หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[ordinarykwon]

ง่า ดีใจที่ เบบี้อัพนะ
แต่  อึดอัด เซ็งเป็นอย่างมาก เพราะ
นังฝัน!

กรี๊ดดดด นังมาร ทำน้องเค้กช้านอึดอัด อยากเข้าไปตบๆสั่งสอน บังอาจแบ่งชั้นวรรณะ
ฟ้องคิว ฟ้องฟ้า นังฝันมันเลว แล้วความจริงจะเปิดเผยเมื่อไหร่เนี่ย
ชักเริ่มเป็นห่วงน้องเค้กที่รักของพี่มากๆ 

[gupalz]

ว่าแล้วว่าฝันมันต้องเปนตัวร้ายแน่

[KaniSui]

...ยัยฝันนี่ต้มน้ำเดือดล่ะ มาม่าลงไปด้วยแล้วมั้งนั่น
น้องเค้กน่าสงสารอ่า ใจตัวเองยังไม่ทันได้รู้เลย ยังต้องมาเก็บกดเอาไว้อีก งื้อออออออออ

ปล.พี่คิวนั่นหึงใช่มะ? ที่บีบแตรน่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

[Cc-kun]

เริ่มตื่นเต้นแล้ว!

[Mura_saki]

ไม่เป็นไรนะเค้ก

[mg175]

  เป็นกุหน่อยไม่ได้  แม่จะตบให้ นังฝัน

กร๊ากกกกก พี่คิวกะน้องเค้ก ชอบกันแล้วแบบไม่ทันได้ตั้งตัว 

[sukie_moo]

โอ้ ฝัน นึกว่าจะใจดีๆ ร้ายกว่าที่คิดนะเนี่ย

[sneer]

น้องเค้กน่ารักจัง

[mundoo]

นั้นไงยัยฝัน....ว่าแล้วว่าต้องเป็นคนนิสัยไม่ดี
เกลียดฝันอ่ะ
สงสารน้องเค้กที่โดนว่าแบบนั้น

[♫~Eristneth~♪]

  จี๊ดแทน

ฝัน  ขอบคุณที่รับฟัง พูดมาได้เนอะ 

[THE MIN]

เหอออออ

อึดอัดใจแทน

[BBellza]

นั้นไงฝัน....ว่าแล้วว่าต้องเป็นคนนิสัยไม่ดี

เค้กไม่เป็นไรนะคับ

[nemesis]

มารออ่านต่อออออออ

[KURATA]

ตอนแรกนึกว่าเจ๊ฝันนี่จะดีกว่านี้ซะอีก
แต่ตอนนี้อยากจะ  จริง ยัยฝันสยอง
เฮ่อ ปวดตับแทนเค้ก

[nn~~NN]

ว่าแล้วว่าชีต้องร้าย 

[Cupcake]

อยากจะร้องไห้ตามเค้กเลย น่าสงสารอ่ะ ทําไมอยู่จะต้องเจอคนพูดใส่แบบนี่ั

[lookfa]

เค้กของพี่  โธ่ๆ 
แล้วจะทำไงล่ะทีีนี้ ออกจากงานไปเลยดีไหมลูก
พี่เอาใจช่วยค่ะ

อินหนัก

[lollionlypop]

โถ น้องเค้ก .. TT

[zine]

เค้กยังไม่ทันรู้ความสึกตัวเองเลยว่ารักพี่คิวไหม
กับมาเจอนางฝันกันท่าซะแล้ว มีการว่าด้วยถ้าครบคนจนกลัวพี่คิวไม่เฟอร์เฟค
ทำไมนางฝันต้องแบ่งชนชั้นวรรณะด้วย ยังไงเกิดมาก็เป็นคนเหมือนกัน มีใครเลือกเกิดมาได้มั้งว่ารวยจน
ขนาดตัวพี่คิวยังรู้เลยว่าคบใครดีไม่ดี แล้วแกมีสิทธิ์อะไรมาคิดแทนพี่คิวว่าคบเค้กไม่เหมาะไม่ดี
อิจฉาที่เค้กกับคิวสนิทกันมากกว่าตัวเองที่คบมานานนะซิ การมาของฝันคงเป็นตัวกระตุ้นทั้งคู่ให้รู้หัวใจตัวเองเร็วขึ้น
เพราะพี่คิวคงรู้สึกแปลกที่อยู่ดีๆเด็กที่เคยต่อปากต่อคำกลับตัวเองตลอด คอยทำให้ตัวเองสบายใจ  มาทำท่าทีเกรงอึดอัดใส่ ไม่ยิ้มสบตาเหมือนทุกครั้ง
แล้วคงเริ่มสงสัยว่าเค้กเป็นอะไรไป เชื่อเถอะพอเค้กเริ่มห่างๆทำตัวแปลกๆพี่คิวต้องเริ่มรู้สึกตัว แล้วกังวล ห่วง จนในที่สุดคงรู้ว่าความรู้สึกนี้ในหัวใจคืออะไร
แค่เค้กหลบตาพี่คิวยังรู้แล้วไม่ชอบ แค่เค้กป่วยเกือบตายยังห่วงคอยทำอาหารมาให้ที่โรงบาลถึงจะว่ารับผิดชอบเพราะอาหารตัวเองก็เถอะ แค่เกือบโดนอาฟ้าหอมแก้มยังบีบแกรถห้ามโดยไม่รู้ตัว
ยังไงพี่คิวคงหนีไม่พ้นเค้กล่ะนะ ขอให้ทั้งคู่รู้สึกตัวเองเร็ว ก่อนจะสายไป
 
 

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

คิดว่าฝันจะเป็นคนดีมาตลอด
จนถึงตอนนี้
ไม่น่าเลยจริง ให้ตายเหอะ

[Poseidon]

หึ ในทีสุดก็เผยร่างแฝงออกมาแล้วนะยัยฝัน  หึ  เป็นปีศาจที่มาสารถคงเค้าความเป็นคนดีได้เเนบเนียนจริงๆนะ
ฮ่าๆๆๆ  อินจัด ก็สงสารเค้กที่ต้องร้องเพราะยัยป้าฝันนั่น ฮึ่มๆๆๆๆ

[kasarus]

ขอบคุณมากนะฝัน ที่ช่วยทำให้คิวแสดงความเห็นใจเค้กออกมา เหมือนเธอเป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเคมีของคนทั้งคู่ ขอบคุณอีกครั้งจากใจ

[ChiOln]

รู้สึกแย่แทนเค้กเลย

[NCJung]

เข้าใจเค้กเลยอ่ะ ที่โดนดูถูกแบบนั้น

[snice_cz]

เกลียดฝันอ่ะ ที่แท้ก็น่านะชอบดูถูกคนอื่นน่ะแหละ อยากอ่านภาคพี่คิวบ้างอ่ะ ว่ารู้สึกไง เค้กตอนนี้อึดอัดแทนจริงๆ

[watcharet]

อยากอ่านต่ออ่ะๆ สงสารเค้กอ่ะๆ

[ZooS]

เค้กแอบลาออกไปเลย พี่คิวจะได้รู้ใจตัวเองซะที ^^

[เบบี้]

~32~

~ฉันไม่ต้องการให้คิวสนิทกับใคร ที่ฐานะแตกต่างกันมากขนาดนี้..มันดูจะไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ เธอว่าไหม~
“เค้ก..”
~หึ..เธอรู้อะไรเกี่ยวกับคิวบ้างล่ะ ถ้าเธอบอกว่าเธอจะเป็นเพื่อนที่ดีกับเค้าได้ เธอรู้เหรอว่านิสัยที่แท้จริงของคิวเป็นยังไง เธอรู้เหรอว่าคิวต้องการอะไร เวลาไหนที่เค้าอยากพูดหรือเวลาไหนที่คิวไม่ต้องการจะอยู่กับคนเยอะๆ เวลาไหนที่คิวเสียใจ และคนข้างกายจะต้องปลอบเค้ายังไง เธอรู้อะไร..~
“เค้ก!”
~ถ้าฉันจะต้องทำหน้าที่ของเพื่อนให้ดีที่สุด หรืออนาคตอาจจะได้เป็นมากกว่าเพื่อน นั่นหมายถึง..คิวต้องเฟอร์เฟคที่สุด นั่นคือสิ่งที่คิวเคยเป็น และจะต้องเป็นตลอดไปด้วย~
“ห๊ะ..อะ อะไร” ผมสะดุ้ง  หันกลับไปมองหน้าแก้วทันทีที่ได้สติ
“เป็นอะไรอ่ะ แก้วเรียกตั้งหลายรอบแล้วนะ” แก้วคิ้วขมวด  จ้องหน้าผมอย่างสงสัย
“เหม่อหาไรวะ..ทำไมมึงไม่จด ถ้ามึงไม่จดแล้วกูจะลอกใคร” พีทว่าด้วยหน้าตาจริงจัง  ในมือยังคงกดโทรศัพท์มือถือเล่นเกมอย่างเมามัน
“เออ เปล่า..ถึงไหนแล้วอ่ะแก้ว” ผมเหลือบดูสมุดจดของแก้ว
“อาจารย์สั่งให้ทำใบงานในห้องแล้ว เค้าให้พักได้สิบนาที” แก้วบอก
“เหรอ” ผมพยักหน้ารับ
“ไปเอาใบงานสิ” ผมสั่งพีท
“เดี๋ยวไอ้โมเป็นคนแจก มึงไม่เห็นรึไง” พีทพยักหน้าไปทางโมที่กำลังแจกใบงานให้เพื่อนๆในคลาสอยู่
“ออ..เหรอ” ผมพยักหน้ารับอีกครั้ง
“เค้ก..” แก้วเรียก
“หื้ม” ผมขานตอบ
“เป็นอะไรรึเปล่า” แก้วถาม
“เปล่าหนิ” ผมส่ายหัวและยิ้มให้เธอ
“แน่เหรอ แล้วเหม่ออะไร..หน้าเค้กเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา นึกว่าเราเป็นเพื่อนกันมากี่ปีกัน..ทำไมแค่นี้แก้วจะดูไม่ออก” แก้วบ่นด้วยน้ำเสียงน้อยใจเล็กน้อย  ผมเงียบ  ไม่กล้าหันไปสบตาแก้วเต็มตา
“งั้นมึงเป็นห่าไรวะ บอกพวกกูดิ..หรือว่ามึงโดนแกล้ง..ใคร เดี๋ยวกูจัดเพื่อนกูไปกระทืบแม่ง” พีทพูดแต่ตายังคงสนใจแต่โทรศัพท์มือถือของตัวเอง  ผมได้แต่ส่ายหัวยิ้มๆ
“จะบ้ารึไงล่ะ ไอ้นี่หนิ” ผมว่ามัน
“งั้นแล้วมึงเป็นอะไรล่ะ” พีทกดหยุดเกมแล้วหันมามองหน้าผมด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“มีความรักเหรอ” O__O ผมหันขวับมองหน้าแก้วทันทีทันใด  แก้วยิ้มกว้างตอบให้
“ใช่ไหม มีความรักใช่ไหม..” แก้วยิ้มไม่หยุด
“เฮ้ย..จริงอ่ะ มึงรักใคร!” พีทถามเสียงดัง  ทำให้เพื่อนๆที่นั่งอยู่แถวหน้าหันมามองผมกันหมด
“เปล่านะ” ผมรีบส่ายหัวตอบเสียงแข็ง  แต่เพื่อนๆต่างอมยิ้มกันหมด
“เปล่าอะไร เดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวทำหน้าคิดหนัก เดี๋ยวถอนหายใจ เดี๋ยวส่ายหัว เดี๋ยวยิ้ม..ไม่ตกหลุมรักใครแล้วมันหมายความว่าอะไร” แก้วพูดแกมบ่น  ผมเริ่มกลัวความคิดแก้วขึ้นมา  เพราะแก้วเป็นเพื่อนที่สามารถอ่านความคิดผมออกได้มากที่สุด
“เปล่านะแก้ว” ผมย้ำ
“พูดอยู่นั่นแหละเปล่าๆๆ..เค้กรู้ไหม ตอนที่เค้กตกหลุมรักหยกแต่ก่อน เค้กก็ทำหน้าแบบนี้แหละ แล้วก็พูดว่า เปล่านะแก้ว..เปล่านะแก้ว” แก้วแซวไม่หยุดพร้อมกับส่ายหัวไปมา
“เค้ก เค้กเป็นอย่างนั้นจริงๆเหรอ” ผมพูดด้วยความตกใจกระทั่งรู้สึกแปลกใจเพราะผมก็ไม่ทราบมาก่อนว่าผมเคยเป็นอย่างนั้น  แก้วพยักหน้าตอบ
“เค้ก..เปล่า เปล่าสักหน่อย แก้วทำหน้าแบบนั้นทำไมเล่า” ผมว่า  อยู่ๆก็รู้สึกหน้าแดงขึ้นมา  แล้วทำไมผมจะต้องหน้าแดงด้วยละครับนี่!
“เฮ้ย จริงดิแก้ว..อะไรวะไอ้เค้ก มึงหลงรักใครเนี้ย แล้วเค้ารู้รึเปล่า..คนไหน สวยเปล่าวะ” พีทยิ้มกว้างซักผมซะเสียงดังลั่น  แถมมันยังเอามือมาตบไหล่ผมเหมือนดีใจซะไม่มี
“เปล่าเว้ย ห่าพีท” ผมปัดมือมันออก
“ฮันแน่..หูแดงแป๊ดเลย กร๊าก” พีทหัวเราะร่า  แจ็คที่นั่งอยู่ข้างๆพีทเองก็ขำไปกับเขาด้วย
“ไอ้บ้า ปวดฉี่..ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้  เดินหนีเสียงแซวจากพวกเพื่อนออกมาในทันที

~ตกหลุมรัก  รัก..รักอย่างนั้นเหรอ~

“อะไรวะ” ผมขยี้หัวตัวเอง..เป็นอะไรกัน  เมื่อกี้นี้ผมมัวแต่นึกถึงเรื่องของพี่คิว  นั่งนึกถึงคำพูดที่พี่ฝันพูดว่าในวันนั้นจนแทบไม่เป็นตาเรียน  แต่..ผมทำหน้าแบบที่แก้วพูดมาตลอดเลยอย่างนั้นเหรอครับ  ไอ้อาการคิ้วขมวด  ส่ายหัว  คิดหนักและยิ้มอะไรนั่น  ผม..เป็นบ้าอะไรไปแล้วอ่ะ

~รักใคร  รัก..พี่คิวเหรอ  ชอบ..พี่คิวเนี้ยนะ!?~

“เอ๊ะ..” T__T ตึก..ตึก  ตึก  ๆ  ๆ  ๆ  ๆ
“อะไรกัน” ผมจับหน้าอกของตัวเอง  ทำไมหัวใจต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย  ไม่นะ..เอิ่ม (=//=) (>_<)
“ไอ้เค้ก เป็นไรวะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองพวกเพื่อนๆในคลาสที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ  ตอนนี้ผมขาอ่อนทรุดลงนั่งที่บันไดแล้วเรียบร้อย
“ป..เปล่า” ผมตอบและหันหน้ากลับมา
“แล้วมึงหน้าแดงทำไม ปวดขี้ป่ะเนี้ย” พวกเพื่อนหัวเราะเยาะกันใหญ่
“เปล่าเว้ย ไปไกลๆเลยไป” ผมไล่ด้วยรู้สึกหงุดหงิด
“เออ ไอ้เชี้ยนี่..” พวกมันพูดส่งๆก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไป
“น..หน้าเราแดงเหรอ ไม่จริงอ่ะ” ผมจับหน้าจับตาตัวเอง  พอนึกขึ้นได้จึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปส่องกระจกในทันที  ด..แดงอย่างที่พวกนั้นว่าจริงๆด้วย  หูก็แดง..ไม่น้า  หนูเป็นอะไรอ่ะแม่  นั่นมันผู้ชายนะ !

= = = = = = = =

14:30 น.  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“บลูเมาน์เท่น คอฟฟี่ มอคคาครับ” ผมหยิบแก้วเสิร์ฟให้ลูกค้า
“นี่..บรั่นดี คอฟฟี่เชกครับ” ผมยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ” ลูกค้ายิ้มกลับให้
“สั่งอาหารเพิ่มเติมเรียกพนักงานได้เลยนะครับ” ผมยิ้มพร้อมกับก้มหัวให้เธอสองคนอีกครั้งก่อนจะเดินออกมา
“พี่หมีๆ..” พี่ซีวิ่งหน้าตั้งออกมาจากห้องครัว
“องค์ลง ไปด่วนเลยค่ะ” พี่ซีพูดบอกพี่หมีด้วยสีหน้าไม่ดี  เอ่อที่จริง..ไม่ดีอย่างมากต่างหากละครับ
“เตรียมเก็บศพพี่ด้วยล่ะ หึ” พี่หมีพูดแกมหัวเราะพร้อมกับเดินเข้าห้องครัวไปอย่างรู้งาน
“เฮ้อ..ตายแน่ๆ” พี่ซีส่ายหัวหน้าเครียด
“ทำไมเหรอครับ” ผมถาม  เชฟที่อยู่วันนี้เป็นเวรของพี่คิว  แน่นอนว่าถ้าเชฟจะเหวี่ยงจนลูกน้องเข้าไม่ถึงคงไม่ใช่พี่เซ็นเป็นแน่
“เมื่อเช้าน่ะสิ พี่ไม่ได้มาทำงาน พี่ฟ้าเลยลองให้พนักงานบัญชีคนใหม่มาทำแทนพี่ไปก่อน แต่กลายเป็นว่าคิดบัญชีผิด ตอนนั้นพี่ฟ้าไม่อยู่..น้องคนนั้นโดนพี่คิวด่าเละไปเลยอ่ะ น่าสงสารมาก..พอพี่กลับมาน้องเค้าก็ร้องไห้ขอกลับบ้านไปเลย” พี่ซีเล่า  ผมยิ้มขยาดอย่างนึกภาพออก
“แถมเมื่อกลางวัน ทางบ้านพี่คิวโทรมาอีก แล้วไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกัน..เนี้ย พี่คิวเลยเหวี่ยงตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้แหละ นานๆจะพูดออกมาที น่ากลัวอ่ะ..พูดทีพี่สะดุ้งที” พี่ซีทำหน้าขยาดตาม
“เหอะๆ” ผมยิ้มแหยเพราะพอจะนึกภาพออกซึ่งมันน่าขนลุกแค่ไหน  พี่คิวเป็นคนตาดุและสายตาหยิ่งมาก  ยิ่งตอนนี้พี่คิวไม่ยอมโกนหนวดด้วยแล้ว  ถึงแม้ว่าจะตัดผมให้สั้นเพราะโดนพี่ฟ้าบังคับไว้  แต่ไอ้หนวดนั่นก็ยิ่งเสริมให้พี่เขาหน้าโหดไปกว่าเดิม  นี่ตกลง..เชฟ หรือ นักโทษกันแน่นะครับ
“ซี..” พี่หมีเดินออกมาจากห้อง  หน้าเครียดกว่าตอนที่เข้าไปอีก
“เมื่อวานใครเป็นคนล้างค็อกเทลเช็คเกอร์” พี่หมีมองหน้าพี่ซี
“ก็รู้ว่าถ้าล้างไม่สะอาดมันจะส่งผลถึงพวกเราด้วย” พี่หมีกัดฟันพูด  ถลึงตาใส่
“ซี..ซีไม่รู้อ่ะ” พี่ซีรีบบอก  ผมรีบส่ายหัวเป็นการบอกพี่หมีด้วย
“โอเค ช่างมัน” พี่หมีถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมกับหลับตาลงอย่างใช้สติ
“ซีดูแลลูกค้าแทนเค้ก บอกให้กัสเตรียมมารับอาหารไปเสิร์ฟลูกค้า..เค้กตามเข้ามา” พี่หมีสั่ง
“ค่ะ” พี่ซีพยักหน้าตอบ  ผมรีบตามพี่หมีเข้าไปถึงแม้ว่าจะไม่อยากเข้าไปมากแค่ไหนก็ตาม  แต่ตอนนี้หน้าที่ก็คือหน้าที่  เราไม่ควรจะเอาความคิดฟุ้งซ่านส่วนตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวทำให้งานเสีย
เมื่อผมเข้ามาในห้องครัว @___@ บรรยากาศอึมครึมมากครับพี่น้อง  ผมเริ่มมือสั่นและใจเต้นแรง
“เดี๋ยวถ้าพี่สั่งอะไร ให้ไปหยิบอันนั้นนะ..อุปกรณ์น่ะ เข้าใจไหม” พี่หมีกระซิบที่ข้างหูผมเหมือนไม่ต้องการให้เสียงไปดังรบกวนพี่คิว
“ครับ” ผมกระซิบตอบ  ผมยืนเกร็งทิ้งระยะห่างพี่หมีไว้เพียงไม่กี่ก้าว  พี่หมีเข้าไปยืนอยู่ใกล้เคาร์เตอร์  ส่วนพี่คิวกำลังชงกาแฟอยู่อย่างเงียบๆ  รังสีอำมหิตของพี่เขาแผ่ซ่านไปทั่วห้องครัว
“เหล้าจิน” พี่คิวพูดขึ้น  ผมยืนอย่างไม่เข้าใจ  เหงื่อเริ่มออกที่มือด้วยความรู้สึกกดดันมากกว่าเดิม
“เค้ก..หยิบเช็คเกอร์กับแก้วไฮบอลล์” พี่หมีสั่ง  ผมพยักหน้ารับและรีบทำตาม  ผมพอจำประเภทของแก้วกับอุปกรณ์เครื่องชงได้เกือบทุกอย่างแล้ว  ตรงส่วนนี้จึงไม่ค่อยมีปัญหานักแต่ผมยังอดประหม่าไม่ได้อยู่ดี  พี่หมีเตรียมส่วนผสมให้พี่คิว  ผมรีบนำแก้วและเชคเกอร์ไปวางไว้ให้
“เตกีลาสีขาว” พี่คิวพูดสั่งลอยๆ  มือกำลังผสมส่วนผสมเครื่องดื่มของของเดิมอยู่อย่างตั้งใจ
“จิ” พี่คิวสบถเสียงเบา  คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากันเป็นปม
“ที่บดกับแก้วไวน์แดง” พี่หมีหันมาบอกผม  ผมพยักหน้าและรีบทำตาม  พี่หมีเตรียมส่วนผสมเหมือนเดิม  พอผมหยิบแก้วมาได้ก็นำไปวางไว้ใกล้มือของพี่หมีเพื่อที่จะหยิบได้สะดวกมือ
“บอสโทรมารึยัง” พี่คิวถามขึ้น  ผมมองหน้าพี่หมีทันที
“ยังครับ” พี่หมีตอบ
“ต่อโทรศัพท์ให้หน่อย” พี่คิวสั่ง  พี่หมีหันไปกดโทรศัพท์ที่ติดอยู่ที่ผนังห้อง  พี่คิวเหลือบตาขึ้นมามองผมเพียงครู่หนึ่งแล้วก้มลงผสมเครื่องดื่มต่อ  พี่หมีกดเปิดระบบสปีกเกอร์โฟน
“ฮัลโหล ว่าไง” พี่ฟ้าพูด
“ไอ้เซ็นบอกว่าบลูเมาน์เท็นหมดได้สองวันแล้ว ตกลงคุณติดต่อแล้วรึยัง..” พี่คิวพูดไปในขณะเดียวกันมือยังคงทำการผสมเครื่องดื่มอยู่ด้วย
“เมื่อกี้ตัวแทนบอกว่าส่งไปที่ญี่ปุ่นหมดแล้ว ทางเราลูกค้ารายเล็ก..มันบอกว่าเหลือแต่สายพันธุ์ที่จะส่งไปอเมริกาน่ะ” พี่ฟ้าตอบ
“ผมต้องการอาราบีก้าพันธุ์ดี..ภายในห้าวันนี้ ที่ไม่ใช่ส่วนที่ต้องเหลือส่งไปที่อเมริกา คุณรีบติดต่อไปซื้อจากญี่ปุ่นมาให้ได้..ไม่งั้นผมจะให้คุณบินไปจาไมก้าเอง” พี่คิวว่าด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด
“เออ!” พี่ฟ้ากระแทกเสียงและตัดสายไป  พี่หมียิ้มแหยๆให้ผม


กริ๊ง~


“One Warm Amaretto Di Saronno” ผมยืนค้าง  มองหน้าพี่ซีที่เดินเข้ามาพูดรัวและเร็วมากด้วยน้ำเสียงขั้นเทพ 
“ใคร” พี่คิวถามกลับแต่กลับไม่เงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่ซี
“มิสเตอร์เคลค่ะ” พี่ซีตอบ  พี่คิวพยักหน้าส่งๆอย่างเข้าใจก่อนที่พี่ซีจะนำเอากระดาษที่จดออร์เดอร์ไปเสียบที่ประจำ  ผมยืนนิ่ง  จำเมนูที่พี่ซีพูดเมื่อกี้ไม่ได้  ที่จริงผมฟังแทบไม่ออกด้วยซ้ำเพราะพี่ซีพูดสำเนียงดีเกินไปนะครับ 
“ไปเตรียมแก้วซิเค้ก” พี่หมีสั่งและพี่เขาคงลืมไปว่าต้องบอกอุปกรณ์ให้กับผมเสียก่อน
“ข..ขอโทษครับ” ผมเอ่ยหน้าเสีย  พี่คิวกับพี่หมีชะงัก  พี่คิวเงยหน้าขึ้นมองหน้าผม  พี่หมีตาโตเหมือนกับนึกอะไรขึ้นได้
“อย่าบอกนะว่านายจำแก้วที่ใช้ประจำกับเครื่องดื่มนี้ไม่ได้น่ะ” พี่คิวพูดเสียงเย็นด้วยสีหน้าที่เริ่มไม่พอใจ
“ครับ ขอโทษครับ” ผมก้มหน้าหลบสายตานั่น  น้ำตาแทบจะไหลอยู่แล้วเพราะมันรู้สึกกดดันไปหมด
“ไม่เป็นไร ขอโทษ..เดี๋ยวพี่หยิบเอง” พี่หมีจับหัวผมแล้วรีบเดินไปหยิบแก้วแทนให้
“ผมขอโทษ” ผมหลบสายตาพี่คิวอีกครั้ง  กำมือตัวเองเข้าหากันแน่น  ผมรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังมือสั่นและเหงื่อออกเยอะมาก  อยู่ๆกลับรู้สึกว่าไม่ชอบใจตัวเองขึ้นมา  และไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงรู้สึกเจ็บใจเอามากๆ
ระหว่างที่อยู่ในครัวเกือบชั่วโมง  แต่ความรู้สึกของผมเหมือนอยู่นานเกือบสามถึงสี่ชั่วโมงก็ว่าได้  ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง  ไม่สบายใจและรู้สึกแย่จริงๆที่ทำงานได้ไม่ดีอย่างที่พี่หมีไว้ใจให้ผมเข้าไปช่วยเป็นลูกมือ
“เอาน่า มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย” พี่หมีเข้ามากอดไหล่ผมหลังจากที่เราออกมาจากครัวเพราะทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว
“............” ผมไม่ตอบ  เอาแต่ก้มหน้าก้มตา  รู้สึกอึดอัดเต็มอกไปหมดจนไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เค้ก เฮ้ย..ไม่เอาดิวะ อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้น” พี่หมีกอดผมเข้าไป  พี่เขาลูบหัวผมเบาๆและลูบหลังผมอย่างกับโอ๋เด็ก
“เค้ก เป็นอะไร” พี่ซีถาม  ผมไม่ได้หันหน้าไปตอบและไม่มีเสียงตอบจากพี่หมีด้วย  ผมคิดว่าเขาสองคนคงจะตอบกันด้วยสายตาไปแล้วเพราะพี่ซีเงียบไปหลังจากนั้น
“เค้กไม่ได้เป็นอะไรแล้วครับ” ผมดันตัวพี่หมีออก
“หึ..อย่างนี้แหละน่า ทำงานกับคนมีคุณภาพ เราต้องทำใจนะ” พี่หมีพูดแกมหัวเราะ
“พี่เค้าเก่งมาก เราควรเรียนรู้เพื่อให้เป็นประสบการณ์..แก้วสำหรับไอ้วาร์ม อมาเรตโต้ ดิ ซารอนโนน่ะ..ต่อไปเค้กคงจำได้ขึ้นใจเลยล่ะนะ” พี่หมีแซว  ผมยิ้มให้  ชื่อเครื่องดื่มบ้า..ไอ้บ้า  มึงจะยาวไปไหนห๊ะ!
“ผิดที่ซีรึเปล่าเนี้ย” พี่ซีหน้าเสีย
“สำเนียงของเธอน่ะ บางทีก็ควรเพลาๆลงบ้างนะ ยัยเด็กนอก” พี่หมีเข้าไปดีดหน้าผากพี่ซี
“ขอโทษนะเค้ก พี่ไม่รู้..พี่ลืมตัว พี่ขอโทษ” พี่ซีรีบยกมือไหว้พร้อมกับก้มหัวไปมาด้วยสีหน้ารู้สึกผิดยกใหญ่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เค้กผิดเอง..ที่ไม่ใฝ่รู้จำสิ่งที่ควรจำให้ได้” ผมยิ้มแหย
“ทุกคนก็เคยผิดพลาดกันทั้งนั้นแหละนะ เค้กเป็นเด็กเสิร์ฟแต่จำได้ถึงขนาดนั้น..แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว สำหรับพี่น่ะนะ การได้เข้าไปช่วยเป็นลูกมือพี่คิวหรือพี่เซ็น ไม่ว่าเค้าจะเหวี่ยงมากแค่ไหนก็ตาม แต่เค้าไม่เคยทำงานออกมาไม่ดีเลยสักครั้ง พี่ถึงเต็มใจที่จะเข้าไปทุกครั้ง เต็มใจที่จะได้เรียนรู้ทุกครั้งถึงแม้ว่าจะต้องผิดพลาด ดังนั้น..อย่าเศร้าไปเลย” พี่หมียิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน  มือใหญ่ๆของพี่หมีลูบหัวผมเบาๆอีกครั้งเลยทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง
“ไปพักเถอะ ลูกค้าหมดพอดี” พี่หมียิ้มบอก
“ขอบคุณครับ” ผมก้มหัวให้พี่หมีและเดินออกมาทางด้านหลังร้าน  เข้าใจทุกคำพูดที่พี่หมีพูดสอนเมื่อกี้  บางทีผมควรดีใจที่ผมทำผิดพลาด  ผมควรภูมิใจที่ผมได้เข้าไปเป็นลูกมือ  คำพูดของพี่หมีแทรกขึ้นมาแทนความรู้สึกผิดที่มีเมื่อกี้ไป..
“เฮ้อ..” ผมนั่งถอนหายใจคนเดียวอยู่ที่สวนหลังร้าน  ไปนั่งทางสวนด้านข้างร้านไม่ได้เพราะจะทำให้ร้านเสียบรรยากาศและดูไม่ดี  ตรงนั้นส่วนมากจะมีลูกค้านั่งอยู่และสามารถมองผ่านกระจกออกมาเห็นเราได้นะครับ
ผมนั่งเงียบเงยหน้ามองพี่คิวที่เดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆผม  ผมหันหน้ากลับมา TuT เฮ้อ..มาทำไมตอนนี้เนี้ย
“............” เราต่างฝ่ายต่างเงียบ  พี่คิวเหล่สายตาก้มต่ำลงมองผมที่นั่งอยู่บนพื้นและหลังจากนั้นก็หันหน้าหนีไปมองทางอื่น  ผมจึงหันหน้าหนีพี่เขาบ้าง
“เค้าว่ากันว่า คนนั่งกอดเข่าเป็นคนอมทุกข์น่ะนะ” ผมชะงักเมื่ออีกฝ่ายพูดคล้ายกับแกล้งว่า  ก่อนจะก้มลงมองสภาพการนั่งของตัวเองและต้องปล่อยแขนที่กอดเข่าลงในทันที  สถานการณ์เงียบลงสนิท  พี่คิวเดินมายืนพิงเสาอยู่ข้างๆผม  ผมไม่กล้าหันไปมองด้วยหลายๆเหตุผล  ส่วนพี่คิวเอาแต่ยืนนิ่งล้วงกระเป๋าทำเก๊กอยู่ได้
“เครียดเรื่องเมื่อกี้รึไง ฉันไม่ขอโทษหรอกนะ” พี่คิวพูดขึ้น  ผมไม่ได้เงยหน้าไปมองจึงไม่ทราบว่าพี่คิวทำหน้าตาอย่างไร
“............” ผมนั่งเงียบเช่นเดิม
“ผมผิดเอง ผมก็ขอโทษไปแล้วไงฮะ” ผมพูด  หันหน้าหนี  อยู่ๆกลับรู้สึกแย่ขึ้นมาอีกครั้ง  ทำไมผมต้องเจ็บใจกับคำพูดเล็กๆน้อยๆที่ออกมาจากปากพี่คิวได้มากขนาดนี้ด้วยนะครับ
“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ คนเราก็ผิดพลาดกันได้ ฉันว่าอะไรนายแล้วรึไง” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนขอผ่านไปที
“ว่าด้วยสายตา” ผมบ่นงึมงำเสียงเบา
“หึ อย่างนั้นเหรอ..ถ้าสายตาของฉันมันหมายความว่าอย่างนั้น ก็ขอโทษด้วยแล้วกัน” พี่คิวหัวเราะส่งๆ  ผมนั่งเงียบไม่ตอบโต้อีก

~รักพี่คิวเหรอ  เราตกหลุมรักคนอย่างไอ้เชฟปากเสียนี่เนี้ยนะ~

ผมพยายามนั่งรวบรวมสมาธิและเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่คิวตรงๆเพื่อทบทวนความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองที่มันค่อนข้างสับสนวุ่นวายและเป็นคำถามวนไปมาทำให้ผมไม่ปกตินี่
เมื่อผมเงยหน้าขึ้น  ผมก็แทบจะหลบสายตาลงในทันทีเพราะพี่คิวก้มต่ำจ้องเขม็งมาที่ผมอยู่ก่อนหน้าแล้ว  แต่ผมกลับไม่ทำอย่างนั้น  ถึงผมจะตกใจแต่ผมก็จ้องตาพี่คิวตอบจนถึงที่สุด
“อ๊ะ คือ..” ผมเหสายตาหนีก่อนในที่สุด  หันหน้ากลับมามองต้นหญ้าตรงหน้าแทนเพราะพี่คิวเล่นสู้สายตาตอบผมอย่างไม่ยอมแพ้  พี่คิวเงียบไม่พูดไม่จา  ผมเพียงเห็นว่าพี่เขาหันหน้ากลับไปในท่าเดิม  ทำให้ตอนนี้ตรงหน้าของผมและพี่คิวมีภาพสวนของร้านแทน 
“คือ..” พี่คิวเอ่ย  แต่กลับทิ้งเสียงไปไม่พูดต่อ  ผมกำมือแน่น  ใจเต้นแรงและรู้สึกเกร็งไปทั่วร่างกาย
“ผม” ผมเอ่ย
“ฉัน” แง่งๆๆๆ..จะพูดขึ้นพร้อมเค้กทำไมเล่า  ไอ้พี่คิวบ้า!
“เปล่า นายพูดสิ” พี่คิวบอกเสียงเรียบ
“ผมก็เปล่า” ผมยักไหล่ทำคล้ายกับปกติ
“เปล่าอะไร งั้นเมื่อกี้นายจ้องฉันทำไม” น้ำเสียงของพี่เขาเริ่มไม่พอใจ
“ก็..พี่ก็จ้องผมเหมือนกันแหละ” ผมย้อน
“งั้นซิ” เสียงแสยะจากปากพี่คิวที่ปกติฟังดูกวนอยู่แล้ว  ตอนนี้กลับยิ่งไปกันใหญ่  ผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองนั้นร้อนรนเหมือนกับพี่เขากำลังอ่านความคิดของผมออก
“งั้นแหละ” ผมย้อนตอบ
“กลับมาย้อนได้แล้วหนิ ฉันละก็นึกว่านายกินยาผิดเข้าไป” พี่คิวหันมาเบะปากใส่ผม  ผมเงยหน้ามองตาขวางพร้อมกับลุกขึ้นยืนและปัดกางเกงของตัวเอง
“มันก็เรื่องของผม” ผมว่าเสียงแข็งก่อนก้าวขาจะเดินหนีออกมา
“เดี๋ยว” ผมผงะทันทีก่อนก้มลงมองไปที่มือของพี่คิวที่จับแขนผมอยู่ในตอนนี้
“เสียมารยาท ฉันยังพูดไม่ทันจบ” พี่คิวว่าเสียงเข้ม
“งั้นก็พูดมาสิครับ ปล่อยแขนผมด้วย” ผมพูดพร้อมกับจะเอาแขนออกแต่พี่คิวกลับออกแรงจับมากกว่าเดิม  อยู่ๆพี่คิวก็ยิ้มออกมา  สายตาของพี่คิวทำให้ขาของผมต้องก้าวถอยหนี  พี่เขายังยืนอยู่ที่เดิม  ส่วนผมกลับรู้สึกว่าตัวเองตาลายและไม่กล้าจ้องหน้าพี่คิวแบบตรงๆ
“นาย..หน้าแดงทำไมน่ะ” พี่คิวพูดกระทั่งจ้องผมไม่วางตา  สายตาเรียบนิ่งเหมือนต้องการคำตอบ  ไม่มีความหมายแฝงไปมากกว่านั่น  มันยิ่งทำให้ผมเริ่มทำตัวไม่ถูก
“ไม่ได้แดง” ผมตอบแล้วหันหน้าหนี
“หึ อะไรของนายน่ะ” พี่คิวยิ้มไม่หุบ


แกรก~


ปึก !!


จังหวะที่ประตูเปิดออกมาไม่ทันให้เราได้ตั้งตัว  รู้ตัวอีกทีขาของผมดันก้าวเซไปด้านหน้าซะก่อนแล้ว  พี่คิวดึงแขนผมเข้าไปเหมือนจะช่วยให้ผมหลบประตูนั่นได้ทัน  แต่..
“อึ..” แง่ง..แม่จ๋า  O_O..ผมตาค้าง  รับรู้ได้ถึงปากของอีกฝ่ายที่ประกบอยู่บนหน้าผากของผม
“อุ้ย!” พี่ซีร้อง  ทันทีที่ผมได้ยินเสียงของพี่ซีผมก็รีบผลักตัวออกจากพี่คิว  ยืนจับหน้าผากของตัวเองที่เพิ่งโดนปากของพี่คิวจูบไปเมื่อกี้ด้วยความตกใจ  ผมรับรู้ได้เพียงตัวผมว่ามันค่อนข้างสั่นแบบผิดปกติ
“ขอโทษค่า” พี่ซีพูดเสียงดังด้วยท่าทีตกใจและวิ่งกลับเข้าร้านไปในทันที  ผมยืนนิ่ง  มันต้องเป็นผมไม่ใช่เหรอครับที่ควรจะเป็นฝ่ายที่ตกใจน่ะ
ทั้งผมและพี่คิวต่างจ้องหน้ากัน  ผมยืนอึ้งมองหน้าพี่เขา  มือขวายังคงจับอยู่ที่หน้าผากของตัวเอง  พี่คิวเองก็คงจะตกใจไม่แพ้กัน  พี่แกยืนจ้องผมตาโต
“เอิ่..ม” พี่คิวทำท่าเอ่ยปากเหมือนพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง
“ขอบคุณ เอ่อ..ขอโทษ เอ๊ะ ไม่ใช่ครับ..ผม ขอตัว” ผมพูดรัว  คำพูดวนไปวนมาคล้ายคนไร้สติก่อนจะรีบวิ่งหนีเปิดประตูเข้าไปในร้านไม่รอฟังคำใดๆจากพี่คิวอีก  ผมอายจนแทบจะเอาหน้ามุดดินได้แล้ว  ทำไม..ทำมายยยยยยยยยยยยกัน!?~

................>>>><<<<................

หมายเหตุ :

         ตั้งแต่วันนี้..เบบี้จะมาต่อตอนต่อไปให้ค่อนข้างช้าหน่อยนะคะ  มาบอกให้ทุกคนทราบก่อนเพราะถ้าหายตัีวนานไปโดยไม่ทราบสาเหตุอาจจะถูกบ่นได้อีก  มหาลัยของเบบี้เลื่อนสอบปลายภาคไปถึงต้นเดือนเมษายน  ในช่วงนี้ถึงจะเรียนไม่ค่อยหนักเท่าไหร่แต่จะหนักไปที่งานพรีเซ้น การบ้านและโครงการต่างๆในทุกอาทิตย์  และอีกสาเหตุหนึ่งคือช่วงนี้เบบี้ซ้อมดนตรีค่อนข้างหนัก  ซึ่งเวลาหลักๆของเบบี้จะถูกกินไปกับ 2 สาเหตุนี้ซะส่วนมาก  เบบี้จึงขอบอกให้ทราบไว้ก่อน 
ดังนั้น..ในแต่ละตอนที่จะลงในตอนต่อไปเบบี้จะพยายามไม่ให้เกินภายใน 8 วัน  เร็วที่สุดคือ 5 วัน  แต่คงไม่สามารถลงให้อาทิตย์ละ 2 ตอนอย่างที่ผ่านมาได้อีก (แต่ถ้ามีเวลาว่างก็จะลงให้เร็วอย่างแน่นอนค่้ะ)
หวังว่าจะเข้าใจกันนะคะ..^^
คำเตือน -- เกร็งกันมาก ระวังเยี่ยวเหนียวนะ..กร๊าก
ขอบคุณค่ะ
เบบี้..

[Ball]

^
^
^
อร๊ายยยย ได้จิ้มเบบี้ด้วยอ่ะ

+++++++++++++++++++++

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะกรี๊ดให้ลั่นบ้าน ตอนนี้ทั้งหยิกทั้งทึ้งตัวเอง
ไม่ไหวแล้ว น่ารักมากกกกกกกกก น้องเค้กพี่คิวน่ารักมากๆๆ

เมื่อเค้กเริ่มรู้ใจตัวเอง อร๊ายยยย แล้วเมื่อไหร่พี่คิวจะรู้มั่งหนอ 
ตอนนี้จุ้บหน้าผาก ตอนหน้าขอมากกว่านี้ได้ม้ายยยยย  อร๊ายยยย
ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[kitty]