หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[baka_bunny]

เอาไงดีน้า เอาไงดีน้า อาฟ้ากำลังจะเล่นสนุกอะไรกันนิ

ว่าแต่ ว่าแต่ อิพี่คิวจะเดินแบบ OMG!!!

ปล. เขิลลลลลอ่าาาาา ซื้อบ้านให้น้องเค้ก พี่คิวจะแลกกับอารายยยยคร่าาาา 

[nemesis]

เหมือนคิวจะน่ารักขึ้นแฮะ

[rujaya]

พี่ิคิวให้ของแต่ละอย่าง ถ้าเค้กรู้คงไม่กล้ารับแน่ๆเลย 

[Bong]

กรี๊ดๆๆๆ..พี่คิวป๋าสุดๆ..หลงน้องเค้ก มากเลยสินะ คิคิ
แบบนี้หนีไปไหนไม่รอดแล้ว..
ฮ่าๆ..คิดถึงน้องเค้กมากๆ..
แต่อยากรู้ว่าพี่คิวจะแลกกับอะไร..คิคิ

อาฟ้า ก็น่ารักจริงๆเลย..แต่ไม่เคยชนะ(ฝีปาก) พี่คิวได้สักที
ฮ่าๆ..เดินแบบครั้งนี้..สงสัยต้องมีตัวประกัน..ถึงจะสำเร็จ 

[Azitten]

  อิจฉาาเค้ก พี่คิวทุ่มเทมากกก
แต่ไม่บอกอะดีแล้ววว เค้กต้องตกใจ ทำไรไม่ถูกแน่ๆๆ เค้กยิ่งขี้เกรงใจอยู่ด้วย

อาฟ้าคิดไรๆๆๆ จะแก้เผ็ดเล็กๆๆช่ายมะ แต่อย่าไปหลงอีกนะ เชียร์ทิกเกอร์อยู่

[[newZy]CASS]

พี่คิวน่ารัก ^^
 

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

กรี๊ดดดดดดดดดดด พี่คิวแย่งซีน
แต่น่ารักอะ แอบซื้อบ้านให้เค้กด้วย 

กรี๊ดดดด พี่ฟ้าาาาา หนุ่มรุมแย่งกันตรึม
จีบด้วยคนได้ไหม เค้าหลงรักพี่ฟ้าแล้วอะ 

[chochang99]

เห็นด้วยครับ อยากอ่านเค้กกะคิว แบบหวานๆ 

[tamekung]

แหน่ะ!!! พี่คิวเอาใหญ่แล้วนะ
นึกหน้าน้องเค้กตอนรู้ราคาออกเลยจริงๆ
ว่าแต่จะแลกกับอะไรน้อออ 


ทิกเกอะพ่อเสือน้อยหายไปไหนน
อาฟ้าจะโดยเอาไปแล้วนะ 

[torto]

อยากอ่านตอนส่งมอบของจริงๆ    พี่คิวกับน้องเค้ก น่ารักดี

[bobie]

ป๋าคิวทุ่มไม่อั้นเพื่อนน้องเค้กอ่ะ
อิจฉาเค้กเลย ><
พี่ฟ้าบางทีก็แอบร้ายนะเนี่ย
ระวังจักรไว้นะค้า

[kanunsak]

เหมือนพี่คิวจะดูอบอุ่นขึ้นยังไงก็ไม่รู้ ถึงแม้จะดูแข็งๆแปลกๆ แต่ก็เป็นสไตล์ของพี่คิวอ่ะนะ  ให้ความรู้สึกอ่อนโยนแต่แข็งกร้าว ทั้งบ้านที่จะยกให้เค้ก  ทั้งกระเป๋าที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะซื้อให้ตัวเอง แล้วยังจะนาฬิกาอีก  เหมือน....ตอนนี้เห็นอะไรพี่คิวก็...คงจะนึกถึงเค้กเป็นคนแรก ( หรือเปล่า.. เหอๆๆๆ / อันนี้รู้สึกส่วนตัวนิดหน่อย )  อานุภาพของความรักนี่มันรุนแรงจริงๆน้า... 



ปล.  อ่านตอนล่าสุดแล้วรู้สึก.... สงสารทิกเกอร์ 

[Dr.rain_mark]

อ่านตอนของฟ้าอยู่แท้ๆ แต่ภาพในหัวมันจิ้น

ไปถึงเค้กคิวโน่นละอ่า ไม่ว่าจะเป็นบ้าน

กระเป๋า หรือนาฬิกา .. พาลอยากอ่านซีนหวานนั้นโดยบัดดล 

ขอบคุณเบบี้น๊า... รอฉากพี่คิว พี่เซ็นต์ เดินแบบ ^^

[NumPing]

หืม พี่คิวแม่มป๋าว่ะ ดีใจแทนเค้ก มีแฟนใจดี แฟนรักแฟนหลงด้วย

อาฟ้าเสน่ห์แรงเป็นบ้า มีแต่คนรักคนหลง จะเลือกใครดีน้า

[theWinDy]

คิว หน้าตายจริงๆ 
อาฟ้าตอนนี้ก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันไปละนะ
หลานคิวเป็นไม้แก่ดัดยากไปแล้ว 

[-~iK@iZ_KunG~-]

พี่คิวก็น่ารักนะ ซื้อของให้เคกตั้งเยอะแหน่ะ
บ้านด้วยหลังนึง อิอิ

[roseen]

 

[StillLoveThem]

....คุณหลานคิว นี่ขวานผ่าซากดีจริงๆๆ หน้าแหกไปเลยคุณเทียน
....แต่คุณหลานคิว ซื้อของที่มไม่เหมาะกับตัวเองไปให้ใครน้าาาาาาาาาาา
....อ่านเวอร์ชั่นอาฟ้า มีความรู้สึกว่าหลานคิด ใส่ใจ เอาใจ ทุ่ม หนูเค๊กมากๆๆ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ฮิ้วววววว. ป๋าคิวใจหล่อ. พ่อบุญทุ่มนะเนี่ยะ

ส่วนอาฟ้าน่ารักแท้หลาววว อาฟ้าของจิ๊บ อาฟ้าเสเพลน่ารัก กิ้ววววว

[nokkaling]

 

[suginosama]

ถ้าคิดว่า อาฟ้าน่ารัก จะผิดไหมค่ะนี่ ชอบนิสัยอาฟ้าจริงๆ
คิวเป็นพ่อบุญทุ่มจริงๆ ว่าแต่ชักอยากจะรู้ ว่าคิวจะขอให้เค้กทำอะไรเป็นการแลกเปลี่ยน 555+

[● MaYa~Boy ●]

คู่อาฟ้าสนุกจัง ชอบๆ

[เบบี้]

~6~

ณ  ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“นี่อะไรเหรอครับ” เค้กถามขึ้นระหว่างที่ผมกำลังยืนกินสตอเบอรี่ พานา คอตต้าอยู่ในเคาร์เตอร์ด้านหน้าห้องครัว  ตอนนี้ลูกค้าไม่เยอะ  มีเพียงโต๊ะสองโต๊ะเท่านั้น  ทำให้ผมที่เป็นเจ้าของร้านสามารถทำตัวตามสบายอยู่แถวนี้ได้
“Strawberry Panna Cotta~” ผมดัดจริตตอบด้วยน้ำเนียงผู้ดีอังกฤษเต็มขั้น
“หึหึหึ” เค้กหัวเราะชอบใจที่ผมทำน้ำเสียงแบบนั้น
“กินไหมครับ มาพี่ป้อน” ผมบอกและตักเพื่อป้อนให้เค้กทานบ้าง  เค้กพยักหน้าพร้อมกับอ้าปากรอทันที
“ป้อนกัสด้วย” กัสวิ่งมาจากไหนไม่ทราบ  ตัวแทบจะกระโจนเข้ามาในด้านในเคาร์เตอร์
“พี่บอกว่าอย่าวิ่งในร้านไงครับ” ผมหันไปว่า  ขมวดคิ้วดุอย่างห้ามปราม
“ง่ะ..ทีเค้กพี่ฟ้าไม่เห็นดุแบบนี้เลย เดี๋ยวนี้ว่าแต่กัสอ่ะ” กัสหน้างอทันที  ผมยิ้มให้อย่างใจอ่อน
“ก็เค้กดื้อเป็นม้าดีดกะโหลกเหมือนเราซะเมื่อไหร่ล่ะ” หมีที่ยืนทำความสะอาด  เช็ดจานชามอยู่ไม่ไกลนักว่าขึ้น
“เออ..ใช่ซิ” กัสสะบัดหน้าหนี  ยืนกอดอกอย่างไม่พอใจ  ถึงแม้ว่ากัสจะเป็นลูกที่พ่อกับแม่เคร่งครัดในเรื่องต่างๆ  แต่กัสก็เป็นเด็กที่เอาแต่ใจมากพอสมควร  ก็เป็นน้องเล็กสุดของบ้านนี่นะครับจะมีนิสัยดื้อรั้นบ้างคงไม่แปลก
“งั้นเอาไปกินเลยครับ” ผมยื่นถ้วยให้กัส  กัสเหล่สายตามองมาก่อนจะรับถ้วยไปถือไว้กับตัว
“นี่เค้ก” ผมเรียก
“ครับ” เค้กยิ้ม  เบิกตาโตพร้อมกับเลิกคิ้ว
“วันนี้คิวมันได้ให้อะไรเค้กรึเปล่า” ผมถามอย่างสอดรู้สอดเห็น  เก็บความสงสัยที่มีมาตลอดทางที่ผมขับรถมาที่ร้านนี่
“ให้อะไร..” เค้กขมวดคิ้ว  เอนหน้าไปอีกทางเหมือนต้องการใช้ความคิด
“ให้ครับ ให้ความกวนโมโหไง” เค้กทำหน้าทำตาเอือมระอาต่อบุคคลที่เอ่ยถึง
“หึหึ” ผมกับหมีหัวเราะ
“ไม่ใช่..พี่หมายถึงของน่ะ”
“ของ..อ๋อ ให้กระเป๋าครับ สวยมากเลย..เท่มากด้วย!” เค้กยิ้มกว้างด้วยท่าทางดีใจอย่างเต็มเปี่ยม  ผมอมยิ้มให้  หมีมองหน้าผมอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเป็นมาอย่างไรอย่างนั้น
“ว่าละ” ผมบ่นพึมพำ
“ทำไมเหรอฮะ” เค้กถามด้วยใบหน้าไร้มลทินใดๆ  เป็นใบหน้าที่บริสุทธิ์เกินกว่าผมจะเล่นมุขให้มากความเพราะเค้กคงจะตามผมไม่ทัน  ผมคิดว่าอย่างนั้น 
“เปล่าครับ” ผมยิ้มและลูบหัวเค้กอย่างเบามือ
“งั้นเค้กเข้าครัวก่อนนะครับ”
“แหมะ” กัสแซวเค้กในทันที
“เปล่าฮะ ก็..” เค้กหน้าแดง  แก้มแดงลามไปถึงหู  อยู่ๆมันก็แดงมากจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าแดงเร็วขนาดนั้นได้ยังไง  เค้กไม่พูดต่อกลอนอะไรอีกและเดินเข้าห้องครัวไปด้วยท่าทางเขินพวกเราอย่างเคย
“กัสก็อยากได้บ้างอ่ะ” กัสวางถ้วยลงบนโต๊ะ  หน้างออย่างเรียกร้องความสนใจ
“เค้กไม่รู้ใช่ไหม ว่ากระเป๋าใบนั้นราคาเท่าไหร่” ผมถามขึ้น  หมีหันตัวกลับมา
“แน่ล่ะ..รู้ก็คงจะโวยวายดังลั่นร้านไปแล้วละครับ ที่จริง..เมื่อเช้าก็โวยวายนะ” กัสหัวเราะ
“แล้วเค้กยอมรับง่ายๆได้ยังไง..ไม่น่าเป็นไปได้” ผมนึกสงสัย  เพราะถึงเค้กจะไม่ได้ใช้ของราคาแพงเท่าไหร่  แต่เค้กก็น่าจะรู้จักยี่ห้อพวกนี้บ้าง  อย่างน้อยก็น่าจะผ่านตามาบ้าง
“คุณเชฟคิวบอกว่า..ถ้าไม่เอา จะเอาไปทิ้งน่ะ..พูดเสร็จก็ทำท่าจะทิ้งลงถังขยะจริงๆ เค้กเลยเข้าไปคว้าไว้ได้ทัน..บอสก็รู้ เชฟกล้าทำ ส่วนเค้กก็หลอกง่ายจะตาย” หมีเบะปาก  พูดด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ
“ที่จริงตอนแรกพี่คิวบอกว่า ของมือสองน่ะ..แต่เค้กไม่เชื่อ กัสจำได้..นั่นมันคอเล็กชั่นใหม่เลยไม่ใช่เหรอฮะ” กัสทำหน้าบูดอย่างกับอิจฉาเค้กก็ไม่ปาน
“อืม” ผมพยักหน้า
“หึ..” ผมหัวเราะอย่างนึกภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออก
“เฮ้อ กัสอยากมีแฟนรวยๆแบบนี้บ้างอ่ะ” กัสกอดอก  ทำสีหน้าเบื่อโลกขึ้นมาทันที
“พี่ยังรวยไม่พออีกเหรอ” หมีแซว  พร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาให้  ผมเริ่มไม่มั่นใจระหว่างสถานะของทั้งสองคนนี้มาได้สักพักแล้ว  แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรคืบหน้าไปมากกว่านี้  อาจจะสนิทสนมกันมากสักหน่อย  แต่ผมยังจับไม่ได้ว่ามีอะไรเกินเลยไปรึเปล่า  หรือบางทีช่วงนี้ผมอาจจะวุ่นอยู่กับเรื่องของตนเองมากไปหน่อยจนลืมสังเกตน้องๆไปก็เป็นได้
“แหวะ” ผมทำหน้าแขยงใส่หมี 
“ยังไม่พอ” กัสต่อปากต่อคำ
“หึ..แย่จริง งั้นกัสคงต้องไปหาใหม่แล้วล่ะ” หมีพูดด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย ขี้ตู่ว่ะไอ้หมี” ผมพูดแกมหัวเราะ
“นั่นดิ..ก็เรามันตัวสำรองคนหนึ่ง” หมีร้องเพลงและหัวเราะอย่างพอใจกับคำร้องของตัวเองอย่างนั้น
“เฮ้อ อะไรของพวกพี่เนี้ย” กัสเบือนหน้าเหมือนรับไม่ได้กับความจริงที่หมีและผมพูดอยู่
“งั้นพี่กลับก่อนดีกว่า มีนัดน่ะ” ผมบอกก่อนจะก้มลงหอมแก้มกัส  กัสยิ้มและรีบหอมแก้มผมตอบทันควัน
“ฝากด้วยนะคุณหมี” ผมสั่งเสีย
“เชิญไปดีเถอะครับคุณบอส” หมีตอบ  น้ำเสียงเรียบแต่คำพูดคำจาฟังดูประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด  ผมหัวเราะตอบก่อนจะเข้าไปเก็บของในห้องทำงานและเดินออกมาทางด้านหลังร้าน
“ฟ้า” ผมชะงักในทันทีที่เห็นว่าทิกเกอร์ยืนอยู่ที่หลังร้านตรงด้านลานจอดรถ  ทิกเกอร์ยิ้มกว้างให้  เป็นรอยยิ้มที่ดูเปี่ยมไปด้วยความดีใจ  เหมือนกับดีใจที่ได้เห็นหน้าผมอย่างนั้น   ยังคงเป็นรอยยิ้ม..ที่ดูคุ้นตาเสมอ
“ฟ้าครับ คือ..เอ่อ จะไปไหน” ทิกเกอร์เดินมาต้อนหน้าต้อนหลังผม  ทำให้ผมไม่สามารถเดินไปทางไหนได้สะดวกนัก  ผมไม่อยากจะเงยหน้าขึ้นมองทิกเกอร์บ่อยๆ  ผมเพียงแค่ไม่อยากจ้องหน้าของเขานานๆก็เท่านั้น
“ถอยไป” ผมถอนหายใจ
“ไม่”
“ทิกเกอร์” ผมย้ำเสียง  ทำเอาทิกเกอร์หน้าหงอยไปขณะหนึ่ง
“ไป..ไปทานข้าวเย็นกับผมนะ” ทิกเกอร์ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง
“โทษที ผมมีนัดแล้ว” ผมตอบ
“.....................” ทิกเกอร์เงียบลงในทันที  ผมหยุดยืนนิ่ง  ทิกเกอร์เองก็ด้วย  แต่แขนของเขายังคนชูขึ้นเพื่อกั้นผมไว้เหมือนไม่ยอมให้ผมไปทางไหนได้ 
“กับใครเหรอครับ” อีกฝ่ายถามเสียงเบา
“แฟนเก่า” ผมตอบส่งๆ
“ผู้ชายคนเมื่อวานนี้เหรอ ไม่นะ” ทิกเกอร์ขึ้นเสียง  ผมถอนหายใจก่อนจะเดินหนี  ทิกเกอร์รีบเดินตามผมมา  ผมผลักอกทิกเกอร์ไปอย่างแรงเพื่อที่จะให้เขาหยุดการกระทำนี้สักที  แต่เจ้าตัวกลับไม่สะทกสะท้านใดๆ  นั่นคงเพราะตัวใหญ่เป็นทุนอยู่แล้ว
“ฟ้า..ไม่นะครับ”
“ป..ปล่อยนะทิกเกอร์” ผมปัดแขนทิกเกอร์ออกด้วยทิกเกอร์นั้นเข้ามากอดผม  ทิกเกอร์ไม่ฟังเสียง  เขาเริ่มกอดผมแรงมากขึ้น  ดูเหมือนครั้งนี้จะเป็นการง้อที่ไม่ฟังความอะไรเลย  ซึ่งค่อนข้างแปลกไปจากทุกครั้ง  ตั้งแต่ทิกเกอร์มาตามตื๊อง้อผมที่นี่  ทิกเกอร์ยังไม่เคยแม้แต่จะถูกเนื้อต้องตัวผมเลยสักครั้งเดียว  ผมถือว่าเขา..มีความอดทนสูงมากคนหนึ่งเลยล่ะ
“ไม่ ผมไม่ให้คุณไปหรอก” ทิกเกอร์พูดพร่ำพร้อมกับกอดตัวผมเข้าไปทั้งตัว  ผมดิ้นเพียงเล็กน้อยสุดท้ายก็ต้องยอมยืนนิ่งเฉย  เพราะผมรู้ตัวว่าผมสู้แรงของทิกเกอร์ไม่ไหว  ถ้าผมยังคงดึงดันที่จะต่อสู้  ผมเองนั่นแหละที่จะหมดแรงเองอย่างเปล่าประโยชน์
“ไม่ให้ไป อย่าไปเลยนะครับ” ทิกเกอร์พูดอยู่อย่างนี้และกอดผมแน่นขึ้นกว่าเดิม  น้ำเสียงอ้อนวอนจนทำให้ผมแทบไม่อยากได้ยิน 
“เจ็บนะ หายใจไม่ออกด้วย” ผมว่า  รู้สึกตนเองนั้นหายใจไม่สะดวกขึ้นมา 
“ข..ผมขอโทษ” ทิกเกอร์รีบคลายอ้อมกอดลงเล็กน้อยแต่ยังคงไม่ปล่อยผมอยู่ดี
“พี่กัสครับ เค้กไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อย”
“พี่ว่าอะไรรึยังล่ะ เค้กร้อนตัว..เอ๊ะ!” ผมชะงัก  เสียงของเค้กและกัสเงียบลงในทันที  ผมหันไปมองเด็กทั้งสองคนที่ยืนมองผมกับทิกเกอร์  ทั้งกัสและเค้กเบิกตาโพรงด้วยความตกตะลึงและยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น 
“ขอโทษครับ เรา..เราไม่เห็นอะไรเลย ไม่เห็นๆ” กัสรีบปิดตาตัวเอง
“พี่กัส..ไปเร็วครับ ขอตัวนะครับ” เค้กที่ดูมีสติกว่าเพื่อนยิ้มแหยพร้อมกับจับข้อมือของกัสไป  ทั้งสองคนวิ่งออกจากร้านไปพร้อมกัน
“จิ้..เฮ้อ ทิกเกอร์” ผมถอนหายใจเพราะไอ้ฝรั่งบ้านี่ยังยืนกอดผมแน่นอย่างไม่รู้ฟ้ารู้ดิน  ผมก็เพิ่งจะรู้ว่าทิกเกอร์เองก็หน้าด้านหน้าทนเป็นกับเขาเหมือนกัน
“ไม่ให้ไป” ทิกเกอร์ยังคงย้ำคำเดิม
“คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามผม ปล่อย” ผมขึ้นเสียงพร้อมกับทำตาขวางใส่อีกฝ่าย  ผมเริ่มรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา  เพราะผมไม่ชอบให้ใครมาบังคับและทำตัวเหมือนกับว่าตนเองนั้นอยู่เหนือกว่าผมในขณะที่ผมยังไม่เปิดรับให้อย่างเต็มหัวใจ
“ผมบอกว่าไม่ให้ไปไง” ทิกเกอร์พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจบ้างเช่นกัน
“ปล่อย..ทิกเกอร์ทำบ้าอะไรน่ะ” ผมปัดมือของทิกเกอร์ที่พยายามจะจับหน้าของผมเพื่อเขาจะก้มลงมาจูบผมออก  ทิกเกอร์ไม่ฟังเสียงและออกแรงมากขึ้นกว่าเก่าจนผมรู้สึกเจ็บขึ้นมา
“ปล่อย อื้อออ..”
“โอ๊ย!” ทิกเกอร์ร้องและปล่อยผมออกในที่สุด  ทิกเกอร์จับปากของตัวเองที่เพิ่งโดนผมกัดเข้าให้เต็มแรง  ทิกเกอร์หน้าเสีย  หูของเขาแดงอย่างเห็นได้ชัด


เพี้ย !!


ผมฟาดมือเข้าที่หน้าทิกเกอร์อย่างเต็มแรง  นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมเรียกสติโดยการลงไม้ลงมือกับเขา  ทิกเกอร์ไม่โต้ตอบใดๆ  ได้แต่เพียงยืนนิ่ง  เขาละมือจากที่จับปากของตนเองมาจับหน้าของตัวเองไว้
“ถ้าไม่ฟังกัน ก็ช่วยอดทน..แต่ถ้าอดทนไม่ได้ ก็กลับบ้านคุณไปซะ” ผมกัดฟันว่าอย่างข่มอารมณ์
“แล้วผมต้องอดทนถึงเมื่อไหร่” ทิกเกอร์ย้อนด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ไม่รู้” ผมหันหน้ามองไปทางอื่น  ทิกเกอร์เงียบไป
“ผมไม่ได้บอกให้คุณอดทน คุณมาของคุณเอง..คุณต้องการอดทนของคุณเอง” ผมพูด
“แล้วถ้าผมไม่อดทนล่ะ” ทิกเกอร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบขรึมขึ้นมา  ผมรู้ในทันทีว่าที่ทิกเกอร์พูดอย่างนั้นนั่นหมายความว่าอย่างไร
“ตอบง่ายนิดเดียว..เราก็จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีก” ผมหันกลับมามองหน้าทิกเกอร์  เป็นการตอบด้วยน้ำเสียงเรียบแต่เด็ดขาดต่อความนึกคิดของอีกฝ่าย
“.....................” ทิกเกอร์หลบสายตาผม  เราเงียบ  ต่างฝ่ายต่างไม่มองหน้ากัน
“ทำไมล่ะฟ้า ผมสำนึกผิดทุกอย่าง..ผมกับแอนนาเลิกกันแล้ว เราไม่ได้รักกันแล้ว ผม..ไม่มีคุณไม่ได้” ทิกเกอร์พูด  ผมกดเปิดรถเพราะรู้ตัวว่าไม่สามารถทนฟังได้อีก  ผมรู้ว่าตอนนี้ทิกเกอร์คงจะเป็นอย่างที่ตนเองอธิบาย  แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะฟังเรื่องราวที่cผ่านมาทั้งหมด  เพียงแค่เรื่องราวนิดเดียวที่ผมทราบ  หัวใจของผมก็สุดจะต้านทานไว้ได้  เท่านี้ผมก็ต้องต่อสู้กับตัวเองมากพอแล้ว  ถึงแม้จะฟังทิกเกอร์พูดพร่ำอะไรก็ตาม  มันก็คงไม่ได้ช่วยให้อาการของผมนั้นดีขึ้น  สุดท้ายแล้วผมยังไม่พร้อมที่จะเริ่มก้าวไปข้างหน้า  ผมยังไม่พร้อมที่จะขยับขาก้าวเดินออกไป..ไม่ว่ากับใครหน้าไหนทั้งนั้น
หลายคนที่ได้ประสบเจอเหตุการณ์เลวร้ายในชีวิต  มักจะพูดบอกคนอื่นเสมอว่า “ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง” น่าแปลกที่ผมฟังทีไรแล้วรู้สึกนั่นเป็นประโยคที่ดูเห็นแก่ตัว  แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดแบบพวกเขาหรอกนะ  แต่ประโยคแบบนั้นไร้ความหมายสำหรับผมมานานมากแล้ว  จำได้เพียงตั้งแต่ผมเจ็บปวดกับความรักครั้งที่สอง  ความนึกคิดในตัวผมบางอย่างนั้นเปลี่ยนไป  ไม่ว่าผมจะดำเนินชีวิตของตนเองอย่างไร  ผมจะคอยคิดคำนวณหาสาเหตุ  หาคำตอบ  บวก  ลบ  คูณ  หารอยู่ทุกขณะ  ประโยคที่ผุดขึ้นมาเสมอกลับเป็นประโยคที่ว่า “ถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นกับเราล่ะ ถ้าเป็นเรา..เราจะแก้ไขมันยังไง”  บางทีผมคงคิดวกกลับไปกลับมาจนบางคนอาจจะเห็นว่าผมนั้นประสาทไปแล้ว  แต่คำพูดของคนอื่นหรือ  จะสู้ได้กับสิ่งที่เราพบเจอ
“ขอโทษด้วย” ผมพูดและเดินหนีออกมาขึ้นรถ  ทิกเกอร์ไม่ได้วิ่งตามมาทุบกระจกรถเหมือนพระเอกในละครน้ำเน่า  เขายังคงยืนนิ่งและก้มหน้ามองพื้น  ไม่เป็นไรถ้าเขาจะผิดหวังกับตัวของผมในตอนนี้  ไม่เป็นไรถ้าเขาจะไม่ตอแยผมต่ออีก  ไม่เป็นไรถ้าเขาจะเดินจากไปเสีย  ให้เขาเดินจากไปตอนนี้ล่ะดีแล้ว  ผมไม่เป็นไรหรอก..จริงๆนะ

= = = = = = = =

ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“คุณฟ้าคะ มีคนมาขอพบคุณ ป้าเชิญให้เค้าเข้ามารอในบ้านแล้ว แต่เค้าบอกว่าขอรออยู่ที่หน้าบ้าน ตั้งแต่ห้าโมงเย็นแล้วน่ะค่ะ” ป้านิดวิ่งมาบอกผมทันทีที่ผมก้าวขาลงจากรถ  สีหน้าของป้าดูเป็นห่วงเป็นใยเช่นทุกครั้ง
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง” ผมยิ้มบอก
“ค่ะ” ป้านิดก้มหัวให้และยืนอยู่ไม่ห่าง
“คืนนี้ฟ้าคงไม่กลับบ้านนะครับ ถ้าคิวถามก็ฝากบอกด้วยว่าฟ้าออกไปกับเอเจ” ผมสั่ง  เป็นคำสั่งที่ควรโกหกซะให้เรียบร้อย
“ค่ะ” ป้านิดพยักหน้ารับ  ผมเห็นจักรออกมายืนมองผมที่หน้าบ้าน  ผมเดินตรงไปหาจักรที่ยืนยิ้มกว้างรอรับผมอยู่
“หวัดดีครับ” จักรยังคงยิ้ม  ผมยักไหล่อย่างเฉยเมย  ผมมองสำรวจรถของจักรและมองสำรวจจักรตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่แสดงให้จักรเห็นไปเลยว่าผมนั้นตั้งใจจะมองแบบนั้นจริงๆ  จักรอมยิ้มเล็กน้อย
“รถสวยนะ” ผมเบะปากชม
“ขอบคุณ” จักรตอบแกมหัวเราะ
“แอสตันมาร์ติน..ไม่เบาเหมือนกันนี่” ผมทำหน้ากวนใส่
“ราคาคงเทียบไม่ได้กับสปอร์ตจากัวร์คันนั้นของฟ้าหรอกมั้ง” จักรมองเข้าในบ้านเพียงแวบหนึ่ง  น้ำเสียงพูดเหมือนชมเปราะ
“ทิกเกอร์ซื้อให้น่ะ” ผมยักไหล่  ตั้งใจพูดไปอย่างนั้นเพื่อต้องการแดกดันจักร  ผมไม่รู้ว่าจักรรู้หรือเปล่าว่าชาวต่างชาติที่เจอเมื่อวันก่อนนั้นคือทิกเกอร์  นั่นไม่ใช่ประเด็น  เพราะประเด็นคือผมคิดว่าจักรคงจะสามารถรับรู้ได้ว่า  ชื่อที่ว่าไปนั้นคือผู้ชายหนึ่งในคนที่ผมคบหาด้วย  ผมอยากให้จักรรู้เท่านั้นพอ
“..เหรอ” จักรหน้าเสีย  ถึงแม้ว่าครอบครัวของจักรจะค่อนข้างมีฐานะ  ทั้งพ่อและแม่ถึงแม้จะเป็นไฮโซที่มีชื่อเสียงดังมากพอสมควร  แต่ถ้าต้องเทียบฐานะระหว่างทิกเกอร์กับจักรแล้ว  จักรเทียบได้เพียงแค่ปลายแถวเท่านั้น
“ไปกันรึยังล่ะ” ผมตัดบท
“ค..ครับ” จักรยิ้มกว้างและพยักหน้าตอบในทันที  จักรรีบกุลีกุจอไปเปิดประตูรถให้ผม  เมื่อผมขึ้นมานั่งในรถ  ด้านในยังคงเป็นระเบียบอย่างกับเพิ่งออกมาจากโชว์รูม  เพราะไม่มีของอะไรเลยที่มาทำให้ภายในรถเกะกะหรือหม่นหมองลดระดับยี่ห้อของรถลงไป  ความจริง..จักรเป็นคนที่เจ้าระเบียบมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ไปไหนล่ะ” ผมถามขึ้นหลังจากที่รถแล่นออกมาจากหน้าบ้านได้เกือบสิบห้านาที  จักรไม่ยอมเอ่ยพูดอะไรทำให้ผมที่เอาแต่นั่งนึกสงสัยนั้นอดไม่ได้จึงต้องถามออกไปก่อน
“ไม่บอก” จักรตอบด้วยใบหน้าปนร้อยยิ้มเล็กน้อย
“ก็ไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอก” ผมย้อนกลับ
“หึ..” จักรหัวเราะในลำคอ  ผมเงียบและหันหน้ามองออกไปด้านนอกแทนที่จะต่อปากต่อคำ
“คิดถึงฟ้านะ” จักรพูดขึ้น  ภายในรถเงียบมากทำให้น้ำเสียงจริงจังนั้นได้ยินชัดแจ๋วทีเดียว  ผมยังคงนั่งนิ่งเงียบและไม่หันกลับไปมองหน้าจักร
“ไม่ว่าใครก็ไม่เหมือนฟ้า” จักรพูด  น้ำเสียงของจักรเปลี่ยนไปนิดหน่อย  อาจจะทุ้มต่ำมากกว่าแต่ก่อน
“หึ..คิดว่าผมจะดีใจกับคำพูดเน่าๆของคุณรึไง” ผมแสยะหัวเราะอย่างขอผ่านไปที
“เปล่า จักรไม่ได้จะโยงเข้าเรื่องอดีต..ใช่ มันเหมือนแก้ตัว ก็อยากแก้ตัวจริงๆนี่” จักรว่า
“ตรงดีนี่ ตรงกว่าแต่ก่อนเยอะเลย..หึ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันกลับ
“อย่างน้อย จักรถือว่าฟ้ายังเก็บจักรไว้ในความทรงจำละนะ”
“ความทรงจำอันแสนบัดซบ” ผมบ่นพึมพำให้อีกฝ่าย
“ปากร้ายจังเลยนะครับ” จักรบ่นแกมหัวเราะและไม่ได้ต่อกรใดๆอีก  เราหยุดการสนทนากันเพียงเท่านั้น  จักรเริ่มขับไปตามทางที่ผมคุ้นเคยและพอจะเดาได้ว่าจักรจะพาผมไปที่ไหน  และก็เป็นอย่างที่ผมคาดการณ์ไว้จริงๆ
ณ  ร้านอาหาร Blooming..
“พามาที่นี่ทำไม” ผมถามขึ้นหลังจากที่เราทั้งสองคนสั่งอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“เพราะฟ้าชอบไอศกรีมอิตาเลียนร้านนี้” จักรตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจ  ผมเชิดหน้าไปอีกทางอย่างไม่อยากยอมรับกับความจริงที่จักรพูด  ร้านนี้จักรและผมมักจะมากันบ่อยๆตอนสมัยที่เราเรียนมหาลัย
“เหรอ..จำไม่ได้ว่าชอบ” ผมเบะปาก
“ชอบมากเลยล่ะ” จักรพูดพร้อมกับอมยิ้มจ้องหน้าผมตาไม่กะพริบ  ผมกลอกตาไปมาอย่างหยอกล้อสายตาคู่นั้นกลับ
“ฟ้าสบายดีใช่ไหม”
“เอาตอนไหนล่ะ เมื่อสิบปีก่อนหลังจากนั้น..หรือตอนนี้” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  มือเท้าใบหน้าของตัวเองและมองหน้าจักรตอบอย่างกับกำลังพูดแลกเปลี่ยนเรื่องที่สบายอกสบายใจกันอยู่
“สิบปีก่อน” จักรตอบด้วยสีหน้าจริงจัง  ผมเหลือกสายตาหนีเมื่อต้องเจอกับสายตาคู่นั้น
“ไม่แย่เท่าไหร่ ไม่ถึงขั้นตาย..ผู้ชายเฮงซวยเยอะแยะไป ผมจะเป็นคนหนึ่งที่ได้เจอรึก็ไม่แปลก” ผมตอบ  มีน้ำเสียงปนหัวเราะผสมด้วยเล็กน้อยเพื่อไม่ให้บรรยากาศนั้นเครียดเกินไป
“ประเด็นคือยังได้กลับมาเจออีกครั้งนี่สิ ชีวิตผมสงสัยคงเข้าขั้นบัดซบเลยว่าไหม” ผมหันกลับมาสบตากับจักรอีกครั้ง 
“อาจจะไม่เสมอไปก็ได้” จักรยักไหล่  เบะปากให้ด้วยท่าทางมั่นใจ
“มั่นใจตัวเองเหลือเกินนะ” ผมแสยะยิ้ม
“ก็แค่ อยากขอโทษ”
“.....................” เราทั้งสองเงียบลง  สิ้นประโยคนั้นพนักงานนำน้ำมาเสิร์ฟให้พอดี  เราทั้งสองต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันจนพนักงานเสิร์ฟน้ำเสร็จและเดินจากไป 
“งั้น..บอกมาสิ” ผมพูดขึ้นก่อนจะหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบเพียงนิดเดียว  ผมทิ้งเสียงลงไปครู่หนึ่งก่อนจะวางแก้วน้ำลงที่เดิม
“หลังจากนั้นนอนกับผู้ชายมากี่คนแล้ว..” ผมถามด้วยสีหน้าและท่าทางที่จริงจังเพื่อต้องการบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ว่า..ไม่ว่าคุณจะพ่นอะไรออกมา  ผมอยากรับรู้เพียงความจริงเท่านั้น
“หึ..หึหึ” จักรหัวเราะในทันที  เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ ผมเลิกคิ้วเป็นการย้ำบอกให้เขาพูดได้แล้ว
“ประมาณ เอ่อ..สิบกว่าคน มั้ง” จักรยักไหล่เล็กน้อย  ท่าทางไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก
“เยอะเกินคาดแฮะ แล้ว..ใช้ถุงยางทุกครั้งรึเปล่า” ผมถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ
“ทุกครั้ง” จักรตอบแทบจะทันที
“ตรวจเลือดล่าสุดเมื่อไหร่” ผมถามอีก
“สองปีที่แล้ว” จักรตอบพร้อมกับอมยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“แล้ว..ในสิบกว่าคนที่ว่า เคยคบกับใครเป็นแฟนรึเปล่า” ผมทำไม้ทำมือประกอบการพูด
“ก็มีบ้าง สองสามคน..” จักรตอบเร็วและแลดูมั่นใจตัวเองมากอย่างไม่น่าเชื่อ
“แล้วแฟนผู้หญิงล่ะ” ผมถาม
“ไม่เคย” จักรพูดก่อนจะทิ้งน้ำเสียงลง
“ที่จริง เอ่อ”
“..ไม่เคยเลยหลังจากคนนั้น” จักรเสริมบอกพร้อมกับสายตาที่พุ่งตรงมาที่ผม  สายตาที่มองผมเหมือนแทบจะทะลุผ่านตัวผมไปได้  ผมรู้สึกใจเต้นขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อตนเอง  ผมพยักหน้าให้จักรเป็นการบอกว่าผมยังคงรับฟังที่เขาพูดอยู่และอนุญาตให้เขาพูดต่อได้
“อาจจะนอนด้วยกัน แต่ไม่มีอะไรเกินกว่านั้น..ไม่ใช่ เอ่อ..ไม่ใช่ไม่อยากคบ แต่แค่รู้สึกว่ายังไม่ใช่” จักรอธิบาย
“มันก็แค่คำพูดจากปากผู้ชายที่เคยทำพลาดละนะ” ผมเบะปากและเท้าแขนลงบนโต๊ะ
“กล้าคบกับผู้ชายที่นอนด้วยได้ แต่ไม่กล้าคบกับผู้หญิง..แสดงว่ายังกลัวที่จะจริงจังสินะ หึ..แล้วอย่างนี้ อะไรไม่ทราบที่คุณต้องการจากผม” ผมถามด้วยสายตาดุดันกลับ  ผมไม่ได้โมโหเขานะครับ  ผมเพียงอยากจะตอกย้ำจักรเท่านั้น  อยากรู้ว่าถ้าผมกดดันเขาไปอย่างนี้แล้ว  จักรจะแก้สถานการณ์อย่างไร
“ก็บอกอยู่นี่ไง..ว่ารู้สึกว่า ไม่ใช่” จักรพูดด้วยท่าทีไม่มั่นใจขึ้นมา
“แล้วจะมาใช่กับผมนี่นะ หรือแค่อยากแน่ใจ..ว่าจะใช่รึเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็ถีบหัวส่งผมอีก” ผมอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงแดกดันตอกกลับไป
“ฟ้าครับ” จักรถอนหายใจเล็กน้อย
“โอเค้” ผมขึ้นเสียงสูง  ผายมืออย่างต้องการปิดบทสนทนาลงด้วยตนเอง  พอเท่านี้เสียดีกว่า  เดี๋ยวจะพาลทานข้าวไม่ลงเสียเปล่าๆ
“ฟ้านี่ ประชดประชันเก่งขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ” จักรหัวเราะ
“แล้วฟ้าล่ะ..” จักรถามกลับ  เขาเท้าข้อศอกลงบนโต๊ะและจับจ้องมาที่ผม
“คุณไม่มีสิทธิ์ถามผม” ผมดักทางไว้ก่อน
“โอเค..” จักรพยักหน้า  ยิ้มเล็กน้อย
“แล้ว..คุณคิดว่า คุณจะได้มีเซ็กส์กับผมอีกเมื่อไหร่” ผมถามพร้อมกับส่งสายตาจ้องมองไปที่จักรอย่างไม่กะพริบ 
“ลองใจเหรอ” จักรย้อนถามเหมือนต้องการหยั่งเชิงบ้าง
“คงงั้นมั้ง” ผมเบะปาก  ยักไหล่ตอบอย่างส่งๆ
“ที่จริง..ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะทำซะเดี๋ยวนี้” จักรตอบด้วยสายตาเจ้าชู้อย่างที่เคยมองผมแต่ก่อน  แต่สถานการณ์นี้นั้นเปลี่ยนไป  แต่ก่อนถึงแม้ว่าจะเป็นการมองอย่างวาบหวามแต่นั่นเป็นการทำกันในรูปแบบของคนรัก  คู่รักที่กำลังมอบความรักและการหยอกเย้าให้แก่กัน  แต่ครั้งนี้นั้นไม่เหมือนกัน  นี่เหมือนการได้พบกันใหม่อีกครั้ง  มันคล้ายกับว่าเรากำลังจะได้เรียนรู้ผู้ชายคนใหม่ที่เรานั้นไม่เคยเจอมาก่อน  เนื่องจากเวลาที่ผ่านไปนานหลายปี  ทำให้ต่างคนนั้นต่างโตขึ้น  นิสัยใจคอต่างเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ  ผมเองก็ด้วยเช่นเดียวกัน  ดังนั้น..สายตาเจ้าชู้ของจักรที่เหมือนอยากลองดีกันแบบนี้  ความรู้สึกที่รับรู้ของผมในตอนนี้จึงแตกต่างออกไป  มันไม่ได้รู้สึกอยากหยอกเย้าตอกกลับไปอย่างเคยอีก
“ฝันอยู่งั้นเหรอ” ผมตอบปัดไปอย่างนั้นเอง  ทั้งทั้งที่ลึกๆแล้วอาจจะมีอาการเขินเล็กน้อยด้วยเช่นกัน  แต่ก็นั่นแหละ  ผมกำลังเก็บซ่อนอาการทั้งหมดของตัวเองให้อยู่หมัด
“หึ..จะเก็บไปฝันก็แล้วกันนะ” จักรยิ้มกว้างตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สาที่ผมประชดประชันไปแบบนั้น  แถมยังจ้องมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์อย่างไม่วางตาอีก  ผมสบตาจักรอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลบสายตา  ไม่ใช่เพราะเขินอะไรมากมายนัก  แต่เพียงแค่ต้องการใช้ความคิดต่อนิดหน่อยเท่านั้น
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารค่ะ” พนักงานยิ้มกว้างพร้อมกับวางจานอาหารลงตรงหน้าเราสองคน  มีอาหารนำมาเสิร์ฟก่อนสองอย่าง  ผมกับจักรยังคงนิ่งจนพนักงานเสิร์ฟเดินไป
“จักรตักให้นะ” จักรรีบตักอาหารมาให้ผม  ผมปล่อยให้จักรบริการ  ที่จริงแล้วจักรเป็นคนชอบบริการแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร  ถึงแม้ว่าจักรจะเป็นคนเอาใจคนอื่นเก่ง  เป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งแต่จักรก็ไม่ได้ทำแบบนี้กับใครทุกคน  เขาจะเลือกบริการเฉพาะคนสนิท  ถ้าใครที่ดูเหมือนต้องการผลประโยชน์จากเขา  จักรจะไม่เคยเดินเข้าหาก่อนเลย  เขาจะเว้นระยะห่างเสมอ  ตรงจุดนี้ละมังครับที่คงเป็นข้อเสียของจักรอีกอย่างหนึ่ง  เขาคงเจ้าชู้และเห็นแก่ตัวไปเสียหน่อย
“จักร..” ผมพูดขึ้นแต่ไม่ได้มองหน้าจักร  ผมเพ่งสายตาไปที่อาหารบนจานของผมที่จักรตักไว้ให้อย่างพอดีคำ
“จักรคิดอะไรอยู่ฟ้าไม่รู้หรอกนะ” ผมพูดบอก  จักรชะงักไป  ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้าจักรก่อนจะยิ้มให้
“แต่ถ้าจักรจะคาดหวัง ก็อย่างที่บอก..” จักรเอาแต่เงียบ  สบตาผมไม่กะพริบ
“ฟ้าไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว แล้วถ้าจักรอยากจะลอง..ไม่ว่าจะเพราะสาเหตุอะไรก็ตาม ฟ้าจะไม่ห้าม” ผมย้ำเสียงด้วยความหนักแน่น
“แต่จักรอย่าลืมนะ จักรต้องอย่าลืม..ว่าฟ้าเคยเจ็บปวดแค่ไหน”
“หลังจากนี้ ถ้าจักรจะหายตัวไปเลยอย่างเงียบๆ..ฟ้าก็จะไม่ว่าอะไรทั้งนั้น จักรมีสิทธิ์ ฟ้ามีสิทธิ์” ผมบอก  ตาจ้องเขม็งเหมือนต้องการบอกให้จักรรู้ว่าผมสามารถทำได้ทุกอย่างถ้าเขาจะทำร้ายจิตใจของผมอีก
“แต่ถ้าจักรยังจะดื้อดึง จักรก็ต้องยอมรับผลที่จะได้รับด้วย”
“นะครับ” ผมจบบทพูดลงอย่างห้วนๆ  อย่างกับเตรียมบทไว้เพื่อมาพูดเพียงเท่านี้  ผมเห็นจักรกลืนน้ำลายลงคอ  ที่เห็นอย่างชัดเจนคงเพราะร้านอาหารเงียบเกินไป  เกินกว่าผมจะหันไปสังเกตสิ่งอื่นได้  หรือเพราะจักรอาจจะรู้สึกกดดันกับคำพูดของผมก็แล้วแต่  ผมเพียงต้องการบอกว่าผมไม่ใช่ฟ้าที่อ่อนต่อโลกคนเดิมอีกแล้ว  ไม่ใช่สิครับ..ผมไม่ใช่ฟ้าที่จะคิดว่าบนโลกนี้มีรักแท้อย่างที่เคยเป็นได้อีก
ตอนนี้ผมมีทุกสิ่งทุกอย่าง  ผมมีบ้านที่ผมใฝ่ฝัน  ผมมีรถสุดรักสุดหวง  ผมมีคนใช้ที่จงรักภักดีต่อผม  ผมมีน้องๆในที่ทำงานที่น่ารักและขยันขันแข็ง  ผมมีแม่ที่ยังคงยืนหยัดอยู่เคียงข้างผม  ผมมีเพื่อนที่คอยย้ำเตือนสติผมอยู่ทุกเมื่อ  ผมมีหลานที่ผมรักมากที่สุด  ผมมีเงินทองและทรัพย์สินมากมาย  รวมไปถึงอำนาจที่จะทำอะไรก็ได้ตามแต่ผมต้องการ  ผมไม่ใช่คนงี่เง่าที่จะเคียดแค้นใครไม่เลือกหน้าแต่นั่นไม่ใช่ว่าผมจะยอมอ่อนข้อให้อีก  ไม่ว่าจักรจะมาดีหรือมาเพราะนึกสนุก  ผมหมายถึงผมจะแก้แค้นไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง  ผมได้แต่ภาวนาอย่าให้เขามาทำร้ายผม  ไม่ว่าเขาจะประสงค์อยากกลับมาคบกับผมอย่างแท้จริง  หรือเพราะว่าต้องการเพียงแค่เอาชนะผมก็ตาม..

.................>>>><<<<..................

[ChiOln]

สงสารทิกเกอร์นะ

[pornvrin]

โอยยยย เค้ารักอาฟ้ามากกว่าคิวจะผิดมั้ยน้าาาาาาา ^^

[pochu52]

กำแพงของอาฟ้าสูงลิบ ใครจะพังกำแพงนั้นลงมาได้กันนะ

[Elleelle1234]

จักรหวังมรดกฟ้าหรือเปล่า

แต่ยังไงก็ลุ้นทิกเกอร์จะคืนดีกับพี่ฟ้า

ติดตามจ้าา

[Ball]

สงสารทิกเกอร์อ่ะตอนนี้และก้อยากรู้เรื่องในอดีตของพี่ฟ้าด้วย
รู้สึกว่าพี่ฟ้าเป็นคนอ่อนไหวง่ายมากเลย
ถ้าทิกเกอร์ไม่อยู่จริงๆ จะไม่เป็นไรจริงๆหรอ
เฮ้ออออ อ่านแล้วก้อยากอ่านอีกมีเรื่องสงสัยเต็มไ่ปหมด
จะรอตอนต่อไปนะคะเบบี้

ปล.ไม่ชอบจักรจริงๆนะ ดูเป็นที่ไม่ค่อยจริงใจเท่าไหร่
ไม่อยากให้ไปยุ่งเลย กลัวว่ามันจะยุ่งพัวพันกันยิ่งกว่าเดิม

[NASS.NET]

ทิกเกอร์น่าสงสารอ่าาาาาาาา
เหมือนอาฟ้าให้โอกาสจักรมากกว่า ทิกเกอร์ซะอีกอ่ะ!!!!!

[mueypoo]

อาฟ้ามีทุกอย่างก็จริง แต่ยังขาด"คนรัก"ที่อยู่เคียงข้างกันนะ

ใครจะมาวินได้ใจอาฟ้าไปนะ?