หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[PetitDragon]

 อะไรจะหวานกันขนาดนี้ 

[oomossoo]

คึคึคึ

พี่คิวววววววน้องเค้กกกก
แอบหวานน้าาา >.<

[● MaYa~Boy ●]

ว้าวมาต่อแล้ว แอบหาเค้าเขินกัน 55

[nemesis]

HBD คร้าบบบ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

จะรออ่านตอนต่อไปนะจ๊ะ

[watcharet]

นับวันยิ่งน่ารัก ^^ ชอบๆๆ อยากให้เปนแฟนกันเร็วๆจัง จิ้นนนน

[skysky]

เค้กกลับมากวนพี่คิวเหมือนเดิมแระ  พี่คิวก็โคตรกวนเลยยยยย
ทุกคนรู้งานกันมากกกกก ปล่อยให้เค้กกับพี่คิวมีเวลาอยู่ด้วยกัน 
ชอบเวลาที่สองคนนี้อยู่ด้วยกัน เขินนนน 
รออ่านตอนต่อไปค่าาา 

[som]

ตอนนี้กลิ่นมันชมพู๊ชมพูไงไม่รู้เนาะเจ้  อิอิ  อยากรู้ไอ้บ้าที่ยิงพี่คิวจังว่าเป็นอย่างไร

[baka_bunny]

น่ารักอ่ะ...อ่านแล้วเขิลแทนน้องเค้ก

เขิลทำไมก้อไม่รู้

[StillLoveThem]

..พี่คิว เป็นนักอ่านใจ เค๊กไปซะแล้วรู้ไปซะหมด แล้วพี่ๆเพื่อนๆๆเป็นอะไรกันนี่
.. แหม รู้ใจพี่คิวหรือไงว่าอยากอ้อน หาเรื่องออกจากห้องกันหมดเลย

[mooza55555]

ชอบๆๆๆๆๆๆ

[CarToonMiZa]

น่ารักอ่ะ

 HBD จ้า สุขสมหวังในทุกเรื่อง 

[mookiie]

อ่านตอนนี้แล้วเขินมว๊ากกกกก
ทุกคนดูเป็นใจกันไปหมดเลยนะ ฮ่ะๆๆ
พี่คิวน่ารักขึ้นเยอะเลยอ่ะ ><
แหย่กันไปแหย่กันมาจริง ๆ เลยน๊า
คนป่วยก็อยากให้อยู่ คนมาเยี่ยมก็อยากจะอยู่สินะ ฮิ้วววว

[amito]

พี่คิว อ้อนเค้กให้มาเยี่ยมอีกใช่ป่ะ โธ่ ทำเป็นอยากกินถั่วแปป  จริงๆแล้วอยากให้เค้กมาอีกละซิ

[dolphins]

Happy Birth day ย้อนหลังนะเบบี้ สุขกาย สุขใจ สุขภาพแข็งแรงนะจ๊ะ ^^

...คิวขี้แกล้งอ่ะ ... เค้กเอ๊ย เค้ารู้กันทั้งร้านแล้ว แถมยังช่วยกันเปิดโอกาสให้อีก ชอบๆ

[SuSaya]

เค้กน่ารักมาก...พี่คิวก็รู้ทั้งรู้แต่ก็ชอบใช่มั้ยล่ะ(แกล้งน้องแล้วยิ้มตลอดเลย)

[jpkoko]

อยากให้เค้กมาหาก๊ไม่บอก เก๊กไม่เลิก ไอพี่คิว 

[Ottomechan]

โอ๊ย เ้ค้กน่ารักอ่ะ

[runningout]

หายเร็ว ๆ นะพี่คิวว >,< นะตอนนี้อยากบอกว่าไม่ชอบฝัน 55 

[away3g]

 :sad4:เย้ๆๆพี่คิวดีขึ้นแล้ว  ดีใจจัง

[myd3ar]

พี่คิวเจ้าเล่ห์มาก

ไปจัดการยัยฝัยเลยไป

ยัยนี่ตัวปัญหาสุดๆ

[patchybelle]

ข้างในตัวฉัน <<< ใันดูอิดรติคว่ะพี่คิว อร๊างงง

พี่คิวเหมือนจะอ่านออก ใครๆก็เหมือนจะดุออกนะเค้กกกก
น่ารัก
ยิ่งอิตอนเถียงกันอยู่ไม่อยู่ น่ารัก

[Chomin]

พี่ๆในร้านเริ่มจับไต๋ได้แล้วแน่ๆเลย ดูเป็นใจให้พี่คิวกับเค้กอยู่ด้วยกันเหลือเกิน คึคึ
พี่คิวนี่ก็เก๊กเหลือเกิน อยากกินขนมฝีมือน้องละสิ ทำเป็นเข้มนะ >.,<  แอบชอบน้องแล้วอ่าสิ
กรั่กๆ เค้กเอ้ยยย ทุกคนเค้ารู้หมดแล้วว่าหนูชอบพี่คิวน่ะ คึคึคึ

[indy❣zaka]

คนในร้านก็รู้เห็นเป็นใจกันเหลือเกินนะ ฮ่าๆ   

[Ciin]

พี่คิวอ่านใจเค้กออกหลอเนี่ยย
เดาใจเค้กถูกตลอดเล้ยยย

แล้วพี่คิวล่ะคิดยังไง???

[away3g]

 :z2:มาต่อเร็วๆๆนะครับ  รอตอดหน้าจอเลย

[เบบี้]

~36~

วันอาทิตย์  ณ บ้านเค้ก..
“ขนมหวานเอาไปแล้ว ผลไม้เอาไปแล้ว กับข้าวเอาไปแล้ว” ผมพูดกับตัวเองที่กำลังตรวจของที่อยู่ในถุงผ้าของร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์  อาหารสำหรับไปเยี่ยมคนไข้ที่โรงพยาบาลได้จัดอยู่ในถุงผ้าแล้วเรียบร้อย
“ครบไหมลูก เอาอะไรอีกไหม” แม่ถาม
“ไม่ละครับ..เค้กไปนะแม่ เดี๋ยวคนที่โรงบาลจะหิวตายซะก่อน” ผมยิ้ม
“หนูน่ะ พูดไม่เพราะ” แม่ปราม
“ไม่เพราะตรงไหนอ่ะ” ผมทำหน้างอใส่
“ไปแซวพี่เค้าทำไมล่ะ” แม่ตีแขนผมเบาๆ
“อ่ะ” ผมร้องแต่ก้มตัวลงไปหอมแก้มแม่
“ค้าบ..ไปแระ” ผมยิ้มให้  เดินถือถุงผ้าออกมาใส่รองเท้าที่หน้าบ้าน  ผมเดินทางไปโรงพยาบาลกรุงเทพโดยใช้ราชรถประจำ  นั่นคือ..รถเมล์


ก๊อก  ๆ  ๆ


“อ่าวคุณเค้ก สวัสดีค่ะ” พี่เขียวยกมือไหว้ผม  ผมรีบยกมือไหว้รับเพราะถึงอย่างไรพี่เขาก็แก่กว่าผมมาก
“พี่ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ” ผมยิ้มแหย  เขินเหมือนกันเพราะตั้งแต่โตมา  ยังไม่เคยมีผู้ใหญ่คนไหนยกมือไหว้ผมก่อนเลย  มันแน่อยู่แล้วที่เด็กควรจะเคารพผู้ที่ใหญ่กว่าและยกมือไหว้ก่อน  แต่คนรวยนี่ก็แปลกดี  ไม่ว่าจะคนแก่กว่ารึเด็กกว่าจะต้องไหว้เขาก่อนไปซะหมด
“นี่อาหารของยักษ์ในห้องน่ะครับ” ผมชูถุงให้พี่เขียวดู  พี่เขียวอมยิ้มรับไปถือไว้
“นอนอยู่เหรอครับ” ผมถามถึง
“นอนดูหนังอยู่น่ะค่ะ เข้าไปไม่ได้เลย..กลัวจะโดนดุออกมา” พี่เขียวพูดกระซิบหน้าแหย  เป็นที่ทราบกันดีว่าเวลาที่พี่คิวดูหนังอยู่นั้นห้ามเข้าไปรบกวน  ถ้ามีธุระจริงๆจะมีเพียงป้านิดคนเดียวเท่านั้นที่เข้าไปพูดคุยด้วยได้
“ครับ เดี๋ยวเค้กลองดูก่อน” ผมบอกแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องนอน


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ขออนุญาตคร้าบ” ผมพูดเสียงยานคางแกล้งซะเลย  อีกฝ่ายเหลือบหางตามามอง  กดรีโมทโทรทัศน์  เสียงโทรทัศน์หยุดในทันที  ทำให้ผมทราบถึงสถานการณ์ล่วงหน้าที่จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“กินข้าวเลยไหมครับ” ผมยิ้มถาม
“ช้า..มาก” พี่เขาพูดเสียงแข็งทัก  ดูคำตอบที่ออกมาจากหน้าตานิ่งๆนั่นสิครับ  ความรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นความผิดของผมอย่างนั้น
“เพิ่งสิบเอ็ดโมงเองครับ” ผมบอก  ถึงแม้จะเกือบเที่ยงแล้วก็เถอะ
“ทานเลยนะครับ จะได้จัดโต๊ะให้” ผมยิ้มสู้
“อื้อ” พี่คิวพยักหน้าส่งๆ
“คิววว~” ผมสะดุ้ง  หันกลับไปมองทางด้านหลัง  พี่ฝันเดินยิ้มเข้ามาแต่เธอก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อหันมาเห็นว่าผมอยู่ด้วย  ผมยิ้มให้หน่อยและยกมือไหว้เธอพอเป็นมารยาท
“ทำอะไรอยู่เหรอ ทานข้าวกลางวันรึยัง” พี่ฝันถาม  เดินตรงไปหาพี่คิวที่เตียงคนไข้
“ยัง” พี่คิวตอบ  ผมยังคงยืนอยู่กับที่เพราะทำตัวไม่ถูก  ดูจากสถานการณ์และคำพูดของพี่ฝันจะทำให้ผมรู้ว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร
“ฝันไปโรงแรมคิวมา เลยให้เชฟใหญ่จัดอาหารมาให้ล่ะ มีตั้งสี่ห้าอย่าง ทานเลยไหม..” พี่ฝันถามพร้อมกับชูถุงเฉพาะของโรงแรมพี่คิวขึ้น
“............” พี่คิวเงียบ  ทั้งผมและพี่ฝันจึงเงียบด้วยเช่นกัน  พี่คิวเหลือบมามองผมเล็กน้อย  ผมยิ้มตอบให้หน่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับ” ผมพูดบอกเป็นนัย  ผมกำลังรู้สึกอึดอัดอย่างมาก  อีกอย่างผมจะมีหน้านำอาหารของผมไปสู้กับอาหารที่พี่ฝันนำมาด้วยได้อย่างนั้นเหรอครับ  ผมไม่เสียใจหรอกถ้าพี่คิวจะปฏิเสธอาหารของผมเพราะผมคิดว่าพี่คิวเองก็คงลำบากใจด้วยเหมือนกัน
“เอ่อฝัน พอดีคิวให้เค้กทำอาหารมาแล้วน่ะ” พี่คิวหันไปบอกพี่ฝัน  ผมอ้าปากค้าง  ผมเห็นพี่ฝันชะงักไปนิดหนึ่งก่อนที่จะเธอจะยิ้มออกมา
“งั้นเหรอ งั้นไม่เป็นไร..งั้นเอาไว้ทานตอนเย็นก็ได้เนอะ เดี๋ยวฝันฝากให้พี่เขียวอุ่นให้คิวทานตอนเย็นก็แล้วกันนะ” พี่ฝันพูดทั้งรอยยิ้ม
“อืม..ขอบคุณนะครับ” พี่คิวพยักหน้าบอก
“ไปจัดสิ ยืนอยู่ทำไมล่ะ” พี่คิวเหลือบหางตามามอง  ผมรีบพยักหน้าและเดินออกมาจากห้องนอน  รู้สึกเหมือนตัวเองจะมึนๆแปลกๆแฮะ  ผมเดินไปเปิดทัพเพอร์แวร์ที่เตรียมอาหารมา  เห็นแล้วก็เศร้าใจกับอาหารที่ตัวเองเตรียมมานิดหนึ่ง  ความภูมิใจที่เคยมีหลังจากที่ทำอาหารเสร็จหายไปในชั่วพริบตา..


ปึก !!


ผมสะดุ้ง  สายตาเห็นแล้วว่าถุงที่คุ้นตานั่นกระแทกวางลงที่ตรงข้างๆกับถุงอาหารของผม  ผมยืนจัดอาหารต่อโดยที่ไม่ได้เงยหน้าไปมองอีกฝ่ายที่ตอนนี้คงยืนอยู่ข้างๆผม  รังสีที่ไม่พอใจจากเธอตอนนี้ผมรับรู้ได้เป็นอย่างดี
“อาหารบ้านๆ” น้ำเสียงเรียบแต่ฟังดูเย้ยหยันพูดเสียงเบาซึ่งคงมีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่ได้ยิน  ผมหันไปมองหน้าพี่ฝัน  และยิ้มให้เธออย่างที่ผมเองรู้ตัวและยอมรับกับความเป็นจริง
“ครับ ก็..บ้านผมจนหนิ” ผมยิ้มพูด  ดูเหมือนคำตอบของผมจะทำให้พี่ฝันไม่พอใจกว่าเดิม  เธอมองตาขวางและอยู่ๆก็เดินออกจากห้องไป  ผมยืนนิ่ง  พยายามปรับอารมณ์ให้คงที่อย่างเดิม  พี่เขียวที่ยืนมองอยู่ห่างๆ  เธอเองมีสีหน้าไม่สู้ดีเหมือนกัน  ผมยิ้มกว้างให้เลยทำให้เธอมีสีหน้าที่ดีขึ้นและกล้าที่จะเดินเข้ามาหาผม
“............” ผมยังคงยืนนิ่ง  มองไปที่ถุงอาหารของพี่ฝันสลับกับอาหารของผมอีกครั้งและก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ
“คุณฝัน..ที่จริง เธอเป็นคนน่ารักนะคะ คุณอย่าคิดมากเลยนะคะ” พี่เขียวพูดด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ  เธอก้มหน้าก้มตาเหมือนกลัวว่าผมจะดุเธอ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” ผมยิ้มบอกและหันกลับมาจัดอาหารต่อทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“พี่ช่วยเองค่ะ” พี่เขียวเดินเข้ามาใกล้มากขึ้น  ผมพยักหน้าตอบ  เราสองคนช่วยกันจัดอาหารและนำไปเสิร์ฟให้คนไข้ถึงที่เตียง  อาหารมื้อนี้มีผัดผักรวมมิตร  ต้มจืดเต้าหู้หมูสับที่ผมเป็นคนลงมือทำเอง  ปลานึ่งราดซอสฝีมือของแม่ผม  และแน่นอนเมนูที่ขาดไม่ได้คือขนมถั่วแปบที่แม่ลุกมาทำตั้งแต่เช้ามืด   
ผมจัดการเช็ดช้อนส้อมให้พี่คิวไปเรื่อยโดยไม่ได้หันไปมองอีกฝ่ายเพราะรู้สึกเหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องผมอยู่  แล้ว..จ้องทำไมไม่ทราบ  มือผมเกร็งจนผมคิดว่าถ้าผมไม่วางช้อนลงในตอนนี้มือของผมจะต้องสั่นต่อหน้าพี่เขาแน่ๆ
“มีแต่อาหารจืดๆนะครับ” ผมพูดบอกลอยๆก่อนที่อีกฝ่ายจะทาน
“หวังว่าจะชอบ” ผมพูดและวางช้อนส้อมลง  เดินตรงไปที่โต๊ะที่ปลายเตียงและนั่งลง  ผมเลือกนั่งเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด  นั่นเป็นเก้าอี้ตัวที่ทำให้ผมต้องนั่งหันหลังให้พี่คิวได้  ซึ่งเป็นที่นั่งที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ  ในห้องเงียบสนิท  ผมหยิบหนังสือนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาไปพลาง


ตื๊ด  ๆ  ๆ 


เสียงโทรศัพท์สั่น  คงเป็นโทรศัพท์ของพี่คิว  ผมนั่งนิ่ง  ในห้องเงียบมากจนผมเริ่มทำตัวไม่ถูก..
“นี่..” ผมหันไปตามเสียงเรียกที่หยิ่งยโสนั่น
“หยิบมือถือให้หน่อย” พี่คิวบอกเหมือนสั่ง  ทั้งสองมือมีช้อนส้อมเตรียมอยู่ในมือของตน
“อยู่ไหนล่ะครับ” ผมถาม
“ชาร์ตแบตอยู่บนหลังตู้เย็นน่ะ” พี่เขาบอก  ผมหันไปมองและเดินไปหยิบมือถือนำไปให้พี่คิวโดยที่ไม่ได้เหลือบมองเลยว่าใครโทรเข้ามา  ถึงแม้ใจจริงอยากจะดูมากก็ตาม..
“นี่ครับ” ผมยื่นให้
“ขอบใจ” พี่คิวรับไปและกดรับทันที
“อืม” พี่คิวส่งเสียงทักปลายสาย  สงสัยคงจะสนิทถึงแม้จะรับเหมือนน้ำเสียงไร้อารมณ์  แต่เป็นการทักทายแบบคุ้นเคยแหละนะ..รึเปล่า
“ก็ดีขึ้นแล้ว” ผมเดินกลับมานั่งที่เดิม  หูผึ่งรับฟังเต็มที่  ผมแกล้งทำเป็นหยิบหนังสือเล่มเดิมขึ้นอ่านไปเรื่อยคล้ายกับไม่ได้สนใจ
“ไม่กลับ”
“พี่บอกว่าไม่ไง” น้ำเสียงพี่คิวดูเหมือนจะเริ่มไม่พอใจเท่าไหร่
“ฟ้าคราม” พี่คิวย้ำเสียง  ฟ้าคราม..น้องสาวพี่คิวนี่นะ
“อืม..ดูแลแม่ไปเถอะ พี่ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปอยู่ด้วยสิอาจจะเป็นอะไร” ผมแทบจะหัวเราะกับคำพูดประชดประชันของพี่เขา  ที่พูดบ่อย..พูดได้เก่งเหลือเกิน
“รู้..แต่อยู่อย่างนี้ก็ชินแล้ว ชิน..ตั้งนานแล้ว” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่แยแสอะไร
“ครับ”
“พี่รู้แล้ว อย่าพูดมากได้ไหม”
“อื้อ..” อีกฝ่ายทิ้งน้ำเสียงลงเหมือนได้ตัดสายไปแล้ว  ห้องเงียบลงสนิทอีกครั้ง  ผมลองหันกลับไปมองด้วยความอยากรู้
“ไร” อีกฝ่ายถามเสียงห้วน  นั่นไง..คุยเสร็จแล้วจริงๆด้วย  ไม่งั้นคงไม่มีเวลามาทำตาขวางใส่แบบนี้หรอก..โด่
“เปล่า” ผมตอบและรีบหันกลับมาในท่าเดิม
“ต้มจืดหรือต้มเกลือ” เสียงบ่นจากคนทางด้านหลัง
“ไม่เค็มสักหน่อย แม่บอกว่าพี่ควรทานแต่อาหารเบาๆท้อง..เค้กก็ไม่ได้ทำเค็มนะ” ผมหันไปร่ายยาว  จ้องตาพี่คิวเขม็งอย่างไม่พอใจ  พี่เขายักหัวกวนๆพร้อมเบะปาก  และอยู่ๆพี่เขาก็ตักต้มจืดขึ้นชิมต่อหน้าต่อตาผม
“เพิ่งชิมน่ะ” พี่คิวยักคิ้วกวน   ผมทำหน้าเอือมใส่
“ติ๊งต๊อง~” น้ำเสียงร่าเริงแบบนี้คุ้นชินแบบไม่ต้องทายว่าเป็นใคร  พี่ฟ้าเดินยิ้มร่าเข้ามา
“หวัดดีครับ” ผมยิ้มทัก
“จ้า..มานานแล้วเหรอเค้ก” พี่ฟ้ายิ้มตอบ  เดินนำถุงที่หอบมาด้วยอย่างพะรุงพะรังนำไปวางที่โซฟายาว
“เพิ่งมาเมื่อกี้แหละครับ” ผมตอบ
“ไง..เจริญอาหารจังเลยนะเด็กน้อย” พี่ฟ้าเดินเข้าไปลูบหัวพี่คิวอย่างหยอกล้อ  พี่คิวหยุดทานและปัดมือพี่ฟ้าออกทันที
“ยุ่งน่า กินอยู่ไม่เห็นรึไง” หลานตัวดีว่า  พี่ฟ้าทำหน้างอมองค้อนหลานตัวเอง
“ชิ..คนเค้าอุตส่าห์คุยด้วยดีๆ” พี่ฟ้าสะบัดหน้าเดินกลับไปที่โซฟา  ก่อนจะนั่งลงและเปิดถุงที่หอบมาเมื่อกี้ด้วยท่าทางร่าเริงอย่างเดิม  อารมณ์เข้าๆออกๆทั้งอาทั้งหลานนั่นละครับ
“ที่งานเป็นไง” พี่คิวถามขึ้นโดยไม่ได้หันไปมองฝ่ายที่ตนกำลังคุยด้วย  พี่ฟ้าหุบยิ้มลง  มือยังคงหยิบเสื้อผ้าออกมาดูแต่สีหน้ากลับไม่ร่าเริงอย่างเดิม
“............” จู่ๆในห้องก็เงียบลง  จนผมรับรู้ได้ถึงสถานการณ์มาคุอีกแล้ว
“ก็ดี” พี่ฟ้าตอบเสียงเบา  ทั้งทั้งที่ตอนแรกพี่ฟ้าเงียบไปนานจนผมคิดว่าพี่ฟ้าคงจะไม่ตอบคำถามของหลานตัวเองแล้วซะอีก
“ก็ดี” พี่คิวย้ำด้วยน้ำเสียงเหมือนขอผ่านไปทีเช่นกัน
“ออกจากโรงพยาบาลแล้วจะไปอยู่กับแม่ไหม” พี่ฟ้าถาม  ตาไม่ได้หันไปมองพี่คิวในระหว่างที่พูดเลย  พี่คิวเงียบ  เคี้ยวอาหารต่อเหมือนไม่ได้ยินถามนั่น
“จะไปก็ได้นะ ไม่เป็นไร..อาอยู่ได้หรอก” พี่ฟ้าพูดยิ้มๆ
“จะไม่ไป..ก็ไม่ใช่เพราะคุณสักหน่อย” พี่คิวย้อน
“หึ..นะ” พี่ฟ้าหัวเราะน้อยๆ  พับเสื้อฟ้าเก็บเข้าถุงกระดาษอย่างเดิม
“แม่เป็นห่วงมากนะ อยากให้กลับไปอยู่บ้าน” ผมหันกลับมาสนใจหนังสือในมือของตัวเองอีกครั้ง  เพราะคิดว่าถ้าตั้งใจฟังไปมากกว่านี้คงจะเป็นการเสียมารยาท
“ไม่..คุยกับฟ้าครามแล้วเมื่อกี้” พี่คิวบอก
“พ่อก็ด้วย” พี่ฟ้าพูดบ้างและเงยหน้ามองพี่คิว
“รายนั้นยิ่งไม่เป็นไรใหญ่” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ
“แต่..”
“เรื่องทุกอย่างก็จบลงแล้ว อาหมายถึง..มันก็โอเคขึ้น ถ้าคิวจะกลับไปอยู่ที่บ้านบ้าง แม่ก็คงจะดีใจ” พี่ฟ้าบอก
“อยู่ตรงไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ” พี่คิวย้อนกลับทันควัน
“ตัวก็อยู่กรุงเทพนะ ไม่ได้อยู่อิตาลีสักหน่อย..หรืออยากจะให้กลับไป” พี่คิวว่าด้วยน้ำเสียงคงที่เหมือนไม่อยากจะขึ้นเสียงไปมากกว่านี้  คำพูดของพี่เขาคล้ายกับกล้าทำอย่างที่พูดจริงๆทำให้พี่ฟ้าเงียบลงทันใด  ผมได้ยินเสียงถอนหายใจจากพี่ฟ้า
“ทุกคนคิดว่าอารั้งคิวไว้” สิ้นคำพูดด้วยน้ำเสียงหนักใจจากพี่ฟ้า  พี่คิวเงียบในทันที  ผมเงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าพี่คิวหยุดเคี้ยวไปชั่วขณะ
“แม่ไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก” พี่คิวบอกและกินต่อ  พี่ฟ้าอมยิ้มออกมาเพียงนิด
“คิวไม่ไป แล้วช่วยหยุดพูดจะได้ไหม..กินอยู่ไม่เห็นรึไง” พี่คิวว่าคิ้วขมวดชนกัน  ถ้าตอนนี้เป็นกรณีของผมแทน  ผมเดาว่าพี่คิวคงจะต้องต่อท้ายด้วย “เสียมารยาท” อย่างแน่นอน
“เฮ้อ..เอาแต่ใจจังน้า” พี่ฟ้าถอนหายใจยิ้มๆและเอนตัวพิงพนักโซฟา
“ไม่น่าเลี้ยงมาแบบผิดๆเลยฉัน” พี่ฟ้าบ่นและหันมามองหน้าผม  พี่แกอมยิ้ม  ผมยิ้มตอบให้อย่างเข้าใจ
“ประสาท” พี่คิวว่า
“หึ..ซื้อหนังมาให้ตามที่สั่ง เดี๋ยวอาไปก่อนละ” พี่ฟ้าเดินนำถุงไปวางไว้บนหัวเตียง 
“ไปไหน” พี่คิวถาม
“เข้าร้านไปตรวจบัญชีแป๊บนึง แล้วก็เข้าคิงกรุ๊ป..นัดกับปรัชญาไว้ ตอนเย็นก็ต้องไปรับบัตเตอร์กับเชอร์เบ็ตที่โรงเรียน พาไปซื้อของอีก สัญญาไว้แล้ว..เดี๋ยวจะงอแง” พี่ฟ้าพูดบอกบ่นๆ
“แล้วก็ เอ่อ..ไปฟังพระสวดเย็นนี้” พี่ฟ้ายิ้มแห้ง
“อืม” พี่คิวเพียงพยักหน้าตอบ
“แล้วเรื่องพินัยกรรม ทุกคนรอคิวคนเดียวนะ” พี่ฟ้าบอก
“หึ..แคร์เมื่อไหร่” พี่คิวแสยะหัวเราะ  พี่ฟ้าส่ายหัวด้วยอาการเอือมอย่างเห็นได้ชัด
“คงกลับมาได้ดึกๆนะ เห็นไอ้เซ็นบอกจะแวะมาก่อน” พี่ฟ้าพูดต่อ
“ไม่ต้องกลับมาก็ได้ กลับบ้านไปเถอะ..” พี่คิวบอก
“งั้นให้เซ็นมาเฝ้าแทน”
“ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ” พี่คิวย้อน
“แล้วจะลุกไปเข้าห้องน้ำยังไง ใครจะมาเฝ้าก็ไม่เอาสักคน ปากเก่งจริง..เดี๋ยวให้เซ็นมาอยู่ด้วยนั่นแหละ หุบปากไปเลย” พี่ฟ้าว่าด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดก่อนจะเดินไปหยิบถุงทุกถุงที่วางอยู่ที่โซฟามาถือ
“เค้กช่วยครับ” ผมรีบลุกไปหาเพื่อจะช่วยพี่ฟ้าถือของ
“ไม่ต้องหรอก ดูแลหลานสุดที่รักแทนพี่เถอะ” พี่ฟ้าหันมายิ้มกว้างให้    ผมเหลือบหันไปมองหลานรักที่ว่าบนเตียง  ซึ่งดูเหมือนจะไม่แยแสอยากให้ดูแลสักเท่าไหร่
“ฝากด้วยนะเค้ก เอาแต่ใจไปหน่อย..แต่ก็ ทนๆไปเถอะนะ” พี่ฟ้าเบะปากพยักหน้างึกงัก
“นี่..ก้าวขาออกไปสักที” พี่คิวไล่ตาขวาง
“หึ..บ๊ายบาย” พี่ฟ้ายกมือบ๊ายบายให้ผม
“หวัดดีครับ” ผมยกมือโบกตอบ   กลังจากนั้นห้องนี้ก็กลับเข้าสู่โหมดก่อนหน้าอีกครั้ง..
“พี่จะดูอะไรไหมครับ” ผมถามเพราะไม่อยากให้ห้องเงียบเกินไป
“ไม่..นายจะดูก็ดูสิ” พี่คิวตอบ
“งั้น ไม่เกรงใจละนะ” ผมยิ้ม  รีบพุ่งตรงไปที่แผ่นภาพยนตร์ทันที
“เคยงั้นเหรอ” พี่คิวว่าอีก
“ตลอดแหละ” ผมย้อน  หลังจากนั้นผมได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ  ผมเปิดการ์ตูนดู  พี่คิวจากที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาทานข้าวเลยต้องดูไปทานไปโดยปริยาย  หลังจากที่พี่คิวกินอาหารเสร็จเรียบร้อย  พี่เขียวเข้ามาทำหน้าที่ของตัวเองโดยการเคลียร์จานชามทั้งหมดไป 
“ขอกาแฟหน่อยสิ อยากกิน” พี่คิวมองหน้าผม
“ไม่ได้หรอกครับ พี่ฟ้าสั่งห้ามไว้” ผมส่ายหัวตอบ  พี่คิวหน้านิ่งในทันที  ดูสีหน้าของพี่เขาจะไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของผมเท่าไหร่นะครับ
“กาแฟ” อีกฝ่ายย้ำพูดด้วยสายตาที่กำลังบังคับขู่เข็ญผมอย่างเห็นได้ชัด
“นมสดร้อนไหมครับ” ผมถาม  พยายามไม่สนใจสายตาตรงหน้าเพราะเดี๋ยวจะอดยอมให้ดื่มไม่ได้
“ไม่” พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงแน่วแน่
“จะเปลี่ยนเรื่องไหมครับ หรือว่าเอาหนังสือไหม” ผมพูดเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยเพราะดูเหมือนคนบนเตียงจะเริ่มไม่พอใจกับการที่ผมไม่ยอมทำตามใจพี่แกแล้ว
“............" พี่คิวไม่ยอมตอบ  เอ่อ..เงียบนี่คือ อะไร  ไม่พอใจ..รึโกรธ
“ครับ” ผมย้ำ  พี่คิวหันมาจ้องผมเขม็ง
“เข้าห้องน้ำ” คำสั่งสินะ ToT เฮ้อ..ปรับอารมณ์ไม่ทันเลย
“ไปครับไป..ก็ไปสิครับ” ผมพยายามฉีกยิ้ม
“ยังไงไม่ทราบ” พี่คิวย้อนหน้ากวน  ผมยืนนิ่งอย่างไม่เข้าใจ
“หน้าที่เค้กงั้นเหรอ” ผมชี้หน้าตัวเอง
“แน่นอน” พี่คิวเลิกคิ้วกวนกลับ  ผมเดินเลียบๆเคียงๆตรงไปที่เตียงอย่างช่วยไม่ได้  รู้สึกตัวเองขาดความมั่นใจลงในทันที 
“ยังไงล่ะครับ” ผมยืนนิ่งทำตัวไม่ถูก  พี่คิวเริ่มขยับตัวลุกขึ้นนั่งและหย่อนขาลงจากเตียง 
“หึ..” อีกฝ่ายหัวเราะ  ผมมองค้อน  อยู่ๆพี่คิวก็จับแขนผมเข้าไปใกล้ตัวเอง
“อะไรของพี่ล่ะ” ผมเอนตัวหนีเล็กน้อย
“ถ้านายไม่พยุงฉัน แล้วฉันจะไปยังไงไม่ทราบ..ถือสายน้ำเกลือด้วย” พี่คิวว่า  ผมเงียบและคิดหนัก  แต่ก็ต้องยอมเลยตามเลยให้พี่คิวเอาแขนวางลงบนไหล่ของผม
“หนักชะมัด” ผมบ่น
“อยู่ดีกินดีนี่นะ” พี่คิวย้อนหน้าตาย
“เค้กก็อยู่ดีกินดีเหมือนกันเหอะ” ผมย้อนบ้าง  พี่คิวไม่ตอบโต้อะไรอีก  ดูเราจะทุลักทุเลนิดหน่อยกว่าจะเดินไปถึงห้องน้ำ 
“ได้รึเปล่าครับ” เมื่อส่งถึงห้องน้ำแล้วผมก็ถามด้วยความเป็นห่วง
“จะอยู่ด้วยก็ได้นะ” พี่คิวยักคิ้ว
“บ้า” ผมว่าแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำทันที  ไอ้บ้า..ขนาดป่วยยังจะกวนคนอื่นอีก  หลังจากที่พี่คิวเข้าห้องน้ำไป  ผมยืนรอพี่คิวอยู่หน้าห้องน้ำอยู่นาน  เรียกว่านานมาก..!  เกือบสิบห้านาทีกว่าพี่เขาจะเปิดประตูออกมา
“นานอ่ะ” ผมบ่น
“ใครบอกให้ยืนรอล่ะ ไปนั่งรอก่อนก็ได้..ฉันเสร็จฉันก็เรียกเอง คิดไม่ได้เอง..ช่วยไม่ได้” พี่คิวจัดชุดใหญ่ย้อนให้ในทันที
“อ๊ะ งั้น..งั้นเดินเองเลยนะฮะ” ผมสะบัดหน้าก้าวขาจะเดินหนี


ปึก !!


แง่ง..ไอ้บ้าพี่คิว  ด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆก็กระชากแขนผมเข้าไป  ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซเข้าไปชนกับอกของพี่เขาเข้าให้อย่างจัง  อีกฝ่ายจ้องหน้าผมเขม็ง
“เจ็บ” พี่คิวบอก  คิ้วของพี่เขาขมวดเข้าหากัน  ไม่รู้ว่าสายตาคู่นี้จะสังเกตเห็นรึเปล่าว่าผมกำลังหน้าแดงแน่ๆ  ใจผมเต้นแรงจนแทบกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน  แก้มของอีกฝ่ายมีรอยยิ้มบางๆออกมา  บวกกับสายตาคู่นี้ที่กำลังจ้องผมอยู่  สายตาที่ถ้าผมสามารถล้วงเข้าไปแล้วขว้างทิ้งได้ผมก็จะทำ..
“จะยื้อทำไม” พี่เขาว่าพร้อมกับวางแขนลงบนไหล่ผม  ผมเพิ่งรู้สึกว่ามือของพี่คิวคงใหญ่มากก็วันนี้  เพราะว่ามือของพี่คิวโอบหัวไหล่ผมไปอยู่ในมือได้อย่างง่ายดาย
“พี่ก็อย่าทิ้งแรงสิฮะ” ผมว่าเสียงเบา  สุดท้ายต้องเอื้อมแขนไปโอบเอวพี่คิวช่วยไว้อีกแรงเพื่อให้เราเดินกลับไปที่เตียงได้สะดวกมากยิ่งขึ้น
“หึ..”
“หัวเราะไร” ผมเงยหน้ามองอย่างไม่พอใจ  คิ้วขมวดชนกันจนรู้สึกว่าตัวเองนั้นเริ่มจะไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่แล้ว
“Nothing” พี่คิวยิ้มตอบ
“ทำเป็นพูดภาษาอังกฤษ โด่..ฟังออกหรอก” ผมก้มหน้าบ่นบ้าบอไปอย่างนั้น  เขินอะไรนักหนาก็ไม่รู้  ไอ้เค้กบ้า  บ้าๆๆๆ..

   ณ สมุดโน้ตของคุณเค้ก..
   อาทิตย์ 4 ธันวาคม 2554
เป็นอีกวัน  ที่เรา......เขินพี่คิว  เฮ้อ..บ้าจริง~ ไอ้เชฟหนังเหนียว !!
                                                                       

.....................>>>><<<<.....................

หมายเหตุ :

1. วันนี้ได้ต่อเรื่อง Memorial~ รักแรก รักสุดท้าย ตอนพิเศษ13 My love style..2 แล้วเช่นเดียวกัน
2. วันนี้ต่อเรื่อง ~Limited Lovers~ ตอนที่ 36 นี้ไว้แบบไม่ค้าง -- ดังนั้น..จึงขอบอกว่า  ตอนต่อไปอาจจะมาลงให้ช้าหน่อย หรือ ช้ามากค่ะ ^o^ ขอโทษด้วยค่ะ


ขอให้มีความสุขกับการอ่าน..อิ่มหนำสำราญได้ชั่วครู่ชั่วคราวนะคะ
ขอบคุณค่ะ
เบบี้..^^

[Ball]

^
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
จิ้มเบบี้รอบที่สอง รีบวิ่งไปอ่านอย่างว่องไว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

พี่คิวขี้แกล้งจังเลยยยยยยย เค้กน่ารักอ่า
ตอนนี้ก้ยังคงน่ารัก แต่ชะนีฝันมันมาทำไม นิสัย

ปล. เราลบเม้นทิ้งให้แล้วนะคะ เดี๋ยวมันจะขัดอรรถรสในการอ่าน
ขอโทษจริงๆค่ะ คิดว่าเบบี้แวะมาเฉยๆ

[rujaya]

พี่คิวก็ชอบแกล้งเค้กจังเลย ชอบเห็นเค้กแก้มแดงใช่ป่าว   

[Whatever it is]

พี่คิวน่าร้ากกกกกก 

ส่วนยัยชะนีฝัน  ชิ