หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[away3g]

พี่คิวจะทิ้งน้องเค้กไปแต่งงานแล้วเหรอ

[ArMee]

รอเบบี้มาต่อ เบบี้สู้ๆๆๆ

[ToeyTato]

อยากอ่าน ^_^

[jimmyFG]

  เขารออยู่นะ

[ordinarykwon]

มาให้กำลังใจบี้นะคะ 
ห่างกันแค่เพียง สามวัน  ก็คิดถึงเค้ก มากๆ

[YunNie]

"พี่คิวขาาาาาาาาาาาาาาาา" ตะโกนเรียกแล้ววิ่งเข้าหา จากนั้นก็.......

ดร๊วกกกกกกกกกกกกกกก    ทำอะไรสักอย่างดิเว้ !!!!! 
(ขออภัยที่ของขึ้น)


สงสารน้องเค้กสุดใจ     ไม่มีอะไรจะกล่าว


ปล. แต่พี่หมี - น้องกัส นี่อะไรยังไง กิ๊วๆๆ   


ขอบคุณเบบี้สำหรับความคืบหน้าอีกตอนค่ะ 
เรายังคงมีความหวัง มันเศร้า มันหน่วงสุดๆ แล้วมันต้องค่อยลดลงสิน่าาาาาา (รึยังไม่สุด ???)


เป็นกำลังใจให้เบบี้เสมอจ้ะ 

[เบบี้]

~48~

วันศุกร์ ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“สวัสดีครับพี่รุจ” ผมยกมือไหว้พี่รุจ  ตอนนี้พี่รุจกำลังเปลี่ยนเวรต่อให้กับพี่ซีที่เพิ่งเดินทางมาถึงร้าน  ปกติผมจะไม่ค่อยได้เจอพี่รุจบ่อยนักเพราะวันที่พี่รุจมาทำงานวันนั้นไม่ใช่เวรงานของผม
“สวัสดีครับ” พี่รุจยิ้มตอบ
“เป็นไงบ้างคะ..งาน โอเคไหม” พี่ซีถาม  พี่ซีเป็นรุ่นพี่ของพี่รุจหนึ่งปี  ส่วนผมเป็นรุ่นน้องพี่รุจหนึ่งปี  ผมปี 1  พี่รุจปี 2  ส่วนพี่ซีปี 3
“ก็ดีครับ เกร็งๆนิดหน่อย” พี่รุจยิ้มแหย
“เดี๋ยวก็ชิน ถามน้องใหม่ที่เป็นน้องเก่าอย่างเค้กได้..หึหึ”
“ใช่..เดี๋ยวก็ชินครับ” ผมยิ้มเป็นกำลังใจให้
“เชฟคิวน่ะ เวลาทำงาน..เค้าจะไม่ยอมยิ้มเหรอครับ” พี่รุจพูดเชิงถาม
“หึหึ” พี่ซีหัวเราะ  ผมได้แต่ยิ้มเพราะไม่รู้จะตอบอย่างไร
วันนี้เป็นวันศุกร์  ผมรู้ดีว่าวันนี้เป็นเวรของพี่คิวด้วย  ที่จริงผมไม่อยากมาเลยแต่เลือกไม่ได้นี่ครับที่จะไม่มาทำงานโดยสาเหตุเพียงเพราะเหตุผลส่วนตัว  เหตุผลที่ทำให้ผมนึกลาออกจากร้านนี้ไม่ได้เสมอ  นั่นก็คือความรู้สึกของผมในตอนแรกที่อยากเข้ามาทำงานในร้านนี้  เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากมาเลยเพราะเหตุผลงี่เง่าของผม  ผมมักจะนึกถึงความรู้สึกนั้นตลอด  ความรู้สึกที่หลงใหลในร้านร้านนี้  ความรู้สึกปลาบปลื้มและยินดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของร้าน  ความรู้สึกของทุกคนในร้านที่ต้อนรับผมอย่างเต็มใจ
ผมเดินออกมาจากห้องพักสำหรับพนักงาน  พี่หมีกับพี่กัสกำลังวุ่นอยู่กับการให้บริการลูกค้า 
“เค้กไปรับโคลด์ ราติโอ้ คาราเมลจากพี่คิวมาเสิร์ฟโต๊ะเอฟให้พี่หน่อย..แล้วช่วยไปดูลูกค้าโต๊ะเอให้หน่อยนะ มีเด็กมาด้วยน่ะ รับมือแทนที..แม่งโคตรร้าย” พี่หมีพูดพร้อมกับตบไหล่ผม  ผมพยักหน้าตอบและรีบเดินเข้าครัวแม้ว่าตอนนี้อารมณ์ที่ไม่อยากเข้าไปในครัวนั้นยังเต็มเปี่ยมเช่นเดิม
“รับโคลด์ ราติโอ้ คาราเมลครับ” ผมพูด  คนในครัวกลับตัวหันมามอง  พี่คิวชี้ไปที่แก้วที่วางอยู่บนโต๊ะที่เป็นโต๊ะสำหรับวางอาหารพร้อมเสิร์ฟ  ผมเดินไปหยิบถาดและหยิบแก้วมาวาง
“ระวังหกล่ะ” พี่คิวพูดขึ้น
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบแต่ไม่ได้หันไปมองอีกฝ่าย
“เค้ก” ผมสะดุ้งและหยุดชะงัก  ใจเต้นแรงเมื่อได้ยินพี่คิวเรียกชื่อผมอีกครั้ง 
“.......................” ผมเงียบและไม่ได้หันหน้ากลับไปมองพี่คิว
“เปล่า” พี่คิวบอก  ผมพยักหน้าตอบทั้งอย่างนั้นก่อนจะยกถาดและเดินออกจากห้องครัวมา
“โคลด์ ราติโอ้ คาราเมลครับ” ผมยิ้มให้ลูกค้า 
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มตอบ  ผมก้มหัวให้เธอก่อนจะเดินนำถาดมาเก็บและเดินไปทักทายลูกค้าที่โต๊ะเออย่างที่พี่หมีสั่งไว้  เด็กที่พี่หมีสั่งให้ดูแลนั้นค่อนข้างซนมากและไม่ยอมฟังเสียงเตือนของพ่อแม่ตัวเองเลย  ผมกลัวแทบแย่ว่าน้องจะวิ่งไปชนของตกแต่งของร้านเข้า


กริ๊ง~~


“เชิ..” ผมชะงัก  พี่ฝันหยุดยืนตรงหน้าผม
“เชิญครับ” ผมหลบตาของพี่ฝันทั้งๆที่เธอนั้นมองผมด้วยสายตาปกติ  ไม่ได้เย้ยหยันหรือดูถูกอะไร
“คิวล่ะ” พี่ฝันถาม
“ทำอาหารอยู่ในครัวครับ” ผมตอบ  พี่ฝันเงียบไปครู่หนึ่ง
“งั้นฉันฝากให้เธอนำนี่ไปให้คิวด้วย” พี่ฝันยื่นหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งมาให้ผม  ผมก้มลงมอง  สมุดปกแข็งที่ดูหรูหรา  หน้าปกเป็นลายลูกไม้สีขาวผสมกับสีทอง 
“แบบแหวนที่ฉันต้องการน่ะ ฉันอยากให้เธอนำไปให้คิวกับมือ..เดี๋ยวนี้” ผมได้แต่เพียงยืนฟังเธอพูด  ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง  หนังสือตรงหน้าผมนี้กำลังตอกย้ำความจริงต่อผม  ว่าสิ่งที่ผมได้ยินเมื่อสามสี่วันก่อนนั้นเป็นความจริง
“แล้วฝากบอกคิวด้วยว่า..เย็นนี้ ฉันรอที่คอนโด เท่านี้ล่ะ..ขอบคุณ” พี่ฝันพูดจบ  เธอก็ก้าวเดินออกจากร้านไปในทันที 
“อะไรน่ะเค้ก” พี่ซีเดินเข้ามา
“.....................” พี่ซีอึ้งและเงียบไป  ผมเงยหน้าและหันไปยิ้มให้พี่ซีแทนคำตอบ
“เอาไปให้พี่คิวก่อนนะครับ” ผมบอก  พี่ซีพยักหน้าตอบ  ผมเดินนำมันเข้ามาในครัวอีกครั้ง
“ขอโทษครับ” ผมเอ่ย 
“ว่า..” พี่คิวเลิกคิ้วและวางมีดลงบนเขียง  ผมเดินเข้าไปหาพี่เขา  พี่คิวมองมาที่ผมอย่างสงสัย
“พี่ฝันฝากให้เอามาให้ครับ แบบแหวนที่พี่เค้าต้องการ” ผมพูด
“แล้วพี่เค้าบอกว่า..เย็นนี้จะรอที่คอนโด ครับ” ผมยื่นหนังสือไปให้  ผมค้างมืออยู่อย่างนั้นอยู่นานเพราะพี่คิวไม่ยอมรับไปสักที
“......................”  พี่คิวยังคงยืนนิ่งเฉยและไม่ยอมพูดอะไร
“งั้น..ผมวางไว้ตรงนี้นะครับ” ผมบอกและวางมันลงบนโต๊ะ  พี่คิวไม่ได้พูดตอบอะไร  ผมรีบจ้ำเท้าเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเร็วที่สุด 
“แครมบูรูเล่ สองท..” พี่ซีชะงักมองหน้าผม
“ค..เค้ก เป็นอะไรรึเปล่า” พี่ซีเดินตรงเข้ามาจับหน้าผมในทันที  สีหน้าพี่ซีไม่ดีนักแต่ผมก็ไม่รู้ว่าผมหรือพี่ซีที่มีสีหน้าแย่กว่ากัน  ถึงขนาดที่ทำให้พี่ซีหน้าเสียไปได้ขนาดนี้
“อ่ะ เอ่อ..” พี่ซีอ้ำอึ้ง
“เรื่องพี่คิวใช่ไหม เค้ก” พี่ซีเอื้อมมือขึ้นลูบแก้มผมอย่างเบามือ  ผมฉีกยิ้มกว้างให้
“เค้กไม่ต้องฝืนขนาดนี้ก็ได้นะ” พี่ซีพูด
“เค้กเปล่านี่ครับ” ผมยิ้มพูดพร้อมกับยักไหล่ให้
“เอ่อ..นี่ออร์เดอร์โต๊ะไหนเหรอครับ” ผมแกล้งเปลี่ยนเรื่องและหยิบกระดาษในมือของพี่ซีขึ้นมาดู
“แครมบรูเล่..มีนาไมโม บาร์ด้วย” ผมอ่าน
“ฝืน..” พี่ซีพูดและหยิบกระดาษออกจากมือผมไป  ผมชะงักและได้แต่เพียงยืนเงียบ
“กับไม่คิดอะไรเลย มันคนละความหมายกันนะเค้ก” พี่ซียิ้มน้อยๆก่อนจะเดินเข้าห้องครัวไป
“หึ..” ผมหัวเราะให้กับความงี่เง่าของตัวเอง  โดนจับได้ตลอดสินะ..

= = = = = = = =

ณ  บ้านของแก้ว..
“พีทเอารายงานกลุ่มอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวมาสิ” แก้วสั่ง  พีทหยิมรายงานที่ว่าให้  วันนี้เป็นวันเสาร์และเป็นครั้งแรกที่ผมขอลาหยุดงาน
“อันนี้เสร็จแล้วนะ แล้ว..งานเดี่ยวล่ะ จะเอาไว้ที่แก้วด้วยรึเปล่า”
“อืม” ผมพยักหน้าตอบแล้วยื่นใบงานวิชาอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวให้กับแก้ว  พีทเองก็เช่นเดียวกัน
“อ่ะ..อันนี้การตลาด” พีทยื่นกระดาษให้กับแก้ว
“รวมกันเลยเหรอเค้ก” แก้วหันมาถาม
“แม็กรวมกันไปเลย” ผมพยักหน้าตอบ
“แล้วเอาไว้ที่แก้วแหละ”
“งั้นก็เหลือแต่วิชาภาษาอังกฤษสินะ” แก้วทำหน้าหงิก
“อื้อ” ผมยิ้มอย่างเหนื่อยๆด้วยเช่นกัน  หลังจากสอบกลางภาคผ่านไป  งานที่จะต้องส่งนั้นเยอะมากจนทุกคนหัวหมุนไปหมด 
“แต่กูขี้เกียจแล้ว” พีทบ่นและนอนลง  หลายครั้งที่พีทมีอาการขี้เกียจแบบนี้และบ่นว่าจะไม่ทำการบ้านแล้ว  แต่ทั้งผมและแก้วต้องคอยฉุดพีทขึ้นมาเสมอไม่ว่าพีทจะบ่นบ่อยมากแค่ไหนก็ตาม  อย่างน้อยผมอยากให้พีทผ่านไปพร้อมๆกับเรา
วันนี้พวกเรานัดกันมาทำการบ้านที่บ้านของแก้ว  ผมโทรไปขอลางานกับพี่ฟ้าโดยอ้างว่าการบ้านเยอะมากและมีโครงงานต้องส่งภายในอาทิตย์หน้า  พี่ฟ้าอนุญาตและไม่ได้ท้วงติงอะไร  การบ้านเยอะมากก็เหตุผลหนึ่งส่วนการที่ผมยังไม่พร้อมไปทำงานก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่พ่วงอยู่ด้วย  เราได้มาทานอาหารกลางวันที่บ้านแก้วโดยแม่ของแก้วได้โชว์ฝีมือด้วยตนเอง  เราใช้เวลาทำการบ้านกันมาเกือบสี่ชั่วโมงแล้ว  งานเสร็จไปถึงสองสามชิ้น  งานทุกวิชาล้วนต้องส่งภายในอาทิตย์หน้าและผมกับแก้วอยากทำให้เสร็จก่อนวันอาทิตย์นี้เพราะไม่อยากให้ไฟลนก้นน่ะครับ
“ฮื้ม..” แก้วหน้างอ  ส่ายหัวไปมาอย่างไม่พอใจกับอาการของพีทในตอนนี้
“เดี๋ยวภาษาอังกฤษกูกับแก้วทำเองก็ได้ แล้วมึงค่อยมาลอกแล้วกัน” ผมตัดความ
“กูรักมึงจัง” พีทเหลือบตาขึ้นมองหน้าผมก่อนที่จะหลับตาลง
“ผู้ชายอะไร ไม่ได้เรื่องเลย” แก้วบ่น
“หึ..” พีทหัวเราะให้กับคำบ่นของแก้ว  ผมนั่งทำการบ้านภาษาอังกฤษต่อ  ที่จริงเป็นการบ้านงานเดี่ยวแต่คงต้อช่วยๆกันทำเพราะทั้งผมและแก้วมีความเข้าใจในแต่ละจุดที่ต่างกัน
“กินขนมก่อนลูก” แม่ของแก้วเดินนำถาดขนมมาเสิร์ฟให้
“ขอบคุณครับ” ผมกับพีทพูดพร้อมกัน  พีทรีบลุกขึ้นนั่งในทันที
“ทานข้าวเย็นที่นี่เลยไหม แม่จะได้ทำเผื่อ” แม่ถาม  วันนี้แม่ผมบอกว่าจะทำต้มข่าไก่รอไว้  เป็นเมนูที่ผมขอร้องให้แม่ทำเพราะรู้สึกอยากกินมาหลายวันแล้ว
“ไม่ละครับ ขอบคุณมากครับแม่” ผมยิ้มตอบ
“จ้า..” แม่ยิ้มก่อนจะเดินไป
“พีท..กินดีๆสิ” แก้วบ่นเสียงหลงเมื่อเห็นพีทกินขนมหกเรี่ยราดเต็มโต๊ะไปหมด
“เอ้ แก้วอ่ะ”
“พีท ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ”
“แก้วบ่นมาก น่ารำคาญนะรู้ไหม” พีทขมวดคิ้ว  ผมได้แต่นั่งมองทั้งสองคน
“พีทก็ทำตัวดีๆสิ”
“แค่นี้พีทยังน่ารักไม่พออีกเหรอ หึ” อยู่ๆพีทกลับเปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แทนจนผมแทบตามอารมณ์ของมันไม่ทัน
“ไอ้บ้า” แก้วว่า
“เค้ก..”
“เค้ก”
“เค้ก!” ผมสะดุ้ง
“ห๊ะ..อะไร” ผมมองหน้าทั้งสองคน
“เค้กเป็นอะไรน่ะ” แก้วถามด้วยสีหน้าไม่สบายใจ  ผมรีบยิ้มกว้างให้
“คิดไรไปเรื่อยเปื่อย” ผมบอกแล้ววางปากกาลงก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนบนพื้นอย่างช้าๆ  ทั้งสองคนยังคงเงียบและจับจ้องมาที่ผม
“เรื่องไอ้พี่หล่อเทพเชฟไฮโซนั่นใช่ไหม” พีทพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนรู้ทัน
“อะนะ..หึ หล่อเทพเชฟไฮโซ” ผมหลุดหัวเราะให้กับคำเปรียบของพีท  ผมหยิบหมอนมาหนุนหัวและตะแคงตัวหันหลังให้ทั้งสองคน
“พักแป๊บนะ เหนื่อย” ผมบอก
“เค้กเป็นอะไรเหรอ เค้กดูไม่ค่อยดีมาหลายอาทิตย์แล้วนะ” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“แก้วจะร้องไห้เหรอ ไอ้เค้ก..มึงดูหน้าแก้วดิ” พีทโวยวาย  ผมหันกลับไปมอง  แก้วนั่งหน้าหงอยเหมือนจะร้องไห้อย่างที่พีทบอกจริงๆ
“ทำไมเค้กไม่พูดกับพวกเราล่ะ ถ้าเค้กไม่อยากพูดบอกพีทก็ได้นะ..ไล่ให้พีทไปที่อื่นก่อนแล้วเรามาคุยกันสองคนก็ได้” แก้วเขยิบตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“ได้ไงอ่ะแก้ว โว๊ะ” พีทโวยวายด้วยความไม่พอใจ  ผมหัวเราะให้กับอาการของทั้งสองคน
“เค้กโอเค” ผมบอกและตะแคงตัวหันกลับมาทางด้านที่สองคนนี้นั่งอยู่
“.......................” อยู่ๆเราก็เงียบลงพร้อมกัน  พีทยังคงไม่หยุดกิน  ส่วนแก้วก็นั่งนิ่งจ้องมาที่ผมอย่างกับหุ่น
“อีกไม่กี่วัน พี่คิวก็จะหมั้นแล้วล่ะ” ผมพูดขึ้น  ตามองนิ้วของตัวเองที่เขี่ยอะไรบนพื้นไปเรื่อยเปื่อย
“ห..ห๊ะ!” แก้วอุทานเสียงดัง
“เห็นว่าจะแต่งให้เร็วที่สุด คง..อีกอาทิตย์สองอาทิตย์นี้เลยละมั้ง” ผมพูดปนหัวเราะ
“เฮียละ” พีทเล่นเสียง  ที่จริงมันคงต้องการจะพูดว่า “เหี้ยแล้ว” ต่างหากละมั้งครับ
“พี่เค้าทำผู้หญิงท้องเหรอวะ” พีทว่า
“เชี้ย” ผมว่ามัน  คิดได้นะไอ้เพื่อนคนนี้..
“เอ้า..ก็จริงๆอ่ะ มึงดูดิ คู่ไหนแต่งกะทันหันนะ ท้องรายไหนรายนั้น” พีทพูดไปหัวเราะไป
“พี่คิวไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย” ผมบอกเสียงเบา
“มึงรู้ได้ไง” พีทย้อนด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“ไม่รู้” ผมตอบและสมองผมเริ่มคิดตามคำพูดของพีทไปไกล 
“แก้ว..แก้วไม่คิดว่าเค้ก จะรักพี่คิวจริงๆ” แก้วพูดตะกุกตะกัก
“แก้วคิดว่าเค้กแค่ชอบ หรือปลื้ม..เฉยๆ” ผมได้แต่นอนฟังอย่างเงียบๆโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหน้าแก้ว  พีทเงียบไป
“ทำไมเค้กเป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะ เหมือนกับตอนหยกกับคุณเลยใช่ไหม..ทำไมเค้กไม่ระวังตัวเลย” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่ดีเท่าไหร่  เธอพูดเอ่ยไปถึงแฟนเก่าของผม “หยก” คือผู้หญิงคนหนึ่งที่เข้ามาจีบผมก่อน  ผมรักเธอมาก  มากจนแทบลืมนึกถึงตัวเอง  และผู้หญิงอีกคนคือคุณ  เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก  สดใส  สวยและมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก  เธอเป็นฝ่ายที่เข้ามาจีบผมก่อนเช่นเดียวกัน  แน่นอน..ผมถูกเธอหลอก  แต่ผมไม่โกรธหรอก  ไม่เคยโกรธพวกเธอเลยแม้สักนิดเดียว  ผู้ชายอย่างผมคงไม่เหมาะสมจะได้คู่ควรกับพวกเธอเหมือนกับผู้ชายอย่างพีทเองละครับ  ผมถึงได้ถูกทิ้งซ้ำแล้วซ้ำเล่า..
"เค้กไม่รู้” ผมพูด  อยู่ๆน้ำตาเพียงหยดหนึ่งก็ไหลลงมาอย่างที่ผมไม่ทันได้รู้ตัว  ผมนอนตาเหม่อลอยไปไกล  พยายามไม่นึกถึงเรื่องของพี่คิวให้มากนัก  พยายามไม่สอบถามถึงความรู้สึกของตัวเอง  เพื่อที่จะได้ไม่มีน้ำตาออกมามากไปกว่านี้
“เค้กก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเค้กรู้สึกแบบนี้กับคนๆนั้นไปได้ยังไง..”
“เมื่อไหร่..”
“ตลกจัง” ผมบ่นพึมพำ  เราทั้งหมดเงียบไปเกือบห้านาที  ในห้องมีแต่เสียงลมหายใจของกันและกัน 
“เค้ก” แก้วเรียกเสียงเบา
“พี่เค้าไม่มีทางมาสนใจคนอย่างเค้กหรอก ทำไมเค้กถึงลืมตัวนะ” ผมบ่นกับตัวเอง
“หึ..แถมเป็นผู้ชายอีกต่างหาก” ผมหัวเราะ  น้ำตาที่ไหลเมื่อกี้เหือดแห้งไปแล้วและไม่มีน้ำตาไหลออกมาอีก  เราต่างฝ่ายต่างเงียบไปอีกครู่หนึ่ง  ไม่มีใครพูดอะไรอีก  ผมนอนนิ่ง  พีทเอนตัวพิงโซฟาที่อยู่ทางด้านหลัง  แก้วยังนั่งอยู่ที่เดิม  ในท่าเดิม  ด้วยสีหน้าคงเดิม
“พี่คิวเค้ารู้รึเปล่าว่าเค้กชอบ” แก้วถามขึ้น
“แหม..ไอ้เค้กออกอาการขนาดนี้ สนิทกันขนาดนี้ ถ้าพี่เค้าไม่รู้โดยส่วนตัว พีทว่าแม่งโคตรควายไปแล้วแหละ” พีทบ่นขึ้นเสียงดัง
“อีกอย่าง..จากที่กูเคยฟังมึงเล่า มึงไม่ได้เป็นฝ่ายเข้าหาพี่เค้าสักหน่อย พี่เค้าต่างหากที่เป็นฝ่ายเริ่มมาก่อนน่ะ” พีทพูด  คำพูดของพีทสะกิดใจผมเข้าอย่างจัง  และผมเกือบจะเข้าข้างตัวเองอีกครั้ง  แต่พอภาพแห่งความเป็นจริงลอยขึ้นมาผมกลับต้องกลับมายืนอยู่จุดๆเดิมในทันทีทันใด
“งั้นทำไมเค้กไม่ลองบอกรักพี่คิวดูล่ะ” แก้วพูด
“......................” ผมเหลือบตาขึ้นมองแก้วอย่างตกใจเพราะไม่คิดว่าแก้วจะพูดออกมาแบบนั้น  ทั้งผมและพีทเงียบลง
“ลองบอกรักดู ก็ไม่เห็นเสียหายนี่” แก้วพูดและยิ้มออกมาน้อยๆ
“ถ้ามันเป็นอย่างที่พีทพูดจริงๆ ถ้าพี่เค้าเองก็รู้ว่าเค้กชอบ..แต่พี่เค้ายังปฏิบัติต่อเค้กแบบนี้ แสดงว่าพี่เค้าก็คงไม่ได้รังเกียจเค้กหรอก”
“แต่..” ผมลุกขึ้นนั่ง  สมองของผมกำลังประมวลคำพูดของแก้ว  ผมยังจับใจความไม่ได้นักว่ามันหมายความว่าอะไรบ้าง  แต่ผม..อยากฟังอีก
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพี่เค้าจะชอบเค้กสักหน่อย” ผมบอก
“ก็ใช่ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย..ที่เค้กมาจมปลักอยู่คนเดียวแบบนี้ เพราะเค้กค้างคาไม่ใช่เหรอ..แก้วไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ถ้าเค้กจะไม่ยอมทำอะไรสักอย่าง เค้กก็ควรหยุดที่จะซึมเศร้าได้แล้ว” แก้วบอก  ผมเงียบ  ให้หยุดซึมเศร้าอย่างนั้นเหรอ  แต่ว่า..
“พี่คิว เอ่อ..พี่คิว เคยจูบเค้กด้วย” ผมพูดอย่างอายๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเพื่อนทั้งสองคน  มือของผมกำหมอนแน่นด้วยต้องการระบายทุกสิ่งอย่างที่กำลังคับอก
“........................” พีทอ้าปากค้าง  แก้วเบิกตาโพรง  ทุกอย่างเหมือนถูกสตาฟไปชั่วขณะ

~10 วินาทีผ่านไป~

“จะ..จูบแบบ จุ๊บๆงี้เหรอ” แก้วทำมืออย่างประกอบด้วยท่าทางเขิน  ผมส่ายหัวตอบ
“ดีฟคิส..โอ้ว พระเจ้า!” พีทอุทานเสียงดังและหงายตัวนอนลงกับพื้นเหมือนไม่เชื่อกับคำพูดของผมอย่างนั้น
“เพื่อนกู เกิดมาเพื่อสิ่งนี้จริงๆ” มันโวยวายไม่หยุดทำให้ผมอายมากกว่าเดิม
“เปล่า..ไม่ใช่แบบนั้น” ผมรีบแก้ตัวและเขย่าตัวพีทให้มีสติกลับมาฟังผมพูด
“ก็แค่จูบ..แต่แค่ นานหน่อย เท่านั้นเอง” ผมพูดบอกเสียงเบา
“อ๋อย แก้วจะเป็นลมอ่ะ” แก้วซบหน้าลงกับโต๊ะ
“ผู้ชายกับผู้ชาย แถมพี่เค้าจูบมึงก่อนอีก..ถ้าเค้าไม่ชอบมึง จะให้เรียกว่าอะไรอีกวะ ห่า..ลองแค่ให้กูไปจูบกับไอ้แจ็คดิ หรือโมเม้นไหนที่กูต้องไปติดกับมึงในกระท่อมกลางป่าเพราะฝนตกเหมือนในละครอะนะ กูก็ไม่มีทางจูบมึงหรอกไอ้เค้ก แหวะ..กูจะอ้วก!” พีทพูดพร่ำไม่หยุดและลุกกลับขึ้นมานั่งตัวตรงอย่างเดิม
“ไม่..พี่คิวอาจจะแค่แกล้งเล่น” ผมรีบส่ายหัว
“หลังจากนั้น พี่คิวก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย..กูก็เลย ทำเป็นลืมมันไป” ผมก้มหัว  ทั้งสองคนเงียบลงอีกครั้ง
“แก้วว่า..พี่เค้าก็คงมีเรื่องอะไรให้คิดแหละ เค้กอย่าคิดมากเลยนะ” แก้วเข้ามาลูบมือผมเบาๆ  ผมยิ้มตอบให้
“มึงก็บอกรักพี่เค้าไปอย่างที่แก้วว่าเหอะว่ะ กูว่ายังดีกว่าที่มึงจะมานั่งๆนอนๆทำหน้าซึมกะทือแบบนี้..เห็นแล้ว กูหายใจไม่สะดวก” พีทบ่น
“ใช่” แก้วเสริม
“เพราะเค้กชอบพี่เค้า แล้วที่จริงเค้กก็อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าพี่เค้าคิดยังไง..แต่มันก็คงไม่สำคัญแล้วล่ะว่าพี่เค้าจะตอบรับเค้กแบบไหน ถ้าเค้กบอกว่าพี่เค้ากำลังจะแต่งงาน” แก้วบอก
“แต่มันสำคัญนะ..ถ้าเค้กคิดว่าความรู้สึกของเค้กในตอนนี้มันสำคัญ” ผมได้เพียงแต่นั่งฟังอย่างเงียบๆและเรียบเรียงคำพูดของแก้วให้ตัวเองเข้าใจได้ง่ายขึ้น
“แก้วรู้ว่าเค้กเป็นคนยังไง เค้กน่ะ..อย่าแคร์ความรู้สึกของคนอื่นให้มากนักเลยนะ ตอนนี้เค้กรู้สึกยังไง เค้กบอกได้..มันไม่ผิดหรอกนะเค้ก ความรักน่ะ..ถ้าเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง และเข้าใจที่จะรัก ก็ไม่มีใครผิดทั้งนั้น” ผมและพีทเงียบ  คำพูดของแก้วเหมือนผมเคยได้ยินมาก่อน  ที่รู้สึกว่าคุ้นหูคงเพราะคล้ายกับสิ่งที่พี่ฟ้าได้เคยบอกผมก่อนหน้านี้
“จากที่แก้วเห็น พี่คิวเค้าก็เป็นคนดีนะ..ไม่ว่าเค้กจะพูดอะไร แก้วคิดว่า..พี่เค้ายินดีรับฟัง” แก้วยิ้มให้น้อยๆ  ผมได้แต่เพียงยิ้มตอบให้แก้ว  คำพูดของแก้วทำให้หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้งเหมือนมันกลับมามีชีวิต
“ใจจริงเค้กคงรู้ตัวเองอยู่แล้วว่าเค้กกำลังคิดอะไร นอกจากเรื่องที่เค้กเสียใจที่พี่คิวจะแต่งงาน..เค้กรู้สึกอะไรนอกจากนั้นอีกบ้างล่ะ เค้กน่ะ..ยอมรับได้ใช่ไหม เค้กรู้สึกยินดีทั้งๆที่มันขัดแย้งในใจใช่รึเปล่า แต่มันไม่ได้ผิดบาปหรอกนะ เพราะเค้กยังไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากที่เค้กได้รักพี่เค้า เค้กอยากทำอะไร..เค้กก็ทำเถอะ อย่าเป็นตัวเองอีกเลย..ฝืนที่จะขัดแย้งบ้างก็ได้นะ”
“แต่..แต่ถ้าเค้กบอกพี่คิวไปแบบนั้น แล้วถ้าพี่คิวรังเกียจเค้กล่ะ” ผมพูดตะกุกตะกัก  สมองคิดล่วงหน้าไปต่างๆนาๆ
“เค้กน่ะ..รู้จักพี่คิวดีกว่าพวกเราอีกนะ” แก้วพูดบอก  ผมชะงัก
“พวกเราแทบไม่รู้จักพี่คิวเลย เค้กน่ะ..รู้ดีที่สุด ว่าพี่คิวเป็นคนยังไง”
“กูว่ามึงพูดไปมึงคงจะสบายใจกว่านี้ อย่างน้อยมึงก็ได้บอกความรู้สึกดีๆที่มึงมีให้กับเค้า..แล้วมึงก็ตัดใจซะ แค่นั้นก็จบ ส่วนหลังจากนั้น พี่เค้าจะแต่งงานรึไม่แต่ง..นี่ไม่ใช่ส่วนสำคัญในชีวิตมึงอีกแล้ว” พีทพูดขึ้น
“ยินดีที่จะรัก ยินดีที่ได้บอกรัก ยินดีที่จะเห็นคนที่เรารักมีความสุข..ถ้าเค้กยินดีและรู้สึกว่าเพียงพอแล้ว แค่นี้ก็ได้ไม่เป็นไร แก้วคิดว่าเค้กควรจะทำนะ”
“แก้วพูดถูก..สิ่งสำคัญสำหรับมึงคือ ความรู้สึกที่มึงมีต่อพี่เค้า..ไม่ใช่งานแต่งงานบ้าบออะไรนั่น มันไม่ใช่ประเด็นของมึง นั่นมันเป็นเรื่องของพี่เค้า..ช่างหัวแม่งปะไร จริงไหม” พีทเลิกคิ้วและยิ้มให้อย่างกวนๆ
“หึ..นั่นสิ” ผมหัวเราะ  และรู้สึกหายเศร้าลงได้บ้าง  ความรู้สึกผิดบาปที่แก้วพูดถึงมันทิ่มแทงและตรงจุดในความรู้สึกของผมอยู่ลึกๆ  ผมเพียงลืมนึกไปกับคำว่า “ไม่มีใครผิดทั้งนั้น” ที่พี่ฟ้าเคยพูดไว้นั้นหมายถึงอะไรและคำพูดของแก้วนั้นหมายถึงอะไร  ผมคงไม่ผิดที่จะรักอย่างที่แก้วและพี่ฟ้าบอก  แต่ผมผิดที่ที่ผ่านมาผมนั้นไม่สามารถเงยหน้ายินดีรับทุกอย่างอย่างที่ปากของผมพูดได้  ผมควรจะเปิดกรอบของตัวเองและก้าวออกไปได้แล้วอย่างที่แก้วบอกเสียที
“ช่างหัวแม่งปะไร” ผมย้ำพูด
“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง” พีทกระแทกเสียงอย่างชัดถ้อยชัดคำทำเอาผมกับแก้วหัวเราะไม่หยุด..

~นั่นสินะ..ช่างหัวแม่งปะไร  ไม่เห็นต้องแคร์อะไรเลย~

...................>>>><<<...................

[Number1_90]

จิ้มก่อนนนนนน

==================

ดีใจมากที่มาจิ้ม คุณเบบี้ทัน 

อ่านตอนนี้เเล้วรู้สึกสงสารเค้ก (อีกเเล้ว)

เค้กเป็นเด็กที่คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ

ถึงเวลาที่เค้กต้องทำเพื่อตัวเองบ้างได้เเล้ว

รอตอนต่อไปนะคะ

+1 เเละ +เป็ด เป็นกำลังใจให้ในตอนต่อๆไปค่ะ 

ป.ล. เค้าไม่ได้ปาดใช่มั้ยอ่ะ 

[FanJKi]

   "ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ"

จบค่ะ ชัดเจนมาก 555+++

  เบบี้จ้า ^^

[ขนมหวาน]

ประทับใจพีทตอนจบนี่แหละ
บอกไปเลย ว่ารักอ่ะ ส่วนจะแต่งงานก็แต่งไปซิ
แค่อยากให้รับรู้ ว่ารัก แค่นั้นแหละ 

[popeye]

'ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ'//โดนมากประโยคนี้ จบคร่า า า า )

[murasakisama]

สงสารเค้กนะแต่เราคิดว่าอย่างพี่คิวต้องมีเหตุผลแน่ๆที่ทำไปแบบนั้นแล้วอีกอย่างพี่คิวยังไม่ได้พูดซักคำว่าจะหมั้นกับฝันอะ หวังว่าเหตุการณ์คงไม่มาม่ามากไปกว่านี้แล้ว

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง”   ชอบประโยคนี้มากค่ะ 

[Bowbonk]

โอ๊ยยยยยยยยยยย

เจ็บจี๊ดเลยยยยยยยยย


 

[arjinn]

เบบี้

สนุกมากอ่ะ จนรู้สึกว่ามันสั้น แถมยังค้างคาใจ
อยากรู้ตอนต่อไป อยากรู้ว่าจะเป็นอย่างไร
จะได้แค่รักกันเท่านั้น แต่ไม่ได้เป็นคนรักกันที่อยู่เคียงข้างกันเหรอ


พี่คิว นายออกเป็นตัวของตัวเอง เหมือนใครก้อบังคับไม่ได้ เรื่องแต่งงานนี่ทั้งชีวิตเชียวนะ
ถ้านายต้องแต่งงานกับยัยฝันนั่นจริง ฉันคงเศร้า และสงสารตัวเองว่าดูนายผิด
อยากแค่ให้หล่อนเป็นยัยฝันค้างมากกกกกกกกก

เค้ก ไปบอกเลย รีบไปให้ว่อง อย่างน้อยก้อได้บอกได้พูดออกไปนะ 

ส่วนเรา...คนอ่าน จะเริ่มทำใจว่าเรื่องนี้คงจบแบบไม่สมหวัง 
ขอให้ผิดดดดดดดดดด

เบบี้ มาต่อสองสามตอนโลดเหอะ งก

[skysky]

  รู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นๆอ่ะ อยากอ่านต่อ
แต่ก็ขอบคุณเบบี้มากๆที่มาต่อ 

[naiin]

จะเศร้าๆและอึมคึมแบบนี้ไปนานขนาดไหนเนี่ย ปวดตับตึ๊บๆ     

[N.T.❁]

เจ็บปวดเนอะ...

[nn~~NN]

ยินดีที่จะรัก ยินดีที่ได้บอกรัก ยินดีที่จะเห็นคนที่เรารักมีความสุข
^
^
แก้วพูดได้โดนมาก 

แต่ก็อดสงสารน้องไม่ได้อยู่ดี  กลัวแต่ว่าไปพูดแล้ว พี่คิวก็นิ่งเงียบ บื้อใบ้เหมือนที่ผ่านๆมา (สามสี่ตอนที่ผ่านมาฮีพูดรวมกันไม่ถึงห้าคำเลยมั้ง  )
อย่าใจร้ายกับน้องเค้ก(ของเค้า)มากไปกว่านี้เลย  ฮืออออออ 

[6488]

 

[AllRiseApril]

“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง”
จบก็ได้พี่พีท  5555555555 กลัวโดนพี่พีทกินหัวเว้ยเห้ยย
เอาเลยเค้ก สนับสนุนเหมือนกัน  บอกไปเล้ยย
ก็แค่บอก  ไม่ได้จะให้เค้ายกเลิกงานแต่งนี่เนอะ
ช่างปะไร  !!

[bulldog17]

เค้กสู้ๆ

[ToeyTato]

ดีมากกกกกกกที่เค้กหาทางออกตัวเองได้แล้ว ดีใจที่เค้กมีพีทและแก้วรวมถึงพีๆในร้านที่ห่วงใยเค้ก
บอกตามตรงอ่านมาถึงตรงงนี้ ลุ้นตอนหน้ามากกกกกก ความรักไม่ใช่เรื่องผิดจริงๆแหละ
ก็ตรูแค่รักมันผิดตรงไหน

[THE MIN]

ยิ้มมมม

ที่ยิ้มคือ เค้กมัน เริ่มที่จะสบายใจแล้ว  อยากให้เค้กมันโล่งซะที เห็นเค้กอึดอัดแล้วมันแบบ หน่วงๆ

บอกรักพี่คิวไปเลยนะ  จะได้โล่ง

รักมึงค่ะ เค้กคิว

รักพี่บี้นะ  รักเธอ   ออ อ อ อ

ม๊วฟฟฟฟฟ

[Running]

ไม่รุ้ว่าพี่คิวคิดอะไรอยู่นะตอนนี้  เรื่องราวมันถึงได้เป็นอย่างงี้
 พีทพูดได้โดนมากก 55555
รอลุ้นต่อคับว่าเค้กบอกพี่คิวมั้ยย ลุ้นๆๆๆ
 

[aorpp]

เค้ก ดับเครื่องชนเลยนะ

[Dr.rain_mark]

“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง”        

แก้วกะพีท ช่างเป็นที่ปรึกษาปัญหาหัวใจได้ดีชะมัด

เค้กสู้ๆน๊า.. บอกรักคิวปิ้ดไปเลย ...ส่วนบอกแล้วจะเป็นไงนั้น... ช่างหัวแม่งปะไร ...

ขอบคุณเบบี้น๊า..

[Bong]

“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง”

จบก็ได้จ๊ะ..แต่ว่าอยากอ่านต่ออีกเยอะๆอย่ามาสั้นๆจบไวๆน๊ะเบบี้..คิดถึง
น้องเค้กก็บอกไปเลย..สู้ๆ

[Chomin]

อ๊ากกก เบบี้ !! ดีใจ มาต่อแล้ว ฮ่าๆ อ่านเพลินๆ เลื่อนลงมาอีกที จบแล้ว โว้ว T^T
พี่คิวเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างกับเค้กเลยอ่ะ ที่เรียกเค้กเอาไว้ แต่ทำไมถึงไม่ยอมพูดละ เห้อ
หน่วงได้ใจ กับตอนนั้น แล้วยิ่งตอนยัยพี่ฝันเฟื่องเอาแบบแหวนมาให้ที่ร้านนั่นอีก อยากจะด่าเธอจริงๆ ให้ตายสิ
มาถึงที่แล้ว ทำไมไม่เอาแบบไปให้พี่คิวดูเองละ มาส่งต่อให้เค้กทำไม ยัยบ้า จะอวดเหรอ หรือว่าไม่กล้าเอาไปให้
ด้วยตัวเองกันแน่ รู้สึกว่าเรื่องแต่งงานมันมีเบื้องลึกเบื้องหลังจริงๆ เค้กทำตามที่แก้วกับพีทบอกนั่นแหละดีแล้ว
สุดท้ายผลมันจะออกมาเป็นยังไง แต่มันก็ถือว่าเราได้พยายามทำเพื่อความรักของเราแล้วนะเค้ก สู้ๆ เข้มแข็งเข้าไว้
บอกพี่คิวไปเลยว่า เค้กชอบพี่เค้ามากแค่ไหน .. แล้วถ้าผลมันออกมาเป็นยังไงก็ค่อยว่ากันอีกที
โดนใจกับคำพูดของพีท ฮ่าๆ

“ช่างหัวแม่งสิ แต่งงาน..ก็เรื่องของมึงสิ แต่กูรักมึงอ่ะ..จบป่ะ แม่ง”

ฮ่า ชอบๆ บอกไปเลยเค้ก !! โล่งใจตามน้องเค้กไปอีกคน

[ploylw_chery]

แมร่ง...จี๊ดโครตอ่ะ คำพูดแมร่งโดน