หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[CarToonMiZa]

 

[suginosama]

อาฟ้ากับพี่คิวน่ารักกันจังเลยค่ะ
แหม จริงๆแล้วพี่คิวก็วางฟอร์มกับคุณพ่อไปงั้นเอง

[snice_cz]

พี่ฟ้าน่ารักอ่ะ ชอบๆ )

[Yamame]

อั๊ยย่ะ!!!!~ ไอ้พี่คิว แกรวยโคตร โคตรรวย รวยเวอร์ ๆ อะ
อิจฉาโว้ยยยยยยยยยยยยย ...... ><
ว่าแต่ซื้อบ้านติดริมทะเล อิอิ ไปอยู่กะเค้กชัวร์ป้าบ แล้วก็ป้าบ ๆ ๆ ๆ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ทะลึ่งว่ะเรา

 

[เบบี้]

~3~

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“แล้วจะไปไหนอีกละนั่น” ผมหันกลับไปมองหน้าหลานชายสุดรักสุดดวงใจของผม  ที่กำลังพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันใส่ผมเสียเหลือเกิน
“ไปห้องเสื้อสาขาใหญ่ แล้วก็จะเลยไปไหนนิดหน่อย” ผมตอบพร้อมกับเชิดหน้าหนี
“หึ..อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่” คิวแสยะปาก
“เน่..” ผมหันมาค้อนปราม
“อะไรไม่ทราบ” คิวเบะปากและเลิกคิ้วกวนตอบ
“หยุดทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย แล้วก็เอากุญแจรถมาด่วน” ผมทวงกุญแจรถของผม  รถสปอร์ตคันที่ทิกเกอร์ซื้อมาสังเวยให้  แน่นอนว่าผมชอบมันมากทีเดียว..เรียกว่าเห็บปุ๊บก็หลงรักปั๊บเลยล่ะครับ
“เชิญ” คิวโยนให้  ผมรีบกระโดดรับไว้เพราะกลัวว่ามันจะตกพื้นเสียก่อน
“คุณอาจะไปไหนเหรอคะ” เชอร์เบ็ตเงยหน้าขึ้นมองผม
“อา..” ผมอ้าปากกำลังจะพูดตอบ
“คุณอาจะไปทำตัวเสเพลน่ะครับ” คิวก้มลงตอบเชอร์เบ็ตเหมือนต้องการจะกวนผมไม่เลิก
“ทำตัวเสเพล” ทั้งสองประสานเสียงกัน  บัตเตอร์และเชอร์เบ็ตมองหน้าคิวด้วยความสงสัย
“นี่คิว..ไอ้บ้า” ผมกัดฟันว่า  คิวหันมายักคิ้วกว้างให้
“อาไปทำงานน่ะจ้ะ เดี๋ยวอามานะครับ” ผมยิ้มให้กับเทวดาตัวน้อยของผมทั้งสอง
“แล้วอาจะมาทานข้าวกับพวกเราไหมฮะ” บัตเตอร์ถาม
“เอ่อ..” ผมอ้ำอึ้ง  หันไปมองหน้าคิว  คิวเชิดหน้าไปอีกทางอย่างไม่สนใจผม  เหมือนต้องการแกล้งให้ผมหาคำตอบด้วยตนเอง
“อาจะพยายามนะครับ”
“ไม่แน่ใจ อย่าเที่ยวรับปากสุ่มสี่สุ่มห้าดีกว่านะ..หลานจะเอาไปทำตาม” คิวว่า  ผมยืนนิ่ง
“ไปครับ เข้าบ้านกันนะ” คิวบอกเด็กทั้งสองและเดินเข้าบ้านไป
“ฝากด้วยนะครับ” ผมหันไปบอกป้านิด 
“ค่ะ” ป้านิดผงกหัวตอบ  ผมขับรถออกมาเพื่อตรงไปที่ห้างของพี่พราว  พี่สาวของผม  ห้องเสื้อของผมตั้งอยู่ที่นั่นด้วยหนึ่งสาขา  ที่ห้างแฮร์รอดในสี่สาขาที่เป็นห้างในการดูแลของพี่พราวและสามีของเธอโดยมีห้องเสื้อในยี่ห้อของผมอยู่ที่นั่นด้วยทุกที่  พี่พราวเธอเป็นตัวตั้งตัวตีที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดตั้งแต่ผมเริ่มตั้งตัวทำธุรกิจเป็นของตนเอง 
ช่วงนี้ผมไม่ค่อยอยากอยู่บ้านเท่าไหร่นัก  ผมค่อนข้างสับสนนิดหน่อย  เอ่อ..หรืออาจจะสับสนค่อนข้างมาก  ผู้ชายสองคนที่มีอิทธิพลกับชีวิตของผมกำลังเดินกลับเข้ามาหาผมพร้อมพร้อมกัน  เมื่อสองสามอาทิตย์ก่อนหลานชายที่รักของผม  คิวก็เจอมรสุมชีวิตของตนเองที่จะต้องแก้ไขปัญหาด้วยตนเองไม่ต่างจากผมในตอนนี้  ผมไม่ยุ่งและปล่อยให้คิวจัดการเรื่องส่วนตัวของเขาด้วยตนเองทั้งหมด  ผมไม่อาจเข้าไปก้าวก่ายได้เพราะบางครั้งคิวก็เป็นผู้ใหญ่มากกว่าผมเสียอีก  ความรู้สึกของคนอื่นบางครั้งก็ยากเกินกว่าที่เราจะเข้าใจ  เราสองคนผลัดกันไม่อยู่บ้านอยู่บ่อยครั้ง  ในตอนนี้หลานชายของผมกลับเข้าสู่ช่วงปกติของชีวิตแล้ว  ดูท่าแล้วชีวิตจะดีกว่าเมื่อก่อนอีกด้วยซ้ำ  เขากำลังมีความรักครั้งใหม่กับคนที่เขารัก  แต่ผมนี่สิครับที่ยังไม่สามารถเลือกเดินไปทางไหนได้เลย 
เรื่องมันค่อนข้างจะบังเอิญเกินไปเสียหน่อยหรือเปล่านั้นผมไม่ทราบ  นี่ผ่านมาหลายเดือนแล้วแต่ผมยังไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมนั้นคือเรื่องจริง  เมื่อเดือนสองเดือนก่อน..
“วันนี้พี่ฟ้าจะกลับบ้านเลยรึเปล่าครับ” คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของผมเงยหน้าขึ้นถาม  ผมก้มลงมองด้วยความเอ็นดูอย่างเคย  “น้องแฮม” เป็นเพียงคู่นอนของผม  เรานอนด้วยกันมาสองสามครั้ง  น้องแฮมคงจะสังเกตเห็นได้ว่าทุกครั้งหลังจากที่เรามีอะไรกันเสร็จ  ผมจะกลับบ้านเลยทันที
"คงไม่ครับ” ผมยิ้มตอบ
“จริงนะฮะ” อีกฝ่ายยิ้มกว้างด้วยความดีใจ  ผมรู้ว่าน้องแฮมหวังในตัวของผมแค่ไหนแต่เราเคยคุยกันแล้วว่าผมไม่สามารถรักน้องแฮมได้ด้วยหลายสาเหตุ  ผมเปลี่ยนคู่นอนบ่อยครั้งหลังจากที่ได้แยกทางกับผู้ชายคนหนึ่ง  น่าแปลกที่ผู้ชายคนแรกของผมไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกเกือบคลั่งได้ถึงขนาดนี้  ผู้ชายอีกคนต่างหากที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเหงามากเหลือเกินที่ต้องขาดเขาไป  ไอ้ผู้ชายคนที่อยู่ๆก็มาปรากฏตัวที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์ของผมเมื่อวานก่อน  ซึ่งวันนั้นเป็นวันที่ทำให้ผมจิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไปทั้งวัน 
หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมปวดร้าวกับความรักที่คาดหวังไว้ถึงสองครั้ง  เมื่อเกิดครั้งที่สองขึ้นจึงเป็นเหตุให้มุมมองของความรักนั้นเริ่มจางหายและหันเหไปทางอื่นแทน
สี่ปีเกือบห้าปีมานี่ผมนอนกับใครมากี่คนแล้วมันแทบนับไม่ถ้วน  ส่วนมากผมจะเป็นฝ่ายกระทำมากกว่าที่จะถูกกระทำ  ผมจะยอมเป็นฝ่ายที่ถูกกระทำก็ต่อเมื่อผมเจอผู้ชายคนที่ตรงสเปกผมทุกอย่างจริงๆ  แน่นอน..ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะตรงสเปกผมมากสักเพียงไร  ผมกลับไม่เคยสานต่อหลังจากนั้น  วินวิน..ต่างฝ่ายต่างต้องการเสร็จภารกิจและแยกทางกันไปเท่านั้น 
“จริงสิ” ผมตอบ 
“แฮมยังไม่เคยมาโรงแรมนี้เลย หรูจัง” น้องแฮมกวาดตามองไปทั่ว  น้องแฮมเป็นลูกไฮโซตระกูลหนึ่งที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี  ที่เราแอบมาทำอะไรกันแบบนี้ได้เพราะผมรู้จักกับแม่ของน้องเขา  และเรื่องบัดสีนี้ไม่มีใครทราบเลยนอกจากเราสองคนเท่านั้น
“แม่แฮมรวยจะตาย มาเปิดไว้นอนเล่นสักคืนสองคืนคงไม่เป็นไรหรอกมั้งครับ” ผมแซว  พนักงานโรงแรมเดินนำเราสองคนเพื่อพาไปที่ห้องพักที่ผมได้โทรมาจองไว้เรียบร้อยแล้ว
“ไม่ได้หรอกครับ นี่น่ะ..ออกมากับพี่ฟ้านะแม่ถึงให้มาอ่ะ” น้องแฮมพูด  แก้มเล็กๆนั่นป่องขึ้นทำให้ยิ่งดูน่ารัก
“หึ แย่จังนะ..แม่คงตกใจแย่ถ้ารู้ว่าพี่พาลูกเค้ามาทำอะไร” ผมก้มลงกระซิบทำให้น้องแฮมแก้มแดงระเรื่อขึ้นมา
“ฟ้า..” ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก  มันเป็นเสียงที่คุ้นหูจนเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ  ผมและน้องแฮมหันกลับไปมองพร้อมกัน
“ฟ้าใช่ไหม” อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงดีใจ  ตาของเขาเบิกโพรงเหมือนเหลือเชื่อที่ได้เห็นผม  ผมได้เพียงแต่ยืนอึ้งมองอีกฝ่ายและสมองกำลังประมวลทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในขณะนี้
“จักรเอง..เอ่อ ฟ้า” จักรกฤษณ์..ผมได้แต่เรียกชื่อเขาในใจอย่างไม่เชื่อว่าคนตรงหน้าคือจักรตัวจริง
“สวัสดี” ผมพูดพยายามให้น้ำเสียงปกติ  นอกจากอาการอึ้งด้วยความตกใจแล้ว  ไม่มีความรู้สึกใดๆมากไปกว่านั้น  “จักร”..คือคนรักคนแรกของผม  เป็นผู้ชายคนแรกที่สอนให้ผมรู้จักกับความรัก  นี่มันผ่านมากี่ปีแล้วผมแทบจำไม่ได้ว่าเราไม่ได้พบหน้ากันมานานเท่าไหร่  เราแยกทางกันไปกี่ปี  กี่ปีแล้วที่ผมไม่รู้สึกอะไร  เมื่อกี่ปีที่แล้วนะ..ที่เขาทำให้ผมเจ็บแทบเจียนตาย
“สวัสดี..ดีใจจังครับที่ได้เจอกันอีก” จักรยิ้มอย่างเคย  ผมยิ้มตอบให้เพียงนิดเดียวเท่านั้น  ผมรู้ข่าวเกี่ยวกับจักรมาบ้างเพราะจักรก็เป็นนักธุรกิจมีชื่อคนหนึ่ง  เป็นถึงเจ้าของบริษัทตกแต่งภายในที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง  บางครั้งเพื่อนของผมมักจะมาเล่าเรื่องของเขาให้ผมฟัง  ผมไม่ค่อยตั้งใจฟังเท่าไหร่ในตอนนั้นเพราะผมคิดว่าคงไม่มีอะไรที่เราทั้งสองคนจะต้องมาพบหาพูดคุยกันอีก
“มาที่นี่ทำไมเหรอ” อีกฝ่ายถาม  สายตามองมาที่เด็กผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างกายผม
“....................” ผมเลือกที่จะไม่ตอบแต่ยิ้มตอบให้
“เอ่อ ที่นี่เป็นโรงแรมของเพื่อนจักรน่ะครับ”
“งั้นเหรอ เอ่อ..งั้นผมขอตัวนะ มีธุระน่ะ” ผมบอกและเดินออกมาทันที
“เออ ฟ้า” อีกฝ่ายเรียกด้วยน้ำเสียงแทบจะตะโกน  ผมหันกลับไปมองอีกครั้ง
“คือจักร ติดต่อไป..ได้ไหมครับ” จักรพูด  ผมมองสีหน้าของเขาอย่างละเมียดละไม  มองทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเขา  หน้าตาเขายังหล่อและดูดีเหมือนเดิม  ที่จริงนั้นดูดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ  ร่างกายและหน้าตาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น  แต่สีหน้ารู้สึกผิดที่มีบนใบหน้าแบบนั้นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกยินดีขึ้นมาแม้แต่น้อย
“ถ้ามีความพยายามขนาดนั้นก็ลองดู” ผมพูดลองเชิงไปอย่างนั้นเพียงเพื่อต้องการจะกวนอีกฝ่าย
“ไปกันครับแฮม” ผมบอกและไม่ได้พูดตอบอะไรไปมากกว่านั้น  ผมเลือกที่จะเดินออกมาเฉยๆแบบไร้มารยาท  ตอนนี้ในหัวผมคิดได้แต่คำว่า “บัดซบเอ๊ย!!” อยู่ซ้ำๆ
“อะไรกันนักกันหนาวะ” ผมบ่น  เมื่อวานอยู่ๆทิกเกอร์ก็โผล่มาที่ร้าน  วันนี้ยังมาเจอผู้ชายคนแรกระหว่างที่กำลังจะมานอนกับเด็กอีก  มันเป็นสถานการณ์ที่เกินจะบรรยายสำหรับผมเสียจริง
“อะไรเหรอฮะ” น้องแฮมเงยหน้าถามด้วยสีหน้าสงสัย
“เปล่าครับ”
“พี่ฟ้าครับ..พรุ่งนี้ แฮมอยากไปซื้อน้ำหอม พี่ฟ้าไปช่วยเลือกได้ไหมฮะ” น้องแฮมยิ้มถาม
“ได้สิครับ อะไรก็ได้ทั้งนั้น” ผมตอบ

= = = = = = = =

สถานการณ์เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน  มันค่อนข้างไวและไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว  ช่วงนั้นผมค่อนข้างงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมากแต่ดูเหมือนเดือนสองเดือนที่ผ่านมานี้จะยิ่งทำให้สถานการณ์หนักมากขึ้นเรื่อยๆ  ทั้งสองสับเปลี่ยนกันมาตามตื๊อผม  มีบางเวลาที่หายไปเป็นช่วงๆแต่พอบทจะกลับมาก็กลับมาในเวลาที่ใกล้เคียงกัน  ช่วงนี้ผมจึงต้องหลบสองคนนั้น  บอกตามตรงว่าผมไม่สามารถรับสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ได้และไม่สามารถลืมอดีตอันแสนเจ็บปวดทั้งหมดลงและเปิดใจขึ้นได้เดี๋ยวนี้เช่นเดียวกัน  อีกอย่างหนึ่งคือการที่ผมทำแบบนี้ผมเองก็อยากจะทดสอบความอดทนของทั้งสองคนไปในคราเดียวกัน  ว่าจะสามารถทำตัวแบบนี้กันไปได้นานสักเท่าไหร่
ณ  ห้องเสื้อ Cupid สาขาใหญ่..
“คุณฟ้าคะบัญชีของเดือนที่แล้วค่ะ เสร็จเรียบร้อยทั้งสี่สาขาแล้ว ส่วนที่สิงค์โปรกับที่ฝรั่งเศสจะรวบรวมเสร็จพรุ่งนี้ค่ะ”
“ขอบคุณ” ผมรับเอกสารมาจากมิซาร์  มิซาร์เธอเป็นเลขาของผม  เธอมีหน้าที่ที่จะต้องดูแลห้องเสื้อของผมทั้งสี่สาขาในประเทศไทย  รวมไปถึงการติดต่อประสานงานกับสาขาที่สิงค์โปรและที่ฝรั่งเศสแทนผมอีกด้วย 
“คุณฟ้าคะ เอ่อ..คือ ทางโรงงานผ้าจากอิตาลีติดต่อมาว่าจะขอเลื่อนส่งแบบตัวอย่างน่ะค่ะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองแตงกวาด้วยต้องการให้เธอย้ำประโยคที่เธอพูดอีกครั้ง  เพราะนั่นเป็นประโยคที่ไม่น่าฟังเอาซะเลย
“มีอุบัติเหตุนิดหน่อย เค้าอยากจะขอโทษกับทางเราน่ะค่ะ..เอ่อ” แตงกวาหน้าเสีย  แตงกวาเป็นผู้ช่วยของมิซาร์  เป็นนักศึกษาที่เรียนไปด้วยและทำงานพร้อมไปด้วย  ผมเห็นพรสวรรค์เกี่ยวกับงานด้านนี้ในตัวของเธอ  เป็นเด็กที่มีไฟและทำงานได้รวดเร็ว  ผมไม่ชอบคนที่ทำงานเชื่องช้าเพราะมันจะขัดลูกหูลูกตาของผมไปเสียหมด
“ขอวันที่แน่ชัด และอะไรที่เค้าสามารถการันตีได้ว่าจะไม่เกินวันนั้น หรือถ้าเกิน..คุณจะรับผิดชอบอย่างไร โอเคนะครับ” ผมตัดบท
“ค่ะ” แตงกวาพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปจัดงานของตน  วันนี้วุ่นวายเป็นพิเศษเพราะผมไม่ได้เข้ามาดูงานหลายวันไปหน่อย  ผมวุ่นอยู่กับสาขาอื่นและเผลอเลอไปสักนิด
“มีอะไรที่ผมต้องรู้อีกไหม” ผมถามไปพร้อมกับระหว่างที่กำลังตรวจบัญชีอยู่
“ค่ะ” มิซาร์ตอบ
“มีจดหมายจากทางห้องเสื้อโซเรลเล ฟอนตานา คุณฟ้าได้รับเชิญในงานแฟชั่นโชว์ด้วย จะไปรึเปล่าคะ..มิซาร์จะได้ลงวันไว้ให้เลยค่ะ”
“อืม..ไปครับ” ผมพยักหน้าตอบ
“ส่วนแบบผ้าไหมจากอิตาลีจะได้วันมะรืน คุณฟ้าจะเข้ามาได้กี่โมงคะ”
“เอ่อ อืม..สิบโมงครึ่งแล้วกัน แล้วก็สักสิบเอ็ดโมงบอกให้ผู้จัดการที่สาขาL มาเข้าประชุมกับผมหน่อยนะ บอกให้นำยอดบัญชีของปีที่แล้วมาด้วย” ผมบอกและปิดแฟ้มตรงหน้าลง  และผมกำลังข่มอารมณ์ของตัวเองที่พบว่ายอดเงินของเดือนนี้ไม่เป็นไปตามเป้าหมายอย่างที่คาดการณ์ไว้
“ค่ะ”
“ส่วนตีมหลักของแฟชั่นโชว์ปลายปีนี้ คุณกีบอกว่าน่าจะคิดเสร็จภายในอาทิตย์หน้า..รวมถึงแผนงานอย่างคร่าวๆด้วย คุณกีเลยสอบถามวันที่คุณฟ้าจะสามารถมาฟังงานได้น่ะค่ะ”
“วัน..เสาร์แล้วกัน ผมว่างไหมนะ” ผมนึก  มิซาร์รีบเช็ควันให้ในทันที
“ว่างค่ะ” มิซาร์พยักหน้า
“งั้นวันนั้นแหละ สักบ่ายโมง..ที่ร้านอาหารของผมก็แล้วกัน มิซาร์ก็ไปด้วยนะ” ผมบอก
“ค่ะ”
“แล้วChanelกับMarc Jacobs ผมจะได้เห็นเมื่อไหร่” ผมถามถึงคอเล็กชั่นใหม่ที่ผมจะได้ดูและเสียเงินให้กับมัน
“ทางพนักงานที่นั่นบอกว่าพรุ่งนี้ค่ะ จะให้มิซาร์นำไปให้ดูที่บ้านหรือว่าคุณฟ้าจะมาที่นี่คะ” มิซาร์ยิ้มกว้าง
“ที่บ้านแล้วกันครับ ประมาณเก้าโมงเช้า..ได้ไหม”
“แน่นอนค่ะ” มิซาร์พยักหน้าเล็กน้อย
“รีบหน่อยนะ เพราะคิวมีทำงานเช้าน่ะ” ผมบอก
“ได้ค่ะ”
“โอเค มีอะไรอีกรึเปล่า..ผมต้องไปแล้ว” ผมถามพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ไม่ค่ะ”
“งั้น ฝากด้วยนะครับ..ขอบคุณ” ผมบอกและจัดแจงสูทของตนให้เข้าที่เข้าทาง
“สวัสดีค่ะ” ทุกคนหันมายกมือไหว้ผม  ผมยิ้มให้ก่อนจะเดินออกมา  การทำงานของผมที่นี่จะค่อนข้างแตกต่างจากที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์เป็นอย่างมาก  เพราะสังคมในนี้จะต้องเด็ดขาด  พนักงานจะต้องเป็นระเบียบ   รวดเร็วกระฉับกระเฉงและทันสมัย  ผมไม่สามารถทำตัวทีเล่นทีจริงกับลูกน้องที่นี่ได้  มันจะทำให้งานนั้นหละหลวม  แบรนด์ของผมนี้จะต้องก้าวหน้าไปอีกไกลดังนั้นผมต้องปิดกั้นไม่ให้ความผิดพลาดนั้นเกิดขึ้น  แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมนั้นจะโหดไปซะทุกเรื่องหรอกนะครับ  เพราะ “สติ” เท่านั้นที่สามารถทำให้งานออกมาได้อย่างสวยงาม
“ฟ้า”
“ฟ้าครับ” ผมชะงักเมื่อได้ยินชื่อของตัวเองที่ถูกเรียกจากคนสองคน  ผมพยายามรวมรวมสติของตัวเองเพื่อไม่ให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิดไว้  ผมหันกลับตัวไปอย่างช้าๆ
“อะ..อะไร” ผมยืนอึ้งเพราะทั้งทิกเกอร์และจักรยืนอยู่ใกล้กันเพียงนิดเดียว  ทั้งสองคนหันไปมองหน้ากันเองอย่างสงสัยว่าผมตกใจอะไร  ผมคิดว่าทั้งสองคนคงยังไม่รู้จักกัน  เพราะเมื่อไหร่ที่จักรมาวนเวียนอยู่ในชีวิตของผมก็จะคลาดกับทิกเกอร์ตลอด 
“ไปไหนเหรอครับ” ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง
“......................” ผมยืนเงียบมองหน้าทั้งคู่  ทั้งสองคนชะงักเช่นเดียวกัน  ผมถอนหายใจเบาๆให้กับปัญหาข้างหน้านี้ที่แก้ยากกว่าให้แก้งานเสียอีก 
“มันก็เรื่องของฉัน” ผมตอบและก้าวเดินหนีออกมาเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี
“ฟ้าครับ”
“ฟ้าครับ” ผมกำลังพยายามรวบรวมสติของตัวเองให้หายใจเข้าออกเข้าไว้  นับหนึ่งสองสามสี่ห้าเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นสติหลุดออกไปกลางห้าง
“หยุดเดินตามเดี๋ยวนี้นะ!” ผมหยุดเดินและหันกลับไปว่า
“แล้ว..ฟ้าจะไปไหนครับ เดี๋ยวผมไปเป็นเพื่อนนะ” ทิกเกอร์พูดด้วยสีหน้าอ้อนวอนจนผมเกือบจะหลวมตัวสงสาร
“เพื่อนเยอะแล้ว ไม่จำเป็น” ผมขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด  แค่รับรู้เรื่องงานก็น่าหงุดหงิดพออยู่แล้ว  สองคนนี้ยังมาในเวลาที่ไม่ควรจะมาอีก  ยิ่งทำให้อารมณ์ของผมนั้นครุกรุ่นไปกันใหญ่
“คุณเป็นใครน่ะ” จักรเอ่ยถามและหันไปมองหน้าทิกเกอร์
“ผม..” ทิกเกอร์ชี้หน้าตัวเอง 
“ใช่” จักรตอบ
“ผมเป็นแฟนฟ้า” ทิกเกอร์ตอบอย่างเต็มปากเต็มคำ  ผมได้แต่ยืนมองอย่างเอือมๆ 
“เหรอครับ” จักรหันกลับมามองหน้าผมเป็นเชิงถามเพื่อขอความแน่ใจ
“ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยนะว่าห้ามตามฉันมาอีก ห้าม..ฉันไม่ชอบพูดซ้ำ เข้าใจไหม” ผมเลี่ยงไม่ตอบจักรและคาดโทษไว้ก่อนที่จะเดินออกมา 
“ฟ้าครับ” ผมยังได้ยินเสียงคนเดินตามมาอีก  ผมหันหลังกลับไปมองและพบว่าจักรเดินตามผมมาเพียงคนเดียว  ทิกเกอร์ไม่ได้ตามมาด้วยแล้ว  ที่ทิกเกอร์ไม่ตามมาคงเพราะทิกเกอร์รู้นิสัยของผมดีมากกว่าจักรละมังครับ  เขารู้ว่าถ้าผมเตือนแล้วนั่นหมายถึงผมเบื่อที่จะพูดซ้ำจริงๆ
“นี่คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเมื่อกี้รึไง” ผมเลือกที่จะใช้คำแทนตัวเองใหม่  ซึ่งเป็นการกล่าวเตือนว่าผมเหลืออดแล้ว  จักรชะงักไป
“ก็แค่อยากตามมา แล้วไอ้ฝรั่งนั่นมันเป็นใคร” จักรพูดอย่างไม่สนใจเลยว่าผมกำลังรู้สึกหงุดหงิด
“ผัวเก่าผมเอง อยากรู้ไปทำไมล่ะ..หึ” ผมแสยะหัวเราะ  อีกฝ่ายหน้าเหวอไปเล็กน้อย
“ฟ้าเปลี่ยนไปมากนะ” จักรพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ
“คุณยังเปลี่ยนได้ แล้วคุณคิดว่าผมจะเปลี่ยนไม่ได้รึไง” ผมพูด  เมื่อได้ยินคำพูดแบบนั้นของจักรทำให้ผมแทบอยากจะหัวเราะออกมาเสียดังๆ
“ตอนนี้ผมก็เปลี่ยนไปแล้วเหมือนกัน” จักรว่าพร้อมกับสีหน้าที่จริงจัง
“นั่นมันก็เรื่องของคุณ” ผมย้อนในทันที
“ฟ้า..เรา”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกจักร ฟ้าพูดเป็นครั้งที่ร้อยแล้ว” ผมตัดบท  ย้ำพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ฟ้าคนนะไม่ใช่ควาย..อีกอย่างฟ้าไม่ชอบเจ็บซ้ำๆน่ะ จักรอย่านึกว่าจักรเลือกได้คนเดียวสิ ฟ้าเองก็เลือกได้เหมือนกันนะ” ผมยิ้มให้อีกฝ่ายน้อยๆ  จักรยืนเงียบเอาแต่จ้องหน้าผมเขม็ง  ผมว่าเขาคงจะรับไม่ได้ที่ผมเป็นแบบนี้  ผมไม่ได้อ่อนโยนต่อเขาเหมือนเคยได้อีกแล้ว
“ผมขอโทษ ฟ้า..นั่นมันอดีต ผมแค่อยากเริ่มต้นใหม่ กับคุณ..อีกครั้ง”
“หึ..ตลกน่ะจักร” ผมหัวเราะและหันกลับไปจ้องหน้าจักรตรงๆ
“คุณควรเริ่มต้นใหม่กับใครก็ได้ที่ไม่ใช่ผม”
“ฟ้าครับ..” จักรย้ำเสียงอ่อน
“จักรอย่านึกว่าตัวเองดีเด่ซะเต็มประดาจนสามารถทำให้คนรักเก่าหันกลับไปมองได้สิ มันไม่เป็นสุภาพบุรุษเลยรู้ไหมครับ” ผมเหล่ตามองกลับอย่างดูถูก
“ผมไม่ได้คิดอย่าง..”
“จักรรู้ไหมว่าฝรั่งคนเมื่อกี้เป็นใคร” ผมพูดแทรกขึ้น
“นั่นน่ะ..อดีตกัปตันสายการบินของอิตาลีเชียวนะ แถมตอนนี้ยังเป็นถึงหนึ่งในผู้บริหารของสายการบินที่อิตาลีอีกด้วย แล้วอนาคตน่ะ..ตำแหน่งCEOของบริษัทรถEmpireก็พ่วงรออยู่ เท่านี้น่ะ..ไม่นับคนอื่น แต่แค่คนนี้คนเดียว จักรนึกว่าจักรสู้ไหวรึเปล่าล่ะ ถ้าคิดว่าไหว..ก็ลองดูนะ” ผมแสยะยิ้มให้  ผมปฏิเสธไม่ได้ว่าคำพูดเมื่อกี้ทั้งหมดผมพูดอย่างประชดประชันและแฝงไปด้วยความแค้นเก่าที่มีลึกๆ
ผมเดินออกมาจากตรงนั้นและไม่หวนกลับไปมองอีกครั้ง  ถ้าเทียบให้ต้องสงสารระหว่างทิกเกอร์กับจักรแล้วผมตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าผมสงสารทิกเกอร์มากกว่าเสียอีก  แต่ในตอนนี้ผมไม่สามารถทำได้หรอกที่จะเลือกเดินไปกับใครสักคนหนึ่ง  ผมอยากขอเวลาพิสูจน์  พิสูจน์คู่ครองและพิสูจน์หัวใจของผมเองด้วย  หัวใจของผมที่มันไม่สามารถรับกับความเจ็บปวดได้บ่อยครั้ง  ผมไม่อยากให้มันเจ็บปวดซ้ำอีก  ผมสงสารตัวเองน่ะครับ  หัวใจของคนเราก็คล้ายกับต้นไม้  ที่ไม่ว่าต้นไม้นั้นจะใหญ่โตขนาดไหน  แต่ถ้าโดนขวานฟันเข้าบ่อยครั้งสุดท้ายมันก็จะหักและโค่นล้มลง..
เมื่อเดือนสองเดือนก่อนหน้านี้  หลังจากที่ทิกเกอร์มาโผล่ที่ร้านของผมโดยที่ผมไม่ทันได้ตั้งตัว  ดูเหมือนสถานการณ์จะไม่ได้เกิดขึ้นเพียงเพราะความบังเอิญ  ผมรู้ในทันทีว่าจะต้องมีใครเป็นเบื้องหลังในเรื่องนี้อย่างแน่นอน
“บอกมา ติดต่อกับทิกเกอร์มานานเท่าไหร่แล้ว” ผมมองหน้าทั้งสองคน  เซ็นและคิวที่นั่งอยู่ตรงหน้าผม  คนที่อยู่ที่ประเทศไทยและสนิทกับทิกเกอร์มากที่สุดคงไม่พ้นสองหน่อนี่อย่างแน่นอน
“เฮ้อ..เรียกให้เข้ามาคุยเรื่องส่วนตัวเนี้ยนะ คุณนี่มันไม่เป็นมืออาชีพเอาซะเลย” คิวเบนหน้าหนีไปอีกทาง  คำพูดต่อว่าเหมือนผมผิดอย่างนั้น
“คิว..บอกอามานะ” ผมขึ้นเสียงนิดหน่อย
“นานแล้ว” คิวตอบอย่างไม่เต็มใจนัก
“แล้วไง..” คิวหันกลับมาจ้องผมด้วยสีหน้ากวนกลับให้
“คุณรู้แล้วคุณได้อะไรล่ะ ตอนนี้ทิกเกอร์อยู่ตรงนี้แล้ว อยู่ที่นี่..ตรงหน้าคุณ แต่เรื่องมันคือหลังจากนี้ต่างหาก” คิวว่า  ผมอึ้งไปชั่วครู่  การที่ผมจะตอบอะไรไปสักอย่างผมจะต้องมีสติเพราะไอ้หลานคนนี้มันฉลาดเกินมนุษย์  เห็นมันเป็นคนเงียบและไม่ค่อยพูด  แต่อย่าให้มันเถียงขึ้นมาเชียวล่ะ  ตลอดมาผมเถียงมันชนะนับครั้งได้..
“อย่ามารู้ดีกว่าอาหน่อยเลย นี่มันเรื่องของอา แล้วคิวมายุ่งอะไร..อายังไม่ยุ่งเรื่องของคิวเลยนะ” ผมย้อน
“หึ..” เซ็นหัวเราะเพราะคิวเงียบไป
“ผมก็ไม่ได้อยากยุ่งนักหรอก ถ้าทิกเกอร์มันไม่อ้อนวอนขอร้องเป็นเดือนเป็นปีจนน่ารำคาญน่ะ” คิวตอบกลับ
“คุณอยากรู้อะไรก็ไปถามอาปูนเอาเองแล้วกัน นอกเหนือจากนี้ผมก็ไม่รู้อะไรมากหรอก..ปัญญาอ่อนรึเปล่าเนี่ย เรื่องของตัวเองแท้ๆ ไม่รู้จักแยกแยะเวลางานกับเรื่องส่วนตัว” คิวลุกขึ้นยืนพร้อมกับจ้องผมอย่างไม่พอใจก่อนจะเดินออกไปทั้งอย่างนั้น  บางทีผมควรชะล่าใจไม่ให้พี่ตันส่งหลานผมไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่ไฮสูคล  ไม่สิ..คิวไม่ควรเรียนโรงเรียนนานาชาติตั้งแต่เริ่มแรกเลยต่างหากล่ะ ปากของคิวบางครั้งพูดตรงขนาดที่ว่าชาวต่างชาติแท้ๆยังต้องยอมเลยล่ะครับ
“ไอ้..” ผมกัดฟัน  รู้สึกอยากจะกระโดดตบหัวหลานตัวเองสักฉากแต่ก็ทำไม่ลง  ก็ผมเลี้ยงอย่างทะนุถนอมของผมมาเป็นสิบปีนี่ครับ..เฮ้อ  เกลียดตัวเองจัง
“เซ็น” ผมเรียกไว้
“ค้าบ” เซ็นหยุดเดินทันทีและหันกลับมายิ้มให้ผม  ผมจ้องหน้าเซ็นเขม็ง
“โหย อา..” เซ็นทำตาปริบๆใส่
“ก็ทิกเกอร์ติดต่อกับพวกเราอยู่แล้ว..เค้าเป็นห่วงอามากเลยนะ ทิกเกอร์ก็อยาก เอ่อ..อยากคืนดีด้วย อาก็ฟังทิกเกอร์หน่อยเถอะ คุยกันดีๆก็ได้..ทิกเกอร์น่าสงสารออก อะไรที่เป็นอดีตก็ปล่อยให้มันเป็นอดีตไปเหอะนะครับ” เซ็นพูดบอกด้วยน้ำเสียงฟังดูเหนื่อยหน่าย 
“.......................” ผมยืนเงียบเพราะไม่รู้จะตอบกลับไปอย่างไร
“ทิกเกอร์น่ะ มาอยู่ไทยตั้งนานแล้วครับ..เกือบเจ็ดแปดเดือนได้แล้ว ตั้งแต่มาอยู่ไทยพวกเราก็ติดต่อกันมาตลอด ทิกเกอร์ห้ามไม่ให้เซ็นกับคิวบอกใครว่าเค้ามาอยู่ไทยเพราะเค้าไม่อยากให้อารู้เรื่องนี้ ทิกเกอร์น่ะพยายามเรียนภาษาไทย พยายามเรียนรู้วิถีชีวิตแบบไทย..และถามข่าวคราวของอาตลอด อาน่ะ..คิดว่ายังไงล่ะครับ” เซ็นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง  พอเซ็นพูดจบดูเหมือนเขาจะรู้ว่าคงจะไม่ได้คำตอบจากผม  เซ็นเดินออกจากห้องไปในทันที  ผมได้แต่ยืนอึ้งเพียงคนเดียว  ผมพยายามตั้งสติกับสิ่งที่เซ็นพูดว่าทั้งหมดทั้งมวลเมื่อกี้นั้นเป็นความจริง 
“บ้าจริง” ผมทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ใกล้ตัว  มือกุมหัวตัวเองอย่างเหนื่อยและคิดหาทางออกให้ตัวเอง 
“ไอ้ฝรั่งบ้านั่น หึ..” ผมอดหัวเราะไม่ได้ 
ในวันที่ผมได้เจอทิกเกอร์ครั้งแรกหลังจากที่ไม่ได้พบหน้ามาหลายปี  ถึงแม้ผมจะไม่ได้ยินทิกเกอร์พูดภาษาไทยเยอะเท่าไหร่แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมทิกเกอร์ถึงพูดได้ชัดมากขนาดนั้น  มันคงเป็นช่วงเวลาที่เกิดขึ้นเร็วจนผมลืมสังเกตไป  คำอธิบายของเซ็นในวันนั้นก็ด้วย  มันบอกได้ว่าทำไมทิกเกอร์ถึงพูดไทยได้คล่องแคล่วแบบนี้  ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าผมจะรู้สึกดีใจหรือเสียใจดีที่ทราบเหตุผลทั้งหมดนั่น  รวมมาถึงตอนนี้ก็ด้วยเช่นกัน  ถึงแม้เวลาจะผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว  แต่ผมก็ยังไม่ยอมที่จะจับเข่าคุยกับใครอย่างจริงๆจังๆสักครั้ง  เราต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่หนักก็คืองานของตนทำให้เวลาที่ไม่ตรงกันช่วยทำให้ผมได้อยู่ตัวคนเดียวบ้าง  บางทีมันก็ดี  แต่บางครั้งมันก็ฟุ้งซ่านเกินไป..

.................>>>><<<<................

[rujaya]

หนักใจแทนฟ้าจริงๆ แฟนเก่ากลับมาพร้อมๆกัน กิ๊กก็มี เยอะอะ 5555555

[Bong]

พี่ฟ้าคงคิดหนักแล้วแหละงานนี้..สู้ๆ

[Tiamo_jamsai]

    





เชียร์ทิกเกอร์.  ชอบคนต่างชาติทิกเกอร์สู้ๆ

[andaseen]

เชียร์ทิกเกอร์อ่ะ

[-~iK@iZ_KunG~-]

เอาใจช่วยพี่ฟ้า ^^

[BeeRY]

มันเป็นช่วงจังหวะชีวิตของฟ้าจริงๆเลย ทั้งน่าอิจฉาและน่าเห็นใจ
ถ้าพวกเขารอได้ก็ค่อยๆคิดนะคะ เพราะเค้าเองก็ไม่อยากให้ฟ้าเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว
ฟ้าน่าสงสารออก ทั้งเรื่องครอบครัวทั้งเรื่องความรัก เจอมรสุมมามากมาย
เป็นกำลังใจให้ฟ้านะ จุ๊บๆ

[ormn]

:เฮ้อ:หนักใจแทนคุนอาจังอะ

[iforgive]

ทิกเกอร์ทำอะไรที่ฟ้ายอมรับไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ  สงสารจัง
ส่วนจักรพอเดาได้แหละ  เชียร์ทิกเกอร์

[โน๊อา]

จะเอาทิกเกอร์ให้พี่ฟ้าาาาาา จะให้พี่ฟ้ามีสามีเป็นฝรั่ง จะเอา จะเอา เบบี้ห้ามแย่งด้วย

[roseen]

 :กอด1:รอลุ้นๆ

[slurpee04]

เชียร์ทิกเกอร์   

[kunkai]

 เชียร์ทิกเกอร์

[Ball]

ทิกเกอร์ ทิกเกอร์ ทิกเกอร์
เราเชียร์ทิกเกอร์สุดใจ

ปล.รู้สึกเหมือนสั้น หรือเรารู้สึกไปเอง?

[Elleelle1234]

เชียรทิกเกอร์

เป็นกำลังใจให้พี่ฟ้า 

[Bowbonk]

ฟ้าสู้ๆๆน้าาาา


 

[nutsumi]

อยากให้ฟ้าคู่ทิกเกอร์อ่ะ

[a_tapha]

เชียร์ทิกเกอร์ด้วยคน 

[iDistort]

 

[Ok_fine]

อุบ๊ะ ! พี่ฟ้าแอบเยอะ -0- อิอิ เยอะจริงทั้งกิ๊กทั้งแฟนเก่า 

   มารอ มารอ มารอ ตอนต่อไปนะ 

[faratellll]

เสียใจด้วย จักร เธอ คือ จุดอ่อน ไปชิ้วววว
เค้าจอง อาฟ้าให้ทิกเกอร์แล้วยะ

P.S. ชอบอาฟ้าแทนตัวเองว่าฟ้าจัง มันอบอุ๊น อบอุ่น ><"

[skynotebook]

ว้าว อาฟ้าของเรากำลังมีเรื่องยุ่งยากนี้เอง
ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นตอนที่อาฟ้าคบจักร และตอนที่คบกะทิกเกอร์น่า อยากรู้จัง
แต่ถ้าเป็นแบบนี้เหมือนอาฟ้ายังรักทิกเกอร่์เลยเนอะ

[jimmyFG]

อ่านจบแล้วนึกถึงเพลงนี้
อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คน โว่ว
แต่แอบเชียร์ทิกเกอร์นะ
เพราะคิดว่าคู่กันตั้งแต่ภาคเค้ก
รอตอนต่อไปครับ

[bon]

ฟ้าเสน่ห์แรงอะ รอลุ้นจะจัดการกับอดีต รึอาจจะเป็นอนาคตต่อกับทั้งสองอย่างไร

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ลุ้นตอนต่อไปครับ

[ToeyTato]

น้องแฮมสิ กร๊ากกกกกก ฟ้าก็ใช่สติคิดแล้วก็เลือกเอาว่าคนไหนที่คิดว่าควร

ชอบความตรงของคิวจัง คนอ่านยังสะอึกแทนเลย 55555