หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[mundoo]

พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่คิวเรียกอาตัวเองว่า "อาหื่น" 55555

แต่วิธีการจีบทิกเกอร์ของพี่ฟ้าน่ารักมากอ่ะ
ที่เลิกกันเพราะทิกเกอร์แต่งงาน
แล้วทำไมทิกเกอร์ถึงต้องแต่งงาน
แล้วทิ่งให้พี่ฟ้าเสียใจแบบนี้!!!

อ๊ากกก.......อยากอ่านตอนต่อไปแล๊ว

[white choc~]

มันเกิดการผิดพลาดตรงไหน ถึงทำให้ทิกเกอร์ไปมีเมียมีลูกได้??
ต้องรอติดตามตอนต่อไปใช่ม่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

[StillLoveThem]

..คุณอาฟ้า เป็นคนปากกับใจตรงกันเป๊ะ ชอบก็จีบบบบบ
..คงต้องรออ่านต่อว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงได้ห่างกัน..และทิกเกอร์ก็เอาใจของอาฟ้าไปด้วย
..หนูคิวปิด นี่...กวนนนนนน ตั้งแต่เยาว์วัย เชียวนะ

[Chomin]

เรื่องระหว่างทิกเกอร์ และ ฟ้า มันพลาดไปตรงไหนเนี่ย เลิกกันไปเพราะทิกเกอร์ต้องแต่งงานสินะ ว่าแต่ดูท่าทางทิกเกอร์ก็น่าจะชอบฟ้าเหมือนกัน แล้วทำไมถึงได้ไปแต่งงาน มีลูกได้ละ ? คงต้องรอเรื่องราวมันค่อยๆเผยออกมากันต่อไปสินะ ตอนนั้นฟ้าน่ารักมากเลยอ่ะ ชอบก็จีบเลย แถมยังดูยั่วนิดๆ พอมีเสน่ห์ด้วย ดูจากการบรรยายบุคลิกท่าทางของทิกเกอร์แล้ว คงจะหล่อมากแน่ๆ อ๊ากกก หลานคิวนี่กวนยังไงก็กวนอย่างงั้นเลยนะ =[]= ตั้งแต่เด็กยันโต ฮ่าๆ

ฟ้ายังไงตอนนี้ทิกเกอร์ก็เป็นโสดแล้ว น่าจะลองปรับความเข้าใจกันนะ ลองคุยกันดู ที่ผ่านมาไม่มีใครไม่เสียใจเลยไม่ใช่เหรอ ในเมื่อมีโอกาสแล้วก็น่าจะลองเริ่มใหม่อีกครั้งนะ คิดให้ดีนะฟ้า เอาตามที่เรารู้สึกจริงๆ อย่าให้ความเจ็บปวดครั้งก่อนๆ มาบดบังไปซะหมด ว่าแต่ที่ทิกเกอร์มาเรียนภาษาไทย จะเป็นเพราะคำพูดที่ฟ้าเคยบอกไว้หรือเปล่า ว่าคนต่างชาติพูดไทยแล้วดูมีเสน่ห์

[KaniSui]

ตอนสุดท้ายน่ะ ถ้าทิกเกอร์ตอบว่าชอบคิว นี่คงฮาตกเก้าอี้ โอ๊ยยยย นึกสภาพไม่ออก ="=
แต่คิวนี่ไม่ไหวว่ะ จะหน้าตายไปไหน คนบ้าอะไร แอร๊ยยยยยยยย
(พูดถึงปรายแบบแอบเจ็บปวดแปลกๆ เป็นไรไม่รู้ T^T)

อาฟ้านี่ รันทดแม้กระทั่งเรื่องความรักเลยเนอะ
โถโถโถ ทิกเกอร์มีเมียมีลูก ไปทำอิท่าไหนอยากรู้จริงๆ งื้อออออออ
แต่ตอนหยอดกันนี่มีความสุขดีเป็นบ้าาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ชอบอาปูนอ่า เค้าก็อยากพูดจาแบบนี้กับผู้ชายบ้าง (ห้ะ)

ปล.คนรักมีเมียมีลูก เขียนจากชีวิตจริงของเธอป่ะที่รัก กร๊าก (กระทบตัวเองดังฉึก.. T^T)

[Bowbonk]

 

[faratellll]

ป๊าดดดดดดดด! อาฟ้าออกตัวแร้งงงง 

P.S. อดีต ทิกเกอร์เนี่ยมัน ยังไง ยังไง แอบไปทำใครท้อง   

[Yamame]

ทิกเกอร์น่ารักชะมัดเลยอะ
น่ารักทั้งคู่เลยอะ
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
ไม่ไหว ๆ น่ารักเกิ๊นนนนนนนนนนนนน ^^
 
 

[● MaYa~Boy ●]

สนุกอ่ะ

[amito]

ฟ้าจีบทิกเกอร์ก่อนเหรอเนี่ย ท่าทางจะถูกใจมากๆเลยด้วย เจอครั้งแรกก้อเปิดทางให้เค้าซ้า ไม่คิดว่าฟ้าจะเป็นแบบนี้นะเนี่ย

[pattybluet]

ตามมาอ่านรวบหลายตอน ชอบเป็นพิเศษตอนที่เปิดพินัยกรรม น้ำตาคลอเลยค่ะ 
ส่วนเรื่องของพี่ฟ้ากับทิกเกอร์ อืมมม ท่าทางจะดาร์กเบาๆเหมือนกันนะเนี่ย
บวกจ้าาา

[minenat]

ไม่ได้เข้ามาหลายวันพอเปิดมาดู ได้อ่าน 4ตอนรวดเลยยย

[skysky]

พี่ฟ้าเราก็ใช่ย่อย
บรรยายทิกเกอร์ได้แบบสุดยอดมากกก เทพบุตรชัดๆ ดูอ่อนโยน ชอบอมยิ้มหัวเราะ น่าร้ากกกกก 
พี่ฟ้าถึงหลงขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
คิวก็กวนนนนน มาแต่ไหนแต่ไร เป็นตัวของตัวเองจริงๆ 55
แอบคิดถึงเค้ก 
ขอบคุณเบบี้มากค่ะ รออ่านตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้เสมอ 

[SuSaya]

ฟ้าน่ารักมากๆอ่ะ

[เบบี้]

~5~

ณ บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
เมื่อคืนผมไม่ได้กลับบ้านอย่างที่คิวว่าเอาไว้  ว่าถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ควรจะรับปากหลานไปอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า  ดูเหมือนการที่ผมได้เจอทิกเกอร์และจักรอย่างกะทันหันนั้นทำให้หัวใจผมว้าวุ่นไปหมด  ผมนัดเอเจและกิ๊บออกไปเที่ยวด้วยกัน  ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทของผม  กิ๊บเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยที่ผมเรียนปริญญาตรีที่ประเทศไทย  กิ๊บ  ปูนและผมเป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน  เราคบกันมาจนถึงปัจจุบัน  ส่วนเอเจเป็นหนุ่มลูกครึ่งที่ผมได้รู้จักสมัยที่ผมลงเรียนหลักสูตรการทำอาหารอิตาเลี่ยนตอนที่ผมอยู่ที่ประเทศอิตาลี  ตอนนี้เอเจทำงานเป็นเชฟประจำอยู่ที่โรงแรมSBT ที่พี่ตันเป็นเจ้าของ  นิสัยของเอเจจะค่อนข้างแตกต่างจากพวกเราสุดขั้ว  ถึงแม้จะเป็นคนชอบเที่ยวแต่เอเจก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ค่อนข้างหยิ่ง  ไม่ยอมเปิดรับใครให้เข้ามาเป็นเพื่อนสนิทได้อย่างง่ายๆ  และด้วยความที่ไม่ค่อยพูดจึงทำให้มีเพื่อนสนิทไม่มากอย่างผม
เมื่อคืนผมได้คู่นอนใหม่  ผมไม่ทราบว่าเขาคนนั้นเป็นใคร  ทราบเพียงชื่อและคิดว่าน่าจะอายุมากกว่าผม  เรานอนด้วยกันหลังจากนั้นผมก็กลับไปนอนที่คอนโดของเอเจเพราะต้องการดื่มเหล้าต่อ  ตื่นมาตอนรุ่งเช้าจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนี้ได้นัดมิซาร์ให้มาหาผมที่บ้าน  ผมจึงรีบกุลีกุจอกลับมาที่บ้านทันทีด้วยสภาพที่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย
“อ่าว..ประสิทธิ์” ผมชะงักเมื่อเห็นประสิทธิ์อยู่ในห้องหนังสือด้วย  คิวนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือโต๊ะประจำ
“สวัสดีครับคุณฟ้า” ประสิทธิ์หันมายกมือไหว้  ผมยกมือรับไหว้ตอบ  คิวหันกลับมาจ้องหน้าผมเขม็ง
“หึ..” คิวแสยะหัวเราะด้วยสีหน้าดูถูกผม  และกวาดตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหมือนอ่านผมออกทุกอย่าง  ผมก้มลงมองดูตัวเอง
“คุณฟ้าเพิ่งกลับบ้านเหรอครับ” ประสิทธิ์ถามด้วยท่าทีเกรงเล็กน้อย
“อ่ะ คือ..ใช่ พอดี เมื่อคืนปาร์ตี้หนักไปหน่อยน่ะ” ผมตอบและยิ้มให้  รู้สึกเขินขึ้นมาที่ต้องโกหกออกไปอย่างนั้น
“แล้วประสิทธิ์มาที่นี่มีธุระอะไรกับฉันรึเปล่า” ผมถาม  ประสิทธิ์เป็นทนายความและเลขาประจำตระกูลของเรา  และนานแล้วที่ประสิทธ์ไม่ได้มาที่นี่เลย
“มีธุระกับผมน่ะ” คิวพูดขึ้น  ผมหันกลับไปมองหน้าคิวอย่างสงสัย
“ธุระอะไร” ผมขมวดคิ้ว  ประสิทธิ์ได้แต่อมยิ้ม  ผงกหัวและไม่ตอบคำถามผมด้วยเกรงใจคิว
“ผมหมดธุระแล้ว ขอตัวดีกว่านะครับ” ประสิทธิ์บอก  ผมยืนจ้องทั้งสองคน  เขามีความลับอะไรที่ผมไม่ทราบกัน
“นี่ครับคุณคิว เอกสารทุกอย่าง” ประสิทธิ์ยื่นเอกสารให้คิว  ผมรีบเข้าไปคว้าซองสีน้ำตาลออกมาจากมือของประสิทธิ์ในทันที  ประสิทธิ์หน้าเหวอ
“นี่อา” คิวว่า  คิ้วผูกโบและลุกขึ้นยืนจะมาแย่งซองจากมือผมไป 
“แบร..” ผมแลบลิ้นให้หลานตัวดีและเดินหนีออกมาอย่างเว้นระยะห่าง  พร้อมกับเปิดซองดู  ผมหยิบกระดาษที่อยู่ด้านในออกมาด้วยความตื่นเต้น
“เฮ้อ..จิ้” คิวถอนหายใจและหยุดยืนอย่างไม่คิดจะมาแย่งซองกลับไป  ท่าทีของคิวนั้นเหมือนหน่ายต่อผม  คิวยืนเท้าเอวมองและปล่อยให้ผมหยิบเอกสารออกมาโดยเจ้าตัวไม่ค้านใดๆอีก
“โฉนดบ้าน” ผมอ่าน 
“ผมขอตัวนะครับ สวัสดีครับคุณคิว..สวัสดีครับคุณฟ้า” ประสิทธิ์พูดขึ้นอย่างรู้สถานการณ์ต่อจากนี้  ผมผงกหัวให้ประมาณว่า “เชิญเถอะ” เพราะตอนนี้สิ่งที่ผมสนใจไม่ใช่ประสิทธิ์มาทำธุระอะไร  ตอนนี้ผมสนใจเพียงโฉนดบ้านใบนี้  ประสิทธิ์เดินออกจากห้องไป
“นี่มันบ้านที่หัวหินนิ ตกลง..ซื้อไว้เหรอ” ผมเงยหน้าขึ้นถามคิว  เพราะเห็นแล้วว่าบ้านเปลี่ยนจากชื่อของฟ้าครามเป็นชื่อของคิวเรียบร้อยแล้ว  ใจของผมเต้นตึกตักอย่างห้ามไม่อยู่
“อืม” คิวพยักหน้าเหมือนให้พ้นๆไปเสียที  ผมสอดกระดาษกลับเข้าที่เดิมก่อนที่จะยื่นซองกลับให้คิวอย่างง่ายดาย
“ทำไมถึงอยากได้บ้านหลังนี้นักล่ะ” ผมถาม  พยายามทำตัวให้เป็นปกติ  คิวนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเดิม


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ขอโทษค่ะคุณฟ้า” ป้านิดเดินเข้ามา
“ครับ”
“จะให้ป้าเตรียมน้ำอุ่น กับเสื้อผ้าไว้ให้เลยไหมคะ” ป้านิดถาม
“ครับ..” ผมพยักหน้าตอบ
“บัตเตอร์กับเชอร์เบ็ตตื่นรึยังครับ” คิวถาม
“ตื่นเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ” ป้านิดยิ้มตอบ
“งั้นป้าก็ตั้งโต๊ะได้เลยครับ ฝากน้องด้วย..เอ่อ ฝากบอกให้น้าเพียงเช็ดอุปกรณ์ในครัวให้คิวด้วยนะครับ” คิวสั่ง
“ได้ค่ะ” ป้านิดก้มหัวให้อีกครั้งก่อนจะเดินออกไป  ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับคิว
“ตอบมาสิ” ผมถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังเพราะผมอยากรู้จากใจจริง  ความจริงแล้ว  คิวไม่จำเป็นต้องซื้อบ้านหลังนี้ไว้ก็ได้  ที่จริงคิวมีกำลังมากพอแล้วที่จะซื้อบ้านหรือสร้างบ้านใหม่ที่หัวหินได้ด้วยตนเอง  ผมกลัวใจของหลานของผมขึ้นมา  การที่คิวทำอะไรโดยไม่ปรึกษาผมแบบนี้กำลังทำให้ผมรู้สึก..กลัว
“ก็อยากซื้อ” คิวตอบส่งๆ  น้ำเสียงเรียบนิ่ง  เหมือนการทำแบบนี้ไม่ได้ใหญ่โตอะไร 
ผมนั่งเงียบ  นั่งจ้องหน้าคิวและไม่เอ่ยพูดอะไรอีก  ผมไม่กล้าเอ่ย  ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นได้อย่างเคยอีกแล้ว  เพราะคิวโตเกินกว่าที่ผมจะไปคัดค้านอะไรได้  โตพอที่เขาจะตัดสินใจทุกอย่างได้ด้วยตนเอง  และผมก็ควรจะนับถือการตัดสินใจของหลานผมในทุกๆอย่างที่เขาได้ตัดสินใจอีกด้วย  ผมในตอนนี้มีหน้าที่เพียงชี้แนะถูกผิดได้เท่านั้น  เท่านั้นเอง
“บ้านสวยดี อีกอย่าง..ปู่คงไม่อยากให้ไปตกอยู่ในมือคนอื่น” คิวพูดขึ้น  ผมพยักหน้า  อย่างที่คิวพูดนั้นก็ถูก  บ้านหลังนี้พ่อของผมสั่งทำขึ้นมาจากความตั้งใจของพ่อ  สมัยก่อนครอบครัวของพวกเราจะไปพักผ่อนกันที่นั่นบ่อยครั้ง  แต่หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นมากมาย  ทุกอย่างก็จืดจางลงไป  ถึงแม้ว่าที่บ้านหลังนั้นจะมีแม่บ้านและคนสวนคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง  แต่พวกเราก็ไม่ได้กลับไปอย่างพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกเลย  หรือพวกเขาอาจจะไปโดยที่ไม่มีผมและคิวรึก็ไม่ทราบ แต่ผมไม่คิดว่านี่จะเป็นเหตุผลทั้งหมดที่คิวจะซื้อบ้านหลังนั้นไว้ก็เท่านั้น
“อีกอย่าง ผมชอบห้องเปียโนที่นั่นน่ะ” คิวเสริม  คิวหันกลับมามองหน้าผมและเหมือนกับรู้ว่าผมไม่เชื่อในทั้งหมดที่คิวกำลังบอก 
“อืม” ผมพยักหน้าและยิ้มให้อย่างเฝื่อนๆ
“......................” คิวเงียบลงอีกครั้งและหันหน้าออกไปอีกด้าน  ตามองผ่านกระจกไปยังสวนทางด้านนอก  สายตาเหมือนกำลังกลั่นกรองคำพูดของตนเองให้เข้าที่เข้าทาง
“ตั้งใจว่าจะให้เค้กน่ะ” คิวพูดขึ้น  ผมตกใจในทันทีที่ได้ยินแบบนั้น  น่าแปลกที่ผมกลับรู้สึกโล่งใจขึ้นมาด้วยเช่นเดียวกัน
“งั้นเหรอ” ผมยิ้มกว้าง  ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน
“หึ ซื้อให้เค้กงั้นเหรอ..ป๋าเหมือนกันนะเนี้ย” ผมได้ทีจึงแซวออกไป  คิวหันมามองตาขวางใส่เหมือนกับพูดแทนว่า “ไม่บอกรึซะก็ดี” อย่างนั้น
“น้องรู้รึยังล่ะ” ผมถาม  คิวไม่ตอบอะไร  เอาแต่นั่งนิ่ง
“คงไม่รู้สินะ ถ้ารู้คงจะโวยวายน่าดู” ผมพูดปนหัวเราะเมื่อต้องนึกถึงท่าทีตกใจอย่างง่ายๆของเค้ก  คิวนั่งเงียบ  ตาจ้องมองไปที่ซองเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะ
“คิดดีแล้วใช่ไหม ถ้าบ้านจะกลายเป็นชื่อของเค้กน่ะ” ผมถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง  คิวเหลือบตาขึ้นมองหน้าผมในทันที  ที่ผมต้องถามอย่างนี้เพราะนี่คือบ้านหลังหนึ่งที่มีความหมายสำหรับพวกเราด้วยเหมือนกัน  ถึงแม้มันค่อนข้างจะอยู่ห่างไกลและมีคุณค่าที่ค่อนข้างไกลตัว  แต่บ้านหลังนั้นพ่อผมสร้างมันขึ้นมาด้วยความตั้งใจ  บ้านหลังนั้นน่าจะประมาณสิบกว่าปีได้แล้วแต่ยังเป็นบ้านที่สวยและดูดีทันสมัยอยู่ตลอดเวลา  เพราะพ่อจะสั่งให้ครีเอทีฟจัดการปรับปรุงบ้านในทุกๆสองปี  ถ้าคิวจะยกบ้านหลังนั้นให้กับเค้ก  นั่นหมายถึงว่าคิวจะต้องยอมรับต่อผลที่จะตามมาด้วย  ถ้าทั้งคนที่บ้านใหญ่ทราบเรื่องขึ้นมา  รวมไปถึงคนรับใช้ที่ดูแลอยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วย  ว่าพวกเขาจะเปิดรับเค้กได้มากน้อยแค่ไหนเช่นเดียวกัน
“นั่นสิ..แค่คิดก็ปวดแล้ว” คิวตอบด้วยหน้าตาเซ็งในอารมณ์ขึ้นมา  ผมหัวเราะเพราะรู้ว่าที่คิวตอบแบบนั้นนั่นหมายความว่าอย่างไร
“แต่ก็นะ ถึงเวลานั้น ผมคงไม่ได้ให้ฟรีๆหรอก..ผมก็ไม่ใช่คนใจดีอะไรขนาดนั้น” คิวเบะปาก  หน้าตาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“หึ..” ผมแสยะหัวเราะ
“งั้นจะให้เค้กตอบแทนด้วยอะไรดีล่ะ เอ้..อะไรดีน้า” ผมเท้าแขนลงบนโต๊ะและหยอกล้อหลานตัวเองด้วยสายตาและน้ำเสียง  คิวยังคงหน้านิ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สา
“สมองของคุณเนี่ย คิดได้แต่เรื่องที่หายไปทำอย่างทุกคืนสินะ” คิวว่าให้  ผมหุบปากเข้าหากันในทันทีเมื่อโดนหลานว่าเข้าตรงจุดอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ชิ..” ผมเบะปากและก็ต้องยอมแพ้ไม่ต่อปากต่อคำอีก
“แต่เดี๋ยวก่อน ตกลง..ฟ้าครามขายให้เท่าไหร่” ผมนั่งตัวตรงอย่างอยากรู้   อยู่ๆใบหน้าของคิวก็มีรอยยิ้มผุดออกมาน้อยๆ  เหมือนกับกำลังเจอเรื่องที่ตนเองชอบใจแล้วอย่างนั้น
“นี่อย่าบอกนะ ว่าฟ้าครามไม่เอาเงินน่ะ!” ผมขึ้นเสียงอย่างไม่ยอม
“ซะเมื่อไหร่ล่ะ นี่ผมต้องเสียเงินไปตั้งสิบสองล้านนะกว่าจะได้โฉนดนี่มาน่ะ” คิวย้อนตอบพร้อมกับลุกขึ้นยืนและหยิบซองเอกสารไปถือไว้
“สิบสองล้าน!” ผมขึ้นเสียงด้วยความตกใจ 
“สิบสองล้านบ้าอะไรล่ะ บ้านหลังนั้นต้นทุนที่สร้างก็ไม่ต่ำกว่าสิบห้าล้านแล้วนะไอ้บ้าคิว! นี่มันก็..สิบกว่าปีมาแล้วด้วย” ผมแทบจะร้องเสียงหลง  ด้วยรู้สึกโมโหทั้งคิวและฟ้าครามขึ้นมา  คิวยิ้มเยาะอย่างพอใจกับท่าทีของผมก็ไม่ปาน  แน่นอนว่าผมหมันไส้หลานของผมเอามากๆ  บ้านหลังนั้นมีรูปทรงที่เก่าแก่และสร้างแบบร่วมสมัย  ถ้าจะต้องให้ตีราคาบ้านหลังนั้นในตอนนี้  อย่างน้อยก็คงต้องไม่ต่ำกว่ายี่สิบล้าน  ตอนนี้ผมอยากจะบีบคอหลานผมให้หายหงุดหงิดเสียเหลือเกิน  ดูมันทำสิครับ..ฮื้ม !
“ช่วยไม่ได้ ฟ้าครามให้ราคานี้เอง..นี่ผมไม่ต่อให้ก็บุญแล้วนะ” คิวพูดแกมหัวเราะ  ถ้าใครมาเห็นสีหน้าของมันในตอนนี้  คงจะอดหมันไส้อย่างผมไม่ได้
“ไอ้หน้าเลือด กับน้องตัวเองก็ไม่เว้น” ผมว่า
“คุณรู้ไหมว่าผมต้องเสียค่าโอน ค่าอากร ค่าภาษีไปเท่าไหร่..อย่าบ่นไปหน่อยเลยน่า” คิวพูดปัดอย่างขอไปที
“อีกอย่างนะ ธุรกิจไม่มีคำว่าพี่น้อง..ครอบครัว หรือเพื่อนหรอก ไม่อย่างนั้นมันจะรุ่งได้ยังไงล่ะ คุณว่าไหม” คิวเบะปากและพยักพเยิดหน้า  ผมอ้าปากค้างให้กับใบหน้านั่นอย่างเหลือเชื่อ
“แต่นี่ไม่ใช่ธุรกิจ นี่มันบ้านของน้องสาวแกนะไอ้คิว..ไอ้เวร” ผมว่าไม่หยุด  พยายามนึกคำพูดออกมาให้เจ็บแสบ  แต่เปล่า..ดูเหมือนมันจะไร้ประโยชน์
“การแลกเปลี่ยนด้วยเงิน สำหรับผมมันคือธุรกิจน่ะ..โทษทีนะ หึ” คิวยักคิ้วและทำท่าจะเดินหนีไป
“แต่ฟ้าครามขายบ้านด้วยราคานี้ก็เพราะเห็นว่าแกเป็นพี่ชายไม่ใช่รึไงเล่า!” ผมเถียงอย่างไม่ยอม
“หึ..นั่นดิ คุณก็ไปสอนฟ้าครามสิ ไม่ใช่มาสอนผม..ถ้าฟ้าครามยังเป็นอยู่อย่างนี้ ผมคิดว่า ฟ้าครามคงจะบริหารบริษัท King Jewel ไม่ได้ดีสักเท่าไหร่นะ คุณว่าไหมล่ะ..เตือนฟ้าครามหน่อยก็ดีนะครับคุณอา” คิวหันมายิ้มให้อย่างพอใจที่ย้อนผมได้อย่างคล่องปาก
“อ๋อ อีกอย่างน่ะนะ..คุณคงลืมอะไรไปรึเปล่า” คิวหันมาเหมือนนึกอะไรขึ้นได้  ผมชะงักอย่างตกใจว่ามันจะพูดอะไรออกมาอีก
“ไอ้คำพูดที่ผมพูดเมื่อกี้น่ะ ใครเป็นคนสอนผมกันนะ” คิวแสยะยิ้มอย่างพอใจ  นิ้วชี้เข้าที่หัวของตัวเองสองสามทีด้วยท่าทางเหยียดหยามผมอย่างที่สุด
“ไอ้..อื้ม ไอ้เวร!” ผมกัดฟันด่า  คิวหัวเราะร่าเดินออกจากห้องไปทั้งอย่างนั้น  ทิ้งไว้เพียงผมที่ชักจะเริ่มเกลียดตัวเองที่ดันสอนหลานตัวเองได้ไม่ดีเท่าที่ควร  ที่จริงอาจจะเลี้ยงดูได้ดีแล้ว  แต่ไอ้นิสัยดื้อรั้น  เจ้าเล่ห์  กวนโอ๊ยจนเกินพอดีอย่างนี้น่ะ  ผมไม่ได้สอนเสียหน่อย..ผมแทบห้ามปรามทุกครั้งที่คิวเป็นเสียด้วยซ้ำ  ให้ตายเถอะ..มียาแก้โรคนี้บ้างไหมนะ
“คุณอากลับเช้าเหรอคะ” เมื่อผมเดินออกจากห้องหนังสือมาก็ต้องชะงัก  เหลือบมองไปที่เทวดาตัวน้อยของผมที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นบน
“เอ่อ ครับ..พอดี เมื่อคืนอาต้องไปดูแลเพื่อน เพื่อนอาไม่สบายน่ะ” ผมนั่งยองลงให้เสมอกับเชอร์เบ็ต
“ใครเหรอฮะ” บัตเตอร์ที่อยู่ข้างๆถามขึ้น
“คุณอาเอเจไงครับ” ผมยิ้มตอบ
“ไปครับบัตเตอร์ เชอร์เบ็ต..พี่เคยสั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามคุยกับคนแปลกหน้าน่ะ” คิวเดินมาพร้อมกับเรียกทั้งสองคนไป
“นี่..ไอ้คิว” ผมลุกขึ้นยืน  คิวยักคิ้วให้
“รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วไป เหม็นขี้ฟัน” ผมโดนมันว่าให้อีก
“รู้แล้ว เออ..แล้วเดี๋ยวมิซาร์จะมานะ ..รีบทานเข้าล่ะ” ผมสั่ง
“อื้อ” คิวพยักหน้า  ผมเดินขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำแต่งตัว  วันนี้ผมไม่มีงานอะไรมาก  สายๆจะเข้าไปดูความเรียบร้อยที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์  ช่วงบ่ายต้องเข้าไปดูห้องเสื้อCupid สาขาย่อย  หลังจากนั้นก็..ปาร์ตี้เหมือนเดิม
เมื่อผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จจึงรีบลงมาทานอาหารเช้า  คิว  บัตเตอร์และเชอร์เบ็ตยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารเหมือนต้องการรอทานเป็นเพื่อนผม  เราทานอาหารเช้าร่วมกันเสร็จเรียบร้อยก่อนที่คิวจะสั่งให้ลุงมีขับรถไปส่งบัตเตอร์และเชอร์เบ็ตที่โรงเรียน 
“สวัสดีค่ะคุณคิว” มิซาร์ยกมือไหว้
“สวัสดีครับ” คิวยิ้มตอบเล็กน้อย  คิวกับมิซาร์น่าจะอายุไล่เลี่ยกัน
“อ่าว..คุณเทียนมาด้วยเหรอครับเนี้ย เป็นเกียรติมากเลยครับ” ผมรีบเดินเข้าไปทักเมื่อเห็นว่ามิซาร์ไม่ได้มาเพียงคนเดียว  คุณเทียนเป็นผู้จัดการใหญ่ที่นำเข้า  ปกติเราจะเจอกันข้างนอกมากกว่าที่ผมจะเชิญเขามาที่บ้าน  เพราะผมไม่ค่อยชอบต้อนรับแขกประเภทนี้น่ะครับ
“พอดีนี่เป็นคอเล็กชั่นใหม่ล่าสุดน่ะครับ ผมก็เลยอยากมาดูด้วยตัวเอง” คุณเทียนพูด  บางทีผมรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับเขาเท่าไหร่  ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างที่เราดูไม่เข้ากันเอาเสียเลย  หน้าตาของเขาดูมีเล่ห์เหลี่ยมเกินไปจนน่าระแวง  หรืออาจจะเป็นเพราะสายตาของเขาก็เป็นได้  เขาเป็นเกย์ที่พยายามไม่ให้ตัวเองออกอาการมากจนเกินงาม  แต่ผมคิดว่านั่นแหละที่ไม่งามเสียมากกว่า  เขาดูไม่เป็นตัวของตัวเองจนขัดสายตาของผม  ผมคิดว่าเขาเองก็คงจะไม่ชอบใจผมด้วยเหมือนกัน..ถ้าผมจะไม่มองโลกในแง่ร้ายมากเกินไปหน่อยน่ะนะ
“ผมไม่ทำของของคุณเสียหายหรอกน่า” ผมแซว  คุณเทียนพลางหัวเราะ  คิวไม่พูดพร่ำทำเพลง  ตั้งหน้าตั้งตาดูของที่มิซาร์นำมาประเคนให้ถึงที่ในทันที  อีกทั้งยังไม่คิดจะไหว้หรือทักทายแขกอย่างคุณเทียนอีกด้วย
“เชิญนั่งก่อนครับ” ผมเชิญคุณเทียน  ในขณะเดียวกันป้านิดก็นำน้ำเปล่ามาเสิร์ฟ
“ชาหรือกาแฟไหมครับ หรือไวน์ดี” ผมยิ้ม
“หึ..ไวน์ผมคงจะขอผ่าน กาแฟแล้วกันครับ ไม่ใส่ครีม น้ำตาลสาม” คุณเทียนหัวเราะก่อนจะตอบ
“ครับ ไม่ครีม น้ำตาลสาม” ผมบอกป้านิดที่นั่งฟังอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ป้านิดพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกไป
“อะไรน่ะ” ผมพูดทัก  เป็นเชิงถามคิวที่กำลังชูกระเป๋าเป้สีคาราเมลอ่อนขึ้นดู  คิวหันกลับมามองหน้าผมและไม่ตอบอะไร
“ใบนี้น่ะมีสีส้ม สีดำ และสีที่คุณคิวถืออยู่นะครับ..ตัวนี้ผมนำมาเป็นตัวอย่าง ถ้าคุณคิวต้องการสีไหนก็สั่งผมได้ครับ”
“งั้นเหรอ..งั้นผมจะเอาสีนี้ เอาใบนี้ และจะเอาไปเดี๋ยวนี้..จะได้รึเปล่า” คิวพูดด้วยสีหน้าแกมบังคับ  ผมมองและกลับอดคิดไม่ได้ว่าคิวจะซื้อให้ใคร  เพราะกระเป๋าใบนี้นั้นไม่เหมาะกับคิวเอาเสียมากๆและที่จริงคิวไม่เคยใช้กระเป๋าสไตล์นี้ด้วยซ้ำ
“ลูกค้าในตระกูลสิทธิบดีทรัพย์ มีเหรอครับที่ทางเราจะปฏิเสธลง” คุณเทียนอมยิ้มและผายมือให้คิวเชิงหยอก
“ผมอยากได้นาฬิการุ่น Blade กับอีกตัวนึงสีแดง..ผมจำรุ่นไม่ได้ คุณช่วยเตรียมไว้ให้ผมด้วยได้ไหม” คิวเหลือบสายตาลงต่ำ  เป็นสายตาที่เย็นชาเกินกว่าที่ผมจะอธิบายได้  คืออันที่จริงแล้ว..คิวไม่ชอบขี้หน้าของคุณเทียนเป็นทุนเดิม
“ผมว่า รุ่นที่คุณสั่งมันไม่เข้ากับคุณเลยนะครับ” คุณเทียนอมยิ้ม  สีหน้าไม่แสดงความลำบากใจที่จะพูดแสดงความคิดเห็นออกไป  คิวคงไม่ได้ซื้อไปใส่เองแน่  เพราะนาฬิกายี่ห้อประจำของหลานผมมีแค่ ROLEX หรือ MONTBLANC เป็นส่วนมาก
“โทษที ผมคงจะไม่ใส่เอง” คิวมองเหล่
“โอเคครับ ผมจะเตรียมไว้ให้” คุณเทียนพยักหน้า
“งั้นผมจะให้มิซาร์ไปเอาที่บริษัทคุณก็แล้วกัน ส่วนเรื่องเงิน..กระเป๋าใบนี้ กับนาฬิกาอีกสองเรือนนั่น คุณก็รวมบัญชีของคุณอาผมไปเลยก็ได้นะครับ เค้าคงยินดีจ่าย” คิวยิ้ม  มันตั้งใจเรียกผมว่า “คุณอา” ต่อหน้าทุกคนเหมือนต้องการจะให้ผมรู้ตัวว่าอย่างไรก็แล้วแต่  ผม คือ..อาของมัน  และควรรับผิดชอบกับสิ่งที่มันต้องการด้วย
“เท่านี้ล่ะ ผมไปทำงานก่อนนะ” คิวหันมาบอกผม
“อ่าว เอาเท่านี้เหรอ” ผมถาม
“อืม..ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจ รุ่นนี้..ออกจะเห่ยเสียส่วนมากนะครับคุณเทียน” คิวพูดทิ้งท้ายพร้อมกับหยิบกระเป๋าที่ตนเองเลือกได้เดินออกไปหน้าตาเฉย
“......................” ตอนนี้ทุกคนเงียบ  บรรยากาศวังเวงสุดๆ  คนที่พ่นคำพูดหมาๆออกมาได้เดินออกจากห้องนี้ไปแล้ว  มันคงจะไม่ทราบเลยว่า  มันได้ทิ้งอากาศไม่บริสุทธิ์ไว้เบื้องหลังนี่  มิซาร์ยิ้มแหยมองหน้าผม
“เอ่อ ต้องขอโทษด้วยนะครับ คิวก็เป็นอย่างนั้นแหละ..ผมคงจะอมรมเค้าน้อยไปหน่อย” ผมยิ้มให้คุณเทียน
“อ่อ ไม่หรอกครับ..ไม่เป็นไร ที่จริง ผมควรจะชินกับปากของคุณคิวสักทีนะ ฮ่าๆๆๆ” คุณเทียนหัวเราะ
“นั่นสิ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะไปอย่างนั้นเพราะรู้สึกไม่ชอบใจกับคำพูดของคุณเทียนที่พูดอย่างประชดประชันด้วยเช่นเดียวกัน  ภาพที่ผมกำลังชกปากของเขาผุดขึ้นมาในหัวของผม  นั่นจึงทำให้ผมสามารถหัวเราะกลบเกลื่อนคำพูดเขาได้มากกว่าเดิม
ผมเลือกเสื้อผ้าที่ผมต้องการ  มีแบบไม่เยอะเท่าไหร่ที่ผมชอบจริงๆ  เสื้อผ้าและกระเป๋าสำหรับผมแล้ว  ถ้าผมไม่ชอบหรือหลงใหลมันอย่างแท้จริง  ผมจะไม่มีทางลองสวมมันเลย  สำหรับผม  ผมคิดว่า..ถ้าผมไม่หลงใหล  ถึงผมจะสวมใส่มันได้และออกมาดูดี  แต่สุดท้ายก็เท่านั้น  ไม่มีชีวิตชีวา..ไร้เสน่ห์  วันนี้แบบคงเห่ยไปหน่อยอย่างที่คิวว่าเอาไว้  นี่จึงเป็นเพียงไม่กี่ครั้งที่ผมได้เสื้อผ้าที่ชอบเพียงสองสามชุดเท่านั้น  ดีเหมือนกัน..ไม่เปลืองเงิน
หลังจากที่คุณเทียนออกจากบ้านผมไป  การส่งแขกเป็นไปด้วยดี  แม้จะต้องปั้นหน้าใส่กันนิดหน่อยก็ตาม  ผมคุยงานกับมิซาร์ต่ออยู่เกือบชั่วโมง
“คุณฟ้าคะ คือว่า..นี่มันค่อนข้างกะทันหัน แต่มิซาร์อยากจะบอกข่าวดีผสมร้ายนิดหน่อย” มิซาร์พูดขึ้นด้วยสีหน้าลำบากใจ
“อะไร” ผมอมยิ้ม  ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“แฟชั่นโชว์ปลายปีที่ทางห้องเสื้อของเราจะจัดน่ะค่ะ คือว่า มิซาร์ทราบมาว่า..แฟชั่นโชว์ที่ห้องเสื้อThe Walnut จะจัดขึ้นเวลาไล่เลี่ยกับเรา ดึงลูกค้ากลุ่มไฮโซโดยการให้ลูกท่านหลานเธอของคุณๆทั้งหลาย ขึ้นเดินแบบเองน่ะค่ะ” มิซาร์เบิกตาโพรงแต่กลับมีสีหน้าแขยงไปพร้อมกัน
“พวกที่หน้าตาคล้ายกับเด็กแรกเกินพวกนั้นน่ะนะ” ผมพูดอย่างไม่เชื่อหู
“ใช่ค่ะ แต่..ได้รับความสนใจมากทีเดียว ถ้าคุณฟ้าไม่เชื่อ คุณฟ้าลองโทรเช็คกับคุณรินดาได้เลยค่ะ” มิซาร์บอก
“งั้นสิ..มันแน่อยู่แล้ว คนพวกนี้น่ะ ทำยังไงก็ได้..ที่ต้องการให้ลูกของตัวเองดัง” ผมเบะปากอย่างไม่กระหยี่
“แล้วคุณฟ้าคิดว่ายังไงดีคะ ในความคิดของมิซาร์คือ..มิซาร์อยากให้คุณคิวขึ้นเดินแบบ เอ่อ..คุณเซ็นด้วยก็จะดีมาก” มิซาร์พูดเสียงเบา
“ห๊า!!” ผมขึ้นเสียงอย่างตกใจ
“นั่นปัญญาโลกแตกเชียวนะมิซาร์ คิดได้ยังไงเนี้ย..ไอ้เซ็นน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่ไอ้ชื่อแรกนั่นมันใครกัน..” ผมอุทานและอดไม่ได้ที่จะขำ
“มันไม่ใช่หลานผม มันจะกลายเป็นพ่อผมอยู่แล้ว..คุณไม่เห็นเหรอ” ผมว่า
“คือคุณฟ้าอย่างลืมนะคะ ว่าThe Walnutน่ะต้องการเป็นคู่แข่งทางการค้าของเรา ที่เค้าจัดขึ้นปลายปีพร้อมกับเราเพราะเค้าต้องการแข่งกับทางเรา อีกอย่าง..The Walnutก็มีชื่อเสียงมานานมากกว่า เค้าค่อนข้างได้เปรียบ ถึงเราจะได้ตีมงานบ้างแล้ว แต่มิซาร์คิดว่าสิ่งดึงดูดใจยังไม่มากพออ่ะค่ะ”
“ก็ใช่..ผมเข้าใจ แต่ผมต้องถูกไอ้คิวว่าว่า..ปัญญาอ่อนแน่ๆ ให้ตายเถอะ” ผมถอนหายใจเมื่อนึกว่าต้องไปอ้อนวอนขอร้องให้หลานตัวเองมาเดินแบบให้  นั่นมันเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุด
“ไม่มีทางหรอกมิซาร์ ไม่มีทางเป็นไปได้จริงๆ..คุณรู้ไหม แค่ให้สัมภาษณ์หนังสือน่ะ..มันยังปัดผมเป็นปีๆ” ผมพูด  มิซาร์เงียบไปด้วยสีหน้าผิดหวัง  ผมเริ่มเครียดขึ้นมาเพราะนี่คือปัญญาหาทางธุรกิจที่มีโลกแห่งความจอมปลอมเข้ามาเกี่ยวข้อง  คนที่เสพคือลูกค้าที่จอมปลอมพอควร  บางครั้งธุรกิจก็บังคับให้คนมีเล่ห์เหลี่ยมจัดจ้านเพื่อให้ตนเองนั้นเติบโตเหมือนกัน
“งานแฟชั่นโชว์ครั้งนี้จัดขึ้นครั้งแรก เราจะต้องเปิดตัวให้ใหญ่โตกว่าที่ The Walnut ทำ..” ผมบ่นพึมพำ
“ใช่ค่ะ แล้วเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะที่จะไม่โชว์ตัวคุณคิว..เพราะที่มาที่ไปของห้องเสื้อของเรา มาจากชื่อของคุณคิวนะคะ ทุกคนที่ไม่เคยเจอตัวคุณคิว คงอยากจะเห็นตัวจริง” มิซาร์พูดแทรก
“อีกอย่าง ลูกไฮโซบางคน..คลั่งคุณคิวจะตายไปค่ะ เค้าก็คงหวังว่าคุณคิวจะไปงานนี้แน่ๆ” มิซาร์พูด  แน่ล่ะ..คิวไม่ค่อยออกงานสังคมบ่อยเท่าไหร่นักถ้าผมไม่ได้บังคับ  ผมได้เพียงแต่เงียบ  เพราะมิซาร์พูดถูกทุกอย่าง
“คุณกีก็เห็นด้วย ตอนนี้คุณกีกำลังเลือกนายแบบที่จะมาเดินแฟชั่นโชว์ให้เรา..อาทิตย์หน้าคงจะได้ความและนำมาให้คุณฟ้าเลือกอีกที แต่คุณกีอยากให้มิซาร์มาถามเรื่องนี้กับคุณฟ้าก่อนว่าคิดเห็นยังไง คุณกีบอกว่าพร้อมที่จะออกแบบเสื้อผ้าให้คุณคิวในทันที..ถ้าคุณฟ้าสั่ง”
“โจทย์ยากมาก ยากยิ่งกว่าแก้ปัญหารถติดในกรุงเทพซะอีก” ผมทำท่าเอียนพร้อมกับกุมหัวตัวเอง  มิซาร์หัวเราะเล็กน้อย
“มิซาร์เชื่อค่ะว่าคุณฟ้าทำได้” มิซาร์ลุกขึ้นยืนและยิ้มกว้างอย่างร่าเริง
“งั้นวันนี้มิซาร์ขอตัวนะคะ ต้องเข้าสาขาใหญ่อีก”
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบอย่างเหนื่อยใจ
“หึ..สู้ๆนะคะ” มิซาร์ชูมือขึ้น
“ครับ” ผมยิ้มตอบให้  มิซาร์เดินออกจากห้องไป  ทิ้งไว้เพียงผมที่กำลังหนักใจ  หนักใจว่าจะทำอย่างไรให้คิวมาช่วยเดินแบบในงานนี้ให้  พระเจ้า..โลกใกล้จะแตกแล้วหรือยังไงนะ


ตื๊ด  ๆ  ๆ


ผมเหลือบดูโทรศัพท์มือถือของตนเอง  มีเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้โทรเข้ามา  ผมเอ๊ะใจเพียงครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจรับสาย
“ฮัลโหล ขอสายฟ้าครับ” อีกฝ่ายพูด  ผมจำเสียงได้ในทันทีว่าเป็นใครถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงเสียงนี้ทางโทรศัพท์มานาน  แต่เชื่อเถอะว่าคุณไม่มีทางลืมเสียงของคนรักคนแรกของคุณได้หรอก
“พูดอยู่”
“ฟ้า..จักรเองนะ” จักรพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
“หึ จำได้ขึ้นใจทีเดียวล่ะ” ผมตอบและเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
“ดีใจจังครับที่ฟ้าจำเสียงของจักรได้ด้วย”
“จักรคิดว่าฟ้าจำในแง่ดีหรือแง่ไม่ดีล่ะ” ผมย้อนตอบทำให้จักรเงียบไป
“ฟ้าจะไม่ถามหรอกนะว่าจักรได้เบอร์ฟ้ามาได้ยังไง แต่..มีอะไรรึเปล่า ขอแบบตรงประเด็น” ผมพูด
“ชอบจังเวลาที่ฟ้าแทนตัวเองว่าฟ้าน่ะ” จักรหัวเราะ  ผมชะงักและรู้สึกเหมือนห้วงเวลาหนึ่งนั้นย้อนกลับมา
“อย่ายืดยาดให้มากความเลยนะจักร” ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ
“ไปกินข้าวเย็นด้วยกันไหม” จักรถาม
“ไม่ล่ะ” ผมตอบแทบจะทันที
“งั้น..ไม่ได้ถามความสมัครใจ แต่..ไปกินข้าวเย็นกับจักรเถอะนะครับ” จักรพูด  น้ำเสียงเปลี่ยนไป  เป็นน้ำเสียงที่อ้อนวอนขอร้องปนกับการที่ต้องการให้อีกฝ่ายนั้นเห็นใจ 
“......................” ผมเงียบ  ใจนึกสงสารจักรขึ้นมา  บางครั้งผมก็เป็นคนใจอ่อนง่ายจนน่าเกลียด  ใช่แล้ว..ผมก็ไม่ได้ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้นักหรอกครับ 
“นะครับ จักร..จะไปรับฟ้าที่บ้านนะ” จักรพูดอีก
“ฟ้าไม่ได้อยู่บ้านหลังนั้นแล้ว” ผมบอก
“จักรรู้ สืบมาหมดแล้วล่ะ” จักรพูดปนหัวเราะ
“หึ..” ผมหัวเราะตอบ  สมองของผมกำลังนึกสนุก  ภาพในอนาคตที่อยากลองดีเริ่มสร้างเหตุการณ์ต่างๆอย่างกับตัวเองบังคับได้อย่างนั้น  ถึงหัวใจจะขัดแย้งขึ้นมาว่า “ระวังนะ” แต่ภาพที่จินตนาการนั้นช่างน่าสนุกและน่าเสี่ยงดีเสียเหลือเกิน
“ตกลงนะครับ ให้จักรไปรับกี่โมงดี”
“ห้าโมงครึ่งก็แล้วกัน” ผมตอบ
“ครับ” จักรตอบรับอย่างไม่ลังเล  น้ำเสียงของจักรทำให้ผมรู้ได้ว่าเขาคงกำลังยิ้มอยู่
“ผมไม่ให้คุณเข้าบ้านหรอกนะ อย่าถือวิสาสะล่ะ” ผมเตือน
“ค้าบ” จักรตอบเสียงยานคางอย่างที่เขาเคยทำแต่ก่อนเวลาที่ต้องการง้อผม
“เท่านี้ใช่ไหม” ผมพูด
“ครับ..ใจของผมแทบทนรอไม่ไหว”
“ไม่ยักรู้ ว่าคุณ..น้ำเน่าเก่งขึ้นนะ” ผมว่า  จักรหัวเราะตอบเล็กน้อย
“สวัสดี” ผมบอกและกดวางสายไปทันทีโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสกล่าวลา
“หึ..รอแทบทนไม่ไหวงั้นเหรอ เอายังไงดีน้า”

...............>>>><<<<................

[KaorPaor]

ว้าว คิวมีของให้เค้กหลายอย่างเลย แต่เค้กจะรู้ไหมนั้นกระเป๋าที่ได้นะแพงแค่ไหน ถ้ารู้คงไม่กล้าใช้แนเลย

[route rover]

 

[FantasyPloy]

โอ๊ย!!!!!!  พี่คิวจะน่ารักไปไหนเนี่ย > < 
ว่าแต่ กระเป๋ากับนาฬิกา ไม่ซื้อให้ตัวเอง ก็ซื้อให้เค้กใช่ไหม??
 
ขอบคุณนะคะ รอต่อค่ะ

[indy❣zaka]

โห ป๋าคิว ทุ่มให้อิหนูเค้กไม่อั้นเลยอ่ะ

อย่างงี้ เขาเรียกว่ากำลังหลงป่ะเนี่ย 555+

[Whatever it is]

555 คิวน่ารักอะ เค้กไม่ออกเลย ถ้ารู้ว่าคิวซื้อบ้านให้จะทำหน้าไงเนี่ย 555

[gupalz]

พี่คิวเจ้าเล่ห์มากอ่ะ

[pochu52]

พี่คิวน่ารักอ่ะจำแบบบ้านที่เค้กชอบ จัดการซื้อบ้านให้เค้กอีก  แถมซื้อกระเป๋าสั่งนาฬิกาสใตล์ของเค้กด้วย ^^ อิจฉาน้องเค้ก
นิสัยของอาฟ้าไม่ค่อยจะชินเลยเรา แต่อาฟ้าจะทำให้เรื่องยุ่งอีกรอบไหมเนี๊ย
 

[yeyong]

รักของอาฟ้า ดูวุ่นวายดีจัง คนเราบางทีก็ตัดสินใจยาก
รักแรกก็ไม่ลืม รักแท้ก็ยังจำ จะมีรักใหม่เข้ามาอีกหรือเปล่า
ลุ้นนน

ปลื้มแทนเค้กทีคิวยังจำความฝันของเค้กได้

[jimmyFG]

จักรนีมันอะไรว่ะ เขาเชียร์ทิกเกอร์

[CatLessLonely]

อ่านแล้วคิดว่าพี่ฟ้าช่างเป็นคนที่ผ่านอะไรมาเยอะจริงๆ
แล้วก็เก่งมากด้วย แต่ก็มีเรื่องนึงที่แก้ไม่ตก...ความรักงั้นสินะ
เอาใจช่วยพี่ฟ้าต่อไป ฮ่า ๆ
ขำตอนท้ายๆของตอนนี้เวลาที่พี่ฟ้าพูดถึงคิวจะต้องมีกัดนิดๆ น่ารักอ่ะ
ไม่คิดว่าพี่คิวจะมาเดินแบบให้หรอกนะ 
ปัญหาแก้ยากจริงๆ อิอิ

[noy]

สั้นมากอยากอ่านอีก
 

[NOoTuNE]

แอร๊ยยยยยยยยยยยย


พี่คิวตรูอย่างป๋าอ่ะ  โอ้วววว ทุ่มให้น้องสุดๆ ทำอะไรนึกถึงแต่น้อง 


แต่อาฟ้า จะพูดไงดีหล่ะถึงจะเจ็บ แต่ก็ชอบที่กระโจนไปในกองไฟ อยากได้ความรัก แต่ก็ผลักไสมันออก แล้วทำเป็นไม่แคร์

คิวเหมือนเป็นพ่อฟ้าจริงๆ มองทุกอย่างในสิ่งที่ฟ้าแสดงออก หมด


รักเบบี้ +1 ไปงามๆ

[Ball]

อยากบอกว่าชอบคิวในพาร์ทของพี่ฟ้ามากอ่ะ
กวนตีนและปากเสียได้ใจ บ้านก้จะยกให้เค้ก
กระเป๋า นาฬิกาก้ซื้อให้เค้ก ป๋ามากกกกกกอ่ะพี่คิว
อยากรู้จังว่าพี่ฟ้าจะทำให้พี่คิวยอมเดินแบบได้รึเปล่า
แต่พี่ฟ้าน่าจะรู้นะ ถึงจุดอ่อนจุดเดียวในตอนนี้ของพี่คิว ฮ่าๆ

ปล.ไม่ชอบจักรเลยจริงเชียว ทิกเกอร์อยู่หนายยยยยยยย?

[Nankoong]

เฮียคิวป๋าาาาาาาามากกกกกก.....  

พี่ฟ้าจะทําให้พี่คิวเดินแบบได้มั๊ยน้าาาาาา...

รอลุ้นๆๆ

[love2y]

คนที่อาฟ้านอนด้วยเมื่อคืนจะกลับมาสร้างปัญหาให้มั้ยเนี่ย??

แต่ปากพี่คิวนี่สุดยอดจริงๆ ฮ่าๆๆๆ