หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Tayn]

น่ารัก พี่คิวน้องเค้กทำเราฟินมาก

[ToeyTato]

รอดูพัฒนาการของคิว กร๊ากกกกกก น่าสนใจชริงๆ

[NumPing]

เพิ่งอ่านทัน สนุกมาเลยค่ะ

ทุกคนน่ารักมาก โดยเฉพาะเค้ก

คิวเค้ก ค่อย ๆ รักกันเบา เบา 

[SuSaya]

พี่คิว...ขี้แกล้งอ่ะ
รู้ทั้งรู้ก็ยังล้ออยู่ได้ อายแทนเค้กเลย
อยากอ่านตอนหน้าเร็ว ๆ ไม่รู้จะนอนกันยังไง เค้กจะใส่เสื้อผ้าพี่คิวด้วยอ่ะ

[TiwAmp_90]

อ๊ายยยย .. พี่คิวก็ ชอบแกล้งเค้กจังเลยน้าาาา


เค้กน่ารักที่สุดเลยอ้ะ

[flyingploy]

ตามอ่านรวดเดียว โอ๊ยยยยยยยยยยย น่ารักมากกกกกกกกก

[Pupay]

  เต้นรอพี่คิววว

[jeaby@_@]

เล่นน้ำรอพี่คิวครับ

[opordo]

ชอบอ่เรื่องนี้ ติดตามๆ กดไลค์

[JJHJJH]

จะลงแดงอีกแล้ว อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคค

[ToffeE_PrincE]

เข้ามาเต้น

 

[SGL]

ข้างบนเต้นรออ

ส่วนเราจะรำรอเเล้วกันนนฮ่าๆๆๆ

[เบบี้]

~44~

~ฟู่..เราจะทำหน้าให้เป็นปกติเวลาที่ต้องสบตากับพี่คิวได้รึเปล่านะ  ใช่ๆๆ..ได้อยู่แล้วล่ะ~

ผมเดินเข้าไปในห้องครัวอย่างเงียบๆ  พี่คิวยืนอยู่ตรงเตาทำอาหาร  เหมือนพี่เขาจะรู้ว่ามีคนเดินเข้ามา  พี่คิวหันมามอง  ผมยิ้มให้แล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงเคาร์เตอร์กลางห้อง
“....................” เราทั้งสองคนเงียบ  ผมยืนมองพี่คิวที่นำน้ำร้อนมาชงชาที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์ตรงกลาง
“แล้ว ตกลง..เอ่อ เค้ก” ผมเขย่งขาไปมาแก้เก้อ 
“เค้กต้องนอนนี่ งั้นเหรอครับ” สายตาผมจับจ้องไปที่แก้วโกโก้ของตัวเองที่ยังไม่ได้ใส่น้ำร้อน
“คงงั้น” พี่คิวตอบ
“แต่..แต่ไม่มีชุดนักศึกษาแล้ว” ผมบอก
“เดี๋ยวฉันจะเอาชุดไปให้ป้านิดจัดการเอง”
“งั้นเหร..”
“ทำไม” พี่คิวถาม
“เปล่า..แล้วเค้ก นอน ที่ไหน” ผมถามอีก  เหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายเป็นระยะ
“ถามมากซะจริง นายอยากนอนที่ไหนล่ะ” พี่คิวเลื่อนแก้วโกโก้มาให้ก่อนจะเลื่อนถาดที่วางห่อขนมมาใกล้ผมด้วย  เรายืนใกล้กันมากขึ้น  ใจผมเต้นไม่เป็นส่ำจนผมไม่กล้าที่จะเอื้อมไปจับแก้วโกโก้ไว้  ผมกลัวว่าตอนนี้มือผมจะสั่นเหมือนกับหัวใจของผมที่กำลังเต้นอยู่ตอนนี้
“นอนที่ห้องรับแขกก็ได้” ผมบอก
“งั้นเหรอ” พี่คิวพูดด้วยน้ำเสียงยโส
“หึ..ง่ายๆ ไม่เรื่องมากดีงั้นสิ”
“ใช่ เค้กไม่เรื่องมากเหมือนพี่หรอกน่า” อยู่ๆมือของผมผลักเข้าไปที่ตัวของพี่คิวโดยอัตโนมัติเพราะพี่คิวดันเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ  ผมได้ยินเสียงพี่คิวหัวเราะในลำคอ
“แต่บ้านฉันไม่มีธรรมเนียมให้แขกนอนที่ห้องรับแขกน่ะนะ” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ  ผมเงียบ  พี่คิวก็เช่นกัน
“มือนายสั่น” อยู่ๆพี่คิวจับมือผมไป  ผมจะชักกลับแต่พี่คิวกลับกำไว้แน่น
“พี่คิว..ปล่อยสิครับ” ผมพยายามดึงมือออก  สายตาผมมองที่มือของเราและรับรู้ได้ว่าพี่คิวนั้นแข็งแรงเกินกว่าที่ผมจะยื้อแรงสู้ต่อ
“ฉันจะขึ้นไปอาบน้ำ ช่วยยกชากับโกโก้ของนายใส่ถาด” พี่คิวปล่อยมือผมออก
“แล้วถ้าจะกินขนมอะไร ก็หยิบไปซะ..ตามสบาย” ผมยืมก้มหน้าเงียบ
“นี่..”
“ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า” พี่คิวถาม
“ครับ” ผมรีบพยักหน้าตอบ
“ยกขึ้นไปบนห้อง รอฉันที่ห้องทำงาน..ฉันจะอาบน้ำ เข้าใจที่ฉันพูดนะ” ห้องครัวเงียบมากแต่พี่คิวกลับพูดด้วยน้ำเสียงแทบกระซิบ  ผมรู้สึกว่าตัวเองร้อนผ่าวไปทั้งตัวที่เสียงนั้นผ่านเข้าโสตประสาท
“ฮะ..” ผมตอบ
“ถ้านายจะก้มหน้าไปมากกว่านี้ คอนายอาจจะหักเอาได้นะ”
“พี่ก็ไปสักทีสิ” ผมเงยหน้าขึ้นและผลักพี่คิวออก  พี่คิวแสยะยิ้มตอบให้ก่อนจะเดินออกจากครัวไป
“บ้า” ผมว่าส่งท้าย  “บ้า”  ผมบ้าหรือพี่คิวบ้ากันแน่นะ  เขินเป็นบ้าเลย..ได้แกล้งเรา  สนุกมากนักรึไงกัน..ไอ้บ้า !
หลังจากนั้นผมยกโกโก้  ชาและคุกกี้ขึ้นไปบนห้องพี่คิวด้วย  ผมนำมันไปวางไว้ที่โต๊ะกลางโซฟา  ระหว่างที่รอพี่คิวอาบน้ำ  ผมย่องเข้าไปในห้องนอนของพี่คิวเพื่อที่จะไปเอากระเป๋าเป้ที่วางไว้ในห้องนั้น  ผมเข้าไปเพื่อหยิบหนังสือและแฟ้มเรียนนำมันออกมานั่งรอที่ห้องทำงานของพี่คิว  ผมนั่งจิบโกโก้ร้อนไปพลาง  ในห้องเงียบมาก  ผมไม่กล้าหยิบจับอะไรได้เพียงแค่มองเท่านั้น  ไม่ถึงยี่สิบนาทีพี่คิวก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดหัวพาดอยู่บนไหล่  เสื้อยืดสีขาว  กางเกงขายาวสีขาว  ผู้ดี้ผู้ดี..ชิ
“เชิญนั่งได้เลยครับ ทำตัวตามสบายนะ” ผมพูดหยอก  พี่คิวนั่งลงบนโซฟา  ส่วนผมนั่งอยู่บนพื้นพรม


ก๊อก !


“ง่ะ..” ผมลูบหัวตัวเองที่โดนพี่คิวนำปากกามาเคาะเข้าที่หน้าผาก
“นี่” ผมวางสมุดลงตรงหน้าพี่คิว  พี่คิวเหลือบมองตาม
“......................” พี่คิวเพ่งไปที่สมุดนั่นอย่างตั้งใจ
“เอ่อ เค้ก..เปิดทีวีได้ไหมฮะ” ผมยิ้มแหย  พี่คิวพยักหน้าตอบ  ผมรีบลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปเปิดโทรทัศน์
“เอ่อ คือ..เปิดไงครับเนี้ย” ผมจ้องโทรทัศน์ด้วยอาการตะลึง  เครื่องเสียงนู่นนี่เต็มไปหมด  รีโมทวางเรียงอยู่สี่ห้าอันจนผมไม่รู้ว่าจะต้องหยิบอันไหนก่อน
“ฮื้ม” พี่คิวถอนหายใจและลุกขึ้นเดินมาหาก่อนที่จะกดเปิดโทรทัศน์ให้ 
“ขอบคุณครับ” ผมรับรีโมทที่พี่คิวยื่นมาให้และเดินกลับมานั่งที่เดิม  ผมนั่งมอง  พี่คิวหยิบปากกาที่วางอยู่ใกล้มือไปเคาะกับโต๊ะก่อนจะขีดๆเขียนๆลงที่สมุดของผม  ผมนั่งมองลายมือของพี่คิวอย่างเงียบๆ


ตื๊ด  ๆ  ๆ


พี่คิวเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง  ผมมองตามและเห็นชื่อคนโทรเข้าโชว์อยู่บนหน้าจอ  ถ้าผมมองไม่ผิด  นั่นคงจะเป็นสายจากพี่ฝัน  พี่คิวหันกลับมามองหน้าผม  ผมชะงักและหันหน้าหนีทำเป็นก้มลงอ่านหนังสือตรงหน้าแทน
“ครับ..ว่าไง” พี่คิวกดรับสาย  ผมยังคงนั่งจ้องหนังสืออย่างไม่วางตา  อยู่ๆพี่คิวก็ลุกขึ้นและเดินไปคุยอีกมุมหนึ่งของห้อง  ซึ่งมันค่อนข้างไกลพอสมควรทำให้ผมไม่ได้ยินอะไรเลย  จนพี่คิวเดินกลับมา  ผมหันความสนใจไปดูโทรทัศน์บ้าง  ตอนนี้ทุกอย่างมันเงียบมากจนผมรู้สึกว่ามันไม่ปกติ  ผมเองที่ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไป  ผมรู้ดี..เพราะผมเอง
“อันนี้ทำด้วยรึเปล่า” พี่คิวถามขึ้น  ผมหันกลับไปมอง
“ทำครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“แต่..ลายมือของพี่น่ะ มันดูออกว่าเป็นลายมือพี่นะ ที่จริง..” ผมพูด  พี่คิวหยุดเขียนและจ้องผมเขม็ง
“พี่ควรจะเขียนใส่กระดาษแผ่นนี้ แล้วช่วยเขียนให้มันเป็นตัวภาษาอังกฤษแบบคนปกติด้วยได้ไหมครับ ตัวเขียนแถมหวัดขนาดนั้นน่ะ เค้กอ่านไม่ออกหรอก..” ผมเลื่อนกระดาษเอสี่ไปให้แทนพร้อมกับบ่นลายมือตัวเขียนภาษาอังกฤษหวัดๆนั่นของพี่คิวด้วย
“ไม่พูดตอนที่ฉันทำเสร็จแล้วเลยล่ะ” พี่เขาว่า
“ก็ดูพี่ทำหน้าเครียดดดด..อยู่ตลอดเวลาเลยนี่ฮะ” ผมทำเสียงลากยาวและทำหน้าทำตากวนใส่  เพียงแค่อยากให้เรากลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“.....................” พี่คิวจ้องผมเขม็ง
“อ่ะ..อะไรล่ะฮะ ก็แค่ล้อเล่นอ่ะ” ผมหยิบแก้วโกโก้มากินแก้เก้อ


ก๊อก !


“เคาะอีกละ หัวคนนะครับไม่ใช่โต๊ะนี่สักหน่อย เคาะอยู่ได้” ผมบ่นหน้างอ
“หึ..เคาะเยอะๆ สมองนายจะได้ไม่ตันไง”
“การบ้านแค่นี้ ทำเองไม่ได้รึไง” พี่คิวว่า  หันกลับไปจ้องที่หนังสือการบ้านของผมอีกครั้ง
“เค้กเป็นใคร..เค้กเด็กทุนนะ งั้นเค้กทำเองก็ได้ ก็พี่บอกว่าจะช่วยหรอกนะ..เค้กถึงให้ทำน่ะ” ผมดึงสมุดกลับมา
“เอ้..” ผมร้องเพราะพี่คิวดันยื้อสมุดไว้ไม่ยอมปล่อย
“เค้กทำเองได้ ปล่อยสิ”
“พูดมากจริง น่ารำคาญ” พี่คิวขมวดคิ้วด้วยสีหน้าที่เป็นอย่างปากบ่น
“.....................” ผมชะงัก  ปล่อยมือออกจากสมุดของตัวเอง  ก็รู้ว่าพี่คิวเพียงแค่ว่าผมเล่นๆแต่ผมกลับรู้สึกแย่ขึ้นมานิดๆที่ได้ยิน
“.....................”
“อะไร” พี่คิวถามเสียงห้วน  วางปากกาและสมุดลงบนโต๊ะ
“เปล่าครับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงปกติ
“แล้วทำหน้าแบบนั้นทำไม” พี่เขายิงคำถามอีก  ใจผมเริ่มเต้นแรงอีกครั้งเมื่อรู้ว่าพี่คิวสังเกตเห็น
“ทำหน้าแบบไหน ไม่ได้ทำสักกะหน่อย” ผมเงยหน้าขึ้นสบตาพี่คิวเพื่อเป็นการย้ำความจริง
“งั้นเหรอ” พี่คิวเลิกคิ้วด้วยท่าทางไม่กระหยี่
“จะทำเอง..รึให้ฉันทำ รึจะให้ฉันสอน”
“ทำเองก็ได้เหอะ” ผมพูด
“ทำปากยื่นปากยาวทำไมน่ะ โกรธรึไง”
“ไม่ได้โกรธครับ” ผมขึ้นเสียงอย่างลืมตัว
“หึ..”
“หัวเราะอะไร” ผมว่า  เหล่สายตามองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจบ้าง
“หาเรื่อง” พี่คิวว่ากลับ
“เปล่าหาเรื่องสักหน่อย พี่ก็ชอบทำหน้าทำตาเหมือนกันแหละ” ผมว่าตอบอีก
“นายว่าฉันอย่างนั้นเหรอ” พี่คิวถามกลับด้วยหน้าตาหาเรื่อง
“เปล่าว่า” ผมตอบ
“นายว่า”
“เค้กเปล่า” ผมย้อนอีก
“เป็นเด็กที่ชอบเสียมารยาทไม่หายสินะ” พี่คิวแสยะยิ้มด้วยสีหน้ากวนๆ
“พี่มารยาทดีตายอ่ะ” ผมว่าแล้วเบะปากใส่
“เอ๊ะ!” ผมร้องและเอนตัวหลบในทันทีด้วยความตกใจ  ด้วยอยู่ๆพี่คิวก็เอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าของผม
“หึ..” พี่คิวอมยิ้มและเอนตัวกลับ 
“ตกใจอะไรไม่ทราบ”
“แล้วพี่จะชะโงกหน้าเข้ามาทำไมล่ะ” ผมว่าหน้างอ  ใจหายหลุดลอยไปที่ไหนแล้วก็ไม่รู้..ตกใจหมดเลยครับ
“ทำไม..นายนึกว่าฉันจะทำอะไร” พี่คิวแสยะยิ้มอย่างกับมีความสุขก็ไม่ปาน
“ก็ ไม่ได้คิด” ผมเหสายตาหนี
“ไม่ได้คิด” พี่คิวย้ำเสียง
“แล้วตกใจทำไม หึ..ติงต๊องชะมัด” พี่คิวหัวเราะร่วน
“อะไร บอกว่าไม่ได้คิดก็ไม่ได้คิดไงฮะ” ผมกลับมานั่งในท่าเดิม  และชูหน้าชูตาเข้าไปใกล้พี่คิวอย่างเย้ยๆบ้าง
“อ๊ะ..” ผมร้องเสียงหลงในทันทีเมื่อพี่คิวแกล้งเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมอีกแล้ว  ผมนั่งตัวแข็งด้วยความตกใจ  ตาเบิกโตด้วยความตกตะลึงเพราะเมื่อกี้หน้าของเราสองคนอยู่ใกล้กันมากกว่าครั้งแรกเสียอีก 
“หึ..หึหึ นายนึกว่าฉันจะจูบนายรึไงกัน” พี่คิวพูดแกมหัวเราะ  ผมอึ้ง  รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวกับคำพูดนั่น  รอยยิ้มนั่นเหมือนกำลังอ่านความรู้สึกผมออกทั้งหมด  และในขณะเดียวกันผมกำลังรู้สึกแย่
“ใช่สิ..ไม่จูบหรอก คนอย่างพี่น่ะ” ผมก้มหน้าก้มตามองแก้วโกโก้ของตัวเอง
“แล้วพี่จะมาจูบเค้กทำไม แล้วทำไมเค้กต้องคิดว่าเค้กอยากให้พี่จูบด้วย” ผมไม่รู้ว่าผมพูดพร่ำออกไปแบบนั้นทำไม  อีกอย่างประโยคมันไม่เห็นจะตามน้ำไปด้วยกันเอาซะเลย..ผม  แย่จัง
“พี่เป็นใครกัน เค้กไม่ได้แคร์สักหน่อย”
“ไม่ได้คิดอะไรเลยด้วย พี่แหละหลงตัวเอง..เค้กน่ะ ไม่ได้คิดอะไ..อื้อ” o__O
“....................” ผมคงฝันไป  แต่ไม่ใช่..นี่ไม่ใช่ความฝัน  ปากของเรากำลังชนกัน  ปากของพี่คิวกับปากของผม  ถ้าเป็นภาษาผู้ใหญ่หน่อยเรียกว่าอะไรนะครับ  ประกบปาก  หรือว่าเอ่อ..จูบ  ตอนนี้พี่คิวกำลังจูบผม  เราจูบกัน
ผมเงยหน้าขึ้น  ตาโตมองอีกฝ่ายที่เริ่มเผยปากออกอย่างช้าๆ  หน้าเราห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นเท่านั้น  จมูกของพี่คิวชนอยู่กับปลายจมูกของผม  ผมได้กลิ่นของพี่เขา  มันเป็นกลิ่นจากสบู่กลิ่นเดียวกันกับกลิ่นของผม  ผมเม้มปากเข้าหากัน  ใจผมเต้นอย่างกับเสียงกลองตีรวนเหมือนมันจะหลุดออกมาจากอกซะให้ได้
“......................” พี่คิวมองตาผม  และตอนนี้ผมละจากสายตาคู่นี้ไปไม่ได้เช่นเดียวกัน  ผมกำลังรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน  หูผมอื้อไปหมด  แถมพี่คิวยังไม่ยอมกลับไปนั่งอย่างเดิมอีกด้วย
“หลับตาสิ” เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่กลับเป็นเหมือนคำสั่งที่เด็ดขาดสำหรับผม  เมื่อได้ยินอย่างนั้น  ผมจึงหลับตาลงในทันที
“พี่..” สิ้นเสียงของผมเพียงนิดเดียวพี่คิวกลับประกบจูบผมอีกครั้ง  ผมไม่รู้ว่าทำไม  จูบของพี่คิวช่างอ่อนโยนได้มากขนาดนี้  ที่จริงผมไม่รู้ว่าแบบนี้สามารถเรียกว่าจูบแบบอ่อนโยนได้หรือเปล่า  นี่เป็น..นี่เป็นจูบแรกของผม  ผมไม่สามารถนำมันไปเปรียบเทียบกับรสอื่นใดได้  พี่คิวจูบผมอยู่นานพอที่จะทำให้ผมรู้สึกว่าผมรับรู้ได้ถึงรสชาจากปากของพี่คิว  และรสจูบนั้นช่างนุ่มนวลเกิดกว่าจะบรรยาย 
“อื้อ” ผมร้องเพราะรู้สึกหายใจไม่ออก  และก็ต้องชะงัก  รู้สึกเหมือนเมื่อกี้ตัวเองได้ทำเสียงประหลาดออกไป  ผมปิดปากตัวเองทันทีเมื่อเราเผยปากออกจากกัน  หน้าของเราสองคนยังคงอยู่ใกล้กันมาก  ผมผลักพี่คิวออกเบาๆเมื่อได้สติกลับมา  พี่คิวเอนตัวกลับไปนั่งอย่างเดิม  มือของผมสั่นจนผมไม่รู้จะเอามันไปวางไว้ตรงไหน  เพียงแค่เอามือมาลูบหน้าลูบตาก็รับรู้ได้อีกว่ามือของผมนั้นเย็นและมีเหงื่อออกเต็มมือไปหมด
“คือ เค้ก..เค้ก” ผมพยายามเรียบเรียงคำพูด
“เอ่อ ฉัน..โทษที” พี่คิวพูดไม่ได้หันมามองหน้าผม
“.....................” ผมก้มหน้าลง  เราต่างฝ่ายต่างเงียบ
“เค้ก..เค้กขอตัวไปนอนก่อนนะฮะ” ผมบอกตะกุกตะกักและลุกขึ้นทันที  ผมไม่ได้หันกลับไปมองพี่คิวอีก  ผมไม่รู้ว่าพี่คิวอนุญาตให้ผมเข้าไปนอนในห้องนอนของพี่คิวรึเปล่า  แต่ตอนนี้ขาผมสั่งการให้เดินตรงเข้าไปในนั้นแล้ว 


ปั้ง !


เสียงประตูที่ผมเผลอปิดแรงไปหน่อยทำให้ผมเองต้องสะดุ้ง..
“เฮ้อ..บ้าจริง” ผมทรุดนั่งลงกับประตู

~จูบ  เมื่อกี้เป็นจูบจากพี่คิว  เราจูบกัน  ไม่สิ..พี่คิวจูบเรา  จูบแรก..จูบไปแล้ว  ทำไปแล้ว  นี่มัน..บ้าจริง~

= = = = = = = =

[เบบี้]

ผมลืมตาตื่น  ตามองเพดานที่ถูกตกแต่งด้วยโคมไฟสวยบนนั้น  หลังจากนั้นภาพของเมื่อคืนเริ่มเรียงมาตามลำดับ  เสียงหัวใจเริ่มเต้นถี่อย่างกับเรื่องเมื่อคืนเกิดขึ้นไปเมื่อห้านาทีที่แล้ว  พอได้สติผมจึงหันไปที่ที่นอนข้างๆ  ไม่มีพี่คิวอยู่ด้วย  ที่จริงผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนพี่คิวกลับมานอนในห้องนี้ด้วยรึเปล่า  เพราะผมคงหลับไปก่อน  แต่คงจะไม่ได้เข้ามานอนด้วยเพราะเตียงยังคงเรียบ  นาฬิกาที่ผนังตรงปลายเตียงบอกเวลาเกือบเจ็ดโมงครึ่ง  วันนี้ผมมีเรียนสิบโมงครึ่ง  เวลาคงจะพอให้ผมเตรียมตัวจัดการกับตัวเองในเช้านี้  ผมลุกขึ้นจากเตียง  สายตาไปเตะเข้าที่รูปภาพที่วางเรียงรายอยู่ที่มุมห้อง
“นี่..คงเป็นคนรักของพี่คิวสินะ” ผมเดินเข้าไปใกล้กรอบรูปนั่นมากขึ้น  มีรูปคู่ระหว่างผู้หญิงคนนี้กับพี่คิวเต็มไปหมด  เขาทั้งสองคนดูรักกันดีมาก  พี่คิวยิ้มไม่กว้างเท่าไหร่นักแต่ก็ยิ้มเกือบทุกรูป  สายตาที่มองผู้หญิงคนนี้อย่างอ่อนโยนยิ่งทำให้ผมกลับมาสู้โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง  เธอเป็นคนสวย  ตาหวานและดูมีความมั่นใจในตัวเองสูง  ผมรับรู้ได้ทั้งๆที่แค่เพียงเห็นในรูปเท่านั้น 
ผมเงยหน้าขึ้นมองที่ฝาผนัง  มีกระดานไม้ติดอยู่กว้างมาก  ผ้าลายลูกไม้สีเขียวแก่ปิดมันไว้  มันอยู่สูงพอดูเหมือนไม่ต้องการให้ใครเปิด  ด้วยความอยากรู้  ผมเขย่งเท้าและเอื้อมขึ้นเปิดผ้านั่น

~You are my love. Love what you love~

“หึ..” ผมหัวเราะให้กับภาพตรงหน้า  บนกระดานไม้แปลกตานี่มีรูปผู้หญิงคนนี้เต็มไปหมด  มันย้ำบอกให้ผมเชื่อได้ว่าเธอคนนี้คือผู้หญิงที่ชื่อ “ปราย” แน่ๆ  รูปของเธอที่กำลังยิ้ม  หัวเราะ  หน้าเศร้า  กำลังทำงาน  พิมพ์งาน  เล่นเปียโน  เล่นไวโอลิน  หรือแม้กระทั่งกำลังนอนอยู่ถูกแปะไว้เต็มกระดานไปหมด


ก๊อก  ๆ  ๆ


ผมสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูและรีบปิดผ้าเข้าอย่างเดิมอย่างลวกๆ
“ขอโทษค่ะคุณเค้ก ป้านิดเองนะคะ” ป้านิดพูด
“ครับ” ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูห้อง 
“คุณฟ้าให้มาตามลงไปทานอาหารเช้าน่ะค่ะ” ป้านิดยิ้มบอก
“เอ่อ ครับ..แต่เค้กยังไม่ได้อาบน้ำเลย” ผมบอกอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณฟ้าก็ยังไม่ได้อาบเหมือนกัน” ป้านิดยิ้ม
“ล้างหน้าแปรงฟันก็ลงไปได้เลยนะคะ คุณๆรออยู่แล้วค่ะ” ป้านิดย้ำ
“ครับ เค้กจะรีบลงไป..ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มตอบ  ป้านิดก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไป  ผมเดินกลับเข้ามาในห้องน้ำ  ใจเหมือนหลุดลอยออกไปไกล  มันหวิวๆแปลกๆ  ระหว่างที่แปรงฟันอยู่ดูเหมือนวันนี้โลกนี้ช่างมืดมนสำหรับผมเสียเหลือเกิน 
“เชิญจ้ะเค้ก” พี่ฟ้ายิ้มต้อนรับ  พี่คิวนั่งอยู่  ผมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่คิว  ส่วนพี่ฟ้านั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ
“เป็นไง หลับสบายไหม” พี่ฟ้าถาม
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ  ไม่กล้าหันไปมองพี่คิว  พี่ฟ้าเอามือมาขยี้หัวผมเบาๆ
“แล้วมีเรียนกี่โมง” พี่ฟ้าถามอีก
“สิบโมงครึ่งครับ” ผมตอบ
“งั้นเดี๋ยวให้คิวไปส่งแล้วกันนะ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ เค้กไปเองได้” ผมรีบบอก
“เดี๋ยวฉันไปส่ง ต้องไปทำงานพอดี” พี่คิวพูดขึ้น
“.....................” ผมเงียบและพยักหน้าเป็นการเข้าใจ
“แฮะๆ โอเค..ตามนั้นแล้วกัน ป่านนี้เขียวคงเอาเสื้อผ้าขึ้นไปเตรียมไว้ให้แล้วแหละ ทานข้าวเสร็จก็ไปอาบน้ำแต่งตัวซะนะ ไอ้คิวมันอาบแล้ว” พี่ฟ้าบอก  ผมหันไปมองพี่คิว  พี่เขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วจริงๆด้วย  เราว่าเราตื่นเช้าแล้ว  พี่คิวตื่นเช้ากว่าเราอีกเหรอเนี้ย..
“ครับ” ผมยิ้มให้พี่ฟ้า
“เชิญๆ” พี่ฟ้าบอก  เราลงมือทานอาหารเช้ากันอย่างเงียบๆ  พี่คิวไม่พูดอะไรเลย  พี่ฟ้ายิงคำถามให้พี่คิวบ้างเป็นระยะ  พี่คิวตอบเพียง “อืม” “ใช่” “ครับ” แค่นี้เท่านั้น  นอกนั้นจะเป็นพยักหน้าตอบเสียเยอะ  ส่วนผมเลยต้องยิ้มพูดกับพี่ฟ้าไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแทน
ตลอดทางที่พี่คิวมาส่งผม  พี่คิวไม่พูดอะไรเลยสักคำ  พอพี่คิวไม่ยอมพูดอะไรยิ่งทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะเปิดปากพูดด้วย
“ขอบคุณครับ” ผมบอกเมื่อถึงที่หมายแล้ว  พี่คิวเพียงแค่พยักหน้าตอบ  ผมลงจากรถและไม่ได้หันกลับไปมองที่รถของพี่คิวอีก..
“เรียน เรียน เรียน!” ผมย้ำพูดกับตัวเอง..
“ทำไม..” ผมชะงัก  ทำไมอยู่ๆผมถึงรู้สึกเจ็บที่หน้าอกขึ้นมา  ผมหยุดเดินและกำลังรับรู้ความรู้สึกของตัวเองทั้งหมดจนไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
“หึ..เจ็บจัง”

= = = = = = = =

วันเสาร์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“อยู่ไหนวะ” ผมชะงัก  หันกลับไปมองพี่เซ็นที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยความสนใจ  วันนี้พี่คิวไม่ได้มาทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว  หลังจากที่พี่คิวไปส่งผมที่มหาลัยเมื่อวานผมก็ไม่ได้คุยกับพี่คิวอีกเลย  และไม่กล้าเอ่ยถามพี่เซ็นหรือพี่ฟ้าด้วยว่าทำไมพี่คิวถึงไม่มาทำงาน  พี่เซ็นนั่งลงที่เก้าอี้ตรงโต๊ะกินข้าว
“อืม อืม..มึงโอเคนะ” พี่เซ็นพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง  สีหน้าพี่เซ็นไม่ดีเท่าไหร่  ผมแต่งตัวไปด้วยและมองพี่เซ็นไปพลาง  จนพี่ซีสังเกตเห็นว่าผมมองพี่เซ็นอยู่  ผมจึงต้องหันหลังและหันมาแต่งตัวอย่างจริงๆจังๆแทน
“คิว” พี่เซ็นพูดพลางถอนหายใจ 
“กูเข้าใจนะ แต่ว่ามึง..” พี่เซ็นพูดทิ้งน้ำเสียงลงกะทันหันเหมือนกับปลายสายพูดแทรกขึ้น
“หึ..ไอ้เวร กูเป็นห่วงหรอก อืม..รู้แล้ว ครับผม..บาย” พี่เซ็นพูดปนหัวเราะก่อนจะตัดสายไป
“ครับ” พี่เซ็นเลิกคิ้วมองหน้าผมอย่างสงสัย  ผมสะดุ้งและยิ้มแหยแทนคำตอบ
“เค้กขอตัวนะครับ” ผมบอกและจะเดินหนีเพราะพี่ซีกำลังจ้องหน้าผมอยู่


แกรก~


“......................” ผมชะงักกับคนตรงหน้าที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา
“สวัสดีค่ะพี่ฝัน” พี่ซียกมือไหว้เธอ  อยู่ๆในห้องกลับเงียบกริบ
“คิวอยู่ไหน” พี่ฝันมองหน้าผมเขม็ง
“ไม่ทราบครับ” ผมส่ายหัวตอบ  จากที่เมื่อกี้กำลังจะยกมือไหว้เป็นการทักทายแต่ก็ต้องทิ้งมือลงในทันทีเพราะยังไม่ทันจะได้ไหว้ก็ถูกยิงคำถามซะก่อนแล้ว
“คิวไม่อยู่หรอก ฝันก็น่าจะรู้ว่าทำไมถึงไม่อยู่” พี่เซ็นพูดขึ้น  ผมหันกลับไปมอง
“แล้วอยู่ไหนล่ะ ฝันรู้ว่าเซ็นรู้” พี่ฝันหันไปมองหน้าพี่เซ็น  สีหน้าเครียดระหว่างพี่ทั้งสองคนทำให้ผมพอจะรับรู้ได้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“ก็เหมือนเดิม คิวมันไม่ให้บอกใคร” พี่เซ็นตอบด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“แต่ฝันต้องการจะรู้ เซ็นก็รู้..ว่าตอนนี้ฝันกับคิวไม่เหมือนเดิม” พี่ฝันโวยวาย
“ยังไง” พี่เซ็นพูดพร้อมกับลุกขึ้น  คิ้วของพี่เขาเริ่มขมวดเข้าหากัน
“เซ็น!” พี่ฝันตะคอก 
“ฝัน..หยุดสักพักได้ไหม ตลอดมาฝันเป็นคนที่เข้าใจไอ้คิวมันดีไม่ใช่รึไง ถ้าสถานะระหว่างฝันกับคิวจะเปลี่ยนไป ฝันก็ต้องรับให้ได้ด้วยที่ไอ้คิวมันยังจะจมปรักอยู่แบบนี้” พี่เซ็นพูดหน้าเครียดและพยายามข่มน้ำเสียงลง
“.......................” พี่ฝันเงียบไป  ผมได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆจากพี่เซ็น
“เซ็น..ขอร้องล่ะ” พี่ฝันพูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
“ฝันเป็นห่วงคิว”
“เซ็นก็เป็นห่วงมัน แต่คิวมันโตแล้วนะฝัน มันดูแลตัวเองได้..ฝันไม่ต้องกลัวว่าไอ้คิวมันจะหนีหรอกนะ เดี๋ยวมันก็กลับมา กลับมาเหมือนทุกครั้งไง” พี่เซ็นพูดพร้อมกับยิ้มให้พี่ฝันน้อยๆ
“ฝันก็รู้ใช่ไหม..ว่าการที่จะต้องอยู่เคียงข้างคิวน่ะ ฝันต้องละทิ้งอะไร..และต้องเข้าใจอะไร”
“เซ็นต้องไปทำงานแล้ว ใจเย็นๆน่า..นะครับ” พี่เซ็นเดินเข้าไปลูบหัวพี่ฝันอย่างอ่อนโยนก่อนจะเดินออกไป
“......................” ผมชะงักด้วยอยู่ๆเธอกลับหันมามองผมด้วยสีหน้าไม่พอใจ  ผมหลบตาเธอและจะเดินหนีออกมา  สมองของผมกำลังตื้อไปหมด  คำพูดระหว่างพี่ฝันกับพี่เซ็นเมื่อกี้กำลังทำให้สมองผมทำงานไม่ปกติ
“เดี๋ยว” ผมหยุดเดิน
“เธอรู้ไหมว่าคิวอยู่ไหน” พี่ฝันถาม  ผมหันไปมองหน้าพี่ซีอย่างขอความช่วยเหลือ
“ไม่รู้ครับ” ผมตอบ  ผมแน่ใจอย่างมากว่าเธอถามผม  ถ้าพี่เขาถามพี่ซีคงจะไม่ใช้คำพูดและน้ำเสียงแบบนี้
“แน่ใจนะว่าเธอไม่รู้” พี่ฝันย้ำพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ครับ ผมจะไปรู้ได้ยังไง..แค่ที่พวกพี่พูดกันเมื่อกี้ ผมยังไม่เข้าใจเลยว่าคืออะไร” ผมว่า
“หึ เธอไม่เข้าใจอย่างนั้นเหรอ..หน้าซื่อซะจริงนะ” พี่ฝันแสยะยิ้ม
“ผมขอตัวครับ” ผมบอกเพราะผมคงต่อสู้กับคำพูดของเธอไม่ไหวแน่ๆ  สุดท้ายถ้าผมยังยืนอยู่  ผมเองนั่นแหละที่จะโดนตอกย้ำความจริงด้วยคำพูดของเธอ
“เค้ก” พี่ซีเรียก
“เธอไม่มีทางจับคิวได้หรอก แค่ฉันเห็นสายตาของเธอฉันก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่” คำพูดของพี่ฝันทำให้ผมที่แทบจะเดินถึงประตูห้องอยู่กลับต้องหยุดชะงักลง
“เธอรู้ไหมว่าทำไมวันนี้คิวถึงหายไป เธอรู้ไหม..หึ เธอไม่รู้หรอก” พี่ฝันหัวเราะเหมือนสะใจซะเต็มประดา  เธอรู้  รู้ความรู้สึกและความคิดของผมทุกอย่าง..น่าสมเพชชะมัด
“ใช่ครับ..ผมไม่รู้ ถ้าพี่คิวไม่บอก ผมก็จะไม่อยากรู้..ไม่เป็นไร” ผมหันหน้ากลับไปตอบเธอ  พี่ซีเดินหน้าเสียเข้ามาจับแขนผมไว้
“พี่ฝันคะ พี่ฝันคงกำลังเข้าใจอะไรผิด” พี่ซีพูด
“ไม่ผิดหรอกจ้ะน้องซี ไม่ผิดแน่นอน” พี่ฝันยิ้ม  จ้องหน้าผมเขม็ง
“......................” เราทั้งสองเงียบลงและได้แต่ยืนจ้องหน้ากัน
“วันนี้เป็นวันที่ปรายเสีย คิวมักจะหายไปแบบนี้ทุกๆปี คนที่รู้ว่าทำไมคิวถึงมักจะหายไปในวันนี้ทุกๆปีมีเพียงฉัน..เซ็นและอาฟ้า” พี่ฝันลดน้ำเสียงเย็นลง
“เธอรู้ตัวแล้วรึยังว่าที่จริงเธอมันไม่สำคัญ”
“ถ้าพี่คิดว่าผมไม่สำคัญ แล้วพี่จะมายืนว่าผมแบบนี้ทำไมครับ” ปากของผมพูดไปอย่างนั้นเอง  ทั้งๆที่จริงแล้วในใจผมกำลังรู้สึกแย่กับคำพูดของพี่ฝันอยู่เต็มอก  อันที่จริงทั้งหมดนั่นมันเป็นความจริงเกินไป
“นี่เธอ!” พี่ฝันขึ้นเสียง  เธอเบิกตาโต
“ที่จริง..พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันไม่ใช่เหรอครับ ว่าตอนนี้พี่คิวอยู่ที่ไหน หรือที่จริง..พี่ก็ไม่ได้สำคัญอะไรมากมาย” ผมบอกเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ไอ้เด็กบ้า!!” พี่ฝันง้างมือทำท่าเหมือนจะตบผม  ผมรู้ดีว่าคำพูดนี้ช่างร้ายกาจและผมยอมให้ตบแต่โดยดีด้วย  มันคงจะเป็นคำพูดที่ทำให้เธอนั้นเจ็บปวดมาก 
“พี่ฝันคะ” พี่ซีเข้ามากันไว้
“ห้ามทำอะไรเค้กนะคะ เค้กคือเด็กในร้าน เราให้มาลงไม้ลงมือกันแบบนี้ไมได้หรอกค่ะ” พี่ซีพูด
“น้องซี”
“ซีขอโทษค่ะ เค้ก..ออกไปก่อน” พี่ซีหันมาบอกผม
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบและเดินออกมาจากห้อง..

...............>>>><<<<................

[a_tapha]

เอิ่ม!! เค้าจูบกันไปแล้วอ่ะ

[jakkee]

จิ้มๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[โจ๊กกุ้ง]

ตอนจูบกันนี่ทำเอาม้วนไปแปดตลบ พอต่อมาก็ทำเอาคิ้วขมวดเลย กริ๊ด พี่คิวหายไปไหน
เค้กตอกอิพี่ฝันซะบ้าง สะใจมากอ่ะ 

[Madness69]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
  จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ เค้าจูบบบบบบบบบกันแว้วววววววว ดีใจขนาดดดดดด
พี่คิวหนุ่มโรแมนติก น่าค้นหาจริงๆอ่ะ ชักอยากอยู่ใกล้ๆ จะได้ค้นใจเธอว์แล้วสิ (((เพ้ออออเลยตู)))

แต่ว่านะนังคุณพี่ฝันง่ะ  เอาออกมาแค่เน้พอนะไอ้น้องบี้ ขอร้องงงงงง เสียรมณ์ง่ะ (คนอ่าน)กำลังจิ้นหวานเลย


ขอบคุณนะไอ้น้องบี้ อ่านตอนนี้มีความสุขมากมาย
+++ เหมือนเคย
 

[Panny]

โอยยยยย เจ็บจี๊ดแทนน้องเค้ก มาๆๆ เดี๋ยวพี่ตบให้ยัยฝันนรกเนี่ย

แล้วพี่คิวน่ะ จูบเขาแล้ว จะเงียบหาอะไรค๊า ธ่อออ

[rujaya]

เริ่มเรื่องรู้สึกดีมาก แต่ตอนท้ายเรื่องแทบอยากจะกระทืบอีนังฝัน

แต่ก็สะใจที่เค้กตอกกลับไปอย่างนั้น

บางครั้งก็รู้สึกเจ็บแทนเค้ก เพราะไม่รู้ว่าคิวคิดยังไงกะตัวเอง

คิดแ่ค่ว่าอยากจะลืมปรายหรือป่าว ถึงมาทำกะเค้กแบบนี้

ไม่รู้ความคิดของคิวจริงๆ อยากรู้จังว่าคิวคิดอะไรอยู่

แล้วตอนนี้คิวอยู่ที่ไหน เอ๊ะ หรือว่าเราไม่ใช่คนสำคัญ คิวถึงไม่ได้บอก 555555

[ขนมหวาน]

เรื่องราวมาถึงจุดพีคแล้วววววววววววว
เสียจูบแรกให้กับพี่คิวไปละ พี่คิวเอ๊ย
จะรู้ใจตัวเองได้รึยังเนี่ย
เค้กทำดีและ ตอบโต้บ้างอะไรบ้าง
ว่าแต่พี่คิวมันโตแล้วนะเนี่ย จะหลบปัญหาอะไรนักหนาวุ้ย

[Also]

สงสารเค้กจัง ความรู้สึกของเค้กมันหน่วงๆป่ะ

หวังว่าคิวจะทำอะไรที่ชัดเจนซักที

[mg175]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

อยากโดนพี่คิวจูบบ้างอ่ะ 55

[wapview]

 :impress2:ให้กับ ฉากจูบ
 :sad4:เพราะสงสารเค้ก

[norimakii]

จูบแล้วอ้ะ 

แต่พี่คิวก็ยังดูเป็นคนมีซำติงอยู่

รอลุ้นต่อไป อิอิ 

สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ

[alekung103]

พี่คิวดูสนใจเค้กใช่ม๊า ฝันเลยร้อนตัวม่กมาย

[iforgive]

สงสารเค้กนะ  ถ้าพี่คิวจะยังฝังใจกับปรายขนาดนั้น
ก็ไม่ควรจะล้อเล่นกับความรู้สึกของเค้กแบบนี้นะ

[bow55]

ตอนต้น...กรี๊ดร้อง เขินอาย *3*
ตอนกลาง...เริ่มใจเสีย...แม่ง..ไม่คุยกันเลย
ตอนท้าย...ฮึม อยากตบอีฝัน อยากกระทืบพี่คิว
อ่านจบตอน...จบไวจังวะ ตอนมันสั้นหรือเราอ่านเร็ว - -"
ตอนเดียวหลายอารมณ์
รักเบบี้...
 

[jakkee]

อีฝันนี่จะเอายังไงกับมันดีเนี่ย น่าจับมาตบๆๆๆๆๆ สักฉากใหญ่ๆ จริงๆ

[away3g]

 :sad4:อ้า ดุเดือนอย่างแรง  มาต่อเร็วๆนะครับ