หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[arakanji]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยอ่ะ 49 ตอน เร็วจังใกล้จบแล้วซิน้า
เบบี้จ๋า  อยากให้เรื่องนี้ยาววววววมากกว่า 49 ตอนจัง
^^

[away3g]

  พี่คิวน่ารักอ่ะครับ สงสัยจะมีความรัก  อิอิ

[TanyaPuech]

 

[Nankoong]

พี่คิวเค้าน่าร๊ากกกกกกกกอ่ะ


รอ     รอ.    รอเบบี้

[Phantom]

พี่คิวพูดเยอะขึ้นแล้ว น่ารักอะ

ขอบคุณเบบี้น้าาา เขียนเรื่องสนุก ๆ น่ารัก ๆ มาให้อ่านเรื่อยเลย ชอบจัง

[nopkar]

ผู้ชายในเรื่องนี้เค้าเฮฮากันจิงๆ 

[● MaYa~Boy ●]

ชอบเรื่องนี้จัง อ่านไปอ่านมาติดเลย สนุกมากๆ ^^

[Romance]

อ๊ากกกก..
ได้รับความน่ารักมาเต็มที่เลย
ชอบอะ ไม่ไหวแล้ว 
รอ รอ รอ รอ รอคนเขียนที่น่ารักอยู่น้า 

[เบบี้]

~31~

ณ  มหาวิทยาลัยY..
“แคะๆ”
“แคะๆ โอย” ผมโอดร้องด้วยความรำคาญ
“เป็นไข้เหรอ ไม่สบายเหรอเค้ก” แก้วนำมือของเธอมาอังที่หน้าผากของผม  ผมยิ้มส่ายหัวตอบให้
“มันคันๆคออ่ะ เจ็บคอด้วย..กลืนน้ำลายไม่ค่อยสะดวก” ผมบอกเสียงแหย
“ไปหาหมอมารึยัง เดี๋ยวก็ทรุดหนักหรอก นี่ก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล เฮ้อ..เป็นไข้เก่งจังเลยนะ” แก้วบ่นหน้างอ  เธอมักจะเป็นห่วงผมเพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเสมอ
“เป็นไข้นี่เก่งได้ด้วยเหรอแก้ว” พีทกวนขึ้น
“พีท” แก้วเหล่ตามอง
“เดี๋ยวเค้กจะไปซื้อยาอมที่ร้านหน้ามอน่ะ ไม่อยากให้แม่พาไปหาหมอ มันเปลืองเงิน..อีกอย่างสงสัยเมื่อคืนเค้กเปิดพัดลมจ่อมาที่เค้กอ่ะ..มันเลยเจ็บแบบนี้ คงไม่เป็นไรหรอก” ผมรีบบอกปัดเพื่อให้แก้วสบายใจ
“แต่ว่า..” แก้วอ้ำอึ้ง
“ไม่แต่..ถ้าเป็นหนักเดี๋ยวเค้กจะไปหาหมอเองแหละ” ผมยิ้มให้แก้ว
“แล้วพี่ฟ้าเค้าให้เค้กลาหยุดได้รึเปล่า” พีทถาม  น้ำเสียงของมันเริ่มเป็นปกติจนผมคิดว่ามันคงกำลังเป็นห่วงผมจริงๆ
“ได้ ที่จริงพี่ฟ้าจะไม่ให้กูไปทำงานหรอก แต่กูเห็นว่ากูเองก็หายดีแล้ว..ศุกร์นี้เลยว่าจะไปน่ะ”
“ถ้าไม่ไหวมึงก็ลาป่วยซะ มึงอ่ะ..ชอบฝืนตัวเอง” พีทบ่นหน้าเครียด
“ค้าบ” ผมยิ้มให้ทั้งคู่

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“หวัดดีครับ” ผมทักพี่คิวที่กำลังยืนเท้าเอวจ้องดอกไม้อยู่ที่สวนหลังร้าน  วันนี้หลังเลิกเรียนที่มหาวิทยาลัยผมตรงมาที่ร้านทันที  เตรียมอาหารกลางวันมาด้วยเรียบร้อยเพราะต้องทานยาลดไข้หลังอาหาร
“ดี” พี่คิวหันหน้ามาทักตอบ กระทั่งแขนยังคงเท้าเอวอยู่  ท่ายืนทำตัวอย่างกับตัวเองเป็นพระเจ้าแห่งสวนดอกไม้ซะอย่างนั้น
“ดูไรครับ” ผมถาม
“หาผีเสื้อ” ผมกลอกตาไปมา  เอิ่ม..ผู้ชายที่มีอารมณ์ศิลปะ
“เอ่อ ตอนนี้มันคงกำลังไปกินข้าวกลางวัน” ผมกวน  นึกยังไงมายืนรอดูผีเสื้อ  มันมีสักตัวที่ไหนกันล่ะครับ
“คงงั้น” พี่เขาตอบส่งๆอีก  สงสัยพี่เขาคงไม่รู้ว่าเมื่อกี้ผมประชด
“กินข้าวแล้วเหรอครับ” ผมถาม
“ยัง” พี่คิวตอบ  ตายังคงมองเหมือนต้องการหาผีเสื้ออยู่ไม่หยุด  ไม่ได้ละสายตามามองผมแม้แต่น้อย
“กินด้วยกันไหม แต่..เอ่อ พี่คงกินไม่ได้หรอก” ผมพูดทำเอาพี่คิวหันขวับมามองหน้าผมทันที
“ผมไม่ได้ดูถูกพี่ แต่ผมหมายถึงอาหารของผมต่างหากละครับ” ผมรีบอธิบาย
“ผัดกระเพาะหมูกรอบราดข้าว กล่องละสามสิบห้าบาท ทานได้อย่างนั้นเหรอครับ” ผมชูถุงให้พี่คิวดู  อีกใจก็พูดตอกย้ำไปอย่างนั้นเพราะต้องการแกล้งประชดอีกฝ่ายด้วย  พี่คิวจ้องมาที่ถุงเขม็งอย่างครุ่นคิด
“ฉันกินได้” จู่ๆพี่คิวก็ฉกถุงออกไปจากมือผมอย่างรวดเร็ว
“พี่คิว” ผมเรียกเสียงหลงแต่พี่เขาไม่ฟังเสียง  เดินหนีผมเข้าประตูหลังร้านไปเฉยเลย
“นั่นมันข้าวกลางวันของผมนะ!” ผมโวยวายรีบวิ่งตามเข้าร้านในทันที

= = = = = = = =

“อยู่ๆก็มาแย่งข้าวคนอื่น” ผมบ่นแต่ปากยังไม่หยุดเคี้ยวสปาเก็ตตี้แสนอร่อยฝีมือของพี่คิว  ที่พี่เขาทำเพื่อมาแลกกับข้าวผัดกระเพราหมูกรอบของผมไปกินแทน
“บ่นอยู่ได้ งั้นเอาคืนมา” พี่คิวทำท่าจะจับจานสปาเก็ตตี้ตรงหน้าผมไป
“เอ๊ะ ไม่ให้” ผมรีบดึงไว้ก่อน
“แล้วเวลากินอยู่ใครเค้าสอนให้พูดกัน” พี่เขาทำตาดุใส่อีก
“อยากพูดอ่ะ” ผมยักคิ้วกวนพร้อมเบะปากให้
“นี่..” พี่คิวดุอีก  คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม
“โอ้ย..” พี่คิวร้อง
“เป็นไรครับ” ผมถามด้วยความตกใจ
“เปล่า” อีกฝ่ายตอบไม่เต็มเสียงนัก  นั่นยิ่งทำให้ผมสงสัย
“แล้วร้องทำไมอ่ะ” ผมเอาหน้าไปใกล้  พี่คิวสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่แถมยังเหสายตาไปทางอื่นด้วย  นี่คงเป็นครั้งแรกละมั้งที่พี่เขาหลบสายตาผมบ้าง
“พี่กัดปากตัวเองเหรอ กร๊าก” ผมจับผิดได้  ชี้หน้าพี่คิวและขำออกมาเสียงดัง
“นี่..มันตลกตรงไหนไม่ทราบ” พี่คิวว่าด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ว่าแต่คนอื่น อ่ะฮื้ม นี่..เวลากินอยู่ใครเค้าสอนให้พูดกัน” ผมทำเสียงเข้มและทำท่าทางเลียนแบบพี่คิวด้วย
“ผมกินไปพูดไปยังไม่กัดปากตัวเองเลย พี่เป็นเด็กเหรอครับ” ผมขำไม่หยุด


กึก !


ง่ะ..T---T
“เจ็บ!” ผมร้องเสียงหลง  พูดมาก..เล่นมาก  ฟันกระทบกันอย่างแรงเลยอ่ะครับ
“หึ..สมน้ำหน้า” พี่คิวหัวเราะ
“ชิ..เจ๊ากันไปละกัน” ผมบ่น  จับปากตัวเอง  เซ็งนิดหน่อยเหมือนกันนะครับเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองหน้าแตกยังไงก็ไม่รู้อ่ะ


ก๊อก  ๆ  ๆ


“..............” ผมกับพี่คิวหันไปมอง  พี่ฝันเดินเข้ามาในห้องพักของพนักงาน
“อ่าวฝัน” พี่คิวทัก
“เห็นซีบอกว่าคิวอยู่นี่น่ะ ฝันเอาขนมมาฝาก” พี่ฝันยิ้มพร้อมกับเดินเข้ามาหา  พี่คิวลุกขึ้นยืน  ผมรีบยกมือไหว้พี่ฝันด้วย
“หายดีแล้วเหรอจ๊ะ” พี่ฝันยิ้มถาม
“ก็ดีขึ้นมากแล้วครับ มีไข้นิดหน่อยเท่านั้น” ผมตอบ
“ขอบคุณนะ” พี่คิวลุกไปรับถุงจากพี่ฝันมาถือไว้ในมือ
“แล้วนี่..แม่ฝันเพิ่งกลับมาจากปราก เลยซื้อชุดแก้วกาแฟมาฝากด้วย” พี่ฝันยิ้ม
“ขอบคุณ จะเอากลับไปใช้ที่บ้านแล้วกันนะ..ชุดแก้วที่แม่ฝันซื้อมาให้ แทบจะล้นตู้ที่บ้านคิวอยู่แล้ว” พี่คิวพูดพลางอมยิ้ม
“ฮ่าๆๆ ก็แม่เห็นคิวชอบหนิ”
“ขอโทษครับพี่คิว มีออร์เดอร์ครับ” พี่ออฟเดินเข้ามาบอก
“เดี๋ยวไป” พี่คิวหันไปบอกก่อนที่พี่ออฟจะปิดประตูไป
“ฝันจะทานอะไรไหม”
“อืม ขอเป็นทอฟฟี่นัท อิตาเลียน คอฟฟี่ก็แล้วกัน..ฝันจะไปทำงานต่อพอดีน่ะ” พี่ฝันบอก
“โอเค เดี๋ยวคิวทำให้นะ แล้วเดี๋ยวให้หมีเอามาให้..” พี่คิวยิ้มน้อยๆ
“จ้ะ” พี่ฝันพยักหน้า
“นั่งรอที่นี่ก่อนก็ได้ หรือจะไปรอในห้องอาก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร ฝันรอที่นี่แหละ คิวไปทำงานเถอะ” พี่ฝันบอก
“ครับ” พี่คิวพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป  หลังจากนั้นห้องก็เงียบลงในทันที..เวรกรรมหรือไรแต่ปางไหนนั่น 
เกร็งครับ  ตอนนี้ผมรู้สึกเกร็งเป็นบ้า  ผมไม่ค่อยสนิทกับพี่ฝันเท่าไหร่  ถึงจะรู้จักกันแต่ผมก็ยังไม่ได้รู้สึกสนิทถึงขั้นนั้น  ยิ่งพอมาทราบว่าพี่ฝันเป็นไฮโซ  อีกทั้งยังเป็นเพื่อนๆที่สนิทกับพี่ฟ้าและพี่คิวมาก  ทำให้ผมที่ต้องมาอยู่สองต่อสองต้องเกร็งไปโดยปริยาย  และมากไปกว่านั้น  ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าพี่ฝันกำลังมองผมอยู่ด้วย
“เอ่อ นี่..จานข้าวนี่ของคิวเหรอ” พี่ฝันเอ่ยถามขึ้น  สายตามองไปที่จานข้าวผัดกระเพราของพี่คิวด้วย
“ค..ครับ” ผมรีบพยักหน้าตอบ  มือก็พันเส้นสปาเก็ตตี้ไปด้วยแต่กลับไม่กล้าพันเส้นสปาเก็ตตี้คำใหญ่นัก  เพราะกลัวพี่ฝันจะหาว่าผมมูมมาม
“อย่างงั้นเหรอ” พี่ฝันพึมพำ  หลังจากนั้นผมเงียบเพราะพี่ฝันเองก็ทิ้งเสียงเงียบไปเช่นกัน  ผมทานสปาเก็ตตี้ต่อ
“ดู..เธอสนิทกับคิวดีนะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองทันทีที่ได้ยิน
“เอ่อ ก็..ไม่หรอกครับ” ผมยิ้มแหย
“สนิทซิ เธอกินสปาเก็ตตี้ฝีมือคิว แค่ฉันดูฉันก็รู้แล้ว..ส่วนคิวกินข้าวจานนี้ ซึ่งน่าจะเป็นของเธอมากกว่า” พี่ฝันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบปกติ  แต่อยู่ๆผมกลับรู้สึกหน้าชาขึ้นมา  ข้าวของผมมันเป็นอย่างไรอย่างนั้นเหรอครับ  ข้าว..มันก็คือ “ข้าว” อยู่วันยันค่ำ
“............” ผมนั่งนิ่ง  กลืนน้ำลายลงคออย่างไม่สะดวกนักและรู้สึกเหมือนเริ่มทานอะไรไม่ลง
“ไม่น่าเชื่อนะ ว่าคนอย่างคิว..จะสนิทกับใครได้ง่ายๆ เพียงแค่ไม่กี่เดือน..หึ” พี่ฝันพูดตาลอยและแสยะหัวเราะออกมา  ผมเงียบ  ช้อนกับส้อมยังคงคาอยู่ในมือของผม  แต่ผมรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงจะตักมันอีกต่อไปแล้ว  ผมไม่ทราบว่าคำพูดของพี่ฝันมีอิทธิพลอะไรต่อผม  ฟังดูดีแต่อีกด้านกลับฟังดูร้ายกาจต่อผมเหลือเกิน
“อีกทั้ง..ยังเป็นแค่พนักงานในร้าน ที่มีฐานะพออยู่พอกินอีกต่างหาก” พี่ฝันเหลือบตามองผม  ผมรับรู้ได้ถึงสายตาคู่นี้  สายตาที่หยามเหยียดผมอย่างเห็นได้ชัดซึ่งผมไม่สามารถโต้ตอบใดๆได้  สิ่งที่พี่เขาพูดถูกทุกอย่าง
“หึ..น่าขันชะมัด ทั้งๆที่ไม่ชอบที่จะไปสนิทกับใครจริงๆจังๆแท้ๆ” พี่ฝันพูดเสียงแสยะ  สีหน้าแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่เต็มใจเท่าไหร่
“ฉันคิดว่าเธอเป็นคนฉลาดพอ เธอก็น่าจะรู้..และน่าจะดูออก ว่าฉันเป็นเพื่อนสนิทของคิว ฉันพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าฉันสนิทกับคิวมากรองจากเซ็น นั่นหมายถึง..ไม่มีเพื่อนผู้หญิงคนไหนอีกแล้วที่สนิทกับคิว ไปมากกว่าฉัน” พี่ฝันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่กลับเด็ดขาด  คำพูดย้ำเสียงทำให้หัวใจผมกำลังเต้นแรงมากขึ้นและมากขึ้น
“ฉันไม่ต้องการให้คิวสนิทกับใคร ที่ฐานะแตกต่างกันมากขนาดนี้..มันดูจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ เธอว่าไหม”
“พี่..พี่คิว ผมคิดว่าพี่คิวเค้าตัดสินใจด้วยตัวเองได้ครับ” ผมตอบ  มือกำช้อนกับส้อมแน่นจนรู้สึกได้  พี่ฝันหันมาจ้องหน้าผมกลับอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ  แต่เพียงครู่เธอก็หันหน้าไปอีกทางและยิ้มกว้างออกมา
“ฮึ..เธอรู้อะไรเกี่ยวกับคิวบ้างล่ะ ถ้าเธอบอกว่าเธอจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเค้าได้ เธอรู้เหรอว่านิสัยที่แท้จริงของคิวเป็นยังไง เธอรู้เหรอว่าคิวต้องการอะไร เวลาไหนที่เค้าอยากพูดหรือเวลาไหนที่คิวไม่ต้องการจะอยู่กับคนเยอะๆ เวลาไหนที่คิวเสียใจ และคนข้างกายจะต้องปลอบเค้ายังไง เธอรู้อะไร..” พี่ฝันจ้องผมเขม็ง  ในคำพูดเรียบๆนั่นสีหน้าเธอดูต่างจากคำพูดโดยสิ้นเชิง  สายตาเธอดูโมโหและไม่พอใจผมอย่างมาก
“ผม..ผมไม่รู้ แต่เรา..เราบริสุทธิ์ใจ พี่คิวเป็นทั้งเจ้านาย เพื่อน รุ่นพี่ที่ผมรู้ว่าพี่เค้าก็เป็นคนดี” ผมพยายามจะอธิบาย  ผมไม่รู้ว่าพี่ฝันพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร  ต้องการให้ผมเลิกยุ่งกับพี่คิวเพราะฐานะของผมที่ไม่เหมาะอย่างนั้นเหรอ  กับเหตุผลแค่นี้..ทำไมต้องว่าผมแรงขนาดนี้ด้วย
“หึ ฮ่า..เธอแทบไม่รู้” พี่ฝันหัวเราะด้วยท่าทางหยิ่งยโส
“แต่ฉันก็นับถือในตัวเธอนะ ปกติ..คิวไม่สนิทกับใครมากขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกน้องในร้าน เพื่อนในบริษัทหรือใคร แต่เธอเก่งดีนี่..อยากจับคนรวยล่ะสิ” พี่ฝันเบะปากพร้อมกับมองผมด้วยหางตา
“ผม..ผมไม่ได้คิดแบบนั้นนะครับ!” ผมตอบแทบจะทันที  เสียงผมที่ดังขึ้นเมื่อกี้ทำให้ผมรู้ว่าผมกำลังขาดสติ
“คิวมีแค่ฉันและเซ็นเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุด นั่นเพียงพอแล้ว..ฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้ ในชีวิตคิวเคยมีคนสำคัญเพียงไม่กี่คน”
“ปราย..คือผู้หญิงที่คิวเคยรักมากที่สุด เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ถึงแม้ว่าตอนนี้ปรายจะไม่อยู่ แต่คิวก็ยังมีฉันและเซ็น และตลอดมาคิวไม่เคยต้องการใครนอกจากฉันและเซ็น” พี่ฝันย้ำพูดด้วยน้ำเสียงที่กระแทกกระทั้นมากขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าฉันจะต้องทำหน้าที่ของเพื่อนให้ดีที่สุด หรืออนาคตอาจจะได้เป็นมากกว่าเพื่อน นั่นหมายถึง..คิวต้องเฟอร์เฟคที่สุด นั่นคือสิ่งที่คิวเคยเป็น และจะต้องเป็นตลอดไปด้วย” พี่ฝันพูดจบ  เธอสูดหายใจเข้าอย่างแรงก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนและหยิบกระเป๋าใบหรูของเธอสอดเข้าที่แขน  ผมก้มหน้าหลบสายตาของเธอ
“ที่ฉันพูด ไม่ได้จะไล่เธอหรืออะไรหรอกนะ..ฉันแค่อยากเตือนสติ และบอกให้รู้ตัวไว้บ้าง ว่าเธอควรอยู่ในที่ของเธอซะ..ก็เท่านั้น” ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตา  ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ฝันอีก  ผมเจ็บใจ  เจ็บใจมากจนไม่รู้จะตอกกลับไปอย่างไร  ใจผมสั่นจะแทบจะกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว 
“ขอบคุณ..ที่รับฟัง” พี่ฝันพูดเท่านั้นและเธอก็เดินออกจากห้องไป
“อึก..” อยู่ๆน้ำตาผมก็ไหลลง  หยดน้ำตาตกลงที่กางเกงนักศึกษายิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองแปลกไป
“หึ บ้า..อะไรกัน” ผมได้แต่บ่นกับตัวเอง  น้ำเสียงแทบไม่ออกมาจากลำคอ  ผมไม่รู้ว่าผมก้มหน้าอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่  ผมเงยหน้าขึ้นมองจานสปาเก็ตตี้ที่วางอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง  คลายมือที่กำช้อนกับส้อมอยู่ออกเบาๆ  มือผมแดงและสั่นอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่
“.............” ยังคงมีเพียงผมคนเดียวในห้องนี้  น้ำตาของผมหยุดไหลไปนานมากแล้ว  รู้สึกว่าจะสมองจะเบลอๆ  ผมนั่งทบทวนคำพูดของพี่ฝัน  นึกไม่ค่อยออกเท่าไหร่นัก  ตอนนี้จำได้แต่เพียงความเจ็บใจที่มีอยู่เต็มอก  คำถามและความไม่เข้าใจเต็มหัวไปหมด  รู้สึกเหมือนตัน..และหาทางออกไม่เจอ

= = = = = = = =

ณ  เวลาเลิกงาน..
“ไปเค้ก ขึ้นรถสิครับ” พี่ฟ้าพูดบอก  ผมพยักหน้ารับและรีบเปิดประตูขึ้นรถของพี่คิว  พี่ฟ้ากับพี่คิวขึ้นตามมาหลังจากนั้น  รถเคลื่อนตัวออกจากร้านอย่างเงียบๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ทำไม..” พี่ฟ้าหันมาถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“เปล่าครับ” ผมชิงตอบก่อนและยิ้มให้ด้วยเป็นการย้ำคำพูดของตัวเอง
“งั้นเหรอครับ” พี่ฟ้าลดเสียงลง  หันตัวกลับไปนั่งอย่างปกติ  พี่คิวขับรถไปส่งผมที่บ้าน  ตลอดทางเราสามคนแทบไม่ได้พูดอะไรกันเลย
“ขอบคุณครับ” ผมยกมือไหว้ก่อนจะลงมาจากรถ   
“เค้ก” ผมชะงัก  หันไปมองพี่ฟ้าที่ตามลงมาด้วย
“ครับ” ผมหันกลับไปแต่แน่ละว่าผมไม่กล้าสบตาพี่ฟ้าตรงๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า ปรึกษาพี่ได้นะ” พี่ฟ้าเดินเข้ามาจับมือผมไว้ทั้งสองมือ
“เค้กขอโทษครับที่ทำให้พี่ต้องเป็นห่วง แต่เค้ก..ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” ผมบอกพร้อมกับยิ้มตอบให้หน่อยๆ
“เค้กครับ..” พี่ฟ้าย้ำเสียง  ตาจ้องผมเหมือนกับพี่ชายคนหนึ่งที่กำลังเป็นห่วงน้อง  ผมยิ้มกว้างมากกว่าเดิมอีกครั้ง
“เค้กไม่เป็นอะไรจริงๆครับ” ผมย้ำบอก
“เฮ้อ..โอเคครับ ไม่บอกก็ไม่เป็นไร แต่พี่อยากให้เค้กรู้ไว้ ว่าพี่พร้อมจะเป็นที่ปรึกษาให้เค้กเสมอนะครับ” พี่ฟ้ายิ้มน้อยๆ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบ
“ไปนะครับ ฝันดีนะ” พี่ฟ้าก้มหน้าลงมาทำท่าจะหอมแก้มผม  ผมเอียงหน้าหนี


ปี๊ม !


“อ๊ะ” ผมกับพี่ฟ้าสะดุ้ง
“ไอ้หลานบ้า” พี่ฟ้าบ่น
“ไปนะ” พี่ฟ้าลูบแก้มผมเบาๆก่อนเดินกลับไปที่รถ  ผมเดินเข้าบ้าน  ล็อกบ้านเรียบร้อยแล้วรถของพี่ฟ้าถึงเคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้านผมไป

= = = = = = = =

7:30 น. ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
~เอลเดอะไวน์ เอลเดอะไวน์~
เสียงเพลงที่พี่ฟ้าเป็นคนเปิด  คลอเสียงอยู่เบาๆ  แม้กระทั่งยืนอยู่ที่ด้านนอกร้านก็ยังได้ยินเพราะบริเวณด้านนอกมีลำโพงเล็กๆติดซ่อนไว้ในทุกมุม
~Every morning you greet me
Small and white clean and bright ~
“เอ๊ะ..ด ดีครับ” ผมทักพี่คิวที่มาหยุดยืนอยู่ตรงสวนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ 
~You look happy to meet me~
“.............” ผมยืนนิ่งชะงักไป  พี่คิวเองก็เช่นกัน  เนื้อเพลงที่กำลังเปิดช่างขัดกับสถานการณ์จริงของผมในตอนนี้เสียเหลือเกิน 
“เพลง..เพราะเนอะ” ผมยิ้มแหยบอกอีกฝ่าย
“มันคงกำลังขาดอากาศหายใจ” พี่คิวพูด  ตามองลงต่ำมาที่มือของผม  ผมตกใจรีบมองตามสายตาของพี่คิว
“อ๊ะ ขะ..ขอโทษครับ” ผมตกใจเมื่อเห็นน้ำล้นออกมาจากต้นไม้เยอะมาก  ผมจึงรีบวิ่งไปปิดก๊อกน้ำอย่างลุกลี้ลุกลน   
“ขอตัวครับ” ผมก้มหัวบอก
“เดี๋ยว” พี่คิวเรียกไว้  ผมชะงัก
“บอสให้มาตามไปกินอาหารว่าง” พี่คิวบอก
“ครับ” ผมพยักหน้าและก้าวขาจะเดินต่อ
“ซีดีของฉันล่ะ” ผมชะงักอีกครั้ง
“เดี๋ยวผมจะรีบเอามาคืนให้พรุ่งนี้ครับ” ผมตอบแต่ไม่ได้หันกลับไปมองหน้าพี่คิว  รอบตัวเราเงียบมากแล้วพี่คิวเองก็เงียบด้วยทำให้ผมไม่กล้าพูดอะไรออกไป
“ดูจบแล้วงั้นเหรอ” พี่คิวเอ่ยถามขึ้น
“ครับ” ผมตอบทั้งทั้งที่ยังคงยืนหันข้างให้อีกฝ่าย
“คงยังไม่จบสินะ” พี่คิวพูดเหมือนรู้  ใช่ครับ..ผมยังไม่ได้ดูสักแผ่นนอกจากเรื่องอาลาดินที่พี่คิวเปิดให้ดูที่โรงพยาบาลในวันนั้น  ผมเงียบเพราะดูเหมือนพี่เขาจับไต๋ผมได้อีกแล้ว
“เป็นอะไร” อีกฝ่ายถาม  ประโยคนี้ยิ่งทำให้ผมไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้อีก  ฟังๆดูแล้วมันดูจะแปลกๆเพราะผมควรจะอธิบายอย่างนั้นเหรอครับว่าผมกำลังเป็นอะไร
“ทำไมจะต้อง เกร็งมากขนาดนั้น..ทุกทีต้อง ต่อปากต่อคำนี่” พี่คิวว่าด้วยน้ำเสียงสงสัย  ผมยืนนิ่งตัวแข็งมากกว่าเดิม
“ขอ..โทษ” ผมบอก
“ขอโทษทำไม” พี่คิวเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“พี่มีอะไรอีกไหมครับ” ผมถามด้วยเสียงแทบไม่ออกมาจากลำคอ  ผมกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนกดดันจากอะไรสักอย่าง  ผมเงยหน้ามองหน้าพี่คิวและพยายามทำทุกอย่างให้เป็นปกติ  พี่คิวไม่ตอบอะไรอีก  เราทั้งสองคนยืนเงียบด้วยกันทั้งคู่ไปเกือบสิบวินาที
“งั้นผมขอตัว” ผมบอกและรีบเร่งเท้าเดินหนีออกมา

..................>>>><<<<.................

ตอนนี้งานหลายอย่างเยอะแยะกำลังรุมเร้า  จากที่บอกว่าจะลงให้วันเสาร์  เบบี้จึงต้องมาลงให้วันนี้แทนค่ะ  และเบบี้จะมาลงให้อีกครั้งในวันอาทิตย์หรือวันจันทร์ที่จะถึงนี้  จะพยายามมาลงให้ได้ตามวันดังกล่าว  ช้าที่สุดน่าจะเป็นวันจันทร์ที่ 6 นี้นะคะ

ขอบคุณค่ะ
เบบี้..

[iforgive]

โดนเข้าซะแล้ว  เฮ้อออ พิษรักแรงหึงของผู้หญิงนี่ช่างร้ายแรงจริง ๆ

[tonkhaw]

ฝันคิดว่าคนดีที่ไหนได้ก็พวกไฮโซ

ชอบดูถูกคนอื่นนี่เอง ชิ

[takara]

สงสารเค้กจังเลยอะ ฝันเธอมันแย่มาก

[kinjikung]

น้องเค้กหงอยเลย 
นางพี่ฝัน เป็นไฮโซปากร้ายมาก แถมชอบดูถูกน้องเค้กอีก 

[greensnake]

เง้อออ พี่ฝันแปลงร่างซะแล้ว จากสาวงามเป็นมารร้าย
แสดงว่าพี่ฝันต้องเห็นอะไรที่สองคนนี้ไม่เห็นแน่เลย
สงสารน้องเค้กจังเลย โดนว่าอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้
เหมือนเค้กเป็นเด็กไปเลย ตอบโต้ก็ไม่ได้
พี่คิวรีบปลอบใจเด็กน้อยโดยด่วน
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 

[Cacao]

เป็นตอนที่ทำให้ปวดหัวใจแทนเค้กมาก TT ทำไมผู้หญิงในนิยายวายต้องเป็นแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ
เค้าเกลียดผู้หญิงงงงงงในนิยายวายยยยย !! ไป๊ๆ นี่มันไม่ใช่ที่ของพวกแก TT สงสารเค้กมาก
ตอนโดนดูถูกนั่นมันเจ็บปวดเกินไป ไฮโซนี่ก็รวยและหยิ่งจนน่าหมั่นไส้ รู้บ้างไหมว่านี่มันนิยายวาย
ชะนีแบบแกไม่มีสิทธิ์ 55555555 คนอ่านบ้าบอสติแตกไปแล้ว อยากให้คิวรู้ความจริงไวๆ

[arling]

อยากอ่านภาคพี่คิวบ้างอ่ะ พลีสสสสสส

[pak_kikkok]

ฝัน เธอร้ายกาจมากอ่ะ  มาทำให้น้องเค้กน้ำตาตก โกรธอ่ะๆ 
โอ้ยตอนนี้สงสารน้องเค้กสุดๆอ่ะค่ะ    กินข้าวพร้อมน้ำตากันเลยทีเดียว
 
พี่คิวจะรู้ไหมว่าเพื่อนตัวเองแย่ขนาดนี้อ่ะ โกรธ ๆ ๆ 
น้องเค้กไม่ร่าเริงเลยอ่ะ พี่คิวตอนท้ายๆ แอบหึงอาตัวเองรึเปล่า คริๆ ๆ 
พี่คิวรีบมาง้อน้องเค้กนะ (เค้าไปทะเลาะกันตอนไหนไม่ทราบ 555)

[THiiCHA]

อิพี่ฝันเปิดตัวได้ร้ายสุดๆ ผิดคาด ช็อคสนั่นวงการเลยอ่ะ
เสแสร้งได้น่าตบมาก กล้าดียังไงมาทำน้องเค้กเค้าร้องไห้  !!!!!
แหมกระแดะซะ อยากกระชากหัวมันมาจุ่มถังข้าวแกงมากๆค่ะ
สวนสัตว์ที่ไหนปล่อยชะนีบ้าออกมารกโลกแถวนี้เนี่ยยยย
นิสัยนะแบบนี้นะมันน่าจับตอนซะให้หมด....จะได้หายคัน 

โอ๋ๆๆ กอดปลอบน้องเค้ก ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเค้กจะร้องไห้ ปกติน้องเป็นคนเข้มแข็งแล้วก็มองโลกในแง่ดีมากๆ
อาจจะมีปมบ้างเรื่องฐานะทางบ้าน แต่นี่แสดงว่าน้องคง...ฝืน..จนสุดทนแล้ว 
ถ้าอยู่ใกล้แล้วมันเหนื่อยใจนัก....ก็ลองถอยออกมาสักก้าวสองก้าวก็ดีนะ
เผื่อจะได้เห็นใครบางคนแดดิ้น เพราะชีวิตขาดสีสันในวันที่น้องไม่อยู่

จัดบวก รอตอนต่อไปจ้า ; )
 

 

[Horizon]

เค้กอย่าไปยอม คนอะไรนิสัยเลว
สงสารเค้ก ควรปรึกษาพี่ฟ้าซะ
+1

[NOoTuNE]

  ตรูว่าแล้วอินางฝันมันต้องดีแตก อิชะนีไฮโซ     ต้องมาเจอชะนีสลัมแบบตรูนี่

บังอาจมาทำน้องเค้กร้องไห้ ไม่เอาลูกน้องเค้กไม่ร้องลูก 

[momijijung]

ตัวร้ายโผล่แล้ว น่าหมั่นไส้มาก 

[ณ ที่เดิม™]

ดูจากการกันท่าซะขนาดนี้ ชะรอยชะนีนางนี้คงหลงรักคิวนั่นแหละ
ไฮโซแล้วไง อย่าให้เจอนะคนแบบนี้ 

แต่ก็นะเค้กน่าจะตอบโต้บ้าง ไม่ใช่นิ่งๆแล้วร้องไห้แบบนี้
อ่านตอนนี้แล้วขัดใจอยากจะลากฝันไปกระทืบ 

[pochu52]

อิจฉาสินะพี่ฝน อิจฉาที่พี่คิวให้ความสำคัญกับน้องเค้กมากกว่าตัวเอง คงเป็นพวกเพื่อนสนิมคิดไม่ซื่อละสิ

[nunamicky]

ต้องขอบคุณพี่ฝันที่ทำตัวแบบนี้
เราว่ามันต้องเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาของทั้งคู่ในเรื่องความรักแหงม

[Tiamo_jamsai]

  ::ฝันเเรงอะสงสารเค้ก

[pukpra]

โถ น้องเค้กใจเสียเลย โอ๋ๆๆๆๆ พี่คิวปลอบด่วน

[Joobperman]

 
คุณเธอฝันนี่..ช่างคิดเข้าข้างตัวเองเหลือเกินนะ ว่าเป็นคนสำคัญของพี่คิว
ช่างไม่ดูตัวเธอเองซะบ้าง เธอเคยเป็นรองเพื่อนสนิทเธอมายังไง ก็จงเป็นรองเขาต่อไปเถอะ เช๊อะ!!!
    ...ทำเอาน้องเค้กของช้านนน...จิตตกไปเลย...

เอาหน่า..น้องเค้ก ถือซะว่า คุณเธอเป็นบันไดก้าวแรกให้เหยียบ (เน้น..เน้น..ให้เหยียบ)
ที่น้องเค้กจะต้องเจอยิ่งกว่านี้กับครอบครัววุ่นๆของอีตาพี่คิว

[rujaya]

นังฝันนี่ท่าจะศพไม่สวยซะละ  ทำเค้กร้องไห้ เดี๋ยวมันจะโดน 

[CarToonMiZa]

ฝันเธอแย่มาก
ที่มาพูดแบบนี้
ทำมัยคิวไม่ได้ยินนะ

[LimousinX9]

 - -มาและแบบฉบับนางเอก   เบื่อผู้ชายมันโง่จริงๆ