หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[watcharet]

เมื่อไหร่ทั้งคู่จะได้เป็นแฟนกันซักทีอ่ะ รอลุ้นๆๆ

[SuSaya]

อุตส่าห์เริ่มซะหวาน...ดันเศร้าตอนท้ายซะงั้นอ่ะ
แต่ก็ถือว่าคิวเปิดใจให้เค้กมาก ๆ เลยนะ ถึงกับเล่าเรื่องส่วนตัวขนาดนั้นออกมา แม้จะเป็นประโยคสั้น ๆ ก็เถอะ

[poompoo]

น้องเค้กกกกก    รู้ตัวมั๊ยว่าหนูอ่ะ ดูห่วงพี่คิวมากกว่าปกตินะ

 

 

[mg175]

   กุรอนานมากแล้ว  รีบๆสอบเหอะเมิง อย่าได้แคร์ 555

แล้วมาลงต่อไวๆๆๆๆๆๆเน้อ 

[omuya]

คิดถึงน้องเค้ก เมื่อไหร่จะมาอ่ะ

[kanda53]

แทรกซึมเข้าหัวใจพี่คิวทีละน้อย ๆ...
ไม่ช้า...หัวใจพี่คิวก็จะมีแต่น้องเค้กนิ... 

  น้องเบบี้ 

[มะมะมะหมิว]

เข้ามาวิ่งเล่นรอเชฟคิวกะน้องเค้กฮะ 

[CoMa]

น่ารักทั้งน้องเค้กทั้งพี่คิวเลยยยยยยยยยยยยยยยย
แอบกวนติงทั้งคู่ เหอๆๆ ชอบๆๆๆ
อ่านแล้วติดหนึบเลยอ่ะติดตามๆๆๆๆ><

[Pupay]

มานั่งรอแฟนเรา? อิอิ  (ควบ2)
ช่วงนี้ก็สอบมิเทอมเหมือนกันค่ะ กำลังปวดหัว อ่านหนังสือทะลุไม่เข้าหัว
ขอให้คุณเบบี้ทำเต็มที่นะคะ เรารอได้ อิอิ ไปอ่านหนังสือก่อน 

[Poseidon]

ดันๆ

[eiei]

ดันๆๆ  ฮึบๆๆ

[mookiie]

ตามอ่านเรื่องนี้มาได้สักพักแล้ว
เพิ่งจะมีโอกาสได้มาเม้น (ช้าได้อีก - -) แฮะ ๆ

ชอบการดำเนินเรื่องราวมาก
ความสัมพันธ์ของน้องเค้กกับพี่คิว ทุกอย่างค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป
เห็นถึงความรู้สึกที่ค่อย ๆ พัฒนา ไม่ใช่ปุ๊บปั๊บรักกันเลย
จากพี่คิวที่ขรึม ๆ โหด ๆ ก็พูดเยอะขึ้น กวนเยอะขึ้น น่ารักมากขึ้น
น้องเค้กที่ออกจะไม่ค่อยชอบตอนนี้ก็มีเขินพี่คิวแล้ว >///<
อ่านไปก็ยิ้มไปได้ตลอด ทุกคนในร้านก็น่ารักมาก อบอุ่นจริง ๆ

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^

[❝CHŌN❞]

คิดถึงพี่คิวกับน้องเค้ก ^^

[tamekung]

มาลงชื่อติดตามแล้วค๊า

[loverken]

 

[arling]

รอวันที่พี่คิวและน้องเค้กรู้ใจกันและกันว่า"รัก"

[❝CHŌN❞]

แวะเวียนมาชะเง้อมอง

คิดถึงคนแต่ง น้องเค้กและพี่คิวมากๆ

[เบบี้]

~29~

วันจันทร์  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“ฮ่าๆๆๆ”
“จริงดิ” ผมชะงัก  เสียงโหวกเหวกจากในห้องพักของพนักงานระดับล่างอย่างผมกลับมีเสียงดังเฮฮาออกมาจากในนั้น


แกรก~~


“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ทุกคน  พี่คิว  พี่หมี  พี่กัส  พี่ซีและพี่ฟ้านั่งกันอยู่ครบ
“สวัสดีจ้าเค้ก” พี่ซียิ้ม  ผมมองไปที่โต๊ะอาหาร  มีอาหารมากมายวางอยู่บนนั้น
“อ่าว ได้เวลาทำงานแล้ว..ไปได้แล้ว” พี่ฟ้าพลิกนาฬิกาข้อมือดู 
“คิว แล้วไปแกล้งไอ้เซ็นมันแบบนั้นเดี๋ยวมันได้โวยวายเข้าให้หรอก” พี่ฟ้าบ่น  ผมเดินนำเอากระเป๋าไปวางไว้ตรงโซฟาและอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกพี่เขากำลังสนุกสนานออกรสกันเรื่องอะไร
“ช่างหัวมันสิ” พี่คิวตอบส่งๆ  พี่ฟ้า  พี่กัส  พี่หมีและพี่ซีลุกขึ้นยืนเตรียมตัว
“เค้ก ทานข้าวกลางวันมารึยังครับ..มาทานสิ” พี่ฟ้ายิ้ม  กวักมือชวน
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบ  พวกพี่ๆเดินออกจากห้องไป  เหลือเพียงพี่คิวที่ยังคงนั่งเงียบอยู่ที่เดิม  ผมเดินนำของเข้าไปไว้ในห้องล็อกเกอร์  พอเก็บของเสร็จกลับรู้สึกไม่กล้าเดินออกจากห้อง  ผมยืนเก้ๆกังๆอยู่ในห้องสักพักหนึ่ง..


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ครับ” ผมสะดุ้งแต่ก็ขานตอบไป
“เสร็จรึยัง” พี่คิวถาม
“ครับ” ผมตอบและเปิดประตูออก  พี่คิวเหลือบต่ำมองหน้าผม  ผมยิ้มให้เล็กน้อย
“ฉันทำมันบดสูตรใหม่มาน่ะ ทุกคนลองชิมแล้ว..เหลือนาย” พี่คิวพูด
“ครับ” ผมพยักหน้า
“พูดเป็นอยู่คำเดียวรึไง”
“อะไรล่ะ” ผมย้อน  พี่คิวยักไหล่  เดินหนีไปที่โต๊ะอาหาร  พี่เขาหยิบถ้วยที่ใส่มันบดมาให้ผม  ผมเอื้อมมือจะไปรับไว้แต่พี่คิวกลับชักมือกลับ
“อ๊ะ..” ผมอ้าปากค้าง
“รับของจากผู้ใหญ่น่ะ ไหนบอกว่าเป็นคนมีมารยาทไง” พี่คิวพูดหน้ากวน
“..บ้า” ผมว่า 
“หึหึ..” พี่คิวหัวเราะชอบใจ
“ยังไม่ได้ราดซอสต่างหาก” พี่คิวพูดกวน  ตักน้ำซอสสีน้ำตาลที่อยู่ในหม้อราดลงบนมันบดในถ้วยนั่นจนกลิ่นหอมเตะจมูกผม
“ขอบคุณครับ” ผมบอก  รับถ้วยมาจากมือพี่คิวและเลื่อนเก้าอี้นั่งลง  พี่คิวนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามและทานอาหารที่จานของตัวเองต่อ  พอพี่เขาเงยหน้าขึ้นมา  ผมกลับต้องเหสายตามาสนใจถ้วยมันบดของตัวเองแทน
“นายหลบตาฉันบ่อยนะ” พี่คิวพูดขึ้นก่อนจะก้มหน้าก้มตาทาน
“เปล่าสักหน่อย” ผมรีบบอก
“งั้นเหรอ” พี่คิวเงยหน้าขึ้นจ้องหน้าผมเหมือนจับผิด  ผมจึงจ้องตอบอย่างช่วยไม่ได้ 
“ขะ..ใครจะมานั่งจ้องหน้ากันตลอดเวลาล่ะ ไม่ใช่ปลากัดนะ” ผมบ่นอุบอิบ  ก้มลงทานมันบดแสนอร่อยนี่แก้เก้อไปพลาง
“หึ..” พี่คิวแสยะยิ้ม  ผมตักมันบดเข้าปากอีกคำแล้วคำเล่า  ถ้าผมทำให้ปากผมว่าง  ผมจะต้องต่อปากต่อคำและได้หลุดคำพูดอะไรที่ไม่ควรพูดแน่ๆ  แต่รสชาติมันบดก็อร่อยถูกปากจริงๆนะครับ >_< บ้าชะมัด
“ไง” พี่คิวเลิกคิ้วคล้ายกับถามถึงรสชาติมันบดที่ตนทำ
“ก็..ก็ดี” ผมตอบ  ตักมันบดอีกคำเข้าปาก
“ถ้าก็ดีละก็กินช้าๆก็ได้ ใครจะมาแย่งของนายกัน”
“ก็มันอร่อยนี่” ผมพูดอย่างลืมตัว
“หึ ฉันรู้” พี่คิวเบะปากอย่างรู้ทัน
“โด่..หลงตัวเองตลอดแหละ” ผมว่า  เงยหน้ามองหน้าพี่คิว  พี่คิวจ้องตอบ  ด้วยสายตาของพี่เขาดูแปลกๆไปจนผมต้องรีบหลบอีกครั้ง
“นี่สูตรอะไรเหรอครับ อร่อยดี..มันเป็นสูตรใหม่เหรอ” ผมถามพร้อมกับตักซอสเข้าปากอยู่ตลอดเวลาที่พูด  มันอร่อย  มีรสมันๆและเค็มนิดๆ  หอมเหมือนมีชีสผสมอยู่ด้วย 
“เอ๊ะ..” ผมผงะ  วางช้อนลงด้วยอยู่ๆก็รู้สึกคันที่แขนขึ้นมา
“เป็นอะไร” พี่คิวถามด้วยสีหน้าสงสัย
“เปล่า เปล่าครับ” ผมตอบและตักมันบดทานต่อทั้งทั้งที่รู้สึกแปลกๆ  อาการแบบนี้ไม่ใช่ไม่เคยเกิด  แต่เวลาที่เกิดมันจะต้องมีสาเหตุก็เท่านั้น
“เป็นอะไรน่ะ” พี่คิวถามอีกครั้งกระทั่งน้ำเสียงเริ่มดุขึ้น  ผมเกาแขน  เกาคอและเริ่มแน่ใจแล้วว่าตัวเองเป็นนั้นเป็นอะไร
“นายแพ้อะไรรึไง” พี่คิวลุกมาขึ้นจับแขนผมไปดู
“ไม่รู้ครับ ในซอสนี่เหรอ..ทำไมผมเพิ่งเป็นล่ะ” ผมพูดอย่างสงสัย  ถ้าเป็นเพราะสาเหตุนั้นจริงๆทำไมผมไม่ได้กลิ่นคาวของมันเลยล่ะ
“อาหาร แพ้อะไร..ปกติกินอะไรแล้วแพ้” พี่คิวถามยกใหญ่  คิ้วของพี่เขาเริ่มผูกเข้าหากันคล้ายกับหงุดหงิด
“เอ่อ..ปู แพ้ปู” ผมตอบตะกุกตะกัก  มองหน้าพี่คิวอย่างรู้สึกกลัว
“นี่..” พี่คิวบีบแขนผมแรงกว่าเดิม
“ผม..ผมหายใจไม่ออก” ผมบอก  รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา  ผมรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่ผมมีอาการแบบนี้มันจะไม่ดีต่อผมเท่าไหร่นัก 
“ไปโรงพยาบาลเร็ว” พี่คิวว่า  ผมรีบลุกขึ้นยืน  พี่คิวดึงแขนผมออกจากห้องทันที
“คิว..ไปไหนน่ะ” ผมหันกลับไปเห็น  พี่ฟ้าเดินตรงเข้ามาหา
“เฮ้ย เค้กเป็นอะไรน่ะ” พี่ฟ้าอุทานตาโต 
“ไปโรงบาล บอกให้ไอ้เซ็นอยู่ต่อไปก่อนนะ” พี่คิวสั่ง
“ไปเร็วสิ อยากตายรึไง” พี่คิวขึ้นเสียง  ผมรีบเดินตามพี่คิวตรงไปที่รถยนต์ของพี่เขา  จะเรียกว่าเดินตามคงจะใช้ไม่ถูก  ให้เรียกว่าถูกพี่คิวดึงไปตามแรงจะถูกต้องเสียมากกว่า
“ไม่มียาพกไว้เลยรึไง” พี่คิวถามขึ้นระหว่างทาง  ผมนั่งนิ่ง  มือจิกเบาะรถไว้พยายามไม่เกาทั้งทั้งที่ตอนนี้รู้สึกตัวร้อนไปทั้งตัว  หายใจก็ไม่ถนัด  แถมยังคันมากๆอีกด้วย
“ไม่..” ผมส่ายหัว
“ฮื้ม..” พี่คิวพึมพำด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด  พี่เขาขับรถเร็วมาก  แซงแทบจะทุกคันแถมยังบีบแตรไล่รถคันอื่นๆไปตลอดทาง 
“ไอ้ห่าเอ๊ย!” พี่คิวสบถ  มือทุบพวงมาลัยอย่างไม่พอใจ  อยู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซด์ของตำรวจขับผ่านมาเหมือนบอกให้พี่คิวหยุดรถ
“พี่..ผมหายใจ ไม่ออก” ผมจับแขนพี่คิวไว้ก่อน  รู้สึกไม่ดีมากๆและผมกำลังกลัว  ผมเคยเป็นรุนแรงอยู่ครั้งหนึ่งตอนสมัยประถม  ครั้งนั้นผมเกือบเอาชีวิตไม่รอด  ผมกลัวว่ามันจะเป็นอย่างนั้นอีก


เอี๊ยด !!


พี่คิวหยุดรถไม่ฟังเสียงของผมเลย  พี่เขาลงจากรถเดินตรงไปหาตำรวจ  ผมเห็นลางๆว่าพี่เขาโวยวายด้วยท่าทางไม่ดีเท่าไหร่  ไม่ถึงห้านาทีพี่คิวก็กลับมาและเคลื่อนตัวรถออกอีกครั้ง
“มีสติหน่อยสิ” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นลง  ผมได้แต่นั่งเงียบเพราะตาเบลอไปหมดแล้วก็อยากจะย้อนกลับไปว่า “พี่มีมากอ่ะ” แต่ก็ไม่มีแรง
“หายใจเข้าล่ะ อย่ามาตายบนรถฉัน”
“บ้า” ผมว่าด้วยน้ำเสียงที่แทบจะเค้นออกมาไม่ไหวแล้ว
“หึ..” ผมได้ยินเพียงเสียงแสยะหัวเราะจากผู้ชายกวนคนนี้เท่านั้น  และ..

= = = = = = = =

ณ  โรงพยาบาล..
“ไง..” ผมลืมตาขึ้น  เห็นหน้าของคนตรงหน้าลางๆ
“ผม”
“นายอยู่โรงพยาบาลน่ะ สลบไป..” พี่คิวบอก
“ขอโทษครับ”
“ทำอะไรผิดไม่ทราบ” พี่คิวย้อน  ผมมองตามหลังพี่คิวที่เดินไปที่โทรทัศน์  พี่คิวกดเปิดโทรทัศน์และเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
“ผม..แพ้” ผมพยายามพูด  เสียงยังคงเครืออยู่ในลำคอ
“ปู” พี่คิวเสริม  เราต่างเงียบลงพร้อมมองหน้ากัน
“ครับ” ผมพยักหน้าน้อยๆ
“โทษที ความผิดของฉันเอง”
“ไม่เป็นไรฮะ ก็พี่ไม่รู้หนิ” ผมยิ้ม
“ไอ้อาบ้านั่นตื่นเต้นใหญ่ นี่ก็เพิ่งกลับร้านไป” พี่คิวพูดบอก
“เอ่อ..” ผมมองไปรอบๆห้อง  โรงพยาบาลที่เพียงดูก็พอจะทราบได้แล้วว่าราคาคงแพงหูฉี่แน่ๆ
“แม่ของนายรู้แล้ว ท่านบอกว่าจะมาตอนเย็น..จะรีบมา”
“ครับ” ผมพยักหน้ารับ
“ส่วนเรื่องค่าพยาบาลน่ะ ไม่ต้องห่วง..อยู่ในความรับผิดชอบของร้านอยู่แล้ว”
“แต่..” ผมเงยหน้ามองพี่คิว
“นายมีหน้าที่แค่ทำตัวให้หายไวๆ ส่วนเรื่องอื่นไม่ต้องสงสัย ไม่ต้องแสดงความคิดเห็น หรืออะไรทั้งนั้น..” ง่ะ..
“เผด็จการ” ผมบ่นเสียงเบา


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ขอโทษค่ะ ขออนุญาตตรวจคนไข้หน่อยนะคะ” พยาบาลหญิงอ้วนท้วมหน้าตาใจดีเดินเข้ามา
“เชิญครับ” พี่คิวผายมือให้เธอ
“ตื่นแล้วเหรอคะ เป็นยังไงบ้างคะ..ยังเพลียอยู่รึเปล่า” เธอยิ้มถาม
“ครับ ยังเพลียบ้าง..นิดหน่อย” ผมตอบเสียงเบา  พยาบาลตรวจร่างกาย  วัดนู่น  จับนี่ผมจนตรวจเสร็จ
“ยังรู้สึกแน่นหน้าอก หรือหายใจไม่สะดวกอยู่รึเปล่าคะ”
“ก็..นิดหน่อยครับ” ผมตอบ
“คงไม่รู้สึกคันแล้วมั้งคะ คุณหมอให้ยาไปแล้ว”
“ครับ” ผมพยักหน้า
“วันหลังอย่าทานเข้าไปเยอะแบบนี้นะคะ ระวังเรื่องอาหารหน่อยก็ดีค่ะ เพราะถ้ารับในปริมาณมากเกินไป..อาจจะช็อกได้นะคะ” เธอพูดด้วยสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่นัก
“ขอโทษครับ” ผมตอบด้วยหน้าตาเจี๋ยมเจี้ยม  เพราะดันตะกละตะกลามเข้าไปเอง
“หลังจากนี้คงมีอาการไอบ้างเป็นระยะ แต่คงไม่มาก..คุณหมอจะให้ยาทานอีกครั้งหลังอาหารเย็นค่ะ ยังไงนอนพักผ่อนให้มากๆนะคะ” เธอยิ้มบอก
“ครับ” ผมยิ้ม
“ขอตัวนะคะ” เธอหันไปยิ้มให้พี่คิว
“ขอบคุณครับ” พี่คิวบอกเธอก่อนจะเหลือบสายตามองหน้าผม  ผมเหตาหนี 
“ทีหลังแพ้อะไรก็ถามก่อนสิว่าในอาหารผสมอะไรไปบ้าง”
“ขอโทษ” ผมพูดเสียงเบาอย่างสำนึกผิด
“แล้วแพ้อะไรอีก”
“อาหารทะเล แต่อาการไม่หนัก จะแค่ไอ..ไม่เหมือนปู” ผมตอบ
“เห็นกินเก่ง ไม่ยักรู้ว่าแพ้อาหารกับเค้าก็เป็น” พี่คิวอมยิ้มเหมือนต้องการจะแกล้งผม
“คร้าบ ผมผิดเองแหละ..ผมอยากนอน” ผมพลิกตัวหนี  เราต่างฝ่ายต่างเงียบ  ผมได้ยินเสียงพี่คิวเดินออกจากห้องไปตรงระเบียง  ผมพลิกตัวหันกลับไปมอง  เห็นพี่คิวยืนอยู่ที่ระเบียงด้านนอกแล้ว  ผมนอนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง  ง่วงก็ง่วงแต่ไม่กล้าหลับ  กลัวว่าจะต้องอยู่คนเดียว  กลัวว่าพี่คิวจะออกจากห้องไป  ผมรู้สึกไม่เคยชินกับโรงพยาบาลสักครั้งถึงแม้ว่าจะต้องเข้าออกบ่อยๆก็ตาม  และถึงแม้ว่าโรงพยาบาลนี้จะสวยหรู  แต่ผมคิดว่า โรงพยาบาลก็คือโรงพยาบาล..มันน่ากลัวจะตายไป

= = = = = = = =

“ไม่ใช่..ตัวนี้ต่างหากเล่า”
“เอ บี..แล้วก็เอฟ” อืม..เสียงอะไรน่ะ
“บิงโก!”
“ชู่..” ผมลืมตาขึ้นมอง  ไม่ทราบว่าตอนนี้เวลากี่โมงเข้าไปแล้ว  โต๊ะที่ปลายเตียงผมมีพวกพี่ๆที่ร้านนั่งกันอยู่ครบ
“ตื่นแล้วเหรอเค้ก” พี่ฟ้าเดินตรงดิ่งมาหาผมทันที
“ครับ” ผมตอบเสียงเครือ
“ทานน้ำก่อนนะ” พี่ฟ้าหยิบแก้วน้ำมาป้อนให้  พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนของพี่เขา
“ตื่นแล้วเหรอลูก” ผมหันไปอีกด้าน  แม่เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ครับ เค้กไม่เป็นไร” ผมบอกไว้ก่อน
“คิวกลับไปทำอาหารเย็นมาให้ รับรอง..ไม่มีปูแน่นอน” พี่ฟ้ายิ้มตาหยี
“หึ..ดีมากเลย” ผมพูดแกมหัวเราะ
“เดี๋ยวแม่ต้องกลับไปเตรียมเสื้อผ้ามาเฝ้าหนู อยู่กับพวกพี่เค้าไปก่อนนะ” แม่พูด
“ครับ”
“ไม่ต้องห่วงครับ ฟ้าจะดูแลอย่างดี” พี่ฟ้าลูบหัวผมเบาๆ
“ขอบใจจ้ะ เดี๋ยวป้ามานะ..ฝากด้วยนะจ๊ะ” แม่ยิ้มให้ทุกคน
“ครับ” พี่ฟ้าพยักหน้ารับ  ผมนอนมองแม่จนแม่เดินออกจากห้องไป
“พี่ลืมไปเลยว่าเค้กแพ้ปู ขอโทษด้วยนะ” พี่ฟ้าลูบหัวผมและมองหน้าผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง  ในข้อมูลที่ต้องกรอกตอนสมัครงาน  ผมได้เขียนบอกในนั้นไปแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ เค้กเป็นจนชินละ” ผมหัวเราะแหยๆ  ที่จริงไม่เคยชินเพราะมันทรมานทุกครั้งที่เป็น  โดยเฉพาะกับปู
“อ่อนแอจริงนะไอ้ตาแมว” พี่หมีเดินเข้ามา
“พี่หมีอย่าว่าเค้กสิ นี่เค้ก..พี่ซื้อตุ๊กตามาให้ด้วย” พี่กัสบอกและยื่นตุ๊กตาแมวมาวางไว้บนตัวผม
“ตุ๊กตาแมว พี่เลือกเอง” พี่หมียักคิ้วยิ้มด้วยความภูมิใจซะไม่มี
“ขอบคุณครับพี่กัส แต่ไม่ขอบคุณพี่หมีนะ” ผมทำหน้าทำตา
“ไอ้นี่ ป่วยแล้วยังปากดี” พี่หมีเอามือมาดีดหน้าผากผมเบาๆ
“แล้ว..นี่กี่โมงแล้วเหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัย  พี่ๆมาอยู่รวมตัวด้วยกันหมดแบบนี้  ร้านคงปิดเรียบร้อยแล้วหรืออย่างไร
“หกโมงเย็นน่ะ พี่ปิดร้านก่อนเวลา” พี่ฟ้าตอบ
“เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ มีการบ้านต้องทำ” พี่ซีพูดมองหน้าผม
“พี่ด้วย” พี่ออฟพูด
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“ไว้พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่ หายไวๆนะ” พี่ซีตีขาผมผ่านผ้าห่มเบาๆ
“ขอบคุณครับ”
“ไปละ หวัดดีครับพี่ฟ้า พี่หมี” พี่ออฟยกมือไหว้  พี่ซีกับพี่ออฟเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน
“เงียบไปเลยแฮะ” พี่กัสบ่นพร้อมทำปากจู๋ไปมา
“ตัวเองเสียงดังกันจนทำให้เค้กต้องตื่น ยังจะมาทำหน้าหงอยอีก” พี่ฟ้าว่าทำหน้าดุใส่พี่กัสด้วย
“บู..” พี่กัสหันมาทำปากจู๋ใส่พี่ฟ้าอีก
“จะกลับรึยัง” พี่หมีถามพี่กัส
“อื้อ กลับก็ได้..” พี่กัสพยักหน้า
“หมีจะไปส่งกัสเหรอ” พี่ฟ้าถาม
“ครับ” พี่หมีพยักหน้าตอบ
“อืม งั้นเดินทางกันดีๆนะ”
“ครับ ไปนะเค้ก” พี่กัสยิ้มให้พร้อมกับยกมือบ๊ายบายให้ผมด้วย
“ครับ” ผมยิ้มตอบและพยายามยกมือบ๊ายบายตอบให้  พี่หมียักคิ้วให้ผมเหมือนเป็นการบอกลา  ทั้งคู่เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่โต๊ะและเดินออกไปพร้อมกัน
“ดูโทรทัศน์ไหม” พี่ฟ้าถามแต่กลับเดินไปเปิดโทรทัศน์ให้ผมทันที  พี่ฟ้าหยิบรีโมทมายื่นให้ผมด้วย
“หิวรึเปล่า อีกเดี๋ยวคิวก็คงมาแล้ว..” ผมได้แต่ยิ้มแทนคำตอบ
“พี่คิวกลับไปนานแล้วเหรอครับ” ผมถาม
“อื้ม พอพวกพี่มา..คิวก็ขอตัวกลับน่ะ”
“งั้นเหรอครับ”


ก๊อก  ๆ  ๆ


“มาพอดี” พี่ฟ้าเบะปากยิ้มๆ  พี่คิวเดินเข้ามา  ในมือถือถุงผ้าของร้านมาด้วย  พี่ฟ้าหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งและเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆเตียงที่ผมนอนอยู่  พี่คิวนำทัพเพอร์แวร์ออกจากถุงผ้าอย่างไม่พูดไม่จา  ในห้องมีเพียงเสียงโทรทัศน์เท่านั้น  พี่เขาจัดอาหารไป  ส่วนพี่ฟ้านั่งอ่านหนังสือไม่ได้เงยหน้ามาสนใจแต่อย่างใด  สถานการณ์เป็นปกติแต่ผมกลับรู้สึกเกร็งจนแทบรู้สึกไม่ปกติ..
“................” ผมนอนนิ่ง  พี่คิวเดินมาปรับเตียงให้ผม  ทำให้ตัวผมเลื่อนขึ้น
“พอดีรึเปล่า” พี่คิวถาม  ผมพยักหน้าตอบเล็กน้อย  พี่คิวเดินไปเลื่อนโต๊ะอาหารสำหรับคนไข้มาให้  ผมจับมันเข้ามาใกล้ตัวมากขึ้นด้วยที่รู้สึกเกร็งจนทำตัวไม่ถูก  ผมนั่งรอพี่คิวที่กำลังทำนู่นจัดนี่อยู่ที่เคาร์เตอร์  พอผมหันไปมองพี่ฟ้าอีกครั้ง  พี่ฟ้ากลับเงยหน้าขึ้นมาและอมยิ้มให้ผมหน่อยๆ  ผมยิ้มตอบให้เขินๆเพราะเหมือนพี่ฟ้านั่งจ้องเราสองคนอย่างผิดแปลก  พี่คิวนำอาหารทุกอย่างมาจัดเรียงให้ตรงหน้า  ผมกำลังรู้สึกเหมือนคุณชายยังไงอย่างนั้น  ตรงหน้ามีถ้วยข้าวต้มหมู  จานผลไม้ที่มีสับปะรด  แอปเปิ้ลและองุ่นวางเรียงอยู่ไม่เยอะเท่าไหร่นัก  เหมือนมันถูกจัดมาเพื่อคนคนเดียว  เค้กนมสดชิ้นเล็กวางอยู่บนจาน  น้ำเปล่าหนึ่งแก้วพร้อมกับน้ำส้มอีกหนึ่งแก้ว
“>__<” ผมยิ้มกว้าง  ทุกอย่างครบเหมือนอาหารในโรงแรมที่แม่เคยพาไปนอนพักเลย
“แน่นอน..ไม่มีปู งด..อาหารทะเล” พี่คิวพูดชัดถ้อยชัดคำทำเอาผมสะดุ้ง
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มกว้าง
“เชิญ ตามสบาย” พี่คิวบอกก่อนเดินไปนั่งที่โต๊ะที่ปลายเตียง
“เอ่อ งั้นพี่กลับก่อนนะ..” พี่ฟ้าลุกขึ้นยืน  ผมที่กำลังจะตักข้าวต้มเข้าปากก็ต้องชะงัก
“แต่” ผมอ้าปากจะห้ามพี่ฟ้าไว้  ถ้าพี่ฟ้าไปนั่นหมายถึงจะต้องเหลือแค่ผมกับพี่คิวน่ะซิครับ
“คิวอยู่เป็นเพื่อนแล้วนี่ไง พี่ต้องไปเยี่ยมคุณพ่อสักหน่อย ยังไงก็พักผ่อนเยอะๆนะ..เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มาเยี่ยมใหม่” พี่ฟ้ายิ้ม  เดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง  แล้วอยู่ๆพี่ฟ้าก็หยุดชะงักหันไปมองหน้าพี่คิว  ทั้งสองคนอาหลานจ้องหน้ากันครู่หนึ่ง
“อะไร” พี่คิวถามด้วยน้ำเสียงไม่ปกติ
“เปล้า” พี่ฟ้าตอบเสียงสูงเชียว
“ดูแลเค้กดีๆล่ะ เพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ” พี่ฟ้าชี้หน้าพี่คิว
“อยากไปไหนก็รีบไปซะ รำคาญ” พี่คิวว่าเสียงเรียบ  หยิบหนังสือใกล้มือไปอ่าน
“ชิ..แล้วก็นะ” พี่ฟ้าทิ้งเสียงลง
“อย่าเป็นห่วงคนอื่นมากนักล่ะ อาเป็นห่วง” พี่ฟ้าเอามือไปขยี้หัวพี่คิว  พี่คิวเงยหน้ามองพี่ฟ้าตาขวางในทันที
“โอ๊ะ ดุแฮะ” พี่ฟ้ายิ้มทีเล่นทีจริงให้ผม
“ไปนะเค้ก ฝากดูแลหลานพี่ด้วยล่ะ ดุนิดหน่อย..พอประมาณ” พี่ฟ้าขยิบตาพร้อมโบกไม้โบกมือบ๊ายบายก่อนจะเดินออกจากห้องไป

~ความเงียบเริ่มครอบงำ  เงียบแบบ..เงียบสนิท T__T โลกช่างกลั่นแกล้งบุรุษผู้หน้าตาดีอย่างผมเสียจริง~

“เอ่อ พี่..ทานแล้วเหรอครับ” ผมถามทำลายความเงียบ
“ยัง” พี่คิวตอบ  ตายังคงสนใจหนังสือมากกว่าจะหันมาสนใจผม
“งั้น..กินด้วยกันไหม” ผมถามเป็นมารยาทไปอย่างงั้นเอง  พอมานั่งทานโดยมีคนที่ยังไม่ได้ทานมานั่งเฝ้าแบบนี้  มันรู้สึกแปลกๆอย่างที่พี่คิวเคยพูดจริงๆนั่นแหละ  ผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่เขาถึงไม่ชอบอารมณ์นั้น
“ไม่ล่ะ ยังไม่หิว..นายกินเถอะ” พี่คิวเงยหน้าบอก
“ครับ” ผมตอบ  มือเตรียมพร้อมตักข้าวต้มเข้าปาก
“เอ่อ..ฉันเอาเพลงกับหนังมาให้น่ะ เผื่อ..จะอยากดู” พี่คิวเดินไปหยิบถุงผ้าอีกถุงมา  เดินนำมันมาวางไว้บนหัวเตียง
“ขอบคุณครับ”
“เพลงบรรเลง เผื่อจะชอบ” พี่คิวชูแผ่นเพลงให้ผมดูอีกด้วย  ผมพยายามมองแต่แผ่นนั่นโดยไม่มองหน้าพี่คิว
“นายหลบตาฉันอีกแล้ว รู้ตัวรึเปล่า” พี่คิวพูดทักเสียงแข็ง
“ห๊ะ..ครับ” ผมหันกลับขึ้นไปจ้องหน้าพี่คิว  เพื่อเป็นการย้ำบอกว่าผมไม่ได้หลบตาสักหน่อย..
“ก็พี่หน้าดุอ่ะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง  เปลี่ยนเรื่อง..แก้ตัว  ทำไมผมต้องแก้ตัวด้วยละครับเนี้ย
“โทษที เลือกเกิดไม่ได้” พี่คิวย้อน  แหม..เลือกเกิดไม่ได้  พ่อคนโคตรรวย  บางทีผมก็อยากเลือกเกิดไม่ได้แบบพี่บ้างอะไรบ้างไงอะนะ
“พรุ่งนี้เช้าอยากกินอะไร” พี่คิวถามขึ้น
“เอ่อ..ไรก็ได้” ผมตอบและต้องเบนสายตาหนีอีกครั้งเมื่อรู้สึกตัวว่าตัวเองจ้องตาพี่เขานานมากเกินไปแล้ว
“ตอบก็ต้องมองหน้าฉันด้วย เสียมารยาท” พี่คิวว่าเสียงเข้ม
“ค้าบ อะไรก็ได้” และผมก็ต้องหันสายตากลับไปมองตอบพี่เขาอีกครั้ง
“ก็ดี..ง่ายๆ” พี่คิวเลิกคิ้ว  วางแผ่นซีดีลงบนชั้นวางข้างหัวเตียง
“พี่จะมาอีกเหรอ”
“ทำไม” พี่คิวถามกลับ
“เปล่า” ผมยักไหล่
“ไม่เคยมีใครปฏิเสธอาหารที่ฉันทำหรอกนะ มีหน้าที่กิน..ก็กินไป” พี่คิวว่า  ผมเงยหน้า  เบะปากใส่  พี่คิวยักคิ้วเอนตัวเองยืนพิงเตียงไว้  ผมตั้งหน้าตั้งตาทาน  พี่คิวไม่ขยับตัวไปไหน  ไม่รู้จะมานั่งใกล้ๆทำไม  ไอ้เรายิ่งเกร็งมากเข้าไปใหญ่  แถมยังไม่พูดไม่จาอีก  ไม่รู้ว่าวันๆในหัวของพี่เขากำลังคิดอะไรอยู่บ้าง  บุคคลผู้เข้าใจยากเสียจริง..

...................>>>><<<<.................

[-~iK@iZ_KunG~-]

จิ้มๆๆ

พี่คิวน่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆ
ดูแลเค้กอย่างดีเลย แต่แอบโหดนิดๆ
แต่ถึงยังไงก็ชอบอ่ะ อร๊ายยยยย

[Poseidon]

ใช่เลยเค้ก  พี่คิวเป็นผู้ชายที่ดูน่าค้นหา  แบบนี้แหละเค้ก เหมาะแก่การเป็นสามีของเค้กหน่ะ หึหึหึ

[JJHJJH]

โอยยยย ดีใจที่สุด ได้อ่านต่อแล้ว อิอิ เบบี้ทำข้อสอบฉลุยไหมจ๊าาาา

พี่คิวน่ารักอ่ะ เป็นห่วงเขาอ่ะเด้ คริคริ ทำเป็นดุ 555
ว่าแต่สมองอันชาญฉลาดของพี่คิวจะคิดได้ไหมว่าเค้กหลบตาเพราะอะไร 

[vi2212]

ไปสงสัยว่าคิววันๆคิวคิดไรอยู่...แล้วตัวเค้กเองอะคิดไร

[Crossley]

นี่ขนาดเลือกเกิดไม่ได้นะเนี่ย 

[pim_onelove]

น้องเค้กอ่ะ อาการเริ่มจะชัดมากขึ้นทุกทีแล้วน๊า 

[sbeam14]

เกร็งตามเค้กเลยทีเดียว

แหม่หนูเค้ก ไม่กล้าสบตาแล้ว ต่อไปอยู่ใกล้ๆคงจะเขินหน้าแดงสินะ 

[boworange]

   น่ารักได้อีกนะคู่นี้. 

[greensnake]

พี่คิวน่ารักอีกแล้วอ่า~ เป็นห่วงเค้กอ่าดิ
ก็น่าเป็นห่วงอยู่หรอก เด็กน้อยน่ารัก
น้องเค้กนี่ยังไงนะ ไม่กล้ามองตาพี่คิว
แล้วคำพูดของพี่ฟ้าที่พูดกับพี่คิวอีกล่ะ
อยากรู้ๆ มันหมายความว่ายังไงกัน
รอตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
กดเป็ดให้น้องเค้ก

[POPEA]

แอร๊ย~ เค้กแพ้ปู >///<
พี่คิวเค้าเ็ป็นหนุ่มซึนอ่ะ55.

[ขนมหวาน]

มาต่อได้ แสดงว่าสอบเสร็จแล้วรึ
ลุ้นน้องเค้กแทบแย่ พี่คิวช็อคเลยมั้ย น้องเกือบไม่รอด
ขนาดป่วย ๆ ยังสามารถต่อปากต่อคำกันได้
พี่คิวออกจะเป็นห่วง แต่คำพูดนี่มันตรงกันข้ามเกิน หมั่นไส้
น้องเค้กหลบตาบ่อย ๆ เิริ่มมีใจป่ะลูก

[White]

อยากเป็น เค้ก ตอนนี้เลย อยากกินอาหารที่พี่คิวทำ