หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[mamacub]

อยากเห็นหน้าเค้กบ่อยๆละซิพี่คิว

[MIkz_hotaru]

พี่คิวแกล้งน้องเค้กอ่ะ
ตัวเองรู้หมดแล้วแท้ๆ

เจอประโยคปิดท้าย ถึงกับฮาแตก 
พอเพียงๆ 

[StillLoveThem]

...เด็กๆถึงจะดื้อแต่ก็เชื่อฟัง พี่คิวดีนะ แต่พี่คิวก็มีวิธีอบรบเด็กๆๆด้วย
...พี่คิว นี่ถ้าจะเป็นเครื่องเอ็กเรย์ เล่นมองเค๊กซะทะลุปรุโปร่ง หมดเลย แย่แล้วนายเอกของเรา 

[mookiie]

ตระกูลพี่คิวนี่นิสัยสืบทอดกันมาหมดจริง ๆ สินะ
บัตเตอร์เหมือนพี่คิวมาก โตมาคงไม่ต่างจากพี่คิวชัวร์ ๆ 555

พี่คิวววววววว ได้ทีก็แกล้งให้น้องเขินใหญ่เลยนะ
อยากให้น้องมาหาเลยต้องหาข้ออ้างสินะ รู้ทันหรอก ><

[Madness69]

ยุง ยุ้ง ยุ่ง เหลือหลาย ขออภัยต้องเมนท์รวบยอด 2 ตอนอีกและ

ตอน 36 ....
เหมือนจะหวานแต่ก็ขัดใจตอนคุณนังฝันดันออกมาเป็นก้างให้เสียรมณ์ซะได้
แต่ก็ยังดีที่พี่คิวแมนโคตร รับผิดชอบการกระทำดีมากถูกใจแม่ยก เอาไป 3 จุ๊บ ฮ่า ฮ่า

ตอน 37 ล่าสุด
เค้าอยากมีเครื่องสแกนพิเศษง่ะ อยากรู้จังว่าไอ้ภาพในหัวที่น้องเค้กคิดเห็นหลากหลายตอนพี่คิวบอกว่าจะโทรหามันเป็นภาพอะไรบ้างนะ????
ชอบน้องเชอร์เบตง่ะ ซ๊อฟๆ นุ่มๆ คงน่ารักเหมือนตุ๊กตาเลยเนอะ บัตเตอร์เอาแต่ใจเหลือหลาย ดื้อแบบนี้ยืมมาเป็นลูกเป็นหลานซักวันเหอะน่า แม่จะปราบให้หมอบเชียว ชอบนักละไอ้ดื้อๆ เนี่ย เอิ๊กๆๆๆ นางยักษ์ว่ะเรา

ขอบคุณไอ้น้องบี้ +++
 

[bowstory2]

พี่คิวแหม -///- เขินแทนเค้กเลยอะ ♥

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

บัตเตอร์นี่เป็นร่างแยกของพี่คิวชัด ๆ
พี่คิวก็เป็นร่างแยกของพ่อพี่คิวอีกที 

เค้กนี่ไม่มีบทอะไรเท่าไหร่
มีแต่เขิน เขิน และก็ เขินนนนน 

[Chomin]

พี่ฟ้าโกรธอะไรทิกเกอร์กันน้า งอนตุ้บป่องไม่ยอมคืนดีกันซะที บัตเตอร์นี้เหมือนพี่คิวราวกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกันเลยจริงๆ ทั้งดื้อ ทั้งยอกย้อน งี้ละเค้าถึงมีลูกล่อ ลูกชนให้เชื่อฟังได้ง่าย ๆ ตระกูลนี้ดื้อ มากกกกกกกก จริงๆน่ะแหละ โอยยย น้องเค้กไปไม่ป็นขนาดหนักแล้วนะเนี่ย แค่พี่คิวอวยพรให้ฝันดีก็เตลิดไปใหญ่แล้ว ยิ่งสายตาและยิ้มน้อยๆของพี่คิวอีก ไม่รอดแน่ๆเค้กเอ้ยยย ถ้าพี่คิวรุกหนักกว่านี้เค้กจะไม่ยิ่งอาการหนักเหรอเนี่ย คึคึ พี่คิวชอบก็จีบโต้งๆให้น้องรู้ชัดเจนไปเลย แหมะ ให้น้องไปเอาหนังสือมาให้ แถมยังจะโทรหาอีก อยากเจอ อยากพูดคุยกับน้องเค้กละสิพี่คิววววว

[wan]

น้องเค้กจ๋า...... รักษาอาการหน่อย ถ้าเป็นแบบนี้ กลายเป็นลูกไล่พี่คิวแน่ ๆ 
จริง ๆ อีกฝ่ายก็คงรู้สึกกระสับกระส่ายเหมือนกันนั่นแหละ เพียงแต่เป็นคนคุมเกมส์ เลยได้เปรียบนิดหน่อย 
+1 เป็นกำลังใจให้ เบบี้  :กอด1:ครับ

[watcharet]

เขิลแทนอ่ะ ถ้าเราเปนเค้กคงนอนกลิ้งเลยล่ะ ^^

[เบบี้]

~38~

ณ  มหาวิทยาลัย Y..
“เค้กจะไปไหนต่อ”
“เดี๋ยวไปบ้านพี่คิวก่อนอ่ะ” ผมตอบแก้ว
“งั้นเหรอ..ไปกินข้าวด้วยกันก่อนไหม เมื่อกลางวันก็ไม่ได้กินหนิ”
“ไม่เป็นไร เราจะรีบไปน่ะ..ไอ้เชฟบ้านั่นยิ่งไม่ปกติๆอยู่ด้วย ไปไม่ตรงเวลาก็จะโดนดุเอา” ผมบ่นเมื่อนึกถึงบุคคลที่กล่าวถึงก็นึกออกว่าน่าจะเป็นอย่างไรถ้าผมไปช้า  ในขณะเดียวกันมือก็กำลังสาละวนอยู่กับการเก็บกระเป๋าของตัวเองด้วย
“แล้วนี่ยังไม่โทรมาอีก ไหนบอกว่าจะโทรมาตอนบ่ายสองแท้ๆ” ผมเหลือบดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง
“งั้นเค้กไปก่อนนะ” ผมหันไปโบกมือให้แก้วและพีท
“เดี๋ยวเค้ก” แก้วเรียกไว้  ผมชะงักและหันกลับไปมองเธอ
“เค้ก..ชอบพี่คิวรึเปล่า” แก้วยืนถามด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มน้อยๆ
“อ๊..อ่ะ แก้ว แก้ว..ถามอะไรน่ะ” ผมหน้าเหวอ  ตอบไม่เต็มปากเต็มคำแต่แก้วกลับยิ้มกว้างกว่าเดิม
“เค้กชอบพี่คิวสินะ” แก้วพูดย้ำ  พีทที่ยืนอยู่ข้างๆเบิกตาโพรง  อ้าปากค้าง  จนผมได้แต่ยิ้มแหยตอบให้ทั้งสองคน
“แก้วดูเพื่อนรักของแก้วออกน่ะ แค่อยากจะบอกว่าแก้วดูออก..งั้นเค้กก็ รีบไปสิ” แก้วพูด
“แก้ว แก้วบ้า” ผมว่า  รีบเร่งเท้าหนีแก้วออกมาในทันทีอย่างไม่ได้เถียงแก้ตัวอะไรออกไปเพราะไม่รู้จะต้องเถียงอะไรน่ะสิครับ

~อะไรที่ทำให้แก้วสังเกตเห็นกัน  มีอะไรที่เราแสดงออกว่าชอบพี่คิวอย่างนั้นเหรอ  เราแสดงอะไรออกไปล่ะ..ไม่เห็นจะรู้ตัวสักหน่อย  เราไม่ได้ดูออกง่ายขนาดนั้นสักนิด~


ตื๊ด  ๆ  ๆ  ๆ..


สายเข้า -- พี่คิวปิด -*- สุดโหด
“ส..สวัสดีครับ” ผมกดรับสาย  ใจยังคงเต้นไม่เป็นส่ำ  รู้สึกผิดเหมือนกำลังปกปิดอะไรสักอย่างอยู่อย่างนั้น
“อยู่ไหน” ปลายสายถาม
“อยู่มหาลัยครับ กำลังจะเดินทางไปบ้านพี่” ผมตอบ  ระหว่างที่กำลังพูดอยู่แต่สมองของผมกลับคิดเรื่องที่แก้วพูดเมื่อกี้อยู่ตลอดเวลา
“โอเค..ถ้าถึงบ้านแล้วโทรมาแล้วกัน” พี่คิวบอก
“ครับ...”
“เป็นไรรึเปล่า” อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นห่วงจนผมแทบยั้งไม่ให้หลงตัวเองไม่ได้
“เปล่าครับ ไว้เค้กจะโทรไปนะ”
“โอเค” อีกฝ่ายตอบและตัดสายไป
“เฮ้อ..เรานี่บ้าชะมัด คนอย่างพี่เค้าจะมาชอบคนอย่างเราได้ยังไงกัน” อยู่ๆความรู้สึกเจ็บแปลบในอกนี่มันก็ก่อเกิดขึ้นมาอีกครั้ง  นี่เป็นการย้ำเตือนให้ผมแน่ใจได้ว่าผมคงชอบพี่คิวอย่างที่แก้วว่าแล้วจริงๆ..

= = = = = = = =

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..


ตรู๊ด  ๆ  ๆ..


กรรม..ขนาดโทรไปหาและแค่รอสายนานแค่นี้ยังรู้สึกตื่นเต้นเลย  บ้าไปแล้ว..แม่  หนูเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆเลยอ่ะ..แง่ง
ผมรอสายพี่คิวอยู่นานมากจนผมต้องกดตัดสายทิ้งไปก่อน  เพราะถ้ารอนานกว่านี้ผมอาจจะเป็นบ้าอย่างที่นึกไว้ก็เป็นได้
“รับอาหารว่างเป็นอะไรดีคะคุณ” ป้านิดยิ้มถาม
“ไม่เป็นไรครับป้า เค้กมาเอาของเดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะครับ” ผมยิ้มตอบ 
“ค่ะ..ถ้ามีอะไรให้ช่วยเรียกป้าได้เลยนะคะ” ป้านิดยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไป  ผมกดต่อสายไปหาพี่คิวอีกครั้ง
“ฮัลโหล โทษที” พี่คิวพูด
“ครับ” ผมตอบและเงียบ
“อยู่บ้านฉันแล้วเหรอ”
“ใช่ฮะ” ผมตอบ
“จะให้เค้กเอาหนังสือเล่มไหนเหรอครับ” ผมถาม  ผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มใช้ “เค้ก” พูดแทนตัวว่า “ผม” กับพี่คิวอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้นและบ่อยขึ้นเรื่อยๆ  ความสงสัยของผมในตอนนี้คือ..พี่คิวจะรู้สึกแปลกไปบ้างรึเปล่า..ก็เท่านั้น
“เอ่อ มีหนังสือสีน้ำตาลอ่อนอยู่บนโต๊ะไหม” พี่คิวถาม  ผมเดินตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือที่ว่า
“มีครับ รูปการ์ตูนผู้หญิงใช่ไหม”
“ใช่..ที่เขียนว่าเดอะ แวร์ลู่ ออฟ ดีเทอร์มิเนชั่นน่ะ” พี่เขาบอก  ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นมาวางไว้บนโต๊ะเตรียมไว้ก่อน
“ครับ” ผมพูด
“เอ่อ..The Scarlet Letter วางอยู่บนโต๊ะไหม” พี่คิวถามอีก  ผมหยิบหนังสือสองสามเล่มที่วางอยู่บนโต๊ะมาดูแต่ไม่พบเรื่องที่ว่า
“ไม่มีนะครับ”
“งั้น..เปิดลิ้นชักใต้โต๊ะ ลิ้นชักบนสุด..คงจะอยู่ในนั้น” พี่คิวบอก  ผมเดินไปทางด้านลิ้นชักของโต๊ะและเปิดออก  ก็พบว่าหนังสือเรื่อง The Scarlet Letter วางอยู่ด้านบนสุดจริงๆ
“เจอแล้วครับ” ผมยิ้ม  ยิ้มทำไมไม่ทราบ ToT
“แล้วก็ ชั้นวางหนังสือทางซ้ายมือ ที่เป็นชั้นเล็กๆสีโอ๊ก..จะมีหนังสือเรียงอยู่ หาหนังสือของนักเขียนที่ชื่อ Emily Dickinson ให้ฉันหน่อย ในชั้นมีอยู่เล่มเดียว” ผมก้มลงหาหนังสือเล่มที่ว่า  ดูมันจะลายตาไปสักหน่อยเพราะหนังสือเยอะแยะไปหมดแต่สุดท้ายก็หาจนเจอ
“เจอแล้วฮะ”
“โอเค..แล้วไปถามป้านิดให้หน่อย ว่าหนังสือ National Geographic ของเดือนนี้ได้รึยัง ถ้าได้แล้วเอามาให้ด้วย บอกให้ป้านิดเอาถุงผ้าหนังสือในห้องใส่มาก็แล้วกันนะ” ผมฟังอย่างตั้งใจ
“ครับ” ผมตอบหลังจากนั้นพี่เขาก็เงียบไป
“เท่านี้เหรอครับ” ผมถาม
“ใช่” พี่คิวตอบ
“งั้นเค้กวางสายก่อนนะครับ เดี๋ยวไปหาป้านิดก่อน”
“โอเค” แล้วพี่คิวก็ตัดสายไป  ผมเดินไปหาป้านิดและให้ป้านิดจักการทุกอย่างที่เหลือ  ป้านิดนำคุกกี้กับเค้กชิ้นเล็กมาให้ผมเพื่อสำหรับผมและพี่คิวด้วย  ผมออกจากบ้านพี่ฟ้าและเดินทางตรงไปที่โรงพยาบาลต่อ..

= = = = = = = =

ณ  โรงพยาบาลกรุงเทพ..
“อ่ะ..” ผมชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าในห้องไม่ได้มีพี่คิวอยู่คนเดียว  น้องสาวพี่คิวยืนอยู่ข้างเตียง  ทั้งสองคนหันมามองผมเป็นตาเดีย
“ขอโทษครับ ที่ไม่ได้เคาะห้องก่อน” ผมยิ้มแหย
“นี่เค้ก เค้กนี่ฟ้าครามน้องสาวฉัน” พี่คิวแนะนำ  ผมยิ้มตอบและรีบยกมือไหว้  อีกฝ่ายรีบยกมือไหว้ตอบเช่นเดียวกัน
“ฟ้าครามจำได้ค่ะ พี่คนที่ให้เลือดพี่นี่คะ” เธอยิ้ม
“อายุเท่ากัน” คนบนเตียงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“แฮ่” ทั้งผมและฟ้าครามยิ้มแหยให้กันอย่างเขินๆ
“กลับเมื่อไหร่” พี่คิวหันไปถามน้องสาวตัวเอง
“พรุ่งนี้ค่ะ พี่ก็ไปเยี่ยมแม่บ้างนะ ฟ้าครามคงจะไม่ได้กลับบ้านสักพักใหญ่ ต้องรอสอบปลายภาคให้เสร็จก่อน” เธอบอก
“อืม..จะพยายาม” พี่คิวพยักหน้าตอบ
“ไปนะคะ ดูแลตัวเองด้วย” เธอยิ้มบอก 
“มีอะไรก็โทรมา” พี่คิวพูดเท่านั้น  น้องสาวของพี่คิวพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ฝากดูแลพี่ชายด้วยนะคะ” เธอก้มหัวให้ผมหน่อยพอเป็นพิธี  ผมรีบก้มหัวตอบก่อนที่เธอยิ้มเดินออกจากห้องไป
“น่ารักดีนะครับ” ผมพูดบอก  เดินไปหยิบถุงหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะ  น้องสาวพี่คิวหน้าตาน่ารักแต่งตัวเรียบร้อย เหมือนจะออกเด็กเนิร์ดนิดๆด้วย
“ชอบแบบนี้งั้นเหรอ ไม่ให้หรอกนะ” พี่คิวพูดหน้าตาย
“เปล่าสักหน่อย ก็แค่ชม..ว่ามีพี่ชายแบบนี้ ไม่น่าจะ..” ผมเบะปากไม่มองตาพี่คิวพร้อมเดินนำถุงหนังสือไปยื่นให้
“ฉันมันเป็นยังไงไม่ทราบ”
“ยังไม่รู้ตัวเองอีกเหรอครับ” ผมยิ้มกวน  อีกฝ่ายเงียบ  จ้องหน้าผมตาไม่กะพริบ
“น้องสาวเรียนอยู่ที่ไหนเหรอครับ” ผมเปลี่ยนเรื่อง  เพราะพี่คิวยังไม่ยอมรับถุงหนังสือไปทั้งทั้งที่ผมก็ยังคงยื่นให้อยู่ตรงหน้า
“นิวซีแลนด์” พี่คิวตอบส่งๆ
“รับไปซิฮะ” ผมยื่นเข้าไปใกล้มากขึ้น
“หยิบออกมาให้หน่อยสิ” พี่เขาสั่ง
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจและต้องหยิบหนังสือออกมาจากถุงอย่างตัดรำคาญ  ผมนำหมอนใบใหญ่มาวางข้างๆแขนของพี่คิวและนำหนังสือวางไว้บนนั้นเพื่อที่จะได้สะดวกในการหยิบจับมากขึ้น
“ป้านิดฝากเค้กกับคุกกี้มาให้ด้วย ส่วนอาหารเย็นนี้..จะรีบทำและมาให้ถึงก่อนหกโมงเย็นครับ” ผมบอก
“ขอบคุณ” พี่คิวบอก
“พี่จะได้ออกจากโรงพยาบาลวันไหนเหรอ”
“อีกวันสองวัน”
“เหรอครับ” ผมยืนมองและกำลังถามตัวเองในใจว่าจะทำอะไรต่อดี  พี่คิวเหลือบมามองผมด้วยสายตาที่เหมือนมีคำถามว่า “อะไร” ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไปจนอีกฝ่ายตั้งท่าจะอ่านหนังสือต่อ
“งั้นเค้กกลับก่อนนะฮะ”
“ไปไหน” อีกฝ่ายถาม
“กลับบ้านครับ ต้องรีบกลับไปทำการบ้าน” ผมตอบ  รีบเดินกลับมาที่โต๊ะเพื่อหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเอง
“พรุ่งนี้จะมาไหม” ผมชะงักแต่ไม่ได้หันกลับไปมองอีกฝ่าย  ก่อนหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพายและพยายามทำใจสู้หันไปมองตอบคนบนเตียงอีกครั้ง
“พี่อยากให้เค้กมางั้นเหรอฮะ” ผมยิ้มแกล้ง
“...........” พี่คิวไม่ตอบแต่กลับแสยะยิ้มและมองผมตอบด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“อ..อะไรครับ” ผมว่าอย่างตะกุกตะกัก
“ชอบที่ฉันโทรไปรึเปล่า” พี่คิวถาม  สายตานิ่งเกินกว่าจะเข้าใจว่าถามแบบนี้เพื่ออะไร..
“ไม่ได้ชอบ ถามทำไมครับ..หลงตัวเอง” ผมเบะปาก
“หึ บางทีนายนี่ดูง่ายชะมัด” พี่คิวหัวเราะ
“ไม่..ไม่ใช่นะ” ผมขึ้นเสียง
“งั้นเหรอ” พี่คิวเลิกคิ้วแถมยังไม่ยอมหยุดหัวเราะ
“เดินทางกลับดีๆล่ะ” พี่เขาพูด
“ของมันแน่อยู่แล้ว” ผมสะบัดเสียงและรีบก้าวเดินออกจากห้องในทันที

~ถูกจับได้แล้วแหงๆว่าเราแอบชอบพี่คิวน่ะ  ไม่น้า..~

= = = = = = = =

วันพุธ  ตกดึก  ณ บ้านเค้ก..
“เค้กอ่ะ ชอบพี่คิวไปตอนไหนก็ไม่เล่าให้แก้วฟังเลยนะ” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงงอนไม่เลิก  เราคุยโทรศัพท์เกือบชั่วโมงได้แล้วมั้งครับ
“แก้ว..เค้กบอกว่าเค้กไม่รู้ไง แก้วก็พูดอยู่ได้ว่าเค้กชอบน่ะ” ผมบ่นบ้าง
“ก็เค้กชอบนี่ เมื่อกี้เค้กหลุดพูดว่าเค้กก็ชอบ แถมยังพูดถึงพี่คิวอย่างนู้นอย่างนี้ตลอดเวลา” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงสะใจที่รู้จุดอ่อนของผมอย่างนั้น
“ก็เค้ก..” ผมอ้ำอึ้ง
“ก็เค้กอะไร คึคึ..พี่คิวก็น่ารัก หล่อ เท่ รวยด้วยอ่ะ โอ้ย..คบไปเลยนะเค้กนะ” แก้วพูดอย่างกับตัวเองจะคบเองซะอย่างนั้น  และพูดเหมือนเรื่องที่ว่าเป็นเรื่องง่ายที่จะสนับสนุนเสียเหลือเกิน  คล้ายๆกับคนที่กำลังเพ้อเจ้อเลยนะครับตอนนี้..
“เค้กผู้ชายนะแก้ว ส่วนพี่คิว..ชายแท้ๆเลยล่ะ อีกอย่าง พี่เค้าน่ะ..” ผมอดนึกถึงคำพูดที่พี่คิวเคยพูดว่าพี่เซ็นกับพี่ฟ้าไม่ได้  ยังไงๆก็คงไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้วนะครับ  ดังนั้น ผมน่ะก็ไม่ได้หวังอะไรหรอก..


ตรู๊ด  ๆ   ๆ..


“ใครโทรเข้าน่ะ” แก้วถามทันที
“แป๊บนะ” ผมบอกและรีบเหลือบดูโทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วก็ต้องผงะกับเบอร์ที่เห็น

สายเข้า -- พี่คิวปิด -*- สุดโหด
“พี่คิวโทรมาอ่ะ” ผมรีบบอกแก้วด้วยความตกใจ
“จริงอ่ะ! กรี๊ดดดดดดดดดด ม่ายยย..เขินอ่ะ บ้า~” แก้วร้องเสียงหลงด้วยคำพูดไม่เป็นศัพท์จนผมต้องรีบเอาโทรศัพท์มือถือออกไกลจากหู
“วางสายจากแก้วแล้วรีบรับเลยนะ ไว้แก้วจะโทรไปใหม่ สู้ๆนะเค้ก..บายจ้า” แก้วพูดเร็วมากจนผมแทบฟังไม่ทันและแก้วก็ตัดสายไปซะเฉยะ


ตื๊ด  ๆ  ๆ..


ผมนั่งมองโทรศัพท์มือถือที่ยังคงสั่นเพราะสายเข้าจากพี่คิวอยู่  พยายามทำใจให้เป็นปกติและลองกระแอมเสียงดูว่าตัวเองนั้นเสียงสั่นรึเปล่าก่อนที่จะรับ
"สวัสดีครับ" ผมพูดทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงร่าเริงคล้ายปกติ
"ชักช้า" อีกฝ่ายว่าเสียงห้วนคล้ายกับไม่พอใจ
"ก็..เค้กคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่นี่ครับ" ผมบอก  พี่คิวเงียบประมาณห้าวินาทีเห็นจะได้
"ทำอะไรอยู่" อีกฝ่ายถาม
"ก็ทำการบ้าน คุยโทรศัพท์กับเพื่อน" ผมตอบไปยิ้มไป
"ทีนี้ล่ะแยกประสาทเก่งเชียวนะ" พี่คิวว่าน้ำเสียงประชด
"เรื่องของเค้ก" ผมว่ากลับ
"แล้ว..พี่โทรมามีอะไรเหรอครับ ดึกแล้วด้วย"
"เอ่อ พรุ่งนี้ฉันจะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ" พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
"แล้ว.." ผมพูดเชิงถามกลับ
"อาบอกว่าพรุ่งนี้จะทำอาหาร สำหรับทุกคน..นาย จะมาไหม" พี่เขาถาม
"มีใครบ้างเหรอครับ"
"จะใครล่ะ ก็คนในร้านนั่นแหละ" พี่คิวว่า  อ๊ะ..เอ่อ  ใจผมเต้นแรงชะมัด  ทำไงดีๆๆๆ
"ตกลงจะมารึเปล่า" พี่คิวย้ำถาม
"ไปก็ได้" ผมตอบเสียงเบาทั้งบิดตัวไปมาบนเตียง  แล้วผมจะเขินทำบ้าอะไรนักหนาเนี้ย
"งั้นก็ดี มารับฉันที่โรงพยาบาลด้วยล่ะ..อาจะไปทำธุระแล้วจะตรงไปที่บ้านเลย" ผมงงเล็กน้อยเพราะนี่คือคำสั่งหรือนี่กระไร
"แล้วกลับแท็กซี่เหรอฮะ" ผมถามกลับไป..ฝ่ายผมก็ไม่ได้มีการปฏิเสธหรือเล่นตัวเช่นกัน
"ฉันให้ลุงมีเอารถมารอรับ เสียใจด้วยนะ" พี่คิวว่าดักคออย่างรู้ทัน
"ชิ แต่ก็ดี..ไม่เปลืองเงิน" ผมเบะปากไปมา
"กี่โมงละครับ เค้กเลิกเรียนสี่โมงเย็นนะพรุ่งนี้น่ะ" ผมบอก
"งั้นเดี๋ยวให้ลุงมีไปรับนายที่มหาลัยก็แล้วกัน" พี่คิวบอก
"ไม่ครับ ไม่เป็นไร" ผมรีบบอกด้วยความเกรงใจ
"นั่นแหละ..จะได้ไม่เปลืองเงิน ไม่ชอบรึไงล่ะ" อีกฝ่ายว่า  ผมเงียบเพราะตอบไม่ถูกเพราะไม่เปลืองเงิน..ของชอบเลยล่ะ
"พรุ่งนี้ฉันจะให้ลุงแกโทรเข้าหานาย เตรียมรับโทรศัพท์ด้วยก็แล้วกัน"
"ฮะ" ผมพยักหน้าตอบด้วยทั้งทั้งที่อีกฝ่ายก็คงไม่เห็น  ต่างฝ่ายต่างเงียบลงอีกครั้ง  และครั้งนี้ดูจะนานกว่าครั้งก่อนๆอีกด้วยซ้ำ
"แล้ว.." พี่คิวเอ่ยและทิ้งน้ำเสียงลงเล็กน้อย
"จะ" พี่คิวเว้นเสียงพูดไปนานพอควร  ผมตั้งใจฟังจนลุ้นไปหมด
"นอนรึยัง" พี่เขาถาม
"ก็คงอีกสักพักครับ เอ่อ..พี่ล่ะ" ผมถามกลับเสียงเบาเช่นกัน
"ก็ ไม่ค่อยง่วงเท่าไหร่" พี่คิวตอบ  ผมได้ยินเสียงกุกกักดังอยู่ทางฝั่งของพี่เขา
"คืนนี้ใครมานอนเฝ้าเหรอครับ" ผมรีบถาม  อยู่ๆกลับกลัวว่าพี่คิวจะขอวางสายขึ้นมา  ผมยังไม่อยากวางเลย  อยากคุย..อยากคุยอีกเรื่อยๆ  ถ้าผมหาเรื่องคุยต่อ  พี่คิวจะยังตอบผมอยู่รึเปล่า..พี่เขาจะรำคาญไหม
"น้องชายน่ะ"
"น้องชาย" ผมพูดย้ำอย่างนึกสงสัย
"ลูกพี่ลูกน้อง น้องชายของไอ้สงกรานต์" พี่คิวอธิบาย
"เอ่อ ถูกกัน..งั้นเหรอครับ" ผมหัวเราะแหยๆ
"ก็พอได้" พี่คิวตอบส่งๆ
"อ่านะ"
"............" เราเงียบกันอีกครั้ง  ใจผมเต้นแทบไม่เป็นส่ำ  รู้สึกอยากให้พี่คิวชวนคุยบ้าง  ผมจะได้ไม่รู้สึกเหมือนกับว่าเป็นผมฝ่ายเดียวที่กำลังไม่อยากวางสาย
"แล้ว.." จู่ๆเราก็พูดขึ้นพร้อมกัน
"พี่พูดสิ" ผมรีบบอกกระทั่งใจเต้นแรงอยู่ตลอดเวลา
"เปล่า" พี่คิวปัด
"นายจะว่าอะไร"
"จะถามว่าแล้ววันนี้ทำไมพี่ฟ้าไม่มาเฝ้าล่ะครับ" ผมถาม
"จัดการเรื่องงานศพอยู่ที่วัดน่ะ คงเหนื่อย..ป่านนี้กลับไปนอนที่บ้านแล้วละมั้ง"
"อ๋อฮะ" ผมพยักหน้ารับอีกแล้ว  แถมไอ้อาการเม้มปากของตัวเองตลอดเวลาที่พูดอยู่นี่คงจะแปลกพิลึก  ตอนนี้ผมคงใกล้เป็นคนประหลาดเต็มทีแล้วสินะครับ  ชักรู้สึกว่าตัวเองน่าเกลียดจัง
"ไปทำการบ้านต่อสิ" อีกฝ่ายพูด  ที่จริงการบ้านหยุดขยับตั้งแต่ที่เริ่มคุยโทรศัพท์กับแก้วเรื่องพี่คิวแล้วล่ะ
"อื้อ" ผมเพียงตอบได้เท่านี้เพราะหาคำพูดตอบไม่ถูกด้วยรู้สึกใจแป้วขึ้นมาทันที  พี่เขาคงรำคาญที่เมื่อกี้ผมถามมากแน่ๆเลย
"เท่านี้นะ" อีกฝ่ายว่า
"ครับ" ผมตอบพยายามให้เสียงดังฟังชัด
~ทำไงดี  ไม่อยาก..ให้วางสายเลย~
"Good night" พี่คิวบอก  เสียงพี่คิว..เพราะจัง
"ไนท์ฮะ" ผมบอกบ้าง
"ฮึ.." ผมใจเต้นแรงกว่าเดิมเมื่ออยู่ๆพี่เขากลับหัวเราะขึ้นมา
"อะไรครับ" ผมรีบถามอย่างระแวง  อดไม่ได้จริงๆที่จะรู้สึกหวาดระแวง
"เปล่า.." อีกฝ่ายพูดปัดแกมขำไม่เลิก
"เป็นบ้าเหรอฮะ" ผมว่า
"ถ้าฉันบ้า แล้วนายล่ะ" พี่คิวย้อน  ผมได้แต่เงียบ  มือกำผ้าห่มไว้แน่น
"อย่าเอาฉันไปฝันล่ะ"
"หวัดดีครับ" พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงแกมหัวเราะอยู่ตลอดเวลาและตัดสายไปในที่สุด
"อ๊ะ..ไอ้ ไอ้บ้าอ่ะ!" แง่ง..อายยยยยยยยเว้ย  กู..อยาก..ตาย ~__~

.................>>>><<<<.................

[kitty]

 

[faNg]

อุ้ยยยยยยตายนะฮะ !!!! อ่านแล้วมันวิ้งๆๆๆ ^^

บัตเตอร์ก็โคลนนิ่งมาจากพี่คิวนั่นแหละใช่ไหมเค้ก 555 (ดื้อชะมัดเลย)
น่ารักอะพี่คิวกับเค้ก พี่คิวอยากเจอเค้กก็บอกไปดิ ทำมาเป็นให้ไปเอาหนังสือให้ อิอิ

รออ่านตอนต่อไปขอแบบยาวววววววววๆเลยนะคะ ^^
 

กีสสสสสสสสสสสสส เพิ่งอ่านตอน37จบ มีตอน38ต่อเลย งั้นไปอ่านก่อนนะคะ

[tonkhaw]

เขินตัวม้วนเลยกับตอนนี้

[Donaldye]

โอ้ยยยยยยยเขินพี่คิว><

[ALittleN]

อ่านแล้วจะเชิลแทน้องเค้กเลยนะเนี่ย
น่ารักจริงๆคู่นี้

[loveromance]

น่ารักจริงๆ เคลิ้มอ่ะเคลิ้มมม

มาช้าได้แต่ก็เร็วๆนะคะ เอ๊ะ? ยังไง?

ไงก็ตั้งใจเรียนนะคะเบบี้

       

[faNg]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย! เขินมากอะ ฉันเขินแทนเค้ก กีสสสสสสส
พี่คิวแบบรู้แล้วยั่วอะ น่าหมั่นไส้ชะมัดเลย แหมๆๆว่าเค้กแต่ตัวเองก็ชอบเขาอะดิ รู้หรอกนะ

น่ารักอ่า >< 

รอตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค๊าาา ^^ 

[NOoTuNE]

  บี้มาต่อเร็วมาก ขอบคุณน่ะ  ยังไงก็ดูแลรักษาสุขภาพด้วยน่ะ


น้องเค้กจ๋า จะมีใครที่ไม่รู้มั่งไหมเนี่ยว่านู๋อ่ะชอบพี่คิว กร๊ากกกกกกก เก็บอาการอยู่มากลูก 


พี่คิวก็หยอดน้องตลอด เหมือนพี่คิวจะชอบเหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้ ว่าเห็นว่าสนุกรึเปล่าที่ได้แหย่ อย่าแกล้งน้องน่ะสงสารน้อง

[CatLessLonely]

ปิดไม่มิดแล้วล่ะเค้ก
ยอมรับซะเถอะว่าชอบพี่คิว 
เพื่อนๆเค้าก็รู้กันหมดแล้ว อิอิ
แต่พี่คิวเนี่ยสิ ทำตัวแปลกนะเนี่ย
รู้ว่าเค้กชอบยังแกล้งอีก
น่าสงสัยนะเนี่ย ...อย่างนี้ต้องสืบ 555+

 

[Horizon]

นายคิวชอบแกล้งเด็ก
เอ็นดูน้องเค้กมากขึ้นแล้วใช่มั้ย
+1

[Ball]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อยากจะกรี๊ดให้ลั่นทะลุไปถึงหูเบบี้
พี่คิวน้องเค้กน่ารักไม่ไหวแล้ววววววว
เค้ก อาการหนูน่ะลูกเขารู้กันไปสามบ้านแปดบ้านแล้วล่ะ
และพี่คิวก้ยังขี้แกล้งตลอด แกล้งเค้กเสมอต้นเสมอปลาย รู้นะว่าคิดอะไรอยู่
แต่พี่คิวแอบช้านะเนี่ย ช้าอย่างนี้จะได้น้องเค้กไปเป็นเมียม้ายยย 
ชอบอ่ะ ชอบมากกกกก โคตรจะรักเรื่องนี้เลยโว้ยยยยย

 :กอด1:เบบี้ ตอนหน้าอยากได้ยาวยาวววววววววว ฮี่ๆ

[bow55]

กรี๊ด จิกหมอนแก้เขิน
น่ารักอ่ะ ไม่ไหวแล้วนะ
พี่คิวอ่ะ...อยากเจอกันก็พูดดีๆสิ อ้อมโลกตั้งนานอิอิ

[CarToonMiZa]

อ่านไปยิ้มไป
เหมือนคนบ้า

บวกเป็ด

รับแซ่บจ้า
มาช้าดีกว่าไม่มาเนอะ

[Ebsilon]

เย้ๆ ได้อ่านอีกตอนละ

มาลงบ่อยๆนะ

[Ember]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!~

อ่านแล้วเขินแทนเค้กอ่ะ >.<~

ยัยเจ้ฝันผีบ้า จะมาแผลงฤทธิ์ตอนไหนง่ะ กลัวววว~
กลัวความสุขจะอยู่ไม่นาน T.T"

รัก เค้ก คิว
รักเบบี้ จุ๊บๆ >w<
รักตัวละครทุกตัวที่เบบี้เคยสร้างสรรค์ อิอิ

[kani]

พี่คิวทำชั้นเขินตามซะงั้น  >///////////////////////< 

(เมตรที่รักจ๊ะ เค้ายังไม่ได้เป๋ไปไหนน๊า อิอิ)

[Poseidon]

อ๊ากก เขินแทนเค้กเลย พี่คิวขี้แกล้งอ่ะ
ขอบคุณนะครับเบบี้ สู้ๆนะครับ

[Running]

เค้ก เขินพี่คิว 5555

หวานซะ เค้กจะนอนหลับมั้ยนี่

ไม่ใช่นั่งม้วน ทั้งคืนน่ะ 5555

 

[nemesis]

อ๊ายยยยยยยยย
อย่าหายไปนาจะเบบี้คิดถึงอิอิ