผมแต่กลับดูนิ่งแปลกไปจากทุกที
“เอ่อ ขอนอนสักแป๊บได้ไหม เดี๋ยวจะไปส่ง” พี่คิวพูดเหมือนขออนุญาตผมอย่างนั้น  นี่คงเป็นครั้งแรกผมจึงรีบพยักหน้าตอบ
“พี่ชอบเพลงคลาสสิกเหรอ” ผมถาม  พี่คิวเอนตัวนอนลง
“อืม มัน...ก็ดี” พี่คิวตอบส่งๆ  สายตามองตรงขึ้นไปที่เพดานห้อง
“งั้นผมนอนบ้าง” ผมยิ้มบอกและล้มตัวนอนลงบนโซฟาอีกตัว
“หึ เป็นเด็กชอบเลียนแบบรึไงนายน่ะ”
“ไม่ใช่สักหน่อย” ผมเถียง  อยู่ๆพี่คิวกลับเงียบไป  เพลงใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยเสียงเครื่องสายเบาๆ  ในห้องไม่มีเสียงพูดใดๆหลุดออกมาจากทั้งผมและพี่คิว  ผมนอนตั้งใจฟังเพลงอยู่ครู่หนึ่ง  สำหรับผมที่เข้าไม่ค่อยถึงกับเพลงคลาสสิก  ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้ตั้งใจฟังอย่างจริงจัง
“เพลงเพราะดี เพลงอะไรเหรอครับ” ผมตะแคงตัวให้สะดวกที่จะหันไปมองพี่คิวได้ง่ายขึ้น
“Canon in D” พี่คิวตอบแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่เพดานห้องอย่างเดิม
“Canon in D..งั้นเหรอ ไม่เคยได้ยินแฮะ เค้ก..ไม่เคยฟังเพลงคลาสสิกน่ะ” ผมพูด
“แปลกดีนะครับ ไม่มีเนื้อร้อง..แต่เพราะดีเนอะ”
“อืม” พี่คิวพยักหน้าน้อยๆ
“เค้กได้ยินเค้าว่ากันว่า ฟังเพลงบรรเลงแล้วจะอารมณ์ดี อ่านหนังสือก็มีสมาธิงั้นเหรอ..จริงไหมอ่ะครับ”
“ไม่รู้ซิ” พี่คิวตอบเสียงเบาคล้ายกับคนกำลังนึกคิดอะไรอยู่บางอย่าง
“อ่าว งั้นพี่ฟังทำไม”
“ก็รัก..” พี่คิวตอบ  ผมชะงัก  พี่คิวไม่ได้ตอบแค่ว่า “ก็ชอบ” แต่กลับพูดว่า “ก็รัก” ที่ออกมาจากปากอย่างง่ายดายยิ่งทำให้ผมแปลกใจ  เราทั้งสองเงียบไปครู่หนึ่ง  ปกติแล้วใครที่ชอบฟังเพลงแนวใดต่างจะใช้คำพูดว่า “ชอบ” มากกว่า “รัก” ไม่ใช่รึไงกัน..
“ฉันชอบฟังเวลาต้องคิดสูตรอาหารน่ะ” พี่คิวขยายความ
“มัน...สงบดี” พี่เขาบอก  ผมนอนจ้องมองพี่คิวอย่างไม่ละสายตา  ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ที่ไม่ได้หันกลับมามองผมเลยเหมือนกับกำลังเหม่อลอยและเศร้า
“แต่ ยกเว้น....เพลงนี้”
“.............” ผมเงียบ “ยกเว้นเพลงนี้” หมายความว่ายังไง  ผมยิ่งงงและสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม
“สักพักนะ” พี่คิวบอก  ผมพยักหน้าตอบทั้งทั้งที่พี่คิวไม่ได้หันมามองผมนั่นล่ะ  พี่เขาหลับตาลงช้าๆ  ผมพลิกตัวกลับมานอนหงายอย่างเดิมและหลับตาลงบ้าง
“ ~~~~~ ” เสียงเพลงบรรเลงเบาๆ  ผมไม่รู้ว่าเพลงมันเพราะด้วยนักดนตรี  หรือไพเราะเพราะแผ่นเสียงดี  รึเครื่องเล่นแผ่นเสียงดีกันแน่เพราะเสียงเพลงใสไพเราะจับใจจนรู้สึกได้  ถ้าเป็นนักวิชาการทางด้านดนตรีคงจะตอบผมได้อย่างแน่นอน  แต่ผมคิดว่าเพลงมันฟังดูเศร้าไป  ผมไม่ค่อยมีหัวทางด้านดนตรีเท่าไหร่นัก  เอ่อ..ที่จริง  ผมแทบไม่มีหัวทางด้านนี้เลย  เพลงช่างอ่อนโยนและฟังดูหวานละมุน  แต่กลับฟังดูเศร้า  ดนตรีนั้นเศร้าหรือเพราะอาการของพี่คิวที่แสดงออกเมื่อกี้กันแน่  ผมรับรู้ได้เพียงว่าพี่คิวมีสีหน้าและท่าทางเศร้านิ่งอย่างไม่เคยได้เห็นมาก่อน  ถ้าเพลงนี้จะหมายถึงความรู้สึกของพี่คิวที่เป็นอยู่ตอนนี้  มันก็คงจะ..
ผมนอนหลับตาแต่ไม่ได้หลับลึกลงไป  ผมนอนนิ่งอยู่บนโซฟานี้นานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว  พี่คิวคงเหนื่อยเพราะพี่เขาหลับนิ่งไปเลย  ไม่กระดุกกระดิกแม้สักนิดเดียว  เพลงเริ่มเปลี่ยนไปเพลงแล้วเพลงเล่า  ผมไม่คิดจะปลุกด้วยรู้สึกเกรงใจ
“อื้อ” ผมลืมตาขึ้นมองพี่คิวอีกครั้ง  พี่คิวเริ่มขยับตัวแต่ยังคงหลับตาอยู่
“ป..” ผมลุกขึ้นนั่งมองด้วยความแปลกใจ 
“อย่า...ไม่” พี่คิวพึมพำ  ผมร้อนใจกับอาการของพี่คิวจึงลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปใกล้พี่คิวมากขึ้น  ผมกลัวว่าพี่เขาจะเป็นอะไร  ถึงจะรู้ว่าพี่เขากำลังละเมอแต่สีหน้าท่าทางของพี่เขาดูไม่ดีเอาซะเลย
“ปราย” พี่คิวเรียก  ปราย..งั้นเหรอ  ผู้หญิง  แฟน..ที่พวกพี่ๆเคยพูดถึงคนนั้นใช่รึเปล่า
“ปราย คิว..”
“อ๊ะ” ผมตกใจ  อยู่ๆมือของพี่คิวมาจับมือของผมไป  ผมยืนตัวแข็งด้วยทำอะไรไม่ถูก
“คิวขอโทษ” ผมกำมือพี่คิวตอบและนั่งลงที่พื้น  แน่นอนว่าผมไม่กล้าปลุกพี่เขา  พี่คิวกำมือผมแน่น  ผมจึงนั่งลงอยู่อย่างนั้นไม่ท้วงอะไร  นานพอดูที่พี่คิวจะลืมตาขึ้นช้าๆก่อนที่พี่เขาจะหันหน้ามามองหน้าผม
“เอ่อ” ผมไม่กล้าสบตาพี่คิวนัก  ดูพี่เขาจะตกใจที่เราจับมือกันอยู่
“นาย ทำไม..” พี่คิวพูดตะกุกตะกักพร้อมกับลุกขึ้นนั่ง
“พี่ ละเมอน่ะ..ผมเป็นห่วง เลยเข้ามาดู” ผมบอกเสียงเบา
“โทษที” พี่คิวปล่อยมือออกช้าๆ  ผมได้ยินเสียงพี่เขาถอนหายใจเบาๆ
“ไม่เป็นไรฮะ” ผมบอก  เราต่างฝ่ายต่างเงียบไปครู่หนึ่ง  ผมตัวแข็งขึ้นมา  ขนาดลุกขึ้นยืนและเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเดิมยังแทบไม่กล้าทำ
“พ..พี่ โอเคนะ” ผมเงยหน้ามอง
“อืม หึ..ก็ดี” พี่คิวยิ้มเศร้าตอบต่างจากทุกที
“ฉันหลับไปนานไหม”
“ก็ ครึ่งชั่วโมง”
“แล้วจะนั่งตรงนั้นอีกนานเท่าไหร่” พี่คิวหัวเราะ
“ตะ..ตะคริวกิน” ผมบอก  อยู่ๆตะคริวก็กินขาซะอย่างนั้น  สงสัยจะเกิดอาการเกร็งทั้งตัวมากไปหน่อย
“หึ..” พี่คิวลุกขึ้นยืน  ผมเงยหน้ามองมือของพี่คิวที่แบอยู่ตรงหน้าเหมือนจะให้ผมจับ  ผมนำมือไปจับมือของพี่คิวทั้งสองข้าง  พี่คิวออกแรงเป็นเสาหลักให้ผมลุกขึ้นได้ง่ายขึ้น  ผมลุกขึ้นมานั่งที่โซฟาที่พี่คิวนอนเมื่อกี้
“ขอบคุณฮะ” ผมบอก
“จะกลับเลยไหม” พี่คิวถาม
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ  หลังจากนั้นพี่คิวขับรถเพื่อไปส่งผมที่บ้าน  วันนี้รถติดอย่างเคย  เรานั่งกันเงียบมาตลอดทาง  พี่คิวไม่ได้เปิดเพลงหรืออะไรสักอย่าง  ในรถเงียบมากจนผมแทบไม่กล้าจะกระดิกตัว
“เอ่อ ฉัน..ละเมองั้นเหรอ” อยู่ๆพี่คิวก็ถามขึ้น
“ค..ครับ” ผมก้มหน้าก้มตาตอบไม่เต็มปากเต็มคำนัก
“งั้นเหรอ” พี่คิวพูด
“แล้ว..”
“ฉันละเมอว่าอะไร”
“..............” ผมเงียบเหลือบมองพี่คิวเพียงนิดเดียว  สายตาของพี่คิวมองตรงไปที่ถนนด้านหน้า  เป็นสายตาที่เหมือนกำลังรอคำตอบทั้งทั้งที่เหมือนตัวเองก็รู้อยู่ดีแก่ใจอยู่แล้ว
“ปราย คนชื่อปราย” ผมตอบ  หลังจากนั้นพี่เขาก็เงียบไป  ผมหันกลับไปมองและไม่ถามอะไรอีกเหมือนต่างก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
“เธอเป็น..” ผมกล้าๆกลัวๆที่จะถามออกไป  แต่ลึกๆแล้วผมอยากรู้เรื่องของพี่เขากับผู้หญิงคนนี้
“แฟนน่ะ เธอ..เสียไปแล้ว” พี่คิวชิงตอบซะก่อน  ผมชะงักเล็กน้อย
“ขอโทษครับ”
“ขอโทษทำไม” พี่คิวถาม
“ที่..เสียมารยาท” ผมตอบ
“หึ..เปล่าหรอก” พี่คิวบอกส่งๆ  หลังจากนั้นเราก็เงียบกันมาตลอดทาง  ไม่มีบทสนทนาอื่นๆอีกเลย..

ณ สมุดโน้ตของคุณเค้ก..
   เสาร์ 12 พฤศจิกายน 2554
Canon in D เป็นเพลงบรรเลงที่ไพเราะจัง  วันนี้พี่คิวละเมอถึงแฟนเก่าที่ชื่อ “ปราย” ด้วย  พี่เขาดูเศร้าจนน่าสงสาร  มันทำให้เรารู้สึกแย่ตามไปด้วย..เฮ้อ  ทำไม..ทำไมเรากำลังรู้สึกแบบนี้กัน  เพลงคลาสสิกหลากหลายเพลงที่เราได้ฟังในวันนี้ถึงแม้จะไม่เข้าใจในความหมาย  แต่เพลงCanon in D คงจะมีความหมายสำหรับพี่คิว..รึเปล่านะ T__T อาการของพี่คิวไม่ดีเลย 
Ps. Canon in D คุณเศร้า หรือพี่คิวทำให้คุณเศร้ากันแน่นะ..      
                                                                                         Bye Bye..Cake

..................>>>><<<<...................

[area71]

ขอให้เบบี้สอบคะแนนดีๆคับ _/|\_

[Tiamo_jamsai]

  จิ้มไว้ก่อนแรววิ่งไปอ่าน
วิ่งไปอ่านมาแรว น่ารักมากมาย

[Ja-Jah Suwanun]

รีบวิ่งไปอ่าน   

ตั้งใจสอบเน้ออออออ สู้ๆ

[rujaya]

ขอให้สอบผ่านฉลุยจะเบบี้ 

[Cacao]

น้องเค้กเิริ่มอยากรู้เรื่องพี่คิวมากขึ้นแล้วอะ =///= ขยับเข้าไปอีกนิด ชิดๆเข้าไปอีกหน่อย โหะๆ
นี่มันอาจจะเป้นจุดเริ่มต้นที่ดีของสองคนนี้ เพราะเริ่มมีกินข้าวด้วยกันสองคน พริกเข้าตา
พาไปล้างหน้า จับมือเบาเบา น่าร๊ากกกกกกกกก

[POPEA]

อยากกินอาหารฝีมือพี่คิว >///<
ปรายคือแฟนพี่คิว?! ตายไปแล้วด้วยอ่อ TT'

[yeyong]

สมุดโน้ตของเค้กเริ่มมีเรื่องราวของพี่คิวมากขึ้นแล้วนะจ๊ะ