หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Pikky]

พี่คิวปิด จะพาน้องเค้กไปไหน ?
อร๊างงงงงง  ><

[ordinarykwon]

  ตอนล่าสุดน่ารักอ่ะ
พาไปหาครอบครัวกันเลยทีเดียว


เอ่อ มาบอกว่า ไม่งงกับการอธิบายเรื่องโดยผ่านน้องเค้กนะคะ
ถ้าเป็นเราไปรู้จักใครเค้า โดยที่เค้าก็ไม่ได้มานั่งเล่าทุกเรื่องของเค้าให้เราฟัง
แล้วเราก็รู้แค่จากที่เราเห็นเราได้สัมผัส เราก็คงรับรู้ได้แค่นั้น ไอ้จะให้มาถามไถ่
เจาะลึกถึงเรื่องของเค้ามันก็คงจะล้ำเส้นเกินไปเนาะ มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไป

[Bowbonk]

 

[skysky]

เราโอเคนะ ก็เข้าใจว่าเป็นมุมมองของเค้ก เราก็ลำดับญาติไม่ถูกเหมือนกัน จำไม่ได้หมด
แต่เวลาเจอคนไหนมีบทบาทอีก ก็คุ้นๆ 
ที่พูดห้วนก็เข้าใจ เพราะพี่คิวเป็นคนแบบนี้ หึ...
อยากเห็นในมุมมองของพี่คิวเหมือนกันนะ อยากรู้ว่าคิดอย่างไรบ้าง 55

[kasarus]

จากคำอธิบาย บอกว่า'คู่ต่อไป'แสดงว่าพอจบ คิว-เค้ก แล้ว จะมีคู่อื่นอีกใช่มั้ยครับ
ท่าทางจะเป็นหนังยาว ว่าแต่จะเป็นคู่ไหนน้อ...  อาฟ้า-ทิกเกอร์หรือ หมี-กัส หรือ เซ็น-กัส หรือสามเศร้า รอจ้า......

[tagloveX-Mark]

พี่คิวพาเค้กมาให้แม่ดูตัวเหรอออออ 55555+

[G-NaF]

พาน้องเข้าบ้านใหญ่แล้วหรอครับพี่คิว

[JJHJJH]

ไม่รู้สึกงงอะไรนะ ตระกูลไฮโซคนเยอะๆ ชีวิตจริงก็คงสับสนยังงี้แหละ

สอบเสร็จยังจ๊ะ รออ่านต่อนะเบบี๋ที่รัก

[poompoo]

ไม่กล้าขึ้นรถคันล่ะ 14 ล้าน ฮามากอ่ะเค้ก

เข้าใจนะว่ามันเกร็งและก็ไม่กล้าหายใจแรก ฮ่าๆๆๆ

พี่คิวก็นะ แกล้งเค้กใช่มะนั่น 

อมยิ้มไปกับความน่ารักของคิวและเค้ก

 

[Ja-Jah Suwanun]

^
^
^
รีบนอย่าจิ้ม !! เพราะไม่ชอบให้ใครมาจิ้ม
เพราะอยากจิ้มคนอื่น...กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

^

^

แต่เค้าก้ออยากจิ้มอยู่ดีแหละ

 

สะจายยยย 

[Kaewkaew]

มารออออ

[เบบี้]

~43~

ติ๊ด !


“..~~~~~~..” เครื่องเสียงเริ่มบรรเลงเพลงที่พี่คิวเพิ่งกดเปิด  เพลงคลาสสิกเหมือนเช่นทุกครั้ง  แต่อาจจะต่างออกไปหน่อยที่เป็นเพียงเสียงเล่นจากกีตาร์ตัวเดียว
“ไปไหนต่อเหรอฮะ” ผมถาม  คงเป็นการถามคำถามเดิมในครั้งที่ร้อยแล้วละมั้ง  พี่คิวกระดิกนิ้วเคาะพวงมาลัยรถ  ทำหน้าตาเหมือนกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่สักอย่าง
“หาไรกิน” พี่คิวตอบ
“^__^” ผมยิ้มกว้าง  หาอะไรกิน  หาอะไรกิน  หาอะไรกิน >..<
“หึ..ออกหน้าออกตาเชียวนะ” ผมหุบยิ้มลงในทันทีเมื่อได้ยิน
“กินไร” พี่คิวหันมามองหน้าผม
“ให้เค้กเลือกเหรอ” ผมชี้หน้าตัวเอง  พี่คิวเลิกคิ้วและเริ่มแสยะยิ้มอีกแล้ว
“นายรู้อะไรไหม”
“อะไร” ผมถามด้วยความระแวง
“นายน่ะ..” พี่คิวทิ้งเสียงลง
“.......................” ตึกตัก  ตึกตัก  ตึกตัก..หัวใจเรา  เต้นแรงจัง
“พี่คิว!” ผมกระแทกเสียงให้กับหน้าตาท่าทางเจ้าเล่ห์ของพี่เขา  ผมแทบไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนี้และต้องฟังคำพูดต่อไปที่จะหลุดออกมานั่น
“นายน่ะ แทนตัวเองด้วยชื่อของนาย..กับฉัน”
“........................” ผมก้มหน้าลง  ใจเต้นเร่าๆแทบจะกระเด็นออกมาจากอก  พี่คิวสังเกตเห็นด้วยอย่างนั้นเหรอ  สังเกตด้วยจริงๆสินะ..
“แล้วไง” ผมย้อนเสียงเบาลงและหันหน้ามองออกไปทางนอกหน้าต่างรถ  ทำท่าทำทางเป็นไม่รู้ไม่ชี้บ้าง
“ก็ไม่ไง” พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
ทันทีนั้นเราทั้งสองเงียบลง  ใจผมยังไม่หยุดเต้น  ดีที่ยังมีเสียงเพลงช่วยบดบังไว้ได้  ผมกลัวว่าถ้าไม่มีมันคอยช่วยไว้ในตอนนี้  พี่คิวอาจจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจผมก็เป็นได้
“ที่จริงเค้กก็แทนตัวเองอย่างนี้กับทุกคนแหละ” ผมพูดปัด
“แล้วพี่ล่ะ..” ผมพูดขึ้น  กำมือตัวเองแน่นเพื่อรวบรวมความกล้าออกไป
“ฉัน” พี่คิวย้ำเสียงอย่างสงสัย
“แทนตัวเองว่าฉันๆ นายๆอยู่ได้” ผมบ่นเสียงเบา
“หึ..” พี่คิวหัวเราะในทันที
“แล้วไง” พี่เขาถามกลับแกมหัวเราะ
“ก็เปล่า”
“อยากให้ฉันแทนตัวเองกับนายว่ายังไงกัน” ผมเริ่มรู้สึกหน้าชามากขึ้น  หน้าของผมในตอนนี้คงแดงไปหมดแล้ว  อยากจะเอาหัวมุดเข้าคอลโซนรถเสียจริง
“เปล่าสักหน่อย ก็แค่พูด..เฉยๆ”
“จะเอาหน้าออกไปนอกหน้าต่างรึไง ถ้าอายขนาดนั้นแล้วจะพูดทำไม” พี่คิวพูด  น้ำเสียงที่ปกติยิ่งทำให้ผมรู้สึกอายตัวเองเข้าไปใหญ่
“ใครอาย” ผมขึ้นเสียง
“หน้าแดงน่ะ” พี่คิวเหสายตามามอง  สีหน้าเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้านดังเช่นทุกที  ผมรีบนำมือขึ้นปิดแก้มตัวเองทั้งสองข้าง  พี่คิวอมยิ้มและยักคิ้วแกล้งผมไม่เลิก 
“จิ๊” ผมหันกลับมานั่งอย่างเดิม  และหุบปากเงียบหลังจากนั้น  ถึงแม้พี่คิวจะพูดอะไรผมก็ไม่ตอบแม้แต่คำเดียว..ไม่มีทางจะตอบเด็ดขาด

= = = = = = = =

ณ  ร้าน In-M-…..
“นี่..”
“นี่ เค้ก” ผมสะดุ้ง  สะลึมสะลือลืมตาตื่น  พบว่าพี่คิวอยู่ตรงหน้าของผมเพียงคืบเดียวเท่านั้น O_o
“ทำอะไรอ่ะฮะ!” ผมโวยวายในทันที
“จะบ้ารึไง ประสาท” พี่คิวขมวดคิ้ว  ผมปรับสายตามองไปรอบๆ  ตอนนี้รถของพี่คิวจอดสนิทอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งที่ผมไม่รู้จัก
“เค้กหลับ” ผมชี้ตัวเองอย่างเหลือเชื่อ
“กรนด้วย” พี่คิวบอก
“บ้า..เค้กไม่กรนเหอะ” ผมว่าเขิน  ไม่ได้กรนสักหน่อยอ่ะ  เอ๊ะ..หรือเรากรนจริง (-__-)
“หึ..ลงเร็ว” พี่คิวบอกก่อนจะเปิดประตูรถและออกจากรถไป  ผมรีบลงตามไป
“ที่ไหนครับ แล้วทำไมเค้กหลับไปล่ะ..มันนาน ใช่มันนานแน่ๆ..ไม่งั้นเค้กไม่หลับหรอก” ผมเดินเข้าไปหาพี่คิว
“นครปฐม” พี่คิวตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  พูดอย่างกับนครปฐมอยู่ใกล้ Central World อย่างนั้น..
“นครปฐม!” ผมอุทานและรีบพลิกนาฬิกาขึ้นดู
“เสียงดังทำไม เสียมารยาทจริง” พี่คิวขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่พอใจก่อนจะก้าวเดินนำเข้าไปในร้าน  ผมยืนมองร้านอาหารเล็กๆน่ารัก  เป็นร้านอาหารที่ทำด้วยไม้  ตกแต่งด้วยสีสันสดใส  ดูบ้านๆและเป็นกันเอง
“เชิญค่ะ สองที่นะคะ” พนักงานร้านรีบเดินมาต้อนรับ  ผมมองสำรวจไปด้านในของร้าน  การตกแต่งไม่แตกต่างจากข้างนอกนัก  ใช้เฟอร์นิเจอร์ธรรมดาทั่วไปที่หาซื้อได้ง่าย  แต่ที่ทำให้ผมแปลกใจคือ..พี่คิวมารู้จักร้านแบบนี้ได้อย่างไร  ถึงแม้ร้านอาหารจะตกแต่งน่ารักและสบายตาเป็นเอง  แต่ผมคิดว่ามันคงจะราคาถูกพอดู  อย่างน้อยร้านก็ดูขัดกันมากกับรถสปอร์ตคันละสิบสี่ล้านที่จอดอยู่ด้านหน้า  ที่หันกลับไปมองทีไรก็อดรู้สึกขนลุกไม่ได้..
“เมนูค่ะ” พนักงานสาววางเมนูลงบนโต๊ะ  ผมนั่งจ้องพี่คิว  พี่คิวเปิดเมนูดูและเหลือบขึ้นมองหน้าผม
“อะไรไม่ทราบ” อีกฝ่ายถาม  ผมไม่ตอบแต่ยักไหล่แทนคำตอบ
“เอาเป็นหมูแดดเดียวทอดกรอบ แกงส้มชะอมกุ้ง มัสมั่นไก่” พี่คิวพูดบอกพนักงาน  เธอรีบจดตาม
“ลาบทอด ไข่เจียวหมูสับครับ” ผมอ้าปากค้างเมื่อได้ยิน
“ข้าวสอง แล้วก็น้ำเปล่า” พี่คิวสั่งเองเสร็จสรรพ  พี่เขาปิดเมนูลงและยื่นกลับให้พนักงาน
“เอาไรอีกไหม” พี่คิวมองหน้าผม
“คงจะกล้าสั่งหรอก” ผมบ่น  สั่งไปเยอะขนาดนั้นใครจะกล้าสั่งเพิ่มกันล่ะครับ
“งั้นเท่านี้ครับ” พี่คิวพยักหน้าให้พนักงาน  เธอยิ้มและเก็บเมนูไป
“ไม่น่าเชื่อว่าพี่จะมาร้านแบบนี้เป็นด้วยนะครับ แถมสั่งอาหารแบบนี้ก็เป็น..กินก็เป็นงั้นเหรอครับ” ผมยิ้มอย่างเหลือเชื่อ  มุมแบบนี้ของพี่คิวที่แทบไม่เคยได้เห็น  ผมว่าบางครั้งพี่เขาก็เป็นคนที่สบายๆง่ายๆดี  อาจจะบางครั้งเท่านั้นนะครับ  ประมาณสิบห้าเปอร์เซ็นต์จากร้อยอะไรประมาณนั้น
“ก็แค่เคี้ยวกลืน” อีกฝ่ายตอบหน้ากวน  ผมแสยะปาก  เหสายตาไปทางอื่นด้วยความหมันไส้
“หมีเคยพามาน่ะ ตอนที่ต้องมาสำรวจตลาด ก็อร่อยดี..” พี่คิวเท้าศอกลงบนโต๊ะ  โต๊ะเล็กนิดเดียว  ทำให้เราใกล้กันชะมัด  ทำไมเดี๋ยวนี้ผมคิดอะไรแปลกๆแบบนี้บ่อยจังนะครับ  แต่ที่จริงโต๊ะมันค่อนข้างเล็กสำหรับผู้ชายสองคนต่างหากล่ะ  ผมยังปกติดีนะ..
“น้ำค่ะ” พนักงานสาวคนเดิมเดินกลับมา  ผมยิ้มและรับแก้วที่เธอเพิ่งรินน้ำให้มาวางไว้ใกล้ตัว  พี่คิวพยักหน้าให้เธอเหมือนแทนคำขอบคุณก่อนที่เธอจะเดินไป
“แล้วเค้กจะได้กลับบ้านกี่โมงครับเนี้ย นี่ปาเข้าไปจะทุ่มอยู่แล้ว” ผมพลิกนาฬิกาข้อมือดู
“บ่นมากเดี๋ยวให้จ่ายซะดีไหม”
“ง่ะ..” ผมแลบลิ้นใส่อีกฝ่าย  พี่คิวจ้องหน้าผมเขม็งจนผมชะงัก  แต่อยู่ๆพี่เขากลับยิ้มออกมาที่มุมปาก  ผมก้มหน้าลงเล็กน้อย  ไม่รู้จะทำอะไรเพราะทำตัวไม่ถูก  จึงต้องหยิบแก้วน้ำมาวางไว้ตรงหน้าแทน เป็นเพียงการเปลี่ยนที่วางแก้วเพื่อขอให้มีอะไรทำเพื่อให้มันผ่านไปที..
“พูดสิ ทุกทีก็ชอบพูดเป็นต่อยหอยเลยไม่ใช่รึไง” พี่คิวว่า
“หึ..ฮ่าๆๆ” ผมหลุดหัวเราะ  พี่คิวหน้าเหวอไป
“พี่ไปจำคำว่าต่อยหอยมาจากใครน่ะ” ผมขำไม่หยุด
“ก็...” พี่คิวเหลือบตามองไปทางอื่น  สีหน้าเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้ถนัด 
“เห็นไอ้ออฟมันพูดบ่อยๆ”
“อ่านะ พูดเป็นต่อยหอย” ผมยิ้มล้อ
“......................” พี่คิวเงียบและไม่หันมาสบตาผม
“เอ่อ แล้ว..วันนี้ พี่ฟ้าก็ต้องกินข้าวคนเดียวสิครับ” ผมชวนคุย
“ประมาณนั้นล่ะมั้ง หรืออาจจะไม่ก็ได้..”
“พรุ่งนี้ที่จริงเค้กมีการบ้านต้องส่งด้วย บทความวิชาภาษาอังกฤษบ้าบอ..ถ้าวันนี้เค้กไม่ได้ทำการบ้านล่ะก็ เค้กจะโทษพี่”
“งั้นสิ” พี่คิวอมยิ้ม  มองผมด้วยสายตาที่ไม่น่าไว้วางใจเท่าไหร่
“แต่ถ้าพี่จะช่วยล่ะก็ เค้กอาจจะไม่โทษพี่ก็ได้นะ” ผมยักคิ้ว
“หึ..” พี่คิวหัวเราะ  เอนตัวเองพิงที่พนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
“นายนี่มัน..”
“มันอะไร” ผมรีบถามกลับ
“ก็ได้ ฉันจะทำให้” พี่คิวตัดบท
“จริงนะ” ผมยิ้มกว้าง  เอนตัวเข้าไปใกล้พี่คิวมากขึ้นด้วยความดีใจ  ถ้าพี่คิวช่วย  คะแนนต้องออกมาดีมากแน่นอน
“แต่ฉันน่ะ ค่าตัวแพงนะ..นายสู้ไหวรึเปล่าล่ะ” พี่คิวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“อะไรครับ ไหนบอกว่าจะทำให้ไง อีกอย่าง..ถ้าพี่มีค่าตัว เค้กก็มีค่าตัวได้ด้วยเหมือนกันแหละครับ” ผมเบะปากใส่
“ค่าตัวอะไรไม่ทราบ”
“ค่าตัวที่ลากเค้กมาในวันนี้ไงฮะ” ผมยิ้มกว้าง  รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถือถ้วยแห่งชัยชนะไว้ก็ไม่ปาน
“หึ..เสียใจ นายลืมไปแล้วเหรอว่านายเต็มใจมาเองน่ะ” พี่คิวยักคิ้วกลับ  ผมหุบปากเข้าหากัน  สมองกำลังประมวลว่าจะเถียงอะไรออกไปดี
แต่อยู่ๆพี่คิวกลับเอนตัวเข้ามาเท้าศอกลงบนโต๊ะอย่างเดิม  ผมตกใจแต่ก็ไม่กล้าถอยตัวกลับเพราะกลัวว่าจะเป็นการแสดงออกมาเกินไป  ตอนนี้หน้าของเราสองคนจึงใกล้กันเพียงนิดเดียวเท่านั้น
พี่คิวจ้องผมอย่างเงียบๆ  “มองไรฮะ” ผมถามและหลบตา
“นายหลบตาฉันน่ะ” อีกฝ่ายพูด
“แล้วพี่มาจ้องผมทำไมล่ะ”
“ฉันอยากจะจ้อง นี่คือ..คำตอบ” พี่คิวย้อนกลับหน้าตายอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสถานการณ์ในตอนนี้เลย  ผมกำมือทั้งสองเข้าหากันแน่น
“ทีนี้ตานาย ตอบฉันมา” พี่คิวยังไม่หยุดยิงคำถามที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกต้อน
“ก็..”
“ทำไมต้องมีเหตุผล” ผมว่า
“ไม่เป็นไร..เพราะฉันก็พอจะได้คำตอบล่ะนะ” พี่คิวพยักหน้า  เบะปากส่งๆเหมือนรู้อะไรไปซะหมด
“อะ..อะไร คำตอบอะไรครับ” ผมถามด้วยความระแวง
“คำตอบมันอยู่บนหน้านายน่ะ” พี่คิวยิ้ม  ผมเริ่มรู้สึกอายกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของพี่คิวมากขึ้นเรื่อยๆ  มากซะจนตอนนี้ผมอยากจะเอาตัวทั้งตัวมุดไปอยู่ใต้โต๊ะแทนซะให้สิ้นเรื่อง
“พี่คิว..ไอ้บ้า”
“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ” เราสองคนชะงัก  พนักงานสาวคนเดิมนำอาหารมาเสิร์ฟ  เธอยิ้มก่อนจะวางจานข้าวและจานไข่เจียวไว้กลางโต๊ะ 
“เมนูที่เหลือรบกวนรอสักครู่นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ” พี่คิวเงยหน้าตอบเธอ  เธอยิ้ม  ผมสังเกตเห็นได้ชัดเลยว่าเธอเขินพี่คิว  ที่จริงเธอแทบไม่หันมามองหน้าผมเลยด้วยซ้ำ  พี่คิวยิ้มมองหน้าเธอเหมือนต้องการคำตอบว่าทำไมเธอถึงยังไม่เดินไปเสียที  เธอยิ้มอีกครั้ง  ก้มหัวเพียงนิดก่อนจะเดินไป 
ผมนั่งเงียบ  เมื่อเห็นอาการของเด็กเสิร์ฟหญิงคนเมื่อกี้  มันเหมือนสะท้อนเห็นตัวเองอย่างไรก็ไม่ทราบ  ผมกำลังรู้สึกแย่นิดหน่อยกับความรู้สึกบางอย่างที่ผุดเข้ามา  ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่สามารถตอบได้ว่ามันคืออะไร..
“เค้กหิวแล้ว” ผมพูดขึ้น  หยิบช้อนส้อมเตรียมลงมือ  อยู่ๆก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก  ทั้งการแสดงออกของผู้หญิงคนเมื่อกี้และการที่โดนพี่คิวแกล้งก่อนหน้านั่นก็ด้วย  ถ้าผมต้องนั่งอยู่เฉยๆผมคงต้องเป็นบ้าตายแน่  ตอนนี้หัวใจผมสั่นอย่างกับแผ่นดินไหว  ใช่..แผ่นดินไหว  ถ้าวัดแล้วคงทะลุเกินสิบริกเตอร์ไปแล้วล่ะครับ..
หลังจากที่เรากินอาหารเสร็จเรียบร้อย  พี่คิวขับรถกลับเข้ากรุงเทพ  ฝนเริ่มตกปรอยๆอย่างที่แม่พี่คิวทักไว้ก่อนหน้า  แต่ดูเหมือนพี่คิวจะชิวซะเหลือเกิน  แถมยังดูอารมณ์ดีผิดปกติอีกด้วย  ผมจึงไม่อยากเข้าไปขัดอารมณ์ของพี่เขา  ถึงตอนนี้ใจผมกำลังนึกถึงอยู่กับการบ้านที่จะต้องส่งในวันพรุ่งนี้  แต่ในเมื่อพี่คิวได้รับปากแล้วว่าจะช่วยผมจึงสบายใจไปเปราะหนึ่ง  ระหว่างทางนั้น  ผมไม่รู้เลยว่าพี่คิวจะขับรถไปส่งผมที่บ้านของผมหรือขับไปที่บ้านของพี่เขากันแน่  อยากรู้แต่กลับไม่อยากถาม..
“พี่คิวเคยฟังเพลงไทยบ้างป่ะเนี่ย” ผมถามขึ้นทำลายความเงียบ
“ก็....บ้าง ได้ยินบ่อยๆตอนแปดโมงเช้ากับตอนหกโมงเย็นน่ะ” เอิ่ม..เพลงชาติสินะ  ส่วนคำตอบคงเป็น  ไม่เคยฟังเลยต่างหากล่ะ
“ฮื้ม..รำคาญจริง” พี่คิวบ่นขึ้น
“วะ..ว่าเค้กเหรอ” ผมถามด้วยความตกใจ  พี่คิวหันกลับมามอง
“ฉันว่ารถติดน่ะ” พี่เขาตอบ
“แฮ่..งั้นเหรอ” ผมยิ้มอย่างสบายใจ  ผมเหลือบดูนาฬิกาบอกเวลาเกือบสามทุ่มเข้าไปแล้ว

[เบบี้]

ตื๊ด  ๆ   ๆ


เสียงโทรศัพท์สั่น  พี่คิวยังคงนั่งเงียบ  พี่เขาเหลือบสายตาลงต่ำมองไปที่โทรศัพท์มือถือของตนเองที่วางอยู่ข้างตัว  ก่อนที่จะหยิบมันขึ้น
“ฮัลโหล”
“กำลังกลับ” พี่คิวพูดกับปลายสาย
“เพิ่งไปกินข้าวมา....เค้ก” พี่คิวพูดเหมือนไม่ต้องการจะตอบสักเท่าไหร่ 
“อะไร”
“เรื่องของผมสิ ไม่ตลก..วางสายแล้วไปขำต่อซะไป” พี่คิวว่า  ผมนั่งฟังก็เกือบจะขำด้วยเหมือนกัน ฟังจากน้ำเสียงของพี่คิวแล้วดูเหมือนพี่เขาจะเอือมระอาอีกฝ่ายนิดๆ
“อื้อ ฝนตกหนัก..รถติด สักพักก็คงถึง รู้แล้ว..อืม ครับ” พี่คิวพูดและตัดสายไป 
“.......................” ผมนั่งมองหน้าพี่คิว  อยากถามออกไปว่า “ใครเหรอฮะ” แต่ไม่กล้าเหมือนเดิม 
“อาหื่น” พี่คิวพูด
“ฮึ..พี่ฟ้าเหรอฮะ” ผมหัวเราะ  พี่คิวพยักหน้าตอบส่งๆ  เราสองคนเงียบลงอีกครั้ง  ผ่านมาเกือบสิบนาทีแล้วแต่รถเกือบจะไม่ได้ขยับเลย
“น่าเบื่อจัง กรุงเทพ” ผมเกาะหน้าต่างรถที่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำฝน  ฝนที่ตกหนักมากทำให้ตอนนี้แทบมองไม่เห็นอะไรด้านนอก  พี่คิวเงียบ
“เค้กฝันว่าอยากมีบ้านสักหลังอยู่ริมทะเลล่ะ” ผมพูดขึ้นทั้งๆที่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังฟังผมอยู่รึเปล่า หรือ อยากที่จะฟังผมพูดบ้างไหม..
“ซื้อสิ” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
“แหม พี่ก็พูดง่ายสิครับ” ผมประชดและหันกลับมานั่งอย่างเดิม
“นั่นสินะ”
“ลืมน่ะ..” พี่คิวบอก  น้ำเสียงไม่ได้เย้ยหยันอะไร
“แปลกนะ ปกติ..คนเราก็จะรักถิ่นที่เกิดของตัวเอง” พี่คิวพูดเหมือนต้องการคำตอบจากผม
“นะครับ ก็ไม่เสมอไปหรอก..เค้กแค่อยาก มีบ้านหลังเล็กๆสักหลังแต่มีบริเวณสวนของบ้านกว้างๆ ให้แม่กับน้าได้อยู่สบายๆไม่ต้องเร่งรีบอะไรอีก แม่เค้กชอบปลูกผักสวนครัวน่ะฮะ” ระหว่างที่พูดนั้น  ผมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“เราจะตื่นเช้า ใส่บาตรด้วยกัน กินข้าวเช้าด้วยกัน..ผมไปทำงาน แม่กับน้าอยู่บ้านที่มีแต่วิวสวยๆล้อมรอบ เค้กกลับมาจากที่ทำงานอย่างไม่ต้องเร่งรีบอะไร เรากินอาหารเย็นด้วยกัน ดูละครหลังข่าว หัวเราะ แล้วส่งกันเข้านอน” ผมพูดพร่ำ  นึกภาพออกเป็นฉากๆ  แน่นอนว่ามันเป็นภาพที่ผมจิตนาการขึ้นมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว..
“หึ..หึหึ นายพูดอย่างกับตาแก่แน่ะ” พี่คิวหัวเราะ  ผมแสยะปากมองหน้าอีกฝ่าย
“นั่นมันไม่เรียบง่ายไปหน่อยรึไง” อีกฝ่ายว่า
“นี่แหละชีวิตเค้ก” ผมยักไหล่
“ความฝันอันสูงสุดของเค้กก็มีแค่นั้น เพราะกว่าจะถึงเวลาที่เค้กจะมีเงินซื้อบ้านสวยๆริมทะเลสักหลัง เค้กคงต้องทำงานหลังขดหลังแข็ง จนถึงวันนั้นเค้กคงต้องอุทานว่า..โอ้ชีวิตเรา แต่ถ้าได้มันมา เท่านั้นก็พอแล้ว..เรียบง่าย อยู่กับคนที่รัก และมีความสุข แค่นั้นก็พอไม่ใช่เหรอครับ” ผมพูดส่งๆ
“คงอย่างนั้นล่ะมั้ง” พี่คิวตอบ  สายตายังคงมองไปทางด้านหน้า
“นั่น” ผมชี้ออกไปด้านนอก 
“ใครจะซื้อล่ะนั่น” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ  ตามองไปที่เด็กผู้ชายที่กำลังเคาะกระจกขายสายไหมทั้งๆที่ฝนตกหนัก  ผมนั่งมอง  ใจเริ่มรู้สึกไม่ดีต่อภาพตรงหน้า  ผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะรู้สึกเหมือนผมไหม  ถ้าเป็นผม..ผมจะเปิดกระจกและซื้อมันไว้  แค่คุณเปิดกระจกเท่านั้นเอง  ที่จริงเพียงแค่เปิดมันลงและจ่ายเงินเพียงไม่กี่บาทนั่นไปซะ  คุณอาจจะได้ช่วยชีวิตคนหนึ่งคน..สอง  หรืออาจจะสามก็เป็นได้
“หึ..ชีวิต” พี่คิวแสยะยิ้ม
“เฮ้ย” ผมร้องด้วยความตกใจ  เด็กผู้ชายคนนั้นวิ่งจะขึ้นไปบนฟุตปาธแต่ดันสะดุดล้มจนสายไหมหลายถุงนั่นกระจายลงบนพื้นถนน
“นายจะทำอะไร” พี่คิวถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ  เพราะผมกำลังควานหากระเป๋าสตางค์ที่อยู่ในเป้  และเมื่อเปิดกระเป๋าสตางค์ดูกลับพบว่าตัวเองมีเงินแบงก์ร้อยอยู่เพียงสองแบงก์เท่านั้น  อีกแบงก์เป็นแบงก์พันเพียงใบเดียวที่ได้เป็นค่าขนมจากแม่  ในใจได้แต่นึก “จนได้อีกนะกู”  ถ้าผมให้แบงก์พันกับเด็กคนนั้นนั่นแสดงว่าคนที่จะจนคือผมแทน  ผมตัดสินใจหยิบแบงก์ร้อยสองใบออกมากำไว้ในมือ
“นี่!” พี่คิวเรียกพร้อมกับจับแขนผมไว้
“ขอเวลาแป๊บเดียวนะครับ” ผมบอก  รั้งแขนตัวเองและออกมาจากรถ  ผมรีบวิ่งไปหาเด็กคนนั้น  น้องยังคงนั่งอยู่ข้างถนนและก้มลงเก็บถุงสายไหมที่กระจัดกระจายอยู่
“น้อง..ถุงเท่าไหร่น่ะ” ผมก้มลงเก็บถุงที่อยู่ใกล้ตัวผมมากที่สุดสองสามถุง
“ยี่สิบบาทครับ” น้องเงยหน้าขึ้นมองผม  ฝนตกแรงมากทำให้น้องลืมตามองผมได้ไม่เต็มตา
“งั้นพี่..พี่เอาสามถุงนี้แล้วกันนะ” ผมบอก
“นี่เงิน แล้วกลับบ้าน..กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยได้ไหม” ผมยัดเงินใส่มือน้องเขาไป
“ขอบคุณฮะ” น้องคนนี้พยักหน้าตอบพร้อมกับยกมือไหว้ผม  มือไม้ของน้องเขาถลอกปอกเปิกไปหมด


ปี๊ม  ๆ  ๆ..


ผมเงยหน้าขึ้นมอง  สัญญาณไฟเขียวกระพริบ  เสียงแตรรถคันที่อยู่ทางด้านหลังรถของพี่คิวกำลังบีบไล่..
“รีบลุกขึ้นสิ เดี๋ยวรถก็ทับกันพอดี” ผมรีบพยุงตัวน้องขึ้น
“นายจะบ้ารึไง กลับไปขึ้นรถเร็ว” พี่คิววิ่งมาพร้อมกับทำหน้าดุใส่  อยู่ๆพี่คิวก็นำเสื้อแจ็คเก็ตมาวางไว้บนหัวของผม
“ไปขึ้นรถ!” พี่คิวตะคอก
“ค..ครับ” ผมพยักหน้าตอบในทันที  และรีบวิ่งกลับไปขึ้นรถตามคำสั่ง  เมื่อถึงรถผมอดไม่ได้ที่จะต้องหันกลับไปมองเด็กคนนั้นอีกครั้ง  และภาพตรงหน้ากำลังทำให้ผมอมยิ้ม  พี่คิวนำเงินยัดใส่เข้ากระเป๋าเสื้อของเด็กคนนั้นไปอย่างลวกๆเหมือนไม่สนใจว่าเด็กคนนั้นจะรับหรือไม่  พอพี่คิวหันกลับมาพบว่าผมยังไม่ได้ขึ้นรถ  รังสีอำมหิตก็แผ่มาที่ผมในทันที
“ค้าบ” ผมรีบบอกและเปิดประตูรถ  พอผมเข้ามานั่งในรถได้ไม่กี่วินาทีพี่คิวก็กลับเข้ามาพอดี  แน่นอนว่าเราไม่ทันสัญญาณไฟเขียวเมื่อกี้แล้ว  ทำให้เราต้องรอไฟเขียวในรอบต่อไปแทน..
“ฟู่~” พี่คิวถอนหายใจ
“นายจะบ้ารึไงหา..” พี่คิวว่า  ข่มน้ำเสียงตัวเองด้วยท่าทางหงุดหงิดไม่ใช่น้อย
“ขอโทษฮะ” ผมบอกด้วยความรู้สึกผิดเล็กๆ  เล็กๆเท่านั้นนะครับ..
“เกิดโดนรถชนขึ้นมามันคุ้มกันไหม”
“ให้ตายสิ” พี่คิวบ่น  หันกลับมาทำตามขวางใส่ผมอีก
“ก็ขอโทษแล้วไง” ผมหลบตาอย่างสำนึกผิด(เล็กๆ)
“โอเคๆ..” พี่คิวกระดิกนิ้วไปมาอยู่ที่พวงมาลัยเหมือนกำลังระงับสติอารมณ์
“แต่ตอนนี้ เบาะรถฉันเปียก..และรถ เพิ่งได้มาวันนี้” พี่คิวผายมือไปมาด้วยท่าทางประหลาด  ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตาพี่คิวไปมากกว่านี้แล้ว
“ใช่..นายบอกว่าถ้าสิบกว่าล้าน นายจะขึ้นแท็กซี่ ที่จริง..รึฉันคิดผิด เราควรขึ้นแท็กซี่ตั้งแต่แรก” พี่คิวหันมามองหน้าผมเหมือนต้องการคำตอบ
“เดี๋ยวเค้กเช็ดให้ฮะ”
“จิ๊..โอเค ช่างมัน..ฟู่ ช่างมันๆๆ” พี่คิวบ่นกับตัวเองซ้ำๆ  แต่น้ำเสียงไม่ได้ช่างมันอย่างที่ปากพูดเอาซะเลย  นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นว่าการกระทำกับคำพูดของพี่คิวช่างดูขัดแย้งกันมากขนาดนี้
“เช็ดหัวซะ” พี่เขาสั่ง  มือใหญ่ๆของพี่คิวมาขยี้หัวผมผ่านเสื้อแจ๊คเก็ตของพี่เขา
“รับผิดชอบ เอาไปซักให้ด้วยล่ะ”
“ค้าบ” ผมตอบเสียงยานคาง
“แต่ที่จริง..” ผมพูดขึ้น
“มันไม่ใช่รถของพี่สักหน่อยอ่ะ มันต้องเป็นรถของพี่ฟ้าต่างหาก” ผมบอกด้วยรู้สึกตะขิดตะขวงใจ 
“.......................” พี่คิวเงียบ  ผมได้สติกลับมาว่าตัวเองปากมากเกินไปแล้ว
“เสียใจ อาไม่มีสิทธิ์..ถ้าฉันบอกว่าไม่มีสิทธิ์” พี่คิวตอบด้วยสีหน้าเข้มเหมือนต้องการให้รถคันนี้เป็นของตัวเองให้ได้
“กับอาก็ยังไม่เว้นอีก น่าสงสารพี่ฟ้าจังเลยนะครับ” ผมกัดฟันยิ้มให้
“โอ้ย” ผมร้องเมื่อโดนมือใหญ่ๆนั่นทุบเข้าที่หัว

= = = = = = = =

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“ตายจริง ทำไมเปียกกันขนาดนี้ล่ะครับ” พี่ฟ้าวิ่งหน้าตาตื่นออกมารับ
“เค้กหนาว” ผมรีบบอกก่อน  ตอนนี้ตัวสั่นสะท้านไปหมดแล้ว  ทั้งหนาวแอร์ทั้งตัวที่เปียกน้ำฝน
“เดี๋ยวป้าเอาเสื้อไปเก็บให้ค่ะคุณ” ป้านิดเข้ามาจะรับแจ๊กเก็ตของพี่คิวไป
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเค้กเอาไปซัก..” ผมบอกพร้อมกับยื้อเสื้อไว้
“ฉันพูดเล่นน่ะ นายนี่” พี่คิวว่าก่อนจะหยิบเสื้อจากผมไปยื่นให้ป้านิดแทน
“แล้วป้ามีอะไรก็ไปทำเถอะครับ แล้วเข้านอนได้เลย ไม่ต้องห่วงผม..ดึกมากแล้วครับ” พี่คิวพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยนต่างจากทุกที
“ค่ะ..ขอบคุณค่ะ” ป้านิดพยักหน้ารับและเดินกลับไปทางด้านหลังบ้าน
“ฝากเอารถเข้าด้วยนะครับ รบกวนช่วยเช็ดรถให้คิวก่อนด้วย เช็ดเบาะด้านในด้วยนะครับ..ขอบคุณครับ” พี่คิวหันไปสั่งลุงมี  ทำให้ผมยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปกันใหญ่
“ไปเข้าบ้านกันครับ” พี่ฟ้าเข้ามากอดไหล่ผมเดินเข้าบ้านไปด้วยกัน
“เอ่อ งั้น..เค้กก็นอนนี่แล้วกันนะ” พี่ฟ้าพูด
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวเค้กกลับบ้าน” ผมรีบพูด
“โอ้ย..ป่านนี้รถเมล์หมดแล้วล่ะ ลุงๆก็นอนไปหมดแล้วด้วย ไอ้คิวมันก็คงเหนื่อยแหละเนอะออกไปทั้งวัน..คงไปส่งให้ไม่ได้หรอก” พี่ฟ้าพูดรัวพร้อมกับอมยิ้มเอนหน้าไปมา
“ผมพูดเมื่อไหร่” พี่คิวพูดแต่ไม่ได้หันกลับมามองเราสองคน
“หุบปากไป” พี่ฟ้าขึ้นเสียง
“งั้น..ตามนั้น โอเค้..ดูแลกันเองนะจ๊ะเด็กๆ คืนนี้เค้กคงนอนห้องพี่ไม่ได้นะครับ..พี่เอ่อพี่ นั่นแหละ..ช่างมันเถอะ พี่ไปล่ะ” พี่ฟ้ายิ้มกว้างแต่ดูเป็นยิ้มที่ไม่ธรรมชาติเอาซะเลย
“เอ่อ อ่าว แล้ว..” ผมตะกุกตะกัก  มือของผมพยายามจะรั้งพี่ฟ้าเอาไว้แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล  บอกให้นอนที่นี่แต่เหมือนจะทิ้งเราอย่างนั้น
“เออใช่..เดี๋ยวพี่โทรบอกคนที่บ้านให้เอง ไม่ต้องห่วงนะครับ..เชิญตามสบายนะเค้ก นึกว่าเป็นบ้านตัวเองก็แล้วกัน..โฮะๆ” พี่ฟ้าปิดปากหัวเราะพร้อมกับปัดมือไปมาและเดินหนีผมไป  ผมยืนอึ้ง  พี่คิวยืนเช็ดหัวอยู่ข้างๆผมอย่างเงียบๆ
“ประสาท” อีกฝ่ายบ่น
“ไปอาบน้ำ สระผมแล้วเป่าให้แห้งซะ” พี่คิวพูดเหมือนสั่ง  ผมยังคงยืนงง  ให้ไปไหน..ทำอะไรยังไง..ทำไมไม่บอกรายละเอียดละไอ้เชฟบ้า
“มาสิ” พี่เขาเรียกและเดินนำไป  ผมรีบเดินตาม  พี่คิวเดินขึ้นไปบนบ้านและเลี้ยวไปทางขวามือก่อนจะเปิดประตูเข้าไป
“เอ่อ ห้องใครเหรอฮะ” ผมถามก่อน
“ห้องฉัน” พี่คิวหันมาตอบ 
“ห้องพี่!”
“ใช่..มีปัญหาอะไรไม่ทราบ” อีกฝ่ายพูดหน้าตายเหมือนไม่เห็นว่านี่จะมีอะไรแปลกตรงไหน  แสดงว่ามีแต่ผมที่กำลังบ้าบอรึไงครับ
“ป..เปล่า” ผมพยักหน้ารับรู้และเดินเข้าไป  ใจเริ่มเต้นอีกครั้ง  ผมมองสำรวจห้องของพี่คิวไปทั่วทุกมุม  ในห้องแรกที่พบก่อนเป็นเหมือนห้องทำงาน  โต๊ะทำงานอยู่ติดกระจกอีกด้านของห้อง  กระจกล้อมรอบอยู่เกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์  โซฟาจัดอยู่อีกมุมห้อง  ชั้นวางหนังสือเรียงรายอยู่รอบๆห้องไม่ค่อยต่างจากห้องหนังสือด้านล่างสักเท่าไหร่นัก  สไตล์ของห้องยังคงความเป็นอิตาเลียน  แตกต่างจากห้องของพี่ฟ้าเพียงนิดหน่อย  โทนของห้องนั้นใช้สีเข้มตัดด้วยสีฉูดฉาดของเฟอร์นิเจอร์  ผมยืนมองจนเพลิน  หันกลับมาอีกครั้งเห็นพี่คิวยืนมองผมอยู่ที่ประตูห้องอีกด้านหนึ่ง
“สำรวจเสร็จรึยัง” อีกฝ่ายถาม
“ยัง” ผมตอบเล่นหน้าเล่นตาแต่ก็เดินเข้าไปหาพี่คิว  พี่คิวเปิดประตูห้องเข้าไป  และผมก็ต้องพบกับห้องนอน  เตียงใหญ่บิ๊กบึ้มมากๆ  ในห้องมีเพียงโทรทัศน์  ระเบียงที่อยู่ล้อมรอบทางด้านนอกประดับด้วยต้นไม้เต็มไปหมด
“ซ้ายมือเป็นห้องน้ำ เข้าไปซะ..เดี๋ยวฉันจะเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เปลี่ยน” ผมพยักหน้าตอบ  วางกระเป๋าเป้ของตัวเองไว้ที่พื้นใกล้เก้าอี้ที่วางอยู่ติดผนังห้อง  ผมไม่กล้าแม้แต่จะวางกระเป๋าเป้ของตนเองไว้บนเก้าอี้ที่ดูมีราคานั่น 
พี่คิวเดินเข้าไปอีกประตูห้องหนึ่ง  มันเป็นเหมือนกระจกกั้นไว้  ผมคิดว่ามันเป็นเพียงกระจกแต่กลับไม่ใช่  พอเปิดเข้าไปผมเห็นว่ามีตู้เก็บเสื้อผ้าเรียงรายเต็มห้องไปหมด  ผมดึงความสนใจของตัวเองให้กลับมาที่ห้องน้ำอีกครั้ง  ในใจกำลังคิดว่า “จะใช้ของในห้องน้ำเป็นไหมเนี้ย” แต่ชื้นใจขึ้นมาหน่อยเมื่อผมได้ให้กำลังใจกับตนเองว่าห้องน้ำของพี่คิวคงจะไม่ต่างจากห้องน้ำในห้องของพี่ฟ้าหรอก  ระหว่างที่ผมกำลังคิด  ผมเห็นพี่คิวผ่านกระจกห้องน้ำ  พี่เขาเดินมาพร้อมกับเสื้อผ้าในมือ
“จัดการตัวเองซะ อย่าให้ป่วยล่ะ..ขี้เกียจฟังไอ้อานั่นบ่น” พี่คิวบอก
“ครับ” ผมพยักหน้าพร้อมกับรับเสื้อผ้ามาถือไว้
“ไดร์เป่าผมอยู่ตรงนั้น” พี่คิวชี้  ผมพยักหน้าแต่ไม่ได้หันกลับไปมองตาม  และไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองหน้าพี่คิวตรงๆอีกด้วย
“ฉันจะลงไปต้มชาสักหน่อย จะเอาอะไรไหม”
“ไม่ครับ ไม่เป็นไร” ผมตอบอย่างเกรงใจ  แต่ที่จริงอยากกินอยู่นะ..
“โอวันติน ไมโล  นมสด ชาร้อน..หรือโกโก้” พี่คิวถามไม่ฟังเสียงผม
“โกโก้” ผมตอบอย่างเขินๆเพราะดูเหมือนพี่คิวจะอ่านผมออกซะแล้ว
“หึ..โอเค เสร็จแล้วตามลงไปก็แล้วกัน” พี่คิวเดินไป
“แล้วพี่คิวจะไม่อาบน้ำก่อนเหรอ” ผมเงยหน้าขึ้น
“จะให้ฉันเข้าไปอาบด้วยรึไง” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ
“ไม่ใช่นะครับ!” ผมขึ้นเสียง  อีกฝ่ายชะงักคงเพราะผมเผลอเสียงดังไปหน่อย
“เค้กไม่ได้คิดแบบนั้น..สักหน่อย” ผมรีบแก้ต่างด้วยน้ำเสียงที่ลดต่ำลง
“เหรอครับ” พี่คิวเบะปากก่อนจะแสยะยิ้ม  พี่คิวยืนหันหลังให้ผม  อยู่ๆพี่เขาก็ถอดเสื้อที่ใส่อยู่ออก  ผมยืนชะงักเบิกตาโพรงด้วยทำตัวไม่ถูก  และอยู่ๆพี่เขาก็หันกลับมายิ้มให้ผมอีกครั้งเหมือนรู้ว่าผมยังคงยืนอยู่  เมื่อได้สติผมจึงรีบปิดประตูห้องน้ำลงเดี๋ยวนั้น !

~อาย....แทบแทรกแผ่นดินหนีแล้ว !!~

................>>>><<<<.................

สวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้า...ขอให้ประสบพบแต่ความสุขสมหวังกันทุกคนนะคะ (^__^)

[skynotebook]

พี่คิวกวนว่ะ อยากให้เค้กยปเป็นเพื่อนเฉยๆใช่ไหมอะ ไม่เห็นจะเป็นไม้กันหมาซะหน่อย
เอ๊ะ หรือเค้าเข้าใจอะไรผิดหรือป่าวอะ แต่ไม่เป็นไร แม่พี่คิวพูดทิ้งทายขนาดนี้ คนอ่านคิดไปไกลลลลล

[KaniSui]

จิ้มก่อนได้ป่ะ นานๆจะได้เห็นก่อนชาวบ้านเค้าที แหะๆๆ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

  น่ารักมากๆๆเลยน้องเค้ก เอาใจช่วยนร้า 

[♫~Eristneth~♪]

ปลื้มเค้ก 

[ALittleN]

อ๊ายยย เขิลล พี่คิว กับน้องเค้ก 

สวัสดีปีใหม่ไทยล่วงหน้าเช่นกันคะ

[chancha]

 ::เขินอ่ะ

[bowbeauty]

เขินพี่คิว!!!!!!!!!!!!

[sulsul]

อร๊ายยยย พี่คิวบ้า ชอบแกล้งน้องงง นิสัย!!!
แล้วดูนะ รู้ว่าน้องคิดยังไง ยังไปแกล้งอีก ชริ
แล้วคืนนี้จะยังไง เค้กต้องหัวใจวายแน่ๆ ถ้านอนห้องเดียวกันอ่ะ หึหึ

[Ja-Jah Suwanun]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

ก่อนหน้านั้นก้อพาไปหาแม่ ตอนนี้ก้อสำรวจห้อง

ก้าวหน้า นะ ก้าวหน้าาาา~ ไม่อาบน้ำไปด้วยกันเลยล่ะ ฮิ้ววววววว

 

[มะมะมะหมิว]

อ๊ายยยยยยยย หวานมากๆ เขินอ่าาาา 

[slurpee04]

พี่คิวชอบแกล้งเค้ก
อาฟ้าเจ้าเล่ห์


นอนห้องเดียวกัน 

[BerryFish]

อร๊ายยยยยยย พี่คิวววววว มีการถอดเสื้อยั่วเค้กด้วยนะ
คืออะไรรรร 555555 รักๆ 

[NCJung]

อิพี่คิวนี่มันชอบแกล้งน้องเค้กจริงๆ อิอิ
ว่าแต่อาฟ้าพาใครมานอนที่ห้องหรอคะ อิอิ ถึงให้เค้กไปนอนด้วยไม่ได้อ่า

[nn~~NN]

กรี๊ดดดด เขินทะลุอวกาศไปแล้ว
ช๊อปปิ้ง พาเข้าบ้าน ดินเนอร์ร้านอาหารน่ารักๆงั้นเหรอ
ว่าแต่น้อง ตัวเองก็ดูออกง่ายเหมือนกันแหละพี่คิว แบร่ๆ 

[Madness69]

ฮ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!

ขออีกนิดเด้พี่คิวอ๊ะ หยอกอยู่นั่น ((คนอ่าน)) เขินยิ้มจนปากจะฉีกถึงหูแล้วเว้ยยยยย
ทำใมไม่ตามเข้าไปอาบน้ำให้น้องหน่อยฮ๊ะ??? แหม!!! ขัดใจว่ะ จะฟ้องครูอัง' คอยดู้ๆๆๆๆ


ขอบคุณนะไอ้น้องบี้ +++ เหมือนเคย
 

[runningout]

หึ หึ   

[l3eaut]

พี่คิวอ่อยเค้กหราาาาา อรั๊ยยยยย~~~!!