หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Joobperman]

   อึดอัดใจแทนน้องเค็กอ่ะ เมื่อพี่คิวทำเฉยเมยแบบนี้
ก็เข้าใจนะว่าเป็นอดีตที่เจ็บปวด แต่ถ้าไม่พยายามก้าวผ่าน แล้วเมื่อไหร่จะเจอสิ่งที่ดีละ

ชิส์!!!..ไม่เป็นไรนะน้องเค็ก..ทีฮูทีอิท
ถือซะว่า จูบแรกที่เสียไปก่อนหน้านั้น ให้ปลาซิว..ตอดเล่นละกัน
ถึงคราวน้องเค็กเมื่อไหร่ เอาให้พี่คิวดิ้นกระแด๋วๆๆ เหมือนโดนน้ำร้อนลวกทีเดียว(เอ๊ะ..หรือจะเฉยๆหว่า 555)
แต่ยังไงตอนนี้ก็ยังคงหมั่นไส้อีตาพี่คิวอยู่  สามีใครในอนาคตนะเนี่ย....

[Ball]

รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้า
เข้ามาดูบ่อยโครต มันหน่วง มันค้าง อยากจะอ่านอีก ฮือออออออ

[oa_hi_yo]

รักฉันบ้างหรือเปล่าอย่าให้ฉัน ต้องเดาอีกเลย
เพราะว่าฉันไม่เคยมีผู้ใดมาห่วงกัน
รักฉันบ้างหรือเปล่า ถึงได้มาดูแลอยู่ทุกวัน
เธอไปทำไปอย่างนั้นแปลว่าไง

อยากจะบอกว่ารักก็กลัวจะทำผิดไป
ถ้าบังเอิญไม่คิดอะไรเหมือนกัน

ฉันกลัวว่าฉันจะคิดเอง
กลัวเข้าใจผิดเองตีความทุกอย่างพลาดไป
แท้ที่จริงก็เป็นแค่ความเป็นห่วงทั่วๆไป
ไม่ใช่ความห่วงใยแบบคนที่รักกัน

หวงฉันบ้างหรือป่าว ยามที่ฉันเจอใครต่อใคร
คิดถึงบ้างหรือเปล่า ยามที่เราต้องห่างไกล
ฝันถึงฉันหรือเปล่า ในค่ำคืนที่เธอแอบเหงาใจ
เคยมีกันบ้างไหม อยากรู้ใจ

อยากจะบอกว่ารักก็กลัวจะทำผิดไป
ถ้าบังเอิญไม่คิดอะไรเหมือนกัน

ฉันกลัวว่าฉันจะคิดเอง
กลัวเข้าใจผิดเองตีความทุกอย่างพลาดไป
แท้ที่จริงก็เป็นแค่ความเป็นห่วงทั่วๆไป
ไม่ใช่ความห่วงใยแบบคนที่รักกัน

รัก ฉันรักเธอรู้หรือเปล่า
ได้แต่เก็บไว้ไม่กล้าจะบอก อยากให้เธอรู้
แต่ว่าฉันต้องรักเธออยู่ในใจ

ฉันกลัวว่าฉันจะคิดเอง
กลัวเข้าใจผิดเองตีความทุกอย่างพลาดไป
แท้ที่จริงก็เป็นแค่ความเป็นห่วงทั่วๆไป
ไม่ใช่ความห่วงใยแบบคนที่รักกัน

 

[nongfom]

สงสารน้องเค้กจังเลย

[ToeyTato]

เบบี้ได้โปรดอย่าให้พี่หน่วงนานนะ เพราะนานไปมันจะไม่หน่วง มันจะ.....เลย 55555

[เบบี้]

~46~

ณ  ร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัยY..
“สอบมิดเทอมเสร็จ กูกับไอ้แจ็คว่าจะไปหัวหินกัน มึงจะไปด้วยกันไหม..ปีใหม่พอดี” พีทถามขึ้นระหว่างที่เรากำลังกินอาหารมื้อกลางวัน
“แก้วอยากไป..แต่ พ่อคงไม่ให้ไป” แก้วพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง
“หึ อย่างแก้วนี่..ถึงมีผู้หญิงไปอีกหลายคน พ่อก็คงไม่อนุญาตอยู่ดีอ่ะ” พีทหัวเราะ
“พีทอ่ะ”
“มึงล่ะว่าไง” พีทหันมามองหน้าผม 
“ขอคิดดูก่อน หรืออาจจะ..ไม่” ผมตอบ  ตั้งแต่วันนั้น  วันที่พีทต้องเจอกับสถานการณ์แย่ๆของผม  พีทไม่ได้พูดถึงเรื่องพี่คิวอีก  พีทนำไปเล่าให้แก้วฟังด้วยรึเปล่านั่นผมไม่ทราบและไม่คิดจะถามด้วย  ตอนนี้ผมแค่อยากใช้ความคิดอยู่กับตัวเองก็เท่านั้น..

= = = = = = = =

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
วันนี้ผมแทบไม่อยากมาทำงานเลย  พี่ฟ้าเดินทางไปฝรั่งเศสเมื่อหลายวันก่อน  วันนี้เป็นเวรที่พี่คิวต้องมาทำงานจนถึงตอนเย็น  เป็นประจำที่ผมต้องกลับกับพี่คิว  แต่ครั้งนี้ผมไม่รู้จะต้องทำตัวอย่างไร  ผมอยากกลับเอง  ถ้าผมไปบอกพี่คิวว่าผมอยากกลับเองพี่คิวจะพูดอะไรบ้าง  หรือบางทีพี่เขาอาจจะไม่อยากรับรู้ด้วยซ้ำ  ผมคิดเองไปต่างๆนาๆ  ผมแทบภาวนาทุกวันให้พี่ฟ้ากลับมาเร็วๆ  หรือเพราะผมเป็นบ้าเป็นบอคิดนู่นคิดนี่ไปเองฝ่ายเดียว  เลยดูเหมือนเป็นเพียงผมคนเดียวที่ไม่ปกติอยู่ในตอนนี้..
“พี่หมีฮะ” ผมเรียก
“หื้ม” พี่หมีขานตอบ  แต่ยังคงตั้งใจตกแต่งอยู่กับจานวาฟเฟิลที่วางอยู่ตรงหน้า
“วันนี้..เอ่อ เค้กขอไม่เข้าไปในครัวได้ไหมครับ” ผมพูด  พี่หมีเงยหน้าขึ้นมองหน้าผมทันที 
“มีอะไรอย่างนั้นเหรอ” พี่หมีถามด้วยสีหน้าเรียบคงเดิม
“คือ..เปล่าครับ” ผมเหสายตาหนี
“โอเค งั้น ถือว่าพี่ไม่ได้ถามก็แล้วกัน..” พี่หมีลูบหัวผมไปมาเหมือนตัดบทให้เรื่องมันผ่านไป
“เอานี่ไปเสิร์ฟ โต๊ะเอ” พี่หมีสั่งและเลื่อนถาดอาหารมาให้ 
“ครับ” ผมตอบและรับมา 
ในการทำงานของผมในวันนี้  ผมแทบไม่ได้เข้าไปย่างกรายในเคาร์เตอร์เลยแม้แต่นิดเดียว  การเสิร์ฟกับหน้าที่ในการดูแลลูกค้าล้วนเป็นผมแทบคนเดียว  ผมทำอย่างไม่ขาดตกบกพร่องใดๆ  พี่ๆคนอื่นไม่ได้ทักท้วงหรือว่ากล่าวอะไรด้วย  เมื่อพี่ๆเห็นว่าผมได้ทำหน้าที่ตรงนี้แทนแล้ว  ทุกคนจึงผลัดเปลี่ยนกันเข้าครัวและดูแลเคาร์เตอร์แทนเป็นระยะ
“กลับแล้วนะครับ” ผมบอกทุกคน  หลังจากที่ผมช่วยเก็บในร้านและบริเวณรอบร้านเรียบร้อยแล้ว  ผมทำทุกอย่างเท่าที่ผมจะทำได้แม้จะเกินหน้าที่เพราะผมไม่ต้องการเป็นขี้ปากของใคร หลังจากนั้นผมก็รีบมาเปลี่ยนเสื้อผ้าและเก็บกระเป๋าของตัวเองในทันที  ผมไม่อยากอยู่รอเพื่อที่จะกลับพร้อมพี่คิว และผมคิดว่าถ้าพี่เขาไม่ต้องการให้ผมกลับด้วย  ถ้าพี่เขาจะไม่ถามผมหรืออาจจะถามเป็นมารยาท หรือไม่ได้อยู่รอผม  ใช่..ถ้ามันเป็นอย่างนั้น  ผมคงรับกับความจริงไม่ได้แน่
“อ่าวเฮ้ย กลับไง” พี่ออฟทัก
“ไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยครับ” ผมยิ้มตอบพร้อมกับยกมือไหว้ทุกคน  พี่หมีหันมาจ้องหน้าผมเหมือนกำลังอ่านอะไรในตัวผมออก
“ก็รอก่อนสิ เดี๋ยวพี่ไปส่งหน้าปากซอย” พี่หมีพูด  สีหน้าพี่หมีเรียบเฉยเกินไปจนผมกลัวอารมณ์ของพี่เขาขึ้นมา  ถ้าผมรอนั่นหมายถึงพวกเราทุกคนจะต้องรอจนกว่าพี่คิวจะออกไปจากร้านก่อน  เราถึงจะเดินทางกลับกันได้
“ไม่เป็นไร เค้กกลับล่ะครับ”
“ทำไมแกชอบพูดว่า ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไรนักวะ” พี่หมีส่ายหัว  คิ้วไม่ได้ขมวดเข้าหากันด้วยอาการหงุดหงิด  แต่น้ำเสียงกลับน่ากลัวพิกล
“ก็เค้ก..ไม่เป็นไรจริงๆนี่ฮะ” ผมแทบยิ้มไม่ออก
“โอเค ก็ได้..ถ้าแน่ใจขนาดนั้นก็ไปเถอะ” พี่หมียิ้มหันมายิ้มให้น้อยๆ  คนอื่นๆเงียบกันหมด  ผมยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกมา
“.......................” ผมต้องชะงักเมื่อเห็นพี่คิวยืนอยู่ตรงประตูทางด้านหลังร้าน  เหมือนกับพี่เขายืนอยู่นานแล้ว  พี่คิวหันกลับมามอง  ผมก้มหัวให้หน่อยหนึ่งแล้วเดินต่อ
“ไปไหน” ผมหยุดเมื่อได้ยินเสียงอีกฝ่าย
“กลับบ้านครับ” ผมตอบแต่ไม่ได้หันกลับไปมอง
“ขึ้นรถสิ” ใจของผมเริ่มเต้นรัวอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากพี่คิว  ไม่ใช่เต้นรัวอย่างตื่นเต้นอย่างทุกทีแต่กลับรู้สึกแปลกไป
“จะไปขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยน่ะครับ” ผมพูดและละคำพูดที่จะต้องแทนตัวเอง  ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไง  ในหัวมันสับสนปนเปไปหมด
“ไปนะครับ” ผมพูดและเดินออกมาในทันที  พี่คิวไม่ได้เรียกผมไว้หรือเดินตามมาเหมือนในละครรักน้ำเน่า หึ..นั่นคงหมายถึง  ผมไม่ใช่นางเองละมังครับ

= = = = = = = =

วันอังคาร 10:00 น. ณ บ้านพีท..
“มึงก็รู้ว่าคนอย่างกูตื่นกี่โมง” พีทบ่น  ผมมาหาพีทแต่สิบโมงเช้า  เป็นเวลาที่สายสำหรับผมแต่เป็นเวลาที่เช้ามากสำหรับวันหยุดของมัน  วันนี้ผมไม่มีงานทำที่ร้านและภายในอาทิตย์นี้พวกเรามีสอบอาทิตย์สุดท้ายแล้ว  ส่วนวันนี้สาขาของผมไม่มีสอบ  ผมมาบ้านพีทเพื่อมาทำรายงานที่จะต้องส่งหลังปีใหม่  ส่วนงานที่ร้านผมมีเวรอีกครั้งคือวันศุกร์  พอถึงวันนั้นพี่ฟ้าคงจะกลับมาแล้ว  ผมคิดว่าอย่างนั้นนะครับ
รายงานคู่ชิ้นนี้ผมจับคู่อยู่กับพีท  แก้วอยู่กับผมไม่ได้เพราะคนอย่างพีทไปอยู่คู่กับคนอื่นไม่ได้  แก้วเลยต้องสละตัวเองไปอยู่กับเพื่อนอีกคนแทน  รายงานแค่นี้คงไม่เกินความสามารถของผมและผมอยากทำให้มันเสร็จก่อนกำหนดด้วย  เอ่อ..ที่จริงแล้ว  ผมไม่อยากทำรายงานอยู่บ้านคนเดียวก็เท่านั้น  ความรู้สึกแบบนี้ผมเพิ่งเคยเป็นอย่างหนักครั้งแรก  จะว่าผมไม่รู้จักการแก้ไขปัญหาก็ได้  ผมกำลังเรียนรู้ที่จะรับมือกับมันอยู่  ดังนั้น  ผมจึงต้องมากวนพีทตั้งแต่เช้าอย่างนี้นี่แหละครับ..
“นอนต่อไปสิ เดี๋ยวทำเอง” ผมบอกพีทที่ยังคงนอนอยู่บนเตียง  ผมหยิบเครื่องเขียนและสมุดกับหนังสือออกมาวางไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นที่อยู่บนพื้นและนั่งลง 
“เปิดโน้ตบุ๊กนะ” ผมหมายถึงโน้ตบุ๊กของพีทที่วางอยู่ตรงหน้า
“อื้อ” มันตอบ  พีทพลิกตัวนอนตะแคง  มันนอนไม่พูดไม่จาและเอาแต่จ้องมาที่ผมจนผมต้องหันกลับไปมองหน้ามันอย่างตัดรำคาญ
“อะไร” ผมถาม
“อ่านหนังสือสอบพร้อมรึยัง” มันถาม  ตายังคงจับจ้องมาที่ผม  สายตาของมันเหมือนไม่ได้อยากจะถามเรื่องนี้
“พร้อมมากแล้ว อยากจะสอบให้เสร็จเต็มที” ผมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันแต่ผมก็หมายความอย่างนั้นจริงๆ  หลายคืนมานี่ผมอ่านหนังสือสอบและเข้านอนตีหนึ่งตีสองเกือบทุกวัน  มันไม่ใช่การฟิตอ่านหนังสือเฉพาะช่วงใกล้สอบเท่านั้น  ผมได้อ่านหนังสือพวกนั้นจบไปตั้งแต่ต้นเทอมแล้ว  การอ่านหนังสือตอนใกล้สอบสำหรับผมเป็นการอ่านซ้ำและย้ำเข้าไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้
“หึ..มึงนี่น้า แบ่งความขยันมาให้กูบ้างเหอะ” มันหัวเราะ
“.....................” พีทเงียบลง  ผมเงียบและหันกลับมาสนใจโน้ตบุ๊กที่กำลังแสดงหน้าจอ  ในขณะเดียวกันผมยังเห็นว่าพีทยังคงนอนจ้องผมอยู่ไม่วางตา
“อะไรของมึง” ผมหันไปว่า
“มึงรักพี่เค้ามากเลยเหรอ”
“ไม่รู้” ผมตอบ  ไม่ได้หันไปมองหน้าพีท
“รักผู้ชายด้วยกันนี่มันรู้สึกไงวะ” มันถามอีก
“ไม่รู้”
“มันรู้สึกใจเต้น เอ่อ..เหมือนที่รู้สึกกับผู้หญิงป่ะ”
“ไอ้พีท” ผมย้ำเสียงเป็นการเตือนบอกว่าให้มันหยุดพูดเสียที  คำพูดของมันทำให้ผมว้าวุ่นจนไม่รู้จะกดแป้นพิมพ์อะไรก่อนหลัง
“หึ..เออ หยุดก็ได้ กูก็แค่อยากรู้” มันพูดปนหัวเราะ
“.......................” พีทหุบปากเงียบลงอีกครั้งแต่กลับยังนอนจ้องผมอยู่ในท่าเดิม
“อย่ากดผิดโฟลเดอร์ล่ะ เจอหนังโป๊เข้ากูไม่รู้ด้วยนะ” มันพูดปนหัวเราะ
“ไอ้เชี่ย” ผมบ่นและพยายามเพ่งให้ตัวเองไม่กดผิดโฟลเดอร์อย่างที่พีทเตือน
“มึงก็หล่อดีนะ” มันพูดขึ้น
“ขอบคุณ” ผมตอบส่งๆ
“หล่อแบบ จืดๆอ่ะ..ท่าทางหวานๆ ไม่มีพิษมีภัย” มันพูดแกมหยอกเหมือนต้องการจะแกล้งผมไม่เลิก
“คงจะมีแต่ผู้หญิงที่ต้องการผู้ชายแบบเชื่องๆเท่านั้นแหละที่จะมาชอบคนอย่างมึงอ่ะ” มันหัวเราะออกมาอีก
“ไอ้ห่า ปากมากจริง” ผมหันไปว่า 
“ใครจะไปหล่อซ่าร่านเซ็กส์อย่างมึงล่ะ”
“กร๊าก หล่อซ่าร่านเซ็กส์..คิดได้นะ เออๆ..ชอบอ่ะ” มันยักคิ้วให้พร้อมกับหัวเราะร่วน
“กูด่า” ผมว่าด้วยความเอือมเพื่อนตัวเอง
“กูว่ามันน่าจะเป็นสโลแกนของกูได้เป็นอย่างดี อืม..พีท หล่อซ่าร่านเซ็กส์ ปีหนึ่ง มหาวิทยาลัยY คณะอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวและบริการครับ” มันพูดแนะนำตัวเองด้วยเสียงดังฟังชัด  ท่าทางของมันทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้
“หึ มึงหัวเราะ” มันพลิกตัวกลับไปนอนหงาย  ตามองขึ้นบนเพดานตรงหน้า
“แก้วบอกว่า หลายวันมานี้มึงไม่ค่อยหัวเราะ ยัยนั่นขี้สังเกตเป็นบ้า..วันก่อนกูแค่ตัดผมหน้าออกไปนิดเดียว ยังดูออกเลย” พีทพูด  ผมนั่งฟังอย่างเงียบๆ  ปากกาเตรียมพร้อมอยู่ในมือ  หนังสือยังคงเปิดค้างไว้อย่างนั้น
“มึงคิดว่าความรักระหว่างชายกับชายมันเป็นไปได้อย่างนั้นเหรอวะ เอิ่ม..ประมาณว่า ที่มึงชอบพี่คิวน่ะ ขนาดชายหญิงปกติ บางคนตามตื๊อแทบตายยังแทบจีบไม่ติดเลย”
“กู ไม่รู้..กูไม่ได้คิดจะชอบพี่คิว ไม่ได้ตั้งใจ..สักหน่อย” ผมพูดเสียงเบา
“ตลอดมาไม่ได้คิดอะไร รู้ตัวอีกทีก็..รักไปแล้ว”
“.....................” พีทเงียบไป  มือทั้งสองมือของผมเริ่มเล่นกับปากกาไปมาเพื่อหาทางระบาย
“ฟู่~” ผมเป่าปากเบาๆ 
“บุหรี่ไหม” พีทหันหน้ามาถาม
“เชิญเป็นโรคปอดตายไปคนเดียวเหอะ” ผมย้อนว่า  พีทหัวเราะ
“แก้วก็บ่นตลอดว่าเหม็นบุหรี่ มึงก็ยังจะสูบอยู่ได้” ผมบ่น
“เออน่า..เอาไว้ แก้ว รักกูเมื่อไหร่แล้วกูค่อยหยุดสูบ” มันพูดทีเล่นทีจริง  ผมไม่รู้ว่าคนอย่างพีทคิดยังไงกับแก้วหรอกนะครับ  ถ้าพีทหยุดอยู่กับแก้วก็คงดี  ผมก็ยินดีที่จะเห็นสองคนรักกันแต่ถ้าพีทไม่หยุด  ผมก็ไม่อยากให้พีทกับแก้วคบกันหรอก
“ไม่เอาหรอก กูไม่ให้..กูหวง” ผมพูด  และผมคิดอย่างที่พูดจริงๆ
“หึหึ ไอ้เชี้ย..” พีทขว้างตุ๊กตาหมาหน้าตาอุบาทว์ๆของมันมาโดนหน้าผม  ผมหยิบมากอดไว้
“แล้วเอาไงต่อ เรื่องไอ้พี่หล่อเทพนั่นน่ะ” พีทตะแคงตัวกลับมานอนมองผมในท่าเดิม
“ไม่เอาไง” ผมตอบ
“นี่ขนาดไม่เอาไงยังต้องมาทำรายงานที่บ้านกูน่ะนะ” มันประชดผมเหมือนรู้สาเหตุที่ผมมาที่นี่นอกจากจะต้องการมาทำรายงาน  ผมชะงักไปชั่วครู่เพราะผมไม่รู้ว่ามันจะรู้ด้วยว่าผมอยู่ทำที่บ้านคนเดียวไม่ได้  ที่ผิดปกติคงเพราะทุกครั้งผมจะอาสาทำอยู่บ้านคนเดียวละมั้งครับ
“มึงอึดอัดมึงก็ลาออกดิวะ ง่ายจะตาย” พีทว่า  ผมเงียบ  ในหัวผมเคยผลุดคิดว่า “ถ้าเราลาออกล่ะ” แต่สมองกลับหยุดคิดไปหลังจากนั้น  ไม่รู้ว่าเพราะทำไมเหมือนกันที่ผมหยุดคิดเรื่องลาออกนั่นต่อ  ผมไม่กล้าคิดและผมไม่สามารถทำได้ด้วย  ถ้าผมต้องอ้างเหตุผลต่างๆนาๆว่าทำไมผมถึงไม่ลาออก  สุดท้ายก็มีเพียงเหตุผลเดียวที่เป็นคำตอบที่ดีที่สุด
“ก็แค่ลาออก” พีทพูด  ผมส่ายหัวตอบในทันที
“เออๆ..กูอาบน้ำก่อนแระ จะได้มานอนต่อ” มันลุกขึ้นจากเตียง
“รีบๆทำให้เสร็จล่ะมึง ไปดูหนังกัน”
“อื้อ..รู้สึกผิดบ้างก็ดีนะมึงอ่ะ” ผมว่าให้  พีทหัวเราะร่าเดินเข้าห้องน้ำไป..

= = = = = = = =

วันศุกร์  ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
หลายวันมานี่ผมไม่ได้เจอหน้าพี่คิวเลย  ไม่ได้พูดคุยหรือส่งข้อความหากันอย่างเคย  กี่วันแล้วนะ..สิบวัน  สิบเอ็ดวันหรือมากกว่านั้น  ผมว่าน่าจะมากกว่านั้นถ้าต้องนับวันที่เราเจอกันแต่แทบไม่ได้คุยกันเลย
“พรุ่งนี้ก็สามสิบเอ็ดแล้ว ดีใจจัง” พี่ซีปรบมือไปมา  ผมอมยิ้มให้
“เค้กไปเที่ยวปีใหม่ที่ไหนเหรอ” พี่ซีถาม
“ไม่หรอกครับ คง..อยู่บ้านแหละ” ผมตอบ  พวกพีทเดินทางไปหัวหินแล้วหลังจากที่สอบมิดเทอมเสร็จ  ผมตัดสินใจไม่ไปเพราะวันที่สามสิบผมมีเวรที่ร้านนี่  พี่ฟ้าไม่ได้อนุญาตให้หยุด  อีกหนึ่งเหตุผลคือไม่อยากจะลางาน  อีกหนึ่งเหตุผลลึกๆแล้วคือผมกลับอยากมาเห็นหน้าพี่คิว  ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าอาจจะได้เจอหรือไม่ได้เจอก็ได้
“โหย ไม่เบื่อเหรอ” พี่ซีทำหน้ามุ่ย
“ไม่หรอกครับ ก็เป็นแบบนี้ทุกปีแหละ” ผมยิ้มแหย  ผมจัดแก้ววางเรียงให้เข้าที่ตามแบบมาตรฐานของร้าน  อยู่ๆพี่ซีกลับเดินเข้ามาหาผมด้วยท่าทางเหมือนมีอะไรจะบอก
“ไปปาร์ตี้ที่บ้านพี่ด้วยกันไหม” พี่ซียิ้มพร้อมกับเอาหน้าเข้ามาใกล้ผม
“หึ..ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ผมยิ้มกว้าง
“โหย นู่นก็ไม่ไปนี่ก็ไม่ไป..เนี้ยพี่ออฟ พี่หมี กัสก็ไปนะ..”
“เค้กไม่เหมาะกับงานอะไรอย่างนั้นหรอกครับ มีเค้กงานจะกร่อยซะเปล่า..ชุดหรูๆก็ไม่มีด้วย” ผมบอก
“ไม่เป็นไรหรอก งั้นเดี๋ยวพี่พาไปซื้อก็ได้” พี่ซีพูด
“เค้กครับ” พี่ฟ้าเดินออกมาจากห้อง  วันนี้พี่ฟ้ามาทำงานวันแรกหลังจากหยุดไปเกือบอาทิตย์
“ครับ” ผมขานตอบ
“นี่ของฝาก..ขนมน่ะ ฝากเอาไปให้แม่ด้วยนะ” พี่ฟ้าวางถุงไว้บนเคาร์เตอร์
“เอ่อ ขอบคุณนะครับ” ผมยกมือไหว้และรับมา
“ครับ..อืม แล้วเย็นนี้กลับกับพี่ไหม”
“เค้กกลับเองดีกว่าฮะ” ผมพูดแกมหัวเราะเพราะไม่อยากให้พี่ฟ้าคิดมาก
“วันนี้พี่แยกกันมาน่ะ หึ..ไม่ต้องห่วงหรอก” พี่ฟ้าพูดดักอย่างรู้ทัน
“เดี๋ยวเลิกแล้วพี่พาไปกินอะไรอร่อยๆดีไหมครับ”
“ไม่เป็นไรฮะ” ผมรีบบอก
“จิ้..พี่ไม่อยากกินข้าวคนเดียวอ่ะ เดี๋ยวนี้ไอ้คิวไม่ค่อยกลับบ้าน” พี่ฟ้าบ่นหน้างอ
“โอเค ตามนั้นนะครับ” พี่ฟ้ายิ้มให้ก่อนที่จะเดินกลับเข้าห้องไป
“........................” ผมยืนอยู่กับที่  สมองประมวลความคิดวนไปมา  ไม่ค่อยกลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน  แล้ว....ไปไหนล่ะ

= = = = = = = =

ตกหัวค่ำ ณ  The Column..
“สวัสดีครับ” พนักงานต้อนรับยกมือไหว้พี่ฟ้า  ระหว่างทางที่ต้องขึ้นมาที่ร้านอาหาร  พี่ฟ้าจับมือผมไว้ตลอดทาง  ผมจึงไม่รู้สึกเกร็งมากเท่าไหร่ถึงแม้จะแปลกที่เอามากๆ  ผมไม่ค่อยได้เข้าโรงแรมหรูๆแบบนี้บ่อยๆ  จะมีโอกาสก็ต่อเมื่อแม่หรือน้าติ๊กไปประชุมหรือมีสัมมนาที่ต่างจังหวัด  ผมกับตาวชอบมาก  เราจะตามไปด้วยอยู่บ่อยครั้ง
“เชิญครับ” พนักงานผายมือและเดินนำไป  ผมตื่นตาตื่นใจกับทุกสิ่งที่อยู่ในร้าน  นอกจากเคยไปนั่งร้านอาหารหรูๆสองสามครั้งกับพี่คิวผมก็ไม่เคยมานั่งทานร้านอาหารแบบนี้อีกเลย  สำหรับพี่ฟ้าคงเป็นเรื่องธรรมดาแต่สำหรับผม  นักศึกษาที่กินข้าวตามร้านข้าวข้างทางทุกวันนี่มันเป็นอะไรที่แปลกใหม่อยู่แล้ว 
พนักงานเดินนำออกไปทางด้านระเบียงด้านนอกร้าน  เป็นที่นั่งแบบสามารถได้ชมวิวและสูดอากาศด้านนอกได้ด้วยประมาณนั้น  ระหว่างทางที่จะต้องเดินผ่าน  ลูกค้าที่นั่งอยู่ในร้านมองมาที่พี่ฟ้าเกือบจะเป็นตาเดียว
“เชิญครับ” พี่ฟ้าปล่อยมือผมออกและยืนรอเหมือนต้องการให้ผมนั่งลงก่อน  ผมนั่งลงที่โซฟาตัวตรงข้ามกับพี่ฟ้า 
“อาหารที่คุณฟ้าโทรมาสั่งรอสักครู่นะครับ” พนักงานก้มหัวบอก
“ไม่เป็นไร” พี่ฟ้าพูด  น้ำเสียงฟังดูนิ่มนวลและดูเป็นผู้ใหญ่ต่างจากตอนที่ชอบเล่นกับผมลิบลับ พนักงานเดินออกไปเมื่อพี่ฟ้าปัดมือให้ 
“ไม่ต้องเกร็งครับ” พี่ฟ้ายิ้ม  ผมสูดหายใจเข้าอย่างแรงก่อนจะทิ้งตัวเองให้ผ่อนคลายลง  ผมทำแบบนั้นจนพี่ฟ้าหัวเราะ  แต่ผมกลับต้องนั่งหลังตรงอีกครั้งเมื่อพนักงานนำเครื่องดื่มมาเสิร์ฟให้  ผมนั่งมองเครื่องดื่มที่ถูกเสิร์ฟอยู่ตรงหน้าตัวเอง
“ขอน้ำพั้นช์ด้วย” พี่ฟ้าบอกพนักงาน 
“ครับ” พนักงานก้มหัวให้ก่อนจะเดินไป
“เค้กชอบน้ำพั้นช์ใช่ไหมครับ” พี่ฟ้ายิ้ม  ผมพยักหน้าตอบ
“สิงค์โปรสลิง ลองชิมสิ” พี่ฟ้าบอกถึงแก้วที่อยู่ตรงหน้าผม  พนักงานอีกคนกำลังรินไวน์เสิร์ฟให้พี่ฟ้า
“ก็..ดีฮะ” ผมยิ้มเขินหลังจากชิมน้ำแล้ว  พี่ฟ้าหัวเราะ
“เอ่อ ทำไม..ข้างนอกไม่มีคนเลยล่ะครับพี่ฟ้า” ผมถามด้วยความสงสัย  ตากวาดมองไปรอบๆ  โต๊ะข้างๆโต๊ะของพวกเราว่างอยู่หลายโต๊ะทั้งๆที่ในร้านกลับมีลูกค้าเต็มไปหมด  ผมกำลังสงสัยว่าทำไมถึงไม่ชอบนั่งข้างนอกทั้งๆที่บรรยากาศดีออกจะตายไป
“พี่ให้ปิดด้านนอกเองน่ะ เหมาไปเลย..เค้กจะได้ไม่เกร็งไงครับ” พี่ฟ้ายิ้มบอก
“ห๊ะ!!” ผมอุทานตาโต
“อ่ะ..เค้ก เค้กนั่งตรงไหนก็ได้ครับ นั่งพื้นก็ได้นะครับ..” ผมรีบพูดจนลิ้นรัวไปหมด
“ช่างมันเถอะน่า นี่ไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย” พี่ฟ้าพูดหน้าตาเฉย  อาหารเริ่มนำมาเสิร์ฟ  ผมนั่งเงียบมองแต่ละจานอย่างพิจารณา
“ส่วนมากเป็นอาหารไทยน่ะ เค้กชอบกินอาหารไทยใช่ไหมครับ..เห็นคิวเคยพูดถึง”
“ก็..ฮะ” ผมพยักหน้าและต้องหลบสายตาของพี่ฟ้าเมื่อได้ยินชื่อดังกล่าว
“พี่ก็ชอบเหมือนกัน ช่วงนี้..เบื่อฝรั่งน่ะ” พี่ฟ้าพูดแกมหัวเราะ  ผมหัวเราะตามกับมุขของพี่เขา
“ทูน่าแผ่นบางราดซอสงาครับ” ผมนั่งมองอาหารที่พนักงานนำมาเสิร์ฟเพิ่มอีก
“สลัสปลาแซลมอลย่างครับ เนื้อกวางย่างราดซอสกับเห็ดนางรมหลวงครับ”
“กุ้งมังกรครับ อาหารที่สั่งครบแล้วนะครับ” พนักงานยิ้ม  ผมตาโตมองอาหารเป็นสิบอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ไม่รู้ ผมจำไม่ได้” พี่ฟ้าตอบหน้านิ่ง  พนักงานชะงักไป
“หึ..ครบครับ” พี่ฟ้าหัวเราะ  พนักงานยิ้มเขินและก้มหัวให้อีกครั้งก่อนจะเดินกลับเข้าไป
“สั่งเยอะจังนะครับ” ผมพูด
“เวลามีก็กิน เวลาไม่มีก็อด” พี่ฟ้ายักคิ้ว
“กินเลย ตามสบาย..สั่งกลับบ้านด้วยก็ได้นะ” พี่ฟ้าเริ่มตักอาหารมาวางไว้บนจานเปล่าของผม  ผมพยักหน้ารับและเริ่มตักอาหารกิน  จากตอนแรกที่เกร็งแต่หลังๆเริ่มจะควบคุมการกินของตัวเองไม่อยู่สักเท่าไหร่  มีแต่อาหารที่ผมไม่เคยกินทั้งนั้นเลยยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าอะไรก็อร่อยไปหมด
“เอ่อ..เค้กครับ”
“ครับ” ผมขานตอบ
“พรุ่งนี้ร้านเลิกเร็ว แล้วเค้กไปปีใหม่ที่ไหนล่ะ”
“ก็คงกลับบ้านแหละครับ ที่บ้านก็คงไม่ได้จัดอะไรด้วย..ก็ปกติอย่างนี้ทุกปีอยู่แล้วล่ะฮะ”
“งั้นมาบ้านพี่ไหม บ้านพี่จัดปาร์ตี้เล็กๆ..พวกที่ร้านก็มาหมดเลย” พี่ฟ้าชวนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“อ่าว..แต่เค้กเห็นพี่ซีบอกว่าที่บ้านของพี่ซีก็จะจัดด้วยไม่ใช่เหรอครับ” ผมถามกลับอย่างสงสัย
“โอ้ย ขานั้นอยู่บ้านตัวเองแค่แป๊บเดียวแหละ พวกคุณพ่อกับคุณแม่ของซีต้องจัดต้อนรับพวกญาติๆกับแขกเยอะแยะ แป๊บเดียวเดี๋ยวก็เบื่อบรรยากาศในงาน..พี่ยังเบื่อเลย” พี่ฟ้าแสยะปากพร้อมกับทำหน้าเซ็ง
“งั้นเหรอครับ..เหอะๆ” ผมยิ้มแหย
“มาสิ..มาด้วยกันนะ คนเยอะๆสนุกดี พี่ซื้อของขวัญจับสลากไว้ครบหมดแล้วล่ะ”
“ชวนน้องตาวกับคุณแม่มาด้วยก็ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมรีบตอบปัด
“ทำไมล่ะ” พี่ฟ้าหน้าเศร้าลง
“เอ่อ เค้ก...” ผมก้มหน้ามองปลาแซลมอลที่อยู่ในจานของตัวเอง
“มีปัญหากับคิวงั้นเหรอครับ” ผมชะงัก
“เปล่า” ผมเงยหน้ายิ้มตอบพี่ฟ้าในทันที
“ครับ..”
“คือเค้ก เค้ก..”
“ใจเย็นๆครับ” พี่ฟ้ายิ้มน้อยๆ  เราทั้งสองคนเงียบลงครู่หนึ่ง
“เราไม่ได้คุยกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว พี่คิว..เหมือนไม่ต้องการจะคุยกับเค้ก” ผมพูด  พยายามเรียบเรียงประโยคให้ปกติที่สุด
“งั้นเหรอ” พี่ฟ้าหุบยิ้มลง  ผมพยักหน้าทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพี่ฟ้ามองอยู่รึเปล่า
“หึ..รักไอ้บ้านั่นเข้าให้จริงๆแล้วสินะ”


แกรง~


ผมตกใจ  มือปัดช้อนของตัวเองที่วางอยู่บนจานจนมันตกลงบนโต๊ะ  ผมตกใจทำไมไม่ทราบทั้งๆที่ก่อนหน้าพี่ฟ้าก็รู้ดีอยู่แล้วว่าผมชอบพี่คิว 
“ขอโทษครับ” ผมรีบหยิบมันขึ้นมาวางไว้อย่างเดิม  พี่ฟ้าไม่ตอบอะไรแต่อยู่ๆกลับลุกขึ้นแล้วเดินมานั่งลงข้างๆผม
“ไม่เป็นไร” พี่ฟ้ากอดผมเข้าไป  ผมซบหัวลงที่ไหล่ของพี่ฟ้าอย่างอ่อนแรงเช่นกัน  ก้นบึ้งหัวใจของผมกำลังต้องการใครสักคนมาปลอบโยนแบบนี้  แต่ตลอดมาผมไม่รู้ว่าใครจะเหมาะสมที่จะรับฟังและเข้าใจผมในตอนนี้อย่างดีที่สุด  ตอนนี้ผมรู้สึกเพียงพอต่อความต้องการของผมแล้ว  เพียงแค่อ้อมกอดอย่างอ่อนโยนแบบนี้..สักพัก
“หึ..ไม่เป็นไรนะครับ จุ๊บ~” พี่ฟ้าก้มหอมหน้าผากผมเบาๆ  ผมหลับตาลง  มือของพี่ฟ้าลูบหัวของผมและแก้มของผมอยู่ตลอดเวลา
“เค้กรู้ไหม..บางอย่างน่ะ มันเป็นเหตุเป็นผลกัน และก็มีเหตุผลมากมาย ที่พี่ไม่สามารถเข้าไปยุ่มย่ามได้ ในบางครั้ง..เราก็ไม่สามารถตัดสินชีวิตคนอื่น เพราะความคิดและเหตุผลผิดถูกของเราเป็นใหญ่ เค้กเข้าใจใช่ไหมครับ” 
“เค้กไม่ควร ใช่ไหมฮะ..เค้ก ผิด เอง” ผมพยายามพูดความในใจออกไปแม้เพียงนิดเดียวก็ตาม
“พี่ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์มันเกินเลยไปขนาดไหน แต่ไม่มีใครผิดทั้งนั้นนะครับ”
“ไม่มีนะครับ เด็กดี..” พี่ฟ้ากอดผมและโยกตัวไปมาอย่างอ่อนโยน
คำพร่ำบอกจากปากของพี่ฟ้าว่า “ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร” อยู่ตลอดเวลาทำให้ผมรู้สึกว่าผมกำลังเจ็บมากกว่าเดิม  ผมอยากให้พี่ฟ้าพูดอะไรมากกว่านี้แต่พี่ฟ้ากลับไม่พูดอะไรเลย  ไม่มีแม้แต่คำอธิบายกลับยิ่งทำให้ผมรู้ดีว่าพี่ฟ้ารู้ว่าที่พี่คิวเป็นอย่างนี้นั้นเพราะอะไร  การปลอบโยนที่ดูเหมือนอ่านทุกอย่างออกหมดแบบนี้  สิ่งที่พี่ฟ้าพูดเหมือนกำลังต้องการให้ผมเข้าใจในสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น  แต่ผมเพียงแค่ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมา  เมื่อคิดได้อย่างนั้น  การที่ผมเฝ้าหวังลมๆแล้งๆมากเกินไปนั่นคงเป็นเพราะผมหลงลืมไปชั่วขณะ  ผมลืมเตือนตัวเองว่าให้มีสติมากกว่านี้อย่างที่เคยทำ..

.................>>>><<<<..................

[away3g]

 :sad4:โอ้ :sad4:ยใจจะขาดแทนเค้ก  พี่คิวอ่ะทำไรอยู่นั้น

[Chk~a]

เข้ามาอย่างว่องไว

[Horizon]

คิดว่าจะดีขึ้น กลับหนักกว่าเดิม
คนอ่านซึมไปด้วย
+1

[● MaYa~Boy ●]

สงสารเค้กจัง

[mg175]

  จุกอก 

[Ai_Rong_Kun]

ไปกันใหญ่แล้วน้องเค้กของฉัน คงต้องพักบ้างไรบ้าง รอให้ถึงตอนจบค่อยอ่านอีกทีละกัน

ไม่ไหว ตับใกล้แตกเป็นเสี่ยงๆ 

[Whatever it is]

เค้กน่าสงสาร 

[ขนมหวาน]

ยังคงเศร้า แต่เศร้าแบบมีเหตุมีผลในตัวของมันเนอะ
เป็นเค้กที่ต้องตัดสินใจแล้วหละ ว่าจะจัดการ
กับหัวใจตัวเองยังไงดี 

[nemesis]

เค้กเข้มแข็งไว้นะ สู้ๆตัดให้ขาดคิววมันบ้า

[bluecoco]

T^T เอาใจช่วยทั้งเค้กทั้งพี่คิวเลยนะ...สู้ๆ
ขอบคุณเบบี้^^

[✪PATTY✪]

เง้ออ T-T

[AnimajuS]

เมื่อไหร่จะคุยกันเหมือนเดินเนี้ย

อ่านแล้วเครียดด สงสารเค้ก

[vi2212]

 :sad4:อิน...อินมักมากกกก

[nutsumi]

ตอนนี้ก็ยังเศร้าเหมือนเดิม
อ่านจบแล้วน้ำตาไหลอย่างกะสั่งได้เลยค่ะ

เราว่าเค้กตัดใจจากพี่คิวดีกว่านะเจ็บแทนเลยอ่ะT_T

[ruby]

สงสาร"น้องเค้ก" ยังมืดมนเหมือนเดิม
รอเวลาให้ทุกอย่างดีขึ้น
ขอบคุณ เบบี้ ที่มาต่อให้ค่ะ

[Ryoooo]

ปวดใจไปกับเค้กจังงงง 
พี่ผ้าคงรู้อะไรหมด แต่ก็บอกเค้กไม่ได้สินะ

พี่คิวไม่คิดจะง้อ หรืออยากคืนดีกับเค้กบ้างเรอะ
ดูทำเข้า
เศร้าแทนเค้กจริงๆที่ชอบพี่คิวเนี่ย

[white choc~]

ไม่รู้ว่าพี่คิวคิดยังงัย มันไม่ชัดเจน มันอึดอัด มันทรมาน 
น้ำตามันเลยไหลแทนน้องเค้ก 
นี่เค้าเว่อร์ไปม่ะ!! มันรู้สึกอย่างงั้นจริง ๆ น๊า เกลียดพี่คิวแล้ว!!

[boylove_yj]

  

แอบน้ำตาซึม 

[Madness69]

  เค้กเอ้ย เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะน้อง ไม่อยากฝืนใจไม่อยากเลิกรักไม่อยากตัดใจ ไม่อยากอะไรๆ ก็ไม่ต้องทำ ทำอย่างที่อยากไปโลด อยู่ๆไปงี้แหละ น้องเค้กของพี่เก่งอยู่แล้น Fighting!!!
ณ.จุดนี้เวลานี้ ก็คงต้องทำแบบพี่ฟ้่าว่าแหละนะ ปล่อยไอ้พี่เชฟบ้าเค้าไป ให้เค้าได้จมอยู่กับไอ้ความเป็นเหตุเป็นผลกันของเค้าต่อไปเหอะ
เ่จ็บจี๊ดแบบซ้ำซ้อนบ่อยๆ เข้าก็ให้รู้สึกว่ามัน"ชา" ซะและ ((ตูอินไปเปล่าฟะ ...อิอิ))

ขอบคุณไอ้น้องบี้
+++โว้ย
 

[popeye]

เฮ้อ อ อ อ ..หน่วงๆ

[ployyunho]

ทำไมรู้สึกว่ามันสั้นนะ สงสัยอ่านเพลินไปหน่อย 
อยากรู้ความรู้สึกพี่คิวบ้างสักนิด สับสนอยู่รึเปล่า
ไม่รู้เหมือนกัน รอตอนหน้านะคะ 

[White]

พี่คิว จะ เอายังไง ก็สักทีเหอะ
สงสารเค้ก มากๆๆ ไม่ไหวแล้วนะ

[Tiamo_jamsai]

 

[pukpra]

อ่านไปน้ำตาซึมไป สงสารเค้กจัง