หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[Chomin]

ฟ้ายังรักทิกเกอร์อยู่แน่ๆ ถึงได้กลัวและไม่กล้าเปิดใจให้เค้าเดินเข้ามามากขนาดนั้น ในขณะที่จักรฟ้ากลับมั่นใจว่าจะควบคุมเกมส์นั้นได้ เข้าใจฟ้านะว่าเรื่องราวที่ได้เจอมามันคงเจ็บปวดจนไม่อาจจะรับไหวแล้ว ถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง เห้อ แต่ก็สงสารทิกเกอร์อ่ะ ดูท่าทางจะรักจริง แต่อะไรที่ทำให้ ณ ตอนนั้นทิกเกอร์เลือกคนอื่นล่ะ ดูเหมือนว่าแต่ก่อนทิกเกอร์จะมีคนรักอยู่แล้วใช่มั้ย แล้วไม่เลือกฟ้าน่ะ เดาไปเรื่อย ฮ่าๆ อ่านไปลุ้นไป อยากรู้ว่าทำไมถึงได้เลิกกันละ คึคึ แอบมีคิวกับเค้กเล็กน้อยให้ชุ่มชื่นหัวใจ คึคึึ พี่คิวยังทำเป็นเข้มเหมือนเดิม ฮ่าๆ แหมเค้กเดี๋ยวนี้ใช้คำว่า "เรา" กับคิวได้คล่องปากแล้วอ่าดิ >.,<

[StillLoveThem]

....อาฟ้า ver. love1 ดูเป็นคนใจดี ขึ้เล่นนะ
....พอมาอ่านเรื่องของอาฟ้าแบบละเอียดนี่...
....อาฟ้าเป็นคนคิดเยอะ ขี้กลัว และ...ไม่มั่วแต่..ทั่วถึง

[Mura_saki]

รออีกสักพักนะทิกเกอร์

[โน๊อา]

ทิกเกอร์ทำผิดไว้ มันต้องใช้เวลาสักนิดนะคะพ่อคู๊ณณณณณณ ขืนดีกันเร็ว ๆ ก็ไม่มีอะไรอ่านอ่ะดิ 5555

[minenat]

ไม่ได้เข้ามานานได้อ่าน 7 ตอนรวดดด> <

สงสารทิกเกอร์ :sad4:แต่ก็เข้าใจฟ้า

[เบบี้]

~8~

เมื่อประมาณ 5 ปีก่อน ณ ประเทศอิตาลี..
วันนี้เป็นอีกวันที่ผมได้ทำทุกอย่างเสร็จไปอย่างราบรื่น  ผมไปเรียน  เสร็จหลังจากนั้นก็ติดต่องานกลับไปที่ประเทศไทย  โทรคุยกับหลานสุดที่รักเล็กน้อยว่าวันนี้ผมจะดินเนอร์ที่บ้านทิกเกอร์เลยไม่ต้องรอ  ก่อนที่จะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตและตรงดิ่งไปที่บ้านคนรักของผมอย่างไม่ได้บอกล่วงหน้า  เพราะต้องการเซอร์ไฟรส์อีกฝ่ายที่เพิ่งกลับมาจากอังกฤษได้วันสองวัน
“Everything is getting closer and closer, the truth is always the truth!” ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงของปูนดังออกมาจากห้องรับแขก  ภายในตัวบ้านเงียบมากจึงทำให้ผมได้ยินเสียงของปูนชัดทีเดียว
“You've got to tell the truth now Tigger!” ขาของผมหยุดขยับในทันทีทันใด  ลางสังหรณ์ไม่ดีที่ผมกำลังรับรู้ได้นั้นผุดขึ้นมาอย่างกะทันหัน  ภาพย้อนกลับไปถึงเรื่องก่อนหน้านี้  เหมือนนี่จะเป็นคำตอบในบางสิ่งบางอย่างที่ผมสงสัยมาตลอด  ว่าระหว่างทิกเกอร์และปูนเหมือนมีความลับอะไรต่อผมอยู่  บางครั้งความรู้สึกมั่นใจว่า “ใช่แน่” ก็เกินมาตรฐานไป
“I can't!” ทิกเกอร์ตอบด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว  ผมกอดถุงกระดาษจากซุปเปอร์มาเก็ตแน่นกว่าเดิมเพราะกลัวว่าถุงจะตกจนทำให้คนภายในห้องรับรู้ได้ว่ามีคนแอบฟังเขาทั้งสองอยู่
“แต่คุณต้องทำ..ถ้าคุณไม่ทำ ผมจะทำเอง ผมจะเป็นคนบอกฟ้าเอง..นั่นเพื่อนรักของผมนะ!” ปูนพูดด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวโกรธอย่างที่ผมไม่ค่อยได้ยินบ่อยนัก  ถึงแม้ว่าปูนจะค่อนข้างเป็นคนขี้วีนแต่น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหนักแน่นอย่างนี้ผมยังคงไม่ชิน
“แต่ผมรักฟ้า!” ทิกเกอร์พูดแทบจะตะโกน  เสียงของทั้งสองคนเงียบลงหลังจากนั้น  ใจของผมเต้นไม่เป็นส่ำ
“แต่คุณก็รักแอนนาด้วย รึคุณจะปฏิเสธ..คุณปฏิเสธผมได้ไหมว่าคุณไม่ได้รักเธอ งั้นปฏิเสธมา” ปูนย้อนตอบ  หน้าของผมชาในทันทีที่ได้ยิน  คำถามเพียงหนึ่งเดียวที่มีในตอนนี้คือ “ใครคือแอนนา”  อยู่ๆน้ำตาของผมนั้นก็เอ่อล้นขึ้นทำให้ตาของผมพร่ามัว  ผมไม่รู้ว่าเรื่องราวนั้นเป็นอย่างไร  แต่มันคล้ายกับสัญชาติญาณของมนุษย์  เพียงคำพูดเท่านั้นเหมือนดังกับว่าสามารถตอบคำตอบได้กระจ่างอย่างที่สุด
“.....................” ไม่มีคำตอบใดๆหลุดออกมาจากทิกเกอร์อย่างที่ผมหวังให้เขาปฏิเสธ  ผมได้แต่เพียงนึก “ได้โปรด..ปฏิเสธสิ” อยู่ซ้ำๆเต็มอก  แต่เปล่า..
“นั่นไม่สำคัญ เท่ากับที่ตอนนี้เธอท้อง..และไม่สำคัญ เท่ากับที่ตอนนี้เพื่อนของผมกำลังรักคุณมาก” คำพูดของปูนทำให้ขาของผมทรุดลงกับพื้นในทันที  ภาพเก่าๆทั้งดีและร้ายย้อนกลับมาเหมือนกับบอกผมว่า “คุณพลาดแล้วฟ้า คุณแพ้โชคชะตาอีกแล้ว” อย่างไรอย่างนั้น 
“ฟ้า..” ผมได้ยินเพียงเสียงอุทานจากคนสองคน  เขาคงจะตกใจไม่น้อยที่รู้ว่าผมได้อยู่ร่วมวงสนทนาด้วยนานแล้ว  ผมเงยหน้าขึ้นช้าๆ  รู้เพียงว่าหัวใจของตัวผมนั้นว่างเปล่าจนไร้คำบรรยายใดๆ  หัวใจคงกำลังร้องไห้ไปพร้อมพร้อมกับผมในตอนนี้  น้ำตาของผมไหลอาบแก้มมากมายเกินไปจนผมไม่คิดจะเช็ดมัน
“ฟ้า” ปูนรีบวิ่งตรงเข้ามาและทรุดนั่งลงตรงหน้าผม  ผมพยายามยิ้มให้เพื่อนรัก  แต่กลับยิ้มไม่ออก
“ฉันขอโทษ” ผมตัวเอนเข้าไปในอ้อมกอดของปูน  สายตาของผมเห็นสีหน้าของทิกเกอร์ไม่ชัด  เขายืนนิ่งอย่างกับถูกสาปเอาไว้
“อึก..อื้อ” ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกไปจากผม  ที่จริงแล้ว..ในห้องนี้ไร้คำพูดไปชั่วขณะ  มีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นจากผมเท่านั้น  ผมปล่อยให้ปูนนั่งกอดผมอยู่อย่างนี้อยู่นาน  จนน้ำตาของผมส่งสัญญาณว่า “พอได้แล้ว..ตอนนี้ฉันไม่มีจะให้คุณแล้วนะ” 
“เรา..เราจะกลับ อ่อ ซื้อของมาให้น่ะ” ผมผละออกจากอ้อมกอดของปูน ปัดมือเช็ดแก้มตัวเองอย่างลวกๆและยื่นถุงของให้ปูน  ปูนเพียงแต่มองเฉย
“ฟ้า ฟ้าครับ”
“อย่า อึก..” ผมปัดมือของทิกเกอร์ออกและรีบลุกขึ้นยืน  ผมยังไม่พร้อมฟังคำแก้ตัว  ผมไม่พร้อมที่จะฟังอะไรไปมากกว่านี้ทั้งนั้น  ผมควรมีสติมากกว่านี้  ดังนั้น..ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ดีนัก
“....................” เราสามคนยืนประชันหน้ากัน  ทิกเกอร์มองผมตาไม่กะพริบ  ตาของเขาแดงอย่างเช่นผม  แต่คงไม่มีทางมากไปกว่าผมหรอก  คนที่ทำให้เจ็บปวดไม่มีทางรู้สึกเจ็บปวดได้เท่ากับคนถูกทำร้ายอย่างแน่นอน  หน้าอกของผมยังไม่หยุดสั่น  มันกระเพื่อมเหมือนยังคงรู้สึกได้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น  น้ำตาของผมไหลลงอีกครั้ง  มันพรั่งพรูไม่หยุดอย่างใจสั่งให้หยุด  ยิ่งผมมองหน้าของทิกเกอร์มากเท่าไหร่  มันยิ่งไหลลงมามากเท่านั้น
“อย่าเข้ามาใกล้ผม” ผมห้ามเสียงเรียบ  เมื่อเห็นว่าทิกเกอร์ทำท่าจะเข้ามากอด  ทิกเกอร์ชะงักในทันที  เขาหน้าเสีย  ผมหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ  แน่นอน..น้ำตาของผมนั้นยังไม่ยอมหยุดไหล
“ได้โปรด อย่าตามมา” ผมพูดและก้าวขาเดินออกมาจากตรงนั้น  ผมได้ยินเสียงคนเดินตามมา  ผมไม่หันกลับไปมอง  ปูนรีบมาคว้ามือผมไปกุมไว้และไม่พูดอะไร  เราเดินจับมือกัน  ผมร่ำไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่  เดินไปร้องไห้ไปอย่างนั้นจนปูนร้องตาม  นี่คงเป็นครั้งที่สองที่เราได้ร้องไห้ด้วยกันอย่างนี้  ครั้งแรกเกิดขึ้นเพราะจักร  เราต่างไม่พูดอะไรเลยเช่นครั้งนั้นมาตลอดทางจนถึงบ้านของผม..

= = = = = = = =

“How long are you going to keep sleeping?” ผมสะดุ้ง  แต่ยังคงไม่หันกลับไปมองคิวที่เพิ่งเปิดประตูห้องเข้ามา  ตั้งแต่ผมกลับมาจากบ้านของทิกเกอร์  จนตอนนี้ผ่านไปกี่ชั่วโมงแล้วไม่ทราบ  ผมยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่ในท่าเดิม
“Till..The End.....of the World.” ผมตอบเสียงเอื่อย
“หึ..งั้นคงต้องนอนจนเป็นอัมพาตเลยล่ะ” คิวพูดด้วยภาษาไทยปนหัวเราะ  ผมรู้สึกได้ว่าคิวนั่งลงบนเตียง  เราสองคนเงียบไปครู่หนึ่ง
“ข้าวเย็นเสร็จแล้ว ปรายตั้งโต๊ะแล้วด้วย” คิวพูดขึ้น  ผมยังคงนอนไม่ขยับ
“ไม่กิน”
“ไม่ได้” อีกฝ่ายบอก 
“.......................” คิวเงียบไปอีกครั้ง  อยู่ๆน้ำตาของผมก็ไหลออกช้าๆ  หมอนที่ยังคงชื้นจากน้ำตาของผมนานหลายชั่วโมงคงจะไม่แห้งได้ง่ายๆ  คิวนั่งเงียบ  เราต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่นาน  นานมากพอที่จะทำให้ผมรู้สึกเมื่อย  สิบห้านาที  หรือยี่สิบนาทีก็ไม่ทราบ  ผมพลิกตัวให้กลับมานอนหงาย  คิวหันหน้ามามอง  เราสบตากันเพียงครู่เดียวคิวก็หันหน้าหนีไป
“แปลก” คิวพูดขึ้นเสียงเบา  น้ำเสียงทุ้มต่ำในลำคอ
“ผมกลับไม่รู้สึกผิดหวังเท่าไหร่ อย่างน้อย..ก็ไม่เท่ากับที่รู้ว่า คุณชอบผู้ชาย” คิวหันหน้ามาแสยะยิ้มเหมือนต้องการให้เรื่องนั้นขบขัน  ผมมองค้อนใส่หลานตัวเองเป็นการบอกว่า “ตลกฝืดนะ”
“ทรมาน” ผมพูดขึ้น  น้ำเสียงหลุดหายเข้าไปในลำคอ  ปากของผมสั่น  น้ำตาไหลลงครั้งแล้วครั้งเล่า  คิวไม่หันหน้ากลับมามองผมอีก
“ทำไมไม่เกลียดเหมือนที่เกลียดจักรล่ะ ด่าอาสิ” ผมพูดว่าเสียงสั่น  ตอนนี้ให้คิวด่าเรียกสติหน่อยก็คงดี
“เพราะไม่คิดว่าผมจะมองคนผิด” คิวตอบ  เขาหันกลับมาจ้องหน้าผม  สายตาที่ดูสงสารผมกำลังปรากฏให้เห็น
“แต่โทษที ถ้าผมจะบอกว่า..บนโลกนี้ไม่มีใครเพอร์เฟค” ผมนำมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง  ตอนนี้รู้สึกว่าตาระบมและปวดหัวไปหมด
“ผมจะโทรไปลางานให้ จะบอกว่าคุณท้องเสีย ผมให้เวลาคุณพักฟื้นแค่วันเดียว..ส่วนเรื่องงานที่ไทย ถ้าอากิ๊บโทรมา ผมจะคุยแทน” คิวพูดพร่ำ  ผมไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้านี้อายุย่างเข้ายี่สิบจริงรึเปล่า  คำพูดคำจาเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆ  รวมถึงความคิดและสติที่บางครั้งก็มีมากเกินกว่าผม
“แล้วช่วยลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปกินข้าวด้วย ให้คนอื่นรอ..มันเสียมารยาท” อีกฝ่ายว่าและลุกขึ้นยืน  ผมพลิกตัวหนีเพราะไม่อยากลงไป  ในห้องเงียบลงอีกครั้ง  ผมได้ยินเสียงคิวถอนหายใจเล็กน้อย
“ถ้าไม่ลงไปภายในห้านาที ผมจะโทรกลับไปหาคุณย่า..แล้วบอกว่าคุณรถคว่ำตายระหว่างทางที่ต้องขับรถไปมิลาน ผมคิดว่าคุณย่าน่าจะเชื่อทันทีที่ได้ยิน..เพราะผมไม่ค่อยได้พูดเล่นกับคุณย่าบ่อยนัก” คิวพูดด้วยน้ำเสียงอย่างผู้ชนะ
“อย่านะ!” ผมรีบลุกขึ้นนั่งในทันทีเพราะรู้ว่าถ้าผมไม่ทำตามที่มันบอก  คิวจะต้องทำอย่างที่พูดจริงๆแน่ๆ  คิวเลิกคิ้วอย่างลองดีก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ผมรีบลุกขึ้นเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา  เมื่อมองกระจกกลับต้องพบว่าตัวเองนั้นหน้าโทรมมากถึงมากที่สุด  เมคอัพคงไม่สามารถช่วยได้เลยถ้าพรุ่งนี้ผมต้องออกไปทำงานด้วยสภาพหน้าตาแบบนี้  ผมลงมาข้างล่าง  คิวและปรายนั่งรอที่โต๊ะอาหารแล้ว  นานครั้งที่ปรายจะมาทานอาหารที่บ้านของเรา  อย่างเช่นสุดสัปดาห์  โดยส่วนมากปรายจะมาเป็นประจำคือวันศุกร์หรือเสาร์
“อานั่งนี่นะคะ..วันนี้ปรายทำแต่ของชอบอาทั้งนั้นเลย” ปรายรีบลุกขึ้นและกุลีกุจอยกเก้าอี้ให้ผม  ผมยิ้มและผงกหัวให้แทนคำขอบคุณ  ปรายรีบนำน้ำมารินให้ผมด้วย


ติงต๊อง~


“เดี๋ยวปรายไปเปิดเอง” ปรายบอกคิวที่ทำท่าจะลุกจากเก้าอี้  คิวพยักหน้าตอบก่อนปรายจะรีบวิ่งไป  เรานั่งเงียบอยู่เกือบสองสามนาที  ปรายกลับมาอีกครั้งพร้อมกับปูน  ปูนยิ้มให้ผมเพียงน้อยๆ  ตอนแรกปูนมาส่งผมที่บ้านแต่ผมปฏิเสธที่จะพูดคุยด้วยจนปูนกลับไปรอบหนึ่งแล้ว 
“อาปูนนั่งนี่ก็ได้ค่ะ” ปรายเสนอที่นั่งของตนเอง
“เอ่อ ไม่ดีกว่า..เดี๋ยวอาไปรอที่ห้องรับแขกก็แล้วกัน” ปูนตอบปัดด้วยท่าทีเกรงใจผม
“กินด้วยกันสิ” ผมพูดขึ้น
“......................” ทุกคนนิ่งสนิทเหมือนผมเป็นเหตุทำให้ทุกคนเกร็งแบบนั้น 
“อืม” ปูนยิ้มน้อยๆและเดินตรงมาที่เก้าอี้ที่เป็นที่นั่งของปราย  ปรายเปลี่ยนไปนั่งข้างๆคิวแทน  บนโต๊ะอาหารไร้บทสนทนา  ปูนตักกับข้าวให้ผมเป็นระยะ  ผมทานละเลียดอย่างช้าๆเพราะกลัวว่าถ้าทานหมดเร็วแล้วคิวจะบังคับให้ทานเพิ่มอีก  หลังจากทานข้าวเสร็จ  ปรายนำยาแก้ปวดมาให้ผมทานหลังอาหาร  ปูนขอนอนกับผมคืนนี้ด้วยและผมไม่ปฏิเสธ  ผมควรจะรับรู้เรื่องราวเพิ่มเติมและแน่นอนว่าผมไม่สามารถนอนคนเดียวได้อีกด้วย
หลังจากที่ทั้งผมและปูนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  ผมนอนรออยู่ที่เตียง  ปูนเดินมานั่งลงบนเตียงอีกด้านหนึ่งของผม  เราเงียบ  เสียงจากโทรทัศน์คลอเบาๆ  ตาของผมจ้องมองไปที่โทรทัศน์ที่ปลายเตียงแต่ในหัวกลับว่างเปล่า
“นอนเถอะ” ผมพูดขึ้น
“อืม” ปูนตอบเท่านั้นก่อนจะเดินไปปิดโทรทัศน์ให้อย่างรู้งาน  ผมพลิกตัวตะแคงข้างมาอีกด้าน  หันหลังให้กับปูน  เตียงยุบลงอีกครั้งเมื่อปูนนอนลง  และผมยังไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิดเดียว  ผมคิดว่าปูนเองก็คงมีอาการเช่นเดียวกัน
“อยากได้ยานอนหลับจัง” ผมบ่นขึ้น
“แกบอกว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพ” ปูนบอกกลับ  เอ่ยถึงคำพูดที่ผมเคยพูดไว้ครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว
“......................” เราเงียบลง  ผมเอื้อมมือกดเปิดแผ่นเพลงบรรเลงคลาสสิกที่อยู่บนหัวเตียง  ไม่มีอะไรช่วยผมได้นอกจากเจ้าสิ่งนี้แล้ว
“รำคาญไหม” ผมถาม
“ไม่..เพราะดี” ปูนตอบ
“อืม” ผมหลับตาลง  ผมรอให้ปูนเอ่ยพูดก่อน  ผมไม่อยากเป็นฝ่ายถามก่อนเพราะผมไม่รู้จะจับต้นชนปลายจากตรงไหน    ผมจะเงียบ  จนกว่าใครสักคนจะพูดบอกอะไรแก่ผม  ผมไม่อยากคาดคั้นใครอีก  เพราะยิ่งคาดคั้นก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายกดดัน  หลังจากความกดดันจะกลายเป็นคำพูดหลอกลวงที่ตามติดมา
“แกอย่าโกรธฉันเลยนะ” ปูนพูดขึ้น  เตียงนิ่งไม่ไหวติง  นั่นแสดงว่าต่างฝ่ายต่างยังคงอยู่ในท่าเดิม  ตัวของผมแข็งทื่อเหมือนกับถูกสตาฟไว้
“..ไม่มีใครอยากโกหก แกเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ฉันรู้ว่าแกทรมานกับไอ้จักรมามากแค่ไหน ฉันไม่เคยคิดจะหักหลังแกหรอกนะฟ้า..” ปูนพูด  น้ำตาของผมไหลลงเป็นทางลงไปที่หมอน  ผมหลับตาเพราะอยากใช้เพียงหูรับฟังเท่านั้น  มันอาจจะช่วยให้ผมเข้าใจทุกอย่างได้ดียิ่งขึ้น 
“แต่บางครั้ง บางสิ่งบางอย่าง..ก็เกินจะควบคุม” ปูนบอกก่อนจะทิ้งเสียงลงไปชั่วขณะ  ปูนคงเข้าใจถึงความเงียบที่ผมมีให้  เขาคงรู้ว่าควรอธิบายมาให้หมดเสียทีเดียว
“ที่จริง..ทิกเกอร์มีคู่หมั้นอยู่แล้ว ก่อนที่จะเจอกับแกด้วยซ้ำ ผู้หญิงคนนั้น..คือแอนนา มาเรียนน่า หวัง” เมื่อสิ้นประโยคนี้ของปูน  ตัวของผมสั่นมากขึ้นกว่าเดิม  ชื่อนี้คุ้นหูดีในวงการนางแบบจากเกาะอังกฤษ  ผมรู้จักเธอ  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยอยู่ในสายตาของผมเมื่อไหร่ที่ผมต้องเลือกนางแบบเพื่อทำโปรเจคส่งในที่ทำงาน  แต่กลับปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอนั้นมีชื่อเสียงที่อังกฤษมากคนหนึ่ง  หึ..นี่ผมกำลังเป็นชู้กับแฟนของนางแบบชื่อดังเลยหรือนี่  ตลกไม่ออกจริงๆให้ตายเถอะ
“ครอบครัวของแอนนากับทิกเกอร์ รู้จักกันมานานมากแล้ว..เค้าสองคนคบกันมานานหลายปีก่อนจะหมั้นกันอย่างเงียบๆ มีเพียงคนในวงการเท่านั้นที่พอจะรู้ข่าวบ้าง ฉันเองก็รู้” ปูนเล่าต่อ
“อึก..”
“ฉันจะไม่ขอแก้ตัวกับแก ว่าฉันช่วยทิกเกอร์โกหก..แต่ถ้าเรื่องราวจะบานปลายขนาดนี้ ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้ทิกเกอร์กับแกรักกันแน่ๆ”
“ไม่สิ..ฉันจะไม่มีทางปล่อยให้ทิกเกอร์ทำอะไรเกินเลยแบบนี้เด็ดขาด รวมถึงฉันไม่ควรจะปิดบังแกเรื่องนี้เพราะแค่ต้องการแกล้งแกเล่นๆตั้งแต่แรก แอนนาไม่รู้เรื่องนี้ และแกไม่รู้เรื่องนี้..ตลอดมามีเพียงฉันกับทิกเกอร์เท่านั้น ฉันขอโทษ” ปูนอธิบายเสียงสั่น  แต่คงไม่เท่ากับผมที่ในตอนนี้ไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้  เหมือนมีอะไรสักอย่างมาจุกอยู่ที่ช่องคอผม  ผมรู้สึกคล้ายกับคนเป็นใบ้อย่างไรอย่างนั้น
“ก่อนหน้า ทิกเกอร์เหมือนกับผู้ชายสมบูรณ์แบบคนหนึ่งที่ใครๆก็หวังอยากได้เค้า..แต่ทิกเกอร์ก็ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ทิกเกอร์ไม่ใช่คนเจ้าชู้ ทุกคนรู้ดีโดยเฉพาะแอนนา..เค้ารักเธอมาก ขนาดฉันยังไม่อยากจะเชื่อว่าทิกเกอร์จะหลงรักแก พูดตรงๆแล้ว..ทิกเกอร์ไม่มีแนวโน้มที่จะชอบผู้ชายเลยด้วยซ้ำ ฉันไม่เคยนึกภาพนั้นออก..ฉันไว้ใจทิกเกอร์ ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างแกกับทิกเกอร์เริ่มจากตรงไหน และพัฒนาไปเร็วขนาดนี้ได้ยังไง รู้ตัวอีกที..ฉันก็ไม่สามารถควบคุมอะไรได้แล้ว ฉันไม่สามารถแทรกตรงจุดไหนระหว่างแกกับทิกเกอร์ได้เลย ฉันกลัวแกเสียใจ..ฉันขอโทษ ที่ตลอดมาฉันเหมือนคนหลอกลวง..แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ” เสียงสะอึกจากปูนทำให้ผมทราบว่าเพื่อนของผมคงลำบากใจไม่แพ้กัน  ผมไม่ได้รู้สึกโกรธเพื่อนของผมคนนี้เลย  แต่เพียงผมไม่รู้จะทำอย่างไรหรือเอ่ยพูดอะไรก่อน  การปิดปากเงียบของผมคงทำให้ปูนคิดมากไปเอง
“ระหว่างที่ทิกเกอร์กลับอังกฤษ อึก..ทิกเกอร์ไปหาผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม” ผมถามกลับไป  น้ำเสียงของผมสั่นเครือเกินจะควบคุมให้เป็นปกติ
“ช..ใช่” ปูนตอบเสียงสั่นไม่แพ้กัน  ที่ผมทราบเพียงว่าทิกเกอร์จะต้องบินไปกลับระหว่างประเทศอิตาลีกับประเทศอังกฤษตกเดือนหนึ่งก็สองหรือสามครั้ง  ทิกเกอร์เรียนต่อปริญญาเอกอยู่ที่โรมในมหาวิทยาลัยเดียวกันกับผมไปพร้อมพร้อมกับการทำงานในสายการบินที่ประเทศอิตาลี  และการที่ทิกเกอร์ต้องบินกลับไปที่ประเทศอังกฤษบ่อยครั้งนั่นเพราะว่าทิกเกอร์ต้องกลับไปช่วยดูแลบริษัทรถของพ่อตนเองที่อยู่ที่ประเทศอังกฤษ  ผมทราบเพียงเท่านี้และไม่เคยที่จะรู้สึกระแคะระคายอะไรมากมาย  หนึ่งคือความไว้ใจที่เรามีให้กัน  กับสอง..ผมไม่มีเวลามากพอที่จะมานั่งจับผิดคนรักของผมตลอดเวลา  ผมมีงานต้องทำทั้งที่นี่และที่ประเทศไทยด้วย  ผมมีหลานต้องรับผิดชอบเพราะผมนำลูกเขามาเลี้ยงอย่างกับลูกของตัวเอง  ผมคงลืมเรียกสติไปช่วงหนึ่ง  ความสัมพันธ์ของเรานั้นแนบแน่นและเกิดขึ้นเร็วอย่างที่ปูนว่า  จนผมไม่กล้าที่จะเอ่ยถามทิกเกอร์ว่าชีวิตที่ผ่านมาของเขานั้นเป็นอย่างไรบ้าง  หรือบางครั้งคนเราก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะอยากรู้ความจริงและเสพสุขแต่ความสุขโดยที่ตนเองนั้นไม่อาจรู้ตัว
“ผู้หญิงคนนั้น ท้อง..กี่เดือนแล้ว” ผมถามตะกุกตะกัก  ในหัวนึกกลัวไปเสียหมด
“สองเดือน” ปูนตอบเสียงเบามาก 
“อึก..อื้อ” มือของผมกำผ้าห่มแน่น  นานแล้วที่ไม่ได้ร้องไห้เยี่ยงคนคุ้มคลั่งขนาดนี้  น้ำตาไหลพราก  ปากสั่น  ใจสั่น  ตัวเกร็งและสั่นแรง
“ฟ้า..ฉันขอโทษ” ปูนซบหน้าลงที่ไหล่ของผม  ผมไม่รู้ว่าผมร้องไห้หนักกว่าเดิมหรือเปล่า  แต่น้ำตาหลั่งไหลไม่หยุด  มันเจ็บปวดอย่างกับมีใครเอามีดมาผ่าหัวใจของผม 
“กี้ทำแบบนี้ได้ยังไง อึ..ทำได้ยังไง ฮื้อ” ผมคร่ำครวญถึงชายคนรักของผม  ไม่รู้ว่าหลังจากที่เราคบกันได้กี่เดือน  ผมเลือกที่จะเรียกทิกเกอร์ว่า “ทิกกี้” อย่างหยอกล้อ  จนกลับกลายเป็น “กี้” อย่างติดปาก  อีกหนึ่งสาเหตุนั่นเพราะว่าผมอยากเรียกทิกเกอร์ในแบบที่คนอื่นไม่สามารถเรียกได้  ที่มีเพียงผม..เท่านั้น
ผมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ปูนซบไหล่ผมอยู่อย่างนั้น  ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมยังไม่หยุดร้องไห้  ตลอดมานั่นหมายความว่าทิกเกอร์ไปมีอะไรกับผู้หญิงที่ชื่อแอนนาระหว่างที่คบอยู่กับผม  และในคราเดียวกันทิกเกอร์ก็มีอะไรกับผมโดยที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ทราบเลย  ผมไม่อยากจะเชื่ออย่างสนิทใจว่าคนอย่างทิกเกอร์จะทำอย่างนี้ได้ลงคอ  ทิกเกอร์ไม่ใช่ผู้ชายที่จะโกหกเก่ง  แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าตลอดมาทิกเกอร์แสดงได้เก่งมากทีเดียว  ไม่มีสิ่งใดในพฤติกรรมของทิกเกอร์ที่จะทำให้ผมระแคะระคายเรื่องนี้ได้เลย  เรามีความสุขดีตลอดที่คบหากัน  ทิกเกอร์ดูมีความสุขเมื่อได้อยู่กับผม  ผมไม่รู้ว่าทิกเกอร์คงจะมีความสุขดีเมื่ออยู่กับแอนนาด้วยหรือเปล่า  ผมไม่อยากรับรู้ตรงส่วนนั้น  นอกเหนือจากความเสียใจที่ผมกำลังได้รับทั้งหมด  ผมกำลังรู้สึกผิด  ผมกำลังเป็นส่วนหนึ่งในสาเหตุที่จะทำให้ครอบครัวที่สมบูรณ์แบบนั้นล้มเหลวไม่เป็นท่า 
ผมเป็นคนให้ท่าทิกเกอร์  ผมเป็นคนก้าวเดินเข้าไปหาเขา  ผมเป็นคนเริ่มก่อนทั้งหมด  ทุกอย่าง..ทุกการกระทำ  ถ้าใครจะผิด  คนแรกนั้นคือ..ผม  ไม่ใช่ทิกเกอร์..ผู้ชายที่สมบูรณ์แบบคนนี้ไม่ใช่ส่วนผิดทั้งหมด  คนที่ทำให้บุคคลนั้นแปดเปื้อนเกิดขึ้นจากความเสน่หาและความหลงลืมตนเองไปชั่วขณะของผม

= = = = = = = =

06:30 น. ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
ผมชะงักเมื่อพบว่าคิวอยู่ในห้องครัวด้วย  คิวหันหน้ามาจ้องหน้าผม  ผมเบนหน้าหนีไปอีกทางเพราะกลัวว่าคิวจะรู้ว่าเมื่อคืนผมนอนนึกเรื่องเก่าๆในอดีตจนแทบจะเรียกได้ว่านอนร้องไห้เกือบทั้งคืน  และที่จริงผมควรจะนอนซมตื่นสายกว่านี่  แต่อยู่ๆกลับสะดุ้งตื่นมาตั้งแต่รุ่งเช้าซะได้
“ตื่นเช้านิ” ผมทัก  แกล้งเดินไปที่ตู้เย็นเล็กอีกฝั่งหนึ่งของห้องครัวเพียงเพื่อจะหลบคิวที่ยืนอยู่ตรงเคาร์เตอร์ทำอาหาร  คิวคงกำลังจัดแจงชงเครื่องดื่มสำหรับเช้าวันใหม่ของตนเองอยู่
“ปกติ” คิวตอบส่งๆ  ใช่แล้ว..การตื่นแบบนี้ของคิวนั้นเป็นปกติ  ซึ่งผมไม่รู้จะทักอะไรหลานผมเพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นดูมีพิรุธ
“.....................” บรรยากาศในครัวเงียบลงอีกครั้ง  ผมยืนจ้องของในตู้เย็นอยู่นาน  คิดไม่ออกว่าจะหยิบอะไรออกมาดี  รู้สึกเอียนจนทานอะไรไม่ลง
“ในนั้นไม่มีอะไรนอกจากช็อกโกแลต ถ้าจะกินดับเครียดแนะนำว่าคงต้องกินให้หมดตู้เย็น หลังจากนั้น..ก็อาจจะอ้วนหรือเป็นเบาหวานตาย และคง..ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นไปมากกว่านั้น” คิวว่าให้อย่างรู้ทัน  ผมปิดตู้เย็นลงในทันที  เมื่อถูกจับได้แล้วก็คงไม่มีอะไรต้องเสแสร้งอีก
“ชาไหม” คิวถาม  ผมหันกลับไปพร้อมกับพยักหน้าตอบ


ติ๊ด~


ผมยืนมองคิวอย่างสงสัยเมื่ออยู่ๆคิวก็กดโทรศัพท์ภายในบ้านที่อยู่ใกล้มือของตน 
“ค่ะ” เสียงเขียวขานตอบจากปลายสาย
“ขอที่ประคบตาให้คุณเจ้าของบ้านหน่อย ดูเหมือนจะอาการหนัก” คิวพูดแกมประชดประชันใส่ผม
“ได้ค่ะ” เขียวตอบก่อนที่คิวจะกดตัดสายไป  ผมเดินไปใกล้โต๊ะตรงกลางห้องและเขย่งตัวขึ้นนั่งบนโต๊ะ
“เก้าอี้มีให้นั่งทำไมไม่นั่ง..วันหลังคงต้องเอาอาหารวางไว้บนเก้าอี้ แล้วนั่งบนโต๊ะแทนดีไหม” คิวขมวดคิ้วพูดเสียงเรียบแต่ฟังดูก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายไม่พอใจ  ชอบประชดประชันจนน่าได้รางวัล 
ถ้าคิวจะรู้สึกไม่ชอบใจละก็แน่ล่ะ..ห้องครัวนี้เป็นห้องครัวสุดหวงของคิว  มีคิวเพียงคนเดียวที่สามารถใช้ห้องครัวนี้ได้  หลานผมมักจะขลุกอยู่ในห้องครัวนี้ได้ทั้งวันทั้งคืนเพื่อคิดสูตรอาหารและสูตรของขนมชนิดต่างๆ  ผมให้นักออกแบบสร้างห้องครัวขึ้นมาสองห้องครัว  หนึ่งห้องครัวสำหรับแม่บ้านและการทำอาหารในแต่ละวัน  กับอีกห้องครัวหนึ่งสำหรับคิวโดยเฉพาะ  ห้องครัวสองห้องจึงค่อนข้างแตกต่าง  ห้องครัวนี้บ่งบอกถึงความเป็นตัวของคิวมากที่สุด  ดังนั้น..ถ้าเขาจะมีสิทธิ์ทุกอย่างในอาณาบริเวณนี้มันก็สิทธิ์ของเขาจริงๆละนะครับ
“พอใจอ่ะ” ผมย้อนตอบอย่างไม่แคร์  คิวเงียบไม่ตอบโต้อีก  ผมนั่งมองหลานตัวดีกำลังชงชาให้อย่างพิถีพิถัน  คิวจะเป็นคนใจเย็นมากเวลาที่ต้องการคิดสูตรอาหาร  ใจเย็นมากจนบางครั้งผมไม่คิดว่าผมอาจจะมีหลานสองคนในร่างเดียวกัน  เวลาที่คิวอยู่ในครัวที่ร้านอาหารกับเวลาที่อยู่ในครัวที่บ้าน  คิวจะมีระดับในการทำอาหารแตกต่างกันไป  น่าแปลกที่คิวสามารถทำออกมาได้ดีทุกครั้งจนได้รับคำชมมากกว่าคำติเสียด้วยซ้ำ
ในห้องครัวมีเพียงเสียงคลอจากดนตรีคลาสสิก  ผมไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไหร่ผมถึงจะได้จิบชาที่เจ้าหลานผมกำลังทำการชงให้อยู่  บางทีขั้นตอนมันก็มากเกินไปจนเกินจะทนรอ  หรืออาจจะเป็นอย่างที่หลายหลายคนกล่าวว่าของดีมักต้องรอนานเสมอ  เวลาผ่านไปเกือบสิบห้านาทีคิวยังคงเงียบไม่พูดไม่จา  สายตาของคิวจับจ้องไปที่ชานั่นเหมือนกำลังคุยสื่อสารกันอยู่อย่างเข้าอกเข้าใจ  เขียวนำที่ประคบตาเข้ามาให้ผมอย่างเงียบๆ  เป็นที่เข้าใจดีว่าห้ามพูดออกมาถ้าไม่จำเป็นในเวลานี้  ผมรับมาถือและนำมาประคบที่ตาอย่างเบามือ  เมื่อเขียวเสร็จธุระเธอก็เดินออกจากห้องไป
“เชิญ” คิวหันกลับมายื่นแก้วชาให้ผม  ท่าทางการเสิร์ฟทำอย่างกับตัวเองบริการลูกค้าอยู่ในร้าน  ผมนำมือไปแตะที่แก้วชาอย่างเบามือ  ก่อนที่จะยกขึ้นมาจิบช้าๆ ความร้อนของชาอยู่ในอุณหภูมิร้อนกำลังพอดี  รสชาติดีอย่างกับกำลังนั่งจิบอยู่ในร้านอาหารชื่อดัง  คิวพิงตัวเองอยู่ที่อีกฝั่งของเคาร์เตอร์  ทำให้เราสองคนต้องประชันหน้ากัน 
“ไม่ต้องเอาสภาพหน้าแบบนี้ไปที่ร้านล่ะ” คิวพูดขึ้น  ตาจับจ้องมาที่ผมเขม็ง  มันกวาดตามองไปทั่วใบหน้าของผมอย่างจับผิด  ตกลง..มันเป็นหลานผมหรือผมเป็นหลานมันกันแน่  นี่คือหลายครั้งที่ผมอดคิดไม่ได้
“ขี้เกียจตอบคำถาม กัสเห็นละได้โวยวายอีกว่าเกิดอะไรขึ้น”
“ขี้เกียจตอบก็ไม่ต้องตอบ ทำอย่างกับปกติชอบตอบอย่างนั้นนี่” ผมย้อนกวนกลับ
“หึ..” คิวแสยะหัวเราะและวางแก้วชาลงบนเคาร์เตอร์
“ได้ข่าวว่า..” คิวทิ้งเสียงลง  ใจผมเริ่มเต้นเหมือนกับได้กลิ่นอันไม่พึงประสงค์
“ไอ้หมอนั่นกลับมาติดต่อกับคุณรึไง” คิวถาม
“หูนี่กระดิกไวแท้นะ” ผมยิ้มอย่างไม่ต้องสงสัยว่าคิวรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร
“ขอบคุณ” คิวยักคิ้วหน้านิ่ง
“แล้วไง..” ผมย้อนถามกลับ
“มันก็เรื่องของคุณ” คิวตอบส่งๆ
“ใครอยากจะติดต่อกับใครกัน ไม่อยากติดต่อกับใครทั้งนั้นแหละ” ผมขึ้นเสียงเพราะรู้สึกไม่ชอบใจในท่าทีของหลานผมขึ้นมา
“นั่นมันก็เรื่องของคุณอีก” คิวหันมาว่า  คิ้วของคิวเริ่มจะทำท่ามาชนกัน  นั่นบอกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังอารมณ์ขึ้นแล้ว
“ใช่สิ” ผมเถียงกลับเท่านั้น  พูดได้เท่านี้เองเพราะนึกคำพูดมากกว่านี้ไม่ออก
“คุณไม่ให้ผมยุ่ง ผมก็ไม่ยุ่ง..ในเมื่อผมไม่ยุ่ง คุณก็อย่าทำตัวแบบนี้..อย่าเรียกร้องความสนใจ แบบนี้”
“อาไม่ได้เรียกร้องความสนใจ” ผมว่ากลับ
“งั้นร้องไห้ทำไม” คิวตอก
“มันเรื่องของอา” ผมตอบ
“คุณนี่..” คิวกัดฟัน  ปากของคิวขยับแต่ฟันกลับกัดกันแน่นท่าทางเหมือนกำลังสุดจะทนกับผม  ผมคิดว่าถ้าผมไม่ได้เป็นอาของมัน  ผมคงจะถูกต่อว่ามากกว่านี้เป็นแน่
“ตัวเองก็ว่าได้สิ ตัวเองไม่ได้มาโดนเหมือนกันนี่..จะบอกให้นะ ความรู้สึกก็คงแย่พอๆกับตอนที่แกเสียปรายไปนั่นแหละ เจียนตายรึเปล่าล่ะ กว่าจะเริ่มต้นมีรักใหม่ได้ โถ่..ทีอย่างนี้ละมาทำเป็นพูดดี อะไรก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ ใครก็พูดได้ ปากดีเหมือนกันหมดทั้งโลก” ผมว่ากลับเสียงดังก้องไปทั่วห้อง
“หุบปากน่า น้ำลายเน่าๆของคุณกำลังกระเด็นเข้าไปในชาแพงๆของผม” คิวว่าเสียงเข้ม  ผมเงียบและขยับแก้วชาให้ออกห่างตัวเอง  เราสองคนประชันหน้ากันอย่างไม่ลดละที่จะเถียงกันต่อ
“มันไม่เหมือนกันหรอกนะคิว เค้กคือคนใหม่..แต่ทิกเกอร์คือคนเดิม” ผมพูด  คิวเงียบและเบือนหน้าหนี
“ปรายไม่เคยทำให้คิวผิดหวัง มันไม่เหมือนกัน” ผมย้ำ
“ถ้ารับไม่ได้ที่เป็นคนเดิม ก็หาคนใหม่ซะสิ..เลิกโอดครวญ” คิวตอบกลับ
“อ๋อ..อีกอย่างนะ ถ้าคุณจะบอกว่าคนที่ชื่อจักรอะไรนั่นกับทิกเกอร์กำลังอยู่ในฐานะเท่ากัน คุณน่ะ..หลอกตัวคุณเองอยู่รึเปล่า” คิวว่าให้พร้อมกับหยิบแก้วชาและเดินออกจากห้องครัวไป
“หึ..สอดรู้ชะมัด” ผมได้แต่บ่นกับตัวเอง

................>>>><<<<..............

[inspirer_bear]

สองอาหลานให้กำลังใจกับแบบ ฮาร์ดคอร์มาก55555

แต่ก็รักกันดีเนอะ  ทิกเกอร์ทำผิด ก็สงสารทิกเกอร์

แต่ก็สงสารอาฟ้ามากกว่า 555555 (ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด)

แอบเห็นด้วยกับพี่คิวนิดนึง คือ ลองมองหาคนใหม่ แต่คิดว่าอาฟ้าก็คงทำอยู่

แต่ไม่เจอคนที่ใช่้ อยากจะกลับไปเริ่มใหม่กับทิกเกอร์ก็กลัวจะเจ็บอีก

แล้วจะเป็นยังไงต่อไปละเนี้ย

อาฟ้าสู้ๆๆ ทิกเกอร์สู้ๆๆ

ป.ล. เขารู้สึกชอบบเอเจ 5555

[Ryoooo]

เตือนสติเข้าไปพี่คิว
เอาให้อาฟ้ากลับมาให้ได้
แงแงเรื่องราวกับทิกเกอร์มันก็น่าเลิกจริงๆนั้นแหละ
มีคู่หมั้นแล้ว แถมท้องอีก อาฟ้าจะทนไม่ไหวเสียศูนย์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

เอาใจช่วยทังอาฟ้า ทั้งเบบี้นะจ๊าาาา

[ปลายพู่]

เรื่องรัก มันซับซ้อน

[patchybelle]

เชียร์ทิกเกอร์

[THE MIN]

รักพี่คิวววว


vิาฟ้าสู้ๆนะ ><

[Elleelle1234]

ถ้าเราเป็นอาฟ้า ก้คงคิดหนักนะ ทิกเกอร์ทำกับฟ้าแบบนี้ได้ไง
 

[zeaza]

สงสารอาฟ้าจังง ในตอนเเรกที่อ่าน LL1 อาฟ้าดูร่าเริง มีความสุข

แต่จริงๆแล้วฟ้าน่าสงสารมาก เจ็บเพราะความรักและเชื่อใจมาก2ครั้ง

สำหรับทิกเกอร์ ฟ้ารู้ว่าความรักไม่ใช่ช่วยให้ความเชื่อใจกลับมาได้ง่ายๆเลย

[kataiyai]

ยังไงหลานคิวก็รู้ใจอาฟ้าที่สุด

ที่คิวพูดก็ถูกนะ ปัญหามากนักก็หาใหม่เอาข้างหน้าเหอะ

[rujaya]

การพูดของคิวถึงจะดูโหดๆ แต่ก็รู้ว่าเป็นห่วงฟ้าขนาดไหน

[kitty]

 

[น้ำแข็งใส]

คิว ตรงประเด็นสุดๆ 

ฟ้าจะหาทางเลี่ยงได้ไหม 

[A-J.seiya*]

สงสารอาฟ้าอ่ะ
เรื่องนี้มันร้ายแรงมากนะ ....
มันเจ็บสุดตรงที่ท้อง 2 เดือนนี่แหละ
;__;
กอดอาฟ้า ~

[sasa]

มันเข้าใจอยากจริงหนอความรัก. อะไรมีความสุขก็ทําไปเถอะ

[yeyong]

เรื่องในอดีตที่ทิกเกอร์ทำไว้กับฟ้า
เป็นใครก็กลัวที่จะกลับไปเริ่มต้นใหม่ด้วย
อาฟ้าน่าสงสารจริงๆ

[ALittleN]

สงสารอาฟ้าจัง

ทิกเกอร์ไมทำอย่างงี้หละ

[Running]

ถึงคิวจะปากร้าย แต่การกระทำก้อดูเปนห่วงอาฟ้าตลอด
ไม่รู้ว่าฟ้าจะตัดสินใจยังไง แต่ก้อเชียร์ทิกเกอร์อยู่น่ะ ^^
รอลุ้นตอนต่อไปครับบบบบ

[iforgive]

ถ้าเราเจอเหตุการณ์แบบอาฟ้า  ทั้งจักรและทิกเกอร์จะไม่ได้โอกาสครั้งที่สองอีก
ตอนแรกก็เชียร์ทิกเกอร์นิด ๆ นะ  แต่อยากบอกว่าที่ทิกเกอร์ทำน่ะ
มันแย่มาก  และเห็นตรงกับคิวที่ว่า  ไม่ต้องเลือกใครจากสองคนนี้หรอก
ผู้ชายมีปานจะยัดตูดตายในโลกนี้  ต้องมีใครซักคนหรอกที่ดีกว่านี้แน่นอน

[Ball]

อยากบอกว่าคะแนนที่เคยให้ทิกเกอร์
แรงเชียร์ที่ให้ มันลดลงอย่างน่าใจหาย
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารู้สึกผิดหวังมาก
แม้จะรู้คร่าวๆมาก่อนหน้านี้ แต่พอมารู้ลึกจริงๆ...
เสียความรู้สึก คำนี้เป็นอะไรที่เราคิดว่ามันแรงยิ่งกว่าเสียใจ
เป็นสิ่งที่เมื่อเสียไป มันยากมากที่จะกลับมาได้อีกครั้ง
ต่อให้รักแค่ไหน ถ้าเขาทำเราเสียใจ เราเชื่อนะ ว่ามันยังให้อภัยกันได้
แต่หากเสียความรู้สึกไปแล้ว เราไม่รู้จะเอาอะไรมาอภัยให้เขา
เพราะแค่รักคำเดียวมันคงไม่พอ

สงสารพี่ฟ้ามาก แต่การหนีปัญหาไม่ใช่ทางออก
อยากให้พี่ฟ้า ตั้งสติและทบทวนตัวเองให้ดี
ว่าตัวเองต้องการอะไร แล้วหันกลับมาเผชิญปัญหา
อย่ากลัว เพราะมันเกิดขึ้นแล้ว และมันคือความจริง
เข้มแข็ง เพราะถ้าพี่ฟ้าเคลียร์ได้ พี่ฟ้าจะรู้ว่าสิ่งไหนควรปล่อยไป
และจะได้รู้ว่าควรจะทำอะไรต่อ

เป็นกำลังใจให้พี่ฟ้า ตอนนี้ทำเราเสียน้ำตาได้มากจริงๆ
รอตอนหน้านะคะ เบบี้ ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

[watcharet]

ดุเดือด!!

[pochu52]

อาฟ้าคงต้องให้หลานคิวช่วยเขี่ยผงออกจากตานะคะ แล้วหลานคิวก็ทำหน้าที่ให้สมกับชื่อด้วย อยากเห็นอาฟ้ากลับมาสดใสเร็วๆ ^^

[nn~~NN]

เรื่องของพี่ฟ้าหนักมากอ่ะ
สารภาพว่าอ่านไปร้องไห้ไปจนจบตอนเลยค่ะ 

ก็ยังดีมีหลานที่รักนะ ถึงการแสดงออกจะ......แถวบ้านเราเรียกกากมากๆอ่ะคิว 

[Monkey D lufy]

เฮ้อ!!!    วิธีแสดงความรักความห่วงใยของอาหลานช่างรุนแรงจัง

แต่แหม   น่ารักอ่ะ  มีหลานอย่างนี้รักตายเลย

อาฟ้านรักทิกเกอร์ของกลับไปหาทิกเกอร์สิ

แต่ทิกเกอร์นี่น่าตีจริง  ทำอาฟ้าเสียใจได้  หึ

[pornvrin]

สองคนเค้าสาดน้ำเกลือใส่กัน เจ็บแสบแต่รู้สึกได้เร็วมาก ฮ่าๆๆๆๆ

ปล.เค้าไม่โอเคทั้งกับทิกเกอร์และจักรเลยอะเบบี้ XD

[Madness69]

ยิ่งอ่านยิ่งหลงป๋าคิวอ่ะ คนไรฟะ ทั้งคมทั้งฉลาดหล่อเลิศเลอเปอเฟคไปซะทุกอย่าง ขนาดออกมาแค่ตอนละนิดละหน่อยแต่ก็รู้สึกว่า อยากติดตามเรื่องราวต่อเพราะคอยอ่านไอ้ทีมีในตอนละนิดละหน่อยนี่แหละ

ความเสียใจที่ผิดหวังซ้ำสองของฟ้าทำให้กำแพงที่ก่อขึ้นมันยิ่งสูง แต่ก็อย่างที่คิวบอกอาฟ้าแหละว่าอย่าหลอกตัวเอง ไม่ได้เชียร์"ทิกกี้" แต่อยากให้ฟ้ามีความสุข ข้ามผ่านกำแพงที่ตัวเองก่อไว้ซะสูงให้ได้ จะได้มีความสุขในเรื่องความรักกะเค้ามั่งอะนะ ได้อยู่กับคนรักและรักเรามันดีที่สุดอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ฟ้าเอ้ย ^^

ขอบคุณไอ้น้องบี้ +++ จัดเต็มเหมือนเคย