หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[เบบี้]

~39~

ณ  มหาวิทยาลัยY..
“เค้ก...เค้ก!”
“ห..ห๊ะ” ผมขานตอบแก้ว
“เป็นอะไร เหม่ออีกแล้วนะ” แก้วคิ้วขมวดหน้างอ  ผมเงียบเพราะคิดคำแก้ตัวไม่ทัน  พีทจ้องหน้าผมอย่างจับผิด
“แก้ว เราว่า..เอ่อ” ผมอ้ำอึ้ง
“ว่า..” แก้วกับพีทพูดย้ำพร้อมกัน
“เราว่าเราคง ชอบ..พี่คิว จริงๆแล้ว ละมั้ง” ผมก้มหน้าก้มตาบอกอย่างตะกุกตะกัก
“ฮ่าๆๆๆ” พีทหัวเราะร่าออกมาจนน่าตกใจ
“แก้วรู้จนไม่ตกใจแล้วล่ะ เฮ้อ..เพื่อนฉัน ยังมีหน้ามาบอกอีกนะ” แก้วส่ายหน้าคล้ายกับหน่ายผมอย่างนั้น
“หัวเราะทำไมไอ้พีท” ผมว่า
“หน้ามึงตลก ชอบก็บอกว่าชอบตั้งแต่แรกก็จบไปละ กูกับแก้วแอบนินทากันเรื่องนี้มาตั้งนานแล้วเหอะ”
“มึงใช้คำว่านินทากับเรื่องของกูเหรอ”
“ก็กูดูออกตั้งนานแล้วน่ะว่ามึงชอบ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริงแค่นั้นเอง” พีทเบะปากให้
“ง่ะ ไม่จริง” ผมเถียง
“จริง” แก้วกับพีทย้ำ
“เรา..” ผมชะงัก
“เอ่อ เราคล้ายคนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว วันนี้..ตอนนี้ เอ่อ..เรากำลังนั่งรอโทรศัพท์จากพี่เค้า” ผมสารภาพ  มองไปที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองอย่างว้าวุ่นใจอีกครั้ง
“ก็คงจะอย่างงั้น” แก้วกับพีทพูดเหมือนรู้ทัน  ทั้งสองมองมาที่โทรศัพท์มือถือของผมเหมือนเข้าใจตามที่ผมบอกมานานมากแล้ว
“เรา..เราชอบผู้ชาย!” ผมจับหน้าตัวเอง  ไม่รู้ว่าควรจะตกใจ  กลัวตัวเองหรืออย่างไรดี..มันน่าสงสัยและงงงวงไปเสียหมด
“กูว่าหนังหน้าอย่างมึงจะมีเมียมันก็จะขัดๆไปสักหน่อยน่ะนะ กูมองภาพไม่ออกเท่าไหร่ถ้ามึงจะขึ้นคร่อมหญิงอ่ะ กร๊าก เอ่อ..แต่ที่จริงก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับหน้าตามึงทั้งหมดหรอก นิสัยมึงมันแบบ..หญิงไม่ชอบหรอกเว้ยแบบนี้ เค้าชอบแบบกูนี่” พีทพูดพร้อมกับหัวเราะเสียงดัง  ทำให้แจ็คที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันกลับมามอง
“ไอ้บ้า” ผมว่าเขิน
“มึงเคยดูหนังโป๊บ้างเปล่าเนี้ย เป็นฝ่ายขึ้นคร่อม มันต้องรับผิดชอบหลายอย่างนะเว้ย” พีทพูดไปยิ้มไป  เพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้านหน้าพวกเราหันมาหัวเราะกันหมด  ผมได้แต่นั่งก้มหน้าเพราะเขินทุกคน
“กูสอนให้ไหมเค้ก” บีนเพื่อนในสาขาหันมาถาม
“มึงไม่ต้องเสือกไอ้บีน ไอ้เค้กมันมีคนจะช่วยสอนละ..มึงน่ะแค่ขี้เล็บก็เทียบเค้าไม่ได้” พีทบอกพร้อมกับปัดมือไปมา
“ฮ่าๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะพร้อมกันอีกครั้ง
“ไอ้..ไอ้” ผมนั่งกัดฟัน  ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไรดี


ตื๊ด  ๆ   ๆ..


สายเข้า -- พี่คิวปิด -*- สุดโหด
“นั่นไง คนที่จะสอนโทรมาละ” พีทยักคิ้วยิ้มบอก  ผมรีบหยิบเป้ขึ้นสะพายและลุกขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะมากำไว้
“ไปแล้ว!” ผมกระแทกเสียงบอกทุกคน
“โชคดีจ้า” แก้วยิ้มกว้าง
“เก็บอาการหน่อยๆ” พีทยิ้มเจ้าเล่ห์
“หุบปากไปเลย” ผมเอามือไปตีหัวมันเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากห้อง  ผมรีบเร่งเท้าเพื่อให้พ้นออกมาจากห้องโดยเร็วเพราะจะรีบรับสายจากพี่คิว
“ครับ” ผมรีบทักปลายสาย
“เลิกรึยัง” อีกฝ่ายถาม
“เลิกแล้วครับ”
“เค เอ่อ..เดี๋ยวลุงมีจะโทรเข้าหานายนะ ลุงอยู่แถวนั้นแล้ว” พี่คิวบอก
“ครับ” ผมตอบ
“เท่านี้แหละ” พี่คิวบอกแล้วตัดสายไปซะเฉย  แค่เนี้ย..โทรมาแค่นี้น่ะนะ  ไอ้เราก็รึรีบรับสาย..ชิ~

= = = = = = = =

ก๊อก  ๆ  ๆ..


“มาแล้วครับ” ผมทัก  พี่คิวหันมามอง  ตอนนี้พี่เขาถูกรุมด้วยนางพยาบาลสองคนที่กำลังช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อยู่
“มารับคนไข้ใช่ไหมคะ” นางพยาบาลคนหนึ่งในนั้นยิ้มถาม
“ครับ” ผมยิ้มตอบ
“จะเสร็จแล้วค่ะ รบกวนรอสักครู่นะคะ” เธอบอก  ผมเดินไปนั่งที่โซฟาด้านหน้าพี่คิว  ผมหัวเราะเพราะสภาพของพี่คิวตอนนี้ตลกดี  คล้ายๆกับหุ่นยนต์กำลังเปลี่ยนเครื่องยนต์อยู่สักอย่าง  พี่คิวมองผมคิ้วขมวด  ผมนั่งรออยู่เกือบสิบห้านาทีนางพยาบาลทั้งสองคนก็จัดแจงทุกอย่างให้จนเสร็จสรรพ
“ขอบคุณครับ” พี่คิวบอกพวกเธอ
“ขอบคุณนะครับ” ผมบอกด้วย
“ยินดีค่ะ ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ ถ้าเกิดอาการเจ็บท้องขึ้นมา ให้มาพบคุณหมอทันทีเลยนะคะ..แล้วก็ มาตรวจร่างกายตามกำหนดด้วยนะคะ” เธอยิ้ม
“ครับ” ผมกับพี่คิวพยักหน้ารับ
“ไม่ใช้รถเข็นเหรอครับ” ผมถามพี่คิว
“ไม่..ฉันไม่ได้โดนยิงที่ขานะ” อีกฝ่ายตอบหน้าตาย
“อืม งั้นก็เรื่องของพี่เถอะ” ผมถอนหายใจให้กับอีตาคนนี้บ้าง  พี่คิวลงมาจากเตียงอย่างช้าๆ  ผมนำกระเป๋าที่เป็นของใช้ของพี่คิวทั้งหมดมาคล้องใส่แขนตัวเองไว้  เผื่อถ้าเชฟบ้านี่เป็นอะไรไปจะได้คอยช่วยได้สะดวกขึ้น
“โชคดีนะคะ” นางพยาบาลทั้งสองคนบอกลาอีกครั้ง  ทั้งผมและพี่คิวหันไปยิ้มให้เธอและเดินออกมาขึ้นลิฟต์  ในลิฟต์มีเพียงผมกับพี่คิวเท่านั้น  ดังนั้น..เมื่อพี่คิวไม่เอ่ยพูดอะไรในลิฟต์จึงค่อนข้างเงียบมาก  ตกลงนี่ลิฟต์ร้างเหรอหรือครับ.. เงียบจัง
ผมยืนอยู่ติดที่ด้านในตัวลิฟต์  ส่วนพี่คิวยืนอยู่ด้านหน้าของผม  พอผมเหลือบไปมองพี่เขาผ่านกระจกของลิฟต์  พี่เขาก็จ้องผมตอบอีก  ทำให้ผมต้องเหสายตาไปอีกทาง  พอออกจากลิฟต์  ผมเลยเป็นฝ่ายเดินนำพี่คิวไปที่ลานจอดรถก่อนเพราะไม่อยากเดินตามหลัง  มันรู้สึกเกร็งแปลกๆ  พอลุงมีเห็นว่าผมกับพี่คิวเดินมา  ลุงมีรีบกุลีกุจอเข้ามาช่วยนำของที่ผมถืออยู่ไปใส่รถทันที 
“............” ผมยืนมองรถอย่างเงียบๆ  ทำตัวไม่ถูก  ไม่รู้ว่าจะต้องนั่งที่ด้านหน้ากับคนขับรถหรือว่านั่งด้านหลังกับเจ้าของรถดี  ทำไมโลกนี้ช่างกลั่นแกล้งหนูง่ะแม่..แง่ง
“ขึ้นสิ หรือต้องให้ฉันอุ้มขึ้น” พี่คิวว่า  พอลุงมีเปิดประตูรถให้พี่คิวก็เข้าไปนั่งเลยในทันที 
“สภาพไม่เห็นเหมือนคนป่วยเลยสักนิด” ผมเบะปากบ่นคนเดียว
“เอ่อ นั่ง..ด้านหลังเถอะครับคุณ” ลุงมีเห็นว่าผมทำท่าจะไปเปิดประตูด้านหน้า  ลุงแกยิ้มแหยเหมือนกลัวว่าจะโดนพี่คิวดุ  ผมเดินกลับมาเปิดประตูที่ด้านหลังและเข้าไปนั่งอย่างเงียบๆ 
“กลับบ้านเลยใช่ไหมครับ” ลุงมีถาม
“ใช่” พี่คิวตอบ
“อะไรของนาย” พี่คิวหันมามอง 
“เปล่า” ผมรีบตอบและหันหน้าหนี
“แล้วทำไมจะต้องนั่งติดประตูขนาดนั้นด้วย” อีกฝ่ายถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ก็..ก็” ผมอ้ำอึ้ง
“เขยิบมา” พี่เขาสั่ง  ผมขยับก้นให้เข้าไปนั่งด้วยท่าปกติเพียงนิดเดียว
“งั้นก็เรื่องของนายเถอะ” พี่คิวว่าอย่างเอือมระอา 
ลุงมีเคลื่อนรถออกจากโรงพยาบาลและขับตรงไปที่บ้านของพี่ฟ้า  ระหว่างทางเราทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรเลย  พี่คิวนั่งเงียบตลอดทาง  ส่วนผมไม่กล้าพูดเพราะไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรก่อนดี  เขินลุงมีด้วยอ่ะครับถ้าจะชวนพูดออกไป
“เดี๋ยวป้าขนเองค่ะ” ป้านิดรีบวิ่งออกมายืนต้อนรับตั้งแต่แรกแล้ว  เธอรีบเข้ามาช่วยเมื่อเห็นว่าผมจะเข้าไปถือกระเป๋าของพี่คิว
“ยัยเขียว มาขนเร็วๆเข้า” ป้านิดกวักมือเรียก
“จ้า” พี่เขียวขานรับและรีบวิ่งมาช่วย  ผมเดินเข้าไปขนาบข้างกับพี่คิวด้วยความเป็นห่วงเพราะท่าเดินพี่เขาแปลกไป  พี่คิวเหลือบต่ำลงมองผมโดยใช้สายตาหยิ่งอย่างเคย
“เป็นห่วงเหรอ” อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง  ผมชะงัก
“มั่ว” ผมตอบปัด  พี่คิวถอดรองเท้า  ผมถอดตามและรีบเดินไปขนาบข้างพี่คิวอีกครั้ง  พี่คิวเร่งเท้าเดินเร็วขึ้นทำให้ผมต้องรีบจ้ำเท้าตาม
“พี่เดินช้าๆซิครับ พยาบาลบอกว่าสองสามวันนี้ให้ทำอะไรช้าๆ ระวังๆหน่อยสิ” ผมบอกด้วยนึกเป็นห่วง  พี่คิวหยุดเดิน  หันตัวมามองหน้าผมตรงๆ  ผมหยุดชะงัก  มองพี่คิวที่นำมือมาใกล้หน้าผม  ผมมองตามมือใหญ่ๆนั่นอย่างสงสัย  อยู่ๆนิ้วมือของพี่คิวก็มาจิ้มอยู่ตรงกลางระหว่างคิ้วของผม
“คิ้วนายชนกันน่ะ” อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าเรียบไม่บอกอารมณ์ใดๆ
“ไม่ต้องห่วงฉันขนาดนี้ก็ได้มั้ง” พี่คิวยิ้มออกมา
“ฮื้มม..ก็เป็นห่วงไงเล่า แกล้งอยู่ได้..โรคจิตรึไง” ผมบ่นและปัดมือพี่เขาออก
“นั่นสินะ” อีกฝ่ายแสยะหัวเราะไม่เลิก  พี่คิวเดินนำผ่านห้องรับแขกไปเรื่อยๆจนไปถึงห้องหนังสือ  ห้องโปรดประจำของพี่คิว  ผมเดินไปนั่งที่โซฟาสีน้ำเงินเข้มที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง  ส่วนพี่คิวกำลังหาหนังสืออยู่ที่ชั้นหนังสือ  จู่ๆพี่เขาก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม 
“...........” ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายประมาณว่า “มองอะไรครับ..มีปัญหาอะไรรึไง”
“นั่นที่ฉัน” พี่คิวพูดบอก  ในมือถือหนังสือเตรียมไว้แล้วคล้ายกับไล่ผม
“มีที่ตั้งเยอะตั้งแยะ พี่ก็นั่งไปสิครับ” ผมบอกและชี้ไปที่โซฟาตัวอื่นๆอย่างไม่ยอม
“ก็นี่มันที่ของฉัน” พี่คิวยังย้ำคำเดิมเหมือนจะเอาชนะให้ได้
“เฮ้อ เป็นเด็กหวงของซินะ” ผมส่ายหัวพร้อมกับลุกขึ้นอย่างช่วยไม่ได้


ปึก !!


“โอย..เจ็บนะฮะ” ผมจับหัวตัวเองที่เพิ่งถูกพี่คิวนำหนังสือมาเคาะหัวเข้าให้
“ไร้มารยาท ไปนั่งสารภาพบาปที่มุมห้องนู่นไป” พี่เขาว่าใส่
“เค้ก..เค้กไม่ใช่น้องพี่คิวนะ!” ผมกัดฟันว่ากลับทันที
“หึ..งั้นเหรอ” พี่คิวหัวเราะอย่างไม่แคร์และนั่งลงที่โซฟา  ด้วยความที่ผมหมันไส้  ผมจึงนั่งลงที่ข้างๆพี่คิวซะเลย  พี่คิวหันหน้ามามองผมอย่างเอาเรื่อง  ผมเบะปากอย่างไม่สนใจ  หลังจากนั้นพี่คิวก็นั่งอ่านหนังสือไปไม่พูดไม่จา  ผมที่ตอนแรกนั่งเพียงแค่อยากจะแกล้งกวนคนข้างๆนี้เท่านั้น  แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนจะเมื่อยซะเองแล้ว
“พี่..” ผมเรียก
“..........” อีกฝ่ายเงียบและยังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือเหมือนกำลังอยู่ในโลกของตัวเองโดยไม่ได้หันมาสนใจเสียงเรียกจากผมเลยแม้สักนิด
“พี่คิว” ผมเรียกอีกครั้ง
“ไร” พี่คิวกระแทกเสียงตอบแต่ยังไม่หันหน้ามามองผมอยู่ดี
“เค้กเบื่อ” ผมบอก
“จิ้..” อีกฝ่ายคิ้วขมวดเหมือนรำคาญและหันมามองหน้าผม  ผมฉีกยิ้มให้
“อยากดูหนัง” ผมบอก
“ไปเลือกสิ” พี่เขาบอกและหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ  พอได้รับคำอนุญาตแล้วผมจึงรีบลุกขึ้นเดินตรงไปที่ชั้นเก็บแผ่นภาพยนตร์และเลือกมันในทันที  โอว..มันช่างน่าตื่นตาตื่นใจไปซะทุกเรื่องจริงๆ  เมื่อผมเลือกหนังได้เรียบร้อยแล้ว  ผมหันกลับมามองคนคนเดิม  ที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมที่ไม่แม้แต่จะกระดิกตัว  ยังคงนั่งโดยไม่สนใจผมเลยแม้แต่นิดเดียว
“พี่คิวฮะ” ผมเรียก
“..........” หมายเลขที่ท่านเรียก  ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้หรืออย่างไร
“ดูเรื่องนี้อ่ะ” ผมยื่นแผ่นซีดีนำไปทับหนังสือที่พี่คิวกำลังอ่านอยู่  ถ้ายังไม่สนใจผมอีกผมก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะครับ
“เฮ้อ” อีกฝ่ายถอนหายใจก่อนปิดหนังสือลงเหมือนตัดรำคาญ
“ช่วยหน่อยสิ” พี่คิวเงยหน้าขึ้นบอก  ผมยืนงง  พี่เขาวางหนังสือลงบนโซฟา
“เร็ว..จะดูหรือไม่ดู ฉันเจ็บอยู่นะ” พี่เขาบอกด้วยสีหน้าจริงจังและผายแขนขึ้น  ผมเข้าใจว่าพี่คิวคงต้องการให้ผมเข้าไปช่วยพยุง  ผมเดินเข้าไปใกล้พี่คิวมากขึ้นและก้มลงสอดแขนเข้าไปโอบตัวพี่คิวไว้
“อ่ะ..ออกแรงหน่อยสิครับ” ผมร้องบอก  ได้ยินเสียงพี่คิวหัวเราะอยู่ในลำคอ  ผมจึงหันไปค้อนทันที
“โทษที” อีกฝ่ายยิ้มและลุกขึ้นยืนขนาบข้างผม  การที่เราใกล้กันขนาดนี้ทำให้ผมได้กลิ่นตัวของพี่เขา  ทำ..ทำไม  ก..กลิ่นตัวของพี่คิว  หอมจัง (>..<) นี่คือกลิ่นตัวของผู้ชายแน่งั้นเหรอครับ
“ก็เดินเองได้ไม่ใช่เหรอฮะ เมื่อกี้ยังเดินได้เลย..พี่บอกว่าไม่ได้ถูกยิงที่ขานี่” ผมบ่นไปอย่างนั้นเอง  บ่นแก้เขินก็เท่านั้นเอง
“นั่นสินะ ตกลงฉันฉลาดรึว่านายโง่กันแน่” พี่คิวยักคิ้ว
“อ๊ะ ไอ้..” เมื่อผมได้สติ  ผมก็ผลักตัวพี่คิวออกเบาๆ  ที่ไม่กล้าผลักแรงเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ
“เจ็บ” อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย  มือกุมท้องของตัวเองไว้เป็นการย้ำบอกอาการของตัวเอง
“ขอ..ขอโทษฮะ” ผมรีบบอกอย่างร้อนรน
“นายนี่หลอกง่ายดีชะมัด” พี่คิวส่ายหัวเหมือนหน่ายกับปฏิกิริยาของผม
“ไอ้พี่คิว!” ผมกัดฟันว่าได้เพียงเท่านี้  ไอ้ผู้ชายคนนี้..ไอ้ผู้ชายกวนประสาทนี่  ไอ้เชฟบ้า!!
พี่คิวหันมาแสยะยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนที่จะเดินนำออกจากห้องหนังสือนี่ไป  ผมเดินตามไปห่างๆเพราะไม่อยากให้พี่คิวเห็นสีหน้าของผมในตอนนี้  แต่แล้วผมก็ต้องสงสัยว่าพี่คิวจะเดินไปไหน  พี่คิวเลี้ยวซ้ายกลับไปตรงทางที่จะต้องเดินไปฝั่งห้องรับแขก  และเลี้ยวขวาเข้าไปในทางเดินเล็กๆอีกที  ซึ่งเป็นทางที่ผมไม่คุ้นเอาซะเลย  ทางนี้ผมไม่เคยเดินเข้ามาเลยเพราะผมคิดว่าคงจะเป็นห้องส่วนตัวที่ไม่ควรเดินเข้ามาเล่นๆตามอำเภอใจ
เราทั้งสองคนหยุดยืนอยู่หน้าห้องห้องหนึ่ง  ประตูห้องเป็นประตูไม้มีลวดลายสวยงาม  พี่คิวเปิดกล่องสีดำด้านขวามือที่ติดอยู่กับผนังหน้าห้อง  ผมมองตามอย่างสงสัย  และเมื่อพี่เขาเลื่อนปากกล่องขึ้น  พี่คิวนำนิ้วเข้าไป  ผมอึ้ง  ตาค้างไปแล้ว..


ติ๊ด !


เสียงสแกนนิ้วมือเป็นอันเสร็จ  ผมยืนอ้าปากค้างเมื่อพี่คิวเปิดประตูห้องเข้าไป  ผมยังคงยืนนิ่งทำให้พี่คิวหันกลับมามองผมด้วยท่าทางที่เป็นปกติซะไม่มี
“ไม่ เค้กไม่เข้า..ห้องอะไรอ่ะ” ผมพูดด้วยความหวาดระแวง
“ฮื้ม..อะไรของนาย โวยวายอะไรไม่ทราบ” พี่คิวว่าด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ก็..ทำไมต้องสแกนนิ้ว ทำไม เอ่อ..ไม่อ่ะ” ผมชี้มือมั่วไปหมด
“ก็นายจะดูหนังไม่ใช่รึไง” พี่คิวขมวดคิ้ว  เริ่มทำหน้าโหดอีกครั้ง
“เข้ามา!” อีกฝ่ายกระแทกเสียงเข้ม  ผมก้าวขาเข้าไปด้วยความกลัว  ไม่ใช่กลัวห้องแต่กลัวไอ้เชฟหน้าโหดนี่ต่างหากล่ะครับ  เล่นขึ้นเสียงใส่กันขนาดนี้ใครไม่กลัวก็บ้าแล้ว 
เมื่อเข้ามาในห้อง..สายตาของผมมองกวาดไปรอบห้อง  พี่คิวเปิดไฟทำให้ผมมองเห็นทั่วห้องได้ชัดมากขึ้น  พี่คิวดันประตูปิดห้องเรียบร้อย
“อะไรน่ะ” ผมเดินเข้าไปใกล้ตู้ไม้อย่างสงสัย  รอบห้องเต็มไปด้วยชั้นไม้อย่างดี  แต่ละชั้นถูกปิดโดยมีที่จับเลื่อนคล้ายกับสามารถให้เปิดดูภายในได้  ของสำคัญที่ได้รับการดูแลอย่างดีประมาณนั้น 
“นี่” พี่คิวปราม  เมื่อมือของผมจะไปจับที่ที่เปิดนั่น
“ก็อยากรู้อ่ะครับ” ผมบ่นและเลื่อนมือเปิดมันออกในทันทีอย่างเสียมารยาท
“ว้าววววว~” ผมอ้าปากค้างมองแผ่นซีดีที่อยู่ข้างในอัดแน่นเต็มไปหมด  ผมรีบเลื่อนเปิดชั้นอื่นๆแบบชั้นต่อชั้นอย่างไม่หยุดมือ
“โหหหหหห..สุดยอดอ้า!” ผมร้องเสียงหลง  เงยหน้ามองชั้นที่ผมยังไม่ได้เปิดอีกนับสิบชั้น  มันสูงจนถึงเพดานห้อง  ผมหมุนตัวเองมองไปรอบๆห้องอย่างตื่นเต้น  มีชั้นแบบนี้อยู่ติดผนังห้องทั้งสี่มุม  อีกมุมห้องเป็นจอโทรทัศน์ขนาดบิ๊กบึ้มประกอบด้วยเครื่องเสียงโฮมเทียร์เตอร์ครบครันแบบหาที่ติไม่ได้  ด้านล่างใกล้กับจอมากสุดมีโซฟาแยกส่วนตัวสองที่นั่งพร้อมที่วางขาพร้อม  ส่วนทางด้านข้างทั้งสองด้านเป็นโซฟาแบบนอนขนาดใหญ่สีแดงฉูดฉาดแสบตา  ระหว่างขั้นบันไดเล็กๆตรงที่ผมยืนอยู่นี้  มีโซฟายาวตรงกลางอีกหนึ่งตัว  โคมไฟที่ติดอยู่แต่มุมของห้องให้แสงสีเหลืองไม่สว่างเท่าไหร่นัก  พื้นปูด้วยพรมลายแปลกตาจากเนื้อพรมชั้นดีไปทั่วทั้งห้อง  ผมเดินมองไปรอบห้องอย่างตื่นตาตื่นใจและอดมือบอนไม่ได้ที่จะเปิดชั้นแต่ละชั้นดูไปด้วย
“พอใจรึยัง” เสียงหนึ่งพูดขึ้น
“อ่าว..พี่ก็อยู่ในห้องด้วยเหรอครับ” ผมแกล้งหัวเราะไปที  สายตาไปเจอประตูเล็กๆที่มุมห้องทางด้านซ้ายมือ  มันมีที่จับประตูเหมือนสามารถเลื่อนเปิดเข้าไปยังอีกห้องหนึ่งได้
“นี่..เข้าได้อีกห้องนึงเหรอครับ” ผมชี้ถาม  พี่คิวพยักหน้าตอบส่งๆไม่ได้มองผมเต็มตานัก
“เปิดดูได้ไหมฮะ” ผมยิ้มถามในทันที
“เชิญ..ถ้ามันจะทำให้นายย้ายก้นมานั่งลงที่โซฟาอย่างเงียบๆได้สักที” พี่คิวตอบ  ผมยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านกับคำพูดประชดประชันจากพี่คิว  รีบเลื่อนประตูห้องเปิดดู  และผมก็พบกับแกรนเปียโนสีขาววางอยู่กลางห้องเพียงตัวเดียว  ห้องเล็กๆที่รอบห้องปิดด้วยผ้าม่านสีขาวสะอาดตา  ผมเดินไปเปิดผ้าม่านดูพบว่ารอบห้องเปียโนนี้เป็นกระจกทั้งหมด  เมื่อมองผ่านกระจกออกไปทางด้านนอกมีสวนดอกไม้ล้อมรอบสบายตา  และเมื่อปิดผ้าม่านลงอย่างเดิม  ความขาวบริสุทธิ์ของห้องทำให้ผมรับรู้ได้ถึงความสำคัญของห้องห้องนี้ขึ้นมา.. 
“สวย..ชอบอ่ะฮะ” ผมยิ้มพูดกลบเกลื่อนไปอย่างนั้น  ความรู้สึกที่รับรู้ได้ชั่วขณะหนึ่งคือ..ดันเข้ามาในห้องที่ไม่ควรเข้ามาซะแล้ว  ผมปิดประตูห้องลงอย่างเดิม  พี่คิวเดินไปกดนู่นกดนี่ไม่พูดตอบอะไร  ผมคิดว่าพี่เขาคงกำลังจะเปิดหนังให้ผมอยู่
“เค้กก็คิดว่าพี่มีแผ่นหนังแค่ตรงนั้นซะอีก” ผมชวนคุย  เดินมานั่งลงที่โซฟาตัวยาวด้วย
“ในนี้ของไอ้อาหื่นนั่นน่ะ ที่ห้องนั้นของฉัน..สองมาตรฐานใช่ไหมล่ะ หึ” พี่คิวหัวเราะในลำคอ  ที่ห้องหนังสือของพี่คิวนั่นก็มีแผ่นภาพยนตร์นับพันแผ่นได้  แถมยังมีในห้องนี้อีก  ถ้าต้องให้มานั่งนับว่าทั้งบ้านนี้มีกี่แผ่น  ผมว่าใช้เวลาถึงสองสามวันนู่นแหละครับกว่าจะนับครบหมด
“งั้น..พี่ฟ้าก็ต้องมีห้องหนังสือของพี่ฟ้าอีกซินะครับ” ผมถามด้วยความตื่นเต้น
“ก็..ใช่” พี่คิวเบะปากพร้อมพยักหน้า
“แต่อยู่ด้านบน..ที่ห้องทำงานของบอสนั่นแหละ” พี่คิวบอก  ละคำว่า “อา” มาเรียกว่า “บอส” อีกแล้ว  ผมได้แต่อมยิ้ม
“งั้นแสดงว่าทั้งพี่คิวทั้งพี่ฟ้าชอบดูหนังและก็ชอบอ่านหนังสือเหมือนกันเลยใช่ป่ะ” ผมยิงคำถามไม่เลิก
“ก็..ไม่เชิง” พี่คิวตอบอย่างไม่กระหยี่  กล้าใช้ว่าไม่เชิง..มีเยอะขนาดที่ใช้คำว่า “คลั่ง” ได้แล้ว  ยังกล้าพูดว่า “ไม่เชิง” อีกนะพ่อคุณ
“แล้ว..” ผมอ้าปาก
“อะไรอีก” พี่คิวหันมาขมวดคิ้วใส่เหมือนเริ่มรำคาญ
“ก็อยากรู้อ่ะ” ผมแลบลิ้นให้
“ตรงห้องหนังสือเป็นห้องของพี่คิว แล้วตรงนี้ก็เป็นซีดีของพี่ฟ้า..แล้วเป็นหนังประเภทไหนเหรอครับ แล้วทำไมต้องแยกกันด้วยอ่ะ”
“ฮื้ม” พี่คิวถอนหายใจพลางส่ายหัว
“ฉันต้องตอบใช่ไหม ไม่งั้นนายจะไม่หยุดถามใช่ไหม” พี่คิวว่าเสียงเข้ม
“ใช่” ผมยิ้มกว้างพยักหน้าตอบ
“ห้องนั้นเป็นส่วนของฉัน หนังสือส่วนของฉันทั้งหมด..ส่วนมุมนู้นเป็นแผ่นเพลงทั้งของฉันและก็ของบอสนั่น” พี่คิวชี้ไปที่มุมด้านซ้ายมือ
“ส่วนขวามือนี่เป็นซีดีหนังโซนยุโรป” พี่คิวชี้มือมาทางด้านขวามือ  ผมมองตาม
“บอสหื่นนั่นชอบดู เอ่อ ฉัน..เฉยๆ” พี่เขาเบะปากพร้อมกับยักไหล่
“แล้วก็..” พี่คิวเบะปาก  กระทั่งเริ่มทำหน้าแหย
“หนังเกย์”
“หึ..หึ ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะออกมาเสียงดัง  ที่หัวเราะไม่ใช่เพราะหัวเราะหนังเกย์ที่พี่ฟ้าชอบดูหรอกนะครับ  แต่หัวเราะหน้าตาเซ็งอาของตัวเองจากพี่คิวต่างหากล่ะ
“ส่วนชั้นที่นายเปิดเมื่อกี้..ส่วนมากเป็นหนังแอ็กชั่นไม่ก็ตลก ฉันก็ดูได้น่ะนะ..แต่ไม่ซื้อ” พี่คิวเบะปาก  แสดงสีหน้าว่าไม่ได้หลงใหลอย่างออกหน้าออกตา
“อ๋อ เค้กรู้ฮะ..พี่ชอบดูการ์ตูน กับหนังโรแมนติก ขัดกับหน้าพี่ไง” ผมหัวเราะไม่หยุด
“จะดูไหม” อีกฝ่ายกลับมาทำหน้าเข้มแกมขู่
“ดูค้าบ” ผมหุบปากเพราะรับรู้ได้ถึงกลิ่นที่ไม่พอใจมากกว่าเดิม  ผมเอนตัวนอนลง
“ขอนอนนะฮะ ห่มผ้าได้ไหม” ผมถามถึงผ้าห่มที่วางอยู่ด้านข้าง
“อือ” พี่คิวพยักหน้า  หน้าจอเริ่มฉายโฆษณาไปเรื่อย
“พี่คิวจะไปไหน” ผมรีบถามทันทีที่เห็นพี่คิวทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง
“ไปหาอะไรกิน”
“แล้วไม่ดูด้วยกันเหรอครับ” ผมลุกขึ้นนั่งเพราะกลัวว่าพี่คิวจะไม่อยู่ดูด้วยกัน
“เดี๋ยวมา” พี่เขาอมยิ้มตอบ
“ฮะ” ผมพยักหน้ารับ
“เอ่อ..อีกคำถามนึงได้ป่ะครับ คำถามเดียวแล้วพี่ไปได้เลย” ผมยกมือขึ้นชูอย่างขออนุญาต  พี่คิวหันกลับมามองหน้าผมอย่างสงสัย
“ทำไมต้องมีที่สแกนนิ้วมือด้วยล่ะ แล้วทำไมที่ห้องหนังสือถึงไม่มีที่สแกน..ทำไมล่ะครับ”
“นั่นสิ” พี่คิวแสยะยิ้มเล็กน้อย
“ทำไมกัน..” พี่คิวพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะเดินออกไปซะเฉย
“ไอ้บ้า..ต้องการคำตอบ ไม่ได้ให้มาย้อนถามสักหน่อยอ่ะ” ผมบ่นและทิ้งตัวลงนอนอย่างเซ็งๆกับผู้ชายเข้าใจยากคนนี้  จะมีวันไหนที่จะคุยกันแบบปกติเหมือนชาวบ้านเขาบ้างไหมครับเนี้ย..เฮ้อ~

................>>>><<<<................

พอดีไปรับปากคนอ่านไว้ว่า  ถ้าเอาของมาเซ่นจะมาต่อตอนต่อไปให้
บุคคลผู้นั้นส่งขอเซ่นแล้ว  เลยต้องมาต่อตามสัญญา..

[BLUE_angel]

มาต่อแล้วๆๆๆ >_<"

[❝CHŌN❞]

พี่คิวน้องเค้กกกกกก คิดถึงมาก

รู้สึกว่าน้องเค้กเริ่มจะเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวของพี่คิวทีละนิดทีละน้อย น่ารักอ่ะ

ส่วนพี่คิว คนขี้แกล้งนิสัยเสีย ฮ่าๆๆ แต่น้องก็หลอกง่ายมากอ่ะ

พี่คิวเปิดเผยความรู้สึกที่มีต่อน้องหน่อยสิ เค้าอยากรู้อ่ะ

ขอบคุณนะคะ มาต่อไวมากกกก รอตอนต่อไปค่ะ ^^

[yeyong]

เราเลยพลอยได้อ่านไปด้วย ขอบคุณคนที่เซ่นน๊า
พี่คิวกวนจริงอ่ะ

[eiei]

   อยากอ่านอีกๆๆๆ

[ขนมหวาน]

เริ่มมีโลกส่วนตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ
อยู่ด้วยกันบ่อยไปละนะเนี่ย
น้องเค้กนอนดูหนัง ระวังนะจ๊ะ
ไม่ใช่อะไร กลัวพี่คิวจะแกล้งน้องเค้กมากกว่า

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เริ่มต่อปากต่อคำกันได้เยอะขึ้นนะคะ เป็นนิมิตรหมายที่ดีเนอะ ^^
เขินพี่คิวเหมือนกันค่ะ (อะไรของเมิงงงงง 555)

[gupalz]

อยากให้เค้กบอกชอบพี่คิวเร็วๆจัง ฮิฮิ

[Bowbonk]

 

พี่คิวกวนโอ๊ยมากกกกกกกกกกกกกกกก

[KilGharRah]

อนุญาตให้น้องเค้กเข้าห้องลับเฉพาะแบบนี้ได้...คิดไรปะเนี่ยพี่คิว 

กระโดดกอดคอคนแต่ง มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบบบบ

[loveromance]

น้อยไปเบบี้ ไม่ได้ดั่งใจเลยยยยยยยยยยย 

แต่ก็ขอบคุณค่ะที่มาลงให้ กำลังเครียดกับการสอบพอดี   

ได้ความหวานจากน้องเค้กกับพี่คิวมาเป็นพลังงาน 

[rujaya]

พี่คิวเริ่มให้เค้กเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวมากขึ้นแล้วนะ 

[lovely2min]

หู้วเข้าไปในห้องดูหลังส่วนตัวของพี่คิวแล้วอิอิ

พี่คิวรู้แล้วใช่มั้ยเนี่ยว่าเค๊กชอบ
หุหุ
หวานจัง

[Whatever it is]

555 ดีใจจังมีคนเอาของเซ่นไปให้เบบี้ หุๆ

เค้กได้เข้าห้องใหม่ๆเพิ่มแล้ว แปลว่าเข้าใกล้ใจพี่คิวเข้าไปอีก ใช่มั้ย 555

แต่เค้กรู้ใจตัวเองแล้ว โดนเพื่อนแซวซะไม่มีดี 555

[Horizon]

ขอบคุณผู้นำส่งของเซ่น
ทำให้ได้รับอานิสงค์อ่านตอนใหม่
+1

[baka_bunny]

ก่อนอื่น....ขอบคุณคนที่เอาของมาเซ่นนะคะ ทำให้เราได้อ่านเร็วขึ้น 

แล้วก็คือ...เค้กกกกกหนูน่ารักมากกกกกกกกอ่ะ เค้าชอบเด็กเวิ่นอ่ะ มันเหมือนจะน่ารำคาญ แต่คืออดอมยิ้มไม่ได้อ่ะ น่ารักกกกกกก

ส่วนพี่คิว.....กวน!!! 

[Fish129]

อ๊ากกกกกกกกกก  อิพี่คิวมันยั่วจริงๆเชียว

ไม่ไหวนะ  มีการมาบอกว่าอย่าฝันถึงละด้วย

[mybum]

น้องเค้ก น่ารัก เขินได้น่ารักมากกกกกกก

    เห็นด้วยกะ พีท  นึกภาพเค้ก ขึ้นคร่อมผู้หญิงไม่ออก จริงๆ   
พี่คิว  จะแกล้งน้องเค้กไปไหนเนี้ย  เค้ารู้หรอกนะ ว่าตัวเองก็แอบคิดไรก็น้องเค้กอยู่อะเซ่ะ  กิ๊ส กิ้ววว 

 

[Poseidon]

ขอบคุณท่านนักอ่านคนนั้น จริงๆ
อ๊ากกก พี่คิวน่ารักขึ้นมากกก

[piride]

ตกหลุมรักพี่คิวแล้วอ่ะ

[kitty]

 

[takara]

พี่คิวออกจากโรงพยาบาลแล้ว

[ALittleN]

เหมือนพี่คิวจะน่ารักๆยังไงไม่รู้ตอนนี้ 

[NOoTuNE]

กร๊ากกกก เราควรเอาของไปเซ่นคนที่ไปเซ่นเบบี้อีกที ได้อ่านไปด้วย 



พี่คิวนี่ดูยากจริงๆ ว่าคิดอะไร ตรงข้ามกับเค้ก มากที่ดูง่ายมากว่าคิดอะไร

[som]

พี่เค๊กนี้พูดมากเนาะ  55555   ทีแรกๆแล้วทำเป็นเขิน  อิอิ

[Tiamo_jamsai]

 

[spisyjames]

  :haun4:น่ารักมาก

[THiiCHA]

ใครหนอใคร ส่งของเซ่นเบบี้กันแบบนี้ ช่างโดนใจเป็นที่สุด

ตกลงตอนนี้พี่คิวเปิดใจ หรือน้องเค้กนำเสนอแบบว่า ด้านได้อายอด 5555+

คุ้นๆว่า ห้องหนังนี่มันสเปเชียลรูมนี่นา กิ๊วๆ

พี่คิว นิ่งเนอะ ไม่มีหลุดเลยอ่ะ

[Running]

 
พี่คิวป่วยแต่ก้อยังป่วนเค้กได้อยู่

ห้องดูหนังพี่คิวต้องสแกนนิ้วด้วยยย วะ!!!

หวานกันเบา เบา แต่ก้อน่ารักตลอด

+เป็ดเป็นกำลังใจครับ

[pak_kikkok]

โอ้ยสงสัยงานนี้น้องเค้กจะได้คนสอนเก่งด้วยมั้งค่ะเนี้ย  เจ้าเล่ย์นะค่ะพี่คิวแอบเอาน้องเค้กไปไว้ในห้องลับขนาดนั้น
จะทำอะไรมิดีมิร้ายหนูเค้กรึเปล่าเนี้ย อ้ายยยยยยย เขินวุ้ยยยย

อ่านตอนนี้แล้วพึ่งรู้เลยว่าน้องเค้กขี้อ้อน เหมือนกันนะค่ะเนี้ย ก็คนมันเบื่ออ่ะเนาะ จะให้ทำไงได้อ่ะ
พี่คิวก็อ่านแต่หนังสือไม่สนใจน้องเลยอ่ะ 555

แล้วแบบนี้จะได้ดูหนังกันรึเปล่าค่ะเนี้ย พฤติกรรมพี่คิวยิ่งหน้าสงสัยอยู่ด้วยอ่ะ พี่คิวก็รีบๆ กลับมานะค่ะ น้องเค้กอยู่คนเดียวเหงาจะแย่แล้ว
ต้องการไออุ่นจากพี่คิว ฮ่ า า อยากจะได้กลิ่นตัวพี่คิวจริงๆ จะหอมขนาดไหนค่ะเนี้ย  เอาซะหนูเค้กเคลิ้มไปแล้วมั้งค่ะ